แชร์เหตุการณ์ แบบโมเม้นเดียวเลย ที่มึงคิดว่าแม่งเหี้ยที่สุดในชีวิตแล้ว
เช่น หมาตาย บ้านไฟไหม้ แขนขาด ฯลฯ
Last posted
Total of 233 posts
แชร์เหตุการณ์ แบบโมเม้นเดียวเลย ที่มึงคิดว่าแม่งเหี้ยที่สุดในชีวิตแล้ว
เช่น หมาตาย บ้านไฟไหม้ แขนขาด ฯลฯ
กูเจอบอร์ดโม่ง
พ่อกูติดคุก กลับมาอีกทีทะเลาะกับแม่แล้วก็หย่ากัน กูต้องย้ายบ้านแล้วย้ายบ้านอีก
ช่วงนั้นเหี้ยสุดในชีวิตละ ผ่านมาหลายปีละตอนนี้กูรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้อะไรกับเหตุการณ์นั้นมากมายแล้ว
พอกูผ่านมาได้แล้วกูก็ไม่รู้สึกว่ามันสุดแล้วว่ะ
จน
กูเจอความเหี้ยมา 2 ครั้งเรื่องครอบครัวเนี่ย
ตอน 6 ขวบกูกับครอบครับไปเที่ยวปายกัน แต่รถตกเขา พ่อแม่ตายาย ตายหมดทันที น้องชายกูมาตายในอีก 3 เดือนต่อมาเพราะเลือดคั่งในสมอง
ส่วนกูโดนขวดแอลกอฮอร์ในรถแตกใส่ตาข้างนึง แต่ไม่บอดยังปกติอยู่ หมอก็บอกแบบงงๆว่ารอดมาได้ไง แล้วทำไมตายังปกติอยู่
เพราะมันเป็นสีฟ้าไปครึ่งตาซ้ายเลย แล้วก็ไม่รู้ดีรึแย่รอดมาได้คนเดียว
ยังๆความบัดซบยังไม่หมด ลุงที่ไม่ได้นั่งไปด้วยทำยังไงไม่รู้ได้สมบัติทั้งบ้านเบิ้นอะไรไปหมด แล้วก็เอากูไปฝากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ตอนโตมานี่กูก็งงเหมือนกันว่ากูไปอยู่ตรงนั้นได้ไง ตำรวจมันไม่ทำอะไรเลยรึไง แต่ก็ช่างเถอะผ่านมานานละเอาเป็นว่าลุงกูเอาทุกอย่างไปนั่นล่ะ
แต่ก็ไม่ได้โชคร้ายทั้งหมดอ่ะ เพื่อนสนิทพ่อกูเขามารับกูเป็นลูกบุญธรรมเพราะมีลูกไม่ได้เป็นหมันจากนั้นชีวิตกูก็พลิกไปเลย
เพราะพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงรักกูมาก กูก็เป็นเด็กว่าง่ายไม่งอแงแถมฉลาดชีวิตโคตรชิลอ่ะ สบายกว่าตอนอยู่กับครอบครัวแท้ๆอีก
บ้านใหม่ก็ใหญ่กว่ามาก แถมอยากได้อะไรก็ได้ จนช่วงกูขึ้นม.4 ชีวิตพังหมดพ่อกับแม่กูโดนโจรปล้นฆ่าตอนไปตจว.เคยมีข่าวออกด้วย
กูเสียพ่อกับแม่ไปอีกแล้ว แต่คราวนี้ไม่มีใครมาแย่งสมบัติอะไรละ เพราะเขาทำพินัยกรรมให้กูคนเดียวทั้งหมด ได้ลุงทนายที่พ่อกูรู้จักช่วยด้วยแหละ
พวกญาติๆที่จะมาเอาก็เลยไม่มีสิทธิ์ แต่ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะสบายนะเพราะกูต้องดูแลค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด ตอนนั้นกูไม่ไว้ใจใครเลยด้วยเลยอยู่เกือบจะตัวคนเดียว แต่พอผ่านช่วงปีนึงไปได้อะไรๆเรียบร้อยก็เข้าโหมดเงียบเหงา บ้านกว้างๆโล่งๆ เคยมีพ่อกับแม่อยู่กูร้องไห้ทุกวันเลยมึงตอนนั้นนะ
แต่อยู่ๆไปก็ชินไปเองเรื่องเงินนี่ก็ไม่มีปัญหา คือบัญชีธนาคารพ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้กูเลขเกือบ 8 หลักมีลุงทนายคอยแนะนำอีกคน
ตอนนี้กูเรียนโทอยู่ ไว้เรียนจบกูอยากตั้งมูลนิธิเกี่ยวกับเด็กกำพร้าจัง แต่เด่วให้กูเปิดบริษัทฟาร์มเงินก่อนชีวิตกูกูก็อยากช่วยเหลือคนที่เคยเป็นคล้ายๆกูในอดีตน่ะ เรื่องครอบครัวกูสมัยก่อนนี่กูก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมีพวกมึงนี่ล่ะ
ตอนเด็กเคยโดนเพื่อนผู้ชายเกือบทั้งห้องรุมข่มขืน เพื่อนผู้หญิงเกือบทั้งห้องก็รุมแกล้ง คนที่ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่กล้าเข้ามายุ่ง โดนแบบนี้เกือบทุกวันจนเรียนจบ ปีนั้นทั้งปีไปโรงเรียนเหมือนไปนรก เงินที่ไปโรงเรียนก็โดนพวกมันเอาไปหมด น่าจะตายๆห่าไปซะให้หมดไอ้พวกเหี้ยพวกนั้น
>>11 เรื่องมันผ่านมานานแล้ว กูก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม สงสัยกูน่าแกล้งมั้ง คือถ้ามันมีคนเริ่มก่อนนะ เอาละพวกแม่งก็จะเริ่มตามมา สังคมในห้องเรียนก็จะมีคนอยู่สามแบบ คือพวกเด็กเรียนไม่โดนแกล้ง แล้วก็พวกที่แกล้งคนอื่น กับคนที่โดนแกล้งคือเป็นเป้าหมายเลยไง ในห้องมีกูกับเพื่อนผู้ชายอีกคน แต่คือกูจะโดนหนักหน่อยหลายๆคนช่วยกันทั้งกดทั้งล็อคขาดิ้นไงก็ไม่หลุด บางที่พวกผู้หญิงก็เข้ามาผสมโรงด้วย จะขัดขืนหรือสู้ก็จะโดนทำร้ายร่างกาย ทางรอดได้อย่างเดียวคือพยายามอย่าเข้าไปใกล้มันหลบๆมัน แต่ก็หลบไม่ได้ตลอด
>>12 อ่านแล้วนึกถึงมังงะเรื่องนึงที่ตัวเอกโดนรุมแกล้งสุดท้ายก็ตามฆ่ายกก๊วน พอมีคนมาชอบ ไอ้คนมาชอบก็เสือกเหี้ยอีก ตอนถูกกลุ่มเพื่อนแอบเผาบ้าน บอกจะไปช่วยน้องนางเอก เสือกไม่ช่วยแต่ถ่ายรูปน้องนางเอกดำเป็นตอตะโกไว้ สุดท้ายนางเอกรู้เลยฆ่าทิ้งด้วยอีกคน ตอนจบเลยตายห่าหมด นึกชื่อเรื่องไม่ออกว่ะ
แต่กูจะบอกว่า ถ้ามึงลุกขึ้นมาทำแบบนั้นจริงๆ กูไม่ด่ามึงเลย สงสารมึงด้วยซ้ำ รันทดสัส TT กอดทีว่ะ มึงโครตเก่งเลย ผ่านมาได้อย่างปลอดภัย เก่งว่ะ
กูโดนลวนลามโดยไอลุงเหี้ยแถวบ้านตอนประมาณ4ขวบว่ะ หลอกจับไอนั่นกูแล้วก็เอาของมันให้กูดู โชคดีไม่โดนข่มขืน ทุกวันนี้ก็เอาเรื่องไรมันไม่ได้
เออ ตอนเด็กๆ ลุงแถวบ้านก็ชอบมาแกล้งจับไข่กูเหมือนกัน จับบ่อยจนกูกลัวเลยสัด
พ่อกับแม่หย่ากันตอนกูจะขึ้น ม.3 วันนั้นนั่งรถจากภาคใต้จะกลับสุพรรณ ทะเลาะกันในรถแล้วตัดสินใจจะหย่ากันในรถ พีคมากสำหรับกู
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้หย่าจนถึงบัดนี้
พ่อแม่จะหย่ากัน ทะเลาะตบตีขว้างปาข้าวของกันทุกวันจนกูเครียดมาก เคยร้องไห้ออกมากลางห้องเรียน อึดอัดมากเลยหนีออกจากบ้านไม่มีเงินติดตัวซักบาทแล้วต้องไปคุ้ยขยะกิน นอนใต้ทางด่วน รับจ้างล้างจานร้านก๋วยเตี๋ยวได้วันละ 40 บาท ล้างตั้งแต่เที่ยงยันเย็น แต่ยังดีที่มีข้าวให้กินฟรีหลังเลิกงาน สุดท้ายทนไม่ไหว สะสมเงินค่าแรงเป็นค่ารถทัวร์ไปหาย่าที่ตจว. เขาก็มีบ่นๆนิดหน่อยแต่ก็ส่งกูเรียนมาจนทุกวันนี้ กูไม่ได้ไปหาพ่อแม่นานมากแล้ว เขามีครอบครัวใหม่กันไปหมด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว้าเหว่อะไรนะ อยู่กับย่าอบอุ่นกว่า แถมมีอะไรให้ทำเยอะแยะจนไม่มีเวลาว่างมาฟุ้งซ่าน
พ่อแม่กูเคยจะหย่ากันเพราะกูนอนตกหมอน....แต่จนทุกวันนี้ก็ยังไม่หย่ากันนะ แต่โมเมนท์นั้นกูรู้สึกเหี้ยมากเลย 5555+
วิ่งตามรถสองแถวทั้งๆที่มีรถสองแถวอีกคันขันตามหลังมา กูนี่อายเหี้ยๆ
ของกูบ้านแตกตอนม.6 แต่โชคดีที่พอขึ้นมหาลัยแล้วกลับมาคืนดีกัน ตอนนั้นกูเสียศูนย์หนักมาก แถมแม่งต้องเตรียมตัวสอบมหาวิทยาลัยอีก
รับปรึกษาปัญหาชีวิต nanasuyoru@hotmail.com
อิอิออิ
ขโมยเงินมาห้าพันแล้วหนีออกจากบ้าน ไปนอนที่สวนเอา
กำลังเมาแป้งไปเจอคนขายยาบ้า มาชวนกูไปขายด้วย
พอเช่าห้องอยู่ห้องแม่งก็นิดเดียวประมาณนอนยืดตัวก็ถึงผนังอีกฝาก
ไปสมัครงานไอ้คนขายยาบ้าก็ตามกูติดอย่างกับกูเป็นน้องมัน
สุดท้ายกูก็ต้องกลับบ้านหลังจากหนีไปได้2อาทิตย์
ขอแบบเหี้ยสุดในรอบวันได้มะ
เมื่อกี้หยิบเบอร์เกอร์อะไรซักอย่างที่เป็นแบบสำเร็จรูปในถุงมากิน กัดเข้าไปคำแรก รสชาติเหี้ยมาก
สายตาเหลือบไปเห็นวันหมดอายุ เชี่ย หมดไปตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วนี่หว่า
แต่กัดเข้าไปแค่คำเดียวไม่เป็นไรหรอกท้องกูแข็งแรง เสียดายเฉยๆ
อยู่ต่างจังหวัดแม่เสีย แล้วกลับมาหาไม่ทันเหี้ยพอปะว่ะ..
ตอนที่กูรู้ว่า กูป่วยเป็นจิตเภท(อาการคล้ายเป็นบ้านั่นแหละ)
แฟนทิ้ง ต้องออกงาน...
ตอนนั้น รุ้สึกเหี้ยมาก
กูโดนคนที่ไว้ใจหักหลังว่ะ...
เพื่อนกูติดหีกู่ไม่กลับว่ะ
เคยโดนเพื่อนโกงเงิน บ้านล้มละลาย เป็นหนี้สี่สิบล้าน ที่ดินโดนยึด ไม่มีที่ซุกหัวนอน
ทำงานหาเงินว่ะ แม้จะทำจนมีประสบการณ์จนสามารถสอนคนอื่นได้ก็เถอะ
ตอนม.ต้นเจอทั้งห้องรุมแกล้งทั้งผู้หญิงผู้ชาย เงินหาย กลับมาบ้านตัวช้ำทุกวัน แม่ถามก็บอกแม่ไป ทีนี้แม่ดันรู้จักกับแม่ไอ้หัวโจก พอเค้าไปคุยกูโดนหนักกว่าเดิมอีก แต่ทุกวันนี้กูทำงานแล้ว เงินเดือนเป็นแสน ในขณะที่ขยะพวกนั้นบางคนก็เรียนไม่จบ จบมาก็ได้เงินเดือนขั้นต่ำ ผัวทิ้ง และอื่นๆมากมาย ต้องบากหน้ามาหากูทีละคนๆ ให้กูช่วย แล้วกูก็นั่งหัวเราะใส่มันทุกคน สะใจฉิบหาย
ท้องแรก โดนพ่อบังคับให้เอาออก แฟนได้แต่ร้องไห้แต่ไม่ทำเหี้ยอะไร ละมาพลาดท้องกะมันอีกในเวลาแค่สองเดือน รอบนี้แอบเก็บไว้จนใกล้คลอดจนพ่อกูจับได้เลยโดนจับไปอยู่บ้านพักฉุกเฉิน ส่วนไอ้เหี้ยนั่นเลิกกันตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าท้องเพราะกูจับได้ว่ามันไป Gangbang กะตุ๊ดที่สีลม ตอนนี้ลูกกูขวบกว่าแล้ว อยู่สถานสงเคราะห์ พ่อกูไม่ให้เอาไว้ กูทำได้แค่ไปเยี่ยมเป็นระยะ
>>49 มึงนี่แย่จริงๆ ไม่มีปัญญาอยู่ด้วยตัวเองแล้วยังเสือกจะกล้ามีลูกอีก มึงนึกถึงคนที่เกิดมาบ้างมั้ยวะ มึงคงขอพ่อแม่แดกใช่มั้ย มึงถึงต้องเชื่อพ่อมึงซะขนาดนี้ แต่มึงเสือกกล้าเก็บลูกไว้ ที่มึงทำมันเหี้ยกว่าที่มึงทำแท้งซะอีก มึงทำลายชีวิตคนเหมือนกัน ต่างที่อันนึง ตายไปโดยยังไม่มีความรู้คิด กับอีกอันแม่งต้องอยู่ทรมานไปทั้งชีวิต ถ้ากรรมมีจริงมันต้อมตามหลอนมึงไปทุกชาติแน่ๆ
>>49 เป็นกู กูกินยาคุม กูไม่ปล่อยท้องรอบสองหรอก ถ้ากูไม่มีปัญญาเลี้ยงจนต้องเอาเด็กไปให้สถานสงเคราะห์แบบนั้น อย่าหาว่ากูซ้ำเติม กูดูจากที่มึงพิมพ์มา มึงไม่ได้สำนึกอะไรเลยเหมือนกัน มึงแค่ไม่อยากทำบาปโดยการทำแท้งแต่มึงยังอยากเอากับแฟนมึงอยู่เฉยๆ แล้วภาระแม่งก็ตกที่สังคม เหี้ยทั้งมึงและผัวเก่ามึง เด็กซวยเพราะมึงสองตัว
>>53 ถ้ามีรอบสองกูไม่เรียกพลาดว่ะ แม่งยังเอากันต่อแถมติดภายในสองเดือน สมองมันมีแต่เสือกปล่อยให้ฝ่อ
กูไม่ได้ด่าเพื่อความสะใจ แต่กูคิดถึงเด็กที่มันถูกทิ้งไว้ที่นั่นแล้วกูสงสารมัน ขวบสองขวบมันยังไม่รู้อะไรหรอก แต่คอยดูตอนมันโตได้สักสิบกว่าขวบเหอะ ถ้ามึงยังไม่รับเด็กมันมาเลี้ยงเองมันจะเริ่มตั้งคำถามกับมึงแน่ว่าทำไมมันต้องเกิดมาแล้วอยู่ที่นี่พ่อคือใครแม่คือใครกูเกิดมาทำไมกูอยู่ไปทำไมไม่มีใครต้องการกู มึงจำคำกูไว้เหอะ
จะว่ากูแก้ตัวก็ได้ แต่กูทั้งแดกยาคุมกะใส่ถุงแล้ว กูยังงงจนถึงทุกวันนี้เลยว่ามาได้ยังไง เรื่องเอามาเลี้ยงกูทำแน่ๆ แต่แฟนกูบอกว่าให้เรียนให้จบก่อนแล้วค่อยเอามา คงอีกหลายปีว่ะเพราะกูออกมาเรียนกศน.
ห่า พ่อแม่เมิง ไม่มีใครช่วยเลยเรอะ
ตอนนี้เมิงต้องรัับผิดชอบนะเมิงออกมันมาแล้วทำใจฟะ
ถ้าเรื่องพ่อแม่ไม่ช่วย กูว่าเพราะเขาเห็นว่าแฟนมึงมันพึ่งพาไม่ได้มากกว่าในสายตาเขา ดูจากคำพูดและการกระทำก็รู้
และที่เขาให้ทิ้งไป เพราะหวังว่ายังเอามึงใส่ตะกร้าล้างน้ำขายได้อยู่
ขอโทษที่ต้องพูด แต่กูเห็นคนต่างจังหวัดเป็นอย่างงี้บ่อยๆ พอได้ฝรั่งเป็นผัวหรือได้หนุ่มมาแต่งงาน แม่งเรื่องลูกเก็บลูกเก่ามาเต็ม
ว่าจะไม่พูด แต่เห็นเป็นโม่งเลยขอพูดหน่อย กูเคยคบผู้หญิงคนนึง แล้วกูหยิบมือถือมันมาเปิดเล่น เห็นมันมีโฟลเดอร์รูปเด็กอยู่ชุดนึงเยอะมาก กูเลยถามว่าเป็นหลานหรืออะไรเหรอ แม่งเงียบ เงียบ และเงียบ กูก็เลยไม่ถามต่อปล่อยเบลอแล้วถีบตัวเองหนีออกมาเลยสัด
>>58 เสียดายช่วงห้าปีแรกมาก แม่งแทบจะเป็นตัวตัดสินเรื่องพัฒนาการ บุคลิกภาพได้เลยนะ ไหนจะเรื่องสื่อประสาทการเรียนรู้อีก นี่ถ้ากูรวยแบบแบรด พิต อยากจะขอมาช่วยเลี้ยงจริงๆเลย แบบนี้จะกลายเป็นเด็กมีปัญหาขาดความอบอุ่นเอา ช่วงห้าปีนี้สำคัญมากนะมึง โอ้ย
>>61 เออ แต่พูดถึงกูเข้าใจมึงว่ะ อยู่ๆต้องมารับภาระเลี้ยงเด็กอีกคนทั้งๆที่มึงไม่ได้ก่อ จะหนีก็ไม่แปลก แต่กูว่าคุยกันดีๆหน่อยก็ดีกว่านะ
>>57 กูไม่เชื่อมึงหรอก ว่าทั้งใส่ถุงทั้งยาคุม ถ้ามึงทำทั้งสองอย่างแบบเคร่งครัดและถูกต้องจริงๆ มันไม่มีทางเจาะมาเกิดได้ เรียนกศน.เรียนซะกี่วัน ห่าจิก อ้างยังกะคนอื่นไม่รู้ว่าระบบกศน.เป็นไง สมองมึงนี่อ้างเหตุผลได้แต่ข้อดีเข้าตัว ภาษีชาติสิ้นเปลืองเพราะพวกมึงแต่ยังน้อยกว่าขี้ข้าขึ้นวอหน่อย
>>61 กูเนี่ยล่ะต้องเลี้ยงลูกคนอื่น มันต้องเลี้ยงเพราะความจำเป็น เพราะไอ้อีที่มันช่วยกันผลิตมันไม่มีปัญญาเลี้ยงไง มันทดแทนการมีพ่อแม่ไม่ได้ แต่ถ้าจะให้เอามันไปอยู่สถานสงเคราะห์ สู้เลี้ยงมันให้ได้เองดีกว่า คนเยอะๆยังไงมันก็เลี้ยงได้ไม่ทั่วถึง ยังไงเลี้ยงที่ไหนมันก็ขาดพ่อขาดแม่อยู่ดี
จะบอกว่ากูเจอแบบนี้กูเลยอคติกะพวกแว้นสก๊อยมาก วันๆมันไม่ทำห่าไรเลย ผู้หญิงก็หาผัว พอเจอคนที่มันชอบมันก็ให้เอา เอาๆๆจนพอใจ มันจะเลิก มันก็เลิกไปหาใหม่ แถมหาในกลุ่มๆมันเนี่ย วนไปเวียนมาเหมือนเวียนเทียน ผู้ชายก็เหี้ยพอกันมั่วนั่นทีมั่วนี่ที ถ้าสายยาด้วยมันก็ส่งยาแว้นไปวันๆ ได้เงินมาก็เปย์ยา เข้าบ่อนเล่นบอลว่างๆได้ติ๊บมาเยอะก็เรียกตัวเมียมามั่ว ชีวิตแม่งวนเวียนแค่นี้มีลูกออกมาก็ให้พ่อแม่ญาติเลี้ยงเพราะมันเลี้ยงไม่ได้ มีลูกติดจะไปไหนได้มันไม่คล่องตัว บางพวกก็ไปทำแท้ง เอาเด็กไปทิ้ง น้อยมากที่จะฟื้นสติคิดได้ว่ามันต้องรับผิดชอบ
กูไม่รู้หรอกว่ามึงอยู่วัฎจักรไหนแต่กูเจอมาแบบนี้
>>66 ด่าได้เจ็บแสบดี
แต่เรื่องคุมกำเนิดหลุดนี่ปกตินะ สมัยนี้ยังชอบสอนกันผิดๆ ว่าอดไม่ได้ขอแค่ป้องกันก็พอ ความจริงคือคุมกำเนิดวิธีไหนก็มีโอกาสหลุด ควบสองวิธีก็หลุดได้ กูเจอมาหลายเคสแล้ว แต่เคสที่กูเจอเขาเป็นผู้ใหญ่แต่งงานแต่งการเรียบร้อย แค่คุมเพราะไม่อยากมีเพิ่มไปมากกว่านี้ แต่บังเอิญมีมาก็เลี้ยงได้ ไม่มีปัญหา ปัญหาคือสังคมชอบไปสอนเด็กสมัยนี้ผิดๆ ว่าอยากเยสเยสไปขอแค่ป้องกันก็พอ จริงๆ ควรสอนว่าไม่มีวิธีไหนคุมกำเนิดได้ 100% นอกจากไม่เยส ถ้ามันเงี่ยนจนทนไม่ได้ก็ต้องเตรียมใจเป็นพ่อคนแม่คนด้วย ถึงโอกาสมันจะน้อยแต่ก็ไม่รู้จะไปโผล่ที่ใคร แต่พูดไปก็เท่านั้นแหละว่ะ ของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับคุณภาพประชากร คนมันคิดไม่ได้ พูดจนปากฉีกมันก็คิดไม่ได้หรอก
มึงอาจจะพูดฉลาดๆได้นะ แค่ตอนมันจะซั่มกันส่วนใหญ่หน้ามืดสุดๆไปเลยมึง ยิ่งเป็นวัยรุ่นอยากลองของปกติก็ไม่ฝึกหรือเรียนเรื่องควบคุมอารมณ์ใช้เหตุผลอยู่แล้วด้วย จะบอกว่าไม่ฉลาดก็ส่วนหนึ่งแต่เพราะบ้านเราเลี้ยงเด็กให้มีวุฒภาวะไม่ทันกับการเติบโตของร่างกายด้วย
>>69 กูก็เคยผ่านวัยรุ่นมาแล้วนะ ไม่ได้เป็นเด็กแล้วแก่เลย กูถึงได้บอกไงว่ามันอยู่ที่คุณภาพคน อย่างมึงว่าแหละ มันเป็นเรื่องของการควบคุมอารมณ์ การใช้เหตุผล ไม่ใช่มาอ้างคำว่าวัยรุ่น เพราะมันมีวัยรุ่นอีกกี่ร้อยกี่พันล้านคนที่เค้าก็ผ่านวัยนั้นมาได้โดยไม่ต้องปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอารมณ์เงียนจนเสียอนาคตหรือสร้างเด็กที่ต้องโชคร้ายทั้งชีวิตขึ้นมาเพียงเพราะความหน้ามืดชั่ววูบไม่กี่นาทีของมัน
วิธีคุมที่เวิร์คสุดคือถุงยางฟะ รับรองมันไม่มีทางที่จะท้องแน่ๆ ถ้าถุงมันไม่รั่วนะ
ยาคุมมันจัดการเรื่องฮอร์โมน บางที เชื้อมันอาจจะอยู่รอดยาวเกิน ไข่ตกพอดี ก็เป้นไปได้
http://pantip.com/topic/34765310
เป็นกระทู้พันทิพที่เหี้ยที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา
มีคนขโมยแมวข้างบ้านมาฆ่า ฆ่ากระตายเพื่อเอาไปทำกระดูกสตัฟฟ์เล่น แล้วยังตอแหลเอาไปส่งอาจารย์ ไปวางในพิพิธภัณฑ์อีก
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ห้องข้างๆเสียงดังรบกวนมากตอนดึก เลยไปบอกให้ผู้ดูแลให้แจ้งเตือนให้หน่อย ผู้ดูแลกลับบอกว่าห้องนั้นไม่มีคนอยู่มาหลายปีแล้ว
กูรู้มาว่า ผู้หญิงที่กูชอบมันไปชอบผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่ใช้กูและมีเสียงกระชิบมาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเกย์...
พึ่งตัดแว่นตามาใหม่ ยังไม่ทันใช้เลยหายซะแล้ว
ห้องน้ำ ข้างเตียง ข้างหมอน ในกระเป๋า บนโต๊ะ
ลองหาดิ๊ น่าจะเจอ
แบบเพื่อนกูป่าว บ่นแว่นหาย วิ่งหาทั่วบ้าน สุดท้ายเหนื่อย เข้าห้องน้ำล้างหน้า วักน้ำใส่หน้าโดนแว่นเต็ม ๆ
>>80 หาดูหมดแล้วเพื่อนแถมมั่นใจว่าไม่มีแน่ๆ วันที่รับมายังไม่ทันเอาออกมาจากถุงเลย
คิดว่าคนในบ้านเก็บกวาดบ้านแล้วเอาไปทิ้งเพราะนึกว่าถุงขยะเพราะกูชอบโกยเปลือกขนมกระดาษในรถมารวมกันก่อนแล้วค่อยมาแยก
>>81 เลนส์แตกยังดีนะกูว่า ตัวกรอบแว่นมันยังอยู่อ่ะ เสียค่าเลนส์อย่างเดียว
>>82 เหมือนแม่กูเลยว่ะ หลับก็หลับทั้งแว่นตา พอตื่นมาถามแว่นตาอยู่ไหน
กูตัดแว่นมาหมื่นหก ใช้งานได้ไม่ถึงสามเดือนขาแว่นหัก แว่นหมื่นนึงเลนส์หกพัน กูพอแล้วกะแว่นแพงกูซื้อถูกๆกรอบละสองพันพอ เปลี่ยนมันสามเดือนหนเลยแบบทรงเดิมใช้เลนส์เก่า
อืม กุเคยซื้อแว่นสุดชิคที่ชิบุย่า พอเอามาตัดเลนส์ กุเห็นแว่นทรงเกือบเหมือนเป๊ะวางอยู่ในกระบะแถมฟรี สัส! สัส! สัส!
อ้วกกลางห้องเรียน โดนครูด่ากลางห้องเรียน ร้องไห้ในร.ร.บ่อย ตอนประถม ช่างขายขี้หน้ายิ่งนัก และตกบ่อตกโคลนรองเท้าหาย อันนี้ดีกว่าตอนประถมนะเพราะมีเพื่อนอยู่ข้างๆ
พูดถึงแว่น กูพยายามหาข้อมูลว่าพวกของแพงกับถูกมันต่างกันยังไงวะนอกจากยี่ห้อ พวกวัสดุ งานประกอบมันดี ทนทานกว่าในระดับที่กูควรลงทุนซื้อของแพงมั๊ย แต่แม่งแทบไม่มีข้อมูลเรื่องพวกนี้เลย
วัสดุฟะ ของแพงย่อมดีกว่า แต่ก็แล้วแต่ชอบอ่ะ
กุใช้แว่นกากๆ5-600 สองสามเดือนก็พังละมึง(พังแบบ กรอบแม่งปริออกเพราะเลนส์ดันอะ...) แต่พอซื้อของร้านแบรนด์เนมแม่งทนชิบหายทนไปหมด เปลี่ยนแต่เลนส์อะมึง กุว่าวัสดุต่างกันสัสๆ
กูใช้แว่นกรอบโลหะแล้วคิดว่าทน ที่ไหนได้กูเหงื่อเยอะสองปีสนิมแดกหมดแล้ว ล่าสุดกูใช้กรอบพลาสติกนิ่มเหมือนยางแม่งทนมากแถม้พราะมันยืดหยุ่นเวลาโดนง้างโดนกระทบก็กลับมารูปเดิมได้ ส่วนที่เป็นฐานรับจมูกก็พื้นที่ใหญ่ไม่ต้องระวังมันงอไปมาเหมือนพวกขาโลหะ
>>95 กูชอบอยู่ยี่ห้อนึง มันราคาไม่สูงมากไม่เกินหกพันแต่แม่งคุณภาพดีว่ะ ข้อพับขา แป้น แข็งแรง เสียตรงที่รองขาแป้นดัดได้ต้องเอาไปเปลี่ยนเพราะมันจะเหลืองเร็ว กับกรอบโลหะสีมันจะลอกได้ นอกนั้นโอเคเลยว่ะ ใช้มาห้าปีเปลี่ยนแต่เลนส์ เสียอย่างเดียวมันมีแต่ทรงคุณครู ทรงรีอะ
เล่น Dota 2 แต่เน็ตหลุดโดน Low priority ไป 2 ตา
พอแก้เสร็จก็หลุดอีกรอบกลายเป็น 4 แต่ก็แก้จนหมดในวันเดียวอีกครั้ง
พอแก้เสร็จเพื่อนชวนตี้ กำลังเลิกตัวเลย แม่เรียก ตอนแรกก็นึกว่าจะไปแปปเดียว ไปๆมาๆลืม
ติด AFK โดนไป 6 ตา และแล้วความเหี้ยที่แท้จริงก็เริ่มต้น เมื่อแก้ไปครบ 5 ตา มาตาสุดท้าย
เคลียไม่ได้! แพ้ตลอด เจอทีมกากแบบชนิดบรรลัย แต่ทีมอีกฝั่งโหดระดับมือโปรแพ้ยับติดต่อกัน 15 ตา
แต่ดีที่โดน End ในเวลาไม่ถึง 25 นาทีแทบทุกตา ตาที่ 16 สูสีจนเกือบชนะแล้วได้ฝั่งเรา Mega creeps
แต่ว่าเน็ตทรูทำพิษ...หลุด! low กลับมาอีก 6 ตา หลังจากนั้นก็เลิกเล่นไปโดยปริยาย
กูไม่ได้ไปเยี่ยมตาที่ป่วยอยู่โรงบาลเพราะกูติดงานว่ะ รู้สึกผิดชิบหายแต่งานแม่งต้องส่งวันนั้น
กำลังจะไปสารภาพรักกับสาวที่ชอบ ระหว่างทางที่จะไปหาเค้าที่คณะ ดันได้ยินเสียงซีดซ้าดในห้องน้ำคณะเค้า
ก็เลยรอดู...
สุดท้ายสาวที่เราชอบดันออกมากับรุ่นพี่..
โมเม้นที่มีงานส่งสองงาน แล้วกูส่งงานเดียวพอครูแกมาทวง(พร้อมทำโทษ) แกกลับบอกว่ากูไม่ส่งสองงานพอกูบอกงว่ากูมีพยานตอนนั้นกูต่อแถวหลังเพื่อน ครูแกก็มากดดันว่ากูไม่ได้ส่งอีกงานใช้มั้ยๆ พอกูบอกว่าใช้ครูแกก็รวบว่ากูไม่ส่งสองงานทันที และทำโทษ ทีหลังกูไปเจองานกูในบอร์ดห้องที่แกเป็นประจำชั้น
พ่อซ้อมแม่ แล้วคือยังอายุไม่ถึง15ไง ทำเหี้ยไรไม่ได้เลย ได้แต่ร้องไห้ดูแม่โดนซ้อม แต่ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ แยกกันอยู่แล้ว แต่ยังไงก็นับเป็นโมเม้นที่เหี้ยที่สุดอยู่ดี
ตอนม.ต้นเคยสมัครเฟสปลอมไปจีบเพื่อนสนิทจนมันชอบกลับจริงๆ แล้วมีเพื่อนNo.2 จับได้ว่าเฟสปลอมนั้นคือกู แต่ไม่ห้ามอะไร
มีครั้งนึงเอาเฟสปลอมไปคุยกับเพื่อนNo.2ไร้สาระเรื่อยเปื่อยไป แล้วอยู่ดีๆเพื่อนสนิทก็ล็อคอินเข้าเฟสเพื่อนNo.2มาอ่านที่คุยกัน (มันไปแจกรหัสกันทำไมฟะ) ทำให้เรื่องแตก
จังหวะนั้นแหละ แทบจะตะโกนว่าชิบเหี้ย!!!!
เกือบเสียเพื่อนไป แต่เสียความเชื่อใจไปแล้วแน่นอน ทุกวันนี้ก็กู้กลับมาไม่ได้
บุลลี่แม่ลูกญี่ปุ่นกับแถวอโศกโดยพูดคําว่าrunniggadayoพร้อมเดินผ่านไป หันหลังไปดูอีกที คนดําแม่งเดินตามหลังมาด้วย55555555555555555555555555555555555555
เคยไม่มีตังถึงขั้นต้องกินข้าวเหนียวหนึ่งห่อเปล่าๆเป็นอาหารเช้า ต้องมานั่งนับเศษเหรียญว่าพอค่ารถไปโรงเรียนไหม ถ้าไม่พอวันนั้นก็ไม่ได้ไป
ทุกวันนี้ดีขึ้นแต่ก็ยังจน ต้องพึ่งพาคนอื่นตลอดอยู่ดี เวลาเห็นข่าวคนจนแต่เรียนเก่ง ก็รู้สึกผิดที่ตัวเองโง่เรื่องเรียน
เอามั่ง เพื่อนที่สนิทที่สุดในรร.ม.ปลาย คบกันมาดีทุกอย่างไม่มีขัดแย้งอะไรทั้งสิ้นเลย จนวันนึงตอนมหาลัยมันทักมาว่ามีอะไรดีๆมาแชร์และนั่นก็คือ...แอมเวย์ สัส ตอนนั้นกูเสือกตอบรับจะไปฟังสัมมนาเหี้ยไรกับแม่งด้วย พอกลับบ้านมาบอกแม่โดนด่าเละ เลยต้องตัดการติดต่อทุกทาง ทุกวันนี้ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย แอมเวย์หัวควย
ตอนม.ปลาย พ่อกุขับรถไกลไปส่งโรงเรียนบ่นว่า เพราะต้องส่งกุเลยเจอรถติด ตอนรถติดเป็นช.ม.ก็ขุดบ่นสารพัดเรื่อง ส่วนใหญ่ก็จะโทษกุ โทษแม่กุ โทษพี่กุ ที่โคตรทุเรศ ที่พ่อบ่นรถติดและไกล เพราะย้ายบ้านมาเฝ้าบ้านพี่พ่อกุไปทำที่ ตปท ตอนแรกไม่มีรถ ซื้อรถ บ่นต้องผ่อน ต้องเสียค่าน้ำทัน ต้องมาส่งกุ ต้องขับรถลำบากไกล ห่าเพราะใคร
กุต้องนั่งทนฟังในรถแคบอึดอัดนับเดือนจนไม่ไหว เลยวันหนึ่งกุตื่นมาจะนั่งเมล์ แต่พ่อก็เบรคห้ามเดี๋ยวจะไปส่งเอง อส กุนึกว่าจะเข้าใจ ก็มานั่งบ่นโทษกุเหมือนเดิมอีก อ้าว
ใครห้ามกุ ตอนจะไปร.ร. ด้วยตัวเอง
กูถูกพวกโรมันจับตรึงไม้กางเขนแล้วใส่ร้ายว่ากูจะมาเป็นกษัตริย์ใพื้นที่ตรงนั้น ทั้งๆที่จริงแล้วกูขายแค่กัญชาแบบเดียวกัที่ไอสิตถัตถะทำ
ประมาณ 20 ปีที่แล้ว ตอนกูอยู่ป.1 ครูฝรั่งให้ออกไปทำโจทย์อังกฤษหน้าห้อง กูทำไม่เป็นหรอกแต่อยากออกไปทำไงหวังว่า เดี๋ยวก็มีเพื่อนเชียร์ช่วยๆกันบอกคำตอบ(เพราะคนก่อนหน้ามันก็ออกไปทำแบบสนุกสนาน) แต่พอกูออกไปครูอีกคน(ที่เป็นคนไทย) เข้ามาพอดี แล้วคือแกโหดเพื่อนๆมันเลยนั่งเงียบ
กลายเป็นกูทำโจทย์บนกระดานไม่ได้ จนครูฝรั่งต้องมาช่วยกูเลยทำได้ พอกูกลับไปนั่งที่ อีครูคนไทยเดือนมาหยิกกูโว้ย แล้วพูดกับกูว่า ที่หลังทำไม่ได้ไม่ต้องออกไปทำ อับอายขายขี้หน้าหมด
เหี้ย แม่งพูดกับเด็ก ป.1 แบบนี้หรอวะ ควยยย ไม่รู้สมัยนี้วงการศึกษาเป็นไง แต่สมัยก่อนครูแม่งเหี้ยจริงว่ะ ครูดีๆ ที่กูเจอนี่นับคนได้เลย ไม่ถึง 3 คน
ทำงานติดกันมา 36 ชั่วโมง มีเวลาให้กุพัก 5 นาที กุต้องไปนั่งร้องไห้ + กินขนมปังที่ซื้อมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า + ขี้อยู่ในส้วม ในเวลาเดียวกัน แล้วเดินออกมาล้างหน้าล้างมือกลบเกลื่อนแล้วไปทำงานต่อ
ตอนเช้า กูออกมาล้างจานแล้วประตูล็อค ติดอยู่ตรงระเบียง ม
าม่าก็กำลังต้มน้ำร้อนอยู่ในห้อง โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา ถึงเรียกเจ้าของหอก็ช่วยไขไม่ได้เพราะประตูห้องกูใส่กลอน
อนาคตเป็นโจรรุ่งแน่เลยกูเนี่ย
อีกเรื่องคืออดหลับอดนอน2วัน ทำงานชิ้นนั้นจนเสร็จและใช้ในวันที่3 สรุปเค้าบอกไม่ต้องใช้ โอ้วจอร์จ
แล้วก็ยังไม่ได้นอน ทำงานวันที่3(วันหยุด)ต่ออีกครึ่งวัน
กลับบ้านจะนอน อีเด็กห้องข้างๆเสือกร้องอีก ป้ามันก็ช่วยกล่อมให้หลานหายร้อง
เออสรุปเสียงดังกว่าหลานอีก แล้วต้องเดินมากล่อมหน้าห้องกูด้วยนะ
เอากล่องใส่ขนมที่มีขนมอยู่ 20 กว่าชิ้นมากินหน้าคอม
แล้วก็วางบนตัก ไม่ได้ปิดฝา ถือโยกไปมา จนกล่องตกพื้น เหลือขนมชิ้นเดียวอยูนในกล่อง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ร้องไห้แปบ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กูโบรคหนักมาก ตอนนี้ แฟนกูตาย หาศพไม่เจอ ตร.ตามมาหลายเดือนละ ที่รู้ว่าตายเพราะป่วยหนัก แล้วหนีออกจากรพ.ไปเองไม่ยอมบอกใคร กูไม่รู้จะอยู่ไปทำไมแล้วว่ะ แม่ง เหมือนเหตุผลในการไปทำงาน ในการใช้ชีวิตหมดไปเลย
ให้ของคนนึงด้วยความห่วงแต่เขาบอกไม่เป็นไร กูเลยยัดมห้แหะๆ
สำหรับกูตอนนี้คือทุกคนที่กูชอบ เพ้อหรือทำอะไรบังเอิญตรงกับกูไปซะทุกที ละกูก็นกทุกรอบ555555555555
วันนี้แหละไอ้เหี้ย ทำงานสเตปเดิมวนไปเรื่อยๆ ไม่ไปถึงไหนซักที มีอาจารเหมือนไม่มี พูดแล้วกุก็ไม่รู้จะแก้งานยังไง ไม่ช่วยเหี้ยไรกูเลย กูเครียด กุจะเรียนจบมั้ยก็ไม่รู้ กุจะทิ้งเคสก็ไม่ได้ แม่งกูต้องทำไงอะ อยากดรอปวิชาให้มันจบๆ ไป เรียนเกินปีนึงไปเลยดีมั้ยวะ กุไม่ไหวแล้ว ทำไมชีวิตมันถึงเจอแต่เคสยากๆ อะ ทำไมคนที่เก่งแม่งก็ได้แต่เคสง่ายๆ กูแม่งทำงานก็ไม่เก่ง เคสก็ยาก แต่คนไข้ดีกับกูชิบหายกุจะทิ้งก็งไม่ลง กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ตอนนี้แหละ อยู่ บ. กากๆไม่มีกฎเกณฎ์ในการประเมินห่าเหวเหี้ยไรเลย กูต้องแดกเหล้าย้อมใจทุกวัน หมดไปแบนนึงไม่หลับ ออกไปซื้ออีกกลม ไอ้เหี้ยนี่กูกำลังฆ่าตัวตายอยู่เหรอวะ กูเคยเป็นโรคซึมเศร้าด้วยดิแต่ปอดแหกเลยไม่กล้าฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้กูเหมือนพยายามฆ่าตัวตายอยู่ว่ะ
ถ้าพวกมึงไม่อยากมี moment แบบนี้หลีกเลี่ยงนายกากๆกับ บ. กากๆให้ไกลๆเลย ทำงานดีแค่ไหนก็ดักดานเหมือนเดิม ควย
สั่งซื้อของตอนกลางดึก ไม่กี่ชั่วโมงต่อมามันลดราคาเหลือครึ่งเดียว
ไม่เคยรู้สึกจุกอกจนอยากร้องไห้ขนาดนี้มานานแล้ว
กูไม่เหลืออะไรแล้วในเดือนนี้ กูพลาดทำตัวเองชิบหายอีกแล้ว เงินเพิ่งออกเองเเท้ๆแต่กลับเหลือเงินกินข้าวติดกระเป๋าแค่แบงค์เดียว เงินอื่นๆที่ยังไม่จ่ายก็มีอีกเยอะ กูท้อใจ กูกินข้าวไม่ลงมาสองวันแล้ว กูต้องนั่งนับรอวันเงินออกตั้งแต่ต้นเดือนเลยหรอวะ แล้วเงินที่กูให้คนที่บ้านไม่ได้กูจะพูดยังไง
กูอยากตาย ปัญหาจะได้จบๆ
โดนแอดมินแบนหว่านแหทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
ตอนนี้แหละ เบื่อแบบไม่รู้จะทำอะไร กูคิดอยู่ตลอดว่ามันมีเหตุผลเหี้ยไรที่ทำมนุษยชาติต้องเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ มึงคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเหรอที่บังเอิญมีก้อนหินโง่ๆวิ่งวนรอบลูกไฟในที่ว่างๆ แล้วเสือกมีสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นมาโดยที่ไม่มี main quest ห่าเหวไรทั้งสิ้น แล้วต้องมานั่งทำงานงกๆทุกวันหาตังค์ซื้อข้าวกินเพราะว่ากุแดกก้อนหินไม่ได้ แล้วก็แก่ตายไปแบบงงๆ
ตอนนี้เลยจ้า บริษัทแม่มปิดตัวกระทันหันไม่จ่ายเงินเดือนให้สองเดือน ต้องขอเงินพ่อแม่ไปดิ ไม่มีเงินเก็บเพราะทุกเดือนให้เงินแม่ไปใช้หนี้หมด หางานทุกวันมาเดือนนึงละไม่ค่อยมีคนเรียกไปสัม พ่อแม่ก็ไม่เข้าใจจะให้ไปทำงานที่เดียวกับพ่อแล้วทำเป็นกะเว้ยเป็นงานบริการที่ไม่โต แต่แม่มอยากจริงจังกับงานแล้วจริงอะ เพราะงานที่ผ่านมาก็ปสกน้อย อยากเอางานที่โตได้ เมื่อก่อนมีแรงใจนะแต่โดนพ่อพูดจาเหน็บตลอดโคตรท้อเลย เจออะไรมาทนได้แต่เจอคนในครอบครัวนี่เจ็บทนไม่ไหวจริงๆ
เริ่มงงานได้ 6 วัน ให้ออกกะทันหัน บอกกูไม่ผ่านงานอีเวรรรรรร
Moment เหี้ยๆของกุคือ นอนไม่หลับเนี่ยแหละสัสแม่งเหี้ยจริงนะ คือนอนตั้งแต่5ทุ่มแต่ตี2แล้วยังไม่หลับ หลับได้แปปเดียวแม่งเช้าละควย
กูช่วงนี้เลย นาฬิกาชีวิตพังมาก นอนเช้าตื่นบ่ายมาหลายสัปดาห์ละ กูชอบชีวิตตอนกลางคืนนะแต่ก็เบื่อ มันฟุ้งซ่านแบบตกดึกแล้วเครียดคิดมาก เบื่อไรงี้ เหงาด้วย กูพยายามฝืนตื่นเช้าแต่สุดท้ายก็ไม่ไหวต้องนอน ฝืนนอนเร็วก็ไม่ได้ ไม่หลับ ใช้ชีวิตได้อนาถสัส55555
ไปสัมมาแล้ว คนสัมพูดจาตรงมากจนเป็นการเหยียดดูถูกไม่เคยเจอที่ไหนแบบนี้มาก่อน ผ่านมาแล้วแต่ยังหลอนมาถึงตอนนี้เลยจ้า
ตอนประมาณ7ขวบเดินไปบ้านลุง ปกติก็ไปบ้านลุงนั้นบ่อยๆอยู่แล้ว ก็เป็นเด็กอะมึงเดินเข้าบ้านนุ้นนี้ จนวันนั้นแบบลุงจับมือแล้วจับจิมิกู นานมาก แล้วบอกให้ไปหลังบ้าน กุว่ามันไม่ใช่ล่ะ เลยออกมาแล้วไปฟ้องพี่เลี้ยง มึงคือผ่านมาสิบกว่าปี กูยังขยะแขยงไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้ายุ่งกะอีลุงนั่นอยู่เลย
กูปรับนาฬิกาชีวิตบ่อย นอนมาหมดแล้วทุกช่วงของวัน แนะนำให้หักดิบ แหกตาตื่นไปเลย 24 ชั่วโมง เอาให้แบบล้ามาก ยืนไม่ไหว แล้วเลือกเวลานอนใหม่ ทนหน่อย แต่ปรับได้จริง
เวลานอนกูตอนนี้พังมากๆ นอนเข้าตื่นอีกทีบ่ายแก่ๆ ก่อนหน้านี้เพิ่งปั่นงาน3-4งานติดกันจะปรับกลับยากชห. เหนื่อย แล้วจู่แม่งก็จะคิดฟุ้งซ่าน แล้วก็เฟลตัวเอง รู้สึกแย่มาก
กูปรับเวลานอนแล้วด้วยการอยู่ 24 ชม.แล้วก็นอน 4 ทุ่มตื่นเช้า แต่พอวันนั้นก็นอนไม่หลับอีกแล้วกูต้องปรับใหม่อีกละเนี่ย555
ตอนม.1 กูเคยเรียนเลขเพิ่มกับครูคนนึงที่สอนพิเศษหลังเลิกเรียน แบบโคตรเหี้ย เขาจะช่วยเหลือเด็กที่เรียนกับเขาตลอดแล้วคือกูไม่ได้เรียนพิเศษกับเขาและเขาก็ไม่รับสอนกูด้วยเพราะเขาไม่ชอบกูเพราะกูเป็นที่โหล่เรื่องเลขในตอนนั้นแบบกูทำยังไงก็ทำเลขไม่ได้ พอสอบแล้วกูมั่วก็ประจานโชว์คนในห้องให้ขำอีกว่ากูทำแบบมั่วมาก จำได้กูติด 0 กับเขารอบนึง ดีหน่อยที่แก้ไม่ยาก ส่วนเทอมสองไม่ติดเพราะตกแค่ไม่กี่คะแนนไปขอทำงานนิดเดียวก็รอด วีรกรรมที่โคตรเลวร้ายเลยคือรร.มีรับบริจาคผ้าป่า เขาว่าห้องประจำเขาบริจาคมากสุดทุกปีไม่อยากให้ผิดหวัง เพราะอะไรล่ะ ก็เพราะถ้าใครบริจาคเยอะยิ่งได้คะแนนเยอะไง! พันนึงได้ 10 คะแนน หมื่นนึงได้ 20 คะแนน กูพยายามทำตัวเป็นคนดีมานานเขาก็ไม่ชอบกูอยู่ดี เขาจะอวยแต่เด็กเก่งเลข จนผ่านไป 2 ปีได้เขาเจอกูก็ไม่พูดอะไรแต่ยังทำเย็นชาตลอดถึงแม้ตอนนั้นจะเริ่มเก่งเลขแล้วก็ตาม ต่างกับครูเลขตอนม.3 มาก
กูเรียนม.ปลายใช้เวลาเรียน4ปี ปรกติเค้าเรียนกัน3ปี กูต้องใช้เวลาอีก1ปีตามแก้ 0 กับ ร 42 ตัว ถึงจบมาใด้อ่ะ คือ 0 กับ ร นี่สะสมมาตั้งแต่ม.4นะ กูยังงงตัวเองอยู่เลยว่ากูจบมาใด้ไงวะ
มีเรื่องกลุ้มใจอยากปรึกษาหมอมาก แต่ไม่รู้ว่าสิทธิรักษาตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร เข้าไปเช็คในเว็บประกันสังคมเว็บก็ล่ม อืม ขอบคุณ
แป้งโยควยอ้ะรัศมีวงกลมมม เป็นที่นิยมมม ใช้ได้ดี
ทั้งชีวิตตู ไม่มีอะไรเลย ถึงย่าตุจะภูมิใจที่เป็นคนดี แต่ตูก็ไม่มีอะไรเบย ถ้าเทียบกับพ่อตูที่เป็นอดีตแว้น แต่มีคอนเนคชั่น สังคมที่ช่วยกัน....
เหี้ยสุดในช่วงนี้คือ ตูไม่รู้จะเข้ามธ.รอบโควต้า(ที่รับแค่6คน)ได้มั้ย และตูสอบสัมภาษณ์ของราชภัฎแถวบ้านไปแล้ว ยีนยันสิทธิ์ 24 เมษา
ปัญหาคือ ถ้าไม่ติดรอบ2 ถ้าคะแนนแกทญี่ปุ่นถึงเกณฑ์ ในรอบ3ของมธ. มันมีให้สมัครตั้งแต่ 17 – 29 เมษา พ่อมึงเหอะ แบบนี้ตูก็ต้องยืนยันที่ราชภัฎอ่ะดิ เพราะตูไม่รู้จะติดมั้ย อีเหี้ยเอ้ย โคตรเหี้ย
ที่เหี้ยที่สุดไม่รู้ แต่ที่รู้ๆนี่คือเหี้ยที่สุดในรอบหลายเดือนแล้ว เผลอทำไม้แขวนเสื้อหลุดเข้าพัดลม ใบพัดลมหัก,เอกสารสำคัญก็เอาไปไว้ไหนก็ไม่รู้,ขาดสติไปปาของใส่กรอบรูป รู้ตัวอีกทีก็นั่งกุมขมับนึกจะขอโทษเขาอย่างไร จ่ายค่าซ่อมเท่าไร,แล้วยังมีเรื่องเร่งด่วนที่ยังโลเลตัดสินใจไม่ได้อีก เฮ้อ เคยนั่งนึกก็ปวดหัวแล้ว
สำหรับกูmomentที่เหี้ยที่สุดคือ ปิดเทอมว่ะ ตอนนั้นกูจำได้ว่ามันมีปิดเทอมที่อาเซียนหรืออะไรซักอย่าง มันให้หยุด5-6เดือน
เชื่อปะว่า การที่มันให้หยุดนานขนาดนี้ ทำให้กูซึ่งปกติคนขยันอ่านหนังสือทุกวัน ศึกษาภาษาที่สาม(ญี่ปุ่นเพิ่มเติม)ตลอด กลายเป็นคนขี้เกียจทันทีเลยว่ะ
เพราะตื่นมา เล่นเกม ผลัดวันประกันพรุ่ง เริ่มกินน้ำอัดลมเพราะร้อน พอเริ่มทำเรื่อยๆ ไอเหี้ยเเม่งกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
พูดเหมือนเปลี่ยนกันได้ง่ายนะ เเต่ลองทำซักเดือนดิ เเม่งจะเริ่มกลายเป็นนิสัย เรื่องนี้น่ากลัวจริงๆสำหรับกู กว่ากูจะหลุดจากหลุมขี้เกียจกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิมได้นี่ นานชิบหายเลย รู้สึกความอดทนน้อยลงมากๆด้วย
กูพอจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นนีทก็ตอนนั้นล่ะ คือ พอเราเคยชินอะไรๆกับความสบาย มันจะเริ่มเปลี่ยนเเปลงยากละ
ควยเอ้ย เข้าเหี้ยอะไรไม่ได้เลย นอกจากราชภัฎ
พ่อจับกูได้ว่าดูหนังโป๊ตอนอยู่ประถม……
เกลือกาชา
สมันเด็ก กูอยู่อพาร์ทเมนต์ พ่อแม่ไปทำงาน เลยช่วงฝากพี่สาวข้างห้องที่สนิทกันให้ช่วยๆดูกูหน่อย
ช่วยดูแบบ กินข้าวรึยังไรงี้ เพราะพ่อแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว
ตอนนั้นน่าจะป 6
เพิ่งชักว่าวเป็นช่วงแรกๆ
ยืมเทปวีดีโอหนังโป๊ของเพื่อน ที่มันขโมยพ่อมันมาอีกที มาดูที่บ้าน
ทุบหมอยอย่างเมามันส์และบ้าคลั่ง
พี่สาวข้างห้องเปิดประตูเข้ามาหาพอดี
เก็บกระจู๋แทบไม่ทัน
ลนลานจนลืมวิธีปิดเครื่องเล่นวีดีโอ
หนุ่มสาวในหนังกระแทกกันอย่างบ้าคลั่ง
ท่ามกลางความเงียบงัน
กูดึงปลั๊กวีดีโอออกแม่ง
พี่สาวสัญญาจะไม่บอกใคร
แล้วจากไป พร้อมกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าย้อนเวลาไปได้
เราโกรธ
เราเสียใจมากๆ
โกรธตัวเองมาถึงทุกวันนี้
ว่าทำไมตอนนั้นกูไม่ขอขึ้นครูไปเลยวะ
ไม่น่าพลาดเลย
มานั่งนึกดูอีกที
ทั้งขาว ทั้งอวบ ทั้งอึ๋ม
กรูทำอะไรลงไปนี่
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นะ
จะแก้ไขให้มันถูกต้อง
เจอคนประสาทแดก เห็นแต่เงาคนอื่นไม่เห็นเงาตัวเอง นี่เป็นอะไรที่เหี้ยที่สุดแล้ว คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากจริงๆ
ไม่มีแม่
ม.3 จะเรียนสายศิลป์ต่อ พ่อไม่เซ็นรับให้ตอนมอบตัว รร. เดิม บอกว่าถ้าไม่เปลี่ยนเป็นศิลป์คำนวณก็จะไม่เซ็น (เกรดดีติดโควต้าของ รร. จิ้มเลือกเปลี่ยนสายได้หมด) ที่แอบไปสอบศิลป์ภาษา ตอ. มาก็วืด เพราะพ่อไปตามถึงที่ ไม่ยอมให้มอบตัวจนเวลาเลย
ม.5 แอบไปสอบใหม่ที่เดิม เป็นสายสเปนแทนเพราะเป็นปีแรกที่มีเลยสนใจ ติดอีก แต่พ่อไม่ให้ออกจากบ้าน
เข้ามหาลัยที่พ่อต้องการให้เข้าจนถึงปี 6 จบที่ต้องออกเพราะไม่ไหว ติดวิชาที่เกลียดแค่ 3 ตัวมาร่วม 2 ปี พ่อพูดกดดันค่อนขอดบ่อยมากว่าไม่รักดี เป็นตัวผลาญเงินผลาญทอง เลยปรี๊ดสติแตกคลั่งใส่พ่อชุดใหญ่ มือปาของทุกอย่างรอบตัว พ่อปากแตกฟันหน้าหักไปเลยคงดึงสติได้ เพิ่งยอมนั่งฟังและเข้าใจดีๆ เป็นครั้งแรก
รู้ตัวว่ามีปัญหา พักเรียนไปพบแพทย์อยู่เป็นปีๆ พ่อก็เอาด้วย
ตอนนี้เป็นเด็กโข่งที่ได้เรียนในสิ่งที่ต้องการอยู่
อันนี้ไม่แย่ละ แต่ยาก หน้าและวัยไม่เข้ากับเพื่อนฝูง โดนมองว่าไม่เอาอ่าว หากลุ่มเพื่อนหรือทำงานกลุ่มไม่ได้เลย เป็นเศษคนที่คนไม่กล้ายุ่งด้วย แต่ชีวิตต้องเดินต่อไปอะนะ ทุกวันนี้ก็มีเกรดเอล้วนกับการได้เรียนในสิ่งที่ต้องการพยุงชีวิตไปวันๆ
>>167 มันพูดถึง รร.มัธยม มันมากกว่านะ ถ้าเป็นมหาลัยนี้กูว่าจับยากกว่าเยอะว่าวัยเท่าไหร่ ถ้าไม่หน้าแก่แบบเร็วเหี้ยๆไรงี้อ่ะ ...... แต่คือถ้าเป็นมหาลัยนี่คือคณะมีครูดีมากนะ อาจารย์ถือว่าเปิดกว้างมาก ม.ไทยหลายๆที่อาจารย์มหาลัยทำตัวล้าหลังพอๆกับชื่อเสียงของประเทศนี่มีเยอะแยะ ไม่ก็ชอบบูลลี่แกะดำไปเลย
เพิ่งได้งานแรก เงินสองหมื่น ไม่ต้องส่งให้ที่บ้าน แต่แฟนตกงาน กำลังผ่อนบ้านผ่อนรถ กูจำเป็นต้องช่วยเขาเดือนละห้าพัน สรุปเหลือเงินหมื่นห้า กูใช้แบบจำกัดจำเขี่ยมากกว่าสมัยเรียนซะอีก อยากได้อะไรก็ไม่ได้ ถ้าไม่ต้องเสียห้าพันนั้นให้แฟน คุณภาพชีวิตคงดีกว่านี้
พวกมึงก็พูดง่ายอะ ตอนมีความสุขค่อยกลับไปคบใช่มั้ย พอเขาลำบากก็ทิ้งแม่งไป อย่าเอามาเป็นภาระ
>>167 กู 166 เอง ตอนสมัครเรียนใหม่ ไปช่วงโค้งสุดท้ายเกือบกลางเทอมนู่น แล้วข้ามได้หลายวิชาเพราะใช้พวก SAT/IELTS ก็ไม่ค่อยได้เจอใครอยู่ละ ทีแรกเหมือนจะดีนะ แต่ทุกคนเริ่มเฟดออกจากกู ไลน์ไม่ตอบ ทักในห้องก็ทำหูทวนลมกัน คงเพราะกูไม่ค่อยอินกับเรื่องที่เด็กๆ โม่ยด้วย อย่าง K-POP คสอ หรือแม้แต่หาร้านชาบูแดก บางทีก็เอะอะกันชวนโดดยกชั้นเป็นมัธยมก็มี ซึ่งกูไม่เอาด้วยอะ ก็รับชะตากรรมไป 😂
>>179 พูดง่ายเนอะ ตังค์ล่ะมึง 😂 อายุกูก็เพิ่งพ้นเบญจเพสหมาดๆ ถอยไม่ได้ละงานนี้
คือที่นี่ตอบโจทย์หลักสูตรที่สุดแล้ว อย่าง ม.รัฐ ดังตามคณะที่ต้องการ 3 ที่ (และติดแล้วด้วย) ใช้หนังสือกูเรียนพิเศษช่วง ม.ต้น อยู่เลย ยิ่งของสถาบันสีหวานยิ่งไม่ตอบโจทย์ สอบเข้าง่ายแล้วหลักสูตรหน่อมแน้มไป
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่อยากคลุกคลีกับกิจกรรมเยอะๆ นับรุ่นพี่รุ่นน้องจริงจังมาก เรื่องเยอะประมาณนี้ เลยมาจบที่ที่ปัจจุบันนี่ล่ะ 55 ปัจจุบันมีปัญหาเรื่องเพื่อนจริง แต่ก็เป็นส่วนที่ไม่ขัดกับคะแนนและการใช้ชีวิตมาก ยังคว้าเอได้อยู่ มีความสุขกับสิ่งที่เรียนดี อีก 3 ปีก็ทนไปให้มันจบๆ ภาพรวมยังดีกว่าสมัยก่อนเยอะมาก
>>183 อ้าว เป็นเจ๊หรอกเหรอ ถึงว่าสิทำไมไม่พูดถึงเรื่องจับใบดำใบแดงบ้าง ก็...นะ แล้วแต่มึงชอบเลย นี่นึกอยู่นะว่าหลักสูตรนานาชาติแบบไหนวะที่ติดหรูแบบสัสหมา ม.บีไม่แบก นี่เอง ถ้ามึงชอบใครก็ไม่ว่ามึงได้หรอก แอบเสียดายหว่ะที่มึงได้เรียนถึงUKแล้วกูเดาว่ามึงคงเข้าต่อ ป.ตรีไปจังๆแน่ๆเลยไม่ได้ลองจุ่มเรียนพวกคอร์สภาษา/ปรับพื้นฐานก่อนป่ะวะ คือจะบอกว่าถ้ามึงถ่อไปเรียนUKได้ ได้ไปเรียนออสเตรเลีย ไม่ก็นิวซีแลนด์หรือสิงคโปร์ซึ่งหาที่ที่สภาพอากาศคล้ายกะลาแลนด์ได้มึงอาจจะไม่เจอเรื่องกะลาๆก็ได้อ่ะ
เจอโดนให้บีบออกจากงาน เพราะหัวหน้าไม่ชอบ นี่สินะดราม่าโลกแห่งการทำงานนน
>>186 ไหว้คร่ะ /ย่อเข่ากร๊อบแกร๊บ
ก็คงใช่ แต่กูไม่ใช่พวกแกว่งปากนะ เรื่องไหนที่ไม่อินก็จะไม่ออกความเห็น ซึ่งเรื่องที่เด็กๆ คุยกันส่วนมากกูฟังไม่รู้เรื่องเลย 555555
อยู่ที่นี่หลายคนบอกเจอแต่คนไทย กูกลับต่างไป ได้แต่เพื่อนคนจีนกับต่างชาติทั้งนั้น คงเพราะไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษ 1-4 กับคณิตบางตัวด้วย พวกที่รู้อายุกูแล้วไม่ใส่ใจงี้ ต่างจากคนไทย ถึงไม่ได้สนิทขนาดตัวติดกันตลอดก็โอเคอยู่
...นอกเรื่องไปไกลจากมู้มาก ขอโทษโม่งอื่นด้วยนะ กูไม่ค่อยมีที่ให้ระบายเรื่องพวกนี้ว่ะ 😪
กูไว้ใจคนผิด อุตส่าห์คิดว่าสนิท ช่วยทุกอย่าง แต่สุดท้ายมีกูที่คิดแค่คนเดียว
โมเมนต์สมัยมัธยมอะ กูนึกว่าขึ้นมาเเล้วจะดีขึ้น เเม่ง...
วันนี้นัดไว้ว่าจะไปกิน potato skin ที่ฮาร์ดร้อก คือกูและที่บ้านกูชอบของที่นี่ อะก็แต่งตัว ขับรถไปหลายสิบๆโล เพื่อแดก
ละวันนี้สิ่งที่พนงบอกคือ ไม่ขายแล้วครับ
เหี้ยยยย คือกูอะเฉยกะเสต้ก นาโช คือรสชาติมันดีแหละตามมาตรฐานเค้าแต่ชอบอิมันฝรั่งนี่มาก แล้วแบบ แม่งไม่ขายอีเหี้ยยย ขับหลายอำเภอเพื่อเธอแต่เธอไม่ขายแล้ว มีที่ไหนอร่อยๆอีกบ้างไหม เส้า
ตอนป. 2 เคยเจ็บขี้หน้าเสาธงเว้ย ครูแม่งพูดนานมากกกกกกกก กูทนไม่ไหวด้วย กูขมิบสุดๆ เคบมีความคิดที่จะปล่อยออกมาตอนนั้นด้วย แต่ขอบคุณตัวเองมากที่ไม่ปล่อยมา มึงทำดีมาก
แล้วเมื่อก่อนพ่อกูไม่ให้กูกินขนมเป็นห่อๆอ่ะ แล้ววันนึงกูไปแอบซื้อมาได้ กูดีใจมาก กำลังแอบเอาเข้าบ้านพ่อเห็นโดนยึดหมดเลย
เมื่อตอนเด็กๆไปบ้านย่าที่ต่างจังหวัดคนเดียว ตอนนั้นย่าไม่ได้ทำกับข้าวเลยเพราะกูมาปุ้ปปั้บย่าเลยให้ตังไปซื้อข้าวแถวบ้านกิน ย่าอยู่จัดห้องให้ กูก็ไปสั่งข้าวผัด แต่แม่ค้าไม่ได้ขานรับหรืออะไรใดๆ กูคิดว่าเค้ารู้แล้วเลยไปนั่ง เค้าก็ทำข้าวไปให้ประมาณ2-3คนที่อยู่ในร้านก่อนกูแล้วเค้าก็ไปนั่งปอกหัวหอมอยู่ตั้งนาน พอกูเดินไปสั่งใหม่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกค้าคนอื่นเดินมาสั่งด้วย เค้าก็ทำให้คนนั้นเสร็จแล้วก็กลับมานั่งปอกหัวหอมอย่างเก่าไม่ได้พูดอะไรซักคำ กูเลยเดินกลับบ้านเลยไม่ได้บอกย่าด้วยว่าไม่ได้กินข้าว
ทุกวันนี้กูยังคิดเลยว่าทำไมถึงไม่ยอมทำให้ ด้วยความที่ตอนนั้นกูยังเด็กมากเลยไม่กล้าถาม
วินาทีนี้ที่ไวรัสโควิดระบาด
มาช่วยพี่เลี้ยงลูกที่บ้าน แต่พี่พาลูกไปเล่นน้ำข้างนอก และกูอยู่คนเดียวในห้องรู้สึกเพลินๆเลยนอนดึงหมออ้อยตัวเอง พวกมึงอ่านไม่ผิด กูนอนดึงหมออ้อยตัวเอง แต่กูพึ่งนึกขึ้นได้มันมีกล้องอยู่ข้างบนพี่กูเอามาติดเวลาไปทำงานหลายๆวันแล้วให้พี่เลี้ยงที่จ้างชั่วคราวมาเลี้ยง ติดกล้องไว้ดู ต อ น นี้ ติ ด ภ า พ กู เ ข้ า ไ ป เ เ ล้ ว
หาวในหน้ากากอนามัย
กูจะเช็คราคาหุ้น เลยพิมพ์คำว่า set แต่ลืมเปลี่ยนภาษาก่อนเลยพิมพ์เป็น หำะ ภาพหำออกหน้าจอกลางออฟฟิตเลยสาด
กูโดนแฟนน้าที่เป็นผชเข้าห้องกูตอนเมา ตอนนั้นกุหลับอยู่ แล้วกุตื่นเพราะแม่งยื่นหน้ามาใกล้กุจัดๆ แล้วกุมองเห็นลางๆอ่ะมันตอนกลางคืนแล้ว มันตกลงล้มลงกับฟูกที่นอนข้างล่าง (คือจริงๆกุนอนกะยาย นอนข้างล่าง แต่คืนนั้นยายหายไปไหนไม่รู้) กูคิดว่ามันเป็นยายเลยนอนต่อ แต่นอนไม่ค่อยหลับแล้ว ทีนี้มันลุกขึ้นมาจ้องหน้ากู พอเห็นว่าไม่ใช่ยาย กูก็เรียกมันก็ไม่ตอบ กุเลยลุกออกไปจากห้องเลย น่ากลัวสัดอ่ะ ครีปปี้ชิบหาย รู้นะว่าเมาและตอนเช้ามันยังไม่รุ้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไป กูขยะแขยงสัดๆอ่ะ จนตอนนี้กูยังไม่ยอมคุยกะมันเลย
เมื่อตอนเด็กๆกูตัวเล็กและผอมมาก กูฝึกทำท่าสะพานโค้งในห้องทุกวัน จนวันนึงกูทำสะพานโค้งแล้วกระดึ๊บๆๆๆไปเรื่อยๆจนถึงในครัวพี่กูกำลังเดินออกมาพอดี ตกใจถีบกูจุกแดกข้าวไม่ได้ไปครึ่งวัน
ขึ้นลิฟท์กับคนที่แอบชอบมานานแบบสองต่อสอง แล้วกูตื่นเต้นมากไปหน่อยเลยตดแตกต่อหน้าเขา แถมยังเหม็นอีกต่างหาก หลังจากวันนั้นเขาดูหมางเมินไปอย่างเห็นได้ชัด ส่วนกูอายจนไม่กล้าสบตาเขาอีกเลย ห่าเอ้ย
สมัยมปลาย คือเรียนพิเศษเพิ่งเสร็จแถวสยาม แล้วแม่งคือเบลอๆเอ๋อๆ อยู่ๆเพื่อนแม่งชวนนัดเจอกันแดกข้าว แล้วแม่งไม่บอกว่าร้านอะไร กูเลยโทรไปหาแบบมึนๆแม่งก็ได้ชื่อร้านมา แล้วก็บอกว่าอยู่นั่งชั้นสองแล้วให้ขึ้นบันไดมาเลย ไอเหี้ยกูก็เดินไปจนเจอร้านนั้นแล้วกูก็เดินเข้าไปแล้วขึ้นบันไดไปชะ แต่คือไม่ได้มองรอบข้างเว้ย เล่นมือถืออยู่ กูเดินไปสองสามขั้น พนักงานก็เรียก "น้องคะๆจะทําอะไรคะ" กูก็ตอบ "อ๋อ มาหาเพื่อนที่นั่งอยู่ที่ร้านแล้วค่ะ" "จะขึ้นบันไดไปไหนคะ" "เพื่อนบอกนั่งอยู่ชั้น2ค่ะ" "ร้านเราไม่มีชั้นสองนะคะ" ไอเหี้ย เงิบดิ เงยหน้ามาดู คนแม่งมองทั้งร้าน พนักงานทั้งร้านแม่งเดินมาหากู แล้วที่พีคผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาหากูด้วย "มีอะไรรึเปล่าคะน้อง ต้องการอะไรคะ" ยิงคําถามรัวๆ อารมณ์แบบคิดว่ากูเป็นคนบ้าอ่ะ55555 แล้วเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ชิบหายไอเหี้ย กูก็เอ๋อๆงึมงําๆเพราะเรียนก็ทํากูเบลออยู่แล้ว สรุปเพื่อนโทรมาพอดีถามว่าแบบอยู่ไหน กูก็เลยเนียนรีบเดินออกจากร้านแม่งเลย สรุปไอสัสอยู่ร้านตรงข้าม แต่ไม่บอกชื่อร้านเพราะเป็นร้านเปิดใหม่เลยคิดว่ากูไม่รู้จักเลยบอกให้มาร้านตรงข้ามแทน คือไอ่เหี้ยแม่งพูดไม่รู้เรื่องแล้วทํากูไปบุกร้านชาวบ้านไอส้าสสสสสสสส อายเหี้ยๆ
เคยออกไปเป่านกหวีดกับ กปปส.
บอกชอบคนนึงไปทั้งๆที่ไม่ได้ชอบอะไรขนาดนั้นแต่สรุปว่าเค้าชอบกุแล้วก็คบกันมาถึงทุกวันนี้ ก็เหี้ยอยู่นะ แบบ กุทำไรลงไปวะ ทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็ผูกพันเลิกกันไม่ได้ เค้าไม่ได้ทำไรผิดเลย มันผิดที่กูเนี่ย แต่กูไม่ได้นอกใจหรือไปมีใครนะ ก็คบคนเดียวแบบงงๆ
ตอนที่รู้ว่าคะแนนไม่ถึงคณะที่อยากเข้าแบบขาดนิดเดียว
ขอเลิกกับเมีย(ที่มีลูกแล้ว)
เพื่อจะไปจีบผญอีกคนที่มีแฟนแล้ว
รถสองแถวคนเยอะแต่พอมีที่ว่าง กูยืนรออยู่นาน สายแล้วต้องรีบขึ้นรถไปเรียน เห็นคันนี้ปุ๊บกูเดินออกมารอใกล้ๆ เลย คันนี้ของกู ใครห้ามแย่ง กำลังก้าวขาขึ้นไปยืนบนรถ แต่รถเสือกรีบ ออกตัวไม่รอกู ทิ้งให้ยืนยกขาค้างอยู่ตรงนั้นอะ เด็กในรถก็มองตามมาด้วยแววตางุนงงปนสมเพชเวทนา
วันสอบตอนม.ต้นกูตื่นมารอรถเมล์แต่พอขึ้นไปนั่งละดันเสือกปวดท้องสัสๆเหมือนท้องเสีย
สรุปกูขี้แตกละเสือกขี้แตกเป็นนำ้ด้วย หนักกว่านั้นคือกูนั่งเบาะยาวหลังสุดติดหน้าต่าง ตอนลุกกูเลยต้องเอาตูดที่เละไปด้วยขี้เหลวๆเดินปาดคนที่นั่งข้างกูถึงสองคนด้วยกัน
กูยังจำเสียงสูดหายใจแล้วอ๊อกในคอเหมือนจะอ้วกของลุงข้างๆกูได้ขึ้นใจ
สอบวันนั้นสรุปไม่ได้ใส่กกน.เพราะแม่งเละขี้หมดแล้ว ทิ้งส้วมห้องนำ้รร.แล้วไปสอบแบบหวิวๆนี่แหละ
ช่วงนี้ลิฟต์จำกัดจำนวนคนเข้าเพราะกันโรคระบาด ถ้าเจ้าหน้าที่ตึกไม่เห็น กูจะเบียดๆเข้าไปแทรกแม้คนจะเกินอะ
เป็นฝีที่hee เหี้ยสุดละ จริงๆ รูขุมฮมอยมันอุดตันหรือป่าววะ
ตอนวัยรุ่น พี่ชายเปิดประตูเข้ามาเห็นกูกำลังส่องจิ๋มตัวเองอยู่ กูมีเหตุผลนะคือกูคันเป็นตุ่มๆขึ้นตรงนั้นเลยจะเอากระจกส่องดู แต่ดันลืมล็อกห้องแถมกูหันหน้าแหกขาใส่ประตูด้วย ตอนเปิดมาแม่งคงเห็นไปเต็มๆ วินาทีนั้นรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอ่ะอีเหี้ย สะดุ้งร้องกันทั้งคู่ แล้วพี่ก็รีบปิดประตูออกไป หลังจากนั้นทุกๆวินาทีคือเหี้ยแท้ ความรู้สึกโคตรแย่ แย่แบบทรมานเหี้ยๆ ก็กะว่าจะไม่พูดถึงอีกแต่พอตกเย็นพี่เดินมาพูดเรียบๆว่าทีหลังล็อกประตูดีๆด้วย ไอ้เหี้ยกูก็รู้ว่าผิดเองที่กูไม่ล็อกห้อง แต่กูยังไม่พร้อมรับฟังอะไรที่มันตอกยํ้าไง กูอายมากร้องไห้โฮแม่งตรงนั้นพี่ตกใจเดินหนีกูไปเลย แม่งเอ๊ยกว่าจะกลับมาคุยกันได้ปกติล่อไปเกือบสองเดือนกว่าๆ
>>230 แต่ตอนนั้นฮาไม่ลงเลยมึง หน้าชาตัวชาไปหมด /แน่นอนว่าไม่เอามาคุยอีกดิ! พูดครั้งเดียวก็แทบอยากโดดตึกแล้ว555 ตอนนั้นนอนห้องเดียวกันด้วยมีตู้โชว์กั้นแบ่งคนละครึ่งห้อง คืนนั้นพี่มันรีบชิ่งนอนก่อนส่วนกูก็นอนร้องไห้ทั้งคืน (กูรู้พี่ยังไม่หลับหรอกแค่แกล้งทำเป็นเงียบ) ตอนนั้นโกรธมันมาก เสียใจก็เสียใจ จะว่ามันผิดก็ไม่ได้แต่ก็โกรธที่มันเห็น โกรธความซวยตัวเอง เฮ่อ
>>231 ก็ไม่นะ ห่างแค่สามปี ตอนนั้นกูประมาณ 14-15 ได้มั้ง (ตอนนี้จะ30แล้ว ลืมๆความโกรธอะไรหมดละ แต่ยังจำได้ว่าตอนนั้นรู้สึกเหี้ยจริงๆว่ะ)
Topic has reached inactivity threshold.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.