>>>/lifestyle/1579/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง
>>>/lifestyle/3178/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง ||
>>>/lifestyle/5773/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง |||
Last posted
Total of 1000 posts
>>>/lifestyle/1579/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง
>>>/lifestyle/3178/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง ||
>>>/lifestyle/5773/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง |||
ญาติกุแม่งประสาทแดก ไปดูดวงมาให้กุละหมอทักว่ากุโตขึ้นจะก้าวร้าว ละแม่งเชื่อหมอด้วย หลังจากนั้นปฏิบัติกับกุเหมือนอากาศ ดูแลหลานคนอื่นมากกว่า กุนี่งงแดก ถ้ากุจะก้าวร้าวก็เพราะมึงนี่แหละ
>>2 เข้าใจความรู้สึกกูก็โดนแต่ต่างกันหน่อยเพราะกูมันทับจากบ้านกูเป็นบ้านลูกคนจีน+กูเป็นผู้หญิง+พ่อแม่หัวโบราณเชื่อหมอ+กูมีพี่และเป็นผู้ชาย
หมอแม่งทักว่ากูเป็นเด็กก้าวร้าวนี่แหละมีอะไรไม่ยอมคนจะเอาให้ได้ปากกล้าปากเก่งชอบใช้กำลัง
แม่กูเลยไม่ตามใจอะไรกูเลยมีอะไรเอาของกูไปให้พี่หมดพี่กูต้องได้ก่อนเสมอ เขาบอกจะได้รู้จักแบ่งปันรู้จักอดทนรอบ้าง แรกๆกูก็ไม่ก้าวร้าวหรอกกูก็เงียบๆจนโตมาพ่อกูเลี้ยงกูด้วยลำแข้งจริงๆมีอะไรตีกับฟาดกูไว้ก่อน กูทะเลาะกับพี่เพราะกูไม่ยอมทำกับข้าวให้พ่อก็ฟาดกูไว้ก่อนเลยว่าเป็นผู้หญิงต้องทำงานบ้าน จนหลังๆกูเริ่มตีกับพี่ด่าคำพูดคำเพราะกูเริ่มทนไม่ไหวกับนิสัยพี่ที่ชอบเอาของกูไปใช้
คือกูชอบคอมไรงี้เลยเก็บตังเป็นเดือนๆมาอัพแต่พี่กูเอาไปแล้วกูก็ต้องยอมเพราะพ่อแม่บอกให้กูยอมพี่อย่าก้าวร้าวอย่าทำตัวไม่สมเป็นผู้หญิง จนช่วงวัยรุ่นหมอคนเดิมนั้นแหละทักกูจ้า ว่ากูเป็นห่าอะไรนี่แหละแบบผู้หญิงไม่ยอมชายจะเอาตนเป็นใหญ่โพงพางแบบนี้แต่งงานไม่ได้หรอกไม่มีใครเอาทางแก้คือให้กูพึ่งลำแข้งตัวเองให้อ่อนน้อมถ่อมตนอ่อนหวานกว่านี้มีงานอะไรต้องช่วยพ่อแม่แต่ต้องไม่แบมือขอเงิน
อ่อนน้อมอ่อนหวานพ่อมึงปีนขึ้นหลังคาไปซ่อมได้อ่ะอีสัส
กูจะไปต่อยอีหมอเหี้ยนั้นอยู่
>>5 พ่อกับแม่กูไม่ค่อยตีกูเลยนะ แม่เคยไล่ตีกูเพราะกูไม่ยอมกินยา
อาจารย์ที่มหาลัยกูเป็นผู้ชาย แกชอบทำอาหารเป็นแม่บ้านแม่เรือน ส่วนเมียแกปีนบันไดซ่อมหลังคา มันไม่เกี่ยวหรอกว่าผู้หญิงต้องทำแบบนั้น ผู้ชายต้องทำแบบนี้ เผลอๆผู้หญิงแกร่งซ่อมนี่นั่นได้อย่างมึงอาจเจอผู้ชายเรียบร้อยอ่อนหวานก็ได้ เปิดมุมมองพ่อแม่มึงบ้าง
ละหมอดูคือหมอเดา กูเคยลองศึกษาเรื่องโหราศาสตร์อยู่พักใหญ่ ไม่ได้เก่งอะไรหรอก แต่สุดท้ายก็เข้าใจแล้วว่า การดูดวงมันคือสถิติ ถูกบ้างไม่ถูกบ้าง อย่างมงายเลย แต่การเลี้ยงลูกด้วยความรุนแรง ขาดการเอาใจใส่นี่แหละ ที่จะทำให้ลูกมีปัญหา
ถ้าอยากเปลี่ยน ลองวิจารณ์การเลี้ยงลูกของพ่อแม่มึงต่อหน้าแกไปเลย
พ่อแม่ดีๆที่ไหนจะคิดว่าลูกจะได้ดีโดยการกดขี่ ลำเอียง ส่งเสริมความไม่เท่าเทียม ล้าหลังแบบนี้ เอาบทความที่เกี่ยวกับการเลี้ยงลูกแบบใช้กำลัง การตี ว่าจะเกิดผลเสียกับเด็กยังไง การเลี้ยงลูกที่ดีต้องทำยังไง มานั่งเทศให้พ่อแม่มึงฟังแบบใจเย็นๆ พูดย้ำๆซ้ำๆวนๆไป มันต้องเข้าสมองสักวัน
ที่แนะนำไปกูไม่การันตีนะว่าจะได้ผล แล้วมันจะออกมาดี สังคมการเป็นอยู่แต่ละบ้านแตกต่างกัน อาจมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็ได้ กูเห็นหนทางรำไรที่พอจะไปต่อได้เฉยๆ
>>6 กูจะจองเวรเผาพริกเกลือหมออยู่ดูเหี้ยอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า
>>7 ยินดีกับมึงด้วยเพื่อนโม่ง พ่อกูนี่ไม่เข็มขัดฟาดก็กระดาษม้วนแล้วฟาดกูรัวเลย จนหลังๆกูเริ่มมีการแอบหลบบ้างไรบ้าง จริงๆกูก็ไม่อะไรกับการที่ผู้หญิงต้องทำงานบ้านงานเรือนผู้ชายทำงานกูเป็นพวกมองว่าหารครึ่งเถอะเหนื่อยก็ช่วยๆกันน่าจะดีกว่า แต่อย่างทีทมึงว่าแหละกูซ่อมได้ตั้งแต่หลังคายันรถละลองผิดลองถูกมาไม่น้อยเลยจนกูว่าเอาดีด้านช่างดีมั้ง
กูก็เคยลองนะเอาผลวิจัยจากต่างประเทศมาก็แล้วให้พี่ของพ่อมาพูดก็แล้วยังไม่เห็นหนทาง ตอนนี้กูรอเรียนจบแล้วย้ายออก จะทิ้งให้พ่อแม่อยู่กับพี่นี่แหละกูก็อยากรู้ว่าลูกที่เขารักเชิดหน้าชูตาจะดูแลเขาได้จะทำได้แบบกูมั้ย
กูเกลียดพวกหมอดูมาก ทำคนอื่นชีวิตชิบหายหลายรอบแล้ว ส่วนตัวเองนั่งกระดิกตีนนับเงินไปวันๆ ต้มตุ๋นไปเรื่อยๆ
น้ากูมีเมียน้อย น้าสะใภ้กูเลยไปหาหมอดูที่แม่กูไปฟังมาว่าแม่นมาก อีหมอมันบอกว่าน้ากูโดนเมียน้อยเล่นของใส่ ของแรงมาก กูฟังแล้วอยากจะอ้วก แหม่ คนมันเงี่ยนไม่รู้จักพอ โดนทำของบ้านมึงสิ แล้วน้าสะใภ้กูก็เสือกเชื่อสนิท เสียเงินเพิ่มสี่พันบาทค่าทำของอีก กูไปดูของที่ทำมา มันก็แค่ขวดน้ำสีขุ่นไปเหมือนผสมแป้งเปียก มีกลิ่นน้ำอบหอมๆ เอาผ้าสีแดงๆมาผูกๆรอบฝาขวด ต้องเอามาผสมน้ำอาบ ไอ้เหี้ย ปัญญาอ่อนมาก แล้วถามว่าได้ผลไหม ได้ผลก็เหี้ยแล้ว ทุกวันนี้น้ากูก็ยังไปมาหาสู่กับเมียน้อยอยู่
กูเกลียดรองจากหมอดูก็พี่น้องตัวเองนี่แหละ
แม่กูน่ะ ไม่เคยฟังเหตุผลกูเลย เขาฟังแต่ตัวเอง กูอธิบายอะไรแม่งก็ไม่ฟังกูไปหมด กูต้องมานั่งร้องไห้ทุกวันๆคนเดียว กูเบื่อครอบครัวกู พอกูเรียนไม่ดีก็เอาไปเปรียบเทียบกูกับคนอื่น ลูกข้างบ้านแม่งดีอย่างงี้อย่างงั้น เขาชมลูกคนข้างบ้านมากกว่ากูอีก พอกูเรียนดี ก็ยังไม่พอใจเขา ต้องเรียนดีกว่านี้ กูทำไมได้ กูโง่ กูไม่ได้ฉลาดเหมือนเด็กข้างบ้าน มันเลยทำให้กูเกลียดอีเด็กข้างบ้านโดยไม่มีเหตุผล แล้วยายกูก็ชอบจับผิดกู ยายชอบเล่าเรื่องแย่ๆของกูในบ้านให้คนอื่นฟัง แล้วกูก็อาย ขนาดกูพิมพ์ไปกูยังร้องไห้เลย กูเจ็บใจ ส่วนน้องชาย มันก็ไม่ทำอะไรเลยวันๆ กูต้องล้างจาน ทำนู่นทำนี่ แต่มันกับแม่กลับนอนเฉยๆ โอเค พอเข้าใจได้ คือกูต้องอดนอนให้พวกเขานอนหลับสบายว่างั้น กูอยากจะด่าพวกเขาจริงๆ กูไม่ได้เกลียดเขาเลยแต่กูเจ็บใจ เขาบังคับกูทำนู่นทำนี่ กูไม่เป็นอิสระ กูอยากเป็นตัวเองบ้าง เขาทำลายความฝันกูทุกอย่างเลย กูเบื่อ กูก็อยากมีอิสระเหมือนเด็กคนอื่นๆบ้าง กูเหนื่อย อย่าทำหนูหมดหวับไปมากกว่านี้เลยนะคะ.
แค่คิดว่าต้องคุยกะแม่ บอกจะขอทำนั่นทำนี่ กุก็มวนท้องแล้ว มีแต่ความทรงจำไม่ดีว่าแม่งจะประสาทแดกใส่กูอ่ะ
>>12 มามะกอดๆ กูเข้าใจมึงโม่งกูก็มีแม่แบบมึงแหละ ทั้งชีวิตไม่เคยชื่นชมในตัวกูเลย ชอบเอากูไปเทียบกับคนอื่น
พยายามคิดในเชิงบวกไว้ พยายามใช้ความโหดร้ายเป็นแรงผลักดัน "กูต้องไปให้พ้นจากครอบครัวนี้" มึงท่องไว้แล้วพยายามเรียนให้ดีๆแล้วเวลาสอบให้เลือกมหาวิทยาลัยไกลๆบ้าน เวลาทำงานก็เลือกที่ทำให้ไกลบ้าน แล้วชีวิตมึงจะมีความสุข
>>12-14 กอดมึงด้วยคนหว่ะ ถึงแม่กูจะไม่ ปสด แบบแม่พวกมึงแต่แม่งก็พอๆกันเลย บางเรื่องไม่มีเหตุผลด้วยซ้ำ บางเรื่องแม่งทำพลาดเองโทษกูไว้ก่อนละค่อยมาหาเหตุผลทีหลัง บางเรื่องผิดแต่บอกตัวเองไม่ผิด บอกกูผิดเฉยซะงั้น เอาตรงๆว่าคำว่า "กูต้องไปให้พ้นจากครอบครัวนี้" สำหรับกูนี่ก็อยากท่องไว้เหมือนกันนะ แต่อนาคตคือมืดมนมาก พ้นไปแล้วหนีเสือปะจระเข้ไหมไม่รู้ เพราะรอบๆตัวออกมานี่คือหาที่ไปแทบไม่มี เพราะเจอคนในบ้านแบบแม่กูรั้งให้มาลงอเวจีด้วยกันไม่พอ ถ้าออกไปแม่งเค้าจะทวงบุญคุณทุกหยดเลือดเหมือนกันนี่สิ
ถ้าครอบครัวโดนพิษโควิด 19 จนเกิดปัญหาเครียดจากปัญหาการงานการเงินอละอีกหลายๆอย่างจะทำยังไงดี เมื่อวานนี้พายุเข้าบ้านนํ้าท่วมหนักมากกำแพงถล่มไปด้วยวันนี้ปกติดีแล้วแต่โดนแม่พาลใส่ตลอดบอกว่าเราไม่มีประโยชน์เราอายุ 18 เรารู้สึกเป็นภาระครอบครัว ทำให้คนอื่นๆในครอบครัวลำบากอยากจะลดภาระครอบครัวให้โดยการหาวิธีหายไปโดยไม่ให้ใครรู้จะดีมั้ย เราไม่อยากให้เขาเสียค่าใช้จ่ายให้เราแล้ว งานก็ไม่มีทำช่วงนี้เลยเศรษฐกิจไม่ดี ทุกๆอย่างแย่ไปหมดเลยพยายามกินให้น้อยลงแล้วไม่ซื้อของอะไรเลยด้วยแต่ก็ยังรู้สึกเป็นภาระเขาอยู่ดี
พ่อกู ชอบขี้บนพื้น ล้างตูดบนพื้น
ทั้งๆที่มีส้วม เหม็น และ สกปรกพื้นมาก
>>16 ขอกอดนะ การที่น้องคิดได้อยากทำอะให้กับครอบครัวบ้าง น้องไม่ได้เป็นภาระเลยนะ น้องพยายามจะเป็นที่พึ่งให้กับครอบครัวต่างหาก ตอนนี้งานมันหายากมากและไม่ค่อยมีตัวเลือกมากเท่าไร แต่ก็ยังพอมีทางหาได้ต้องสมัครไปหลายที่หน่อยนะ พี่ก็กำลังหางานใหม่เหมือนกัน เรามาพยายามไปด้วยกันดีไหม
เขาว่าคนเเก่จะชอบเล่นขี้ พาไปทำบัดซะ
ต้นกระทู้เพิ่งเห็นว่ามีคนเดือดร้อนเพราะญาติเชื่อหมอดูด้วย กูก็เจอเหมือนกัน แต่เป็นคนละแนว
หมอดูบอกพ่อกูว่ากูจะได้ไปเรียนเมืองนอกแล้วเค้าก็เชื่อเป็นตุเป็นตะ
แล้วกูก็ไม่ใช่คนชอบเรียนหนังสือถึงเกรดตอนเรียนตรีจะดีแต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ สายงานกูเรียนโทไม่ได้สำคัญด้วย
กูพูดไปตรงๆว่าไม่เอาเค้าก็ไม่ฟัง สุดท้ายกูก็ทำงานไปเรื่อยไม่ไปเรียนต่อจนทุกวันนี้อายุจะ 30 แล้ว
ทุกวันนี้เหมือนคนยอมรับความจริงไม่ได้ ยังไม่เลิกหวังลมๆแล้งๆ ยังเอาเรื่องนี้มาพูดตอนกินข้าวบ่อยๆ
ครอบครัวบ้าหมอดูนี่มีกันทุกบ้านจริงๆ กุละงิด
บอกเราว่าเลี้ยงเราสบายกว่าคนอื่นจะมีเรื่องอะไรให้เครียด จะเรื่องอะไรละ ถ้าไม่ใช่เรื่องความวุ่นวายในอนาคตของครอบครัวบ้าบอคอแตกนี่ น่าหัวเราะที่ต่อให้พูดอะไรไปเขาก็เลือกจะไม่รับแล้วยกแต่เรื่องชีวิตประจำวันเราขึ้นมาพูดซ้ำซากไปมา ในขณะที่ตัวเขามีคนให้พูดคุยปรึกษาชีวิตตั้งหลายคนแต่ทางนี้เลือกที่จะเก็บมันมาตลอดเพราะเขาบอกว่าแค่ฟังให้รู้เฉยๆ รู้ตัวแหละว่าที่วันๆ พูดอยู่ไม่กี่ประโยคกับการใช้ตามากกว่าปากมันไม่ตรงความตรงการของผู้รับสาร แล้วมาบ่นเราว่าทำตัวไม่เคารพญาติผู้ใหญ่ ให้แตะตัวนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ แต่ประเด็นคือรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าเราไม่ชอบ กี่เดือนกี่ปีเราก็เป็นแบบนี้ตลอด ที่เราเลือกจะทำตัวเป็นมนุษย์คะแนนมาตฐานก็เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าของบรรดาญาติๆ ที่ต่อหน้าก็พูดดี ลับหลังก็รู้ๆ กันอยู่ มาบอกให้เราปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นไม่งั้นจะไปอยู่กับใครได้ แต่ที่ผ่านมาไปอยู่กับใครที่ไหนเราก็ไม่เคยมีปัญหา แล้วอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการกันแน่ สิ่งที่เอาไปอวดไปข่มคนอื่นได้ ? หุ่นเชิดที่ฟังทุกอย่างในอนาคต ?
การที่มีใครพูดดีด้วยแบบหน้ามือเป็นหลังมือต่างจากเวลาปกติที่เค้าทำร้ายจิตใจเรา เพียงเพราะยามนั้นเค้าต้องพึ่งพาเราหรือเราทำให้เค้าพอใจ มันทำให้อดคิดไม่เลยว่าเป็น conditional love จังนะที่เราต้องตอบสนองความต้องการเค้าก่อนถึงจะได้รับการปฏิบัติที่ดีกลับมา และเราคงไม่เอามาใส่ใจขนาดนี้ถ้าคนนั้นไม่เป็นพ่อเรา
อยากถามว่า พวกคุณแทนตัวเองกับพ่อแม่ว่ายังไงเอ่ย 55555 อยากรู้มุมคนอื่นมั่งอะ
กูอยากฆ่าตัวตายทุกครั้งที่พ่อแม่ร้องขออะไรซักอย่างจากกู แม่กูชอบขอเงินกูอ้อมๆ พ่อกูแคปจอของที่อยากได้มาให้กูซึ่งสื่อว่าอยากให้กูซื้อให้
กูเป็นลูกคนเดียวแล้วกูพึ่งเจอสถานการณ์โควิดคือพึ่งตกงาน กูเครียดมากสัส
>>36 เข้าใจเลยก็เป็นเหมือนกัน จากเดิมที่เครียดอยู่แล้วมันยิ่งดิ่งจนร้องไห้ เข้มแข็งแค่ไหนก็ฝืนไม่อยู่แล้ว และรู้สึกไม่อยากคุยกับพ่อแม่หรือใครไปเลย แนะนำให้ปิดช่องทางที่ต้องคุยหรือรับรู้อะไรไปก่อนเพื่อเยียวจิตใจตัวเอง ตอนนี้ตัวเองต้องรอดก่อน อดทนให้ผ่านช่วงนี้ไปได้ งานส่งไปเยอะๆ เป็นร้อยที่มันต้องได้สักที่ ชีวิตมีอะไรดีๆอีกเยอะที่ต้องเจอ ขอให้ผ่านไปได้เร็วๆ เอาใจช่วยนะ
พ่อแม่ชั้นต่ำไอส้นตีนสัส รำคาญแหกปากโวยวายหอนแข่งกับหมาอยู่ได้ ส้นตีน รำคาญอีห่า แม่งไปโมโหอีกคน เอามาลงอีกคน หัวควย เห็นลูกเป็นโถระบายขี้ก็ซื้อโถระบายขี้มาไว้ในบ้านไอระยำ ไม่ใช่เย็ดให้กูเกิดมาเพื่อเป็นที่รองรับอารมณ์พวกมึงอีเวร เลือกเกิดได้กูไม่อยากเกิดกับพ่อแม่ที่ตีกรอบกูทุกอย่างแต่เป็นแบบอย่างดีๆให้กูเห็นไม่ได้สักอย่าง เก่งแต่ลุกขึ้นมาทวงบุญคุณกูตั้งแต่จำความได้หรอกไอสถุน
หยุดนินทา แบบบ่นพี่สะใภ้ลับหลังไม่ได้ แบบบ่นต่อหน้าแตกหักแน่ๆ พอมาบ่นลับหลังก็รู้สึกเปนคนไม่ดีอีก
โม่ง กูไม่ชอบพี่กู แต่ตอนนี้พี่กูดิ่งมากเป็นโรคซึมเศร้า กูพยายามทำทุกอย่างที่ทำได้ในฐานะน้องแล้ว กูเข้าไปกอดเขา คุยกับเขาให้เขายอมเปิดใจ ให้เขาลองคุยกับพ่อแม่ แต่เขาก็ไม่ยอมเปิดใจ เขาเอาแต่จะคิดฆ่าตัวตาย กูจะทำยังไงดีถึงกูจะไม่ชอบเขากูก็ยังรักเขาในฐานะพี่น้องครอบครัวเดียวกัน ทุกๆคนรอบตัวเขาทั้งเพื่อนแฟนเขาพยายามขอร้องให้กูช่วยเขา กูเองก็ทำเท่าที่ทำได้แล้ว ถ้าเกิดเขาฆ่าตัวตายจริงๆกูจะทำยังไงดี ทุกอย่างจะเป็นความผิดกูมั้ยที่กูช่วยเขาไม่ได้ กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
กูไม่รู้เลยว่ากูต้องการอะไร อยากเป็นอะไร ไม่รู้เลย ทุกวันนี้ก็เรียนตามแบบที่พ่อแม่อยากให้เรียน ซึ่งถึงกูจะทำได้ดี แต่กูไม่ชอบอ่ะ แต่ก็นั่นแหละ ถ้าถามว่าชอบอะไรกูก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
>>49 กูก็เป็นคล้ายๆมึงเหมือนกัน ทำตามที่ครอบครัวบอกทุกอย่างเรื่องการเรียน เข้ารร.นี้ ทำสอบให้ได้อันดับเท่านี้ๆ เข้ามหาลัยใกล้บ้าน โตขึ้นจะทำอาชีพอะไรแดกยังไม่รู้เลย เพราะเหมือนโดนสังคมรอบข้างปลูกฝังมาให้คิดอะไรเองไม่เป็นอ่ะ พอลองทำอะไรเองแก้ปัญหาเองก็จะโดนผู้ใหญ่ตอกว่า ทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่ทำแบบนู้นแบบนั้น มันฝังใจนะ เชื่อเถอะคนร้อยทั้งร้อยไม่มีใครอยากมาโดนด่าแบบนี้ทุกวันหรอก สุดท้ายเลยตัดปัญหาไม่หาทางแก้เอง ยอมทำตามที่คนอื่นบอกเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนด่าหรือเสียใจ มึงลองหาอะไรอย่างอื่นทำดู จะวาดรูป ดูหนัง ฟังเพลง อะไรก็ได้ที่มึงสนใจ(หรืออะไรที่มึงไม่ชอบ รู้สึกเฉยๆ ลองทำไปเรื่อยๆดู)แล้วลองคิดว่าสิ่งที่มึงสนใจ มึงอยากจะโตไปเป็นแบบนั้นหรือเปล่า เช่น มึงลองฟังเพลงจนชอบ รู้สึกสนุกรู้สึกมีความสุข มึงอยากจะเป็นคนที่แต่งหรือร้องเพลงเองเพื่อแบ่งปันความรู้สึกต่างๆ ให้คนอื่นได้รับรู้ความรู้สึกเหมือนตอนมึงได้ฟังหรือเปล่า หรือมึงจะลองปลูกต้นไม้เล็กๆในบ้าน คอยมั่นดูแลทุกวันจนมันโตสวยผลิดอกออกผล แล้วมึงอยากจะลองปลูกอย่างอื่นดูบ้าง จะไปเป็นชาวสวนหรือคนขายต้นไม้หรือเปล่า อะไรที่มึงเฉยๆ ไม่ได้ชอบหรือสนใจแต่ยังไม่เคยลองอ่ะ ทำเลย อย่าไปกลัวหรือคิดไปเองก่อนว่ามันไม่ดี มันอาจจะต่อยอดมาเป็นอาชีพในอนาคตก็ได้ แต่ถ้าสุดท้ายแล้วมึงหาสิ่งที่ชอบไม่ได้จริงๆ กูแนะนำให้มึงเรียนพวกสายอาชีพหรือภาษานะ เลือกดูอาชีพที่ตลาดขาดแคลนและมึงคิดว่าจบแล้วมึงไม่ตกงานแน่นอนอ่ะ สายภาษาก็สำคัญเดี๋ยวนี้โลกพัฒนาไปไกลแล้ว คนติดต่อหากันง่ายขึ้น ชาวต่างชาติมาเที่ยวก็เยอะ เอาไปต่อยอดได้อีกหลายอาชีพเลย
จริงๆกูคิดว่ามึงทำตามคำสั่งคนอื่นมากไป มึงต้องลองคิดอะไรด้วยตัวมึงเองบ้าง คนที่คอยสั่งมึงเขาไม่ได้อยู่กับมึงตลอดชีวิตหรอก หาตัวตนของตัวเองได้แล้วโตขึ้นมาจะได้ไม่เสียใจภายหลัง กูคงแนะนำอะไรได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โชคดีนะมึง
ทำไงดี หลานติดโทรศัพท์มาก ไม่ตั้งใจเรียน ดูแต่อีพวกยูทูปเบอร์คอนเทนท์ปัญญาอ่อน การบ้านไม่ส่งครู ครูโทรมาด่าแม่เด็กว่าทำไมไม่สอน เอ้าก็แม่มันขายของที่ร้านทุกวัน ตอนนั้นกูเห็นเลย น้ากูเปิดลำโพงให้ฟังเสียงครูด่ามัน มันไม่สำนึก แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ กูก็สอนไม่ไหว โง่เกินเยียวยา ไม่สนใจฟัง ตาจ้องแต่ไอแพด พอโดนยึดก็โวยวาย วิ่งหนีล็อกประตูเข้าห้องนอน ตะโกนด่าแม่มันอีก ทั้งๆที่เพิ่งอยู่ป.3 แท้ๆ ก้าวร้าวชิบหาย บางทีก็วิ่งหนีมาดูทีวีบ้านกู พ่อแม่กูก็ตามใจไม่พามันกลับบ้านอีก เพราะแบบนี้ไงกูถึงได้เกลึยดเด็ก โดนเฉพาะเด็กผู้หญิง กรี๊ดทีหูกูแทบแตก โมโหสัสๆ โตมายังไงวะ ทำไมพ่อแม่มันตามใจขนาดนี้
>>53 ตัดไม่ได้ กูใช้คอมทำงานที่บ้านทุกวัน แม่นอนดู netflix และบ้านหลานที่อยู่ติดกันก็ใช้ไวไฟของบ้านกู แล้วแอพแต่ละอย่างนี่ก็มีแต่ติ๊กต่อก ยูทูป hayday อะไรพวกนี้ เหอะๆ
กูคิดอยู่ ว่าถ้าพรุ่งนี้แม่งมานอนเล่นกับคนที่บ้านกูอีก กูจะยึดมือถือมันมาลบแอพ วันละแอพไปเลย ใครด่ากูใจร้ายกูไม่สนแล้ว รำคาญลูกตา
กูมาถึงจุดที่อยากระบายในนี้แล้วหวะ
กูเกลียดแม่กู และกูก็มั่นใจว่าแม่เกลียดกู
แล้วกูทนอัดอั้นมา20ปีแล้ว
แม่งชอบหน้าบางแต่เสือกชอบเอาเรื่องที่มึงอับอายเกี่ยวกับกูไปเล่าให้ชาวบ้านฟัง
กูไม่แคร์นะที่แม่เอาไปประจานใครต่อใคร
แต่รำคาญและโคตรกระอักกระอ่วน เวลามาบอกกับกูต่อหน้าว่าแม่งอับอายขายหน้า
โคตรชิทเลยหวะ แถมเรื่องที่เอาไปเล่าแม่มโคตรธรรมดาเลยด้วยซ้ำ
>>55 ฝากพี่ส่องให้ละ(มันกลัวกู เพราะกูดุ) เจอเฟซบุ๊คกับไลน์ เฟซแค่สมัครไว้ ไม่เล่น ไลน์ก็ไม่คุยกะเพื่อนเลย มีแต่ส่งสตก.ตอบกันบางวัน ที่เล่นถี่ๆทุกวันก็ติ๊กต่อกกับยูทูป
เฮ้อ พูดแล้วท้อว่ะ ป.3 แล้วยังผัน Verb ไม่เป็นเลย ไม่รู้ด้วยว่า is am are ใช้ต่างกันยังไง เรียนพิเศษไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ
>>56-58 ขอบคุณมากพวกมึง เดี๋ยวกูลองไปคุยเรื่องแอพนี้กับคนบ้านนั้นดู
>>60 ติ๊กต่อกไทยแม่งโคตรแหล่งรวมขยะแว้นสก๊อยเลย ยูทูปก็ลองโหลดyoutube kidมาน่าจะช่วยกรองได้ในระดับนึง เรื่องเน็ตกูว่ามึงลองเปลี่ยนรหัสไวไฟดูแล้วเก็บให้มึงรู้รหัสคนเดียว ไม่ต้องบอกรหัสไวไฟกับพ่อแม่มึงเดี๋ยวแอบเอาไปบอกอีเด็กนั่น พอเปลี่ยนรหัสมึงก็เป็นคนเอาโทรศัพท์พ่อแม่มาใส่รหัสเอง คนอื่นจะได้ไม่รู้ กันพวกมาเกาะแดกเน็ตฟรีได้อีก
>>54 มึงใช้เน็ตบ้านใช่ป่ะ จริงๆ มันกำหนดได้นะว่าจะให้เครื่องไหนใช้ได้หรือไม่ได้ มึงสามารถตัดได้เองเลยด้วย กูไม่แน่ใจว่าของมึงใช้ทรูหรืออะไรนะ แต่ของทรูถ้ามึงเป็นคนติดเน็ตบ้านเอง มันจะมีไอดีกับพาสให้มึงเข้าไปจัดการได้ โดยล็อกอินตามคู่มือที่มาในกล่องเราเตอร์เลย
ลองหาคำว่าล็อกเน็ตไวไฟ MAC address อ่ะ น่าจะเจออยู่
กูแม่งเซ็งชิบหาย กูไม่โอเคกับแม่กูเลย ชอบพาญาติ พาคนเข้ามาบ้านโดยไม่บอกกูก่อน แล้วพาขึ้นมาถึงห้องนอน มาทัวร์เที่ยวชมบ้าน อะไรคือความเป็นส่วนตัววะ บางทีกูอยู่ในห้องนอน หัวยุ่งๆหน้าพึ่งตื่นใส่เสื้อผ้าเน่าๆ พาแขกมาเยี่ยมชมบ้าน แล้วก็มาเรียกๆๆกูให้ออกมาเจอแขก คืออะไรวะ กูไม่ออกก็ไม่ได้ โดนหาว่าเสียมารยาท กูโคดเซ็งเลย บางทีบ้านมันเป็นที่ส่วนตัวป่าววะ ไม่ใช่จะมาพาใครเข้าออก มาเยี่ยมชมอะไรนักหนา พวกญาติเค้าก็ไม่ได้ขอร้อง แต่แม่กูนี่แหละชอบเชื้อเชิญขึ้นมาดูบ้าน คือกูโคดไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยเวลาอยู่บ้าน
>>65 เหมือนกูเลยว่ะ ที่หนักกว่านั้นคือพอญาติพาลูกๆมา แม่กูมาเปิดห้องกูให้พวกเด็กเปตรสันขวานพวกนั้นเข้ามาเล่นเฉยเพราะห้องกูมีโมเดลกับการ์ตูนเยอะ พอกูไล่ออกไปเพราะนี่มันห้องกูและของกูก็โดนด่าว่ากะอีแค่หนังสือการ์ตูนกับตุ๊กตา แบ่งน้องมันเล่นจะเป็นไรไป กูบอกว่าของมันแพงกลายเป็นกูโดนด่าเฉยที่กูซื้อมาแพง ทั้งที่กูทำงานแล้วซื้อด้วยเงินตัวเองทั้งนั้น
แล้วมีหนนึงที่พีคมากคือหนึ่งในอีเด็กเปรตพวกนั้นมันทำโมเดลที่กูไปหิ้วมาจากญี่ปุ่นหักแบบคอหักประกอบคืนไม่ได้ด้วย กูตามเอาเรื่องถึงบ้านเลย แม่กูบอกให้ยอมๆแต่กูไม่ยอม กูแจ้งความเอาแม่งขึ้นโรงพักด้วยถ้าไม่ชดใช้ค่าเสียหาย ญาติกูก็ด่าว่ากะอีแค่ของเล่นจะโวยวายไปทำไม กูก็ด่าสวนว่าถ้าไม่มีปัญญาอบรมลูกให้ดีก็เอายาฆ่าหญ้ากรอกปากตายไปให้หมดบ้านไป สรุปก็ได้เงินค่าเสียหายคืนพร้อมตัดญาติ ส่วนแม่กูก็ด่ากูเช้าเย็นว่าทำไมไปพูดแบบนั้น บังคับให้กูไปขอโทษ แต่กูไม่แคร์เพราะนี่ทรัพย์สินของกู ญาติเหี้ยๆเสียไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร
แม่ๆแม่งเป็นไรเห็นใจคนทั้งโลกมากกว่าลูกตัวเอง เห็นแก่หน้าอะไรก็ไม่รู้มากกว่าความรู้สึกลูกทั้งนั้นอ่ะ
กูจะบ้า
พ่อกูอดเหล้ามาได้ 20 ปี 2-3 ปีมานี้มีปัญหาการเงิน แทนที่จะยิ่งประหยัด ช่วยกันหาทางแก้ แม่งเสือกดีแตกกลับไปแดกเหล้าเมาหัวราน้ำ บ้านช่องไม่ยอมกลับ ล่าสุดหายตัวไป 2-3 วัน วุ่นวายกันทั้งบ้านกว่าจะหาตัวเจอ แถมทำโทรศัพท์หายอีก แม่งโว้ยย ทั้งกูทั้้งแม่ช่วยกันบอกให้เลิก แม่งก็ไม่ยอม ไม่รู้จะทำยังไงเลย เครียดชิบหาย
>>65 แม่กูก็เป็นไม่ใช่แค่ญาติคนที่ทำงานก็ทำโอ้โห้มากปลุกกูแต่เช้าให้ลงมารินน้ำทำขนมให้เข้าออกห้องกูเป็นประตูโดเรม่อนเลยวินาศกว่าคือเขาเอาเด็กมาด้วย กูก็นั่งทำงานวาดรูปให้ห้องของกูไปเปรตกว่าคือด้วยความกูมีซินติคที่ใช้งาดรูปในคอมอ่ะอย่างแพงกูกัดฟันซื้อเลือดแทบกระเด็น กูนั่งวาดโห้เดินมาดูใหญ่เลยวาดสวยดีนะวาดป้าบ้างสิ วาดไรค้าบจ่ายตังกูมั้ยค้าบ น้องแม่งก็อยากลองไงงอแงจะมาเล่นของกูแม่ก็แบบเออยอมน้องหน่อยกูก็ต้องยอมแม่งเอาปากกาจิ้มหน้าจอแบบแทงลงไปอ่ะจิ้มๆเสร็จปาทิ้งจับจอเขย่าเอามือตบๆจอกูแทบกรี๊ดอ่ะสรุปกูใช้มาถนอมอย่างดีวันนั้นวันเดียวฟิลม์หน้าจอไปหมดปากกากูไส้หักสีน้ำพู่กันไม่ต้องพูดถึงพังเรียบรวมๆเป็นหมื่น
แม่กูชอบพูดแซะ พูดบ่นกู กูอยากคุยประโยคสนุกสนานกับครอบครัวไม่ได้เลย เจอกัยจะต้องปล่อยพลังลบใส่กูตลอด คุยเล่นคุยหัวไม่เป็น กูเบื่อมาก กูจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว คนเหี้ยอะไรเข้าวัดทุกวัน ชอบมโนว่าตัวเองเป็นคนดี
ที่บ้านญาติแม่งอยู่กันหลายคนแล้วชอบบ่น เปิดประตูบ้านแล้วรีบปิดนะ เดี๋ยวยุง เดี๋ยวแมลววันเข้าบ้าน กินข้าวแล้วเอาฝาชีปิดไว้นะ พอกูบอกเดี๋ยวไปซื้อไม้ดักแมลงวันมาให้แม่งก็ไม่เอา บอกบาป ไม่อยากให้กูฆ่าสัตว์ บ่นยุงเยอะแล้วยากันยุงก็ไม่ทา ไม่ฉีด บอกว่าคนแก่อยู่บ้านเยอะ สารเคมีอันตราย และไม่อยากฆ่าสัตว์
>>73 เปิดประตูแล้วรีบปิดก็ปกตินะ บ้านกูก็ทำกัน ปิดฝาชีก็ปกติ กูเคยถามคนในบ้านเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ใช้พวกไม้กาวดักแมลงวัน แกบอกว่ามันสกปรก เรื่องยุงเยอะก็วนกลับข้อแรกใหม่ ถ้ารีบปิดก็ไม่มียุงเข้า(กูเป็นแบบนี้จริงๆ รีบปิดยุงมันไม่มี แต่บางวันแมวอยู่แล้วแมวชอบเดินเข้าห้องช้าแม่งยุงมาเลยสัส) ไม่ต้องทาหรือฉีดยากันยุงด้วย สรุปคือทุกอย่างในบ้านมึงที่(คิดว่า)มึงมีปัญหาแม่งปกติหมดเลยสำหรับบ้านกู
ปล. บ้านกูอยู่ในสวน เหล่ายุง แมลง สิงสาราสัตว์เพียบ
โอเค กูยอมรับว่ากูผิด แม่งเปลี่ยนความคิดกูเลย กูจะพยายามไม่มีปัญหาละกัน
กูเพิ่งซื้อคอมใหม่เพราะรุ่นที่อยากได้มีโปรลดราคาพอดี เครื่องเก่ามันก็ไม่ไหวแล้ว และของต้องใช้ทำงานด้วย
พ่อแม่กูก็มาถามซ่อกแซ่ก ถามว่าราคาเท่าไหร่ พอบอกก็บ่นว่าแพงทั้งที่ไม่ใช่รุ่นแพงอะไรเลย
ถามว่ายี่ห้ออะไร พอบอกเค้าก็ว่าทำไมต้องซื้อของยี่ห้อแปลกๆทั้งที่ยี่ห้อโคตรแมส
ถามว่ามี touch screen มั้ย พอบอกว่าไม่มีก็แซะกูอีกว่าเครื่องราคาตั้งขนาดนี้ซื้อมาได้ทั้งที่ไม่มี ทำไมโง่จัง โดนเค้าหลก ทั้งที่มีไปก็ไม่ได้ใช้
แล้วก็มาพูดแซะกูว่าจะรีบซื้อไปทำไม เดี๋ยวของมันก็ตกรุ่น
คือไม่เข้าใจว่าอยู่เฉยๆไม่ได้หรอวะ เงินก็เงินกู ทำไมต้องมาพูดแบบนี้ให้กูรู้สึกแย่ด้วยวะ
เรื่องคอมตัวเองก็ไม่ได้รู้อะไรเลย แต่เห็นกูซื้อปุ๊ปต้องทำเป็นว่าตัวเองรู้ดีขึ้นมาทันที
>>78 ระบบ touch screen นี่จะมีไปทำไมวะกูไม่เข้าใจ คนใช้แม่งมีเม้าส์ก็ใช้เม้าส์กัน นอกจากคนนอกนั้นแหล่ะจะมาทำตัวเป็นเด็กเกาะเบาะแล้วมาจิ้มหน้าจอบังคับมึงทำนู่นนี่ เป็นกูก็เอาข้อมูลมาอธิบายให้เข้าใจนะ จะได้เลิกวุ่นวายสักที ถ้ามึงไม่อยากแตกหักกับพ่อแม่มากก็อธิบายไปเวลาโดนถาม อธิบายให้ละเอียดจนเขาโต้แย้งไม่ได้ หรือเอาแบบฮาร์ดคอร์ไม่สนความเป็นพ่อแม่ก็บอกไปเลยว่าอย่ายุ่ง เก็บเงินซื้อมาเอง
ปล. ถ้าเขาเข้าใจว่าของมันดีแค่ไหนระวังโดนบังคับให้แบ่งญาติแบ่งหลานเล่นคอมฯ หรืออาจจะโดนแอบใช้
>>78
พ่อแม่บางคนชอบบลัฟเวลาลูกซื้ออะไรด้วยเงินตัวเอง เพื่อเติมเต็มความรู้สึกว่าตัวเองยังมีความสำคัญ ยังคอนโทรลลูกได้อยู่
ไม่ต้องคิดมากหรอก ในมุมกลับกันก็คือเขาเห็นมึงพึ่งพาตัวเองได้แล้ว ลึกๆ ก็เลยกลัวขึ้นมาไง
แต่ถ้ามึงถึงวัยทำงานเต็มตัวแล้วยังอยู่กับพ่อแม่แบบไม่มีแผนจะย้ายออกก็ทำใจหน่อย... ต้องโดนไปอีกนาน
มึง แม่มาพูดว่ากูไม่รักพ่อรักแม่ ไม่มีความผูกพัน ไม่มีเยื่อใย คิดถึงแต่ตัวเอง จนกูเริ่มสงสัยว่าหรือกูไม่ได้รักพวกเขาจริงๆวะ กูเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจอะไรแล้วก็ขี้ลืม ขนาดตัวเองกูยังไม่ใส่ใจขนาดนั้นเลย เรื่องมันเกิดจากการที่กูไม่ได้ปลุกเขาทั้งที่เขาต้องไปทำงานวันพรุ่งนี้ เพราะว่ากูเห็นเขางีบเหมือนวันหยุดแล้วกูก็ไม่ต้องไปเรียนพรุ่งนี้พอดี เพิ่งมานึกได้ว่าเขาต้องไปทำงานนี่หว่าตอนเขาพูด กูเริ่มสงสัยมากๆแล้ว แต่ถ้ากูไม่รักเขาทำไมกูต้องเสียใจทุกครั้งที่เขาพูดจาไม่ดีกับกูแบบนี้ด้วยวะ
แม่กูเหี้ยมากควยๆหีๆตอแหลมากๆอ้างนู่นอ้างนี่่
เพื่อนสนิทมากของพี่ชายกูแต่งงาน กูอยากไปงานแต่ง แต่พ่อแม่กูบอกไม่เกี่ยวไม่ไป มึงว่าควรป่ะ กูจะทำยังไงให้เค้าไปดี พี่กูกับเพื่อนพี่เค้าสนิทเหมือนเป็นอีกครอบครัวนึงเลยนะ มันไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวกับพ่อแม่กูเลยซักนิดจริงๆหรอ = ='
อยากเถียงแม่ชิบหายเลย ตอนพูดทวงบุญคุณ ด้วยประโยคว่า เมื่อก่อนจน ต้องวิ่งวุ่นทำงาน เลี้ยงลูก เลี้ยงพ่อแม่ ถ้าแม่ไม่ดิ้นรนก็ไม่มีทางทำให้ชีวิตกูสบายได้หรอก คงอยู่บ้านจนๆ ไม่มีอันจะกิน ไม่ได้มาเรียน จนกล้ามาต่อล้อต่อเถียง คือกูอยากบอกว่าถ้าจะจนแล้วลำบากขนาดนั้นก็ไม่ต้องมีลูกสิวะ ดูแลกูจนโตได้ แต่ไม่เคยดูแลสภาพจิตใจกูเลย
เราทำผิดปะวะ ควรทำไงดี คือตอนนี้เราพึ่งเรียนจบ ทำงานฟรีแลนซ์ บ้านอยู่ตจว แต่อาศัยอยุกทมกับพี่ ช่วงโควิดเราก็กลับบ้านมาพร้อมพี่ (บ้านมีปู่ย่าแม่พ่อ เราอยากกลับมาหาแม่) สมัยก่อนเรามักจะติดเล่นเกมอ่านนิยาย ตื่นสาย ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ คือที่บ้านมีห้องส่วนตัวแหละแต่อยู่ชั้นบน ที่บ้านก็จะบอกให้ลงมาข้างล่าง ไรประมาณนี้ เราก็ทำตามตลอดนะ (มั่นใจว่าเป็นเด็กดีเลย ตั้งใจเรียน ไม่ติดเพื่อน ไม่เที่ยว ยกเว้นตื่นสายกะติดเล่นเกม) แต่พอโตมาคือเราต้องหาที่ส่วนตัวทำงานอะ ที่บ้านก็จะเสียงดังกันมาก เราเลยโดนด่าด้วยเรื่องหลายๆเรื่องเลย เช่นตื่นสายเอยอะไรเอย ทั้งที่ตั้งแต่กลับบ้านมายังไม่เคยตื่นสายเลยสักวัน พอถามเขาว่า วันนี้เราตื่นเช้าไม่ใช่หรอ ตอบกลับมาว่าก็เมื่อก่อนเราตื่นสาย เราทำให้เขาคิดแบบนั้นเอง ... เราเงิบไปเลย จนมาคิดฝังหัวในใจว่าต่อให้ทำดีแค่ไหนถ้าตอนเด็กทำผิดตรงไหนนิดเดียวตอนโตมาถึงเปลี่ยนแล้วก็โดนว่าอยู่ดีหรอ นี่แค่เรื่องตื่นสายนะ ... หลักๆที่โดนว่าอีกคือเรื่องทำงานฟรีแลนซ์ จะให้ไปราชการหรือทำงานอื่นอยู่นั่น เคยทำงานอื่นก็ว่าเงินเดือนน้อยอีก ไม่พอใจกันสักที ... เราก็อยากมีหน้าที่การงานที่ดีเหมือนกันนะ เราเรียนเก่งกว่าพี่อีก แต่ปีเราโควิดมา ไม่เปิดสอบหลายๆอย่างเหมือนปีพี่ชายเรา ... แล้วยังเอามาเทียบกับพี่ชายกับญาติคนอื่นๆตลอด หลังๆเราเลยเงียบลงๆ กลายเป็นเหมือนเย็นชากับครอบครัว (ไม่แสดงสีหน้า ไม่เล่าอะไรให้ฟัง) ซึ่งเราก็ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ จนไม่สดใสเหมือนเวลาอยู่กับคนอื่นๆ ... เขาเลยยิ่งมองเราเป็นพวกเข้าสังคมไม่ได้เข้าไปอีก คือเราก็เสียใจนะที่เราเย็นชาใส่คนที่ทำอาหารให้กิน คนที่เมื่อก่อนสนิทกันมาก คนที่เรารู้ว่าเป็นห่วงเราแหละ แต่พูดอะไรเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี รู้ว่ามันเป็นการหนีปัญหาเพราะเดี๋ยวก็กลับกทมแล้ว แต่เราก็ไม่รู้จะแฮปปี้คุยกับพวกเขาเหมือนพี่ชายเราได้ยังไง (พี่ชายเรามีหน้าที่การงานที่ดี สอบเข้าผ่านทั้งที่เรียนไม่เก่ง แต่เราก็สนิทกับพี่นะ ถึงได้อยากเข้าไปทำงานด้วยแต่ไม่เปิดสอบ) ยิ่งพี่เรากล้บบ้านมาพร้อมกันเราก็ยิ่งรู้สึกว่าเขามีพี่เราแล้วเราก็ทำแบบนี้ต่อไปได้แหละ เราทำผิดใช่มั้ยอะแบบนี้ ไม่รู้จะแก้ยังไงแล้ว ยิ่งเรารู้เบื้องหลังว่าปู่ย่ารักลูกอีกคนมากกว่า (ที่ไม่ใช่พ่อเรา แล้วยกนั่นนี่ให้เขาหมด ฟังแต่เขา) เราก็ไม่รู้จะทำยังไง
กำลังสนใจซื้อมอไซค์รุ่น filano เลยลองไปถามญาติ ญาติบอกไม่ชอบล้อเล็กๆ มันล้มง่าย เลยสงสยว่าล้อเล็กมันล้มง่ายจริงหรอ?
ทำไมกูจะต้องถูกให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพียงเพราะว่ากูเกิดมาเป็นลูกเขาด้วยวะ
พ่อกูให้กูไปช่วยงานเขา กูก็งงว่าทำไมไม่จ้างคนงานวะ ไม่รู้เป็นเพราะงก กลัวไม่มีเงินไปกินเหล้าหรือไม่มีคนอยากทำงานด้วยกันแน่ กูไม่เข้าใจ กูไม่อยากทำ แต่กูก็สงสารเขา ไม่อยากโดนด่าว่าอกตัญญู อยู่บ้านเฉยๆ คือกูก็ทำงานบ้านของกูปกติไง เอางานมาให้กูทำในบ้านก็ได้ กูทำให้เลย กูแค่ไม่อยากออกไปที่ที่มีคนเยอะๆ
ลูกจ้างกับนายจ้างเขายังเต็มใจกันทั้งสองฝ่ายอะมึง ทำงานแลกเงิน เออแฟร์ๆ แต่กูไม่ใช่ลูกจ้างของพ่ออะ ที่ผ่านมากูก็ทำงานแบบไม่เอาเงินตลอด แต่ถ้าให้ออกไปเจอคนข้างนอกคือไม่ไหว ให้เงินกูก็ไม่เอา
งงว่ะ ที่ผ่านมากูก็ทำให้ตลอดทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่กู พอครั้งนี้ไม่ได้ทำให้กูกลับโดนด่า หรือจริงๆแล้วคนเป็นลูกต้องทำทุกอย่าง รวมทั้งเป็นลูกน้องด้วย แบบค่าจ้างก็เงินที่กูส่งเสียให้มึงเรียนไรงี้เหรอ คือไร ธุรกิจครอบครัวเหรอ กูไม่ได้อยากเป็นส่วนหนึ่งของไอ้งานนี่ ถ้าจะมีกูมาใช้งานแบบนี้ ไม่น่าให้กูเกิดมาเลย ลำบากใจ กูไม่อยากอยู่ที่นี่ กูอยากกลับหอ ไม่มีใครยอมพากูกลับเลย กูคิดอยู่ว่าจะหนีไปเองตอนนี้เลยดีมั้ย หนีปัญหาไปเลย
จริงๆพอถึงวัน ถ้ากูไม่ไปจริงๆ ก็ไม่มีใครลากกูไปขึ้นรถได้หรอก แต่มันก็รู้สึกแย่อะ เหมือนทำให้พ่อผิดหวัง ทำสิ่งที่เขาอยากให้ทำไม่ได้ โอ้ยยย กูไม่เข้าใจตัวเองเลย ไม่อยากเจอหน้าเลย ไม่อยากอยู่ด้วย ไม่ได้สนิทกันซักหน่อย ทำไมต้องคิดมากขนาดนี้ เกลียดความรู้สึกแบบนี้จัง หรือจริงๆกูกลัวเขาวะ กลัวอะไร ไม่เข้าใจเลย
>>96 ถ้ามึงไม่ appreciate ที่ได้เกิดมา และคิดว่าตัวเองไม่ควรเกิดมา ก็แนะนำว่า ไปตายซะ จุ๊บๆ
แต่ถ้ามึงรู้สึก appreciate ที่ได้เกิดมา มึงก็ควรสำนึกบุญคุณคนที่ทำให้มึงเกิดมาและทำงานหาเงินมาเลี้ยงมึง หาเงินส่งเสียให้มึงเรียน ให้มึงมีสิ่งของเครื่องใช้ ให้มึงมีเน็ตมาใช้พิมพ์บ่นในนี้
หรือถ้าไม่พอใจจริงๆ ก็เชิญออกไปใช้ชีวิตคนเดียว โดยที่ไม่ต้องขอเงินที่บ้าน เครนะ
>>97 พูดเหมือนไม่คิดอะ โดยธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตเมื่อเกิดมาแล้วมันจะดิ้นรนอยู่ตามสัญชาตญาณ(เว้นแต่พวกมีความผิดปกติ) ไม่เกี่ยวว่ายินดีหรือไม่กับการเกิดมา
การไล่ไปตายด้วยเหตุผลว่าไม่อยากเกิดมาก็ไปตายเป็นการแสดงออกถึงความไม่เข้าใจในธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตแต่อยากฉอดแรงๆ ซึ่งดูโง่ดี
อย่างที่สอง การถูกทำให้เกิดมาไม่ใช่เรื่องของบุญคุณเพราะไม่ได้เรียกร้องตั้งแต่ต้น มันคือการถูกยัดเยียดให้เกิด จนโตพอตระหนักไดด้มันก็ไม่อยากตายตามสัญชาติญาณ ซึ่งจะไปเหมาว่านี่คือบุญคุณไม่ได้ มันคือธรรมชาติ การเลี้ยงดูคือหนึ่งในกฎเกณฑ์ของสังคมมนุษย์ คือความรับผิดชอบที่ถูกกำหนดโดยรูปแบบของสังคม ไม่ใช่บุญคุณพอๆกับที่ทำให้เกิดน่ะแหละ ไม่เลี้ยงผิดกฎหมาย
สิ่งที่เป็นบุญคุณคือความช่วยเหลือที่ถูกร้องขอ เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากการถูกกำหนดให้ทำ เช่น ขอให้ช่วยอะไรบางอย่าง เป็นต้น ปัจจัย 4 คือสิ่งที่พ่อแม่ถูกกำหนดให้ทำอยู่แล้ว มากกว่าปัจจัยสี่ที่ลูกร้องขอตะหากที่มันจะกลายเป็นบุญคุณ เคนะ รู้นะ ต้องแยกคำว่าหน้าที่กับบุญคุณออกจากกันนะ ไม่งั้นต้องไปกราบหมอ เลี้ยงดูพยาบาล เพราะเป็นคนทำให้เกิดมาเหมือนกัน
>>98 จริงอยู่ว่าสิ่งมีชีวิตนั้นดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดตามสัญชาตญาณ มนุษย์เองก็มีส่วนนั้นเช่นกัน
แต่สิ่งที่แตกต่างคือมนุษย์ไม่ใช่มีชีวิตไปวันๆ เหมือนพวกสัตว์ทั่วไป ที่แค่มีอาหารกินก็พอแล้ว
มนุษย์มีความต้องการที่ซับซ้อน รวมถึงรู้จักตั้งคำถามถึงตัวตนของตัวเอง
และเมื่อตั้งคำถามแล้วได้คำตอบว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ หรือไม่อยากเกิดมา การที่บอกให้ไปตายซะ ก็คือคำตอบที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว
เพราะถ้ามึงไม่อยากจะอยู่ มึงจะทรมานอยู่ไปทำไม มึงมีสิทธิเลือกว่าจะ "อยู่" หรือ "ตาย"
อย่าไปยึดติดกับคำสอนของคนโบราณเก่าแก่ ไร้สาระ คำสอนพวกนั้นก็แค่กุศโลบายที่ทำให้มึงอยากอยู่ในโลกนี้เท่านั้นเอง
ความตายไม่ใช่เรื่องไม่ดี ความตายไม่ใช่การพ่ายแพ้ ถึงแม้ความตายจะนำความเสียใจมาให้คนรอบข้างมึง แต่ไม่นานมันก็จะผ่านไป
พวกที่คิดว่าการถูกไล่ให้ไปตายนั้นเป็นสิ่งที่แย่ แปลว่ามึงช่างอ่อนแอเหลือเกิน
อย่างที่สอง การถูกทำให้เกิดมาไม่สามารถตัดสินได้ว่า เป็นบุญคุณหรือไม่เป็นบุญคุณ
จะเป็นหรือไม่เป็น มันขึ้นอยู่กับคนๆ นั้นเองว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้เกิดมา
ถ้ามึงไม่รู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา มันก็ไม่เป็นบุญคุณหรอก ในทางตรงข้ามถ้ามึงรู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา นั่นแหละบุญคุณได้เกิดขึ้นแล้ว
กูถึงถามไงว่ารู้สึกดีใจไหมที่ได้เกิดมา
เพราะต่อให้พ่อแม่มันจะแย่แค่ไหน แต่ถ้ามันรู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา มันก็เป็นหนี้บุญคุณพ่อแม่ที่พามันมาโลกนี้แล้ว
ในทางตรงข้าม ถ้ามันไม่รู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา ต่อให้พ่อแม่จะเลี้ยงดูมันดีแค่ไหน บุญคุณก็ไม่เกิดขึ้นกับมันหรอก
ส่วนเรื่องการเลี้ยงดูถึงจะมีกฏเกณฑ์หรือกฏหมายมาบังคับก็ไม่สำคัญอยู่ดี
เพราะสุดท้ายแล้วคนเป็นพ่อแม่ก็มีสิทธิเลือกว่าจะ "เลี้ยง" หรือ "ไม่เลี้ยง" คนที่เลือกไม่เลี้ยงก็มีให้เห็นเยอะแยะมากมายในปัจจุบัน
พวกที่มีพ่อแม่เลี้ยงมีทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต นั่นแปลว่ามันโชคดี แต่มันจะรู้สึกดีใจไหมที่โชคดี อันนี้อยู่ที่มันจะตัดสินเอง
มันไม่มีจริงหรอก คำว่าหน้าที่ ความรับผิดชอบที่ถูกกำหนดอะไรนั่น เพราะสุดท้ายแล้วมนุษย์สามารถทำได้ทุกอย่างที่ขัดแย้งกับสิ่งเหล่านั้น
สิ่งที่เรียกว่าหน้าที่ มันก็แค่คำที่คนรุ่นก่อนยัดเยียดให้คนรุ่นต่อไปเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
และคนรุ่นต่อไป ก็มีสิทธิเลือกเหมือนกันว่าจะ "ทำตาม" หรือ "ไม่ทำตาม"
มีสิทธิเลือกว่าจะ "สำนึกบุญคุณ" "ตอบแทนบุญคุณ" หรือ "เนรคุณ"
ยาวไป ไม่อ่าน : สิ่งที่มึงพิมพ์มา มันคือการพูดเอาแต่ได้ให้คนที่เป็นลูกได้ประโยชน์แต่ฝ่ายเดียว
>>99 สิ่งที่มึงพิมก็คือการยกประโยชน์ให้ฝ่ายพ่อแม่อย่างเดียวเหมือนกันโดยไม่มองบริบทความเป็นจริง
ในเมื่อมึงก็ยอมรับว่าการเอาตัวรอดมันคือสัญชาตญาณ แต่มึงเสือกมาพูดว่าไม่อยากอยู่ก็เลือกไปตายซะ ทั้งๆที่ระบบการคิดเป็นเหตุผลอันชัดเจนมันขัดแย้งกับสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต เหมือนไม่เคยเห็นเวลาคนฆ่าตัวตายที่ใจอ่ะอยากตาย แต่พอจะตายกลไกเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณมันก็ดิ้นรนให้คนกลับมาอยู่ดี มนุษย์มันเลือกได้ตอนที่มันมีสติน่ะแหละ พอมันจะตายเข้าจริงๆร่างกายก็ตอบสนองอัตโนมัติ ระบบเหตุผลที่มึงมโนมันไม่สำคัญเมื่อกำลังจะตายหรอก
และถ้าการเลี้ยงดูไม่ใช่สิ่งที่สังคมบังคับ เวลาทิ้งลูกก็คงไม่มีความผิดอ่ะ ซึ่งกฎเกณฑ์ปัจจุบันมันไม่ใช่ มีคนไม่ทำตามไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่พูดไปไม่มีจริง ถ้าคิดว่าตัวเองถูก มีลูกแล้วเอาไปทิ้งพร้อมมาป่าวประกาศสิ ถ้ามันคือสิ่งที่มนุษย์ในสังคมเลือกจะทำได้ มึงจะไม่มีความผิดทางกฎหมาย ถูกมั้ย ซึ่งความจริงมันไม่ใช่ เพรางั้นถึงไม่อยากเลี้ยงก็โดนบังคับให้เลี้ยงอยู่ดี ซึ่งถ้าเลือกจะไม่เลี้ยงก็ไม่ได้หมายความว่ากฎเกณฑ์มันไม่มีอยู่จริง
และอย่างที่บอกมึงไปทำความเข้าใจก่อนว่าบุญคุณที่พูดถึงหมายถึงอะไร เลี้ยงปล่อยๆ ให้บ้าน ให้ข้าว มันก็ปกติป่ะ ปัจจัย 4 พื้นฐาน แต่ถ้าเด็กแม่งบอกอยากกินพิซซ่าแแล้วมึงซื้อให้ กูมองว่านี่คือบุญคุณเพราะเด็กมันขอจากมึงเองทั้งๆที่มึงเลือกจะปฎิเสธแล้วให้แม่งกินข้าวเปล่าอย่างเดิมไปก็ได้ สำนึกไม่สำนึกเกี่ยวไร มึงไปช่วยคนแล้วมันไม่สำนึกแม่งเปลี่ยนความจริงว่ามึงช่วยมัน มึงมีบุญคุณต่อมันได้หรอ
โครตเบื่อตรรกะยัดเยียดให้คนอื่นเองแล้วเหมาว่านี่คือบุญคุณจริงๆ ทีเด็กเกิดมาเพื่อเติมเต็มความรู้สึกของพ่อแม่ไม่ถือง่าเด็กมีบุญคุณต่อพ่อแม่บ้างล่ะ ตลกจัง
ก็เรื่องเดิมๆ นีทฮิกกี้ที่พ่อแม่อยากให้ทำงานเป็นโล้เป็นพาย แต่เจ้าตัวดันเลือกจะเกาะกินสบายๆ ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่หรือตัดจากมรดกก็รู้สึกเอง
กูเหนื่อย ไอ่เหี้ย เกิดเป็นลูกสาวบ้านคนจีนนี่แม่งมีแต่ความเหนื่อย เหี้ยอะไรก็เรียกแต่ชื่อกู
แล้วพี่ชายกุไม่เคยทำอะไรเกี่ยวกับงานบ้านเลย วันๆเอาแต่ทำหน้าบูด คุยก็ไม่คุย พอเวลามีงานจะให้ช่วยทำค่อยนึกถึงกุ
กุเบื่อมาก เบื่อมากๆ กุแค่อยากมีพี่ชายที่ใส่ใจกุให้ได้ซัก 1/4 ของที่กูใส่ใจมันหรือแค่คุยกับกูให้ดีกว่านี้นิดนึงก็ได้ ตอบกูบ้าง ไอ้เหี้ย กูบอกตัวเองจะช่างแม่งๆกี่ทีแล้วก็ยังทำไม่ได้ ควยเอ๊ย กูเกลียดตัวเอง เกลียดมันด้วย น้อยใจ ไอ่เหี้ย
>>107 ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย 555555555555555555555555555555555555 นี่มันตัวฉันอีกคนนึง พี่กูนอนโซฟากลางบ้าน มีคนกดกริ่งที่บ้าน แม่งไม่ลุก กูที่อยู้ในห้องนอนต้องลุก เยดแม่
คนเรียกไปยกของ ไม่เรียกพี่ที่นอนข้างนอก เรียกกูที่อยู่ในห้อง กูแบบ เป็นผญ.ที่ต้องทำส้นตีนทุกอย่างให้ได้เหมือนผช.อ่ะ กูอยากจะตัดมดลูกแล้วไปต่อจู๋แทนมาก เป็นผช.บ้านนี้สบายเหี้ยๆ
หีแตดอุ่นกับข้าวยังต้องอุ่นให้ ดีที่กูไม่ต้องเคี้ยวแล้วไปป้อนให้ด้วย แม่งเอ๊ย
กูสงสัยมากนะ ว่าเขาจะสร้างกูขึ้นมาทำไม สร้างกูเพื่อมาดูความพังของกูหรอ กูยังไม่แน่ใจเลยกูเจาะถุงยางมาเกิดรึป่าว พอพ่อแม่ทะเลาะกันทีไร โยงมาหากูทุกที กูทำให้เขาต้องทะเลาะกัน พ่อกูหาว่าแม่มีชู้ แล้วบอกว่ากูน่ะลูกชู้ แต่ไม่เคยหาว่าน้องชายเป็นลูกชู้ เขารักน้องมากกว่ากู แม่เคยถามย่าว่า รถ กับ กูจะเลือกอะไร เขาตอบเลือกรถ ในสายตาญาติฝั่งพ่อกูคืออีลูกชู้ว่างั้น พ่อกูหลอนยาขนาดหนัก กูยังเชื่อเหมือนเดิมว่าแม่กูไม่เคยมีชู้อะแหละ พอกูมาอยู่กับยาย ญาติฝั่งแม่ ยายก็เสียดสีกูเกือบทุกครั้ง ต้องการไรจากกูกัน สอนให้กูยอมน้อง แม่:พี่ต้องเสียสละ ยาย:เธอเป็นพี่เธอยอมน้องไม่ได้รึไง แม่:หนูเป็นหลานหนูจะอะไรกับยายเขานักหนา เขาเป็นแม่ของแม่นะ เขาพูดอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะ ยาย:ทำไมเธอใจร้ายกับคนอื่นได้ขนาดนี้ติดนิสัยพ่อมาล่ะสิ พ่อขี้เหล้าของเธอไง พ่อ:อีบ้า นิสัยเสีย ได้เลือดชั่วจากแม่มึงมาละสิ แน่นอนกูเหี้ย กูชั่ว ไม่มีใครต้องการกู กูทำอะไรผิดหรอ ทำไมถึงเกลียดกูกันนักหนากูยอมทุกอย่างเหมือนที่สอนให้กูเป็นกระสอบทราย สอนให้กูอดทน เป็นที่ระบายของคนอื่น กูนึกไม่ออกอะกูทำอะไรผิด กูเรียนให้เกรดดีแต่ไม่มีคนชมกู กูพยายามอย่างหนักให้เขาเห็นกู กูพยายามทำตัวสดใสตอนอยู่โรงเรียน กูไม่ดีเลยหรอ แย่ขนาดนั้นเลยหรอ อยู่โรงเรียนกูดีหมด แต่กูกลับมาแพ้ให้คนในบ้าน เขาไม่เคยรู้หรอกว่ากูรู้สึกยังไง ร้องไห้ทุกคืน คิดว่าทำยังไงเขาถึงจะรักกูเหมือนน้อง กูคิดไม่ออก กูทำทุกอย่างแล้ว เพื่อนกูที่โรงเรียนจะรู้ไหมวะ ว่าความสดใสที่ชอบกันนักหนา มันก็หดหู่เหมือนกันนะ.
ไปสร้างหนี้พนันเยอะแล้วไม่ประหยัดเงิน สิ้นเดือนแทบจะหมดตัว กูจะหารหอนอกกับเพื่อนจนวันนี้ต้องจ่ายแล้วทำเป็นไม่รับรู้ แล้วจะให้เขาทำไงวะ สร้างความหวังลมๆแล้งๆจนวันจ่ายไม่มีตังค์ ละคนที่ต้องออกไปรับหน้าขอโทษเขาคือกู กว่าหนี้จะหมดก็อีก 2 ปี แทบจะลดฐานะจากปานกลางเป็นจนล่ะสัส รอกูมีงานทำกูจะวางแผนเงินดีๆไม่มาปสดกับหนี้อีก
นีี่แค่เรื่องเงินนะ ไหนจะเรื่องบูลลี่อีก พูดออกมาได้ว่าแหย่ลูกตัวเองให้โกรธแล้วสนุก เจอหน้าทีไรแม่งหาเรื่องด่าลด self esteem ตลอด ไม่รู้ตัวหรอวะว่าทำไมกูไม่รักพ่อ รักแต่แม่ จะเล่นดนตรี วาดรูป เล่นเกม อ่านนส เล่นกีฬา พอเห็นพ่อเป็นต้องเลิกทำทุกครั้ง เหมือน mindset ต่างกันเกินไป สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำเพราะสมัยนั้นการกดขี่ลูกเป็นเรื่องธรรมดา บอกว่าลูกเกลียดพ่อแม่เป็นบาป แต่พ่อแม่จะด่า ทุบตีก็ได้
ครอบครัวกูรุ่นพ่อยากจนด้วยแหละ พึ่งจะมีเงิน รถ บ้านตอนที่กูเกิด วิถีการเลี้ยงดูเลยไม่ค่อยคิดมาก
พ่อแกหาเงินไม่ค่อยเก่งแต่ใช้เงินเก่งมากๆ ล่าสุดกำลังจะหมดหนี้แกก็ไปหาหนี้มาอีกห้าแสน รู้สึกชีวิตนี้กูเกิดมาใช้หนี้ให้เขากับญาติเหี้ยๆของเขาเฉยๆ อยากเป็นคนดวงดีเกิดไปอยู่สุขสบายบ้าง พ่อเป็นคนเหี้ย ญาติก่อนหนี้อะไรไว้รับมาหมด เงินเก็บแม่สิบล้านขโมยไปแจกญาติหมด แล้วเอาหนี้ญาติกลับมาสิบล้าน ยังใช้ไม่หมด ข้อดีคืถ้าเขาเสียไปก่อนหนี้ตัวนี้เสียไม่ลงถึงกู ข้อไม่กีคือถ้าเขายังอยู่เขาก็ปลิงกู/น้อง/แม่ ไปเรื่อยๆ
>>109 ตอนนี้มึงยังอยู่มัธยมอาจจะต้องทนไปก่อน พอเข้ามหาลัยก็ย้ายไปอยู่หอซะ พยายามแยกตัวให้ห่างจากครอบครัวให้มากที่สุด มึงต้องเอามายด์เซ็ต” พี่ต้องเสียสละ ต้องอดทน ต้องเชื่อฟังพ่อแม่เท่านั้น”ออกไปจากสมองด้วย ไม่ได้ขอให้เกิดมาเสือกเลี้ยงดูไม่ดีอีก ถือว่าไม่มีบุณคุณต่อกันว่ะ เดี๋ยวพอมึงทำงานนะ จะเจอมุกขอเงิน ขอหีขอแตดเพียบ หวังว่าเมื่อถึงตอนนั้นมึงจะใจแข็งพอที่จะตัดขาดไอ้ครอบครัวพรรค์นั่นได้ ไม่อย่างนั้นชีวิตมึงจะฉิบหายหนักกว่าตอนนี้แน่นอน
คำว่า กตัญญู บาป บุญ เป็นสิ่งที่มนุษย์มโนขึ้นมาเอง ถ้าหลุดพ้นจากคำเหล่านี้ได้ ชีวิตจะมีความสุขขึ้นเยอะ
>>112 ขอบคุณนะ กูจะพยายามตัดมันออกละกัน ไอกตัญญู บาป บุญนั่นน่ะ เพราะกูทำไปก็ไม่ใครเห็นค่านี่เนอะ แต่ลึกๆกูก็ยังอยากได้ความรักจากเขาอยู่นะ แม้ว่ามันอาจจะเป็นความคิดที่ดูโง่เง่า ซ้ำซากก็เหอะ กูไม่ชอบให้ยายด่าพ่อ กูไม่ชอบให้พ่อ ด่าแม่ กูไม่ชอบให้พวกเขาต้องด่ากัน พอกูปกป้องพ่อ หาว่าไม่รักแม่ เลว ปกป้องแม่ พ่อบอกได้เลือดชั่ว ปกป้องใครก็โดนด่า ทุกวันนี้คือลืมกอดพวกเขาไปแล้ว เด็กวัยเดียวกันที่ออกไปเที่ยวกับเพื่อน เฮฮาสนุกสนาน แต่เราต้องมานั่งฟังคำด่าทอจากพวกเขาตลอด พิมพ์ไปก็อยากจะร้อง ทำไมต้องเป็นกูด้วยล่ะ กูรักพวกเขามากอะแต่กูก็ปวดใจทุกวันเหมือนกัน ต่อให้เขาจะขยี้กูก็เถอะกูเลือกที่จะอยู่ข้างเขาอยู่ดีอะ กูอยากใจเด็ดเหมือนคนอื่นๆนะ แต่ก็พยายามทำอยู่ ขอ How to ห้ามสงสารหน่อยนะ ไม่ไหวกับนิสัยตัวเอง
อ่า บางทีก็รู้สึกว่าพ่อคือหมาที่แม่เลี้ยงไว้ ประโยชน์อย่างเดียวคือทำให้แม่มีความสุข ไม่ได้ให้เงิน ให้อาหาร ให้ความรู้กับลูก
กูรู้สึกว่าแม่ตัวเองมีปัญหากับความโกรธ เป็นคนระเบิดอารมณ์ได้เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเช่นรถข้างหน้าขับช้าหรือเวลากูขัดใจเขานิดหน่อย ด่าแบบจะเป็นจะตาย เอาง่ายๆ แค่กูถ่ายรูปให้ไม่ถูกใจหรือทำน้ำเสียงเบื่อก็ด่าเหมือนกูทำลายชีวิตเขา จะปาข้าวของใส่กู ทำของตกแตก แสดงออกแบบเกิน 100 อะ แล้วเป็นไม่นานมากแต่เป็นบ่อย กูจะลองไม่ไปเยี่ยมหรือนอนที่บ้านซักเดือนนึงดู
>>118 ปัญหาควบคุมอารมณ์สุดๆเลยมึง แล้วถ้าใครท้วงก็จะบอกว่าตัวเองไม่ได้โกรธป่ะ?
บ้านกู แม่แม่ง ตัวเองด่าคนอื่นแว้ดๆๆ พอขึ้นอื่นเสียงดังนิดนึงก็หาว่าเขาด่า แต่ตัวเองพูดดีๆ กูจะบ้าตาย พอกูโวยตอบแม่งขุดเรื่องห่าเหวอะไรไม่รู้มาด่า ยังกะกูต้องการมากอ่ะ
แล้วขยันมายุ่งกะชีวิตกู
เป็นห่วงก็พูดดีๆ ไม่ใช่แซะ
กูทำงานก็มาว่ากูนั่งทั้งวันทั้งคืน อ่ะละจะให้กูยืนทำงานอ่อ กูทำเหี้ยไรก็ไม่ดีซักอย่าง ถ้ากูยืนทำงานเดี๋ยว็ต้องมาเสือกว่าทำไมไม่นั่ง
แล้วงานการตัวเองทำมั้ย ก็ไม่ แถมไม่หาอะไรทำซักอย่าง ซื้อครอสติชมาให้เผื่อมีงานอดิเรกก็ไม่ทำ วันๆนั่งลุ้นหุ้นแล้วก็เอาแต่บ่นๆๆ
แม่ง
เเม่กูเเม่ง ขอโทษสักคำมีไหมวะ การบ้านก็เยอะกลับบ้านมากูก็กวาดบ้าน ล้างจาน เก็บผ้า การบ้านกูก็ยังไม่ได้ทำ เเถมเเม่เเม่งก็ตากกระโปรงกูลากพื้น พาดถุงขยะอีกสัส เปื้อนเลยเนี่ยไอ้ห่า เหี้ยไรก็กูผิดกูผิดเนี่ย ตอนกูจะตากเเม่งก็ไล่กูไปเรียนพิเศษ บอกจะตากเอง ควย เหี้ยไรสัส พอตากเเล้วเเม่งก็งี้ตลอดเนี่ย กูว่าเเม่เเม่งก็สวนมาอีก บอกกระโปรงตั้งยาว เห็นเเล้วทำไมไม่เก็บ โห อีควย ทีกระโปรงตั้งยาวมึงไม่ตากให้มันสูงๆวะอีกสัส เคยดูตัวเองบ้างไหม เเถเหี้ยไรนักหนาไอ้ควย!!!!!!!!
กูเคยชินกับการเห็นแม่กับพ่อเลี้ยงทะเลาะกันแล้วทำร้ายร่างกาย จนกูมาอยู่กับน้ามาเรียนมัธยมที่กรุงเทพ พอเริ่มโตกูก็เริ่มไม่คุยกับอีพ่อเลี้ยง กูทั้งด่ามันทั้งบ่นแม่ว่าถึงมันจะพูดดีทำดีกับกู แต่ถ้าทำร้ายร่างกายแม่ มันก็ไม่ใช่คนดีแล้วมั้ยไอเหี้ย ยิ่งเจอประโยคคลาสสิค 'เรื่องของผัวเมีย' กูอยากจะถุยน้ำลายใส่ แล้วพวกผู้ใหญ่พอเห็นกูมึนใส่อีพ่อเลี้ยงก็ชอบทำสายตาแบบ เอาน่าเด็กวัยกำลังต่อต้านกำลังมีปัญหา นึกออกป้ะ พวกมึงอ่ะผิดปกติ กูมีสิทธิ์จะโกรธ กูมีสิทธิ์จะด่า ไอความเกรี้ยวกราดที่กูมีแม่งยังไม่ทำให้แม่กูหลุดจากความสัมพันธ์นี้ด้วยซ้ำ แล้วกูจะยังต้องหงิมๆยืนดูแม่ถูกทำร้ายร่างกายเหรอ ควย
กูเบื่อแม่ เข้าใจนะว่าชอบแฟนกูมาก แต่บางทีก็อวยแฟนกูจนกูรำคาญอ่ะ เรียนหมอได้เกรด 4 หายากงู้นงี้ คิดว่าจะมีกี่ซักกี่คนที่ได้หมอเป็นแฟนจนกูเอิ่บ มีแฟนเป็นหมอมันก็ไม่ได้สูงส่งอะไรขนาดนั้นมั้ย พูดเหมือนในอนาคตจะไม่เจอคนดีกว่านี้อ่ะ อวยจนกูอยากประชดเลิกแม่ง เซง
ถาม แม่ชอบบ่นว่าบิลบัตรเครดิตมาบ้าน
ของบางอย่างนางก็ฝากซื้อทางเน็ตเองแล้วก็ลืม จู้จี้ว่าจ่ายแพง เดือนนึงใช้จ่ายบัตรแค่พันเดียวก็พอแล้ว... รำคาญเลยเปลี่ยนมาโอนแทน แต่เสียดายแต้มสะสมยัตรเอามาแลกของได้ ทำไงดีวะ
พ่อตากูครับมึงจะขี้น้อยใจไปไหน คือกูกลับมาบ้านกูถามแล้วนะว่าตอนเย็นจะกินอะไรกัน
แม่ยายกูก็บอกไม่กินอ่ะ พ่อตากูก็บอกไม่กิน
โอเครไม่มีใครกินนะ กูก็ไปเลี้ยงลูกกล่อมนอน (แม่มันอยู่เวรกลับดึก)
กูก็กล่อมลูกกูนอนเสร็จออกมาหิวๆกูก็ไปหาอะไรกินในครัว เดินผ่านพ่อตากูนั่งแหมะดูทีวีอยู่ แม่ยายไปเข้าห้องน้ำ
กินอยู่ดีๆ พอแม่ยายกูออกจากห้องน้ำเดินไปที่ทีวี พ่อตากูที่นั่งแหมะอยู่แม่งเด้งขึ้นมาแบบเดือดๆ บอกจะกลับบ้านเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าปิดประตูเสียงดัง แล้วก็ขับรถออกไปเลย...
กูเอ๋อเลยครับ มึงงอนอะไรวะ...แม่ยายกูบอกว่าแม่งงอนกูไม่ยอมชวนแกกินข้าว
ฮะแค่เนี้ยนะแล้วกูถามแล้วนะว่ามึงจะกินไม้ตอนกูกลับมาเสือกบอกไม่กินเองนะมึงเปนไบโพล่าป่าววะ
กูโม่งที่เคยบ่นน้องจะเข้าหมอนะขอย้ายมานี่ น้องแม่งเป็นคนที่จับปลาหลายมือ มันนิยมการเป็นจุดสูงสุดด้วยอ่ะทั้งที่ตัวเองไม่เก่งขนาดนั้น เป็นเด็กระดับปานกลางถึงเก่งแต่ไม่ได้เทพ ภาษาที่ 3 4 ก็จะเรียนให้ได้ก่อนจบม.6 หมอก็จะเข้าม.อันดับ 1 ของไทย วางแผนเรียนรามปีหน้าอีกชิบหาย กูไม่สนับสนุนเลยเพราะมันยังเด็ก ยังหาตัวเองไม่เจอ เป้าหมายชีวิตมันก็เปลี่ยนมาตลอดจนสุดท้ายเอามายำรวมกัน กูบอกให้ใจเย็นลงก็งอนทำเหมือนกูไม่เชื่อมัน กูก็ได้แค่ให้กำลังใจแล้วมันจะทำอะไรก็ปล่อยไปแล้วหละ ตอนอายุเท่ามันกูก็เคยสับสนตัวเอง แต่ไม่ได้ทำร้ายตัวเองเท่านี้ ไม่ชอบกดดันตัวเองจนกว่าจะแน่นอนจริงๆ
>>132 กูเข้าใจน้องมึงนะ ตอนสมัยมัธยมกูเองก็อยากเป็นจุดสูงสุด อยากเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุด คณะที่เก่งที่สุด แต่พอเข้ามหาลัยโตขึ้นแล้วเพิ่งหันมามองตัวเองทำความเข้าใจว่าตัวเองอยากทำอะไร ก่อนหน้านี้อยากเอาชนะอย่างเดียวแล้วหลอกตัวเองว่านี่แหละคือสิ่งที่กูชอบ ทำให้พลาดหลายๆอย่างชีวิตวัยรุ่นก็ใช้ไม่คุ้ม พอเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องทำงานที่ไม่ได้ชอบไปวันๆไร้แพสชั่น โคตรเสียดายเลย
>>132 ตามอ่านมานาน น้องมึงยังเป็นแบบนั้นอยู่อีกหรอ เห็นด้วยกับเม้นบนเพราะกูก็เคยเป็นแบบนั้นนะ ถึงได้รู้ว่ามันทำร้ายตัวเองแค่ไหน แต่พอยิ่งโตขึ้น ยิ่งเห็นโลกกว้างขึ้นมันก็จะเข้าใจมากขึ้นเองว่าคนเราไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุดถึงจะมีความสุขได้
อย่างน้อยก็ดีที่น้องมึงก็มีเป้าหมายและความตั้งใจนะมึง นิสัยวัยรุ่นใครพูดก็ไม่ฟังแล้วหล่ะ ดูทรงแล้ว ถ้าน้องมึงสอบติดก็ดีไป แต่ถ้าไม่ติดขึ้นมาต้องเสียใจมากแหงๆ พอเวลานั้นแหละที่กำลังใจจากครอบครัวและคนรอบข้างจะสำคัญมากๆ เอาใจช่วยนะ
เหนื่อยเว้ยครอบครัวไม่เคยสนับสนุนอะไรกูเลย กูยอมลาออกจากมหาลัยเพื่อให้พี่กูเรียนให้จบ แล้วพี่กูโคตรขายฝันบอกเดี๋ยวพี่ทำงานแล้วพี่จะส่งเทอเรียนเอง บอกเลยกูไม่เชื่อกูว่ามึงทำไม่ได้อ่ะ แต่ในใจนี่คือแอบหวังนิดๆ แล้วมึงคิดดูกูนอนว่างมาเกือบ3ปีในขนาดที่เพื่อนกูจะจบมหาลัยกันแล้ว แล้วชอบมีคนมาบอกว่าทำไมมึงไม่ออกไปทำงาน คือมึงคิดตามนะกูอยู่ต่างจังหวัดงานมีนไม่ได้มีให้กูทำเยอะขนาดนั้น แล้วงานที่มีคืออยู่ในตัวเมืองแล้วบ้านกูคือเหมือนอยู่เหนือกับใต้เลยจ้าาา ค่าโดยสารไปกลับวันนึงก็ปาไปเกิน100อ่ะ กูต้องมานอนเป็นคนไร้ค่าอยู่ที่บ้านทำอะไรไม่ได้ บ้านกูจนอีกถึงขั้นจนมาก กูเครียดจนเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะแต่ที่บ้านก็ไม่เคยสนใจกูคงคิดว่ากูสบายมั้งนอนอยู่บ้าน มึงรู้มั้ยกูอยากตายมากๆแต่ไม่รู้ทำยังไงถึงจะตายโดยที่ไม่ต้องทรมานแบบหลับแล้วไม่ตื่นอ่ะ แบบมึงว่ากูยอมเยอะไปมั้ยวะแบบกูยอมไปซะทุกอย่างเพราะที่บ้านไม่เคยเห็นกูสำคัญ เห็นกูไม่น่าสงสาร คือกูคิดนะว่าชีวิตกูน่าสงสารมากเพราะกูไม่มีอนาคตเลยกูไร้ค่า กูทิ้งทุกอย่างให้คนที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลยได้แต่ขายฝันไปวันๆ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายที่ไม่ใช่โถส้วม
>>135 แล้วบ้านทำงานอะไร ไม่มีรถหรอ แล้วอยู่เฉยๆมันได้อะไร ได้เรียนออนไลน์มั้ย ได้ฝึกสกิลไรรึเปล่า มึงมาโม่งได้แปลว่าเข้าเน็ตได้ หาความรู้เพิ่มเติม เรียนเองก็ไม่น่ายากมั้ง
กูอ่านแล้วเหมือนมึงเป็นคนรอโชคชะตาอ่ะ แต่ไม่ลงมือทำไรซักอย่าง พอบ้านไม่ให้เรียนต่อมึงก็ออกมานอนเฉยๆ เพราะหารถไปทำงานไม่ได้ก็เลยนอนเฉยๆ เหมือนถ้าอะไรไม่อำนวยความสะดวกมห้มึงก็จะไม่ทำ ไม่มีแบบทางเลือกสองสามแบบใช้วิธีนี้ไม่ได้แล้วใช้วิธีไหนดี พอไม่มีรถบุ๊ปมึงก็เลิกมานอนเลย
ทั้งๆที่บอกว่าตัวเองไร้อนาคตแต่ก็ไม่ดิ้นรน อนาคตชิบหายแน่ถ้าทำงี้
>>135 ลองคิดแบบนี้นะ ต่อให้งานระดับแรงงานไร้ฝีมือได้เงินเท่าค่าแรงขั้นต่ำ หักลบค่าเดินทางกับค่ากินมันก็ไม่น่าจะติดลบ แปลว่าถ้ามีงานทำงานสุทธิวันนึงอย่างแย่ที่สุดคือ 0 บาท แต่ถ้าไม่ทำงาน ทุกๆวันจะติดลบเพราะมีค่ากิน เหตุผลแค่นี้ก็มากพอที่จะไปทำงานแล้ว
เข้าใจว่าการเสียเวลาเดินทางไปทำงานทุกวันเพื่อให้ได้เงิน 0 บาทมันดูไม่คุ้ม แต่มันคุ้มที่สุดเท่าที่มึงจะทำได้ในตอนว่ะ ทำๆไปเหอะ ถ้าจะไม่ทำมึงก็ต้องหาอะไรที่ดีกว่าการนอนโง่ๆมาตลอด 3 ปี
มึงบอกพี่มึงขายฝัน แต่ที่มึงทำอยู่นี่ก็คือรอให้ความฝันยื่นโอกาสมาให้ถึงตัวเหมือนกัน มึงใช้ชีวิตแบบเด็กมาตลอด 20 กว่าปี แต่ชีวิตมันสั่งให้มึงต้องโต เพราะงั้นเลิกงอแงแล้วโตได้แล้ว
>>135 บอกไรมึงให้ มีทางออกที่ดีกว่านี้นะ บ้านมึงจนมากจริงๆ แต่มึงมีเน็ต มีคอมใช่ไหม? มึงหาหนังสือ ม.ปลาย/แบบฝึกหัด ม.ปลาย มาหัดเขียนหัดทำแทนนอนอยู่บ้านจนเน่าเฟะละไปสอบแกทแพทให้คะแนนมึงดีๆ เข้า ฬ ได้ ..... ที่ตรงนั้นคือขนาดมึงไม่มีชุดเรียนต่อรุ่นพี่ยังหามือสองดีๆให้มึงได้บอกไว้เลย เมื่อก่อนกูเรียนราม ทนกับระบบเน่าๆ นั่งรถเมล์สามต่อเพื่อให้ตัวเองทะเลาะกับที่บ้าน สุขภาพร่างกายเสื่อมโทรม ครูในภาควิชาบางคนก็กากเดนแถมยังกักขฬะรังเกียจ นศ. ทำงานควบเรียนสารพัดจนเด็กในภาควิชากว่าจะเรียนจบใช้เวลาสิบปีมาหลายคนสัสๆ พอมารู้ว่า ฬ ให้ทุนได้มากกว่า มีรุ่นน้องๆกูสอบเข้าได้ ขอทุนผ่าน ชีวิตคือดีอ่ะ ถึงไม่ได้ดีมากแต่แม่งก็เจอกับเพื่อนฐานะดีๆ คอนเนคชั่นดีๆ สังคม ปสด. จอมปลอมเยอะแต่ก็คือได้เรียน ได้โอกาสอยู่ในที่ศิวิไลซ์ ทุกๆปีมี บ. ใหญ่ๆมาจัดอีเวนท์หางานแบบที่ ม.รามให้ไม่ได้ ทั้งหมดคือตัวมึงเองละ หรือถ้ามึงมองไปรอบตัวละหาทางออกไม่เจอจริงๆก็เอาเชือกแข็งแรงๆมาเส้นนึงละหาขื่อบ้านมึงไปผูกคอตายซะ
กูมาปรึกษาถูกห้องมั้ยวะ แต่ถ้าผ่านมาก็ช่วย ๆ ตอบกูหน่อยนะ กูกำลังสองสัยว่าน้องกูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า
คือลูกพี่ลูกน้อง(ห่าง ๆ)กูเดิมอยู่ตจว. แต่แม่เขาส่งมาเรียนมัธยมในกรุงให้มาอยู่บ้านยายแท้ ๆ แต่น้องเขาชอบมาเล่นบ้านกูไป ๆ มา ๆ หิ้วเสื้อผ้ามาอยู่บ้านกูแบบไม่มีใครชวนซึ่งบ้านกูก็ปล่อยเบลอเข้าใจว่าอาจไม่สะดวกใจบ้านนั้นพี่ชอบเอาเพื่อนเอาแฟนมาอยู่บ้านแล้วผู้ชายล้วน แล้วเอาตรง ๆ บ้านนั้นค่อนข้างทรุดโทรมอยู่บ้านกูสบายกว่ามีแอร์มีเน็ต
แต่...กูเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เหมือนน้องพยายามเคลมว่าบ้านกูเป็นบ้านน้องเขาเอง ครูเยี่ยมบ้านนร.ก็ให้มาบ้านกู เรียกกูว่าพี่กับเพื่อนไม่เท่าไรแต่เรียกแม่กูที่มีศักดิ์เป็นป้าว่าแม่กูเริ่มเอ๊ะ ไม่ค่อยกลับบ้านยายหรือไปช่วยยายขายของเลยมีแต่ยายน้องที่มาหาที่บ้านกูตลอด ความรู้สึกกูเหมือนน้องเขาพยายามเบลอครอบครัวฝั่งยายแท้ ๆ ทิ้ง กูคิดมากไปเปล่าวะ หรือน้องเขามีปัญหาด้านสังคมหรือจิตใจอะไรที่กูควรปรับทัศนคติเปล่า
>>140 กูว่ามันกำลังเฟคเพื่อเข้าสังคมในชีวิตมันให้ได้ ทำแบบนี้คือสุดท้ายมันจะไม่เหลือคนที่จริงใจกับมันเลยด้วยซ้ำ กูเข้าใจเด็กนะที่ว่ามันรู้ว่าที่ไปตรงไหนสบายบ้างมันก็ย้ายถิ่นฐานไปตรงนั้นอ่ะ อ่านข้อความหลังๆนี่มึงควรเอามันมาคุยหว่ะ ดูท่าเหมือนมันคงมีอะไรที่ไม่ดีกับที่ๆตัวเองจากมา เช่น สภาพบ้านโทรมๆ บ้านหลังคาสังกะสี ห้องน้ำโสโครก ส้วมซึม บลาๆ แล้วพอมาเจอบ้านมึงละดีที่สุดในชีวิตคงอยากเป็นส่วนนึงด้วย ถ้าให้คิดต่อไปอีกคือ น้องมึงเหมือนถูกมองเป็นส่วนเกินของบ้านมาก่อน เป็นแค่คนอาศัย ไม่ใช่ครอบครัวหว่ะ พอมีที่ๆรู้สึกว่าตัวเองมีตัวตนเลยทำแบบที่มึงเห็นอ่ะ
>>141 เออ มึงพูดให้กูได้คิด หลัก ๆ ที่กูคิดคือน้องแค่อยากสบายแล้วอยากเฟคทำตัวให้ดูดีดูมีตังส์กับเพื่อนแล้วมันเริ่มเกินเลย
แต่สภาพครอบครัวน้องมันก็ไม่ดีจริง ๆ แหล่ะ พี่น้องคนล่ะพ่อหมดแต่อย่างน้อยพี่ ๆ ก็เคยถูกเลี้ยงด้วยกัน แต่น้องตูู้ม! อยู่ดี ๆ แม่โยนมาให้ยาย มันเพิ่งรู้ตัวตอนประถมด้วยซ้ำว่ามีพี่อีก ส่วนตอนอยู่ตจว.มันก็อยู่ในฐานะลูกติดแม่พ่อเลี้ยงไม่ชอบมัน อยู่ที่ไหน ๆ มันเลยอาจรู้สึกอิหลักอิเหลื่อ
ส่วนบ้านกูในฐานะที่แม่กูเป็นซิงเกิ้ลมัมกูกับแม่เลยสนิทกันเหมือนเพื่อนครอบครัวมีแต่ผู้หญิงสภาพแวดล้อมก็โอเคเทียบกันแล้ว...อยากเป็นส่วนนึงในบ้านกูก็อาจไม่แปลก แต่ถึงยังไงกูก็มองมันในฐานะผู้อาศัยอยู่ดีอ่ะ แค่เอ็นดูสงสารเด็กแล้วยิ่งเด็กพยายามกลมกลืนกับบ้านกูโดยการเฟคหลอกตัวเองหลอกคนอื่นแบบนี้กูก็ไม่โอเค โอ๊ย กูจะกังวลเรื่องการวางตัวของน้องหรือความใจแคบของกูก่อนดีวะ
>>142 ถ้ามึงรู้สึกอยู่ว่ามันส่วนเกิน มึงลองทำให้มันมีส่วนช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวฝั่งมึงบ้าง อะไรเซฟได้ก็ควรทำ ถ้ามันยินดี มันโอเค ช่วยเหลือได้สุดความสามารถที่มันมี สายตากูคือมันพิสูจน์ตัวเองได้ระดับนึง ไม่ใช่ว่าทำตัวเป็นเด็กใจแตก ทำตัวเสเพล อันนี้ถ้าเริ่มออกลายแล้วมึงสั่งอะไรไม่ได้ ควรทำลายชีวิตมันให้ออกไปจากชีวิตมึงให้ได้
>>143 มาอยู่บ้านกูฟรี แม่กูสงสารยายกู(ไม่ใช่ยายเด็กนะ) มีบ่น ๆ บ้างแต่พวกญาติก็กล่อม ๆ ว่าถือว่าช่วยเด็กสงสารมัน ซึ่งส่วนนี้กูไม่คิดอะไรมากอย่างน้อยค่าขนมแม่ก็ส่งมาให้ แต่ค่าเทอมนี่แหล่ะปัญหาเทอมนี้แม่ส่งมาไม่ครบ ยายแท้ ๆ ก็ไม่ค่อยมีเงินช่วยได้แค่นิดหน่อยน้าแท้ ๆ ก็ไม่สนใจ จบที่บ้านกูกับญาติอีกส่วนช่วยกันออก ไว้เทอมหน้าเป็นแบบนี้อีกคงมีปัญหาแล้ว
ส่วนเรื่องการสั่งอันนี้ก็อีกปัญหาที่กำลังแตะความอดทนกูคือน้องเป็นเด็กเรียบร้อยเรียนเก่งแต่ขี้เกียจถ้ากูไม่สั่งก็ไม่ทำงานบ้าน อยู่ห้องเดียวกับกูแต่ไม่เคยออกตัวช่วยกวาดถู ที่บ้านให้หน้าที่หลัก ๆ เป็นล้างจานแต่ชอบดองไว้บอกเดี๋ยวทำแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ บางทีอาจเพราะแบบนี้ด้วยกูเลยรู้สึกไม่สนิทใจเหมือนจะใช้ชีวิตสบายเกินไป
>>144 กูอาจใช้คำแรงไป ไม่เชิงเฟคแต่พยายามเกินไปที่จะเนียนเข้ากับครอบครัวกูจนดูไม่มีมารยาท เรื่องที่พยายามแสดงออกต่อคนที่โรงเรียนว่านี่คือบ้านมันก็เรื่องนึง แต่มารยาทตอนอยู่บ้านกูก็อีกเรื่องอย่างเมื่อก่อนน้องชอบหยิบของกินที่กูซื้อมาไปกินโดยไม่ขอ ของถูก ๆ กูพยายามมองข้ามจนมันกินของแพงกูเลยจัดหนักไปรอบ หรืออยู่ร่วมห้องกับกูแต่เวลากูไม่อยู่ในห้องชอบล็อคประตูเจ้าของห้องอย่างกูเวลาอยากเข้าไปเอาของต้องเคาะ...อันนี้น้องบอกกลัวย่ากูเข้าไปย่ากูไม่ชอบมัน แต่เรื่องพวกนี้พอกูว่าก็ไม่ทำแล้ว เพราะงั้นถ้าถามกูว่าโอเคมั้ย ในตอนนี้กูยังโอเคเด็กเรียบร้อยพูดจากับกูดีแต่ถ้ายังติดขี้เกียจความเอ็นดูของกูก็อาจลดลงไปเรื่อย ๆ อย่างน้อยตอนนี้กูยังอยากช่วยน้องปรับการวางตัวการเข้าสังคมอยู่
>>145 ไม่แน่ใจนะว่าน้องมึงอายุเท่าไหร่ ถ้ายังเด็กก็ลองเปิดใจคุยดีๆดูนะ คุยแบบใจเย็นอ่ะ ถ้าเป็นเด็กเรียบร้อยเรื่องช่วยงานบ้านนี้กูว่าพอคุยได้อยู่ จากที่มึงเล่ามาคือเด็กมันอาจไม่ได้รับการอบรมเท่าไหร่น่ะ มารยาททางสังคมบางอย่างเลยไม่ค่อยมี เรื่องที่พยายามหลอกว่าครอบครัวมึงเป็นครอบครัวตัวเองส่วนหนึ่งอาจเพราะต้องการการยอมรับจากเพื่อนก็ได้ ส่วนเรื่องค่าเทอม ลองแนะนำให้น้องกู้กยศ.ดู ไม่ก็หาทุนของร.ร.อ่ะ
>>146 กูจะพยายามใจเย็นคุย ตอนนี้กูอาจจะติดหงุดหงิดหน่อยเพราะบ้านกูไม่ค่อยเจ้ากี้เจ้าการกัน(ยกเว้นเรื่องเงิน) ค่อนข้างอิสระเพราะรู้หน้าที่กันดีพอมีคนใหม่มาอยู่แล้วไม่รู้จักทำอะไรเองต้องคอยสั่งจังหวะครอบครัวเลยเหมือนสะดุด แล้วกูอาจวางมาตรฐานไว้สูงเกินไปด้วยแหล่ะ แบบกูมองน้องว่าปีหน้าก็เป็นนางสาวแล้วยังต้องให้สอน? ถึงจะดีต่อกันแค่ไหนแต่ก็อดขัดหูขัดตาขัดใจอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ แต่พอมองในแง่ที่ว่าอาจไม่ได้รับการอบรมมาจริง ๆ ก็พอมองอย่างใจเย็นได้มากขึ้น
ส่วนเรื่องทุนเคยทำเรื่องขอแล้วแต่ไม่ได้ ก็ได้แต่ช่วยพยุงกันไปคนล่ะนิดอย่างน้อยก็เป็นเด็กรักเรียนแต่ช่วยตลอดไปคงไม่ไหว ส่วนกู้กยศ.ไว้จบม.ต้นค่อยว่ากันอีกทีตอนนี้น้องเพิ่งม.2 อย่างน้อยตอนนี้วางแพลนไว้แล้วว่าถ้าขึ้นม.ปลายต้องหางานพิเศษทำ น้องมันรับปากอยู่ถ้าปิดเทอมจะทำแต่หลังเลิกเรียนไม่อยากทำไม่มีเวลาทำการบ้าน...กูขอความเห็นหน่อยม.ปลายเรียนไปด้วยทำงานพิเศษไปด้วยจะเกินขีดจำกัดไปเปล่าวะ แบบตอนกูเรียนเพื่อนกูก็เรียนไปทำงานพิเศษไปยังไหวแต่ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องผลการเรียน แต่น้องกูค่อนข้างซีเรียสกับผลการเรียนเพราะส่วนหนึ่งที่ญาติ ๆ เอ็นดูเพราะเรียนเก่ง
>>145 โอเค อายุ14 กูว่าวัยเรียนรู้ มึงควรสอนสิ่งที่ถูก สิ่งที่มีคุณภาพ ปรับๆให้ได้เลยวัยนี้อ่ะ จูนให้เข้ากันได้คือมึงจะถูกหวยมาก ถ้ายังคุยกันได้อยู่ก็ควรสอน เออ กูว่าส่วนนึงคือเด็กขาดการอบรมแน่ๆ แล้วขาดความอบอุ่นพอตัวหว่ะ .... หาเรื่องคุยกับมันเยอะๆ ให้มันเข้าใจถึงพื้นที่ส่วนตัวมึงให้ได้ว่าอันไหนได้ไม่ได้นะ เปิดใจให้รู้ถึงพื้นเพได้จะดีมาก สู้ๆหว่ะ
ปกติคนทำงานแล้วสมัยนี้เค้าให้เงินที่บ้านกันป่ะ อยากรู้ ให้เดือนละหลักหมื่นนี่มันปกติไหม
น้องกูแม่ง ขับรถก็ไม่เป็น มอไซก็ไม่หัดทั้งๆที่อยู่ตจว.มันจำเป็นต้องขับรถพวกนี้ให้เป็น แล้วเสือกจะไปอยู่หอนอนคนเดียวอาศัยเพื่อนรับส่งเอา แถมยังนิสัยเหี้ย ขี้เกียจ ชอบทำงานบ้านลวกๆ กูเอาเปรียบคนอื่นได้แต่คนอื่นห้ามเอาเปรียบกู หนักไม่เอาเบาไม่สู้ ข้อดีคือแม่งสร้างภาพกะคนภายนอกเก่ง แม่กับกูเลยต้องกลายเป็นสนามอารมณ์ แม่บอกจะให้อยู่หอนอกที่ใกล้ๆม.หน่อยจะได้เดินไปเรียนได้เวลาไม่มีรถ อยู่ตั้งมหาลัยแต่เหมือนโตแต่ตัว กูจะทำไงดี เห้อ
ล่าสุดแม่กูเห็นธนาคารปล่อยสินเชื่อเลยมาขอให้กูกับน้องช่วยกู้เอาเงินมาปิดหนี้ที่บอกว่าได้มาตั้งแต่สมัยกูเรียน จริงๆกูก็พยายามหาทางแก้ปัญหานะ แต่เขาไม่เคยบอกยอดหนี้ทั้งหมด ไปจี้มากๆก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องแต่จะเอาเงินอย่างเดียว บอกไม่อยากสร้างปัญหาให้กูเครียด กูตัดปัญหาให้เดือนละ 5K จากเงินเดือนกู 20K ก่อนหน้านี้กูเคยขอจ่ายหนี้ให้นะ แต่อาจจะไม่ได้ให้รายเดือนให้เอาไปจ่ายหนี้ก่อน สรุปทำไม่ได้เพราะเงินที่กูให้เขาจ่ายหนี้ เขาเอาไปหมุนจ่ายที่อื่น วนลูปมาตลอด 2 ปีที่กูทำงาน อาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่กูกลัวว่าถ้ายอมกู้เงินก้อนนี้ให้เขา อีก 4-5 ปี นี้กูคงหมดโอกาสที่จะสร้างตัวแล้ว เพราะแบกทั้งหนี้และเผลอๆก็ไม่รู้ว่าจะมีหนี้อื่นโผล่มาอีกไหม จะทำไงดีวะ น้องกูเพิ่งเริ่มทำงานและออกตัวปฎิเสธว่าไม่กู้ให้เด็ดขาด แม่ก็เอาแต่โทรมาร้องไห้ กูปวดหัวชิบหาย
กู154 ลืมบอกว่า 5K ไม่รวมของใช้ ของกินที่กูให้ตั้งหากนะอีก 2K เผลอๆถ้ามีเรื่องจำเป็นเช่น ค่าเทอมน้อง ค่าโทรศัพท์แม่ โผล่มาให้กูตกใจเล่นบางเดือน บางวันมีค่ากาแฟร้อยสองร้อย 555 เล่าแล้วตลกว่ะ กูทำงานเช่าหออยู่และมีหนี้กยศที่เริ่มส่ง แม่กูไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยว่ะ
>>154 ไม่กู้ให้ ตรรกะแม่มึงนี่ตรรกะคนเป็นหนี้เลยแหละ ปนะเภทกู้มาโปะแบบนี้มีแต่ดิ่งลงเหว หนี้ไม่มีวันหมดแน่นอนเพราะมึงจะโดนดอกเบี้ยบานนนน อันนี้คือคนที่จัดสรรเงินไม่เป็นแน่ๆให้ ขนาดให้เงินไปจ่ายหนี้ยังเสือกเอาไปหมุนอีก มึงกู้มาให้ใหม่กูว่าหนี้เก่าก็ไม่หมดอยู่ดี แล้วมึงก็จะมีหนี้สองก้อน ยืนยันไปเลยว่าไม่กู้ จะบ้าหรอ แล้วมึงจะสร้างตัวยังไง
>>154 นอกจากเรื่องนิสัยสร้างหนี้แล้วอีกอย่างที่ทำให้ยากคือทิฐิของคนเป็นแม่ คือเค้ารู้สึกว่าถ้าเปิดเผยด้านที่ล้มเหลวให้มึงฟังจะรู้สึกแพ้น่ะ เค้ายังอยากให้ตัวเองอยู่ในสถานะที่เหนือกว่ามึงอยู่ ไอ้ที่ว่าไม่อยากให้เครียดครึ่งนึงก็เป็นเพราะเหตุผลนี้
มึงต้องใจแข็งไปเลย บังคับให้เค้าบอกให้หมดให้ได้ แล้วก็จ่ายตรงไปยังหนี้แต่ละเจ้าไปเลย ไม่ใช่ให้แม่แล้วให้ไปหมุนเอง แล้วมึงก็ต้องบอกแม่ด้วยว่าตัวเองให้ได้เท่าไร ลิมิตเท่าไร
อันนี้ไม่ฟันธง แต่ถ้าเค้ามีนิสัยใช้เงินเกินตัวล่ะก็ ก้อนเก่าหมดก็จะแอบไปกู้คนอื่นวนไปเรื่อยๆอยู่ดี ที่สุดแล้วมันจะสุดที่มึงให้เงินฟิกรายเดือน แล้วห้ามขอเพิ่มห้ามอะไรทั้งนั้น ใช้ชีวิตของใครของมัน เป็นความสัมพันธ์พังๆ
>>158 ความเห็นมึงนี่น่าสนับสนุนจริง แต่ถ้าเกิดกับกูที่มีแม่คิดเองไม่ได้นี่กูก็หนีเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลละหายไปเลยปล่อยให้แม่งไม่รู็ชะตากรรมก็ดีนะ
>>154 กู้หนี้ใหม่โปะยอดหนี้เก่าแบบไม่รู้ยอดหนี้รวมคือแม่งฆ่าตัวตายมาก บ้าคลั่งสัสๆ กู้อ่ะกู้ได้แต่ต้องให้เงินจากหนี้ใหม่กลบหนี้เก่าจนเกลี้ยงเลย แล้วดอกเบี้ยต้องต่ำกว่ายอดหนี้ที่ผ่านๆมา ทำไม่ได้ห้ามกู้ใหม่ ของเก่าต้องเคลียร์ได้ให้เคลียร์ ถ้าเค้นไม่ได้ บอกไม่ตรง โกหกต่างๆนานา หนีจากครอบครัวบ้านมึงเหอะ แต่เสียวชิบหายว่าคนแบบมึงจะกลายเป็นเครื่องทดแทนบุญคุณในสายตาแม่มึงไปซะแล้ว
แม่กูแม่งเป็นควยอะไรนักหนาวะ หมกมุ่นกับเรื่องหน้าอกกูอยู่ได้ นมใหญ่ก็เพราะมึงให้มานี่แหละ อีควาย
เสื้อในจะใส่แบบไหน กูขยับตัวเดินไปเดินมา เดี๋ยวมันก็ต้องมีเนินล้นๆบ้าง แล้วกูอยู่บ้าน ไม่มีใครเขามามองนอกจากมึง เป็นหีแตดอะไรนักหนา
เสื้อเข้ารูปหน่อยก็มส่ไม่ได้ จะให้ใส่แต่โคร่งๆ ตั้งแต่อย฿ากะแม่งมากูไม่เคยแต่งตัวสวยอีกเลย เพราะแม่งห่าอะไรก็ไม่ดีหมด
ควาย ทำอะไรก็ไม่ดี อยู่ไม่สุขซักอย่าง ไม่ต้องมาอ้างรักหวังดี ไปให้ไกลๆกูเลย สัส
เมื่อนานมาแล้วกูเคยอ่านบทความนึง (น่าจะกระทู้มิตรสหายในโม่งนี่แหละ) ที่เค้าทำวิจัยแบบตามดูชีวิตคนหลายๆคนเป็นเวลานาน
แล้วเค้าบอกว่าคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตมีทุกอย่างเหมือนๆกัน คือมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนใกล้ชิด ตอนอ่านกูก็แบบหรอวะ
มาตอนนี้กูว่ากูเข้าใจแล้วว่าทำไม การอยู่กับครอบครัวที่ประสาทแดกดราม่าได้ทุกเรื่องนี่มันดูดพลังชีวิตสัสๆเลย ทุกวันนี้รู้สึกหมดแรงมาก
>>161 กูเคยฟังคนนึงที่เป็นนักวิเคราะห์ศก เป็นที่ปรึกษาให้นายกคนดังเมื่อนานมาแล้ว เขาสอนว่าให้เราทำบุญเยอะๆแต่เป็นการทำบุญกับพระในบ้าน ซึ่งก็คือพ่อแม่(ทำบุญเขาไม่ได้หมายถึงการให้ของนะ หมายถึงให้ทำดี มีน้ำใจต่อกัน) ถัดมาก็คือพี่น้อง ไปจนถึง8ทิศ(บนล่างซ้ายขวาหน้าหลัง ตามหลังพุทธมั้ง คือผู้มีพระคุณ พ่อแม่ พี่น้อง ครูอาจารย์ เพื่อน เมีย คนรับใช้) ให้ทำความสัมพันธ์ให้ดีๆ ซึ่งกูว่าจริงมากอ่ะ พอความสัมพันธ์กับคนรอบตัวดีเมิงจะมีเพื่อนช่วยคิด มีคนให้คำปรึกษาเวลาเจอปัญหาชีวิตต่างๆ มีคนให้พึ่งพึงเวลาพลาด
พอมาย้อนคิดชีวิตกูเองแม่งจริงมาก กูกับที่บ้านไม่ค่อยดีกันเท่าไร เวลามีปัญหาต้องปรึกษาเพื่อน เพื่อนก็ไม่ค่อยอยากให้คำปรึกษาเพราะมันเองก็ไม่รู้ ก็จะได้คำปรึกษากลางๆมา สุดท้ายก็ตัดสินใจเอง ที่ตัดสินใจพลาดจนเสียใจถึงทุกวันนี้ก็มีเยอะ
ที่เมิงบอกว่าคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตคือมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนใกล้ชิด มันทำให้เขาได้รับผลพ่วงอีกอย่างคือทำให้เขามีคนข้างหลังที่ดีด้วยว่ะ มีการสนับสนุนจากครอบครัวคนใกล้ตัว ช่องทางชีวิตมันก็เยอะกว่า ง่ายๆคือมีต้นทุนทางจิตใจ(และอาจจะทางทรัพย์)ดีกว่านั่นแหละ
>>162 ไอสัส พูดเลย พระในบ้านทำตัวไม่เหมือนพระหว่ะ เลยรู้สึกไม่อยากทำบุญให้ด้วยเท่าไหร่ ยิ่งพี่น้องคือยิ่งน่ารังเกียจ ทำไมกูรู้สึกว่ายิ่งอยู่ไกลห่างจากพวกนี้ได้ มาเริ่มต้นให้ตัวเองอยู่คนเดียวได้ยิ่งรู้สึกว่าไปได้มากกว่ายังไงไม่รู้ โอเคอย่างนึงว่าประโยคหลังๆมึงว่ามาจริงแต่ประโยคหน้ากูไม่โอเค ถ้ามีพ่อแม่ที่แม่งทำให้เกิดมาแบบเลี้ยงดูทิ้งๆขว้างๆนี่มึงจะทำดีตอบกลับไปทำส้นตีนไรวะ ยิ่งพวกที่เลี้ยงเหี้ยๆเพื่อให้ตัวเองมีหลักฐานว่าเรียกร้องค่าเลี้ยงดูกับลูกได้ในตอนตัวเองแก่นี่คือเจอเยอะสัสๆ ระยำชิบหาย จะให้มองว่าเป็นผู้มีพระคุณต้องมองกลับกันว่าเจ้ากรรมนายเวรยังดีกว่าเยอะ
>>163 ก็เหลือ8ทิศไงเมิง หลักมันคือพอเราดีกับเขาเขารักเราดีกับเรา พอมีปัญหาก็เกื้อหนุนกัน มีคนให้คำปรึกษา ที่บอกว่าทำดีกับคนในบ้านก่อนคงเพราะเขาคิดว่าเมิงอยู่ครอบครัวเดียวกันมันควรจะไว้ใจกันได้มากกว่าพวกนอกบ้าน
กูเองก็อยากดีๆกับที่บ้านนะ แต่แม่กูดูหนังมากไปกลัวมีลูกปอกลอกก็ด่ากูว่าประจบหวังสมบัติทั้งๆที่ตอนนั้นกูป4(ย้อนคิดแล้วตลกสัสกูก็ประจบก็กอดนัวเนียตามประสาเด็กอ้อนแม่มั้ย) หลังจากนั้นเลยฝังใจไม่อ้อนแม่อีกต่างคนต่างอยู่ เงินในบ้านวางอยู่กูไม่แตะเลย กิจการที่บ้านกูแม่ก็เคยด่าไว้ว่าอย่าหวังนอนกินเงินกงสี ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครแย่งจริงๆ ไม่มีใครทำต่อด้วยเป็นพนักงานเงินเดือนหมด
บ้านกูเรียนจบหางานทำเองทุกคน แต่กับญาติกูนี่แม่กูสร้างอาชีพให้มาเยอะละ เรียนจบก็มาขอเงินแม่3-4แสนเอาไปซื้อของมาขาย เป็นเจ้าของกิจการกันหมด
>>164 มีใครไม่อยากได้ครอบครัวดีๆบ้างเหรอวะ คือถ้าคนเป็นพ่อแม่แม่งไม่ได้เลี้ยงมาดีๆแต่แรกอ่ะ คนเป็นลูกที่ไหนอยากจะทำตัวเป็นทองเนื้อเก้าให้วะ ที่กูเคยเจอมานะ เลี้ยงก็เลี้ยงกูแบบทุกอย่างราคาถูกสุดๆ เข้าเรียนก็ก่ะจะส่งกูเข้า รร.วัดหรือหา รร.เอกชนที่มีเรื่องฉาวๆมาก่อนจนคนไม่เรียนให้กูเรียนแล้ว รร. เสนอค่าเทอมถูกสัสๆมาให้ , หาพี่เลี้ยงสมัยกูเด็กๆ3-4ก็คือพวกพี่เลี้ยงที่กูมารู้อีกทีไปจ้างคนไหนไม่รู้ทีหลังว่าแบบเพิ่งออกจากคุกมาเลี้ยงกูจนเข้า รพ. มีแผลเป็นเต็มตัว กว่ากูจะรู้ก็ปาเข้าไปวัยรุ่น เจอล้อเจอด่าจากเพื่อนร่วมห้องสารพัด , ตอนกูติวเข้า ม.1 รร.ดีๆสักที่ จ้างใครก็ไม่รู้มาติว สอนห่าไรไม่ตรงกับที่กูจะไปสอบ สุดท้ายเชิดเงินหนีไป สรุปคือกูโดนฟาดเพราะหาว่ากูไม่ตั้งใจเรียน ช่วงนั้นคือเจออะไรผิดปกติในบ้านมาโทษกูสารพัดทั้งๆที่กูไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ หรือขนาดรักษากูใน รพ. อีเหี้ยทั้งๆที่มีของที่ดีกว่าตัวเองมีเงินจ่ายได้ วันนึงกูติดเชื้อลงลำไส้เสือกให้ได้แค่พากูไปรักษาที่ร้านขายยา บอกว่า รพ. รัฐสมัยนี้แม่งไม่ใส่ใจคนไข้ได้จริงหรอก จ่ายกับร้านขายยานี่แหละถูกกว่า รักษาได้พอๆกัน ควยเหอะอีห่า ต้องให้เภสัชบอกเองว่าให้แอดมินเข้า รพ. สุดท้ายด่ากูข้างเตียงจนกูเพลียไปเองอ่ะ แล้วเวลาเอาไปพูดกับชาวบ้านก็อวดว่าลูกตัวเองก็ถูกเลี้ยงดูมาเหมือนๆกับที่คนทั่วๆไปเลี้ยงดู นี่ผ่านมาสิบปีแค่ส่วนนึงนะ เป็นมึงมึงคิดดูเอาว่าพ่อแม่แบบนี้มึงอยากจะตอบแทนด้วยอะไร ชีวิตกูที่ผ่านมาตั้งแต่เล็กจนโต สถานที่ที่อึดอัดที่สุดคือบ้าน กูไปเรียน รด.(ค่าใช้จ่าย รด. ทุกอย่างกูออกเงินเองหมด) หรือไปหางานพิเศษ(จริงๆกูแอบทำด้วยซ้ำเพราะที่บ้านไม่โอเค กลัวกูปลีกกล้าขาแข็งใจแตกอะไรไม่รู้ไร้สาระ) ทำว่าเหนื่อยว่าลำบาก กูยังอยากอยู่ต่อมากกว่าบ้านที่ควรเป็นที่น่าอยู่ที่สุดอ่ะคิดเอา ส่วนญาติๆเข้าข้างพ่อแม่กูเพราะเชื่อว่ากูถูกเลี้ยงมาเหมือนคนอื่นแต่กูไม่รักดีเอง พอถึงช่วงเวลาลำบากคือมาขออาศัย มาเอาคนนอกที่บอกรู้จักกันมาอยู่ด้วย วันดีคืนดีเกือบโดนยกเค้าก็มี ห้องนอนส่วนตัวกูเละเทะมากช่วงนั้น เจอรื้อค้นจนกูต้องเอาเงินทุกแดงเข้าบัญชีธนาคารให้หมดเลยพอรู้ว่าเงินเริ่มหายๆ พ่อแม่แบบนี้กูไม่อยากให้เป็นพระในบ้านจริงๆ เจ้ากรรมนายเวรดูจะเหมาะกว่าเยอะ พอย้ายหนีออกมาได้ แบบหาจังหวะขนเสื้อผ้า ขนของที่ตัวเองต้องใช้ละหนีออกมาหางานทำในเมืองคือกูไม่เคยถามหรือติดต่ออะไรไปอีกเลยนะว่าเป็นอะไรยังไงบ้าง ชีวิตกูตอนนี้ดีขึ้นมาก ล้มลุกคลุกคลานช่วงแรกแต่ทุกวันนี้มีงานทำมีเงินเก็บ ไม่เห็นต้องมาเชื่อกับการทำบุญพระในบ้านอะไรนี่เลย บุพการีแม่งก็ไม่ได้เหมือนๆกันหมดแบบที่พระศาสนาหรือหลักธรรมอะไรสอนหรอก บางคนรู้ว่ามีลูกเมียยังบกพร่องในการสร้างสถาบันครอบครัวที่ดีให้กับลูกเลยคิดดูเอาเองนะมีตามข่าวเยอะแยะไป อย่ามองด้านเดียวดิว่าตัวเองชีวิตแบบนี้แบบนั้นเพราะคนใกล้ชิดแค่ในบ้าน มีอะไรเป็นหลักประกันวะว่าความสัมพันธ์ในเครือญาติไว้ใจกันได้แค่เพราะสายเลือดเดียวกัน? ถ้าเริ่มต้นกับคนนอกบ้านแล้วดีกว่า ทำคุณคนขึ้นมากกว่าญาติสายเลือดเดียวกันมันจะเป็นไปไม่ได้เหรอ
>>165 โทษทีเมิงกูจำผิดมันหลัก6ทิศ บนล่างซ้ายขวาหน้าหลัง 8ทิศมันฮวงจุ้ย
ใจเย็นเมิง ถ้าพ่อแม่ไม่ได้ก็มีอีกเยอะแยะ หลักมันแค่ให้คนทำดีต่อคนรอบตัวพึ่งพากัน อย่างพ่อแม่เมิงถ้าเขาถูกสอนให้ยึดหลัก6ทิศเขาก็จะทำดีกับคนรอบตัวรวมถึงลูกด้วย แต่เขาไม่ยึด ทำดีไปก็เหมือนเอาดินไปถมแม่น้ำ ก็เปลี่ยนคนไปหาคนที่เขารู้ค่าความดีที่เมิงทำ
ข้อเสียพวกหลักธรรมสมัยก่อนคือแม่งสเตอริโอไทป์เกินไป คิดว่าคนนั้นคนนี้ต้องเป็นแบบคำสอน พ่อแม่ต้องเลี้ยงลูก ลูกโตมาต้องทดแทนคุณ พอสังคมเปลี่ยนมีคนแหวกคอกมา พวกคำสอนพวกนี้แม่งเลยไปต่อไม่ถูกเลย
>>166 พ่อแม่ห่วยๆก็ชอบเอาคำสอนพวกนี้มาอ้างแหละ แต่เมืองไทยแม่งบ้าความกตัญญูไม่ลืมหูลืมตาไง ไม่เคยสนใจว่าแม่ทำเหี้ยอะไรกะลูกบ้าง
นี่คือกูไม่ได้โดนอะไรเหี้ยๆแบบ >>165 นะ ชีวิตกูดีๆ สบายๆ แต่โดนบั่นทอนกำลังใจไปเยอะ แค่นี้กูก็ยังไม่อยากจะมาสำนึกบุญคุณอะไรเลย ต่อให้บางอย่างที่เขาพูดมันจริงแล้วมีประโยชน์กูก็ไม่เอา
แม่บอกโตแล้ว ต้องคุยกันได้ พูดกันได้ มีอะไรก็พูด
ก็แม่แม่งเคยฟังป่ะล่ะ มาถึงก็ด่าก็เทศน์เหมือนกูโง่มาก เล่าอะไรให้ฟังก็กูผิดก็ไม่ดี เรื่องตลกก็กลายเป็นกูไม่ดี กูทำไม่ดีไม่รู้เรื่อง ทำอะไรให้ก็ไม่เคยดี ใครจะอยากพูดด้วย มโนอย่างเดียว แล้ววันๆไม่ทำอะไร แต่พูดจาเหมือนกูกากแถมเป็นนีททั้งที่กูทำงานมีเงินเดือน (ไม่ได้ทำจากบ้านด้วย ฟาย)
กูเหนื่อยอ่ะ พอกูเหนื่อยกูก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว
หลายปีก่อนเคยทะเลาะรอบใหญ่กับที่บ้าน จากนั้นกูเลยไม่สนิทกับที่บ้าน วันนี้ทะเลาะกับแม่ แม่ถามประมาณไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเหรอ คิดไรอยู่ก็พูดออกมา กูอยากบอกว่ายังไงกูก็กลับไปเชื่อใจคนในบ้านไม่ลงจริงๆ กับหลายๆสิ่งที่เขาทำกับกูเอาไว้อะ แม่คงจำไม่ได้ว่าเคยพูดว่ากูไม่น่าเกิดมาเลย น่าเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตาย แม่จำไม่ได้แต่กูจำได้ ทุกวันนี้กูเกลียดตัวเองด้วยซ้ำ ถ้ากูไม่เกิดมาทุกคนในบ้านจะมีความสุขกว่านี้รึเปล่า บางเรื่องอะอย่าฝืนเลย ครส.ดีๆมันพังไปนานแล้ว มันแก้ไม่ได้แล้ว
กูเหนื่อย พ่อด่ากูให้แม่ฟัง แม่มาด่าให้กูฟังต่อ ชอบบอกรอดูกูพัฒนาตัวเอง กูพยายามเปลี่ยนด้านแย่ๆตัวเองไปเยอะมากจนเพื่อนกูยังทัก สุดท้ายที่บ้านกูไม่เห็นความพยายามของกูจ้า555555 ปกติคะแนนกลางภาคกูคาบเส้นตลอด เทอมล่าสุดคะแนน80%+ทุกวิชา กูภูมิใจมาก พอเอาให้ดูก็ไม่พูดไร แถมยังบ่นว่าทำไมกูไม่ไปอ่านหนังสือเข้ามหาลัย คือกูขอคำชมสักนิดไม่ได้จริงๆเหรอวะ
พ่อแม่กูไม่ได้เหี้ยขนาดเลี้ยงลูกทิ้งๆขว้างๆ หรือบังคับลูกมากจนลูกทนไม่ได้ฆ่าพ่อแม่ตายแบบในข่าว
แต่กูก็รู้สึกไม่โอเคกับอะไรหลายๆอย่าง ทั้งความขี้ดราม่า คิดว่าตัวเองรู้ไปหมดทุกอย่าง ไม่ supportive (โทษทีนึกคำไทยไม่ออก) ฯลฯ
เลยรู้สึกว่ามันครึ่งๆกลางๆ มันไม่ได้แย่ขนาดที่จะทนไม่ได้ต้องตัดขาดจากกันไปเลย แต่ทนอยู่ต่อไปกูเองก็รู้สึกเหนื่อย
หลังๆกูคิดมาตลอดเลยนะว่ากูน่าจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้ถ้าเค้าไม่ทำตัวแบบนี้ ชีวิตทุกวันนี้รู้สึกต้องใช้พลังงานเยอะมากในการพยายามเลี่ยงเค้า
อย่างน้อยไม่ได้ถึงขั้นประสบความสำเร็จในชีวิตมากขึ้น แต่กูก็คงไม่รู้สึกทุกข์มากเท่านี้
>>167 >>169 เซมว่ะ ของกูนี่กูรู้นะว่าพ่อแม่รักและเป็นห่วง แต่พ่อแม่กูใจแคบ เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ มองว่ากูคือลูก คือคนไม่เอาไหน เดี๋ยวโดนหลอก เด๋วคิดไม่ได้เป็นประจำ ไม่เคยให้เกียรติมองกูในฐานะมนุษย์ที่เป็นผู้ใหญ่แล้วเหมือนๆกัน อีโก้สูง เอาไม้บรรทัดตัวเองตัดสินทุกอย่างแบบมองโลกแค่ขาวดำ อะไรที่ตัวเองไม่เห็นด้วยคือผิด อะไรที่เห็นด้วยคือถูก ทั้งๆที่ถ้าจะให้อธิบายออกมาเป็นเหตุเป็นผลก็ยังทำไม่ได้ แต่มั่นใจมากว่าตัวเองถูก
กูไม่เคยดิสคัสห่าไรได้เลย เพราะพอกูอ้าปากจะพูด เค้าก็จะบอกว่ากูไม่รู้อะไร ผู้ใหญ่พูดถูกเสมอ ขนาดพากูไปหาตาแล้วบอกให้กูเชื่อฟังตาทุกอย่างเพราะคนโบราณไม่เคยผิดถ้าเชื่อจะได้ดีทุกคน ทั้งๆที่หลายอย่างกูฟังแล้วรู้สึกว่าแบบฟัคโลจิค โลกแคบและช่างตามโลกไม่ทันมากๆ แต่สำหรับพ่อแม่กูคือ เกิดก่อนถูกทุกอย่าง คือไม่เมกเซ้นมากๆ
แล้วกูไม่ใช่ว่าอายุน้อยเป็นเด็กใสๆไม่เคยผ่านโลก กูจะ 30 แล้วนะ แต่พ่อแม่ชอบมองกูว่าโง่มากกูต้องโดนคนนู้นนี้หลอกแน่ๆทั้งๆที่กูไม่เคยมีประวัติโดนใครหลอกด้วยซ้ำ แต่เค้าก็ไม่เคยให้ค่าความเห็นกูเท่าไหร่ พยายามจะคอนโทรลชีวิตทุกอย่าง ทั้งการงานอาชีพ เส้นทางในอนาคต ความเชื่อ ความนับถือ ถ้ากูมองไม่เหมือนเค้ากูจะผิดทันที ครั้งนึงกูบอกว่ากูไม่ได้นับถือศาสนาก็ทำเหมือนกูนี่แม่งโดนผีเข้า โดนคนปั่น กลายเป็นคนบาปจะเอากูเข้าวัด คือเหี้ยมะ ไม่เคยจะฟังด้วยซ้ำว่าทำไมกูถึงไม่เชื่อในศาสนา
หลายเรื่องมากๆที่กูต้องยืนหยัดในแนวคิดตัวเองจนเค้ายอม แต่ก็จะมีคำพูดที่ทำให้รู้สึกว่ากูเลือกผิดมาตลอด ซึ่งแม่งเหี้ย แม่งทำให้กูรู้สึกว่าชีวิตกูไม่เคยดี เฮงซวยและผิดพลาด คือทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้กับตัวเองเพราะคนอื่นวะ กูเหมือนเกิดมาเป็นตุ๊กตาหุ่นเชิดอะไอ้เหี้ย
>>170 กู >>169 นะ กูก็จะ 30 แล้วเหมือนกัน ไม่นับถือศาสนาเหมือนกัน แต่ยังดีที่เรื่องนี้ตอนนี้ไม่ค่อยเป็นประเด็นมาก
จริงๆคือพ่อแม่กูก็หัวสมัยใหม่ประมาณนึง เรียกว่าเป็นคนหัวสมัยใหม่ตอนเค้ายังหนุ่มสาวละกัน
ตอนนี้ก็ 60 กว่ากันแล้ว แต่ก็ยังไม่รับรู้ความเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่าง
แต่ด้วยความที่เค้าเคยเป็นคนหัวสมัยใหม่นี่แหละ เลยเกิดปัญหาอีกแบบคือเค้ามองไม่ออกว่าตอนนี้ตัวเองไม่ใช่คนหัวสมัยใหม่อีกแล้ว
ยังยึดติดอยู่กับอะไรที่มันเคยใหม่เมื่อ 30-40 ปีที่แล้ว ซึ่งทุกวันนี้มันล้าสมัยไปแล้ว
เรื่องศาสนานี่ตอนกูเด็กๆนี่พ่อกูอาการหนักสัสๆ ตอนกู search หาเพลงคริสมาสต์ไปทำงานกลุ่มภาษาอังกฤษ
เค้าเห็นยังด่ากูเลยว่าฟังเพลงพวกนี้ทำไม คือถ้าแบบคนทั่วไปที่ไม่ได้เรียนหนังสือสูงๆแล้วถูกปลูกฝังให้เกลียดตะวันตกไม่ลืมหูลืมตาก็ว่าไปอย่างนะ
แต่นี่คือคนเรียนจบเมืองนอกจากมหาลัยดังของอเมริกา แถมมีเพื่อนฝรั่งเยอะแยะด้วย
กูล่ะสงสัยว่าจริงๆว่าด้วยทัศนคติแบบนี้ เค้าสามารถใช้ชีวิตในประเทศคริสต์มาได้หลายปีได้ยังไงโดยไม่อกแตกตาย
ตอนเด็กๆก็ไม่คิดอะไรนะ พอโตขึ้นมองย้อนกลับไปนี่ก็แอบรู้สึกว่านี่แม่งความคิดไม่ปกติชัดๆ
อีกอย่างคือตอนกูเด็กๆกูก็ไม่ชอบเข้าวัด คือไปถึงก็ไม่มีอะไรทำต้องไปตากแดดร้อนๆ และกูเจอควันธูปแล้วจะเวียนหัว ซึ่งเค้าก็ขยันไปวัดเหลือเกิน
พอวันนึงกูก็ทนไม่ไหวก็บอกเค้าว่ากูไม่ชอบไป ไม่ไปได้มั้ย เค้าก็รุมด่ากูใหญ่ว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ อยากจะเป็นพวกนับถือผีหรอ
ก็ไม่รู้ว่ากูควรขอบคุณเค้ารึเปล่านะ บางทีถ้าไม่มีพ่อแม่ทำตัวแบบนี้กูอาจจะไม่ได้ตาสว่างเรื่องศาสนาก็ได้
>>168 กอดมึงนะ นึกว่ากุละเมอมาพิมพ์เอง แม่กุก็เคยบอกว่าไม่น่าให้กุเกิดมา คือเขาคงจำไม่ได้แต่กุจำได้เป็นปมที่ปลดล็อคไม่ได้ซักที พอกุพูดตรงๆกับเขากลายเป็นเขาจำไม่ได้ หาว่ากุคิดมากอีก กุคิดว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจให้กุตายไปพ้นๆหรอกแต่การที่เขาบ่ายเบี่ยงประเด็นนี้ ไม่ยอมรับว่าเคยพูด มองว่ามันเป็นเรื่องเล็กทำให้ปมนี้คงไม่คลายไปตลอดชีวิตกุแล้ว พอกุดาวน์ๆคำพูดนี้มันจะวนกลับมาให้กุอยากตายไปให้พ้นๆตลอดเลย กุพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็นค่า ไม่ชม เจอหน้าทีก็หาเรื่องติตลอด ซึ่งกุพยายามทำความเข้าใจว่ามันเป็นมายด์เซ็ตคนสมัยก่อนที่ไม่ชม กลัวเหลิงอะนะ แต่มันไม่ได้ทำให้กุรู้สึกดีขึ้นเลย ทำได้แค่ประคองจิตใจตัวเองไปวันๆว่ะ ตอนนี้ทำงานแล้วก็ออกมาอยู่ห่างๆ กอดมึงนะ ถ้าเข้าม.แล้วได้ออกมาอยู่หอหวังว่าจะทำให้มึงรู้สึกดีขึ้น
เรื่องคำชมหรือให้กำลังใจนี่กูไม่ค่อยอะไรนะ ไม่ได้ต้องการอะไรพวกนี้ แค่อย่าทำให้กูต้องเหนื่อยมากขึ้นก็พอ
ทุกวันนี้ต้องมาระแวงว่าวันดีคืนดีเค้าจะหาเรื่องอะไรมาดราม่าใส่กูอีกนี่ก็เหนื่อยมากแล้ว
เวลากูมีความสุขกับอะไรซักอย่างเค้าก็จะต้องมาเรื่องมาพูดให้กูรู้สึกแย่จนได้ เวลาทุกข์นี่ไม่ต้องพูดถึง รอซ้ำเติมอย่างเดียว
ทุกวันนี้มีปัญหาอะไรต้องพยายามปิดให้มิด ไม่งั้นเดี๋ยวเค้ารู้แล้วจากเรื่องที่อาจจะไม่ได้ใหญ่โตก็ยิ่งหนัก
รู้สึกโคตรเครียดกับการที่แม่กูโวยวายเวลากูต้องออกจากบ้านไปทำงาน ทั้งที่กูออกไปแค่อาทิตย์ละ 1-2 วัน
คือต้องเข้าออฟฟิซแค่นี้กูว่าก็บุญโขแล้ว ที่อื่นนี่เค้าต้องเข้าเต็มเวลาหรืออาทิตย์เว้นอาทิตย์กันเกือบหมดแล้ว
ไม่รู้ทำไมเค้าจะต้องเรียกร้องอะไรเยอะแยะไม่สิ้นสุดโดยไม่ดูความเป็นจริงแบบนี้ด้วย
โม่ง มีเรื่องมาปรึกษา ไม่รู้เข้าถูกมู้มั้ยนะ แต่เข้าเรื่องเลยแล้วกัน กูเป็นนักศึกษา มีลุงที่รู้จักคนนึงมาขอให้ช่วยสอนภาษาอังกฤษเด็กพิเศษให้หน่อย เป็นไฮเปอร์ สมาธิสั้น อายุ 16 แต่ระดับชั้นที่เรียนเท่ากับเด็ก 12 ได้เรียนซ้ำชั้นหลายปีเพราะตอนแรกเรียนโรงเรียนรัฐ โดนบูลลี่เรื้อรังมานาน จนได้ย้ายไปเรียนใหม่ที่โรงเรียนเด็กพิเศษ
ตัดมาที่กู กูเคยอยากสอนพิเศษหารายได้เสริม แต่กูไม่เคยสอนมาก่อน เคยแค่ติวให้เพื่อนตอนมัธยมแต่มันเทียบไม่ได้เลยว่ะ ลุงเขาอยากให้กูลองดู แต่กูไม่อยากเสี่ยง กูเห็นใจเด็กคนนั้น อยากเป็นเพื่อนด้วย แต่การที่ต้องสอนพิเศษออนไลน์ สอนระยะไกล มันไม่ถึงตัว มันเข้าถึงยาก แถมยังเป็นเด็กพิเศษที่มี trauma ทางใจ กูไม่รู้จะประคองน้องยังไงว่ะ พอได้รับรู้แล้วกูเห็นใจ ไม่อยากปล่อยผ่าน แต่ก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ดี กูไม่ได้เก่งขนาดนั้น แถมยังความมั่นใจในตัวเองต่ำด้วย เป็นพวกมึงจะทำยังไงวะ
กูถามหน่อยดิ พวกป่วยเป็นซึมเศร้าไปหาหมอมาแล้วได้ยาแล้วไม่ยอมแดกยานี่เป็นควยไรมากป่าวอ่ะ เป็นเหี้ยไรทำไมไม่แดก มึงอยากหายจริงไหมอ่ะ ถ้ามึงไม่อยากหายมึงไม่ต้องให้กูพาไปหาก็ได้นะหมออ่ะ เปลืองตังเปลืองยา พอเตือนให้แดกก็บอกว่าอย่ายุ่งกับชีวิตกู คือเหี้ยไรอ่ะ คราวหลังมึงไม่ต้องขังตัวเองแล้วนะ กูจะขังมึงไว้ให้เน่าอยู่ในนั้นแหละไอควาย ทำตัวเป็นภาระแถมยังไม่คิดอยากออกจากจุดที่เป็นอยู่ด้วย กูควรทำไงดีวะ แม่งเอ้ย
ญาติกูมาขออยู่บ้านกูซักระยะเพราะทะเลาะกับผัว กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ นิสัยมันก็โอเคในระดับหนึ่งคือไม่ค่อยมาวอแววุ่นวายหรือสร้างความเดือดร้อนให้เท่าไหร่ ช่วยทำงานบ้านด้วย แต่มีเรื่องนึงที่กูไม่ชอบเลยคือแม่งชอบเตะแมวกูนี่ล่ะ แมวกูมันขี้อ้อนไงแล้วชอบเอาตัวไปถูไถคน แต่ญาติกูเกลียดแมว พอแมวกูไปถูไถขามันแม่งเตะกระเด็นเลย ไม่ได้เตะแบบเบาๆนะ เตะลอยเลย พอกูด่าว่าไปเตะมันทำไมแม่งก็ด่ากูว่ากูไม่เก็บแมวไว้ให้ดีเอง ....นี่มันบ้านกูป่ะวะ แมวกูจะไปไหนมาไหนก็เรื่องของมันเด่ะ พอทะเลาะกันแม่งโทรไปฟ้องแม่กูให้มาด่ากู เห็นแมวดีกว่าน้อง กูก็บอกว่านี่บ้านกู กูคือกฎ ไม่พอใจก็ไปอยู่ที่อื่น โดนด่าอีกว่าไม่มีน้ำใจ ตอนนี้มันไม่มาเตะแมวกูให้เห็นต่อหน้าแต่กูว่าลับหลังแม่งก็เตะแมวกูอยู่ชัวร์ๆ ห่าเอ้ย จะไล่แม่งออกไปยังไงดีวะ
คนที่บ้านกูชอบ Body shaming มาก ทั้งคนในบ้านและคนนอก ตัวกูโดนด่าว่าดำ ขี้เหร่ เงาะป่ามาตั้งแต่เด็ก พอโตมา คนรอบตัวชอบบอกกูขาว ละกูเคยได้ยินเขาพูดกับญาติว่า เพราะมาเรียนกรุงเทพไงเลยขาวขึ้น กูงงเลย กรุงเทพเกี่ยวไร แล้วกูเคยใส่กระโปรงทรงเอไปม. เขามาเจอรูปที่กูถ่ายกับเพื่อน ก็บอกว่าตันขนาดนี้แถมยังขาสั้น กล้าใส่ไปได้ไง หลังจากนั้นกูไม่กล้าใส่อีกเลย เขาค่อยมาบอกทีหลังว่าไม่อยากให้กูใส่เพราะมันดูโป๊ แต่กูหมดความมั่นใจไปแล้วอะ แบบใจเสียมากๆ ทุกวันนี้เขายังมีหน้ามาถามอีกว่าทำไมความมั่นใจในตัวเองต่ำขนาดนี้ แหม ไม่เคยหันไปมองสิ่งที่ตัวเองทำกับกูบ้างเลยนะ
มือบอนไปเปิดเมสเสนเจอร์ของแม่ เห็นแม่คุยกะพี่สาวเพราะนางลงสตอรี่มีมเด็กจมน้ำ เนื้อความประมาณว่าพ่อแม่อุ้มชูแต่ลูกคนเล็ก (aka กู) แล้วนางที่เป็นลูกคนโตปล่อยจมน้ำตายห่าเป็นโครงกระดูก
แม่ถามพี่กูว่าแซะแม่เหรอ พี่กูก็บ่นประมาณว่าทีกับกูพ่อแม่โคตรสปอยล์ ไม่ว่าอะไรกูเลย ทีนางปล่อยให้ไปไหนมาไหนเอง แม่กูตอบนางว่าไม่ใช่ว่าเค้าไม่เคี่ยวกู เค้าก็มีเตือน แล้วเค้าก็บอกพี่กูว่าไปไหนมาไหนเป็นจะได้ไม่ต้องห่วง ละพี่กูนางก็ตัดบทว่าขก.พูดเรื่องกูละ
ละช่วงนี้ประจวบเหมาะเรื่องกูเพิ่งจบใหม่ด้วย ที่บ้านเองก็แปะงานที่รับสมัครเข้าเฟซกูรัวๆ แต่กูไม่กล้าไปสมัครงานที่ไหนเลย กูยอมรับว่ากูไม่กล้าออกจากบ้านไปไหนมาไหน เพราะพี่กูนางเคยมีคดีเก่าเรื่องหนีออกจากบ้านไปเอาผัวหลายรอบได้ เลยทำให้พ่อเคี่ยวกูเรื่องออกจากบ้านจนกูไปไหนไม่เป็น กูรู้ว่าที่กูเป็นอยู่แม่งเหี้ยนะ แต่กูจะทำยังไงให้กูออกมาจากความรู้สึกนี้ได้อะ มีหลายงานที่กูอยากไปลองทำ แต่พอกูมองพ่อ กูก็ไม่อยากบอกอะไรเค้าเลย กูกลัวโดนด่า แต่กูก็ไม่อยากเป็นภาระโง่ๆ ที่บ้านแล้ว
20 ธันวาคมนี้ เลือกตั้ง อบจ.
https://ilaw.or.th/node/5787
เช็คสิทธิ์
https://stat.bora.dopa.go.th/Election/enqelectloc/
กูกลัวพี่กูฆ่าตัวตายมาก มันทำงานเป็นออดิท กูไม่ค่อยรู้เรื่องด้านนี้ บ่นว่าเหนื่อยทุกวัน เลิกงานดึกดื่น พอได้มีโอกาสกลับบ้านมา มันก็มาบ่นกับคนที่บ้านว่าอยากลาออก อยากไปทำงานตปท.ที่เป็นสายอื่นไม่เกี่ยวกับตัวเลข แต่พ่อแม่แทนที่จะปลอบ ดันไปบอกว่าคนอื่นยังทนได้แล้วทำไมตัวเองทนไม่ได้ สมัยพ่อแม่เหนื่อยกว่านี้อีก กูเพิ่งเคยเห็นมันร้องไห้ครั้งแรกในรอบหลายปีเลย มันบอกว่าอุตส่าห์คิดว่าพ่อแม่จะเข้าใจ ล่าสุดมันบอกว่าอยากฆ่าตัวตายตามเพื่อนแล้ว กูเครียดมาก จริงๆมันเป็นคนขยันแล้วก็ฉลาดทีเดียวนะ กูไม่อยากให้คนมีศักยภาพดีแบบนี้เสียไปเพราะแรงกดดันจากงาน&ครอบครัวเลยว่ะ กูภาวนาทุกวันว่าขอให้อนาคตพี่กูไปได้ไกลกว่านี้ ได้ไปอยู่ที่ๆคุณภาพชีวิตดี แต่แม่ก็ยัดเยียดให้อยู่ไทยต่อนั่นแหละ บอกว่าไทยก็ดีแล้ว ตปท.ไปเดี๋ยวก็โดนเหยียด ต้องเป็นเบ๊ให้คนขาว ฟังแล้วหงุดหงิดว่ะ
กูจะบ้าตาย ทำไมผูู้ใหญ่บางคนมันต้องพูดเสียงดังด้วยวะ กุรำคาญ คุยอะไรก็โวยวายๆเหมือนทะเลาะกัน ประสาทชิบหาย พอคนอื่นพูดเสียงดังละด่าด้วยนะ
กูเหนื่อย กูเหนื่อยๆๆ ไอ้ห่า คุยกะญาติผู้ใหญ่แก่ๆ เขาก็ไม่ค่อยได้ยินต้องพูดดังๆช้าๆ มันทำให้กูรู้สึกเหมือนตะโกน
แล้วแม่งเวลากูอยุ่บ้านก็ถามกันแต่เรื่องเงิน เรื่องงาน แต่ถามแค่ไอ้แบบความก้าวหน้านั่นนี่ ที่แบบ กูก็ไม่อยากไปนึกถึงมันไง กุเหนื่อย
รุ้สึกเหมือนอยู่บ้านแล้วมีแต่ต้องมารายงานชีวิตตัวเอง แล้วกูเครียดอ่ะ เหมือนกูมันกากมาก ไม่มีดี ไม่มีความก้าวหน้าห่าอะไรในชีวิต
เงินเดือนก็ถามหาอยู่นั่นแหละ กูเหนื่อย กุอยู่บ้านกูอยากพัก ทำไมมันมีแต่เรื่องให้กูเหนื่อยมากขึ้นทุกวันวะ
กูกำลังจะย้ายงาน เซ็นสัญญาที่ใหม่ แจ้งออกที่เก่าไปหมดแล้ว
แล้วแม่กูก็เอาแต่พูดว่าเดี๋ยวที่ใหม่จะใช้งานหนักแน่เลย รู้มั้ยว่าคนรู้จักที่ทำงานอยู่ที่นั่นบ่นว่าไม่ดีหรอก รู้มั้ยว่าต้องไปเริ่มทุกอย่างใหม่ นู่นนี่
คือไม่เข้าใจว่าจะพูดแบบนี้ไปเพื่ออะไรวะ ไม่ต้องพูดกูก็เครียดจะตายห่าอยู่แล้ว กูก็พยายามเก็บอารมณ์ไม่ตอบโต้อะไร
แต่ก็ยังทำตัวแบบเดิมไม่เลิกอยู่นั่น จนกูหงุดหงิดก็มีการมาพูดอีกว่าทำไมต้องหงุดหงิด ควยเหอะ
เบื่อญาติกูเว้ย ตอนกูไปญี่ปุ่นเมื่อต้นปีก่อน กูยังกักตัวเองไว้ที่บ้สน ใส่แมสหมั่นล้างมือตลอดเวลา อิเหี้ยนี่ไปเที่ยวห้างที่ผู้ติดเชื้อไปมา วันเดียวกันด้วย เสือกไม่ทำห่าไรเลย ไม่ใส่แมส แล้วมานั่งไอค่อกแค่ก รดหัวคนอื่น ปีใหม่นี้นางไม่กัดตัวนาจา ไปเที่ยวเตร็ดเตร่ ดีออก
พ่อเอาแต่เรียกกูว่าไอ้อ้วน/หมู กูนั่งเรียนก็บอกพุงย้อยเชียว กูปั่นจักรยานก็มาล้อไขมันสั่นใหญ่เลย แต่กูไม่ได้อ้วนขนาดนั้นอะ คือกูมีพุงนิดเดียว ขากูยอมรับว่าใหญ่แต่ไม่ได้ใหญ่เหี้ยๆงี้ คือโดยรวมก็ถือว่าผอมมีเสือกพุงยื่นงี้อะ กูไม่โอเค เมื่อก่อนแม่กูไม่ให้พ่อเรียกแบบนั้นแต่พ่อไม่ยอมเลิก ตอนนี้แม่ติดเรียกตามแล้ว เวลาเดินไปข้างนอกเจอคนตัวใหญ่ก็ชอบเรียกกูดูละบอกคนนั้นอ้วนเนอะละก็ล้อโน่นนี้ เป็นเหี้ยไรกับหุ่นคนอื่นวะ กูเสียความมั่นใจในการแต่งตัวโคตรๆ ที่กูอยากระบายคือตรงนี้ ด้วยความพ่อล้อกูทุกครั้งที่มีโอกาส ตอนนี้กูติดนิสัยชักสีหน้าใส่พ่อทุกครั้งที่พ่อเริ่มคุยอะไรสักอย่างกับกู เวลาพ่อพูดกูจะอคติไว้ก่อนตลอด คือกูรู้สึกผิดอะ นอกจากเรื่องนี้แล้วที่เหลือพ่อดีกับกูมากๆ รักกูมาก กูพยายามทนเวลาพ่อล้อกูแต่กูไม่โอเคจริงๆกูบอกแล้วว่าอย่าล้อก็ไม่ฟัง กูอยากเป็นลูกที่ดีแต่กะอีแค่ไม่ชักสีหน้าตอนนี้กูยังทำไม่ได้เลย...
>>201 ถ้าอธิบายสาเหตุไปเต็มที่แล้วว่าไม่ชอบให้เรียกแบบนั้นเพราะอะไร แต่พ่อยังล้ออยู่ ถ้าเป็นกูกูจะล้อกลับด้วยปมด้อยของเขาทุกครั้งที่เขาล้อมา อาจดูโหดร้ายอกตัญญูสำหรับบางคนแหละแต่กูมองว่าทำงี้เพื่อให้เขาฉุกคิดในตอนนั้นบ้างว่าอย่าพูดล้อคนอื่นในเรื่องที่จะทำให้เสียความมั่นใจ ผู้ใหญ่หลายคนถ้าเจอตอกกลับแบบนี้ ถ้าในใจมันคิดได้แล้วรู้สึกได้แล้วก็จะเลิกล้อเอง แต่มึงอย่าคาดหวังคำขอโทษนะ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ ยิ่งคนเป็นพ่อแม่ ไม่เคยขอโทษลูกหรอกถึงแม้ในใจจะรู้สึกผิดมากก็ตาม อีโก้แหละ เป็นที่ตัวเขา มึงเองถ้าเขาเลิกล้อก็อย่าไปถามหาคำขอโทษมากนะ ถ้าเขาเปลี่ยนพฤติกรรมให้ก็คือเขาขอโทษในแบบของเขาแล้ว
พวกโม่ง กูเครียดเรื่องค่าเทอมมหาลัยว่ะ พ่อแม่กูบอกว่าให้ค่าเทอมไม่เกิน2หมื่น พ่อง คณะที่กูอยากเข้าทุกที่แม่งราคาเกินนั้นอยู่แล้ว เหี้ยว่ะ ไม่น่าเกิดมาจน ถ้ากูไปขอทุน ไม่ผ่านแน่ๆ พ่อแม่กูเงินเดือนเกินกว่าที่เขากำหนด กูน้อยใจว่ะ ทีเรื่องอื่นจ่ายได้ แต่เรื่องการศึกษาของกูจ่ายไม่ได้ รึ กูจะไปหางานทำตอนมหาลัยดี แล้วคณะที่กูอยากเข้าดันหน่วยกิตเยอะ แม่ง
ชอบญาติตัวเองทำไงดีครับ ชี้แจงก่อนนะครับว่าผมกับเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เรามีทวดชายคนเดียวกันแต่ทวดหญิงคนละคนเนื่องจากว่าคุณทวดของพวกเรามีภรรยา2คนครับ ผมกับเธอเรียกได้ว่าแทบจะโตมาด้วยกันเลยซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเกินกว่าพี่น้องจนเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละครับ… ผมกับเธอติดมหาวิทยาลัยเดียวกัน เธอจึงย้ายมาอยู่บ้านใหญ่(เป็นบ้านของคุณทวดครับ จริงๆคนในครอบครัวจะอยู่กันที่บ้านนี้แล้วพอใครมีครอบครัวก็ค่อยย้ายออก ซึ่งแม่ของเธอซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าของผมก็ได้ย้ายออกไปตอนแต่งงาน)พวกเราเลยได้เจอกันทุกวัน แถมผมยังพ่วงหน้าที่เป็นคนคอยดูแลเธอด้วยเนื่องจากแม่ของเธอฝากฝังเอาไว้
ในวันที่มีเรียน พวกเราก็จะไปกลับพร้อมกัน ยกเว้นวันที่ผมหรือเธอคนใดคนนึงเลิกเรียนก่อน หรือมีนัดหลังเลิกเรียน พวกเราก็จะแยกกันกลับครับ แต่ส่วนมากถ้าเธอเป็นฝ่ายที่ต้องกลับทีหลังผมจะเป็นคนรอหรือไปรับเอง หรืออย่างวันที่เธอมีไปเที่ยวกลางคืนจนกลับเองไม่ไหวผมก็จะเป็นคนไปรับ ในตอนแรกก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับแต่ด้วยความใกล้ชิดหรืออะไรไม่รู้มันกลับทำให้ผมหวั่นไหวกับญาติคนนี้ไปเสียแล้ว…
ผมรู้ตัวว่ามันเป็นความรู้สึกที่ผิด แต่ผมเองก็ไม่สามารถตัดใจได้สักที ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งรู้สึกมากขึ้น การที่เจอกันทุกวัน มีหน้าที่คอยดูแลตลอด มันทำให้ผมต้องข้องแวะกับเธอเสมอจนไม่มีเวลาเลี่ยงไปตัดใจเลย ผมควรทำอย่างไรดีครับ
มีใครบล็อคไอจีพ่อแม่บ้างไหม?
วันนี้แม่มาถามเราว่าบล็อคแม่หรอ เพื่อนแม่เอารูปมาให้ดู ฟังแล้วสะอึกไปเลย (แม่นึกว่าเราไม่เล่นไอจี)
คือสังคมแม่เราจะวัยรุ่นหน่อย แม่ไม่หัวโบราณแต่แม่สนิทกับญาติและเพื่อนเยอะแยะเต็มไปหมด เราเลยบล็อคทุกคนที่รู้จักเลย มีแต่เพื่อนเท่านั้นที่ฟอล จะได้ลงรูปบิกินี่ ลงรูปกับแฟน นู่นนี่นั่นได้แบบไม่ติดใจ
ประเด็นคือมีช่วงนึงเราตั้งค่าให้เป็นสาธารณะ เพื่อนแม่เราที่หัวโบราณหน่อยมาเจอพอดี พอแม่รู้ปุ้บ แม่บอกว่าเราไม่ได้อัพเดทชีวิตให้แม่ดูเลย แม่คิดถึง (แม่อยู่ตจว) ฟังแล้วก็เศร้าอะ มันก็จริงของเขา แต่ถ้าไม่บล็อคก็เตรียมรับมือกับพวกญาติพี่น้อง ป้าข้างบ้านได้เลย ควรทำไงดีอ่า?
อิจฉาเพื่อนเหมือนกันเวลาลงไอจีแล้วแท็กพ่อแม่เวลาไปไหนด้วยกัน กูเป็นประเภทไม่ชอบเปิดเผยให้คนในบ้านอะเวลาไปไหน บ่นอะไร เที่ยวกับใคร กูเขิน
ปรึกษาหน่อย พ่อกูนี่เข้าข่ายเปโด พวกใคร่เด็กป้ะวะ กูตะหงิดๆมาซักพักละ พ่อกูชอบเด็กผู้หญิงมาก ไม่อะไรกับเด็กผู้ชายเลย วัยแบบประมาณแป๋วแหววลูกลิเดียอะ แป๋วแหววนี่พ่อกูก็ชอบมาก หลายอย่างมันดูเกินเอ็นดูเด็กไปหน่อยอะ พ่อกูจะชอบเด็กประมาณนั้น-12ไม่ก็13ไรงี้ นั่งดูคลิปในยูทูป ถ้าเจอเด็กผู้หญิงน่ารักๆตามห้างไรงี้ก็เดินไปเล่นด้วยแบบถึงเนื้อถึงตัว ลูกสาวลูกน้องพ่อก็เอามานั่งตัก กอดแบบแตะตัวในลักษณะที่กุมองแล้วuncomfortableมากๆ แบบกูแอบขยะแขยงพ่อกูเองเลยว่ะ สมัยก่อนตอนกูเด็กๆกูก็สนิทกับพ่อมาก ก็รู้สึกว่าพ่อใกล้ชิดกูฟิลนี้เลย ปอลอ กูเป็นผู้หญิง
>>218 ถ้าพ่อมึงอายุมากแล้วคนสมัยก่อน(50+)มันจะมีแนวคิดว่าเล่นกับเด็กผู้หญิงต้องถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าเด็กผู้ชายด้วยแหละจะดูอ่อนโยนกว่าอะไรแบบนี้ แต่ข้างในก็ไม่ได้คิดอะไรแค่แยกว่าเล่นกับเด็กผู้ชายต้องบอลๆหน่อย ใช้แรงเยอะๆ ส่วนเด็กผู้หญิงต้องทะนุถนอม หอม กอด อะไรประมาณนี้ เป็นวิธีแสดงออกถึงความเป็นมิตรของคนสมัยก่อนน่ะ ส่วนถ้ามองในฟิลเตอร์ปัจจุบันที่ต้องรักษาสิทธิ์ในร่างกายเด็กมากขึ้นกว่าเดิมก็อาจจะมองดู creepy ไปหน่อย แต่อยากให้เข้าใจมุมมองคนแก่บางทีมันแสดงออกแบบนี้เพราะมันรู้สึกว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วน่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่ามึงจะระแวงไม่ได้ ก็ค่อยๆดูไปถ้ายังไม่ล่วงไปถึงจับหน้าอกแบบเน้นๆหรือจับหอย ก็ค่อยตกใจ เอาไปบอกแม่หน่อยก็ดี (ส่วนตัวกูว่าพ่อมึงเป็นประเภทเอ็นดูเด็กมากกว่าเพราะเปโดส่วนใหญ่ไม่มีอารมณ์กับผู้ใหญ่เลย แต่ระวังไว้ก็ดีแล้วเพราะผู้ใหญ่บางคนตัณหากลับตอนแก่ก็มีเหมือนกัน)
>>218 พ่อกูก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน จากสายตาคนเป็นครอบครัวเดียวกันมานานคิดว่าคงเอ็นดูตามประสาเด็กอะ พ่อกูไม่ค่อยชอบเด็กผู้ชายเพราะดูซน ถ้าไปเล่นด้วยก็จะเล่นแรงหน่อย แต่กูก็พยายามเตือนพ่อแหละ สังคมสมัยนี้มันเปลี่ยนไปพอสมควร กูเคยลองสมมุติให้พ่อฟังว่าถ้ากูตอนเด็กๆ มีผู้ชายหน้าตาแบบนี้มาเล่นด้วย เห็นคนแปลกหน้ามาลูบหัวจับแขนจับขาลูกตัวเองจะรู้สึกยังไง ใจเขาใจเราหน่อย เราเอ็นดูเด็ก แต่แม่เด็กกับพ่อเด็กเขาไม่ได้คิดแบบนั้นนะ ถ้าไม่ได้เปโดก็ดี สังคมสมัยนี้มันน่ากลัวจนแทบจะไว้ใจคนในครอบครัวตัวเองไม่ได้เลย แม่ง
ถามโม่งในกระทู้หน่อยว่ากูจะเอายังไงดี กูตกงานมาครึ่งปีละ แต่พอมีเงินเก็บอยู่บ้างราวๆห้าหมื่น ซึ่งเงินก้อนนี้คือเงินก้อนสุดท้ายในชีวิตกูแล้ว กูต้องใช้มันระหว่างที่ยังหางานไม่ได้ ซึ่งก็มีค่าบัตรเครดิต ค่าผ่อนมอไซ ค่าโทรศัพท์ กูก็ให้แม่เป็นค่าน้ำค่าไฟราวๆเดือนละพันเพราะอยู่บ้านแม่ กินใช้เองก็ตกเดือนละสามพัน รวมๆรายจ่ายประมาณเดือนละหมื่น
เล่าพื้นเพก่อนว่าบ้านกูมีธุรกิจที่จวนจะเจ๊งแบบตลาดมันไม่สามารถโตมากไปกว่านี้อีกแล้ว แถมการบริหารงานแบบเก่าๆของพ่อแม่กูก็ยิ่งทำให้มันดิ่งลงเหว กูเคยพยายามมาปรับปรุงระบบการทำงานแต่คือไม่ได้ผล แม่กูไม่ยอมปรับอะไรทั้งนั้น พอกูทำงานด้วยก็ให้เงินเดือนกูแค่สี่พันบาท ต่ำกว่าแอดมินที่จ้างมาอีก ซึ่งมันไม่พอผ่อนมอไซ มีปัญหาหลายอย่างจนกูสาบานว่ากูจะไม่ทำงานกับที่บ้านอีกต่อไป แล้วก็จะบ่นอยู่ตลอดว่ากูไม่เคยช่วยอะไรทั้งที่เวลาเขาขอยืมเงินไปหมุนธุรกิจกูก็ให้ตลอด จากที่กูมีเงินเก็บเป็นแสนๆตั้งแต่เริ่มทำงานเมื่อสิบปีก่อน กูต้องมาโอนให้เขาทีละห้าหมื่นหกหมื่น และกูก็ไม่เคยได้มันคืน จนเงินเก็บกูก็เหลือเท่านั้นนั่นล่ะ ห้าหมื่นบาทก้อนสุดท้ายแล้ว พอกูปฏิเสธก็เอาญาติมารุมกดดันกู อ้างบุญคุณ ไม่มีพ่อแม่เลี้ยงมาจะโตมาได้ยังไง ญาติกูก็ยิ่งแล้วใหญ่ด่ากูเนรคุณสารพัด นรกส่งมาเกิดมั่ง ไม่สงสารแม่มั่งรึไง เดี๋ยวเขาก็ให้คืน มาหว่านล้อมกูให้นึกถึงบุญคุณที่เขาเลี้ยงมา แต่ไม่มีใครสงสารกูเลย ตกงานก็เครียดพอแรงอยู่ละ ยังจะโดนรุมกดดันให้เอาเงินให้อีก ใจหนึ่งก็อยากให้เพื่อตัดปัญหาน่ารำคาญ แต่อีกใจก็บอกว่าถ้าให้ไปจะเอาอะไรผ่อนรถ กูให้ยืมไปไม่เคยได้คืนเลยซักครั้ง ถ้าไม่มีเงินก้อนนี้กูโดนยึดรถแน่ เอาไงดีวะ
>>225 ประเด็นคือที่บ้านให้แค่ที่ซุกหัวนอนกับข้าว แต่เรื่องหนี้สินของกู กูก็ต้องจัดการเองไม่เกี่ยวกับเขา อย่างเรื่องค่ามอไซกับบัตรเครดิต กูเคยอธิบายไปแล้วว่าให้เขากูก็ไม่มีเงินจ่ายหนี้ เขาเลยบอกว่าก็ทำงานกับที่บ้านสิ กูชี้แจงว่าได้เงินสี่พันมันไม่พอจ่าย เขาก็วนไปที่อยู่บ้านจะเอาไรเยอะแยะ ช่วยแม่บ้าง สรุปคุยกันไม่รู้เรื่อง
มีกระทู้นินทาพ่อแม่ปล่าววะ
กูเป็นลูกตระกูลตำรวจทหารและขรก เจอตรรกะเหี้ยๆมาเยอะมาก
- มีลูกถ้าไม่ใช้จะมีมาทำอะไร
- พ่อแม่ทำร้ายลูกได้ทุกอย่าง แต่ลูกทำไม่ได้ เพราะลูกจะบาปแต่พ่อแม่ไม่บาป
- ถึงจะได้บำนาญเยอะ แต่กูก็ต้องส่งเงินให้
- ชอบอ้างคดีอุทลุมว่าฟ้องไม่ได้ เอามาเป็นข้ออ้างในการกดขี่กู แต่กูไม่ยอมหรอก ถ้าเรื่องมันเริ่มเลวร้ายกูก็จะยื่นให้อัยการ
ปรึกษาหน่อย คือพ่อแม่กูแม่งเงินหายติดต่อกันทีละพันสองพันต่อเนื่องตั้งแต่2019แล้ว แม่กูเคยสงสัยว่ากูไม่ก็คนงานในบ้านขโมยเงินไป ล่าสุดเงินหายตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้าน มีคนงานคนนึงกวาดบ้านอยู่คนเดียวชั้นล่าง แม่กูเลยเรียกมาด่าจะไล่คนนี้ออก แต่กูรู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นคนขโมยว่ะ ครั้งก่อนหน้าที่เงินหาย กูกับคนงานคนนี้อยู่ด้วยกันตลอด เค้าไม่ได้ทำแน่นอนชัวร์ป้าป กูอยากช่วยมากๆ เพราะเค้าไม่ได้ขโมยจริงๆ เงินแม่หายที่อื่นหรือนับเงินไม่ครบเองก็ไม่รู้ แต่จับมือใครดมไม่ได้เลยมาลงที่คนงานคนนีัแทน แต่เขาไม่ใช่คนแบบนี้แน่ๆอะ ทำงานกะบ้านกูมาตั้งสิบหกปี ไม่มีหรอกจะมาขโมย ถ้าจะขโมยคงเอาไปตั้งแต่ปีแรกที่เข้ามาแล้วล่ะ หลักฐานก็ไม่มีเลย กล้องก็ไม่ติด แต่ตอนนั้นกูไม่รู้ว่าใคคนทำกันแน่เลยไม่กล้าพูดว่ะ แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่าใครทำ แต่หลักฐานกูมีไม่พอ ตั้งแต่ที่แม่เงินหายรอบแรกน้องกูอ่านคอมมิคโค่ อ่านการ์ตุนเว็บเขียวล่วงหน้า อ่านอคบีคอมมิคติดต่อกันทั้งวันทั้งคืนทั้งที่มันต้องเสียตังค์ ถ้าจะอ่านต่อเนื่องขนาดนั้นต้องเติมขั้นต่ำสองสามพัน กูรู้สึกผิดสังเกตมาก น้องกูเป็นเด็กประถมได้เงินค่าขนมวันละ15บาท ไปเอาเงินขนาดนี้มาจากไหน?เพื่อนน้องกูเท่าที่เห็นไม่มีให้ยืมเยอะขนาดนี้แน่ๆแต่กูไม่มีหลักฐานเลย จะหาหลักฐานยังไงดี...
>>234 แนะนำหาให้ได้ว่าน้องมึงเติมทางไหนถ้าเป็นทางวอลเล็ตมันมีสเตจเมนท์ให้เช็คเวลาเติมเข้าจ่ายออกถ้าน้องมึงเติมเป็นพันมึงต้องคุยกับพ่อแม่แล้วว่าน้องเอาเงินตรงนี้มาจากไหน ถ้าน้องเก็บมานานแล้วก็ต้องถามอีกว่าเก็บมานานเท่าไร 15บาทน้องมึงใช้หมดทุกวันมั้ย กูก็เติมคิมิคโค่ประมาณร้อยสองร้อย แล้วมึงต้องเข่นน้องถ้าน้องมึงทำจริง
ขอถามหน่อยเวลาได้บ้านต่อจากพ่อแม่แบ่งพื้นที่ใช้กันยังไง บ้านที่อยู่เป็นทาวน์เฮ้าส์ขนาด2ห้องนอนแล้วในอนาคตก็ต้องมีครอบครัวกัน ซึ่งกูกับน้องก็อยากอยู่ไม่อยากย้ายออกทั้งคู่
พ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่จำความได้ ทุกครั้งที่แม่กลับบ้านมาพ่อจะอารมณ์เสียเสมอ ล่าสุดแม่กลับไปเช้งเม้งที่บ้านเกิด กำลังจะกลับ แต่พ่อโทรไปด่าแม่ว่ามึงไม่ต้องกลับมา กูซึ่งเป็นลูกเบื่อสถานการณ์นี้มาก และสิ้นปีกูจะย้ายไปทำงานที่ กทม กูรู้สึกว่ากูไม่อยากไปอยู่บ้านใหม่พ่อที่ กทม เลยว่ะ ต้องอยู่กับพ่อสองคนแม่งโคตรประสาทเสีย กูอยากถามพวกมึงว่าเงินเดือนเด็กจบใหม่ 18000 พอจะผ่อนคอนโดไหวไหมวะ หรือหาห้องเช่าก่อนดี
>>240 ไหวมั้ยมันขึ้นอยู่กับราคาคอนโด โลเคชั่น ค่าครองชีพว่ะ เช่นของกุ กูซื้อคอนโดมือสองอยู่ในย่านชานเมืองเก่าแต่รถไฟฟ้าเข้าถึง แถวบ้านกูค่าครองชีพจะค่อนข้างถูก มีร้านที่ขายแกงถุง 25-30 บาท ราคาคอนโดกุก็ก็แค่ล้านต้นๆ เวลากู้มันจะมีช่วงดอกเบี้ยคงที่ 3 ปีแรกที่ทำให้กูจ่ายในเรตต่ำมากๆ ราวๆ 4000 ต่อเดือน ราคาถูกกว่าห้องเช่าอีก กูคำนวนค่าเดินทาง ค่าส่วนกลาง น้ำ ไฟ หนี้อื่นๆ และราคาคอนโดที่กูต้องจ่ายตอนดอกเบี้ยสูงให้เป็นตัวเลขกลมๆแบบเวอร์ๆ ยังไงก็ไม่เกินหมื่นห้าต่อเดือน
ซึ่งในอีก 3 ปีข้างหน้ากูคิดว่ากูต้องดิ้นรนให้เงินเดือนกูขึ้นอยู่แล้ว หรือต่อให้ไม่ขึ้นกูก็ยังผ่อนไหวถึงจะอัตคัตหน่อยนึง แต่กูเลือกความเป็นไปได้ตรงนี้มากกว่า เพราะอย่างน้อยต่อให้จ่ายต่ำสุด ดอกเบี้ยบานเบอะ มันก็ยังมีจุดจบถ้าเราจ่ายสม่ำเสมอ แต่ถ้าเช่าห้องมันก็ต้องเช่าไปตลอดขึ้นอยู่กับมึงวางแผนชีวิตยังไง
เพราะงั้น ถึงเงินเดือนน้อย มึงก็ต้องลองหาคอนโดและคำนวนว่ารวมรายจ่ายทั้งหมดที่เป็นไปได้ และเงินเก็บแล้ว มันเกินรายรับมึงรึเปล่า พูดไม่ได้หรอกว่ามึงจะซื้อไม่ได้เลย อย่างแรกที่ต้องกังวลคือมึงจะกู้ผ่านรึเปล่าตะหาก มีเงินก้อนไว้แปะส่วนต่างมั้ย จะอยู่ติดที่รึเปล่า บลาๆ แต่ยิ่งถูกคอนโดยิ่งกากก็เท่านั้น รับความเสี่ยงได้แค่ไหน ถ้ามึงต้องการคอนโดดี เพื่อนบ้านคูล ปลอดภัยร้อยเปอร์ อยู่ในเมือง ราคาสี่ล้าน สิบล้าน เวินเดือนมึงไม่ไหวแน่นอน แต่ถ้าสเป็คมึงไม่ได้สูงขนาดนั่น แค่ล้านต้นๆ หรือแสนปลายๆ มึงก็มีโอกาส ขึ้นอยู่กับมึงรับความเสี่ยงได้แค่ไหนน่ะแหละ
สุดท้ายก็อยู่ที่มึงวางแผนว่ะ วางแผนไม่ดีเงินเดือนเยอะกว่านี้ก็ซื้อคอนโดไม่ได้หรอก เพื่อกูบางคนเงินเดือนจะสี่หมื่นอยู่ละแม่งยังใช้เวินเดือนชนเดือนเลยเหอะ ทั้งๆที่ศักยภาพแม่งผ่อนคอนโดดีๆ ได้สบาย แต่ถ้าไม่มีวินัย ไม่ประเมิณความเสี่ยง มันก็ทำไม่ได้
>>240 เด็กจบใหม่เดี๋ยวนี้เงินเดือน 18k แล้วเหรอวะ
ปกติค่าที่อยู่อาศัย (รวมค่าน้ำค่าไฟ) ต้องจะตกประมาณ 40% ของเงินเดือน ซึ่งถ้ามากกว่านี้มึงจะอยู่ไม่ได้
ก็ลองคำนวณดูว่าเดือนนึงมึงจ่ายค่าผ่อนห้องและน้ำไฟไปเท่าไร ถ้าเกิน 40% ของฐานเงินเดือนก็ไม่แนะนำ อย่างของกูสมัยจบใหม่ๆ ค่าคอนโดรูหนูก็ปาไป 5000 (รวมน้ำไฟและเน็ต) ก็อยู่ได้เพราะของกินราคาถูก (มื้อละ 30) ตอนนั้นเงินเดือนกูตกที่ 12k
จบใหม่18000 เป็นฐานเงินเดือนกูว่าไม่ใช่ ยุคแบบนี้เห็นจบ ป.ตรี เดินมาหางานวุฒิต่ำกว่า ป.ตรีเยอะมาก แล้วแต่ละที่กดเงินเดือนจนน่าสยองขวัญเลยบอกไว้ก่อน ถ้าจะมาไขว่คว้าอิสระในชีวิตตอนนี้ควรมีเงินเก็บสักแสนเลย ละคอนโดในเมืองแค่แถวปริมณฑลนี่ปาไปล้านเก้าจะสองล้านละนะ
ทำไมเวลาแม่กูแสดงความเป็นห่วงแล้วกูของขึ้นตลอดวะ คืออย่างนึงกูรู้ว่ามันคือแม่แม่งไม่มีเหตุผล ฝนหยุดตกแล้วแต่มาพูดแบบ ไม่อยากให้ไปตากฝนตอนกูจะเดินออกไปข้างนอกงี้ คือก็ฝนมันหยุดแล้วไง กูนั่งรอมันหยุดตก
แต่เรื่องอื่นกูก็ของขึ้นหมด โมโหอยากกรี้ด อยากด่า อยากเขวี้ยงข้าวของมาก รำคาญ รู้ว่าเป็นห่วงแต่รำคาญ เป็นเหี้บไรนักหนา
>>247 พวกสายบ้านๆ ดาษดื่นจบห่าอะไรมาก็ทำได้ไรงี้อะเนอะ ถ้าสายเฉพาะทางที่ตลาดต้องการ ยังเงินเดือนสูง แย่งตัวกันวุ่นวาย เอาจริงตอนกูเลือกคณะกูก็ไม่ได้คิดไรมากนะ แค่เป็นสิ่งที่ตัวเองชอบและพอรู้มานิดหน่อยว่าเงินเดือนโอเค ไม่ได้สตาร์ทเท่าจบใหม่ทั่วไป ตอนนี้รู้สึกกราบตัวเองสัดๆ ที่ไม่ได้เลือกเรียนแบบพวกคณะดาษดื่นทั่วไปจบมาต้องไปงมหางานเงินเดือนน้อยๆ
คนเหี้ยอะไรบอกให้ลูกอั้นฉี่ๆ เวลามันปวดมันก็คือปวดอีห่า ถ้าเป็นนิ่วขึ้นมา กูจะโทษมัน แล้วจะย้ำด้วยว่าเป็นความผิดมัน
>>247 มึงอย่าคาดหวังว่าคนระดับเทพมีเต็มไปหมด ต่อให้เทพจริงๆก็ไม่ใช่ว่าจะเจอรายได้ที่มึงบอกอ่ะ ถ้ามึงหางานในเมืองแบบฝั่งพระนครจ๋าๆทำไม่ได้เลยนี่บอกจริงๆว่านรกนะ ชานเมืองนายจ้างเหี้ยๆเยอะมาก แล้วตั้ง บ. มาเพื่อทำนาบนหลังคนสัสๆ เอาง่ายๆว่าขนาดบ.ที่ดูน่าเชื่อถือยังเชื่อไม่ได้
>>252 ก็ธรรมดานะ ฐานพิระมิดมันก็ต้องกว้างกว่ายอดพิระมิดหลายเท่าอยู่แล้ว แต่ 247 เค้าก็แค่บอกว่ามันมี แถมที่ 247 พูดนี่อยู่แค่ระดับกลางๆ ด้วยซ้ำ ไม่ใช่ยอดพิระมิด เพราะงั้นมีไม่น้อยไม่ได้แรร์อะไรขนาดนั้น แต่ถ้าอยู่ในสังคมฐานพิระมิดก็อาจจะไม่ค่อยเห็นเลยคิดว่ามีน้อย
ถ้าพ่อแม่เลิกกร่างเหมือนรู้มากทั้งที่ตัวเองทำอะไรไม่เป็น โลกนี้น่าจะน่าอยู่ขึ้นเยอะ
>>258 มันเป็นแต่สังคมเอเชียป่าววะ? สังคมที่มีเรื่องอาวุโส ผู้ใหญ่เลยกลัวเสียหน้า ไม่รู้ก็ต้องทำกร่างไว้ก่อน เด็กกว่าห้ามเถียง พวกฝรั่งเค้าเป็นกันมั้ย? ไม่รู้ไม่ค่อยได้คลุกคลีกับคนโซนนั้น แต่ถ้าจีน เกา ญี่ปุ่น ไทย อันนี้ที่เคยสัมผัสมาคือแนวเดียวกันหมด ประเทศที่ว่ามาบางประเทศหนักกว่าไทยอีก
>>254 มันก็พูดถูกแล้วป่ะวะ กู>>247 เอง สายงานที่กูอยู่ก็ฝั่งเทค มึงไม่จำเป็นต้องเทพก็สามารถมีเงินเดือนสตาร์ทสามหมื่นได้ถ้ามันเป็นอาชีพที่ตลาดต้องการ และมึงทำงานได้จริง ไม่ได้จำเป็นต้องเทพเหี้ยห่าไรเลย ว่างๆมึงลองเข้าลิ้งอินแล้วดูเงินเดือนของสายนี้ดูแล้วจะรู้ว่าไม่ต้องเทพก็ทำได้ เพื่อนกูก็ไม่ได้เทพขนาดนั้น
งานฝั่งพระนครจ๋าๆของมึงนี่มันงานไร ถ้ามึงหารูทีนทั่วไปที่ใครจบมาก็ทำได้แล้วหวังว่าจะสตาร์ทครึ่งแสนกูว่ามึงตื่นก่อนนะ แน่นอนว่างานมันไม่ได้เยอะอยู่แล้ว เพราะพวกนี้มันก็ไม่ใช่ฐานพีระมิดอย่างที่ >>253 จริงๆ แต่มันก็ไม่ได้แรร์ คนสองคนที่มีความสามารถพอกันแต่สายงานต่างกัน เงินก็ต่างว่ะ ไม่ต้องเป็นแชมป์เปี้ยนฟิสิกส์โอลิมปิกอะไรเลย
>>254 แล้วคนที่อ่านไม่แตกอ่ะคือมึง พวกกูพูดเรื่องความเป็นไปได้ที่จบใหม่บางสายจะได้เงินเดือนสูง มึงมาโยงเข้าเรื่องนายจ้างเหี้ย มันเกี่ยวกันป่ะ บริษัทเหี้ยๆใช้งานคนยิ่งกว่าควายในสายกูก็มี แต่มันก็ยังให้เงินสูงอยู่ดี เพราะไรรู้มั้ย เพราะลูกจ้างสายนี้เลือกได้ไง มันขาดตลาด มันไม่จำเป็นต้องทนอยู่เพราะมีที่อื่นพร้อมจ่ายมากกว่า เพราะงั้นแม่งไม่เกี่ยวเหี้ยไรกับเรื่องที่มึงพูดมาเลย ต่อให้บริษัทมึงไม่เหี้ย แต่ถ้าสายงานมึงไม่มีใครต้องการ เงินเดือนมึงก็ไม่สูงหรอกโว้ยยย
หยุดสงกรานต์นี้กูเดินทาง 5 ชม. กลับบ้านที่ตจว.เพื่อไปเปลี่ยนหลอดไฟ ต่อก๊อกล้างจานใหม่ ซ่อมเครื่องปั๊มน้ำ ปีนหลังคาไปกวาดเศษใบไม้ตามรางน้ำฝน (ยังไม่นับพวกล้างจาน กวาดบ้าน งานรูทีนในบ้านที่กูต้องทำทุกวันอีก) แล้ววันหนึ่งแม่กูก็เอ่ยปากว่า นวดให้หน่อย ส่วนตัวกูก็อยากนอนเปื่อยๆอะ เปลี่ยนหลอดไฟกูยืดมือสุดแขนทั้งชั่วโมงเพราะเปลี่ยนไม่เก่ง ต่อสายไฟอยู่นั่นเล็งแล้วเล็งอีก จนแขนกูปวดยกมือขึ้นไม่พ้นหัวละ กูบอกว่าไม่เอาๆไม่นวดๆใส่ฟีลลิ่งแบบงอแง ม่ายเอาง่าๆๆ แค่นี้ แม่ก็ฟึดฟัดกูละ มีลูกมันใช้ไม่ได้เรื่องสักอย่าง นวดแค่นี้มันจะเป็นจะตาย ต่อไปนี้แกไม่ต้องมานวดชั้น แล้วก็งอนเข้าห้องตัวเอง เรียกกินข้าวก็ไม่กิน วันรุ่งขึ้นกูก็เดินทางกลับละ ปวดหัว ไอ้ที่กูทำให้แบบเต็มใจก็ไม่เคยจะมองเห็น แล้วพอกูไม่ตามใจเขาแค่หนึ่งครั้ง กูก็ลูกทรพีไปละ
>>262 ในทาง psychology คนพอแก่ตัวลง จะเริ่มรู้สึกถึงความด้อยค่าในตัวเองขึ้นทุกวันๆๆ จากร่างกายที่เจ็บปวดง่ายขึ้น จากฟังค์ชั่นการทำงานที่ไม่ค่อยมีทางเลือกอะไรเท่าไร พอมีอะไรที่เค้าจะงอแงได้ เค้าก็จะ Dictate เอาอย่างนั้นให้ได้ เพื่อเป็นยารักษาใจ เพื่อย้ำใน Authority ของตัวเองว่ายังมีอยู่นะ ซึ่ง หากพูดง่ายๆในแบบทั่วๆไปแล้ว อาการนี้จะเรียกว่า แก่กะโหลกกะลา แก่แล้วงอแงเหมือนเด็ก งั้นก็นั่งเล่นขี้ตัวเองไปนะ จะมาเอาทุกอย่างตามใจอ่ะ กูเป็นลูกไง ไม่ใช่ทาสรับใช้ เอากันแล้วท้องเบ่งกูออกมาบนโลกเฮงซวยนี้เอง แค่กูทำงานรับผิดชอบตัวเองได้ก็ดีแค่ใหนแล้ว
>>264 ถ้ายังทนไหว แล้วคนแก่ยังคุยรู้เรื่อง ก็เอาใจใส่เยอะๆ พาไปเที่ยว พาไปหาของกิน พาไปนวด ให้เค้ารู้สึกว่าเป็นคนสำคัญโดยยังมีมึงให้การดูแลเค้าอยู่ แต่ถ้าคุยไม่รู้เรื่อง แก่เอาแต่ใจไร้เหตุผล ก็คุยกันเลย คุยครั้งสุดท้ายแล้วว่ามึงไม่ไหวที่จะดูแลแล้วเพราะ 1-2-3 ที่มึงทำให้ก็สุดๆแล้วและถ้ายังงอแง ไม่ฟังอีก ก็ทิ้งเลย อาจจะฝากคนอื่นดู หรือจ้างใครก็ได้คอยดูห่างๆ แต่มึงไม่ต้องเข้าไปคุยด้วยอีกแล้ว
พ่อแม่ที่บ้านอายุ 60+ เหมือนจะกลัวโควิดนะ นั่งดูข่าวทุกวัน วิพากวิจารณ์ มีการไปซื้อฟ้าทลายโจรมาตุน แต่ยังทำตัวเหมือนเดิมเป๊ะ คือ ไม่เว้นระยะห่าง ไม่ล้างมือ ไม่ใช้ช้อนกลาง (บ้านกูแยกกินกันข้าวแล้วนะ แต่ตอนแกไปเติมกับข้าว ก็เอาช้อนที่กินข้าวไปแล้วนั่นแหละจ้วงลงไปในหม้อกับข้าวเลย ไม่ใช้ช้อนกลางที่ใส่ไว้ให้แล้วในถ้วยกับข้าว...) ไปยืนคุยกับเพื่อนบ้านยาวๆ ก็ไม่ใส่หน้ากาก (ส่วนป้าเพื่อนบ้านก็เอาหน้ากากไว้ใต้คาง แม่งไม่ต่างกัน...) พอกูเตือนก็ดราม่าหาว่ากูขี้บ่น โวยวายขึ้นเสียงเพื่อทำให้กูระอาจนไม่อยากพูดอะไร นี่เราต้องปลงอย่างเดียวทำอะไรไม่ได้แล้วใช่ปะ?
กูยอมรับนะว่าเรื่องสุขอนามัยพื้นฐานพวกนี้กูก็เคยละเลยไปก่อนยุคโควิด จำได้เลยว่าสมัยก่อนจะหยิบขนมอะไรกินนิดหน่อยเข้าปากก็คือกินเลย ไม่ได้คิดเรื่องล้างม้งล้างมือ กินบิงซูกับเพื่อนในถ้วยเดียวกัน จ้วงเอาๆ ก็เคยทำ แต่ตอนนี้กูปรับหมด กินคนเดียวทุกอย่าง ล้างมือก่อนกินทุกครั้ง ยิ่งกับของอะไรที่เป็นส่วนรวมจะระวังมาก แต่คนแก่นี่คือเขาจะไม่ยอมปรับอะไรเลยใช่มะ? ไม่เคยแก่เลยไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงปรับกันไม่ได้ แต่ได้ยินมาบ่อยๆ ว่ามันเป็นแบบนั้น
ถ้าติดโควิดกันมาทั้งบ้าน คนที่ซวยก็คือกูอีกนั่นแหละ ต้องจ่ายค่าใช้จ่ายทุกอย่าง... ทุกวันนี้ก็รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านจะอ้วกแตกอยู่ละ โชคดีบริษัทให้ WFH ไม่ลดเงินเดือน
>266 จากทั้งเรื่องของครอบครัวตัวเองและเรื่องของ >>263 กูไม่อยากแก่ไปเป็นแบบนั้นเลยว่ะ อยากเป็นคนแก่ที่สมาร์ท ฉลาด แข็งแรง ทำตัวน่าเคารพ ไม่รู้สุดท้ายแล้วแก่ไปกูจะกลายเป็นคนแก่แบบที่ตัวเองเคยเอือมระอาหรือเปล่า ยังดีหน่อยที่กูไม่มีลูกหลาน พื้นฐานชอบอยู่เงียบๆ คนเดียวปลีกวิเวก หวังว่ากูคงจะไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นมากมายนัก
มีใครเคยดูRick& Mortyมั้ย กูมีพ่อเหมือนเจอรรี่พ่อของมอตี้เป๊ะ เป็นไอ้ขี้แพ้แมงดาไม่เอาถ่านเหมือนกัน ยิ่งดูก็ยิ่งสลดใจ
ช่วยตัวเองในห้องแล้วแม่ด่าว่ะ ไปช่วยหลังบ้านแม่ก็ด่า คือกูห้ามเงี่ยนใช่มั้ย บอกเป็นผญ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แล้วกูไม่ได้ไปติ้วโชว์กลางห้องเรียนหรือกลางโรงอาหารซักหน่อย กูทำเงียบๆในห้องละแม่เปิดประตูมาเจอเอง แต่แม่ก็เป็นคนเอาไปพูดในบ้านเองว่ากูทำอะไรมา คนในบ้านก็เสือกพูดเชิงๆแบบล้ออีก ทำเหมือนช่วยตัวเองมันแย่มาก วันนึงเดี๋ยวกูไม่ช่วยตัวเองละ จะออกไปเย็-กับคนอื่นให้ท้อง ให้ดีใจกันทั้งบ้านเลย ว่ากูไม่ได้ติ้วเเล้ว
มีแม่ใครปสด.แบบแม่กูมั้ย ชอบดูชะครน้ำเน่า ละเก็บมาติดว่าพ่อจะไปมีเมียน้อย มีเมียใหม่ มีลูกใหม่ละชอบมาบ่นกรอกหูให้กูฟัง ไม่ก็ถ้าดูแนวเป็นชู้กับเลขาก็มาบ่นแนวเดี๋ยวพ่อมึงก็ได้เลขาเป็นชู้ แต่เลขาพ่อกูเป็นผช.ไง เครียดอิเหี้ย เหน่ยใจแทนพ่อสัส
ชัดละ แม่ตั้งใจเบี้ยวหนี้กู ยืมไปเกือบ2ปีบอกจะทยอยโอนคืน ยังไม่ได้คือแม้แต่สตางค์เดียว นั่นเงินเก็บตั้งแต่เด็กของกูเลยนะเว้ย ถึงสำหรับคนอื่นอาจจะไม่เยอะ แต่สำหรับกูมันเยอะชิบหาย พอทวงก็บอกนี่แม่นะ ทำไมไม่ยกหนี้ให้ อีเหี้ย กูไม่ไหว ผิดหวังมากๆ เอา4หมื่นของกูคืนมา กูเก็บเงินได้9หมื่น ผลสุดท้ายคือพ่อแม่เอาไปผลาญ7หมื่น นั่นเงินกู พวกมึงคืนเงินกูมาได้แล้ว
กูเกลียดชื่อมู้นี้ มึงใช้เลขโรมันผิดอ่ะ มันไม่ด้ายยยยยย ไมไม่ใช้IV IIIIคืออออออออ
พวกมึงนี่ติดอยู่ในกรอบจังวะ ดูมู้ปัญหาหัวใจเป็นตัวอย่างซะมั่ง >>>/lifestyle/11888/1
กูจะไม่ไหวแล้ว กูเครียดเหี้ยๆ แม่ม กูเพิ่งรู้ว่าพ่อกูเป็นมะเร็ง ระยะท้ายๆแล้ว กูพยายามพูดกับพ่อกู พ่อกูก็ยังรับไม่ได้ไปโทษวัคซีนนั่นนู่นนี่ แต่อันนี้กูพอเข้าใจ แต่ที่กูรับไม่ได้คือ กูพูดไรก็ไม่ฟัง บอกไม่เชื่อถือหมอหลวง ยาหลวงหรอกนะ มันไม่ได้ผลหรอก กูอยากจะบ้า ยาหลวงห่าเหวอะไร พ่อกูเกิดยุคไหนวะ แม่ม งมงายชิบหาย กินอยู่ได้สมุนไพรอาหารเสริมบ้าบอ โดนมันหลอกแดกไปเท่าไหร่ยังไม่รู้ตัวอีก นี่ต้องฉายแสงเขาไม่ให้กินยังดื้อจะกิน บอกให้เป่าเครื่องบริหารปอดก็ไม่ยอม บอกให้ปอดหายช้ำก่อน โอ้โห รู้ดีสัดๆ รู้ดีกว่าหมออีก รู้ดีจนเป็นมะเร็งเนี่ย กูจะบ้า กูจะต้องทำอย่างไงเขาถึงจะฟังวะ กูหัวร้อนไม่ไหวแล้ว กูเป็นห่วงจะตายห่า เร่งทำเรื่องทุกอย่าง เคลียร์ตัวเองทุกอย่าง ไปอ้อนวอนขอร้องชาวบ้านให้ช่วยตั้งเยอะ นี่คือผลตอบแทนของความเป็นห่วงของกูหรอ กูอยากจะร้องไห้ กูทำบาปทำกรรมอะไรไว้หนักหนาวะ นอกจากต้องมานั่งเสียใจแล้วยังต้องมาประสาทแดกอีก กูจะทำอย่างไงดี ขอคำแนะนำหน่อย ทั้งเรื่องการจัดการอารมณ์กูแล้วก็จัดการพ่อด้วย กราบขอร้องเลย กูมืดไปหมดแล้วตอนนี้
มันเป็นไปได้มั้ยที่พี่น้องแท้ๆแต่เกิดมาอยู่แยกกัน จนโตแล้วถึงค่อยได้มาอยู่ด้วยกันจะตกหลุมรักกัน เห็นข่าวมาละสงสัย
มีแต่พวกชั่วๆ
อีดรอกติ๋วใกล้ตายแล้วดีใจจัง เดี๋ยวอียูนแม่ไอ้กอล์ฟ แม่ไอ้บาสตามไป
มีความสุขจริงๆเลยกรู ฮี่ๆๆๆ
อีดรอกติ๋วใกล้ตายแล้วดีใจจัง เดี๋ยวอียูนแม่ไอ้กอล์ฟ แม่ไอ้บาสตามไป
มีความสุขจริงๆเลยกรู ฮี่ๆๆๆ
แม่เหี้ยแม่ระยำไอสัส เป็นไปได้กูก็ไม่ได้อยากเกิดมาในตระกูลหัวควยๆแบบนี้หรอก อ้างบุญกรรมสารพัดดอกทองอะไรว่ามาเกิดได้เพราะแบบนี้ๆ แถไปเรื่อยเพื่อให้ตัวเองดูดีอีสัส ระยำยังไม่รู้ตัวเองเลย เมื่อวานกูไม่ได้นอนเพื่อเตรียมตัวไปให้แม่งฉีดวัคซีน วางแผนจะหาที่ฉีดwalk-inแบบสามย่านมิตรทาวน์ ไม่ก็เซ็นลาดพร้าว จะไปตั้งแต่ตีสี่ เสือกตื่นมาตีห้าครึ่ง โวยวายหีแตดสารพัด ใช้งานกูไม่ได้ดังใจก็ด่าเหี้ยด่าเลวใส่คนทุกคน ขึ้นรถไฟไปแล้วไล่ๆด่าๆกรอกเข้าหูกูตลอด ดีที่ในขบวนรถแม่งไม่ด่าอีก ไม่งั้นกูกดปุ่มเรียก จนท. ให้ลากออกไปจริงๆ ยิ่งรู้ว่าแม่งอาการตอนแก่เป็นอย่างนี้รู้งี้กูคงไม่สนใจส้นตีนไรปล่อยให้เสี่ยงติดเชื้อตายคาบ้านดีกว่า บังคับให้กูติดตามไปด้วยตลอด บังคับกูออกจากบ้านไปด้วยสารพัด เหมือนกูเป็นทาสเป็นขี้ข้า อีเวร แช่งกูไม่ให้เจอความเจริญทั้งหลายแหล่เนี่ยทำทำเหี้ยไร แค่อยู่กับตระกูลเฮงซวยแบบพวกมึงมาทั้งชีวิตกูก็ไม่เจริญตั้งแต่แรกอยู่แล้วอีห่าสัส ที่กูยังไม่ย้ายออกเพราะเงินประกันที่มึงทวงจากกูนี่แหละ เค้าให้เปิดธนาคารได้ตอนไหนกูจะถอนมาโปรยให้ทั่วบ้้านเลยอีเงินแสนบาทกับอีกแปดหมื่นเนี่ย ค่าไถ่ตัวกูมันสูงไง และแม่งคงคิดสารพัดดอกเบี้ยอมหิตอีกเพื่อให้กูมาทำทุกอย่างเพื่อทดแทนบุญคุณมึงซึ่งก็เลี้ยงมาแบบเหี้ยๆ สันขวานสัสห่า
บอกให้กุเปิดใจให้ที่บ้าน กุเปิดละไง แต่สิ่งที่พวกมึงทำก็คือทำลายความเชื่อใจกูซ้ำๆ พอกันที กูให้โอกาสมามากเกินพอแล้ว กูไม่เชื่อใจญาติและคนที่มีเลือดเดียวกับกูอีกแล้ว เชื่อแม่งไม่ได้สักคน
>>297 คนในบ้านสำหรับกูคือถ้ากูยังเป็นผู้เยาว์อยู่ ผู้ใหญ่ในบ้านแม่งคือรัฐบาลจีนคอมมิวนิสต์ แล้วผสมกับทุกสิ่งที่มีในผู้ใหญ่ไทยเหี้ยๆ มันตลกร้ายสัสๆตรงที่โคตรเหง้าตัวเองหนีอะไรแบบนี้มาแล้วรุ่นลูกตัวเองเสือกเป็นซะเอง แถมไม่รู้ตัวด้วยนะว่ากำลังทำแบบนี้ใส่ลูกหลานตัวเอง
>>301 เรื่องวงเงินโอนจำกัด work around ได้เยอะแยะ โอนเที่ยงคืนรอบ-ตี1อีกรอบ, โอนไปบัญชีตัวเองธ.อื่นไว้ก่อน ฯลฯ
แต่ถ้าโฟกัสของมันคืออยากโปรยประชดแกรนด์ฟินาเล่ปังๆเนี่ยขอบอกเลยว่าปัญญาอ่อนไร้สาระชิบหาย รอเพื่อให้จบแบบสะใจที่สุดแม่งไม่คุ้มกับความทรมานในทุกๆวันหรอก อ้างไปเรื่อย มันแค่ไม่กล้าออกมาเอง
แม่กูชอบด้อยค่าทุกสิ่งทุกอย่างที่กูทำแล้วแกไม่เห็นด้วยตลอด ตั้งแต่เลือกทางเดินชีวิต แนวคิด ไลฟสไตล์ ยันเรื่องอย่างเลี้ยงแมว
คือกูเป็นคนเลี้ยงกูก็ต้องประเมินแล้วมั้ยว่าไหวแค่ไหน ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ เวลา และอื่นๆ เอาจริงนะนี่เป็นแมวตัวแรก ซึ่งกูก็มีความหวาดกลัวลึกๆอยู่แล้ว แม่แม่งก็มาพูดแบบว่ากูทำไมไม่ปรึกษาก่อน เลี้ยงไม่รอดแน่ ชีวิตมีปัญหา มีแต่ภาระ บลาๆ จนกูรู้สึกแบบทำไรก็ผิดไปหมดและคงไม่สำเร็จ ทำให้ยิ่งไม่มั่นใจเข้าไปอีก
คือกูอายุ 30 แล้วนะไอ้เหี้ย กูยังต้องมาขอแม่เลี้ยงแมวหรอวะ ทั้งๆที่กูไม่เคยสร้างปัญหาเลยซักครั้ง ตั้งแต่เรียนจบมาเงินก็ไม่ได้ขอ แถมกูให้เวินเค้าด้วย กูจัดสรรชีวิตตัวเองดีไม่เคยเดือดร้อนใคร แมวนี่กูก็เลี้ยงกูเอง เงินกูเอง บ้านกูเอง ไม่ได้เกี่ยวไรกะเค้าเลย แล้วคือไรมาตัดสินว่ากูต้องไม่ไหวแน่ๆ
แล้วมาบอกว่าต้องรอให้พร้อมก่อน กูถามจริงมันมีวันที่พร้อมจริงๆด้วยหรอวะ วันนี้พร้อม แต่อนาคตจะยังพร้อมอยู่มั้ย ทุกวันนี้กูไม่ได้อดมื้อกินมื้อ ไม่ได้มีลูกมีผัว ภาระก็มีแค่ผ่อนบ้าน แล้วต้องรอเมื่อไหร่ถึงจะพร้อม รอยันตายก็ไม่มีวันที่พร้อมหรอกสัส กูถามจริงเวลาจะมีลูกต้องโทรไปขอพ่อแม่ด้วยมั้ยว่ามีลูกได้เปล่า ทั้งๆที่ผู้ใหญ่ต้องประเมิณชีวิตตัวเองได้ป่ะวะ แล้วอะไรคือแม่ยังมาประเมินชีวิตกูอยู่ได้ เพื่อนกูมีลูกมีผัวกันหมดแล้ว กูแค่แมวตัวเดียวมันจะอะไรนักหนา ชีวิตกูไอ้เหี้ย จะมาควบคุมอยู่ได้ พอแบ้งก็หาว่าไม่ยอมฟัง เป็นผู้ใหญ่รู้ดีกว่าคือควยไร ไม่ให้สิทธิกูตัดสินใจอะไรเลย จะต้องเสือกมาตัดสินใจให้ทุกเรื่อง กูย้ำนะว่ากูจะ 30 แล้ว ไม่ใช่เด็ก และมีวิจารณญาณพอ ไม่ได้เลี้ยงแมวเพราะอารมณ์ชั่ววูบ กูวางแผนเรื่องนี้มาเป็นปี เหี้ยสัส
เพราะแม่เป็นงี้แหละกูถึงเป็นคนขาดความมั่นใจในทุกๆเรื่อง กูแทบไม่กล้าตัดสินใจอะไร เพราะกลัวผิดพลาด เพราะกูถูกทำให้มีไมน์เซ็ทว่ากูต้องผิดพลาด ทั้งๆที่ชีวิตมาถึงทุกวันนี้ได้กูก็พยายามมาเอง แล้วมันก็ไม่ได้เหี้ยเลย แต่แม่มักจะเคลมความสำเร็จของกูไปหมดว่าเป็นเพราะเค้า แม่งเหี้ยมาก กูไม่ทนหรอกนะ
มันหีดิชั้นดิชั้นดิชั้นหีหะหีดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหะหีดิชั้นดิชั้นดิชั้นหีหะีหะีหีหีหีดิชั้น
หีของดิช้ลดิชั้นดิชั้ลล ดิดะดิดิดิชั้นดิชั้นดิชั้นดิดิดิชั้นดิชั้นดิชั้นดิดะดะดิชดิชั้น
>>306 มีกูคนเดียวหรือเปล่าวะที่ดูปรมาจารย์ลัทธิมารไม่รู้เรื่อง
คือพอรู้เรื่องแค่แรกๆ คนสติไม่ดีอัญเชิญตัวเอกมา บ้านมีปัญหาถูกปีศาจรบกวนพอดี ส่งเด็กที่เกี่ยวข้างกับเพื่อนตัวเอกในอดีตมาจัดการ มีตัวเอกคอยแอบช่วยห่างๆ หลังจากนั้นก็ย้อนอดีตตัวเอก ฝึกนู่นนี่ เจอนู่นนี่ ถูกเกลียด ถูกทิ้ง ถูกฆ่าตาย วนกลับมาได้เจอเพื่อนตัวเองที่รอมา 16 ปี อีกครั้งในร่างคนอื่นที่หน้าเหมือนตัวเองในชาติก่อนเป๊ะๆ? กูไม่เก็ทตรงที่ไม่เข้าใจว่าพวกตัวเอกมันฝึกอะไรกัน ฝึกเป็นเซียน? มือปราบผี? มือกระบี่? แล้วรอมา 16 ปี เพื่อนมันดูไม่แก่ขึ้นเลย ฝึกแล้วเป็นอมตะหรืออายุยืนเหรอ ไม่เข้าใจอะไรในเรื่องสักอย่างเลย สัสเอ้ย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรือรังเกียจแนววายนะ แต่กูดูแล้วไม่เก็ทจริงๆ orz
ชั้นดิชั้นดิชั้นหีของดิช้ลดิชั้นดิชั้ลล ดิดะดิดิดิชั้นดิชั้นดิชั้นดิดิดิชั้นดิชั้นดิชั้นดิดะดะดิชดิชั้น
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหีดิชั้ลดิชั้น
เชั้น
ดิชั้นดิชั้นหี
หัหรีหีหีหีหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหีหีหี
ดิชั่น
ดิชั้ล
ดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหีหี
ชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหีหี
ชั้นดิชัลดิช้าาานน
หีหีหีหี
ชั้นดิชั้น
ดิช้นดิชั้น
หีหัะหีหี
ชั้นดิ
ชั้น
ดิชั้น
หีของดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหีหี
ชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหีหีดิชั้น
แดิชั้นกดอิชั้นดิดอหีหีหีชั้นกดิชั้น
หีหีหี
ชั้นดิชั่นดิชั้น
หีหะหีหี
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดัน.
ดัน ดาดีดันดัน
ดัน ดาดีดันดัน ดี้ด้าด่าดีดัน ดัน
ดัน.
>>317
>>308-3011 ดันเหี้ยนี่
ญาติโทรมายืมตัง x0,000 บอกจะเอาไปลงทุน(โดยที่บอกไม่ได้ว่าจะเอาไปลงทุนอะไร) แล้วบอกว่าปีหน้าจะได้กลับมาเกินล้าน
ไอ้สัส นี่โดนพวกต้มตุ๋นหลอกอยู่เหรอวะ
ขอปรึกษาหน่อย คือ กูอายุจะ35แล้วที่ผ่านมากูไม่ค่อยมีชีวิตวัยรุ่นอะไรเท่าไร ที่ผ่านมากูต้องทำงานหาเงิน ต้องดูแลญาติผู้ใหญ่ที่แก่และบางคนป่วยโรคไตวายเรื้อรัง วันๆหารายได้มาจ่ายค่าใช้จ่ายก็ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเท่าไรแล้ว แต่ที่บ้านอยากให้กูแต่งงานวะ ซึ่งกูคิดว่ากูไม่พร้อม กูไม่มีเงินเก็บเท่าไรเพราะกูแบกค่าใช้จ่ายในบ้านเกือบหมดโดยเฉพาะค่ารักษา แล้วไปๆมาๆกลายเป็นว่า กูเป็นคนบาปของบ้าน คนชั่วของตระกูล ทุกอย่างที่กูทำมาสูญเปล่า ความดีงามทุกอย่างถูกโยนทิ้งไปว่าใครๆเค้าก็ทำกัน เพราะเรื่องๆเดียวคือ กูไม่มีแฟน
ถ้าเป็นเรื่องๆอื่นที่กูทำได้ด้วยตัวคนเดียว เช่น เงินไม่พอ ทำงานหนักไม่พอ เสียสละไม่พอ กูยังหาทางจัดการมันได้ แต่ไอ้การแต่งงานเนี่ย กูถามจริงๆจะให้กูทำยังไงวะ? เกิดมา 35 ปี ไม่เคยสนใจชีวิตกูด้วยว่ามีความสุขดีไหม แต่มาโป้งแตกให้มีเมีย มีลูก แถมมานั่งเกลียดชังแมวกูอีก
ถ้ามึงรู้สึกว่าชีวิตมึงที่ผ่านมาแม่งสูญเปล่าเหี้ยๆ ด้วยเหตุผลที่มึงเองก็ไม่อาจแก้ไขได้ด้วยตัวเอง เป็นมึงจะทำยังไงกันวะ?
โม่งกูอายุ 30 จะเข้า 31 แล้วแต่ตลอดมานี่ไม่เคยมีงานเป็นหลักเป็นแหล่งเลยว่ะ มีปริญญาอยู่ 2 ใบเป็นสายวิชาชีพทั้งคู่ แต่ไม่เคยทำงานด้านที่จบมาจริงจังเลย มีแต่รับจ้างเล็กๆ น้อยๆ ส่วนงานประจำดันเป็นลูกจ้างงานธุรการมาตลอดซะงั้น
ประเด็นคือตอนนี้คือกูไม่กล้ากระโดดออกจากงานเก่าไปทำงานสายที่เรียนจบมาว่ะ เพราะกูรู้ว่าประสบการณ์ทำงานด้านนั้นๆ กูน้อยมาก แต่กูก็ไม่อยากทนเป็นลูกจ้างเงินเดือนหมื่นต้นๆ แบบทุกวันนี้แล้วว่ะ
อีติ๋ว อีแห้ง ชอบโกงเงินคนในตระกูลตัวเองกับคนในหมู่บ้านจริงปะ
>>312 เหม็นหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิ
ดิ
ดิ
ดิ
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นหีหะหี
หี
หรี
หี
หี
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้ล
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
>>326 ก็มาเกาหีดิชั้ล
ดิชั้นลยนาทืมใาาส
ดิดิดิดิดืดิเเเ
ดดืเชั้น
ดินชั้นิชั้นดิ
ดิ
ดิ
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้นหั
หีหีผ้กดืฝช้นชิ้นกดิช้น
หะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้นดิชั้น
หีหะหี
ดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หิหะหรีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นด
ดิชั้น
ดิชั้น
หัหีหีหีหีดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
ชั้น
ดิชั้น
ดิชั้น
หีหะหรี
ดิชั้น
ดิชั้น
ดิชั้นดิชั้นดิช้น
หะหัะหะหีดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหะหีดิชั้นดิชั้นดิชั้น
หีหีหีดิชั้นดิชั้นดิชั้นหีหะหีดิชั้น
ดิชั้นดิชั้น
หัหี
หะหี
ดิชั้นดิชั้น
ดิชั้นล
ดืดิดิชั้ล
ไปล้างหีได้แล้ว หลายวันแล้ว เน่ากว่าขยะเปียกอีก
.....
.....
.....
.....
.....
ทำไมโทรลอยู่ห้องเดียวล่ะ
เบื่อแม่กูจังเว้ย หลายรอบละ ด่ากูอย่างกับตัวเองไม่เคยทำผิด ขยันสั่งขยันใช่ สั่งรอบเดียวแล้วก็ไปไม่เสือกโทรมาเตือน พอกูลืมก็ด่ากูเสียๆหายๆอย่างกับกูฆ่าหมาที่บ้านตาย ตัวเองขี้ลืมกว่ากูอีกกูยังไม่เคยด่ากลับเลยแม่ง สุดท้ายกูก็ทำอยู่ดียังมาโวยวายลั่นบ้าน โมโหชิบหาย กูเป็นผญตัวคนเดียวเลยไม่ค่อยอยากย้ายไปอยู่คนเดียวเท่าไหร่ แต่เจอแบบนี้ประจำก็ไม่ไหวละ กูโตแล้วยังมาโดนกดขี่เหมือนสมัยเด็กอีก สัส
ขอพื้นที่ระบาย กูว่าบ้านกูกำลังจะแตกด้วยเรื่องการเมือง พ่อแม่และกูมีความเห็นที่ต่างกันคือเค้าโยงได้ทุกอย่างมาเรื่องการเมืองทำให้เดือนนึงทะเลาะกันอย่างน้อย3ครั้งเป็นงี้ทุกๆเดือนแล้วกูอยู่ปี4เทอม1เค้าบอกว่าจะไม่ส่งแล้วอีก1เทอมที่เหลือหาทางเอาเองเงินไม่ต้องมาขอบ้านก็จะขายแล้วกลับไปอยู่ตจว.จะไม่เหลืออะไรไว้ให้เลย กูเบื่อว่ะทำไมแม่งต้องเป็นเรื่องขนาดนี้วะแค่เห็นต่างออกไปมันผิดมากหรอแค่กูเห็นต่างบอกว่าไม่น่าเลี้ยงไม่น่าเกิดกูมาเลยคือมันขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าสถานการณ์ปกติกูคงอยู่หอและฝึกงานและเตรียมความพร้อมชีวิตวัยทำงานคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้หรอก
>>336 เพราะอย่างนี้ไงกูเลยเป็นอิกนอแรนตอนอยู่บ้าน ไม่เข้าใจว่าพวกสลิ่_เนี่ยจะช่วยปล่อยละความเกลียดชังแล้วใช้เหตุผลง่ายๆ แค่เราคิดต่างกันไม่เป็นหรอวะ แค่รู้ว่าเป็นสามกีบก็ด่ากราดไปหมด แม่กูไม่ยอมรับแฟนกูแถมยังด่าเละว่าเป็น'ผู้ชายเลว'แค่เพราะเป็นสามกีบ ทั้งที่แฟนกูเหล้าไม่แตะบุหรี่ไม่สูบเป็นนักเรียนทุนเกียรตินิยมเหรียญทองทำงานบริษัทข้ามชาติชื่อดัง นี่อะไร ลูกตัวเองก็ตัดได้ แค่ทำความเข้าใจกันยากตรงไหนวะ พูดละขึ้น รักเจ้ามากกว่าลูกตัวเองอีกมั้ง
จริงๆ จะแนะนำให้อยู่เงียบๆ อะแหละ ไม่รู้จะทันไหม หรือแอ๊บชมรัฐบาลว่าก็มีข้อดีเหมือนกันนะ (แต่จะหาเจอไหมน้าาา) มุกนี้กูเคยใช้เพราะเผลอหลุดปากด่ารบ.ไป ต้องอาศัยสกิลแอ๊คติ้งหน่อย ซึ่งสกิลตอแหลกูพัฒนาขึ้นมาก 5555 อยู่พ่อแม่แอ๊บเป็นเด็กเรียบร้อย ใครเป็นใครหรอ ไม่รู้จักเลย แม่กูก็เชื่อสนิทใจ ส่วนลับหลังก็ตามข่าวทุกวัน รู้หมดจ้าไรเป็นไร อยู่กับเพื่อนด่ารบ.ทุกวัน55555
เม้นกูไม่ช่วยไรเท่าไรเลย ซอรี่นะเพื่อน กูเองก็อัดอั้นตันใจเหมือนกัน
เออ กุละอย่างงงฝั่งสามกีบบางคนที่บอกรับไม่ได้กับมุกมือปืนป๊อบคอร์นของสลิมแต่พวกตัวเองเล่นมุกรมควันรมแก๊สนี่ไม่รู้ไปหัวเราะคิกคักด้วยมั้ย
ช่วงหลังโควิดกูแพลนไว้ว่าจะพาแม่กับพ่อไปเที่ยวญี่ปุ่น ทีแรกกูว่าจะพาพ่อกับแม่ไปอย่างเดียว ไปกันเองไม่พึ่งทัวร์ ขับรถเที่ยว แต่แม่กูอยากให้น้องไปเปิดหูเปิดตาบ้าง แล้วน้องกูเพิ่งแต่งงาน ถ้ากูจะพาไปญี่ปุ่นทั้งบ้านกูต้องออกค่าใช้จ่ายให้น้องสะใภ้ด้วย เท่ากับกูต้องหาเงินมาเพิ่มอีกราวๆแสนกว่าบาท ซึ่งกูไม่ค่อยชอบน้องสะใภ้คนนี้เท่าไหร่เลยไม่อยากออกค่าใช้จ่ายให้ว่ะ แต่จะพาไปแค่น้องชายแล้วไม่พาน้องสะใภ้ไปด้วยมันก็น่าเกลียดไง แล้วน้องกูก็ดูจะไม่ออกเงินช่วยอะไรเลยด้วยทั้งผัวทั้งเมีย พอกูบอกให้ออกเงินส่วนของตัวเองกับเมียมา มันก็หาว่ากูขี้งก คิดเล็กคิดน้อยอีก แสนกว่าบาทก็ค่าใช้จ่ายของมึงกับเมียไง ทำงานแล้วก็ออกเงินกันเองสิ ใจคอจะเกาะกูทุกเรื่องเลยเหรอ แล้วแม่ก็บังคับให้กูออกเงินให้น้องอีก แสนนึงมันก็หายากนะเว้ย กูควรทำยังไงดีกับเรื่องนี้ พาแค่พ่อแม่ไปแล้วน้องกับเมียช่างแม่ง หรือใจกว้างยอมจ่ายเพื่อความสบายใจของแม่ แต่ลำบากกู
กูเกลียดไอ้มนุษย์ลุงที่อายุไม่ถึง40แต่ทำตัวเหมือนเกิดมาเป็น100ปีไอเหี้ย
เอาแต่พล่ามชั้นผ่านมาหมดแล้วๆ ห้ามกูทำเรื่องไม่ดีไม่งามอะไรบางอย่างซึ่งกูรู้แล้วไงว่ามันไม่ควรทำแม่งก็มาโมโหใส่กูอีกหาว่ากูอวดดีหัดฟังผู้ใหญ่บ้างสิเพราะชั้นผ่านมาหมดแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอ้าอีดอกนี่ สติมึงไม่ดีหรอก็กูรู้แล้วไงว่ามันไม่ควรทำแล้วกูก็จะไม่ทำไงนี่คือจุดประสงค์มึงแต่แรกไม่ใช่หรอ หงุดหงิดเหี้ยไรก่อน หงุดหงิดที่กูรู้ก่อนมึงจะบอกกูยังงั้นหรอ ไอพวกทำเป็นรู้เยอะที่น่ารำคาญแบบมึงมันน่ารังเกียจกว่าขยะเปียกลืมเก็บเทศบาลอีกรู้ตัวเลยป่าว ถ้ามึงเผลอตกบ่อขยะกูคงหามึงไม่เจอนะเพราะเเยกมึงกับขยะไม่ออก
แล้วไอ้นิสัยเฮงซวยของมึงที่ชั้นจะไม่เปลี่ยนนิสัยเพื่อให้เข้ากับใครใครไม่พอใจต้องเปลี่ยนนิสัยเพื่อให้เข้ากันได้กับชั้นนั่นเถอะ พวกเด็กที่อยู่กับมึงคือพวกหลอกแดกเงินเดือนหมื่นเศษของมึงอยู่ไงมึงโง่ถึงขั้นดูไม่ออกเชียวหรอห่านจิก เงินหมดมันก็สะบัดตูดหนีแล้วก็มานั่งเพ้อทุกคนชอบแต่คนหล่อๆ มึงรู้ตัวว่ามึงทุเรศเกินเยียวยาก็น่าจะทำตัวให้นิสัยน่าคบหน่อยมั้ยอ่ะ เพราะงี้มึงเลยไม่มีใครคบ ไม่มีใครมาเอาทำพันธุ์ให้เป็นเสนียดตระกูลไง วันๆได้แต่ดูหนังเอวี ละมาพูดคิโมจิ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆให้พวกเรียนญป. ชีวิตนี้มึงคงไม่มีปญ.ได้ยินคำว่าคิโมจิ้จากปากผญ.คนไหนนอกจากในเอวีแล้วล่ะมั้ง น่าสมเพชเกิดมาเพื่อชักว่า วตายไปเงียบๆไม่มีลูกไม่มีหลาน มีแต่เด็กหลอกแดก เป็นห่วงชีวิตมึงก่อนเถอะ นิสัยบ้าบอแบบนั้นเด็กที่ไหนจะอยู่กับมึงได้นานอย่าหลงตัวเองว่ามันจะเอาหัวมึง
พ่อแม่กูบ่นชิบหายเรื่องวันๆกูเอาแต่อยู่หน้าคอม บ้านก็อยู่ในพื้นที่สีแดงจะให้กูออกไปหาความบันเทิงอะไรข้างนอกได้วะ
>>335 เห้ย มึงนี่แม่งชีวิตกูเลยหว่ะ แค่เปลี่ยนเพศ 5555+ .....เออ กูสองจิตสองใจแบบมึงจริงๆ อยากให้ทุกอย่างมันเป็นก่อนโควิดอ่ะเอาตรงๆเลย ยอมเอาความกลัวออกจากหัวแล้วทำสิ่งที่อยากทำ ออกจากครอบครัวที่ยิ่งอยู่แม่งยิ่งพันธนาการแล้วดูดความสุขไปเรื่อยๆ มีคนบอกว่าต่อว่าครอบครัวแล้วไม่เจริญ จริงๆคือกูไม่เจริญเพราะพวกแม่งมาเกี่ยวพันในชีวิตกูมากกว่าอ่ะ ทั้งชีวิตกูแม่งเหมือนตัวคนเดียวมาแต่เล็กๆ .....ไม่รู้ว่าที่สร้างครอบครัวกันมาคือสำนึกกันไหมว่าไม่ได้เลี้ยงกูมาดีๆเลย ไม่ได้เป็นเบื้องหลังให้ชีวิตกูได้เดินไปได้แบบข้างหน้าเร็ววัน
เห้อม กุตื่นสายกว่าเดิมแค่ครึ่งชม.แม่จะอะไรนักหนาวะ ตื่นช้ากว่าปกติแต่พอทำอะไรเสร็จแม่งก็เข้าเข้าคลาสพอดีไง ทำไมกูต้องแหกขี้ตาแต่เช้ามามองจอคอมเปล่าๆวะ ละเดินวนไปวนมาในบ้านจิกกูเป็นช่วงๆแบบจะให้พ่อได้ยิน เป็นไงล่ะพ่อมาร่วมวงด่าด้วยสมใจมึงรึยัง ถ้ากูตื่นเลทละเข้าคลาสไม่ทันกูจะไม่โกรธเลย แต่นี่กูเข้าคลาสทันก่อนเวลาด้วยซ้ำ ละตัวเองขึ้นเสียงใส่กูก่อนอีก ถามแค่ว่าอบกล้วยแดกได้ใช่ไหม แม่งประชดกูแถมด่ากลับซะงั้น กูไม่คุยด้วยมาวันที่3ละ เดี๋ยวรอดูเถอะ วันไหนตัวเองทนไม่ไหวก็จะมาด่ากูไอ้ลูกเหี้ยทำตัวไม่สนใจแม่ไม่รู้จักขอโทษไอ้เด็กไม่มีหัวใจ จำไว้เลยนะ ซึมเศร้า/แพนิคที่กูเป็นทุกวันนี้ก็เกิดจากแม่ทำกูทั้งนั้น ขอไปหาหมอก็ไม่ให้ไป บอกว่ากูไม่เป็นหรอก แม่สิที่ต้องไปหา ช่วงที่กูได้อยู่หอ2ปีกูฮีลตัวเองจนแทบจะหลุดพ้นจากโรคเหี้ยๆนี่ได้แล้วแต่พอต้องกลับมาบ้านแม่งก็กลับมาใหม่ บ้านไม่เคยเป็นเซฟโซนสำหรับกู
>>351 บ่นยังไม่ทันขาดคำ วันนี้ก็มาด่าแบบที่เดาไว้จริงๆด้วย บอกตอนเด็กน่ารักกว่าเยอะ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองผิด เอ้า โยนขี้ให้กูเฉยว่ากูเริ่ม ชอบพูดนักนี่ว่ารู้งี้ตอนกูเกิดน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปาก ทำไมตอนนั้นไม่ยัดล่ะ แค่ไม่สามารถเป็นคนที่แบบต้องการได้กูก็เป็นเด็กเหี้ยในสายตาแม่ละนี่
กูเบื่อแม่ว่ะ ด่ากูในสิ่งที่ตัวเองทำกับกูทั้งนั้น ชอบเอาความคิดตัวเองมายัดเยียดให้กู พอกูตั้งคำถามก็เสือกบอกว่ากูเถียง กูพูดก็เสือกบอกกูต่อต้าน กูหัวแข็งไม่ยอมรับฟัง เอาแต่เชื่อคนอื่น ไม่มีประสบการณ์ ไม่เป็นผู้ใหญ่ บลาๆ
คือน่ารำคาญมาก เค้าไม่เคยรับฟังกูเลยแม้แต่นิดเดียว เอาแต่พูดว่ากูคิดผิด สิ่งที่กูคิดไม่เป็นความจริง สิ่งที่เค้าคิดคือถูก ขนบธรรมเนียมคือถูก โบราณคือถูก กูแม่งเป็นพวกเด็กรุ่นใหม่โดนปั่นหัวเชื่ออะไรผิดๆ โลกนี้แม่งมีแต่ถูกกับผิด นี่คือความจริง และสิ่งที่เค้าคิดคือถูกทั้งหมด ส่วนกูผิดหมด ถ้ากูจะพยายามพิสูจน์สมมติฐานอะไรซักอย่าง กูเป็นเด็กเหี้ย ต่อต้านโลก ไม่รู้จักโตทันที เอาแต่พูดว่ากูเอาตัวไม่รอดแน่นอนเพราะไม่เชื่อฟัง คือไรวะ
อย่างเรื่องวัคซีน บังคับกูให้ไปฉีดซีโนแวค แต่กูไม่เชื่อมั่น ก็มาหาว่ากูโง่ แม่งเรื่องถึงชีวิตกูเลยนะ แต่กูเลือกเองไม่ได้ พอกูรอนำเข้าวัคซีนทางเลือกแบบที่ไม่ต้องมารอจอง ก็ด่ากูอีกว่าทำไมไม่จอง ไม่มีความพยายาม ไม่เคยแหกตาดูว่าพวกที่เสียตังจองแม่งก็ยังไม่ได้ฉีดเหมือนกัน กูไม่เชื่อมั่นอะไรกูเลยไม่ทำอันนั้น มันเหี้ยไรจะให้กูกระเสือกกระสนลงแรงไปกับสิ่งที่กูไม่ได้เชื่ออ่ะ สุดทนมาก ถ้ากูไม่รักตัวเองนะ คงผูกคอตายห่าไปตั้งนานละ ทะเลาะกันทีก็อยากโดให้รถชนตายโหงไปเลย อยู่กับแม่ไม่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมนุษย์ เหมือนเป็นทาส เป็นสัตว์เลี้ยงอ่ะ สั่งไรก็ต้องทำ แบบนี้ แล้วคือกูเรียนจบทำงานทำการแล้วด้วยนะ ไม่ได้เป็นเด็กที่ยังพึ่งพาเค้า มันเหี้ยไรวะ กูเกิดมาทำไมวะเนี่ย
เป็นพวกมึง จะทำกันไหม? กูเจอคนในครอบครัวแบบ>>350-354 เลย ที่มันแย่คือ กูเอาอดีต10ปีที่กูจำความได้และเปรียบเทียบกับกูตอนนี้คือรู้สึกว่าพัฒนาตัวเองไม่ได้พร้อมกับครอบครัวตัวเอง จะบอกว่า....ใน1ปีที่กูทำงานประจำ(แบบงานรายวัน)ดู ทุกๆแม่งครั้งจะพยายามเข้ามาทำให้กูไปทำงานสายและทำเรื่อยๆจนกูถูกให้ออกจากงาน(เช่น พยายามเข้าห้องน้ำนานๆจนกูใช้ไม่ได้, อ้างว่าจะพาไปส่งสุดท้ายคือแม่งกว่าจะออกก็เวลาเข้างานกู เป็นต้น) เป็นแบบนี้ไม่ใช่ครั้งเดียว สมัยเรียนก็ทำ ตอนนั้นกูค้นทุกทางเพื่อหาทางไปโรงเรียนเอง ก็ต่อต้าน กีดกัน ไม่ให้กูเดินทางไปเอง ใช่.... ต่อต้าน ด่ากูแย่สารพัด แช่งให้กูสายตลอดชีวิตด้วยซ้ำ กูสายจนเข้าห้องฝ่ายปกครองทุกครั้ง พ่อแม่ได้แต่อ้างว่าทำดีที่สุดได้แค่นี้ สิ่งที่กูเจอตอนนี้หวนคืนถึงวันนั้นมาก ตอนนี้คือกูมีงานทำแล้วยังเจอเรื่องเดิมๆอีก ไม่ปรับปรุงตัว หาว่ากูควรปรับปรุงตัวเอง(คืออีหยังวะ อยู่บ้านร่วมชายคาเสือกไม่เข้าใจคนหาเงินเข้าบ้าน) เหี้ยกว่าคือหาว่ากูไม่ทำอะไรทั้งๆที่กูมีงานประจำ อยากออกไปแต่มันติดบ่วง บ่วงที่ว่ากูออกไปคือจะไม่ได้กลับมาอีกเลย สิ่งที่ต้องทำคืออยากเอาอะไรติดไม้ติดมือออกไปด้วย เงินก้อนนึงที่เขามีอยู่แล้วกูเอาไปตอนไหนก็ได้เพราะมันคือเงินกรมธรรม์ครบสัญญา และทองรูปพรรณที่กูรู้ที่ซ่อนไว้ เขียนกำกับชัดเจนว่ามอบให้กู ....... ถ้ากูฉกไปด้วย คือกูโดนตราหน้าว่าเนรคุณแน่ๆ กลับไปไม่ได้อีก อีกใจนึงคือออกไปด้วยเงินเก็บที่มีซ่อนไว้เองแต่ว่ามันจำนวนน้อยจนอยู่ไม่น่าถึง6เดือน เป็นโม่ง จะมีทางเลือกอะไรอีกวะ?
>>358 เรื่องงานพยายามหานะ แต่ปัญหาตอนนี้คือเวลาย้ายอ่ะมึง ตอนมึงย้ายมึงย้ายยังไงวะ? เป็นกูคือจะตัดทุกอย่างที่เกี่ยวดองกับที่บ้านออกหมดเลย เช่น
-ซิมการ์ดเบอร์โทร
-บัตรสมาชิกร้านค้าที่ผูกชื่อคนในบ้าน
-สินเชื่อ-สัญญาที่เกี่ยวเนื่องกัน
กูออกยากเพราะตรงนี้ เพราะถ้าออกมาจริงๆคือกูจะออกมาเลย แล้วหายไปไม่ให้ตามตัวได้เลยว่ากูอยู่ที่ไหน แม่กูนี่นับวันยิ่งจิตมาก คือตามยันทีทำงานเลยว่ากูทำงานกับเพื่อนร่วมงานเป็นยังไง ทำงานคำแหน่งอะไรบลาๆ เอาตรงๆว่าถ้ารู้เรื่องเทคมากกว่านี้คงดักรหัสผ่านทุกอย่างบนคอมกูแล้วอ่ะ
>>359-360 อืม ก็แบบนั้นไง คือมันไม่ได้ยากหรอกนะถ้าจังหวัดมึงใหญ่
มันจะยากถ้าจ.ไม่ใหญ่พอแล้วมึงต้องหางานในพื้นที่อื่น แต่ช่วง post pandemic แบบนี้ จังหวัดใหญ่หลายที่ให้สัมออนไลน์ก็รับแล้ว เจอหน้าครั้งแรกวันเริ่มงาน
เอาจริงๆคือมึงอะมี mindset ที่ค่อนข้างเป็นปัญหาในการใช้ชีวิตในสังคม คือมึงคิดว่ามึงสามารถแก้แค้นที่บ้านด้วยการเอาทุกสิ่งที่มึงคิดว่าเป็นสิทธิ์ของมึงออกมาได้ ซึ่งมองจากมุมคนนอกที่ไม่รู้รายละเอียดอะไรก็ฟังดูเหี้ยประมาณนึง
>>359 ถ้าจะตัดให้ขาดก็ต้องแบบนั้นแหละ ขึ้นกับว่ามึงอยากออกและรับความเสี่ยงได้มากแค่ไหน
ถ้ารีบมากก็ออกมาแค่ตัว ขนเสื้อผ้าขนเงิน(ที่ไม่ใช่ขโมย) ออกมา ทิ้งให้หมดแล้วค่อยมาตายดาบหน้าเอา
หรือหางานให้ได้ก่อน สัมออนไลน์ไปก่อน อาจหาพวกงานต่างจังหวัดไปเลยถ้ามึงอยากหนีให้สุดอ่ะนะ ระหว่างนี้ก็ทำงานแถวบ้านเก็บเงินไปด้วย
อ่านๆมาเหมือนเขาพยายามควบคุมมึง ทำให้มึงไม่กล้ายืนด้วยลำแข้งตัวเองว่ะ เอาจริงๆเงิน 3 หมื่นกับการหนีออกจากบ้านไปหางานใหม่กูว่าอยู่ได้นะ แต่ช่วงแรกๆมึงจะลำบากเหี้ย ถ้าไม่เกี่ยงงานมันหาได้อยู่แล้วแหละ เป็นลูกจ้างรายวันไปก่อนระหว่างหางานก็ได้ สิ่งสำคัญอย่างแรกคือมึงต้องออกจากสภาพแวดล้อม toxic แบบนี้ให้ได้ก่อนอ่ะ และกูไม่แนะนำให้มึงเอาเงินหรือของที่ไม่ใช่ของมึงมา เพราะเขาอาจแจ้งจับมึงได้อ่ะนะ ไหนๆก็อยากหลุดบ่วงแล้วก็ไปให้สุดทาง พวกมือถือซิมการ์ดก็ขายทิ้งแล้วไปซื้อเครื่องใหม่ซิมใหม่ถูกๆเอา ให้พอมีเน็ตไว้หางานได้
ถ้าจะไปอยู่คนเดียว ต้องหัดขี้เหนียวให้เป็น
>>362 ใช่ มึงอธิบายเป็นคำออกมาให้กูชัดเจนมาก พฤติกรรมแม่กูเป็นอย่างที่ว่าจริงๆ ถามกูว่าทำงานเก็บเงินได้เท่าไหร่ตลอด ถ้าเยอะจะยืมๆ ยืมจนกูจะเข้าเนื้อถึงจะเริ่มด่า เริ่มท้าทายให้ออกไปจากบ้าน แล้ววนแบบนี้ไปเรื่อยๆ เมื่อก่อนกูทำแต่part-time กูไม่ไรมาก เข้าใจว่าถ้าทำประจำคงปรับเอื้อให้ไปด้วยกันได้แต่นี่ไม่เลย ที่กูยังอยู่เพราะคำพูดมันสวนทางกับพฤติกรรม บอกว่าชีวิตกูกูเลือกเองได้(แล้วก็อ้างว่าที่กูต้องมีปัญหากับที่ทำงานเพราะกูเลือกเอง สัส จริงๆคือทำตัวเป็นปัญหาให้กูรายวันก่อนจะออกทำงาน-หลังเลิกงานก็มี) แต่พอเข้าตาจนจริงๆก็จะมาบงการชีวิตกูทุกอย่างยันห้องนอนกู ถ้านึกภาพไม่ออกก็คือเหมือนลุงตู่บอกว่าตัวเองคนดีแล้วสุดท้ายก็บริหารงานแบบเอาผลประโยชน์เข้าตัวเองอ่ะ กูคิดว่ากูให้โอกาสเขาปรับปรุงตัวมาจนตอนนี้ความใจกว้างกูมันเริ่มจะเหลือ0แล้ว ที่ยากในตอนนี้อีกคือแม่งอยู่บ้านตลอดเวด้วย กูจะหาทางย้ายยังไงก่อนนี่ดิ ไม่รู้ว่าจะปักหลักเกษียณถาวรไหม แม่งเกิดมาในครอบครัวเหี้ยนี่คือธาตุแท้เยี่ยงอีลำยองกันทั้งบ้าน เหมือนเกิดมาเพื่อไม่ให้มีชีวิตของตัวเองฉิบหาย
>>361 กูใช้ชีวิตใน กทม. มึงว่าเมืองใหญ่พอไหม? ปัญหากูคือใช้รถเมล์เป็นแต่ไม่กล้าขับรถเอง เพราะถนนเมืองไทยกูให้ค่าว่าเสี่ยงตายที่สุด ตายอ่ะไม่เท่าไหร่ พิการถาวรนี่ดิ แย่กว่าตายห่าลงโลงอีก
ส่วนเรื่องเงิน ถ้าคนนอกแบบมึงมองว่าเหี้ยกูก็บอกเพิ่มอีกละกันเผื่อมึงจะคิดใหม่ .... เรื่องทองที่กูรู้มาไม่เอาไปด้วยก็ได้ แต่เงินกองใหญ่ๆนี่สิปัญหาเพราะมันอัดในบัญชีธนาคารชื่อกูเนี่ยแหละ จะถอนๆออกมาคืนพวกแม่งต้องใช้เวลา5รอบ สู้กูเอาไปเลยมันจะถือว่ากูผิดอีกไหม? เพราะเงินก้อนนี้มันถูกแปลงสภาพระดับนึงแล้ว คือ คนให้ไม่ใช่พ่อแม่กู ไม่ไช่ประกัน แต่เงินถูกเอาไปลงทุนแล้วได้กลับมาเข้าบัญชีกูอ่ะ .... ตัดสินใจเองไม่ถูกกับเงินก้อนนี้จริงๆว่าควรทำไง ถอนคืนที่บ้านไปทั้งก้อนหรือว่ากูควรเอามันไปด้วยดี หรือทำตามที่ >>362 บอกดีที่สุด จะได้ไม่เจอไล่ล่าตามหลังไรงี้
ไม่ชอบพี่สะใภ้เลยว่ะ ตั้งแต่ได้คบกับพี่ชายคือสันดานออกมาก ก่อนหน้านี้ทำคะแนนซื้อหนมฝากคนบ้านกู พูดสุภาพเรียบร้อยกับผู้ใหญ่ ตอนนี้ล่ะ คำก็แซะกู สองคำก็แซะกู ชอบไปซุบซิบกับพี่อีกคนที่ไม่ชอบกูด้วย กุผิดเหรอวะที่พี่ชายเอ็นดูกูเนี่ย เห้อม เดาว่าลับหลังคงเคยพูดเกี่ยวกับให้พี่ชายเลิกยุ่งกับกูแหงๆ ถึงจะแค่หมั้นกันยังไม่แต่งแต่กุก็แอบหวังให้เขาเลิกกันว่ะ ดูเหี้ยชิบ555555 แต่ถ้าพี่กูมีความสุขกับการได้คบคนนี้ขนาดนี้ก็คงได้แต่ทำใจละวะ คงจะเข้าหาพี่ยากกว่าเมื่อก่อนละ
>>367 จริงๆต้องเรียกว่าลูกพี่ลูกน้องมากกว่าแต่อายุห่างกันเยอะมากด้วย คือเมียพี่ชอบพูดด้วยฟิลผู้ใหญ่สั่งสอนเด็กอะ เผินๆเหมือนอบรม คนอื่นมองคงไม่คิดไรมากแต่บางทีแซะเยอะจนเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ ตอนเขาว่ากู พี่กูไม่พูดอะไร แค่มาปลอบๆกูทีหลังแต่ไม่โทษเมียที่พูดแรงๆใส่กูอยู่ดี แถมเมียพี่เวลาคุยกับลูกพี่ลูกน้อง(หญิง)ของกูอีกคนที่อายุพอๆกับพี่ชายก็ถูกคอกันมาก ต่างจากเวลาคุยกะกูลิบลับ รวมญาติทีไรตั้งแต่มีพี่สะใภ้มากูรู้สึกโดนกันออกจากวงคุยไปเรื่อยๆเลยว่ะ เพราะปกติคนที่กูคุยด้วยก็คือพี่ชาย
ทำไมนิสัยของพ่อแม่คนไทยต้องห่วยขนาดนี้ด้วยวะ หรือเป็นกันทั้งภูมิภาคเอเชีย คือจะกล่าวคำชมลูกตัวเองเนี่ย มันลำบาก ปากจะพอง เป็นร้อนไน ท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาเลยหรอวะ ตั้งแต่เด็กๆละกูไม่เกเรไปเรียนตลอดส่งงานครบทุกชิ้นจนอาจารชมให้ฟังที่โรงเรียน พ่อแม่กูก็เอาละ (ไม่หรอกจ้าเห็นงี้น่ะ อยู่บ้านก็เอาแต่เล่นเกมส์นอนตื่นสาย ไม่ดูแลตัวเองสิวขึ้นใส่เสื้อผ้าเก่า) ซึ่งเกี่ยวเหี้ยอะไรกับที่ครูชม และ มันใช่เรื่องที่ต้องเอามาพูดหรอวะชิบหาย จนตอนนี้กูทำงานเก็บเงินซื้อบ้านซื้อรถละ ญาติๆกับคนข้างบ้านก็ชม เออกูขยันดีดูแลตัวเองได้ พ่อแม่กูก็เอาละ ประสานมือกันด้อยค่ากู (แหมมเห็นยังงี้นะครับ กินเหล้าบ่อยจะตาย กินละนอนอยู่บ้านตื่นสายๆ แถมยังหาแฟนไม่ได้เพราะหน้าตามันไม่หล่อแบบคนอื่น แม่ก็บอก ไม่หรอกจ้า แค่ดวงดีเฉยๆน่ะ ตอนเรียนโง่จะตายต้องให้เคี่ยวเข็ญ พอโตมาตอนนี้ก็ใช้เงินเติบซื้อนู่นี่ประจำ) ซึ่งกูแยกออกมาอยู่คนเดียวปีกว่าละ ไม่เคยยืมเงินใช้สักบาท แถมส่งให้ทุกเดือนๆด้วย กูว่าถ้าพวกแม่งยังไม่แก้นิสัยนี้ อีกหน่อยกูจะตัดขาดแม่งทุกอย่างละ เพราะยังไงๆกูก็เป็นลูกไม่เอาไหนในสายตาอยู่ละนิ
>>369 เสียดาย ร้านขายปืนเถื่อนแถวบ้านกูมีนะ แต่กูไม่รู้ว่าเขาขายเพราะร้านทองกับร้านขายรถมือสองเปิดมาบังหน้าไว้ ตอนนี้โดนตำรวจบุกทลายละ ..... ช่วงโควิดถ้ากูรู้เร็วกว่านี้กูคงเล่นให้ตายทั้งบ้าน แต่กูชอบลงทุนแล้วได้ไปเต็มๆอ่ะ มันเก็บได้แค่ฝั่งแม่ ฝั่งพ่อมันทำไม่ได้ไงเพราะหนีกลับ ตจว. แล้ว
>>362 เออ กูเสริมไรให้ จริงๆเอาเงินออกมาก่ะว่าเพื่อไปซื้องานบินไปทำงานจับกังในไต้หวันอ่ะมึง เป็นไปได้ก็คงอยู่ยาวๆถึง12ปีเลย ตอนนั้นคดีความคงหมดอายุพอดีค่อยกลับมา เงินเดือนตรงนั้นแม่งดีกว่าไทยมาก อย่างน้อยๆคือมีเงินเก็บแน่ๆอ่ะ ต่อจากนั้นค่อยหางานบินไปเกาหลี ญี่ปุ่นอะไรค่อยว่ากันอีกทีนึง ยังดีกว่าทนอยู่บ้านเหี้ยๆแบบนี้ ....มั้งนะ
>>370 กูเคยพูดไปกลางวงญาติเลยพอแม่เผากู อ๋อเนี่ยแม่ผมอ่ะครับอยู่บ้านจริงๆแล้วเรอดังมาก ตดดังชอลตดอัดใส่ลูกอีก แล้วกูก็พูดไปเลยว่าแบบเนี่ยทําไมคุณต่องเอาเรื่องเสียๆหายๆมาเล่า รู้สึกไงบ้าง ขําใช่ป่ะ555555555555
หลังจากนั้นแม่กูก็เงียบไปเลย เพราะมีเหี้ยไรพูดเผากูกูจะเผาแม่งกลับ และแก้ข่าวตัวเอง อิอิ แล้วไอผู้ใหญ่คนอื่แม่งเป็นเหี้ยอะไรฟังจากแม่กูเสร็จต้องด่ากูอีก มึงรู้จักกูอ่อ แต่มันจะไม่มีอีกต่อไป กูคือ นักเผาพ่อแม่ สัสกูเก็บกด 555555555 มึงสร้างกูมาอย่างงี้อ่ะพ่อแม่
https://www.youtube.com/watch?v=r-_66AdEOJ4
ทำไมอ่านที่พวกมึงบ่นแล้วนึกถึงโฆษณานี้เลย
กูเรียนจะจบล่ะ แม่ไม่เคยปล่อยกูไปไหนเลย ก็รู้ว่าห่วงลูกสาว แต่แค่จะไปเที่ยวห้างกับเพื่อนยังต้องขอเลย อะไรมันจะขนาดนั้น กูโคตรอึดอัดเลยที่เป็นแบบนี้ อยู่หอก็ไม่ให้ อะไรก็ไม่ให้ กลับช้าเกินทุ่มโดนด่า โดนโกรธ โดนแซะ กูโคตรเหนื่อยเลย กูอยากไปเดินเล่นกับเพื่อนบ้าง อยากอยู่กับแฟนบ้าง เค้าไม่เคยปล่อยกูเลย
มึง กูไปเจอไอโฟนสี่เครื่องเก่าเลยลองเอามาชาจดู แล้วมันติด ที่นี้พอกูเปิดมามันคือเครื่องเก่าของพ่อกู ไม่ใช่ของกู แล้วกูเจอรูปเมียน้อยพ่อ กูเสียใจ แต่มันผ่านมาหลายปีมาก พูดไปก็คงไม่ได้อ่ะไร แ้วตอนนี้พ่อกูก็อยู่แต่ที่บ้านด้วย คงไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ฝันสลายว่ะ พ่อกูเป็นแฟมมิลี่แมนมากๆ ไม่คิดว่าจะมีเมียน้อย แล้วมีรูปเด็กผู้ชายกับผญรูปนึง กลัวจะเป็นน้องกูอีกคน
>>381 กูเคยรู้จักกับผช. คล้ายๆพ่อมึงล่ะ ที่มีเมียน้อย มีบ้านเล็กโดยนางให้เหตุผลว่านางแก่ใกล้ตายแล้ว เมียที่บ้านก็อยู่กันมานานเลยเบื่อๆบ้าง เลยอยากจะอยู่กับเด็กเอ๊าะๆก่อนตาย มันเป็นความสุขสุดท้ายในชีวิตแล้ว กูนี่งง แม่งจะตายแล้วก็ยังสรรหาแต่หี หีคือพระเจ้าที่แท้จริง เหมือนเกิดมาเย็บแล้วตายไป
>>382 กูอึดอัด อัดอั้นแต่พูดไม่ได้ คงต้องออมไว้จนตาย พูดไปบ้านแตกแน่ แต่ยุคไอโฟนสี่คือเกือบสิบปีแหละ แต่มันผิดหวังว่ะ เสียดายเงินด้วย พอเห็นแบบนี้พ่อกูคืออาเสี่ยดีๆนี่เอง รูปในเครื่องไม่ใช่คนเดียวอ่ะมึง จะซื้อกินหรือตีกะหรี่กูไม่ซีเรียสเลย ทำไมต้องเลี้ยงเป็นตัวเป็นตน แล้วอิเด็กนั่นเป็นน้องกูไหมก็ไม่รู้ คงรู้ทีเดียวตอนพ่อตายแล้วมันมาแย่งสมบัติ กูรู้ชื่อฝ่่ายผญแล้วแต่มืดแปดด้านเลยว่ะ ไม่รู้จะเอาไง
มันเสียใจว่ะ ในเครื่องมีรูปพ่อไปเที่ยวนู่นนี่กับอินั่น แต่กับที่บ้านคือแทบไม่มี ในห้าร้อยกว่ารูปมีรูปกูแต่หนึ่งรูปถ้วน มีแชทไลน์ที่พ่อแคปตอนคุยกับอินั่น น่าจะแคปอวดกันในกลุ่มเพื่อนๆแก แต่เก่งจริงที่ไม่มีพิรุจเลย
>>385 กูบ้านใหญ่มึง แม่จดทะเบียนสมรสถูกต้อง แต่ช่วงปีสองปีมานี้พ่อกูไม่ได้ค้างนอกบ้านเลยนะ คือกูก็ไม่รู้ว่าเด็กนั่นคือน้องกูไหม แต่คนเราจะเก็บรูปลูกคนอื่นไว้ในเครื่องทำไมวะ หรือพ่อกูไปหลงแม่ม่ายลูกติด กูก็ไม่คิดว่าพ่อกูจะใจกว้างขนาดรับลูกคนอื่นมาเป็นลูกตัวเองได้
มึงครอบครัวไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันไม่ต้องเห็นครอบครัวคนอื่นอยู่ครบแล้วอิจฉา มึงมีเงินมีงานทำเลี้ยงตัวเองรอดดีแล้ว ส่วนพ่อแม่มึงอยากมีครอบครัวใหม่อะไรก็ว่าไป ถ้าเขาไม่เคยทำให้มึงเดือดร้อนไม่ต้องไปคิดมาก ที่จะมีปัญหาคือเรื่องเงินในภายภาคหน้าแหละ มึงไม่โอเคกับแม่ยิ่งดี แยกออกมาอยู่คนเดียวได้ก็ดี ไม่ต้องไปสนมันหรอก เขาคลอดมาให้มึงโตไม่ลำบากก็ปล่อยเขาไปได้แล้ว
อีพี่เหี้ย กุเกลียดพี่ตัวเองแล้วมันทำไมวะ พ่อแม่ญาติพี่น้องก็บอกอยู่ได้ว่าพี่น้องควรรักกัน พี่เค้าหวังดี อีควาย พวกมึงลองโดนแม่งด่านะ
พอกูไปหาหมอแล้วหมอบอกกุเป็นซึมเศร้า คนรอบตัวแม่งบอกกุคิดมาก แล้วอิพี่เสือกถามกุว่าเป็นจริงๆหรอ เออกุมโนไปเองคิดมากเรียกร้องความสนใจพอใจยังวะ
กูปรึกษาอะไรแม่ไม่ได้เลยวะ กูไปพูดอะไรกับแม่ แม่ก็เอาไปพูดให้คนรู้จักฟังหมด
ทำไมวะ ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น กูไม่สามารถเข้าใจความคิดเขาได้ ถ้ากูมีลูกแล้วลูกมาปรึกษานะ กูจะดีใจมากที่เขาเห็นกูเป็นที่พึ่ง ไม่เข้าใจจริงๆ
กดดันว่ะ พี่เราทำงานหาเงินให้พ่อแม่ได้แล้วใช่ป่ะ แล้วเราเรียนมหาลัยอยู่ แต่พอต้องเรียนที่บ้านเพราะโควิด เรารู้สึกตัวเองด้อยค่ามากๆเลยอ่ะ ไม่สามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เหมือนเกาะพ่อแม่กินไปวันๆ ทั้งๆที่ตอนพี่เรียนมหาลัยก็ไม่ได้ทำงานพิเศษเหมือนกันอ่ะ แต่เพราะอยู่บ้าน ดูเหมือนว่างมั่ง เลยทำให้คิดว่าเป็นยังงั้น เห้อ
>>397 เออกุก็เกลียด พอพูดปรึกษาอะไรรู้กันไปทั้งหมู่บ้าน แต่มึงต้องเข้าใจคนเราบางเรื่องไม่สามารถปรึกษาได้ ถึงจะเป็นแม่มึงก็เหอะ ลองคิดเพื่อนมาปรึกษาเรื่องแฟนบางคนเขาก็ให้คำปรึกษาได้ แต่บางคนก็อึกอักไม่รู้กูควรจะพูดไงดี เขาเลยไปปรึกษาคนอื่นที่สามารถให้คำปรึกษาได้อีกทอด คนอื่นเลยรู้ ทำใจ สุดท้ายกูก็ปรึกษาตัวเอง ไม่บอกใคร สบายใจสุด ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน555555
แต่ถ้าถามวิธีแก้มีนะ บอกแม่มึงไปทำไมคนอื่นถึงรู้เรื่องที่เราปรึกษาแม่ได้ละ แม่ไปพูดให้เขาฟังเหรอ เราไม่โอเคบอกไป
>>398 หางานอดิเรกทำ ตั้งใจเรียน อย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยถึงจะเป็นเงินพ่อแม่ให้มาเหลือใช้ก็เหอะ แค่นั้นแหละ ก็ยกเรื่องเงินมากดตัวเองไม่ได้แล้ว
เพื่อนโม่งกูขอคำแนะนำ
คือกูมีญาติติดยา ขายยา แล้วก็ชอบพาเพื่อนมามั่วสุมที่หลังบ้านกู แต่กูไม่รู้ว่าจะแจ้งตำรวจได้มั้ยเพราะตำรวจบ้านเมืองนี้ก็เหี้ยอยุ่ แล้วก็ไม่รู้ว่าทางญาติกูแม่งมีเส้นสายไรกับตำรวจมั้ย ไม่รู้ว่าจะโดนล้างแค้นไรมั้ย เพราะแม่งเป็นพวกเอาแน่เอานอนไม่ได้ด้วย ไม่รู้มันจะลงมือทำไรบ้าง
นอกจากฆ่าทิ้งแล้ว มีวิธีไหนที่จะจัดการให้มันออกจากบ้าน ไม่มายุ่งกับกูได้บ้างมั้ยวะ ปล่อยไปแบบนี้ซักวันกูจะเดือดร้อนด้วย เอาจริงๆตอนนี้เพื่อนมันก็เริ่มเข้ามาขโมยของบางอย่างในบ้านแล้วด้วย เป็นของเล็กๆน้อยๆ แต่จะทำไงดีถ้าพึ่งตำรวจไม่ได้ ฆ่าทิ้งแม่งก็ไม่ได้ มันมีวิธีอื่นๆไรบ้างมั้ยวะ
>>400 ปรึกษาพ่อแม่หรือญาตผู้ใหญ่ที่มีความรู้ว่าเอาไง ถ้ามึงมีผู้ใหญ่เอาด้วยก็ปลอดภัยขึ้น ปัญหายาตำรวจรับอยู่แล้วถึงจะมีเส้นสายเขาก็หาทางได้ พวกเส้นสายใหญ่ๆมีแต่ในหนังมึงงง เรื่องจริงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น พวกที่มั่วสุ่มมันไม่มีคนแจ้งเขาเลยไม่ลงมา บ้านกูคนในกลุ่มมั่วสุม แล้วคนในกลุ่มที่มีอายุหน่อยสุดจะทนห้ามไม่อยู่เพราะมันเริ่มไปไกลเกินแค่เสพเริ่มขายก็เลยพากันไปแจ้งตำรวจ แจ้งผู้ปกครอง สุดท้ายก็โดนจับหายไปเป็นปี ที่กล่าวมายกเว้นว่าบ้านมึงจะอยู่ในพวกสลัม มีแต่คนติดยาเสพยาเต็มไปหมดแบบนั้นทำใจย้ายออก
มึง เราสามารถส่ง positive energy ให้แม่เราได้ยังไงบ้างวะ คือแม่กูเป็นคนคิดลบมากๆ ทุกคำที่ออกมาจากปากแม่คือมีแต่คำพูดลบๆถึงตัวเอง ถึงคนอื่น ทั้งบ่น ด่า ว่า ดูถูก ไม่เคยชมใคร ไม่เคยเล่าเรื่องตลก แล้วกูแม่งเป็นตรงกันข้ามเลย คือเชื่อว่าทุกอย่างเป็นไปได้ ชมเก่ง เชื่อมั่น มีความฝัน คือกูส่งพลังบวกพวกนี้ให้ทุกคนได้หมดเลย ยกเว้นแม่กู ไม่ว่าพูดอะไรบวกๆไปแม่งจะหาอะไรมาปัดตกความคิดกูหมด เหมือนมีเกราะเงาสีดำๆคุมตัวอยู่ตลอดเวลา แล้วมันทำแผ่มาให้กูรู้สึกแย่ไปด้วย อยากช่วยแม่กูมาก แต่อยู่ด้วยนานๆกูก็รู้สึกไม่ดีอ่ะ
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
😜
แม่กูแม่ง toxic มากๆเลย กูพยายามจะเข้าใจเค้าหลายครั้ง แต่บางทีคำพูดเค้าก็กระทบจิตใจกูชิบหายจนไม่อยากพูดด้วย แล้วก็บ่นว่าทำไมพี่ชายกูถึงไม่คุยด้วย ทำไมคุยแม่ด้วยทีไรทั้งที่พูดดีๆก็มาหงุดหงิดใส่ กูก็บอกเป็นล้านครั้งแล้วว่าพูดดีๆของแม่แม่งคือเหี้ยๆของคนอื่น บ่นเหี้ยอะไรได้ทุกอย่าง ทำอะไรดีไม่เคยชม ทำผิดนิดเดียวขุดโคตรเหง้าแม่งมาด่า ไปเที่ยวยังหาเรื่องบ่นได้ ยังชอบดูถูกกูสารพัด ถ้ากูเป็นคนกากๆจะไม่ว่าเลย แต่นี่ดูพิสูจน์มาให้เห็นตั้งหลายครั้งว่ากูทำอะไรได้บ้าง เสือกหาแต่ข้อเสียมาติ ตัวเองดีมากมั้ง คนเหี้ยอะไรเข้าวัดทุกวัน แต่ปากร้ายชิบหาย ทั้งด่ากูว่าขายตัว ตัวทำลายชีวิตแม่ ขี้เหร่ อีอ้วน โง่ ตอนนี้หาเงินได้ตั้งแต่ยังอยู่มหาลัย เข้าคณะเทพๆ หุ่นดี หน้าดี กูไม่ทำงานบ้านหน่อยมาบอกว่ากูสวยแต่รูปจูบไม่หอม จะสวย จะหาเงินเก่งยังไง ถ้าไม่ถูพื้น ล้างจาน ก็เป็นผู้หญิงที่ไร้ค่า อิเหี้ย ถ้ามีเงินก็จ้างคนมาล้างให้ได้มั้ย จะอะไรกับกูนักหนา แล้วไม่ใช่ว่ากูไม่ทำเลย กูก็มีตารางเวลาของกูว่าจะทำตอนไหน ยังมาบอกว่าแม่ก็เป็นคนพูดตรงแต่จริงใจแบบนี้แหละ ต้องรับนิสัยแม่ให้ได้ แต่กูมีนิสัยอะไรที่ไม่ถูกใจ ด่าชิบหาย
หงุดหงิดชห เลย คือช่วงนี้กูอยู่บ้านเรียนออนไลน์ใช่ป่ะ หน้าที่กูคือซักผ้าอ่ะ แล้วพ่อไม่รู้เป็นไร ชอบมาแย่งซัก ล่ะคือซักมือนะ อายุเยอะแล้วยังจะไปนั่งทำอะไรแบบนี้อีก ไม่รู้ว่าจะแย่งกุซักเพื่อ !? งานบ้านอื่นมีก็ทำไปดิว่ะ กูทำซักผ้า (เพราะห้องน้ำมันลื้น หน้าที่นี้ควรเป็นของกู เพื่อเซฟตัวเขา)
แล้ว วันนี้กูสอบกูเลยไม่ซัก (ปรกติกูซักวันเว้นวัน) แล้วแบบ กูเป็นเมนส์อ่ะ กูก็เอากางเกงโยนใส่ตระก้าผ้าแหละ เพราะกูรู้ว่ากูจะเป็นคนซักไง เดี่ยวมะรืนค่อยซัก แล้วพ่อแม่งก็เอาไปซักอ่ะ ไม่บอก ไม่ถามอะไรเลย แม่ง กูไม่ชอบอ่ะ มันแบบ เป็นของส่วนตัว ไอ้เหี้ย หงุดหงิดหลายอย่าง จะแย่งกุซักไมว่ะ มันมีของส่วนตัวอ่ะ แค่ไม่ซักตามตารางเดิม ร้อนใจต้องลงมือทำเองเลยหรอว่ะ เห้อ แล้วก็คงคิดว่ากูขี้เกียจแล้วเอาไปพูดให้แม่ฟังไม่ดีแน่เลย
กูว่าพี่สาวกูก็ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการเกินไป ไม่ชอบ ใครพูดไรขัดใจไม่ได้จะไม่พอใจ หงุดหงิด ทุกคนต้องทำตามความคิดตัวเองหมด อย่างเรื่องเงิน ตัวเองเงินเดือนน้อยที่สุดในบ้าน แต่สั่งคนอื่นในบ้านที่เงินเดือนเยอะกว่าให้เก็บเงิน เพราะตัวเองอยากได้บ้าน3-4ล้าน ตกแต่งบ้านหลักแสน...แล้วพอกูบอกว่า จะเอาทำไมแพง บ้านแค่2ล้านกว่าก็พอ ก้มาพูดว่า "บ้านเล็กแบบรูหนู" ....เฮ้ย มึงพูดงี้ได้ไงอ่ะ ตัวเองไม่ได้จ่ายค่าบ้านสักบาท แต่อยากได้บ้านแพงๆใหญ่ๆเกินกำลังตัวเองทำไม วันนึงพ่อช่วยจ่ายไม่ได้(เพราะเกษียณ) กูนี่คือคนแบกภาระนะ แถมพอกูบอกตกแต่งบ้านไรแพงหลักแสน ก็บอกกูว่า "ไปดูเขามา หลักแสน" คือทำไมต้องเอาตามเขาอ่ะ เอาทำไมแพงหลักแสน ไม่ดูกำลังคนในบ้านอ่ะ คนจ่ายของตกแต่งบ้านก็กูอีก ตัวเองไม่ได้ออกสักบาท แล้วมาพูดว่า "ก็บอกให้เก็บเงินกันก็ไม่เก็บ" เอ้า แล้วตัวเองไม่คิดเก็บบ้างหล่ะ ทำไมต้องเจ้ากี้เจ้าการสั่งคนอื่นให้ทำตามใจตัวเอง เรื่องบ้าน พอทำเรื่องไรเสร็จเหลือแค่ส่งมอบเพราะบ้านยังไม่เสร็จดี ก็มาพูด "เนี่ย พอได้บ้านละโครงการก็ไม่ตามละ ตามยาก" กูก็บอกไปว่า "มันยังของโครงการ เรายังไม่รับมอบ ยังไม่ใช่ของเรา100%(ถึงจะผ่อนไปสองงวดแล้ว) โครงการยังต้องรับผิดชอบอยู่" ก็มาพูดใส่กูว่า เราคิดไม่เหมือนกัน....ก็เออสิ ต่างคนต่างคิด กูมีเหตุผลมากกว่ามึงที่ใช้แต่อารมณ์จะเอาแบบนั้นนี้ป่ะ เรื่องมากนักมึงไปจ่ายเองคนเดียวเหอะบ้านอ่ะ เดี๋ยวกูไปหาซื้อทาวโฮมอยู่คนเดียว เยอะนะไอสัส เอาแต่ใจตัวเองอ่ะ เป็นพี่คนโตสะเปล่า
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันกับญาติๆ มักจะยกเรื่องค้ำทุนกู้เรียนเสมอเลย ทั้งที่ไม่ตรงกับหัวข้อที่เราพูดกัน กูต้องเงียบต้องฟังอย่างเดียวเสมอ พอกูไม่เห็นด้วยก็ชอบขู่ว่าจะยกเลิกค้ำ แม่ง
ใครรู้เรื่องพวกนี้ป่าววะ มันสามารถยกเลิกค้ำได้ทันทีเลยป่ะ กูจะได้หาทางออกอื่น
ขออนุญาตดัน
กูไม่ชอบพี่สะใภ้เลยว่ะ ไม่อยากให้พี่แต่ง กูไปทำไรให้วะถึงจ้องจะกัดกูอยู่ได้ มีเคสไหนบ้างไหมวะที่แพลนแต่งมาแล้วแต่เลิกกันจนต้องล่มงาน มาเล่าให้กูชื่นใจหน่อย
โดนบอกว่าเหมือนเด็กบ้านนอก แปลว่าเขาชมเราใช่ไหมคะ
จะให้กูด่าพ่อกลับเรอะ 555เอากูไปเปรียบเทียบกับเพื่อนที่มันขาวหมวยว่าเหมือนเด็กกทม ล่ะกูเหมือนเด็กตจว
แหมบ้านนอกคนสวยเยอะแยะไป เขาชมเราแหละ ถ้าใจเราคิดงั้นก็คือแบบนั้นแหละ555
กูนิอยากไปอยู่ตปทเลย
>>412 เป็นกูจะถาม พ่อสนใจเพื่อนหนูเหรอ? ให้แม่มบรรยากาศAwkward ไปเลยสัส พวกมึงอย่าไปยอม ที่มึงๆทั้งหลายพิมพ์ๆบ่นออกมา บ่นให้พวกแม่มฟังกลับไปเลย วันนี้กูก็โดนแม่เอาไปเผากับผปคคนอื่น กูเดินมาได้ยินพอดีกูเลยแบ “อ่าวแหมๆ แม่โม้อะไรอีกแล้วเนี่ย” แม่กูก็เปลี่ยนเป็นคุยเรื่องอื่นเลย อายแหละดูออก พอกลับบ้านมากูก็บ่น “ทําไมแม่ชอบเอาลุกไปนินทาจัง สนุกหรา” ก็คือแม่กูบอกคุยเรื่องลูกเฉยๆ แบบรักลูกเลยชอบคุย แต่ผู้ใหญ่ไทยแม่งมีนิสัยชอบแซวคิดว่าขรรมๆทั้งๆที่มันเป็นปมด้อย
เนี่ยอย่าไปยอมพวกแม่ง แทรกบทสนทนาไปเลยเว้ย
ออกตัวว่าไม่ใช่ปัญหาของกูนะ แต่เป็นปัญหาของเพื่อนกู
คือเพื่อนกูเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองต่ำมากๆ ปัญหามันมาจากครอบครัวเพื่อนกูที่ชอบดูถูกเพื่อนกูจนกลายเป็นคนแบบนี้ ควรจะให้คำปรึกษาหรือช่วยเหลือยังไงดีวะ กลัวมันดีเพรสมากๆจนมันทำไรก็มองว่าไม่ดีตลอด
>>415 กุก็เคยโดนพ่อแม่เขาเปรียบ แบบกุเก่งกว่าเพื่อน กูก็พูดต่อหน้าพ่อแม่เขาไปตรงๆว่า “โห พูดแบบนี้ได้ยังไงคะ แม่หนูก็ชอบเอาหนูไปเปรียบเทียบกับคนอื่น หนุก็กดดันก็เสียเซียฟนะคะ คือคนเรามันก็มีเรื่องเก่งไม่เก่งไม่เหมือนกัน การศึกษามันไม่ได้เป็นตัววัดคุณภาพของคนหรอกค่ะ หนูก็มีสิ่งที่หนูทําแบบเพื่อนไม่ได้เหมือนกัน” ไรประมาณนี้แต่พูดให้ดูซอร์ฟเอาฮาๆ แต่คือเรื่องที่เพื่อนกูมันมีความสามารถแบบเล่นเนตรีกูก็ชมมันจริงๆเพราะมันเก่ง และแน่นอนทางพ่อแม่เขาก็หัวเราะแห้งๆไปเหมือนกัน
คือก่อนหน้านี้กูเคยเสียเพื่อนเพราะพ่อแม่จับแข่งขันกันมาแล้ว เกลียดมากๆ
พอดีน้าเขยกูเพิ่งเสีย แล้วเสียที่บ้าน น้าสาวกูเค้าเป็นคนขี้กลัวเลยค่อนข้างกลัวมาก แล้วทีนี้มีญาติกูเหมือนเค้าอาศัยช่องตรงนี้มาอยู่ด้วย ตอนแรกบอกจะมาอยู่เป็นเพื่อนช่วงงานศพ ก็เออไม่ไรเพราะมีหลายคนมาเหมือนกัน ทีนี้เสร็จงานศพซักพักไม่กลับบ้านตัวเองอะ ก็เอาลูกมาละคือลูกแฝด แล้วก็มาเอารถมอไซค์ขับไปทำงานคือไม่มีใบขับขี่อีก(ไม่บอกลูกสาวน้าก่อนทั้งๆที่เป็นเจ้าของรถ) แล้วที่ทำงานไม่ใช่ใกล้ๆเดินทางเป็นชั่วโมงทั้งๆที่ปกติเค้าอยู่บ้านพักจนทในที่ทำงานเลย แล้วเหมือนเอาลูกมาทิ้งเพราะเด็กเปิดเรียนแต่ยังเรียนออนไลน์อยู่ ที่บ้านกูก็ต้องหาข้าวให้กินบางวันก็ไม่ทิ้งตังไว้ให้ แล้วบ้านกูก็ยังมีเด็กเหมือนกัน อยู่รวมกันเสียงโคตรดัง บอกไรก็ไม่ฟัง ญาติก็เหมือนคนไม่มีความเกรงใจอะต้องให้แม่กะน้ากูหาข้าวไว้ให้กินตอนเย็น เอาเสื้อน้องกูมาใส่ไม่บอก แล้วกินก็กินเยอะมากกินไม่เผื่อใคร ค่าใช้จ่ายก็ไม่ช่วยออกซักอย่างค่าน้ำค่าไฟค่าของอุปโภคบริโภคใช้ของที่บ้านกูหมด พอที่บ้านกูพูดกะญาติก็เหมือนเค้าทำมึนไม่สน เรื่องรถบอกลููกน้าเค้าไม่ชอบก็ไม่ฟัง บอกกลัวเป็นอะไรไปอีก ไหนจะพรบไม่คุ้มครองอีก ที่บ้านกูไม่รู้จะทำไงอะ พูดดีๆก็ไม่สน จะพูดแรงมากก็ไม่ได้ก็ยังไม่อยากเสียญาติ กูเหนื่อยกะคนแบบนี้จัง อยากให้แม่กะน้าไล่ๆออกจากบ้านซะให้จบ เห้อ
พ่อแม่ไปเปิดดูที่สัมภาษณ์เจ้าของ bitkub แล้วก็ไม่วายหาเรื่องเอามาแขวะกูจนได้
>>420 ตอกกลับแม่งไปดิ๊ ว่ามีปัญญาส่งมึงไปเรียนอังกฤษป่าวละ และถ้าเกิดส่งไปแล้วมึงเกเรไม่เข้าเรียน จะมีปัญญาส่งเงินให้อยู่กินจนกว่าจะหาที่เรียนใหม่ได้มั๊ย ดูดิ๊พ่อแม่มึงจะตอบยังไง ถ้าเค้าโอเคส่งให้ ก็ยินดีด้วย ถ้าเค้าอึกอักๆตอบไม่ได้ ก็บอกไปว่า ต่อไปนี้ถ้าดูชีวิตลูกคนอื่นแล้วฮึดฮัดอยากให้ลูกตัวเองเป็นแบบเค้าบ้าง ชาติหน้าก็ไม่ต้องสืบพันธ์กันให้มันลำบากมนุษย์ที่เค้าเกิดมานะ ไปนู่นไปเล่นเดอะซิมป์ไปเลย อยากสร้างให้โจรเป็นนักบินอวกาศที่มีบ้านแปดหลังเงินอีก ห้าร้อยล้านก็ทำไป ความฝันพวกมึงก็ส่วนพวกมึง ความฝันของกูก็อย่ามาเสือกให้มันเป็นเรื่องของชีวิตกูเอง.
รู้สึกไม่สนิดใจกะบพ่อเลยอ่ะ ไม่รู้ว่าเกิดมาจากอะไร แต่สะสมความรู้สึกห่างเหินมานานมากแล้ว จนตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นคนนอกอ่ะ ไม่อยากคุย ไม่อยากถามไถ่ ไม่อยากยุ่งด้วยเลย เราแปลกไหมอ่ะ รู้สึกตัวเองเป็นตัวประหลาด
>>423 ตอนเด็กๆกูกลัวพ่อมาก ชอบตีกู กูรู้สึกว่าเขารักน้องกูมากกว่า เป็นคนเข้าถึงยาก เจ้าระเบียบ ไม่ค่อยสังสรรคืกับใคร แต่พอกูโตมาได้ทำงาน กูกลับรู้สึกว่าเขาทุ่มให้ครอบครัวเยอะอยู่ ส่วนนึงอาจจะเพราะกูอยู่ในร่องในรอย(เท่าที่เขารับรู้) เขาเลยมายุ่งเรื่องส่วนตัวกูน้อยลง แต่เอาจริงๆกูก็เข้าหาเขามากขึ้น เพราะกูไม่รู้ว่าเขาจะอยู่กับกูได้ถึงเมื่อไหร่ Gen Y แบบกูคือ ทำอะไรก็ยังคำนึงถึงความสุขส่วนตัวนะ มีะไรไม่อยากทำ กูก็ไม่ทำ แต่ Gen X แบบพ่อกูคือ ทำอะไรก็ได้ ขอให้ครอบครัวมีกิน กูเลยรู้สึกนับถือเขามั้ง
ไม่รู้กูตอบคำถามมึงหรือเปล่านะ แต่ถ้าพ่อมึงไม่ได้แบบแย่ Abuse มึงขนาดนั้น บางทีการโทรไปหาถามว่า กินข้าวยัง สบายดีมั้ย อาจจะทำให้เขามี Good Day อย่างน้อยๆก็ 1 วันมั้ง
ไปเจอญาติผู้ใหญ่คนนึงมา เข้ามาทักกู บทสนทนาแบบนี้
ญาติ : ลูกเรียนออนไลน์เป็นไงมั่ง ปวดหัวมั๊ย
กู : ก็โอเคอยู่ค่ะ เค้าก็เรียนได้ มีเบื่อๆบ้างบางที
ญาติ : อยู่บ้านเล่นแต่เกมส์ใช่มั๊ยล่ะ
กู : ก็เล่นบ้าง แต่ให้เล่นเป็นเวลา แล้วออกไปทำกิจกรรมนอกบ้านบ้างค่ะ
ญาติ : โห บังคับลูกเหมือนกันนะเนี่ย ใช่มั๊ย บังคับลูกเหมือนกันนะ เนี่ยลูกโกวนะปล่อยมันเลย มันอยากทำไรก็ให้มันทำ เพราะเราต้องทำงานทำการ ไม่ได้ว่างอ่ะเนอะ
คือนางจะมาเอาอะไรวะ งง กูก็เฉยๆปล่อยนางพูดไป แต่คำถามคือ ถ้าเจอญาติแบบนี้ต่อไปกูควรทำไง
กูเผลอส่งรูปโป๊ไปในแชตกลุ่มบ้าน เหี้ยมากกกกก กูลบทันในเสี้ยววิแต่มันขึ้นว่ามีคนเห็นแล้ว
ไม่รู้คนที่บ้านกูเป็นอะไร ตั้งแง่มากถ้ากูคุยกับผู้ชายคืออ่อย บางครั้งกูก็คุยเรื่องงาน แล้วปลายสายมันก็เลือกไม่ได้ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เค้าก็หาว่ากูคุยแต่กับผู้ชาย เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้
ไม่ชอบเด็กช่างพูดเลยแม่ง พอเล่นด้วยหน่อยก็คิดว่ากูเป็นเพื่อน ถามเหี้ยไรก็เถอะ พอตอบดีๆก็เอาแต่ถามวนไปวนมาซ้ำไปซ้ำมา ทำไมเค้าปีนเสาไฟ เค้าไปซ่อมไฟ เค้าซ่อมไฟทำไม ไฟฟ้ามาจากไหน หนังอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ทำไมชอบหนังเรื่องนี้ หนังเรื่องนี้เป็นยังไงเป็นแบบไหน รำคาญมากอีเหี้ยพอถามไม่ตอบก็จ๋อยอีกควย
กุหางานมันอยู่ต่างจังหวัดคนที่บ้านก็จะบอกไปไม่ได้หรอก แล้วก็ยกเรื่องค่าเช่าบ้านค่ากินอยู่มาพูดอีก ก็แถวบ้านมันไม่มีงานให้ทำไง กุไม่ได้ไปไหนซักทีก็เพราะที่บ้านเนี่ยแหละพอกุบ่นอยากได้งานก็บอกหาให้ได้สิหาให้ได้ด้วยตัวเองอย่าพึ่งคนอื่นพอกุจะไปก็กันซีนกุเบื่อ เพื่อนคนอื่นเขามีงานกันหมดแต่กุงานประจำยังไม่ได้เลยแล้วเศรษฐกิจแบบนี้ถ้าบ้านรวยกุคงไม่กังวลหรอก
พวกบ้านที่ชอบให้ลูกอยู่ถิ่นเดิมเป็นเชี่ยไร พวกมึงมีงานที่อื่นหนีไปได้ก็ควรไปอ่ะ เปิดโอกาสชีวิตใหม่ๆ
มีใครเป็นเหมือนกูมั้ยที่ความสัมพันธ์กับพ่อแม่ไม่ได้ดี แต่พอตอนนี้ที่เค้าเริ่มแก่ลงแล้วเริ่มกลัวขึ้นมาว่าวันนึงเค้าไม่อยู่แล้วกูจะย้อนกลับมาเสียใจมั้ย
แถมกูไม่มีครอบครัว ไม่มีพี่น้องด้วย ถ้ากูต้องอยู่ตัวคนเดียวเลยจะเหงามั้ย
เมื่อไหร่กูจะได้ออกไปจากบ้านซักทีวะ หรือแม่งมีแค่ต้องแต่งงานออกไปอย่างเดียว พ่อกูก็ไม่เอาเหี้ยอะไรซักอย่าง ทำตัวเป็นภาระให้คนในบ้านต้องมาตามล้างตามเช็ด รู้ดีไปหมดทุกอย่างเรื่องนอกบ้าน แต่เรื่องในบ้านนี่โง่เป็นควาย ของอะไรอยู่ตรงไหนขนาดวางไว้ทื่อๆตรงหน้าแม่งยังไม่รู้ไม่เห็นเลย สันดานขี้เกียจตัวเป็นขน อยากถามแม่ชิบหายว่าที่ผ่านมาไม่เคยคิดเลิกกันมั่งรึไง ทนอยู่ทำควยอะไรเป็นสิบๆปี แม่ก็รักแต่พี่ชายกู ทำควยมาสารพัดอย่าง ขอเงินทุกเดือน เป็นหนี้เกือบล้าน โง่จนโดนเมียสวมเขา ลับหลังก็ทำมาบ่นให้กุฟังแต่ต่อหน้ามันตอนมันกลับมาบ้านแต่ละทีนี่ก็อวยเป็นลูกเทวดา เห็นกี่ทีก็อยากจะอ้วกไอ้สัส ไอ้พี่เหี้ยนี่ก็กลับมาบ้านแต่ละทีพูดจาดีๆกับกูไม่เคยเป็น กร่างเก่งสมเป็นสันดานทหารหัวควย มาทีไรก็ทำมาไล่กูไปทำนู่นทำนี่ มาด่าว่ากุสันดานเสียที่เถียงแม่งั้นงี้ อิควาย ตอนนั้นแม่ไปอยู่กะมึงแค่เดือนเดียวก็ทำท่าเหมือนประสาทจะแดก มึงออกบ้านไปตั้งแต่อายุสิบห้าสิบหกจะไปรู้ควยอะไร มึงไม่ได้ต้องมาเจอแม่ที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนแล้วเหมือนกูแม่งก็พูดได้ทุกอย่างแหละ แล้วกูที่อยู่บ้านมายี่สิบกว่าปีเนี่ยไม่คิดหรอกว่ากุจะประสาทแดกกว่ากี่เท่า ควย ส่วนน้องสาวกุก็คือแม่งโชคดีหลุดพ้นจากวงโคจรเหี้ยๆนี่ไปอยู่มอยาวๆ เหลือแต่กูที่ต้องตามเช็ดตามล้างตามแก้ไขบ้าบอคอแตก พอเห็นกูทำให้หน่อยก็ปล่อยให้กูทำอยู่คนเดียว พอทำละผลออกมาเหี้ยก็ด่ากู เป็นควยอะไร กูหางานได้เมื่อไหร่อย่าหวังเลยว่ากูจะดูดีดูดำบ้านเฮงซวยนี่ ปล่อยแม่งอยู่กันตามยถากรรมแหละถ้ายังไม่รู้สึกตัวว่าต้องปรับสันดาน ยังไงกูมันแค่ลูกคนกลางที่มีไว้จิกหัวใช้สารพัด ไม่ใช่ลูกชายหลานชายในบ้านคนจีนละต้องติดแหงกอยู่บ้านแม่งก็จะชีวิตบัดซบแบบนี้ไปเรื่อยๆแหละแม่งอีเหี้ย ควย
>>366 กู366คนเดิมเอง ไม่มีแววจะเลิกกันเลย ใกล้งานแต่งแล้วด้วย คงต้องทำใจละสินะ มึงเหี้ยกับกู อย่างน้อยก็ช่วยดูแลพี่กูดีๆละกันนะ
เป็นลูกพี่ลูกน้องคนแรกของกูที่แต่งแล้วย้ายออก ใจหายว่ะ นอกจากตอนรวมญาติก็คงไม่ได้เจอพี่บ่อยๆอีกละ รสชาติของการแยกย้ายกันไปโตแม่งขมสัสๆ
มึงเคยทำอะไรเยอะแยะไปหมดแต่ที่บ้านไม่รู้มั้ย อย่างกูเบื่อชิบหายเวลาโดนไม่ให้ทำอะไรเพราะไม่ไว้ใจว่าทำเป็น อัพคอมแงะเครื่องออกมายังด่า บอกว่าทำพังๆๆจะส่งแต่ช่าง กูก็เคยอัพคอมมาก่อนติดแค่กูไม่ใช่ช่างเลยไม่ไว้ใจ ละรู้มั้ยวิธีคิดแบบนี้ท็อกซิคสัส เพราะถ้ามันไม่สำเร็จก็จะด่ากูเต็มที่ ถ้าสำเร็จก็ไม่สนใจ เอาง่ายๆครอบครัวกูไม่เคยสนความสำเร็จหรอก จ้องแต่จะเหยียบ ทีนี้ตอนกำลังทำมันมีปัญหาเลยเอาไว้ก่อน ก็นั่นแหละเริ่มเลย ด่าลิ้นติดไฟบอกว่าเพราะกูงั้นกูงี้ ได้ทีแล้วเอาใหญ่ทั้งที่กูอ่ะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เจ้าตัวก็ยังพูดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ ใจเขาปักไปแล้วว่ากูทำพัง ควยมากเวลาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ มีแต่ต้องออกมา ยิ่งอธิบายให้ฟังยิ่งเป็นบ้าหาว่าท้าทายอีก กูล่ะเพลีย
กูติดโควิทแล้วเคลมได้เงินประกันมา พ่อแม่กูก็เรียกไปคุยว่าจะแบ่งให้ที่บ้านยัไง จะซื้ออะไรให้บ้าง ควย ทำเหมือนกูไปถูกหวยมางั้นแหละ นี่ดีที่กูไม่ตายห่าไปเลยยังพอมานั่งเจรจาขอส่วนแบ่งก้อนนี้ได้บ้าง แต่มันใช่เรื่องหรอวะ ตัวเองมีเงินไปปลูกบ้านต่างจังหวัดเป็นล้านๆแต่พอรู้ว่าลูกได้เงินก่อนมาก็ทำมาขอแบ่ง ขอให้ซื้อเครื่องซักผ้าให้ พวกมึงเห็นกูเป็นตัวอะไรวะนอกจากเครื่องปั๊มตังค์แบบ Passive อ่ะ ไม่อายใจตัวเองมั่งหรอวะ
ของขวัญวันเกิดปีนี้ที่ไม่เคยได้ไม่เคยจัดมาตั้งกี่ปีก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าขอปีนี้เรื่องเดียวเป็นให้แม่ตายไปคนเดียวคนอื่นไม่เจ็บไม่ตายละกัน
ปกติแล้วแม่กูก็อารมณ์เสียบ่อยๆ แต่นั้นแหละบางทีก็ควรจะเปิดอกคุยบ้าง
บางเรื่องอ่ะน่ะ
กูเกลียดญาติฝั่งแม่ชิบหายบางคนเหี้ยๆแค่เห็นหน้ากูก็รู้สึกสุขจิตเสียแล้ว กูเลยเลี่ยงไม่ไปวันรวมญาติตลอด ล่าสุดมาถามแม่กูว่าทำไมกูไม่ไป สัส ปล่อยกูไปเถอะะ อย่าจองเวรกับกูเลย ช่วงนี้ทั้งโควิด ทั้งงาน ห่าอะไร ก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่ละ ถ้ายิ่งต้องเจอหน้าพวกแม่งอีกกูไม่ตายห่าไปเลยจริงๆหรอวะ
พ่อกูชอบพูดคำหยาบใส่กูกับแม่ ที่ผ่านมาทนเพราะยังต้องใช้เงินเค้าอยู่ วันนี้พ่อโทรมาด่าว่าแม่ไม่ยอมรับโทรศัพท์แล้วพาลใส่กูด้วย กูที่เครียดๆกับชีวิตประจำวันอยู่แล้ว บวกกับทนให้พ่อพูดจาเหี้ยๆใส่มาตลอดเลยด่าสวนกลับไปยกนึง รู้สึกโล่งมาก พ่อกูเหมือนจะน้อยใจและกลับมาพูดจาปกติกับกู แต่แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวเดือนหน้าก็ถ่อยเหมือนเดิม อิจฉาคนที่มีครอบครัวที่ใจดี ทัศนคติดี พูดจาแบบคนมีการศึกษาจัง
ลึกๆแล้วก็สงสาร พ่อกูอายุ70กว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน แต่กูก็อยากให้รู้ว่าตัวกูเองมีความรู้สึกและเป็นมนุษย์เหมือนกับเค้า
ที่บ้านเป็นร้านขายของ ตอนนี้พ่อแม่กับพี่ดูอยู่ หลายปีมานี่บ่นเหนื่อยตลอด บ่นทุกวัน กูบอกงั้นปิดร้านอาทิตย์ละวัน ไม่ก็เปิดสายหน่อย จะได้ไม่เหนื่อยมาก ก็บอกหยุดไม่ได้ หนี้เยอะ แล้วหนี้ก้อนใหญ่ๆคือกู้เงินสร้างอพาร์ทเม้นท์ สร้างเสร็จแทบไม่มีคนมาเช่า จมทุน ตอนจะสร้างกูก็ค้านแล้วว่าทำเลมันไม่ได้ดีขนาดนั้น ถามแล้วว่าที่สร้างนี่เงินเย็นหรือกู้ ก็ตอบว่าเอาเงินที่เหลือมาทำ เพิ่งรู้ว่านั่นตอแหล
แล้วก็บ่นแกมบังคับให้กูออกจากงานกลับไปช่วยร้าน เดี๋ยวคือ กูทำงานนั่งห้องแอร์จ-ศ เงินเก็บหลังหักค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย 2-3หมื่น จะให้กูลาออกไปขับรถเข้าเมืองซื้อของ,เรียงของขึ้นเชลต์,ขายของ ตี5-2ทุ่ม สัปดาห์ละ 7 วัน โดยแบ่งเงินให้กูใช้ส่วนตัวเดือนละหมื่นเนี่ยนะ
คือจะคิดในมุมกูหรือในมุมร้านมันก็ไม่คุ้มปะวะ
หนักสุดวันนี้เพิ่งรู้ว่าแอบทำบ้านใหม่อีกหลัง กู้เพิ่มเกือบ 2 ล้าน ทั้งๆที่หนี้อพาร์ทเม้นท์ยังผ่อนไม่หมดนั่นแหล่ะ ไอ้เหี้ยคืออะไรวะ ให้มันมีเงินสำรองมั่งไม่ได้เหรอ ถ้ามีใครซักคนป่วยเข้ารพ.คือเจ๊งทั้งบ้านนะเว้ย
ไอเชี้้้ยยยยยย ซวยละไงสัส เพื่อนโม่งเคยแนะนำกูว่าหางานให้ได้แล้วค่อยหนีออกจากToxic familyของกูเอง ทีนี้จังหวะแม่งไม่ตรงอ่ะมึงงงงง กูจะย้ายงาน กำลังไปสัม ถ้าผ่านคือได้งานแน่ๆ หาที่เช่าอพาร์ทเมนต์ใหม่ได้แล้ว แต่แม่งเสือกตกงานกันทั้งบ้านพอดีไง หาจังหวะหนียังไงวะ? ถ้าหนีซึ่งๆหน้า บอกเลย ตามสืบรื้อฟื้นรีดเลือดสารพัดบุญคุณที่เลี้ยงดูกูมา(แบบเหี้ยๆ)แน่นอน แล้วสมบัติกูเสือกแอบเยอะไปอีก สัสเอ้ย สัสเอ้ย สัสเอ้ย สัสเอ้ย สัสเอ้ย สัสเอ้ย สัสเอ้ย
>>462 วิธีเถื่อนๆ:
ก็ออกไปแบบเงียบๆ แค่แจ้งในวันท้ายๆแล้วก็ไปเลย ฟื้นฝอยอะไรก็ช่างแม่งหรือไม่มึงก็ดักสวนไปเลยว่าที่ผ่านมาเป็นไง จริงๆแก้ไม่ยากแค่ต้องใจแข็งหน่อย เค้าพูดไรมาอย่าเก็บมาใส่ใจแล้วพยายามต่อล้อต่อเถียงให้น้อยจะได้ไม่เจ็บมาก
วิธีประนีประนอม:
คือบอกได้งานใหม่แล้ว มีที่พักให้ หรือบริษัทอยู่ต่างจังหวัด ต้องไปหาที่พักข้างนอก ถ้าโดนถามเรื่องเงินบอกว่าเงินเดือนน้อยจะพยายามช่วยเท่าที่ทำได้(แต่พอถึงเวลาจริงจะทำไม่ทำก๋แล้วแต่) ส่วนสมบัติก็ไม่เห็นต้องให้ใครรู้ว่ามีไรบ้าง
>>463 ถ้ากูใช้วิธีเถื่อนๆ มันจะตามทวงเงิน ทวงทรัพย์สินอ่ะ นั่นแหละกูกลัวมันแจ้งความ คืนเงินอ่ะคืนได้นะ ปัญหาที่มีคือไม่รู้มันจะมาทวงคืนอะไรอีกบ้าง ทั้งมือถือ ทั้งเงินในบัญชีที่แม่งจ้องอาจจะเอา เผลอๆคอมส่วนตัวกูไปอีกอ่ะ สารพัดเลยมึง เอาง่ายๆคือมันจะพยายามให้กูไปแต่ตัวได้ยิ่งดีไง ตอนนี้หนียากสัสๆเลย งานก็มาเปิดรับอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้
>>467 มึงโวยวายจะเป็นจะตายแต่ไม่ลองกูเกิลดูเองเลยเนี่ยนะ? http://www.thailaws.com/aboutthailaw/knowledge_31.htm
>>467 >>471 เดี๋ยวๆ กูว่ามันแปลกๆ กูรู้สึกว่ามึงโวยวายเกินเบอร์และคิดว่าปัญหามันใหญ่กว่าที่เป็นว่ะ ไม่รู้ว่าด้วยอารมณ์เสียใจ น้อยใจหรืออะไรก็ตาม แต่ถ้ามองในแง่ของเหตุผลแล้ว ไม่มีอะไรเลยที่บ้านมึงจะยึดจากมึงได้ หรือไปฟ้องได้นะ
เงินในบัญชีมึง มันก็คือของมึงไปแล้ว เป็นชื่อของมึง ที่มามันจะมาจากไหนไม่รู้แหละ แต่ตราบใดที่มาอย่างถูกกฎหมายมันก็ไม่มีปัญหา เหมือนถ้ามึงโอนเงินให้ครอบครัวทุกเดือน แล้วอยู่ๆมึงมาฟ้องเอาเงินคืนมันไม่ได้เว้ย มันคือการให้โดนเสน่หา แล้วเอาจริงจำนวนก็ไม่รู้ว่าเยอะพอให้ฟ้องรึเปล่าด้วยซ้ำ กุว่าเรื่องเงินในบัญชีตัวเองมันไม่ใช่เรื่องต้องกังวลเลยนะ ไม่มีกฎหมายเอาผิดได้ซะหน่อย อย่างมากเค้าก็แค่เปลี่ยนบัญชีรับเงินจากของมึงเป็นของเค้าแค่นั้น
เว้นแต่ว่าจริงๆแล้วนั่นไม่ใช่บัญชีมึง แต่เป็นบัญชีครอบครัว ถ้ามึงเอามามึงก็คนเหี้ยอ่ะ กุก็ไม่ได้รู้กฎหมายนะ แต่มันก็ต้องพิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่เงินส่วนตัวของมึง มึงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องแค่มีชื่อเป็นเจ้าของแค่นั้น แต่กุว่าก็ยากอยู่ดีทำยังกะฟอกเงิน
ของที่ซื้อมห้นี่ซื้ออะไรให้ ที่ดิน? ซื้อเป็นชื่อใคร ถ้ามันเป็นชื่อมึงอยู่ มึงไม่ต้องมาครอบครอบปรปักษ์อะไรเลย ใครมีชื่อในโฉนดก็เป็นของคนนั้น มันครอบครองไม่ได้ด้วยถ้ามึงไม่ได้อาศัยอยู่บนพื้นที่นั้น 10+ ปีและสังคมเข้าใจว่ามึงเป็นเจ้าของการให้โดยสเน่หา พ่อแม่สามารถฟ้องเอาคืนได้ถ้าพิสูจน์ได้ว่ามึงทอดทิ้ง อันนี้ก็ต้องไปสู้กัน แต่ถ้าซื้อให้มึงแต่ชื่อในโฉนดมึงไม่ใช่เจ้าของ อันนี้อ่ะจบแล้ว ไม่ใช่ของมึง ไม่ต้องพูดว่าเป็นของมึง
มือถือนี่แม่งไร้สาระสัส คือพ่อแม่เลี้ยงลูกซื้อมือถือให้ลูก พอลูกออกจากบ้านไปก็ฟ้องเอามือถือคืนเนี่ยนะ อย่างงี้แม่งไม่ต้องฟ้องค่าเลี้ยงดูตั้งแต่เกิดเลยหรอ พ่อแม่ทำไม่ได้โว้ย เว้นแต่ว่าชื่อเจ้าของเครื่องมันไม่ใช่ชื่อมึงอ่ะ อันนี้มึงอาจเป็นขโมย แต่กุว่ามันไม่มีใครเค้ารับแจ้งหรอกมั้ง
แต่อ่านไปมากูว่ามึงอคติพ่อแม่มึงด้วยป่ะ เช่นการไปส่งที่สัมภาษณ์ปกติแล้วมันเป็นเรื่องที่ดีนะ
เอาจริงกูอ่านที่มึงแจกแจงทรัพย์สินมา กูชักแหม่งๆว่าพ่อแม่มึงนี่แย่จริงหรอ ครอบครัวกุที่รักกุมากๆยังไม่ซื้อที่ให้กู หรือเอารายได้จากที่ดินนั้นมาให้กูเลย เค้าก็เก็บไว้เลี้ยงตัวเองกันอ่ะ มัน toxic ไงวะมึงย้อนความหน่อยดิ
กุขอปรึกษาโม่งหน่อย อีกไม่นานกุก็จะเรียนจบแล้ว แต่กุตั้งใจไว้ว่าพอทำงานจะออกมาอยู่คนเดียว ทีนี้กุจะทำยังไงกับที่บ้านดีวะ ที่บ้านกุเขาขี้ห่วง ไม่สิต้องบอกว่าไม่ยอมให้กุอยู่นอกสายตาเลยมากกว่า กุเคยเปรยๆไปแล้วว่าพอทำงานจะหาหอพักแถวที่ทำงานเพราะจากบ้านถึงที่ทำงานเดินทางนานเป็นชม. กุคงไม่ไหวอะ แถมที่บ้านมีวัยทองชอบทำตัวให้กุปสดได้แทบทุกวัน กุเลยอยากห่างๆเพื่อให้ตัวเองไม่ปสดตามและไม่ต้องหาเรื่องทะเลาะกับเขาอะ กุควรหาข้ออ้างไงดีให้เขายอมปล่อย
>>474 สตอรี่มึงทับรอยกับกูเป๊ะๆ แต่ของกูผ่านมาสามปีละ
คือคุยยังไงครอบครัวก็ไม่ให้ย้าย กูเลยตัดสินใจหลับหูหลับตาออกไปเลย ขนของเท่าที่จำเป็นย้ายไปต่างจังหวัดเลย ช่วงสองสามเดือนแรกเขาโกรธกูชิบหาย แต่สุดท้ายกูก็แสดงความเป็นผู้ใหญ่กว่าพ่อแม่ด้วยการอภัยให้เขาก่อนอะ ยอมรับกับตัวเองว่าเขาก็เป็นมนุษย์โง่ๆสองคนที่ก็ไม่ได้ฉลาดด้านการใช้ชีวิตไปกว่ากู แต่ยังไงเขาก็ยังมีบุญคุณชิบหาย เก่งชิบหายที่เลี้ยงกูมาจนปีกกล้าขาแข็งได้ขนาดนี้ นั่นแหละแล้วก็ค่อยเข้าหาเค้า เป็นฝ่ายแสดงความรักกับเค้าก่อนทั้งๆที่เค้าไม่เคยแสดงออกถึงความเอ็นดูกับกูเลย
ซึ่งเอาจริงๆนะ หลังจากแยกกันอยู่ ผ่านพ้นช่วงทะเลาะกันไปแล้ว ความสัมพันธ์ในครอบครัวดีขึ้นมากว่ะ อยู่ใกล้กันเกินไปมันอึดอัด มันก้าวก่ายใจแต่ละคนมากไปมั๊ง แต่พอนานๆเจอกันที โทรหากันเอา มันสามารถสกรีนเอาแต่สิ่งดีๆให้กันได้อะ
>>475 อ่านที่มึงพูดแล้วนึกถึงเรื่องของตัวเอง 2 ปีก่อนมีช่วงนึงที่กูทำงานอยู่บ้าน แต่พ่อแม่ไปอยู่คอนโด 2 อาทิตย์เพราะเค้ามีธุระ
มันเป็นช่วงที่ถึงงานจะมีปัญหาเยอะ แต่กูก็มีความสุขมาก มันรู้สึกสงบใจอย่างบอกไม่ถูก
อะไรที่เป็นเรื่องธรรมดาๆอย่างการทำอาหารกินเองโดยไม่มีใครมาบ่นว่าทำไมถึงกินไอ้นั่นไอ้นี่ หรือการได้นั่งดูทีวีเงียบๆคนเดียวมันรู้สึกพิเศษมาก
แต่ก็เศร้าใจนะที่กูรู้สึกว่าอะไรธรรมดาๆแค่นี้ทำไมมันได้มายากจังวะ ต้องรอเค้าออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นกูถึงจะได้สัมผัส
มองย้อนกลับไปแล้วกูรู้สึกพลาด ถ้ารู้ตัวให้เร็วกว่านี้ว่าจริงๆแล้วสิ่งที่ทำให้กูไม่มีความสุขในชีวิตมากที่สุดก็คือเค้าจะได้รีบย้ายออกแต่เนิ่นๆ
ตอนนี้ก็ไม่ได้อายุน้อยๆแล้ว แม่งสายเกินไปแล้วรึเปล่าวะ
ขอระบายหน่อย ยาวมาก เพราะเล่าละเอียด กินเนื้อที่ 2 คอมเม้นต์เลย
ก่อนช่วงโควิดป๊าโดนจ้างออก ได้เงินชดเชยมาราวๆ 4.75 ล้านบาท แกอายุห้าสิบกว่า ตำแหน่งที่ออกคือระดับหัวหน้าในโรงงานใหญ่ ถ้าไปหางานใหม่ก็ต้องลดตำแหน่งตัวเองลง แม่เลยบอกว่าไม่เป็นไร ให้ป๊ามาช่วยงานกิจการแม่ก็ได้ แม่จะให้เงินป๊าเอง ให้ราวๆ เดือนละ 40,000 ให้ป๊าได้ใช้จ่ายค่าน้ำค่าไฟ ซื้อเหล้าบุหรี่ของแกไป
ปรากฏว่าหลังจากตกงาน ป๊าประสาทเสียมาก เหมือนเจอ midlife crisis เล่นงานขั้นหนัก ป๊าทำตัวเหี้ยใส่คนรอบข้าง ซึ่งทุกคนก็พยายามอดทนให้มันผ่านพ้นไป กูถอยออกมาเพราะไม่ใช่ลูกรักป๊า แต่เป็นลูกรักแม่มากกว่า บวกกับว่ากูทำงานให้แม่ได้ดี บางทีป๊าหงุดหงิดก็ชอบมาลงกับกูบ่อยๆ แต่เพราะห่างออกมา กูเลยสังเกตได้อย่างหนึ่งคือแกดื่มหนักมาก ไวน์ 12 ขวด เบียร์ขวด 30 ขวด แกกิน 2-3 วันหมด เวลามาทำงานแกซัดไวน์อย่างน้อย 2 แก้ว เบียร์อีก 2-3 ขวด ยังไม่รวมบุหรี่อีกวันละ 2 ซอง กูเลยเตือนแม่ว่าป๊าน่าจะไม่ไหวแล้ว ควรพาไปหาจิตแพทย์ไหม ที่แน่ๆ คือแกน่าจะติดเหล้า กูสังเกตเห็นแกดื่มตลอดเวลา บางทีเมามาทำงานด้วยซ้ำ (และมาทะเลาะกับแม่ที่ทำงานเป็นประจำ)
สองวันก่อนพอดีมีเรื่องเอกสาร กูพยายามโทรหาแก ระหว่างสิบโมงถึงบ่ายสอง ป๊าไม่รับสายกูสักสาย แม่บอกว่าไม่รู้ป๊าเป็นอะไร วันๆ เอาแต่นอน ไม่ทำอะไรเลย นอนตลอดเวลา ระยะหลังอาการอัลไซเมอร์(ตามกรรมพันธุ์)เริ่มกำเริบ ป๊าลืมเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เวลามีนัดอะไรที่เวลาต้องเป๊ะ จะทวนซ้ำในวันหนึ่งเป็นสิบๆ รอบ กูเลยบอกแม่ว่าอัลไซเมอร์เริ่มมาหรือเปล่า แม่กูเริ่มคล้อยตาม แต่จุดพีคมาถึงจนได้ ตอนเช้าแม่แวะเอาเอกสารมาให้กู แล้วบอกว่าป๊าอาการไม่ดีเลย ถ่ายเป็นเลือดเต็มห้องน้ำไปหมด ตัวซีดขาวไปทั้งตัว เมื่อคืนบ่นหนาวห่มผ้า 3 ผืน แต่เหงื่อออกทั้งตัว เดี๋ยวแม่จะไปซื้อของแล้วกลับไปดูป๊าก่อน กูบอกว่าให้แม่พาป๊าไปหาหมอเลย รอบก่อนก็เคยติดเชื้อในกระแสเลือดเพราะไม่ยอมไปหาหมอมาแล้ว รอบนี้ไปเถอะ
อีก 3 ชั่วโมงนิดๆ แม่โทรกลับมาร้องไห้ฟูมฟายใส่กู บอกว่าป๊าอ้วกเป็นเลือดอยู่ในห้องน้ำ อ้วกเต็มถังขยะเลย แม่โทรเรียกรถฉุกเฉินแล้ว กูก็แว้ดว่าทำไมเพิ่งโทร นี่มันตั้งนานแล้วนะ แม่บอกป๊าด่าไม่ยอมให้แม่พาไปหาหมอ ดุแม่ใหญ่ คือแกอายที่ตัวเองถ่ายเรี่ยราด แต่ตอนนี้ตัวป๊าเหลืองทั้งตัวแล้ว กูรู้ว่าอ้วกเป็นเลือดคืออาการไม่ดีแน่ๆ ก็พยายามปลอบแม่ที่ฟูมฟายไม่หยุด พอตอนเบรกโทรหาแม่ แม่บอกว่ารถพยาบาลรับป๊าไปแล้ว แต่แม่ไปด้วยไม่ได้เพราะมาตรการเรื่องโคโรน่า หมอบอกให้แม่โทรไปรพ.อีก 3 ชม.
พอครบเวลากูโทรหาแม่อีกรอบว่าป๊าเป็นยังไงบ้าง จากที่เล่ามาทั้งหมดนี่มีใครเดาได้บ้างว่าแกเป็นอะไร หมอบอกว่าป๊ากูเป็นตับแข็ง ไม่ใช่แค่จุดเดียวแต่หลายจุดเต็มตับไปหมดแล้ว ตอนนี้โคม่าอยู่ในไอซียู แต่เขายังไม่คอนเฟิร์มมาแล้วระยะที่เท่าไร รอแม่ไปโรงพยาบาลอีกที กูก็เฮ้อ คิดว่าจะทำยังไงต่อดีวะ ไม่รู้เลยว่ายังมีความพีครออยู่อีกดอกหนึ่ง
หลังเลิกงานแม่โทรมาอีกหลายสาย กูนึกว่าหมอโทรมาบอกว่าป๊าไปแล้ว แต่เปล่า แม่กำลังหากรมธรรม์ของป๊าอยู่ เพราะไม่แน่ใจว่ามีประกันอะไรของที่ไหนบ้าง สิ่งที่แม่เจอคือยอดตัดบัตรเครดิต ที่ตัดทีละ 1200-4500 บาท บางยอดโหดถึง 6600 บาท ตัดซ้ำๆ บางวันตัด 5-6 รอบ แม่พูดขึ้นมาว่าป๊ากำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า กูบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน บางทีอาจจะเป็นพนันออนไลน์ หรือถ้าคิดในแง่ดี ป๊าอาจจะเติมเกมเปิดกาชาก็ได้ (ป๊าเล่นเกมออนไลน์แบบจริงจัง) แม่กูก็งงว่ามีคนเติมเกมขนาดนั้นด้วยเหรอ กูเลยบอกว่าเหมือนนักร้องที่ชื่อเดอะทอยไง เติมเกมไป 3 ล้าน ทุกวันนี้ยังยอมคุยกับแม่เขาเลย แต่ถ้าแม่อยากรู้ว่าจ่ายค่าอะไร ให้ถ่ายใบแจ้งยอดมา กูจะลองกูเกิ้ลหาให้
ถึงตรงนี้กูเชื่อว่าคนที่อ่านคงคิดไปในทางคล้ายๆ กูว่าคงเล่นพนันไม่ก็เติมเกม กูพยายามเสิร์ชชื่อเว็บ เสิร์ชครั้งแรกแทบไม่เจออะไรเลย เป็นเว็บที่แปลกมาก เลยพยายามลองเข้าเว็บดู หน้าเว็บเขียนว่า 'operators of various websites providing mostly online live webcam entertainment services' กูคิดถึงคดีที่หมอตังค์เคยเล่าในรายการได้ จังหวะนั้นแม่ส่งอีกใบมาพอดี กูเสิร์ชหาเจอว่ามันจ่ายให้เว็บดอกมะลิ
ไอ้สัส ป๊าติดไลฟ์แชทคุยกับนางแบบนู้ด/ดาราหนังโป๊ ติดระดับที่ว่ามีวันหนึ่งจ่ายไป 20000 แม่กูไปรื้อใบแจ้งยอดบัตรเครดิตที่แกเก็บเอาไว้ทั้งหมด เอามาไล่ดูรายการทีละเดือนๆ ยอดไปตั้งแต่ปี 2016 แกเปย์เดือนละ 3000-10000 เดือนกุมภาที่ผ่านมาแกจ่ายไป 45,000 บาท เดือนที่แล้วช็อกสุด เพราะยอดตัดไป 85,000 บาท และเงินในบัญชีส่วนตัวของป๊า ที่แม่กูไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวเพราะใช้เงินคนละกระเป๋ากัน จากที่ควรจะมีเงินจ้างออกบวกกับเงินเดือนที่แม่ให้แต่ละเดือน ดีร้ายยังไงก็กันควรมีสัก 5 ล้าน ตอนนี้เหลือ 2.8 ล้าน ป๊ากูผลาญเงินเกือบ 2 ล้านไปใน 3 ปี ไม่ใช่ค่ารีโนเวทบ้าน ไม่ได้ซื้อรถยนต์ แต่เป็นค่าเว็บโป๊ล้วนๆ
กูไม่รู้ตอนนี้ควรจะรู้สึกยังไงดีเลยเพื่อนโม่ง ตอนนี้ป๊าก็ยังโคม่า ไม่รู้จะรอดพ้นคืนสองคืนนี้หรือเปล่า ต่อให้รอดมา อาการตับแข็งขนาดนั้นก็ไม่รู้จะอยู่ได้นานเท่าไร ยิ่งเรื่องเงินอีก แม่เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้เป็นสิบๆ ชั่วโมงแล้ว พูดตามตรงว่ากูรู้สึกว่างเปล่ามาก นิ่งแบบไม่มีน้ำตาสักหยด ไม่รู้ว่าปลงไปแล้ว หรือยังช็อก หรือสมองยังจัดลำดับไม่ถูกว่าควรกรี๊ดกับเรื่องไหนก่อนดี สมองมีแต่คิดว่าตอนนี้ต้องประคองกิจการแทนแม่ที่ต้องไปวุ่นวายเรื่องป๊าก่อน ที่เหลือเอาไว้คิดทีหลัง มั้ง
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ ขอโทษที่ยาวนะ
>>478 ป๊ามึงทำงานไรวะ เงินเปย์เงินเก็บเยอะมากเลยนะ แต่ที่มึงควรรู้สึกคือ เงินที่เค้าเสพติดกับของอย่างว่าอ่ะ เค้าแบ่งเงินเลี้ยงครอบครัวไว้ดีมากขนาดไหน บทบาทคนเป็นพ่อทำดีมากไหม ในฐานะสมาชิกครอบครัวมาเจอเรื่องลับที่เจ้าตัวก็ไม่เคยบอกนี่กูก็ทำใจยอมรับยากนะ แต่กูจะชั่งน้ำหนักก่อนเลยว่าที่เค้าเอาเวลาไปทำเรื่องพวกนี้ได้ แล้วบทบาทของหัวหน้าครอบครัวก็ทำดีต่อไปไหมหรือเหลวแหลกกว่าเดิม ถ้าเป็นอย่างที่แย่ๆทั้งนั้นกูจะสาปส่งไปพร้อมกับโรคพิษสุรา
>>478 อาเจียนเป็นเลือด + ประวัติดื่ม เลือดออกในกระเพาะอาหารร่วมหรือเปล่า อาจจะแอลลิซึ่มด้วย
เพื่อนโม่งควรโฟกัสงานแทนแม่ก่อน ร้องไห้ไปป๊าไม่ออกจากรพ. แถมยังต้องหาเงินไปจ่ายรพ. เหมือนเดิมจ่ะ
ส่วนสามล้านเปย์นางแบบนู้ด อันนี้โนคอมเม้นท์ ต้องไปสงบใจก่อนเพราะอ่านละนึกถึงหน้าพ่อตัวเอง โมโหปรี๊ดขึ้นมาตลอด 5555
>>480 วิศวกร ตำแหน่งที่ออกคือสูงมาก เป็นระดับหัวหน้าแล้ว ส่วนเรื่องดูแลดีหรือไม่ดี เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีหรือเปล่า บอกตามตรงว่ากูเลือนรางมาก กูจำได้ว่าป๊าเคยดี ดีมากๆ ป๊าใจดี ทำดุไปงั้นแต่ตามใจมาก อยากได้อะไรป๊าก็ซื้อให้หมด แต่ช่วงปีหลังๆ ป๊าเหี้ยใส่กูมากจริงๆ อะไรก็ลงกับกูทุกอย่าง กูทำอะไรก็ไม่เคยดีพอ พอคิดถึงที่เขาระบายอารมณ์ใส่กู คิดถึงที่กูทำงานงกๆ ทุกวัน วันหยุดก็ไม่ได้หยุด ส่วนเขาทำงานสบายๆ ไม่มีใครไปกดดัน คาดคั้นให้ทำนั่นทำนี่ ที่แกอยู่บ้านเฉยๆ แกเอาเวลาไปดื่ม เอาเงินไปเปย์นางแบบนู้ดหมดเป็นล้านๆ กูพูดตามตรงว่ากูไม่เห็นความดีอะไรของแกเลยตอนนี้
>>481 เขากำลังผ่าตัดอยู่ ฟังแล้วเหมือนที่มึงบอกว่าเลือดออกในกระเพาะอาหารด้วย เปอร์เซ็นต์ยังเสี่ยงอยู่ ส่วนกูไม่อยากรับรู้ห่าไรเลย ปวดหัว ทำงานแทนแม่ไปก่อนจริงๆ พยายามไม่คิดอะไร แต่มันโมโห โมโหชิบหาย เงินทั้งนั้นที่สูญไป
>>482 เพื่อนโม่ง มองแบบนี้ดูนะ อย่างน้อยเงินที่ป๊าเปย์ไปอ่ะ ณ ตอนนี้มันไม่ได้ทำให้ครอบครัวเพื่อนโม่งเดือดร้อนเรื่องเงิน โม่งก็คิดซะว่าป๊าซื้อความสุขที่แพงมาก คิดซะว่าป๊าซื้อปาเต็กสองเรือนแล้วทำหายก็ได้ มีอีกหลายบ้าน รวมถึงบ้านเราด้วย ที่ไม่ได้รวยมีเงินก้อนแต่ป๊าก็ยังซื้อความสุขให้ตัวเองจนครอบครัวฉิบหายทางการเงิน สถานการณ์ของเพื่อนโม่งดีกว่า เยอะด้วย
>>482 to be fair นะ เอาแค่เรื่องใช้เงิน ถ้าตามที่แม่มึงบอกว่า คนละกระเป๋ากัน หมายความว่าทั้งคู่กันเงินส่วนนึงเข้ากองกลางของบ้านไว้แล้ว และส่วนที่เขาเอาไปใช้ทิ้งใช้ขว้างคือเงินส่วนตัว ถ้าเขาจะเอาใช้เปย์ entertainment แล้ว so what วะ? คือมึงมองว่ามันโอเคถ้าเอาไปใช้รีโนเวทบ้าน ใช้ซื้อรถยนต์ ทำไมอะ? เพราะมันจะได้ประโยชน์ต่อตัวมึงงั้นเหรอ? เฮ้ มึงโตแล้วนะ ทำงานแล้ว มึงจะยังคาดหวังให้พ่อแม่เอาเงินส่วนตัวมาใช้เพื่อมึงอีกเหรอ
แล้วการเปย์เว็ปโป๊มันต่างจากกดกาชายังไงวะ จะอันไหนก็คือเสพติดจนเอาเงินไปผลาญไม่ต่างกัน ทำไมที่มึงยกตัวอย่างเดอะทอยเหมือนจะบอกว่าถ้าเป็นค่ากาชาจะอภัยให้ได้?
>>485 กูไม่ใช่ต้นเรื่องนะ แต่กุพอเข้าใจความรู้สึก คือมันส่งผลต่อความเป็นครอบครัวไง มันเหมือนรู้ว่าพ่อตัวเองไม่ได้มีแค่แม่คนเดียวอ่ะ ถึงจะเป็นแค่เปย์เพื่อคุย แต่มันเหมือนรู้ว่าพ่อมีความรู้สึกต่อคนอื่นนอกจากแม่ด้วยอ่ะ แล้วหนักขนาดเปย์เป็นล้านๆ มันก็จริงจังนะ เป็นความสุขแบบที่ทำให้ครอบครัวกระอักกระอ่วนอ่ะ
เหมือนมึงถามว่าถ้าเอาเงินไปเลี้ยงเมียน้อยแล้วเดือดร้อนอะไรนั่นแหละ กุว่าความรู้สึกไม่ต่างกัน มันเป็นเรื้องเสียเงินเพื่อกิจกรรมทางเพศเหมือนกัน ลูกมันก็ต้องรู้สึกผิดหวังอยู่แล้ว ให้เอาเงินไปเติมเกมยังรู้สึกดีกว่าอีก
แล้วกูว่ามันไม่แปลกนะถ้าจะรู้สึกดีกว่าว่าเอามารีโนเวตบ้านหรือซื้อรถ เพราะมันคือสมบัติ เป็นของครอบครัว อย่างน้อยมันยังเหลืออะไรให้จับต้องได้บ้าง ไม่ใช่ว่าต้นเรื่องมันจะขอเงินพ่อมันซะเมื่อไหร่ แล้วการทำแบบนี้มันก็ได้ประโยชน์ทุกคนอ่ะ ไปหาว่ามันหวังไปพ่อแม่เอาเงินมาเปย์มันก็รีบตัดสินเกินไปหน่อย
>>466 >>470 >>471 >>473 ถ้าให้กูบอกเรื่องราวไปไม่รู้ว่ามึงจะเข้าใจไหมนะ เพราะจากที่มึงเล่ามาเหมือนพวกมึงเติบโตมาจากครอบครัวที่ไม่สนใจเหี้ยไรกับชีวิตมึง ไม่อยากเสือกชีวิตมึงเยอะไป ของกูมันไม่ใช่ มันtoxic เพราะถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นหุ่นเชิด เป็นถ้วยรางวัล หรืออะไรก็ได้ที่ตามใจพวกแม่งอ่ะ จริงๆกูก็ลองตามนะ และพยายามทำให้มันได้ แต่สิ่งที่กูเจอคือ นอกจากจะพยายามควบคุมชีวิตกูทุกอย่าง ทั้งความเป็นส่วนตัว อาหารการกิน เรียน หรือตอนนี้ก็ลามปามควบคุมทรัพย์สินหลายๆตัวที่กูพยายามหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงกูด้วย สั่งให้กูต้องเป็นแบบนั้น ถ้าไม่ทำจะพยายามไล่กูออกจากบ้าน ตัดปัจจัยในการดำรงชีวิตพื้นฐานให้เหี้ยน(กูเจองี้ตังแต่เด็กๆเลย) แถมสั่งเหมือนว่าให้ทำแบบนี้ๆแต่ตัวพวกแม่งเองไม่มีปัญญาเป็นแบบอย่างให้ดูเลย เวลาพยายามเป็นแบบอย่างแล้วเค้าพลาดเอง มึงไม่เชื่อแน่ๆว่าเค้าโทษกูแบบอ้างสารพัดเหตุผลเหี้ยๆมาให้กูผิดให้ได้ทั้งๆที้กูยังไม่ลงมือทำด้วยซ้ำ ทุกวันนี้คือไม่ได้เห็นความสำเร็จของบุพการีตัวเองสักอย่าง ไม่มีอิสรภาพทางการเงินไรเลย สุดท้ายโทษว่าเป็นเพราะเลี้ยงกู ให้กำเนิดกู กูเป็นตัวถ่วงความเจริญพวกแม่ง แล้วของที่กูจะซื้อๆมา เค้าจะเสนอตัวมาให้ซื้อในชื่อเค้า(แต่กูจ่าย)เพราะอ้างว่าผ่อนผ่านบัตรเครดิตมันได้เอกสิทธิ์สารพัดบลาๆ พอเอาเข้าจริงถ้ากูพยายามตีตัวออกห่างจะขู่กูให้เอามาคืนให้หมด แล้วก่อนหน้านี้ใช้มุกยืมเงินกูตอนกูทำงานพาร์ทไทม์ ยืมแล้วไม่คืนนี่เยอะเอามากๆจนกูแทบไปตั้งตัวไม่ได้อีก เหมือนเค้ารู้อ่ะว่ากูจะหนีก็วางแผนฉุดกูล่วงหน้าไปแล้ว ล่าสุดที่จะขับรถไปส่งสัมที่ทำงาน เค้าหวังดีแต่ไม่ได้ไม่มีอะไรแอบแฝงนะ จริงๆจะเก็บข้อมูลว่ากูทำมาหากินตรงไหน ทำอะไร จะได้มาสืบได้ว่ากูจะหนีไปจริงๆแล้วจะสืบตามตัวเองให้เจอได้ไง ไม่กลับก็คงใส่ร้ายให้คนแวดล้อมใหม่ชิงชังกูไปอีก .... เล่าไปคนไม่เชื่อกูทั้งนั้น กูอยู่กับครอบครัวแบบนี้มา20กว่าปีเป็นคนแผนสูงกันอยู่แล้วทั้งนั้นกูเลยมืดแปดด้านกับครอบครัวแบบนี้ชิบหายเลย ถ้าพวกมึงไม่ได้เจอพ่อแม่ห่วยๆพยายามบงการชีวิตพวกมึง มึงลองถามความรู้สึกเพื่อนมึงเอานะว่ามีพ่อแม่แบบนี้ไหมแล้วรู้สึกยังไง
อนึ่ง
-บ้านไม่ใช่ชื่อกูเลย และกูไม่มีปัญญาซื้อแน่ๆ
-เงินรายได้จากค่าเช่าที่ พยายามโอนมาลงบัญชีกูเพื่อเลี่ยงภาษีเงินได้ฯ
-เงินยืมอะไรไม่มี แต่คนจะทวงเงินกรมธรรม์อ่ะมึง มันก็สุดฟ้าหล้าเขียวตามทวงอยู่ดี
-อิจฉาพวกมึงที่เค้ายังให้อะไรมึงจนจบ ป.ตรี บ้าง พ่อแม่กูไม่เคยจะผลักให้กูมีใบปริญญาเพื่อทำงานนั่งโต๊ะสักคน
ไอ้สัสเครียดหวะ เหมือนติดอยู่ในคุกเลยตอนนี้กูไม่มีงานคือจบมาซักพักละเเต่หางานไม่ได้ซักทีพ่อกูก็ไม่ได้ทํางานเลยพากูไปช่วยญาติขายข้าว (กูกับพ่อไปค้างที่ร้านเลยโอกาศกลับบ้านเเทบไม่มี)ประเด็นคือญาติคนนี้เป็นน้องพ่อเป็นผญที่หอบลูกสาวตัวเองที่เสือกมีเรียนออนไลท์ทุกวันมาทํางานด้วยความเหี้ยคือกูไม่มีประสบการณ์ทํางานด้านนี้เลยพอเริ่มงานวันที่สองญาติคนนั้นเเม่งเสือกสั่งอะไรที่กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรคือไม่อธิบายเหี้ยอะไรเลยนะเเหละกูก็ต้องวกไปถามพ่อที่กําลังยุ่งหลังร้านอีกเเล้วก็ใช่กูโดนบ่นทั้งที่กูเเค่ถามส่วนอีลูกญาตินี่ก็ไม่รู้เป็นห่าไรเหมือนไม่ปกติคือชอบพูดคนเดียวตลอดเวลาทั้งที่ไม่มีใครสนทนาด้วยเเต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักประเด็นหลักคือกูที่ไม่เป็นงานอยู่เเล้วเสือกมาเจออีน้องนี่ทําตัวบ้งๆต่อหน้าลูกค้าเเม่งอย่างpain จากนั้นมีญาติผญอีกคนมาช่วยขาย(ขอเรียกคนนี้ว่าเจ๊ละกัน)คนนี้เป็นเจ้าของร้าน+บ้านนี้มาก่อน(คือที่ๆกูกับพ่อเเละญาติมาขายนะเเหละ)เพราะเคยขายของอยู่ที่นี่เพราะงั้นใครเดินเข้าร้านรู้จักหมดคือค้าขายเก่งจนไปที่อื่นก็ขายของตลอดจนรวยอะ ที่เขามาเพราะเขามาช่วยเทรนญาติผญคนน้องพ่อกูซึ่งกูลืมเเล้วว่าคนนี้เป็นลําดับพี่หรือน้องอย่างว่าอะลูกหลานไทยเชื้อสายจีน มันเกิดความชิบหายตรงที่สามคนนี้ พ่อ ญาติ เจ๊ นิสัยกูไม่โอเคเลยอีกคนจะเอานี่อีกคนก็เร่งจังวะอีกคนพอไม่ได้ดั่งใจก็สบถน่ารำคาญ พอขายไปซักพักช่วงใกล้ปิดร้านมีดราม่าญาติคนนั้นทนไม่ใหวจากคําด่าคํากดดันของเจ๊+ปัญหาส่วนตัวเลยทะเลาะกับเจ๊จนร้องให้หนีขึ้นห้องปล่อยให้กูกับพ่อเเละเจ๊นั่งขายของจนปิดร้าน พอปิดร้านเเม่งทะเลาะกันยาวเลยทะเลาะกันจนมีประโยคที่ญาติบอกว่าไม่อยากขายเเล้วในใจกูเชียร์เอาเลยกูรำคาญพวกมึงมากกูขอกลับบ้านไปหางานเเถวบ้านดีกว่างี้ เเต่สุดท้ายเสือกขายต่อควย!!!!ส่วนอีน้องลูกญาติคนนั้นก็โดนสวดทําไมเรียนเสร็จไม่ลงมาช่วยน้องมันก็ร้องให้เเล้วสาธยายยาว ประเด็นคือเจ๊เขาขายมาก่อนเเล้วเวลาสั่งอะไรอารมณ์เเบบอยากได้ทันทีเเต่ไม่ดูเลยว่ามีเเค่สามคนที่ช่วยขายมันจะไปทันใจได้ไงเเต่ละคนมันไม่เหมือนกันโว้ยยยย เเล้วจะบอกที่เหี้ยคือเเม่งจะให้ขายเเบบขาย ทุก วัน ใช่ขายทุกวันไม่มีวันหยุดอันนี้มันเหมือนเป็นทาสอะมันเหนื่อยนะเว้ยหลังจากเก็บร้านก็ต้องเตรียมวัตุดิบใว้ขายต่อวันต่อไปกว่าจะมีเวลาพักก็2ทุ่มอะตื่นขายตี5ร้านเปิด6โมง เเล้วยังไม่มีวันหยุดอีกควยเอ้ยเห็นเป็นอะไรนี่คนนะเว้ยไม่ใช่หุ่นยนตร์เวลาพักระหว่างขายยังไม่ค่อยมีอะเเล้วจะหาเงินไปเพื่ออะไรในเมื่อมีเวลาให้ผ่อนปรนเลย กูไม่รู้ว่าร้านข้าวที่อื่นเป็นเเบบกูมั้ยที่ไม่มีวันหยุดเเต่กูไม่โอเคเดี๊ยวได้ตายห่าก่อนใช้เงินอะ เเล้วที่เหี้ยคือร้านนี้ดังในระเเวกนั้นขายดีสัสจากที่กูอยู่ตอนนี้เเต่สุขภาพจิตกูเริ่มเเย่ลงเเถมป่านนี้ชาวบ้านที่ไปเเดกคงนินทาสนุกปากอะเพราะญาติคนนั้นกับเจ๊ยืนทะเลาะกันให้ลูกค้าเห็นกลัวเเม่งชื่อเสียจะลามมาถึงกู เครียดหวะอยากออกจากที่นี่
>>484 มันจะได้เดือดร้อนเรื่องเงินก็ค่ารักษาพยาบาลนี่แหละ ถ้าป๊ายังไม่หยุดเปย์แบบนี้ กลัวแต่จะถึงขั้นกู้หนี้ยืมสินว่ะ
>>485 มันไม่แฟร์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะคนละกระเป๋าในที่นี้ มันไม่มีเงินส่วนกลาง เพราะตอนนี้เงินส่วนกลางคือเงินจากกิจการที่บ้านล้วนๆ เงินเดือนป๊า ป๊าเอาไปจ่ายค่าน้ำค่าไฟก็จริง เพราะเราไม่อยากทำลายความภาคภูมิใจของป๊า แต่การซื้อของอื่นๆ ที่เป็นเงินก้อน ไม่ว่าจะติดแอร์เพิ่ม ทำสวนใหม่ เติมน้ำมันรถ 3-4 คัน ทั้งหมดคือเงินร้านทั้งนั้น เงินที่กูกับแม่หลังขดหลังแข็งทำงาน วันละสิบสี่ชั่วโมงแทบจะเจ็ดวันต่อสัปดาห์ ระหว่างที่ป๊าอยู่บ้านไลฟ์แชทกับนางแบบนู้ด ปัญหาคือเงินที่ป๊าเปย์มันมากขึ้นทุกวัน มันไม่เหมือนทอยที่รายรับมากกว่ารายจ่าย จะเติมเกมสามล้านก็ไม่มีปัญหานะเว้ย นี่คือเงินเดือนสี่หมื่น แต่เงินที่เปย์มันมากกว่าสองเท่าแล้ว มันมากจนกินเงินเก็บไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ล้มไป เดือนนี้อาจล่อเป็นแสนก็ได้ แล้วนี่คือป๊าไปยกเลิกประกันชีวิตเอาเบี้ยคืนตั้งแต่ปี 2019 เงินที่ได้หายไปกับการเปย์เว็บโป๊หมด แต่เสือกทำประกันชีวิตแม่เพิ่มวงเงินถ้าแม่ตายไปอีก 5 ล้าน 55555555555555 ป๊าตายแม่ไม่ได้อะไร แม่ตายป๊ารับทรัพย์เต็มๆ
แล้วนี่คือผ่าตัดใหญ่ ทำ shunt ไม่รู้จะหมดไปอีกกี่ล้าน เงินที่ป๊าควรจะได้ใช้ตอนเกษียณกลายเป็นว่าหายไปกับเว็บโป๊ กับค่ารักษาตัวจากโรคตับแข็งที่เกิดจากการดื่มเป็นบ้าเป็นหลัง ถึงเวลาที่ป๊าป่วยโคม่า คนที่ต้องมาดูแลป๊าไม่ใช่นางแบบโป๊ที่เปย์ไปเป็นล้านๆ นั่น แต่เป็นคนที่บ้าน เป็นแม่ที่ป๊าไม่เคยควักกระเป๋าซื้ออะไรให้เลยตั้งแต่ตกงาน แม้แต่เวลาไปกินข้าวด้วยกันรายเดือน คนจ่ายยังเป็นแม่ด้วยซ้ำ มึงด่วนตัดสินมากที่คิดว่ากูเห็นแก่เงิน อยากให้ป๊าเปย์กู กูไม่เคยอยากได้เงินป๊าสักบาท กูย้ายออกมาอยู่ของกูตั้งแต่เขาตกงานแล้วมาประสาทเสียใส่กูแล้ว เงินที่ใช้ทุกบาททุกสตางค์ เสื้อผ้า ข้าวของทุกอย่าง น้ำพักน้ำแรงกูทั้งนั้น กูผิดหวังในผิดหวัง ผิดหวังแบบซ้ำซ้อน ผิดหวังจนไม่อยากจะมองหน้า มึงเห็นแต่ว่ากูหวังเงินเขา ทั้งที่ความจริงคือกูเข้าข้างแม่ ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่กูเห็นคือแม่ที่โทรม เครียดทั้งเรื่องป๊าป่วย เรื่องเปย์เว็บโป๊ เรื่องที่ว่าจะจัดการกับกิจการยังไงต่อไป ป๊าซื้อความสุขให้ตัวเองโดยไม่คิดถึงคนอื่น แล้วกูสงสารแม่ สงสารน้องที่เทิดทูนป๊าชิบหาย สงสารตัวเองไม่ได้เลยเหรอ
>>487 ขอบคุณที่เข้าใจนะเพื่อนโม่ง ขอบคุณจริงๆ
>>490 เห็นใจบ้านมึงระดับนึงจริงๆนะ ตอนแรกกูจะถามว่าป๊ามึงโดนขโมยบัตรไปใช้ไหมหรืออะไรยังไง แต่พออ่านมาเจอที่ป๊ามึงยกเลิกประกันชีวิตนี่คือเหี้ยจริงละ .... ถ้าเป็นไปได้นะ ร่างโคม่าแบบนั้นสมควรยกเลิกผ่าตัดใหญ่ เอาเข้า รพ. รัฐห่วยๆเป็นผู้ป่วยในโง่ๆให้หมอคอยเปลี่ยนน้ำเกลือกับสารอาหารให้รอวันตายนั่นแหละ หรือตอนตายถ้าไม่มีใครจัดการศพ มึงควักเงินจ่ายส่งไปฝังไว้ในสุสานศพไร้ญาติไปเลย ใครจะฟ้องว่ามึงเนรคุณ มึงเก็บหลักฐานไว้นะ มันมีน้ำหนักมาก ทั้งบิลบัตรเครดิต ทั้งการยกเลิกประกันชีวิตตัวเอง แต่ถ้ามึงมองว่าเค้าทำผิดยังไงก็พร้อมให้อภัยเสมอก็แล้วแต่ แต่กับกูคือไม่น่าให้อภัยเลย ทำตัวแบบไม่เอาครอบครัวจริงๆ
>>490 เรื่องของมึงโครตแย่ แม่งทำให้รู้สึกเลยว่าคำว่า ”ครอบครัว” แม่งมีน้ำหนักของความรับผิดชอบสูงมาก ถ้ารับผิดชอบไม่ได้ก็อย่ามี เพราะเวลาทุกข์หรือสุขมันไม่ใช่ประเด็นของคนๆเดียว แต่มันกระทบกับครอบครัวทั้งหมด
พูดก็พูดเถอะถึงจะมีบางโม่งบอกว่าเงินส่วนตัวเอาไปใช้ส่วนตัวยังไงก็ได้แต่ความเป็นจริงคือเวลามีปัญหาอะไร ถ้าเงินส่วนตัวเอาไปหาความสุขใส่ตัวหมดแล้ว สุดท้ายก็ต้องมากระทบครอบครัวอยู่ดี คนในครอบครัวจะทิ้งก็ไม่ได้ ต้องมาคอยแบกคนที่เอาแต่ความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง แบบนี้มันแฟร์ตรงไหน เพราะคำว่าครอบครัวมันคือการเกื้อหนุนกันไง ไม่ใช่ว่าอะไรแฟร์ อะไรไม่แฟร์ ถ้าอยากแฟร์ตอนเดือดร้อนก็อย่ามาพึ่งพาดิ แล้วคนที่ตัดสินใจมีครอบครัวคือพ่อแม่ เพราะงั้นเลยต้องมีความรับผิดชอบต่อครอบครัวไง จะอ้างว่าความสุขส่วนตัวแล้วไม่มองอนาคตของครอบครัว แบบนี่กูว่าไม่ถูกต้อง
>>488 กุเข้าใจมึง แต่กุคิดว่าปัญหามึงแก้ไม่ยาก อย่างที่เคยพูดไปน่ะแหละ คือมึงต้องดูว่ามึงมีชื่อเป็นเจ้าของอะไร ขู่ยึดคืนแล้วไงวะ อัดเสียงไว้ขู่กลับยังได้ เอาเป็นว่าเรียบเรียงว่าตัวเองเป็นเจ้าของอะไรบ้าง จะออกจากบ้านก็แค่อ้างว่าได้งานต่างจังหวัด หรืออยู่ไกลบ้าน ถ้าจะตามไปดูก็พาไปคนละที่กับที่ทำงานก็ได้ ในขั้นแรกมันต้อง setting ทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง พอพร้อมแล้วก็บาย
>>489 มึงหางานใหม่ระหว่างนั้นไม่ได้หรอ
>>492 กะลังหาอยู่กะว่าจะไปเปิดเป็นฟรีเเลนท์ในเว็บฟาสเวิร์คเเล้วนั่งทํางานที่บ้านที่จากมา เเต่พ่อกูเสือกบอกว่าเเม่งไม่มีจังหวะกลับบ้าน มึงคิดดูนี่ใกล้สงกรานตร์3วัน ร้านนี้เเม่งไม่หยุดอะเเม่งขายวันสงกรานตร์3วันรวด พ่อมึงตายคนในนี้มีเเค่4คนคนไม่พอทํางานสัสๆพอพ่อกูจังหวะหงุดหงิดเหี้ยไรก็ชอบมาลงที่กูน่าเบื่อสัส ไม่หาลูกจ้างมาช่วยวะถ้ามันไม่เป็นก็เเค่สอนมันเค่นั้นเพราะกูรู้ว่าไอ้ญาติพวกนี้ไม่ว่าจะลูกจ้างหรือญาติด้วยกันเเม่งก็ใช้งานเเบบโขกสับอยู่ดี นี่ตั้งเเต่มาทํากูกับพ่อไม่ได้เงินสักเเดงเงินเเม่งเสือกเป็นเงินรวมในตระกร้ามีหน้าที่เเค่เอาไปซื้อวัตถุดิบเตรียมขายวันต่อไปกับซื้อของกินตามเวลาเหมือนกูไปเป็นขี้ข้าตัวเเถมอะกูมีหนี้กยศต้องจ่ายนะเว้ย
>>492 " ขู่ยึดคืนแล้วไงวะ อัดเสียงไว้ขู่กลับยังได้ " มึง มันไม่เชื่อคำขู่เหี้ยไรทั้งนั้นนะ แล้วกูไม่ใช่ว่าแก้ตัวไปเรื่อย กูทำแล้วจริงๆ ไอที่มึงว่ามาให้ไปดูที่ทำงานคนละที่กับที่จริงกันอ่ะ นั่นก็ทำแล้ว ที่แม่งนรกคือ ไอที่ๆกูตั้งใจไปสัมเสือกไม่รับกู แต่ไอที่ๆเขารู้ว่าทำงานที่ไหนแล้วพากูไปสัมเสือกต้องการตัวกูมาก ระดับครอบครัวบ้านกู ถ้ากูออกมาข้างนอกได้ คนในบ้านคอยขับรถมาจอดรอหน้าที่ทำงาน ตามจิก ตามด่า ตามสารพัดเหมือนเจ้ากรรมนายเวรทุกครั้งที่มึงจะเลิกงานเพราะเหมือนมึงคือลูกหนี้ที่ต้องมาเลี้ยงดูชดใช้เค้าเป็นการตอบแทนที่เค้าเลี้ยงดูมา(ถึงจะเลี้ยงดูมาเหี้ยๆก็ตาม) เป็นมึงมึงจะทำไง จะให้กูฆ่าแม่งตายไปพร้อมกับกูไหมอ่ะ
>>493 มึงบรรลุนิติภาวะหรือยังวะ? ทำไมเหมือนมึงดูไม่ค่อยมีที่ไปยังไงไม่รู้หว่ะ ถ้ามึงรู้สึกไม่ดีจริงๆอายุมึงถึง18 มึงรีบออกมาเหอะ หรือมีภาระติดพันอะไรมึงออกมาได้กูว่าควรออกมาก่อน จริงๆกยศถ้ายอดไม่สูงลิบลิ่ว เทอมถัดไปมึงไม่กู้เพิ่มหนี้มึงก็จบแต่ตรงนั้น แล้วปีไหนไม่พร้อมจริงจังมึงเจรจาขอยืดหนี้ไปหน่อยไม่ได้เหรอ? กูว่าเจ้าหนี้รายนี้นี่โหดแค่ตอนมาขอกู้นะ ตอนคืนถ้าไม่งี่เง่าทวงหนี้ไม่ดุเลย กูไม่รู้ว่าสถานะมึงคืออะไรไม่งั้นคงแนะนำมากกว่านี้ได้
ไอ้เหี้ยเอ้ย ปกติกูไม่อะไรกับการมีไข้แล้วไม่ตรวจATK แต่พอกูมีสอบทำงานที่ห้ามติดโควิดไม่งั้นวืด คนรอบตัวกูปล่อยปะละเลยกันหมด แม่กูมีไข้กูบอกให้ลองตรวจแม่งไม่ตรวจแล้วบอกว่าซีเรียส ผ่านมาสองวันไม่หายกูบังคับตรวจยังบอกกูบ้าเกินไป สรุปสองขีด สัสๆๆๆๆ กูตรวจแล้วยังไม่เกม แต่ไม่รู้จะรอดอีกนานมั้ย
ตอนนี้อายุ 22 กำลังจะจบ แล้วกูกำลังทำโปรเจ็คธุรกิจ เพราะว่าบ้านกูจน กูอยากรวยเร็วๆ แล้วจำเป็นต้องไปขอความช่วยเหลือพ่อแม่ พอเล่าให้ฟังเค้าว่าความฝันกูมันใหญ่เกินไป กูเลยบอกว่ามันไม่ใหญ่สำหรับกู กูเชื่อว่ากํทำได้ แล้วแม่กูก็หัวเราะใส่กูใหญ่เลย แล้วด้วยตั้งแต่เกิดมากูก็โดนเค้าหัวเราะความสามารถกูมาตลอดมันเลยกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ก็พูดไปทั้งน้ำตา พยายามบอกเค้าว่ากูรู้สึกอะไร ทีนี้แม่งยิ่งได้ใจเค้าใหญ่หัวเราะใส่กูเหมือนคนบ้า ทั้งที่กูเจ็บปวดมาก
>>494 คือตอนนี้นอกจากที่ๆบ้านมึงรู้จักแล้ว มึงไม่มีตัวเลือกอื่นเลยใช่มั้ย ที่อื่นทั้งหมดไม่รับมึง? ถ้าไม่งั้นก็ทำที่รั่นไปก่อน ถ้าบ้านมึงบอกจะมารับก็บอกว่ามีกิจกรรมปาร์ตี้นอกสถานที่กับที่ทำงาน กลับดึกไม่ต้องรอ หรือทำโอที แล้วก็หาที่อยู่ไปพลางๆ ไปๆมาๆบอกลาออกจากที่เดิมแล้วได้งานที่ใหม่อยู่ไกลมากแล้วก็ออกจากบ้านมา ถ้าคนมันจะออกใครมันจะห้ามได้วะ มึงจะโดนล่ามโซ่ติดผนังรึไง
ปัญหาคือมึงกลัวว่าเค้าขู่จะแจ้งความ แล้วมึงทำไรผิดเค้าถึงจะแจ้งความเอาผิดมึงได้ มึงขโมยของรึเปล่าก็เปล่า เงินในบัญชีก็ชื่อมึง แถมเงินนั้นมึงก็บอกว่าเอามาลงชื่อมึงเพื่อเลี่ยงภาษี แม่งคงจะแจ้งความให้ตัวเองโดนเล่นหรอก ถึงได้ให้อัดเสียงเก็บไว้ โดนหนักๆเมื่อไหร่ก็บอกว่ามึงจะแจ้งสรรพากร เจ็บกับทุกคน คิดว่าเค้าจะยอมแลกมั้ยไปคิดเอาเองเพราะกุไม่รู้จักครอบครัวมึง แต่บ้านมึงก็มีชนักติดหลังเหอะ ไม่ได้ถือไพ่เหนือกว่าอะไรเลย หรือเอาง่ายสุดคือออกมาตัวเปล่าเค้าจะทำไรมึงได้หรอ
แต่ปัญหานี่จะแก้ได้มั้ยก็อยู่ที่มึงทั้งนั้น ขนาดมึงอึดอัดจนมาโวยวายได้ยาวเหยียดแต่ก็ยังปล่อยที่บ้านรู้ที่ทำงานตัวเองได้ ถึงสุดท้ายโกหกว่าได้ที่ใหม่ไปแต่เด๋วเค้าก็รู้อยู่ดี เพราะเค้าก็จะถามๆๆว่าที่ไหนๆอ่ะ มึงก็ต้องแก้ปัญหาด้วยคัวเองมั้ยวะ
กุแปลกใจมาก มึงเรียนจบแล้ว อายุก็ไม่น้อย หาเลี้ยงตัวเองได้แล้วแต่แค่ขัดขืนที่บ้านยังทำไม่ได้เพราะกลัวโดนยึดตัง ถ้าเพนพ้อยคือไม่อยากคืนเงินก็ไปศึกษากฎหมายนู่น
ถ้ามีปัญหากับคนในครอบครัว ที่ทรีทเราเหี้ยมาตลอดชีวิต แต่ส่งเราเรียนจนจบ แล้วทะเลาะกันจนเขายอมย้ายไปอยุ่ที่อื่นนี่ กูควรรู้สึกผิดปะวะ
หลังจากนี้ ก็จะด่ากันได้เต็มเหนี่ยว
โม่งมีแนะนำวิธีบอกพ่อแม่อ้อมๆให้เค้าลดความเรื่องเยอะลงซักพักมั้ย ช่วงนี้กูเหนื่อยกับงานมาก
แล้วต้องมาเจอพ่อแม่ทำตัวแบบนี้อีกยิ่งเหนื่อย ชักรู้สึกว่าความอดทนมันใกล้หมดเต็มทนละ แต่เป็นไปได้ก็อยากให้มันลดๆลงก่อนกูจะเผลอระเบิดใส่
กูอยากหางานเเต่ตอนนี้ติดร่างเเหไปกับพ่อกินอยู่นอนที่ร้านญาติถ้ากูบอกเขาว่าขอกลับไปอยู่บ้านไปทําเรซูเม่ส่งสมัครงานเเล้วให้เขาส่งเงินค่ากินอยู่มาให้มันจะดูเหี้ยไปป่าววะเเต่กูอยู่นี่ไม่ใหวจริงพอไม่ได้ทํางานที่ถนัดเเต่ละวันมันน่าเบื่อมากๆ
>>513 ถ้ามึงอยู่ในวัยผู้ใหญ่ เรียนจบแล้ว แน่นอนว่าเหี้ย คือมึงต้องเลี้ยงดูตัวเองได้แล้วไม่ใช่เกาะพ่อแม่กิน การที่มึงจะกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวหางานมันไม่ผิด แต่มันดหี้ยตรงที่มึงบอกให้พ่อส่งค่ากินใช้ของมึงมาให้ นั่นมันคือส่วนที่มึงต้องรับผิดชอบนะ
ปัญหาคือถ้ามึงคิดว่าทำงานที่ร้านญาติไม่ไหว มึงก็ต้องออกไปทำงานที่อื่นเพื่อรับผิดชอบตัวเองบ้าง ไม่ใช่อ้างว่าจะทำพอร์ต พ่อต้องเลี้ยงต่อหน่อย แบบนี้มันไร้ความรับผิดชอบอ่ะมึง คือมึงอยู่ในจุดที่ต้องดิ้นรนเองแล้ว งานแรงงานที่ไม่ต้องใช้พอร์ตที่มึงจะใช้หาเลี้ยงชีพไปวันๆก็มี ก็ทำระหว่างทำพอร์ตไปก็ได้ ถ้าไม่ไหวจะพึ่งพาพ่อแม่บ้างก็ได้แต่ไม่ใช่ให้เค้ารับผิดชอบค่ากินอยู่ทั้งชีวิตมึง มันเหมือนมึงอยากลาออกจากงานเพื่อมาทำพอร์ต แต่เอาภาระเรื่องตัวเองไปโยนให้คนอื่นรับผิดชอบแทนอ่ะ พ่อมึงก็จะมีเงินน้อยกว่าเดิมเพราะต้องเลี้ยงมึงที่เอาแต่บอกจะอยู่บ้านทำพอร์ตเพื่ออนาคต บลาๆ กุว่ามันเอาแต่ได้เกินไปหน่อย ใครๆเค้าก็เหนื่อย พ่อมึงก็เหนื่อย มึงไม่สู้แล้วยังเอาชีวิตตัวเองไปให้เค้ารับผิดชอบต่ออีก แบบนี้กูว่าไม่ไหวอ่ะ
อยู่ๆพ่อกูมาถามชื่อแม่กูว่าชื่อเขียนยังไง นามสกุลเขียนยังไง พอถามหาเหตุผลก็เงียบ นี่กูเผลอให้ไปแล้วจะเอาไปทำอะไรได้บ้างไหมวะนั่น
ขอแพร่มหน่อยนะ
กู take it for granted มาตลอดเลยว่ะ
มัวแต่คิดว่าตัวเองช่างโชคไม่ดีที่เกิดมาในครอบครัวที่ตีกรอบ เลี้ยงมาแบบเอเชี่ยนๆ แอบบิวส์กูในหลายๆทางจนในที่สุดกูก็ออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่น
พอออกมาอยู่เอง ดูแลตัวเอง มีเวลาว่างมากพอมันทำให้ได้คิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านๆมาที่พ่อแม่เลี้ยงกูมาตั้งแต่เด็ก
ด้านที่ไม่ดีก็เยอะ แต่ด้านดีๆที่เค้ามอบให้มันก็เยอะจนไม่รู้จะตอบแทนยังไงได้หมดเลย
ตอนนี้กูรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ตอนนี้พ่ออายุเจ็ดสิบแล้ว มีเจ็บป่วยบ้างตามประสาคนแก่ แต่ก็ยังสุขภาพดี เดินเหินได้สะดวก
ไม่รู้จะมีเวลาอีกนานแค่ไหนแต่กูอยากจะทำให้เค้าภูมิใจ ให้เขารู้ว่าความเหนื่อยยากตลอดสามสิบปีของเค้าไม่ได้สูญเปล่า เลี้ยงเด็กเหี้ยๆคนนึงจนเป็นผู้เป็นคนได้ กลับไปกอดเขาในทุกๆครั้งที่เจอกัน ถึงพวกเขาจะไม่ได้เก่งด้านการแสดงความรัก แต่กูเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ได้นี่หว่า
เพื่อทั้งกูและก็เค้า ไม่รู้จำได้มั๊ย แต่ด้วยเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที อยากจะให้แม้ต้องจากกัน เป็นการจากกันที่ไม่มีตะกอนอะไรค้างคาในใจ
ไม่อยากจะรู้สึกแบบ ถ้ารู้อย่างงี้น่าจะทำดีกับพ่อแม่มากกว่านี้ ถ้ารู้งี้น่าจะบอกรักเขาในวันที่เขายังได้ยิน
สู้ๆนะตัวกู
>>517 มึงโชคดี ถ้ามึงเจอเวอร์ชั่นตีกรอบแล้วพ่อแม่มึงเป็นคนเหี้ยๆ พยายามปิดหูปิดตามึงให้ได้ทุกทาง จะให้มึงเป็นแบบนั้นแบบนี้แต่พวกแม่งไม่มีปัญญาเป็นแบบอย่างให้ได้ วินัยก็เสื่อมยังจะมาสอนกู มีเงินใช้หลังเกษียณก็ไม่มียังจะพยายามเกาะกูแล้วหาแนวทวงบุญคุณ รื้อฟื้นไรได้แม่งก็พยายามทำ มึงเจองี้ไปชีวิตมึงจะไม่หวนหาความดีที่พ่อแม่มึงเคยทำให้ กูยัดเป็นแต่หน้าที่ล้วนๆเลย ถ้าเลี้ยงกูพร้อมได้ชีวิตกูอย่างน้อยๆต้องได้ใบปริญญาขึ้นมาสักใบ ไม่ใช่ทำงานค่าแรงขั้นต่ำแบบนี้ บอกเลยว่าลึกๆแอบอิจชีวิตมึง
>>518
กู517นะ พ่อแม่กูเหมือนที่มึงว่ามาเกือบทุกอย่าง 555
ที่ต่างมีแค่พ่อแม่กูแก่แล้วมีตังค์ 555 ตั้งแต่กูจำความได้กูเห็นเขาเป็นบ้าประสาทแดกลงกับกูทุกอย่าง แต่เบื้องหลังสถานการณ์ในบ้านคือโดนต้มยำกุ้ง กงสีล้มละลายอะ มีหนี้หลายสิบล้าน แต่ก็พยายามเลี้ยงไม่ให้กูรับรู้ถึงความลำบากทางการเงิน ส่งเรียนที่ดีๆ แม้จะบังคับเส้นทางชีวิตกูทุกอย่าง ซึ่งตอนนี้กูปีกกล้าขาแข็งพอที่จะเข้าใจได้แล้วว่าพ่อแม่กูมันก็แค่คนบกพร่องสองคนที่พยายามอย่างที่สุดแล้วในการเลี้ยงกูอะ หลายอย่างก็บ้งๆ หลายอย่างก็ทำกูอยากฆ่าตัวตายจนกูอยู่ในบ้านไม่ได้ แต่กูรู้สึกว่ากูในวันนี้แกร่งพอที่จะเป็นคนโอบอุ้มเศษซากคำว่าครอบครัวนี้แล้ว โตพอที่จะเป็นฝ่ายหยิบยื่นความรักให้ครอบครัวก่อนอย่างที่กูเคยอยากได้ ก็เลยลงมือทำมันก่อนจะตายจากกันไป ประมาณนั้น
>>519 ถึงได้บอกไงโม่งว่ามึงอ่ะโชคดีมาก พ่อแม่มึงโอบอุ้มครอบครัวผุๆพังๆเพื่อให้มึงมีชีวิตจนได้ ป.ตรี แล้วมีเงินเลี้ยงตัวเองได้แบบไม่ต้องมารบเร้ามึงมากมาย ของกูคือไม่ใช่ ทุกวันนี้พยายามควบคุมชีวิตกู พยายามให้กูเลี้ยง อยากรู้ว่าสังคมรอบตัวกูคือใครคืออะไร อยากหนีก็หนีลำบาก อึดอัดมาก ถ้าพวกแม่งตาย ใครเหี้ยสุด กูส่งไปฝังสุสานไร้ญาติให้หมด
>>519 มีงโชคดีแล้วล่ะ อย่างน้อยพ่อแม่มึงก็พยายามเลี้ยงมึงอย่างเต็มที่ถึงแม้มันจะขาดๆเกินๆไปหน่อยแต่มึงก็ยังรู้สึกได้ พ่อกูนี่เหมือน 518 เป๊ะ เงินแม่งก็ไม่มีงานแม่งก็ไม่ทำเอาแต่เกาะปู่ย่ากับแม่กูกินไปวัน และแม่งก็ไปเที่ยวตีกระหรี่+รูดบัตรเครดิตหมดเดือนเป็นแสนๆ เอาเงินเป็นสิบๆล้านไปลงทุนกับอะไรโง่ๆกะว่าแม่งจะได้สบายไม่ต้องทำงานสุดท้ายก็เจ๊งจากครอบครัวค่อนข้างรวยสุดท้ายแม่งแทบไม่เหลือเงิน เรื่องเลี้ยงลูกก็ไม่ช่วยเลี้ยงห่าไรหรอกตอนกูเด็กๆนี่เจอหน้ากูก็ด่าไม่ก็ตี ช่วงนึงแม่งกูโดนตีจนเนื้อแตกเกือบทุกวัน กูทำไรได้ดีแม่งก็เอาแต่ยกตัวเองสมัยก่อนมาข่มอยู่นั่นแหละ สมัยก่อนแม่งเก่งโง้นสมัยก่อนแม่งเก่งงี้ พอกูโตขึ้นมาหน่อยนานๆทีแม่งก็ทำมาเป็นพูดดีๆกับกูแบบรักกูอย่างนู้นรักกูอย่างนี้งี้ แต่คำพูดกับการกระทำแม่งสวนทางกันชิบหายเลย รู้สึกได้เลยว่าแม่งก็แค่กลัวว่าพอตอนแก่ไปเดี๋ยวไม่มีคนมาเลี้ยงแค่นั้นแหละ ทุกวันนี้พ่อกูแม่งยังพยายามทวงบุญคุณกับกูอยู่เลยเอาห่าไรมาทวงก็ไม่รู้ กูรู้สึกดีกับพ่อกูครั้งสุดท้ายก็ตอนกู 5 ขวบนู่นนนนน ที่เหลือแม่งไม่มีหรอกความดีอะ นี่โชคดีว่าแม่กูกับญาติกูเลี้ยงมาโอเคไม่งั้นทุกวันนี้แม่งไปทำห่าไรอยู่ไหนก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ที่ยังคุยกับพ่อกูอยู่นี่ก็เพราะเห็นแก่แม่กูล้วนๆ
กูไม่ชอบพ่อตัวเองเลย แบบไม่ชอบมากๆ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากคุย ไม่อยากอยู่ใกล้ เหมือนเป็นศัตรูแต่ชาติปางก่อน ทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลย แต่มันเป็นความรู้สึกเล็กๆที่สะสมมานานว่าเขารักพี่มากกว่า(เห็นได้ชัด) แล้วก็ชอบแอบด่าเราลับหลัง ชอบเปรียบเทียบเรากับพี่
ชอบพูดแต่เรื่องตัวเอง มันเลยทำให้รู้สึกไม่ชอบขึ้นมา ทั้งที่ก็แค่ปัญหาแค่นี้ แต่มันสะสมมานานตั้งแต่ก็เป็นเด็ก กูรู้สึกแย่นะ ที่กูมีความคิดแบบนี้ ทำไมกูเลวแบบนี้ว่ะ แต่กูทำใจกลับไปชอบพ่อไม่ลงอ่ะ
>>523 กูก็ไม่ชอบพ่อกูเหมือนกันถ้าเขาดีกูคงไม่เอามาด่ามีที่ใหนขึ้นเสียงกับลูกตัวเองตลอด+ใช้คําพูดหยาบเหี้ยบ้างละไอสัสบ้างละ กูเกลียดมาก ชอบเอากูไปเปรียบเทียบกับคนอื่นต้นทุนชีวิตไม่เหมือนกันนั่นเเม่เขาทํางานเเต่ของกูนี่เขาอยู่บ้านไม่ทําห่าอะไรจนเงินหมดเลยพากูไปทํางานกับญาติที่นี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นทําให้กูกับพ่อต้องเเยกกลับมาบ้านเพราะทะเลาะกับญาติตรงจุดนี้กูยอมรับกูผิดด้วยเเหละที่ไปมีปัญหากับพวกเขา ตอนนี้สถานะคือพ่อได้เงินช่วยเหลือค่ากินอยู่จากญาติมานิดหน่อยทุกอย่างตกมาอยู่ที่กูตอนนี้ที่ต้องรีบหางานเอาเงินเข้าบ้าน ตลอดเวลาตอนนี้กูก็ถูกบ่นดูถูกตลอดว่ามึงมันทําเหี้ยไรไม่เป็นเเต่ขอโทษนะกูไปเป็นทหารมาหกเดือนเขาสั่งไรกูทําได้หมดเเต่มึงในยุคตัวเองจ่ายใต้โต๊ะหนีทหารเเค่นี้ก็เป็นตัวอย่างให้กูไม่ได้เเล้วด้วยซ้ำยังมีหน้ามาพูดเเถมตอนทะเลาะกับญาติมึงก็เปิดประเด็นต่อจนเละต้องกลับมาบ้านอีกหน้าไม่อายชิบหายถ้ากูหางานไม่ได้เดี๊ยวเเม่งก็จะขายบ้านนี้ใช้หนี้ญาติอีกถึงตอนนั้นกูจะไปอยู่ใหนวะ ตอนนี้คอยดูถ้ากูได้งานเเล้วบอกว่าทําอะไรเดี๊ยวเเม่งก็ดูถูกกูอีกไอ้เหี้ย ทําไมต้องเกิดมาเป็นลูกของพ่อที่เลี้ยงลูกไม่เป็นด้วยวะ กูไม่ค่อยมีใหวพริบเหี้ยไรติดตัวเลยเสียวไปทํางานเเล้วปล่อยไก่มาก เห้อได้ระบายละค่อยดีขึ้นนิดนึง
>>515 ประเด็นที่กูพูดไม่ได้อยู่ตรงนั้น คือต่อให้พ่อมึงไม่ลากมึงมาด้วย แต่ค่าใช้จ่ายของตัวเองก็ต้องจัดการด้วยตัวเองดิ อันนี้คือประเด็นหลัก
เหมือนมึงจะสื่อว่าพ่อลากมาทำให้มึงหางานไม่ได้ แต่ว่าในโพสที่แล้วมึงบอกจะให้พ่อทำงานส่งค่ากินอยู่มาให้ระหว่างมึงทำพอร์ต ซึ่งมันเป็นคนละเรื่องกันไม่มช่หรอ เพราะต่อให้พ่อไม่ลากมามึงจะไม่ต้องทำพอร์ตหรอ คือกำลังเซ็นสัญญาอยู่หรอ
ใครมีแม่เป็นแบบกูมั่งวะ คือครบเซ็ตเลย
ย้ำคิดย้ำทำ ถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการก็จะย้ำอยู่อย่างงั้นแหละ
คิดว่าคนอื่นว่าร้ายแก ลูกบอกอะไร ติงอะไรแกไม่ได้เลยแกมองว่าด่าแกหมด แต่ดันชอบบอกว่าลูกออกความเห็นได้นะ ใครจะไปพูดวะ
ขี้ใจน้อย ต่อจากอีข้างบนเนี่ย พอรู้สึกว่าถูกลูกด่าก็จะไลน์ แดกดันๆ + แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวงรัวๆ น่าลำใยมากๆ
เอาประเด็นคนอื่นมาคิดมาก เช่น น้ากูโดนเมียทิ้งเงินไม่มีก็ต้องกลับมาอยู่กับยายกู ก็คิดมากว่ากูจะโดนเมียทิ้งอีก
หัวแข็ง ไม่ยอมรักษากับหมอดีๆ ชอบลดยาที่หมอสั่งเอง แล้วไปแดกสมุนไพรวิเศษแก้ได้ทุกโรคของแก ปัจจุบันไม่ยอมรับว่าเป็นเบาหวาน - -"
เอาธรรมะเปลือกๆมาข่มคนอื่น เน้นเข้าวัดเยอะ ท่องเข้าไป เข้าหัวไม้ก็ไม่ แต่กูได้ชื่อว่าเป็นคนธรรมะธรรมโมนะ เถียงกูบาปนะ กราบมั่ว กราบหมด กราบเข้าไป
เวลาคุยด้วย หงุดหงิดชิบหาย แล้วดันคิดเองเออเองอีกว่า กูอยู่กับเค้าแล้วกูมีความสุขมากกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)
>>526 ไม่ถึงกับระดับมึง แต่ก็น่าจะใกล้เคียง หรือใช่เลยก็ไม่รู้ว่ะ อ่านอีกทีก็ใช่ ยิ่งเรื่องเถียงบาปนะๆ แล้วก็ชอบไลน์แดกดันสั่งสอน ทั้งที่ตัวเองทำห่าไรไม่เป็น
กูเบื่อมาก ไม่อยากอยู่กะแม่งแล้ว กูแสดงความรู้สึกก็ด่า กูไม่แสดงความรู้สึกก็หาว่าเป็นหุ่นยนต์
เออจริงๆกูก็รู้เว้ยว่าแม่งเป็นห่วง
แต่กูไม่ไหวอ่ะ อ้าปากพูดมาแต่ละคำ กูอยากตาย
มีวิธีทำให้แม่ยอมให้ฉีดวัคซีนเข็ม3ได้ป่ะ ไม่รู้จะคุยกับแม่ไงดีไม่สนิทกับแม่อ่ะกูพึ่งได้กลับมาอยู่กับแม่ประมาณปีนึงเองมั้ง
แล้วเป็นควยไรต้องพูดให้คนอื่นเขารู้สึกแย่ไอ้เด็กเหี้ย ปากหีชิบหาย เวลาคนทำพลาดอะไรนิดหน่อยตะโกนด่าบอกสมองเสื่อมแล้วมั้ง แม่สมองเสื่อมความจำเสื่อมไปแล้วหรอ ฮะ ความจำเสื่อมไปแล้วหรอ ความจำสั้นหรอ หรือ ไม่น่ามีพ่อความจำเสื่อมแบบนี้เลย ไม่อยากมีพ่อแบบนี้เลย แล้วพูดย้ำๆซ้ำๆตอกย้ำความผิดให้รู้สึกผิด ทำให้คนอื่นเขารู้สึกขาดความมั่นใจหรือเสียใจที่ตัวเองทำผิดทั้งๆที่ความผิดมันแค่ หยิบของผิด หรือลืมของของตัวเองแล้วพูดบ่นออกมาเฉยๆไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมึงด้วยซ้ำ พูดเหมือนไปทำความผิดร้ายแรงกับมึงอ่ะ มึงหงุดหงิดอะไรนั่นเป็นปัญหาของมึงไหม คนอื่นเขาใช่กระโถนรองรับอารมณ์มึงหรอ (มาระบายเฉยๆไม่ได้ขอความคิดเห็นหรือรับการสั่งสอน ขอบคุณ)
ไอ้เหี้ยเบื่อพ่อเเบบนี้หวะ มีใครเป็นเหมือนกันบ้างปะ
พ่อกูเเม่งเวลาบ่นอะไรชอบบ่นโยงเรื่องอื่นเข้ามาให้กูหงุดหงิดตลอด อย่างถามว่าเย็นนี้กินอะไรอีกมั้ยพอกูบอกไม่เเล้วก็โยงไปยันเรื่องเงินบ่นอุบอิบว่ามีไรในบ้านกินได้ก็กินเงินยิ่งน้อยๆ(นี่ขนาดกูบอกไปเเล้วนะว่าเย็นนี้ไม่กินอะ)อยู่บลาๆลามไปจนถึงเรื่องกูหางาน กูเเบบรําคาญสัสทําไมต้องบ่นอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่พูดใว้ตอนเเรกตลอดเลยวะ เย็ดเเม่มพูดเเล้วกําหมัด เเล้วเเม่งทําเเบบนี้กับกูมานานมากละ ซวยจริงๆที่เกิดเป็นลูกเเม่ง
แม่แม่งเอาแต่พูดดีเข้าตัว เรื่องเล็กๆก็ตวาดกูลั่นบ้านเหมือนจะเรียกให้พ่อมาร่วมวงด่ากูด้วยตลอด คิดว่าวิธีแก้ปัญหาของตัวเองแม่งโคตรฉลาดทั้งที่มันเป็นแค่การโยนขี้ให้คนอื่น
>>535 มีอะไรคล้ายๆกันเเต่เป็นญาติกูตอนกูไม่ได้เผยนิสัยจริงออกมาคุยดีมากพอมีปัญหากันเห็นตัวตนจริงๆของกูก็พูดน้ำเสียงอีกอย่างเลยเเถมชอบบอกว่าไม่อยากทะเลาะให้ข้างร้านได้ยิน(ตอนนั้นกูไปช่วยร้านขายก๋วยเตี๊ยวเขา)เเต่เสือกพูดด่ากูเสียงดังเเถมยืนพูดเเถวๆหน้าร้านอีกถึงจะเก็บร้านเเล้วเเต่เสียงมันก็ออกไปไกลเเล้วอยู่ดีเกลียดเเม่งมากกูไม่ทําร้านเเม่งด้วยตอนนี้กูยอมอดตายดีกว่าอยู่กับพวกเเก่หัวโบราณเเบบมันอยู่เเล้วโดนห้ามนู่นห้ามนี่เเบบคนเเก่
อยู่ดีๆก็มานั่งคิดนอนคิดแล้วรู้สึกว่าที่ผ่านๆมาโดยเฉพาะช่วงเรียนมหาลัยกูโตขึ้น ได้เจอเพื่อนหลากหลายมากขึ้น
เริ่มคิดได้ว่าจริงๆแล้วพ่อแม่กูเป็นคนประสาทแดก โวยวายจะเป็นจะตายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แถมชอบอยู่ดีๆก็ขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาบ่นไม่รู้จักหยุด
แล้วก็นึกถึงเหตุการณ์ๆนึงที่กูยืมมือถือแม่โทรหาเพื่อน เพราะจะคุยงานยาวแล้วเงินมือถือกูน้อย แต่โทรไปแล้วเพื่อนไม่รับ
กูก็เลยไปทำอย่างอื่น พอเพื่อนโทรกลับมาแล้วแม่กูรับ แตเรยกกูแล้วกูไม่ได้ยินก็ตะโกนว่ากู ไม่ได้หยาบอะไรหรอก แต่อารมณ์เหมือนคนโมโหมาก
พอกูมาคุยกับเพื่อน เพื่อนก็ทักว่ากูได้นิสัยขี้โมโหมาจากแม่รึเปล่าเนี่ย ตอนนั้นแบบกูอึ้งไปพอควร
เพราะไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนขี้โมโหมาก่อน คือเป็นอะไรที่ไม่เคยมีคนทักจริงๆ
ทุกตอนนี้กลับมาพิจารณาตัวเองก็รู้สึกได้ว่ากูก็ได้นิสัยแย่ๆของเค้ามาไม่ใช่น้อยเลย ก็เค้าเป็นคนเลี้ยงมาอ่ะนะ นึกแล้วก็รู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาเลย
ถามโม่งหน่อย อีก 20ปี ข้างหน้า สมมุติว่าถ้าพ่อแม่ยังไม่ตาย อายุเกินร้อยปี แล้วเราอายุ 70-80 ปี ถ้ากูไม่มีเลี้ยงพ่อแม่กูนี่มันจะน่าเกลียดป่ะวะ เพราะกูก็ใกล้ตายห่าแล้วเหมือนกัน
เบื่อ กูแค่ลืมเก็บผ้าเข้าบ้านแม่งก็บ่นๆละก็โยงไปถึงเรื่องว่ากุทำตัวงี้จะไปทำอะไรรอด เอ้า เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย เกลียดชิบหายไอ้เรื่องไม่พอใจเรื่องนึงละพาลโยงไปเรื่องอื่นเนี่ย แล้วผ้าแม่งก็ไม่ได้อยู่นอกรั้วบ้านกลางแจ้ง อยู่ในที่ร่ม ยังไงก็ไม่เปียกฝน กุจะออกไปเอาให้ก็ประชดประชันว่าไม่ต้องละก็บ่นอยู่นั่น
ละก็ว่ากุว่ากุจะทำตัวแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะโตซักที ถ้าพ่อแม่ตายไปจะอยู่ยังไง เออ ขอโทษละกันที่ทำตัวไม่ได้เรื่อง ทำงานก็ทนคำด่าคำว่าไม่ได้ แล้วตอนนั้นจะบอกทำไมวะว่าไม่เป็นไรถ้ากุจะลาออก พอกุกลับมาอ่านสือสอบราชการ เหมือนทนเห็นกุนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้อะ ก็หาส่งโพสรับสมัครงานนู่นนี่นั่นมาให้ คืออะไรยังไง ตกลงยอมให้กุกลับมาอยู่จริงรึเปล่า พอกุจะโฟกัสกะสิ่งที่กุตั้งใจก็หาว่ากุไม่เอาถ่าน ไม่เอาไหน สรุปแล้วคาดหวังให้กุต้องเป็นยังไงวะ ต้องแอคทีฟ ต้องกระตือรือร้น ต้องทำตามคำสั่งคำบอกทุกอย่างงี้อ่อ แม่ง พอกูตั้งใจจะทำอะไรก็ไม่เคยมองว่าดี เอาแต่จับผิด เอาแต่บ่นว่าทำไมไม่ทำงั้น ไม่ทำงี้ พอกูหมดความกระตือรือร้นก็ว่ากูว่ายังไงก็ไปไม่รอด คือแบบ เป็นเหี้ยไรทำไมชอบทำลายความตั้งใจกุจังวะ เหนื่อยชิบหาย กุจะพูดตรงๆละว่าเดี๋ยวรอกุหางานใหม่ให้ได้ก่อน จะได้ไม่อยู่ให้รกหูรกตา แล้วทีหลังก็ไม่ต้องมาถามไถ่ ไม่ต้องมาทำเป็นเป็นห่วงเป็นใย ได้ยินกุร้องไห้ก็ไม่ต้องบอกให้กุกลับบ้านอีก อยู่บ้านรอวันรับศพกุกลับอย่างเดียวพอ
นี่แค่กลับมาอยู่2อาทิตย์ยังทนไม่ได้เลย ก็อยู่กันไป2คนผู้เฒ่าแล้วกัน ต่อให้กุตายไปยังไงก็มีพี่ชายกะน้องสาวอยู่ ขาดกุไปคนก็ไม่ได้มีผลอะไรอยู่แล้ว
มีใครเคยดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์บ้าง มันเป็นยังไงวะ
กลัวพ่อแม่เป็นว่ะ กุรักพ่อแม่มาก ไม่พร้อมกับอาการป่วยแบบนี้เลย
>>542 มันจะแย่ตรงที่เขาลืม แล้วทำร้ายร่างกายเรา ตบหน้าเรา เป็นใครมาอยู่ในบ้านเขาอะ เวลามีคนทำร้ายร่างกายเราใช่ปะ เราจะแบบโกรธ ตอนนั้นจะรู้สึกเหนื่อยมาก รู้สึกแย่กับตัวเอง แล้วเรื่องเขาหายออกจากบ้านเป็นเรื่องที่ต้องระวังอะ บางทีลืมวิธีเปิดประตูห้องน้ำขังตัวเองไว้ในนั้น ต้องมีคนดูแลตลอด บ้านต้องเปลี่ยนกลอนแบบไม่ล็อคเปิดประตูเข้าไปได้ แล้วยิ่งหูตึงด้วยเห้อออออเลย
>>543 ใจเย็นๆนะมึง เก็บประโยคแบบนี้แล้วไปศึกษาโรคนี้ก่อนนน ความจำเสื่อมน่ะมันแค่อาการเริ่มๆ ของอัลไซเมอร์เท่านั้น ระยะหลังมันจะมีอาการจิตเวชร่วมด้วย อย่างคิดเหตุการณ์อะไรไปเอง,หวาดระแวง,ทำร้ายตัวเอง/คนอื่น แล้วช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้ คือคนดูแลแม่งต้องปลง และใจกว้างมากบอกเลย ไม่งั้นทนอยู่ไม่ได้แน่ กูเคยเห็นคนรู้จักเค้าดูแลแค่อาทิตย์นึงก็ทนแทบไม่ไหวแล้ว
กูเคยดูแลพ่อเพราะอาการนี้ ต้องออกจากงานมาดูแลกันเลยเพราะปล่อยทิ้งไว้คนเดียวไม่ได้ ดูแลกันประมาณ7-8ปีได้ ก่อนพ่อจะตายไป
โชคดีที่พ่อมีมรดกไว้เยอะ กูเลยใช้ชีวิตชิลๆช่วงที่ต้องดูแลกับหลังจากพ่อตายได้ ถ้าไม่มีละก็หายนะเลย
กูฟังพวกมึงเล่าแล้วกลัวอนาคตเลย มรดกก็ไม่ได้มีเยอะ
ทุกวันนี้ขนาดเค้ายังไม่ป่วยแค่เริ่มแก่แล้วคุยด้วยไม่รู้เรื่องยังทำกูอยากตายวันละหลายๆรอบ
ถึงตอนนั้นจะเป็นยังไงวะเนี่ย หรือกูจะได้ชิงฆ่าตัวตายหนีภาระไปก่อนหว่า
เขาเลยอยากให้มีการุณยฆาตไง เมืองไทยเมืองพุทธ อะจ้าา คนพูดแม่งไม่ได้มาลำบากไง
>>549 เขามีสําหรับคนที่ป่วยโรคที่รักษาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ คือถ้ามีเจตจำนงอยากตายเพราะหนีปัญหาชีวิตเขามีด้วยเหรอที่ให้การุณยฆาต
ปัญหามันเป็นเรื่องของโครงสร้างทางประชากรด้วย และถ้าเกิดบางคนเนียนฆ่าตัวตายเพื่อหนีคดีหรือหนีหนี้สิน มันก็ไม่สามารถตรวจสอบได้ง่ายๆขนาดนั้น เป็นเรื่องละเอียดอ่อน เป็นกูเป็นร้าบาลกูให้สำหรับคนป่วยพอ
ง่ายๆใครพ่อแม่เริ่มแก่มีแววจะเป็นอัลไซเมอร์หรือเป็นโรคอะไร แล้วเมื่อก่อนเป็นพ่อแม่ประเภททำเหี้ยๆกับลูก เลี้ยงลูกเหมือนไม่เลี้ยง ด่าตบตี พอถึงเวลาก็ปล่อยแม่งนอนติดเตียงเล่นขี้ที่ไหนก็ไปไม่ต้องไปปรนนิบัติอะไร แล้วไปหาสร้างอนาคตให้ตัวเอง กูเห็นมาเยอะละลูกติดหล่มความกตัญญูต้องออกจากงาน ต้องประสาทแดก เสียเวลาเฝ้าเป็น10-15ปี กรณีแม่งอายุยืน สุดท้ายอิคนดูแลเสียเวลาตรงนั้นไปสูญเปล่าไม่ได้ทำห่าอะไรกับชีวิตเลย
ถ้ามีตังนี่กูไม่ออกมาดูแลหรอก จ้างพยาบาลมาดูเอาแพงก็ยอมจ่าย ไม่งั้นประสาทจะแดกเอา
แถมเหมือนมึงเอาเวลาชีวิตมาทิ้งเป็นสิบปี(กรณีอายุยืน) จะกลับไปทำงานก็ไม่ได้แล้ว
โดนแม่เลี้ยงที่ใช้คนละนามสกุลกัน หลอกให้กูกู้บ้านโดยไม่ได้บอกว่ามีเงินส่วนต่างของราคาซื้อบ้านจากเงินกู้อยู่ สมมุติกู้มาซื้อตามสัญญาขายบ้านราคาล้านสามแสน แต่คนขายตั้งราคาจริงๆไว้ล้านนึง และแอบโอนเงินส่วนต่างอีกสามแสนให้แม่เลี้ยงกู โดยไม่ได้บอกกูและทุกวันนี้กูเป็นคนจ่ายค่าผ่อนทั้งหมดคนเดียว (มาแอบรู้เรื่องเงินส่วนต่างทีหลัง) แบบนี้พอจะดำเนินการทางกฏหมายแบบไหนได้บ้างวะ
กูคือโม่งที่พยายามออกจากบ้านมาตั้งชีวิตตัวเองใหม่แล้วมาขอคำปรึกษาในนี้ กูต้องเข้าเช้าแต่ที่บ้านไม่เคยเป็นใจกับงานประจำกูทุกอย่าง กูเซ็นสัญญาห้องเช่าไปเลย เชี้ย แม่ได้งานใหม่แล้ว ทีนี้ต้องบอกความจริงในเวลากระชั้นชิดแบบที่โม่งแนะนำ ตอนแรกกูคิดว่าไม่ต้องทำสุดท้ายก็ต้องทำเพราะเดี๋ยวเค้างงว่ากูหายไปเลยจะไปแจ้งความ ทำให้กูรู้เลยว่ากูถูกยัดเยียดให้ต้องถูกควบคุมชีวิตตลอดเวลา จนตอนนี้เค้าก็พยายามจะทำ ล่าสุดเงินจากค่าเช่าบ้านต่างๆนาๆ พยายามจะไปบอกให้คนเช่าโอนเงินเข้าบัญชีแม่กูแทนบัญชีกูหลังบอกความจริงไป สั่งให้กูทำความสะอาดห้องที่กูเคยอยู่(ทั้งๆที่มันก็รกมาสิบปีแล้ว กูมาอยู่แล้วย้ายข้าวของไปนั่นนี่ไม่ได้ก็เอาของๆกูมากองเพิ่มแค่นั้น) นี่ยังไม่รู้จะมาทวงคืนห่าไรอีก ก่อนจะไปนอนก็ตัดพ้อว่าเลี้ยงมาเหนื่อยชิบหาย(เลี้ยงเหี้ยๆมายังเหนื่อยอีกอ่อ คนเป็นลูกคือรู้สึกแย่มาจนสิบปีต้องรับรู้ความรู้สึกป้ะ)สุดท้ายก็ทิ้งตัวเองออกไปนอกบ้าน แล้วบอกว่ากูจะไม่เหลือเงินเก็บห่าไรเลย ......เออ เค้าเคยที่เล่นทีจริงกับกูว่าให้กูลองไปหาหออยู่ดู กูก็ลองละ สุดท้ายก็คือรับไม่ได้กับสิ่งที่กูทำลงไปสินะ ไอสัส ก็มีบ้านแต่เสือกไม่เคยให้กูเป็นส่วนนึงของมัน ไม่เคยคิดให้มรดกส้นตีนไรกับกูสักอย่าง แต่ปรสิตที่ร่วมสายเลือด ไม่ทำห่าไรก็ประเคนเอาๆให้มันไปผลาญ อีเหี้ยสมองทำงานยังไงวะ กูไม่แปลกใจทำไมลองตามสิ่งที่พวกมึงสั่งกูยังไม่เคยเจริญสักที
ช่วงนี้กูดิ่งจังเลยว่ะ โดนแม่ด่าว่าการมีอยู่ของกูทำให้เค้าลำบาก กูชอบทำตัวไม่าเหมือนเด็กแถวบ้าน อยากเรียนโรงเรียนดีๆ อยากไปเรียนมหาลัยดีๆในกรุงเทพ อยากทำนู่นทำนี่ ความต้องการในชีวิตกูมันสูงเกินไปสำหรับเค้า เค้าบอกว่ากูทำลายชีวิตเค้า เพราะการเลี้ยงดูกูต้องใช้เงินมากมายกว่าพี่ของกู มันเจ็บมากเลย ทัว้ๆที่กูไม่ได้เลือกเกิดมาด้วยซ้ำ พอเกิดมาก็เลือกไม่ได้ว่าอยากมีชีวิตดีๆ ตอนนี้กูจะเรียนจบแล้ว กูจบคณะดีมากๆแต่กูเห็นว่าถ้าทำงานตรงสายมันใช้เวลานานกว่าจะรวย กูเลยพยายามขายของเพื่อตอนเรียนจบจะได้ออกมาขายของเต็มตัวเลย กูไม่อยากเป็นรับเงินเดือนรายได้น้อยๆ กูอยากรวย จะได้มีเงินทำทุกอย่างที่แม่กูไม่มีปัญญาจะจ่ายให้กูได้ แต่กูก็ถูกแม่ดูถูกทุกวันว่าเลือกทำงานที่คนไม่เคารพไม่มีหน้ามีตาในสังคม กูเครียดจัง อยากตายๆไปซะจะได้หมดเรื่อง
>>561 กูเข้าใจว่ายังไงครอบครัวก็สำคัญกับจิตใจเรา แต่ก็ต้องรู้ด้วยว่าเราเกิดมาคนเดียวตายคนเดียว ทำตามเป้าหมายของมึงไป มึงใกล้จบก็โตแล้ว กำลังจะต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้ว อย่าหวั่นไหวกับคำพูดแม่มาก สิ่งที่แม่มึงพูดเขาก็คิดในมุมเขาอย่างเดียว ไม่ได้แปลว่ามันถูก กูเป็นกำลังใจให้
ไม่รู้ถูกมู้รึป่าวนะ กูขอระบายหน่อย
พี่คนโตกูเป็นออทิสติกระดับช่วยเหลือตัวเองไม่ได้,อาละวาดทุบข้าวของตลอด,เป็นลมชักบ่อย มาวันนี้พี่กูชักแล้วเสียไปเลยแต่กูกลับรู้สึกเฉยๆว่ะดีใจลึกด้วยซ้ำที่ไม่ต้องมาดูแลแล้ว แบบนี้คือกูเหี้ยป่าววะ
>>566 อันล่างแนะนำเบียวไปหน่อยไหมวะมึง เรื่องสังคมบอกว่าดี กรณียูกะจังมันคืออัตลักษณ์ทางเพศที่บีบให้น้องไม่มีทางเลือก แต่เท่าที่กูอ่าน>>561 เขาแค่น้อยใจที่แม่เขาบ่นในสิ่งที่เขาหวังอยากได้อยากมีแต่แม่สนองให้ไม่ได้แล้วยังด่าซ้ำอีก เท่าที่กูคิด 561 ควรรีบออกมาทำงานหาเลี้ยงตัวเองไวๆเลยเอาตัวเองให้พ้นจากสิ่งที่ท๊อคซิกไป
ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ แต่มึงกำหนดเองได้ กูเป็นกำลังใจให้มึงประสบความสำเร็จไม่ต้องมามองย้อนหลังอดีตคำแม่สบประมาทอีกนะ
อยากย้ายออกมาอยู่คนเดียวหลังเรียนจบ แต่ที่บ้านแม่งไม่ปล่อยเลย กูจะย้ายไปเรียนโท+ทำงานจังหวัดอื่นก็จะตามไปอยู่ด้วย พอไม่ให้ไปก็หาว่ากูปีกกล้าขาแข็ง กูควรทำไงดี
>>570 ถ้าจะเรียนโทและเลี้ยงชีพด้วยเงินตัวเอง 100% ตอบไปเลย ใช่ ปีกกล้าขาแข็ง ไม่ดีใจเหรอมีลูกเก่งปีกกล้าพอจะบินเองได้ ขาแข็งพอจะก้าวเดินเองได้ หรืออยากมีลูกโง่ๆ ง่อยๆ ทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้โตแล้วยังต้องพึ่งพอแม่ แต่ถ้ายังต้องขอเงินพ่อแม่เพื่อไปเรียนโท ก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้นนอกจากทำตามคำสั่งพ่อแม่ต่อไป...
>>576 จริงของมึง กูมาเล่า ปสก. การจะปีกกล้าขาแข็งในนี้ดีไหมวะ? กูออกมาทำงาน หารายได้ เก็บเงินเลี้ยงตัวเองแบบกำลังจะไม่สนครอบครัวที่บ้านแล้วจริงๆนี่แหละ ถ้าไม่ติดว่าเช่าหอ ถ้ากูผ่อนคอนโดหรือบ้านเองได้คนเดียว กูตัดขาดจากที่บ้านแน่นอน เชื่อเลยว่ากูสบายใจมาก แรกๆมันจะเจ็บปวดแบบที่เรย์ ดาลิโอ้แกบอก มันต้องหาทุกอย่างแม้กระทั่งหมอนนอนเตียงบ้านใหม่มึง แต่พอทบทวน พอได้เรียนรู้สภาพแวดล้อมใหม่ๆ มึงจะเริ่มดิ้นรนให้ได้ ทั้งหาวิธีประหยัดเงินเอย ทั้งการเลือกซื้อของ ใช้ของกับทรัพยากรจำกัดจำเขี่ยในบ้านใหม่มึง ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งสำคัญสุดกูมีเงินเก็บเยอะระดับ6-7เดือนเลยปีกกล้าได้ ถ้ามึงจะละทิ้งพ่อแม่พวกมึง กรุณาสำรวจเงินเก็บมึงให้ชัดเจนนะ ตรงนี้สำคัญมาก เพราะตอนตั้งไข่ใช้เงินเยอะจนเงินเดือนมึงแทบไม่พอหมุนให้มีเก็บเลยกูบอกไว้ก่อน ช่วงสองวีคแรกนี่เงินเก็บ6-7เดือนที่ว่าแม่งถอยมาจะเหลือแค่3-4เดือนละมึง
ปล. กูใช้เงินแก้ปัญหาหลายๆอย่างเยอะมาก ไม่ควรเลียนแบบ ทางดีกว่าคือมึงควรใช้ชีวิตให้สภาพแวดล้อมรอบตัวมึงช่วยให้มึงประหยัดรายได้นะโม่ง ไม่งั้นก็เสียเงินซื้อสิ่งที่ทำให้มึงควักเงินจ่ายออกไปให้น้อยที่สุดแทน ตามนี้
ทำงานให้กงสีมาทัั้งชีวิต ไม่มีชีวิตวัยรุ่น ไม่มีชีวิตวัยเด็ก วันๆแม่งมุ่งแต่เรียน มุ่งทำงานพาร์ทไทม์ มุ่งหาเงิน ดูแลคนแก่ในบ้าน
คนอื่นไปเที่ยว ได้นอน ไปเข้าค่าย ส่วนกูทำงานเช้ายันเย็นทุกวัน วันอาทิตย์คอยดูแลคนแก่ป่วยๆ คนเดียว พี่น้องไม่ช่วย
เป็นพี่คนโต แม่งต้องเสียสละให้น้องๆ ทุกอย่างกูต้องรับผิดชอบ ต้องทำคนเดียว ไม่มีคนช่วย ไม่มีคนสนใจ มีสนใจตอนกูพลาด
กูไม่โวยวายอะไร กูรู้ว่าถ้ากูไม่ทำ คนอื่นก็ต้องมาทำแทนกู กูเข้าใจว่าคนเราเลือกบ้านที่จะเกิดไม่ได้
อย่างน้อยๆ กูคิดว่าถ้าคนในบ้านกูเค้ารักกูเพราะสิ่งที่กูทำบ้าง กูคงยืนหยัดได้ อย่างน้อยก็ภูมิใจในชีวิตได้ละวะ
สุดท้าย แม่งตัดกูออกจากกองมรดกเพราะกูไม่มีลูกหลานให้พวกคนแก่ๆที่กูทำงานเข้ากงสีมาให้ทั้งชีวิต
เป็นคนบาปของบ้าน คนสามานต์ประจำตระกูล แล้วก็ต้องเสียสละให้น้องๆทุกๆคน แต่ไม่มีคนรักกูสักคน
ตอนนี้ชีวิตกูแม่งรู้สึกเหมือนถูกสาปฉิบหาย ทุกวันนี้เหมือนอยู่เพื่อแมวที่เลี้ยง อืม มีแต่แมวที่รักกู
กูคงไม่ทำอะไรโง่ๆตราบใดที่แมวกูยังอยู่อ่ะนะ แต่ขอบ่นหน่อยเถอะวะ แม่ง
ครวยไรก็ไม่รู้ ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูหาเงินให้พวกมึงเป็นล้านแล้ว แต่แม่งเอาเงินมาให้ลงทุนต่อไม่ได้ ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูว่าถ้ามันหาตังได้อยู่ก็ออกมาจากตรงนั้นเหอะ
เริ่มใหม่ แบบไม่มีตัวถ่วงอาจจะได้ก็ได้
คือ กูเคยทะเลาะกับคนๆนึงกลุ่มแชทเว้ย เป็นกลุ่มแชทเล่นเกมส์ มีคนรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง ปะปนไป ทีนี้ด้วยการที่ตอนนั้นกูยังเป็นเด็กเปรตมั้ง ทำตัวกร่างไม่ถูกใจใครด่าคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย กูไปมีเรื่องกับไอ้ A ซึ่งไอ้ A เป็นฝ่ายเริ่มก่อน มันหาว่ากูอ่ะ ไปพูดด่าน้องหรือเพื่อนมันนี้แหละ ให้กรีดข้อมือ อะไรยังงี้ ล่ะแคปหน้าจอแชทให้กูดู ประเด็นคือมันจำผิดคน เพราะชื่อในเฟสกูเขียนคล้ายๆกับไอ้คนนั้น มันก็ทำเป็นแบบ "อ้าว อ่านผิด 55555 โทษๆ" คือจังหวะแรก แม่งกะหาเรื่องเต็มที่ เพราะส่งในแชทกลุ่มเลย กะประจานกูเน้น ล่ะพอหน้าแตกรีบแถกลบเกลื่อน กูก็หงุดหงิดแบบ อะไรของมึงเนี้ย หลังจากนั้นถ้ามีโอกาสกุก็แอบๆเเซะหรือด่ามันทางอ้อมแหละ จนมันไม่ชอบขี้หน้ากุ พอผ่านเวลาผ่านกลุ่มแตก ทุกคนแยกย้าย กูได้ไปรู้จักกับ B ที่รู้สึกถูกคอกันมาก สนิทกว่าทุกคนบนโลกออนไลน์เลย แต่จะมีช่วงนึงที่กุทะเลาะกับมันเพราะนิสัยแย่ๆของกุเลย แยกทาง ไปสักพัก พอกูคิดได้เริ่มปรับปรุงตัวเอง กูก็ไปขอคืนดีกับ B นั้นแหละ มันก็ให้โอกาสกูอีก ผ่านไปอีกสักพัก ปรากฎว่า ระหว่างที่กูไม่อยู่ ไอ้B มันไปรู้จักกับ A แล้วสนิทกันพอสมควร ซึ่งกูก็ยังเคืองมันนิดๆ แต่กูไม่อะไรเท่าไหร่ ทีนี้ไอ้ A มันสายวาดชอบเอารูปวาดมาอวดในกลุ่ทแชท กูก็ลองอวดของตัวเองกลับบ้าง เพื่อมันจะสนใจมาคุยกับกูดีๆจะได้เคลียกัน ปรากฎมันขอออกจากกลุ่มแชท ล่ะบล็อคเฟสกุเลย กูไปถาม B มันบอก ไอ้A มันอึดอัดเวลาเห็นกู + มันคิดว่ากูเกทับเรื่องรูปวาดมัน ซึ่งกูไมีมีเจตนาแบบนั้นเลยจริงๆ สาบาน กูเลยมั่นใจล่ะ ว่ามันไม่ชอบกุจริงๆ จากที่อยากคืนดีก็กลับไปเคืองมันหนักกว่าเดิม ทีนี้เวลาที่นัดเล่นเกมส์เป็นกลุ่ม บางทีไอ้ A ก็มาแหละ แต่ถ้าเห็นว่ากุอยู่มันจะไม่คุยกับกูหรือเลี่ยงๆ ถ้ามีจังหวะให้เล่น ตัวต่อตัวกับกู มันก็จะบอกขอพอแค่นี้แล้วออกดิสไป หลังๆ ไอ้ B มันก็จะแอบชวน A มาเล่นด้วยแบบไม่ให้กูบ้าง หรือชวนกุแบบไม่ให้ A รู้บ้าง แต่วันนี้เนี้ย กูไปบอก B ตรงๆเลย ว่ากูไม่ไหวกับไอ้ A ล่ะ มันบอกกูเจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไป ปล่อยๆวางซะบ้าง กูก็โกรธ เพราะไอ้ A มันก็ยังเเค้นกู ทำไมกูต้องเป็นฝ่ายปล่อยวางวะ เถียงไปมา กูเลยพอ ออกแชทกลุ่ม ตีตัวห่างคนเดียวนี้แหละ
คือกูควรทำยังไงวะตอนนี้ กูอยากไปขอโทษทุกคนชิบหาย แต่กุไม่กล้าว่ะ ไม่มีใครให้ปรึกษาเลย อยากจะเคลียกับ A ให้จบๆนะ แต่อีกฝั่งมันก็ไม่เปิดใจให้กุเลย แถมไอ้ B ต้องมาเป็นคนกลางอีก กูไม่รู้จะทำไงแล้วว่ะ ทุกอย่างแม่งเละเทะเพราะสิ่งที่กูเคยเป็นแท้ๆ
>>585 มึงยังดีกว่าไอหัวล้าน ตัวย่อ บ. อินั่นแม่งเหมือนผญวัยหมดประจำเดือน แต่มันเป็นผช.เลยไม่รู้ว่าอาการมันเป็นยังไง มันชอบคุยไรเรื่อยเปื่อยในแชทกลุ่มเกมๆนึง ใครไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับข้อความไร้สาระของแม่งแม่งงอนออกจากกลุ่มเลยนะ อย่างกับพวกเรียกร้องความสนใจ55555 ออกเดือนนึงเป็นสิบหน กูลุ้นอยู่วันไหนไม่มีใครเชิญกลับแม่งน่าจะนั่งร้องไห้
ปัจจุบันกุกับครอบครัวสนิทกันดี ก็มีเถียงกันบ้างตามประสาเวลาหงุดหงิดกัน แต่ไม่รู้ทำไมเวลาที่แม่หงุดหงิดกุแล้วแม่เดินมาหากุแบบเดินเข้ามาใกล้มากๆกุจะกลัวทันที แบบกลัวขึ้นสมอง ขนาดเขาแค่หงุดหงิดแล้วเดินมาหยิบขวดน้ำหน้าโต๊ะกุกุเกร็งแบบขยับตัวไม่ได้แบบแข็งทื่อไปเลย แล้วก็หลับตาปี๋ พยายามแก้แล้วแต่ทุกครั้งที่เขาโกรธกุแล้วเดินมาหา กุจะรู้สึกไม่ปลอดภัยมากๆ กุจำได้ว่าตอนเด็กๆโดนตีบ่อยแต่ไม่คิดว่าเอฟเฟคมันจะตามมายันโต ที่กุเกร็งคือกุรอเขาทำร้ายร่างกายกุกุจะได้ไม่ตกใจทำใจรอล่วงหน้าว่าเดี๋ยวเขาจะตีกุแล้วนะ หรือเวลาพ่อกุโกรธจัดมากๆ(ซึ่งปจบ.ไม่ค่อยมีแล้ว)แล้วมองหน้ากุ กุอยากจะวิ่งหนีออกจากบ้านตอนนั้นเลย แบบวิ่งหนีไปไกลๆที่ไหนก็ได้ที่เขาตามมาจับตัวกุไม่ได้อ่ะ ไม่คิดว่าผลจากตอนเด็กมันจะตามมายันโตขนาดนี้
แม่กูป่วยเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท พูดยังไงดี กูบอกหลายครั้งแล้วให้เลิกบุหรี่ อะไรที่ไม่ดีต่อการผ่าตัด ห้ามยกของหนักแต่ไม่ฟังกูเลย บางทีกูอยากร้องไห้ เครียดว่ะ ค่อแม่กูไม่อยากหายหรอ คนทีีเป็นโรคนี้เขาไม่ทำแบบแม่กูกัน
น้องชายกูติดเกมมากเลย กูเคยติดนะแต่พอตัดใจขายไอดีทิ้งไปก็ไม่ได้อะไรละ
มันไม่ได้ก้าวร้าวใช้กำลังอะไรกับกูนะ แต่มันไม่ยอมไปทำอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากเล่นเกมอะ แล้วก็คุยกับคนในครอบครัวแย่มากๆ ดูวิธีพูดคนในครอบครัวกับเพื่อนในเกมนี่คนละเรื่องเลย มีขอโทษ ขอบคุณ คนในครอยครัวนี่มีแต่บอกว่า ออกไป ไม่ต้องมายุ่งกับกู แล้ววันก่อนไปอยู่กับมัน แม่ง เพื่อนในเกมคุยกันหยาบคายชิบหาย สาว2 อะ แล้วเป็นเกม rov มันก็คุยกันเเบบเด็กกะโปกในติกต้อกอะ เน้นฉอด เน้นเฟียส
เมื่อคืนกูพึ่งรู้ว่าที่มันไม่ยอมไปหาแม่ที่นอนป่วยติดเตียงที่รพ เพราะจะเล่น rov กับสาว กูโกรธมาก
เมื่อวานกูเอาดิสคอร์ดมันไปคุยกับสาวที่มันเล่นเกมอยู่ (วอมรับว่าก้าวก่าย กูก็เป็นบ้าตอนนั้น) ว่าเลิกชวนน้องเล่นเกมหน่อยมันติดเกมมาก สาวแม่งมาเอดูเขตกูเฉยเว้ย ว่า เล่นเกมหาเงินได้ ไม่เกี่ยวกับบุคคล โหอีเหี้ย กูละอย่างเบื่อประโยคงี้เลย ไอพวกเด็กติดเกมที่สำเร็จอย่างกายหงิกกิตงาย กูเห็นพวกมันเลี้ยงพ่อแม่ครอบครัวดีทุกคน ที่บ้านก็ไม่ได้เลี้ยงมันให้รู้สึกว่า lacking ต้องอายเพื่อน แค่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่เข้าใจเลยทำไมถึงไม่รักพ่อแม่เลย
สาวแบกแรงค์มันหน่อยมันรีบประเคนเวลาให้ พ่อแม่เลี้ยงข้าวมาให้ส่งเสียเรียน ไม่ได้ติดเหล้าไม่ได้ตีมันเลย ตอนเขาลำบากแอดมิดแม่งคิดไม่ได้ ว่าควรเจียดเวลามาให้
ต่อให้มันไป "ทำงาน" ด้วยเกม ปั๊มดาวอะไรของมัน กูเชื่อว่าถ้าพ่อแม่หรือคนในครอบครัวของคนปกติเข้ารพ ต่อให้ติดซ้อมแข่ง เขาก็จะไปเฝ้าหรือไปหา ไม่ใช่เล่นเกมต่อ แถมไอพวกอีโลบูสแม่งจะหาเงินได้สักเท่าไหร่กันเชียว พอค่าขนมตัวเอง ลืมคิดค่าใช้จ่ายเรื่องข้าว เรื่องเรียน
แล้วอยู่รพ ก็เล่นเกมได้ มันแค่ไม่อยากมา
แต่เอาจริงๆก็ไม่ได้มีปัญหากับเล่นเกมหรอก มันติดrov มา 3-4 ปีละ เพราะก็ไม่มีเวลาให้อะนะก็ไม่ได้สนใจมัน แถมตอนมีเวลาให้มันก็ไม่ได้สนใจจะมาใช้เวลากับครอบครัว เพราะจะเล่นเกม เห็นมันเป็นแบบนี้ละอยากตัดหางปล่อยวัดจริงๆ
กูนึกว่าถ้าเอาเรื่องชีวิตจริงมันไปแฉให้เพื่อนมันเล่นเกมด้วยเตือนสติมันหน่อย สรุปแม่งบอกมาเอดูเขตบอกเกมไม่ผิด ส่วนครอบครัวจัดการกันเอง แต่กูจะเล่นเกมกับน้องของมึงต่อไปนะเพราะไม่เกี่ยวกับกู ศีลเสมอกันจริงๆ กูโครตเบื่อเลยอีเหี้ยrovเนี่ย ไปอ่านที่ไหนเจอแต่เกมทำบ้านแตก คนประสบความสำเร็จมีนับได้แค่สองมือและสองตีน ส่วนครอบครัวที่เสียใจเพราะมันมีบาน
>>596 เพื่อนมันก็ไม่ได้พูดผิดนะมึงแค่มันดูเฮงซวยไปหน่อย เกมก็ไม่ได้ผิด ที่ผิดคือน้องมึงที่ไม่แบ่งเวลาเลย มึงต้องหาทางจัดการมันจริงจังละ ลองดูว่าทำไมมันถึงตีตัวออกห่างครอบครัวน้องมึงอาจมีปมอะไรกับพ่อแม่ก็ได้ ในสายตามึงอาจดีทุกอย่างแต่ในสายตามันอาจคนละเรื่องเลยก็ได้นะ ต้องลองคุยว่ะ
กูรู้ว่าเกมไม่ผิดนะ ดีไซน์เกมส์มันก็มีไว้ให้เสพติดแหละ จะระบบวิธี อินเตอร์เฟสหลายๆอย่างทำให้คนมันชอบเอาชนะ มีระบบสกินสวยๆให้คนอยากเติม มันก็เป็นธุรกิจของเขาอะ คือตอนนี้กูก็ทำงานไง ก็รู้จะโกยตังก็ต้องโกยให้ลูกค้ามันอยู่ยาวแหละ เกมก็อยู่มาหลายปีละ ทีมกลยุทธ์วางแผนมันก็คงไม่ใช่ขี้ๆหรอก มันคงมีวิธีให้คนติดอะ ซึ่งเค้าก็แค่หารายได้ ส่วนใครจะมีจิตสำนึกแยกแยะได้ไม่ได้ก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเกมละ
เพื่อนมันพูดไม่ผิด แต่พอกูพิมพ์คำว่า กตัญญู ไปมันก็หายไปเลยมึง 5555+ แล้วก็ไม่ได้คุยต่อละ น้องแม่งเอามือถือกลับไปก่อน บอกขอโทษครับพี่ผมเอาไปเกรียนด้วยนะ มีปมอะไรก็อยากรู้เหมือนกัน ถึงกูจะคิดว่าเป็นวัยต่อต้านมากกว่าก็เถอะ
เรื่องลองคุย คือกูคุยกับพ่อวันนี้ พ่อบอกถ้าติดหนักก็คงต้องใช้ไม้แข็ง กูถามว่าแค่นี้ติดหนักไม่พออีกหรอ555 กูบอกตรงๆนะ เห็นแม่งเป็นแบบนี่ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่แล้วกูแอดมิดเข้ารพ กูมั่นใจว่าน้องกูก็จะเล่นrov ปั๊มดาวต่อไป
>>598 ตัดเงินน่าสนใจ ถึงปกติมันไม่ค่อยได้ออกไปไหน ขังไว้ในห้องตัวเองเล่นเกม ถ้าตัดค่าขนมผลักภาระเล็กๆอย่างหาข้าวกินเองโดยใช้เงินตัวเองจ่ายไป อยากไปไหนก็ใช้เงินเอง ถ้าบอกว่าเกมเป็นอาชีพหาเลี้ยงได้ไม่ต้องยุ่ง ก็คงจะอยู่ได้แหละ เก่งกาจเหลือเกิน ตอนแรกว่าจะยุให้แม่ตัดเน็ตมัน ปรับแปลนให้เน็ตในซิมกากๆแล้วให้พึ่งไวไฟบ้านถ้าจะเล่นเกม วันไหนพูดไม่รู้เรื่องก็ปิดแม่ง
ขอบใจพวกมึงสองคนนะ ไม่อยากจะเอาเรื่องครอบครัวไปพูดกับคนรู้จักแต่กักไว้แม่งอึดอัดจะกระอักเลือดตาย
>>599 อย่างนึงที่กังวลคือถ้าไปตัดเงินมัน แล้วมันจะเตลิดกว่าเก่าอ่ะ เพราะไม่รุ้ว่าแม่งมีปมแบบพ่อแม่ไม่สน แต่เพื่อนในเกมสน ไรรึเปล่า พอไปตัดพื้นที่ที่เป็นที่ของมันไปมันจะยิ่งตอกย้ำไปอีกว่า พ่อแม่ไม่สนแล้วยังมาทำลายที่ของมันอีก คือเด็กมันอาจไม่ได้คิดอะไรเป็นเหตุเป็นผล หรือมีความเอาใจใส่คนอื่นอ่ะ จนมองแค่ว่า พ่อแม่มีหน้าที่ต้องให้ข้าวให้น้ำอยู่แล้วมันไม่ผิด กุคิดว่านังไงก็ต้องลองคุยก่อน ถ้าแม่งติดเพราะถูกสปอยจริงมึงค่ออยตัดสั่งสอนมัน แต่ถ้ามันมีปมในใจบางที่ตัดเงินมันอาจทำให้ปมมันลึกกว่าเดิมจนกลับมาเป็นครอบครัวมีความสุขไม่ได้
เอ้อ อันนี้กูอยากเตือนนิดนึง เหมือนกูเคยเจอเคสคล้ายๆแบบนี้ คือตอนนี้ปัญหามันเหมือนมาจากเกม(และสังคมในเกมที่เจอก็จริง) แต่ปัญหาจริงๆมันมาจากวิธีคิด(mindset?) ของน้องมึงด้วย ต่อให้ในอนาคตเขาเลิกสนใจเกมแล้วไปสนใจอย่างอื่นแทน มึงก็จะยังเจอปัญหาเดิมแค่เปลี่ยนจาก "เกม" เป็น "อย่างอื่น"
ถ้าจะแก้ปัญหาจริงๆอย่าลืมมองนี้ด้วยล่ะ
เพิ่มอีกนิดนึง ตัดเงินทำได้ ถ้ามึงสามารถทำให้น้องมึงเข้าใจได้ว่าน้องมึงทำอะไรผิดถึงโดนตัดเงิน แต่ถ้าไม่ได้ อย่าเลย การที่ลงโทษ(กรณีนี้คือตัดเงิน)โดยที่คนที่โดนลงโทษไม่คิดว่าตัวเองผิด มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหานี้เท่าไหร่ จากที่กูเห็นมา(sampleอาจจะไม่เยอะ เพราะแค่เท่าที่กูเห็นมา) ยังไม่เห็นบ้านไหนแก้ปัญานี้ได้ด้วยการตัดเงินเฉยๆเลย
แต่ระบบ reward น่าสนนะ มันเหมือนไม่ได้ลงโทษตรงๆ แต่เป็นเปลี่ยนกฏ แต่ก็ควรจะมีพวก reward ที่ทำได้ง่ายๆด้วยนะ เพราะถ้าเอาเกรดอย่างเดียวแม่งต้องรอปลายเทอมนู่น อย่างซักผ้า ล้างจาน ทำการบ้านเสร็จ ก็ให้ได้แล้ว น่าจะช่วยกระตุ้นให้อยากทำมากขึ้น
แก่นของปัญหาคือครอบครัวไม่มีเวลาให้มากกว่านะ
เลิกเถอะไอ้เหี้ย นิสัยควายๆแบบให้คนอื่นมาช่วยอะไรโดยที่ไม่ใช่ธุระกงการของเขาแล้วพอเขาทำได้ไม่ดีก็ด่าอ่ะ มันดูเหี้ย ไอ้ควาย สันดานหมา ไม่มียางอายติดมาจากท้องแม่เหรอ ต้องเป็นคนเห็นแก่ตัวในสันดานขนาดไหนวะถึงมั่นหน้ามาโกรธคนอื่นทั้งที่มึงใช้เขาเองอ่ะ ความเกรงใจไม่มีเลยไอ้เหี้ย ไม่ใช่เรื่องของกูด้วยซ้ำที่ต้องมาสนเรื่องของมึง มีพี่นิสัยควายๆโคตรละเหี่ยใจเลย
พี่กูแม่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่โคตรบูชิท เป็นคนเดียวที่เข้ามาในชีวิตกูแล้วมาทำระยำสัสหมาไว้เยอะมาก คนอื่นกูยังกรองได้ว่าควรจะอยู่ในชีวิตกูหรือกูควรดีดทิ้งไปได้ แต่เพราะเป็นครอบครัวห่าเหวอะไรนี่กูถึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกไง เวลาที่เจออะไรเหี้ยๆที่แม่งทำใส่กูกูก็นั่งแช่งแม่งตลอดว่าขอให้มันเจอคนนิสัยแบบมันเข้ามาในชีวิตเยอะๆ กูไม่หวังแช่งให้มันเจออะไรอย่างอื่นเลยนอกจากตัวมันเอง กูใจดีมากแล้วนะ หวังแค่สักวันมันจะเจอคนเหี้ยๆแบบมันแล้วย้อนมองดูตัวเองสักนิดก็ยังดี แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะมันไม่มีจิตสำนึกด้วยซ้ำ
เรื่องนึงที่กูโกรธมากในชีวิตนี้คือตอนแม่งชอบไล่กูไปต-ยหรือไล่กูไปหาจิตแพทย์แค่เพราะกูทำอะไรไม่ถูกใจมันทั้งที่คนอื่นก็เป็นแบบกูกันไปเกินครึ่งโลกนี่แหละ ตั้งตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล เป็นความปกติของโลกใบนี้ ใครทำไม่เหมือนกูมึงผิดปกตินะ มึงประหลาด แล้วไอ้เหี้ย มันบอกว่ามันอยากเรียนต่อจิตวิทยา อยากทำงานเกี่ยวกับพวกจิตเวช อีควาย แม่งความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกูเห็นพวกขี้บุลลี่คนอื่นมันบอกอยากจะไปทำงานในมูลนิธิช่วยเหลือเหยื่อเด็กที่โดนรังแกอ่ะ ขนลุกแบบไม่ใช่เพราะกลัว แม่งเป็นความสั่นที่ทริกเกอร์เหี้ยๆแบบขยะแขยงจนมวนท้องอ่ะ มึงจบแค่ตรีดีละอย่าไปสรรหาต่อเหี้ยอะไรนั่นเลย คนที่ทั้งชีวิตไม่เคยที่จะพยายามทำความเข้าใจคนอื่นแบบมึงอ่ะ
จําชื่อญาติพี่น้องไม่ได้ผิดมั้ยอ่ะ
เพื่อนโม่ง ที่กุทำทุกวันนี้มันน้อยไปไหม กุอยากฟังความเห็นจากคนนอก
กุอายุสามสิบกว่า โสด ทำงานอยุ่บ้าน จ่ายทุกอย่างในบ้าน มีหนี้กยศ.นิดหน่อย รวมๆ แล้วใช้จ่าย 7-8 พัน ต่อเดือน รวมตังให้ย่า นี่มันน้อยไปไหมอ่ะ?
อันนี้ขอระบายรวมๆ ไม่ต้องอ่านก็ได้
ย่ากุเป็นประเภททำทุกอย่างโดยไม่ขอ (เช่น บอกว่าไม่ต้องทำกับข้าวให้ ก็ยังทำ แล้วก็ชอบบ่นตลอดว่าเหนื่อย ทั้งๆ ที่ไม่มีใครขอให้ทำ ประมาณนี้) กุที่พยายามออกค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างแล้วตั้งแต่อายุ 26 กุไม่เคยบ่น ไม่เคยเรียกร้องใคร เงินไม่พอกุก็พยายามหา กุไม่เข้าใจว่าเข้าจะเรียกร้องกุไปถึงไหน เขาไม่ได้เงินจากกุคนเดียว ลูกสาวเขา (อา) ก็ให้ อาทิตย์ที่แล้วเขาก็ได้จากญาติอีกพัน มาวันนี้เขามาขอกุเพิ่มอีกพัน กุให้เขาไปแล้วเดือนละสามพัน เขาบอกไม่พอใช้ กุงงมากๆ อยู่บ้านเฉยๆ 4-5 พันไม่พอจริงๆ เหรอวะ ค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ต ค่าของใช้ในบ้าน ค่ากับข้าว ทุกอย่างกุก็ออกให้หมดแล้ว หรือเพราะเขาเห็นเราได้ทรัพย์สินอะไรก็ต้องให้เขา จนเราไม่รู้แล้วว่าตอนนี้เกิดมาเพื่ออะไร เพื่อที่สุดท้ายจะต้องเป็นบ่อเงินบ่อทองให้เขาเหรอ เพื่อใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อเขาเท่านั้นเหรอ เราไม่เคยเรียกร้องให้เลี้ยงดูเราเลยด้วยซ้ำ ตอนเด็กๆ เราปวดร้าว เราเศร้า เราอยากได้คำปลอบโยน เราอยากได้อ้อมกอดแบบครอบครัวอื่นๆ เขามีให้กัน เราไม่เคยได้มันเลยสักครั้งเราไม่เคยกอดพ่อแม่หรือญาติคนไหนๆ ทั้งนั้น เราเกิดมาจากความผิดพลาด สถานะเป็นแค่ลูกติด พ่อก็ไม่เอา แม่ก็ไม่เอา เพราะแบบนี้เหรอย่ากุเลยคิดว่าทุกอย่างของกุคือของเขาเพราะเขาอุตส่าห์เลี้ยงกุมา กุพยายามแล้วว่ะ กุไม่เคยว่าไม่บ่นเลยสักครั้ง แต่พูดออกมากับใครกูก็ดูอกตัญญูอีก เพื่อนโม่งคิดว่ากูอกตัญญูไหมอ่ะ? ทุกวันนี้กุยังทำไม่พอเหรอ? กุมันก็แค่ loser ไร้ค่าจริงๆ เหรอวะ กุอดคิดแบบนี้ไม่ได้เลยว่ะ
ห้ามยังไงดีโม่ง กูเพิ่งมารู้ว่าน้องแอบสูบบุหรี่จากที่คอยสังเกต ดึกๆตอนอยู่นอกบ้านจะเห็นควันลอยออกมาจากหน้าต่างห้อง ตอนนางออกจากห้องมาเวลาเดินเฉียดใกล้ๆจะได้กลิ่นควันด้วย แต่กูไม่ได้บอก
>>610 มึงเาอะไรมาลูซเซ่อ มึงทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองเลี้ยงคนอื่นได้นะเว้ย มึงเก่งมากแล้ว
ในความเห็นกู ถ้ามันไม่อึดอัดเกินไป ก็ให้ไปเถอะ เดือนล่ะ3พัน ถือเป็นค่าที่เขาเลี้ยงมา ไม่รู้สิ ถ้าเขาเลี้ยงมายังไง ก็เลี้ยงตอบไปแบบนั้น กูไม่รู้ว่า มึงก็คิดเองว่าทำแบบไหนจะไม่เสียใจทีหลัง แล้วแต่จะคิดชีวิตคนล่ะแบบ ของกูอยู่บ้านพ่อแม่ ก็ให้คนล่ะ3พัน ตกเดือนล่ะ6พัน เงิน12K ก็นะ เขาเลี้ยงกู กูก็เลี้ยงกลับ ....แต่บางทีเห็นของตปท.ก็อิจฉานะ คนทำงานมาจนเกณียน ได้เงินบำนานพออยู่ ตัดมาที่ไทย ต้องหวังพึ่งลูก แล้วสุดท้ายลูกก็ไม่มีเงินเก็บ วนเป็นวงจรแบบนี้
กูรู้สึกอิจฉาแบบน้อยใจคนในบ้านหว่ะ คืองี้ บ้านกูพ่อแม่มีลูก2คนคือ กูกับพี่สาว แต่ใครๆแลจะรักแต่พี่สาวมากกว่า ขนาดญาติยังเอะอะอะไรก็พี่สาวเลย แต่พี่ชอบมาเหน็บกูว่าพ่อแม่รักกูมากกว่า หรอ ตรงไหนอ่ะที่รักกู ตั้งแต่เล็กจนกูโต กูโดนเขี้ยวเข็ญให้แต่ตั้งใจเรียน ให้อ่านแต่หนังสือ ต้องเรียนเก่ง เกรดห้ามต่ำกว่า3 แถมเรียนมหาลัยยังต้องคณะที่เป็นหน้าเป็นตาในสังม อย่างหมอ อย่างทนาย อะไรทำนองนี้ แทบจะเป็นตัวเองไม่ได้เลย ในขณะเดียวกันพี่สาวต่อให้ไม่ตั้งใจเรียน เรียนไม่จบ ได้เรียนตามที่ตัวเองชอบ พ่อแม่ไม่เคยบ่นว่าอะไรเลย ตอนม.ปลายกูหาโอกาสเรียนต่อนอกโดยไม่ต้องสอบชิงทุนได้ แต่ได้เรียนฟรีแบบซิตี้เซ็น จะออกก็แค่พวกกินใช้ ค่าตั๋วบิน ไรพวกนี้(ค่าเทอมก็ฟรีนะมึง เพราะไปอาศัยกับเพื่อนของป้าที่กูรู้จัก ซึ่งเขาเป็นพลเมืองที่นั่น เลยได้ฟรี) แต่ที่บ้านก็ไม่เข้าใจและไม่สนับสนุน พอเรียนจบถึงวัยทำงาน พี่กูได้งานทำเงินเดือน13-18มั้งถ้ารวมโอ ส่วนกูได้ 15-22 แต่กูขายของออนไลน์ไปด้วย(หลังเลิกงาน) ก็พอได้อีกหลายพันถึงหมื่น ทีนี้มันต้องจ่ายค่าบ้านซึ่งกูหารกัน2คน และอื่นๆก็แบ่งกันจ่าย พี่กูจ่ายค่าของเข้าบ้าน+ค่าประกันรายปี+ค่ากิน กูจ่ายค่าส่วนกลางรายปี+ค่าน้ำ+ค่าไฟ+ค่ารถ+ค่าอื่นๆ+ต้องแบ่งส่วนเงินเก็บและเงินฉุกเฉิน รวมแล้วจ่ายกูอาจจะน้อยกว่าแต่กูต้องสำรองทุนฉุกเฉิน แต่พี่กูชอบบ่นว่าเงินไม่พอใช้ และมาแซะกูว่าเงินเก็บกูเยอะหนิ เอ้า ก็กูทำงานวันๆนึงหลายอย่าง รายรับหลายทางไหม //ทีนี้พ่อแม่มาบ่นว่าสงสารพี่สาวมาก เพราะพี่สาวเครียดเรื่องเงิน เอาแต่บอกว่าสงสาร แล้วกูหล่ะ เขาไม่สงสารบ้างหรอวะ วันนึงทำงานแม่งหลายทาง นอนดึกตี1-2แทบทุกคืนเพราะต้องขายของด้วย หาเงินเข้าบ้านหลายช่องทาง เขาไม่เคยชมกูเลยหรือให้กำลังใจ แต่เอาแต่ห่วงอีกคน ส่วนพี่กูดีแต่พูดว่าจะหางานเสริมทำ แต่ทุกวันนี้ก็ไม่เห็นจะทำอะไร บ่นว่าทำงานเหนื่อย แล้วคนอื่นไม่เหนื่อยหรอ กูนี่เหนื่อยกว่ามั้ยนะ ของตัวเองกูก็หาขายหาลค.ให้ พอกูทวงถามว่าเตรียมของหรือยังเพราะกูจะเอาไปส่งให้หลังเลิกงานก็มาทำเป็นไม่พอใจ ทั้งที่ของขายเงินเข้าตัวเองไม่ได้เข้ากูสักบาท ไม่เคยหักเปอร์เซ็นเลย ของนางเองกูช่วยขายแบบเต็มใจด้วยซ้ำ แต่พอมาทำแบบนี้กูก็ไม่อยากช่วยเหลืออะไร เพราะคนเสียเครดิตจากลค.มันจะเป็นกูไง ไม่ใช่นาง อย่างบางทีกูบอกแล้วว่าอย่าซื้อ ก็ไม่ฟัง รั้นไปซื้อมาแล้วได้ขอสภาพไม่ตรงปก ทีนี้จะไปหาขายใครก็ยาก กูเลยหาคอนเนคชั่นลค.ต่างประเทศให้ บอกให้ถ่ายรูปของมาให้ก็ไม่ทำสักที แล้วพอกูย้ำๆก็ไม่พอใจอีก บางทีกูเสนออะไรที่ดีกว่า ไม่ต้องเสียเวลาและประหยัดเงิน ก็ไม่เอา เสียน้อยเสียยากเสียมากเสียง่าย แล้วก็มาบ่นว่าเงินไม่พอ ไม่มีเงินเก็บ ก็สมควรแหละทำตัวเอง ส่วนกูมีเงินซื้อนั่นนี่ได้สบายๆไม่ขัดสนเพราะกูเหนื่อยกว่า แต่ไอเหนื่อยกว่าละมีเงินซื้อของที่อยากได้ แม่ดันมองว่ากูฟุ่มเฟือย แล้วบอกให้กูสงสารพี่สาวบ้าง อย่างพี่สาวจะกินขนมก็ไม่ได้กินเพราะไม่มีเงินซื้อ ได้แต่ยิ้มอ่อนในใจ พอกูท้วงว่าแล้วไม่สงสารหนูบ้างหรอที่วันๆทำงานงกๆ2-3อย่าง ทั้งงานหลักงานเสริม แม่ก็มาบอกว่าสงสารเท่ากัน หรอแต่ได้ยินพูดแต่ถึงพี่สาวนะ สงสัยกูต้องออกเงินช่วยบ้างแหละ แค่ลดเงินเก็บกับฉุกเฉินลง // ก็สงสัยนะ ใครกันที่ฟุ่มเฟือยไม่ดูกำลังทรัพย์ตัวเอง อย่างตอนจะซื้อบ้านจะเอาหลัง3ล้านกว่าทั้งที่บ้าน2ล้านกว่ายังบ่น แทบจะไม่มีปัญญาจ่าย แล้วพูดเอะอะจะให้คนอื่นเก็บเงิน แต่ตัวเองไม่คิดเก็บแถมใช้ฟุ่มเฟือยจนไม่มีเงินเหลือสักบาท
>>616 พ่อเอาแต่บอกว่าพี่สาวตอนเด็กลำบาก แล้วประมาณว่าเราเกิดมาตอนที่ที่บ้านเริ่มมี เริ่มสบาย คือเกิดมาสบายกว่าพี่สาว แต่ตั้งแต่ที่กูเรียนยันทำงาน เขาเคยชมแค่ไม่กี่ครั้งในตอนเด็ก แต่ไม่เคยพูดว่าสงสารกูนะ พูดแต่สงสารพี่สาว แล้วพี่กูเวลาอยากได้อะไรเขาสปอนด์เขาซื้อของใหม่ให้ตลอดแต่กูต้องรอใช้ของมือ2ต่อ ไม่ก็บอกกูว่าให้กูเก็บเงินซื้อเอง แต่พี่สาวชอบมาแซะว่ากูขออะไรก็ได้ ขอได้กับผีสิ ขนาดเรียนต่อต่างประเทศไปฟรีๆยังไม่ได้(กูแค่อยากได้โอกาสที่ดีเพื่อต่อยอดคุณภาพชีวิตคนที่บ้านไง ไม่ได้คิดแค่ตัวเอง) แค่เลือกเรียนต่อในไทยเองยังต้องเรียนตามที่พ่อแม่กำหนดมา แบบขนาดว่าถ้าเข้าโรงเรียนนี้ๆๆไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียนหรือไปเรียนสายอาชีพแทน ขนาดตอนเรียนมหาลัยกูได้เงินต่อสัปดาห์แทบไม่พอใช้เพราะจ่ายไปกับค่าอุปกรณ์เรียนเกือบหมด(บางครั้งไม่มีเงินกินข้าว 2 วัน) กูไม่เคยบ่นนะ แล้วได้เงินจ่ายค่าเทอมช้าจนพ้นสภาพไปรอบนึง(แต่ขอคำร้องคืนสภาพจนเรียนจบละ)กูก็ไม่เคยบ่น แต่เขาไม่พูดว่าสงสารกู หรือขอโทษ ละตอนเรียนกูใช่ว่าจะแบมือขอเงินอย่างเดียว กูเรียนไปด้วยทำงานพาร์ทไทม์พอได้เงินกินข้าวไปด้วย ประหยัดทุกทาง บางอย่างใช้จนขาดแล้วขาดอีกกูยังซ่อม ไม่ซื้อใหม่ คือเห็นค่าของเงินขนาดไหน แต่กลับกันพอพี่สาวขอเงินให้ตลอด ขนาดไม่เรียนต่อแล้ว1เทอมไม่กลับบ้าน ขอเงินฟรีๆ พ่อแม่ยังให้ไม่ขาด รักลูกเท่ากันมาก พอวันนึงที่กูทำงานแล้วมีเงิน ยืนด้วยตัวเองกลับมาบอกให้กูสงสารคนอื่น ทั้งที่ชีวิตแม่งสบายกว่ากูอีก กูนี่ลำบากกว่าอีกมั้ง ขนาดความรักใครๆก็ยังรักยังเอ็นดูพี่สาวมากกว่ากูเลย // ใช่มึง กูเป็นคนเก็บเล็กเก็บน้อยมาคิด ขนาดพิมพ์นี่จะร้องไห้เพราะมันอัดอั้นมานานมาก กูพยายามปล่อยเฉยทุกรอบนะ แต่พอเขาพูดมากๆว่าสงสารคนโต กูก็รำคาญและน้อยใจในเวลาเดียวกัน ว่าแล้วกูหล่ะ
อดทนกับที่บ้านแทบจะไม่ไหว อยากแยกออกมาอยู่คนเดียว เหนื่อยกับการที่ต้องมาโดนชวนทะเลาะตอนทำงานเสร็จ ทำงานมาเหนื่อย ๆ กลับบ้านมาก็โดนหาเรื่องทะเลาะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ล่าสุดกูอยู่ที่ทำงาน (ฝึกงาน) ก็ไลน์มาชวนทะเลาะ
คำถาม ถ้าหละงเรียนจบกูจะแยกไปทำงานจังหวัดอื่นเลย (เหลือเวลาอีกประมาณสิบเดือน) ควรมีเงินเก็บเท่าไหร่ สำหรับการออกไปตั้งตัวในจังหวัดที่ไม่มีญาติพี่น้องเลย
>>620 ตามที่ >>621 บอกเลยมึง กูหนีออกมาละเพราะมีทางแยกของกูให้เลือกว่างาน อนาคตยาวไกลกับครอบครัวและมีคนแก่กะโหลกกะลา ที่ทำให้ชีวิตกูบางวันก็คล้ายๆมึง ไม่ทำให้กูมีประวัติการทำงานที่ดีในตอนที่ทำงานประจำแล้ว กูจะเลือกอะไร แต่ถ้ามึงจะไปแบบ ตจว. เลย มึงคิดถึงเรื่องเงินเก็บให้ดีๆนะ เก็บให้ได้ครึ่งแสนละค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อ ทำบัญชีรายรับ-รายจ่าย ทบทวนบ่อยๆเพื่อให้มึงมั่นใจว่ามึงใช้จ่ายตามสิ่งที่มึงทำจริงๆ
>>619 อยากแยกบ้านนะแต่มันทำไม่ได้ ปัญหามันอาจจะดูไม่ใหญ่สำหรับคนอื่นหรอก ปัญหามันก็แค่เรื่องที่ว่า ทำไมพ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากันแค่นั้นแหละ อีกคนพยายามมากกว่าแต่กลับไม่มีคนสนใจและให้กำลังใจ แค่นั้นแหละ แต่ช่างแม่งแล้วอีเหี้ย ต่างคนต่างอยู่ไปแค่นั้น ใครไม่รัก ไม่สนใจกูช่างหัวแม่งมัน กูไม่แคร์ละ
คนที่บ้านใช้ชีวิตอินกับโรคออนไลน์มากเลย น่ามคานหว่ะ แล้วในโลกออนไลน์ทําเป็นดี๊ดีอวยทุกอย่าง ลับหลังด่าครอบครัว มีใครประสบปัญหางี้มั้ย
น่าจะทีกฎหมายไม่ให้พวกบูมเมอร์เล่นโซเชี่ยลนะ จะบร้าตัย ทั้งเฟคนิวส์อีก
>>623 มึงถึงขั้นต้องไป ตจว. จริงๆเหรอวะ? ถ้าโม่งตัวเดียวกับ >>620 นะ กูไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่เลย ตจว. ทุกที่สำหรับกูคือพื้นที่ที่ถูกเลือกปฏิบัติจากภาครัฐ มันอยู่ยากมากและใช้การปรับตัวยากยิ่งกว่าในทุกเรื่อง เว้นแต่ว่ามึงเคยใช้ชีวิตแบบเด็ก ตจว. มาแล้วแบบทุกซอกทุกมุมสักที่นึงอันนี้ก็อีกเรื่องนึงนะ กูอ่านที่เล่ามาก็คือเหมือนไม่กล้าแบบที่โม่งตัวบนๆบอกอ่ะ แรกๆกูก็ไม่กล้าเหมือนกัน ใช้เวลาคิด ทดสอบจิตใจคนในบ้านหลายๆครั้งว่าmindset ที่มีกับกูคืออะไร จนกูรู้เลยว่ากูไม่ควรได้รับมรดกจากตระกูลตัวเองแล้ว ไปหาสร้างเองเลย กูก็เลยตัดสินใจออกมา สิ่งที่มึงควรทำคือทดสอบความคิด และสิ่งที่ครอบครัวทำกับมึงหลายๆครั้ง ถ้ามันไม่ใช่ครั้งเดียว ทำหลายครั้งและทำมึงลำบากใจ มันจะเกิดทางเลือกแบบกูว่าทนต่อหรือพอแค่นี้แล้วไปเลย ของกูเลือกอย่างหลัง พอตอนกูจะย้ายออกก็เห็นสันดานดิบเลยว่ากูก็แค่สัตว์ที่เลี้ยงไม่เชื่องในสายตาเค้าและหนีออกมา ต่อให้กูออกมาได้ก็พยายามใช้คำหว่านล้อมเหมือนต้อนกูเข้ามาในคอกอีก แน่นอนว่าต่อให้กูต้องนอนข้างถนน ตายคาแม่น้ำเจ้าพระยากูก็ไม่กลับไปหาครอบครัวตัวเองต่อไปแน่นอน ....คำแนะนำของกูนะ มีสองอย่าง
-มีโม่งตัวนึงเคยบอกกับกูว่า "อย่าอยู่กับคนที่ทำร้ายมึง" มึงถามตัวเองนะว่า ที่ผ่านมาครอบครัวมึงทำร้ายมึงบ่อยไหม
-อ่านหนังสือ Principles ของRay Dalio ไปอ่านPart II หลักการชีวิต บทที่ระบุว่า โอบกอดและรับมือกับความจริง มึงไปอ่านเลย คำที่ทำให้กูตัดใจได้คือ ในหนังสือจะมีสมการ "ความเจ็บปวด + การคิดทบทวน = การพัฒนา" แน่นอนว่าทุกวันนี้กูลองเอาแนวคิด หลักการจากนักเขียนคนนี้มาใช้ แล้วขยันใช้ ตั้งใจใช้นะ อะไรๆราบรื่นขึ้นเยอะมาก แม้กระทั่งการพยายามตัดขาดจากที่บ้านกู ซึ่งต้องเจ็บปวด ต้องเจอบทเรียน ต้องศึกษาแนวทางการอยู่หอพัก ศึกษาอนาคตข้างหน้าที่เริ่มต้นจากเกือบศูนย์ ถ้ากล้าเจอปัญหาแล้วหาทางแก้ได้ มึงก็จะได้พัฒนาตัวเองอะไรสักอย่าง ที่เหลือคือจะช้าจะเร็วแค่นั้นแหละ
กูแนะนำได้แค่นี้จริงๆ ส่วนเงินเริ่มต้น ยังแนะนำว่าเผื่อไว้ครึ่งแสน เอาไว้เสียค่าบทเรียนชีวิตด้วยไปในตัว
กุขอบ่นหน่อย คือกุเรียนไม่จบ ปัจจุบันทำงานอยู่ที่ร้านป้ากุ เขาบอกว่าจะยกร้านให้ถ้าเขาแก่ตัวแล้ว แต่ทำยังไงก็ไม่เข้าตาเค้า บอกว่ากุไม่พยายามบ้างไม่ใส่ใจบ้าง แล้วก็เอากุไปเปรียบเทียบกับน้องกุว่าทำได้ดีกว่า (แล้วช่วงนี้ก็แทบไม่มีลูกค้าเลย) คือไม่ใช่ว่ากุเกลียดอะไรป้าตัวเองนะ คือเขาก็ใจดีกับกุ แต่เขาแม่งก็toxicใส่กุตลอดเหมือนกัน เป็นแบบนี้มา2-3ปีแล้ว จากตอนแรกแค่เฉยๆกับงานตอนนี้คือกุเกลียดงานนี้ไปแล้ว อยากจะทิ้งร้านเชี่ยนี่ไปหางานที่อื่นทำแล้วปล่อยให้น้องกุอยู่ไปคนเดียวแม่งเลย
อยากถามคนที่บ้านมีผู้สูงอายุ 60+ ขึ้นไป ว่าผู้สูงอายุที่บ้านเป็นยังไงบ้าง สภาพร่างกาย การใช้ชีวิตต่างๆ คือบ้านกูเป็นครอบครัวเดี่ยว กูไม่เคยอยู่กับปู่ย่าตายาย ไม่เคยคลุกคลีกับคนแก่มาก่อน พอพ่อแม่กูแก่กูเกิดความสงสัยว่า คนแก่ปกติก็เป็นแบบนี้ สังขารประมาณนี้หรือเปล่า
ขอแชร์บ้านกูก่อน พ่อแม่ 65 เท่ากัน มีโรคประจำตัวและเจ็บออดแอดตามประสา แต่ก็ยังช่วยเหลือตัวเองได้ตามปกติทั่วไป ที่กูค่อนข้างกังวลคือ 1)กูว่าเขาค่อนข้างเรียกร้องความสนใจพอสมควร ซึ่งมั่นใจมากว่าเมื่อก่อนเขาไม่ได้นิสัยแบบนี้ เหมือนนิสัยเปลี่ยนอะ ทั้งที่กูก็แทบจะถวายชีวิตให้อยู่แล้ว จ-ศ ทำงานหาเงินเข้าบ้าน ส-อ อยู่กับเขา พาไปห้างบ้างอะไรบ้าง เวลาต้องไปรพ.กูก็ลางานพาไป ชีวิตส่วนตัวกับเพื่อนฝูงแทบไม่มี มีแต่ทำงานกับดูแลพ่อแม่ 2)กูรู้สึกว่ากูเริ่มคุยกับเขาไม่ค่อยรู้เรื่องอะ ถ้าคุยสั้นๆ ง่ายๆ แบบไม่กี่คำนี่ได้อยู่นะ แต่พอเริ่มคุยยาวๆ หน่อย เหมือนเขาไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วอะ ทั้งฟังกูไม่รู้เรื่องด้วย พูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย (ทั้งที่พ่อแม่กูเป็นคนฉลาดมาก ตอนหนุ่มสาวเป็นนักธุรกิจที่เก่ง หัวไว) เรื่องหลงลืมไม่ต้องพูดถึง ลืมแม่งเกือบทุกเรื่อง แต่ตอนกูพาไปหาหมอ หมอตรวจจากการซักถามพูดคุย หมอก็ว่าปกตินะ ไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์อะไร เป็นปกติของคนแก่ แต่ทำไมกูรู้สึกว่าคนแก่ที่กูเห็นตามสื่อต่างๆ ที่อายุพอๆ พ่อแม่กู เขายังพูดคุยดูเป็นปกติกว่านี้ แบบยังให้สัมภาษณ์ทางทีวีได้ฉะฉาน หรืออันนั้นคือส่วนน้อยวะ
วันๆ พ่อแม่ทำอะไรบ้างอะ
>>635 จ-ศ กูออกไปทำงาน พ่อแม่อยู่บ้าน ทำงานบ้านต่างๆ ทำอาหารเองบ้าง สั่งเดลิเวอรี่มากินบ้าง ดูแลและเล่นกับหมาที่บ้าน (มีหมา2ตัว) พักผ่อน ดูทีวี พูดคุยกับเพื่อนบ้านที่เป็นส.ว.ด้วยกัน ส่วน ส-อ ส่วนมากก็พาไปห้าง ซื้อของ พาไปกินข้าวนอกบ้าน นานๆ ทีก็พาไปวัด ขับรถไปเที่ยวตจว.บ้าง ประมาณนี้อะ
ประเทศไทยมีพวกฮิกกี้มั้ยวะ อันนี้กูสงสัยจริงๆ หรือเป็นเฉพาะแถวๆเกาหลีใต้กับญี่ปุ่น
ถ้าลองเป็นฮิกกี้ในไทยสงสัยโดนตัดค่าเน็ตแม่ง
กูสงสัยมาตลอดว่าปัญหาของบ้านกูคืออะไร ทั้งที่กูคิดว่าบ้านกูโชคดีกว่าหลายๆ บ้าน พ่อแม่มีลูกสองคนไม่มีใครเกเร ไม่เคยนอกลู่นอกทางหรือทำเรื่องเสื่อมเสีย เรียนจบมหาลัยดัง ทำงานเงินเดือนรวมกัน 150k ดูแลพ่อแม่ให้กินอยู่สุขสบาย ไม่มีใครป่วยโรคร้ายแรง ทั้งที่บ้านเราควรจะมีความสุขดีตามอัตภาพ แต่บ้านกูกลับเต็มไปด้วยความดราม่าและประสาทแดก พอมาคิดๆ ดูแล้วสาเหตุมันอาจจะเป็นเพราะพ่อแม่กูเป็นพวกทุกข์นิยม (ตรงข้ามกับสุขนิยม ไม่รู้มีมั้ย กูบัญญัติขึ้นมาเอง) เป็นคนสมัยก่อนที่คิดว่าชีวิตต้องอดทนๆๆ ใครทำตัวมีความสุขหัวเราะร่าเริงคือพวกไม่เอาไหน พวกเหลวแหลก พวกหลงระเริงกับการใช้ชีวิต คนที่ทนทุกข์คือคนดี แปลว่าอดทนเพื่อคนอื่น ทำให้ทุกคนในบ้านต้องพยายามอดทนเพื่อคนอื่น อดทนๆๆ พออดทนก็ทุกข์ พออีกคนเห็นอีกคนทุกข์ ก็ไม่กล้ามีความสุข เพราะกลัวตัวเองจะเป็นคนเหี้ยที่มีความสุขในขณะที่คนในบ้านทุกข์ สรุปทุกข์กันให้หมดบ้านยุติธรรมดี ครอบครัวประสาทแดกโดยแท้ 555
อยู่ๆก็กลัวการไปมหาวิทยาลัย ขนาดตอนนี้อยู่ปีห้าแล้ว แบบรู้สึกไม่อยากไปเพราะไปก็ไม่มีเพื่อน แถมอาจารย์ก็ดุอีก
กูก็ว่างั้นแหละ ต้องเรียนให้จบเว้ย
กูคิดเล็กคิดน้อยไปป่าวะ อยู่หอแล้วเมทกลับบ้านทุกweek กลายเป็นว่ากูนี่แหละก็กวาดห้องขัดห้องน้ำถูพื้นล้างอ่างเช็ดระเบียง sinkที่เขาทำเลอะทำเปื้อนก็กูนี่แหละขัดให้ตลอด ห้องน้ำลื่นฉิบหายจนเกือบล้มก็เป็นกูที่ขัดมาตลอดเทอม อีกใจก็คิดว่าเขากลับบ้านบ่อยนี่นา เราอยู่ห้องนานกว่าใช้อะไรเยอะกว่าก็ต้องทำหน้าที่นี้ไป แต่อีกใจก็นี่ห้องของเราก็ต้องช่วยกันป่าววะ T_T แต่เมทน่ารักนะ นิสัยดี กูแค่น้อยใจแบบเด็กมหาลัยคนนึง
>>641 เราเคยเป็นค่ะ ที่บ้าน พ่อเป็นพวกทุกข์นิยม บ้านมีเงินใช้ค่ะ แต่พ่อไม่ให้นั่งแทกซี่ ให้นั่งแต่รถสองแถว นั่งเฉพาะเวลาไปไกลมากๆ ถ้าใกล้แบบเดินได้ (ระยะประมาณ1-2ป้ายรถไฟฟ้าแถบสยาม) ให้เดินค่ะ เสื้อผ้าจะซื้อในห้างไม่ได้เลย ตลาดเท่านั้น เสื้อผ้าที่ซื้อในห้าง แบบธรรมดา ไม่ใช่แบรนด์หรู ซื้อให้แล้วไม่ใช้ เก็บ ดุจของมีค่า ใช้ของเก่าวนไป ใครทำบุญ บริจาคเงิน แค่100 200 จะโดนดุด่า เหมือนเป็นเรื่องใหญ่มาก ทะเลาะกันบ้านแตก เวลาไปเที่ยว ก็ห้ามพักที่ที่มันดูดี ต้องพักโรงแรมเก่าๆ น่ากลัว ถูกๆ พ่อจะแอคติ้งว่าพ่ออดทนเพื่อครอบครัว เสียสละที่สุด
ที่บ้านมีแต่ความทุกข์ เคร่งเครียด
ตอนนี้พ่อเสียแล้วค่ะ
แม่ดูมีความสุขมากๆ ลูกๆ สปอยล์แม่เต็มที่ ให้ทำบุญตามใจอยาก ซื้อเสื้อผ้าให้โดยไม่สนราคา พาไปกินของดีๆ ตลอด พาไปเที่ยวสบายๆ รู้สึกแม่สดชื่น ร่าเริงมากๆ จากที่เคยโมโหบ่อย และแม่ก็ไม่พูดถึงพ่อเลยค่ะ
กุเกลียดกับการที่พ่อแม่ทะเลาะกันแล้วเหวี่ยงใส่กันสัสๆ แล้วที่บ้านเปิดร้านไง พอทะเลาะกันทีถ้าไม่ขู่ให้ฝ่ายนึงทำไปคนเดียว ก็เอะอะจะเลิกๆอยู่นั่นแหละ กุเกลียดสุดก็พ่ออะ ทุกครั้งที่ทะเลาะคือเป็นต้องไล่แม่ออกจากบ้าน แต่แม่กุไปไหนไม่ได้ไง แต่งเข้าบ้านมาตั้งแต่สาว ตอนนี้อายุเฉียดเลขหกแล้ว แล้วคือไล่เขาออกไปทำยังกะตัวเองทำไรเป็นนักแหละ งานบ้านก็แม่กุที่ทำ ข้าวปลาก็แม่กุที่ทำ ทุกวันนี้คือได้แต่แช่งให้พ่อรีบๆไปโลกหน้าสักที อายุยืนแล้วมีแต่สร้างความลำบากใจให้คนอื่น
>>651 กุเพิ่งจบใหม่ทำงานได้ไม่นาน ทุกวันนี้ยังอยู่บ้านพ่อแม่อยู่เลย เคยคิดจะออกมาอยู่คนเดียวเหมือนกันนั่นแหละ ถ้ากุพาแม่ออกจากบ้านคือโดนตัดหางออกจากบ้านมาตัวเปล่าสองคนแน่นอน นี่ยังไม่นับว่าถ้ากุทำจริง ก็ยังมีน้องที่ยังเรียนไม่จบอยู่ที่บ้านอีกคน ถ้ากุทำพ่อเม้งแตกคนที่จะเดือดร้อนต่อคือน้อง
>>651 มึงอ่ะโง่ไปว่ามันทั้งๆที่ไม่ได้เข้าใจไรสถานะของครอบครัวที่เจอเรื่องแบบนี้เลย มึงคิดว่าพาออกจากบ้านแล้วยังไงต่อหรอ ให้ไปเช่าห้องอยู่ ให้แม่กลายเป็นคนไร้งานในวัย 60 ให้แม่ทิ้งบ้าน ทิ้งร้าน ทิ้งธุรกิจที่สร้างมาแล้วไปหางานทำใหม่หรอ หรือให้มากระเบียดกระเสียดกินอยู่กับมันทั้งๆที่เค้าไม่จำเป็นต้องเจอเรื่องแบบนั้นเลย
กูพูดเลยนะ ต่อให้บ้านมันไม่มีคนข้างหลังให้ดูแล แต่การตัดสินใจแบบอยู่ไม่ได้ก็ไปแต่ตัวแม่งโครตเป็นอะไรที่สิ้นคิดที่สุดละ เพราะมึงไม่ได้มองว่าคนๆนึงแม่งลงทุนลงแรงไปกับอะไรบ้างถึงได้พุดให้ทิ้งมาง่ายๆ ไม่ต้องไปถามมันหรอกว่าทำไมไม่พาแม่ออกจากบ้าน มึงคิดว่าแม่มันอยากทิ้งทุกสิ่งที่สร้างมาหรอ ก็ชีวิตเค้าอยู่ตรงนั้น เค้าไม่ใช่ตุ๊กตาหรือสัตว์เลี้ยงที่มึงจะเที่ยวหิ้วไปไหนมาไหนตามใจก็ได้ แล้วมันเรื่องอะไรที่เค้าต้องทิ้งสิ่งที่เป็นของเค้ามาเพียงเพราะโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน กุล่ะเกลียดพวกตัดสินปัญหาของคนอื่นแบบตื้นๆ โง่ๆอย่างมึงชิบหาย
กูมีญาติมาบอกว่าถ้าติดมหาลัยจะช่วยออกค่าเทอม กูก็ตกลง ตั้งใจอ่านหนังสือรอยื่นคะแนน จู่ๆ คดีพลิกโทรมาบอกให้กูหางานทำเลย บอกว่ายังไม่ได้มหาลัยนี่ไปทำงานก่อนมั้ย กูงงมาก ยังอยู่ในช่วงเตรียมA-level จู่ๆมาชี้ไล่กูไปทำงาน คนอยากช่วยค่าเรียนทำไมจู่ๆ ไล่กูไปทำงานตอนอ่านหนังสือสอบ มันปกติเหรอวะ
>>655 อย่าไปเชื่อญาติหรือใครก็ตามเลยว่ะ อันนี้พูดจากประสบการณ์เลยนะ ส่วนมากก็แค่พูดส่งๆหน้าใหญ่ใจโตไปงั้น พอถึงเวลาจริงก็หายหัว
ของกูเนี่ยยายกูเส้นเลือดในสมองแตกล้มในห้องน้ำ แล้วพวกลุงๆป้าๆก็ไปกดดันหมอให้รักษาให้ได้ ทั้งที่หมอก็เตือนแล้วว่าสมองขาดออกซิเจนนานเกิน ถึงช่วยมาได้ก็คงกลับมาเป็นปกติไม่ได้ก็ไม่สน มีแต่คนกตัญญูไม่อยากให้แม่ตาย สุดท้ายกลับมาได้คือเป็นอัมพาตนอนเป็นผักไม่รับรู้ ลุงป้ากตัญญูหายหัว ช่วยค่าใช้จ่ายแม่กูไม่ถึงสามเดือนแล้วไม่ช่วยต่อบอกมีภาระ ทั้งที่วันนั้นไปกดดันหมอกันสารพัดบอกให้ช่วยไว้ให้ได้ แม่ของกูต้องเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ทั้งจ้างคนดูแล ค่าอาหาร แพมเพิร์ส ออกซิเจน อุปกรณ์ดูแลคนป่วยติดเตียงก็แพงๆทั้งนั้น ดีที่ยายเขาอยู่ไม่ถึงปีแล้วก็หมดลมหายใจไปเอง ซึ่งกูคิดว่าถ้าเขาเซ็นไม่ปั๊มหัวใจไปตั้งแต่วันนั้นก็ไปสบายแล้วป่ะวะ ดีกว่ามานอนเป็นผักไม่รับรู้อะไรให้ทรมานกันหมดทุกฝ่าย เพราะงั้นกูไม่เคยเชื่อเลยเรื่องใครจะมาช่วย ทุกอย่างต้องขวนขวายมาเอง
>>655 มึงอย่าคิดว่าคนในวงศ์ตระกูล ถึงแม้กระทั่งในเครือญาติกันเองมันจะช่วยมึงได้ เป็นที่พึ่งได้ ไม่มีหรอก และไม่เคยมีด้วยนะบอกไว้ก่อน แล้วยิ่งอนาคตของมึงจะมาฝากกับเงินของญาติ มึงพอก่อนเลย ถ้ามึงคิดว่าเรียนมหาลัยแล้วยังไงมึงก็มีคนส่งเสียให้ตามปกติอยู่แล้ว มึงทำไปแต่ถ้าเอาเข้าเนื้อจริงๆมึงต้องตัวคนเดียว มึงเอาแผนที่มึงพึ่งพาไปละอยู่กับความเป็นจริงที่ชัดเจนสุดๆจะดีกว่า
เบื่อชิบอยู่บ้านอย่างกะอยู่คุก กูแดกเบียร์กระป๋องเดียวแม่งก็ไม่ได้เหรอวะ
>>630 ยายกุขับมอไซต์ ไปไหนมาไหนเองยัน 74-75 ตอนตายก็ ตายคาเตียงจากไปอย่างเงียบๆ
ส่วนตากุ ตอนนี้ ก็ 70 กว่าแล้วยังเป็นชาย gigachad ในอุดมคติของกุได้ คิดว่าขึ้นอยู่กับว่าอยู่บ้านทำอะไรในแต่ละวัน ออกกำลังกายสม่ำเสมอไหม กิจวัตรแต่ละวันโดยปรกตินั้นเป็นอย่างไร
เอาใจใส่ก็ถือว่าดี แต่ถ้าอยู่ในขั้นที่ พูดไม่รู้เรื่องแล้วต้องดูแลใกล้ชิด คาดว่าควรพาไปหาหมอ ปรึกษาดูก็ดี
ร่างกายมนุษย์มันไม่จีรังยั่งยืน
อยู่ในจุดที่ควรยอมรับสภาพแล้วเพชิญหน้ากับปัญหาตรงหน้าดีกว่าเสียใจทีหลัง
พี่ชายกับพี่สะใภ้กูมีลูก แล้วบางทีก็เลี้ยงแบบบ้านๆไม่ได้อะไรมาก แต่คือกูก็อ่านพวกหนังสือเลี้ยงลูกเพราะกูก็รักเด็ก อยากช่วยเลี้ยง ละบางทีมันขัดใจที่ให้เด็กสามสี่ขวบดูมือถือ กินของไม่มีประโยชน์ ละวัยนี้เป็นวัยฉลาดมึงสอนมันพูดภาษาอังกฤษมันก็ซึมซับ แต่เค้าไม่ให้กูพูดกับน้องเป็นอังกฤษเพราะกลัวมันสับสนภาษา ละไม่ยอมให้เล่นกับหมาที่บ้าน ทั้งที่หมามันใจดีแล้วก็เป็รเพื่อนที่ดีกับเด็ก กูจะทำไงได้บ้างวะ หรือต้องปล่อยไป
กูไม่รู้ว่าถูกห้องไหม แต่กูมีเรื่องอยากถาม มันจะเห็นแก่ตัวไปไหมวะ แต่กูมองไม่เห็นทางอื่นเลย(ปกติกูแก้ปัญหาได้นะ) ไม่รู้พวกมึงจะงงไหม
___
กูอายุ25นะ กูมีแฟนเป็นคนต่างชาติ แล้วกูแพลนไว้ว่าถ้าแต่งงาน ตัวกูจะย้ายไปอยู่กับเขาที่ต่างประเทศ แต่ก่อนจะไปเรื่องแต่งงาน มันมีอุปสรรคตรงนี้ กูทำงานขายของออนไลน์อยู่แต่ก็คิดว่าจะไปทำงานประจำแทน(แล้วเอาขายของเป็นอาชีพเสริม) แต่ทีนี้กูต้องจ่ายค่าบ้าน+ค่าน้ำไฟให้ที่บ้านด้วย แล้วถ้ากูทำงานประจำกูต้องย้ายที่อยู่(ตอนนี้อยู่บ้านที่ซื้อเองนั่นแหละ อยู่กับพ่อแม่พี่สาว แต่งานที่สนใจอยู่ในกทม.) กูจะมีภาระค่าที่อยู่+ค่ากิน+ค่ารถเพิ่มขึ้น ถ้าหักค่าผ่อนบ้านแล้ว จะเหลือเก็บราวๆแค่1-2พัน(หรืออาจจะไม่มีเลย) แต่กูอยากรีบเก็บเงินไว้เพื่อสร้างอนาคตและครอบครัวตัวเองกับแฟน(เขาทำงานนะ มั่นคงกว่ากู แต่กูไม่อยากเป็นภาระเขา) ถ้ากูจะไม่ส่งเงินผ่อนบ้านแล้วให้ภาระตกเป็นของพี่สาว หรือส่งน้อยลง จะผิดไหมวะ(บ้านผ่อนเดือนละ13000 หารกันคนละ 6500) ซึ่งกูมองว่า 6500 กูอยากเอาไปเก็บสำหรับสร้างครอบครัวตัวเองในอนาคตอ่ะ แล้วยิ่งถ้าย้ายไปอยู่ต่างประเทศ จะให้ขายของออนไลน์ก็น่าจะลำบากกู คือขายได้แต่กูต้องจ้างคนช่วยแพคของ+ส่งของให้ พวกมึงมีวิธีที่ดีกว่าหรือแนะนำกูไหมอ่ะ กูไม่ได้รีบอยากแต่งงานหรือสร้างครอบครัวกับแฟนนะ แต่กูแค่อยากวางแผนไว้สำหรับอนาคต ถ้าจะให้หางานที่เงินเดือนสูงๆ กูก็จบมาไม่ตรงสายอีก แถมแถวบ้านกูก็ไม่มีงานที่ตรงสายกูเลย(มีแต่เอาภาษาจีน/ญี่ปุ่น และพนง.โรงงาน ซึ่งกูจบศิลปะมา) นอกจากในกทม.ที่งานหลากหลายกว่า
>>666 ลองคุยกับแฟนมั้ยว่าจะช่วยเรื่องนี้ได้ยังไง คือถ้าเค้ามั่นคงกว่า ให้เค้าช่วยผ่อน ช่วยจ่ายตรงที่มีปัญหานั่นได้มั้ย ยังไงถ้ามึงบ้ายไป กว่าจะหางาน กว่าจะปรับตัว กว่าจะเงินเดือนขึ้น มันลำบากอ่ะช่วงแรก
ละเงินที่มีเอาไปเปิดร้านเล็กๆให้ครอบครัวได้มั้ย เค้าจะได้มีรายได้จากทางนั้นด้วย ไม่ต้องพึ่งเงินเราอย่างเดียว
>>667 คือแฟนกูก็มีภาระค่าใช้จ่ายของเขาเองไง เขามีค่าบ้านที่ต้องจ่าย แถมบ้านเขาค่าครองชีพสูงกว่าบ้านเรา(น่าจะ2-3เท่ามั้งนะ) เขาเคยบอกว่าก็โอเคถ้าภรรยาจะอยู่บ้านเลี้ยงลูกทำงานบ้านไรงี้ แต่ตัวกูไม่อยากเป็นภาระรอแค่เงินจากเขาอ่ะ มันเท่ากับเค้าต้องทำงานหนักกว่าเดิม เพื่อเลี้ยงกูกับลูก(ถ้ามี)งี้ และกูไม่อยากขอเงินเขามาช่วยเรื่องที่บ้านกูอ่ะ
// ส่วนเรื่องเอาเงินเก็บกูเองมาเปิดร้านเล็กๆให้ที่บ้าน กูมองว่าไม่จำเป็นและเปลือง ไม่ใช่หน้าที่กูอ่ะ อาจจะเห็นแก่ตัวนะแต่มันเงินที่กูหามาเองอ่ะ ทำไมกูต้องยอมให้คนที่บ้านด้วย สู้เก็บในแบงค์กินดอกดีกว่า เพราะคนที่บ้านกูทำงานประจำกัน แต่แค่คนจ่ายค่าบ้านมีแค่กูกับพี่สาว พ่อแม่ไม่ช่วยอะไรเลยอยู่แต่บ้านฟรีๆ ละพี่สาวก็เงินเดือนน้อยแต่ไม่คิดจะหางานเสริมเพิ่ม กูคิดว่าถ้าขายบ้านทิ้งยุคนี้ก็น่าจะขายยากอีก(จริงๆขายบ้านกูไม่ซีเรียสหรอก เพราะคสพ.กับที่บ้านก็ต่างคนต่างไม่ถูกกันอยู่แล้ว อยู่ไปก็อึดอัดอ่ะ 😅)
>>668 อันนี้กูมองว่าขึ้นกะ ความสัมพันธ์ที่บ้านกะบ้าน กะพี่มึง
ถ้าปกติ เป็นกูก็คงคุยกะแฟนว่า ค่าใช้จ่ายแม่งเยอะ ไม่ต้องช่วยไรหรอก แต่ตอนมึงไป อาจจะไม่ได้มีทุนเยอะ
เมิงหนีเลยก็ได้ แต่พี่น้องมึงที่เหลือลำบาก แต่ก็ไม่แนะนำให้ลงธุรกิจให้คนที่บ้านอยู๋ดี คนทำไม่เป็นเอาเงินไปละลายเปล่าๆ
ว่าแต่บ้านเนี่ย จำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ ผ่อนมาเยอะยัง อะไรแบบนั้น เป็นกูถ้าดูจะดูตรงนั้นมากกว่า
>>668 กูมองว่าถ้าลงให้เปิดร้านขายน้ำปั่นอะไรแบบนี้มันกำไรดีอยู่ ให้แม่ขาย ละเค้ามีเงินพอจ่ายหนี้ได้ จะได้ไม่ต้องมาขอเรา ละเราคุยว่าเงินเราไม่เยอะคงช่วยมากไม่ได้ เพราะค่าใช้จ่ายที่นู่นมันเยอะอะไรงี้ มีแบบนี้จะได้ไม่มากวนใจ แต่ก็แล้วแต่มึงกูไม่รู้ว่าครอบครัวมึงเป็นคนแบบไหน
>>666 มีหลายประเด็นว่ะ
1. กูไม่เห็นเหตุผลจำเป็นที่มึงจะออกมาหางานทำข้างนอกเลย (ถ้าไม่นับเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัวซึ่งมึงไม่ได้เล่า) เข้าใจว่าตอนนี้หักค่าบ้าน+ค่าน้ำไฟแล้วมึงยังมีเงินเหลือเก็บมากกว่า 1-2 พันอยู่แล้ว งั้นความจำเป็นที่จะออกมาคืออะไร? มึงไม่ได้ตั้งใจจะทำงานในไทยนานพอที่จะสร้าง career path เพื่ออัพเงินเดือนสูงๆได้ คือเหมือนมึงอยากใช้การออกมาอยู่เองเป็นข้ออ้างในการไม่ช่วยผ่อนบ้านต่อเท่านั้น
2. เรื่องค่าผ่อนบ้าน คือตอนซื้อตกลงกันว่าคนผ่อนคือมึง+พี่สาว มันก็คือตามนั้น ถ้ามึงจะเปลี่ยนเงื่อนไขมันก็เห็นแก่ตัวอยู่ คือมึงอาจมองว่ามึงเสียเปรียบตั้งแต่แรก แต่มึงโอเคกับมันมาแล้วไง ทุกคนคิดว่าโอเค พอมึงจะเปลี่ยนมันก็ไม่โอเค แต่ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนไม่ได้ แน่นอนว่ามันจะมีผลถึงความสัมพันธ์ในบ้านมึง
3. imo ต่อให้มึงไม่ต้องช่วยผ่อนบ้านต่อ เดือนละ 6,500 ปีนึงก็แค่ 78,000 อะ 3 ก็ 224,000 มันไม่ได้เยอะพอที่จะช่วยอะไรได้เท่าไรหรอกนะ ยิ่งถ้าคิดว่าจะเอาไว้ใช้ในประเทศที่ค่าครองชีพสูงกว่า 2-3 เท่า คือโอเคเข้าใจว่ามึงไม่อยากเกาะแฟนกิน แต่ก็นั่นแหล่ะ มันไม่ได้เยอะขนาดนั้นอะว่ะ มึงลองชั่งน้ำหนักเองละกันว่ามันคุ้มมั้ยกับการเกือบๆจะตัดความสัมพันธ์กับที่บ้านไปเลยแลกกับความสบายใจของมึงที่ได้เก็บเงินสร้างตัว
4. ถ้าไม่อยากเป็นภาระแฟน มึงควรโฟกัสไปที่ทางเลือกของงานหลังจากย้ายประเทศให้มากที่สุด ถ้าอยากขายออนไลน์ในไทยต่อมึงก็คำนวณรายได้-ค่าจ้างเอาดิวะ อย่าลืมความเสี่ยงเรื่องโดนโกงโดนขโมยของด้วยล่ะ มึงไม่ได้จะบินมาตรวจงานได้ปีละหลายๆรอบ
ส่วนจะทำงานอะไรหลังย้ายไปแล้ว ถ้ามึงไม่บอกประเทศก็แนะนำอะไรไม่ได้ แต่กรุ๊ปเฟสมีแทบจะทุกประเทศ น่าจะครอบคลุมกว่าโม่ง ไปดู
พ่อกูซื้อปลาหวานกับหมึกแห้งมาฝาก ทีนี้กูดัดฟันอยู่เลยไม่แดก แม่กูก็โกรธด่าว่าเรื่องมากแดกเหี้ยไรไม่ได้ซักอย่าง อ้าวอีสัส กูไม่ได้ขอให้ซื้อมาแท้ๆ อยากแดกก็แดกเองคนเดียวสิวะ พอกูไม่แดกก็ด่าๆๆอย่างกับกูไปฆ่าใครมา ประสาทแดกชิบหาย
เลี้ยงปลาแล้วมันโดดมาตาย แบบนี้บาปปะ
ถ้าพูดความจริงไปละทำให้พี่กับพี่สะใภ้ทะเลาะกันจนจะเลิกกันนี่ผิดมะ ตอนนี้พี่สะใภ้จองเวรมาก555
พอดีหลานจะไปเข้าค่ายซัมเมอร์อะไรก็ไม่รู้ของนางที่ต่างประเทศพี่เลยจะให้เอาเงินเก็บหลานที่ได้มาจากพวกเงินเก็บ เงินที่เรากับปู่ย่าตายายให้พิเศษ มาจ่ายค่าไปค่าย ทีนี้ก็เลยไปบอกพี่สะใภ้ให้เอาเงินมา(นางเก็บ) พี่สะใภ้บอกว่าเงินต้องเก็บเอาไว้ใช้เรื่องสำคัญกว่านี้ละให้พี่เราพาลูกไปขอเงินปู่กับย่าแทน แต่ไอ้เราอะรู้มาสักพักละว่าพี่สะใภ้เอาเงินเก็บลูกตัวเองอะไปติ่ง คือนางทำงานเงินเดือนน้อยกว่าเราประมาณ4เท่า แต่นางเอฟของในแต่ละเดือนพอๆกับเราเลย เราเลยเปรยๆไปประมาณว่าลองไปดูดีๆนะว่าเงินยังอยู่ไหม พี่ก็ไปดูจริง สรุปเงินเก็บลูกสามแสนกว่าเหลือติดบัญชีแค่สามหมื่น เขาเลยทะเลาะกันจนทำท่าจะเลิกกันละ พี่สะใภ้คืออย่างโกรธเราเลยตอนนี้555
ปล.ในสามแสนนั้นมีเงินของเราเกือบ1/3น้ำตาจะไหล ให้หลานไว้ใช้แม่มันเอาไปเปย์ผู้ชายแทน
เบื่อว่ะ พี่กับพ่อกุเขาอยากเลี้ยงแมวกัน พี่กูแค่อยากเลี้ยงเฉยๆแต่พ่อกูอยากทำฟาร์มแมว
แต่ปัญหาคือพอได้เลี้ยงแล้วก็ไม่ดูแลจริงจัง แมวเป็นอะไรไม่มีใครรู้จนกว่ากูจะกลับบ้าน
ล่าสุดกูไปอยู่บ้านอีกหลังมา 1 อาทิตย์แล้วไปพัทยาต่อ กลับมาเห็นแมวจมูกมีน้ำมูกปนเลือดจางๆ
ไม่มีใครพยายามจะรีบพาไปหาหมอเลย กูไม่เข้าใจไม่พร้อมจะเลี้ยง / จะทำทำไมวะ
พ่อไม่เท่าไหร่เพราะเขาทำหลายอย่าง แต่พี่กูแม่งทำงานกลับมาเสร็จ แม่งไม่ตักขี้แมวด้วยซ้ำเล่นแต่ ROV แม่งถีงตี 1 ตี 2
กูมาบ่นแค่นี้แหละ หาที่ระบายไม่ได้เลย กูสงสารแมว ต้องขับรถไปกลับ 100 โลเพื่อมาดูแลแมวให้
ธุระตัวเองก็เยอะมากแล้ว กูต้องมาพะวงเรื่องที่บ้านอีก กูเหนื่อยชิบหาย
กุจะทำไงให้แม่เลิกซื้อของดีอะ เอฟมาจนล้นบ้าน พอพูดก็บอกเครียดเลยเอฟ สุมจนลามไปอีกบ้านละ ของเข้าบ้านวันนึงไม่ต่ำกว่า3ถุง มาทุกวัน ใครพูดก็ไม่ฟังเลย ไม่เฉไฉเปลี่ยนเรื่องก็จะดึงดราม่าอย่างเดียว เหนื่อยว่ะ
สมเพชตัวเอง ไปงานมารุยะคนเดียว บังคับเพื่อนในชีวิตจริงก็ไม่ได้เพราะแต่ละคนไม่มีใครชอบอนิเมะเลย (ออกแนวคุเหม็นเปรี้ยวว่ะเราเนี่ย)
เพื่อนสมัยอนุบาลทำงานด้านการศึกษาแต่ตรรกะป่วยแปลกๆ บอกว่าไม่ชอบการอุปถัมป์/เหลื่อมล้ำ เข้าหาเด็กกับคนตำแหน่งน้อยกว่าแบบเหมือนจะจริงใจแล้วก็ยุให้เกลียดเพื่อนร่วมงานที่ตัวเองมีปัญหา มีรายได้จากความเหลื่อมล้ำที่ตัวเองไม่ชอบ ด้อยค่าสายอาชีพอื่น ex.
เทรนเนอร์เงินเดือนไม่ควรมากกว่าค่าหนังสือสอนเล่นกล้าม+ดัมเบลล์ สายงานแปลเงินเดือนไม่ควรมากกว่าหนังสือสอนภาษา แต่ใช้บริการฟิตเนสกับสถาบันสอนภาษานะ
คุยกันแล้วเอ๊ะตลอด กูควรเตือนมันยังไงดีวะ หรือว่ากูคิดมากไปเอง
เฮ้อ ไม่รุ้พ่อกูเขาเป็นไรกับกูอีกช่วงนี้
เมื่อเช้าอยู่ดีๆก็คุยกะน้องแล้วก็แซะกูว่า คนสมัยนี้ใช้เงินเกินตัว เช่นซื้อรถใหม่ แล้วเงินก็ไม่พอใช้ คือแซะกู 100% เพราะกูเพิ่งซื้อรถใหม่ แต่กูซื้อเองด้วยเงินล้านกว่าบาทไม่ได้ขอเขาเลย แถมมีเงินเก็บแยกต่างหาก คชจ ที่บ้านกูก็จ่ายทั้งหมดคนเดียว
ล่าสุดกูเห็น Toyota GR86 ละกูเห็นว่าสวยดี กูเลยส่งในกรุ๊ปครอบครัว ละบอกว่าอยากขับ GR86 ละก็แซะกูอีกว่า โบนัสออกก็ไปเช่ามาขับเน๊อะ
คือกูไม่เข้าใจว่าเป็นอะไร คือเห็นคนมีเงินละมันอิจฉาหรืออะไร แม้กระทั่งกับลูกตัวเองเนี่ยนะ
ก็ไปพูดตรงๆเลยดิวะมานิทาลับหลังในโม่งทำมัย
มีใครเป็นเหมือนกูบ้างมั้ยที่ตอนเด็กๆเป็นเด็กดีสัสๆ รักพ่อแม่มาก โตขึ้นมารู้ตัวอีกทีความรู้สึกรักมันหายไปหมดแล้ว
เหมือนแค่อยู่ด้วยกันไปงั้นๆเพราะเคยชินและไม่อยากมีปัญหา ได้แต่รอเมื่อไหร่จะตายจากกันไปให้มันจบๆไปซักที
ซึ่งก็ไม่รู้เลยว่าถ้าถึงวันนั้นจริงๆแล้วกูจะมีความสุขมั้ย หรือจะย้อนกลับมาเสียใจกันแน่
>>698 ชอบทำให้ปัญหาเล็ก เป็นเรื่องใหญ่เปล่า
พ่อแม่ เมิงได้ทดแทนบุญคุณที่เขาเลี้ยงเมิงยัง ถ้าพ่อแม่ยังรักไม่ได้ สังคมไหนเขาจะเอาเมิง
แช่งให้เขาตาย?? แค่คิดก็บาป มันต้องเสียใจอยู่แล้ว
สำหรับกุพ่อแม่เขาเสียสละเวลา ชีวิตของตัวเองเพื่อลูก
ถ้าช่วงแก่เลอะเลือนไปบ้าง ให้ย้อนกลับไปดูตอนเด็กที่เราทำตัวไม่น่ารัก แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะทิ้งเรา
>>699 ตอนเด็กเขาไม่ทิ้งมึงก็เพราะเขาหวังให้มึงโตมาเป็นผู้ใหญ่มีรายได้มีกำลังมาเลี้ยงมาดูแลเขานี่แหละ อันนี้ไม่ได้ดราม่านะ คนสมัยก่อนมีลูกเพื่อเหตุผลนี้จริงๆ เหมือนที่คนสมัยก่อนเลี้ยงสัตว์ไว้เฝ้าบ้าน ล่าสัตว์ เลี้ยงเพื่อผลประโยชน์
มันเพิ่งมายุคหลังๆ นี่แหละที่คนมีลูก/เลี้ยงสัตว์เพื่อความรัก เลี้ยงแบบไม่หวังอะไรตอบแทน
>>698 กูเดาว่ามึงอาจจะท้อบ้างในบางอารมณ์ ที่เหนื่อย เพลีย เหนื่อยจากเรื่องงานแล้วต้องมาเจอดราม่าที่บ้าน หรือเรื่องเงิน ค่าใช้จ่ายต่างๆ กูเคยมีโมเมนต์คล้ายๆ กัน และตอนนี้กูใช้วิธีว่าพยายามรักตัวเองด้วย อนุญาตให้ตัวเองมีความสุขบ้าง จะคิดลบบ้างก็ไม่เป็นไร เราคิดในใจอย่าให้ใครรู้ มันก็ไม่ได้ทำร้ายใคร อย่าว่าตัวเองให้มากนักเลย แค่นี้การเป็นผู้ใหญ่มันก็เหนื่อยมากแล้ว ภายนอกเราก็ทำหน้าที่ของเราอย่างดีที่สุดแล้ว ทำในสิ่งที่สมควรทำแล้ว ไม่ได้ละทิ้งพ่อแม่ ดูแลอย่างดี ให้ความคิดภายในใจมันได้เป็นพื้นที่อิสระของเราบ้างเถอะ
กูอยากจัดโซนชั้นวางรองเท้าใหม่ ไม่มีไอเดียเลยว่ะ
อยากได้พรมมาวางด้านหน้าชั้นรองเท้าด้วย มีแนะนำไหมพี่โม่ง
สุดท้ายไม่ดูแลพ่อแม่ เอาแต่ตัวเอง ลองคิดดูนะ ชีวิตเกิดเป็นมนุษย์ทั้งที ทำความดีแก่ผู้อื่นแล้วหรือยัง
อย่าบอกว่าทำไม่ได้ มีแต่ต้องทำ
พวกมึงจะไปให้ค่าเกรียนทำไม
>>705 ไม่ได้ดูแลพ่อแม่ดีพอเพราะพ่อแม่ก็ไม่ได้ดูแลกูดีเหมือนกัน แต่กูบริจาคเงินให้มูลนิธิ รพ.หลายรอบจนอีกสักแป๊บจะยอดครบแล้วได้เครื่องราชย์ฯละ แบบนี้ถือว่าทำความดีไหม? กับพ่อแม่ถ้าเค้าไม่ทำดีให้กูแต่แรก กูไม่ทำดีๆกลับหรอกนะ มึงคิดว่ามึงถูกปาก้อนหินมาแล้วมึงจะมอบดอกไม้ตอบกลับใส่มันนั่นคือสิ่งที่น้อยคนทำ กูเคยทำละไม่ได้ไรกลับมามันไม่คุ้มค่าเลย กับคนที่ทำดีพอก็สมควรได้รับสิ่งดีๆ ทำสิ่งอัปรีย์ละจะมาหวังสิ่งดีๆ ไม่มีหว่ะ
เกาะที่บ้านแดก ก็ขอแค่ให้มึงช่วยทำงานบ้านให้ มึงเสือกมาขอวันหยุดอีกไอ่ห่า
ท้อว่ะ ทุกวันนี้หาเงินมาได้ก็เอามาจุนเจือที่บ้านหมด แทบจะไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองเลย จะทิ้งที่บ้านก็ไม่ได้
แต่ไม่ได้อดอยากนะ คือมีกินมีใช้ปกติ แค่ไม่ได้อู้ฟู่มาก
สอบถามใครมีที่ไปปรึกษานักจิตวิทยา หรือจิตแพทย์ดีๆที่ไหนแนะนำมั่งไหม เคยลองแบบผ่าน app แล้วมันยังเหมือนไม่โดนอยากไปเจอจริงๆมากกว่า
พอดีช่วงนี้เครียดทั้งเรื่องทางบ้านกับเรื่องงาน พอดีต้องเปลี่ยนที่ทำงานแล้วรายได้ลดลงเยอะแล้วเมื่อก่อนก็ต้องช่วยส่งเงินให้คนที่บ้านมาตลอด
เป็นสิบกว่าปีตั้งแต่เริ่มทำงานมา แล้วพอตอนนี้เริ่มฝืดละเพราะรายได้น้อยลงแต่ที่บ้านก็เหมือนเคยชินจนติดนิสัยกันไปแล้วว่าทางนี้ต้องส่งให้เหมือนเป็น
หน้าที่ที่ห้ามเลิก กุก็พยายามคุยแล้วว่าไม่ค่อยไหวแล้วอยากยกเลิกไปเลยได้ไหมช่วยมานานหลายปีละแต่ทางบ้านก็ไม่ยอมแถมยังจะมาด่ากุเห็นแก่ตัว
อีกจะเอาเงินไปใช้สบายๆคนเดียว ห่าาา แล้วที่ผ่านมาให้มาตลอดนี่เหมือนไม่เห็นความดีเลยพอบอกจะขอยกเลิกแค่นี้ก็โดนเล่นแล้ว
เคยไปปรึกษาเพื่อนสนิทๆก็บอกกึ่งๆเหมือนกุทำตัวเองซึ่งก็เห็นด้วยนะกุให้คนที่บ้านจนเขาชินกับความสะดวกสบายแบบนี้ไปเลยวันๆไม่ต้องทำไร
สิ้นเดือนมีเงินเข้าไปจับจ่ายใช้สอยแต่กุนั่งทำงานงกๆหาเงินมาส่งให้ เหลือใช้ส่วนตัวไม่ถึงครึ่งที่หามาได้เลย แล้วเงินส่งให้ที่บ้านกุก็ไม่เคยเข้าไปยุ่ง
ด้วยนะเขาจะใช้อะไรก็เรื่องของเขา กุไม่เคยไปขอความช่วยเหลืออะไรเลยเอาตัวรอดด้วยตัวเองตลอด แต่ตอนนี้ไม่ไหวละวะ อยากหาที่ระบาย
กับคำปรึกษาดีๆ มันพาลเอาให้กุเครียดตอนทำงานที่ใหม่นี่แบบสะสมมาเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่อยากจะทำงานอยากนอนอยู่บ้านเฉยๆแม่งไปเลยแต่
ทำไม่ได้เพราะอย่างงั้นชีวิตกุพังพอดีมีภาระต้องรับผิดชอบของตัวเองทั้งบ้านทั้งรถ ที่กุก็พยายามส่งจ่ายด้วยตัวเองมาตลอดนะ กุโสดยังไม่แต่งงาน
พอเอาเรื่องนี้ไปเป็นสาเหตุที่จะตัดการส่งเงินให้ที่บ้านกุโดนย้อนมาอีกว่าเห็นแก่ตัวจะไปใช้จ่ายส่วนตัวไม่ช่วยที่บ้านเข้าอีกรอบ ก็อยากสวนไปอีกรอบก็เงินกุหามาเองเปล่าวะจะไปใช้อะไรมันก็เรื่องกุเปล่าทำไมกุต้องมาโดนด่าอะไรแบบนี้ด้วยวะ แถมยังแนะนำให้กุขายที่ภาระที่ผ่อนอยู่
ให้หมดแล้วกลับไปอยู่กับที่บ้านจะได้ไม่ต้องลำบากแต่ก็ยังต้องช่วยที่บ้านต่อไปนะ ห่าา กุเลยว่าอยากจะหาคนมาให้คำแนะนำกับปรึกษา
ว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดีหรือจะมีวิธีการคุยยังไงให้ที่บ้านเข้าใจว่ากุช่วยเหลือที่บ้านไม่ไหวแล้วตอนนี้
อยากเอาให้ตัวเองรอดก่อนแล้วให้เขาไปลำบากกันเองบ้างแต่ก็ไม่รู้จะไปบอกไปคุยยังไงให้เขาเข้าใจได้
ถ้าวันนึงกู Fucked up กับครอบครัวแล้วกูเทแม่งทุกอย่างไปซื้อคอนโดอยู่คนเดียว ไม่ช่วยจ่ายค่าบ้าน ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าเน็ตแล้ว กูมาแบกตัวเองคนเดียวเลยกูจะเห็นแก่ตัวเกินไปปะวะ ตอนนี้กูแม่งเหนื่อยชิบหายเลย ไม่มีกำลังใจจะทำเหี้ยอะไรทั้งนั้น เหมือนเอาเงินมาละลายฟรีๆกับที่บ้าน
น้องกูไม่เอาอะไรเลย เรียนเกรดแย่ วันๆเล่นแต่เกม
แค่ขอให้ช่วยงานบ้านยังไม่ทำ กูสงสารพ่อแม่
กูเรียนมหาลัยอยู่คนล่ะจังหวัดไม่สนิทกันอีก กูควรทำไงดีวะ
>>716 ที่บ้านมองว่าเป็นปัญหามั้ย ถ้าเป็น ลองระบบรางวัลกะโทษไหม
สมมุติเกรดดี ได้รางวัล ช่วยงานบ้านได้รางวัล อาจจะลด base ตังที่มันได้ปกติ แล้วมาให้รางวัลกะพฤติกรรมพึงประสงค์แทน
เลขสมมุตินะ สมมุติปกติได้วีคละ 500 ก็ลดเหลือ 400 จากพฤติกรรมปัจจุบัน ช่วยงานบ้านก็เพิ่มให้ วันละ 30 ไรงี้
>>716 หาจิตแพทย์เด็กจ้า แก้ยาก ลูกพี่ลูกน้องกู พ่อแม่สปอยล์ เลี้ยงมากับมือถือ อายุ 13-14 โง่ชิบหาย บุคลิกก็เสียหลังค่อม ตัวแคระ ผอม แว่นหนาเตอะ พูดไม่เป็นประโยค ถ้ามันเกินเยียวยามันต้อวพึ่ง professional แล้วแหละ แต่กูเคยบอกญาติกูไปแล้วเค้าก็ไม่พาไปอ่ะนะ กูเลยไม่รู้ว่าถ้ามึงพาไปผลลัพธ์จะเป็นยังไง
>>718 น่ากลัวมีจริงเหรอวะนั่น >>716 น้องแท้ๆของมึงเรอะนั่น? ก็เริ่มจากไปคุยให้มันสนิทก่อนสิ ก่อนจะเข้าไปเสือกแก้ไขชีวิตใคร
ติดเกมแก้ไม่ยากหรอก หาจุดหมายในชีวิตมันให้ได้อ่ะ แต่ไม่ใช่ว่ามึงจะชี้ให้มันไปทําสิ่งนั้นๆแล้วมันจะไปทํา อะไรแบบนี่มันต้องมีขั้นมีตอน เช่นถ้าเป็นกู กูจะชวนน้องไปเที่ยวไปตั้งแคมป์ อย่างน้อยมันเป็นกิจกรรมมันจะพัฒนาหลายๆด้าน เรื่องความรับผิดชอบ แล้วได้เรียนรู้ชีวิต ธรรมชาติ ของกูอาจจะไกลไปหรือหางานอดิเรทที่ใกล้เคียงกับเกมที่แม่งเล่นก็ได้ อ่ะเช่นสมมุติแม่งติดเกมแนวRythm จับโยนแม่งให้ไปเรียนดนตรีเลย มันก็จะได้ไม่รู่สึกขัดขืนใจแม่งเกอนไปแล้วอาจจะค่อยๆเลิกติดเกมหันมาตั้งใจทําไรใหม่ๆก็ได้ แต่บอกเลยมันต้องใช้เวลาและมึงกับครอบครัวก็ต้องช่วยกันเปลี่ยนชีวิตมันด้วย
กูก็มาจากบ้านที่พี่แท้ๆแม่งไม่ยอมสนิทกับกู ลึกๆกูก็เฟวๆนะว่ามีพี่น้องแต่ไม่เหมือนเคยมีเพื่อนมีที่ปรึกษาอะไรได้เลย แบบนี้ไม่มียังจะดีกว่า อึดอัด แม่งไม่รุ่นเหตุผลเลยส่าเป็นเชี่ยไรวะ กูออกจะสนิทกับลูกพี่ลูกน้องที่เด็กกว่า หลาน ได้เลย การเข้าหาน้องมันยากขนาดนั้นเรอะ ฆวย แม้แต่จะทะเลาะยังไม่เคยทะเลาะกัน ไม่สนิทเหมือนเป็นเงาโง่ๆ
อยากตั้งคำถามขำๆแบบในกลุ่มทาสแมว
แม่บอกให้เอาแมวไปทิ้งเราจะเอาแมวหรือเอาแม่ไปทิ้งดี
กุอยากเอาแม่ไปทิ้งมาก อยู่ด้วยแล้วเสียสุขภาพจิต กูอยู่ของกูดีๆก็มาโวยวายใส่กู ทะเลาะกับคนอื่นแต่ด่ากู
เออ กรุณาไปตาน
พวกมึงกูเครียดมาก ขอคำปรึกษาที แม่กูเป็นพวกขี้ระแวง คิดว่าพ่อกูมีชู้ คือพ่อกูจะเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนไม่ได้เลย หาว่ามาอ่อยหมด เป็นแบบนี้มาหลายสิบปีแล้ว แต่มาหนักข้อช่วงปีนี้ที่พ่อกูย้ายงานมาอีกสาขา ที่มีแต่ผู้หญิงล้วน คือกูค่อนข้างมั่นใจว่าพ่อกูไม่มีอะไร เขาก็อยู่ไปของเขา แต่แม่กูเหมือนเป็นประสาทอะ ที่บ้านเขาสมัยก่อนตาเจ้าชู้มาก เลยเหมือนถูกหล่อหลอมมาให้ขี้ระแวงมั้ง เพราะพี่สาวเค้า (ป้ากู) ก็เป็นงี้จนต้องแยกกันอยู่กับลุง
วันนี้ทะเลาะกันหนักมาก เวลาแม่กูทะเลาะจะชอบพูดเรื่องเดิมซ้ำๆเหมือนพวกโรคจิต พ่อกูโมโหง่ายเดินออกจากบ้านไปเลย ลำบากกูต้องมานั่งตามหาเค้า เอาจริงๆกูเหนื่อยมาก คือวันๆนึงกูก็เหนื่อยจากงานมากแล้ว (กูเป็น fresh graduate อยู่ในช่วงปรับตัวกับที่ทำงาน) กูไม่อยากมาเหนื่อยกับปัญหาครอบครัวอีก กูไม่ตามหา/ ไม่ช่วยพูดประนีประนอม พอดีๆกันก็ชอบมาว่ากูว่าไม่ให้ความสำคัญกับครอบครัว กูเบื่อมาก เหมือนรอบนี้จะหย่ากันจริงๆแล้ว พรุ่งนี้จะไปสำนักงานเขต ถ้าหย่า+แยกกันอยู่จริง ค่าใช้จ่ายเพิ่มอีก ค่าคอนโดพ่อกูที่จะแยกไปอยู่เอง แค่คิดกูก็ปวดหัวสัสๆละ ลากไปหาจิตแพทย์ครอบครัว แม่กูก็ยอมไปครั้งเดียวแต่ไม่ยอมกินยา คือเกินเยียวยาสุดๆ ถ้าพ่อกูหย่าละออกไปอยู่เองจริง กูก็คงไปกับพ่อแน่ๆ ปล่อยให้น้องชายกูทนความไม่ stable ของแม่ไปละกัน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมี solution อื่นไหมที่จะทำให้แม่กูเลิกเป็นบ้าขี้ระแวงแบบนี้ คือพ่อกูก็ทำทุกวิถีทางละ พฤติกรรมเขาก็คนทั่วไป แค่แม่กูระแวงจัดจากพฤติกรรมพ่อตัวเอง และญาติฝั่งพ่อกูไม่ถูกกับแม่กูอะ
>>721 กูหล่ะเหมือนมึงเลย กูรุ่นเดียวกับมึงด้วย แต่แค่ของกูเกิดตอนสมัย10กว่าปีที่แล้ว
ไม่มีทางหายหรอกคนแบบนี้ แค่อย่าไปทริปเกอร์อะไรที่เขาไม่ชอบถ้ามึงยังอยากจะแคร์ แต่ถามหน่อยทําไมต้องแคร์ ทําไมต้องไปแก้ไขด้วย ก็ปล่อยทิ้งไปก็พอแล้ว มึงห่วงชีวิตตัวเองเถอะ จริงๆมันเรื่องของคู่ชายหญิงไมต้องให้ลูกมารับผิดชอบ แล้วญาติไม่ชอบแม่จะไปแคร์เหี้ยอะไร กูก็มีญาติฝั่งพ่อแบบนั้นเหมือนกัน แต่เอาสัสมาบ่นๆมายุๆไม่ชอบแม่งทําให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก โครตมีความเป็นผู้ใหญ่ไอสัส
อ่อ มีอีกทาง ถ้าแม่มึงเป็นพวกเชื่อศาสนาก็ส่งไปปฎิบัติธรรมแม่งเยียวยาได้ ไปให้ถูกวัดละกัน แต่ไงก็ไม่หายหรอกอาการอยู่ๆก็บ่นๆซํ้าๆ เอาเหตุผลไปพูดก็ไม่มีประโยชน์เหมือนมึงพยายามเอาชนะการเปายิ่งฉุบกับเงากระจกมึง ถ้าแม่วพูดก็ปล่อยให้พูดไปไม่ต้องไปตอบไร แค่นั้น
บางทีกูก็ไม่เข้าใจว่าพ่อแม่กูเค้าจะแอนตี้การเปิดแอร์อะไรนักหนา ค่าไฟกูก็เป็นคนจ่ายแท้ๆ
ตัวเองได้อยู่ห้องใหญ่ลมพัดเลยไม่ร้อน กูอยู่ห้องเล็กมุมอับลมไม่พัดกูเลยร้อน ต้องมาห้ามกูเปิดแอร์ด้วยหรอ งง
มีเหตุให้ต้องย้ายมาอยู่บ้านญาติฝั่งพ่อถาวรกูไปกับพ่อ ซึ่งพ่อกูก็ไม่ใช่พ่อที่ดีหรอกอีญาติคนนี้ก็น่ารำคาญพอกัน เข้าใจเเหละว่ามาอยู่บ้านเขาเเล้วอย่าทำอะไรเรื่องเยอะ เเต่นี่ขนาดสายฉีดตูดก็ห้ามใช้เเล้วไปใช้มือล้างเเบบสมัยโบราณเเทนนี่เกินไปป่าว ตอนเปิดตู้เย็นเเค่เปิดสองสามครั้งเอาของก็โดนบ่นละเเล้วเเม่งคือตู้เย็นจากบ้านกูที่ไปขนมาด้วยนะ คือเป็นไรวะใครมันจะตรัสรู้รวดเดียวว่าจะเอาของอะไรๆตลอดวะ วันนี้ล่าสุดเเม่งพ่อกูเอาของกินไปเวฟก็โดนบ่น เขร้ อยากให้อยู่เเบบยุคหินรึไง คือเเม่งอึดอัดมากเครียดมาก นอนไม่เคยหลับ จุกจิกไปหมด เมื่อรู้ว่านี่มันนิสัยคนเเก่เวล99รึไง อึดอัดถึงขนาดกูนั่งขี้เเม่งไม่สุดตลอดอะคือออกมาปุ้ปเเม่งปวดอีกละฟังดูมันอาจตลกเเต่ไม่เลย ตอนนี้ก็รอพ่ออันขี้เกียจกูว่าจะไปเปลี่ยนทะเบียนบ้านย้ายมานี่ตอนใหนเพราะถ้าทะเบียนไม่เเน่นอนกูไม่กล้าหางานด้วยสภาพนั้น กูได้งานเมื่อไหร่เช่าห้องเช่าอยู่คนเดียวเเม่งรำคาญ
อัพเดต วันนี้มีปากเสียงกับพ่อเเล้วมาด่าหาว่ากูโตเเล้วยังฟังเพลงญี่ปุ่นอยู่อีกปัญญาอ่อน กูได้ยินเเล้วโมโหมาก ความคิดโบราณสัสๆ ฟังเพลงญี่ปุ่นเเล้วผิดอะไรวะ มีพ่อที่ใหนใช้คำเเบบนี้กับลูกบ้างวะ เหลือเชื่อเลยไอ้เ_ย กูทนมันมานานมากนะทนจนกูอยากกระทืบมันเเล้วอะ เพราะตั้งเเต่กูเกิดมาเเม่งดูถูกกูหลายอย่างมาก อยู่เฉยๆก็โดนหาเรื่องด่า พอเวลาเเม่งโมโหเเม่งจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาหมดเลยเช่นมีบางจังหวะเเม่งพูดว่า ที่ทุกอย่างเป็นเเบบนี้ก็เพราะมึง หรือ เมื่อไหร่มึงจะออกไปจากชีวิตกูซักที เเล้วเเม่งชอบด่าเสียงดังเวลาอยู่บ้านเก่า ตอนมันเรียกกูช่วยยกของเเล้วของมันหนักมากกูยกไม่ใหวเพราะเเรงน้อยก็ชอบด่ากูเสียงดังดูถูกกูว่าผญ.ยังยกใหวกว่ามึงเลย เเล้วเสียงเเม่งก็ดังถึงข้างบ้านเป็นขี้ปากพวกเเม่งอีก ทำไมกูต้องมาได้พ่อเเบบนี้มาเป็นพ่อวะ ญาติก็ทำตัวประสาทเเดก ไม่ดิจากที่เจอมาทั้งหมดต้องบอกว่า ญาติฝั่งพ่อเเม่งมีเเต่พวกปสด.
กูท้อมากอยาก_ายเเต่ก็ไม่กล้าฆ่าตัว_ายเพราะยังมีสิ่งที่อยากทำหลายอย่างอยู่ เเม่งเอ้ย
ถ้าไอลูกพี่ลูกน้องมันไม่รักพ่อ พ่อไม่ต้องไปรักมันแล้วก็ได้นะ พ่อช่วยมันตั้งเยอะแต่มันทำกับพ่อแบบนั้น พ่อพอเหอะ กูเห็นละเหนื่อยใจ ถ้ามันสำนึกมันคงดีกับพ่อไปนานแล้ว เลิกช่วยเหอะ ถือว่าเห็นแก่สุขภาพพ่อเองก็ได้ พ่อล้มป่วยขึ้นมาคนจ่ายค่ายาก็กูไม่ใช่มัน รักญาติพี่น้องก็ดี แต่เอาพอดีๆหน่อย
พ่แแม่กูเมื่อไหร่เขาจะรู้ว่าการที่ทำตัวแบบนี้จะทำให้คนอื่นประสาทแดก
จนเพื่อนพูดว่าที่กูแปลกๆแต่เด็กเพราะพ่อแม่
กูเป็นลูกคนกลางแต่พ่อชอบพูดจาหมาๆใส่พูดแรงที่สุดในบรรดาลูกเลยไม่รักกู
อยากเรียนมหาลัยไม่เคยส่งดิ้นรนแทบตายจนหาเงินไม่ทันแม่มก็ด่าไม่เคยรู้ปัญหาอะไรเลยจะหาผัวแก่รวยให้อยู่นั่นละพูดไม่คิดน่าเบื่อ
จะมีลูกควรตรวจสุขภาพจิดสันดานเงินการเป็นอยู่พ่อแม่เนอะ
ไม่ใช่มีๆส่งๆลูกประสาทแดกประสาทแดกส่งๆกันต่อปัญหาจิตใจชีวิตคนจนคนประสาทแดกไม่ควรมีลูกอ่านของแต่ละคนแม่มเหิ้ยของกูก็เหิ้ยพี่พ่อประสาทแดกอยากให้มีผัวฝรั่งยืนด้วยตัวเองไม่ได้ต้องพึ่งต่างชาติไม่มีใครโง่มาเอาหรอกให้กูไปขายตัวเมืองนอกสารพัด
กูเป็นโรคจิตแต่เด็กเพราะแม่งเป็นแบบนี้แทนที่เอากูไปรักษาแต่เด็กไม่พาไปจนไปรักษาเองแดกยาจนอ้วนเหอะสัส แค่บ่นแบบเร็วนะ ถ้าระเอียดคง 555
กูขอโทษลูกกูร่วงหน้าเลยละกันที่พ่อหาแม่ให้พวกมึง(ลูกแฝด) นิสัยเหี้ยขนาดนี้ คือก็รู้แหละว่ามันเป็นพวกขี้หงุดหงิด+ใช้เงินมือเติบกูก็พยายามคิดว่ามันก็ยังดีที่เอาเงินไปผลาญกับการเรียนลูก
แต่ไม่คิดว่ายิ่งอยู่ด้วยนานวันปากมึงจะหมาได้ขนาดนี้ ปากแบบกูอยากจะด่าอะไรกูก็ด่ากระทบจิตใจยังไงกูไม่สน
พูดแม่งไม่คิด...แบบกูฟังมันด่าลูกกูตอนทำการบ้านไม่ได้ดั่งใจมันกูอยากเข้าไปขวางแล้วสวนมันฉิบหาย แต่ก็ไม่อยากทะเลาะต่อหน้าลูก
คือกูต้องขอโทษจริงๆที่แม่พวกมึงเหี้ยขนาดนี้
คืออนาคตนี่ช่วงพวกมึงอยู่มัธยม
คนพี่แม่งใจบางโดนด่าเยอะๆกูไม่รู้จะเป็นไง มึงจะรับไหวรึเปล่า
คนน้องจุดเดือดต่ำคงมีทะเลาะกับแม่พวกมึงบ้านแตก
กูขอโทษนะ
กูเหนื่อยบังคับให้แม่ดื่มน้ำเปล่า
แม่กูชอบกินกาแฟจนเล็บเหลืองตาเหลือง
กุแดกน้ำอัดลมแทนน้ำเปล่า
กาแฟมันก็กินต่างน้ำได้ เมกาโน่ ไง ไม่มีน้ำตาลเลย
กินทุกวัน วะแก้ว
แม่เมิงกินโอเลี้ยงหรอ
>>731 ถ้าหย่าลูกกูโดนแม่มันเอาไปเลี้ยงแน่ไง แล้วลูกกูก็เล็กอยู่ขนาดว่าโดนด่าฉิบหายแม่งก็ยังอยากให้แม่มันกอด อยากให้แม่มันหอมอ่ะ
คนพี่แม่มันสอนการบ้าน ทำไม่ได้ดั่งใจมันหน่อยโดนด่าฉิบหาย แม่งร้องให้บอก "อยากให้แม่ใจดีๆ" กูปวดใจชิบหาย แล้วคนนี้คือติดแม่มากๆ
คนน้องกูสอนการบ้าน มีบังคับบ้างตามประสาเด็ก คนนี้แม่มันไม่สอนเพราะแม่มันด่าคนนี้ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าแม่มัน 555 พอเห็นพี่มันโดนแม่ด่า ก็ถามกู "ทำไมแม่ไม่เป็นนางฟ้า? ทำไมแม่เป็นนางยักษ์" กูนี่อยากจะด่าแม่มันให้ฟังฉิบหาย
ถ้ากุรับเอา พี่สะใภ้กับหลานมาอยุ่ด้วย ที่บ้านกุ มันจะดูน่าเกลียดเปล่าวะ พี่ชายกุแม่งไม่เลี้ยงอะไรเลยสัด ไปมีหญิงอื่นอีก อยุ่จังหวัดไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้พีอแม่กูดูแลหลาน แต่แม่กุไม่ค่อยชอบพี่สะใภ้ และกูเห็นวิธีเลี้ยงกับให้เงินใช้แล้ว รุ้สึกแม่งไม่พอทำห่าไรแน่
เลยจะชวนมาอยุ่บ้านกุเลย และหางานสบายๆให้พี่สะใภ้ทำ ส่วนหลานกุกะจะเลี้ยงเอง
กูขอให้แม่กูตาย
ขอคำปรึกษา คนที่บ้านชอบสั่งของออนไลน์เป็นของใช้อะไรมาก็ไม่รู้ ทั้งสเปรย์ผมหอมหน้าตาไม่น่าไว้ใจ ยาสีฟันยี่ห้อก๊อปคอลเ*ตที่เป็นภาษาจีนทั้งอัน (ในขณะที่ที่บ้านใช้ทั้งสป๊ากเกิ้ล ทั้งคอลเ*ตอนู่แล้วแต่ดันซื้อมาเพิ่ม) มีวิธีหักดิบแก้ปัญหามั้ยมึง กุบ่นว่าอย่าไปสั่งๆจนปากกุจะไปกองกับพื้นแล้ว TT
>>716 เหมือนน้องกู น้องมึงอายุเท่าไหร่ ถ้ายังเรียนมัธยม เอาจริงส่วนใหญ่มหาลัยจะดีขึ้น ปรับปรุงตัวเอง มัธยมมันวัยขบถอะ น้องกูหลังสอบเข้ามหาลัยปีแรกไม่ติดจนต้องซิ่วแม่งก็คิดเองได้ ส่วนใหญ่เป็นกันงั้น แต่ถ้าน้องมึงกู่ไม่กลับ สิ่งเดียวที่แนะนำคือรีบตัดมันทิ้งไม่ให้เป็นภาระมึง ไหนๆมึงก็ไม่สนิทกันอยู่ละ
ระหว่างสองทางเลือกชีวิตแบบนี้ ถ้ามึงเลือกได้ เลือกแบบไหนกันวะ?
-มึงมีพ่อแม่ครบสมาชิกในบ้าน แต่แม่งทำตัวจนความคิด ฐานะแย่ เลี้ยงลูกด้วยอารมณ์ บางทีเป็นที่รองรับอารมณ์ของพ่อแม่ตัวเองจากงานด้วย ที่แย่กว่าคือทั้งพ่อทั้งแม่แม่งเกี่ยงกันเลี้ยงลูกด้วยซ้ำ ขับไสไล่ส่งลง ตจว. ไม่ซ้ำปีการศึกษา หวงมรดก ไม่คิดแบ่งให้ลูกคนไหนเลย ส่งเสียลูกแบบอัตคัตแต่หวังพึ่งบุญบารมีตอนแก่สัสๆ
-มึงเป็นเด็กกำพร้าแต่แรกอยู่กับย่ายายที่ไม่คุ้นเลย ญาติไม่ใช่คนในสายเลือด พ่อก็พ่อเลี้ยง แต่ฐานะดี เรื่องกินเรื่องใช้ ไม่ขัด เงินมีพอใช้เหลือๆถ้าไม่ฟุ่มเฟือย ย่าแม่งแค่เคี่ยวเข็ญให้ดูแลกิจการความสะอาดเรียบร้อยบ้านแกให้ดีๆ แล้วเรียนให้ได้ ส่งเสียเรียนพิเศษบ้างประปราย ที่เหลือแกรับผิดชอบให้ได้ อย่าก๋ากั่นเกินวัย อย่าเที่ยวเล่นเกินงามเป็นพอ มรดกไม่มี มีที่อยู่ให้แค่หอพักที่เปิดเช่าละอยู่กับย่าเพื่อหลับนอนได้
หรือไม่เลือกทั้งสองทางนี้ไปเลย?
ถ้ามีคนฝากซื้ออะไรซักอย่าง แต่ไม่ได้ให้เงินมา แล้วกุไม่ซื้อให้ คือมันจะดูเป็นคนใจแคบ แล้งน้ำใจไหมวะ บางทีกุก็เซ็งอะ ไปซื้อให้แล้วยังต้องมาคอยทวงตังอีก
ปรึกษาหน่อยวะกุคบกับแฟนมา 7 เดือนละ
กูรู้สึกแฟนกูใช้เงินเปลืองมากเลยตั้งแต่กูแนะนำเพื่อนกูให้รู้จัก
กูก็รู้ว่าแฟนกูฐานะบ้านก็ไม่ค่อยมีเงิน กูก็โอเคไม่เป็นไรบ้านกูก็รวยแฟนกูขยันไม่มีปัญหา
แต่หลังๆมาแฟนกูรู้จักเพื่อนกูแฟนกูใช้เงินอย่างเยอะเลย เพื่อนกูซื้อกระเป๋าใหม่แล้วมาลงไอจี
แฟนกูเห็นก็อยากได้บ้างก็เอาเงินเก็บที่หาไว้ไปซื้อมาแล้วก็โพสลงไอจีด้วย ทั้งเรื่องชุดรองเท้าอีก
แต่เงินทั้งหมดที่แฟนกูใช้ก็เงินแฟนกูนะ แฟนกูไม่ได้ใช้เงินกูสักบาทเลยแต่กูก็ต้องเอาเงินกูไปช่วย
บ้านแฟนอยู่ดีเพราะเงินก้อนนั้นแฟนกูจะเอาให้พ่อแม่เขาจ่ายหนี้แต่ดันไปติดหรูซื้อของไปละไม่มี
กูก็ไม่รู้จะทำไงว่าแฟนกูใช้เงินเกินตัว เพื่อนๆของกูพ่อแม่มันก็รวยมันใช้ได้แต่แฟนกูไม่รวย
ก็ควรเก็บ พอกูบอกแฟนกูแบบนี้แฟนกูก็มาดราม่าใส่บอกว่า เธอว่าเขาจนแล้วไม่เจียมตัวเหรอ
แล้วก็ร้องไห้บอกว่าตัวเองจนบ้านจนๆอยู่นั้น กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นเลยแค่ไม่อยากให้เสียเงินซื้อของไปแข่งกับเพื่อนกูทั้ง กระเป๋า รองเท้า แค่นั้น กูควรทำไงดีวะแบบนี้
แม่กูจะให้กูไปบวช แต่งานการกูก็มีมั่นคง เรียน ป.ตรีควบด้วย ละมีลูกสองคน อีกคนไม่ทำเหี้ยไรเป็นนีทอยู่บ้าน แทนที่จะไปบอกมันไปบวชแทนกู .... กูถามกลับไปว่ากลัวไม่ได้เกาะผ้าเหลืองตอนลงโลงเหรอนี่แรงไปป่ะวะ? ที่กูกล้าด่าไม่ใช่ไรนะ ตอนเค้าอยู่ในช่วงวัยทองกูซึมซับมาเยอะ การจะด่าให้ชอตฟีลบ้างก็คิดซะว่าเป็นผลตอบแทนตามสไตล์การเลี้ยงอ่ะ
พ่อชอบด่าแม่ตลอด จนแม่มาระบายให้เราฟังบ่อยๆ
แถมแม่ก็ดูมีน้ำตาด้วย
แต่สุดท้ายก็กลับไปดีกันเหมือนเดิมลูปวนไป
ส่วนพ่อไม่เคยขอโทษแม่เลย เอาแต่งอนแม่ทำตัวไม่ถูกใจ สถานการณ์วนลูปไปเรื่อยๆ เราไม่ได้ทำไรเลยเราผิดไหม
>>748 มึงบอกว่าแฟนมึงว่า "จนแล้วไม่เจียมตัว" จริงๆแหละ แค่มึงพูดแบบเลี่ยงๆเพราะไม่อยากทำให้แฟนมึงรู้สึกไม่ดี แต่ซวยหน่อยที่แฟนมึงฉลาด จับใจความที่มึงจะสื่อได้ แต่เสือกโง่จับความรู้สึกกังวลของมึงไม่ได้ เขาก็เลยโกรธมึงไง
ส่วนตัวแนะนำให้ด่าเมียมึงเพิ่มอีกหน่อย ด่ามันจนกว่าจะเข้าใจฐานะตัวเองดีๆ อยากซื้อของแพงๆก็หาเงินให้ได้เยอะๆก่อน อย่าโง่ไปซื้อของไร้สาระ เดี๋ยวจะไม่มีเงินสำหรับสิ่งที่สำคัญจริงๆแล้วจะมาเสียใจทีหลัง แต่มึงก็ด่าแบบหวานๆไปละกันนะ
>>749 ถ้ามึงใจเย็น มึงปฏิเสธไปเฉยๆก็ได้ แต่มากวนด้วยเรื่องไร้สาระงี้ ย้อนถามให้แม่มึงตรอมใจตายไปเลยแบบนี้ก็เวิร์คเหมือนกัน
>>755 ผิดที่มึงตั้งคำถามอะไรเหี้ยๆแบบนี้นี่แหละ กูเห็นใจนะที่มึงอยู่ในครอบครัวเหี้ยๆมันเลยทำให้มึงปัญญาอ่อนลง แต่ที่พ่อแม่มึงเหี้ยไม่ใช่ความผิดมึง เพราะปัญหาส้นตีนแบบนี้มันแก้ยากว่ะ ทีมมืออาชีพที่มีทรัพยากรพร้อมก็ไม่ใช่ว่าจะแก้ไขปัญหาความสัมพันธ์ได้ทุกเคส มึงเป็นคนปัญญาอ่อนที่ตกเป็นเหยื่อของปัญหาความสัมพันธ์ของพ่อแม่มึงแบบนี้ มึงจะช่วยอะไรไม่ได้ก็ไม่แปลก จะทำตัวเป็นเหยื่อที่ได้รับความเสียหายต่อไปก็ได้ ไม่ผิด
กูเบื่อพ่อแม่ตรงที่เป็น extroverted จัดๆ ชอบอัพเดตชีวิตแล้วก็ถ่ายรูปลูกลงโซเชียลตลอดเวลา แล้วกูกับพี่ไม่พอใจมาก มันสะสมมานานจนเคยระเบิดตอนม.ต้น แต่เขาก็ไม่ปรับปรุง แถมยังด่าพวกกูอีกว่าประสาท บ้านอื่นก็ถ่ายได้ แต่อันนี้มันเกินไปไง พวกกูโดนบุลลี่แต่เด็กว่าขี้เหร่ เป็นอีดำ ไม่ขาวเหมือนพ่อแม่มาตลอดจนเป็นพวกขาดความมั่นใจทั้งคู่ พอโตมาเลิกวิ่งเล่นตากแดดข้างนอก ก็เริ่มถ่ายรูปพวกกูลงในเฟสถี่ๆเกือบทุกวัน บอกคนทั้งโลกว่าทำอะไรบ้าง ไม่ยอมตั้งสเตตัสให้เห็นแค่เพื่อน ตั้งพับบลิคตลอด พอพวกกูบ่นก็อ้างว่าทำไมต้องปิดบัง ไม่ใช่ดาราหรือคนที่ทำอะไรผิดกฎหมายสักหน่อยสักหน่อย บอกตามตรงกูอายเพื่อนมาก ขนาดบางทีนั่งรถด้วยกัน พวกกูหลับหลังรถยังหันมาถ่ายลงเฟส พวกกูไม่ยินยอมด้วยซ้ำ บางทีกูไปข้างนอกก็มีคนไม่รู้จักมาจับมือจับแขนทักว่าใช่ xx มั้ย เห็นจากในเฟสแม่ มันเป็นความรู้สึกที่เหี้ยมากจริงๆ ใจกูกับพี่พังจนหวาดระแวงไปหมด พอพวกกูไปหาหมอ ก็บอกว่าสำออยเป็นบ้า ล่าสุดกูหนีมาทำงานในกรุงตามพี่ ลองเป็นพนักงานหน้าร้าน ก็ตามมาแกล้งทำเป็นสอบถามสินค้า+แอบถ่ายรูปกูที่ร้านอีก กูไม่โอเคมากๆ บอกเป็นสิบกว่าปี บอกไปเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจความเป็นส่วนตัว อิจฉาเพื่อนที่พ่อแม่ไม่ก้าวก่ายชีวิตมาก กูร้องไห้เพราะเรื่องนี้ประจำ อยากตายจริงๆ
>>761 มันเป็นเรื่องส่วนตัวจริงแหละ ดังนั้นบางอย่างทึงก็ไท่ต้องบอกพวกเขา แล้วโกหกว่าเป็นอีกอย่าง มึงต้องสร้างตัวตนอีกคนให้พ่อแม่พอใจ เพื่อให้ตัวของมึงจริงๆสบายใจ ฆวยที่มึงยังมีพี่อยู่ข้างๆ แต่สําหรับกูไม่มีใครเลย พี่ก็ด่ากู ดูมีปัญหากับพวกแม่งตลอดแต่ไม่เคยเถียงกูอธิบายด้วยเหตุผลตลอดก็ไม่มีใครฟังมาหลายเรื่อง โดนบอกว่าเถียงแล้วคนรอบข้างตัวพ่อปม่กูก็มองกูเป็นเด็กเหี้ยไปเลยด้วย
กูย้ายประเทศแล้วตอนนี้ อยู่สบายมาก ไม่เคยถ่ายรูปให้แม่ง จะด่ายังไงก็ทําไรกูไม่ได้ สุขภาพจิตดีขึ้น100000%
กูผิดไหมวะที่ดันเฉยๆกับการที่พ่อกูเหมือนจะมีชู้ คือเรื่องนี้เป็นปัญหาคาราคาซังที่บ้านกูมาจะเดือนละ พ่อแม่กูความสัมพันธ์คือสามวันดีสี่วันร้ายสุดๆ พฤติกรรมพ่อกูที่แม่รู้ก็คือ
1. ขับรถไปส่งลูกน้องผู้หญิงคนใหม่ททงที่ป้ายรถเมล์ตอนขากลับ (เป็นทางผ่านอยู่แล้ว) - พ่อกูบอกว่ามันทางผ่านกลับบ้าน ไม่ไปส่งแล้วน่าเกลียด แต่แม่กูวีนมาก เค้าก็เลยเลิกไปส่งละ
2. คุยเล่นกับเพื่อนร่วมงานใน Microsoft Teams แบบออกแนว 18+ หน่อย พูดเรื่องชีวิตส่วนตัว แต่ก็คือพูดถึงแม่กูด้วยนะ ฟิลแบบเมียพี่ไม่ค่อยชอบแต่งหน้าไรงี้ แม่กูมองว่าเหมือนด่าว่าเค้าไม่แต่งตัว ผู้หญิงคนนี้เป็นอีกคนกับคนแรก เป็นเพื่อนร่วมงานที่ทำงานสาขาหาดใหญ่ มีลูกมีผัวแล้วเช่นกัน - พ่อกูบอกคุยเล่นเฉยๆ สนิทกัน
3. พ่อกูชอบดูคลิปผู้หญิงสวยๆในยูทูป ละมันก็เด้งแนะนำมา - อันนี้กูไม่รู้ว่าพ่อแก้ตัวไง แต่กูเฉยๆ ก็มนุษย์อะ
4. มียางรัดผมสีเขียวแบบที่กูไม่ใช้ ไม่เคยซื้อแน่ๆ ตกอยู่ในรถพ่อ
ปล เท่าที่อ่านดูพวกมึงว่าพ่อกูมีชู้มั้ย กูสงสัย
Background คือกูวัยทำงานแล้ว แต่ยังอยู่กะพวกเค้า คือส่วนตัวกูก็โตพอที่จะเฉยชากับการที่พ่อแม่จะหย่ากัน แล้วกูสนับสนุนการหย่ามากๆด้วย การอยู่ในบ้านที่ทะเลาะเสียงดังกันตลอดแม่งน่าปวดหัวอะ
แต่ก็ไม่รู้ว่าอันนี้คือเรียกว่ามีชู้รึเปล่า เพราะพ่อกูก็ยืนกรานมากว่าไม่ได้มีอะไร แล้วก่อนหน้านี้บ้านกูก็อยู่อย่างสงบสุขมาตลอด20กว่าปีก็ตั้งแต่กูเกิดมาอะ55555 เหมือนแม่กูว่างเกินไปมั้งใกล้เกษียณ มานั่งจับผิดพ่อ คือส่วนตัวกูว่าพ่อไม่ได้มีชู้อะไร แค่สันดานเป็นแบบนี้เฉยๆ คุยเล่นง่ายกะทุกคน ละเค้าค่อนข้างรักครอบครัวมาก ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีประเด็นนี้ แต่กูคิดตลอดว่าถึงพ่อมีชู้จริงกูก็เฉยๆ ละถ้าพ่อกูย้ายออก กูก็คงไปอยู่กะพ่อด้วย กูสนิทกับพ่อมากกว่ากับแม่ แล้วถึงพ่อจะมีใครก็ตามก็ไม่ได้เกี่ยวกับกู มันก็เป็นเรื่องความสัมพันธ์ส่วนตัวในชีวิตเขา ที่ไม่ได้กระทบกูอะ แต่กูรู้สึกว่ามันแอบแปลกๆที่กูคิดแบบนี้ เพราะปกติพ่อมีชู้ พฤติกรรมลูกทั่วไปน่าจะโมโหมาก555555 กูคือไม่สนใจจะดูหลักฐานที่แม่กูแคปภาพมาด้วยซ้ำ เพราะกูรู้สึกว่าแม่กูประสาทแดก แต่อีดใจนึงก็รู้สึกว่ากูดูเป็นลูกสาวที่เหี้ยมาก ไม่เข้าข้างแม่ตัวเองแล้วยังไปเข้าข้างพ่อที่เหมือนจะมีชู้อีก
พ่อกุเหมือนจะเป็นไบ เกย์ อะไรทำนองนั้นวะ
แต่กุไม่กล้าเอาไปบอกใคร กลัวพี่ๆกับน้องกุจะรับไม่ได้
เพราะกุล้อเรื่องพ่อกุเกณฑ์ทหารแล้วโดนตุ๋ยตูดทีไร
พ่อกุเงียบทุกที มันแปลกๆวะ ความลับนี้คงมีแต่กุที่รู้คนเดียว แล้วไม่รู้พ่อกุไปตุ๋ยตูดใครอยู่ไหมพักนี้
แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้าม หรือพ่อจะนอกใจแม่หรือเปล่า
กุควรจะทำยังไงดี หรือความลับนี้จะถูกเก็บไปชั่วนิรันดร์
>>768 ถ้าพ่อกุเป็นเกย์ก็ดีอย่าง ตรงที่คงไม่ไปมีลูกเพิ่มมาแย่งมรดกกุนะ
แต่สำหรับกุ แม่ของกุดีที่สุดในโลกแล้ว ไม่เข้าใจเมิงเหมือนกันนะ เป็นเพศญ ด้วยกัน ควรจะรักแม่มากกว่า
แต่แม่เมิงอาจจะไม่ดี ไม่ใช่ผญทุกคนเป็นแม่คนได้
กุไม่รู้ในชีวิตจะหาผญที่ดีกว่าแม่ได้ไหม
บางทีการถูกล็อตเตอรี่ อาจจะไม่ใช่จากการถูกหวย
แต่เกิดกาชาของพ่อ เป็นลูกแม่ เนี่ยละ
>>771 ย่อหน้าสองน่าจะพูดถึงกูชะ เพราะ770ไม่ใช่กูนะ5555 เออใช่กูก็รู้สึกแปลกๆเพราะเรื่องพวกนี้ลูกสาวควรเข้าข้างแม่นี่แหละ กูถึงรู้สึกผิดจนต้องมาระบายในนี้ไง ว่าทำไมกูถึงเฉยชากับเรื่องนี้จังวะ5555 อาจเป็นเพราะพ่อเป็นคนเลี้ยงกูมามั้ง แม่กูไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ ทำงานหนัก กูมีอะไรก็เล่าให้พ่อฟังทุกเรื่อง พ่อกูค่อนข้างหัวสมัยใหม่ เข้าใจกูมาก กูมีปัญหาก็มีแต่เค้าที่อยู่ช่วยเหลือกู แต่แม่กูค่อนข้างประสาทอะ จิตแพทย์ก็ไม่ยอมไปพบ กูตัดสินใจระดับที่ว่าถ้าเมื่อไหร่พ่อกูออกจากบ้านไปกูคงไปด้วยแหละ กูอยู่ในบ้านที่มีแต่แม่กับน้องไม่ได้ ประสาทแดกตายก่อน
>>768 อาจจะด้วยพฤติกรรมของแม่มึงด้วยที่ปสด.+พ่อใจดีกว่ามึงเลยรู้สึกโอเคกับพ่อมึงมากกว่า รวมถึงมึงอาจจะเข้าใจพ่อได้กับการที่มีเมียปสด.มันค่อนข้างต้องใช้ความอดทนสูง
กูค่อนข้างเข้าใจเพราะครอบครัวกู แม่กูก็ค่อนข้างปสด. แล้วพ่อกูก็ไปมีชู้จริงๆ แต่พอแม่จับได้ก็เลิกนะ ใจกูไม่ได้โทษพ่อกูเลยว่ะ คือพอเอาใจเขามาใส่ใจเรา ว่าถ้ากูเป็นพ่อกูแล้วเจอเมียแบบแม่กูมันก็เรื่องธรรมดาที่จะมีชู้ป่ะวะอะไรแบบนั้น
>>777 .... หมดคำจะพูด
แค่พ่อแม่ด่าเราไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รักเรานิ
>>778 เอาเป็นว่ากุรู้จักเจ้าของเมนต์ละกัน รู้จักมาต่ำก็ 2-3ปีได้ โม่งมันแคบกว่าที่เมิงคิด
รวมถึงเหตุผลที่ทำให้มันเกลียดแม่ด้วย บอกว่าแม่เป็นจิตเวช แต่มันเนี่ยละที่จิตเวช เคยกรีดข้อมือตัวเองก็เคยทำมาแล้ว
กุถึงไม่ให้น้ำหนักที่มันด่าแม่มันไง สุดท้ายคนเราก็จะคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ตลอด โดยไม่สนใจความเป็นจริงนั่นละ
ไม่ได้มาปรึกษา แค่มาระบาย
พรุ่งนี้เปิดเทอม กัดฟันจ่ายค่าเทอมแล้วแต่มีไม่พอค่าหนังสือ โทรไปขอที่บ้านแล้วตัดสายทิ้งซ้ำๆๆๆ ใส่พอพูดถึงเปิดเทอมทั้งคู่
ไม่อยากร้องไห้เลยตื่นมาแล้วจะตาบวม แต่ทั้งตัวมีพอแค่ค่ากินประทังได้วันละมื้อจนถึงสิ้นเดือนนี้ เวลาก็ไม่มีไปหางานทำเพราะเรียนยิงยาวถึงค่ำเพื่อให้จบไว เหนื่อยใช้ชีวิตฉิบหาย ถ้าไม่มีกูสักคนแล้วที่บ้านคงดีกว่านี้สินะ
>>781 ช่วงนี้หาเงินลำบาก พ่อแม่ให้เมิงได้เกิดมาก็ดีแล้ว รายจ่ายต่างๆ เดาว่าเมิงคงเรียนปริญญาตรีมานานเกิน มันไม่มีให้กู้ กยศ หรือ ก่อนเรียนเมิงทำอะไรที่มันเป็นวิชาชีพสิ เรียนมันไม่เหนื่อยเท่าทำงานหรอก
เมิงพูดระบายเพราะน้อยใจคนอื่น คนอื่นเขาก็ลำบากกว่าเราตั้งเยอะ เมิงแค่เรียนอย่างเดียวไม่ได้ทำงานไปด้วยนิ
>>781 ถึงขนาดตัดสายทิ้งมึงก็ไม่ต้องพึ่งที่บ้านแล้วแสดงว่าก่อนนี้มีปัญหากันมาก่อน
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนว่ะก็ต้องกัดฟันหางานพิเศษทำอยู่ดีน่ะแหละ มันก็มีนะที่ไม่เหนื่อยมาก ที่จ่ายหนักน่ะแบบรับแขกคนเดียวได้หลักพัน มึงก็น่าจะรู้กูหมายถึงอะไร ไม่ได้แนะนำให้ไปทำนะ แต่ถ้าระหว่างใช้ชีวิตลำบากอย่างที่มึงว่า กินวันละมื้อทั้งเดือน ไม่มีเงินจ่ายค่าหนังสือ กูยอมไปทำงานหยั่งงั้นดีกว่า
พวกมึง กุไม่รู้จะถามเรื่องนี้กับห้องไหนว่ะ คือเมื่อหลายปีก่อน(เกิน10) พ่อกุเอาชื่อญาติมาซื้อรถ แล้วปัจจุบันแม่งโทรไปทวงหนี้กับญาติ(ที่เป็นเจ้าของชื่อ) แล้วพวกญาติมันก็มาด่าพ่อกุ แต่รถคันไหนกุยังจำไม่ได้ ที่แน่ๆ รถมันไม่อยู่แล้ว บวกกับเวลานานขนาดนี้แล้ว มันจะยังทวงได้อีกเหรอวะ
ขอบ่นหน่อยบ่นทิ้งไว้ด้วย ไม่รู้จะบ่นที่ไหนดี
แฟนกูไม่รู้เป็นอะไรอยู่ๆแม่งเข้าดันไปนับถือแม่ชีอะไรไม่รู้เฉยเลยวะแล้วแบบนับถือจริงจังมากๆ
กูจะเยก็ไม่ให้กูทำบอกว่าเป็นเรื่องผิดไม่เป็นกุศล อะไรก็ไม่รู้ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็โดนกููเยไปตั้งเยอะ
แล้วของที่มีแม่งก็เอาไปขายหมดเลยแล้วเอาเงินมาให้กูบอกให้กูเอาไปเลี้ยงทานเด็กอาทิตย์ละครั้ง
เพราะบาปกูมีเยอะต้องขจัดบาปออกไปด้วยการทำทาน ตอนนี้แค่มือถือแฟนกูก็ไม่มีจะซื้อให้ใหม่ก็ไม่เอา
งานที่ทำก็ดันไปลาออกอีก บอกอยู่ได้ด้วยบุญ ล่าสุดจะโกนหัวไปบวชชีละ กูละเซ็งจะทิ้งก็ทิ้งไม่ได้เพราะยังรักอยู่
ด้วยแล้วตอนคบกันแรกๆ แฟนกูช่วยกูไว้เยอะ ช่วยดึึงออกจากยา ช่วยล้างหนี้พนันเกือบๆ 2ล้าน ช่วยทุกอย่าง
ตอนนี้กูจะช่วยแฟนกูบ้างแต่แฟนกูดันบอกว่า ตอนนี้บรรลุรู้แจ้งแล้ว มีแต่กูที่ยังไม่บรรลุให้กูขยันทำทานเด็ก
ไม่รู้จะทำไงเลยวะแบบนี้ แม่ชีที่นับถือก็ไม่ใช้คนด้วย เป็นรูปอะไรก็ไม่รู้ ถ้าเป็นคนกูคิดว่าคงโดนหลอกแต่นี้เป็นรูปเฉยๆ ไม่รู้ไปทำอะไรยังไงให้นับถือได้
>>790 กุนับถือความโมเอะ ไม่ใช่คนเหมือนกัน
แต่เป็นดวงจิต สะอาดสว่างสงบ
อยู่ที่ว่ามันทำให้ตัวเมิงมั่นคง มีสเถียรภาพไหม
กุก็ไม่รู้เหมือนกันมีใครนับถือแบบกุไหม แต่ชีวิตนี้กุหาคำตอบเจอแล้วกุเกิดมาเพื่อพิทักษ์ความโมเอะ
ชีวิตนั้นสั้น แต่ความโมเอะนั้นยืนยาว
กุก็ไม่รู้ว่าทางไหนผิดหรือถูกนะ ถ้าแฟนเมิงนับถือรูปก็ลองหาจิตกรสักคน วาดรูปที่คลายมนต์ แม่ชี ทิ้งซะ
กุทำแล้วได้ผลอยู่ เวลาถูกดึงจากอารมณ์ลุ่มหลงเบลอหนัก คนเราอาจจะเห็นผิดเป็นชอบได้
แม่กูชอบมายืมเงินทีละสองหมื่น สามหมื่น บอกจะคืนแต่ก็ไม่คืน จนตอนนี้ยอดเป็นแสนล่ะ กูคุยกับเขาเรื่องนี้อย่างจริงจังไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ซึ่งเขาก็ทำเป็นหงุดหงิดทุกครั้งที่พูดเรื่องเงิน
พอมาช่วงนี้เขาเงียบๆ ไม่มาขอ กูก็แบบ ดีจัง สงสัยจะบริหารเงินได้
แต่เปล่า กูมาเปิดกระเป๋าหาของ แล้วเจอว่า เขาขโมยเงินกูไปหมื่นนึง...
ขอบ่นระบายหน่อยนะ
เห้อปีนี้กูก็ไม่ได้เที่ยวปีใหม่อีกแล้วสินะ หลังโควิตตอนแรกนึกว่าจะไปเที่ยว ตปท. ปลายปีอย่างสบายใจได้ซะที
ที่ไหนได้ ญาติๆ นี่ไปเป็นใบไม้ล่วงเลยวุ้ย เศร้าก็เศร้าว่ะเฮ้อ เค้าก็ทำดีกับกูมาก แต่ทำไมถี่จังวะ เสื้อดำกางเกงดำ อุสาห์ไม่เก็บไว้เพราะกลัวเป็นลางก็ไม่ช่วยอะไระลย ก่อนหน้านี้ก็ป้า ต่อมาก็คุณยาย ปีนี้คุณย่าก็จูๆ สุขภาพไม่ดีปลายปีซะอีก
จะว่าไปถ้านับอายุก็คงใช่แหละ แต่จำได้ว่าตอนเด็กไม่มีเหตุการณ์พวกนี้เลยนะ จังหวะแจ๊กพอร์ทเลยจริงๆ พับผ่าเหอะ
ก่อนหน้านี้มันมีเทรนด์เล่าเรื่องพีคๆของญาติกัน กูเข้าไปส่องๆดูเรื่องที่เยอะมากคือเรื่องผู้ชายมีเมียน้อย
แล้วฝ่ายชายเอาเมียน้อยมาในวันรวมญาติด้วย แล้วญาติๆดันช่วยกันปกปิดจากเมียหลวงอีก
อ่านแล้วก็รู้สึกว่าชาวบ้านเค้าเรื่องพีคๆเยอะดีเนอะ ของญาติกูนี่ไม่ค่อยจะมีอะไรพีคๆเลย
วันนี้กินข้าวปีใหม่ถึงรู้ว่ากูเองก็มีญาติห่างๆที่มีเมียน้อยเหมือนกัน แต่เรื่องมันนานแล้วตั้งแต่กูยังเล็กๆอยู่เลย
แต่เรื่องที่ดีคือพอเรื่องแดงญาติๆไม่มีใครช่วยปกปิดจากเมียหลวงเลย แถมช่วยเมียหลวงกันเต็มที่
พอคนนั้นถูกญาติๆรังเกียจเพราะเรื่องมีเมียน้อย เค้าก็เลยไม่กล้าโผล่มาในงานรวมญาติอีก พอรู้เรื่องนี้เลยรู้สึกว่าญาติๆกูก็น่ารักเหมือนกันนะ
รำคาญพ่อแม่ตัวเองที่ประสาทแดกเรื่องไม่กินเนื้อว่ะ ตัวเองไม่แดกเฉยๆนี่ยังพอว่านะ
นี่ดูซีรี่ส์ญี่ปุ่นเกาหลีแล้วในเรื่องเค้าแดกเนื้อกันต้องทำเป็นอี๋ ไปข้าวกับคนอื่นแล้วมีคนสั่งเนื้อมากินนี่เอามาบ่นที่บ้านได้เป็นชั่วโมง
ล่าสุดไปกินข้าวกับเพื่อนมา ปรากฏว่าเค้าสั่งก๋วยเตี๋ยวเนื้อไว้ให้ล่วงหน้าตามจำนวนคน เพราะไม่คิดว่ามีคนไม่กิน
ถึงของแบบนี้มันควรจะถามก่อนสั่งก็เถอะ แต่เค้าก็ควรจะรู้ตัวได้แล้วนะว่าตัวเองนั่นแหละที่ประหลาด
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.
