กูถามนักเขียนหน่อย พวกมึงเลิกเขียนนิยายเห่อมอยกันตอนอายุเท่าไหร่วะ กุเข้าใจนักเขียนเด็กๆ นะ พวกที่ชอบเซ็ทตัวละครม.ปลายออกมาอยู่คนเดียวทั้งที่มีพ่อแม่ ไม่ก็เพอร์เฟคเว่อร์ๆ ใส่มุกตลกแบบโป๊งชึ่ง หรืออะไรที่ไร้เหตุผลมากๆ แต่เพราะเป็นเด็กกุเลยเข้าใจ แต่ทีนี้บางทีกูอ่านนิยายวัยทำงานที่ตลค.เป็นผู้ใหญ่ทำงานแล้ว คนเขียนก็อายุยี่สิบบวกเข้าไปแล้วยังมาแนวๆ นี้อีก กูนึกว่าคนอายุยี่สิบขึ้นจะเริ่มนิ่งเริ่มตกผลึก เบื่อหน่ายชีวิต และเริ่มมองโลกด้วยความจริงจังขึ้นกว่านี้ แล้วสะท้อนประสบการณ์ออกมาผ่านตัวหนังสือถึงได้แม้จะเป็นเรื่องรักโรแมนติกก็ตาม พอเข้าใจที่กูสื่อป่าววะ กูสงสัยเฉยๆ ว่าหรือกูเป็นคนส่วนน้อยที่มีชีวิตอมทุกข์เลยไม่เข้าใจว่าคนที่โตขนาดนั้นแล้วทำไมถึงเขียนอะไรใสๆได้