>>401 พล็อตดาษๆเขียนให้น่าสนใจก็ยากนะ เพราะเรื่องย่อที่กูสนใจคือเรื่องย่อที่บ่งบอกว่ามันไม่ดาษ
ถ้าแบบง่ายๆ ก็ยกบทสนทนาในจุดพีคๆของเรื่องมามั้ง ส่วนตัวกูชอบนิยายขำขัน ก็เน้นอันที่ดูบันเทิง เช่น
[1]
"จอมมาร วันนี้ข้าจะปราบเจ้า!"
"เข้ามาเลยผู้กล้า ใครกลัวเจ้ากัน!"
"ผู้กล้า ท่านอย่าสู้อีกเลย"
"เจ้าหญิง อย่าได้ห่วง ข้าจะไม่มีวันพ่ายแพ้"
"ไม่! ผู้กล้า ข้าจะบอกว่าเขาเป็นพ่อท่าน"
ล้อเซียงเพียงอิ้วอีกกู... ไม่งั้นเขียนสไตล์เล่าฉากแบบคำบรรยายก็ได้ กูยกตัวอย่างอีกสักอัน
เรื่อง ภารกิจรีดไถของผู้กล้านักทวงเงิน
[2]
ในวันนี้ที่หิมะโปรยปราย ปราสาทจอมมารสูงเสียดฟ้า เหล่าผู้กล้าและสหายรอนแรมไกล เผชิญหน้าอย่างกล้าหาญดุจอัศวิน วันนี้ พวกเขาสาบาน ไม่ว่าอย่างไรจะต้องให้จอมมารยอมคืนเงินที่ยืมไปให้จงได้!
คำบรรยายผสมประโยคคำพูด
[3]
อัศวินแบกถุงผ้าอ้อม นักเวทย์ชงนม นักบวชอุ้มผู้กล้า โอ๋เด็กชายที่โบกเอ็กคาลิเบอร์เล่นเหมือนอมยิ้ม "ไปเที่ยวปราสาทจอมมาร เอาดาบจิ้มเขาทีหนึ่งก็กลับบ้านได้แล้ว ที่นี่ไม่มีลูกอม ขอล่ะ ได้โปรดอย่าร้องอีกเลยนะ"
ที่จะเห็นบ่อยๆ คือพวกเล่าโครงเปิดเรื่องแบบคร่าวๆ อันนี้ก็เข้าใจง่ายดี แต่ถ้ามึงเป็นพล็อตโหลๆ กูไม่แนะนำ เพราะกูเดจาวูเรื่องย่อสไตล์นี้ติดๆกันมาเยอะแล้ว ตัวอย่างกูเริ่มตันละ เอาเรื่องข้างบนมาเขียนใหม่ละกัน
[4]
เด็กอายุเพียง 4 ขวบดึงเอ็กคาลิเบอร์ออกจากหิน พระราชาส่งเขาไปปราบจอมมารในฐานะผู้กล้าพร้อมคณะสหาย(พี่เลี้ยง) ใครจะรู้ จอมมารกลับยึดตัวผู้กล้าไปเสียฉิบ เจ้าโชตะค่อน คืนผู้กล้ามา!
กูว่าสำคัญคือมึงต้องแสดงตัวตนให้ชัดเลยว่านิยายมึงเป็นแนวอะไร ผู้อ่านที่ต้องการนิยายสไตล์นี้ก็จะเข้าหานิยายมึงเอง อย่างที่กูชัดเจนว่าเป็นนิยายตลก ถ้ามึงเขียนนิยายเศร้าก็เขียนเรื่องย่อรันทดไปอะไรงี้ กฎแรงดึงดูดอ่ะมึง