>>216 คนเขียนกับคนอ่าน มองคนละมุมอยู่แล้ว
คนเขียนยังเป็นคนธรรมดา ขนาดคนอ่านยังรู้สึกหงุดหงิด คนเขียนที่ได้รู้ว่าใครวิจารณ์ยิ่งมีอารมณ์เป็นสองสามเท่าตัว
คนที่วางตัวดีก็ตาามนิสัยของเขาไป คนที่ทนไม่ได้ปกติมันก็ต้องระบายออกแหละ
กูว่าคนที่วิจารณ์ว่าคนเขียนต้องดียังนู๊น วางตัวดียังงี้ ถ้าไม่มาอยู่ในสภาพเป็นคนเขียนก็คงไม่รู้ถึงความกดดัน ความตันในสมอง ความยินดีที่ได้ตีพิมพ์หรอก
ถ้าไปดูนักเขียนเก่งๆ ที่ต้องทำไมแล้วจะเขียนออกมาได้นี่ยิ่งเป็นอะไรที่สุดๆ ในต่างประเทศบางคนต้องแก้ผ้าถึงเขียนออก บางคนต้องขังตัวเองในห้องปิดสนิท บางคนแม่งเป็นโรคซึมเศร้าไปเลย
คือการวิจารณ์ ถ้าลองคิดกลับว่าตัวเองโดนยังนั้นบางจะรับมือเป็นยังไง อาจจะมีมุมมองอีกอย่าง