>>208 อืมถ้าบ่นในเฟสส่วนตัวกุก็เฉยๆ นะ ไม่ได้เข้าไปตามถึงชีวิตส่วนตัวขนาดนั้น แนะนำให้ตั้งไพรทเวทเห็นแค่เพื่อนของตัวเองก็คงดี
แต่การโพสลงแฟนเพจมันแตกต่างจากโพสลงเฟสส่วนตัวเยอะ ต้องคิดนิดนึงด้วยว่ามีแฟนเพจเพื่ออะไร แล้วมีเฟสส่วนตัวไปเพื่ออะไรถ้าจะเอาทุกอารมณ์ไปประกาศลงแฟนเพจ มารวมเลยดีกว่ามั้ย (เว้นแต่จะคิดไม่ได้)
ถ้าใครเขียนนิยายขายอยู่ กุแนะนำพวกมึงไว้ตรงนี้เลยว่าไม่พอใจอะไรแล้วจะโพสลงโซเชียลต้องคิดดีๆ ก่อนกดปุ่มโพส เพราะอย่างที่กุบอกไปก่อนหน้านี้ว่าเวลาผ่านไปแม้งก็ลืมละ ไปโกรธเรื่องอื่นแทน (ที่กุพูดเรื่องนี้เพราะกุไม่อยากให้ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง)
แต่ถ้ามันมีมือดีแคปภาพมาประจาร เดี๋ยวแฟนคลับกับคนนอกก็มานั่งเถียงทะเลาะไร้สาระอีก สุดท้ายก็ต้องย้อนกลับไปลบโพสตัวเองเพื่อเลี่ยงปัญหา
ชีวิตคนเรามันมีวิธีระบายอารมณ์ความเครียดเยอะกว่าที่คิด มองรอบตัวบ้างเหอะ
ก็อย่างที่มึงบอก นักเขียนก็ร้อยพ่อพันแม่ ความอดทน+นิสัยหลายๆ อย่างมันต่างกัน
แต่ต้องเตือนตัวเองไว้ด้วยว่า อะไรที่โพสลงโซเชี่ยลแบบสาธารณะไปแล้ว ไม่ว่ามันจะร้ายแรงแค่ไหน ก็ต้องยอมรับผลลัพธ์ที่ตามมา มันแสดงถึงความรับผิดชอบที่ตัวเองมี
แต่ถ้าแบบพวกโดนโจมตีกลับมาแล้วมาโวยวายหาเรื่องตอบโต้กลับ หรือแถจนสีข้างถลอก ก็จะยิ่งแต่เพิ่มคนเกลียดมากขึ้น
กุควบคุมอารมณ์ได้เลยไม่ต้องพึ่งโซเชียลเพื่อเรื่องแบบนี้ กุมีเพื่อนมีครอบครัว กุก็เดินเข้าไปบ่นๆ ให้พอใจ สบายใจกว่าเยอะ ได้กำลังใจที่แท้จริงด้วย ไม่ใช่พลังอวยปลอมๆ ที่แฝงมาและวันนึงมันก็หายไป กุคิดว่าถ้าต้องพึ่งอะไรแบบนี้ชีวิตคงจัดการตัวเองยากนะ แต่ก็เรื่องของเขานั่นแหละ