Last posted
Total of 1000 posts
อย่างกับผัว ไอสัส ลดกระจกลงมาเอียงคอมองหน้าถามว่าทำไมไม่รับสาย
แม่งเอ้ย เป็นง่อยหรือไงวะ อะไรนิดๆหน่อยๆทำเองไม่ได้ต้องอแงมางหาขี้ข้าอย่างกูให้ช่วยอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน พ่อกูก็ไม่ใช่ บงการชีวิตกูเองชิบหาย มีคนชวนกูไปทำงานด้วยก็ไม่ให้ไป บอกมันยังเรียนไม่จบงั้นงี้ บอกกูไม่สะดวก อีห่า ตอบแทนกูทุกอย่างเลย พอกูบอกว่ากูทำได้ๆ กลับมองกูตาขวาง เดินมาคุยส่วนตัวว่าจะเนรคุณหรอ ควยย ใครมันจะอยู่กับไอ้แก่ที่ทำตัวเหมือนง่อยอย่างมึงตลอดไปวะ เนรคุณเหี้ยไร มึงช่วยเหลือกูนิดหน่อยแลกกับกูเป็นขี้ข้ามึง ใช้เช้าเที่ยงเย็น กูไม่สบายก็ยังจะใช้นิดๆหน่อยๆก็ยังดี ทั้งชีวิตและเวลาที่เคยเป็นของกูแม่งไม่ใช่ของกูแล้วว่ะ
>>431 กูโคตรเข้าใจพ่อมึง เมียกูนี่วันก่อน
เมีย: "อย่ามาคุยเรื่องประหยัดเงินกับชั้น ถ้าอยากให้ประหยัดมากชั้นจะเอาลูกให้แม่เธอเลี้ยง แล้วกลับไปทำงานใช้เงินของชั้นให้มีความสุข"
ครับ...อีดอก คือปกติกูให้เงินมึงเอาไว้ใช้จ่ายค่านู่นนี่นั่นลูกไง
ทีนี้ตอนไปเซ็นทรัลมึงเอาบัตรกูรูด มึงก็เลยเหมือนเหลือเงินสดอยู่ มึงก็ใช้ซื้อของมันเลยดิ
พอบิลมาตีมึนไม่รู้ไม่ชี้ เงินกูก็ไม่พอจ่ายบิล กูเลยบอกให้แม่งประหยัดๆหน่อย เท่านั้นแหละของขึ้น อย่ามาบอกให้ชั้นประหยัดนะ บลาๆ
ล้างผลาญชิบหาย
กู 436 แล้วกูรู้สึกโคตรแย่อีกอย่างคือ กูรู้นะมึงมีเงินเก็บอยู่ทำไมไม่เอามาช่วยกูจ่ายบิลวะ
สมัยก่อนมึงโดนแฟนเก่ามึงทำตัวเป็นแมงดาเกาะให้มึงทำงานเข้าเวร แล้วเอาเงินมึงใช้เสือกยอม
แต่พอเป็นเรื่องในครอบครัว กลับคิดแต่ว่ากูต้องได้อย่างเดียวกูไม่ต้องจ่าย
เคยมีอยู่ครั้งนึง แม่งพูดขึ้นมาว่า "เลี้ยงลูกไม่เห็นจะได้อะไรเลย" ซึ้งแม่งหมายถึงเงินน่ะแหละ คือจะให้กูจ่ายมากขึ้นอีก
พอกูแต่งงานแล้วกูเลยเข้าใจที่เค้าบอกไว้เลย ผู้หญิงชอบคนดี คบคนเลว แต่งกับคนรวย
กูก็ไม่ได้รวยนะ แค่เงินเดือนกู+โอทีแตะ 80k กับพ่อแม่กูมีมรดกระดับนึง มันก็หวังกับมรดกกูเนี่ย แต่ไม่น่าจะถึงมือมันชัวร์ เพราะพ่อแม่กูรู้พฤติกรรมมันอยู่ คงจะแอบให้กูลับๆไม่ให้มันรู้แหละ
อยากระบายแต่ก็บอกตัวให้เลิกคิดอะไรลบๆ ทำเหมือนความเศร้าความกังวลความเหนื่อยของเราไม่มีอยู่จริงถ้าเราไม่ใส่ใจมัน มันจะช่วยมั้ยอะ ไม่อยากให้ตัวเองดิ่ง
มันน่าเศร้านะ เวลาแต่นิยายแล้วไม่มีใครมาอ่านเรารู้แหละว่ายอดฟอลเราน้อย แต่เราก็มีความหวังอันน้อยนิดว่าจะมีคนมาเม้นบ้างไรบ้าง แต่นี่คือยอดวิวง่อยไปอ่า รู้สึกน้อยใจมาก หรือว่าเราไม่มีคนฟอล มันคือคอนเนคชั่นหรือเปล่า
อยากขายอวัยวะที่ละส่วนๆแล้วเอาเงินให้พ่อแม่ กูจะได้ตายแบบสบายใจ
มึงกูเป็นมะเร็งไทรอยด์แบบอะนาพลาสติกนะมึง กูเป็นมะเร็งจริงๆ กูไม่ได้โกหกตอแหล ทำไมอ่ะ ทำไมพอกูเปิดใจคุยกับเพื่อนแบบจริงจัง ถึงไม่เชื่อกูอ่ะ กูซีเรียสนะมึง แต่มึงคิดแค่กูอำเล่น กูโคตรทรมานกับการใช้ชีวิตในประจำวัน กูไม่สามารถไปเรียนได้ปกติ กูขาดเยอะมาก ถึงไปกูก็ฝืน กูได้แต่ฝืนยิ้มเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นอ่ะ กูไม่สามารถไปเรียนได้เพราะอาการของกูคือ นอนไม่หลับกูไม่สามารถหลับได้เลยกูต้องพึ่งยานอนหลับ2 เม็ดครึ่ง มันมีก้อนที่คอ ซึ่งกูทรมานกับตรงนี้เพราะมันทรมานมันเหมือนมีไรบีบคอ รัดคอ กูใจสั่น อาการมาแบบไม่ทันตั้งตัว กูเปิดใจกับเพื่อน เพื่อนคิดว่ากูอำและหยอกเล่น กูบอกอาจารย์ บางท่านก็คิดว่ากูโกหกเพราะขี้เกียจมาเรียน กูยื่นจดหมายลาเขายังไม่เชื่อกูเลย บางท่านก็เข้าใจกูแล้วยังบอกให้หายดี ซึ่งอะนาพลาสติกที่กูเป็นมันรักษายาก ยากไม่พอยิ่งบวกจากอาการภายนอกกูดูปกติไม่มีตาโปน คอพอก แต่อาการภายในมันมี เขายิ่งรักษายากเข้าไปอีก กูแทบจะย้ายบ้านไปนอนรพ.แล้ว หมอก็บอกถ้าเกลือแร่ไม่หาย คงผ่าไม่ก็กูอาจไปก่อน ซึ่งกูจริงจังกับเรื่องนี้มากๆ แต่เพื่อนในกลุ่มคิดว่ากูอำเล่นกันหมด กูแค่อยากให้พวกมึงรู้ว่าถ้ากูไม่อยู่กูอยากให้พวกมึงดูแลกันและกัน ไม่ต้องคิดถึงกูกูไม่อยากให้พวกมึงเศร้าถ้าหากกูไปแล้ว และอีกอย่างกูอยากใช้เวลาที่เหลือกับพวกมึง แต่พอกูเจอคำตอบเพื่อนกูคิดแค่ว่ากูดูตลกมากหรอ....
กู>>441 อาการที่กูเป็นตอนนี้คือ มีก้อนที่คอแล้วมันไปทำให้กูหายใจไม่สะดวก และอารมณ์เหมือนบีบคอมันแบบอยู่ดีๆก็ปวดเหมือนไรมาบีบในคอแรงๆ เสียงแหบเพราะมันลามไปทับกล่องเสียงกู ใจสั่นและปวดแบบจี้ดเป็นระยะแบบสุ่มว่าจะมาปวดตอนไหน แรงปวดขนาดไหน เหนื่อย ไม่สามารถนอนได้ซึ่งตอนนี้คือนอนไม่หลับ+มาระบายเพราะน้อยใจเพื่อน กูกินยาต้านไทรอยด์เป็นพิษมา3ปี จนกูมารู้จากการตรวจล่าสุดว่าเป็นมะเร็งอะนาพลาสติกซึ่งแม่งหายยาก และกูอายุแค่20ปีเอง และวันนี้ต้องกินควบคู่การเกลือแร่รังสี ที่แม่งทำให้น้ำหนักกูขึ้นเอาขึ้นเอา จาก53 ตอนนี้ 72 ซึ่งกูก็ออกกำลังกายแต่ออกมากไม่ได้เพราะเหนื่อย ค่ารักษาบอกเลยที่บ้านไม่มีปัญหาเรื่องนี้เเต่มีแค่ครอบครัวที่เศร้า ปากกูบอก อะไรจะเกิดก็เกิดอ่ะ พอกูแค่เอาอันี้ที่มันจริงจังพยายามบอกเพื่อนกูกลับโดนมองว่าตลก กูโอเคดีมึงกูต้องฝืนตลอด ฝืนทำเป็นยิ้ม ฝืนมาเรียน กูฝืนจนกูต้องคิดว่ากูโอเคเสมอ แม้อาการกูจะแย่ลงเรื่อยๆ ที่ไม่รู้อนาคตจะเกิดไรขึ้นเพราะงั้นใครที่รู้สึกว่าอาการสุขภาพตัวเองผิดปกติอย่าลืมไปหาหมอกันนะ ขอบคุณที่ให้กูได้ระบาย
>>441-442 เอ่อ กูไม่รู้นะว่าโรคที่มึงเป็นนี่ลุกลามขนาดไหน แต่กูถามหน่อยดิว่าตอนนี้แค่มึงกลืนน้ำลายก็ยังเจ็บเลยไหมวะ? เวลาที่ใครๆมองมาที่มึงนี่คือมันดูแบบปกติจนขนาดคนรอบตัวสังเกตุไม่เห็นเลยเหรอ? ....... ยิ่งที่มึงบอกว่าที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินพอจะรักษา สำหรับกูถ้าเป็นแบบมึงนะ อยากทำอะไรกูจะทำเลย ยิ่งถ้ารู้ว่าจะตายวันตายพรุ่งกูยิ่งจะละเลิกหน้าที่การงานทุกอย่าง เพื่อมาทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำมากที่สุดก่อนตาย
ครอบครัวกูมีปัญหามานาน พ่อแม่ทะเลาะต่อหน้าลูก ใช้เสียงดัง ความรุนแรง เกือบหย่ากันก็หลายครั้ง ตอนนี้แยกกันอยู่ซึ่งมันก็ดีขึ้นบ้าง แต่จุดจะเหี้ยก็เหี้ยเกิน แล้วมันลามมายังน้องกับกู ทำไมเด็กต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ด้วยวะ กูรู้ตัวว่ากูเก็บกด ยังเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนไม่เกเรตามที่เขาบอก โคตรเครียดเลยที่คนอื่นในครอบครัวตั้งประเด็นพ่อแม่กูขึ้นมาคุย คือไม่อยากรับรู้ไงแม่ง
กูเครียด อยากตาย แต่พ่อแม่กูก็รักอะ อยากสอบติดมีงานดีๆให้เขาภูมิใจ โอเคขอบคุณสำหรับที่ระบาย
มีหนุ่มมาชอบแล้วโดนเชียร์จากคนรอบข้างวะ แล้วคนรอบข้างเป็นคนรู้จักผชคนนี้หมดเลย
แต่กูบังเอิญชอบอีกคนเป็นเพื่อนของกลุ่มที่เขาเชียร์กู แล้วคนอื่นเขาจะมองกูแปลกๆเปล่า
Lecturing me about manners when you are the mannerless one. What a joke.
แอนดรอยด์แม่งเปิดไนท์โหมดไม่ให้สั่นไม่ได้เหรอวะ มาอาศัยกูนอนแม่งกูก็บอกอยู่ว่ากูเซนซิทีฟกับการนอนมาก โทรศัพท์แม่งสั่นทั้งคืน ครืดๆๆๆๆๆ จนกูตื่นแล้วตื่นอีก หลับๆ ตื่นๆ ตลอด แล้วกูมีเรียนเช้าด้วย เหมือนไม่ได้นอนเลยสัส
ชีวิตกูเมื่อก่อนเคยดีกว่านี้ ตั้งแต่พ่อกูเสีย สวนกับบ้าน ก็เป็นของพี่กู เป็นพี่คนโต พี่กูอายุ20กว่า แม้พ่อจะเสียไปแล้วทุกอย่างก็ไม่ได้แย่ลง เพราะมีสวนของพ่ออยู่ เราก็อยู่กันอย่างมีความสุขดีจนกระทั่งพี่กูมีแฟน แฟนพี่อายุ30กว่าๆ มาอยู่ด้วยที่บ้าน ไม่เคยออกค่ากับข้าวสักบาท มันทำงานได้เท่าไหร่เก็บเองหมด ไม่เคยช่วยพี่ หรือแม่จ่ายเลย พอพี่ท้องจนคลอดลูก มีอยู่ครั้งนึง พี่ขอยืมตังแฟนซื้อท่อมากั้นเป็นรั้วให้ลูกนั่งข้างใน พอขึ้นรถแฟนพี่ก็ถามว่าคืนตอนไหน พี่บอกว่าให้เงินเดือนออกก่อน อยู่ๆแฟนพี่ก็เงียบและขับรถเร็วขึ้นมากๆ กูโคตรกลัวเลยตอนนั้น เคยมีอยู่ครั้งนึงที่บ้านไม่มีกับข้าว กูเห็นอะไรนะ หมูที่มันเป็นแท่งๆใหญ่ๆอยู่ในตู้เย็นอ่ะ กูตัดมาประมาณ1/4ได้มั้ง เอามาใส่มาม่า อยู่ๆแฟนพี่ก็พรวดเข้ามาถามว่าใครกินของเค้าในตู้เย็น กูบอกว่ากูกินเอง แต่ไม่ได้กินหมดนะ มันแม่งก็ทำหน้าเซ็งๆแล้วพูดลอยๆว่าลักกินขโมยกิน จังหวะนั้นแหละ กูแม่งไม่นับถือสิ่งมีชีวิตตัวนี้อีกต่อไปละ ไอสัส กูพูดกับมันนับคำได้ตั้งแต่นั้นมา จนวันนึงมันเคยปั่นให้แม่กูส่งกูไปเรียนรร. ประจำ แต่กูรอดมาได้ จนกูกำลังจะจบ ม3 มันปั่นให้แม่กับพี่ส่วกูไปเรียนการอาชีพ บอกให้เรียนคอม แต่กูอยากเรียนม4 มากกว่า และกูก็อยากเรียนแพทย์ด้วย ไม่ได้อยากจะเรียนคอมเลย และแล้วมันก็ทำสำเร็จ เพราะพี่กับแม่กูเห็นด้วย ว่าจบออกมาจะมีงานรองรับ อะไรก็ไม่รู้ สุดท้ายแล้วกูก็ต้องไปเรียนคอม กูร้องไห้ทุกคืนกับอนาคตที่กูเลือกเองไม่ได้ และแล้ววันเหี้ยๆที่เปลี่ยนชีวิตกูไปตลอดกาลก็มาถึง ไอ้พี่โง่ๆของกูมันเอาบ้านกับสวนไปสำนองเอาเงินมาให้ไอ้แฟนแมงดาเฮงซวยของมันสร้างคาร์แคร์กับซื้อรถคันใหม่ พี่บอกว่ามันจะไม่เป็นอะไร มันจะไม่มีปัญหา จนไม่มีปัญญาจ่ายหนี้เลยปล่อยให้สวนของพ่อโดนยึด แต่เหลือแต่บ้านที่ยังจ่ายอยู่ ส่วนคาร์แคร์ของไอ้แมงดานั่นก็เสร็จแล้ว ไม่นานมันก็เลิกกับพี่ ลูกมัน ก็ไม่ให้ใช้นามสกุลมัน กุเกลียดพี่โง่ๆของกู กูเกลียดไอ้แมงดานั่น มันได้ดิบได้ดีแม่ง นอกจากคาร์แคร์แล้วยังมีทุนมาขายหวยใต้ดินด้วย กู แม่กู ไอ้พี่โง่ๆของกูต้องทำงานหลังขดหลังเเข็งเพื่อให้มีข้าวแดก เพื่อให้มีตังจ่ายหนี้บ้านไม่ให้โดนยึดเหมือนสวน
ไอเหี้ยกัน กระจอกว่ะ เกย์ขยะพ่อไม่รัก ไปตายห่าที่ไหนก็ได้ไป
เย็ดแม่ไอ้สัสเจ็บร้อนในชิบหายเป็นหาพ่อมึงหลายที่
หลังจากอึดอัดที่ตึงๆกับเพื่อสนิทมานาน ได้เคลียร์กันแล้ว พอได้พูดออกไปก็โล่งขึ้นมากๆ แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางกลับไปสนิทใจกันเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว หรือต่อให้ได้ มันก็ต้องใช้เวลาอีกนาน
รู้สึกโหวงๆหน่อยเหมือนกันที่หลังจากนี้คงต้องไปไหนมาไหนทำอะไรคนเดียวมากขึ้น คงไม่ได้นัดกันกินข้าวบ่อยๆ ไปเดินเล่นด้วยกันบ่อยๆอีกแล้ว แต่กูจะพยายามอยู่ให้ได้ เซ็งเหมือนกันที่เป็นคนขี้อาย เข้าหาคนอื่นไม่เก่งเลยมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว แต่มันก็คือตัวกูที่คงจะดีไปกว่านี้ไม่มากเท่าไหร่เพราะอึดอันเกินทน
แต่กูกำลังพยายามๆก้าวต่อไป เปนกำลังใจให้กูด้วยววว
อีเวน แค่เพื่อนกุยังโหวงขนาดนี้ ถ้ามีแฟนแล้วเลิกกันขึ้นมากุคงหนักอิเวน
โม่งกุไม่ไหวละ เท้าความก่อนกุเป็นคนที่ไม่เห็นดีเห็นงามอะไรทั้งนั้น อะไรที่ไม่มีผลประโยชน์กับกุ กุไม่สนใจเลย แล้วกุโดนปลูกฝังมาว่าอย่าแสดงออกอะไรมาก(สมัยก่อนกุไฮเปอร์หน่อยๆ) และบอกให้ช่างมันรัวๆจน จะสุขหรือทุกข์ในใจจริงๆกุกลับไม่รู้อะไรเลยเหมือนมันคอยกดเอาไว้ให้
เวลามีคนบอกเมาเต็มที่หรือหัวเราะเต็มที่กุก็ทำนะแต่กุก็ยังรู้ตัวว่ากุที่ทำไปมันแค่การแสดงเฉยๆหรือเปล่าวะ
กุไม่สามารถรู้สึกได้ว่าที่กุรู้สึกมันจริงหรือว่ากุแค่แสดงออกมาเพื่อกลบเกลื่อนอะไรสักอย่าง มันทำให้กุอึดอัดตลอดเวลา
ทำยังไงดีวะ กุไม่รู้คนอื่นเป็นแบบนี้หรือเปล่า
กูเหมือนถุกความคาดหวังของสังคมกดทับว่ะ ตอนนี้อายุใกล้ 30 แต่ยังไม่มีบ้าน ไม่มีรถ เงินเดือนแค่สองหมื่น ถึงชีวิตจะมีความสุขดี ได้กินของอร่อย มีเวลาทำงานอดิเรกและไม่มีหนี้ แต่ก็จะถูกคนรอบข้างทำเหมือนกับว่าชีวิตกุมันเฮงซวย เพราะกูไม่มีอะไรอย่างที่คนอายุเท่ากูมีกัน เงินเดือนน้อยจนดูเอาชีวิตไม่รอด(มทั้งๆที่กูไม่เคยยืมเงินใครซักครั้งตั้งแต่ทำงานมา ไอสัส) เพราะกุอายุจะ 30 แล้ว ต้องมั่นคงแล้ว บลาๆ
ครั้งนึงกูเคยยืนหยัดในความคิดตัวเองว่า กูควรจะมีความสุขในทุกๆวัน เป็นอย่างที่กุอยากเป้นมากกว่าที่สังคมอยากให้เป็น และกูก็เอาชนะมันมาได้และได้ใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ จนวันนี้แม่งกลับมาอีกละ แต่แย่ตรงที่คราวนี้ความรู้สึกกูไหลไปตามสังคมด้วย กูกลับรู้สึกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้คือมันผิดและน่าสมเพช กูต้องมีตามที่สังคมอยากให้มีถึงจะแปลว่ามีความสำเร็จทั้งๆที่อุดมการณ์ข้างในมันก็บอกอยู่ว่ามันก็แค่ความคาดหวังของคนอื่น แต่ใจกูมันอดคิดว่าตัวเองล้มเหลวไม่ได้ว่ะ ตอนนี้กูกลายเป็นคนที่ต้องให้คนอื่นยอมรับถึงจะมีความสุข รู้สึกว่าตัวเองแม่งโง่และไร้ความสามารถ รู้สึกอยากยอมแพ้แล้ว
กูแม่งนิสัยแย่เหี้ยๆ จะพูดว่ารูปมันไม่สวยเพราะมีตีนเพื่อนอยู่ในเฟรม ดันเสือกไปพูดว่า เพราะมีขามืงติดเฟรมภาพเลยไม่สวย เพื่อนกูดันอ้วนอยู่แล้ว เหมือนกูไปบูลี่ร่างกายเค้าเลย แย่ชิบหาย ตอนพูดไปแทบไม่คิดอะไรเลย
อีเหี้ยดาว บอกพี่มึงคืนตังกูด้วย
>>463 กูเข้าใจมึงนะ ถ้ามึงอยู่ในสังคมยังไงมึงก็หนีการเปรียบเทียบไม่ได้ อย่างกูเลือกจะอยู่ราชการต่อในขณะที่เพื่อนลาออกไปเอกชนได้เงินเดือนมากกว่าราชการหลายเท่าตัว ถามว่าเซ็งมั้ยเซ็งแน่นอน แต่กูทำงานชิวๆหยุดทียาวๆ เพื่อนร่วมงานดี มีเวลาว่างมากมาย เงินเหลือใช้ หุ่นดีสุขภาพดี(สำคัญมาก) บวกลบคูณหารชั่วโมงทำงาน ความเครียดกับเงินแล้วไม่ได้แย่ไปกว่าเพื่อนเลย อยู่สโลว์ไลฟ์แบบนี้ได้ทั้งชีวิต แต่ถามว่ากูพอใจแล้วมั้ย ตอบได้เลยว่าไม่
>>466 (ต่อ)
ที่ไม่พอใจเพราะ ชีวิตคนเรามีความสุขจากการเปลี่ยนแปลงในทางบวก ตัวอย่างง่ายๆเช่นเงินเดือน30000เป็น40000ก็มีความสุขกว่าคนที่80000ลดเหลือ70000 ถึงแม้70000จะยังมากกว่า40000
สรุปง่ายๆว่าชีวิตมึงต้องมีการพัฒนา อายุยี่สิบต้นๆอาจพอใจกับไลฟ์สไตล์ปัจจุบันของมึง แต่ถ้าเกือบสิบปีแล้วยังเหมือนเดิมน้อยคนนักที่จะยังพอใจอยู่ได้ ถึงจะไม่ลำบากไม่มีหนี้ก็เถอะ มึงน่าจะเคยได้ยินคนบอกบ่อยๆว่า"รายได้น้อยแต่ก็มีความสุข" กูบอกได้เลยว่าส่วนใหญ่หลอกตัวเอง ถ้ามึงไม่ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ตัดกิเลสแล้ว มึงเทียบตัวเองกับคนอื่นในสังคม แล้วยังไงลึกๆมึงก็จะรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ประสบความสำเร็จ ดูง่ายๆการที่คนพูดประโยคนี้มันก็คือระบบการหลอกตัวเองเพื่อปกป้องสมองไว้นั่นแหละ(อ่านทฤษฎีการหลอกตัวเองเพิ่มเติม)
>>467 ถ้าสงสัยว่าเงินมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ ให้มองว่ามันคือตัวชี้วัดฐานะทางสังคม คนทุกคนต้องการให้สังคมยอมรับ เหมือนสัตว์ที่โชว์แผงคอหรือเขาเรียกเพศเมียข่มเพศผู้ ทุกวันนี้เราไม่ต้องเข้าป่าล่าสัตว์กันแล้วเราแค่ใช้เงิน จริงๆมันมีอย่างอื่นด้วยเช่นอาชีพมีเกียรติมีคนยอมรับ แต่ทั่วๆไปก็วกกลับมาที่เงินนั่นละ เพราะฉะนั้นไม่แปลกและไม่ผิดที่ผู้หญิงจะอยากได้ผู้ชายที่มั่นคง(รวย) และผู้ชายจะรู้สึกเฟลถ้าผู้ชายอีกคนที่มาจีบคนที่ชอบรวยกว่าตัวเองมาก มีบ้านใหญ่มีรถแพงๆ
เริ่มออกนอกเรื่องละ กลับมาดูที่การใช้ชีวิตบ้านเราจะพบว่าถ้าเป็นมนุษย์เงินเดือน เดือนแค่ไม่กี่หมื่นการที่จะมีที่ดินมีบ้านมีรถนั้นมึงแทบจะต้องทำงานหาเงินใช้หนี้ทั้งชีวิต เหมือนกับว่ามึงเกิดมาทำงานจนตายไปโดยมีแค่รถเก่าๆกะคอนโดทิ้งไว้ แล้วก็อาจจะมีลูกที่เกิดมาเพื่อทำงานทั้งชีวิตต่ออีกสักคนสองคน เพราะฉะนั้นถ้าจะหยุดวงจรอุบาทว์แบบนี้ได้มีแค่สองทางคือ1.มึงรวยและ2.มึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์และมีความสุขกับชีวิตและครอบครัวจริงๆ โดยไม่ต้องออกมาป่าวประกาศเพื่อหลอกตัวเองว่ามึงไม่รวยแต่มีความสุขนะจ๊ะ
ชอบเรื่องข้างบนจัง เป็นปัญหาที่กูกำลังประสบอยู่ในตอนนี้เลย งานรัฐวิสาหกิจสบายๆ ที่แทบไม่ได้ใช้ความสามารถแลกกับเงินเดือนน้อยนิด กูกลัวตัวเองจะเฉาตายเหมือนกัน แต่จะออกไปทำงานเอกชนตอนนี้กูก็กลัวสภาพเศรษฐกิจในปัจจุบันกับนึกถึงชีวิตในบั้นปลาย เลยขอเกาะงานนี้ไปก่อนล่ะวะ
แถมตอนนี้กูยังมีเรื่องเงินกับครอบครัวด้วย ครอบครัวกูอะไรก็ดีนะ พ่อแม่ถึงจะเข้มงวดบ้างในบางเรื่องแต่ส่วนใหญ่ก็ให้อิสระดี ไม่มีใครเกลียดกันเหม็นหน้ากันทำร้ายร่างกายกัน แต่เสียอยู่เรื่องเดียวคือแต่ละคนโคตรไม่มีวินัยในการเงินเลย กูต้องทำงานช่วยงานที่บ้านมาตั้งแต่สมัยประถม เริ่มทำงานพิเศษกับบริษัทข้างนอกตั้งแต่สมัยมหาลัยเพื่อหาเงินซื้อของที่อยากได้ เรียกได้ว่าที่บ้านแทบไม่ซัพพอร์ตเรื่องเงินด้านอื่นนอกจากค่าเล่าเรียนกับกินอยู่เลย ซึ่งกูก็ไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้ถึงจะแอบน้อยใจอยู่บ้างเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นๆ ที่ขอเงินพ่อแม่ซื้อของได้ แต่กูก็พอใจกับชีวิตที่กินอิ่มมีที่คุ้มหัวนอนคุยกับครอบครัวได้เกือบทุกเรื่อง ส่วนความสุขด้านวัตถุกูไปพยายามของกูเอง แต่มีอยู่หลายครั้งที่เงินซึ่งกูสะสมจากการทำงานพิเศษของตัวเองถูกยืมเอาไปใช้จ่ายในครอบครัวแล้วกูก็ไม่ได้คืน กูก็ไม่ได้คิดอะไรมากคิดซะว่าเงินส่วนนั้นคงเป็นส่วนหนึ่งของค่ากินค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันกูแหละ
จนกูเรียนจบเริ่มทำงาน คราวนี้หนักกว่าเดิมอีกเพราะนอกจากพ่อแม่แล้วกูยังต้องให้พี่หยิบยืมอีกด้วย คือกูก็เข้าใจนะว่าแต่ละคนมีปัญหาด้านการเงิน พ่อแม่กูเกษียนแล้วไม่มีรายได้กูยินดีช่วยเหลือเค้าถึงเค้าจะเกรงใจกูก็เถอะ ส่วนพี่ๆ กูกำลังเริ่มต้นสร้างครอบครัวรายจ่ายล้นมือแถมเศรษฐกิจก็ไม่ค่อยดี ในฐานะที่กูมีภาระน้อยสุดแล้วกูก็มีเงินเก็บไว้ส่วนหนึ่งทุกเดือนซึ่งเป็นเงินที่สามารถให้คนอื่นหยิบยืมได้ตลอดเวลา แต่พอมาถึงจุดๆ นึงกูก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าทำไมกูต้องกันเงินไว้ให้คนในครอบครัวกูยืมตลอดด้วยวะ เงินนั้นเป็นส่วนที่กูอดทนไม่เอาไปใช้จ่ายตามใจเพื่อเก็บไว้ให้รางวัลตัวเองอย่างไปเที่ยว เก็บไว้เป็นเงินลงทุน หรือเก็บไว้เป็นเงินฉุกเฉินเผื่อเกิดเหตุอะไรขึ้นมา กูไม่คิดจะซื้อบ้านซื้อรถเพราะกูคิดว่ายังไม่จำเป็นกับกูในตอนนี้และไม่อยากหาหนี้ใส่ตัวด้วยเลยมีเงินเก็บเยอะ แล้วทำไมเงินก้อนนี้ถึงไม่ค่อยอยู่ในบัญชีมีคนอื่นมาหยิบยืมตลอดเลยวะ เพราะกูเก็บเงินเก่งเลยต้องเป็นแหล่งเงินให้คนอื่นเหรอ? กลายเป็นว่าทั้งที่เป็นเงินส่วนนั้นมันเป็นของกูแท้ๆ แต่กูกลับไม่ได้ใช้ซะงั้น ถ้าไปเล่าให้คนอื่นฟังอาจจะโดนมองว่าเห็นแก่ตัวเป็นครอบครัวกันก็ต้องช่วยเหลือกัน เออกูยอมรับว่ากูเห็นแก่ตัวจริงเพราะนี่มันเงินกูที่กูเก็บเอง กูสงสัยอยู่ทุกครั้งที่มีการยืมเงินว่าพวกเขาเคยบริหารจัดการเงินกันบ้างมั้ยทำไมถึงมีปัญหาเรื่องเงินกันทุกเดือน แต่ละคนไม่ได้ใช้จ่ายกันโดยนึกถึงจำนวนเงินที่ตัวเองมีอยู่กันเลยเหรอ เพราะกูแยกเงินใช้จ่ายจำเป็น เงินใช้จ่ายตามใจอยาก และเงินเก็บไว้เป็นส่วนๆ แล้วใช้จ่ายไม่ให้เกินกำหนดมาตลอดเลยไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงินเลย หรืออีกเรื่องนึงคือแม่กูเกษียนแล้วได้เงินก้อนใหญ่มา ตอนแรกทุกคนช่วยกันจัดสรรปันส่วนเป็นเงินไว้ให้แม่ใช้จ่ายและส่วนที่แม่จะแบ่งเงินไว้ให้ลูกๆ ไปยืมทำทุนก่อน แต่สุดท้ายแล้วพี่กูสองคนก็เอาเงินส่วนนั้นไปใช้จ่ายกันจนหมดไม่เหลือไว้ให้แม่กูใช้เลยและไม่รู้ว่าจะคืนให้แม่ได้เมื่อไหร่ด้วย ทำไมแต่ละคนไร้วินัยกันเรื่องเงินกันขนาดนี้วะ กูอัดอั้นตันใจมากแต่ก็ทำได้แค่เงียบๆ แล้วให้ยืมเงินแค่นั้นแหละ เพราะกูไม่มีภาระ เพราะกูไม่ได้กำลังสร้างครอบครัวมีลูกเล็กผ่อนบ้านผ่อนรถ เพราะกูมีเงินเก็บที่ทุกคนรู้ว่ากูเก็บไว้ส่วนนึงทุกเดือนและสามารถให้ยืมได้ อะไรที่กูอยากได้อยากมีก็เก็บเอาไว้ก่อนรอเงินส่วนเหลือจากเงินค่าใช้จ่ายเอา กูรู้นะว่าทุกคนลำบากกูเองช่วยได้ก็เต็มใจช่วยเหลือ แต่หลายครั้งมันก็รู้สึกน้อยใจเหมือนกันว่ะ โทรมาหาแต่ละทีก็มีแต่เรื่องยืมเงิน เศร้าชิบ อยากเอาเงินมาเปย์ตัวเองให้ไม่มีเหลือจะได้ไม่ต้องหนักใจทุกครั้งที่ยืมเงินแต่ก็ทำไม่ได้
อยากหาจิตแพทย์ว่ะ แต่กูกลัวจะเป็นหนักกว่าเดิมตอนกินยา
สิ่งที่ยังพยุงใจกูอยุ่ตอนนี้คือ ทำงานเพื่อเปย์สิ่งที่ชอบ
พ่อแม่กูถึงให้กำลังใจเเล้ว ลับหลังกูก็ได้ยินกับหูว่าเค้าบอก กูเป็นคนล้มเหลวไปแล้ว
ทุกวันนี้กูทำงาน เวลาอยากได้อะไรก็ใช้เงินตัวเองซื้อ(ไม่ได้ใช้แบบฟุ่มเฟือย) พ่อแม่ขาดเงินอะไรกูก็ให้ยืม แต่มันเหมือนกูยังทำให้เค้าพอใจไม่ได้ซะที
(เหมือนพ่อแม่กูอยากได้ลูกสเปคสูง แต่เสือกได้ลูกที่ไร้ความทะเยอทะยาน พลังงานต่ำแบบกูมาแทน)
ระบายละ ขอบคุณสำหรับพืนที่โม่ง
>>468 ไม่ใช่ว่าชีวิตไม่มีการพัฒนานะ ตอนจบใหม่ได้หมื่นห้า ภาษาไม่ได้ งานไม่ตรงสายต้องพัฒนาตัวเอง ต่อมาได้งานใหม่ขึ้นเป็นหมื่นแปด สวัสดิการดีแต่สุดท้ายก็ไม่รอดล้มลงมาเหลือหมื่นห้าเหมือนเดิม จนตอนนี้ที่กูได้สองหมื่น และความรู้ประสบการณ์ที่มากขึ้น ทำงานได้หลากหลายขึ้น ซึ่งกูก็รู้สึกดีที่ตัวเองพัฒนาแต่แค่มันไม่ได้ถึงกับมีทุกอย่างแบบคนอื่นแต่กูก็ไม่ได้ลำบากและก็พยายามอยู่
แต่มันไม่ใช่ว่าอยู่ๆเงินจะพุ่งจากหมื่นห้าเป็นห้าหมื่นได้ในเวลาสั้นๆ สายงานกูไม่ใช่สายงานที่ต้องการในตลาดขนาดนั้น แต่กุก็ไม่ได้อยากกดดันตัวเองขนาดที่วันๆเอาแต่งานอย่างเดียวจนละเลยชีวิตส่วนตัว เอาแต่สร้างความมั่นคงจนไม่สนใจการใช้ชีวิต แต่มันช้าและไม่มั่นคงในสายตาคนอื่นไง ไม่สำคัญว่าจะมีความสุขมั้ยแต่สำคัญว่าจะมั่นคงแค่ไหนเท่านั้น ซึ่งกูไม่อยากเป็นอย่างนั้น แต่ก็อดกังวลไม่ได้ว่าที่เชื่อๆมาตลอดมันจะพากูลงเหว ไม่รู้ดิ กูสับสน
>>469 เห็นใจมึงนะ ไม่แปลกที่จะรู้สึกแบบนั้น ไม่ได้เห็นแก่ตัวด้วย
>>469 เรื่องครอบครัวยืมเงินนี่ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี
ปัญหาคือมึงเอาตัวเองไปเป็นoptionให้คนที่ไม่มีวินัยทางการเงินไปแล้ว ซึ่งถือเป็นเรื่องต้องห้ามมากๆในการให้คนอื่นยืมเงิน เพราะพวกนี้จะรู้แล้วว่ามายืมมึงได้เรื่อยๆ จะสบายใจและมักจับจ่ายฟุ่มเฟือยกว่าเดิม พอไม่ให้ยืมเหมือนเดิมแล้วก็จะไม่พอใจ
ทิปเล็กน้อยก็เช่น เวลาจะให้ยืมเงินอย่าใช้วิธีโอน เงินหลายพันหลายหมื่นเวลาพิมพ์โอนกับเวลาเบิกมาถือจริงๆความรู้สึกของค่าเงินมันต่างกันมาก แนะนำให้มีบันทึกและให้ลูกหนี้เซ็นทุกครั้งที่ยืมต่อๆกันด้วย นอกจากมึงจะรู้จำนวนเงินที่หายไปแล้ว เวลาคนจะยืมมันจะเห็นหนี้คราวก่อนที่คาอยู่ด้วย จริงๆต้องมีกฏว่าหนี้คราวก่อนไม่คืนห้ามยืมเพิ่มด้วยซ้ำ ซึ่งกับพ่อแม่ก็ช่างเหอะแต่กับพี่นี่น่าจะได้
ต่อมาคืออย่าให้เค้ารู้ว่าเรารายได้เท่าไรมีเงินเหลือเท่าไร ได้เงินมาโยนเข้าฝากประจำหรือซื้อสลากออมสินออนไลน์จะได้ถอนยากๆ ซึ่งมึงให้เค้ายืมรัวๆก่อนหน้าไปแล้วก็จะยากหน่อย จะบอกว่าเงินโบนัสเงินเก็บหมดไปแล้วหรือหาข้ออ้างว่ามีเหตุต้องใช้เงินอะไรก็ได้ ที่สำคัญคือต้อง"ค่อยๆ"ลดการให้ยืมลงเรื่อยๆไม่งั้นไม่จบ มึงเป็นเจ้าหนี้ บอกว่าไม่มีให้ยืมก็คือไม่มีให้ยืม ลองคิดดูง่ายๆถ้ามึงมีปัญหาขอยืมพี่มึงพี่มึงจะช่วยมั้ย ถ้าไม่ ก็ไม่ต้องให้ยืม
ป.ล. มึงปกติ คนทุกคนเห็นแก่ตัวหมด คนมายืมมึงแล้วไม่คืนก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน มึงไม่ผิดหรอกยกเว้นมึงปล่อยเค้าอดตายไม่มีเงินกินข้าวนั่นละ
เบื่อพี่อีดาว แม่งไม่คืนตังกูซักที
พออ่านที่พวกมึงเขียน กูแอบแพนิคเลยว่ะ กูกำลังจะจบจบมหาลัยดังและคณะดังในสายสังคม อีกแปปก็เทอมสองแล้ว แต่กูคิดจะทำราชการ start15000 หรือกูควรเบนไปเอกชนดี แต่ที่บ้านกูก็ชิลอะ พ่อแม่ก็อยากให้กูทำเพราะเค้ามีแนวความคิดว่ามันมั่นคงไรงี้ แบบที่บ้านกูค่อนข้างมีฐานะ กูเลยไม่ได้ซีว่าแบบได้เงินเดือนเริ่ม15000จะใช้ชีวิตไม่ได้เพราะไม่ตรงไลฟ์สไตล์อะ กูที่อยากทำราชการก็เพราะมันดูชิลและเลิกงานไรค่อนข้างตรงเวลา(กูมีตำแหน่งและส่วนงานที่อยากทำอยู่แล้ว ค่อนข้างรู้รายละเอียดงานเพราะมีคนรู้จักทำอยู่ เลยรู้ว่าไม่หนัก ถึงเงินไม่เยอะ แต่ก็ไม่งานหนัก)คือโดยส่วนตัวกูเป็นพวกทนแรงกดดันกับการแข่งขันไม่ไหว พอมาเจอพวกมึงเขียนเลยเริ่มคิดแล้วว่าหรือว่าที่คิดไว้จะไม่เวิร์ค55555555 เพราะเพื่อนในคณะกูstartกันสูงแน่นอนแบบ30000-60000 ตัวกูเองเอาจริงก็โปรไฟล์ค่อนข้างดี แบบคงไปทำเอกชนได้ แอบเสียดายความพยายามตัวเองตลอดมาเหมือนกันที่ดิ้นรนจนเข้าโรงเรียนดัง มหาลัยดังไรงี้ แต่ที่กลัว+จะทำราชการ เพราะกลัวงานเอกชนจะหนัก กลัวความกดดันและกูรู้สึกมาตลอดว่าถึงเกรดกูดีแต่ความรู้จริงๆกูไม่แน่นเลยอะมึง
อยากตายว่ะ ถ้าไม่เหลือผู้มีพระคุณให้ดูแลแล้วคงถึงเวลาของกูบ้างจริงๆ
พี่อิดาวก็ยังไม่คืนตังกูซักที เบื่อโว้ย แม่ง ทวงจนจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรมันอยู่ละ
กู >>469 นะ พอกลับมาอ่านที่ตัวเองพิมพ์อีกรอบแล้วรู้สึกพิมพ์วกไปวนมามาก ขอโทษที่ให้อ่านอะไรประสาทแดก กูคงค่อยๆ ปรับไปเรื่อยๆ เอาแบบไม่ให้ตัวเองเดือดร้อน ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะ
>>474 งานราชการนี่หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานสำคัญมากกับสภาพจิตใจในการทำงาน จริงอยู่ว่าจะงานราชการหรือเอกชนก็มีปัญหานี้เหมือนกัน แต่เอกชนถ้ามึงรู้สึกทนไม่ไหวมึงก็ลาออกไปหางานอื่นไดั แต่ถ้าเป็นราชการมึงทำอะไรไม่ได้นอกจากทนให้อีกฝั่งย้ายงานหรือเลื่อนขั้นไปให้พ้นๆ ถ้ามึงทนกับอะไรพวกนี้ไม่ค่อยได้กูแนะนำให้มึงลองคิดดูให้ดีก่อน
ส่วนงานเอกชนกูอยากให้ลองไปทำงานดูซักครั้งเพื่อไปเรียนรู้สภาพการทำงานจริงนะ ตอนเรียนมึงอาจจะรู้สึกว่าตัวเองความรู้ไม่แน่นไม่น่าทำงานไหว แต่พอไปทำงานจริงแล้วยังไงก็ต้องเรียนรู้งานใหม่อยู่ดีจนกว่าจะอยู่ตัว ซึ่งตรงนั้นแหละที่มึงจะได้รู้ว่าตัวเองทำงานเอกชนรึเปล่า แต่ดูจากสภาพเศรษฐกิจตอนนี้มึงก็เลือกที่ทำงานให้ดีๆ หน่อยเพราะตอนนี้โดนเด้งโดนให้ออกกันเป็นว่าเล่น กูก็เพิ่งโดนมาก่อนจะได้เข้าทำงานรัฐวิสาหกิจนี่แหละ
>>474 มึงรู้สึกยังไงถ้าเพื่อนๆมึงที่สมัยเรียนเก่งน้อยกว่ามึง จบออกไปเงินเดือนเยอะกว่ามึงมากโข พอเงินเหลือเยอะก็ต่อยอดได้รายได้มากกว่าเดิมนะ แน่ละความชิวของราชการมันเยอะกว่า แต่เวลาคนเปรียบเทียบก็เทียบเงินที่ได้ต่อเดือนน่ะแหละ ถ้ารับได้ก็โอเคแต่ส่วนใหญ่จะไม่น่ะสิ
ส่วนตัวกูว่าถ้ามึงมีรายได้ทางอื่นด้วยราชการดูเป็นตัวเลือกที่ดีนะเพราะแก่ไปสบายไม่ต้องกลัวตกงาน ได้เงินทุกเดือน แต่พูดตรงๆนะ เค้าไม่สนว่ามึงจบคณะดังเข้ายากมา ป.ตรีก็คือป.ตรีเงินเดือนเท่ากันหมด แล้วถ้าราชการสายที่ไม่ใช่อาชีพพิเศษแล้วได้เงินเพิ่มนะ อยู่จนแก่เงินเดือนเพิ่งห้าหกหมื่นเป็นกูๆไม่เอาอ่ะ แล้วช่วงวัยรุ่นวัยทำงานที่มึงอยากใช้ชีวิตออกสังคมแต่เงินได้น้อยและเพิ่มช้าเพราะฐานเงินเดือนยังน้อยอีก ลึกๆมึงจะเซ็งมาก
ทีนี้อย่างที่บอกไป ราชการจะดีถ้ามึงมีธุรกิจอื่นอยู่แล้ว อย่าลืมว่าป่วยมีจ่ายตรงให้ครอบครัวด้วย เอกชนบางคนไม่ได้ทำประกันพ่อแม่เป็นมะเร็งจ่ายหมดตัวเลย
กูขอระบายหน่อย คือกูมีทวิตหลุม ล๊อคไว้ ให้แต่เพื่อนสนิทที่ไว้ใจฟอล แล้วเพื่อนคนนึงของกูคือเปิดการเเจ้งเตือนทวิตของเพื่อนๆคนอื่นๆไว้ตลอด มันไม่ใช่แค่ของกูอ่ะ แต่ในบรรดากลุ่มเพื่อนกูทวิตเยอะที่สุด แล้วกูเกรงใจมันมาก บางทีมันก็บ่นว่ากูทวิตเยอะ กูบอกเอากระดิ่งออกก็ได้ มันก็ไม่เอาออก แล้วทีนี้อยู่ๆกูก็รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยว่ะ แบบจะบ่นอะไรเพื่อนมันก็เห็นตลอด ตอนเเรกๆก็ไม่อะไรแต่พอคบกันไปนานๆทัศนคติบางเรื่องมันต่างจากกูอ่ะ คือมันก็แอบ Toxic (แต่เรื่องอื่นๆคือดีมากเลยยังคบกันต่อได้ ก็ยอมเมินเรื่องแย่ๆกันไป) เฮ้อ แต่นั่นแหละ กูทำไรไม่ได้อ่ะ กูรักมันมากๆ แล้วคงไม่ยอมเสียมันไปด้วยแค่เพราะเรื่องทวิต แต่กูก็เหนื่อยแหละที่ต้องมาคอยนั่งระวัง ทั้งๆที่นั่นมันทวิตกู ระวังว่าสิ่งที่กูทวิตมันจะโอเคไหม กูกำลังคิดอยู่ว่าจะเปลี่ยนแอคเป็นแอคที่มีแต่กูคนเดียวไปเลยดีไหม แต่แบบนั้นกูก็รู้สึกผิดอีก จะเลิกเล่นทวิตกูก็เสียดายพวกรูปๆที่เคยหวีดอ่ะ กูก็เลย เออ เป็นอย่างนี้ต่อไปแหละ ถ้าอ่านจนถึงตอนนี้อย่าด่ากูนะว่าเรื่องมาก กูแค่ระบายเฉยๆ กูมีคำตอบในใจแหละว่าอยากให้มันเป็นเหมือนเดิมต่อไป แต่กูก็แค่เหนื่อยแหละ กูคงเปลี่ยนเป็นเล่นเหมือนเดิม แอคเดิม แต่อาจจะเข้าทวิตให้น้อยลง แต่คือเรื่องที่อัดอั้นเนี้ย กูหาที่ลงไม่ได้แล้วจริงๆ ไม่รู้จะระบายที่ไหนได้อีก นอกจากระบายสีแล้วเนี่ย
กำลังค่อยๆคิดว่าเราเครียดเพราะอะไรทำไมถึงรู้สึกหน่วงขนาดนี้ ไม่มีความสุขเลย หรือความกดดันของที่ทำงานมันมีผลกับเราถึงขนาดนี้ อึดอัดอะ
พี่อิดาวแม่งไม่ยอมคืนตังกู แต่ไปแดกข้าวมันไก่ หน้าลานปาล์มโกเม้งได้นะ อิเหี้ยร้านอย่างหรู
>>476 >>478 >>479 ขอบคุณพวกมึงมากๆๆๆ ตอบคำถามเรื่องเพื่อนที่เรียนเก่งน้อยกว่ากู จบมาเงินเดือนมากกว่า กูว่าอนาคตกูต่องคิดแน่ๆจริงๆ;_; แค่ตอนนี้เหมือนมันยังเรียนไม่จบอะ ช่วงนี้กำลังจะสอบไฟนอลเทอม1 แต่ทุกคนก็เริ่มหาช่องทางกันแล้ว กูยังลอยๆอยู่เลย ปี3กูก็ไม่ได้ฝึกงาน(คณะกูไม่บังคับฝึก) เพราะไปแลกเปลี่ยนตปท. ส่วนตัวกูเฉยๆเรื่องสวัสดิการรัฐ เพราะที่บ้านกูพ่อแม่ป่วยยังไงก็ไม่หาหมอโรงบาลรัฐอยู่แล้ว เพราะมันรอคิวนานอะ ประกันชีวิตอะไรก็มีกันประมาณนึง ที่สนใจอยากทำจริงๆก็เพราะงานมันไม่กดดันแหละ แต่ก็กลัวหัวหน้างานไม่ดีอย่างที่พวกมึงบอก ขอถามอย่างนึงทำไมราชการกูถึงต้องทนวะ ทำไมลาออกไปเหมือนกันไม่ได้
>>483 มึงอาจจะติดกับดักที่เรียกว่าเซฟโซน ไม่กล้าออกไปไหนเพราะคิดว่าตัวเองทำงานสู้คนอื่นไม่ได้ไม่น่าสู้งานระดับเอกชนไหว อาจจะเสียดายสวัสดิการหรือความมั่นคงยามบั้นปลาย หรือไม่ก็มึงอาจจะรู้ตัวตอนอายุเยอะแล้วไปสมัครงานเอกชนยาก จนสุดท้ายก็ไม่กล้ากระดิกตัวออกไปไหนได้แต่ทนทำที่เดิม แต่อันนี้ก็แล้วแต่คนเพราะกูเห็นคนลาออกจากราชการไปทำธุรกิจส่วนตัวหรือไปทำเอกชนอยู่เหมือนกัน
อีดอก อยากแดกของเขาเสือกไม่ไปเอาเอง มาใช้กูอีก สัส
กูทวงตังพี่อิดาวจนแม่งรำคาญกูไปแล้วว่ะ อีดอก ทีตอนยืมกูกูไปกดให้มึงเลย พอกูทวงแม่งจิ๊ปากใส่กู ทวงอยู่นั่นๆ แล้วมึงจะสัญญาทำไมวะ ว่าจะคืนวันนู้นวันนี้
กูดิ่งว่ะ กูแม่งทำให้ทุกคนผิดหวัง เพื่อนกู รุ่นพี่กู พ่อแม่กู ลุงป่าน้าอาปู่ย่าตายายกู อาจารย์กู กูทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างผิดหวังและทุกคนจะไม่มีวันให้อภัยกู มึงจะหาว่าฟีลลิ่งกูเวอร์ก็ได้แต่กูฟีลงั้นจริง กูรู้สึกผิดและกูก็กลับไปแก้ไขห่าเหวอะไรไม่ได้และยอมรับความเกลียดได้อย่างเดียว กูอยากหนีไปให้ไกลว่ะ
อีดาวแม่งมาชวนกูไปดูผู้หญิง เดี๋ยวแม่งก็ซื้อขนมให้อิพวกนั้นอีกแต่ไม่ยอมคืนตังกู
สมัยเรียนอยากได้สมาร์ทโฟนแพงๆ เป็นคนชอบเทคโนโลยี นั่งดูรีวิวจนท่องสเปคได้ พอจบมาทำงานมีกะตังเครื่องเก่าพังเลยซื้อใหม่ รุ่นท็อป แต่ทำไมมันเฉยๆซะงั้นวะ
อีดาวนี่ใคร อยู่ทุกมู้ มีงรีบโทรคุยกับเพื่อนมึงเลยนะ
กุเหนื่อย กุแบบ อยุ่ในช่วงท้อแท้ของชีวิต
เรื่องเรียนก้ไม่ได้ดั่งใจ ตามหาตัวตนไม่เจอสักที ในขณะที่กุใกล้จะเรียนจบเข้าไปทุกทีๆ
อนาคตก้ยังไม่รุ้จะทำอะไร มืดแปดด้าน
อยุ่ไกลบ้าน เพื่อนน้อย อยู่ไกลกุ เพิ่งทะเลาะกับเพื่อนสนิทคนเดียวที่อยุ่ใกล้กัน
เวลาเครียดๆเลยหาวิธีระบายไม่ได้ นั่งกินข้าวคนเดียวมาเป็นเทอม
คิดถึงสมัยที่ยังสนิทกันดี มีกันสองคนแต่ไม่เหงาเลย
อยากกลับบ้านก็กลับไม่ได้
วงที่ชอบมาไทยหลังจากไม่ได้มาหลายปี แต่กุก้ไปดูไม่ได้ ที่พึ่งทางจิตใจกู แต่กุไปหาไม่ได้
กุเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครเลย เครียดคนเดียว เหงาคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว อยู่คนเดียวจนเหงาทนไม่ไหวแล้ว มันอยู่ได้ แต่ต้องไม่ใช่ทุกวันขนาดนี้สิ กุก้น้องกรวันที่จะได้เจอเพื่อนได้อะไรบ้าง ได้มีความสุข แต่มันไม่มี
มันเหมือนแบบ เรื่องเล็กๆ(ที่ไม่เบ็กสำหรับกู)มารวมตัวกันหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานเรื่องเพื่อน กุก้เลยbreak down into pieces
จัดการจัวเองไม่ได้ เหมือนหลงทาง หาทางออกไม่เจอ
ที่บ้านก้ซัพพอร์ทดี แต่กุก็ไม่ได้กลับบ้านอยู่ดี ตอนนี้แค่อยากกลับไปกอดพ่อกอดแม่กอดหมา
แต่ก็ไม่ได้กลับบ้านซักที
กุแค่อยากกลับบ้าน อยากไปพักจากเรื่องร้ายๆ ที่เจอมา กลับไปเติมพลัง แล้วกลับมาเข้มแข็งกว่าเดิม
กุรุ้ว่าเรื่องของกุมันไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่สำหรับกูมันหนักหนามากๆ
ไม่ได้อยากตายนะ แต่ไม่อยากอยู่แบบนี้เลย อยากพัก อยากหลับยาวๆสักที แค่อยากพักจากทุกอย่าง เหนื่อยและเสร้าจะตายอยู่แล้ว เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านนะ
>>494 ไม่จำเป็นต้องโทรหรอก เจอหนังหน้ากันทุกวัน แม่งกูทวงจนกูเกรงใจ บอกเดี๋ยวคืนๆ กูไม่เบี้ยวมึงหรอกกก แต่ไปแดกอะไรแพงๆได้ กูแดกน้ำถุง5บาท10บาท กูแม้แต่ผ้าอนามัยยังไม่มีปญ. ซื้อเลยต้องไปขอเพื่อนคนละแผ่น
เรื่องตังนี่แม่งไว้ใจใครไม่ได้จริงๆ คนที่คิดว่าไว้ใจได้กลับไม่ได้ เห็นว่าลำบากเลยให้ไปทั้งๆที่กูก็ลำบาก
อ้ายปัญญาอ่อน ให้คนอื่นยืมตังเองแล้วเสือกมาบ่น คราวหลังมึงจงจำใส่กบาลไว้ว่าให้เพื่อนยืมตัง มีสามทางเลือกคือเสียเพื่อนหรือเสียตัง หรือเสียทั้งเพื่อนทั้งตัง เห็นแล้วทุเรศ ผ้าอนามัยยังไม่มีตังซื้อมันต้องจนขนาดไหนกันเสือกโชว์ป๋า เค้าจำบุญคุณตอนมึงให้ยืมไม่ได้หรอก เค้าจะจำได้แต่ตอนมึงทวง
โชว์ป๋าเชี่ยไรเนี่ย555 มันต้องมาเกาะแข้งเกาะขาคิดว่าใครอยากให้ยืมวะถ้ามันยุ่งยากขนาดนี้ กูก็คิดว่าจนปญ. จริงๆแล้วถึงได้เเทบจะสิงกู ส่วนผ้าอนามัย ก่อนให้ยืมกูมีปัญญาซื้อนะ ซื้อหมดร้านเลยก็ยังได้ แต่พอให้ยืมไปแล้วก็ไม่มีตังซื้อไง โชว์ป๋าเชี่ยไร ลำดับให้ถูกก่อนลูก55555
ปล. วันนี้พี่อิดาวเรียนเสร็จก็กลับบ้านเลยว่ะ สงสัยเเดกชานมหมดแล้ว ไม่ต้องมายืมกูแล้วนะเงินเดือนออกวันที่27 ออกปุ้บกูก็จะซื้อผ้าอนามัยไปคืนเพื่อนคนละโหล่
มึงก็ไปจริงจังกับโทรลเนอะ
ดาราเกาหลีฆ่าตัวตายอีกแล้วเสียดายจัง
อ้าวเชี้ยกูไม่ได้เข้านานเลยไม่เห็น
ชีวิตจริงแม่งคงเป็นอีช้างน้ำขนาดช้างยังไม่เยสแถมไม่มีเพื่อนเลยอยากมีตัวตนในโม่ง เดี๋ยวกูอัพแพชแอดบลอคในสมองแป๊ปกูก็จะอ่านข้ามเม้นมึงไปละ อิอิกำ
พอในบ้านจากที่เคยอยู่กัน 3 คนแล้วเหลือแค่สองคนแมร่งเหงาอย่างบอกไม่ถูกเลยว่ะ อยากจะตายตามไปด้วยอีกคน
>>499 คนนี้กูว่าสุ่มเสี่ยงสัสๆ ตั้งแต่ก่อนซอลลี่ไปแล้วด้วยซ้ำ เคยพยายามมาแล้วรอบแต่ไม่สำเร็จ พอซอลลี่ไปนี่แม่งความเสี่ยงพุ่งไปอีก 1000 หน่วย ... อีกรายที่น่าเป็นห่วงสัสๆ คือทย แต่รายนี้เห็นว่ากำลังรักษา+มีครอบครัวตามประกบอยู่ ไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียว ก็หวังว่าจะผ่านไปได้จนหาย เอาจริงเมนกูแต่ละคนนี่สุ่มเสี่ยงทั้งนั้นอ่ะ ส่วน IU นี่กูไม่แน่ใจ ไม่ได้ติ่ง รู้แค่ว่าสนิทกับฮารากับซอลลี่ แต่ถ้าเจ้าตัวไม่ได้มีปัญหาเรื่องสุขภาพจิตมาก่อนก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ ก็คงแค่เศร้าตามปกติ
พี่อิดาวมึงยังมีหน้ามาให้กูออนไลน์ให้อีกหรอ อิดอกกกก
ky ขอระบายหน่อย
แฟนกูตั้งใจขุนกูให้อ้วน บอกว่ากูอ้วนแล้วน่ารัก
อ่านมาถึงตรงนี้อย่าพึ่งด่ากู คือกูไม่ได้อวบๆนิดหน่อยแล้วดัดจริตว่าตัวเองอ้วนนะ
คือตอนนี้แบบอ้วนเหี้ยๆเลยน่ะมึง ไม่ใช่อวบอั๋นนมใหญ่แบบในหนังโป๊ กูสูง 173 หนักเกือบแปดสิบละอิเหี้ย ร่างควายสัด
ตอนจีบๆกันหนัก 60 ตอนนี้อ้วนไม่ไหวแล้ว แต่มันก็บอกกู
ตลอดว่ากูน่ารัก กูสวย ทำหน้าตาแบบกูเชื่อสนิทว่ามันคงคิดแบบนั้นจริงๆ
กูงงมาก ตาบอดหรอวะ แบบมันเป็นคนซื่อๆ จริงใจ
แต่คือสถานะตอนนี้ กูรู้สึกแย่สัด เกลียดตัวเอง ไม่มีความมั่นใจ ไม่กล้าออกไปข้างนอก
กูพยายามลด นน อยู่ มันก็แบบนอยกูว่าลดทำไม พอกูบอกจะไปวิ่งนะ มันก็บอก ไม่ต้องไปหรอก คนเยอะ / ตอนนี้ดึกแล้ว เปลี่ยวนะ
ให้พาไปว่ายน้ำมันก็ไม่พาไป กูเลยต้องคาร์ดิโออยู่ที่บ้านเอา กูพยายามคุมอาหาร แต่มันก็ขยันซื้อของกินมาให้แดก พาแดกตอนดึกๆ
ตอนนี้กูเริ่มสงสัยว่ามันวางแผนฆ่ากูรึเปล่า ให้กูอ้วนตาย หรือน่าเกลียดจนไม่มีคนมาจีบ
ตอนเย็ดกันก็ลำบาก เป็นอุปสรรคนะมึง มันพยายามจะอุ้มกูท่าอุ้มแตง คือมึงจะบ้าหรอ ดูสังขารกูก่อน ถ้าอยากเย็ดท่าอุ้มแตงทำไมไม่พากูลดน้ำหนักแทนที่จะขุนกูล่ะอิเหี้ย กูโมโห ฮือออออออออออออออออออออ
แฟนกูสูง แต่ผอม หน้าตาโอเค พอเดินด้วยก็ทำให้กูรู้สึกแย่ เสียเซลฟ์อะ เพื่อนมันก็นิินทาว่ากูทุกครั้งที่เห็นหน้ากู ทำไมแฟนมึงอ้วนวะ แฟนมึงอ้วนขึ้นเยอะเลยนะ กูรู้สึกแย่มาก ซึ่งเสียเซลฟ์เข้าไปใหญ่ ทำไมต้องทำแบบนี้วะ
คือมันก็ความผิดกูเองนั่นแหละ ปากก็ปากกู เป็นกูเองที่แดกลงไป
กูหลงไปกับคำพูดมันมาก บอกว่ากูน่ารัก กูนุ่มนิ่ม กูก็ยังไม่เอะใจว่ากูน่าเกลียด จนปล่อยตัวอ้วนเป็นตุ่ม กูนี่มันควายจริง
เอาเป็นว่ากูเชื่อว่ามันรักกูนะ ห่วงกู นึกถึงกูตลอด ไม่ใช้ความรุนแรง มีเวลาให้ แต่มีแค่เรื่องนี้ที่กูไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนเราถึงอยากให้คนรักเรามีสภาพแบบนั้นได้วะ แต่ยังไงกูก็จะพยายามลดต่อไป ไม่งั้นเบาหวานแดกแน่ๆ
ขอบคุณที่รับฟัง
จากนี้ไปจะพยายามมีสติไม่พูดถึงเค้าในทางไม่ดี ขออโหสิกรรมให้นะ อย่าจองเวรกันอีกเลบ
คือกูมีแฟน เป็นซึมเศร้า แล้วเวลาเค้าดิ่งเค้าก็จะมาหากูเสมอ กูก็อยากฮีลเขานะ อยากให้เขามีความสุขขึ้น ให้เขาหายดิ่ง แต่บางครั้งกูก็ไม่ใช่ว่ากูจะอยู่ในสถานะที่ไปปลอบคนอื่นได้อ่ะ บางครั้งกูก็กำลังรู้สึกเหี้ยกับตัวเองอยู่ จนกูตั้งใจเมินข้อความเขา เพราะกูรู้สึกว่ากูไม่ไหวจริงๆอ่ะ แต่เขาก็อาการหนักกว่ากู กูรู้สึกเห็นแก่ตัวแปลกๆ
แล้วคือทุกครั้งที่กูต้องให้กำลังใจเขามันเหนื่อยมาก กูพูดอย่างเดิมๆทุกวัน ว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหน กูไม่ได้โกรธเขา แต่เขาก็ยังคิดมากเรื่องนี้อยู่ กูควรทำไงดีวะ กูเหนื่อยมากจริงๆ แล้วเขาพูดเหมือนกับว่ากูไม่เข้าใจเขาเลย หรือกูไม่ห่วงเขาเลย ทั้งๆที่กูก็บอกเขาแล้วว่ากูเป็นห่วงเขามากๆนะ
การที่กูเมินข้อความเขาบางครั้งนี่กูทำถูกแล้วรึเปล่าวะ
>>509 เลิก จริงๆนะถ้าไม่ไหวคือเลิก เพื่อนกูผชมันมีแฟนแล้วแฟนมันก็ใช้ซึมเศร้ามาอ้างเวลาทำตัวแย่ๆ จะเลิกก็ขู่ว่าถ้าเลิกกันฆ่าตัวตายแน่ๆจนเพื่อนกูไม่กล้าไปไหน สุดท้ายเพื่อนกูอาการหนักกว่าแฟนมันอีก จนพวกกูต้องไปบอกพ่อแม่เพื่อนให้เขาไปคุยกับพ่อแม่ผญ สุดท้ายก็เลิกกัน ผญก็ไม่เห็นว่าจะฆ่าตัวตายอะไร เอาชีวิตตัวเองไว้ก่อนจะแคร์คนอื่นเถอะว่ะ
Ky
กลับมาใจเต้นกับเพศเดียวกันทั้งๆที่มีแฟนแล้ว กูควรทำยังไงดี
ส่วนตัวกูเคยเป็นเบี้ยน แบบไม่ทอมดี้นะ หญิงทั้งคู่ แต่ในตอนที่กูคบกับแฟนเก่ากูยังแต่งหน้าแต่งตัวไม่เป็น เลยดูไม่สมหญิงเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละ พอเข้ามหาลัย กูเริ่มหัดแต่งหน้าแต่งตัวมากขึ้น บวกกับกิจกรรมมันเยอะเลยห่างๆกันไป พอกลับมาอีกทีก็ทะเลาะแล้วเลิกกัน มองหน้ากันไม่ติด
ในตอนที่คบกับแฟนเก่า กูไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่น ไม่ได้กรี๊ด ไม่ได้มองสาวสวย กูไม่สนใจเพศไหนเลยจนกูเข้าใจว่า กูอาจจะไม่ได้คนที่เพศ กูชอบที่บุคคล กูเป็นผู้หญิงปกติ และกูก็แค่ชอบคนๆนี้ อะไรทำนองนั้น
จนกูมีแฟนใหม่ เป็นผู้ชาย เพื่อนมัธยมก็จะแซวว่าเป็นสาวแล้วอะไรแบบนั้น ซึ่งกูก็ไม่ได้สนใจ เพราะกูก็ยังเป็นเหมือนเดิม ชอบคนที่บุคคล ไม่ได้สนใจคนอื่น ผู้ชายอื่น ไม่ใจเต้นกับผู้ชายหล่อ
คบกันไปปีนึง ความสัมพันธ์ราบรื่นมากจริงๆ รักกันมีเวลาให้กัน แต่มีครั้งนึงที่กูได้ไปเที่ยวกับเพื่อนหญิงสองคน แล้วกูก็หวั่นไหวให้เขา กูมองว่าเขาน่ารัก แล้วก็เกิดความรู้สึกแบบเดิมๆ นึกถึงมัธยมอะ
กูแม่งรู้สึกผิดมาก หลังจากรู้ตัวกูเลยเริ่มห่างๆ การพูดคุยกูปกติเหมือนเดิม แต่พอรู้ตัวว่ากูมีความคิดแบบนั้น กูก็รู้สึกแย่มาก รู้สึกผิดกับแฟน กูรักแฟนจริงๆแต่ห้ามความคิดไม่ได้ รู้สึกผิดชิบหาย กูควรจะทำยังไงดีวะ
>>512 ประเด็นมันไม่ใช่มึงสับสนว่าชอบเพศเดียวกันหรือเพศตรงข้ามแล้วล่ะ แต่คือมึงมีแฟน แล้งมึงไปหวั่นไหวกับคนอื่นอีก แค่นั้นเลย ไปถามตัวเองให้ชัดว่ากับแฟนจะยังไงต่อ อย่าเพิ่งโฟกัสเพศชายหญิง เอาแค่ความรู้สึกว่าชอบแฟนมั้ย อยากไปต่อมั้ย หรือชอบคนอื่นมากกว่า แค่นั้นแหละ
>>512 >>513
พิมพ์มาเหมือนอ้างเหตุผล ประเด็นคือมึงหวั่นไหวกับคนอื่นถูกปะ แต่เอาจริงกูมองว่าไม่แปลกนะถ้าจะหวั่นไหวกับมนุษย์คนอื่น (หรือกูศีลธรรมต่ำทรามไป) เหมือนผู้ชายมีแฟน ถ้าเพื่อนสาวมาให้ท่าอะไรให้ หรืิอเอาง่ายๆบางคนถ้าหน้าตาสวยๆ พูดจาหวานๆ ก็หวั่นไหวได้แล้วปะ แต่ห้ามใจได้ที่จะไม่คล้อยตาม ขึ้นอยู่กับว่าตัวมึงคล้อยตามมั้ย มันมีอะไรเกินเลยจากนั้นมั้ย ความคิดมันห้ามยาก เห็นคนหล่อมองเหลียวหลัง มีผัวแล้วเจอผู้เปคมันก็คิดได้ เห็นสาวสวยก็มองเก็บไปว่าวมันก็ได้ คือมนุษย์เราจะมีเสน่ห์หรือเหี้ยไรดึงดูดได้ไม่แปลก แต่ต้องไม่คล้อยตาม เก้ตมะ
ท้อว่ะมึง ขอบ่นในนี้หน่อยนะ แค่ต้องการใครสักคนรับฟังอ่ะ ;-;
มาเรียนอยู่ต่างประเทศคนเดียวได้จะ 5 เดือนละ ช่วงหลังๆมานี้ทั้งท้อทั้งเหงามาก ประเด็นหลักคือเรื่องการเรียนด้วย
ตอนป.ตรีกูเรียนคณะที่แบบว่าค่อนข้างจะไปทางปฏิบัติหมดเลย พอป.โทมาเจอทฤษฎีล้วน ละยังไม่ใช่ภาษาแม่เราอีก มันแบบต้องปรับตัวรับความรู้เยอะมาก กลายเป็นว่ากูทำงานออกมาได้ไม่ดีเลย เฟลอ่ะ คือเวลาทำงานกลุ่มอ่ะทุกอย่างโอเคนะ กูช่วยงานเพื่อนได้เยอะมาก คะแนนก็ออกมาดี แต่พอต้องทำงานเดี่ยว พอกูไม่มีคนช่วยวิเคราะห์ว่าสิ่งที่อ.ต้องการคืออะไร กูแบบได้คะแนนห่วยมากอ่ะ มีชิ้นนึงที่กูไม่ผ่านด้วยซ้ำ คือนึกละโคตรเศร้าที่ตัวเองเสือกแบบไม่กล้าถามคนอื่น คือทุกคนแม่งดูแบบเรียนตัวใครตัวมันอ่ะมึง เค้าไม่ได้หวงความรู้หรอกแต่กูเองที่รู้สึกว่าไม่กล้าไปวอแวเค้ามากไป กลัวเค้ารำคาญ เหมือนไปเป็นฝ่ายถามเค้าอยู่ฝ่ายเดียวไรงี้ รู้สึกเหมือนตัวเองโง่มากที่เคยคิดว่าสอบติดแล้วอนาคตจะดี ทุกอย่างจะราบรื่น ไม่ได้เตรียมใจมาเลยว่าตัวเองจะเรียนไม่ไหว อีดอก เห้อ55
อีกอย่างนึงคือกูไม่มีคนสนิทเลยอ่ะ มันแบบ กูไม่ได้ปิดตัวเองขนาดนั้นนะ กูไปแฮงค์เอาท์กับเพื่อนบ้าง ทั้งคนในคลาส คนในหอ แต่คือมันก็เป็นระบบเพื่อนทั่วไป ไม่ได้มีใครที่สนิทกันถึงขั้นแบบเปิดใจคุยปัญหา หรือกอด/สกินชิพได้ กูเป็นมะนุดชอบแตะตัวเพื่อนมากมึง แบบกอดเพื่อนบ่อย นั่นนี่บ่อย พอมานึกว่าไม่ได้แม้แต่จะจับมือใครมาตั้งหลายเดือนแล้วคือแม่งโคตรเหงา กว่าจะได้กลับไทยคืออีกตั้งครึ่งปี คิดถึงครอบครัวกับเพื่อนมากเลยอ่ะ ฮือ
เออ อีกอย่างที่ที่กูอยู่คนไทยน้อยด้วย คือคนที่อาศัยอยู่นี่อ่ะพอมีแต่คนที่มาเรียนมีน้อยมากกก กูรู้จักคนไทยที่มหาลัยแบบไม่เกิน 5 คนอ่ะ แล้วมีคนนึงที่กูสนิทแต่เค้ากลับไทยหลังจากกูมาอยู่ได้ 2 เดือนเองมึง55555555 เศร้ามาก และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่กูได้กอดใครสักคน ฮือ
ขอโทษนะถ้ามันอาจจะดูผิดห้อง คือกูเห็นแหละว่ามีห้องเรื่องเรียนกับห้องอยู่ตปท. ไรงี้ แต่กูไม่ได้ต้องการคำแนะนำอะไรมากหรอก แค่ต้องการใครสักคนที่รับฟัง จากคนแปลกหน้าสักคนก็ยังดีอ่ะมึง ขอบคุณมากๆนะที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ถ้ามีใครสักคนอ่าน T_T ไปอ่านหนังสือต่อละ เห้อ
ทุกคนเป็นควยไรกันไปหมด จะให้กูอ่านใจพวกมึงได้เหรอ สัสสสส ควยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
กูรู้สึกเหมือนกูปฏิเสธอะไรใครไม่ได้เลยมึง ไม่ใช่พวกคนไกลๆตัวหน่อยนะ มาขอให้ทำนั่นทำไรงี้ กูบอกไม่เอาไม่โอเคได้ แต่พอเป็นเพื่อนสนิทๆหน่อยหือครอบครัว กูรู้สึกว่าแม่ง ถ้ากูบอกไม่เอาไม่ชอบอะไรขึ้นมาแม่งจะไม่พอมจกู จะโวยวายมั่งน้อยใจมั่ง บางทีก็เหมือนไปคิดมากต่างๆนานา คือบางอย่างกูก็แค่ไม่ชอบ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเขาหรือเขาไม่ดี จนกูไม่กล้าพูดอะไรเลย จะเรื่องที่กูไม่ชอบหรือปฏิเสธอะไร ทั้งที่คนอื่นแม่งเอาแต่ติกู ไม่ชอบให้กูทำนั่นทำนี่
แม่งก็ไม่รู้จะทำไง กูก็ไม่อยากให้ใครรู้สึกไม่ดีไง แม่งเป็นอะไรกันนักหนา
เคนแอบรักใครมานาน แต่ไม่รู้ตัวรึเปล่า… แต่สุดท้ายเราก็มารู้ตัวตอนที่อยู่กันคนละ timeing
คือสมัยที่เราม ต้น เรา ไม่ค่อยสนใจเรื่องความรักอะ แค่เด็กบ้าอนิเมะ ไม่สนใจผู้ แต่เราดันเป็นติ่งนักแคสเกมคนนึง นางเล่นแต่เกมแนวๆแบ๊วๆ นิสัยนางก็ออกจะนุ่มๆฟูๆ เราชอบมากๆ จนแอดเฟรนในเฟสไป ก็ด้วยความเป็นเด็กเราก็คุยไปตามภาษาเด็กออกแนวน่ารำคาญพี่เขาก็ไม่ได้รำคาญเราเลย พอมีช่วงนึงตอนนั้นเด็กๆมันฮิต ตั้งรูปโปรคู่กัน เราโพสว่า [อยากมีคนตั้วรูปคู่ด้วยจัง แล้วพี่เขาก็มาเม้นบอกว่า ตั้งด้วยกันมั้ยค้าบ ไอเราก็คิดว่าเล่นๆเราเลยไม่ทักไม่ตอบ รู้สึกเสียดายมากอ่ะพอโตมา555] หลังจากนั้นเราก็เริ่มโตมีแฟน [คบกับแฟนคนแรกเพราะเขาตามตื้อมา2ปี เลยคบด้วยเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนพากันเรียนกันเล่น ] แต่ก็ติดตามพี่เขาเรื่อยๆ 5ปี เห็นพี่เขาสุขบ้างทุกข์บ้างเราก็ib ไปปลอบใจบ้างด้วยความเป็นห่วง จนตอนนี้รวมๆแล้วรู้จักพี่เขามา9 ปี เราเพิ่งรู้ตัวว่าชอบพี่เขามากตอนที่เรามีแฟนคนแรก แล้วพี่เขาก็ โสด พอดี แต่เรามีแฟนเราทึ้งแฟนไม่ได้เราต้องซื่อสัตว์และรับผิดชอบ แต่ว่าสุดท้ายแฟนก็ทึ้งเราไปหาผู้หญิงใหม่อยู่ดี ตอนนั้น เราเคว้งมาก และที่สำคัญพี่เค้ามีแฟนแล้ว จุกๆอ่ะ พี่เขาก็ทักมาถามไถ่บ้าง ช่วงนี้เห็นน้อวเครียดๆมีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้นะค้าบ เราก็แบบทำไมพี่ต้อวดีกับหนูแบบนี้ พี่ทำกับทุกคนแบบนี้หรือเปล่า คนดัง[พี่เค้ายอดคนติดตาม8แสนจะ9แสนแล้ว]มาคุยกับคนธรรมดาอย่างหนูเนี้ยนะ คือแบบเราทั้งนู้สึกปลื้มพี่เค้าและก็ชอบพี่เค้าเหมือนกัน ปัจจุบัน เราก็มีแฟนใหม่แต่ถึงจะนิสัยไม่ค่อยตามที่เราชอบแต่เราก็อยู่ด้วยกัน คืออยู่บ้านเดียวกัน บางทีแฟนก็แอบเล่นไลน์คุยกับผญเรามีหลักฐานถ่ายคลิปไว้แต่แฟนก็ไม่ยอมรับอ้างว่าโดนแฮก????บ้ามาก เราอยากเลิกแต่เราไม่มีที่ไป ส่วนทางฝั่งพี่เขาก็มีความสุข แต่เราก็เข้าใจว่า รักไม่จำเป็นต้องครอบครองเราเห็นคนที่เราชอบมีความสุขก็พอแล้ว ^^
ทำไมกูถึงนอย หรือโกรธอะไรง่ายจังวะ แค่ไปร้านขนมร้านไหนตักไอติมแล้วราดนมให้คนอื่น แต่ไม่ราดให้กูกูก็รู้สึกนอยละ โกรธละนะ อยากวันนี้กูก็มาตกปลาเค้าก็สั่งข้าวกัน(3คน) กูสั่งพร้อมคนอื่น เค้ามีให้คนอื่นแต่ไม่มีให้กู กูก็ไม่ได้ทวงมันรู้สึกจุกในคอสัส กูอาจจะง้องแง้งมากไป กูคงดูเหมือนมาขอเค้าแดกมากแน่ๆ เฮ้อ กูคงต้องหัดแต่งตัวดีๆซะแล้ว
มึง กุเพิ่งห่างกับเพื่อนสนิทจนเลิกสนิทกันไปแล้ว มันเกิดขึ้นเร็วมาก กุเคยคิดว่าเราสนิทกันมาก แต่เวลา2เดือนที่ไมาได้เจอกันแต่คุยกันมันคงสร้างระยะห่างกว่าที่กุคิดไว้ เขาเลยมีเพื่อนสนิทคนใหม่ไปแล้ว กุพูดจริงๆว่าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไม่ได้พูดจาไม่เข้าหูเลย เป็นผู้ฟังที่ดีเสมอเวลาเขาโทรมาระบาย ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ห่างกันนานเกินไป แค่โทรคุยไลน์คุยมันคงเชื่อมมิตรภาพเอาไว้ไม่ได้
พอเริ่มรู้สึกเหมือนเพื่อนสนิทไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าแล้วกุรู้สึกเลฟเอ้าท์ กุน้อยใจแหละ กุเลยเฟดออกมา และค้นพบว่าเขาไม่ได้คิดจะติดต่อกุกลับมาเลยเหมือนกัน
กุเคยเปิดใจบอกเขา เขาบอกเขาขอโทษที่ละเลย ขอโทษที่จัดการตัวเองไม่ดี ตอนนั้นกุก็ยังเสียใจอยู่แหละ
คุยเสร็จ วันนั้นก็ดี เหมือนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่จริงๆกุก็ยังนอยอยู่ ไม่รู้เพราะกุทำตัวนอยอยู่มันเลยรู้สึกว่าจะเอาอะไรอีกก็ขอโทษแล้วไง รึเปล่านะ มันเลยยิ่งห่างไปกว่าเดิมอีก
หลังจากที่คุยกันวันนั้นก็เหมือนเดิม เผลอๆแย่กว่าเดิมทำเหมือนกุไม่มีตัวตน ไม่ชวนไปไหน ไม่กินข้าวด้วยกัน ไม่เจอกันเลย แต่ไปกับคนอื่นตลอดเวลา
จากนั้นสักพักกุก็ตัดสินใจว่าเอาวะ ให้โอกาสตัวเองและเพื่อนอีกสักครั้ง ไหนๆก็ได้ลองคุยกันแล้วว่าเราไม่โอตรงนี้ ถ้าเขาไม่เริ่ม เราลองเริ่มทำตัวเหมือนเดิมละกัน ลองชวนไปกินข้าว โทรไปคุย แต่มันห่างเหินมาก เขาจะบอกว่ากินข้าวแล้วอ่ะเสมอ ชวนกินปิ้งย่าง บอกโอเค พรุ่งนี้นะ แต่พอวันต่อมาติดต่อไม่ได้แล้วอ้างว่าเอ้ยโทดอ่ะ หลับยาวเลย โทรไปคุยก็2-3นาทีวาง โทรชวนไปไหนบอกไม่อยากออก สักพักไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่คนนั้น บอกจะไปกัน3คน ถึงวันจริงไม่มีใครชวน ไปกันเอง2คน บอกว่าคิดไปเองว่ากุไม่น่าจะว่างเลยไม่ได่ชวน โทดนะ ตอนนั้นกุเฮิร์ตมาก
พอมาตอนนี้ ล่าสุดเห็นมันไปงานไฟที่ตกลงกันไปด้วยกันวันที่คุยกันว่ากุงอนมันนะ ไปกับเพื่อนสนิทแทน โดยทำเป็นไม่เหนข้อความทักไปเตือนของกุ กุคิดว่านั่นคือคำตอบของเขาแล้วว่าอยากเป็นเพื่อนกับกูอยู่ไหม ตอนนั้นเหมือนแบบ เป็นเหตุที่กุตัดใจได้อ่ะ กุคิดว่ากุพอแล้วแหละ ทั้งๆที่กุเป็นฝ่ายน้อยใจ แต่เขาไม่ได้ง้อ ไม่ได้แคร์ มีแต่กุที่ทำเหมือนง้อ พยายามชวนไปไหนมาไหน แต่เขาก็ไม่เลือกไปกับกู คนที่เขาแท็กในเฟซ/สตอรี่ไอจี จากที่เคยเป็นกู ก้กลายเป็นเพื่อนใหม่ของเขา กุเลยรู้สึกตัวแล้วว่าตรงนั้นไม่ใช่ที่ของกูอีกแล้ว เพื่อนสนิทของเขาไม่ใช่เราอีกแล้ว และคงไม่มีวันกลับไปเป็นเรา
วันต่อมากุเลยโพสภาพไปงานนั้นคนเดียวแม่งเลย แล้วมันทักมาว่า “ไปทำไรอ่ะ” โอ้โห กูถามจริงๆว่ากล้าถามได้ยังไง ถามมาได้ยังไงว่ากุไปทำอะไร ไปขี้มั้งอีควย ตอนนั้นเก้วกราดในใจมากๆ วันต่อมาทักมาคุยกับกูแบบปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกลับไปเป็นเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนปิดเทอมที่เรายังสนิทกันดี กุไม่รู้ว่าอะไรทำให้อยู่ๆมันทักมาคุยแบบนั้น เหมือนหลายเดือนที่กุเหงาอยู่คนเดียวไม่มีจริง เหมือนกุฝันไป เหมือนความรอยของกุไม่ได้เกิดขึเนจรอง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากที่กุโพสภาพประชด กุโมโหมาก ทักมาทำไม ถามทำไม ทำไมเหรอ เพิ่งรู้สึกผิดเหรอ เพิ่งนึกได้เหรอว่าทำอะไรกับใจกุลงไป ทักมาตอนนี้ทำไม ตอนนี้ไม่ว่ามึงจะทำอะไรกุก้ไม่อยากกลับไปเป็นเพื่อนมึงแล้วโว้ย ไม่เอาแล้ว ไม่ต้องการมึงแล้ว มันเกินขั้นน้อยใจเป็นเสียใจเสียความรู้สึกแล้ว
กุไม่รู้กุพลาดไปตรงไหน และพูดตรงๆว่าถึงจุดนี้กุก็ไม่อยากรู้แล้ว กุเสียความรู้สึกมากๆ มันไม่น้อยใจแล้ว แต่มันเสียใจมากๆ จนกุไม่อยากรู้อีกแล้วว่าเขากับเพื่อนใหม่มีความสุขสนิทกันขนาดไหน ไม่อยากกลับไปสนิทด้วยแล้ว แต่กุก็ยังเสียใจอยู่
เหมือนกุโดนหักหลังจากคนที่เชื่อใจที่สุด
มันเหมือนกุโดนแฟนทิ้ง เหมือนอกหัก แต่มันหนักกว่านั้นอีกอ่ะ มันไม่ใช่แฟน แต่มันคือเพื่อนสนิทที่กุคิดว่าเราจะสนิทกตลอดไป เพื่อนที่แชร์ทุกช่วงเวลาในชีวิตที่รู้จักกันมาให้กันและกัน สนิทกันมานานมากๆ แต่ห่างกันแค่ใน2เดือนที่ปิดเทอม กุเสียใจมากจริงๆและคิดว่าคงยังไม่เลิกเสียใจเร็วๆนี้ แต่อย่างน้อยกุก้ทำใจได่แล้วว่าเราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
>>522 ต่อๆ
ใครอ่านจนจบก็ขอบคุณ ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร55
กุอึดอัดมากที่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัว ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เพื่อนสนิทคนอื่นของกุไม่รู้จักคนนี้ แค่นี้กุก้เล่าระบายจนมันเบื่อแล้ว แต่กุยังเสียใจอยู่อ่ะ อีกอย่างคือกุก้สนิทกับคนนี้ที่สุดๆๆๆด้วย แต่เสียมันไปละ กุแค่อยากระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนฟังว่ากุนู้สึกยังไง ขอกำลังใจให้กุหน่อยสิแง ถ้าใครไม่เกทว่าเสียเพื่อนเส้าขนาดนี้เลยเหรอวะ ให้มโนว่าโดนแฟนทิ้งก็ได้ เผื่อจะเกท555 กุว่าแม่งเจ็บพอกะนดลย สำหรับกูเสียเพื่อนเจ่บกว่าเสัยแฟนอีก กับเพื่อนกุไม่ได้เผื่อใจว่าจะเลิกคบ แต่กับแฟนกุยังเผื่อใจว่าอาจจะเลิกกันไง
เปนกำลังใจให้กุมูฟออนจากการเลิกคบเพื่อนด้วยนะ55555 หวังว่ากุจะเจอชีวิตที่ดีกว่านี้ อนึ่ง กุเฮิตมากเพราะกุมาเรียนไกลบ้านไหลเพื่อนสนิทคนอื่นทุกคน คนนี้คือคนเดียวที่กุสนิทที่สุดตอนที่กุอยู่ไกลบ้าน เก็ทไหมอ่ะ แบบ อยู่ไกลบ้านไกบเพื่อนสนิทคนอื่นทุกคน มีคนนี้ที่สนิทที่สุด พอเลิกสนิทกันกุเคว้ง เพราะกุไม่มีใครอีกแล้วที่สนิท ในสถานที่ที่ไม่ใช่บ้านนี้ ชีวิตเหงาๆมีเพื่อนคนนี้คนเดียว มีเพื่อนคนอื่น แต่ไม่สนิท กุอยากกลับบ้านทุกวันเลยฮือ เกทใช่ไหมว่าการหาเพื่อนสนิทมันไม่ได้ง่าย ไม่ใช่ว่ากุอยากมีก็มีเลย มันใช้เวลา แต่กุเสียใันไปแล้วอ่ะแง กลัวคนหาว่ากุบ้าบอทแค่เสียเพื่อนคนเดียว ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรแต่อย่าซ้ำเติมกุเลยนะ แผลกุยังใหม่
หงุดหงิดกะเรื่องบางคนที่แบบ บอกวกับคนอื่นว่าพ่อแม่หวงมากกก แต่งตัวอะไรไม่ได้เยอะ พ่อแม่ไม่ให้มีแฟนจะแต่งตอน30-40ไรงี้ แต่จริงๆแอบมีแฟนตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม พาเข้าโรงแรม ไปถึงไหนต่อไหนละ ก็มีแค่แฟนคลับเท่านั้นแหละที่เชื่อ
>>515 กอดนะมึง กุเข้าใจมึงนะแง อาจจะไม่มากเท่าไหร่ แต่กุก็เรียนอยู่ต่างประเทศเหมือนกัน ช่วงแรกๆมันยากมากๆๆๆๆๆ ท้อจนซึมเป็นส้วมซึม แต่กุหวังว่ามันจะดีขึ้นสำหรับมึงนะ กล้าๆถามไปเลย ใครรำคาญก็เปลี่ยนคนถาม5555 ไม่กล้าถามเพื่อนก็ถามอาจารย์เอา เราต้องหาวิธีเอาตัวรอดอะเนาะ ใจกล้าๆไว้ มึงทำได้
กุคือเพิ่งห่างกับเพื่อนสนิทคนเดียวที่สนิทที่ประเทศนี้ กุคิดว่ากุเข้าใจนะว่ามันเคว้งคว้างขนาดไหน เรื่องเรียนว่าเครียดแล้ว เรื่องเพื่อนเครียดกว่าว่ะ5555 ทุกปัญหาผ่านไปได้ถ้าเรามีเพื่อน แต่ชิบหาย ไม่มีว่ะ55555 กุขอให้มึงได้เจอคนที่ใช่เร็วๆ ขอให้มึงเจอเรื่องดีๆในสักวัน สู้ๆนะมึง
>>526 ตอนนั้นยอมรับเลยว่าผูกกับมันคนเดียวจริงๆนั่นแหละ คง ก็อย่างที่บอกว่าอยู่ตปท ทั้งประเทศสนิทกับมันคนเดียว พอมันห่างไปกุก้เคว้งอ่ะ เหมือนยืนอยู่คนเดียวในปะเท้ดส้นทีนนี่
เมื่อก่อนก็อยู่ได้แหละ แต่พอมีเพื่อนก็ไม่มีใครอยากกลับไปเหงาขนาดนั้นอีกแล้วอ่ะ อย่างน้อยก้กูคนนึง555555
ขอขยายก่อนว่าแบบ กุก้ไม่ได้วอแวเขาหนักอะไร ที่ทักไปชวนก็แค่เดือนละ2-3ครั้ง ไม่ได้ว่าแบบจิกทุกวันจนน่ารำคาญ คือกุก้ใช้ชีวิตของกุไป ไม่ได้เกาะติดอะไรเพื่อนขนาดนั้น แค่นานๆทีนัดเจอแต่ก็คือห่างแบบไม่เจอกันเลยหลายเดือนมาก
แล้วที่บอกว่าเพื่อนสนิทก็มีวันเลิกสนิทกันอันนี้ก็ใช่ กุก็รู้ เกิดขึ้นกับกุมาหลายคนแล้ว แต่กุคงพลาดไปที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ว่าจะเกิดกับเพื่อนคนนี้ กับคนอื่นถ้าเกิดขึ้นกุก็เสียใจแต่ไม่บ้าบอแบบนี้ นั่นแหละกุไม่ได้คิดมาก่อนว่ามันจะเกิดกับเพื่อนคนนี้ที่กุรู้สึกว่าแม่งเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตละ ที่กุคงมโนไปเองเฉยๆ แต่ตอนนี้กุทำใจได้ละไงแค่เสียใจอยู่ อย่าด่ากุมากเลยนะตอนนี้เบิกเนตรแร้ว
แต่ประเด็นที่กุร่ายยาวเกิน4000อักษรที่โม่งให้คือกุแค่โมโหที่มันรู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป แต่ยังกล้ากลับมาทำตัวปกติกับกูแค่นั้นแหละ ถ้าเลือกจะเลิกสนิทกันก็โอเค กุยอมรับได้แล้ว กุก้เลิกทักเลิกดันทุรังไปเป็นเดือนแล้ว แต่เปนห่าไรอยู่ๆทักมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กุดูเหมือนง้อมึงมากเลยตอนนี้จะกลับมาแล้วว่างั้น แต่กุไม่ต้องการมันแล้วไง ตอนนี้กุเลิกผูกแล้ว อยู่คนเดียวมาหลายเดือนแล้ว ชีวิตโอเคดีมากๆแล้ว แล้วอยู่ๆกลับมารื้อฟื้นให้กุโมโหทำไมแค่นั้นแหละ
>>527 ถ้าจะด่าก็ไม่เป็นไรจ้า กุด่าตัวเองได้ ตอนได้สติกุก้ด่าตัวเองไปเยอะอยู่ว่าเปนห่าไรแค่เพื่อนคนเดียว
กูไม่รู้ต้องไปห้องไหน ขอบ่นมู้นี้ละกัน
กูมีรุ่นน้องคนนึง รู้จักกันตอนกูทำค่ายคณะ (ก่อนซิ่วมาตปท.) ตอนนี้น้องเค้าก็อยู่ไทยอ่ะแหละ กูก็พอรู้มาบ้างว่าน้องเค้าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไรประมาณนี้ แล้วก็เคยมีปัญหาบ่อยๆ ซึ่งช่วงแรกๆกูเห็นน้องเค้าบ่นลงไอจีสตอรี่ก็ไดเรคไปแหละว่าเอ้ยแกมีอะไรมาบ่นกับเราได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว แต่พอเป็นแบบนี้บ่อยๆกูก็พาลไม่อยากไดเรคไปหาแล้วอ่ะ เพราะเหมือนเค้าไม่ได้ใส่ใจในข้อความของกูขนาดนั้น 55555 แล้วก่อนหน้านี้น้องเค้าเคยทำให้กูรู้สึกหมาๆหน่อย เพราะกูไดเรคไปตอนน้องเค้าน้อยใจแฟน ประมาณว่าให้ใจเย็นๆค่อยๆคุยกัน แต่น้องก็ยืนยันมากว่าเลิกแน่ๆพี่ ไรงี้ สุดท้ายก็ตามปกติ คืนดีกันจ้า กูคือแห้งเรย
แต่ล่าสุดที่ทำให้กูอึดอัดมาก ไม่กล้าไดเรคไปถามด้วย ก็เพราะว่าน้องเค้าบ่นลงไอจีสตอรี่+โพสต์ไอจี+โพสต์เฟสบ่อยมากๆ อย่างน้อยๆวันละ 1 โพสต์ ประมาณว่าอยากตาย ตายๆไปซะก็ดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พยายามฆ่าตัวตาย อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ อย่ามารักนางหลังจากนางตายไปแล้ว/ใกล้จะตาย คนที่รักนางจริงๆก็มีแค่แฟนนาง (คนเดียวกับข้างบน แต่แฟนนางก็ดีแหละ มีพาไปหาหมอต่างๆ ) ตัดพ้อตั่งต่าง ฯลฯ
กูรู้สึกว่ามันเนกาทีฟกับกูมากๆ จนบางทีกูก็คิดในใจหลังเห็นโพสต์นาง ประมาณว่าอยากตายนักก็ตายๆไปซักทีดิ (ขอโทษที่พิมพ์แบบนี้นะ ;--;)
แล้วคือกูสงสัยว่าทำไมไม่มีใครบังคับนางให้หยุดโซเชียลวะ เห็นปกติไปหาหมอ หมอก็จะห้ามโซเชียล แล้วที่นางทำไปคือต้องการเรียกร้องความสนใจงี้ป่ะ
บอกพ่อว่าอยากเข้ามหาลัยพ่อก็ชอบแซวว่าไปหาผช อย่างเดียวเลย อึดอัดอะ ความจริงคือก็ ส่วนนึง55555555แต่ตอนนี้มันว่างอยากหาไรทำเช่นไปเรียน ตอนนี้ว่างจนรู้สึกไร้ค่าเลย ไม่ชอบให้เค้าแซวอย่างงี้อะทำไงดี ขอแค่วิธีปรับมายด์เซ็ตพอ บอกพ่อตรงๆมันกระดากสำหรับกูอ่ะ พ่อหกสิบละ วัยนี้ปกติป่ะวะ
>>529 มึงสนิทกับเขาป้ะล่ะ ถ้าไม่สนิทมากก็ลองกดมิ้วไอจี หรือซ่อนโพสต์เขาไหมมึง เอาแบบไม่รับรู้ กูว่ากูพอจะเข้าใจ กูก็มีคนที่เนกาทีฟมากๆอยู่หน้าเฟส หน้าทวิต หน้าไอจีอะไรงี้เหมือนกัน ถ้าเป็นแอพที่ไม่ค่อยเล่นก็เฉยๆ แต่ถ้าเล่นบ่อยก็มิ้วไปเลยเว้ย คือถ้าเราเริ่มรู้สึกแย่ คนที่เราต้องเซฟไว้ก่อนคือตัวเรานะ อย่าไปทนเลย
กูไม่รู้ว่ากูเป็นใคร และ คนอื่นก็ไม่รู้ว่ากูเป็นใคร กูจำไม่ได้และจำได้บ้างว่ากูต้องการทำอะไร กูเหมือนแค่ว่ากูต้องการอย่างนั้นๆอย่างนี้ไปเรื่อยเลยวะมากกว่าจะทำจริงๆ
พอกูทำอะไรไปแล้วกูชอบตั้งคำถามว่าทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไร หรือแม้กระทั่งก่อนจะทำอะไรก็ตาม กูโลกแคบสัดๆ เห็นแก่ตัวฉิบหาย พยายามทำทุกอย่างของทุกอย่าง
เพื่อให้ได้ความต้องการหรือการทำตามความต้องการตัวเองหรือการทำจริงๆมากกว่าที่จะลงมือทำจริงๆ เพราะกูไม่เคยทำอะไรจริงๆ จริงๆหรือว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้
กูโทษทุกอย่างเลย(แม้กระทั่งตัวเองนะ ถ้าไม่มีวงเล็บนี้คนอ่านจะคิดว่ากูโทษทุกอย่างยกเว้นตัวเองหรือว่ารวมตัวเอง)
กูจำอะไรไม่ได้เลย
เพราะฉะนั้นเหมือนสิ่งที่กูหมายถึงว่ากูจะทำอะไรจริงๆไหม
เพราะฉะนั้นมันก็เป็นความเชื่อแบบหนึ่งมากกว่าว่าจริงๆแล้วมันเป็นยังไง
เพราะฉะนั้นมันเปลี่ยนแปลงเปลี่ยนไปถึงขีดสุด และมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
เพราะฉะนั้นมันไม่มีอะไรอยู่แล้ว
กู"จะ?"เริ่มต้นใหม่อีกครั้งจากสิ่งที่ทำให้มึงอยู่กับความเป็นจริงที่จะเป็นเงื่อนไขที่ทำให้มึงกลับมาเป็นเหมือนไม่เหมือนเดิมอีกครั้ง
สิ่งที่กูจำได้เพียงแค่ว่ากูชื่ออะไรกูอายุเท่าไหร่และกูเกิดวันไหนเท่านั้น เพราะกูโลกแคบมากเกินไปมากๆ แถมกูอายุมากแล้ว
(มากหมายความว่ากูพยายามทำอะไรบางอย่างจากการที่กูคิดเอง?ทำตามคนอื่น?ว่ากูคิดว่ากูต้องการอะไรมากกว่ากูต้องการจริงๆแล้วก็ก็อยยู่กับสิ่งนั้นมาตลอดทำให้กูกลายเป็นคนแบบนี่ มากกว่าจะลงมือทำใหัเห็นผลจริงๆ กูเป็นคนที่.....)(พวกมึงช่วยคิดหน่อยกู.....แค่ไหน)
คือกูหมายถึงว่าแล้วกูจะรู้ได้ยังไงว่ากูต้องการอะไรจริงๆ
กู 533 534 นะ
กูแบบกูไม่อยากทำอะไรเลยและกูก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร คือกูเหมือนอยู่คนเดียวจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่กูก็มีความพยายามบางอย่างที่จะทำให้กูรู้ว่ากูเป็นอะไร (กูเป็นคนมีปัญหาว่ะ)(แล้วเหมือนกูดันเสือกแก้ปัญหาไม่ได้ทั้งๆที่ในทางกลับกันกูก็พอมีความสามารถที่จะแก้ปัญหาได้)(เอาง่ายๆกูขี้เกียจมาเป็นเวลานาน)
กูไม่รู้ว่าพวกมึงเคยเจอคนประเภทเบียวแบบกูรึป่าว กูไม่อยากคุยกับพวกที่ทำตัวเบียวๆเลยว่ะเจอมาหลายคนและคุยแล้วรู้สึกแปลกสัสๆ คือบางครั้งก็ชอบเอาเรื่อง Original character ของตัวเองที่กูไม่อยากรู้มาเล่าให้ฟัง แล้วก็ชอบส่งรูปวาดมาให้ดูตลอดเลย อันนี้กูไม่รู้นะว่ามันเป็นเรื่องปกติของคนวาดรูปรึป่าวที่จะส่งรูปวาดให้ดูตลอดแบบว่าวาดเหี้ยอะไรมาส่งให้ดูทุกครั้งอ่ะ แต่เพื่อนสนิทกูมันก็เป็นสายวาดนะมันไม่เคยส่งให้กูดูเลย กูก็เป็นสายวาดเหมือนกันกูก็ไม่เคยส่งรูปวาดให้ใครดูเลยนะยกเว้นแต่ส่งให้ช่วยติหรือไม่ก็วาดให้อ่ะถึงจะส่งให้ แต่แม่งส่งให้กูดูตลอดเลยแล้วส่งมาแบบไม่ได้บอกด้วยนะว่าให้ติมั้ย แต่เหมือนจะส่งให้กูชมรูปวาดอ่ะ ช่วงหลังๆรู้สึกว่ารำคาญมากๆเลยว่ะ
มึง เรื่องของเรื่องคือ กูทะเลาะกับเพื่อน
แล้วทุกวันนี้เวลากูกลับมาคิดมากเรื่องนั้นกูก็จะฝัน แล้วในฝันคือกูทำไมอะไรไม่ได้เลยน้องจากดึงเพื่อนไว้แล้วถามว่าทำไมไม่คุยกันดีๆ ทำไมถึงทิ้งกูไป มันเป็นเรื่องที่คุยดีๆก็คุยได้อ่ะมึง
แล้วมีเพื่อนคนนึงที่แบบ จู่ๆก็ด่ากูแล้วก็บล็อคกูทันที ทั้งๆที่กูยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย คือ คือมัสแบบ กูไม่รู้ตะเล่าดีเทลยังไงอ่ะสำหรับเรื่องนี้ แต่กูมาบ่นลงในนี้เพระกูทรมานกับเรื่องนี้มานานมาก
ในกลุ่มนั้นมีคนนึงที่กูแคร์เขามากที่สุด แต่ แต่ความโง่ของกูก็ทำเขารู้สึกไม่ดีมาเยอะอ่ะมึง มีครั้งนึงกูเบลอ มีคนมาถามว่าแอคหลุมนี้จองใคร กูที่เบลอมากก็เผลอตอบไปตรงๆว่าของเพื่อนกู แต่กูก็พูดนะว่าถ้าเขาไม่รับมึง มึงก็อย่ายุ่งกับเพื่อนกูเลย แต่เพื่อนกูคนนั้นก็โมโหแหละ ก็ตึงๆกันไป
กับอีกรอบนึงที่ฉันไปเล่นกับคนที่เขาไม่ชอบ อันนี้กูไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เพื่อนที่เหลือก็คือมองกูไม่ดีมากๆ บอกกูว่ากูเปลี่ยนไปอย่างนู่นอย่างนี้
แต่ตอนนั้นกูก็พูดอะไรไม่ได้เลยอ่ะ กูก็ได้แต่เงียบๆ ร้องไห้ให้อีกกลุ่มฟัง แต่ไปๆมาๆการทำแบบนั้นทำให้กูโดนด่าอีกว่าเรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นเหรอ ต้องเอาเรื่องที่ทะเลาะไปปรึกษาคนอื่น
กูแบบ มึง กูรักกลุ่มนั้นมาก แต่ความเด๋อของกูก็พรากกูไปจากพวกเขาอ่ะ กูรู้ว่ากูผิดเต็มประตู แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่ให้อภัยกูเลยวะมึง ทั้งๆที่ที่ผ่านมามั้งกูทั้งเขาก็ประคองกันมาดีมาตลอดอ่ะมึง
กูไม่ได้อยากให้มันจบลง แต่พอมันเป็นงี้ความเศร้าก็เปลี่ยนเป็นความโกรธ ตอนนี้ก็คือแค้นในส่วนที่เขาด่ากู บอกว่าเป็นเจ้าหญิงอะไรงี้ ไบโพล่าร์ คือมันเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจกูมากๆอ่ะ
กูไม่ได้อยากเล่าให้เพื่อนกูดูไม่ดีเลยเพราะกูรู้ว่ากูผิด แต่แบบ กูวาบานได้ว่ามันมีแค่2เรื่องที่กูพูดไป ทำไมแค่2เรื่องเขสถึงให้อภัยกูไม่ได้
กูพยายามยื้อแล้วมึง แต่คนนึงคือแม่งแบบ ไม่เอาอะไรกูเลยทั้งๆที่คนที่มีปัญหาเ้วยบ่อนสุดไม่ใช่อขาด้วยซ้ำอ่ะมึง
กูพยายามไม่แคร์แล้วนะแต่กูก็ฝันร้ายถึงมันทุกครั้ง กูอยากหลุดพ้นจากบ่วงนี้ กูทรมานมาก ทุกวันนี้คือกูอยากตาย กูทำเหมือนมีความสุขแต่กูอยากตาย โดนเฉพาะคนที่กูแคร์ที่สุด กูเห็นเขามีความสุขมากขึ้นหลังจากกูไม่อยู่ตรงนั้นแล้วกูก็ยิ่งแบบ
ที่ผ่านมากูทำเขาอึดอัดมาขนาดไหนวะ
กูเปลี่ยนไปตรงไหน กูถามตัวเองมาตลอด
มึงกูทรมานมากจริงๆกับเรื่องนี้ กูอดทนมาตลอดแต่กูไม่แยากบ่นลงที่ไหนแล้ว กูแยากจะจบเรื่องนี้ในหัวตัวเองแต่ความรู่สึกทุกอย่างก็รั้งกูไว้อ่ะ
จนบางทีกูก็แบบ กูควรตายมั้ย ถ้ากูไม่มีตัวตนอยู่เลยกูก็ไม่ต้องรู่สึกอะไรอีก กับพวกเขาคงมูฟออนได้อยู่แล้วหลังกูตาย
กูอยากตายทุกวัน กูอยากมีความสุขนะ แต่กูก็อยากตาย ถึงจะรู้ว่าแม่งไม่ช่วยแก้ไขเหี้ยอะไรเลยก็เหอะ
สุดท้ายนี้ ถ้าเพื่อนกูซักคนมาเห็นนะ
ใช่ เราเกลียดเธอขึ้นมาจากการที่เธอด่าเรา เธอมองเราเหมือนเป็นตัวอะไรซักอย่างที่โง่มาก เธิคงสมเพชเราอยู่แน่ๆ
แต่เราปฏิเสธความทรงจำที่มีกับเธอไม่ได้
เราหวังแค่ว่าเธอจะฟังเรา เปิดใจรับเราบ้าง
ขอโทษ
เราเป็นคนขอโทษบ่อยก็จริง แต่อย่าพูดว่า”เบื่อคำขอโทษของคุณ”ได้มั้ย
เพราะเราไม่เคยขอโทษส่งๆเลย
เราไม่รู้ว่าเธอแค้นอะไรเราเธอถึงด่าชามไปถึงเรื่องการเรียนของเราขนาดนั้น ทั้งๆที่เราแค่เคยบ่นให้เธอฟัง แต่เราแค่บ่น เราไม่ได้จะไม่ดูแลตัวเองขนาดที่ว่าเล่นเกมแล้วปล่อยคกอะไรแบบนั้น
แต่ทุกคำพูดของเธอมันดูถูกเรามากจนเราแบบ เห่ย เธอเคยรักเราจริงเหรอ
เราเสียใจมากอ่ะ เพราะที่ผ่านมา เราแทบไม่เคยพูดอะไรแย่ๆเกี่ยวกับตัวเธอเลย ไม่เคยเลย หลังทะเลาะกันก็ไม่เคย
แค่เธอก็ว่าเราขนาดนั้นอ่ะ
เรื่องที่ทะเลาะพวกเธอยังคงเป็นฝันร้ายของเรามาตลอด
อย่าพูด เหมือนเราไม่รู้สึกได้มั้ย
ขอร้อง
เขื่อว่าถ้าเขามาเห็นคนไม่พ้นกูโดนบอกว่าเป็นนางเอกที่ขอบเรียกร้องความสนใจอีก(ทั้งๆที่ที่ผ่านมากูไม่เคยเรียกร้องจากใครนอกจากงอแงใส่เพื่อน) คือกูแบบ 5555 กูแค่อยากระบายให้มันหมด โดยที่ไม่มีใครต้องมาปวดหัวร่วมกับกูอีก
บางทีแค่อยากคุยกับเขา แต่โดนใครไม่รู้นู่นนี่หวงเขารอบตัว เป็นแค่ฟลว.เหมือนกัน ทำตัวเบียวขนาดนี้ คือกุเซ็งนะ อยากคุยกับเขาอีกมากๆ แต่เห็นพวกนั้นแม่งทวีตกันเรื่องเขา หวงเขา คนเห็นมันก็เฟลป่ะ อิสัส บางคนอาจจะคิดว่าซ่อนพวกนางก็ได้ แต่เขาก็ดันสนิทกับพวกนางไง เขาทวิตปุ้บพวกนางแม่งก็ขึ้นมาอยู่ดี ซ่อนไม่ได้เพราะกูแค่อยากอ่านที่เขาทวิตแค่นั้นเอง กูเลยบึ้มแอคแม่งเลย รักตัวเองนะแต่ในใจแม่งโคตรคิดถึงเขาเลยว่ะ
พอใกล้วันเกิดตัวเองละอืดอัดชิบหาย กูไม่อยากให้ใครมารับรู้วันเกิดกูทั้งนั้น ไม่อยากให้ชื้อเค้กมา หรือแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ ที่บ้านกูมีแค่กูไม่มีใครฉลองวันเกิดให้ แต่เด็กจนโตก็ไม่ค่อยได้รับของขวัญจากเพื่อน มีแต่เป็นฝ่ายให้เรื่อยๆ ละพอวันเกิดตัวเองมีแต่คนที่ไม่สนิทที่มาอวยพร
มันเป็นแบบนี้เรื่อยๆจนกูเฟลจนปลงอะ วันเเกิดปีก่อนกูก็ไปนั่งดูหนังเงียบๆคนเดียว เคยชวนคนในบ้านไปทานข้าวก็ไม่มีใครว่างไป เกลียดตัวเองที่พอถืงวันแบบนี้ก็มีความคาดหวังกับที่บ้านด้วย วันเกิดตัวเองกูต้องหาข้ออ้างเพื่อหนีไปอยู่คนเดียวตลอด โครตเช็ง
ไม่รู้จะไปถามกระทู้ไหน
กูไม่ค่อยมีสังคม จะถือว่ากูโลกแคบไหม
แล้วเอาจริงๆกูรู้สึกว่ากูไม่ค่อยรู้อะไรเลยด้วย แต่กูคิดว่ากูโลกแคบอะแต่ไม่รู้ว่าโลกแคบนี้คือคนส่วนใหญ่หมายถึงยังไง
เหนื่อยกับการพยายามเรื่องเรียน คือ เรียนวิชานี้มา 4 เทอม ได้เอฟทุกรอบ แล้วมันเป็นวิชาพื้นฐาน เครียดแบบแพนิคขึ้นมาเรื่อยๆแบบอาทิตย์นึงแล้ว อยากตายแบบ แค่นี้มึงทำไม่ได้เหรอ ทำไมทำไม่ได้ เสียเวลา เสียเวลามาก ขอจารย์ดูข้อสอบก็ไม่ให้ดู ติดต่อจารย์กะไม่ได้ ไม่ได้สนิทกับจารย์หรือมีเรื่องกัน ตั้งใจเรียน เพื่อนที่ได้เอวิชานี้ก็ช่วยติวให้แล้ว ทำไมมันไม่ผ่านอยู่อีกวะ มั่นใจมากในการทำข้อสอบมั่นใจแบบ ผ่านแน่ๆวะ สรุปคือ เอฟ กูท้อแบบ กูอยากตาย กูอยากหนี กูไม่ไหวแล้ว เทอมที่ 4 แล้วนะ พูดกับแม่ไม่ได้ พูดกับเพื่อนไม่ได้ กับแฟน แฟนก็ถามแต่ไม่ตั้งใจเหรอ กูตั้งใจแบบ กูอ่านหนังสือ จนกูท่องได้ว่าบทไหนเป็นยังไงยกตัวอย่างอะไรบ้างแล้วอะ กูไม่รู้ว่ากูเอฟเพราะอะไร แล้วเจอการที่คนอื่นถามว่าทำไมเอฟ ไม่อ่านเหรอ ไม่ทำตั้งใจเหรอ กูอยากตะโกนใส่ว่ากูตั้งใจสุดชีวิตกูแล้ว เท่าที่กูจะทำได้แล้ว แค่นี้กูก็เครียดชิบหายแล้ว กูต้องทำยังไงอีกวะ!!!
>>546 จากที่มึงเล่ามามีความเป็นไปได้สองทาง
1คือมึงสอบผ่านแต่อาจารย์ตรวจผิดใส่คะแนนผิด ถ้าคิดแบบนี้ต้องไปคุยกับอาจารย์ให้รู้เรื่อง ยิ่งมึงตกรัวๆขนาดนี้โดยปรกติเค้าต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว
2มึงโง่ สักแต่ท่องจำโง่ๆกับตัวอย่างเดิมๆ แต่ไร้ความเข้าใจ พอเจอโจทย์พลิกหลอกหน่อยก็กระโดดงับ เลยออกมาจากห้องสอบอย่างมั่นใจแต่คะแนนโหลยโท่ย ทดสอบได้ง่ายๆด้วยการหาโจทย์ที่ไม่เคยเจอมาทำ หรือสังเกตดูว่าตอนเพื่อนที่ได้เอสอนมันถอนหายใจบ่อยๆมั้ย
วิชาพื้นฐานชื่อก็บอกว่าพื้นฐาน คนโง่ก็ควรผ่าน ไม่ผ่านคือไม่มีแม้แต่พื้นฐาน
บางคนแม่งก็หน้าด้านนะ ติดเงินกูอยู่หมื่นกว่าเป็นปีไม่คืน บากหน้ามาขอกูอีกหมื่น อ้างว่าจำเป็นๆๆ จำเป็นทั้งปีแหละวะ ครั้งนี้อ้างเรื่องพ่องตายต้องใช้เงินทำศพ ดูซิว่าไอ้ที่อ้างหลังงานศพจะได้ประกันโน่นประกันนี่จะเอามาใช้ให้หลังปีใหม่นี่จะโดนพี่น้องคนอื่นหักไปเหลือกลับมาคืนกูเท่าไหร่
>>550 มันอ้างว่าพี่น้องคนอื่นออก มันเป็นคนโตจะไม่ออกได้ไง แม่งเว้ย
ช่างเหอะ ให้ๆไปแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแล้ว ครั้งหน้าบากหน้ามาอีกช่วยตัวเองละกัน บัย
ถึงจะกลัวแม่งไม่ได้เงินกูจะแอบขโมยของในบ้านกูไปก็เหอะ (ไอ้คนขอยืมมันเป็นคนงานในบ้านกู ทำงานให้พ่อกูมาเป็นสิบๆปีจนพ่อแม่กูไว้ใจ ก็ไม่คิดว่ามันจะกล้าหรอก แต่ไม่รู้ว่ะ คนเราเวลาจนตรอกจะทำอะไรลงไปบ้างก็ไม่รู้ กูเสียวๆแค่เรื่องนี้แหละ)
อึดอัดแต่เรื่องไร้สาระพวกปัญญาอ่อน ไม่รู้มีกระทู้แบบนี้ไว้ทำไมพวกไม่อดทน กากๆๆๆๆ พวกขี้แพ้ loserrrrrrrr
อิจฉาเพื่อนว่ะ เกิดมาก็หน้าตาสวย ความสูงพอดี เรียนเก่ง บ้านรวย พ่อแม่เพียบพร้อม ไม่ต้องพยายามเหี้ยไรมาก ออกมาตัวแดงๆก็สวยเลย กูนี่เกิดมาก็ขี้เหร่ จน ที่บ้านก็ชอบพูดล้อปมด้อยจนไม่กล้าเข้าสังคม กว่าจะมาถึงขั้นนี้เหนื่อยมาก!!! แต่ก็ยังไม่ได้ถึงครึ่งของเพื่อนที่สวยๆเลยโว้ย เกิดมาสวย หุ่นดี นี่ privilege เยอะจัง ทั้งมีช้อยส์เลือกเพื่อน เลือกแฟน บางคนก็ไปเป็นนางแบบ นี่ก็อยากเป็นนางแบบแต่ไม่มีอะไรนำพาไปถึง เบื่อตัวเองมาก อยากไปทุบหน้า ต่อกระดูกแม่ง
ใครที่บอกหน้าตาดีดีจังอิจฉานี่ไม่จริงอะ อยากตายอะ แม่งรู้จักใครก็ต้องลาตลอดทั้งชีวิต ไม่มีใครใกล้ตัวหรือปรึกษาใครไม่ได้เลย คุยกับใครก็ไม่ได้ เคยช่วยคนคนนึงที่เป็นซึมเศร้าจนเค้าหายแต่สุดท้ายเค้าก็ทิ้งละบอกเราไม่ดีพอไม่ดูแลตัวเองหรือช่วยเค้า อยู่แล้วไม่มีความสุข เค้าถึงขั้นกรีดคัดเต้อใส่แขนกับกินยาตามหมอรัวๆ เรากลัวว่าจะเป็นอย่างนั้นบ้างแล้วย้อนกลับมาไม่ได้แล้วอะหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย แทนที่จะทรมาณแบบนี้ก็อยากหายไปทั้งอย่างนี้เลย เรื่อยเรียนทั้งๆที่ควรเริ่มได้แล้วแต่ก็ดรอปจนผ่านไปเป็นปีแล้วเพื่อนก็คงหาไม่ได้ง่ายๆแล้วคนอื่นมีกันหมดแถมเรียนมเอกชนทุกวันนี้เปราะบางมากอะรับไม่ไหวจริงๆแต่ก็ไม่กล้าฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเอง เคยทำวันนึงใช้ไม้แขวนเสื้อตีไปเรื่อยๆจนหักแล้วมันบาดเท้าเลือดไหลก็รู้สึกลืมความเศร้าไปได้แปปนึงหรือมันอาจจะช่วยจริงๆ รู้แหละว่าคนอื่นก็ช่วยไม่ได้หรอกแต่ตัวเองก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้วแล้วต้องทำยังไง
ขนาดลำดับยัง555ใส่เลย ;-; เห้อม
>>554 เมื่อก่อนกูก็เคยคิดแบบมึงเวลามีเพื่อนสวยๆ แต่ข้อดีก็มีนะ คือเรา look up to เขาได้อะ เอามาเป็นแรงผลักดันในการเปลี่ยนตัวเอง ของกูนี่หนักกว่ามึงอีกเพราะคนสวยใกล้ตัวคือน้องกูเอง อะไรดีๆ ตกไปอยู่น้องกูหมดเลย ส่วนยีนเด่นของครอบครัวเช่นดั้งแหมบ โหนกแก้มสูง หน้าบาน คอสั้นนี่หล่นใส่กูหมด แต่น้องกูก็ไม่ได้พอใจในตัวเองนะ นางก็ look up to คนสวยคนอื่น ไอดอลเกาหลีต่างๆ คนสวยเขาก็มีคนสวยกว่าที่เขาอิจฉาเหมือนกัน อย่าไปคิดมาก มึงปรับปรุงตัวให้มึงพอใจตัวเองเวลาส่องกระจกก็พอ อะไรไม่ชอบก็พบหมอ
เหนื่อยว่ะ ทำไมจะต้องเอาให้ได้อย่างใจทุกอย่าง กูคนกลางเดินเรื่องมันหนักใจนะ พอไม่ได้ก็มาว่า ทำไมทำให้ไม่ได้เรื่องแค่นี้ จะเอาๆๆ อย่างเดียว ไม่ฟังเหตุผลกับบ้างเลย พอมีปัญหาก็ปัดมาทางกูอีก ซวยตลอด ผิดไปหมด เบื่อๆๆๆๆๆๆ
เมื่อวานจะสั่งของจาก etsy ชะล่าใจ วันนี้ดูอีกที sold out ไปละ กูแบบ เห้อม
>>554 เหมือนกันว่ะ รู้สึกพยายามเหี้ยๆแล้ว ทั้งคุมอาหาร ออกกำลังกาย นวดหน้าทาครีมแม่งทุกวี่ทุกวัน แต่งหน้าจนโปร แต่ยังไงพวกพื้นเพไม่สวย หน้าบาน เป็นสิว แม่งก็สวยสู้พวกเกิดมาสวยไม่ได้ แล้วถ้าแม่งไม่ได้มีผลอะไรนอกจากแค่สวยกูนี่จะไม่ไรเลย แต่สังคมเสือกชอบคนหน้าตาดีไง กับคนสวยก็ทำตัวดี ยกยอแต่กับคนสวยจนกูรู้สึกไร้ค่าไปเลยไอ้เหี้ย เหมือนที่พยายามมาแม่งไม่ได้ช่วยอะไร ต่อให้สวยขึ้น แต่ก็ยังไม่พอ ต้องสวยอย่างพริตตี้เน็ตไอดอล ต้องผอมหุ่นดีเหมือนนางแบบ ต้องขาว ต้องหมวย เป็นผู้หญิงแม่งลำบากชิบหาย แม่งต้องเพอเฟกไปหมดทุกอย่าง พอหน้าตาไม่ตรงค่านิยมแม่งก็เหมือนไร้ค่า
อยากระบายเฉยๆนะ เราเป็นผู้ชายนะ คบกับแฟนคนนึงมาหกปีละ ตอนคบกันแรกๆก็ปกติดีนะอืมแต่หลังๆ เขาบอกว่าเราเปลี่ยนไป เหมือนหวานกับเขาน้อยลง แต่คือเราก็คิดว่าตัวเองเหมือนเดิม แต่อันนี้ยอมรับเลยนะว่าเราเริ่มทำงานช่วงสองสามปีหลังละมันอาจเป็นเหตุผลหนึ่งไรงี้ ทีนี้ เขาก็เคยบอกนะว่าเขาเป็นไบชอบทั้งชายและหญิง (แฟนเป็นผู้หญิงนะ) จนมีวันนึงน่าจะเจ็ดแปดเดือนก่อนเขามาบอกว่าตอนนี้เขาคิดกับเราไม่เหมือนเดิม ยังรักอยู่แต่รู้สึกน้อยลงแล้ว เขาอยากให้เราปรับตัวเพราะเขาอยากมีเราอยู่ในวงกลมของชีวิต เราก็พยายามปรับตัวทำงานน้อยลงจนจะไม่มีแดกละ 555 ที่นี้ช่วงหกเดือนหลังเขาเริ่มเล่นคอมมูแล้วไปคุยกับเด็กผู้หญิงคนนึงแรกๆเราก็ไม่อะไรนะก็เหมือนคนคุยกันปกติแต่หลังมีคอลกันบ้าง มีไปหากันบ้าง คือเราก็ว่ามันมีกลิ่นแหละแต่เราถามเขาว่า รู้สึกอะไรกันคนนี้รึเปล่า ตอนนั้นเขาก็บอกว่าเออไม่ได้รู้สึกไร เราก็เชื่อใจนะ จนเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนเขาก็มาสารภาพกับเราว่า ตอนนั้นที่ถามว่ารู้สึกไหม ตอนนี้รู้สึกแล้วนะ คือแบบ 5555 เราต้องทำไงอ่ะ หกปีอ่ะ แล้วพ่อแม่เขาก็เหมือนอยากให้เราอยู่กับเขาต่อ คือเราก็ยังรักเขาอยู่นะ แต่แบบเราก็อยู่ในสถานะแบบนี้ไม่โอเคอ่ะ บางทีเขาก็ไม่อยากสกินชิพกับเราด้วย คือแบบ 5555 ทำไงว่ะ
มึงกุแบบ กุเป็นคนขี้อิจฉาอ่ะ รอบตัวกุมีแต่เพื่อนดีๆที่คอยซัพพอร์ตกุ แต่พอเขาได้ดีอะไร คือกุก็แฮปปี้นะที่เขาได้ดี แต่ลึกๆในใจกุแม่งอิจฉาเขาว่ะ กุอยากจะแบบ ลดนิสัยนี้ให้น้อยลง สักนิดก็ยังดีอ่ะ เพื่อนกุจะได้รับอะไรดีๆแบบ100% 200% กะเขาบ้าง 0(----(
ทำไงยังไงดีครับ คือผมคบกับเเฟนมาได้สักพักเเล้ว เเต่เเฟนก็ทำดีกับคนอื่น จนคนอื่นก็ชอบเเฟนผม เเฟนผมก็รู้นะครับว่า คนอื่นก็ชอบ เเต่ก็ยังทำดีอยู่ เธอให้เหตุผลว่า เราบังคับให้ใครชอบเราไม่ได้ เขามาชอบเราเอง ผมควรทำยังไงดีครับ ผมมองว่า มันเหมือนให้ความหวังกับคนที่มาชอบอะครับ ผมไม่สบายใจเลยครับ ขอคำปรึกษาหน่อยครับ
คนที่มีคนคุยเยอะมันกลัวไม่มีใครเอามันขนาดนั้นเลยหรือไงวะ
ท้อว่ะ รู้สึกว่าทุ่มความพยายามลงไปเท่าไร อะไรๆ ก็ไม่ดีขึ้นสักที
อ่านหนังสือ อ่านไปเยอะเท่าไรก็ทำข้อสอบไม่ได้เหมือนเดิม โปรเจคที่อดหลับอดนอนทำเลือดตาแทบกระเด็นก็ยังไม่เข้าตาอาจารย์ ฝึกงานที่สมัครไป เตรียมตัวอย่างดีพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็ดันไม่ติด
กูเหนื่อย กูท้อ รู้สึกว่างเปล่ามากในชีวิตนี้ ทำไมถึงได้ทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ทุ่มเทอะไรก็เหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ กูไม่เห็นอนาคตตัวเองเลย ไม่รู้จบไปจะมีงานทำไหม ในขณะเดียวกันคนใกล้ตัวกูอย่างแฟนกูกลับไปได้สวย มีชีวิตเพอร์เฟค เรียนชิลๆก็ได้สี่ คนต่อแถวให้ทุนไม่หวาดไม่ไหว มีแต่อนาคตที่สดใสรออยู่
กูรู้สึกละอายแก่ใจมากๆ นี่ชีวิตกูจะล้มเหลวจริงๆ หรอวะ กูสงสารพ่อแม่ที่เป็นลูกที่ดีให้ไม่ได้ สงสารแฟนที่ต้องมาคบกับคนแย่ๆ แบบกู กูรู้สึกผิดกับอาจารย์ทุกคนที่เมตตาและหยิบยื่นโอกาสให้แต่กูก็ทำทุกอย่างล้มเหลวไปหมด
เชี่ย กูไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว กูเห็นอนาคตตัวเองแค่คนที่ล้มเหลวไปหมดทุกอย่างในชีวิต และคงไม่เหลือความภาคภูมิใจในตัวเองอยู่แล้ว เคยคิดว่ากูจะทำได้ ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย กลับแย่ลงกว่าเดิมซะอีก กูไม่รู้เลยจะทำยังไงต่อไปดี สิ้นหวังแล้ว ...
>>570 เหมือนเห็นตัวเองเลยวาะ กูเคยเป็นอย่างมึงนะ ตอนนี้ก็นังเป็นอยู่แต่มันไม่แย่เท่าเมื่อก่อน
จริงๆชีวิตเราแม่งก็ขึ้นๆลงๆตลอดแต่เรากดดันตัวเองเกินไปจนเลือกจำแต่เรื่องแย่ๆ ทั้งๆที่ความจริงมันก็มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแต่เรากลับไม่ได้ให้ความสำคัญมันเท่าไหร่ แบบกูมีเรื่องดีเกิดขึ้น 10 เรื่อง แต่พอทำงานพลาดครั้งเดียวก็จิตตกคิดว่าตัวเองล้มเหลวไปเลย
เหนื่อยจนอยากตาย
กูเบื่อกับการที่จบมาแล้วหางานที่ตรงสายช่างยากเย็นเหลือเกิน และที่บ้านก็กดดันให้หางานให้ได้ แต่ก็มีเรื่องหนี้สิน ค่าใช้จ่ายต่างๆอีก กูอ่ะอยากได้งานและ แต่พอจะทำ ที่บ้านกลับไม่ให้ ไกลบ้าน ค่าใช้จ่ายเยอะ พอกูจะทำงานในห้างแถวบ้าน ก็ไม่ให้กูทำอีก บอกไม่ตรงสาย จนตอนนี้คือ กูอยากมีเงินเก็บ ไม่ได้อยากเกาะพ่อแม่กินนะ กูอยากอิสระ ไปไหนได้บ้าง เพราะตอนนี้งานไม่มี ช่วยงานที่บ้านก็ไม่ได้ค่าแรง แต่ก็ไม่อยากขอเพราะหนี้สินเยอะพอตัว จะขอทีต้องนานๆที เป็นมึงให้กูทำไงดี ควรหางานทำแบบฟรีแลนซ์ไหม หรือมีแนวทางอะไรที่ทำให้กูได้ทำงานและเงิน แล้วที่บ้านโอเควะ
ตอนนี้คือกูก็รอสอบ และหางานทำเรื่อยๆ
มีใครเป็นนีทไม่มีงานทำ ไม่มีอะไรเลย ไม่ได้เรียน อยู่บ้านเฉยๆบ้างป่าววะ
>>575 ต่อๆ *กูจะกดเว้นวรรค เสือกเผลอกดส่งซะงั้น*
กูจ้า กูอยากอยู่บ้านเฉยๆซักปี2ปี ค่อยไปเรียนต่อ ทำงานไปด้วย ชีวิตม. ปลายสำหรับกูโคตรหนักและเลวร้ายมากๆ เลยอยากพัก อยากนอน อยากอยู่แต่ในห้อง บางครั้งก็ไปเที่ยว เพราะถ้ากูจะเรียนกูก็เอาแต่เรียนกับทำงาน จบแล้วคงง่วนอยู่กับการหางาน คงไม่มีเวลามาทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว เลยอยากใช้ชีวิตช่วงนี้ให้คุ้ม แต่ป้าแถวบ้านแม่งไม่เข้าใจกูเลย
โดนเพื่อนร่วมงานเมิน จากที่เคยคุยกันดี กลายเป็นถามคำตอบคำ คุยแค่เรื่องงาน งานกิจกรรมของบริษัทก็มีแค่กลุ่มของพวกเขาที่ทำ ไม่เคยบอกไม่เคยชวน เอาจริงๆเรื่องแบบนี้กูก็โดนมาตั้งแต่ตอนเรียนแล้วอ่ะนะ รึกูเป็นประเภทที่อยู่เฉยๆก็โดนแกล้งวะ เหนื่อยว่ะ
>>579 มันไม่ทางหรอกที่อยู่เฉยๆแล้วโดนแกล้ง แสดงว่ามีมีอะไรที่ทําให้เขารำคาญ มองได้ทั้งเรื่องนิสัย พฤติกรรม รวมไปถึงรูปลักษณ์ บุคลิก อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีหรือเลว แต่เป็นเรื่องที่เขามันเข้ากันไม่ได้จริงๆ ก็ลองไปลิสท์ดูว่าตัวเองเป็นยังไง ข้อดีข้อเสีย จนกว่าจะหาจุดที่น่าจะทําคนเขาไม่ชอบ ถ้าอยากสานสัมพันธ์ต่อก็ปรับปรุง ปรับตัว แล้วไปเข้าหาคนๆนั้นด้วย
หรือถ้ามันเหนื่อย ก็เป็นตัวของตัวเองเนี่ยแหละ แล้วก็ทนๆไป
ทำไมพ่อแม่ต้องให้กูเกิดมาด้วยวะ บ้านก็จน หน้าตาก็ไม่ดี แล้วแม่ยังเลี้ยงกูด้วยวิธีการกดกูให้ต่ำ ด่าว่ากูไม่สวยบ้าง ไม่เก่งบ้าง จนกูหมดความมมั่นใจ ไม่กล้าเข้าหาใคร แล้วก็มาว่ากูไม่มีคนคบเพราะนิสัยไม่ดี ตอนนี้เริ่มสวยก็ห้ามกูแต่งหน้าแต่งตัว กูเรียนเข้ามหาลัยท็อปได้ก็หาว่ากูเป็นตัวทำลายชีวิตให้แม่ไม่มีความสุขเพราะต้องเอาเงินมาให้กูเรียน ทั้งที่กูก็ได้ทุนเรียน โอ้ย อีเหี้ย อยากตาย ทำเหี้ยอะไรก็ไม่ดี กูอยากรักตัวเอง กูอยากภูมิใจในตัวเอง แต่ทุกครั้งที่กูทำอะไรได้ไม่ดีกูกลัวแม่ด่ามากกว่ากลัวเสียอนาคตอีก ทำไมกูไม่เกิดในครอบครัวรวยๆที่อารมณ์ดีวะ ทำไมต้องมาอยู่ในครอบครัวประสาทแดก โยนแต่เรื่องลบๆให้กัน ไม่เคยคุยด้วยแล้วสนุกหรือหัวเราะเลย พูดแต่ห่าอะไรไร้สาระไม่จรรโลงใจ อีสัส
อยากลาออกจากงานทุกวัน มันเบื่ออะ แต่ก็ต้องทำงานแบบนี้ไปตลอดชีวิตทำไมกูเป็นคนไม่อดทนแบบนี้วะ ถ้ามีเพื่อนวัยใกล้ๆกันหน่อยก็น่าจะพอคุยกันได้มั่งอะจะได้มีกำลังใจไปทำงาน คุยกันแต่เรื่องหาผัวส่องผชกูไม่อินนนนนเบื่อเว้ย คนโตกว่ากูก็สั่งแก้กูก็โดนคุมอยู่นั่นแหละทำไมมึงไม่ไปคุมคนอื่นบ้างเห็นกูเด็กสุดงี้หรอมึงไม่ใช่คนจ่ายเงินกูนะ พยายามปล่อยวางละนะแต่แม่งก็น่ารำคาญอยู่ดี แม่งเอ้ยยยลาออกไปกูก็ต้องเจอแบบนี้อยู่ดีชีวิต ทำไมกูอดทนไม่เก่งวะแม่ง
กูขอระบายหน่อยละกัน กูเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่วาดรูปหาเงิน เก็บเงินไปซื้อของที่กูอยากได้ แล้วเงินที่กูได้ส่วนใหญ่กูก็จะเอาไปเติมเกม ซื้อมือถือใหม่ ซื้อชุดคอสเพล ซื้อของที่กูอยากได้เอง แล้วทีนี้กูตั้งเป้าว่าจะซื้อคอมใหม่ ตอนนี้กูขาดเงินอีกนิดหน่อยก็จะได้คอมใหม่แล้ว แล้วกูดันได้ยินว่ากูอาจจะต้องย้ายบ้าน และเงินเก็บค่าคอมกูมันอาจจะกลายเอาไปเป็นค่ามัดจำที่อยู่ใหม่ ค่าจิปาถะ ค่าเน็ต ค่านั่น นู่ นี่ ครอบครัวกูไม่ค่อยมีเงินเก็บเพราะแค่ค่าแดกแต่ละวันก็หรูแล้ว กูเลยถูกบอกว่า "อย่าพึ่งซื้อคอมใหม่ได้ไหมเก็บเงินไว้เป็นค่าใช้จ่าย" พอกูฟังแล้ว จากที่รู้สึกว่าวาดรูปอีกนิดเดียวก็ได้ของที่อยากได้แล้ว กลายเป็นว่าต่อให้กูวาดไป กูก็ไม่รู้ว่าจะได้ของที่กูต้องการเมื่อไหร่ กูเลยหมดไฟกับการทำงานไปเลยว่ะ แล้วก็ยังไม่มีไฟจะทำต่อเลยด้วย กูพยายามบอกตัวเองว่าทำแบบนี้มันก็ไม่ถูก เราน่าจะทำเท่าที่ทำได้นั่นแหละ แต่เหมือนจิตใจกูมันหมดอารมณ์ไปแล้ว ไม่อยากทำห่าอะไรเลย
กูเกลียดการที่พวกมึงทำกับกูเหมือนเป็นคนนอกแล้วบอกว่าไม่ได้คิดอย่างนั้นคืออะไร กูต้องเชื่อมึงปะ
เห้อ กูเพิ่งต่อยกับพ่อไปเพราะเรื่องเน็ต ดึงเน็ตอยู่นั่น แล้วก็มาพาลหาว่ากูดึงเน็ต กูแค่เปิดคอม มาต่อยกูเฉย เลยสวนแม่ง
ตอนนี้กูเนี่ย อยากตาย
กูขอระบายด้วย กูเกลียดมัน อีเวร อีขี้แอ๊บ แฟนกูก็ชอบจัง ชอบมากไมไม่เลิกกับกูไปหามันเลยวะ หรือรู้ว่ามันไม่เอางี้ออ อห อยากจะเอารองเท้าไปฟาดซิลิโคนให้เบี้ยวสักที
ทำไมกูไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทจริงๆเลยวะ คนเข้ามาก็ผ่านไป คนที่มีอยู่ก็ทิ้งกูไว้ข้างหลังเห็นกูเหมือนคนนอกแต่ก็บอกว่าไม่มีอะไร ปากก็พูดได้แต่การกระทำมึงแม่งตอแหลกันหมดแต่กูผิดเองแหละที่ไม่เข้าหา ไม่ได้พูดเก่ง กูก็พยายามที่สุดแล้วแต่มึงก็มาบอกว่ากูไม่ปรับ กูหยิ่ง ไอสัด กูปรับแล้วมึงเคยจะปรับเข้าหากูบ้างมั้ย
>>592 หาเพื่อนที่นิสัยใกล้ๆกันดิ ความชอบคล้ายๆกัน มันจะไม่ฝืนมาก กูเองก็พูดไม่เก่งนะ เงียบๆเลยแหละ กลัวเพื่อนอึดอัดเวลาไปกับกูสองคนเพราะกูก็ไม่ค่อยพูด ที่ทำได้คือมึงให้ใจไปก่อนเลย คิดว่าเต็มที่แล้วกับเพื่อน ที่กูเจอคนที่ไม่มีเพื่อนสนิทอะเพราะมันไม่ใจกับคนอื่น เจอมาทั้งมัธยมทั้งมหาลัยทั้งทำงาน คนพูดเก่งก็มีนะที่ไม่มีเพื่อนสนิทอะ กูไม่ได้ว่ามึงนะคนเราก็มีหลายสาเหตุแหละ มึงก็ต้องเจอซักคนแหละที่จะมาเปนเพื่อนสนิทมึงได้อะ เพื่อนที่มึงเจอมันจะตอแหลกับมึงทุกคนไม่ได้อะ เลือกคบให้มันถูกกับชีวิตตัวเอง
เครียดดดระบายหน่อย เบื่อชีวิตตอนนี้มาก รสเรื่องงานมันใหญ่มากจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่น โทรมเป็นผีบ้า งานที่ทำก้ไม่มีใครช่วยใดใดได้ แต่คือกุก้โง่ไง อจก็ด่าจังง จะส่งทีไรรสจะตายให้ได้ โดนด่าก็ทรอม่าจิตใจตลอด แถมไม่ใช่แค่ตัวเดียวมีหลายตัว ชีวิตมันเครียดจริงงง ภาวนาให้กุไม่ตายก่อนจบ
อยากรู้สึกมีค่าอะ คือรู้นะว่าก็มีค่าบ้าง แต่อยากมีค่ากว่านั้นอะ อยากเป็นความสุขของใคร แบบฉันสำคัญ อยากเลิกรู้สึกแบบนี้อะ อยากมีความสุขได้ด้วยตัวเอง มีใครมีวิธีคิดแนะนำมั้ย
>>596 เมื่อก่อนกูก็รู้สึกแบบนั้น ลองทำในสิ่งที่ชอบ หรือเลิกยึดติดกับคนอื่นมันก็ไม่หาย พอกูลองปลอบใจตัวเองแบบโคตรขี้แพ้ว่า "ตัวกูโคตรมีค่า แค่คนอื่นมันตาบอดมองไม่เห็นเท่านั้นเอง" อาการก็ดีขึ้นกว่าเดิมมาก ถ้าวิธีปกติทั่วไปมันไม่หายก็ลองคิดแบบตรรกะเพี้ยนๆอย่างกูดู แต่กูไม่เคยอวดตัวเองว่ากูมีค่า หรือไปเหยียดใครว่าตาบอด ตาไม่ถึงนะ55
กูอยากกรี๊ดดดดดดดด อิเหี๊ยยยยยยยยยยยยยยยย แม่งเสือกเป็นเพื่อนสนิทที่รักมาก เวลาทำงานกลุ่มเลยไม่ค่อยอยากว่าไรมาก แต่ผวดหัวว้อยยยยยยยยยยยยยยย
เศร้าว่ะ เศร้าอะไรก็ไม่รู้ จุกจนพูดไม่ออก ไม่รู้จะระบายยังให้มันหายไป กูอยากหาย อยากแตกสลายไปโดยที่ไม่เดือดร้อนใคร โลกนี้ทำไมต้องมาใจร้ายกับกูขนาดนี้
ขอสำลี~ ขอสำลี~ ไม่ได้สำลีกูคงจะตายแน่ๆเลย ไม่ให้สำลีกูหรอ กูจะงอนแล้วนะ!! ถถถถถถถถ ไอ้ง่อย
ทำเหี้ยไรไม่ถูกใจซักอย่าง ใช้ให้กูทำแล้วก็มาแก้ แล้วจะให้กูทำทำไม ทำเองไปเลยจะได้ถูกใจมึง สัส
>>596 การมีค่าในความหมายของแก มันคืออะไร มันใช่คุณค่าในชีวิตจริงๆหรอ
ถ้าตามปรัชญาแล้ว สังเกตุจากการที่แกบอกว่าอยากมีคุณค่า’มากกว่า’นั้น ของรุสโซนะมันเป็นการมองแบบ ‘Amour proper’ แปลตรงตัวคือ self love หรือ self esteem คือเป็นคุณค่าที่ตัดสินจากสังคมภายนอก ไม่ใช่ธรรมชาติของมนุษย์แต่แรกเริ่ม ซึ่งเป็นการรักตัวเองแบบผิด(ในมุมมองรุสโซ
ตรงข้ามกับAmour de soi ก็คือการรักตัวเองเหมือนกัน ในทางธรรมชาติ หรือสัญชาตญาณสัตว์) คือไม่ใช่เป็นธรรมชาติมนุษย์แต่เริ่ม แต่เพิ่งมาเกิดจากการที่สังคมมันมีการแข่งขันเข้ามา ยุคที่มนุษย์เริ่มมีอารยธรรม มีตลาดแข่งขัน จนถึงปัจจุบันเลย
มีการแข่งขันมันก็มีachievementของมัน กลายเป็นคุณค่าถูกมองเป็นความสําเร็จอย่างหนึ่ง อย่างเช่นเราจะมองว่าคนที่สอบได้ที่1 มีคุณค่ากว่าคนที่เหลือ ทําให้สังคมมันมีพวก ideal figure ที่เป็นคนเพอร์เฟค แบบอย่างที่แกอยากเป็นคนสำคัญของคนอื่น อยากเป็นความสุขของคนอื่น
ตามหลักปรัชญาแล้วมันไม่ผิดหรอกที่จะมองคุณค่าในรูปแบบนี้ การมองแบบนี้มันก็มีประโยชน์ของมัน ในการพัฒนาตนเอง แต่ข้อเสียทางจิตวิทยามันจะทําให้แกท้อแท้ใจที่ไม่ได้เป็นแบบนั้น แล้วสูญเสียความเป็นตัวเองไปนะ จากการเปรียบเทียบ และเราก็จะสูญเสีย ‘ความสุข’ ไปด้วย
ส่วนรุสโซก็มองว่า Amour proper เนี่ยบางครั้งมันทําให้เราสำคัญตัวเกินไป ทําให้เกิดความเย่อหยิ่งPride แล้วเกิดความริษยาด้วย ทั้ง2อย่างนี้ทําให้เรามองโลกอย่างไม่เป็นสุขอ่ะ คือมองโลกในแง่ลบว่าง่ายๆ จิตมันก็แย่นะ
ที่เขียนเกริ่นมา อยากให้แกรู้ว่ามันเป็นกลไกทางสังคมสมัยใหม่อย่างหนึ่ง ถ้าเราไม่มีความสุขก็อย่าไปตามกลไกของสังคมนั้นเลย คุณค่าที่สูงสุดของการมีชีวิตคือคุณค่าในตนเองนะ เราว่าเรามีความสุขกับตัวเองอย่างที่แกว่าอ่ะ คือคุณค่าที่สูงสุดแล้ว
เกลียดคนเก่งที่ชอบทำอะไรด้วยตัวเองแล้วโทษคนอื่นหวะ มีงานกลุ่มก็ทำทั้งหมดคนเดียวจนคนอื่นแทบไม่ได้ทำแล้วก็มาโทษว่าคนที่เหลือไม่ช่วย เวลาเล่นเกมหรือกีฬาที่มันต้องแบ่งกันเล่นมันก็เล่นเป็นพระเอกทำแต้มถ้าชนะก็ไม่บ่น แต่ถ้าแพ้ก็โทษคนที่เหลือว่าไม่ช่วยเช่นกันกับตอนทำงาน คนเราแม่งควรทำงานร่วมกับคนอื่นให้ได้ถ้าจำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน ถ้าปรับตัวไม่ได้มึงก็ได้แต่บ่นไปงี้แหละเพราะคนอื่นไม่ได้เป็นแบบมึง
เบื่อการใช้ชีวิตว่ะ มีแต่การแข่งขัน นินทา หักหลัง อยากตายให้จบๆแต่กูยังมีคนข้างหลังอยู่ อยากหายไปจัง
กูไม่ชอบพูดด่าเพื่อนด้วยคำหยาบ ในขณะที่เพื่อนในกลุ่มคือพูดเล่นเป็นเรื่องปกติ กูพูดหยาบนะแต่กูไม่ชอบใช้คำด่ากับเพื่อนว่ะ รู้สึกแย่ยังไงก็ไม่รู้ถึงจะเป็นแค่การพูดเล่นกันก็ตาม จนกูรู้สึกว่าห่างเหินกับเพื่อนไปเลย ขอระบายหน่อยมันอึดอัดมานานแล้วจริงๆ หรือกูควรทำตามเพื่อนเพื่อที่จะได้รู้สึกสนิทกันมากขึ้น
ขอฮาวทูเลิกติดเกมที
ใกล้สอบยิ่งอยากเล่นเกม กูเหี้ยจัง
คนรู้จักกูคนนึงแม่งเพ้อถึงแต่ผู้หญิงที่เขาเลิกกันไปใกล้บ้า ขาดงาน จะฆ่าตัวตายรัวๆมาหลายวันละจนกูรำคาญ สงเคราะห์ดีมั้ยวะ
ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปทำไหม ใครก็ได้มาชนกูทีแต่ขอแบบไม่เจ็บมาก กูเป็นพวกกลัวเจ็บ
>>608 ไม่ผิด นี่ก็ไม่ชอบพูดหยาบกับคนในชีวิตจริง แค่มึงกูยังไม่อยากพูดเลย บางทีมันหยาบเพิ่มอรรถรสได้ก็จริงแต่ถ้ามันกระดากปากก็ไม่ต้องพูดดีกว่า เอาที่สบายใจ ส่วนสนิทไม่สนิท ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความหยาบคายนะ
นี่เพื่อนก็มีพูดไม่หยาบ มันหยาบมา เราไม่จำเป็นต้องหยาบตอบ
เค ขอพื้นที่กูบ่น ไอสัส กูเกลียดความคิดที่ว่าเป็นผู้หญิงต้องมีผัวรวยจะได้สบาย ไอเหี้ยๆๆ คือคนที่บ้านชอบถามกูว่าถ้ามีคนรวยมาขอจะเอามั้ย กูว่ากูก็มีการศึกษามากพอ ที่สำคัญคือกูเป็นไบ ที่ตอนนี้ชอบผู้หญิง ส่วนคนในบ้านนอกจากจะมีค่านิยมควายๆ ต่างๆ นานาอีกสารพัดแล้วยังเข้าใจว่าโลกนี้มีแค่ผู้หญิงกับผู้ชายอีก โอ้ย กูเองก็ไม่เห็นว่าคนที่แต่งกับผู้ชายมันจะมีความสุขซักเท่าไหร่เลย ชีวิตใครชีวิตมันเปล่าวะ มายัดเยียดรสนิยมตัวเองให้คนอื่นทำเหี้ยไร รำคาญโว้ย (แต่กูไม่ได้บอกว่าคนที่ชอบผู้รวยผิด แต่กรุณาอย่ายัดเยียดให้กัน มึงผิดตั้งแต่เป็นผู้ชายที่ชอบกูแค่ภายนอกแล้ว ควาย)
ทำงานกับหีนี้มันน่าปวดหัวจริงๆ
เหี้ยทำงานไม่เป็นระบบ โยนไปโยนมา ไม่รู้จะไปตามงานกะใครแล้วโว้ย เบื่อๆๆๆๆ
ไม่รู้จะไปห้องไหนละ
ใครที่มีประสบการณ์ความเข้าใจไรบางอย่างสูงอัปเดตปัจจุบัน/สถานการณ์ในนี้ให้อ่านหน่อย
ว่าตอนนี้อะไรแต่ละอย่างเป็นไง รู้สึกงง สับสน
ถามในนี้ได้ป่าววะ กูจะไปเที่ยวปีใหม่นี้ กูกะจะลารรวันที่ 2,3 มกราเพราะมันจะได้หยุดยาวแต่คราวอีครูคนนึงแม่งมาบอกว่าวันที่ 2 จะสอบถ้ากูลาวันนั้นจะหักคะแนนกู 20% แล้วบอกให้ลาได้ถ้ามีใบรับรองแพทย์ไม่งั้นก็ให้กูไปทำเรื่องขออนุญาตผอ กูควรชั่งแม่งแล้วลาไปหรือยกเลิกทริปนี้วะ
อีห่า อิพวกผู้ชายโรคจิตมันเป็นเหี้ยไรเนี่ย พิมพ์ด่าว่า อีหีเหม็น อีกระหรี่ หยะแหยงสัส หมดคำจะสสรรหามาด่าชาวบ้านแล้วเหรอ ควยมืงหอมนักละอิสัส มืงก็ออกมาทางหีไหมอีเวร ควย เล่นเกมเจอแต่พวกเหี้ยๆ
นั่งร้องไห้ตอนดูสตาร์วอรส์ไปครึ่งเรื่อง อิห่า ทำไมต้องร้องไห้ให้ผชเหี้ยๆ
เป็นมึงมึงจะเลือกแบบไหนวะ ระหว่าง อยู่ไทยต๊อกต๊อย จบใหม่ได้เงินเดือนหมื่นห้า กับอยู่ต่างประเทศ ทำงานร้านอาหารไทย ได้วันละ 3พัน ตีไปหนึ่งเดือนก็เกือบแสน
กูเหนื่อยวะ น้องกูแม่งระยำสัสหมายุพ่อกูไปเที่ยวต่างประเทศ แล้วให้กูออกเงิน
แดกแกลบยาวละกู
บางทีกูก็รุ้สึกว่าชีวิตนี่แม่งตลกดีอีเหี้ย
กุเป็นคนที่ประวัติคลีนชิบหาย ไม่เคยทำอะไรเสื่อมเสีย ถึงทำก็ไม่มีใครรู้ เรียนจบมหาลัยดีๆติดท๊อปเท็น มีงานมีการทำ รับผิดชอบตัวเองได้ไม่ขอตังใคร
พี่กูเรียนไม่จบ ติดยาค้ายา ขโมยของ มีประวัติฆ่าคนตาย เข้าคุก ไม่มีงานการทำ ไม่เป็นโล้เป็นพาย ไว้ใจอะไรไม่ได้ ของในบ้านขโมยขายหมด ปัจจุบันก็ไปแว้นกับเพื่อน หาแต่เคื่องให้คนในบ้านตามแก้
แต่รู้มั้ยว่าคนอื่นมองกูกับพี่ยังไง แม่งมองกูแบบ กูเอาตัวไม่รอด กูไม่เก่ง กูตามคนไม่ทัน หน้าที่การงานไม่ดี ยังงี้ยังงั้น กูได้ไปดูงานต่างประเทศก็ทำเหมือนกับงั้นๆ กูได้รางวัลก็งั้นๆ กูเป็นคนเดียวในบ้านที่เรียนจบด้วยซ้ำ!! แต่ทำเหมือนกุแม่งกากเดน กูอยากจะเรียนต่อก็ทำเหมือนกับงั้นๆ ในขณะที่พอเป็นพี่กูแม่งก็จะบอกกันว่า ทำใจละ ก็เป็นยังงี้แหละ ชินละ แล้วก็ปล่อยให้แม่งทำตามใจจะชิบหายยังไงก็ช่าง พอมันลุกมากวาดบ้านซักวันก็ดีใจจัดทำเหมือนกับแม่งได้รางวัลโนเบล
ประเด็นคือ ในเมื่อแม่งมีตัวเปรียบเทียบชัดเจนขนาดนั้นว่ากูไม่ได้กระจอก ไม่ได้ล้มเหลว ทำไมถึงมองว่ากูกากวะ มันควรจะต้องรู้สึกแบบล้มเหลวไปคนนึงแล้วแต่อย่างน้อยอีกคนก็ไม่สร้างปัญหาไม่ใช่หรอ ทำไมกลายเป็นว่ากูทำเหี้ยไรไม่เคยดีพอเลย มันดูกระจอก ดูธรรมดา แม่งบ้ากันป่ะวะ ไม่ต้องยกย่องกูก็ได้ แต่อะไรคือการที่มองว่ากูกระจอก ทั้งๆที่กูไม่เคยต้องขอเวินใครด้วยซ้ำ กูไม่เป็นภาระใครนี่คือยังดีไม่พอหรอ ต้องให้กูเป็นพระเจ้าเลยมั้ยมันถึงจะดีพอให้หยุดดูถูกกูอ่ะ
>>627 ถ้ามีงานทำแบบยืนได้แล้ว ออกมาเลย อย่าอยู่ ดูทรงแล้วน่าจะประสาทแดกกับครอบครัว Logic พิการแบบนี้
บ้านมึงคนจีนเปล่า ที่ส่วนมากมักจะเชิดชูลูกคนโต ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายด้วย แต่เอาจริงคนไทยก็เป็นว่ะ ให้ท้ายลูกคนโตเนี่ย
ถ้าเป็นไปได้ ย้ายไปอยู่ต่างประเทศเลยคุณ ส่งเงินให้ทางบ้านเอา
พวกมึงคิดว่าคนที่มึงรักและรักมึงเหมือนกัน แต่เค้าทำแต่เรื่องแย่ๆ สร้างแต่ปัญหา ถึงต่อให้มึงรู้ก็เหอะว่าเค้ารักมึงจริงๆแค่เค้าเป็นคนที่มีระบบความคิดแบบคนโบราณที่เอาตัวเองเป็นใหญ่ ทำอะไรตามอำเภอใจ แบบนี้ ถ้ามึงอยากให้เค้าหายไป มันผิดมั้ยวะ
ผิดมั้ยวะที่เราไม่อยากตื่นมาทรมานกับเค้าอีกต่อไป อยากให้มันจบๆไปซักที ทั้งๆที่รู้ว่าเค้ารักเรามากแค่ไหนเนี่ย ผิดมั้ยวะ
กูรำคาน 5555 ถ้ามึงรับผิดชอบตัวเองได้จริง ก็ออกไปอยู่เองสิวะ จนไปทนทำส้นตีนอะไร กูออกมาอยู่เองตั้งแต่ 18 ละ ไม่มีเรื่องกลุ้มใจเหี้ยไรเลย กูถึงเข้าใจทำไมฝรั่งมันชอบย้ายออกไปอยู่เอง
เย็ดแม่ไอเหี้ยพ่อมึงไตากยไอนักยหมาเป็กนไเหี้ยกอะไรนักหนาสมวะทไิไอเหี้ยควยเหอ้นหยกอัพเดอทกใหาพ่อไมคงึมหึงเหรอไอห่า ควยควยตวยควยควยควตคควยควน
เมื่อไรที่บ้านเจอเลือกเอาเงินกูไปหมุน ไอ้สัส ทำงานมาใช้เองไม่ใช่ให้แม่งเอาไปหมุน กูเพิ่งทำงานปีแรกอย่ามาตักตวงให้มันมาก ตอนกูอยู่ประถมยังให้ค่าขนมวันละ 20 กูเพิ่งตั้งตัวจะขอเดือนหมื่น ได้โบนัสขอแสน ไปขอหวยนู่นจะได้มีลุ้น เบิ่งตาดูให้ชัดว่าลูกหลาน ไม่ใช่สินเชื่อ ไม่ใช่ธนาคาร ต่อให้กูเป็นเอทีเอ็มก็ไม่ได้มีเงินให้กดจ้า อิควัยย เลิกขอเงินกูได้แล้ว กูมีเดี๋ยวกูให้เอง ทวงบ่อยนักกูจะตายให้ เขียนพินัยกรรมยกสมบัติให้หมาด้วย เหี้ยเอ้ยย!
ช่วงนี้รู้สึกเบื่อ/เหนื่อยกับชีวิตมาก อนาคตกะจะทำงานเลี้ยงพ่อแม่อย่างเดียว ไม่ต้องมีเมียมีลูก พอพ่อแม่ตายเดี่ยวไปฆ่าตัวตายแม่งเลยก็ดี คิดมาหลายปีแล้วว่าเกิดมาทำไม คนเราไม่มีชีวิตไม่มีความรู้สึกอะไรเลยน่าจะมีความสุขกว่า
กูโดนคนนอกพูดจาดูถูกครอบครัวว่ะ ไอเหี้ยนั่นมันเป็นง่อยทั้งๆที่มือตีนดีๆ มันมีการงานที่ค่อนข้างมั่นคง แต่เล่าให้ฟังบ่อยๆว่าถูกเพื่อนร่วมงานไม่ชอบขี้หน้า แต่ก็ชอบมาบ่นว่าใหญ่รองจากหัวหน้างานมัน บ้านกูชิบหาย มีมันเข้ามาช่วยแต่ไม่มากนัก แต่อะไรที่ขาดๆหายๆมันก็ช่วย แต่แลกกับกูโดนใช้งานอย่างขี้ข้า มันคงคิดว่ามันมีบุญคุณกับกูล้นฟ้าสินะ ถึงได้มาพูดว่าแม่ กับมัน คนละฐานะกัน ต่างกันเยอะ กูโกรธมากแต่แสดงออกมาไม่ได้ กลัวชาวบ้านเค้าหาว่ากูเนรคุณ เพราะมันชอบให้ตังเด็กแถวบ้านกินหนม ชาวบ้านรักมันนักหนา แต่มาพูดกับกูทีหลังว่า เด็กเกเรแค่เอาตังฟาดหัวมันก็อยู่ในโอวาสแล้ว (มันให้ตังเด็กทีละ20) บอกว่าจริงๆมันยิ่งใหญ่กว่านี้อีก ถ้ามันไม่พลั้งมือยิงคนเมื่อก่อนอยู่อย่างราชา กูได้ยินมันพูดจาโอ้อวดดูถูกคนอื่นนับไม่ถ้วน แถมมันเคยต่อยพี่กูแรงๆด้วย กูมีคลิปเสียง เพราะตอนนั้นกูอยู่ในห้องไม่กล้าออกมา กูอยากปล่อยแต่กลัวมันยิง กูไปเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ เพราะมันเป็นพ่อพระของคนอื่นไปแล้ว ส่วนกูเป็นแค่ขี้ข้าให้ไอง่อยนี่มันพูดจาละลาบละล้วงคนในครอบครัวกู ไอ้ง่อยที่ไม่มีญาติ ไม่มีลูกแม้แต่จะกินข้าวยังให้คนอื่นตักให้ ใช้งานกูกูไม่มีปัญหามากมายนะ แต่แม่งมันมาดูถูกครอบครัวกูแบบนั้น กูเจ็บปวดจริงๆ กูเครียดมาก กูอยากออกไปจากตรงนี้เร็วๆ
กูมาจากตจว.กูขึ้นแท็กซี่จากหมอชิตไปโรงเเรม อิ5 เเท็กซี่แม่งไม่รู้ทางละมาโวยใส่กูว่าบอกทางไม่รู้เรื่อง เอ๊า! กูรู้แค่ชื่อโรงแรมกับที่ตั้ง ให้กูบอกทางช่วยดูภูมิลำเนากูก่อน พอเอาโทรศัพท์ที่จองให้ดู ก็รีบปัด คุณไม่รู้อะไรหรอก พูดเสียงดังด้วยแม่ย้อย ป้ายชื่อก็เอาพระบัง ถ้าไม่ติดกูเป็นผญ และมึงเป็นผช ที่กล้ามโตตัวใหญ่ ป่านนี้กูด่ามึงไปแล้ว ไม่รู้ทางละมาขับแท็กซี่ทำควยไร ยังมาเสียงดังใส่กูอีก นอนตีพุงบายๆอยู่บ้านไป อิ5
กูมีปัญหาไร้สาระของกู แน่นอนว่ามันเรื่องเล็ก แต่ก็กังวลอ่ะ
ที่สำคัญคือ ปรึกษาใครไม่ได้เลยเพราะแม่งไม่เข้าใจงานอดิเรกกู
กูรู้สึกหนาวๆร้อนๆ อยากกลับบ้านโว้ย แม่งตกกุ้งอยู่นั่น
เศร้าจัง กูกำลังจะได้แสดงละครเวที เพื่อนๆนักแสดงทุกคนเอาครอบครัวมาดูกันยี่สิบสามสิบคน กูขอแค่คนเดียวยังไม่มีใครมาเลย ญาติก็ไม่มีใครมาทั้งที่ก็อยู่ใกล้ๆ รู้สึกไร้ค่าจังเพราะนี่เป็นสิ่งที่เราอยากทำมาตลอดชีวิต แต่ไม่มีใครยินดีกับความฝันเราเลย พ่อแม่ไม่มาดูแล้วยังพูดอีกว่าเอาแต่แสดงละครไร้สาระ ตั้งใจเรียนบ้างนะ เฮ้อ
ยากจังวะการเป็นผู้ใหญ่เนี่ย อยากระบายอยากปรึกษากับคนอื่นแต่ก็คิดว่าปัญหาของตัวเองก็ควรจัดการด้วยตัวเองให้ได้ คนอื่นก็มีเรื่องของตัวเองให้ต้องกังวลเหมือนกัน สุดท้ายเลยกลายเป็นกลัวไม่กล้าระบายอะไรกับใครไปหมด คุยกับพ่อแม่ก็กลัวเขาคิดว่าโตจนป่านนี้ยังคิดเองไม่ได้ไม่มีปัญญาจัดการเรื่องตัวเอง เหนื่อย
ไม่ชอบตัวเองเวลาคิดมาด ชอบคิดไปก่อนเลยว่ะ
>>647 กูว่าไม่เกี่ยวกับว่าเป็นผู้ใหญ่รึเปล่าวะ ปัญหามันก็เหมือนกับฝุ่นเข้าตาแหละ บางครั้งปรึกษาคนอื่นถ้าได้คนที่รับฟังและให้คำปรึกษาได้มันก็ดี มันก็จริงอยู่ที่ทุกคนมันก็มีปัญหาของแต่ล่ะคนทั้งนั่น แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาเดียวกัน บางคนอาจจะมองว่าสิ่งที่มึงลำบากอยู่ไม่เห็นจะเป็นปัญหามีวิธีแก้อยู่ รึเคยผ่านจุดนั่นมาแล้วก็มีถมไป แต่ไม่ได้หมายความว่าจะปรึกษาอะไรไม่ได้เลย แค่มึงหาคนที่พร้อมรับฟังมึงก่อนก็พอ
การประเมินโดยเอกสารและพรีเซ็น แม่งเหี้ยสัส อิตัวเห้แม่งไม่ได้ทำอะไรแต่พูดเก่ง เท่านี้ก็เป็นคนดีและคนเก่งของสังคม ถุยยยยๆๆๆๆๆ
ถามหน่อยเพื่อนโม่ง เวลาฟังเพลงที่ฮิตติดหู แรกๆฟังแล้วเพราะ ทำนอง จังหวะดี ก็เลยฟังบ่อยๆ แต่พอฟังจริงจัง อ่านเนื้อร้องแล้วมันสื่อถึงการเหยียดไรเงี้ย ซึ่งอาจจะมาจากคหสตกูเอง กูเลยรู้สึกไม่ดีที่จะสนับสนุนเพลงนั้นต่อไป มันแปลกไหมวะ
เหมือนเป็นส่วนเกินอยู่ตลอดเลยอิสัส เห็นกูอยู่ในสายตาเฉพาะตอนจะเกาะใช่มะ อีพวกเหี้ย
โลกนี้แม่งใจร้ายกับกูตลอดเลย หน้าตา หุ่นกูแม่งยังไม่มีอะไรดี ขนาดสิ่งที่อยากทำแม่งยังไม่มีใครสนใจ กูตั้งใจทำอะไรแม่งไม่เคยสำเร็จ กูทำได้ทุกอย่างแต่ไม่สุดซักอย่าง ขนาดวันนี้กูก็หวังจะได้ตำแหน่งนี้แม่งยังมีคนปาดหน้ากูไปได้คนนั้นเป็นคนสนิทกูด้วย กูหวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างนะดีขึ้น หวังว่ากูจะได้อยู่ในระดับสูงๆบ้างแต่กูกลัววันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงจริงๆว่ะ
เมื่อไหร่จะชิบกับงานสักทีนะ
ชินสิวะ
กูเป็นซึมเศร้า กูไปหาหมอ แย่กว่าที่กลัวคนรอบตัวไม่เข้าใจแล้วยังต้องมาทรมานกับยาที่แดกอีก แม่ง ไม่แดกก็ไม่ได้ หยุดแดกประสาทแดกยิ่งกว่าเดิม;_;
บางทีกูก็รู้สึกว่ากูโดนปั่นหัวจังวะมึง ประสาทจะแดกตายอยู่ละ พวกชอบมายั่วโมโห พูดจาล่อเป้า พอกูโกรธก็หาว่ากูเยอะ ทำเหมือนกูผิด ไม่ก็ทำอะไรแบบมาถึงที่นัดเร็วเกินเหตุ แล้วโวยวาย คือกูผิดอ่อ กูก็ต้องรีบถ่อไปหาทั้งที่ไม่ใช่เวลานัด เป็นควยอะไรกันแม่งอยู่สงบๆให้เวลากูพักบ้างไม่ได้เหรอสัส
วันก่อนกูเซ็ง ญาติกูพูดอะไรแบบ มึงต้องทำงานเพื่อให้ตัวเองมีคุณค่า ไรงี้ ละป้ากุอีกคนก็เห็นด้วยใหญ่ แต่ประเด้นคือ ป้าแม่งไม่ได้ทำไง ญาติคนที่พุดนางโคตรสายเที่ยว แต่นางทำงานเว้ย ป้าที่ไปเออออห่อหมกอ่ะ คือไม่ทำ มีแต่ชอบมาพุดใส่กูว่าเพื่อนนางทำนั่นทำนี่ทำโน่น เหมือนอยากให้กูไปทำ
แต่มึงนึกออกป่ะ กูมีงานทำอยู่แล้ว เหนื่อยจะตายแล้วเว้ย มีเวลาให้งานอดิเรกได้แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละ กุก็มีหลายอย่างอยากทำนั แต่พอมาดดนพูดใส่ละกุเซ็งไง
จริงๆตอนป้าๆพูดกันกุก็อึดอัด แบบ ก็พวกนางไม่มีอะไรที่ชอบ กุชอบวาดรูป ถึงงานหลักจะมีวาดรูปเป็นส่วนประกอบกุก็ยังอยากวาดเล่นของกูอยู่ ป้ากุพอว่างก็แบบ นิยายก็ไม่ค่อยอ่าน จริงๆเห็นว่าเอาของกูไปอ่านเยอะแล้วด้วยซ้ำ
บางทีกุก็แอบคิดว่าจริง แต่เห็นเพื่อนกุที่แม่งมีงานทำกะไม่มีงานทำแม่งก็ดาวน์ถี่จัดๆเหมือนกันอ่ะ
หรือจริงๆแค่ฝุ่นแม่งเหี้ยวะ เห้อม
กุเคยแอบชอบลูกพี่ลูกน้องตัวเอง จำได้ว่าตอนนั้นคุยกันบ่อยมาก ทุกคืนเลยก็ว่าได้แล้วมันยังเป็นยุคที่อินเตอร์เน็ตยังไม่เฟื่องฟูไง ก็มีส่งข้อความมือถือหากันหยอดกันไปมาแล้วกุก็มั่นใจว่ากุไม่ได้คิดไปเองด้วย เคยสัญญากับกุไว้ว่าถ้ากุกลับไปหาเค้าอีก เค้าจะพากูไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่ แต่แม่งเค้าดันตายไปก่อนที่จะได้ทำตามสัญญาตัวเอง ครั้งสุดท้ายที่กุได้มีโอกาสกลับไปหาเค้าก็คือตอนงานศพ แม่งผ่านมาหกปีแล้วกุก็ยังเลิกคิดถึงเค้าไม่ได้เลย
รำคาญปะทัด ไอ้พวกเจ๊กหัวควย
พยายามบอกตัวเองว่าให้เข้มแข็ง แต่ว่า...
พยายามจะคิดว่ายังมีเรื่องดีๆ อยู่บ้าง แต่สุดท้ายแล้ว ชีวิตกูก็จบลงที่ล้มเหลวแบบเดิมซ้ำๆ
ความทุ่มเทพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดไม่มีความหมายอะไรเลย
ทำไมงานต้องเข้าตอนกำลังจะกลับบ้านทุกทีด้วยยยย
กูรู้ว่ากูน้อยใจเกินไปแต่กูรู้สึกเหมือนโดนแทนที่เลยว่ะ เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ แค่ที่ผ่านมากูเหมือนหมา ตอนนี้ก็เป็นหมา
ทำไมตำหนวดบ้านกูมันขยันตรวจเยี่ยวจังวะ ตรวจแม่งทั้งกลางวันกลางคืน
ขี่ตามแล้วบอกให้จอดๆ ขอตรวจหน่อย สัสเอ้ย กูโดนมา2รอบละ เซ็ง เสียเวลา อายคนแถวนั้นด้วย ไอ้เวร
เพราะความตายมันง่ายกว่ามีชีวิต เพราะงี้มั้งพระเจ้าเลยไม่ยอมให้กูตายสักที เป็นบทลงโทษที่หนักหนาชะมัด
หมดไฟทำงานว่ะ เห้อ
ไม่เรียนหมอได้มั้ยครับ ผมกลัวโคโรน่าไวรัส
เบื่อโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูอยากกลับบ้าน ทำบาปทำกรรมอยู่นั่นแหละ กูอยากกลับบ้าน
เงินเก็บจะหมดแล้ว เงินเดือนก็ไม่พอใช้
ทำไมถึงคิดว่ากูปั๊มเงินได้วะ
เบื่อพวกขี้ด่า ขี้แซะในทวิตเตอร์ชิบหาย เวลากูโพสอะไรไปเเทนที่จะคุยๆดีตอบดีๆ เสือกมาพูดจาเหวียงใส่กูเรียกเฟียสหี เฟียสควยไรของแม่งเนี่ยแหละ เฟียสพ่อง! เดี๋ยวกูตบด้วยเต้าหู้ให้ลงไปชักแด่วๆหาว่ากูบูลลี่ตรงพื้นเลยอีดอก เวลาพูดอะไรไม่ถูกใจแม่งก็เถียงๆกูอยู่นั่นแหละ พอเถียงไม่ได้ก็แถแถ่ดๆๆว่า ก็แค่แสดงความเห็นเฉยๆปะคะ ไอ่สัสสสสสส ไอ่พวกสก๊อย4.0 ไอ่พวกมนุษย์ป้าโลกอนาคตตตตต
ปัญหาของกูมันไม่สำคัญ
พอเครียดก็รู้สึกผิดที่เครียด พยายามจะคุยกับคนในบ้านก็โดนตอบมาแบบเดิมๆ ตลอด
เรื่องแค่นี้เอง ทำไมทำไม่ได้ คนอื่นเค้าลำบากกว่านี้ตั้งเยอะ พ่อแม่อุตส่าห์เลี้ยงมาขนาดนี้รู้จักสำนึกบ้างฯลฯ
รู้สึกเหมือนติดหนี้บุญคุณบุพการี ทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่างตั้งแต่เกิด ค่าเสียเวลาที่เลี้ยงมา แต่ทำยังไงก็ไม่มีปัญญาจะใช้หมดในชาตินี้ กูมันอ่อนแอ ทำอะไรก็ออกมาไม่ดีพอ ไม่เก่งวิชาการ เรียนก็ได้แค่กลางๆ ไม่สู้ชีวิตทำงานไปเรียนไปหาเงินค่าเทอมเองได้ได้เหมือนคนอื่นเค้า เกลียดตัวเองว่ะ เหี้ย ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง
กูเป็นคนชอบวาดรูปเป็นปกติ แล้วมันมีคนๆนึงที่แม่งก็เหมือนจะชอบวาดรูปนะ แต่มันไม่ได้วาดเองหรอก มันลอกลายคนอื่นแล้วเอามาลงสีใหม่ ดราฟรูปตลอดแล้วมาอวด ทำตัวเหมือนนักวาดมืออาชีพทั้งๆที่ฝีมือก็ไม่ต่างจากป.4 แถมทำตัวจุนิเบียว ทำตัวปัญญาอ่อนทั้งๆที่วัยนี้ควรจะโตๆกันแล้วอะ คือกูไม่สนใจหรอก รังเกียจด้วย แต่มันดันเสือกมาชอบกูเพราะมันบอกว่า กูชอบวาดรูปเหมือนมัน แถมชอบมา2-3ปีแล้วด้วยโคตรปวดหัวเลย
มันทำให้กูรู้สึกรังเกียจมันยิ่งกว่าเดิมอีกอะ รู้สึกอยากเลิกวาดรูปด้วย แต่การวาดของกูมันเป็นทางหาเลี้ยงชีพของกูไปแล้วนี่สิ ทำไงให้มันเลิกชอบวะ เวลากูจับปากกากูนึกถึงตอนเพื่อนล้อเรื่องนี้ กับความน่ารังเกียจของไอ้เหี้ยนั่น รู้สึกอยากอ้วกเลยอะ
นี่กูพยายามเมินและทำตัวเหยียดใส่ เพื่อให้มันเลิกชอบไม่รู้ว่ามันถูกมั้ยแต่กูเริ่มทำไปแล้ว กูอยากให้มันหายๆไปจากชีวิตกูจัง ดันเสือกต้องเจอหน้าทุกวันนี่สิ
กุเรียนหมออยู่ แม่งเหนื่อย ชห กุรู้สึกว่าพอไปปีสูงกว่านี้กุต้องรู้สึกแย่มากแน่เลยวะ แต่เรียนมาขนาดนี้แล้วจะออกก็ไม่ได้แล้วละ
สุดท้ายกุก็คงต้องเรียนต่อไป แต่แม่งเหนื่อยอะ ชีวิตมหาลัยกุควรจะสบายกว่านี้มะ บ่นให้ใครฟังก็แม่งก็บอกว่าคณะอื่นเขาก็เหนื่อย
แต่คนพูดแม่งลงตอรี่ แดกเหล้าทุกอาทิต งี้อ่อวะ เหอะๆ เอาจริงกุก็รู้แหละว่าเรียนคณะอื่นมันนก็เหนื่อย คนละแบบ แต่ฟังกันซักหน่อยไม่ได้อ่อวะ
ขอมาระบายหน่อยนะ
ตอนนี้คือเรายังเด็ก อ่านโม่งบนๆก็เห็นว่าหลายคนผู้ใหญ่เลยแต่เราอยากจะมาระบายค่ะ
ปัจจุบันเราเป็นโรคทางจิตหรือก็คือซึมเศร้า เราพยายามกินยาและหาหมอตลอด คุณหมอก็บอกว่าให้หาเพื่อนสักคนมาคุยมาระบายด้วย ซึ่งเราก็ไม่มี
เรามองว่าตัวเราเองก็นิสัยไม่ดีตรงที่เราค่อนข้างพูดมากและชอบด่าตัวเองและทำร้ายตัวเองบ่อยๆ นั่นเลยทำให้ไม่มีคนคบ เราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้คนอื่นมาอยู่ข้างๆ แต่ทำยังไงก็เหมือนเดิมตลอดจนรู้สึกท้อ
วาดรูปก็อาร์ตบล็อค กีฬาก็ห่วย เพื่อนก็ไม่มี ทำได้แค่เล่นเกม ฟังเพลงไปวันๆ
แถมยังโดนด่าทั้งที่ทำดีที่สุดแล้ว
พอไปนั่งโต๊ะกับเพื่อนเพื่อนก็ตีตัวออกห่าง พอจะคุยกับเพื่อนก็โดนเมินตลอด แค่จะทักทายก็มองเหยียด
มันทำให้เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะ
โดนเพื่อนอันเฟรนด์วันละคน โดนโพสต์ด่าแถมยังโดนแบล็คลิสต์ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย(แบล็คลิสต์เรื่องรูปวาดค่ะ เราแค่ดันวาดไปคล้ายๆคนอื่นเลยโดนขึ้นบัญชีดำเฉยเลย)
ไปค่ายก็เจอแต่เรื่องเหี้ยๆ เพื่อนที่โดนจับคู่ในกลุ่มก็ทำตัวหมาๆแภมยังไม่ช่วยกัน
โดนด่าทั้งที่ทำเยอะกว่าใครบางคน ทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นแต่ไม่เคยได้รับอะไรกลับมาเลย
แค่ใครสักคนที่จะคุยด้วยก็ไม่มี
ชีวิตมันต้องเดินต่อแต่ก็อยากยอมแพ้แล้วอ่ะ
โดนดราม่าเยอะทั้งชีวิตจริงทั้งในโซเชียล อยู่บ้านก็โดนด่า ไปรร.ก็โดนทิ้ง
โดยเฉพาะเราเป็นคนที่วาดรูปเป็นที่พึ่งจิตใจ ตอนนี้คือวาดไม่ได้เลยสักนิด(อาร์ตบล็อค) แถมยังโดนด่าเรื่องวาดรูปกากๆ
แม่ง เราไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ไม่รู้จะอยู่ต่อทำไม
หายไปสักวันก็ไม่มีใครสนใจ แค่ไปรพ.ก็หาว่าข้ออ้างไว้โดดเรียน แข่งกีฬาก็แพ้ โดนคนในทีมด่าอีกว่าโง่(เป็นกีฬาใช้ความคิดเชิงหมากรุก)
คือแม่งท้อ ท้อแบบชิบหาย
ปัญหาของเราอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆของใครหลายๆคนแต่สำหรับเราคือเรื่องใหญ่
เราควรทำยังไงดี แม่งแย่มากๆแล้วอ่ะ ร้องไห้เป็นหมาเลยแม่งเอ้ย
ขอระบายอะไรหน่อย อึดอัดใจ
กูเป็นคนที่ไม่พอใจในตัวเอง ถ้ามีคนถามว่ากูเกลียดใครที่สุด กูคงตอบว่าตัวเองอะ แต่คนรอบตัวไม่ได้คิดแบบนั้น ทุกคนมองว่ากูเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วกูก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้นเลยซักนิด กูมันขาดๆเกินๆ ไม่มีความพอดี ไม่มีเหี้ยอะไรดีเลยซักอย่าง คนรอบข้างกูก็พยายามพูดนะ แต่ทำไงได้อะมึง เขาไม่ได้เห็นตัวกูในมุมมองที่กูเห็นอะ มันน่าผิดหวังสัสๆ แค่ทำเหี้ยไรไม่ได้ พยายามพัฒนาตัวเองแค่ไหนก็รู้สึกไม่สุดซักทาง กูควรทำยังไงดีวะ ต้องจมอยู่กับความ Loser ของตัวเองไปจนถึงเมื่อไหร่ ไหนจะเรื่องนั้นเรื่องนี้ เชี่ยเอ๊ย อยากตายว่ะไอ่ชิบหาย
>>677
ตอนสอบเข้า มีใจอยากจะเป็นหมอไหมละ ถ้ามีใจอยากเรียนอยู่แล้ว ก็สู้ๆ มันหนักแน่นอนอยู่แล้ว แต่มันคุ้มถ้ารักในสิ่งนั้นๆ ถ้าเหนื่อยก็หาอะไรที่ผ่อนคลายตัวเอง ระบายกับคนที่รักและรับฟังเรา สู้ๆ
ตอนนี้ก็รอสอบเข้าใหม่อยู่ เครียดชิบหาย สอบมหาลัยก็ต้องอ่าน สอบซิ่วก็ต้องอ่าน ที่สอบใหม่เพราะคณะที่เรียนตอนนี้ไม่มั่นใจว่าเรียนต่อไปจะชอบไหม แต่ถ้าซิ่วแล้วไม่ได้ คงต้องทำใจให้ชอบแล้วตั้งใจเรียนได้แล้วแล้วมั้งกุ อยากเรียนทันตะ ไม่ก็หมอ แต่คะแนนไม่ถึงตอนแรก
อยากระบายเรื่องความรักต่อ แต่ช่างแม่งละ ไม่อยากพูดถึง พูดแล้วก็สมเพชตัวเอง ป๊อดเอง ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ละ จะมานั่งเสียใจทำไม เอาอนาคตตัวเองให้รอดก่อนตอนนี้ สักวันคงมู๊ฟออนได้เอง
>>678 การที่มาระบายในโม่งนี่ก็นับว่ามาถูกทางแล้วล่ะ ปัญหาของน้องมันไม่ได้เล็กแบบที่ใครๆมอง มันใหญ่โคตร ชีวิตนักเรียนครึ่งนึงอยู่ที่บ้าน อีกครึ่งนึงอยู่ที่รร. ถ้าไปรร.แล้วมันไม่สนุกก็เท่ากับว่าชีวิตขาดความสุขไป50%แล้วป่ะ มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่นอน น่าเสียใจที่โลกนี้แม่งไม่ได้อ่อนโยนกับคนเท่าไหร่เลย เป็นกำลังใจให้นะ วันนึงน้องจะเจอที่ๆหาความสุขได้ อะไรๆมันต้องดีขึ้นและเข้าที่เข้าทางขึ้นในวันนึงอย่างแน่นอน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้กุจะไม่ทำเลย กุรุ้ว่ากุมัรอย่และโง่ แค่นี้กุก้เครียดตะตายอยู่แล้ว ปล่อยกุไปเถอะสัด กุเกลียดทุกคนที่มาคาดหวังให้กุเปนครดี กุุไม่ได้ดีขนาดนั้น เลิดได้แร้ว และแม่ พอเถอะ หนูเหี้ยกว่าที่แม่คิดเยอะ แล้วแม่เลิกมาเอาความหวังมาวางไว้ที่บ่าหนูได้แล้ว หนูเครียดจะตายอยู่แล้ว ไม่อยากไปรรแล้ว ไปก็ต้องคอยระแวงแม่งแทบทุกเรื่อง เหนื่อยชิบหาย อยากหายไปจัง
วันนี้ทะเลาะกับแฟนแหละ เพราะปัญหาโง่ๆจริงๆก็เพราะกู แต่ตอนนี้มันก็ยังคุยกับเพื่อนที่เป็นผญ.ในดิสคอร์ด 555 อย่างแย่ สภาพกูตอนนี้อ่ะโคตรแย่เลยไอ้สัส
เหนื่อยเหลือเกินทำงานแม่งต้องเหนื่อยใจแบบนี้ทุกที่ปะวะแม่ง อยากลาออก ทำไมไม่รวยวะท้อออเหลือเกิน
เขาจะจ่ายเงินเดือนกูไหมน้อ
กูเคยซึมเศร้าหนักๆเมื่อ3-4ปีก่อนแต่ก็ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายในชีวิตมาได้แล้ว แต่ช่วงนี้กูป่วยเป็นหวัด(ไม่ใช่ไวรัสอู่ฮั่นนะ55) ทำให้กูรู้สึกดาวน์มากๆ ร่างกายแย่ใจก็แย่ จากที่เคยแอ็คทีฟทำอะไรได้ดี จู่ๆเครื่องยนต์ก็ดับสนิทเลย แต่ชีวิตส่วนตัวกูไม่ได้ไม่ดีนะ กูยังมีงานมีเงิน รายได้พออยู่ได้ คนรอบข้างไม่ได้ทำอะไรแย่ๆใส่กูมาก ...จริงๆก็มีบ้างนิดหน่อยที่กระทบกระทั่งกันกับคนในครอบครัว นั่นแหละที่ทำให้กูคิดมาก กูรู้สึกแย่กับตัวเอง กูเคยปล่อยผ่านพวกเขาได้ แต่ช่วงนี้กูกลับเกิดมโนภาพไปเองว่าต่อไปถ้ามีเรื่องอื่นเข้ามา เขาจะโต้กูกลับมาแบบไหนอีก ไล่ต้อนกูด้วยคำพูดแย่ๆจนกูไม่อยากอยู่รึเปล่า กูเคยไม่ใส่ใจว่าถ้าจะให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้เลย กูก็ไม่แคร์นะ แต่ช่วงนี้กูเริ่มคิดว่าการไปจากโลกนี้มันยากมาก เอาตรงๆคือกูไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ใครแม้แต่ความตายกูก็คงสร้างความเดือดร้อนสักทางแน่ๆ กูคิดวนไปมาบ่อยมากจนทำอะไรปกติไม่ได้ ใครมาแหย่อะไรนิดหน่อยกูก็เถียงกลับ ตวาดกลับ กูไม่ใช่คนแบบนี้อะมึง และกูกลัวว่ากูจะเป็นเหมือนเมื่อหลายปีก่อนอีกแล้วกูไม่มีความสุข ตอนนี้สภาพกูเหมือนกำลังแหย่ขาเข้าไปจริงๆ
แล้วจริงๆในปัจจุบันไม่ได้มีใครมาด่าอะไรกูหรือไล่ต้อนอะไรกูตรงๆเลยนะ กูคิดไปเองทั้งหมดจากคำพูดไม่กี่คำของเขาอะ กูมีเหตุผลมาช่วยดึงสติ แต่กูก็ห้ามความคิดกูไม่ได้
นี่กูเลยพยายามทำสิ่งที่กูชอบ ดูหนังที่อยากดูไปเรื่อยๆเผื่อจะลืมว่าตัวเองคิดหมกมุ่นอะไรพวกนี้แหละ แล้วก็มาขอพื้นที่ตรงนี้ระบายเผื่อจะช่วยอะไรได้ ทั้งที่เมื่อก่อนกูแวะมาช่วยส่งแรงใจให้คนอื่นในนี้บ่อยๆนะ แต่กูรู้สึกแย่จังที่ช่วงนี้กูไม่มีแม้แต่แรงใจให้ตัวเองด้วยซ้ำ
รู้สึกแย่ชิบหายเลย คือกูได้แสดงละคร ซ้อมตั้งหลายเดือน เสียงานเสียการไป แต่บทที่กูได้คือตัวซัพพอร์ต บทก็น้อย โปสเตอร์ก็ได้ถ่ายแค่ไม่กี่รูป teaser ก็ไม่ได้ถ่าย แต่กูใช้เวลาเท่ากับพวกตัวหลัก บทตัวหลักกูก็แสดงได้ เพราะกูไม่สวยใช่มั้ยถึงไม่ได้ตัวเด่น บทกูมึงเอาตัวประกอบมาแสดงก็ได้ เอากูมาเสียเวลาที่นี่ทำไม กูอยากตายว่ะ ไม่ว่ากูทุ่มเทให้มันขนาดไหน ผ่านมากี่ทีๆกูก็ได้เป็นแค่ตัวซัพพอร์ต
รู้สึกเกี้ยที่เคยคิดว่าเป็นครูที่ดีมาตลอด ที่แท้กูมันก็แค่ควายตัวนึงที่มีให้เค้าหลอกใช้งานเล่นเท่านั้น ไอสัสเอ้ย
กูเครียดว่ะ แฟนกู(ผญ.) แม่งเป็นคนมีอารมณ์ทางเพศง่ายมาก คือถ้านอนกับผช.สองต่อสองนี่คือไม่การันตีเลยจริงๆว่ะว่าจะรอดมั้ย และแม่งเสือกบอกว่าจะไม่เลิกนอนกับเพื่อนผช.ตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองพยายามควบคุมอารมณ์ได้อยู่ และต่อให้มีอะไรขึ้นมาจริงๆก็ไม่กระทบต่อความรักที่มีให้กู (นอกกายไม่นอกใจว่างั้นเหอะ) ควยเถอะ กูละเครียดชิบหายว่าแม่งจะไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วกระทบกับความรู้สึกของกูเองเนี่ย ห่า เห็นแก่ตัวเกินไปป่าววะ
>>696 กุไม่เห็นแปลกใจ ใครๆก็เล่นโม่งป่าววะ?
พวกวัยทำงาน พวกบริหาร พวกธุรกิจยังเล่นเลย หรือห้องนี้มีแต่ นร. Loser มาบ่นเท่านั้น?
แล้วนับประสาอะไรกะอาชีพ ครู ที่ไทยไม่ค่อยให้ค่า กลายเป็นอาชีพระดับล่างให้พวกไม่มีที่ไปเข้าบรรจุ จนมีแต่พวกไม่ใส่ใจงาน แค่ทำๆ ไปรอกินเงิน ไม่ต้องสนความเป็น คุรุ อีก
และกุดีใจที่อย่างน้อยแม้แต่คนเป็นครู>>695 ก็ถึงกับออกมาเอ่ยปากทำนองนี้ (ถึงตูจะไม่รู้รายละเอียดก็ตาม)
แต่ขอบคุณว่าอย่างน้อยก็เอะใจกับบ้างไม่ใช่หลงปลาบปลื้มระเริงไปกับระบบโรงเรียนที่มัวอ้างอุดมการณ์
ใครเคยโทรหา suicide hotline มั่งวะ อยากรู้ว่าเป็นไง
ควย
อันนี้ไม่ได้โทรลนะ แต่มันเป็นคำพูดที่อยู่ได้แค่ในใจกูพูดออกมามั่วๆไม่ได้ ควย ควย ควย ควย ควย
บอกกูทีว่าไอ้เรปบนมันไม่ใช่ตลาดล่างหลงมาในโม่ง
อ..ไอ้ ไอ้เหี้ยนั่นมันมาขี้บ้านกูเมื่อตอนเย็นแล้วมันไม่ราดส้วม ล้างแต่ตูดมัน แม่งเอ้ย ฝันร้ายแน่ๆเลยกู กูเสือกมาเจอตอนนี้ด้วยกำลังอืดได้ที่เลยสิมึง แม่ง กูต้องมาราดให้มันอีก แม่งเอ้ย โชคดีนะมึงเพื่อนพี่กู ถ้าเพื่อนกูกูจะจับมึงกดส้วมเลย แม่ง แม่งเอ้ยยยยยยย
เดี๋ยวนี้ไม่มีทางจัดการอะไรกะพวกโทรลแบบนี้แล้วใช่มั้ย Sirn ทิ้งเว็บแล้ว? T T
โทรลไม่ครบห้องด้วยนะ ลำเอียงจริงๆเลย
รำคาญผมว่ะสัส ขี้เกียจไปตัดผมว่ะเเม่ง รำคาญหูฉิบหาย พวกผู้หญิงไม่รำคาญเหรอวะ
ขัดใจกับนิสัยพ่อตัวเองจนหงุดหงิด กูรู้สึกการกระทำหลายอย่างบนโต๊ะอาหารดูไม่ค่อยมีมารยาท เช่น กินเสียงดัง ไม่ใช้ช้อนกลาง บางทีก็เอาช้อนกลางตักเข้าปากแล้วใส่คืนในถ้วยกับข้าว กินแล้วกองเศษอาหารไว้บนโต๊ะ เวลาตั้งโต๊ะอาหารก็ชอบเดินมาหยิบกับข้าวกินโดยใช้มือหยิบ แล้วกินเยอะด้วยคนอื่นยังไม่ทันได้กินเลยแม่ง
บางทีก็ชวนคุยตอนกินข้าว พอกูไม่ตอบเพราะกินอยู่ก็ว่าว่าทำไมไม่ตอบ กูเคยโมโหว่าไปว่าอย่าชวนคุยตอนกินมันเป็นมารยาทก็ค่อนแคะว่าอ๋อ เขาไม่มีมารยาทใช่ไหม อีสัส บางครั้งกูซื้อของกินวางไว้กะจะกินทีหลังก็หยิบไปกินโดยไม่ขอ ไม่บอกกูสักคำทั้งๆที่อยากกินก็ไปซื้อเองได้อะ กูซื้อมาเพื่อตัวเองไม่ได้จะแบ่งใครโว้ยย พอกูซื้อมาเผื่อก็ไม่กินอีก
ไอ้เหี้ย โมโห เรื่องเล็กๆน้อยๆสะสมกันจนกูจะระเบิด กูรู้ตัวว่าเป็นคนหวงของกินมากๆ แล้วดันมีพ่อแบบนี้ ไอเหี้ยยยยย
>>719 พ่อกูก็เป็นแบบนั้นแหละ เป็นคนจีนรุ่นเก่าอะ (แต่กูไม่หวงของกินนะ ตามสบาย) ทำให้กูตั้งสเปคแฟนไว้ข้อแรกเลยว่าต้องเป็นคนมีมารยาทบนโต๊ะอาหาร ไม่เคี้ยวแจ็บๆ ไม่ซดน้ำซุปเสียงดัง ใช้ช้อนกลาง ผลคือกูยังโสดจนทุกวันนี้ ถถถ แต่กูยอมโสดนะ กูอดทนมาตลอดชีวิตและไม่อยากจะทนต่อไปอีกจนจบชีวิต ถ้าหาตามที่ต้องการไม่ได้ กูก็ยอมอยู่คนเดียว เพราะความสุขของกูเรียบง่ายมาก แค่ได้กินข้าวอร่อยโดยไม่ต้องได้ยินเสียงแจ็บๆ ซู้ดๆ กูก็มีความสุขละ
ป.ล. เวลาอยู่บ้านกูอดทนเอานะ เพราะพ่อก็คือพ่อ มีบุญคุณมากมาย แต่ถ้าอยู่ร้านอาหารไปกินข้าวคนเดียวแล้วเจอโต๊ะข้างๆ กินเสียงดังกูขอร้านย้ายโต๊ะเลย ต่อให้อาหารอร่อยแค่ไหนถ้ากูได้ยินเสียงกินแจ็บๆ = ความอร่อยหายหมดเลย
>>720 คสพ.กูกับพ่อไม่ค่อยดีว่ะ นอกเรื่องมารยาทมาเรื่องคสพ.แป๊บ สำหรับกูถ้าไม่นับสายเลือด กูจัดความอยากคุยด้วยไว้ที่สุดท้าย
ให้กูคุยกับคนแปลกหน้ายังมีความสุขกว่า พอคนที่เราไม่ชอบทำแบบนี้ก็เลยไม่ชอบขึ้นเรื่อยๆ กูอยู่ในจุดที่ถ้าให้ตัดขาดวันนี้เลยก็พร้อม เอาจริงก็ไม่เคยมีเรื่องกันแรงมากๆ แต่ความรู้สึกที่กูให้แม่งไม่มีอะไรแล้ว ไม่อยู่ในสายตา ไม่อยากเจอหน้า กูเคยโดนถามว่าในสายตากูเขาเป็นอะไร เป็นหมา สัตว์ งี้เหรอ(ประชดกู) กูตอบไม่ได้ว่ะ กูไม่เคยแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ ไม่ใช่คนที่รักด้วย จะให้ตอบว่าเป็นคนสัตว์สิ่งของก็ไม่ใช่ ถ้าตอบคือเขาไม่ได้เป็นอะไรในสายตากูเลย ทัศนคติหลายอย่างก็ไปด้วยกันไม่ได้
เป็นคสพ.พ่อลูกที่เหี้ยดี
>>721 กูเคยโดนพูดประมาณว่าถ้ากูไม่ใช่ลูกจะตีให้ตายไปแล้ว เพราะเขาโกรธที่กูโกหกเรื่องนึง(ไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่เขาต้องการรู้) แล้วก็โดนกอดจากข้างหลังเหมือนจะอบอุ่นแต่รังเกียจชิบหาย แขนแม่งอยู่ที่คอกูแล้วกอดแน่นมาก บังคับให้กูสัญญาว่าจะไม่ทำอีก พอกูไม่รับปากก็รัดแน่นขึ้น จนกูหายใจไม่สะดวก เหมือนโดนขู่ฆ่าดีว่ะชีวิตกู5555
ขอระบายหน่อยนะกุเรียนปี 3 ตั้งใจทำกิจกรรมมหาลัยมาตั้งแต่ปี 1 แต่เพื่อนที่เข้ามาทำพร้อมกันไต่เต้าไปเป็นประธานรองประธานฝ่ายตำแหน่งใหญ่ๆในมหาลัยกันหมดแล้ว รุ่นน้องที่เข้ามาทีหลังก้เริ่มมีบทบาทรับไม้ต่อ ส่วนกุเป็นได้แค่ general เบ๊มาตลอด 3 ปี บางคนทำงานด้วยกันไม่รู้จักกุด้วยซ้ำไป ทั้งที่กุก็ทำงานเหมือนคนอื่น หรือเพราะกุเข้ากับคนอื่นในสภาไม่เก่ง?? ปีหน้าปีสุดท้ายกุควรจะทำต่อหรือลาออกดี ไม่มีใครเห็นหัวกุเลย อยู่ไปก็เป็นเบ๊ให้พวกรุ่นน้อง ทำงานสภาไปก็คงไม่มีโอกาสจะได้ตำแหน่งดีๆเหมือนคนอื่นเขา ย้ายไปทำงานชมรมต่างๆแทนก็เริ่มเป็นเบ๊ใหม่อยู่ดี เสียเวลาชิบหาย
วันนี้แม่งส้นตีนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากตายว่ะอิเหี้ยถ้าไม่ติดว่ากูกลัวตายแล้วทรมานนะ
กุไปต่อไม่ไหวแล้ว ไม่ได้เรียนต่อแล้วละ ต้องทำงานและเป็นงานที่ได้เงินเยอะ กุต้องเลี้ยงทุกคนพร้อมกับหนี้ที่เยอะชิบหายจากพ่อและแม่กุ ยายก็ป่วย กุเป็นผญ เพื่อนแม่บอกว่าหน้าตาดี ถ้าจะขายตัวจะฝากเข้าร้านให้ กุโดนกดดันมาเยอะชิบหาย บอกว่าไม่ใช่เพราะเขากุจะไม่มีชีวิต สิ่งที่ทำอยุ่มันไม่มีค่า เรียนไปกฌเลี้ยงครอบครัวไม่ได้ ให้กุเกิดมาทำไม ในเมื่อกุไม่ได้อยากมีชีวิต ถ้าต้องมาเป้นแบบนี้ กุไม่รุ้จะบอกแฟนยังไงดี ไม่รุ้จะบอกเพื่อนได้มั้ย กุไม่รุ้จะไปยังไงต่อ กุเหนื่อย ทำไมกุต้องเกิดมาเปนภาระ แม่บอกว่ามึงอย่าคิดจะตาย มึงติดหนี้ชีวิตพวกกุอยุ่ อีเหี้ย แค่จะตายกุก้เลือก/ม่ได้หรอ
ทำไมเส้นทางที่กูเดินมันไกลจังวะ เมื่อไหร่กูจะไปถึงตรงนั้นกูท้อจนอยากจะล้มมาหลายรอบแล้ว
มึงกูจะทำไงดีวะ คือกูเกลียดแมวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก แบบว่ากไก่ล้านตัวได้อะ กูไม่ชอบและกูบอกกับทุกคนแบบโคตรจริงจังเลยว่ากูไม่ชอบ ไม่เล่น ไม่อยากเห็น แต่เพื่อน(มั้ง?)ของกูที่ค่อนข้างต้องยุ่งเกี่ยวกันมากหน่อยนางเป็นทาสแมว แล้วนางแม่งเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าไงไม่รู้คือชอบเอารูปแมวนางมาให้เราดู ส่งแต่รูปแมว พยายามพูดให้เราชอบแมวนาง คือเราโคตรลำบากใจเลย ถ้าแค่แรกๆครั้งสองครั้งมันก็พอจะขำๆได้อยู่นะแต่จะเป็นปีแล้วนางก็ไม่หยุด กูก็พูดไปหลายรอบแล้วว่าเบื่อไม่เอาเลิก แต่ก็ไม่ได้ผล พวกกูยังต้องทำงานด้วยกันไปอีกสักพักด้วยจะทำไงดีวะกูจะประสาทตาย
เหนื่อยจัง เหนื่อยมากแต่เขาไม่เข้าใจเรา
อยากหายไปอยู่ตลอด
ทุกๆครั้งก็ทนมันได้
แต่วันนี้เหมือนระเบิดลง ไม่เหลือแรงจะทำอะไร ใจก็ทรมาน จะร้องไห้ตลอดเวลา แต่ก็ร้องจนเหนื่อยแล้ว
ทำไมคนเราต้องเกิดมา ทำงานงกๆ ทุกวันๆ เป็นทาสบริษัทแล้วตายไปด้วย
>>721 กูนี่เกิดมาผ่าเหล่าผ่ากอจากบ้านว่ะ ความคิดทุกอย่างสวนทางกับที่บ้านหมด พ่อแม่กูจะมีแนวคิดแบบยุคเบบี้บูมเมอร์จัดๆมาก แล้วก็เป็นพวกชอบเส้นสายอุปถัมภ์ศักดินา ยอมรับการโกงได้ถ้าตัวเองได้ประโยชน์ ชอบพวกท็อปบูท เข้าร่วมม็อบนกหวีด วันๆดูแต่ช่องเนชั่นด่าแม้วด่าปูด่าทะนาทอนไปเรื่อย เรียกได้ว่าเป็นหลิ่มจัดๆแบบตัวเอ้หัวรุนแรงเลย แล้วมากดดันให้กูเรียนหมอเพื่อจะเชิดหน้าชูตาเขา อีกอย่างหมอได้เงินเยอะไง ถ้าเขาและบรรดาญาติๆเจ็บไข้ได้ป่วยก็จะให้กูรักษา กรอกหูกูเรื่องหมดเงินไปเท่าไหร่กว่าจะเลี้ยงให้มึงโตมาได้ขนาดนี้ จนกูมีแนวคิดว่าถ้ากูหาเงินได้เยอะๆซักวันกูจะเอามาฟาดหน้าแม่งแล้วตัดขาดความเป็นพ่อลูกกันไปเลย ถือซะว่าซื้อบุญคุณกัน ชาติหน้าอย่ามาเจอกันอีก
ส่วนกูนั้นก็ไม่ชอบอะไรที่เขาชอบซักอย่าง กูเกลียดส.ลิ่มมากๆ กูเลือกเรียนจิตรกรรมและเขาโกรธสุดๆ ด่าว่ากูโง่แบบนั้นแบบนี้ อยากเรียนคณะเหี้ยนี่ก็หาเงินเรียนเองละกัน เขามีเงินส่งให้เรียนได้แค่เฉพาะคณะหมอเท่านั้น ซึ่งกูก็ไม่แคร์จ้า อยากเรียนก็ไปสอบเรียนเองเด่ะ จนทุกวันนี้ไม่คุยกับที่บ้านมาสามปีแล้ว กูอยู่แต่หอไม่กลับบ้านเลย ทำงานพิเศษหาเงินเรียนเอง ก็อิสระดีนะ แต่ชอบมีคนมาเสือกชีวิตกูว่าทำไมกูถึงอยู่แต่หอไม่กลับบ้านบ้าง แล้วก็จะมาเทศนากูเรื่องบุญคุณพ่อแม่ใหญ่หลวงนัก บลาๆ ซึ่งกูรำคาญโว้ยสัส ไอ้พวกครอบครัวอบอุ่นพ่อแม่รักลูกนี่ชอบสั่งสอนคนอื่นแต่ไม่แหกตาดูว่าครอบครัวคนอื่นเขาเป็นแบบบ้านมึงกันมั้ย แล้วอีกอย่างมึงเสือกเหี้ยไรเนี่ย ชีวิตกู จะทำอะไรก็เรื่องของกูป่ะ
>>731 จิตรกรรมมันหาเงินแดกไม่ได้ คนเรียนเยอะแต่ประสบความสำเร็จจริงๆน้อย ถ้าเทียบกันที่คะแนนใกล้ๆกันเมิงไปเรียนคณะอื่นรุ่งกว่าเยอะ
พี่กูสมัยเรียนคะแนนเอ็นสูงมาก เลือกแพทย์มอดังๆได้เลย ไปเลือกสถาปัตย์อยากตามความฝัน ทุกวันนี้ยังทำงานงกๆ แถมไม่ได้ทำงานสายที่เรียนมาด้วยเพราะพอโตขึ้นมามันเริ่มหิวเงิน ไปตะเกียดตะกายทำงานอื่น ทั้งๆที่ถ้าตอนนั้นเรียนหมอทำงานเป็นหมออย่างเดียวก็รวยไปแล้ว
พี่กูสมัยเรียนก็ไม่กลับบ้านเหมือนเมิงแหละ ด่านู่นด่านี่ นานๆจะโผล่มาที พ่อแม่กูสมัยนั้นถึงด่าแทบตัดลูกแต่ก็ส่งเงินให้ จนทุกวันนี้ก็ยังมาชเอาเงินที่บ้านไปลงทุนเรื่อยๆ
แต่ยุคนี้จิตรกรรมคงพอหากินรวยๆได้มั้ง ทำพอร์ตดีๆ สร้างชื่อในโซเชียลเยอะๆ
เรื่องการเมืองโตขึ้นเมิงก็รู้เองแหละว่าส้มมันเลวยังไง จากใจคนที่เคยเลือกปูด่าปชป 5555 ของแบบนี้มันต้องรักเองเจ็บเอง
มึง กูขอกำลังใจหน่อย คือตอนนี้กูผูกเชือกเรียบร้อยแล้ว แต่กูก็ไม่กล้า กูก็อยากจะมีชีวิตต่อ แต่กูก็ไม่อยากเป็นภาระใครอีกต่อไปแล้ว ช่วยกูที ใครก็ได้
เหนื่อยจังเลย เกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลางต่ำลงมานิดหน่อย 10ปีที่แล้วใช้ชีวิตสบายมาก จะกินอะไร จะซื้ออะไร กินข้าวที่ร้านอาหารแพงหน่อย หรือไปเที่ยวที่ไหนที่บ้านก็โอเคหมด มีเงินใช้สบายๆไม่เดือดร้อนมากแต่ก็ไม่ฟุ่มเฟือยเพราะอยู่บ้านนอก
พอตอนนี้เหมือนกลับกัน แค่ซื้อของทำอาหารกินเองเงินก็ไม่พอแล้ว ที่บ้านเมื่อก่อนพ่อแม่กูมีเงินติดกระเป๋าเป็นหมื่นตอนนี้เหลือสองสามร้อย บางวันก็มีแค่หลักสิบหรือไม่มีเลย แล้วกูที่แม่งโตมาแบบสบายชิบหายก็ปรับตัวไม่ได้สักที ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม ฟุ่มเฟือยจนบางครั้งก็เกลียดตัวเอง กูได้เงินน้อยลงแต่เสือกใช้เท่าเดิม ไม่เคยเก็บเงินสักครั้ง ได้เท่าไหร่ก็ใช้หมด ในขณะที่เศรษฐกิจแบบนี้ ท้อว่ะ ทำไมกูแย่จังวะ ขอวิธีปรับตัว แก้ไขนอกจากฆ่าตัวตายลดภาระครอบครัวหน่อย
กู >>737 บางทีกูก็อิจฉาเพื่อนตัวเอง กูในสายตาเพื่อนคือคนที่รวย ทั้งๆที่ความจริงก็ไม่เลย กูแค่ใช้เงินเก่งเท่านั้นเอง
ในขณะที่เพื่อนกูใช้เงินซื้อแค่สิ่งที่ต้องการ ไม่ค่อยซื้อของฟุ่มเฟือย บางคนก็มีเงินเก็บนิ่งๆทิ้งไว้ในบัญชี 5-6หมื่น บางคนพ่อแม่ก็มีเงินจ่ายค่าเทอมมหาลัยได้โดยไม่ต้องกู้กยศ. บางคนซื้อไอแพด ซื้อทรศ. ซื้อคอม ในเศรษฐกิจแบบนี้
พูดตรงๆกูอิจฉาว่ะ อิจฉาที่เขายังสามารถใช้ชีวิตได้แบบสบายๆไม่ต้องเครียดเรื่องเงินเพิ่ม
ตลกที่เขาบอกว่ากูรวยกว่าเขาทั้งที่จริงๆกู....
กูเคยเป็นซึมเศร้าเมื่อปีที่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนในห้องรู้ คิดว่ามีแค่เพื่อนสนิทที่รู้ แต่วันนี้กูให้เพื่อนคนนึงที่ไม่ค่อยได้คุยกันเขียนเฟรนชิพให้แล้วเค้าเขียนทำนองว่าสู้ๆ เรื่องโรคซึมเศร้า กูตกใจมากอะ ไปถามเพื่อนสนิทเพื่อนก็บอกว่าคนในห้องส่วนใหญ่ก็น่าจะรู้กันหมด กูตกใจว่ารู้ได้ยังไง อาจจะเพราะเห็นแผลที่กูกรีดแขนกับกูก็ไม่ค่อยไปรร.(ตอนนี้ไม่ทำแล้วนะ)
คือมันผ่านมาเป็นปีแล้ว ตอนนี้เพื่อนก็อาจจะลืมไปหมดแล้วแต่กูรู้สึกละอายใจมาก ไม่กล้าสู้หน้าใครเลยอะ ไม่อยากให้ใครรู้ กลัวคนอื่นจะมองกูไม่ดีซึ่งมากังวลตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วแหละ กูต้องไปรร.อีกอาทิตย์นึงแล้วจะจบละ แค่มาระบายเฉยๆ
ให้กูมานั่งรอตั้งนาน ถึงเวลาเรียนแล้วมึงก็ไม่เข้ามา ให้เหตุผลเหี้ยๆว่านั่งอยู่ที่อื่น ไอควาย เวลาเรียนแล้วมึงยังจะนั่งอยู่รึ กูเพื่อนมึงมั้ยเนี่่ย กี่รอบแล้วที่ไม่เห็นหัวกู อีสัด ขี้ค่ามึงมั้ง นั่งรอตลอดเนี่ย
กูควรย้ายหมาลัยเพราะไม่มีเพื่อนป่ะวะ มันโลนลี่มากเลยอะ โอเคส่วนนึงคือกูเข้าสังคมไม่เก่ง อยู่ที่ไหนก็น่าจะเหมือนกัน
คือเมื่อวาน เค้าแลกไอจีกันสี่คน กูมีความรู้สึกลึกๆว่าเค้าไม่ได้ถามหรืออยากแลกไอจีกะกูไรงี้อะ แต่กูก็พยายามเข้าหาละก็แลกสำเร็จอะนะแต่เค้าอันฟอลไปละคนนึง655555
ละวันก่อน ให้ทำงานกลุ่มกูให้ไอดีไลน์เค้าไปเผื่อคุยกัน เค้าก็ไม่แอดกูมา ตอนจะขอแสกนโค้ดก็บอกว่ารีบ รู้แหละว่าไม่อยากอยู่ด้วย แต่ถ้ากูไม่ทำก็ไม่มีกลุ่มอยู่กูควรทำไงงอีเหี้ย
คือมหาลัยคนเยอะกว่ากูไม่ต้องกลัวว่าเรื่องแย่ๆที่กูทำให้ถูกนินทานอกจากการไม่มีปฏิสัมพันกับใคร น่าจะไม่มีใครเห็นหัวกูด้วยซ้ำ คือตัวเหม็นมั้ยก็เปล่า แค่คุยไม่เก่ง พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง กูเศร้าจังวะ เมื่อไหร่จะมีเพื่อน ไม่ต้องมีเป็นแก๊งสี่ห้าคนก็ได้ แค่คนเดียวไว้กินข้าวด้วยกัน หรือทำงานด้วยกันก็พอแล้วอ่ะ อยากย้ายแต่ก็ไม่รู้จะหนักกว่าเดิมมั้ย เมื่อไหร่จะมีเพื่อนอีเห้
รู้สึกไม่มั่นคงเลยว่ะ ไอ้งานที่ทำเนี่ย กลัวโดนไล่ออก
>>744 เรียนให้เก่งๆแล้วเพื่อนจะเข้าหาเอง
รอผลมิดเทอมออกแล้วคะแนนเมิงสูงนะ เพื่อนจะเข้าหา ชวนทำงาน คือเวลาทำงานกลุ่มอ่ะยังไงมันก็ต้องหาเพื่อนมาเข้ากลุ่มเพิ่มอยู่แล้ว ถ้าเขารู้ว่าเมิงเก่งเขาก็เต็มใจรับเมิงเข้ากลุ่ม
แล้วก็ทำตัวขยันๆตั้งใจทำงานกลุ่ม งานหน้าเขาจะได้อยากชวนเข้ากลุ่มอีก
มายืนอยู่ข้างๆ บ่อน้ำ เอาอะไรหนักๆถ่วงแข้งขา หาอะไรสักอย่างที่จะไม่ทำให้ตัวหล่นนอนหงายลงไปด้านหลัง หรือถ้าให้ดี ยืนอยู่บนพื้นกระดานกลางน้ำลึกแม่งเลย แล้วกินยานอนหลับจะได้ไปสบายสมใจมั้ยอะ? กูไม่ชอบความเจ็บ ไม่อยากเจ็บตัว ก็เลยไม่เคยกรีดแขน กลัวอะ ความรู้สึกคือมันจะวูบแล้วจบไปเลยอะเปล่า?? กูเคยคิดเรื่องยืนบนตึกสูงๆ แล้วกินยานอนหลับตกลงไปมาก่อนนะ แต่มันลำบากคนอื่นเกินไป สงสารคนที่เขาต้องมาเห็นมาเจอ กูก็ไม่รู้ว่ามันจะไปสงบจริงมั้ย ทำไมแค่ไปสบายมันยากจังวะ ต้องมาคิดเยอะขนาดนี้ แถมวิธีก็ไม่รู้ว่าจะโอเคมั้ยอีก กูยิ่งไม่อยากเจ็บตัว โอ้ยยย! ช่างแม่ง กูจะไม่คิดเรื่องฆ่าตัวตายแม่งแล้ว ปวดหัว หงุดหงิดเว้ย
>>746 คนที่ขอไลน์แล้วไม่ให้+ไม่แอดอะ คือจะต้องเจอกันวีคหน้าตอนเรียน ถ้าเค้ามีคู่หลังจากนั้นคือกูว้าเหว่มากจำชื่อก็ไม่ได้ขอไลน์ก็ไม่ให้ TT
เศร้าจัง อยากมีเพื่อนโว้ยยไอคนที่คิดว่าเออรู้จักกัน น่าจะได้จับคู่กะคนนี้แหละ ไปๆมาๆไม่อยู่กะกูนะ ไปอยู่กับคนอื่น เหี้ยมากกโมเม้นน
มึง กูอยากมีความสามารถพิเศษอะไรซักอย่างกูทำได้หลายอย่างแต่ไม่สุดซักทาง ไม่มีความมั่นใจ ไม่พยายามพัฒนาทักษะนั้น กูเบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้ว่ะ
กุโคตรเบื่อแม่ชิบหาย ถามแต่ว่าถ้าแก่ไปกุจะเลี้ยงมั้ยๆๆๆ คือกุอายุแค่สิบกว่าๆ เรียนก้ยังไม่จบ เงินก้ยังไม่มี ระบบประเทศก็เหี้ย จะมาเอาอะไรกับกูนักหนาวะ กุก้ไม่รุ้ในอนาคตกุจะมีงานมีเงินมั้ย แค่ตัวเองก้ไม่รุ้จะรอดหรือเปล่า แล้วชอบมาคาดหวังอะไรกับกูหนักหนา กูเรียนทุกวันนี้แม่งก็โคตรเหนื่อยแล้ว พอบ่นก็บอกลาออกสิ ออกมาหางานทำเองเลย กูพูดอะไรออกไปก็เซนซิทีฟ ทวงบุญคุณเก่งยิกๆ
ไอเด็กเหี้ย มีแฟนแล้วเสือกมาคิดถึงคนอื่นอีก ถ้ากูเป็นแฟนมึงนะ น้ำตากูไหลถึงหัวแม่ตีนแล้ว
คิดว่าคนที่มึงเลือกเป็นคนโชคดีที่ทำให้คนคุยเยอะอย่างมึง คุยทั้งจังหวัด เหลือแต่พ่อกูมั้งที่มึงยังไม่คุย มันหยุดที่ใครซักคนได้ แต่ไม่เลย มึงมันเหี้ยเหมือนเดิม
สัตว์เลี้ยงเยี่ยวใส่หนังสือเรียน กูควรซื้อใหม่ป่ะ คือมันก็ไม่ได้แพงหรือถูกอ่ะนะ 300 บาท ._. เปียกสีส้มแจ๋เลย 20 กว่าหน้า หรือจะพยายาม diy หาวิธีแก้ หลักๆคือกลิ่นกับสีแต่กูก็เฮ้อ
กูคบกับคนหนึ่ง คือตอนก่อนคบก็บอกมันไปแล้วอ่ะว่ากูโลกส่วนตัวสูงนะ แต่พอคบกันปุ๊บแม่งตามกูทุกฝีก้าว กูเล่นอะไร แชทกับใครแม่งชอบชะโงกหน้ามาอ่านแล้วก็พูด แล้วก็ยิงคำถามใส่กูรัวๆ ห้ามไปกับคนนั้นคนนี้ ห้ามเข้าใกล้คนนั้นคนนี้
ที่พีคสุดเลยคือ วันที่กูหยุด คือกูอยากอยู่บ้าน กูอยากนอนอืดอยู่บ้าน บางทีกูก็ต้องเอางานมาทำช่วงวันหยุดที่บ้าน กูเป็นพวกชอบปิดโซเซียล ปิดทุกอย่างแล้วเข้าไปอยู่ในโลกของกู แล้วแม่งทักแชทมาตามกูทุกชั่วโมงอ่ะ พอกูไม่อ่านมากๆก็โทรมาเลย กูถามว่าโทรมาทำไมก็ไม่ตอบแล้วเฉไปเรื่องอื่นที่มันไม่สำคัญอะไรเลย กูจะทักแชทคุยดีลงานคนอื่นแม่งก็ชักสีหน้า คืออะไรวะ แค่คุยงานก็ไม่ให้กูคุย กูจะไปไหน จะออกนอกพื้นที่ไปทำงานก็ชอบตามไปด้วย กูไม่ให้เข้าบ้านในวันหยุดของกู แม่งก็ดิ่ง เพ้อ เพ้อเหี้ยอะไรของมันวะ
ชอบคิดว่ากูมีคนอื่น จินตนาการเก่งสัสๆ กูไม่ตอบแชทก็คิดว่ากูคุยจีบกับคนอื่นอยู่ ไอ้นั่นที่เคยจีบกูแข่งกับมันก็เห็นว่ากูไม่ชอบมันออกนอกหน้าขนาดไหน คือกูพูดกับมันไปล้านรอบแล้วนะว่านิสัยอย่างกูนี่ชอบยุ่งกับใครไหม กูโลกส่วนตัวสูง สูงกว่าที่มันคิดด้วย แล้วเป็นผัวที่ถูกต้องตามกฏหมายอ่อมามีสิทธิ์ห้ามให้กูนอนอยู่บ้าน ต้องออกไปเที่ยวกับมัน ต้องแชทกับมัน ก้าวก่ายชีวิตกูชิบหาย
หน้ากูก็ใช่ว่าจะสวยชนิดที่ใครเห็นก็ชอบสักหน่อย กูก็สายเก็บตัวอยู่ในบ้าน กูกลับบ้านไปไม่ทำงานก็ดูอนิเมะ แล้วกูจะเอาเวลาไหนไปมีกิ๊ก งานที่กูทำมันก็ทำกูเหนื่อยอยู่แล้ว มันก็ยังจะมาทำให้กูเหนื่อยเพิ่มอีก เหมือนมันเป็นเหี้ยอะไรไม่รู้ไม่ทำงานแล้วมาตามแต่กูอ่ะ แต่กูต้องทำงานไง กูไม่ใช่ว่างตลอดเวลาแบบมัน ฮัลโหลลล
>>758 1.มึงอาจจะยังไม่พร้อมมีใคร ดูจากวิธีการใช้ชีวิตที่เขียนมา ซึ่งกูก็เป็นเหมือนมึงนี่แหละ กูเลยยังไม่ได้ยุ่งเรื่องรักๆ ใคร่ๆ อะไรตอนนี้
2.มึงเข้ากับแฟนมึงไม่ได้ ถ้าแฟนมึงไม่ทำความเข้าใจ ไม่คุยเปิดอกให้เคลียร์แต่เนิ่น กูขอบอกเลยว่าไม่รอด รวมถึงมึงด้วยว่าจะเข้าใจความคิดมันบ้างมั้ย
กุมาปรึกษาเรื่องเพื่อนในนี้ได้ป่ะวะ
เพื่อนกุเป็นไบโพล่าร์ ละเวลาแม่งดิ่งทีคือกุก็ดิ่งตามมันไปด้วยอ่ะ พอกุอยากออกมาตั้งหลัก เช็คโซเชียลน้อยลงหรือย้ายโซเชียลอันอื่นเพื่อหาอะไรฮีลตัวเองจะเหมือนกุเมินมันป่ะวะ คือแบบกุย้ายไปไหนกุก็จะเจอมันตรงนั้น พิมพ์ข้อความดิ่ง ๆ ที่บางทีกุอ่านได้แค่ย่อหน้าเดียวก็ปัดหนี เพราะกุรู้สึกแย่อ่ะ ละหลัง ๆ มันพิมพ์เหมือนแบบเพื่อนไม่คบ เพื่อนเมินไรงี้ตลอดเลยทั้ง ๆ ที่เวลาเจอกันกุก็คุยกับมัน แต่มันทำเหมือนไม่อยากคุยกับกุกับเพื่อนคนอื่นอ่ะ เพื่อนกุอีกคนที่แนะนำไรไปมันก็ไม่ค่อยฟัง ฟังแต่แฟนมันงี้ กุควรทำยังไงดีมึง แบบมันเคยมีประสบการณ์เพื่อนทิ้งแหละ กุเลยไม่อยากให้มันรู้สึกเหมือนมันกำลังโดนทิ้ง (ทั้ง ๆ ที่กุกับเพื่อนคนอื่นก็เปล่าทิ้งมันนะ...)
กุยังนั่งน้อยใจมันอยู่เลยเวลามีไรแล้วไม่ปรึกษากุแต่กุบ่นให้มันฟังไม่ได้ 5555555 กุอึดอัดว่ะ กุทำไงดีวะ
เบื่อมากๆ ทำไมต้องให้กูทำยากๆ เงินเดือนก็แค่นี้ กูเครียดนะกูเบื่อ กูอยากออก จะทนไม่ไหวแล้วอะ TT
กูเรียนอยู่ต่างประเทศ บ่น ระบายเรื่องต่างๆ ให้แม่ฟัง แล้วแบบเสียงกูสั่น ร้องไห้น้ำตาไหล แต่พยายามกลั้น แม่กูคงรู้สึกได้อะ เลยพยายามปลอม
กูไม่โอเคเลยว่ะ ทำให้เขาต้องเป็นห่วงกู เห้อ ไม่น่าโทรไปหาเลย เซงตัวเอง น่าจะรอให้เรื่องผ่านไปก่อน ค่อยเล่าให้ แม่งๆๆๆๆๆๆ
กุไม่อยากให้สรุปเพื่อนเลยว่ะ กุยอมรับเลยว่ากุไม่อยากให้เพราะกลัวเพื่อนได้ดีกว่า รู้สึกเหี้ยแต่ว่ากุอ่านนานมาก ทำไมไม่ทำเองบ้างอะ แล้วมาบอกว่าไม่แบ่งให้นี่ด่านะ แบบอะไรนะ มึงมีสิทธิ์ไร
กุอิจฉาเพื่อนที่พ่อแม่บอกว่าสอบม.รัฐไม่ติดไม่เป็นไร เรียนเอกชนก็ได้มากเลย กูไม่อยากเครียดไม่อยากมาแบกรับความกดดันอะ อยากเรียนเอกชนแต่ที่บ้านนี้มาก เหนื่อยมาก ท้อสุดๆ ไม่มีกำลังใจ แต่จะไปอิจฉาเพื่อนไม่ได้ มันเป็นคนดี มันน่ารัก กุผิดเองที่อิจฉา...
คนคุยเก่ากู มึงเป็นเหี้ยไรมากป้ะ
เลิกคุยกับกูไปมีผัวไปชาติๆแล้วไม่บอกลากูซักคำให้กูรู้เอง กูกำลังจะทำใจได้ เสือกยังโทรมาหากูอีก โทรมาทำเหี้ยไร
พอกูบอกจะไปบอกแฟนมึงถ้ามึงยังทำตัวเหลือขอแบบนี้อีก เสือกท้าให้กูคุยกับแฟนมึง อิสัสคนอย่างมึงแม่งสมควรอยู่คนเดียว
กูอยากไปพบจิตแพทย์ มีที่ไหนแนะนำบ้าง
กินเหล้านี่มันทำให้หายเครียด/ลืมความทุกข์ได้ชั่วขณะจริงป่าววะ? กูเกิดมาจะ 30 ปีแล้วยังไม่เคยแดก ถ้ามันช่วยได้ก็อยากลอง แม้จะแค่ชั่วคราวก็ยังดี
>>775 ช่วยได้นะถ้ากินเยอะพอ เพราะตอนมึงเมา(หนักๆ)อะ แค่คิดวิธีเดินให้ตรงก็ใช้พลังงานสมองไปเกิน80%แล้ว ไม่มีที่เหลือให้ไปคิดอย่างอื่นหรอก
แต่สำหรับกูที่ชอบทำตอนเวลาเครียดๆคือชวนเพื่อนไปหาร้านชิลๆโง่ๆซักร้าน แล้วนั่งคุยไปเรื่อยอะ ไม่ต้องร้านเบียร์/ร้านเหล้าก็ได้ ร้านไอติม ร้านกาแฟ ร้านนมปั่น อะไรพวกนี้คือโอเคหมด แต่แค่พวกร้านเหล้ามันหาที่บรรยากาศชิลๆ แล้วเปิดถึงดึกๆ ได้ง่ายกว่า กูว่าการที่ได้พูดคุย รึได้ระบายออกมา มันช่วยในระยะยาวได้ดีกว่า
ตอนนี้มันเป็นปัญหาหนักมากตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา คือกูเอาเงินไปซื้อของฟุ่มเฟือยมา 15000 แบบไม่มีประโยชน์อะไรเลย นอกจากความสุข ช่วงนั้น(._ .) คือมันไม่ได้จ่ายรวดเดียว 15000 แต่แบบทยอย ทีละพัน สามสี่ร้อย หลายพันงี้ แบบกูชอบวาดรูป อะซื้อสีมาเล่น (สรุปเล่น3-4 ที ฝีมือกากเลยเบื่อ) อ่านนิยาย( อ่านรอบเดียว ดีที่อันนี้ยังขายต่อได้) เรื่องเกมก็เติม ซื้อสกินฮีโร่ละก็ไม่ได้เล่น... คือหมดค่าใช้จ่ายไปกับเรื่องพวกนี้เยอะมากมากตั้งแต่ต้นปีอ่ะ เครียดมากเลยเหมือนตอนโอนไม่มีสติ ._____.
คือเป็นยังเรียนอยู่และมีค่าขนม/เดือน 3000 มันเลยเป็นจำนวนที่เยอะมากๆ คือคิดว่าซื้ออะซื้อไปเหอะแต่มันเยอะเกินไปมากเลยอ่ะ ใช้เงินซื้อความสุขแต่ตอนนี้มันทุกข์มากเลย จะทำให้รู้สึกดีหน่อยก็คือตอนที่มีเงินในบัญชีเท่าเดิม... แซดอ่ะทำอะไรลงไปวะ
มีใครเคยมีอาการแบบจู่ๆก็คิดว่าเพื่อนรอบตัวไม่รักตัวเองขึ้นมาแบบไม่มีปีมีขลุ่ยป้ะ คือช่วงม.ต้น-ม.ปลายกูชอบมีอาการนี้ตอนที่สนิทกับเพื่อนในห้องได้ระดับหนึ่ง แบบมันจะเป็นฟีลอยากผลักทุกคนออกไปให้หมดให้เหลือกูคนเดียว มีแค่ตัวกูเองที่เชื่อใจได้ทำนองนั้นอ่ะ ถือว่าเป็นโรคที่ต้องไปพบจิตแพทย์มะ หรืออาการปกติของคนทั่วไป
>>787 กูเป็น
มึง กูโคตรเกลียดโรงเรียนอ่ะ เกลียดแบบ อค่นึกถึงก็หงุดหงิดแล้ว บางทีกูก็รู้สึกรำคาญตัวเองนะ เพราะกูรู้ว่าจริงๆโรงเรียนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่ทุกครั้วที่ต้องไปโรงเรียนคือกูให้แม่งผ่านๆจบๆไปวันๆอ่ะ รอเสาร์อาทิตย์ กูเกลัยดถึงขนาดถ่างตานอนดึกๆ เพราะกลัวว่าถ้ารีบหลับ จะต้องตื่นไปร.รเร็วขึ้น ไอ้ความรู้สึกเหี้ยนี่พอคอมโบกับความอยากตายของกูคือเหมือนบอมลง มีครั้งนึงไม่ได้แดกยาสองวัน กูจะโดดดึก ไอ้เหี้ย ตอนนี้กูนังคิดจะโดดอยู่เลย
เพื่อนกูก็มีนะ ไม่ได้โดนแกล้ง แต่เกลียดแสนเกลียด น่าจะเพราะอาจารย์คนสองคนด้วยแหละ แม่ง
และคือกูคิดว่าขนาดยังไม่ทันหมดวัยรุ่นยังเหนื่อยชห ละทำไมกูต้องทนไปอีกอย่างน้อยห้าสิบปีกัยไอ้ความทรมานของการเกิดเป็นคนด้วยวะ สู้ตายดีกว่า แม่ง
>>790 อย่าว่าแต่นักเรียนเกลียดเลย ครูเด็กๆ อย่างกูก็เกลียดดดดด ครูแก่ๆ มันเป็นอะไรวะ ต้องจับผิด เรื่องที่ผิดก็ไม่มี แต่จะเอาให้พวกกูผิดให้ได้ ต้องการให้พวกกูดูเลว เป็นอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรร ปล่อยให้กูอยู่สงบๆ กับเด็กๆ เถอะ มึงช่วยเอาเวลาที่มึงนินทาคนอื่นไปสอนเด็กเถอะ กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย เบื่อ
กูรู้สึกเหมือนแม่ตัวเองเป็นโรคประสาทอ่ะ(ไม่ได้ในทางแย่นะ แต่กูว่าเขามีปัญหา) แบบควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ พอกังวลแล้วจะคุมสติไม่ค่อยอยู่ ล่กไปหมดจนทำอะไรแปลกๆ อันนี้กูพูดไม่ถูกแต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆจนบางทีกูเริ่มกลัวละอ่ะ แล้วเวลาเขาอารมณ์ไม่ดีแล้วเขาจะปากเสียอ่ะ อยู่ดีๆมาแซะกูบ้างแหละ แซะไปเรื่อยๆจนกูทนไม่ไหว พอกูเผลอโมโห(อันนี้กูผิดด้วยแหละที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่) เขาก็จะทำเหมือนกูโมโหเขาตลอด ทำเหมือนกูโมโหแล้วจะทำร้ายเขาทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทะเลาะกันก็มีแต่เขานี่แหละทำร้ายกู แล้วแม่กูเป็นโรคไมเกรน เวลาเริ่มทะเลาะกันแล้วเขาจะชอบทำเป็นกินยาเยอะๆให้กูดู( คือยาที่แม่กูกินมันเป็นยาไมเกรนที่มีผลข้างเคียงอ่ะ กินเยอะๆก็ไม่ดีเท่าไหร่ ) มันบั่นทอนอ่ะ กูรู้สึกผิดชิบหาย กูจะประสาทแดกแล้ว ช่วยด้วย
ชีวิตที่ทั้งเนื้อตัวเหลืออยู่หลักสิบบาทเป็นงี้เองเหรอ T T
เพิ่งรู้ว่าข้าวสวยร้อนๆ ฉุยกลิ่นน้ำปลามันหอมอร่อยก็คราวนี้แหละ เฮ้อออออ
กูจะโดนไล่ออกไหมหนอ
มึง กูต้องการคนพิมพ์อะไรดึงสติกูหน่อย กูเป็นคนที่เคยมีความรับผิดชอบต่ำ พลังงานน้อย แต่กูเรียนรู้เรื่องได้คะแนนสอบโอเคนะ กูได้เพื่อนดีตอนม.ต้น ทำกูเกรดสูงเลยแหละ แต่ตอนนี้ม.ปลายกูรู้ตัวว่ากูแอคทีฟน้อยลงว่ะ กูติดเพื่อนเก่าด้วยแหล่ะ เพื่อนใหม่กูก็ยังไม่สนิท เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงดูขรึมๆไม่สุงสิงกับใคร ความสนใจ อ่านอดิเรกก็ต่างจากคนในห้องมาก กูอยากได้คนมาแนะนำ มาพิมพ์อะไรให้กูรู้ว่ากูควรขยันทำงานได้แล้วที กูอยากขยันคนเดียวได้ ไม่ใช่รอให้มีเพื่อนมาดันถึงจะขยันตามว่ะ
ปล. ไม่ต้องพิมพ์คำหยาบด่าหนักๆเปล่าๆมานะมึง กูค่อนข้างอคติกับการด่าหยาบแบบไม่มีสาระไม่มีเหตุผล เรื่องมากไปก็ขอโทษด้วยนะ
เหนื่อยมากๆ กินนอนพักผ่อนเต็มที่ก็ไม่หายเหนื่อย ไม่รู้จะทำไงดี กูจะมีอายุอยู่นึงปีหน้าไหมก็ไม่รู้ เหนื่อยในทุกๆวันสุดๆๆๆ
ไอ้เหี้ย เสิร์น มึงแบนกูในห้องนินทาไม่พอ กูยังต้องโดนแบนในห้องกามาอีกเหรอวะ ทำเอาไฟเหี้ยของกูมอดดับในพริบตา
เหงาว่ะมึง
ทำไมคนรอบตัวกูมันไม่รู้งาน ทำงานไม่เป็น ไม่มีความละเอียดอ่อน กูเบื่อ ไม่อยากทำงานกับคนพวกนี้แล้ว กูเหนื่อย จะบ้าตาย หัวควยเอ๊ย ในเวลางานเอาแต่ดูหุ้นงี้ ถ้ามึงไม่ทำงานเป้นเรื่องเป้นราวก็ไม่ต้องเข้าที่ทำงานมา อิควาย
ไอ้โสโครกนั่นมันมาขี้บ้านกูแล้วไม่ราดอีกแล้ว ราดแต่ตูดมัน มักง่าย
พอกูพูดเดี๋ยวก็ไม่พอใจอีก ไอเวรเอ้ย มึงไปตายซักที คิดว่าการมาของมึงมันน่าวิเศษนักหรอ กูอึดอัดใจ อัดอั้นใจมากแค่ไหนมึงรู้ตัวบ้างมั้ย ไอ้เหี้ย
ตื่นเต้นอ่ะ วันที่ 23 นี้ จะได้เจอสาวที่คุยผ่านเฟสมา1เดือน น่าจะได้เย็ดกัน ตื่นเต้น ต้องเตรียมตัวยังไงดี กับการนัดเย็ดครั้งแรกวะ ผู้หญิงซิงด้วย แต่กูหยั่งเชิงด้วยคำพูดหลายๆรอบแล้ว ดูจะมีใจและยอมเรื่องพวกนี้อยู่ คิดว่าไม่น่าพลาด
กูควรทำตัว วางตัวยังไงวะ เตรียมตัวยังไงดี นี่กูโกนหมอยรอแล้วนะ อยากให้ควยเนียนๆ
ตอนนี้มันอาจจะหนักนิดนึง แต่สู้นะตัวชั้น
เหงาว่ะ ตั้งแต่แมวกูตายไปกูก็รู้สึกว่าเหงาจนทนไม่ได้เลยอ่ะ อยากคุยกับใครสักคนก็ไม่มี เฮ้อ
เจ้านายให้กูทำงานชิ้นนึง พอทำเสร็จ ส่งเรียบร้อย ไปส่องๆดู เจ้านายไปก๊อปงานคนอื่นมาใช้เเทน ทั้งๆที่งานกูดีกว่าไอ้ห่านั่นเยอะสัสๆ กล้าพูดเลย เจ้านายเป็นเหี้ยอะไร
สงสารพ่อต้องมาเสียเงินที่ได้เกษียณงานหมดตัวเพราะหุ้น เงินมันหาใหม่ก็ได้แต่ไม่อยากเห็นเค้าเสียใจเลย แล้วยิ่งตอนนี้เราตกงานอีก จะรีบหางานให้ได้เลย!
ตอนนี้อยากไปทำงานต่างประเทศยิ่งกว่าเดิมไปอีก
ขอบคุณทุกคนนะ จากโม่งตกงานคนเดิมเพิ่มเติมคือกำลังคิดจะบนไปปฏิบัติธรรมถือศีลแปด ชั้นไม่ไหวกับเทรนด์ตกงานตอนนี้ล้าวววว
ถามในนี้ได้มั้ย ในบอร์ดเกมมันไม่มีมู้เกมที่กูเล่น
กูเล่นเกมๆนึงอยู่กูเป็นหัวกิล มีลูกกิลที่อยู่กับกูมาตั้งแต่วันแรกที่สร้างจนถึงวันนี้(ไม่รู้จักกัน) ไม่ค่อยได้คุยกันมากมายแต่คุยบ้างอะไรบ้าง กิลกูก็ไม่ได้เก่งหรือโด่งดังนะ แทบจะอยู่ท้ายๆด้วยซ้ำ จนมาวันนึงกิลอันดับ1กับอันดับ2ของเกมมาชวนกูไปอยู่ด้วย กูควรไปอยู่กับพวกนั่นดีป้ะวะ หรืออยู่ที่เดิม
ทั้งชีวิตเหมือนไม่ได้อยู่เพื่อตัวเอง ทุกอย่างที่พ่อแม่มีให้คือเหมือนเตรียมไว้ให้ลูกคนเดียว พอบอกว่าอยากเรียนเหมือนพี่ก็แอบไปได้ยินพ่อแม่คุยกันว่าจะส่งไหวไหม รู้สึกเหมือนเป็นภาระ เหมือนไม่ควรจะเกิดมาแต่แรก พอเขาบอกว่ารักกูมากยิ่งทำให้กูเศร้าว่าเขาจะรักกูขนาดนี้เพื่ออะไรวะ ทั้งๆที่กูเป็นตัวที่พาให้ชีวิตลำบากแท้ๆ
กูเกลียดพวกผช ในห้องกูชห แม่งหูกู โทรศัพท์กูกูฟังเพลงเกาหลีก็มาแซะ ฟังรู่เรื่องหรออออ ภาษาไทยเอาให้รอดก่อน
อิดอกกกกกกกกกกขี้เสือกมากจ้าาาาาา ที่กูพูดๆๆๆทุกวันเนี่ย ไม่ใช่ภาษาไทยหรอ ทีพวกมึงฟังกาโวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมึงก็ฟังไม่รู่เรื่องป้ะ มึงยังมีหน้ามาเสือกรสนิยมคนอื่นอีก ไอ้พวกเหี้ยย
มันต้องการเหี้ยอะไรวะ โตจะเป็นควายแล้ว ยังทำเสียงหงุดหงิดงุ่นง่านยังกับผู้หญิง เรื่องเยอะชิบหาย นิดหน่อยทำเสียง งานการก็ไม่ทำ พอแม่ด่า+บ่นมันก็ขึ้นเสียงดัง แบบ อะไรวะ เป็นเหี้ยอะไร งี้ใส่ มันทำเหมือนที่มันอยู่บ้านเฉยๆ เกาะพ่อแม่แดก แล้วทำเรื่องเยอะเรื่องมากใส่คนอื่น มันไม่ผิดเว้ย ทำเหมือนชีวิตมันไม่เคยผิดเลย ไอ้สัสเอ๊ย กูยังสงสัยเลยว่าทำไมแม่ปล่อยให้มันขโมยเงินในกระเป๋าวะ เก็บเอาไว้แต่ละทีก็ไม่ดี แต่เสือกมาบ่นทีหลัง กับข้าวอะไรก็ปล่อย
กูเห็นพ่อแม่คนอื่นถ้าลูกไม่ทำมาหาแดกก็หักดิบ ไม่ให้มันต้องแดกอะไรเลย ประมาณว่าไม่ทำงานก็ไม่มีกิน แต่แม่กูไม่ใช่เว้ย กูงงมาก ปล่อยมันใช้ชีวิตในบ้าน อายุก็ปาจะเข้าเลข 3 ขโมยเงินในกระเป๋าไม่พอ ไม่หางานหาเงินเลยอะ แล้วมันไม่ได้ป่วยเป็นอะไรด้วย กูงงมากว่าแม่กูเป็นโรคจิตหรือแค่โง่คิดไม่เป็นกันแน่วะ กูหงุดหงิดตั้งแต่วิธีการสอนละ พอทำเหี้ยๆ ทำตัวเป็นขยะก็บอกว่านั่นคือลูก ผลสรุปคือไอ้ห่านี่ก็ยังเหมือนเดิม แม่งเปลี่ยนอะไรได้บ้าง? กูเกลียดสัสเวลามันบ่นงุ่นง่านลับหลังคนอื่น ทำได้แค่งี้ไง อะไรนิดหน่อยมันก็ใช้อารมณ์แล้ว สมองตายตอน 5 ขวบรึไงวะ ไหนวุฒิภาวะมัน
ไม่อยากไปค่ายพรุ่งนี้เลย ไม่อยากไปเจอเพื่อนกลุ่มตัวเอง ทำไมกูต้องเอาความรู้สึกทุกอย่างไปผูกไว้กับแค่เพื่อนคนนี้ตลอด เหนื่อยว่ะพยายามอยู่ฝ่ายเดียว
เสียตังกับเกมไปเป็นหมื่นละ
เงินตรุษจีนที่ได้มาหมื่นหกก็หมดแล้ว
จะหาเงินมาโปะเพิ่มยังไงดี เมื่อก่อนก็เคยจิ้กเงินแม่ไปเติมเกมพันนึง
...
งานมันหายากอ่ะเนอะ แต่ก็แฮปปี้กับการที่เราสุ่มกาชาไปแล้วก็ได้อะไรดีดี แต่พอเห็นราคามันก็วาปๆหน่อยๆถ้าใช้เงินที่ตัวเองหามา ให้มันพอมี stable source คงรู้สึกดีกว่านี้ เรื่องอื่นกูว่ากูดีหมดเลยนะยกเว้นเรื่องเติมเกมเนี่ย กินก็ง่าย ของแพงๆไม่ต้องใช้ แต่การ์ดกูต้องมี -_- สกินกูต้องสวย ควยซื้อเป็น60-70สกิน เล่นใช้จริงๆแค่ 1-2 ตัว
กำลังมองหางานพิเศษเป็นติวเตอร์ภาษาอังกฤษ สอนอ่านกับพูด แต่หน้าตากูไม่ดี คิดสภาพโอตะ อ้วนดำแว่นเนิร์ดเก็บตัว แต่ตัวไม่เหม็น แล้วก็คุยรู้เรื่อง
ถ้าเค้าเห็นหน้าตากูก่อน เค้าคงไม่จ้าง...
เพราะงั้นก็ต้องหาคอร์สออนไลน์สอนเด็กเอา หรือไม่ก็ไปรับจ้างแปลซับ แปลอะไรสักอย่างหาเงินขึ้นมา ตอนนี้เป้าว่าต้องหาเงินสัก3000 แค่นี้แหละกูคงต้องหาวิธีหาเงินขึ้นมา
เหนื่อย พังไปหมด อยากตาย แต่ไม่อยากฆ่าตัวตาย
อยากเป็นโรคร้ายแล้วก็ตาย ให้ติดไวรัสก็ได้ จะไม่ไปหาหมอ จะนอนรอความตายอยู่ในห้องนี่แหละ แค่หายใจเข้าออกมันทรมานขนาดนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
ก็พูดไปงั้นแหละ อยากตาย แต่ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็คงต้องอยู่ต่อไป รีบๆจบไวๆละกัน รออยู่นะ
ดูอภิปรายไม่ไว้วางใจก็ได้แต่กำหมักในความระยำของรัฐบาลทหาร แต่ถึงจะมีหลักฐานมัดขนาดนี้กุก็เชื่อว่าพวกมันทั้งหลายก็รอดอยู่ดี ละพวกกูกับมึงๆทั้งหลายก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานเสียเงินให้พวกแม่งเอาไปเสวยสุขเหมือนเดิม กุเชื่อละว่าเกิดเป็นคนชนชั้นกลางประเทศห่านี่เรียกได้ว่าชดใช้กรรมที่แท้
โตขึ้นแล้วจะรู้เองว่ามันก็ชั่วทั้งสองฝั่ง แล้วก็ช่วยรู้ตัวหน่อยเถอะ ที่ด่าคนเห็นต่างมันก็พฤติกรรมเดียวกับคนที่พวกเมิงกำลังด่าเค้าอยู่
หมดตัวกับการพนันมา 2 รอบละ เป็นหนี้ 35000
ในเล้ามีห้องการเมืองนะ
>>849 +1 จริง เลวกันหมด เลวมากเลวน้อย โกงกินเหมือนกันหมด แค่ว่าเมิงรู้เยอะแค่ไหน
กูมองว่าข้าราชการเป็นปัญหาหลักด้วยซ้ำไป รัฐบาลมันอยู่แค่4ปีก็ไป ข้าราชการอยู่ชั่วชีวิตอ่ะ อะไรเหี้ยๆที่เปลี่ยนไม่ได้ก็เพราะพวกนี้แหละ แดกกันยันแก่ ดูรฟทเป็นต้น
แม่ชอบด่าว่ากุอ่านหนังสือไม่มากพอ ทั้งที่กุก็อ่านเยอะจะตายห่าแค่เขาไม่เห็นเพราะกุอ่านในห้อง ฟังแล้วไม่อยากอ่านหนังสือเลยวะ
เจ้านายพาคนที่ทำงานไปฮ่องกง(บางคน) ตอนต้นเดือน กูไม่ได้ไป ไม่ได้อยากไปด้วยกลัวติดโรค แล้วห้ามคนที่ไปบอกคนอื่นว่าไป กลัวน้อยใจ แต่มีคนมาคุยด้วยกูเลยรู้ เสียความรู้สึกว่ะ คือจะไปก็ไปกูไม่ใช้ลูกรักกูรู้อยู่แล้ว ทำไมต้องปิดบังมีความลับ เสียความรู้สึกกับเพื่อนร่วมงานด้วยนึกว่าจะคุยกันได้ทุกเรื่อง
อีลุงแก่ที่ทำงานมันพยายามจะเต๊าะกู ลูกเมียก็มีแล้ว หน้าก็เหียก เงินเดือนก็ห่วย แล้วก็มโนไปเองว่ากูชอบมัน สัส ขนลุก อยากจะอ้วก
กูไปวัดจีนที่นึงมา แล้วในขณะที่ยืนรับลมก็มีลุงแก่ที่เป็นผู้ดูแลวัดเดินมาคุยแบบ ทำไร เดินไปตรงนั้นได้นะ ตรงนั้นลมเย็น และอีกมากมายที่ดูเฟรนลี่
แต่คือรูปลักษณ์ลุงดูไม่ดีเลย เหมือนคนจรจัด เสื้อก็_เลอะๆดำๆ ตัวก็เลอะๆ แสบแรกคือกูกลัว กูระแวง แล้วกูก็ไม่ค่อยอยากเชื่อด้วยว่าเค้สคือผู้ดูแลจริง คิดแต่ว่าเค้าจะหลอกกูรึเปล่า บลาๆ
เค้าก็แนะนำให้กูไปไหว้พระ เข้าไปได้เลย กูก็เลยเดินไปเพราะอยากออกห่างจากเค้า เค้าก็เดินตามอ่ะแหละ ซึ่งมันปกติป่ะ เหมือนเดินมาส่งเพราะเค้าคือผุ้ดูแลวัด แต่ทำกูอึดอัดมาก จนพอเดินมาที่มีคนถึงได้เห็นว่าเค้าคุยกะคนอื่นสนิทสนม เลยมั่นใจว่าเออ เค้าคือผู้ดูแลจริง
แต่ถึงงั้นก็ก็ยังไม่อยากเข้าไกล้เค้าอยู่ดี เพราะรูปลักษณ์เค้าอ่ะแหละ แต่อีกใจกูก็รู้สึกผิดที่เป็นคนแบบนี้ มึงเข้าใจป่ะว่าภาพลักษณ์แม่งไม่ได้บอกได้ว่าคนเราดีหรือเหี้ย แต่คิดดูว่า ถ้าเค้าหล่อ สะอาด ดูดี ลุคไม่ใช่ใช่คนจรจัด กูคงไม่รังเกียจเค้าขนาดนี้อ่ะ
>>858 มึงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก กูที่พูดได้เต็มปากว่าตัวเองค่อนข้างเป็นคนดี ก็ยังไม่รู้สึกผิดเลยนะกับอีแบบนี้ ถ้าภาพลักษณ์โดยรวมแย่ ไม่น่าไว้ใจ คนเรามันก็ไม่ผิดที่ระแวงอะ คือมันเป็นสิทธิ์ที่จะระวังตัวปะ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ข่าวปล้นฆ่าก็มีมาทุกวัน คนไม่ระวังก็ต้องโดนลูกหลงโดนหลอกบ้าง ที่ต้องรู้สึกผิดคือมึงคีพลุคไว้ไม่ได้ แสดงออกหรือมองหยามเขาแบบโอเว่อร์เอวัง อันนี้คือผิดเต็มๆ อคติเพียบ ภาพลักษณ์เขาก็ดูเป็นงั้น อย่ารู้สึกแย่กับการระวังตัวเองเลย เรื่องมันเกิดมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ เกิดเป็นคนไม่ดีขึ้นมาจริงคนที่แย่คือมึง
>>856 นี่ก้ไม่เคยหวังไรเลย เงินน้อย งานก้ไม่ได้โอเค เจ้านายก้ขึ้นๆลงๆ เพื่อนร่วมงานบางคนก้น่ารำคาญชิบหายชอบเอาวัยวุฒิมาข่มพูดมาก เหลือแค่เพื่อนร่วมงานอีก3 4 คนที่กุว่าโอเคสุดกับการทำงานที่นี่ เสือกเป็นงี้อะ กุจะออกเค้าก้ดึงๆไว้ให้อยุ่ด้วยกัน มารุ้ว่ามีไรไม่บอกงี้ก้เสียความรุ้สึกอะ แต่ก้อย่างที่มึงบอกแหละมันไม่ใช่เพื่อนอะ
เครียด เหนื่อยจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแล้ว
ไม่รู้ว่ามันผิดพลาดไปตั้งแต่ตอนไหน
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่กูเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ พอรู้สึกตัวอีกทีกูก็กลายเป็นคนที่เอาแต่จะมุ่งหาจุดหมายจนไม่สนใจอะไรแล้ว อยากได้เกรดเอจนตัวสั่น เห็นแก่ตัว ทำทุกอย่างเพื่อกดคนอื่น
แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่เหลืออะไรอยู่ดี ชีวิตกูมีแต่ความล้มเหลว จะอ่านหนังสือให้ตายยังไงก็ยังผิดพลาดแบบเดิมอยู่ซ้ำ ๆ ในขณะที่คนอื่นมีโอกาสไปได้ไกลกันหมดแล้ว กูก็มีแต่ถอยหลังไปเรื่อย ๆ
อึดอัดและเครียด แต่ก็ไม่รู้จะกันไปพึ่งใครแล้ว ทั้งพ่อแม่หรืออาจารย์ ทุกคนเหมือนไม่เห็นกูอยู่ในสายตาเลย
ทุกวันนี้ได้แต่คิดซ้ำ ๆ ว่าตัวเองไม่มีอนาคตแล้ว ไม่รู้จะทนอยู่ได้ยังไงกับชีวิตที่มีแต่ความล้มเหลวแบบนี้
จริง ๆ นะ สิ่งที่กูอยากได้มากที่สุดตอนนี้ ก็แค่ชีวิตที่มีความสุข ไม่มีอะไรต้องเครียด ไม่มีอะไรต้องกดดัน แต่ก็ทำได้แค่คิด ...
น่าจะเป็นโหมดสติแตกน่ะ ดึงตัวเองกลับมาให้ได้ไวๆ ละกัน นึกถึงตัวกูเอง กูโคตรไม่ใช่เด็กเรียนเลยนะ เด็กเกเรหลังห้องติดเกม ที่บ้านไม่เคร่งเรื่องเรียนเลย ตอนม.ปลายเกรดก็สามกว่าทั่วไป แต่ตอนมหาลัยแอดเข้าคณะที่ชอบ เลยเรียนได้ดี เรียนไปเรียนมาแม่งได้ 4.00 มาหลายเทอมเฉย พอได้ติดกันทุกเทอมก็ชินกับตัวเลขนี้ ละมีอยู่เทอมนึงเสือกได้ 3.94 พลาด A ไปหนึ่งวิชา ตอนนั้นเหมือนโลกถล่ม ทำมิวสิกเลยจ้า ดราม่าดิ่งดั่งคนโดนผัวทิ้งทั้งที่ไม่เคยมีผัว ถถถ ปสด.อยู่พักนึงก็คิดได้ว่ามันปสด. ก็เลยหาย และขำตัวเอง กลายเป็นความทรงจำขำๆ ครั้งนึงในชีวิต ทุกวันนี้ทำงานแล้ว เกรดมีผลแค่ตอนเรียนจบใหม่ๆ (มีผลมากทั้งเกรด ทั้งสถาบัน) แต่พอทำงานมาสักระยะเค้าดูแต่ประวัติการทำงาน ทดสอบความสามารถ เดี๋ยวนี้ไม่มีใครชายตาดูเกรดใน resume กูเลย ไม่มีใครถามถึงเลย ทั้งที่ก็อยากขิงนะเนี่ย 555
กุอ่านหนังสือเยอะแล้วทำคะแนนได้เท่าเพื่อนที่ไม่ได้อ่านตลอด เครียดว่ะ
กูรู้แหละว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรมันไม่มีจริงหรอกแต่ตอนนี้ไม่มีเหี้ยไรมายึดเหนี่ยวใจกูได้ซักอย่าง กูต้องยอมงมงายใช่มั้ย
เคยเข้าร้านข้าวละรู้สึกเป็นส่วนเกินของร้านมั้ย...
กูตอนนี้อ่ะ หิวโว้ย
กูไม่รู้ว่าตัวเองจริงๆแล้วถนัดอะไรกันแน่ว่ะ คือกูรู้แหละว่าอาชีพที่ทำมาอยู่ 10 กว่าปีนี่มันไม่ใช่อาชีพที่กูถนัด กูแค่ทำมันได้ดีพอใช้
กูแค่ตั้งหน้าตั้งตาทำมัน กูจบมาทางสายวิศวกรรม ซึ่งกูไม่ได้ถนัด แต่กูเลือกจะจบสายงานนี้เพราะหาเงินได้เยอะ หางานได้ง่าย (ในยุคนั้น)
ตัวกูตอนมัธยมเคยคิดว่าตัวเองถนัดเลข พิสิก กูทำมันได้ดีกูอยู่อันดับบนๆของห้อง แต่กูก็รู้อยู่แหละว่ากูไม่ได้ถนัดมัน กูแค่ทำมันเยอะๆ กูแค่เรียนเยอะกว่าชาวบ้าน ที่เรียนพิเศษแค่เก็งข้อสอบให้กู กูทำตามนั้นเลยได้คะแนนดี
พอมามหาลัยกูไม่เคยได้เกรดวิชาที่กูนึกว่ากูถนัดเกิน B กูแค่ถูลู่ถูกังจนกูจบมาได้เฉยๆ
มาถึงวันนี้บางทีกูก็คิดขึ้นมาว่ากูถนัดอะไรกันแน่วะ กูจะได้รู้ไม้ว่ากูถนัดอะไร
.
.
.
ความหมายในการดำรงค์อยู่ของกูคืออะไร
รำคาญโว้ย หยุดกรน
>>874 มึงลองหางานอดิเรกทำนะ มึงเรียนด้านนั้นมาตลอด มึงเลยไม่รู้ว่ากิจกรรมหรืองานอื่นๆ มันเป็นยังไง นี่ก็ทำให้มึงไม่รู้ว่ามึงเหมาะกับอะไรกันแน่ เช่นลองไปเรียนดนตรี เรียนภาษา เรียนวาดรูป เรียนพวกโปรแกรมแต่งรูปทำคลิป หรืองานอื่นๆ ที่มันเป็นงานอดิเรกมึงได้อะ จริงๆ ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้แหละเว้ย เรียน ทำงาน หาเงิน มีครอบครัว และตายไป ระหว่างใช้ชีวิตอาจจะเหมือนอยู่ไปวันๆ ด้วยภาระหน้าที่ บางครั้งก็ทำให้ลืมไปว่าสิ่งที่มึงต้องการจริงๆ คืออะไรกันแน่
>>874 การที่มึงจะรู้ว่าตัวเองถนัดอะไรหรือไม่ถนัดอะไร เกิดจากการหา ลงมือทำและทำมันได้ดี อยากรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่มึงถนัดก็ลองแบ่งเวลาไปทำสิ่งที่มึงเคยสนใจ หรืออาจไม่เคยคิดสนใจ ค่อยๆลองทำไป
ส่วนตัว กูคงไม่ต้องบอกให้มึงพยายามฝึกฝนหรือพัฒนา พราะกูเชื่อว่ามึงน่าจะรู้ดีที่สุดว่าถ้ามึงไม่ใช่ประเภท born to be ก็ต้องพยายามฝึก และพัฒนามัน จริงอยู่ที่มันอาจจะไม่ดีถึงขั้นเรียกว่าความถนัดที่ดีได้ แต่กูเชื่อว่า skill มึงก็คงดีกว่าคนที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
ชีวิตมันก็แบบนี้ ตามหาแทบตาย ไม่มีอะไร วันที่ไม่ตามหามันอาจจะอยู่ตรงหน้ามึง กูคงตอบว่าอะไรคือการมีอยู่ของมึงไม่ได้ กูว่าลองหาอะไรทำ อย่ามีข้ออ้างในชีวิตเยอะ รักตัวเองให้มากๆ บางทีเราจะมีชีวิตเพื่อทำงานเหนื่อยๆ ส-อากลับมานอนเล่นโง่ๆอยู่บนเตียงก็ได้
ข้องใจชิบ ทำไมช่างเสริมสวยผู้หญิงต้องขี้นินทา,ขี้เม้าท์กันทุกคนด้วยวะ? กูฝึกงานอยู่ร้านป้ามาสามเดือน ขี้คุยกันทั้้งร้าน มันเป็นคุณสมบัติจำเป็นที่ต้องมีในอาชีพนี้รึไง? แบบว่าเอาใจลูกค้าสายเม้าท์ที่ชอบเสือกเรื่องคนอื่น???
ปล.กุก็หญิงนะ คือกูรู้ว่าช่างเงียบๆ ดีๆ ก็อาจจะมี แต่ร้อยทั้งร้อยในชีวิตนี้กูไม่เคยเห็นเลยจริงๆ
>>882 ประเด็นคือคุยโดยไม่ต้องนินทาคนอื่นไม่ได้เหรอ ที่เจอส่วนใหญ่จะชอบนินทาบุคคลที่สามกัน
คือ ถ้าจะถกคุยเรื่องทั่วไป เรื่องรถติด กุคงเฉยๆ ไม่ว่า แต่ปกติคุยก็คือการนินทาไปทั่ว ด่าคนนั้นนี้ แฉเรื่องญาติพี่น้อง ลูกค้าเพิ่งออกจากร้านยังเอามานินทาต่อกับคนลูกค้าคนถัดไป
คือ...เอิ่มม กูจะไม่แปลกใจ ถ้ากูเองก็เป็นหนึ่งในคนที่โดนป้าตัวเองเอาไปนินทาลับหลัง
แจฮยอนหล่อมากกกกุจะตายยย
กุรู้สึกอึดอัดที่บ้านวะ คือกูอะแยกมาอยู่กับพ่อแม่ที่ตจว.เพื่อเรียนเพราะอยู่ใกล้บ้านและทีนี้พี่กูต้องฝึกงานเลยเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่ในกรุงเทพกับยาย แล้วทีนี้พี่กุแม่งฝึกงานจะจบละอยากจะอยู่คนเดียวทั้งๆที่แม่งทำห่าเหวอะไรไม่เป็นเลยไอชุดนศษ.หรือแก้วน้ำข้าวของแม่งยังไม่ซักไม่ล้างเองเลยให้ยายทำหมด ทีนี้จะไล่ยายให้มาอยู่นี่ ยายก็ไม่อยากมาเพราะเป็นห่วง ก็ทะเลาะกันทุกครั้งตลอด กุไม่อยากสนห่าอะไรแม่งเลย กูโครตเกลียดพี่ตัวเองเลยว่ะ ทำไมแม่งถึงได้เป็นคนที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้วะ ขอตังพ่อซื้อของแพงๆทั้งที่บ้านแม่งจะไม่มีกินอยู่แล้ว กูแทบไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรือขอตังพ่อแม่ซื้ออะไรเลย วันๆเรียนกลับมาแล้วก็เรียนอย่างเดียว ทั้งๆที่มันก็สามารถทำงานหาตังเองไปซื้อของได้แต่ไม่ทำแล้วพลอยทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปอีก กูควรจะทำยังไงดีวะ
กูอึดอัดอย่างนึงคือ กูระบายกับใครไม่ได้ว่ะ
ไม่ใช่เพราะอะไรนะ แต่แม่งคือทุกวันนี้กูเหมือนคนไร้ตัวตนอะ!! ที่บ้านกูยังลืมว่ามีกูอยู่ด้วยเลย ในวงเพื่อนกูก็ไม่ค่อยมีใครชวนคุย โพสต์อะไรในฟีตก็ไม่มีคนอ่าน แล้วแย่กว่านั้นคือขนาดกู In box ไปทักพ่อค้า/แม่ค้า เพื่อซื้อของแม่งยังไม่อ่านกูเลยยยย!!
สรุปง่ายๆ คือกูเงาจางมากจนแม่งไม่มีใครสนใจอะ!!
>>889 อาหารแบบนี้กูเคยเป็นสมัยม.ต้นนะ ซึ่งผ่านมานานแล้ว มึงค่อนข้างเก็บตัวไปรึเปล่า แล้วก็แบบไม่เป็นที่สนใจของคนรอบข้าง ก่อนอื่นเลยนะ เวลามึงอยู่ในวงสนทนาลองแสดงความคิดเห็นของตัวเองบ้าง ยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่หน้าบึ้ง หัดเป็นคนเฮฮา อัธยาศัยดี มนุษยสัมพันธ์ดี แล้วก็นะ ถ้าหน้าตาดีก็จะมีแต่คนสนใจมึง ตอนม.ต้นกูไม่ดูแลตัวเองเลย แถมยังเอาแต่ใจ อัธยาศัยไม่ดีเท่าไร หน้าไม่รับแขก เพื่อนก็ไม่อยากคุยกับกูป้ะ ใครๆ ก็อยากคุยอยากอยู่กัับคนที่ตัวเองมองแล้วสบายใจทั้งนั้น มึงก็ลองดูแลตัวเองด้วย ค่อยๆ เปลี่ยนตัวเอง กว่ากูจะรู้ตัวก็เล่นเอากูเรียนมหาลัยแล้ว
>>889 ทำไมมึงต้องให้เพื่อนชวนคุยวะ?? กูก็มีเพื่อนที่ชอบเม้าท์ชอบคุยกันเอง บางเรื่องก็ไม่เกี่ยวกับกูและกูไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แต่มันไม่ควรปล่อยให้ตัวเองโดนกลืนไปในกลุ่มปะ อย่างน้อยกูก็จับประเด็นที่พวกมันจะคุยกันแล้วพูดบ้าง มันก็เฮฮา กลมกลืนกันไป มัวแต่ให้มันชวนคุยกูว่าชาตินี้มึงก็อยู่อย่างจืดจางนี่แหละ กูก็ชวนคุยไม่เก่งนะ แต่ถ้าอยากอยู่ในวงสังคมก็ต้องปรับตัว ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลยแล้วมาเนือยนอยด์ทีหลัง จะเรื่องไร้สาระห่าไรก็ลองชวนคุยไปก่อนดิ
โพสต์ลงฟีดไม่มีคนอ่านก็ปกติปะ ดูจากที่มึงไม่ได้ลองชวนเพื่อนคุยก่อน มันจะมีใครอยากคุย กูก็ไม่มีคนอื่นมาสนใจนะ มีแต่เพื่อนนี่แหละมาตอบ มึงควรเริ่มจากเพื่อนมึงก่อนเลยนี่แหละ แล้วไอ้เรื่องพ่อค้าแม่ค้าไม่ตอบเนี่ย มึงก็จี้ๆ มันไปเลย คุณภาพไม่มี ตอบช้าลีลาก็หาร้านใหม่ไปซะเลย ใช่ว่าทักไปทุกร้านแล้วมันจะทำแบบนี้สักหน่อย อย่าเอาเรื่องพวกนี้มานอยด์เลย ทำใจสู้ไอ้สัส
ข้างหมู่บ้านกุเป็นเทศบาลแล้วแม่งจัดงานคอนเสิร์ตบ่อยชิบหาย อีเหี้ย เอาภาษีกุไปถลุงตลอดอะอีควาย เสียงก็ดังสัส มีจุดพลุด้วย
วันนี้กูเพิ่งสังเกตุว่าพระจันทร์ขึ้นทางทิศตะวันออก
สมัยก่อนกูนึกว่าจันทร์ขึ้นทางทิศตะวันตกตอนพระอาทิตย์ตกดิน
หรือกูไม่ได้คิดนะ
กูงงไปหมดเเล้ว... สรุปว่าพระจันทร์ขึ้นทางทิศตะวันออกใช่ไหม
กูโคตรอยากให้เกิดเรื่องดราม่าอื่นกับแม่กูเลย เพราะเวลาเขามีดราม่าหรือทะเลาะกับใคร เขาจะเป็นพระเจ้าที่ดีสัสๆ พูดจาดี ไม่ค่อยบ่น แต่พอเวลาชีวิตปกติสุข เขาจะชอบมาหาเรื่องด่าพวกกูกับคนในบ้าน ซึ่งช่วงนี้พึ่งมีเรื่อง แล้วกูบอกเลย เขาพูดดีๆ ตามใจ 55555
น้องกูสูบบุหรี่ไฟฟ้า เพิ่งจบม.6ไม่ถึงปึ เขาเป็นคนเรียนเก่งนะ ออกไปแนวเด็กเรียนระดับนึงเลยอะ แต่เหมือนม.6เขาเปลี่ยนไป เขาบอกว่ากลุ่มเพื่อนเขามันอยู่ห้องอื่นหมด แล้วกูก็ไปรู้ว่ามันไปคบกับพวกที่ชอบสูบบุหรี่กัน
ตอนแรกกุคิดว่าแม่งน่าจะไม่อะไรหรอกมั้ง แต่คือกุนอนห้องเดียวกัน แล้วมันนอนก่อนกุ กุเข้าไปปุ๊ป ไอ้เหี้ยกลิ่นไรวะ กุสงสัยเลยลองค้นในห้องดู แม่ง บุหรี่ไฟฟ้า เอาจริงๆกุเคยเห็นแหละ แต่มันอ้างว่าของเพื่อน กุก็โง่ไปเชื่อ ไอ้สัสเอ้ย
กูด่าพวกสูบไปเยอะนะ ไม่คิดว่ามันจะเกิดกับชีวิตกูอะ กูควรทำยังไงอะ บอกให้มันเลิกหรอ หรือควรเอาของมันไปทิ้งเลย ตอนนี้กูไม่โอเคจริงๆ
ทำไมเวลากูได้พักบ้าง ทำงานบ้านไปเรื่อยๆ ไม่ได้ทำไปเมื่อวานเพราะจัดห้องตัวเองเสร็จก็หลับยาว แม่ดันด่ากูว่าไม่ช่วย แต่ตอนพี่กูตอนวัยเท่ากูช่วงหยุดไม่เห็นจะด่า เพราะกูเป็นผู้หญิงแล้วพี่เป็นผู้ชาย? แต่กูพึ่งหยุดมาได้สามวันเอง นางจะรีบด่ากูไปไหน กูไม่ค่อยพอใจเลยที่แบ่งสองมาตรฐานแบบนี้ พี่กูไม่เห็นเคยทำงานบ้าน นางไม่เห็นด่าแรงๆเลย ส่วนกูคือไม่กล้าเอาโทรศัพย์หรือคอมมาเล่นให้แม่เห็นแล้ว แม่งเหมือนเป็นลางว่าระเบิดจะลงในภายหลังTT กูก็ช่วยทำงานแล้ว เงินก็ไม่ขอ เที่ยวก็ไม่ไป กูอยู่ดีๆยังจะเอาไรกับกูอีก
บอกให้สูบเป็นที่เป็นทางก็พอแล้วมั้ง
ยิ่งห้ามยิ่งดุแม่งจะติดหนักเพราะตื่นเต้นเวลาแอบทำ
อีดอก ทีกูยุ่งของของมัน มันยังขี้หวงขี้เหนียว ทีมันมาหยิบของกูแล้วเอาไปใช้ ขอคืนเพราะกูจะใช้มันก็ยึกยักลีลา อีสัส คือเป็นเหี้ย***อะไร***มากมั้ย โมโหเลยว่ะ ทุกวันนี้ของจะแดรกกูก็ไม่อ้อนวอนไปขอหรือแย่งแดกจากมันแม่งแล้ว คือกูแทบจะไม่ไปยุ่งด้วยแล้ว มีแต่ของกินกูอะโดนแย่งตลอด กูไม่ได้อยากจะใจแคบนะ แต่คิดแล้วแม่งน่าโมโห นิสัยมันอะที่กูใจแคบได้ขนาดนี้ แบตโทรศัพท์จะหมดทำไมกูต้องมาบอกขอสายชาร์ทของตัวเองคืนด้วยวะ คราวหลังกูเอาไปซ่อนแม่งละ อย่าใช้ของกูเลยไอ้เหี้ย
กูไม่เข้าใจทำไมพ่อแม่สองมาตราฐานวะ พอสองมาตราฐานลูกคนที่พ่อแม่ตามใจก็ดูจะใจกล้ามาก ขอระบายนิดๆนี่เป็นเรื่องของกูกับคนในบ้าน
แบบกูเป็นน้อง พ่อกับแม่ชอบให้กูช่วยงานอาชีพเขาอ่ะมึงกูเริ่มมช่วยพ่อแม่ทำงานในคอมตั้งแต่ม.2ม.3จนปัจจุบัน
แบบพิมพ์อกสารตัดต่อรูปทำไวนิลทำนู้นทำนี่บางทีแม่กูก็ชอบเอากูไปช่วยงานที่ทำงานทำงานบางทีพ่อก็พาไปยกของขนของ กูก็เข้าใจนะว่าคนเป็นลูกมันก็ต้องช่วยบ้างไรบ้างเพราพเขาเหนื่อยแต่กูไม่เข้าใจตรงที่แรกๆกูตัดต่อรูปไม่เป็นโฟโต้ช็อปคือศัตรุมากแบบเหี้ยอะไรวะเยอะแยะไปหมด พอกูบอกเขาว่าทำไม่ได้เขาก็บอกว่าศึกษาสิ หาเอาสิ อ่ะกูก็หาจนกูได้พอถูไถตามประสาคนเรียนด้วยตัวเอง กูทำงานให้ไม่ดีก็ด่ากูไม่ให้เงินค่าขนมกูอีก บางทีมาให้ช่วยตอนกูเปิดเทอมกูบอกมีงานมีการบ้านเขาก็บอกว่าทำให้ก่อนไม่ได้ไง? ดีเนอะเลี้ยงมาใช้ไม่ได้และอีกสารพัดจนกูยอมทำให้แล้วงานทีนึงไม่ใช่น้อยๆกว่าจะเสร็จนุ้นตี2ตี3ด่ากูอีกว่าเล่น นอนดึกเลยตื่นสายสมน้ำหน้า กูก็พยายามไม่แย้งเขาเพราะกูกลัวโดนตี คือเขาเคยฟาดจนแขนกูเขียวเพราะตอนนั้นกูโมโหที่กูไม่มีสมาธิทำข้อสอบเลยเพราะนอนน้อยจากที่เขาใช้กูทำงานกูเลยประชดไปเขาเลยฟาดมา
ก็พยายามนิ่งๆนะแต่กับพ่อแม่กูไม่ค่อยเท่าไรแต่มีลูกรักพ่อแม่ที่กูชอบมีปัญหาด้วย กูมีพี่ชายกูที่อายุห่างกันเกือบ7ปี มันเป็นลูกรักพ่อแม่ไงไม่เคยโดนใช้งานเลย แบบถูพื้นก็กูล้างจานก็กูล้างรถรดน้ำต้นไม้ก็กู ตอนมันติด0ติดร.ตอนเรียนมัธยมครูให้คัดเนื้อหาไป10แผ่น มันไม่ทำมันให้กูทำ พอไม่ทำก็มาต่อยมาชกจนกูต้องยอม พอสวนกลับบ้างแบบมันชกกูตีคืนงี้มันจะไปฟ้องแม่แล้วแม่ก็จะตีกับด่ากูคนเดียวว่าไปทำพี่ทำไม
กูล่ะเบื่ออออ
ปวดเยี่ยวววววววว อ๊ากกกกก มาปวดไรตอนนี้
ถ้าเป็นผู้ชาย>หาอะไรมารัดไว้
ถ้าเป็นผู้หญิง>มีแต่ท่านั่งยองอย่างเดียว โดยชันขาขึ้นข้างนึง อีกข้างพับสอดข้างใต้ ใช้ส้นกดปิดรูฉี่เอาไว้
ถ้าทำตามนี้ ให้ตายยังไงก็ไม่ฉี่แตก
สามารถนำท่าผู้หญิงไปใช้กับการกลั้นอึได้ด้วย (แต่ต้องนั่งยองหรือคุกเข่าเท่านั้น)
บรรยายโดย: ปรมาจารย์ผู้สรรหาวิธีเอาชีวิตรอด จากชีวิตจริง...กรั๊ก
ใช่สิไอสัส กูไม่ใช่เพื่อนรักมึงหนิ กูไม่ค่อยออกไปเที่ยวกับมึง กูไม่ได้แดกเหล้ากับมึง กูไม่ได้คุยเก่งพูดเก่ง กูมันน่าเบื่อ มึงก็คงไม่อยากอยู่กับคนน่าเบื่ออย่างกู ตอนนี้มึงก็คงร่าเริงสนุกสนานส่วนกูคิดเรื่องมึงทุกวัน อึดอัด นั่งร้องไห้ที่มุมห้องทุกวันแต่มึงก็ไม่เคยใยดีกูอยู่แล้ว กูทำดีแทบตายสุดท้ายมึงก็ทำกับกูอย่างนี้ เวลามึงไม่มีใครกูก็อยู่กับมึง แต่เวลากูอยู่คนเดียวใครแม่งอยู่กับกูบ้าง
อิเหี้ย 3bb แม่งเน่าสัด
ขอระบายหน่อยเหอะ เรื่องที่บ้านกูเอง
คือพ่อกูอ่ะคลั่งศาสนาเว้ย ถวายให้วัดทำอะไรให้วัดหมดจนบ้านใกล้ถังแตกแล้วอ่ะ (ไม่ใช่วัดชื่อดังนั่นนะบอกก่อน) แล้วแบบอยู่วัดมากกว่าบ้านอีกอ่ะ ก็ยังดีที่อย่างน้อยยังมาบ้านตอนที่แม่ไม่อยู่(มันไม่มีใครอยู่เฝ้าบ้าน อย่างกูกับพี่คือเรียนตจว. ปกติแม่เลยอยู่บ้านคนเดียวเลย)
มันมีทางไหนที่จะบอกเขาได้ไหมว่ามันเยอะไปแล้วอ่ะ อย่างน้อยให้เขาคิดได้ก็ยังดี(แม่เป็นข้าราชการชั้นกลาง ๆ ไม่แย่มากแต่ถ้าถังแตกขึ้นมาก็ไม่ไหวแน่ ๆ)
>>921 อันนี้กูเคยลองอยู่ช่วงหนึ่ง สุดท้ายเขาบอกเห็นแค่เขาเป็นแค่ถังเงินหรือไงไม่เห็นสนใจเขาเลย (อยากบอกว่าจะสนได้ไงในเมื่อไม่อยู่บ้านเลย ตอนอยู่กับวัดกูก็ไม่อยากรบกวนเดี๋ยวหาว่าเป็นมารผจญไปขวางทางบุญเขา)
กรรมจริง ๆ
ปล. ถ้าไอดีเปลี่ยนคือตอนพิมพ์ >>918 กูอยู่นอกบ้าน ไม่ต้องตกใจ แต่ขอบคุณมากที่บอกเล่าวิธีนี้มา อาจลองเสี่ยงอีกครั้งแต่จะซอฟต์ ๆ ลงเผื่อเขาจะคิดได้
>>918 น้ากูพอกัน เป็นผู้หญิงด้วย
เป็นข้าราชการ ติดหวยด้วย แต่ถูกก็เอาเงินส่วนนึงไปถวายวัดตลอด แล้ววัดที่แกศรัทธานี่อยู่โคตรไกลจากที่แกอยู่ คือแกอยู่นราธิวาส แต่วัดอยู่อุทัย แล้วต้องมาวัดแทบทุกเดือน ครั้งละ 3-4 วัน
ไลน์กลุ่มครอบครัวก็ชอบส่งธรรมมะมาให้ดู ล่าสุดส่งสวดมนต์ต้านโควิด วันหยุดแทนที่จะอยู่กับครอบครัวก็หนีผัวมาวัด คนในบ้านก็เซ็งนิดๆ แต่เขาไม่พูด แม่กูถึงขนาดออกจากไลน์กลุ่มเพราะรำคาญอะ คิดดู
ป่านนี้ญาติกูยังหาว่าขี้เกียจเรียนอีกเพราะตัดสินใจจะหยุดเรียนในวันจันทร์ที่จะมาถึงอยู่เลย แต่จุดที่มีคนเป็นโคโรน่าห่างจากมหาลัยกูไม่ถึงกิโลดีเองนะ หน้ากากก็หมด หาซื้อไม่ได้ ลอง DIY ใช้เองก็ไม่รอด T T จะให้เลือกระหว่างเรียนไม่จบกับมีโอกาสเสี่ยงตายรึไงวะ แล้วยังมาพยายามล้างสมองที่บ้านกูว่าวิตกกันมากเกินไปอีก ประสาทฉิบ
การที่ไลน์บล็อคได้แต่คนโดนยังเห็นชื่อเห็นรูปได้มันจะมีประโยชน์อะไรว่ะ เดี๋ยวก็แคปกูไปนินทาอีกข้อความเก่าก็ยังเห็น แทนที่จะบล็อกแล้วหายไปเลย
ตูดกูเป็นตะคริวที่ๆคนเยอะๆว่ะช่วยด้วย
ถึงจะเป็นโม่งแต่กูก็อยากบ่น เมื่อวานเพื่อนกูยืมเครื่องกูไปเม้นโม่งเรื่องนึงซึ่งโชว์โง่หน่อยๆ ไอดีกูเมื่อวานป่นปี้หมด แต่ไม่เป็นไรเพราะยังไงก็โม่งแหละ เห้อ
กูชอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
แต่กูมีเมียกับลูกแล้ว
แต่เอาจริงๆเด็กคนนั้นก็เหมือนจะมีแฟน
แต่บอกกูว่าไม่มี กูมูฟออนไม่ได้เลย
อยากคุยแต่คุยไม่ได้เวลาไม่ได้ทำงานร่วมกัน
ได้แต่เปิดไลน์ดู สเตตัสของเขา ตลอดเวลา
คนคุยที่หายออกไปจากชีวิตกูนานแล้ว อยู่ๆวันนี้ก็ทักมาหากูอีกครั้ง กูเจ็บปวดที่ใจมากกูพยายามที่จะไม่ตอบแชทเค้าในตอนนี้ กูยังต้องการเค้าแต่กูเจ็บ
กูซื้อหนังสือมาซ้ำ แล้วกูแกะไปแล้วด้วย ทำไงดีวะ เสียดายเงิน
มีคำถามาถามโม่งหว่ะ ถ้าคนที่รักมึงที่สุดเค้าได้ตายจากไป มึงจะยังทำตัว/มีพฤติกรรมที่ทำให้เค้าเสียใจมากที่สุด ทำร้ายจิตใจเค้ามากที่สุดอยู่ไหม? หรือว่ามึงจะเป็นตัวของตัวเองไปเลย เหี้ยกับคนที่มึงเกลียด/ถูกรังเกียจแบบไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น และจะทำเรื่องเหี้ยๆสุดที่ไม่กล้าทำตอนเค้ามีชีวิตอยู่ไรงี้ไหม
จนถึงตอนนี้มีใครมีอาการป่วย ตัวร้อน คอแห้ง เมาไข้ บ้าง และเป็นมานานเท่าไรแล้ว
จริงๆ กูแค่อยากให้ใครสักคนสนใจกูจริงๆ ว่ากูคิดยังไงเป็นยังไง อยากให้ใส่ใจสนใจจริงๆสักครั้งใครก็ได้ กูรู้สึกโดดเดี่ยวชิบหาย รู้สึกเป็นส่วนเกินของทุกๆสังคมที่เข้าไป ไม่ต้องพูดถึงในบ้าน บ้านกูไม่อบอุ่นเลยสักนิด อยากกอดใครสักคนที่เขาหวังดีกับเราโดยที่ไม่ปฏิเสธตัวตนของเราเองจริงๆ
กูใส่กางเกงในตัวนี้มา4วันแล้ว..
ขอถามความเห็นแบบแรมด้อม ระหว่าง
- ชีวิตไม่มีไรดีเลย เลยไม่มีความสุข
- ชีวิตดีมากแบบที่ควรจะมีความสุขมากๆ แต่กลับไม่มีความสุขเลย
สำหรับพวกมึง แบบไหนแย่กว่ากันวะ
>>944
- ชีวิตไม่มีไรดีเลย เลยไม่มีความสุข
อับจนหนทาง ทำได้เเค่จมทุกข์ ถึงรู้ว่าทำยังไงถึงจะสุข ปัจจัยก็ไม่พอ
- ชีวิตดีมากแบบที่ควรจะมีความสุขมากๆ แต่กลับไม่มีความสุขเลย
มีทุกอย่างครบ เเต่ไม่มีความสุข ขึ้นอยู่กับตัวคนคนนั้นว่าเขาจะโง่จนหาวิธีเเก้ไม่ได้รึเปล่า
ทั้งนี้ทั้งนั้น ขอให้ปฎิบัติตามหลัก อริยสัจ4 หาคำถามได้ ถึงจะหาคำตอบได้ สาธุ
มีคนเคยโดนเว็บนี้บูลลี่จนฆ่าตัวตายปะวะ เพราะรู้สึกส่วนเเย่เว็บนี้มันเยอะกว่าส่วนดี
เวลารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ตอนนี้เหมือนเป็นนีทดีๆเลยมึง กูทำอะไรก็ไม่ถูกใจเค้าจนอยากออกมาอยู่คนเดียว แต่ก็ต้องจ่ายเงินเยอะแยะ ตอนนี้มีโควิดกูก็กักตัวอยู่บ้านอย่างเดียว กูอยากออกไปกินเค้ก ทำอะไรให้เลิกฟุ้งซ่าน ไม่ต้องอยู่บ้าน ให้เค้าว่า (อยู่บ้านเล่นเกม อ่านการ์ตูน ไม่มีไรทำ) ว่าทำไมไม่อ่านหนังสือ ไม่รู้ดิ เซ็งไม่อยากฟังเค้าบ่นละอะ
ทำงานกับคนเก่งทั้ง clever ใบปริญานอกทั้งนั้น แต่ก็ทำใจ คิดคนละแบบ เราขาลุยลงไปทำจริงเห็นปัญหา แล้วนำมาผูกสูตร แต่พวกเด็กนอก ไสตล์ชิว สั่งอย่างเดียว ทำห่าไรก็ไม่เป็น ใช้คนเป็นอย่างเดียว คิดก็ไม่เป็นหา outcome ก็ไม่ได้ ไม่รุ้เขารับมาทำห่าอะไร พอมีปัญหาก็ฟ้องนาย นายก็มาด่ามาขู่ คงทำงานกับที่นีสักพัก ถ้ายังใช้ระบบแบบนี้ บริษัทก็คงมีพวกอีโก้สูงๆ ไสตล์เด็กนอก เราก็แค่คนโง่ที่ทำงานให้คนฉลาด
โควิดสถานการณ์ไม่ค่อยดี แต่แฟนกูร้องๆจะไปตจว ห่าเอ๊ย ไม่ไปก็งอน ไปก็เสี่ยง ไม่รู้จะไปเจออะไรบ้าง แพนิคไปป่าววะ คือกูเชื่อเรื่องอยู่บ้านจะปลอดภัย ไม่ต้องเจอใครมากมาย
>>946 ขอบคุณมาก วันนี้กูจะได้เปลี่ยนที่บ้านละ คันชิบหาย
>>948 มันก็พูดลับหลังที่เจ้าตัวไม่รู้นั่นแหละ ตอนนั่งรถมายังได้ยินพูดถึงคนนู้นคนนี้ไม่ดีเลย พูดถึงรูปร่างคนอื่น สงสัยนั่งทำงานอย่างเดียวเลยลงพุงลงคอลงตูด รวมไปถึงว่าป้าฝ่ายบัญชีเวลามีปัญหากับคอมก็ชอบมาถามน่ารำคาญ ไหนจะว่างเด็กใหม่มาจากต่างจังหวัดที่สั่งนมเย็นในร้านกาแฟอีก
กูเลยกลัวมันนินทากูบ้าง
เฟบชิบหายแต่ก็ต้องบอกกับตัวเองอยู่เรื่อยๆว่ากุไม่เป็นไร กุต้องไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ทั้งๆที่ที่ผ่านมามันก็ไม่เคยจะดีขึ้นเลย เหนื่อยแล้ว ไม่อยากปลอบตัวเองแบบนั้นอีกแล้ว
กูอยู่เมกา จะกลับไทยดีป่าววะ ที่ไหนแม่งเสี่ยงกว่ากัน
หลายวันมานี้กูมีเรื่องอึดอัดใจมากๆ คือเมื่ออาทิตย์ก่อนป้าที่เคยเลี้ยงกูมาตอนเด็กๆเค้าทักมาบอกว่าลูกเค้าจะเอาการ์ดแต่งงานมาให้ที่บ้าน กูก็ตอบตกลงไปแล้ว แต่แม่กูบอกว่าจะไปบอกเค้าว่าอยู่บ้านทำไมเพราะบ้านรก แล้วก็โกหกใหญ่โตว่ามีคนอยู่บ้านแค่กูคนเดียว กูก็ออกไปรับการ์ดงานแต่งพี่แค่คนเดียว ตอนแรกกูมุ่งมั่นว่าจะไปมาก แต่ผ่านไปไม่กี่วันโรคมันระบาดหนักเรื่อยๆจนกูกังวลมาก สุดท้ายกูก็ตัดสินใจว่าจะไม่ไป รู้สึกผิดโคตรๆอ่ะ งานจัดเมื่อวาน แล้ววันนี้ป้าก็ทักมาว่าคิดถึงกู แม่งอึดอัดเข้าไปใหญ่เลยอ่ะมึง กูไม่รู้ว่ากูต้องทำตัวยังไง เพราะว่าไม่ได้ไปมาหาสู่กันเกือบๆสองปีได้แล้ว กูอึดอัดมากยังไม่กล้าตอบแชทป้าเลย รู้สึกผิดที่กูไม่ได้ไปงานแต่งพี่เค้ามากอ่ะ เพราะกูเองก็สนิทกับพี่เค้าด้วย โคตรแย่เลยมึง
คะแนนสอบเพิ่งออก ได้ต่ำสุดเป็นครั้งแรกในชีวิต ปกติไม่ต่ำขนาดนี้ ปัญหาคือ min ที่อาจารย์แดงไว้คะแนนสูงกว่ากู จะทักเพื่อนที่ติด่อกับอาจารย์ก็ไม่กล้า เครียด
กูทำตัวงี่เง่ากับแฟนกูอีกแล้ว กูเกลียดตัวเองชิบหาย อยากตายๆไปซักที แฟนกูก็คงรำคาญกูไปแล้ว กูเกลียดตัวเอง กูเกลียดตัวเอง
โอ้ยอีเหี้ย กักตัวอยู่บ้านมาสิบกว่าวันกุเครียดชิบหายแล้วเนี่ย กลับบ้านอยู่กับพ่อแม่24/7 คือกุเกบกดมากอีเหี้ยยว กุสนิทกับพ่อแม่นะ แต่อยู่ด้วยกัน24/7กุไม่ไหว กุอยู่คนเดียวจนกุชินแล้ว แล้วยิ่งช่วงนี้สภาพจิตใจกุไม่โอ สติแตกง่ายแต่ต้องคอยเก็บเพราะพ่อไม่ชอบมห้แสดงออกกุยิ่งเครียด อีเหี้ยยย พากุไปที่อื่น ขอร้อง
>>968 กูด้วยมึง
คือทางกูพ่อแม่ก็ไม่ได้มายุ่งอะไรหรอก แต่กูก้มีงาน มีเรื่องที่อยากทำไง แต่บางทีแม่อ่ะ ชอบโผล่มาเสือก ไล่ไปออกกำลังกายบ้าง นั่นนี่
คือทุกวันีน้กูเหมือนมีแรงตึงๆอยู่ในหัวอ่ะ รู้สึกเหมือนอยากตวาดคนตลอดเวลา ทุกอย่างมันเหนื่อย มันน่าโมโหหมดเลย กูจะบ้า งานก็ต้องทำ ตื่นมาคิดจะทำอย่างนึง แม่งก้เสือกมีอย่างอื่นแทรก รำคาญสัดๆ
มึงกูปรึกษาหน่อย ช่วงนี้มีงานอะไรให้ทำบ้างวะกูเป็นนักศึกษาเพิ่งได้หยุดเรียน ตอนนี้พ่อไม่มีงานทำเลย คือปกติพ่อกูทำงานในห้างตอนนี่ห้างปิดเลยทำอะไรไม่ได้ แล้วครอบครัวกูก็มีแต่กู พ่อ ยาย ตอนนี้เงินไม่พอแล้ว กูต้องทำงานอะไรถึงจะรอดกับสถานการณ์แบบนี้ได้อะ
เป็นผู้หญิงที่เหงื่อออกเยอะมากแล้วปัญหาก็คือจะมีเสื้อผ้าอับ โดยเฉพาะเสื้อยืด ต้องใช้เดทตอลแช่ผ้าไว้ ใครมีทิปอะไรขอคำแนะนำหน่อย จะช่วยนี่มาก
อยากด่าคนๆนึงมาก แต่ทำไม่ได้
ไม่ใช่ว่ากลัวแม่งมาตบกูนะ ไม่กลัวเลย แต่อะไรบางอย่างที่ทำให้กูทำตามใจตัวเองไม่ กูอึดอัดมาก
ไอ้คนสารเลว ไอ้หน้าหี
ว่างไปแล้วนะ ว่างเกินไป ใจไม่ดี
ตัดสินใจละว่าจะอู้งาน ขอส่งพรุ่งนี้เด้อ
พยายามทำตัวเป็นคนดี แต่ไม่รู้ทำไมต้องพยายามขนาดนั้น ดูไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาพยายามเลย กูเหนื่อย
อายุ 22 มีหนี้เสียเกือบแสนน เส้าวะ
>>980 ใช้สารส้ม มีขายตามเซเว่น โลตัส ร้านสะดวกซื้อทุกที่ ใช้ทาหลังอาบนํ้า ให้ทาตอนรักแร้เปียกนํ้านะอย่าทาตอนแห้ง กลิ่นตัวจะหายไปเลย อาทิตนึงทาอาทิตย์ละ2-3วันก็พอ แต่ถ้าเหงื่อออกเยอะก็ทาทุกวัน ดีกว่าใช้โรลออนเยอะ เพราะโรลออนใช้แล้วทำให้ใต้แขนเสื้อสีซีด หรือเกิดปฏิกิริยากับเหงื่อทำให้ตรงใต้แขนเสื้อมันเหลืองน่าเกลียด
ตอนนี้กูใช้แต่สารส้มมาจะ 10 ปีละ กลิ่นตัวหายเลย แล้วก็ใช้นํ้าหอมกับสบู่หรือครีมหอมๆแทน ลองดู
กูเริ่มรำคาญพวกคนไทยในสังคม woke up ว่ะ คำต่างๆนาๆนี่เรียกไม่ได้เลยหาว่าดูถูก ดูเหยียดหมด
ยกตัวอย่างเช่น เรียกพม่าไม่ได้ต้องเมียนมา เขมรไม่ได้ต้องกัมพูชา
เรียกญี่ปุ่นว่ายุ่นก็ไม่ได้ เรียกคนดำก็ไม่ได้ต้องคนผิวสี แขกก็เรียกไม่ได้ต้องเรียกว่าชาวมุสลิม เรียกกระเทยว่าตุ๊ดก็ไม่ได้อีก มันจะอะไรกันนักกันหนาหว่า กูล่ะงึด
กุต้องทำไงกะชีวิต กูจะบ้า เริ่มอยากติดโควิดไปนอนโรงบาลแล้วรีบๆตายห่าไป แม่ง กูจะบ้า
ทำไมการคุมกำเนิดต้องลำบากขนาดนี้วะ
ตั้งแต่มีแฟน กูเริ่มกินยาคุมแผงควบคู่กับการใช้ถุงยาง ต่อมา กูเริ่มหวาดระแวงว่ากูอาจจะพลาดท้อง แม้ว่าจะคุมกำเนิดแล้วก็ตาม เสิร์ชดูเจอว่าเยาวชนฝังยาคุมฟรี แถมการฝังยาคุมคุมกำเนิดได้มากที่สุด กูเลยไปฝัง แล้วกูก็อ้วนขึ้นราว 15 โล พยายามลดยังไงก็ไม่ลง คุมอาหารยังไงก็ไม่ลง มีคนบอกว่ากูอ้วนแบบไม่ปกติ ทักว่าแพ้ยาคุมแต่กูก็ไม่สนใจเพราะกูวิตกจริตเรื่องการท้องมาก กูไม่อยากให้พลาดเลยแม้แต่ % เดียว
สุดท้ายผ่านมาจนปัจจุบัน กูทนสารรูปตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะดูแลตัวเองดีแค่ไหนมันก็เป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว กูไม่เคยเป็นสิวมาก่อนในชีวิต สกินแคร์ยังไงก็ยังเป็นสิว อ้วนขาแตก กูรับตัวเองไม่ได้ รังเกียจตัวเองในกระจก รู้สึกอยากร้องไห้เวลามีคนมองกู หมดความมั่นใจในตัวเองโดยสิ้นเชิง ไม่กล้าออกไปพบปะสังคมอีกเลย
กูกำลังจะตัดสินใจไปผ่าออก แต่ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีเซ็กส์ได้ไหม กูผวา คิดภาพว่าป้องกันยังไงก็มีโอกาสพลาดได้ มันก็ทำให้กูไม่กล้ามีเพศสัมพันธ์อีกเลย กูไม่รู้จะเลือกรูปลักษณ์ภายนอกของกู เอาความมั่นใจของตัวเองกลับมา หรือจะเลือกความสัมพันธ์กับแฟนดี เพราะถ้าเอาออกกูคงไม่กล้ามีเพศสัมพันธ์ุอีกเลย
ไม่คุมกำเนิดเเบบฝังล่ะ
กูเกลียดน้องชายตัวเองชิบหายเลยมึง จะแก้ปัญหาเครียดห่านี่ยังไงดีอ่ะ
กูมีน้องชายคนนึง ขึ้นป.1 แต่แม่งยังพูดภาษาคนปกติไม่ได้เลยว่ะ แถมพูดรัวใส่กูเหมือนกูรู้เรื่องกับมัน วันๆเล่นแต่เกม คอม มือถือ เวลากูขอเล่นคอมบ้าง มันก็ไม่ให้ แต่กูต้องทำงานอ่ะเลยตื้ออีก สรุปโดนแม่งตีๆหยิกๆ เจ็บสัสๆ พ่อแม่ก็ปลอบกูอ่ะแหละ แล้วก็ตีน้อง ไม่ได้สั่งสอนห่าอะไรเลย
กูควรทำยังไงดี
กินน้อยเพราะอยากประหยัด กลายเป็นวูบง่าย
เสียงด่าตัวเองในหัวมันกลับมาหนักอีกแล้ว
ปิดมู้ ตั้งต่อยัง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
