เราเพิ่งเคยตั้งกระทู้แบบนี้ เรื่องมันมีอยู่ว่าโดยส่วนตัวเราชอบคิดจินตนาการว่าตัวเองกำลังจะตายหรือแบบ ครอบครัวทิ้ง หรือมีเรื่องดราม่าอะไรให้เราตายแบบ ถูกรถชน แล้วคนทั้งบ้านจะเสียใจอะไรแบบนี้ แล้วร้องไห้ออกมา แต่เรากลับมีความสุขกับการคิดแบบนี้ หรือไม่เวลาเราชอบรื้อฟื้นความหลังกับครอบครัวแบบกินข้าวอยู่ด้วยกันแล้วคิดถึงเรื่องสมัยตอนเด็ก หรือไม่ก็พูดคุยเรื่องสนุกๆแบบอบอุ่นกับแม่ เราชอบมีน้ำตาซึมมาตลอดซึ่งเราต้องแอบแม่หันหน้าไปทางอื่นเพื่อเช็ดน้ำตา เวลาฝันหรืออะไร เราชอบฝันแบบเราเป็นตัวเอกในฝันแล้วโดนลักพาตัวไปข่มขืนมั้ง โดนทารุณมั้ง (อันนี้ยอมรับเลยว่าเราฝันบ่อยมาก) แต่เราก็ฝันแบบนี้ซ้ำๆเกือบทุกวัน เราเป็นจำพวกที่ฝันทุกวันไม่มีวันไหนที่ไม่หยุดฝันถ้าวันนั้นไม่เหนื่อยจัดๆอ่า ล่าสุดเราไปอุดฟันมา เราชอบความรู้สึกตอนหมอดึงฟัน และชอบความรู้สึกที่มีพวกเศษหนาม เสี้ยนไม้ มันค้างอยู่ในเนื้อ แล้วเราจะต้องใช้เข็มหรืออะไรแคะออกมา เราเป็นคนปกติธรรมดานะ ตอนแรกที่เราคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เราได้ทดสอบตัวเอง ว่าชอบอะไรแบบนี้จริงๆมั้ย เช่นเอามีดมาใช้กรีดมือมั้ง ไปหาคลิปพวกทารุณกรรมมั้ง ผลปรากฎว่า เราไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้นจริงๆ แต่เราก็ยังไม่คิดหาทางแก้นิสัยที่กล่าวไปข้างต้นไม่ได้ อยากจะได้คำแนะนำจาเพื่อนๆในกระทู้มั้ง ว่าควรจะปรับมายเซ็ทตัวเองยังไงดี ให้สิ่งที่เราคิดแบบนี้ค่อยๆหายไป