อืมกูขอพูดหน่อย วงการหนังสือ(ไม่ใช่แค่นิยายด้วยนะ เพราะมันใช้ได้กับทุกหมวดเลย) บางคนอาจคิดว่านักอ่านมี 100 คนนักเขียนแต่ละคนแบ่งๆนักอ่านกันไปมากบ้างน้อยบ้างแต่ก็พอเฉลี่ยกันได้ แต่จริงๆมันไม่ใช่แบบนั้นหรอก วงการนี้มันเป็นอย่างที่ปราบดา หยุ่นบอกนั่นละที่ว่านักอ่าน 80% อ่านงานของนักเขียนแค่ 20% (หมายถึงอ่านงานของนักเขียนแค่ 20 คนจากนักเขียน 100 คน) ส่วนนักอ่านที่เหลืออยู่ 20% ที่ไม่สังกัดหรือไม่ได้ตามผลงานใครเป็นพิเศษคือนักอ่านที่ให้โอกาส นักเขียนที่เหลืออีก 80% ก็ต้องไปแย่งนักอ่านกลุ่มนี้กันเอามันทำให้พวกมีฐานแฟนอยู่แล้วไม่สะเทือนนักในช่วงขาลง(แต่ก็มีผลบ้าง)แต่พวกที่หนักคือนักเขียน 80% ที่ต้องมาแย่งลูกค้า 20% ต่างหาก การตัดจบก็เกิดกับนักเขียนส่วนใหญ่ที่แย่งตลาดไม่ได้ ส่วนคนที่งานขายได้ก็ได้ออกงานบ่อยขึ้นอีก จริงๆช่วงเศรษฐกิจแย่น่ะเป็นเวลาทองของพวกมีฐานแฟนเลยละเพระจะมีนักเขียนล้มหายตายจากไปเยอะเชียวละและพอถึงยุคที่มันกลับมาบูมก็เหลือคนที่ยืนได้ไม่กี่คน ก็วนลูปกินต่อไป ฐานแฟนน่ะสำคัญกับนักเขียนมาก มากกว่านักวิจารณ์ มากกว่ารางวัลดีเด่นอะไรต่างๆนานาเสียอีก (มึงเชื่อไหม หนังสือที่ได้ซีไรท์น่ะขายได้ราวๆ แสนเล่มทั่วประเทศ แต่หนังสือที่ได้ที่เข้ารอบสุดท้ายซีไรท์ขาย 3000 เล่มยังแทบไม่หมดเลย)
จริงๆลองเทียบจากตัวเองดูก็รู้นะว่าเดี๋ยวนี้ซื้องานนักเขียนหน้าใหม่มากน้อยแค่ไหน ยิ่งในช่วงเศรฐกิจแย่ๆอย่างนี้ด้วยแล้ว กล้าเสี่ยงซื้อหน้าใหม่สักกี่เล่มน่ะ