มึง เรื่องของเรื่องคือ กูทะเลาะกับเพื่อน
แล้วทุกวันนี้เวลากูกลับมาคิดมากเรื่องนั้นกูก็จะฝัน แล้วในฝันคือกูทำไมอะไรไม่ได้เลยน้องจากดึงเพื่อนไว้แล้วถามว่าทำไมไม่คุยกันดีๆ ทำไมถึงทิ้งกูไป มันเป็นเรื่องที่คุยดีๆก็คุยได้อ่ะมึง
แล้วมีเพื่อนคนนึงที่แบบ จู่ๆก็ด่ากูแล้วก็บล็อคกูทันที ทั้งๆที่กูยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย คือ คือมัสแบบ กูไม่รู้ตะเล่าดีเทลยังไงอ่ะสำหรับเรื่องนี้ แต่กูมาบ่นลงในนี้เพระกูทรมานกับเรื่องนี้มานานมาก
ในกลุ่มนั้นมีคนนึงที่กูแคร์เขามากที่สุด แต่ แต่ความโง่ของกูก็ทำเขารู้สึกไม่ดีมาเยอะอ่ะมึง มีครั้งนึงกูเบลอ มีคนมาถามว่าแอคหลุมนี้จองใคร กูที่เบลอมากก็เผลอตอบไปตรงๆว่าของเพื่อนกู แต่กูก็พูดนะว่าถ้าเขาไม่รับมึง มึงก็อย่ายุ่งกับเพื่อนกูเลย แต่เพื่อนกูคนนั้นก็โมโหแหละ ก็ตึงๆกันไป
กับอีกรอบนึงที่ฉันไปเล่นกับคนที่เขาไม่ชอบ อันนี้กูไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เพื่อนที่เหลือก็คือมองกูไม่ดีมากๆ บอกกูว่ากูเปลี่ยนไปอย่างนู่นอย่างนี้
แต่ตอนนั้นกูก็พูดอะไรไม่ได้เลยอ่ะ กูก็ได้แต่เงียบๆ ร้องไห้ให้อีกกลุ่มฟัง แต่ไปๆมาๆการทำแบบนั้นทำให้กูโดนด่าอีกว่าเรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นเหรอ ต้องเอาเรื่องที่ทะเลาะไปปรึกษาคนอื่น
กูแบบ มึง กูรักกลุ่มนั้นมาก แต่ความเด๋อของกูก็พรากกูไปจากพวกเขาอ่ะ กูรู้ว่ากูผิดเต็มประตู แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่ให้อภัยกูเลยวะมึง ทั้งๆที่ที่ผ่านมามั้งกูทั้งเขาก็ประคองกันมาดีมาตลอดอ่ะมึง
กูไม่ได้อยากให้มันจบลง แต่พอมันเป็นงี้ความเศร้าก็เปลี่ยนเป็นความโกรธ ตอนนี้ก็คือแค้นในส่วนที่เขาด่ากู บอกว่าเป็นเจ้าหญิงอะไรงี้ ไบโพล่าร์ คือมันเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจกูมากๆอ่ะ
กูไม่ได้อยากเล่าให้เพื่อนกูดูไม่ดีเลยเพราะกูรู้ว่ากูผิด แต่แบบ กูวาบานได้ว่ามันมีแค่2เรื่องที่กูพูดไป ทำไมแค่2เรื่องเขสถึงให้อภัยกูไม่ได้
กูพยายามยื้อแล้วมึง แต่คนนึงคือแม่งแบบ ไม่เอาอะไรกูเลยทั้งๆที่คนที่มีปัญหาเ้วยบ่อนสุดไม่ใช่อขาด้วยซ้ำอ่ะมึง
กูพยายามไม่แคร์แล้วนะแต่กูก็ฝันร้ายถึงมันทุกครั้ง กูอยากหลุดพ้นจากบ่วงนี้ กูทรมานมาก ทุกวันนี้คือกูอยากตาย กูทำเหมือนมีความสุขแต่กูอยากตาย โดนเฉพาะคนที่กูแคร์ที่สุด กูเห็นเขามีความสุขมากขึ้นหลังจากกูไม่อยู่ตรงนั้นแล้วกูก็ยิ่งแบบ
ที่ผ่านมากูทำเขาอึดอัดมาขนาดไหนวะ
กูเปลี่ยนไปตรงไหน กูถามตัวเองมาตลอด
มึงกูทรมานมากจริงๆกับเรื่องนี้ กูอดทนมาตลอดแต่กูไม่แยากบ่นลงที่ไหนแล้ว กูแยากจะจบเรื่องนี้ในหัวตัวเองแต่ความรู่สึกทุกอย่างก็รั้งกูไว้อ่ะ
จนบางทีกูก็แบบ กูควรตายมั้ย ถ้ากูไม่มีตัวตนอยู่เลยกูก็ไม่ต้องรู่สึกอะไรอีก กับพวกเขาคงมูฟออนได้อยู่แล้วหลังกูตาย
กูอยากตายทุกวัน กูอยากมีความสุขนะ แต่กูก็อยากตาย ถึงจะรู้ว่าแม่งไม่ช่วยแก้ไขเหี้ยอะไรเลยก็เหอะ
สุดท้ายนี้ ถ้าเพื่อนกูซักคนมาเห็นนะ
ใช่ เราเกลียดเธอขึ้นมาจากการที่เธอด่าเรา เธอมองเราเหมือนเป็นตัวอะไรซักอย่างที่โง่มาก เธิคงสมเพชเราอยู่แน่ๆ
แต่เราปฏิเสธความทรงจำที่มีกับเธอไม่ได้
เราหวังแค่ว่าเธอจะฟังเรา เปิดใจรับเราบ้าง
ขอโทษ
เราเป็นคนขอโทษบ่อยก็จริง แต่อย่าพูดว่า”เบื่อคำขอโทษของคุณ”ได้มั้ย
เพราะเราไม่เคยขอโทษส่งๆเลย
เราไม่รู้ว่าเธอแค้นอะไรเราเธอถึงด่าชามไปถึงเรื่องการเรียนของเราขนาดนั้น ทั้งๆที่เราแค่เคยบ่นให้เธอฟัง แต่เราแค่บ่น เราไม่ได้จะไม่ดูแลตัวเองขนาดที่ว่าเล่นเกมแล้วปล่อยคกอะไรแบบนั้น
แต่ทุกคำพูดของเธอมันดูถูกเรามากจนเราแบบ เห่ย เธอเคยรักเราจริงเหรอ
เราเสียใจมากอ่ะ เพราะที่ผ่านมา เราแทบไม่เคยพูดอะไรแย่ๆเกี่ยวกับตัวเธอเลย ไม่เคยเลย หลังทะเลาะกันก็ไม่เคย
แค่เธอก็ว่าเราขนาดนั้นอ่ะ
เรื่องที่ทะเลาะพวกเธอยังคงเป็นฝันร้ายของเรามาตลอด
อย่าพูด เหมือนเราไม่รู้สึกได้มั้ย
ขอร้อง