Fanboi Channel

>>970 แก้ไขดิ พยายามกดตัวเองไว้อาจฝืนนะช่วงแรกๆ คือมึงต้องมีmind setแบบน้ำไม่เต็มแก้วอะ ท่องไว้ฟังคู่สนทนาแล้วก็ดูว่ามันเป็นใคร เป็นคนแบบไหนเล่นได้มั้ย ถ้าเล่นได้เล่นได้แค่ไหน ก็หยั่งเชิงดู
จริงใจกะมันพยายามทำกิจกรรมร่วมกันบ่อยๆ ทำตัวให้เหมือนเพื่อนกัน เตือนกันได้เถียงกันได้ จริงจังจริงใจ อย่าเป็นลูกพี่(กูเอาแต่ใจไม่สนไม่แคร์) ลูกแหง่(คิดเองไม่เป็น ไม่ค่อยมีความมั่นใจ) มันจะยี้มึงแน่นอน ห่าเอ้ยคิดเองไม่เป็นหรือไง ถ้ามึงร้ข้อนี้อยู่แล้วก็เหลือแค่มึงต้องใจเย็นๆ กดอารมณ์ตัวเองให้อยู่แค่นั้นแหละ

>>971 กูว่ากูเป็นลูกแหง่ คือ บางอย่างกูรู้นะว่าอะไรเป็นอะไร(ในความหมายหลายอย่าง) แต่กูไม่มั่นใจว่ามันควรทำหรือไม่ทำ(มันเลยทำให้กูคิดไม่เป็นนี้แหละ)
มึงช่วยอธิบายให้กูเข้าใจอีกนิดนึงหน่อยกูยังงงๆอยู่

เบื่อเพื่อน พอได้เพื่อนใหม่ในคอมมูละทิ้งพวกกูเลยนะ มีอะไรก็ไปคุยกับเพื่อนใหม่ ตามสบาย พอถึงเวลาคอมมูปิดก็อย่ากลับมาหาพวกกูละกัน

การรักษาคนไม่ให้หายไปจากชีวิตนี่มันยากจัง เพราะสุดท้ายยังไงเราก็เปลี่ยนสังคมไปเรื่อยๆ ทางแยกชีวิตยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ การนัดเจอกับคนเดิมๆที่คุ้นหน้าคุ้นตายิ่งยากเข้าไปใหญ่ เหมือนว่าแต่ละคนก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง

กูนี่แย่จังที่รักษาใครในชีวิตไม่ได้เลย ทั้งเพื่อนประถม เพื่อนม.ต้น เพื่อนม.ปลาย เพื่อนมหาลัย กูแค่ปล่อยให้พวกเขาหายไปเฉยๆโดยที่ไม่ได้ติดต่ออะไรไป กูไม่ได้กระตือรือร้นที่จะอ่านไลน์หรือข้อความด้วยซ้ำ

พอมาเวลานี้ก็รู้สึกว่าทำตัวเองแท้ๆ แต่ก็เหงาจังว่ะ

>>974 มึงก็บอกเองว่าหายไปเพราะไม่ได้ติดต่อ มึงก็แก้ไขตัวเองซะสิจ๊ะ

+1 คนรู้จักจะกลายเป็นคนไม่รู้จักเพราะไม่ได้ทักไม่ได้คุย
ถ้าชวนคุยเฉยๆ ไม่ได้ พวกปีใหม่ พวกวันเกิด พวกเทศกาล ก็ลองทักไปดู
ไม่ต้องชวนคุยยืดยาว เอาแค่ หวัดดีปีใหม่โว้ย ถ้ามันอยากตอบมันก็อาจจะตอบมาเอง

>>975 เนี่ย กูรู้ว่าต้องพยายามติดต่อ แล้วกูก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเลย ฝืนธรรมชาติชิบหาย แต่ก็รู้แหละว่ามันต้องทำ
>>976 กูอาศัยวิธีแบบนั้นอยู่แหละ คือไปแฮปวันเกิด หวัดดีปีใหม่ หรือเม้นตามไอจีตามสตอรี่อะไรงี้ แม่งเหนื่อยว่ะ แต่ก็รู้ว่าถ้าไม่คุยกันมันจะห่างกันไปเรื่อยๆ ทำยังไงให้กูไม่รู้สึกเหนื่อยในการคุยกับคนอื่นวะ

>>977 เหมือนตอนออกกำลังไง นึกถึงผลระยะยาวไว้ ทึงคงไม่ได้แข็งแรงทันทีหลังซิทอัพเสร็จ แต่มันต้องใช้เวลา ใครจะไปรู้วะ วันไหนมึงอาจต้องพึ่งพาใครสักคนที่ห่างกันไปก็ได้

โม่ง คือกูกําลังเข้าปี1 แล้วรู้จักเพื่อนใหม่เพราะติวที่เดียวกันเสือกติดยกกลุ่มอีก แต่ดูทรงแล้วมีแต่พวกขก.และสายเที่ยวอ่ะ เพราะคณะที่กูเข้าแม่งเป็นสาขาที่เข้าง่ายแต่มดัง พวกไม่เก่งเลยมาเข้าเยอะ ประเด็นคือกูไม่อยากสนิทมากหว่ะ 1เพราะกูอยากเรียนกลัวพวกแม่งชวนโดด 2กูไม่มีงบเที่ยวเยอะ กูงง แล้วเที่ยวแดกๆเนี่ยเห็นอ้วนกันมากี่คนๆละ กูไม่อยากอ้ววววนนนน 3ไลน์สไตล์ไม่เหมือนกันเลย คือส่วนใหญ่เป็นพวกบ้าดาราเกาหลี แต่กูชอบคุยเรื่องข่าว,วิชาการ,การเมือง,ประวัติศาสตร์ คือเข้าคณะนี้ก็หวังจะมาเจอคนอารมณ์เดียวกับกูแต่มันไม่ใช่😂 แต่ถ้าออกห่างกลัวโดนเพื่อนทิ้งหว่ะแล้วกลัวว่าจะโดนนินทาว่าเนิรด หรือโดนใช้ประโยชน์เรื่องวิชาการ (เพราะเคยโดนมาเลยกังวลมาก) คําถามคือกูควรไปสายไหนดี
1 ทําตัวเหมือนพวกมันอะแหละ ไปเที่ยวไหนก็ไปแล้วค่อยมาแบ่งเวลาเรียน
2 อยู่คนเดียวเวลาเรียนค่อยมีกลุ่มเรียน
;-;

>>979 เพื่อนปี1มันไม่ได้สนิทกันยันเรียนจบหรอก ปี1เป็นปีแห่งการมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ แล้วกลุ่มใหญ่มันจะค่อยๆแตกเป็นกลุ่มเล็กๆที่สนิทกันไม่กี่คนทีหลัง บางทีกลุ่มปี1กะกลุ่มปี2แม่งคนละกลุ่มกันด้วยซ้ำ คบกะเพื่อนไลฟ์สไตล์ต่างกันมันยากนะ เพื่อนกูไลฟ์สไตล์เข้ากับกลุ่มไม่ได้มาย้ายกลุ่มเอาตอนปี3ก็มี กูคิดว่าอย่าฝืนตั้งแต่แรกเลยดีกว่าว่ะ
ส่วนเรื่องนินทาเป็นเรื่องปกติ มึงไม่ต้องไปใส่ใจนักหรอก ถ้าจะโดนนินทาก็แค่เป็นประเด็นไม่นานเดี๋ยวมันก็จะเงียบไปละ เพราะตอนปี1จะมีเรื่องใหม่ๆให้คุยให้เม้าท์กับเพื่อนเยอะมาก อีกอย่างพอเปิดเทอมรับน้องมึงจะได้เจอเพื่อนใหม่ๆอีกเยอะแยะ ไม่ใช่แค่กับกลุ่มนี้ ไว้มึงลองไปหาคนที่ไลฟ์สไตล์เข้ากับมึงได้ดีกว่า สังคมมหาลัยกว้างกว่าที่มึงคิดมากนะ

>>979 เพื่อนมันก็มีหลากมีหลายวง มึงอย่าเอาใจไปผูกกลุ่มเดียว ตอนเรียนมึงก็ไปสนิทกลุ่มเนิดก็ได้ พออยากเที่ยวอยากซ่ามึงก็ไปกับพวกมันก็ได้ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย มึงอย่าไปคิดว่าแบบตอนมัธยมที่จำกัดจำนวนไม่กี่ร้อยคน มหาลัยกูอยู่มา3ปี พูดตรงๆนะกูเจอคนหลากหลายสายพันธ์มาก เจอคนแปลกหน้าให้รู้จักใหม่ทุกวัน กูรู้จักสายเที่ยวที่คะแนนติดเกียตินิยมก็มาก เจอพวกขี้เมาก็เยอะ แต่กูเป็นพวกปลีกโลกไม่ชอบเที่ยว มีความสุขกับการนั่งนอนกวาดบ้านอยู่ห้องทำอะไรซ้ำๆซากๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครทิ้งกูหรือไม่เอาเลย แต่แน่ละมันไม่สนิทถึงขนาดที่จะทักหากันทุกชั่วโมงแบบคนอื่นเขาแต่มันไม่ถึงขนาดมีใครทิ้งกูไว้ข้างหลังเหมือนกัน มหาลัยมันคือช่วงที่เราจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ปัญหาแบบเด็กๆที่เราเจอกันมันเริ่มเล็กน้อยลงละ มึงไปห่วงว่ามึงจะไม่จบดีกว่า
>>972 อย่าไปคิดมากตอนปี1เข้าใหม่พวกมึงก็จะรู้เองว่าการหาเพื่อนใหม่มันไม่อยากอย่างที่คิด มึงจะเนิดจะลูกแหง่ก็ได้ไม่มีใครว่าหรอก แค่อยู่ให้มีความสุขก็พอ มหาลัยคือการเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อเผชิญทุกข์และสุขแล้วก็เลิกกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องเถอะ ก็อย่างที่บอกอะไปกังวลเรื่องเรียนดีกว่า

>>978 นั่นสิเนอะ ขอบคุณนะ คำแนะนำมึงทำให้กูเข้าใจเลยอะ จะพยายามๆ ᕤ

>>979 เหมือนกับความเห็นบนๆ อย่ากังวลเลย สุดท้ายเราจะได้เจอคนเยอะขึ้น สังคมมันจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ มึงจะได้เจอคนที่ไลฟ์สไตล์เข้ากับตัวเองมากขึ้น ขอแค่มึงเป็นตัวของตัวเองและมีความสุขกับสิ่งที่ทำให้ได้ก็พอ เดี๋ยวมึงก็จะมีเพื่อนที่เข้ากับตัวเองเองแหละ ไม่ต้องกลัว

พวกมึงเคยมีเพื่อนร่วมคลาสแบบที่อยู่ดีๆก็เรียกชื่อมึงขึ้นมา แต่พอมึงหันไปตอบแล้วมันก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนมันเหมือนเป็นเรื่องตลกมั๊ยวะ แล้วบางที่ไม่ใช่แค่เรียกชื่อด้วย อยู่ดีๆมาถามอะไรซักอย่างกูก็มี เช่นสบายดีมั๊ย พอกูตอบตามมารยาทแม่งก็ขำ กูงงมากว่ามันมีปัญหาอะไรกับกู หลักๆเลยคือกูรำคาญชิบหาย อยากให้มันเลิกซักที กูเคยเมินแล้วแม่งก็ไม่ยอมหยุดจนกว่ากูจะสนใจมัน กูควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีวะ

>>984 ลองหันไปแสยะยิ้มดูให้ทางนู้นเขาของขึ้นแทน
การแกล้งแบบนี้ใครของขึ้นก่อนก็แพ้วะแก้ไม่ได้

>>984 มึงก็เรียกมันแล้วหันไปขำกับเพื่อนบ้างสิ

>>984 เคยโดนงี้หว่ะ ตอนแรกกูก็เฟรนลี่คิดว่ามันจะชวนคุยไร แต่แม่งแค่เรียกแล้วขํา หลายรอบมาก มันคงเจอจุดฮาอะไรในตัวเราแล้วเอาไปคุยๆขําๆกัน คือใส่บทบาทให้เราเป็นตัวตลก จนวันนึงของขึ้นด่าให้หุบๆปากไป สุดท้ายแม่งก็เอาไปนินทาว่ากูโมโหบ้าๆอีก หลังๆพอมันเรียก กูก็ตอบ เอ่อๆ ปัดๆไป แล้วไปหาอะไรทําอย่างอื่นต่อ ทําเหมือนเราไม่ว่างไรงี้ หรือบางครั้งแกล้งทําไม่ได้ยินไปเลย มันก็ไม่ว่าอะไรต่อ แต่เดี๋ยวมันก็เรียกวนๆอยู่นี้แหละ กูก็อืมๆ เออๆวนไป
พอมาพิมพ์ๆไปก็นึกขึ้นได้ว่าโดนหลอกด่าด้วยนิหว่า
เวลาโดนด่าหลอกด่าก็ทําไรไม่ได้ ก็อ๋อๆ เอ่อๆ เปลี่ยนเรื่อง อีหรอบเดิม
นานๆไปเดี๋ยวมันก็ลืมเอง ถ้าเราไปทําตัวอ่อนแอ แบบไปฟ้องครูไปขอความเห็นใจ มันจะเริ่มใสบูลลี่เต็มตัว
จะสรุปก็คือ ไม่โต้ตอบดีที่สุด
อ่อแต่พวกนี้ต้องมาเป็นคณะหมาหมู่ด้วยนะ
หลายคนก็เจอแบบนี้ กูไม่เข้าใจคือมันฮาหรืออะไรวะ??? แถมไม่ได้สนิทด้วยนะ!?
และการทําแบบนี้มึงรู้สึกโดนบูลลี่ชะ แต่พวกมันไม่รู้ว่าตัวเองบูลลี่อยู่ด้วยซ้ำ อย่าไปใส่ใจคิดมาก ทําตัวเฉยๆดีสุด สู้ๆ
ปล. พอจบแยกย้ายกันมาแล้ว พอมาเจอพวกนี้อีกมันก็มาทักเราดีๆซะงั้น <ก็จะสื่อว่ามันไม่รู้ตัวว่าบูลลี่คนอื่นอยู่อ่ะแหละ -“-

>>985 เบียวสัส5555555555555555555
อย่าทําตาม ทําแล้วโดนขําต่อแน่สัส
>>984 มันยากนะไอการจะแก้ไขเรื่องเหี้ยนี้ เพราะคนขําแม่งเอ๋อ ยากเกินที่จะทําความเข้าใจว่าแม่งเป็นเหี้ยอะไร ไปโดนตัวไหนมา
กูขอเดานะว่ามึงต้องอยู่คนเดียว หรือเป็นชนกลุ่มน้อยในห้องเปล่าวะ เพราะพวกนี้target ถ้ามีเพื่อน กลุ่มเพื่อนที่สนิทจริงๆมันจะช่วยยําพวกขํากลับ

เพราะพวกนี้targetตัวดีเลยสัสแม่งดูพิมพ์ยังไม่เสร็จมือลั่น ถ้ามีเพื่อน กลุ่มเพื่อนที่สนิทจริงๆมันจะช่วยยําพวกขํากลับ
กูเคยโดน ตอบก็โดนขํา ไม่ตอบก็โดนทําให้ตอบ
กูก็รำคาญจนเคยมานั่งคิดแผนจริงๆจังๆ ของกูคือ1เพิ่มค่าrespectให้กับตัวเอง แบบให้ตัวเองเป็นตัวพึ่งพาได้ มันก็จะได้เคารพในความสามารถหน่อย อย่างกูก็เวลามีงานกลุ่มอาจารย์จับให้ ก็ทําตัวให้มันฉลาดๆตอนทํางาน คาบพละกูก็ทําให้เต็มที่ จนเวลาแบ่งทีมใครๆก็แย่งตัวกู แล้วอีกทีมก็กลัวกู
2กูก็พยายามหาเพื่อนมาอยู่เป็นกลุ่ม แล้วกูดันไปสนิทกับเพื่อนที่แม่งหัวรุนแรงพอดี แบบคนทั้งรรกลัว แล้วหลังๆมันก็ไม่กล้าหือกล้าล้อ
พยายามทําอะไรก็ได้ที่มันเปลี่ยนตัวเองไม่ใช่เป็นตัวตลกหว่ะ เปลี่ยนบุคลิก ทัศนคติ ให้คนยอมรับนับถือ แต่จองกูกูหนักไปทางทําให้คนกลัวหว่ะ5555555555 มันดูbullshitชิบหาย แต่กูทําแล้วได้ผล

เพราะมึงมีออร่าอ่อนแอสู้คนไม่ได้และอยู่คนเดียวไง คนอื่นโดยเฉพาะพวกหมาหมู่มันก็จะรู้สึกเหนือกว่า อันนี้ไม่รู้จะแก้ไงมันเป็นสัญชาตญาณดิบลึกๆอยู่แล้วอ่ะ ไม่ก็ลองปรับบุคลิกมึงดู

กู >>984 นะ
>>988 >>990 กลุ่มมันก็ไม่ได้ใหญ่นะมึง เท่าๆกับกลุ่มพวกกูแหละ ส่วนเรื่องเพื่อนนี่กูก็สังเกตุว่ามันชอบเล็งตอนกูอยู่คนเดียว หรือเพราะกูไม่ด่ามันตรงๆซักืมันเลยยังตามราวีอยู่แบบนี้

กูเคยโดนแบบนี้แต่กูก็เดินไปถามตรงๆนะ ถามมันยิ้มๆเลย นินทาเราอยู่ปะเนี่ย เห็นเรียกเราแล้วขำ คุยเรื่องไรกันนั่งด้วยคนดิ ละก็นั่งเบียดรวมกลุ่มแม่ง

มือลื่น ยังพิมพ์ไม่จบ ยังไงก็ขอบคุณพวกมึงมากที่แนะนำ ไว้กูจะลองพยายามเปลี่ยนตัวเองดู กูอาจยอมให้มันรังควานกูมากเกินไป ว่าแต่เท่าที่อ่านจากพวกมึงบอกนี่คนแบบนี้มันไม่รู้ตัวจริงๆเรอะว่าบูลลี่คนอื่นอยู่

>>993 ไม่รู้ พอจบไปทำงานก็ทักทายปกติ เหมือนที่มันทำไม่เคยเกิดขึ้น

>>994 +++ จริง
แล้วมีวิจัยด้วยนะเรื่องบูลลี่ มีหลายประเภททั้งคนบูลลี่แม่งจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองบูลลี่อยู่ และจงใจบูลลี่ก็มี แต่แบบไอเรียกชื่อนี่ พอแยกย้ายมาก็ทักดีๆเฉย -“-

แล้วถ้าเอาคืนแบบนัดแนะกับเพื่อนมึง เช่น ไปจับไหล่มันแล้วหันหากันแล้วหัวเราะ พอมันถามก็บอกว่าเปล่าไรงี้ พาเพื่อนทำกันหลายๆคนละ งี้ได้ปะวะ บางทีก็ก็อยากรู้นะ กูเป็นพวกคิดชั้นเดียวอยู่แล้วเลยไม่คิดอะไร พอมาอ่านที่พวกมึงคุยกันกูอ๋อเลย เจอเหมือนกันนี่หว่า

กูวัยทำงาน มีเพื่อนอีก 2 คน แล้วนัดกันจะไปเที่ยว
ทีนี้กูนัดคนนึงแม่งคุยยากชิบหาย คุยทีแม่งตอบทีวันละ 1 ครั้ง
แม่งคุยได้ไป 1 สัปดาห์ หลังจากนั้นแม่งไม่ตอบเลย จนกูคุยไปอีกทีแม่งถึงตอบ ว่า ยุ่งมาก แล้วแม่งก็ไม่ตอบที่กูถามด้วยซ้ำ
ทั้งๆที่แม่งบอกจะมาเจอกัน

พอถึงเดือนที่บอกจะนัดเจอ กูเลยทักไปอีกที แม่งไม่ตอบเป็น(เดือน)
จนกูต้องโทรไปถาม ตอนนั้นกูโมโหหัวร้อน เลยโวยวายด่าแม่ง แม่งบอกยุ่งอีกเหมือนเดิม

แม่งเลยทักมาตอนดึก แม่งไม่ก็ตอบอีกที่กูถามแค่บอกว่า มาคุย
กูเลยหัวร้อนแบบยิ่งคุยยิ่งโกรธแม่ง แล้วถ้าคุยคิดว่าเดิ๋ยวแม่งก็ไม่ตอบอีก
กูเลยบอกไป ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ก็เลยไม่ได้คุย ยิ่งคุยยิ่งทุกข์หัวร้อนอีกปวดหัวอีก
กูหัวร้อนที่แม่งไม่ตอบหลายวัน แล้วแม่งก็บอกจะเจอกันแล้วเงียบเฉย

กูเลยค้างคาใจจะคบแม่งต่อดีหรือเลิกคบบล็อคแม่งทิ้งไปเลยดี ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็สนิทกัน
คือยุ่งก็ตอบได้ป่ะวะ วันละประโยค อันนี้แม่งเกินไปว่ะ พวกมึงคิดว่าไง

>>997 มันไม่เห็นหัวมึงไง มันไม่คิดจะตอบมึง

>>997 วัยทำงานเหมือนกัน ทั้งที่ตอนเรียนก็สนิทกันมั้งนะ
จบมานานๆทีคุยมากๆ นานทีแชทมากูก็ตอบ แล้วกูก็หัวร้อนเหมือนมึงอะ มันตอบช้าทิ้งไว้เกือบสัปดาห์ไม่ตอบของกูและไม่อ่าน
แต่มีเวลาไปเที่ยวไปเม้นท์ไปโพสแท็กคนอื่น ไม่ตอบแชทกูแต่เม้นท์คิกคักตอบคนอื่น กูตัดเพื่อนไปละ เพราะมันไม่เห็นหัวกูไง เหมือนกูไม่สำคัญ สงสัยกูคงหมดประโยชน์จากมันละ
เพือนแบบนี้กูก็คงไม่อยากคบต่อ ถ้ามันคิดว่าจะตอบกูเมื่อไหรชาติหน้าก็ได้ กูโมโหกูกดลบแม่งทิ้งไปเลย ไม่ได้บล็อกแต่ลบรำมาก
เคยรู้สึกดีด้วยหายหมด อ้อกับเพื่อนคนนี้ก็เคยเขวๆตอนใกล้จบ มันเลือกคนอื่นมากกว่าเพื่อนในกลุ่มมันกูก็เห็นธาตุแท้มันพอสมควร
พอมาเจอเรื่องนี้กูระเบิดโพล่ะะะพอดีตัดทิ้งแม่งเลย ไม่ได้จำเป็นอะไรกับชีวิตกูเลย
ถ้ามันจะทำตัวแบบนี้เพื่อนแบบนี้กูก็ไม่คบ
เรื่องนี้กูอยากให้มึงตัดสินใจเอง แต่ละคนใจไม่เหมือนกัน อยู่ที่ว่ามีความทรงจำมึงผูกพันกับคนนั้นมากแค่ไหน
ส่วนของกูกูไม่ทน กูพยายามจะนึกเรื่องดีๆที่เคยผ่านมาด้วยกันแล้วนะแล้วกูก็คิดว่าที่กูโมโหกูลบเนี่ยกูเลวเองใช่ป่ะ
แต่กูก็ทนไม่ได้ ใจกูมันไม่เหมือนเดิมแล้ว กูเสียความรู้สึกไม่ทนก็เลยจบด้วยการลบทิ้งตัดออกจากชีวิต กูก็สบายใจดี

>>>/lifestyle/5778/