เมื่อก่อนกูเป็นเด็กเห่อหมอยจูนิเบียวช่วงม.ต้นถึช่วงต้นม.ปลายกูคิดว่ากูไม่รักใคร กูมีชีวิตอยู่ทำไมก็ไม่รู้
ทั้งโทรม ทั้งเนิร์ดเรียนๆเพื่อกลับบ้านไปวันๆ กลับมามีเพื่อนในเน็ทคนหนึ่งเป็นส้วมให้บ่นทุกอย่างสบายใจมากตอนได้คุยกับมัน
ทุกวันกูครุ่นคิดว่ากูอยากตายไม่ก็ความจำเสื่อมไปซะ กูเป็นอะไรไปไม่มีใครสนใจหรอก
กูเคยคิดแบบนั้น
ตอนนั้นเป็นช่วงที่พ่อกูเพิ่งเริ่มไปทำงานไม่นาน จริงๆกูเป็นอะไรทำนองนี้มาช่วงประถม
ฟังดูไม่เกี่ยวกัน แต่ตอนเด็กกูพูดอะไรพ่อไม่เชื่อที่กูพูดสักเท่าไร เขาตีกูแรงมากจนเป็นแผลน่ากลัว
เขาด่ารำคาญกูที่หิ้วกูมาห้างแล้วกูงอแงอยากกลับบ้าน ตอนเด็กกูไม่ค่อยรู้ไร แค่คิดว่าอะไรอะโดนดุอีกแล้ว
ตอนนั้นกูไม่ค่อยกล้าพูดอะไรตรงๆ กูรู้สึกปวดท้อง อึดอัดแน่นอกกูก็ไม่กล้าพูด กูกลัวเขาคิดว่ากูสำออย
กูอยู่บ้านกูเล่นแต่คอมเล่นแต่เกม รักสังคมเกมชอบเก็บเวลและนำเวลคนอื่น ชอบที่เล่นเกมชนะคนอื่น
นั้นคือกูตอนเด็กๆ พ่อกูอยู่บ้านไม่ทำงานช่วงนั้นแม่กูขายของดีพ่อกูเขาเลยออกจากงานมาดูแลกูส่วนแม่ก็ขายของไป
แต่แม่กูเขาไม่เครียดนะเขาแฮ๊ปปี้กับการขายของเขาละ บางทีขายดีเอาไปซื้แชุดซื้อของเล็กๆน้อยๆของเขา
ตอนเด็กกูพูดคำหยาบตั้งแต่ป.5กูทะเลาะและด่ากับพี่ทุกวัน พี่กูชอบบอกว่าบันทึกเสียงกูด่า พี่กูมีมือถือแต่กูไม่มี พี่กูชอบกวนตีนกู
พี่กูทำตัวเหี้ยหลายอย่างแต่มันไม่เกี่ยวกูจะไม่พูดถึง
จริงๆมีอื่นๆอีกแต่ที่เล่าไปก็เหี้ยพอแล้วกูจะพูดถึงจุดเปลี่ยนของกู
ขึ้นม.ปลายกูก็เบียวแหละ ทำตัวล่องลอยอยู่คนเดียวไม่แคร์ใครบลาๆเหมือนเกริ่นตอนแรก
แต่พ่อกูไปทำงานแม่อยู่บ้านบ่อยขึ้น แต่เดิมทีกูไม่ค่อยคุยกับแม่ กูพูดกับแม่แทบไม่ถึง5ประโยคต่อวัน
กูจำไม่ได้ว่าเพราะอะไรแต่กูนิ่งกับแม่อยู่นานมากร่วมปีที่กูนิ่งตอบเสียงเฉยกับครอบครัว
ไม่ยิ้มไม่หัวเราะไม่ทำตัวว่ามีความสุขชอบอยู่ในห้องคนเดียวชอบกินมาม่าตอนดึกๆ ใครถามหิวไหมก็ตอบไม่หิว
บางครั้งตอนไปร.ร.กูบอกว่ากูไม่เอาค่าขนม กูคิดว่ากูไม่อยากเบียดเบียน อยากใช้ของๆเขาให้น้อยที่สุด
ทุกๆวันกูตั้งใจเรียนปั้นหน้ายิ้มกับเพื่อนเพื่อทำงานกลุ่ม พอกลับบ้านก็หมกหมุ่นว่าต้องเก็บเงินเยอะแค่ไหนกี่ปีถึงจะคืนที่บ้านให้ครบๆไป คิดเวอร์ไว้หลายสิบล้าน
คิดว่าต้องทำอาชีพอะไร อย่างที่บอกตอนนั้นกูเบียวมากกูอยากิยู่คนเดียวแบบไม่อยากถูกใครพูดถึงเสียๆหายๆ
ไม่อยากจากไปแบบติดค้างคนอื่น
กูเป็นแบบนั้นจนวันนึงกูได้คุยกับยาย
กูพูดเรื่องไรไม่รู้วะ แต่เป็นเรื่องที่กูคุ้นๆว่ามันเป็นเรื่องที่พูดให้คนอื่นฟังแล้วเขาจะมองว่ากูบ้าหรือไม่ก็ไม่มีทางฟังกูแน่นอน
แต่ยายกูฟังถามอะไรก็ตอบ มีตอบแปลกที่กูงงๆออกทะเลไปก็เยอะแต่เขาก็ฟังก็ตอบอย่างที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกูคิดไม่ถึง
เหมือนตอนนั้นกูจะพูดอะไรหลายๆอย่างกับยายอีท่าไหนไม่รู้อยู่กูคุยกับแม่ได้ปกติขึ้นแม่พากูไปีรพ.จิต
กูไม่รุ้มันจะดีขึ้นไหมในตอนนั้นแต่มันก็ดีขึ้น ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้กูคุยกับแม่ได้เหมือนเพื่อนเล่น
จากที่หมกในห้องกูออกมาทำข้าวให้หมา ถูพื้นช่วยทำงานนุ่นนี่นั่นตามที่แม่สั่งมีคุยแซวล้อเล่นปนๆกันไป
ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆแต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือความคิดของกู
กูคิดมาก แต่ก่อนกูไม่รุ้กูจะอยุ่ทำไมทุกอย่างแม่งน่าเบื่อสิ้นดีอยากให้โลกระเบิดไปซะ
แต่ตอนนี้กูเครียดมาก กูกลัวารก่อการร้าย กูกลัวอันตรายทุกอย่าง
ถ้ากูไม่อยู่จะเป็นยังไง ตอนนี้แม่กูสุขภาพไม่ค่อยดีใครจะดูแม่กูแล้วญาติกูเขาก็ก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกัน
หลายครั้งแม่กูก็ส่งกูไปดูบ่อยๆ กูรู้สึกว่าตอนนี้กูผูกพันกับใครเยอะมากจนกูกลัว
กูไม่อยากทำให้ใครเสียใจ กูกลัวตัวเองจะเป็นอะ/ไรไป กูไม่เคยรู่สึกแบบนี้มาก่อน
มันเป็นลางอะไรรึเปล่าหรือกูคิดมากไปเอง กูรู้สึกไม่ดีมากจริงๆไม่เคยเครียดขนาดนี้มาก่อนไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลย
