กู 490 นะ
ตอนแรกกูจะหางานให้ได้ก่อน คือกูทนมาเกือบจะ 4 ปี เป็น 4 ปี ที่เขาเข้ามายุ่งเรื่องกูมากขึ้นเรื่อยๆ กูปกป้องด้วยการแย้ง กลายเป็นโดนแบน พอกูยอมถอยเขาถึงยอมส่งงาน
เคยนั่งโง่ๆ เพราะเขาไม่สั่งงานมาเลยแล้วบอกกับผู้จัดการซึ่งเป็นแฟนเขาว่ากูไม่มีความสามารถ และหันมาบอกว่ากูไม่มีน้ำใจช่วยงานมั้ย แถมถามแล้วไม่ใช่ไม่ถาม
ที่แย่คือรู้จักบ้าน วันดีคืนดีมาเยี่ยมเพราะคิดถึงแต่มาบ่นเรื่องเพื่อนร่วมงานอีกคนให้กุฟัง
ตอนแรกกุคิดว่ากุตะหางานให้ได้ค่อยออกแต่สิ่งที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ คือเหตุบางอย่างที่กุขอไม่บอกนะ แล้วแม่งมันอึดอัดสัสๆ แล้วกุไม่อยากฟังเขาแล้วว่ะ กุเลยตัดสินใจออกดีๆ
คือมันเหมือน จุดที่กูนั่งถามตัวเองว่ากูทนมาทั้งหมดเพื่ออะไร กูทนเพื่อให้ได้โบนัส แต่โบนัสกูหายไปครึ่ง ในขณะที่เพื่อนร่วมงานได้โบนัสมากกว่ากู 3 เท่า แล้วโบนัสของแผนกกูมันมาจากการประเมินของหัวหน้างาน กูแม่ง.. โอเค .. ยอมแล้วจ้า