>>>/lifestyle/1579/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง
>>>/lifestyle/3178/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง ||
>>>/lifestyle/5773/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง |||
Last posted
Total of 1000 posts
>>>/lifestyle/1579/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง
>>>/lifestyle/3178/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง ||
>>>/lifestyle/5773/ โม่งปรึกษาปัญหา&นินทาญาติพี่น้อง |||
ญาติกุแม่งประสาทแดก ไปดูดวงมาให้กุละหมอทักว่ากุโตขึ้นจะก้าวร้าว ละแม่งเชื่อหมอด้วย หลังจากนั้นปฏิบัติกับกุเหมือนอากาศ ดูแลหลานคนอื่นมากกว่า กุนี่งงแดก ถ้ากุจะก้าวร้าวก็เพราะมึงนี่แหละ
>>2 เข้าใจความรู้สึกกูก็โดนแต่ต่างกันหน่อยเพราะกูมันทับจากบ้านกูเป็นบ้านลูกคนจีน+กูเป็นผู้หญิง+พ่อแม่หัวโบราณเชื่อหมอ+กูมีพี่และเป็นผู้ชาย
หมอแม่งทักว่ากูเป็นเด็กก้าวร้าวนี่แหละมีอะไรไม่ยอมคนจะเอาให้ได้ปากกล้าปากเก่งชอบใช้กำลัง
แม่กูเลยไม่ตามใจอะไรกูเลยมีอะไรเอาของกูไปให้พี่หมดพี่กูต้องได้ก่อนเสมอ เขาบอกจะได้รู้จักแบ่งปันรู้จักอดทนรอบ้าง แรกๆกูก็ไม่ก้าวร้าวหรอกกูก็เงียบๆจนโตมาพ่อกูเลี้ยงกูด้วยลำแข้งจริงๆมีอะไรตีกับฟาดกูไว้ก่อน กูทะเลาะกับพี่เพราะกูไม่ยอมทำกับข้าวให้พ่อก็ฟาดกูไว้ก่อนเลยว่าเป็นผู้หญิงต้องทำงานบ้าน จนหลังๆกูเริ่มตีกับพี่ด่าคำพูดคำเพราะกูเริ่มทนไม่ไหวกับนิสัยพี่ที่ชอบเอาของกูไปใช้
คือกูชอบคอมไรงี้เลยเก็บตังเป็นเดือนๆมาอัพแต่พี่กูเอาไปแล้วกูก็ต้องยอมเพราะพ่อแม่บอกให้กูยอมพี่อย่าก้าวร้าวอย่าทำตัวไม่สมเป็นผู้หญิง จนช่วงวัยรุ่นหมอคนเดิมนั้นแหละทักกูจ้า ว่ากูเป็นห่าอะไรนี่แหละแบบผู้หญิงไม่ยอมชายจะเอาตนเป็นใหญ่โพงพางแบบนี้แต่งงานไม่ได้หรอกไม่มีใครเอาทางแก้คือให้กูพึ่งลำแข้งตัวเองให้อ่อนน้อมถ่อมตนอ่อนหวานกว่านี้มีงานอะไรต้องช่วยพ่อแม่แต่ต้องไม่แบมือขอเงิน
อ่อนน้อมอ่อนหวานพ่อมึงปีนขึ้นหลังคาไปซ่อมได้อ่ะอีสัส
กูจะไปต่อยอีหมอเหี้ยนั้นอยู่
>>5 พ่อกับแม่กูไม่ค่อยตีกูเลยนะ แม่เคยไล่ตีกูเพราะกูไม่ยอมกินยา
อาจารย์ที่มหาลัยกูเป็นผู้ชาย แกชอบทำอาหารเป็นแม่บ้านแม่เรือน ส่วนเมียแกปีนบันไดซ่อมหลังคา มันไม่เกี่ยวหรอกว่าผู้หญิงต้องทำแบบนั้น ผู้ชายต้องทำแบบนี้ เผลอๆผู้หญิงแกร่งซ่อมนี่นั่นได้อย่างมึงอาจเจอผู้ชายเรียบร้อยอ่อนหวานก็ได้ เปิดมุมมองพ่อแม่มึงบ้าง
ละหมอดูคือหมอเดา กูเคยลองศึกษาเรื่องโหราศาสตร์อยู่พักใหญ่ ไม่ได้เก่งอะไรหรอก แต่สุดท้ายก็เข้าใจแล้วว่า การดูดวงมันคือสถิติ ถูกบ้างไม่ถูกบ้าง อย่างมงายเลย แต่การเลี้ยงลูกด้วยความรุนแรง ขาดการเอาใจใส่นี่แหละ ที่จะทำให้ลูกมีปัญหา
ถ้าอยากเปลี่ยน ลองวิจารณ์การเลี้ยงลูกของพ่อแม่มึงต่อหน้าแกไปเลย
พ่อแม่ดีๆที่ไหนจะคิดว่าลูกจะได้ดีโดยการกดขี่ ลำเอียง ส่งเสริมความไม่เท่าเทียม ล้าหลังแบบนี้ เอาบทความที่เกี่ยวกับการเลี้ยงลูกแบบใช้กำลัง การตี ว่าจะเกิดผลเสียกับเด็กยังไง การเลี้ยงลูกที่ดีต้องทำยังไง มานั่งเทศให้พ่อแม่มึงฟังแบบใจเย็นๆ พูดย้ำๆซ้ำๆวนๆไป มันต้องเข้าสมองสักวัน
ที่แนะนำไปกูไม่การันตีนะว่าจะได้ผล แล้วมันจะออกมาดี สังคมการเป็นอยู่แต่ละบ้านแตกต่างกัน อาจมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็ได้ กูเห็นหนทางรำไรที่พอจะไปต่อได้เฉยๆ
>>6 กูจะจองเวรเผาพริกเกลือหมออยู่ดูเหี้ยอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า
>>7 ยินดีกับมึงด้วยเพื่อนโม่ง พ่อกูนี่ไม่เข็มขัดฟาดก็กระดาษม้วนแล้วฟาดกูรัวเลย จนหลังๆกูเริ่มมีการแอบหลบบ้างไรบ้าง จริงๆกูก็ไม่อะไรกับการที่ผู้หญิงต้องทำงานบ้านงานเรือนผู้ชายทำงานกูเป็นพวกมองว่าหารครึ่งเถอะเหนื่อยก็ช่วยๆกันน่าจะดีกว่า แต่อย่างทีทมึงว่าแหละกูซ่อมได้ตั้งแต่หลังคายันรถละลองผิดลองถูกมาไม่น้อยเลยจนกูว่าเอาดีด้านช่างดีมั้ง
กูก็เคยลองนะเอาผลวิจัยจากต่างประเทศมาก็แล้วให้พี่ของพ่อมาพูดก็แล้วยังไม่เห็นหนทาง ตอนนี้กูรอเรียนจบแล้วย้ายออก จะทิ้งให้พ่อแม่อยู่กับพี่นี่แหละกูก็อยากรู้ว่าลูกที่เขารักเชิดหน้าชูตาจะดูแลเขาได้จะทำได้แบบกูมั้ย
กูเกลียดพวกหมอดูมาก ทำคนอื่นชีวิตชิบหายหลายรอบแล้ว ส่วนตัวเองนั่งกระดิกตีนนับเงินไปวันๆ ต้มตุ๋นไปเรื่อยๆ
น้ากูมีเมียน้อย น้าสะใภ้กูเลยไปหาหมอดูที่แม่กูไปฟังมาว่าแม่นมาก อีหมอมันบอกว่าน้ากูโดนเมียน้อยเล่นของใส่ ของแรงมาก กูฟังแล้วอยากจะอ้วก แหม่ คนมันเงี่ยนไม่รู้จักพอ โดนทำของบ้านมึงสิ แล้วน้าสะใภ้กูก็เสือกเชื่อสนิท เสียเงินเพิ่มสี่พันบาทค่าทำของอีก กูไปดูของที่ทำมา มันก็แค่ขวดน้ำสีขุ่นไปเหมือนผสมแป้งเปียก มีกลิ่นน้ำอบหอมๆ เอาผ้าสีแดงๆมาผูกๆรอบฝาขวด ต้องเอามาผสมน้ำอาบ ไอ้เหี้ย ปัญญาอ่อนมาก แล้วถามว่าได้ผลไหม ได้ผลก็เหี้ยแล้ว ทุกวันนี้น้ากูก็ยังไปมาหาสู่กับเมียน้อยอยู่
กูเกลียดรองจากหมอดูก็พี่น้องตัวเองนี่แหละ
แม่กูน่ะ ไม่เคยฟังเหตุผลกูเลย เขาฟังแต่ตัวเอง กูอธิบายอะไรแม่งก็ไม่ฟังกูไปหมด กูต้องมานั่งร้องไห้ทุกวันๆคนเดียว กูเบื่อครอบครัวกู พอกูเรียนไม่ดีก็เอาไปเปรียบเทียบกูกับคนอื่น ลูกข้างบ้านแม่งดีอย่างงี้อย่างงั้น เขาชมลูกคนข้างบ้านมากกว่ากูอีก พอกูเรียนดี ก็ยังไม่พอใจเขา ต้องเรียนดีกว่านี้ กูทำไมได้ กูโง่ กูไม่ได้ฉลาดเหมือนเด็กข้างบ้าน มันเลยทำให้กูเกลียดอีเด็กข้างบ้านโดยไม่มีเหตุผล แล้วยายกูก็ชอบจับผิดกู ยายชอบเล่าเรื่องแย่ๆของกูในบ้านให้คนอื่นฟัง แล้วกูก็อาย ขนาดกูพิมพ์ไปกูยังร้องไห้เลย กูเจ็บใจ ส่วนน้องชาย มันก็ไม่ทำอะไรเลยวันๆ กูต้องล้างจาน ทำนู่นทำนี่ แต่มันกับแม่กลับนอนเฉยๆ โอเค พอเข้าใจได้ คือกูต้องอดนอนให้พวกเขานอนหลับสบายว่างั้น กูอยากจะด่าพวกเขาจริงๆ กูไม่ได้เกลียดเขาเลยแต่กูเจ็บใจ เขาบังคับกูทำนู่นทำนี่ กูไม่เป็นอิสระ กูอยากเป็นตัวเองบ้าง เขาทำลายความฝันกูทุกอย่างเลย กูเบื่อ กูก็อยากมีอิสระเหมือนเด็กคนอื่นๆบ้าง กูเหนื่อย อย่าทำหนูหมดหวับไปมากกว่านี้เลยนะคะ.
แค่คิดว่าต้องคุยกะแม่ บอกจะขอทำนั่นทำนี่ กุก็มวนท้องแล้ว มีแต่ความทรงจำไม่ดีว่าแม่งจะประสาทแดกใส่กูอ่ะ
>>12 มามะกอดๆ กูเข้าใจมึงโม่งกูก็มีแม่แบบมึงแหละ ทั้งชีวิตไม่เคยชื่นชมในตัวกูเลย ชอบเอากูไปเทียบกับคนอื่น
พยายามคิดในเชิงบวกไว้ พยายามใช้ความโหดร้ายเป็นแรงผลักดัน "กูต้องไปให้พ้นจากครอบครัวนี้" มึงท่องไว้แล้วพยายามเรียนให้ดีๆแล้วเวลาสอบให้เลือกมหาวิทยาลัยไกลๆบ้าน เวลาทำงานก็เลือกที่ทำให้ไกลบ้าน แล้วชีวิตมึงจะมีความสุข
>>12-14 กอดมึงด้วยคนหว่ะ ถึงแม่กูจะไม่ ปสด แบบแม่พวกมึงแต่แม่งก็พอๆกันเลย บางเรื่องไม่มีเหตุผลด้วยซ้ำ บางเรื่องแม่งทำพลาดเองโทษกูไว้ก่อนละค่อยมาหาเหตุผลทีหลัง บางเรื่องผิดแต่บอกตัวเองไม่ผิด บอกกูผิดเฉยซะงั้น เอาตรงๆว่าคำว่า "กูต้องไปให้พ้นจากครอบครัวนี้" สำหรับกูนี่ก็อยากท่องไว้เหมือนกันนะ แต่อนาคตคือมืดมนมาก พ้นไปแล้วหนีเสือปะจระเข้ไหมไม่รู้ เพราะรอบๆตัวออกมานี่คือหาที่ไปแทบไม่มี เพราะเจอคนในบ้านแบบแม่กูรั้งให้มาลงอเวจีด้วยกันไม่พอ ถ้าออกไปแม่งเค้าจะทวงบุญคุณทุกหยดเลือดเหมือนกันนี่สิ
ถ้าครอบครัวโดนพิษโควิด 19 จนเกิดปัญหาเครียดจากปัญหาการงานการเงินอละอีกหลายๆอย่างจะทำยังไงดี เมื่อวานนี้พายุเข้าบ้านนํ้าท่วมหนักมากกำแพงถล่มไปด้วยวันนี้ปกติดีแล้วแต่โดนแม่พาลใส่ตลอดบอกว่าเราไม่มีประโยชน์เราอายุ 18 เรารู้สึกเป็นภาระครอบครัว ทำให้คนอื่นๆในครอบครัวลำบากอยากจะลดภาระครอบครัวให้โดยการหาวิธีหายไปโดยไม่ให้ใครรู้จะดีมั้ย เราไม่อยากให้เขาเสียค่าใช้จ่ายให้เราแล้ว งานก็ไม่มีทำช่วงนี้เลยเศรษฐกิจไม่ดี ทุกๆอย่างแย่ไปหมดเลยพยายามกินให้น้อยลงแล้วไม่ซื้อของอะไรเลยด้วยแต่ก็ยังรู้สึกเป็นภาระเขาอยู่ดี
พ่อกู ชอบขี้บนพื้น ล้างตูดบนพื้น
ทั้งๆที่มีส้วม เหม็น และ สกปรกพื้นมาก
>>16 ขอกอดนะ การที่น้องคิดได้อยากทำอะให้กับครอบครัวบ้าง น้องไม่ได้เป็นภาระเลยนะ น้องพยายามจะเป็นที่พึ่งให้กับครอบครัวต่างหาก ตอนนี้งานมันหายากมากและไม่ค่อยมีตัวเลือกมากเท่าไร แต่ก็ยังพอมีทางหาได้ต้องสมัครไปหลายที่หน่อยนะ พี่ก็กำลังหางานใหม่เหมือนกัน เรามาพยายามไปด้วยกันดีไหม
เขาว่าคนเเก่จะชอบเล่นขี้ พาไปทำบัดซะ
ต้นกระทู้เพิ่งเห็นว่ามีคนเดือดร้อนเพราะญาติเชื่อหมอดูด้วย กูก็เจอเหมือนกัน แต่เป็นคนละแนว
หมอดูบอกพ่อกูว่ากูจะได้ไปเรียนเมืองนอกแล้วเค้าก็เชื่อเป็นตุเป็นตะ
แล้วกูก็ไม่ใช่คนชอบเรียนหนังสือถึงเกรดตอนเรียนตรีจะดีแต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ สายงานกูเรียนโทไม่ได้สำคัญด้วย
กูพูดไปตรงๆว่าไม่เอาเค้าก็ไม่ฟัง สุดท้ายกูก็ทำงานไปเรื่อยไม่ไปเรียนต่อจนทุกวันนี้อายุจะ 30 แล้ว
ทุกวันนี้เหมือนคนยอมรับความจริงไม่ได้ ยังไม่เลิกหวังลมๆแล้งๆ ยังเอาเรื่องนี้มาพูดตอนกินข้าวบ่อยๆ
ครอบครัวบ้าหมอดูนี่มีกันทุกบ้านจริงๆ กุละงิด
บอกเราว่าเลี้ยงเราสบายกว่าคนอื่นจะมีเรื่องอะไรให้เครียด จะเรื่องอะไรละ ถ้าไม่ใช่เรื่องความวุ่นวายในอนาคตของครอบครัวบ้าบอคอแตกนี่ น่าหัวเราะที่ต่อให้พูดอะไรไปเขาก็เลือกจะไม่รับแล้วยกแต่เรื่องชีวิตประจำวันเราขึ้นมาพูดซ้ำซากไปมา ในขณะที่ตัวเขามีคนให้พูดคุยปรึกษาชีวิตตั้งหลายคนแต่ทางนี้เลือกที่จะเก็บมันมาตลอดเพราะเขาบอกว่าแค่ฟังให้รู้เฉยๆ รู้ตัวแหละว่าที่วันๆ พูดอยู่ไม่กี่ประโยคกับการใช้ตามากกว่าปากมันไม่ตรงความตรงการของผู้รับสาร แล้วมาบ่นเราว่าทำตัวไม่เคารพญาติผู้ใหญ่ ให้แตะตัวนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ แต่ประเด็นคือรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าเราไม่ชอบ กี่เดือนกี่ปีเราก็เป็นแบบนี้ตลอด ที่เราเลือกจะทำตัวเป็นมนุษย์คะแนนมาตฐานก็เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าของบรรดาญาติๆ ที่ต่อหน้าก็พูดดี ลับหลังก็รู้ๆ กันอยู่ มาบอกให้เราปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นไม่งั้นจะไปอยู่กับใครได้ แต่ที่ผ่านมาไปอยู่กับใครที่ไหนเราก็ไม่เคยมีปัญหา แล้วอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการกันแน่ สิ่งที่เอาไปอวดไปข่มคนอื่นได้ ? หุ่นเชิดที่ฟังทุกอย่างในอนาคต ?
การที่มีใครพูดดีด้วยแบบหน้ามือเป็นหลังมือต่างจากเวลาปกติที่เค้าทำร้ายจิตใจเรา เพียงเพราะยามนั้นเค้าต้องพึ่งพาเราหรือเราทำให้เค้าพอใจ มันทำให้อดคิดไม่เลยว่าเป็น conditional love จังนะที่เราต้องตอบสนองความต้องการเค้าก่อนถึงจะได้รับการปฏิบัติที่ดีกลับมา และเราคงไม่เอามาใส่ใจขนาดนี้ถ้าคนนั้นไม่เป็นพ่อเรา
อยากถามว่า พวกคุณแทนตัวเองกับพ่อแม่ว่ายังไงเอ่ย 55555 อยากรู้มุมคนอื่นมั่งอะ
กูอยากฆ่าตัวตายทุกครั้งที่พ่อแม่ร้องขออะไรซักอย่างจากกู แม่กูชอบขอเงินกูอ้อมๆ พ่อกูแคปจอของที่อยากได้มาให้กูซึ่งสื่อว่าอยากให้กูซื้อให้
กูเป็นลูกคนเดียวแล้วกูพึ่งเจอสถานการณ์โควิดคือพึ่งตกงาน กูเครียดมากสัส
>>36 เข้าใจเลยก็เป็นเหมือนกัน จากเดิมที่เครียดอยู่แล้วมันยิ่งดิ่งจนร้องไห้ เข้มแข็งแค่ไหนก็ฝืนไม่อยู่แล้ว และรู้สึกไม่อยากคุยกับพ่อแม่หรือใครไปเลย แนะนำให้ปิดช่องทางที่ต้องคุยหรือรับรู้อะไรไปก่อนเพื่อเยียวจิตใจตัวเอง ตอนนี้ตัวเองต้องรอดก่อน อดทนให้ผ่านช่วงนี้ไปได้ งานส่งไปเยอะๆ เป็นร้อยที่มันต้องได้สักที่ ชีวิตมีอะไรดีๆอีกเยอะที่ต้องเจอ ขอให้ผ่านไปได้เร็วๆ เอาใจช่วยนะ
พ่อแม่ชั้นต่ำไอส้นตีนสัส รำคาญแหกปากโวยวายหอนแข่งกับหมาอยู่ได้ ส้นตีน รำคาญอีห่า แม่งไปโมโหอีกคน เอามาลงอีกคน หัวควย เห็นลูกเป็นโถระบายขี้ก็ซื้อโถระบายขี้มาไว้ในบ้านไอระยำ ไม่ใช่เย็ดให้กูเกิดมาเพื่อเป็นที่รองรับอารมณ์พวกมึงอีเวร เลือกเกิดได้กูไม่อยากเกิดกับพ่อแม่ที่ตีกรอบกูทุกอย่างแต่เป็นแบบอย่างดีๆให้กูเห็นไม่ได้สักอย่าง เก่งแต่ลุกขึ้นมาทวงบุญคุณกูตั้งแต่จำความได้หรอกไอสถุน
หยุดนินทา แบบบ่นพี่สะใภ้ลับหลังไม่ได้ แบบบ่นต่อหน้าแตกหักแน่ๆ พอมาบ่นลับหลังก็รู้สึกเปนคนไม่ดีอีก
โม่ง กูไม่ชอบพี่กู แต่ตอนนี้พี่กูดิ่งมากเป็นโรคซึมเศร้า กูพยายามทำทุกอย่างที่ทำได้ในฐานะน้องแล้ว กูเข้าไปกอดเขา คุยกับเขาให้เขายอมเปิดใจ ให้เขาลองคุยกับพ่อแม่ แต่เขาก็ไม่ยอมเปิดใจ เขาเอาแต่จะคิดฆ่าตัวตาย กูจะทำยังไงดีถึงกูจะไม่ชอบเขากูก็ยังรักเขาในฐานะพี่น้องครอบครัวเดียวกัน ทุกๆคนรอบตัวเขาทั้งเพื่อนแฟนเขาพยายามขอร้องให้กูช่วยเขา กูเองก็ทำเท่าที่ทำได้แล้ว ถ้าเกิดเขาฆ่าตัวตายจริงๆกูจะทำยังไงดี ทุกอย่างจะเป็นความผิดกูมั้ยที่กูช่วยเขาไม่ได้ กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
กูไม่รู้เลยว่ากูต้องการอะไร อยากเป็นอะไร ไม่รู้เลย ทุกวันนี้ก็เรียนตามแบบที่พ่อแม่อยากให้เรียน ซึ่งถึงกูจะทำได้ดี แต่กูไม่ชอบอ่ะ แต่ก็นั่นแหละ ถ้าถามว่าชอบอะไรกูก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
>>49 กูก็เป็นคล้ายๆมึงเหมือนกัน ทำตามที่ครอบครัวบอกทุกอย่างเรื่องการเรียน เข้ารร.นี้ ทำสอบให้ได้อันดับเท่านี้ๆ เข้ามหาลัยใกล้บ้าน โตขึ้นจะทำอาชีพอะไรแดกยังไม่รู้เลย เพราะเหมือนโดนสังคมรอบข้างปลูกฝังมาให้คิดอะไรเองไม่เป็นอ่ะ พอลองทำอะไรเองแก้ปัญหาเองก็จะโดนผู้ใหญ่ตอกว่า ทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่ทำแบบนู้นแบบนั้น มันฝังใจนะ เชื่อเถอะคนร้อยทั้งร้อยไม่มีใครอยากมาโดนด่าแบบนี้ทุกวันหรอก สุดท้ายเลยตัดปัญหาไม่หาทางแก้เอง ยอมทำตามที่คนอื่นบอกเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนด่าหรือเสียใจ มึงลองหาอะไรอย่างอื่นทำดู จะวาดรูป ดูหนัง ฟังเพลง อะไรก็ได้ที่มึงสนใจ(หรืออะไรที่มึงไม่ชอบ รู้สึกเฉยๆ ลองทำไปเรื่อยๆดู)แล้วลองคิดว่าสิ่งที่มึงสนใจ มึงอยากจะโตไปเป็นแบบนั้นหรือเปล่า เช่น มึงลองฟังเพลงจนชอบ รู้สึกสนุกรู้สึกมีความสุข มึงอยากจะเป็นคนที่แต่งหรือร้องเพลงเองเพื่อแบ่งปันความรู้สึกต่างๆ ให้คนอื่นได้รับรู้ความรู้สึกเหมือนตอนมึงได้ฟังหรือเปล่า หรือมึงจะลองปลูกต้นไม้เล็กๆในบ้าน คอยมั่นดูแลทุกวันจนมันโตสวยผลิดอกออกผล แล้วมึงอยากจะลองปลูกอย่างอื่นดูบ้าง จะไปเป็นชาวสวนหรือคนขายต้นไม้หรือเปล่า อะไรที่มึงเฉยๆ ไม่ได้ชอบหรือสนใจแต่ยังไม่เคยลองอ่ะ ทำเลย อย่าไปกลัวหรือคิดไปเองก่อนว่ามันไม่ดี มันอาจจะต่อยอดมาเป็นอาชีพในอนาคตก็ได้ แต่ถ้าสุดท้ายแล้วมึงหาสิ่งที่ชอบไม่ได้จริงๆ กูแนะนำให้มึงเรียนพวกสายอาชีพหรือภาษานะ เลือกดูอาชีพที่ตลาดขาดแคลนและมึงคิดว่าจบแล้วมึงไม่ตกงานแน่นอนอ่ะ สายภาษาก็สำคัญเดี๋ยวนี้โลกพัฒนาไปไกลแล้ว คนติดต่อหากันง่ายขึ้น ชาวต่างชาติมาเที่ยวก็เยอะ เอาไปต่อยอดได้อีกหลายอาชีพเลย
จริงๆกูคิดว่ามึงทำตามคำสั่งคนอื่นมากไป มึงต้องลองคิดอะไรด้วยตัวมึงเองบ้าง คนที่คอยสั่งมึงเขาไม่ได้อยู่กับมึงตลอดชีวิตหรอก หาตัวตนของตัวเองได้แล้วโตขึ้นมาจะได้ไม่เสียใจภายหลัง กูคงแนะนำอะไรได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โชคดีนะมึง
ทำไงดี หลานติดโทรศัพท์มาก ไม่ตั้งใจเรียน ดูแต่อีพวกยูทูปเบอร์คอนเทนท์ปัญญาอ่อน การบ้านไม่ส่งครู ครูโทรมาด่าแม่เด็กว่าทำไมไม่สอน เอ้าก็แม่มันขายของที่ร้านทุกวัน ตอนนั้นกูเห็นเลย น้ากูเปิดลำโพงให้ฟังเสียงครูด่ามัน มันไม่สำนึก แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ กูก็สอนไม่ไหว โง่เกินเยียวยา ไม่สนใจฟัง ตาจ้องแต่ไอแพด พอโดนยึดก็โวยวาย วิ่งหนีล็อกประตูเข้าห้องนอน ตะโกนด่าแม่มันอีก ทั้งๆที่เพิ่งอยู่ป.3 แท้ๆ ก้าวร้าวชิบหาย บางทีก็วิ่งหนีมาดูทีวีบ้านกู พ่อแม่กูก็ตามใจไม่พามันกลับบ้านอีก เพราะแบบนี้ไงกูถึงได้เกลึยดเด็ก โดนเฉพาะเด็กผู้หญิง กรี๊ดทีหูกูแทบแตก โมโหสัสๆ โตมายังไงวะ ทำไมพ่อแม่มันตามใจขนาดนี้
>>53 ตัดไม่ได้ กูใช้คอมทำงานที่บ้านทุกวัน แม่นอนดู netflix และบ้านหลานที่อยู่ติดกันก็ใช้ไวไฟของบ้านกู แล้วแอพแต่ละอย่างนี่ก็มีแต่ติ๊กต่อก ยูทูป hayday อะไรพวกนี้ เหอะๆ
กูคิดอยู่ ว่าถ้าพรุ่งนี้แม่งมานอนเล่นกับคนที่บ้านกูอีก กูจะยึดมือถือมันมาลบแอพ วันละแอพไปเลย ใครด่ากูใจร้ายกูไม่สนแล้ว รำคาญลูกตา
กูมาถึงจุดที่อยากระบายในนี้แล้วหวะ
กูเกลียดแม่กู และกูก็มั่นใจว่าแม่เกลียดกู
แล้วกูทนอัดอั้นมา20ปีแล้ว
แม่งชอบหน้าบางแต่เสือกชอบเอาเรื่องที่มึงอับอายเกี่ยวกับกูไปเล่าให้ชาวบ้านฟัง
กูไม่แคร์นะที่แม่เอาไปประจานใครต่อใคร
แต่รำคาญและโคตรกระอักกระอ่วน เวลามาบอกกับกูต่อหน้าว่าแม่งอับอายขายหน้า
โคตรชิทเลยหวะ แถมเรื่องที่เอาไปเล่าแม่มโคตรธรรมดาเลยด้วยซ้ำ
>>55 ฝากพี่ส่องให้ละ(มันกลัวกู เพราะกูดุ) เจอเฟซบุ๊คกับไลน์ เฟซแค่สมัครไว้ ไม่เล่น ไลน์ก็ไม่คุยกะเพื่อนเลย มีแต่ส่งสตก.ตอบกันบางวัน ที่เล่นถี่ๆทุกวันก็ติ๊กต่อกกับยูทูป
เฮ้อ พูดแล้วท้อว่ะ ป.3 แล้วยังผัน Verb ไม่เป็นเลย ไม่รู้ด้วยว่า is am are ใช้ต่างกันยังไง เรียนพิเศษไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ
>>56-58 ขอบคุณมากพวกมึง เดี๋ยวกูลองไปคุยเรื่องแอพนี้กับคนบ้านนั้นดู
>>60 ติ๊กต่อกไทยแม่งโคตรแหล่งรวมขยะแว้นสก๊อยเลย ยูทูปก็ลองโหลดyoutube kidมาน่าจะช่วยกรองได้ในระดับนึง เรื่องเน็ตกูว่ามึงลองเปลี่ยนรหัสไวไฟดูแล้วเก็บให้มึงรู้รหัสคนเดียว ไม่ต้องบอกรหัสไวไฟกับพ่อแม่มึงเดี๋ยวแอบเอาไปบอกอีเด็กนั่น พอเปลี่ยนรหัสมึงก็เป็นคนเอาโทรศัพท์พ่อแม่มาใส่รหัสเอง คนอื่นจะได้ไม่รู้ กันพวกมาเกาะแดกเน็ตฟรีได้อีก
>>54 มึงใช้เน็ตบ้านใช่ป่ะ จริงๆ มันกำหนดได้นะว่าจะให้เครื่องไหนใช้ได้หรือไม่ได้ มึงสามารถตัดได้เองเลยด้วย กูไม่แน่ใจว่าของมึงใช้ทรูหรืออะไรนะ แต่ของทรูถ้ามึงเป็นคนติดเน็ตบ้านเอง มันจะมีไอดีกับพาสให้มึงเข้าไปจัดการได้ โดยล็อกอินตามคู่มือที่มาในกล่องเราเตอร์เลย
ลองหาคำว่าล็อกเน็ตไวไฟ MAC address อ่ะ น่าจะเจออยู่
กูแม่งเซ็งชิบหาย กูไม่โอเคกับแม่กูเลย ชอบพาญาติ พาคนเข้ามาบ้านโดยไม่บอกกูก่อน แล้วพาขึ้นมาถึงห้องนอน มาทัวร์เที่ยวชมบ้าน อะไรคือความเป็นส่วนตัววะ บางทีกูอยู่ในห้องนอน หัวยุ่งๆหน้าพึ่งตื่นใส่เสื้อผ้าเน่าๆ พาแขกมาเยี่ยมชมบ้าน แล้วก็มาเรียกๆๆกูให้ออกมาเจอแขก คืออะไรวะ กูไม่ออกก็ไม่ได้ โดนหาว่าเสียมารยาท กูโคดเซ็งเลย บางทีบ้านมันเป็นที่ส่วนตัวป่าววะ ไม่ใช่จะมาพาใครเข้าออก มาเยี่ยมชมอะไรนักหนา พวกญาติเค้าก็ไม่ได้ขอร้อง แต่แม่กูนี่แหละชอบเชื้อเชิญขึ้นมาดูบ้าน คือกูโคดไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยเวลาอยู่บ้าน
>>65 เหมือนกูเลยว่ะ ที่หนักกว่านั้นคือพอญาติพาลูกๆมา แม่กูมาเปิดห้องกูให้พวกเด็กเปตรสันขวานพวกนั้นเข้ามาเล่นเฉยเพราะห้องกูมีโมเดลกับการ์ตูนเยอะ พอกูไล่ออกไปเพราะนี่มันห้องกูและของกูก็โดนด่าว่ากะอีแค่หนังสือการ์ตูนกับตุ๊กตา แบ่งน้องมันเล่นจะเป็นไรไป กูบอกว่าของมันแพงกลายเป็นกูโดนด่าเฉยที่กูซื้อมาแพง ทั้งที่กูทำงานแล้วซื้อด้วยเงินตัวเองทั้งนั้น
แล้วมีหนนึงที่พีคมากคือหนึ่งในอีเด็กเปรตพวกนั้นมันทำโมเดลที่กูไปหิ้วมาจากญี่ปุ่นหักแบบคอหักประกอบคืนไม่ได้ด้วย กูตามเอาเรื่องถึงบ้านเลย แม่กูบอกให้ยอมๆแต่กูไม่ยอม กูแจ้งความเอาแม่งขึ้นโรงพักด้วยถ้าไม่ชดใช้ค่าเสียหาย ญาติกูก็ด่าว่ากะอีแค่ของเล่นจะโวยวายไปทำไม กูก็ด่าสวนว่าถ้าไม่มีปัญญาอบรมลูกให้ดีก็เอายาฆ่าหญ้ากรอกปากตายไปให้หมดบ้านไป สรุปก็ได้เงินค่าเสียหายคืนพร้อมตัดญาติ ส่วนแม่กูก็ด่ากูเช้าเย็นว่าทำไมไปพูดแบบนั้น บังคับให้กูไปขอโทษ แต่กูไม่แคร์เพราะนี่ทรัพย์สินของกู ญาติเหี้ยๆเสียไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร
แม่ๆแม่งเป็นไรเห็นใจคนทั้งโลกมากกว่าลูกตัวเอง เห็นแก่หน้าอะไรก็ไม่รู้มากกว่าความรู้สึกลูกทั้งนั้นอ่ะ
กูจะบ้า
พ่อกูอดเหล้ามาได้ 20 ปี 2-3 ปีมานี้มีปัญหาการเงิน แทนที่จะยิ่งประหยัด ช่วยกันหาทางแก้ แม่งเสือกดีแตกกลับไปแดกเหล้าเมาหัวราน้ำ บ้านช่องไม่ยอมกลับ ล่าสุดหายตัวไป 2-3 วัน วุ่นวายกันทั้งบ้านกว่าจะหาตัวเจอ แถมทำโทรศัพท์หายอีก แม่งโว้ยย ทั้งกูทั้้งแม่ช่วยกันบอกให้เลิก แม่งก็ไม่ยอม ไม่รู้จะทำยังไงเลย เครียดชิบหาย
>>65 แม่กูก็เป็นไม่ใช่แค่ญาติคนที่ทำงานก็ทำโอ้โห้มากปลุกกูแต่เช้าให้ลงมารินน้ำทำขนมให้เข้าออกห้องกูเป็นประตูโดเรม่อนเลยวินาศกว่าคือเขาเอาเด็กมาด้วย กูก็นั่งทำงานวาดรูปให้ห้องของกูไปเปรตกว่าคือด้วยความกูมีซินติคที่ใช้งาดรูปในคอมอ่ะอย่างแพงกูกัดฟันซื้อเลือดแทบกระเด็น กูนั่งวาดโห้เดินมาดูใหญ่เลยวาดสวยดีนะวาดป้าบ้างสิ วาดไรค้าบจ่ายตังกูมั้ยค้าบ น้องแม่งก็อยากลองไงงอแงจะมาเล่นของกูแม่ก็แบบเออยอมน้องหน่อยกูก็ต้องยอมแม่งเอาปากกาจิ้มหน้าจอแบบแทงลงไปอ่ะจิ้มๆเสร็จปาทิ้งจับจอเขย่าเอามือตบๆจอกูแทบกรี๊ดอ่ะสรุปกูใช้มาถนอมอย่างดีวันนั้นวันเดียวฟิลม์หน้าจอไปหมดปากกากูไส้หักสีน้ำพู่กันไม่ต้องพูดถึงพังเรียบรวมๆเป็นหมื่น
แม่กูชอบพูดแซะ พูดบ่นกู กูอยากคุยประโยคสนุกสนานกับครอบครัวไม่ได้เลย เจอกัยจะต้องปล่อยพลังลบใส่กูตลอด คุยเล่นคุยหัวไม่เป็น กูเบื่อมาก กูจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว คนเหี้ยอะไรเข้าวัดทุกวัน ชอบมโนว่าตัวเองเป็นคนดี
ที่บ้านญาติแม่งอยู่กันหลายคนแล้วชอบบ่น เปิดประตูบ้านแล้วรีบปิดนะ เดี๋ยวยุง เดี๋ยวแมลววันเข้าบ้าน กินข้าวแล้วเอาฝาชีปิดไว้นะ พอกูบอกเดี๋ยวไปซื้อไม้ดักแมลงวันมาให้แม่งก็ไม่เอา บอกบาป ไม่อยากให้กูฆ่าสัตว์ บ่นยุงเยอะแล้วยากันยุงก็ไม่ทา ไม่ฉีด บอกว่าคนแก่อยู่บ้านเยอะ สารเคมีอันตราย และไม่อยากฆ่าสัตว์
>>73 เปิดประตูแล้วรีบปิดก็ปกตินะ บ้านกูก็ทำกัน ปิดฝาชีก็ปกติ กูเคยถามคนในบ้านเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ใช้พวกไม้กาวดักแมลงวัน แกบอกว่ามันสกปรก เรื่องยุงเยอะก็วนกลับข้อแรกใหม่ ถ้ารีบปิดก็ไม่มียุงเข้า(กูเป็นแบบนี้จริงๆ รีบปิดยุงมันไม่มี แต่บางวันแมวอยู่แล้วแมวชอบเดินเข้าห้องช้าแม่งยุงมาเลยสัส) ไม่ต้องทาหรือฉีดยากันยุงด้วย สรุปคือทุกอย่างในบ้านมึงที่(คิดว่า)มึงมีปัญหาแม่งปกติหมดเลยสำหรับบ้านกู
ปล. บ้านกูอยู่ในสวน เหล่ายุง แมลง สิงสาราสัตว์เพียบ
โอเค กูยอมรับว่ากูผิด แม่งเปลี่ยนความคิดกูเลย กูจะพยายามไม่มีปัญหาละกัน
กูเพิ่งซื้อคอมใหม่เพราะรุ่นที่อยากได้มีโปรลดราคาพอดี เครื่องเก่ามันก็ไม่ไหวแล้ว และของต้องใช้ทำงานด้วย
พ่อแม่กูก็มาถามซ่อกแซ่ก ถามว่าราคาเท่าไหร่ พอบอกก็บ่นว่าแพงทั้งที่ไม่ใช่รุ่นแพงอะไรเลย
ถามว่ายี่ห้ออะไร พอบอกเค้าก็ว่าทำไมต้องซื้อของยี่ห้อแปลกๆทั้งที่ยี่ห้อโคตรแมส
ถามว่ามี touch screen มั้ย พอบอกว่าไม่มีก็แซะกูอีกว่าเครื่องราคาตั้งขนาดนี้ซื้อมาได้ทั้งที่ไม่มี ทำไมโง่จัง โดนเค้าหลก ทั้งที่มีไปก็ไม่ได้ใช้
แล้วก็มาพูดแซะกูว่าจะรีบซื้อไปทำไม เดี๋ยวของมันก็ตกรุ่น
คือไม่เข้าใจว่าอยู่เฉยๆไม่ได้หรอวะ เงินก็เงินกู ทำไมต้องมาพูดแบบนี้ให้กูรู้สึกแย่ด้วยวะ
เรื่องคอมตัวเองก็ไม่ได้รู้อะไรเลย แต่เห็นกูซื้อปุ๊ปต้องทำเป็นว่าตัวเองรู้ดีขึ้นมาทันที
>>78 ระบบ touch screen นี่จะมีไปทำไมวะกูไม่เข้าใจ คนใช้แม่งมีเม้าส์ก็ใช้เม้าส์กัน นอกจากคนนอกนั้นแหล่ะจะมาทำตัวเป็นเด็กเกาะเบาะแล้วมาจิ้มหน้าจอบังคับมึงทำนู่นนี่ เป็นกูก็เอาข้อมูลมาอธิบายให้เข้าใจนะ จะได้เลิกวุ่นวายสักที ถ้ามึงไม่อยากแตกหักกับพ่อแม่มากก็อธิบายไปเวลาโดนถาม อธิบายให้ละเอียดจนเขาโต้แย้งไม่ได้ หรือเอาแบบฮาร์ดคอร์ไม่สนความเป็นพ่อแม่ก็บอกไปเลยว่าอย่ายุ่ง เก็บเงินซื้อมาเอง
ปล. ถ้าเขาเข้าใจว่าของมันดีแค่ไหนระวังโดนบังคับให้แบ่งญาติแบ่งหลานเล่นคอมฯ หรืออาจจะโดนแอบใช้
>>78
พ่อแม่บางคนชอบบลัฟเวลาลูกซื้ออะไรด้วยเงินตัวเอง เพื่อเติมเต็มความรู้สึกว่าตัวเองยังมีความสำคัญ ยังคอนโทรลลูกได้อยู่
ไม่ต้องคิดมากหรอก ในมุมกลับกันก็คือเขาเห็นมึงพึ่งพาตัวเองได้แล้ว ลึกๆ ก็เลยกลัวขึ้นมาไง
แต่ถ้ามึงถึงวัยทำงานเต็มตัวแล้วยังอยู่กับพ่อแม่แบบไม่มีแผนจะย้ายออกก็ทำใจหน่อย... ต้องโดนไปอีกนาน
มึง แม่มาพูดว่ากูไม่รักพ่อรักแม่ ไม่มีความผูกพัน ไม่มีเยื่อใย คิดถึงแต่ตัวเอง จนกูเริ่มสงสัยว่าหรือกูไม่ได้รักพวกเขาจริงๆวะ กูเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจอะไรแล้วก็ขี้ลืม ขนาดตัวเองกูยังไม่ใส่ใจขนาดนั้นเลย เรื่องมันเกิดจากการที่กูไม่ได้ปลุกเขาทั้งที่เขาต้องไปทำงานวันพรุ่งนี้ เพราะว่ากูเห็นเขางีบเหมือนวันหยุดแล้วกูก็ไม่ต้องไปเรียนพรุ่งนี้พอดี เพิ่งมานึกได้ว่าเขาต้องไปทำงานนี่หว่าตอนเขาพูด กูเริ่มสงสัยมากๆแล้ว แต่ถ้ากูไม่รักเขาทำไมกูต้องเสียใจทุกครั้งที่เขาพูดจาไม่ดีกับกูแบบนี้ด้วยวะ
แม่กูเหี้ยมากควยๆหีๆตอแหลมากๆอ้างนู่นอ้างนี่่
เพื่อนสนิทมากของพี่ชายกูแต่งงาน กูอยากไปงานแต่ง แต่พ่อแม่กูบอกไม่เกี่ยวไม่ไป มึงว่าควรป่ะ กูจะทำยังไงให้เค้าไปดี พี่กูกับเพื่อนพี่เค้าสนิทเหมือนเป็นอีกครอบครัวนึงเลยนะ มันไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวกับพ่อแม่กูเลยซักนิดจริงๆหรอ = ='
อยากเถียงแม่ชิบหายเลย ตอนพูดทวงบุญคุณ ด้วยประโยคว่า เมื่อก่อนจน ต้องวิ่งวุ่นทำงาน เลี้ยงลูก เลี้ยงพ่อแม่ ถ้าแม่ไม่ดิ้นรนก็ไม่มีทางทำให้ชีวิตกูสบายได้หรอก คงอยู่บ้านจนๆ ไม่มีอันจะกิน ไม่ได้มาเรียน จนกล้ามาต่อล้อต่อเถียง คือกูอยากบอกว่าถ้าจะจนแล้วลำบากขนาดนั้นก็ไม่ต้องมีลูกสิวะ ดูแลกูจนโตได้ แต่ไม่เคยดูแลสภาพจิตใจกูเลย
เราทำผิดปะวะ ควรทำไงดี คือตอนนี้เราพึ่งเรียนจบ ทำงานฟรีแลนซ์ บ้านอยู่ตจว แต่อาศัยอยุกทมกับพี่ ช่วงโควิดเราก็กลับบ้านมาพร้อมพี่ (บ้านมีปู่ย่าแม่พ่อ เราอยากกลับมาหาแม่) สมัยก่อนเรามักจะติดเล่นเกมอ่านนิยาย ตื่นสาย ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ คือที่บ้านมีห้องส่วนตัวแหละแต่อยู่ชั้นบน ที่บ้านก็จะบอกให้ลงมาข้างล่าง ไรประมาณนี้ เราก็ทำตามตลอดนะ (มั่นใจว่าเป็นเด็กดีเลย ตั้งใจเรียน ไม่ติดเพื่อน ไม่เที่ยว ยกเว้นตื่นสายกะติดเล่นเกม) แต่พอโตมาคือเราต้องหาที่ส่วนตัวทำงานอะ ที่บ้านก็จะเสียงดังกันมาก เราเลยโดนด่าด้วยเรื่องหลายๆเรื่องเลย เช่นตื่นสายเอยอะไรเอย ทั้งที่ตั้งแต่กลับบ้านมายังไม่เคยตื่นสายเลยสักวัน พอถามเขาว่า วันนี้เราตื่นเช้าไม่ใช่หรอ ตอบกลับมาว่าก็เมื่อก่อนเราตื่นสาย เราทำให้เขาคิดแบบนั้นเอง ... เราเงิบไปเลย จนมาคิดฝังหัวในใจว่าต่อให้ทำดีแค่ไหนถ้าตอนเด็กทำผิดตรงไหนนิดเดียวตอนโตมาถึงเปลี่ยนแล้วก็โดนว่าอยู่ดีหรอ นี่แค่เรื่องตื่นสายนะ ... หลักๆที่โดนว่าอีกคือเรื่องทำงานฟรีแลนซ์ จะให้ไปราชการหรือทำงานอื่นอยู่นั่น เคยทำงานอื่นก็ว่าเงินเดือนน้อยอีก ไม่พอใจกันสักที ... เราก็อยากมีหน้าที่การงานที่ดีเหมือนกันนะ เราเรียนเก่งกว่าพี่อีก แต่ปีเราโควิดมา ไม่เปิดสอบหลายๆอย่างเหมือนปีพี่ชายเรา ... แล้วยังเอามาเทียบกับพี่ชายกับญาติคนอื่นๆตลอด หลังๆเราเลยเงียบลงๆ กลายเป็นเหมือนเย็นชากับครอบครัว (ไม่แสดงสีหน้า ไม่เล่าอะไรให้ฟัง) ซึ่งเราก็ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ จนไม่สดใสเหมือนเวลาอยู่กับคนอื่นๆ ... เขาเลยยิ่งมองเราเป็นพวกเข้าสังคมไม่ได้เข้าไปอีก คือเราก็เสียใจนะที่เราเย็นชาใส่คนที่ทำอาหารให้กิน คนที่เมื่อก่อนสนิทกันมาก คนที่เรารู้ว่าเป็นห่วงเราแหละ แต่พูดอะไรเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี รู้ว่ามันเป็นการหนีปัญหาเพราะเดี๋ยวก็กลับกทมแล้ว แต่เราก็ไม่รู้จะแฮปปี้คุยกับพวกเขาเหมือนพี่ชายเราได้ยังไง (พี่ชายเรามีหน้าที่การงานที่ดี สอบเข้าผ่านทั้งที่เรียนไม่เก่ง แต่เราก็สนิทกับพี่นะ ถึงได้อยากเข้าไปทำงานด้วยแต่ไม่เปิดสอบ) ยิ่งพี่เรากล้บบ้านมาพร้อมกันเราก็ยิ่งรู้สึกว่าเขามีพี่เราแล้วเราก็ทำแบบนี้ต่อไปได้แหละ เราทำผิดใช่มั้ยอะแบบนี้ ไม่รู้จะแก้ยังไงแล้ว ยิ่งเรารู้เบื้องหลังว่าปู่ย่ารักลูกอีกคนมากกว่า (ที่ไม่ใช่พ่อเรา แล้วยกนั่นนี่ให้เขาหมด ฟังแต่เขา) เราก็ไม่รู้จะทำยังไง
กำลังสนใจซื้อมอไซค์รุ่น filano เลยลองไปถามญาติ ญาติบอกไม่ชอบล้อเล็กๆ มันล้มง่าย เลยสงสยว่าล้อเล็กมันล้มง่ายจริงหรอ?
ทำไมกูจะต้องถูกให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพียงเพราะว่ากูเกิดมาเป็นลูกเขาด้วยวะ
พ่อกูให้กูไปช่วยงานเขา กูก็งงว่าทำไมไม่จ้างคนงานวะ ไม่รู้เป็นเพราะงก กลัวไม่มีเงินไปกินเหล้าหรือไม่มีคนอยากทำงานด้วยกันแน่ กูไม่เข้าใจ กูไม่อยากทำ แต่กูก็สงสารเขา ไม่อยากโดนด่าว่าอกตัญญู อยู่บ้านเฉยๆ คือกูก็ทำงานบ้านของกูปกติไง เอางานมาให้กูทำในบ้านก็ได้ กูทำให้เลย กูแค่ไม่อยากออกไปที่ที่มีคนเยอะๆ
ลูกจ้างกับนายจ้างเขายังเต็มใจกันทั้งสองฝ่ายอะมึง ทำงานแลกเงิน เออแฟร์ๆ แต่กูไม่ใช่ลูกจ้างของพ่ออะ ที่ผ่านมากูก็ทำงานแบบไม่เอาเงินตลอด แต่ถ้าให้ออกไปเจอคนข้างนอกคือไม่ไหว ให้เงินกูก็ไม่เอา
งงว่ะ ที่ผ่านมากูก็ทำให้ตลอดทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่กู พอครั้งนี้ไม่ได้ทำให้กูกลับโดนด่า หรือจริงๆแล้วคนเป็นลูกต้องทำทุกอย่าง รวมทั้งเป็นลูกน้องด้วย แบบค่าจ้างก็เงินที่กูส่งเสียให้มึงเรียนไรงี้เหรอ คือไร ธุรกิจครอบครัวเหรอ กูไม่ได้อยากเป็นส่วนหนึ่งของไอ้งานนี่ ถ้าจะมีกูมาใช้งานแบบนี้ ไม่น่าให้กูเกิดมาเลย ลำบากใจ กูไม่อยากอยู่ที่นี่ กูอยากกลับหอ ไม่มีใครยอมพากูกลับเลย กูคิดอยู่ว่าจะหนีไปเองตอนนี้เลยดีมั้ย หนีปัญหาไปเลย
จริงๆพอถึงวัน ถ้ากูไม่ไปจริงๆ ก็ไม่มีใครลากกูไปขึ้นรถได้หรอก แต่มันก็รู้สึกแย่อะ เหมือนทำให้พ่อผิดหวัง ทำสิ่งที่เขาอยากให้ทำไม่ได้ โอ้ยยย กูไม่เข้าใจตัวเองเลย ไม่อยากเจอหน้าเลย ไม่อยากอยู่ด้วย ไม่ได้สนิทกันซักหน่อย ทำไมต้องคิดมากขนาดนี้ เกลียดความรู้สึกแบบนี้จัง หรือจริงๆกูกลัวเขาวะ กลัวอะไร ไม่เข้าใจเลย
>>96 ถ้ามึงไม่ appreciate ที่ได้เกิดมา และคิดว่าตัวเองไม่ควรเกิดมา ก็แนะนำว่า ไปตายซะ จุ๊บๆ
แต่ถ้ามึงรู้สึก appreciate ที่ได้เกิดมา มึงก็ควรสำนึกบุญคุณคนที่ทำให้มึงเกิดมาและทำงานหาเงินมาเลี้ยงมึง หาเงินส่งเสียให้มึงเรียน ให้มึงมีสิ่งของเครื่องใช้ ให้มึงมีเน็ตมาใช้พิมพ์บ่นในนี้
หรือถ้าไม่พอใจจริงๆ ก็เชิญออกไปใช้ชีวิตคนเดียว โดยที่ไม่ต้องขอเงินที่บ้าน เครนะ
>>97 พูดเหมือนไม่คิดอะ โดยธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตเมื่อเกิดมาแล้วมันจะดิ้นรนอยู่ตามสัญชาตญาณ(เว้นแต่พวกมีความผิดปกติ) ไม่เกี่ยวว่ายินดีหรือไม่กับการเกิดมา
การไล่ไปตายด้วยเหตุผลว่าไม่อยากเกิดมาก็ไปตายเป็นการแสดงออกถึงความไม่เข้าใจในธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตแต่อยากฉอดแรงๆ ซึ่งดูโง่ดี
อย่างที่สอง การถูกทำให้เกิดมาไม่ใช่เรื่องของบุญคุณเพราะไม่ได้เรียกร้องตั้งแต่ต้น มันคือการถูกยัดเยียดให้เกิด จนโตพอตระหนักไดด้มันก็ไม่อยากตายตามสัญชาติญาณ ซึ่งจะไปเหมาว่านี่คือบุญคุณไม่ได้ มันคือธรรมชาติ การเลี้ยงดูคือหนึ่งในกฎเกณฑ์ของสังคมมนุษย์ คือความรับผิดชอบที่ถูกกำหนดโดยรูปแบบของสังคม ไม่ใช่บุญคุณพอๆกับที่ทำให้เกิดน่ะแหละ ไม่เลี้ยงผิดกฎหมาย
สิ่งที่เป็นบุญคุณคือความช่วยเหลือที่ถูกร้องขอ เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากการถูกกำหนดให้ทำ เช่น ขอให้ช่วยอะไรบางอย่าง เป็นต้น ปัจจัย 4 คือสิ่งที่พ่อแม่ถูกกำหนดให้ทำอยู่แล้ว มากกว่าปัจจัยสี่ที่ลูกร้องขอตะหากที่มันจะกลายเป็นบุญคุณ เคนะ รู้นะ ต้องแยกคำว่าหน้าที่กับบุญคุณออกจากกันนะ ไม่งั้นต้องไปกราบหมอ เลี้ยงดูพยาบาล เพราะเป็นคนทำให้เกิดมาเหมือนกัน
>>98 จริงอยู่ว่าสิ่งมีชีวิตนั้นดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดตามสัญชาตญาณ มนุษย์เองก็มีส่วนนั้นเช่นกัน
แต่สิ่งที่แตกต่างคือมนุษย์ไม่ใช่มีชีวิตไปวันๆ เหมือนพวกสัตว์ทั่วไป ที่แค่มีอาหารกินก็พอแล้ว
มนุษย์มีความต้องการที่ซับซ้อน รวมถึงรู้จักตั้งคำถามถึงตัวตนของตัวเอง
และเมื่อตั้งคำถามแล้วได้คำตอบว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ หรือไม่อยากเกิดมา การที่บอกให้ไปตายซะ ก็คือคำตอบที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว
เพราะถ้ามึงไม่อยากจะอยู่ มึงจะทรมานอยู่ไปทำไม มึงมีสิทธิเลือกว่าจะ "อยู่" หรือ "ตาย"
อย่าไปยึดติดกับคำสอนของคนโบราณเก่าแก่ ไร้สาระ คำสอนพวกนั้นก็แค่กุศโลบายที่ทำให้มึงอยากอยู่ในโลกนี้เท่านั้นเอง
ความตายไม่ใช่เรื่องไม่ดี ความตายไม่ใช่การพ่ายแพ้ ถึงแม้ความตายจะนำความเสียใจมาให้คนรอบข้างมึง แต่ไม่นานมันก็จะผ่านไป
พวกที่คิดว่าการถูกไล่ให้ไปตายนั้นเป็นสิ่งที่แย่ แปลว่ามึงช่างอ่อนแอเหลือเกิน
อย่างที่สอง การถูกทำให้เกิดมาไม่สามารถตัดสินได้ว่า เป็นบุญคุณหรือไม่เป็นบุญคุณ
จะเป็นหรือไม่เป็น มันขึ้นอยู่กับคนๆ นั้นเองว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้เกิดมา
ถ้ามึงไม่รู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา มันก็ไม่เป็นบุญคุณหรอก ในทางตรงข้ามถ้ามึงรู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา นั่นแหละบุญคุณได้เกิดขึ้นแล้ว
กูถึงถามไงว่ารู้สึกดีใจไหมที่ได้เกิดมา
เพราะต่อให้พ่อแม่มันจะแย่แค่ไหน แต่ถ้ามันรู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา มันก็เป็นหนี้บุญคุณพ่อแม่ที่พามันมาโลกนี้แล้ว
ในทางตรงข้าม ถ้ามันไม่รู้สึกดีใจที่ได้เกิดมา ต่อให้พ่อแม่จะเลี้ยงดูมันดีแค่ไหน บุญคุณก็ไม่เกิดขึ้นกับมันหรอก
ส่วนเรื่องการเลี้ยงดูถึงจะมีกฏเกณฑ์หรือกฏหมายมาบังคับก็ไม่สำคัญอยู่ดี
เพราะสุดท้ายแล้วคนเป็นพ่อแม่ก็มีสิทธิเลือกว่าจะ "เลี้ยง" หรือ "ไม่เลี้ยง" คนที่เลือกไม่เลี้ยงก็มีให้เห็นเยอะแยะมากมายในปัจจุบัน
พวกที่มีพ่อแม่เลี้ยงมีทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต นั่นแปลว่ามันโชคดี แต่มันจะรู้สึกดีใจไหมที่โชคดี อันนี้อยู่ที่มันจะตัดสินเอง
มันไม่มีจริงหรอก คำว่าหน้าที่ ความรับผิดชอบที่ถูกกำหนดอะไรนั่น เพราะสุดท้ายแล้วมนุษย์สามารถทำได้ทุกอย่างที่ขัดแย้งกับสิ่งเหล่านั้น
สิ่งที่เรียกว่าหน้าที่ มันก็แค่คำที่คนรุ่นก่อนยัดเยียดให้คนรุ่นต่อไปเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
และคนรุ่นต่อไป ก็มีสิทธิเลือกเหมือนกันว่าจะ "ทำตาม" หรือ "ไม่ทำตาม"
มีสิทธิเลือกว่าจะ "สำนึกบุญคุณ" "ตอบแทนบุญคุณ" หรือ "เนรคุณ"
ยาวไป ไม่อ่าน : สิ่งที่มึงพิมพ์มา มันคือการพูดเอาแต่ได้ให้คนที่เป็นลูกได้ประโยชน์แต่ฝ่ายเดียว
>>99 สิ่งที่มึงพิมก็คือการยกประโยชน์ให้ฝ่ายพ่อแม่อย่างเดียวเหมือนกันโดยไม่มองบริบทความเป็นจริง
ในเมื่อมึงก็ยอมรับว่าการเอาตัวรอดมันคือสัญชาตญาณ แต่มึงเสือกมาพูดว่าไม่อยากอยู่ก็เลือกไปตายซะ ทั้งๆที่ระบบการคิดเป็นเหตุผลอันชัดเจนมันขัดแย้งกับสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต เหมือนไม่เคยเห็นเวลาคนฆ่าตัวตายที่ใจอ่ะอยากตาย แต่พอจะตายกลไกเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณมันก็ดิ้นรนให้คนกลับมาอยู่ดี มนุษย์มันเลือกได้ตอนที่มันมีสติน่ะแหละ พอมันจะตายเข้าจริงๆร่างกายก็ตอบสนองอัตโนมัติ ระบบเหตุผลที่มึงมโนมันไม่สำคัญเมื่อกำลังจะตายหรอก
และถ้าการเลี้ยงดูไม่ใช่สิ่งที่สังคมบังคับ เวลาทิ้งลูกก็คงไม่มีความผิดอ่ะ ซึ่งกฎเกณฑ์ปัจจุบันมันไม่ใช่ มีคนไม่ทำตามไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่พูดไปไม่มีจริง ถ้าคิดว่าตัวเองถูก มีลูกแล้วเอาไปทิ้งพร้อมมาป่าวประกาศสิ ถ้ามันคือสิ่งที่มนุษย์ในสังคมเลือกจะทำได้ มึงจะไม่มีความผิดทางกฎหมาย ถูกมั้ย ซึ่งความจริงมันไม่ใช่ เพรางั้นถึงไม่อยากเลี้ยงก็โดนบังคับให้เลี้ยงอยู่ดี ซึ่งถ้าเลือกจะไม่เลี้ยงก็ไม่ได้หมายความว่ากฎเกณฑ์มันไม่มีอยู่จริง
และอย่างที่บอกมึงไปทำความเข้าใจก่อนว่าบุญคุณที่พูดถึงหมายถึงอะไร เลี้ยงปล่อยๆ ให้บ้าน ให้ข้าว มันก็ปกติป่ะ ปัจจัย 4 พื้นฐาน แต่ถ้าเด็กแม่งบอกอยากกินพิซซ่าแแล้วมึงซื้อให้ กูมองว่านี่คือบุญคุณเพราะเด็กมันขอจากมึงเองทั้งๆที่มึงเลือกจะปฎิเสธแล้วให้แม่งกินข้าวเปล่าอย่างเดิมไปก็ได้ สำนึกไม่สำนึกเกี่ยวไร มึงไปช่วยคนแล้วมันไม่สำนึกแม่งเปลี่ยนความจริงว่ามึงช่วยมัน มึงมีบุญคุณต่อมันได้หรอ
โครตเบื่อตรรกะยัดเยียดให้คนอื่นเองแล้วเหมาว่านี่คือบุญคุณจริงๆ ทีเด็กเกิดมาเพื่อเติมเต็มความรู้สึกของพ่อแม่ไม่ถือง่าเด็กมีบุญคุณต่อพ่อแม่บ้างล่ะ ตลกจัง
ก็เรื่องเดิมๆ นีทฮิกกี้ที่พ่อแม่อยากให้ทำงานเป็นโล้เป็นพาย แต่เจ้าตัวดันเลือกจะเกาะกินสบายๆ ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่หรือตัดจากมรดกก็รู้สึกเอง
กูเหนื่อย ไอ่เหี้ย เกิดเป็นลูกสาวบ้านคนจีนนี่แม่งมีแต่ความเหนื่อย เหี้ยอะไรก็เรียกแต่ชื่อกู
แล้วพี่ชายกุไม่เคยทำอะไรเกี่ยวกับงานบ้านเลย วันๆเอาแต่ทำหน้าบูด คุยก็ไม่คุย พอเวลามีงานจะให้ช่วยทำค่อยนึกถึงกุ
กุเบื่อมาก เบื่อมากๆ กุแค่อยากมีพี่ชายที่ใส่ใจกุให้ได้ซัก 1/4 ของที่กูใส่ใจมันหรือแค่คุยกับกูให้ดีกว่านี้นิดนึงก็ได้ ตอบกูบ้าง ไอ้เหี้ย กูบอกตัวเองจะช่างแม่งๆกี่ทีแล้วก็ยังทำไม่ได้ ควยเอ๊ย กูเกลียดตัวเอง เกลียดมันด้วย น้อยใจ ไอ่เหี้ย
>>107 ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย 555555555555555555555555555555555555 นี่มันตัวฉันอีกคนนึง พี่กูนอนโซฟากลางบ้าน มีคนกดกริ่งที่บ้าน แม่งไม่ลุก กูที่อยู้ในห้องนอนต้องลุก เยดแม่
คนเรียกไปยกของ ไม่เรียกพี่ที่นอนข้างนอก เรียกกูที่อยู่ในห้อง กูแบบ เป็นผญ.ที่ต้องทำส้นตีนทุกอย่างให้ได้เหมือนผช.อ่ะ กูอยากจะตัดมดลูกแล้วไปต่อจู๋แทนมาก เป็นผช.บ้านนี้สบายเหี้ยๆ
หีแตดอุ่นกับข้าวยังต้องอุ่นให้ ดีที่กูไม่ต้องเคี้ยวแล้วไปป้อนให้ด้วย แม่งเอ๊ย
กูสงสัยมากนะ ว่าเขาจะสร้างกูขึ้นมาทำไม สร้างกูเพื่อมาดูความพังของกูหรอ กูยังไม่แน่ใจเลยกูเจาะถุงยางมาเกิดรึป่าว พอพ่อแม่ทะเลาะกันทีไร โยงมาหากูทุกที กูทำให้เขาต้องทะเลาะกัน พ่อกูหาว่าแม่มีชู้ แล้วบอกว่ากูน่ะลูกชู้ แต่ไม่เคยหาว่าน้องชายเป็นลูกชู้ เขารักน้องมากกว่ากู แม่เคยถามย่าว่า รถ กับ กูจะเลือกอะไร เขาตอบเลือกรถ ในสายตาญาติฝั่งพ่อกูคืออีลูกชู้ว่างั้น พ่อกูหลอนยาขนาดหนัก กูยังเชื่อเหมือนเดิมว่าแม่กูไม่เคยมีชู้อะแหละ พอกูมาอยู่กับยาย ญาติฝั่งแม่ ยายก็เสียดสีกูเกือบทุกครั้ง ต้องการไรจากกูกัน สอนให้กูยอมน้อง แม่:พี่ต้องเสียสละ ยาย:เธอเป็นพี่เธอยอมน้องไม่ได้รึไง แม่:หนูเป็นหลานหนูจะอะไรกับยายเขานักหนา เขาเป็นแม่ของแม่นะ เขาพูดอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะ ยาย:ทำไมเธอใจร้ายกับคนอื่นได้ขนาดนี้ติดนิสัยพ่อมาล่ะสิ พ่อขี้เหล้าของเธอไง พ่อ:อีบ้า นิสัยเสีย ได้เลือดชั่วจากแม่มึงมาละสิ แน่นอนกูเหี้ย กูชั่ว ไม่มีใครต้องการกู กูทำอะไรผิดหรอ ทำไมถึงเกลียดกูกันนักหนากูยอมทุกอย่างเหมือนที่สอนให้กูเป็นกระสอบทราย สอนให้กูอดทน เป็นที่ระบายของคนอื่น กูนึกไม่ออกอะกูทำอะไรผิด กูเรียนให้เกรดดีแต่ไม่มีคนชมกู กูพยายามอย่างหนักให้เขาเห็นกู กูพยายามทำตัวสดใสตอนอยู่โรงเรียน กูไม่ดีเลยหรอ แย่ขนาดนั้นเลยหรอ อยู่โรงเรียนกูดีหมด แต่กูกลับมาแพ้ให้คนในบ้าน เขาไม่เคยรู้หรอกว่ากูรู้สึกยังไง ร้องไห้ทุกคืน คิดว่าทำยังไงเขาถึงจะรักกูเหมือนน้อง กูคิดไม่ออก กูทำทุกอย่างแล้ว เพื่อนกูที่โรงเรียนจะรู้ไหมวะ ว่าความสดใสที่ชอบกันนักหนา มันก็หดหู่เหมือนกันนะ.
ไปสร้างหนี้พนันเยอะแล้วไม่ประหยัดเงิน สิ้นเดือนแทบจะหมดตัว กูจะหารหอนอกกับเพื่อนจนวันนี้ต้องจ่ายแล้วทำเป็นไม่รับรู้ แล้วจะให้เขาทำไงวะ สร้างความหวังลมๆแล้งๆจนวันจ่ายไม่มีตังค์ ละคนที่ต้องออกไปรับหน้าขอโทษเขาคือกู กว่าหนี้จะหมดก็อีก 2 ปี แทบจะลดฐานะจากปานกลางเป็นจนล่ะสัส รอกูมีงานทำกูจะวางแผนเงินดีๆไม่มาปสดกับหนี้อีก
นีี่แค่เรื่องเงินนะ ไหนจะเรื่องบูลลี่อีก พูดออกมาได้ว่าแหย่ลูกตัวเองให้โกรธแล้วสนุก เจอหน้าทีไรแม่งหาเรื่องด่าลด self esteem ตลอด ไม่รู้ตัวหรอวะว่าทำไมกูไม่รักพ่อ รักแต่แม่ จะเล่นดนตรี วาดรูป เล่นเกม อ่านนส เล่นกีฬา พอเห็นพ่อเป็นต้องเลิกทำทุกครั้ง เหมือน mindset ต่างกันเกินไป สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำเพราะสมัยนั้นการกดขี่ลูกเป็นเรื่องธรรมดา บอกว่าลูกเกลียดพ่อแม่เป็นบาป แต่พ่อแม่จะด่า ทุบตีก็ได้
ครอบครัวกูรุ่นพ่อยากจนด้วยแหละ พึ่งจะมีเงิน รถ บ้านตอนที่กูเกิด วิถีการเลี้ยงดูเลยไม่ค่อยคิดมาก
พ่อแกหาเงินไม่ค่อยเก่งแต่ใช้เงินเก่งมากๆ ล่าสุดกำลังจะหมดหนี้แกก็ไปหาหนี้มาอีกห้าแสน รู้สึกชีวิตนี้กูเกิดมาใช้หนี้ให้เขากับญาติเหี้ยๆของเขาเฉยๆ อยากเป็นคนดวงดีเกิดไปอยู่สุขสบายบ้าง พ่อเป็นคนเหี้ย ญาติก่อนหนี้อะไรไว้รับมาหมด เงินเก็บแม่สิบล้านขโมยไปแจกญาติหมด แล้วเอาหนี้ญาติกลับมาสิบล้าน ยังใช้ไม่หมด ข้อดีคืถ้าเขาเสียไปก่อนหนี้ตัวนี้เสียไม่ลงถึงกู ข้อไม่กีคือถ้าเขายังอยู่เขาก็ปลิงกู/น้อง/แม่ ไปเรื่อยๆ
>>109 ตอนนี้มึงยังอยู่มัธยมอาจจะต้องทนไปก่อน พอเข้ามหาลัยก็ย้ายไปอยู่หอซะ พยายามแยกตัวให้ห่างจากครอบครัวให้มากที่สุด มึงต้องเอามายด์เซ็ต” พี่ต้องเสียสละ ต้องอดทน ต้องเชื่อฟังพ่อแม่เท่านั้น”ออกไปจากสมองด้วย ไม่ได้ขอให้เกิดมาเสือกเลี้ยงดูไม่ดีอีก ถือว่าไม่มีบุณคุณต่อกันว่ะ เดี๋ยวพอมึงทำงานนะ จะเจอมุกขอเงิน ขอหีขอแตดเพียบ หวังว่าเมื่อถึงตอนนั้นมึงจะใจแข็งพอที่จะตัดขาดไอ้ครอบครัวพรรค์นั่นได้ ไม่อย่างนั้นชีวิตมึงจะฉิบหายหนักกว่าตอนนี้แน่นอน
คำว่า กตัญญู บาป บุญ เป็นสิ่งที่มนุษย์มโนขึ้นมาเอง ถ้าหลุดพ้นจากคำเหล่านี้ได้ ชีวิตจะมีความสุขขึ้นเยอะ
>>112 ขอบคุณนะ กูจะพยายามตัดมันออกละกัน ไอกตัญญู บาป บุญนั่นน่ะ เพราะกูทำไปก็ไม่ใครเห็นค่านี่เนอะ แต่ลึกๆกูก็ยังอยากได้ความรักจากเขาอยู่นะ แม้ว่ามันอาจจะเป็นความคิดที่ดูโง่เง่า ซ้ำซากก็เหอะ กูไม่ชอบให้ยายด่าพ่อ กูไม่ชอบให้พ่อ ด่าแม่ กูไม่ชอบให้พวกเขาต้องด่ากัน พอกูปกป้องพ่อ หาว่าไม่รักแม่ เลว ปกป้องแม่ พ่อบอกได้เลือดชั่ว ปกป้องใครก็โดนด่า ทุกวันนี้คือลืมกอดพวกเขาไปแล้ว เด็กวัยเดียวกันที่ออกไปเที่ยวกับเพื่อน เฮฮาสนุกสนาน แต่เราต้องมานั่งฟังคำด่าทอจากพวกเขาตลอด พิมพ์ไปก็อยากจะร้อง ทำไมต้องเป็นกูด้วยล่ะ กูรักพวกเขามากอะแต่กูก็ปวดใจทุกวันเหมือนกัน ต่อให้เขาจะขยี้กูก็เถอะกูเลือกที่จะอยู่ข้างเขาอยู่ดีอะ กูอยากใจเด็ดเหมือนคนอื่นๆนะ แต่ก็พยายามทำอยู่ ขอ How to ห้ามสงสารหน่อยนะ ไม่ไหวกับนิสัยตัวเอง
อ่า บางทีก็รู้สึกว่าพ่อคือหมาที่แม่เลี้ยงไว้ ประโยชน์อย่างเดียวคือทำให้แม่มีความสุข ไม่ได้ให้เงิน ให้อาหาร ให้ความรู้กับลูก
กูรู้สึกว่าแม่ตัวเองมีปัญหากับความโกรธ เป็นคนระเบิดอารมณ์ได้เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเช่นรถข้างหน้าขับช้าหรือเวลากูขัดใจเขานิดหน่อย ด่าแบบจะเป็นจะตาย เอาง่ายๆ แค่กูถ่ายรูปให้ไม่ถูกใจหรือทำน้ำเสียงเบื่อก็ด่าเหมือนกูทำลายชีวิตเขา จะปาข้าวของใส่กู ทำของตกแตก แสดงออกแบบเกิน 100 อะ แล้วเป็นไม่นานมากแต่เป็นบ่อย กูจะลองไม่ไปเยี่ยมหรือนอนที่บ้านซักเดือนนึงดู
>>118 ปัญหาควบคุมอารมณ์สุดๆเลยมึง แล้วถ้าใครท้วงก็จะบอกว่าตัวเองไม่ได้โกรธป่ะ?
บ้านกู แม่แม่ง ตัวเองด่าคนอื่นแว้ดๆๆ พอขึ้นอื่นเสียงดังนิดนึงก็หาว่าเขาด่า แต่ตัวเองพูดดีๆ กูจะบ้าตาย พอกูโวยตอบแม่งขุดเรื่องห่าเหวอะไรไม่รู้มาด่า ยังกะกูต้องการมากอ่ะ
แล้วขยันมายุ่งกะชีวิตกู
เป็นห่วงก็พูดดีๆ ไม่ใช่แซะ
กูทำงานก็มาว่ากูนั่งทั้งวันทั้งคืน อ่ะละจะให้กูยืนทำงานอ่อ กูทำเหี้ยไรก็ไม่ดีซักอย่าง ถ้ากูยืนทำงานเดี๋ยว็ต้องมาเสือกว่าทำไมไม่นั่ง
แล้วงานการตัวเองทำมั้ย ก็ไม่ แถมไม่หาอะไรทำซักอย่าง ซื้อครอสติชมาให้เผื่อมีงานอดิเรกก็ไม่ทำ วันๆนั่งลุ้นหุ้นแล้วก็เอาแต่บ่นๆๆ
แม่ง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.