Last posted
Total of 172 posts
กูลองเขียนโรแมนซ์ละ กะลองดู อิเชี่ยกลายเป็นยากกว่าเขียนปกติอีก นอกจากกูจะปวดหัวกับข้อมูล (โรแมนซ์กูแนว historical romance) กลายเป็นปวดตับกับฉากบรรยายตอนมีอะไรก่นอีก กูเพิ่งรู้ว่าตัวเองไร้ความโรแมนติกโคตรๆ เฮ้อ แต่ก็จะเขียนต่อไปเพราะอยากลองนี่แหละ
แต่กูยอมยอดวิวยอดเฟบจริง เรื่องนี้แม่มยอดพุ่งมาก ทีเรื่องที่กูตั้งใจเขียนมากๆ ยอดเท่าหอยมด เฮอะ
เมื่อวันก่อนกูเห็น 35+ เงิบไป
ระบายด้วยคน เดี๋ยวนี้เปิดพรีแล้วยอดจองน้อยลง ส่วนนึงเพราะเคสนักเขียนไม่ส่งงานตามกำหนดมีเยอะ คนอ่านก็ไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็แปลกนะ เวลานิยายหื่นๆ เปิดจองเหมือนเขาจะต้องมนตร์โอนไวกันทุกคน 555555555
ส่วนหนึ่งเป็นคนอ่านประเภทปากหวาน แต่จริงๆ เค็ม เวลาอัพก็กรี๊ดๆ สนุกค่ะ ชอบมาก รออ่านต่อ เปิดจองปุ๊บเงียบ หายแซบหายสอย
บางคนมาอ่านประจำ กดไลค์กดเฟบ คอมเม้นต์ทุกตอน ทำทุกอย่างในฐานะแฟนพันธ์แท้กูมานานหลายปี แต่ไม่เคยซื้อนิยายเลยก็มีจ้า พยายามมองผ่านๆ ไป แต่บางทีก็คิดเพราะนางมาเล่นเกมเวลาแจกนิยายฟรีทุกเล่ม ตั้งแต่เล่มแรกที่พิมพ์นานหลายปีแล้ว ฮืออ พี่สนิทกับหนูเหมือนมีทุกเล่มเลยค่ะ สรุปไม่เคยซื้อสักเล่มเหรอคะ
กูงงว่าต้องทำการตลาดแบบไหนยอดจองจะเยอะหน่อยวะ
หื่นได้ แต่ควรหื่นอย่างมีศิลป์ ให้สมกับที่มึงเป็นนักเขียน
ซี๊ด ซ๊าด อี๋ อ๊าาา นี่กูว่าทำให้เป็นนิยายโป๊ อย่ามาว่าโรมานซ์เลย ตัวอย่างนิยายโรมานซ์ที่ดี ผายมือไปที่นิยายของ สนพ กก เลยค่ะ
>>159 อันดับแรกมึงต้องเขียนสนุกอ่ะ แล้วกูสังเกตว่าต้องอาศัยการตลาดแบบปากต่อปาก ถ้ามีรีวิวก็จะขายดี พอรีวิวมากๆเข้าก็จะกลายเป็นกระแส
กูเคยลองนำเสนอตามกลุ่มต่างๆว่านิยายกูเป็นไง เรื่องเกี่ยวกับอะไร คนไม่ค่อยสนใจเว้ย หาว่ากูอวยตัวเอง (กูก็อ้าว งานกู จะให้กูด่าตัวเอง??)
กูเลยให้น้องอวตารไปอวย แล้วก็ก็อวตารอีกเฟสไปอวยย้ำอีก ชิบหาย แม่งขายดีถล่มทลาย กูก็เออ กูจะจำเทคนิคนี้ไว้
อีกอย่างต้องมีของแถมล่อใจป่ะ แต่กูมาคิดๆดูแล้ว ค่าของแถมก็ต้องบวกเพิ่มค่าเล่ม ราคาหนังสือแม่งก็แพงขึ้น ถ้าไม่แถมก็จะถูกลงใช่ป่ะ แต่คนไม่ค่อยสนใจเว้ย กูก็มึนว่าทำไมชอบหนังสือแพง แต่ก็ช่างเหอะ ขายได้กูก็ดีใจ
คือเมื่อกี้อ่านไปเจอ พลอตประมาณว่า นางเอกกู้เงินไปรักษาพ่อไรงี้ เลยต้องเป็นหนี้น่าสงสาร
พลอตแบบนี้จะหายไปไหม(หนังสือนั่นน่าจะยุคเก่า) เพราะมี 30 บาท
>>162 ถ้ามึงอยู่กทมโอกาสได้รพดีๆ มีเยอะ ในขณะที่คนตจวสิทธิ์สามสิบบาทจะต้องเข้ารักษาในรพเล็กๆ ระดับอำเภอ ถ้าโรคที่เป็นทางนี้ดูแลต่อไปไม่ไหวถึงส่งไปโรงบางประจำจังหวัด แต่ ถ้ารพ.ประจำจังหวัดเป็นรพ.ที่มีมหาลัยมีนศแพทย์ ก็ยังนับว่าโชคดี ซึ่งมีแค่ไม่กี่จังหวัด ทำประกันดีสุดในกรณีที่ไม่ได้มีประกันสังคม
ถามว่าจำเป็นถึงขั้นต้องขายตัวเลยมั้ยกับการขายตัว ไม่จำเป็นหรอก แต่มีเงินสำรองไว้หน่อยก็ดีและหาทางย้ายสำมะโนครัวไปอยู่กทม ที่สามารถใช้สามสิบบาทได้กับรพ.อย่างราชวิถีไรงี้
ต้องหัดลองขายอวัยวะบ้าง ชีวิติจะได้สดไสย
>>165 กุอ่าน 162 ผิด นิยายเรื่องนั้นนางเอกกูเงินนี่เนอะไม่ใช่ขายตัว
ซึ่งโครงการสามสิบบาทเป็นนโยบายที่ทำให้คนไม่ต้องไปกู้หนี้ยืมสิน นะกเขียนควรทำการบ้านเยอะๆ จริงๆนั่นแหละ แต่ตัวนักเขียนทำงานฟรีแลนซ์ต่อให้ออกงานกับสนพก็ไม่มีประกันสังคมเรื่องพวกนี้จะไม่รู้หรอ
หรือนขฐานะดี ทำประกันสุขภาพอุบัติเหตุเลยไม่เคยมีปัญหาเรื่องค่ารักษา
อันนี้กระทู้บ่นนักอ่านนะมึงงงงงง ไปๆบ่นนิยายที่มู้ตู้กัน
>>162 เรื่องจริง
30 บ. มันก็ได้แค่ระดับหนึ่ง คือโรคทั่วไป
ถ้าเจ็บป่วยต้องผ่าตัด เป็นโรคที่ต้องรอคิวเยอะจัด จนจำเป็นต้องเข้า รพ. เอกชน ก็เป็นอีกเคสหนึ่ง
ชีวิตจริง 30 บ. ไม่ได้รับการบริการดีอะไรเวอร์วัง ไม่งั้น รพ. เอกชนราคาแพงๆ จะอยู่ได้ไง
อย่างผ่าตัดไส้ติ่งงี้ เคยเห็นเคสหนึ่ง พ่อแม่เด็กจ่ายด่วนเกือบสองแสน
ซึ่งกูเข้าใจว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่อยากให้ได้รับการรักษาที่ดีที่สุด
หรืออย่างผ่าตัดหัวใจอย่างงี้ ก็เป็นล้านนะ ตาม รพ.เอกชน
จากประสบการณ์ คนรู้จักของกูเอง ค่อนข้างมีเงิน
ก็พาญาติเค้าเข้าเอกชน คืออยากรับการรักษาที่ดีที่สุด
เป็นโรคเส้นเลือดสมองแตก นอนรักษา รพ.เกือบเดือน จนจำใจต้องถอนท่ออ็อกซิเจน ไม่อยากยื้อต่อไป
เคสนี้หมดเงินไปหลายล้านบาท...
ซึ่งถ้าเป็นคนทั่วไปคงตัดใจตั้งแต่วันแรกๆ ไปแล้ว
>>162
กูว่าคงหายว่ะพลอตแบบนี้เพราะส่วนใหญ่จะทำใจและรู้ฐานะตัวเอง หมอจะให้คำแนะนำเรื่องนี้เลย โรงบาลเอกชนเขาก็ไม่โง่ปล่อยให้รักษาโดยไม่มีหลักประกัน ถ้าเกิดมีแต่รักษาจนตังค์หมดก็คงได้แต่รู้ว่าไม่พอยังดื้อไม่ประมาณตัว คนไม่น่าเห็นใจเหมือนกรณีดาราคนหนึ่งที่พ่อเป็นมะเร็งพาไปเข้าเอกชนแล้วมาขอบริจาค เว้นแต่แบบยาที่*จำเป็น*ไม่อยู่ในบช แล้วราคาแพง (กูแอบนิดถึงจ่าที่เคยมาขอให้ชาวบ้านลงชื่อเอายาราคา10ล้านเข้าบช หลายคนก็ไม่เล่นด้วย)
แม้ว่าจะเขียนได้แต่ถ้าเขียนไปแล้วโดนท้วง นข คงไม่อยากเขียนต่อหรอก สุดท้ายก็คงหาย