Fanboi Channel

คำว่าการเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นนี้ ไม่ใช่เพียงด้านศีลธรรมเพียงอย่างเดียว
แต่เป็นด้านอื่น ๆ เช่น จิตใจ อารมณ์ สังคม สุขภาพ วัฒนธรรม หรือการตั้งใจทำอะไรเพื่อมวลมนุษย์ชาติ

Topic นี้อาจจะไม่จะเป็นสำหรับคนทั่วไป แต่ตั้งใจไว้ให้สำหรับคนที่อาจจะเคยเป็นคนสุดโต่งมาก่อน แล้วพัฒนาตัวเองด้านเดียว หรือไม่กี่ด้าน
เช่น เรียนอย่างเดียว ทำงานเก็บเงินอย่างเดียว ไขว่คว้าหาความรักอย่างเดียว จนชีวิตขาดสมดุล แล้วมามองย้อนดูตัวเอง ดูว่าชีวิตตัวเองว่างเปล่า
อยาก Recreate ตัวเองใหม่

ด้านสังคม
- ยิ้มแย้ม
- พูดคุยกับคนมากขึ้น
- ลองอ่านบทความใน wikihow พวกด้านความสัมพันธ์ จะเขียนได้ค่อนข้างเข้าใจง่าย เหมาะกับมือใหม่
- กอดพ่อแม่ทุกวัน
- ใช้เวลากับเพื่อน ๆ มากขึ้น

ด้าน Inspiration
- ลองดู Ted Talk
- ดูรายการ FastFood ธุรกิจ

การละทิ้งด้านมืด
- อ่านหนังสือแปลก ๆ น้อยลง
- ลบวิดิโอพวกที่มี FBI Warning ออกจากเครื่อง

ด้านสุขภาพ
- กินอาหารให้ครบ 5 หมู่
- ดื่มน้ำมาก ๆ
- ออกกำลังกาย

ด้านจิตใจ
- ให้อภัย
- ปล่อยวาง

อื่น ๆ มาแชร์กันได้นะ

กำลังอยากมีงานอดิเรกพอดี กูมีความฝันอยากจะร้องเพลงเพราะๆ+ดีดกีตาร์เป็น ไม่ก็วาดรูปสวยๆ
แต่กูอายุ 25 ละ งานกำลังยุ่งเชียว คงจะเลือกเริ่มหัดได้แค่อย่างใดอย่างนึงก่อน มึงว่าอะไรก่อนดีวะ

>>2 ลองอย่างละนิด ๆ ทีละอย่างก่อน แล้วดูว่าอันไหนที่เราชอบมันจริง ๆ มีแรงผลักดันที่จะฝึกฝนอย่างต่อเนื่องวันละนิด ๆ ทุกวัน
แล้วค่อยเลือก น่าจะดีที่สุด

ขอบคุณทู้นี้ กูก็อยากหายจากการโลกมืดเหมือนกัน

กูก็มีเรื่องที่อยากเก่งโคตรๆอยู่ 2 เรื่องนะ แต่กูอยู่กับมันไม่ได้ว่ะ ขอไปเคลียปัญหามู้หัวใจให้เสร็จก่อน

เคยเป็นพวกหมกมุ่นทางเพศมากๆ เบ็ดบ่อย ใครมาจีบก็เย็ดหมด ชอบเรื่องแบบนี้ ไม่ถึงขั้นขาดไม่ได้แต่ถ้ามีโอกาสก็เย็ด บางคนก็รู้ว่าหวังเย็ดแต่กูก็ให้เย็ดอยู่ดี พอเริ่มโตเลยเย็ดไปเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ถูกเย็ดแรกๆ เห่อมาก อยากมีอีกๆ ไปเรื่อยๆ ตอนนี้เลยลงโทษตัวเองด้วยการเก็บตัว ทำงานเสร็จกลับบ้าน ไม่หวังเรื่องรักแท้ห่าเหวอะไรเพราะใช้ร่างกายไปเยอะ คิดว่าคงไม่มีใครอยากคบจริงจังถึงขั้นอยากเป็นคู่ชีวิต

แต่พออยู่คนเดียวกลับสงบขึ้น เหมือนคิดได้เอง แถมกลายเป็นชอบทำกับข้าว รู้สึกกลัวเวลาเอาเนื้อสัตว์ลงปรุงในกะทะแล้วน้ำมันกระเด็น แต่ไปๆมาๆกลับชอบไปซะได้ อาจเพราะทำกับข้าวมันต้องใช้สมาธิกับความตั้งใจมั้ง 555 ใจลอยนิดเดียวกับข้าวก็เกรียม ไม่อร่อย

แรกๆ ทำไม่เป็นเลยว่ะ ต้องเนียนนั่งเล่นแถวหลังออฟฟิศ แล้วแอบมองแม่บ้านที่ทำกับข้าวเอา กับหาคลิปตาม youtube ไรงี้ หลังๆ ก็ชักคล่องแล้ว ในออฟฟิศกูได้ฉายาว่า นักผัดข้าว เพราะเคยผัดในออฟฟิศแล้วไม่เคยทำข้าวติดกะทะเลย ข้าวเหลือง หอม อร่อย ไม่เคยพลาด ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองผัดไม่เคยพลาด 555 ทั้งที่คลิปก็ไม่ได้ดู แค่ถามแม่บ้านเฉยๆว่าทำยังไง

สรุป การทำกับข้าวทำให้กูหายบ้าควยเฉยเลยว่ะ

>>6 โดนเย็ดตั้งแต่ตอนอายุเท่าไหร่อะ

เห็นคำว่าคิดว่าไม่มีใครอยากคบจริงจังเลยอยากจะถามว่าสนใจคุยกันไหม ไม่ได้หวังจะจีบ(อาจจะจีบ)หรือจะเย็ดนะ แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ 5555

>>7 desperate ขนาดนั้นเลยเหรอวะ

>>6 ใจลอยนิดเดียวกับข้าวก็เกรียม ไม่อร่อย // อีเหื้ยมึงเบาไฟไม่เป็นหรอ

>>7 21 ขวบ แต่กูคงไม่เข้าโม่งแล้ว รำคาญคนแบบไอ้เม้นท์ 9
>>9 ใจลอยแล้วมันก็ลืมเบาไฟป่ะวะไอ้สัส ไม่งั้นเค้าจะเรียกใจลอยเหรอ คนใจลอยคิดโน่นนี่พอใจลอยมันก็ลืมทุกอย่างไปหมดนั่นแหละ

กูไม่อยากเล่าเรื่องตัวเองในโม่งก็เพราะแบบนี้แหละ ต้องมีพวกขัดคอแบบเหี้ยๆ ไม่คิดห่าอะไรทำให้กูอารมณ์เสียทุกที

>>10 ไม่เอาน่า พวกนี้มันก็กวนๆขำๆไปงั้นแหละ ไม่ได้กะทำให้มึงอารมณ์เสียหรอก

>>10 มึงก็ได้แต่พูด พนันร้อยนึงกูเอาบาทเดียว ยังไงเดี๋ยวมึงก็ต้องเข้ามาส่องบอร์ดนี้อยู่ดี

เออจะว่าไปกูสงสัยมานานละว่าทำไมคนเราแม่งชอบแกล้งกัน ความสะใจมันเกิดขึ้นเพราะอะไรวะล
พอดีกูค่อนข้างเชื่อว่าส่วนใหญ่ความสุขมักจะเป็นรางวัลตอบแทนให้กับการกระทำที่ส่งผลดีต่อคนคนนั้น อารมณ์เหมือนหิวแล้วได้กินข้าว=แฮปปี้น่ะมึง แต่การแกล้งให้เพื่อนมนุษย์คนอื่นแม่งเศร้าลงนี่มันได้อะไรกับตัวคนแกล้งวะ คือกูเองก็เคยแกล้งคนเหมือนกันแต่ไม่ค่อยเข้าใจ ทุกวันนี้ก็ไม่ค่อยได้แกล้งละขี้เกียจ แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าสงสัยและเป็นเรื่องใหญ่ใช้ได้ในสังคมมนุษย์นะเพื่อนโม่ง มีใครเคยอ่านอะไรที่เกี่ยวกับจิตวิทยาแล้วเจอเหตุผล/คำอธิบายดีๆมั้ย กูว่ามันเป็นประเด็นที่ถ้าใครๆก็เข้าใจแล้วคงส่งผลแง่บวกให้กับโลกเราใช้ได้นะ

>>13 แกล้งแล้วดูรีแอคชั่นมันสนุกดีในบางกรณีนะ
ถ้ามึงหมายถึงแกล้งจริงจังๆ บางคนมันก็คงรู้สึกว่าตัวเองได้อยู่เหนือกว่ามั้ง

กูมืดทุกหัวข้อที่มึงตั้งมาเลย
-สังคม ตอนนี้กูตัดขาดจากสังคมทั้งหมดไปละ สร้างแต่ปัญหาให้กู อยู่คนเดียวไร้ปัญหาสบายใจกว่ากันเยอะ
-แรงบันดาลใจ มีแค่ความต้องการความรู้ว่ะที่เป็นแรงบันดาลใจให้กูใช้ชีวิตต่อไป
-ด้านมืด ตัดไม่ได้มันฝังอยู่ในดีเอ็นเอคนทุกคนกูจะไม่ฝืน
-สุขภาพ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นั่งอยู่แต่ในห้อง กับข้าวหมดกูถึงจะออกไปซักครั้ง
-จิตใจ กูไม่เคียดแค้น รึให้อภัยใคร กูมองว่ามันก็แค่เรื่องปลอมๆทั้งนั้นความไม่มีอะไรเลยในใจตังหากคือเรื่องจริง

ส่วนความฝันกูเบื่อการทำงานแบบคนทั่วไปที่ใครสอนมาก็ทำตามเขาไปยังงั้น กูไม่ชอบตามใครนัก
กูเลยจะเป็นนักวิจัยสายฟิสิกส์ เคมี หลังกูเรียนจนจบป.เอก ศึกษางานไปพลางๆซัก 5-10 ปี
คงจะได้เริ่มสร้างความรู้ที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนด้วยตัวเอง ก็คงจะบอกได้ว่านั่นแหละทางที่ไม่ต้องเดินตามใครของจริง
ชีวิตกูตอนนี้สำเร็จไป 10% ละ เข้ามหาลัยคณะที่กูต้องการสำเร็จ เหลือแค่เรียนๆไปให้จบก็เท่านั้น

>>15 อย่างมึงคงไม่พ้นพวกขี้แพ้ว่ะ

อ่านมู้นี้แล้วรู้สึกดีสัส55 เหมือนนั่นในทุ่งหญ้าเขียวขจีมีลมพัด

>>16 กูว่า >>15 นี่เป็นมนุษย์ธรรดาเลย กูชอบคนแบบนี้นะ

>>15 กูก็คล้ายๆกับมึงนี่แหละ
เป็นขี้แพ้ตัวนึงอยู่ แต่กูก็ไม่ได้ผิดหวังไรนะ
ก็ทำงานเรื่ยๆ นอน แดก เล่นคอมไปวันๆ
ไร้สังคม แถมไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปเพื่อไรด้วย

จะฆ่าตัวตายก็ดันป๊อด ไม่กล้าทำ เลยต้องใช้ชีวิตเปื่อยๆ ต่อไป ดูอนาจดีนะ

จขกท แม่งฮา

เมื่อก่อนกูเป็นเด็กเห่อหมอยจูนิเบียวช่วงม.ต้นถึช่วงต้นม.ปลายกูคิดว่ากูไม่รักใคร กูมีชีวิตอยู่ทำไมก็ไม่รู้
ทั้งโทรม ทั้งเนิร์ดเรียนๆเพื่อกลับบ้านไปวันๆ กลับมามีเพื่อนในเน็ทคนหนึ่งเป็นส้วมให้บ่นทุกอย่างสบายใจมากตอนได้คุยกับมัน
ทุกวันกูครุ่นคิดว่ากูอยากตายไม่ก็ความจำเสื่อมไปซะ กูเป็นอะไรไปไม่มีใครสนใจหรอก

กูเคยคิดแบบนั้น

ตอนนั้นเป็นช่วงที่พ่อกูเพิ่งเริ่มไปทำงานไม่นาน จริงๆกูเป็นอะไรทำนองนี้มาช่วงประถม
ฟังดูไม่เกี่ยวกัน แต่ตอนเด็กกูพูดอะไรพ่อไม่เชื่อที่กูพูดสักเท่าไร เขาตีกูแรงมากจนเป็นแผลน่ากลัว
เขาด่ารำคาญกูที่หิ้วกูมาห้างแล้วกูงอแงอยากกลับบ้าน ตอนเด็กกูไม่ค่อยรู้ไร แค่คิดว่าอะไรอะโดนดุอีกแล้ว
ตอนนั้นกูไม่ค่อยกล้าพูดอะไรตรงๆ กูรู้สึกปวดท้อง อึดอัดแน่นอกกูก็ไม่กล้าพูด กูกลัวเขาคิดว่ากูสำออย
กูอยู่บ้านกูเล่นแต่คอมเล่นแต่เกม รักสังคมเกมชอบเก็บเวลและนำเวลคนอื่น ชอบที่เล่นเกมชนะคนอื่น

นั้นคือกูตอนเด็กๆ พ่อกูอยู่บ้านไม่ทำงานช่วงนั้นแม่กูขายของดีพ่อกูเขาเลยออกจากงานมาดูแลกูส่วนแม่ก็ขายของไป
แต่แม่กูเขาไม่เครียดนะเขาแฮ๊ปปี้กับการขายของเขาละ บางทีขายดีเอาไปซื้แชุดซื้อของเล็กๆน้อยๆของเขา

ตอนเด็กกูพูดคำหยาบตั้งแต่ป.5กูทะเลาะและด่ากับพี่ทุกวัน พี่กูชอบบอกว่าบันทึกเสียงกูด่า พี่กูมีมือถือแต่กูไม่มี พี่กูชอบกวนตีนกู
พี่กูทำตัวเหี้ยหลายอย่างแต่มันไม่เกี่ยวกูจะไม่พูดถึง

จริงๆมีอื่นๆอีกแต่ที่เล่าไปก็เหี้ยพอแล้วกูจะพูดถึงจุดเปลี่ยนของกู

ขึ้นม.ปลายกูก็เบียวแหละ ทำตัวล่องลอยอยู่คนเดียวไม่แคร์ใครบลาๆเหมือนเกริ่นตอนแรก
แต่พ่อกูไปทำงานแม่อยู่บ้านบ่อยขึ้น แต่เดิมทีกูไม่ค่อยคุยกับแม่ กูพูดกับแม่แทบไม่ถึง5ประโยคต่อวัน
กูจำไม่ได้ว่าเพราะอะไรแต่กูนิ่งกับแม่อยู่นานมากร่วมปีที่กูนิ่งตอบเสียงเฉยกับครอบครัว
ไม่ยิ้มไม่หัวเราะไม่ทำตัวว่ามีความสุขชอบอยู่ในห้องคนเดียวชอบกินมาม่าตอนดึกๆ ใครถามหิวไหมก็ตอบไม่หิว
บางครั้งตอนไปร.ร.กูบอกว่ากูไม่เอาค่าขนม กูคิดว่ากูไม่อยากเบียดเบียน อยากใช้ของๆเขาให้น้อยที่สุด
ทุกๆวันกูตั้งใจเรียนปั้นหน้ายิ้มกับเพื่อนเพื่อทำงานกลุ่ม พอกลับบ้านก็หมกหมุ่นว่าต้องเก็บเงินเยอะแค่ไหนกี่ปีถึงจะคืนที่บ้านให้ครบๆไป คิดเวอร์ไว้หลายสิบล้าน
คิดว่าต้องทำอาชีพอะไร อย่างที่บอกตอนนั้นกูเบียวมากกูอยากิยู่คนเดียวแบบไม่อยากถูกใครพูดถึงเสียๆหายๆ
ไม่อยากจากไปแบบติดค้างคนอื่น

กูเป็นแบบนั้นจนวันนึงกูได้คุยกับยาย

กูพูดเรื่องไรไม่รู้วะ แต่เป็นเรื่องที่กูคุ้นๆว่ามันเป็นเรื่องที่พูดให้คนอื่นฟังแล้วเขาจะมองว่ากูบ้าหรือไม่ก็ไม่มีทางฟังกูแน่นอน
แต่ยายกูฟังถามอะไรก็ตอบ มีตอบแปลกที่กูงงๆออกทะเลไปก็เยอะแต่เขาก็ฟังก็ตอบอย่างที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกูคิดไม่ถึง
เหมือนตอนนั้นกูจะพูดอะไรหลายๆอย่างกับยายอีท่าไหนไม่รู้อยู่กูคุยกับแม่ได้ปกติขึ้นแม่พากูไปีรพ.จิต
กูไม่รุ้มันจะดีขึ้นไหมในตอนนั้นแต่มันก็ดีขึ้น ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้กูคุยกับแม่ได้เหมือนเพื่อนเล่น
จากที่หมกในห้องกูออกมาทำข้าวให้หมา ถูพื้นช่วยทำงานนุ่นนี่นั่นตามที่แม่สั่งมีคุยแซวล้อเล่นปนๆกันไป
ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆแต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือความคิดของกู

กูคิดมาก แต่ก่อนกูไม่รุ้กูจะอยุ่ทำไมทุกอย่างแม่งน่าเบื่อสิ้นดีอยากให้โลกระเบิดไปซะ

แต่ตอนนี้กูเครียดมาก กูกลัวารก่อการร้าย กูกลัวอันตรายทุกอย่าง
ถ้ากูไม่อยู่จะเป็นยังไง ตอนนี้แม่กูสุขภาพไม่ค่อยดีใครจะดูแม่กูแล้วญาติกูเขาก็ก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกัน
หลายครั้งแม่กูก็ส่งกูไปดูบ่อยๆ กูรู้สึกว่าตอนนี้กูผูกพันกับใครเยอะมากจนกูกลัว
กูไม่อยากทำให้ใครเสียใจ กูกลัวตัวเองจะเป็นอะ/ไรไป กูไม่เคยรู่สึกแบบนี้มาก่อน

มันเป็นลางอะไรรึเปล่าหรือกูคิดมากไปเอง กูรู้สึกไม่ดีมากจริงๆไม่เคยเครียดขนาดนี้มาก่อนไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลย

เลิกดูข่าวร้ายๆ เลิกอ่านหนังสือพิมพ์ ช่วยได้นะ
กูดูพวกนี้แล้วจิตตกว่ะ รู้สึกสังคมประเทศนี้แม่งไม่น่าอยู่เลย

>>21 ยินดีด้วย มึงอีโวจากร่างตัวอ่อนเป็นคนปกติแล้ว แค่มึงยังไม่ชินกับการเป็นคนปกติเท่านั้นเอง

>>21 better ขึ้นเยอะเลยว่ะ อ่านแล้วก็ขอดีใจด้วยนะ

>>21 แล้วมันจะผลักดันให้มึงเป็นคนแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆได้

ตอนมัธยมกุก็เนือยๆไม่เคยเข้าใจความยากลำบากของการทำงานของที่บ้านเท่าไหร่ แม่กุเลี้ยงกุมาคนเดียว พ่อเสียตั้งแต่ 7 ขวบ มีน้องสาวอีกคน
ตอนเรียนมหาลัยช่วงใกล้ๆจบนี่ หนักเลย เงินเก็บหมด เป็นช่วงที่แม่กุต้องกูหนี้ยืมสินคนอื่นเยอะมากๆ เพื่อให้กูเรียนจนจบ
กูทำงานตอนเรียนบ้างนิดหน่อย(เชิงเทคนิค ตรงสายที่เรียนมาแหละ) ได้เงินมาก้อนละ 5 พัน 8 พัน กูก็วาดฝันว่าจะซื้อนั่นซื้อนี่
แต่หลายๆครั้ง แม่กุก็ขอยืมจนบางทีกุรู้สึกหงุดหงิด กูทำงานมาก็รวมๆหลายหมื่น แต่ไม่เคยได้ของอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

จนพอเรียนจบ กุทำฟรีแลนซ์ยาวๆ มีเงินมากพอจะดูแลที่บ้านได้ สามชีวิต กุ แม่ น้อง แล้วกุเข้าใจเลยว่าแม่งคือความจำเป็นจริงๆ
มันเหมือนกุแบกทุกอย่างต่อจากแม่ มันหนักจนกุทึ่งว่า เย็กเข้ แม่กุทำมาได้ไง 20กว่าปี หลังจาก realize เรื่องนั้นแล้ว ทุกวันที่อยู่กับ
ที่บ้านกุคือ ความรู้สึกว่าอยากจะดูแลแม่กับน้องให้ดีที่สุดว่ะ กุกลายเป็นไม่เคยเขียมเรื่องเงินอะไรเลยกับที่บ้าน

ตอนนี้กุให้แม่เลิกทำงานละ อยู่บ้านทำกับข้าวอร่อยๆให้กินพอ น้องกุก็ส่งเรียนปี 1 อยู่

ถึงแม้บางทีกุอิจฉาคนอื่นๆที่จบมา ทำงานหาเงินซัพพอร์ทตัวเองคนเดียวก็ชิลๆ เดือนไหนไม่พอ ขอยืมพ่อแม่ได้
แต่เวลากุพาแม่กับน้องไปกินข้าวอร่อยๆ เปิดหาสูตรเมนูแปลกๆในพันทิปทำกับแม่กับน้องกินกัน แม่งคือที่สุดของความสุขแล้วว่ะ

กูว่าครอบครัวจะโอเคมากเลย ถ้าคนเราเข้าใจการให้ความรัก และการตอบแทนความรักกันได้ง่ายๆไม่ต้องใช้เวลาเป็นสิบๆปีแบบของกุ

สู้ๆทุกคน

>>25 บ้านมึงน่ารักจังกูก็อยากทำให้ได้บ้าง กูเพิ่งเรียนจบมาได้เงินหมื่นห้าต้องอยู่ในเมือง เงินใช้เดือนละห้าพัน เก็บสองพัน ที่เหลือจ่ายค่าเช่าบ้านน้ำไฟหมดเลย(ตอนนี้ยังไม่ผ่านโปร ได้แค่ 12000) เดือนละห้าพันความเป็นอยู่ค่อนข้างขัดสนแต่กูก็ไม่มีเงินส่งกลับบ้าน กลัวว่าถ้าไม่มีเงินเก็บของตัวเองไว้บ้างจะลำบาก บางเดือยกูก็ไม่ได้เก็บเงินเพราะใช้ไม่พอ กูอยากมีรายได้หลายทางบ้างจัง

อ่านเรื่องราวการเป็นคนดีขึ้นของแต่ละคนน่าประทับใจมากเลย

>>26 ต้องทำสองจ๊อบว่ะ จริงๆ

ช่วงที่กุเริ่มหาเงินได้เยอะหน่อยคือ รับงานซ้อนกัน 4 ตัว แล้วนอนวันละ 3 ชม ทั้งเดือน 5555
(แต่ไม่เอาแล้วสัส ได้เงินเก็บมาก้อนนึงแล้วเลิกทำแบบนั้นละ ป่วยเลย ร่างกายอายุ 24 แม่งต่างกับ อายุ 18 มาก)

>>28 โห้ว มึงอายุมากกว่ากุแค่ปีเดียวเองอ่ะ เก่งจัง กูจะทำให้ได้บ้าง แต่ฝีมือกูยังไม่ค่อยเอาไหนเล้ยยย แต่จะพยายามนะ

>>28 งานนวดกะปู้สินะ

มึง กูกังวลเรื่องบุคลิคภาพตัวเองมากเลย ปกติกูเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว กูกลัวว่าถ้าเผลอทำอะไรจะให้คนไม่พอใจรึเปล่า แบบกูคิดหนักกับเรื่องเล็กๆน้อยๆอ่ะ แต่อยู่ต่อหน้าเพื่อนกูก็ทำตัวเกรียนๆกับกลุ่มเพื่อนสนิทจนโดนด่าเป็นเรื่องปกติ แต่หลายครั้งที่กูโดนด่าแรงๆจนกูจิตตก (ประมาณแบบกูพูดมากเกินเขารำคาญกูอ่ะ) นิสัยเพื่อนแบบไหนที่พวกมึงไม่ชอบกันบ้างวะ แล้วผู้หญิงนี่ควรทำตัวยังไงให้ไม่ดูเยอะวะ (กูโม่งญ.)
ปล.กูไม่เบียวนะ เมื่อก่อนเคยเป็นแต่ตอนนี้หายขาดแล้ว

>>31 ลองคิดก่อนพูดมากขึ้นดิ น่าจะดีขึ้น กูก็มีเพื่อนพูดมากพูดไร้สาระเหมือนกัน น่ารำคาญชิบหาย ยิ่งถ้าใครเผลอเปิดประเด็นสามก๊กแม่งพูดอยู่นั่นแหละสามชั่วโมง ควยค่ะ

>>32 มาเลยคุยสามก๊กกะกู รับรองทั้งคืน

ในที่สุดวันนี้หลังจากขี้เกียจมานาน กูก็มาจับปากกาทำแบบฝึกTOEFLได้ซะที อ่านกะฟังทำคล่องชิบหาย แต่พูดกับเขียนนี่ยากเหี้ยๆ พึ่งมารู้ความจริงว่าแม่งยากกว่าIELTS แถมต้องลุยGREอีก จะเข้าป.โท-เอก UCSFนี่หวังสูงไปป่าววะ

>>33 วันก่อนเจอหงษาจอมราชันย์ 6 ชั่วโมงรวด ควย กูไม่อ่าน

มึงกูก็ชอบอ่านหนังสือแต่ความจำไม่ค่อยดี ไหวพริบไม่มี เวลาคุยกะใครเค้าแม่งจะคิดว่ากูไม่ฉลาด ไม่น่าเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือด้วยซ้ำ ทำไงดีวะกูไม่อยากถูกมองแบบนี้

>>35 มึงควรลองอ่าน สนุกมาก

>>37 กูสาย KINGDOM ว่ะ

>>38 triumphs kingdom แก่นะตัวเธอ

>>36 มึงอย่าแคร์ว่าใครจะมองมึงแบบไหน แต่มึงไม่ต้องท้าทายโลก โลกนี้ทุกคนแม่งสนใจแต่ตัวเองทั้งนั้น
แม้แต่ตัวมึงเอง มึงก็คิดแต่ว่าใครจะมองมึง มึงไม่นั่งจำหรอกว่า คนอื่นใครเป็นยังไง
ทุกคนก็คิดแบบมึงไง ดังนั้น จะแคร์อะไร
ข้อสำคัญคือ มึงต้องดี มึงต้องเจริญ มึงต้องเป็นคนที่ดีกว่าตัวมึงในเมื่อวานเสมอ
ความสุขของมึง ต้องไม่อยู่บนความทุกข์ของใคร ชีวิตที่มีความสุขแม่งง่ายจะตายห่า

เรื่องความสุข
กูจะเล่าอะไรให้ฟัง กูนี่แก่แล้ว เคยหาเงินได้มากๆ กูแดกของกินโรงแรม ของอะไรไม่อร่อยที่สุด กูไม่แดกให้เสียปาก
เพลงกูฟังเพลงที่เพราะที่สุด ของกูดีที่สุดเท่านั้น
แล้วไง
กูก็มีความสุข แต่ชั่วเวลาเสพของดีที่สุดสั้นๆ ไม่กี่นาที แต่เวลาที่เหลือทั้งชีวิตแม่งทุรนทุราย เพราะห่าอะไรก็ไม่ดีพอสำหรับกูสักอย่าง

พอกูรู้ตัวนับแต่นั้น กูเลิก เลิกไขว่คว้าหาอะไรที่ที่สุดอย่างเดียว
กูกินลูกชิ้นปากซอยก็อร่อย กูนั่งดูทีวีอะไรก็สนุก เหลาดินสอสวยกูก็ภูมิใจ ขับรถไปหาเพื่อนกูโคตรมีความสุข
นับแต่กูคิดได้ ความสุขมันเยอะเต็มไปหมด ซึ่งแม่งก็ไม่ดีนักในทางศาสนา กูเริ่มติดความสุข

เอาว่า สำหรับคนที่ไม่มีความสุข มึงมองแบบที่กูว่า ความสุขแม่งหาง่ายเหี้ยๆ พวกมึงไม่มองมันเอง

>>40 1 ในคอมเม้นแห่งปี ณ แฟนบอยบอร์ด

แต่เอาจริงๆเรื่องพวกนี้มันคือยอดเขา
คนที่จะพูดได้ว่ายอดเขามันก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่หรอก คือคนที่ไปถึงยอดเขามาแล้วทั้งนั้นแหละ

ส่วนคนที่ยังปีนอยู่ แต่ทำใจได้ก่อน เข้าใจได้ก่อน ก็ดีไป
แต่กุว่าสัก 95% คงขอปีนต่อไปดูกับตาตัวเองก่อนสักทีนึงแหละ

>>42 กูคือ 40 จริงๆแล้วกูไม่เคยไปยอดเขา
กูอยู่ระหว่างทาง แล้วกูเห็นในหลวง และกูพบพระพุทธเจ้าก่อน

กูอ่านวอลเดน ไอ้เหี้ยคนเขียน แม่งคือคนที่บรรดาฮิปสเตอร์บูชาสโลว์ไลฟ์ต้องกราบ
แต่เกือบทั้งชีวิตแม่งอยู่ในป่าที่วอลเดนกับตัวเอง แม่งไม่เคยรวยไม่เคยดัง

กูเลยเข้าใจแล้วว่า ถ้ากูรวย ได้เดินทางไปเที่ยวเมืองนอก กูก็ดีใจ
แต่กูไม่ได้ไป กูไม่รวย
กูได้ขับรถแวะปั๊มปอตอทอกินอเมซอน ยิ้มให้หมานอนหน้าเซเว่น แม่งก็โคตรสุขแล้ว

แต่อย่างน้อยก็ต้องปีนจนหลุดพ้นความไม่มีจะแดกก่อนอะนะ

>>31 ไอ้เหี้ยกูเลยนี่หว่า แต่กูโม่งช.นะ แล้วกูก็คิดมากกับเรื่องเล็กๆ พอมือจับเม้าเท่านั้นแหละลืมหมดเลยสัส

กูแก้ปัญหาโดยการอยู่นิ่งๆ พูดให้น้อยแล้วก็พูดแต่เรื่องดีๆ แต่เวลาเค้าฮาไรก็ฮาด้วย เวลาเล่นมุขก็เล่นมุขหน้าตาย ไม่ต้องหน้าตายก็ได้แค่พยายามเก็บความคูลไว้
จริงๆกูก็ไม่ได้เรียนเก่งไรหรอก คนธรรมดาเนี่ยแหละดีพอตัวชั่วพอประมาณ แต่กู "พูดให้น้อยแล้วก็พูดแต่เรื่องดีๆ" เลยมีแต่เพื่อนๆบอกว่ากูเก่ง กูเทพ ก็คนดี เชี่ยเอ้ยกูแม่งเทพจริง เทพ เทพ เทพ

แล้วก็ที่ให้มึงฮากับเพื่อนและเล่นมุขหน้าตายด้วย เพราะถ้ามึงอยู่นิ่งๆพูดน้อยอย่างเดียวเค้าหาว่ามึงหยิ่งหรือสร้างภาพ
ยิ่งในสังคมญ.นะ สัสเอ้ยไม่อยากจะคิดว่าจะโดนเม้าหนักขนาดไหน

อ่านเรป40แล้วกูบรรลุเลยสัส
ความสุขมีอยู่ทุกที่จริงๆ

ความสุขที่แท้จริงคือความสุขบนความทุกข์ของคนส่วนใหญ่

โพสที่ไหนดีวะ ที่นี่ละกัน คือกุไม่รู้นะว่าคนอื่นเป็นแบบกุป่าว กุไม่ขำกับทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้เลยว่ะ เวลาเพื่อนเล่นมุกอย่างมากก็แค่ยิ้มๆขำแห้งๆแล้วด่าไอ้สัสพอเป็นพิธี กับแฟนกุก็เป็น อะไรที่คนอื่นเค้าขำกันกุก็เฉยๆว่ะ แต่กุเล่นมุกเป็นนะ เพื่อนขำด้วย กุอยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้าง กุเกลียดเวลาแสร้งหัวเราะ แม่งหน่ายสัสๆ เฉลี่ยแล้วกุขำแบบจริงจังอาทิตละ2ครั้งเองมั้ง

>>48 เข้ามาเข้าใจตรงแกล้งหัวเราะ บางทีเพื่อนเล่นมุก มันขำกันหลายคน กุได้แต่หัวเราะแห้งๆ รู้สึกเกลียดตอนแสร้งหัวเราะ

>>48 ขำก็ขำดิ ไม่ขำก็ไม่ คนเราแม่ง
เส้นขำไม่เหมือนกัน. ทำไมต้องอยากขำขนาดนั้น

>>50 กุจะกลายเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ต่ำไปอะสิ

>>51 ก็ที่ทำอยู่ก็ใช้ได้แล้วนิ แกล้งๆขำไป คนอื่นเขาก็ไม่มารู้หรอกว่ามึงไม่ได้ขำจริงอะ

สำหรับคนที่รู้สึกว่าชีวิตตัวเองช่างกากนู้บและไร้ซึ่งหนทางเยียวยา..
http://www.cracked.com/blog/6-harsh-truths-that-will-make-you-better-person
^^^^พอดีกูเคยอ่านไอ้นี่แล้วรู้สึกว่าแม่งเป็นบทความที่ดีไม่น้อย เพราะอย่างน้อยก็ทำให้กูได้เข้าใจว่าการจะมีชีวิตที่ดีแม่งไม่ได้ยากอะไรมาก (แต่มันก็ขึ้นอยู่กับทัศนะคติพื้นฐานตัวมึงเองด้วยเหมือนกัน ถ้าmind setที่มึงโตและกินอยู่มาด้วยกันมันแม่งฟัคอัพมากมึงก็ซ่อมเหนื่อยหน่อย ปกติแหละเนอะ)
สำหรับคนที่บอกว่ากูขี้เกียจอ่าน
กูขอแนะนำให้มึงขี้เกียจต่อไปนั่นแหละ wwwwwwwww

ยังไงตัวมึงก็เป็นที่พึ่งที่แท้จริงของมึงอะ แถมอ่านเองแม่งพีคสุดละ อุตส่าห์จิ้มเข้ามามู้พรรค์นี้แล้วทั้งทีกูก็เชื่อนะว่ามึงก็มีความพยายามที่จะดีขึ้นอยู่เหมือนกัน อนาคตที่สดใสกำลังรอมึงอยู่ รอเหี้ยไรอีกล่ะ ชีวิตมึงยาวนักหรอ ไปอัพเวลตัวเองได้แล้วสราดดดดดดด

Ps. สำหรับคนที่ไม่ค่อยสันทัดในภาษา กูขอแสดงความเสียใจด้วย
เอาจริงๆกูก็อยากแปลนะ แต่กูอาจแปลให้มันได้สำนวนดีเท่าออริฯไม่ได้เลยไม่ทำดีกว่า เดี๋ยวอิมแพคไม่แรงพอ
แต่มันก็ต้องมีหนังสือดีๆ หรือใครสักคนที่เข้าใจในโลกนี้ดีๆสักคนข้างนอกแหละ เพราะฉะนั้น...
GET THE FUCK OUT แล้วไปอัพเวลตัวเองไป๊!!!! //กูรู้นะพวกมึงอยากเก่ง อย่ามาซึน

>>53

It's an eye opening for me, Thank a lot pal.

>>53 ดีจริงๆว่ะ เรื่องห่าอะไรพวกนี้ควรจะมีสอนในโรงเรียนบ้างนะ

>>53 อ่านแล้วรู้สึกตื่นเลยว่ะ ขอบคุณเพื่อนโม่ง

นิสัยที่ปรับเปลี่ยนตอนนี้นะ

อาบน้ำเย็นแทนน้ำอุ่น
กินเฉพาะตอนหิว
แต่งตัวดีตลอดเวลา
ทำบัญชีรายรับรายจ่าย คำนวน net worth ตัวเองตลอด
ใช้จ่ายเท่าที่จำเป็น
ทำความสะอาดบ้านบ่อยขึ้น
เลิกช่วยตัวเอง
เลิกดูหนังโป๊

Habits change นี่สนุกมากจริง ๆ นะ :)

>>57 บอกกูทีว่าทำไมการเลิกช่วยตัวเองมันรู้สึกดีในระยะยาววะ กูเคยเลิกอยู่ แล้วก็กลับมาช่วยเหมือนเดิม

>>58 https://www.reddit.com/r/NoFap/comments/1hv6j9/a_compilation_of_benefits_people_have_noticed/

ลองอ่านนี่ดู

>>53 เออ กูอ่านแล้วเกิดไอเดียอยากทำลิสต์ประมาณว่าวันนี้เราทำอะไรสำเร็จบ้างเลยว่ะ ไม่ต้องยิ่งใหญ่อะไรนักหนาหรอก เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ได้ กูจะได้รู้สึกว่าชีวิตกูยังมีความสุขหลงเหลืออยู่บ้างไรงี้

>>60 ลองทำลิสมาแชร์ในกลุ่มนี้บ้างสิ

>>61 แล้วทีมึงอ่ะ อ่านแต่ของคนอื่นไม่เห็นแชร์บ้างเลยนายสัส

>>62
แชร์ไปแล้ว เราคือคนตั้งกระทู้นี้และ >>57 เอง

plan สำหรับปีหน้าคือ

1.ลบ av ทุกเรื่องทิ้งให้หมด
2.เลิกเล่นเฟซบุค
3.ใช้เวลาเซิฟอินเตอร์เน็ตไม่เกินวันละ 1 ชม
4.ตอบไลน์เฉพาะคนที่สำคัญ
5.เลิกเล่นโม่ง

>>64 ปีที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้

แพลนปีหน้า
1.ไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย

แค่นี้ยังไม่รู้จะรอดมั้ย

กูวางแผนไว้ปีหน้ากูจะฟิตร่างกายซัก 4 เดือนแล้วหางานทำ หลังจากที่กูเป็นนีทอยู่บ้านมาเกือบ 5 ปี ไม่ยอมเรียนต่อมหาลัยเพราะติดเกม + ขี้เกียจ

เลยมองย้อนไปว่าชีวิตที่ผ่านๆ มาของกูมันน่าสมเพชชิบหาย อยู่ไปวันๆแบบคนล้มเหลวในชีวิต

กูเคยมีความตั้งใจแบบนี้หลายครั้งแต่มันก็พังทุกครั้งเพราะความขี้เกียจของกู กูเป็นคนติดบ้านมากไม่ออกไปไหนเลยวันๆ เว้นแต่จะมีเพื่อนชวนไปไหน

ครั้งนี้กูต้องออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านเพราะอยากมีอิสระทางการเงินด้วยส่วนนึง อยากออกไปใช้ชีวิตแบบคนทั่วๆไปด้วย

ครั้งนี้กูอยากทำให้ได้กูจะได้รู้สึกภูมิใจในตัวเองบ้าง...

>>67
กูก็กำลังฟิตร่างกายอยู่เหมือนกัน เพราะกูได้ยินคนพูดว่า มึงเลือกเกิดไม่ได้ แต่มึงเลือกที่จะเป็นเวอร์ชันที่ดีที่สุดของตัวมึงได้

>>67 >>68 พวกมึง กูก็กำลังจะเริ่มฟิตเหมือนกัน แต่กุไม่อยากเล่นกล้าม ถ้าแค่ว่ายน้ำ วิ่ง เล่นบาส มันจะโอเคมั้ยวะ

>>69 ถ้าคิดลดน้ำหนักเวทจะเร็วสุด เพราะมึงมาถึงยกอึ้บๆครึ่งชั่วโมงนี่ผลาญพลังงานกว่าวิ่งเกือบ16เท่าตัวในเวลาเดียวกันเลย แต่มันเสี่ยงบาดเจ็บง่ายสุดควรหาเทรนเนอร์ช่วยสอนด้วย

ส่วนกูลองวิ่งแล้ว เจ็บแล้วได้คำตอบว่าวิ่งก็ต้องเทรนเหมือนกัน ยากด้วย

การออกกำลังแบบแอโรบิค (หายใจ นายจะได้เรื่อง ระบบหายใจ ปอดกำลังลม,ระบบเลือด หัวใจ หลอดเลือดด้วย )จะเล่นกีฬาแล้วไม่เหนื่อยง่าย

การออกกำลังแบบแอนแอโรบิค (แบบใช้กำลังมากๆเวลาน้อยๆ แบบเวท) ได้ความแข็งแรงกล้ามเนื้อ จะผลาญพลังงานได้ดี

ควรฝึกแบบผสมดีสุดนะ แบบวิ่งวอร์มครึ่งชม. แล้วไปเล่นเวทสามเครื่อง แขน,ขา,ลำตัว แล้วพักหนึ่งเซต 5นาที แล้ววิ่งต่อ วันนึงก็เล่นเวทให้ได้6-12ท่าแล้วหยุด จะดีมาถ้าไม่เล่นแบบเน้นกล้าม ไม่เพิ่มน้ำหนัก กล้ามมันจะไม่ขึ้นให้เห็นมากหรอก

>>70 กุ 69 นะ คือกุไม่ได้อ้วนอะ กุแบบ หุ่นปกติ แต่ไม่มีกล้าม อยากดูกล้ามขึ้นมานิดนึง แค่กูขี้เกียจไปยกเวท แต่ยังไงก็ต้องยกใช่ปะ

>>71 body weight ก็ได้มั้งแต่กล้าไม่ใหญ่เท่าพวกเล่นอุปกรณ์ แถมได้แค่นิดหน่อยๆแต่ก๋ดีกว่าไม่มี ถ้ามีพุงก็แต่ผอมก็เล่น HIIT ไปด้วย

>>71 ปกติเวลายกเวทมันจะต้องเพิ่มน้ำหนักเพิ่มขึ้นสัปดาห์ละ10%หน่ะ ไอ้พวกกลัวมีกล้ามก็ไม่ต้องเพิ่มน้ำหนักใช้วิธี ยกน้ำหนัก80% แต่ยกเร็วๆ เอา ส่วนกล้ามท้องซิกแพคทุกคนจะมีเป็นลูกๆอยู่แล้วแต่ชั้นไขมันมันหนา. กว่าจะมีซิกแพคกันต้องเผาผลาญไขมันในร่างไปเยอะชั้นไขมันตรงพุงมันจะน้อยลงจนเห็นกล้ามท้องเป็นลูกๆหว่ะ

คนแม่งเข้าใจผิดว่าต้องออกแต่กล้ามท้องให้ขึ้นซิกแพค แต่จริงๆคือต้องเป็นคนเล่นเวทแบบจริงจังจน%ไขมันในร่างน้อย มันถึงจะเห็นซิกแพค

ขอบคุณมากทุกคน เดี๋ยวกุจะพยายามฟิตช่วงปิดเทอมนี้ 1 เดือนจะได้อะไรกลับมามั้ยวะ

พี่ที่รู้จักค้นหาตัวเองมาเป็นสิบปี ไม่เคยทำงานประจำ ขายของก๊อก ๆ แก๊ก ๆ ลงทุนร้านกาแฟนก็เจ๊ง
สุดท้ายมาฝึกเล่นกีตาร์ใหม่ตอน ๓๒ ตอนนี้เริ่มเล่นดนตรีเปิดหมวกหารายได้แล้ว

>>75 กุอิจฉาคนที่กล้าพอจะมั่วคลำทางหาทางไปในชีวิตนะ

ตอนนี้กุทำฟรีแลนซ์ที่ได้เงินเยอะประมาณนึง แต่แม่งเหนื่อยและซ้ำซากมาก

เกิดมาจะ 30 ยังไม่เคยมีแฟนเลย
แต่เชื่อว่าถ้าเราพัฒนาตัวเองให้ดีมากพอ เราจะพบกับความรักที่สวยงามเอง

http://www.smbc-comics.com/?id=2722

ถามอะไรหน่อยว่ะ คือกูเป็นคนเนิร์ดๆผอมๆ คุยสื่อสารไม่ค่อยเก่ง
กูอยากจะเปลี่ยนตัวเองบุคลิกภาพอะไรพวกนี้ มันเกี่ยวไหมว่าถ้าตัวใหญ่ขึ้นหรือสมส่วนมีกล้ามจะดูน่าเกรงขามหรือน่าเคารพมากขึ้น

กูอยากจะฝึกสื่อสารเก่งๆ คือกูเห็นคนที่เเบบไม่ว่าจะอยู่สถานการณ์ไหนเข้าไปคุยกับคนเเปลกหน้าก็สามารถทำให้เขาสบายใจได้ รู้สึกคุยไปด้วยกับเรา
เข้าใจว่ามันยากนะสอนกันคงไม่ได้ เเต่พอจะมีเเนวทางปะวะ เพื่อนกูก็มีนะเยอะเหมือนกันอยู่กันเป็นกลุ่มเเหละ เเต่ก็ชวนใครคุยไม่เก่งเลยคือคุยกันเเล้วกูคุยได้เเปปเดียวหมดเรื่อง ไปต่อไม่ถูกก็จบบทสนทนากันดื้อๆ
เป็นฝ่ายตบมุขอะไรงี้มากกว่า เเต่พอดูพวกคุยเก่งๆเเล้วกูค่อนข้างอิจฉาเหมือนกัน อยากรู้ว่าจะฝึกยังไงดีวะถึงจะเข้ากับคนอื่นได้ง่ายๆ บุคลิกภาพมีส่วนด้วยใช่ไหม การยิ้มเเย้ม ร่างกายสูงใหญ่ดูน่าเคารพไม่น่ากลัวหรือทะมึนๆ

ฟังกู ไปถวายฝฝืนให้วัดแล้วให้พระจุดไฟ เดินวน 3 รอบ กระโดดเข้าไปเลยแค่นี้มึงก็สมบูรณ์ขึ้น, ดีขึ้น, To Be a Better Man, ทิ้งด้านมืดทั้งปวงแล้วเข้าสู่ด้านสว่าง

>>79 ปรับบุคลิกภาพให้ดูดีก่อน ง่ายสุด เรื่องคุยไว้ที่หลัง แก้ที่ละเรื่องครับ
กินเยอะ ๆ ออกกำลังกาย
คุยน้อยไม่เป็นไร นิสัยดี จริงใจ เรียนเก่ง ๆ ทำงานเก่ง ๆ ไว้ก่อน

ปกติเป็นคนโลกส่วนตัวสูง พอขึ้นมหาลัย ยิ่งเข้ากะใครไม่ได้ เรามันติสๆ เสือกไปเรียนนิติ แรกๆ ก็พยายามหาเพื่อนนะ ไปๆมาเบื่อการคุยการยิ้ม นิสัยรสนิยมก็ไม่เหมือนคนในคณะ เลยตีตัวออกมา กลายเป็นตอนนี้แม่งโดดเดี่ยวสัส ถ้าไม่ได้นัดเจอเพื่อนมัธยมนาน ๆ ที คงเฉาตาย

อยากเข้ากะคนอื่นง่าย ๆ บ้างอ่ะ แม่งยากจัง

ตอนนี้ผลการเรียนก็ห่วยอ่านคนเดียว เพื่อนก็ไม่มี เห็นเพื่อนม.ปลายในเฟสชีวิตดูดี๊ดีกันทั้งนั้น เรียนได้บีได้เอ มีกิจกรรม มีเพื่อน อิจฉา จนหลังๆ แทบจะเลิกเล่นเฟส

>>82 เข้าชมรมออกค่ายอาสาซิมึง ส่วนมากเด็กทำค่ายพื้นฐานเฟรนลี่

กูอยากหลุดพ้นความเป็น NEET ว่ะ อยากรู้ว่าจะทำอย่างไร เพราะตัวกูอยากจะทำงานช่วงระหว่างปิดเทอม แต่พ่อแม่กูอยากให้ทำงานตอนเรียนจบ มันทำให้กูเริ่มเป็น NEET มากขึ้นทุกวัน แถมตัวกูแทบติสท์อย่างมากอยากทำงานที่มันต้องการว่ะ อยากหาวิธีแก้จริงๆ

>>84 ถ้ามึงยังเรียนอยู่ ก็ยังไม่ถือว่าเป็น neet
แล้วที่พ่อแม่มึงไม่อยากให้ทำงานตอนนี้ เพราะอยากให้มึงมุ่งมันแค่เรื่องการเรียนอย่างเดียว มึงมุ่งมั่นเรื่องการเรียนได้เต็มที่ ที่สุดแล้วหรือยัง?

>>84 มึงneet ตรงไหนวะ

ถ้าเบื่อก็ไปสมัครเเมคหรือร้านไอติมก็ได้

มึงพูดงี้กุอายเลยว่ะ ปิดเทอมอย่างมากก็ไปหัดขับรถกับเเม่ ถางกญ้ารดน้ำใส่ปุ๋ยต้นไม้ในสวนเอง

>>85-86 งั้นกูเข้าใจผิดเอง แต่กูอิจฉาคนหลายคนเรียนไปทำงานไป หรือขับรถเป็นบ้าง แต่กูไม่ทำห่าอะไรเลย ขับรถก็ไม่ได้ ขี่จักรยานก็ทำไม่ได้ ชีวิตกูเหมือนตีกรอบให้สมบูรณ์แต่สุดท้ายกูก็ชีวิตไม่สมบูรณ์ เลยกลายเป็นแบบนี้

>>87 ไปฝึกเอา ทีละอย่าง อย่างกูรถจักรยาน,ขับรถ,ว่ายน้ำ,ทำกับข้าว,ซิสเต็มส์,ซ่อมมือถือ,วางระบบไว-ไฟอินเตอร์เนตในตึก เป็นหลังจบมหาวิทยาลัย บางเรื่องกูไปอบรมตามศูนย์ฝึกวิชาชีพของกรมแรงงาน เขาจะให้มึงลงทะเบียนหลักสูตรที่อยากเรียนพอต้นเดือนเขาจะนัดไปเรียน จ-ศ หรือคอร์สเสาร์,อาทิตย์

เวลาในชีวิตมึงน้อยถ้าอยากให้แนะนำกูแนะนำ ไปเรียนขับรถหรือไปเรียนภาษาก่อน ช่วยได้เยอะ ยิ่งถ้ามีแผนไปเรียนเมืองนอกด้วยภาษาอันดับหนึ่ง, ขับรถหรือทำกับข้าวเป็นก็สำคัญ

ต่อนิด คือกูคงมีลักษณะเด็กเรียนแบบพ่อแม่คุณครูให้เรียนหนังสืออย่างเดียวมาตลอดจนถึง.หก เลย กูคิดว่ากูเรียนเก่งมากอ่ะ แต่สกิลอื่นๆกูไม่มีเลย จนกูกล้าไปเรียนไปอบรมแบบที่บอกแหล่ะ บางอย่างก็ทำเงินได้บางอย่างก็เสียเวลาเหมือนกัน กูขอแนะนำให้วางแผนฝึกสกิลที่จำเป็นก่อนนะ วางแผนชีวิตไว้ยังไงก็ไปฝึกวิชาที่เสริมอาชีพหลักเราจะดีมาก วางแผนชีวิตให้เป็นก่อนจบม.หก จะดีมาก

สหายโม่ง กูปรึกษาหน่อย กูเป็นคล้ายพวกเรปบนๆ คือกูมั่นใจว่ากูเก่งมากในสายงานอาชีพของกู แต่กูขาดทักษะต่างๆ ที่จำเป็นแก่การเอาตัวรอดว่ะ อย่างทักษะสกิลล์งานช่าง เปลี่ยนหลอดไฟ ซ่อมท่อประปา งานไฟฟ้า เติมลมรถ เปลี่ยนยาง ไรเงี้ย กูทำไม่เป็นเลย ทุกวันนี้พึ่งพ่อตลอด ถ้าวันไหนพ่อกูตายกูคงต้องตายด้วย กูควรไปเรียนทักษะงานพวกนี้จากไหนดีวะ กูไม่อยากไปเรียนกับพ่อว่ะเพราะแม่งไม่ถูกกัน

>>90 ไปเรียนสารพัดช่างที่วัดธรรมมงคล. ถ้าอยู่วนกรุงเทพ ทนเดินทางไปหน่อยกล้าๆไปเรียนจะเข้าใจชีวิตดีขึ้น. มันเป็นโรงเรียนสอนวิชาชีพของกรมแรงงาน อาจารย์เขาเก่ง

มีวิธีที่ทำให้ไม่เกลียดใคร หรือไม่เกลียดคนที่เขาเกลียดเราบ้างไหมวะ

กูเกิดมาไม่เคยเกลียดใครเลย แต่ตอนนี้กำลังเจอเพื่อนในสาขาที่มันกำลังรบกวนจิตใจกูอยู่
คือพวกมันแม่งไม่ชอบกู แต่กูก็ไม่อยากเกลียดพวกมันกลับอ่ะ มันไม่ได้แกล้งกูหรือทำไรให้กูเดือดร้อนหรอก กูก็เลยอยากลืมๆเรื่องพวกมันไป
แต่เวลาเจอหน้ากันมันก็แผ่รังสีไม่ชอบกูอยู่ดีอะ ทั้งที่กูก็อยู่เฉยๆของกู และกูมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะเพื่อนกูเคยเล่าว่าได้ยินมันนินทากู จนกูให้เพื่อนเลิกเล่าเรื่องพวกนี้ไปละ กูเข้าใจว่าทุกคนมีด้านดีและไม่ดี และกูก็ไม่อยากรับรู้ด้านไม่ดีของคนอื่น

ตอนนี้คือกูไม่สบายใจเลย กูอึดอัด รู้สึกไม่ดีมากๆ ไม่อยากนึกถึงพวกมันแล้ว อยากปล่อยเรื่องของแม่งไป กูอยากสบายใจ อยากอยู่แบบเมื่อก่อนที่ไม่ต้องกังวลว่าใครจะชอบหรือไม่ชอบกูก็ได้อ่ะ
กูว่ากูเป็นคนมองโลกในแง่ดีแล้วนะ และกูให้อภัยพวกมันเสมอ กูรู้ว่ากูทำให้คนทั้งโลกมาชอบกูไม่ได้ แต่กูก็ไม่สบายใจอยู่ดีเวลาเจอคนไม่ชอบกู เพราะกูทำตัวไม่ถูก จะทำตัวร้ายๆกลับกูก็ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนั้น แล้วก็ไม่อยากให้ความอึดอัดไม่สบายใจของกูนี้มันพัฒนาจนกลายเป็นความเกลียด เพราะกูไม่ได้เกลียดมันจริงๆ แล้วก็ไม่อยากเกลียดด้วย อีกอย่างกูกลัวว่า ถ้ากูเกลียดใคร ชีวิตกูจะไม่มีความสุข แต่ที่กูไม่สบายใจตอนนี้ กูก็ไม่มีความสุขเหมือนกันว่ะ กูอยากปล่อยวางมาก กูต้องทำไงวะ

กูอาจพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วก็ไม่รู้ว่ากูมาถามถูกมู้ไหม ตอนแรกจะไปมู้เพื่อน แต่กูอยากได้ความเห็นดีๆจากโม่งในมู้นี้ เพราะน่าจะตรงกับนิสัยกูมากกว่ามู้อื่นๆว่ะ โทษทีนะ

>>92 หาอะไรดี ๆ ทำเดี๋ยววันเวลาค่อย ๆ ทำให้ลืมเอง

>>92
ทำใจอ่ะมึง กูก็เป็นคล้ายๆ กันแหละ แต่ทำไรไม่ได้หรอก คนมันจะเกลียด ทำดีให้ตายมันก็ยังเกลียดเราเหมือนเดิมนั่นแหละ 5555555

>>92 ลองพิจารณาดู
1. ความเกลียดเป็นอารมณ์ที่มีได้เป็นปกติ มึงสามารถเป็นคนดีได้และมีความเกลียดในใจได้
2. คนที่มึงเกลียดเป็นมนุษย์เหมือนๆกับมึง ไม่ใช่สัตว์ประหลาดผุดมาจากต่างมิติ มึงกับเขาไม่แตกต่างกัน

กูเคยเกลียดคนๆหนึ่งมากจนกูกลับทุกข์ใจและรังเกียจตัวเองที่ไปเกลียดเขาเพราะเขาไม่ได้ทำอะไรกูเลยแค่ขัดหูขัดตากูเฉยๆ สุดท้ายกูได้ข้อสรุปว่ากูไม่ควรพยายามหาเหตุผลให้อารมณ์ สิ่งที่กูทำได้คือรู้ตัวว่ากูเกลียดเขาและหยุดตัวเองไม่ให้ไปทำแย่ๆกับเขาเพื่อความสะใจ
กูรู้ว่ามันยาก เป็นกำลังใจให้มึงเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้น ทุกวันนี้กูก็พยายามอยู่

เป้าหมายในการเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้นของกู
1.พูดให้น้อยลง เงียบให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่พูดเรื่องไม่จำเป็น
2. เลิกโลกสวย ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น คอยระวังตัวเองอยู่เสมอไม่ให้ตกเป็นเหยื่อคนเลว
3. แคร์ความคิดคนอื่นให้น้อยลง
การดัดสันดานตัวเองตอนแก่เป็นเรื่องยาก แต่ก็จะพยายาม

ตอนนี่กูเบื่อทุกอย่างรอบตัววะ ซึ่งก็ไม่มั่นใจเป็นว่าเป็นเพราะอะไร ไปข้างนอกก็ไม่รู้จะทำอะไร ทำอะไรเบื่อหมด
แต่พอกูอยู่กับเพื่อนกูรู้สึกว่ามันโอเค ไม่เบื่อ แต่กูก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเพื่อนดี

นอกจากหาเงินแล้วไม่มี Motivation ด้านอื่นเช่นหาเพื่อนหาแฟนเลยแปลกไหม

Part 3 : เมื่ออายุหลักสี่ เป็นเพียงตัวเลข อ้วนได้ ย้วยได้ ก็ผอมลง เฟิร์ม หุ่นดีขึ้นได้ (ฉลองครบรอบ 2 ปี) มาดูหุ่นใหม่กัน
http://pantip.com/topic/33887140

เพื่อนโม่งตอนนี้กำลังเลิกคอสว่ะ กูเพิ่งจลม.6ไงประเด็น กูคอส4ปีละ กูเจออะไรเหี้ยๆในสังคมคอสมาเยอะะะ แล้วรู้สึกกูพอดีกว่า 6เดือนที่หยุดจนกว่ามหาลัยจะเปิดกูจะเอาเวลาไปทำสิ่งที่ไม่เคยทำอ่ะ พวกมึงว่าไง

>>100 ดีนะ ขอให้เป็นสิ่งที่ชอบ ไม่ทำให้ตัวเองและคนอื่นเดือดร้อน

>>100 สนับสนุนนะ ลองหาอะไรที่เพิ่มสกิลก็ดี มันช่วยเรื่องโปรไฟล์ด้วย

>>100 อยากเล่าให้ฟังเฉย ๆ หรืออยากขอคำแนะนำว่าควรทำอะไรดี ?

>>100 ลองไปเวิร์คช็อปเขียน calligraphyมะ

>>101>>102 ขอบคุณมากเว้ยพวกนะ

>>103 แนะนำได้เลยพวก กูตกไปจริงๆจะบอกว่ามีอะไรให้ลองทำไหมมันตกกูลืมๆ

>>104 มันคืออะไรหรอว่ะ การฝึกเขียนข้อความป่ะ

>>105 ประมาณนั้นอะ เนี่ยๆ https://youtu.be/oPDmfjsaGdA ลองเสิร์ชดูเพจtyper

>>105 เรียนภาษาอังกฤษกับ อ.สงวน แบบวิดิโอ เรียนไม่อั้น
ไปนั่งแช่ทั้งวันเก่งแน่

>>100 ถ้าทำงานพิเศษได้ก็ทำเลย ได้อะไรเยอะ ได้เงินด้วย ถ้าไม่สะดวกก็ฝึกภาษา ฝึกสกิลต่างๆ กูพลาดมาละ คราวก่อนกูปล่อยให้ว่างทั้งหกเดือน ไปเที่ยวแค่บ้างนิดหน่อย เสียดายมาก ;-;

>>106 เหยดน่าสนๆ จะลองดูนะ

>>107 >>108 เครพวก มหาลัยเราจะมีการสอบภาษาตอนเดือนมิถุอ่ะ ถ้าไม่ผ่านต้อไปเรียนเพิ่ม1เดือน ไม่อยากไปอย่างแรงฮ่าๆ

มาคุยเรื่อง Comfort Zone กันไหมครับ
Comfort Zone คือพื้นที่ปลอดภัยที่คุณรู้สึกสบาย อบอุ่น เป็นความเคยชิน

การออกนอก Comfort Zone คือการทำให้รู้สึกประหม่า เช่นไปโรงเรียนอนุบาลครั้งแรก สารภาพรักครั้งแรก พูดหน้าสาธารชนครั้งแรก
เมื่อทำจนชินแล้วก็จะทำให้ Comfort Zone เราขยายขึ้น

สิ่งที่จะทำให้ชีวิตเราก้าวหน้าได้อย่างนึงคือการออกจาก Comfort Zone

มีใครที่แบบซึมๆเศร้าๆ แลดูมูดดี้ทางจิต พอเปลี่ยนตัวเองแล้วชีวิตดีบริ๊งบรั๊งขึ้นไรงี้มะ
ขอตัวอย่าง

น้องกุกะกุเป็นขั้วตรงข้ามกัน กุอยากจะทำอะไรได้แบบน้องบ้าง
อยากจะไม่เชื่อฟัง อยากเป็นตัวของตัวเอง แต่ทำไมถึงทำไม่ได้สักที อยากมีความกล้าที่จะทำในเรื่องที่ตัวเองอยากทำ
ความเป็นผู้ใหญ่เกินวัย มันทำให้เรามีภาระจนมาบังหนทางเราหรือว่านั่นเป็นข้ออ้างที่จะไม่ออกจาก จุดที่เราสบายอยู่แล้ว?
จะแยกออกได้ยังไง? หรือเป็นที่เราคิดไปเองคนเดียว
ตอนที่กุเข้ามหาลัย แม่ตกงานพ่อเสียไปนานแล้วที่บ้านการเงินไม่ค่อยดีกุพยามไม่เรียนพิเศษ โฟกัสที่จะเข้าที่ที่ประหยัดที่สุดและดีในสายตาผู้ใหญ่
ล้มเลิกที่จะเรียนศิลปะ เพราะคิดว่าคงไม่สามารถหาเงินได้จากสายงานนี้ ไปเรียนสายภาษาแทน
ตอนนี้น้องกุเข้ามหาลัย ไม่เคยช่วยดูแลบ้าน ที่บ้านฐานะกลับมาคงตัว แม่สนับสนุนให้น้องเรียนตามใจ เรียนศิลปะ ทั้งๆที่ความสามารถถ้าเทียบกันแล้วน้องไม่เก่งเท่าเราเลย คิดไปก็แอบน้อยใจที่ตอนนั้นเราไม่ทำอย่างนั้น ไม่โทษฐานะครอบครัวแต่อยากจะโทษความกล้าของตัวเอง
แต่่ก็หวังว่าในอนาคตจะมีความกล้ามากขึ้นกว่านี้ สายศิลปะไม่จำเป็นต้องเรียนก็ได้ หวังว่าจะมีความกล้า ที่จะทลายความขี้เกียจ
ออกจากกรอบมาทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ตอนนี้ไม่มีภาระทางบ้านเหมือนตอนม.6แล้ว
>>110 อ่านแล้วยิ่งจี๊ดตัวเอง รู้ทั้งรู้แต่ทำไม่ได้ ความประหม่านี่เป็นจุดด๋อยมาตลอดเลย ทั้งๆที่กุทำได้ แต่ก็ถอยกลับเข้าไปเพราะ กลัวหลายๆอย่าง

>>112 พยายามเข้านายมันไม่ทีอะไร

พวกมึง
กุเกลียดตัวเองว่ะ
กุเป็นคนไม่รับผิดชอบ แบบรู้ด้วยว่าสิ่งที่กุทำมันผิดแล้วก็สร้างปัญหาเยอะแยะ แต่กุก็ไม่ทำ ผัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ
คือกุไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับใครได้เลย รับปากแล้วก็ไม่ทำด้วย

กุไม่อยากเป็นแบบนี้อะ สิ่งที่กุเป็นมันทำให้กุเครียด ผิดหวังกับตัวเองแล้วก็อยากฆ่าตัวตายมาก รู้สึกไร้ค่า
กุหนีความจริง กุไม่แก้ปัญหา

กูไม่อยากเป็นแบบนี้อะ กุควรทำไงดีวะ มีใครเข้าใจสิ่งที่กูเป็นบ้าง

>>114 กูเคยเสี่ยงเป็นฮิคกี้มาก่อนว่ะ กูตื่นสายมากๆจะทำอะไรแต่ละอย่างก็เชื้องช้าทำซังกะตายความสุขของกูคือการได้เล่นเกมส์บ้างเท่านั้น.

แต่กูพยายามตื่นเช้าทุกวันมาช่วยงานบ้านตอนยุ่งๆแล้วกูก็พัก ถึงเย็นก็ทำงานอีกรอบ หกโมงเย็นไปวิ่งชั่วโมงนึง สี่ทุ่มขึ้นบ้านเล่นเกมส์ถึงเที่ยงคืน
เดี๋ยวนี้พยายามทำตัวให้พูดไพเราะ, อดทน,ทำงานหนักเพื่อจะทำงานขายของให้บ้านต้องเข้ากับคนอื่นให้ได้เก็บเงินเยอะๆไม่เอาไปใช้สุรุ่ยสุร่าย จะได้มีเงินเก็บรักษาตัวเอง

ถ้าอยากเปลี่ยนนะอย่างแรกที่ควรทำคือตื่นเช้าช่วยงานบ้าน แล้วถ้าอ้วนก็ออกกำลังกายด้วย ตอนกูอ้วนกูเหงื่อยง่ายทำอะไรก็จะหน้ามืดแล้วทำให้ขี้เกียจทับถมๆ ด้วย

>>115 //กอดนะนาย ใจนายหล่อมาก

>>114 กูเข้าใจมึง เพราะกูก็โคตรขี้เกียจ
มันยากสุดตอนเริ่มโว้ย ถ้าเริ่มได้แล้วมึงจะทำได้เองแหละ แต่ตอนจะเริ่มทำนี่โคตรอิดออด ไม่อยากทำ ผัดวันไปก่อน ถ้ามึงมุ่งมั่น อย่างแรกลากตัวเองให้ไปออกกำลังกายก่อนเลย ถ้ามึงบังคับให้ตัวเองออกกำลังกายได้ มึงจะทำอย่างอื่นได้หมด การออกกำลังกายมันจะทำให้เราขยันอยากทำโน่นทำนี่ ไม่อยากอยู่เฉย แต่ถ้าเรายิ่งอยู่เฉย เราก็จะยิ่งขี้เกียจ ยิ่งไม่อยากทำอะไร

>>114 อยากได้คำแนะนำไหมนาย หรืออยากได้คนรับฟังและเข้าใจ
พร้อมที่จะเป็นคนดีขึ้นหรือเปล่า

>>118 อยากได้คำแนะนำ
อยากดีขึ้น ไม่อยากเป็นแบบนี้

>>119 เท่าที่เราเคยศึกษามานะ นายเรื่มจากสื่งเล็ก ที่สุดก่อน แล้วมันจะค่อย ๆ พัฒนานิสัยด้านดีไปเรื่อย ๆ
และให้ทำทีละนิสัย เช่น

- ทำความสะอาดห้องตัวเอง
- เลิกการสัญญาทั้งหมด ไม่ต้องรับปากใครเพื่มมากเกินไป ทำทีละอย่าง
- ตื่นเช้าขึ้น
- ออกกำลังกาย
- ค่อย ๆ สร้างความภาคภูมิใจในตัวเอง แก้ปัญหาทีละอย่าง

>>114 กูเคยเป็นอยู่ช่วงนึงตอนเฟลมากๆ มรสุมชีวิตรุมจนกูเละเทะ ไม่สนใจสุขภาพ นอนเช้าตื่นบ่าย ไม่ยอมส่งงาน ทั้งๆที่ปกติกูเป็นคนส่งงานทันตลอด แม้จะขี้เกียจแต่กูจะมีแรงฮึดมาทำก่อนหมดเวลาได้เสมอ(กูเชื่อว่ามึงมีโมเม้นนี้ ก่อนเป็นแบบที่มึงว่า)
เลยอยากแนะนำวิธีกู ไม่รู้จะช่วยได้รึเปล่า คือกูหักดิบเลยนะ ไม่ค่อยเป็นค่อยไป มันช้าไม่ทันใจ
มึงรู้จักกฎ 2นาทีไหม คือ อะไรที่แวบเข้ามาในหัว แล้วสามารถทำเสร็จใน 2 นาที มึงทำเลย ทำตอนนั้นเลย
แต่ของกูเพิ่มเป็น 5 นาทีนะ เพราะถ้า 2 นาที กูจะไม่ได้ทำอะไรเลยยกเว้นกินขนมกับเล่นเกม ซึ่งไม่เป็นประโยชน์
แล้วทีนี้พอเรื่องทำงาน กูก็จะคิดว่า ทำแค่ 5 นาทีก่อนก็ได้ หลัง 5 นาที ถ้ากูไม่อยากทำต่อกูก็ไม่ทำ เชื่อเถอะว่าถ้าทำไปแล้วระยะนึง มึงจะมีความคิดว่า "ไหนๆก็เริ่มทำแล้ว ทำให้เสร็จไปเลยดีกว่า" ซึ่งมันดีมาก

สิ่งสำคัญคือหาเพื่อนที่คอยช่วยเตือนมึงเสมอ(เอาให้เขาตรวจสอบมึงได้ด้วยว่ามึงทำสำเร็จจริง ไม่งั้นมึงจะแค่โกหกเพื่อนมากขึ้นเรื่อยๆว่าเสร็จ แต่จริงๆยังไม่ทำ อันนี้กูก็เคยเป็น ไม่ได้ว่ามึงนะแต่มันเสี่ยงที่จะเป็นแบบนั้น)

>>121 กุสนใจว่ะ ขยายความเพิ่มอีกนิดได้มั้ย เกิดสิ่งที่ต้องทำมึงรู้ว่าต้องเกินห้านาทีล่ะ

https://www.youtube.com/watch?v=dhuabY4DmEo

HOW TO BUILD SELF ESTEEM - THE SIX PILLARS OF SELF-ESTEEM BY NATHANIEL BRANDEN ANIMATED BOOK REVIEW

>>122 ดีใจที่มึงสนใจนะ
คนอื่นกูไม่รู้ว่าใช้วิธีนี้ยังไงนะ แต่ของกูจะคิดเสมอว่า ถ้ามีงานอะไรเข้ามาในหัว กูจะทำเลยตอนนั้น ภายใน 5 นาที ส่วนใหญ่จะเสร็จ แต่ถ้าไม่เสร็จก็จะมีความคิดอยู๋ในหัวตอนถึง 5 นาทีว่า 1.กูอยากหยุดแล้วไปทำวันอื่น 2.กูอยากทำต่อให้เสร็จ
ซึ่งแรกๆที่เริ่มฝืนตัวเองเนี่ย ความคิดที่จะทำ 2 จะไม่มีเลยนะ คือกูก็จะหงุดหงิดกับตัวเองที่ทำอะไรค้างๆคาๆ ทั้งๆที่กูจะทำให้เสร็จมันก็เสร็จได้
สุดท้ายก็จะเริ่มคิด 2 มากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ก็ยังใช้วิธีนี้อยู่ คือถึงจะขี้เกียจขนาดไหน ลองเปลี่ยนสภาพตัวเองมาจมอยู๋กับงานนี้สัก 5 นาทีก่อน แล้วเดี๋ยวใจตัวเองจะบอกเองว่าควรทำต่อหรือไม่ทำ ก็เชื่อใจตัวเองไป แม้มันจะบอกว่าไม่ต้องทำ มึงก็ต้องเชื่อตัวเองไปก่อน หลังๆจากที่เอาเหตุผลด้านขี้เกียจเป็นหลัก ตัวเราจะเริ่มมีเหตุผลและ"ความรู้สึก"ที่อยากจะขยันขึ้นเอง บอกไม่ถูกว่ะ ต้องลอง มันดีจริงๆมึง
ออกกำลังกายกูก็ใช้หลัก 5 นาทีเหมือนกันนะ หลังๆนี่กูไม่สนเวลาแล้วอะ ออกทุกวัน เกิน 20 นาทีตลอด เพลิน 5555

>>122 กูอาจตอบคำถามไม่ชัดเท่าไหร่โทษที 55 คืออยากบอกว่า ถ้ามีใจนึกถึงงานนั้นแล้วก็ทำเถอะ(แสดงว่ารับรู้แล้วว่านั่นคือหน้าที่ความรับผิดชอบ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี)
ส่วนจะเสร็จไม่เสร็จให้ตัวเองในอนาคตเป็นคนตัดสิน อย่าตัดสินแทนตัวเองในอนาคต ไม่งั้นอาการ "เดี๋ยวค่อยทำ" มันจะมา แล้วมึงก็จะขี้เกียจต่อไป

>>124 กุทดลองเทคนิค 5 นาทีของมึงแล้วนะ
ไปได้สวย กุผลิตงานได้เยอะขึ้นมาก (แต่ห้ามมีอะไรมาขัดจังหวะกุนะ เช่นเข้า Social Media)

แต่ไม่รู้จะเป็นได้นานแค่ไหนเหมือนกันว่ะ กุเป็นพวก active ช่วงแรกๆ แล้วจะไปแผ่วปลาย
เหมือนเห่อของใหม่แล้วก็เบื่อ

แต่กุจะพยายามนะ ถ้ามีเทคนิคเพิ่มเติมกุอยากให้มึงแชร์อีกนะโม่ง ขอบคุณมากเลยนาย

ได้ยินเรื่องกฏ 40% มาครับ

http://thehustle.co/40-percent-rule-navy-seal-secret-mental-toughness

>>126 ดีใจที่ข้อมูลของกูเป็นประโยชน์นะ ยังไงก็อย่าแผ่วปลายล่ะมึง มันอาจจะมีช่วงนึงที่มึงเริ่มชิน แล้วคิดกับตัวเองว่าอีกแป๊บค่อยทำ นั่นน่ะห้ามเด็ดขาดเลยนะเว้ย
พยายามนึกให้ตลอดว่า จะทำไม่ทำ ให้ตัวเองในอนาคตเป็นตัวตัดสิน

ไม่รู้เข้ากระทู้นี้ไหมไม่รู้จะไปปรึกษาห้องใน
เชิงถามๆมากกว่า
คือเวลากูท่องเฟสบุ๊๕คือกูเป็นสายนักวาดพอเข้าใจนะ กูก็เข้ากลุ่มไปดูพวกเด็กมันวาดการตูนกันไง ดูเพลินๆ
แต่สิ่งที่กูเจอคือมันจะมีพวกที่ชอบวาดเลือดถือมีดเปรอะเลือดอยู่ตลอดเลยว่ะ ซึ่งกูว่าแม่งไม่ค่อยจะปกติซักเท่าไหร่แต่มันเยอะจนไม่มีใครทักเลยว่ะ
คือกูชักสงสัยว่ามันเกี่ยวกับการเลี้ยงดูหรือสภาพสังคมที่โรงเรียนของเด็กรึเปล่าวะ ในที่นี้หมายถึงพวกไปเกิน 13 ปีอะ คือพวกมึงก็ต้องเข้าใจว่ากูก็เจอ
พวกนี้มานานก็พอจะเข้าใจว่าส่วนึงของเด็กๆที่มาวาดเนี่ยมันเป็นพวก loser ไม่ก็พวกเก็บกด แค่บางส่วนนะย้ำ หรือหนีปัญหามาสู่โลกจินตนาการที่ะวกเขารู้สึกว่ามันเป็น comfort zone อะ นั่นทำให้กูยิ่งคิดเลยว่าพวกที่ชอบวาดเลือดๆนี่แม่งอาจจะมีปัญหาครอบครัวซักอย่างแน่ๆเลยหว่ะเคยถามบางคนบอกว่าวาดแล้วสบายใจได้รู้สึกระบายพอได้ยินอย่างงี้เลยได้อีกประเด็นว่า ถ้ามันเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ ควรให้พวกเขาระบายทางนี้ไหม หรือควรหาวิธีบำบัดอื่นๆเช่นตัวครอบครัวซึ่งเป็นพื้นฐานดีวะ กูแค่อยากคุยเฉยๆว่ะ กูคงไปแก้อะไรไม่ได้ สงสัยประมาณนั้น

>>129 ไม่ต้องสนใจ แม่งก็แค่พวกจูนิเบียวที่อ่านหรือดูการ์ตูนบ่อยแล้วเห็นพวกโหดๆดูเท่ดี
แบบกูร็อคสมัยไอเบย์ไอออยแคสเกมแม่งดังๆน่ะแหละ ไม่มีพิษภัยแค่มันคิดว่าเท่แต่กูมองว่าปัญญาอ่อน
แต่พวกเบียวๆสายนักวาดจะเป็นกูโหดนะ กูเลือด พวกนี้ชอบพิมพ์ลงท้ายแบบ หึหึ
คล้ายๆสายดนตรีที่ทำเป็นเบียวร็อค เบียวคลาสสิค สร้างจุดยืนโดยการทำเป้นมีรสนิยมแบบงี่เง่าๆ

สบายใจคือมันชอบให้มาชมมาวี๊ดว้าย โหดแท้ เทพๆ สุดยอด น่ากลัว โหดๆอีกแล้ว อะไรเทือกๆนี้น่ะมึง

*เบียว ในความหมายกูคือ พวกที่คิดว่ามันเท่หรือสร้างจุดยืนของตัวเอง

วิธีแก้คือพอโตแล้วแม่งจะรู้ตัวเองด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่อย่างซวยคือเบียวต่อจนโตเยียวยาไม่ได้
มึงไม่ต้องห่วงเด็กไทยที่เก็บกดทำเหี้ยไรโหดๆหรอก ไอพวกนี้ขี้กลัว ฉลาดน้อย ตรรกะเพี้ยนๆ รอสัก 15-20 จะดีขึ้น
ถ้าไม่ดีขึ้นคือโตไปหนักแผ่นดิน แบบพวกนักวาดอายุเยอะๆนิสัยงี่เง่าๆกลัวๆกล้าๆขี้ขลาดขี้โม้
แบบนักเลงตัวประกอบการ์ตูนญี่ปุ่นที่ชอบอยู่กันเป็นฝูงๆ

เพื่อนกูยี่สิบหน่อยๆเคยอยู่สายนักวาดแล้วยังเบียวอยู่เลย ดูครอบครัวมันก็ดีนะ ตามใจมันจะตาย
ยิ่งช่วงเดือนสองเดือนให้หลังดูเพ้อๆไงไม่รู้ กูมองดูแล้วขำดีเว้ย แต่เห็นมีเพื่อนคนอื่นไปอวยอยู่ตลอด คงเป็นอย่างงี้ไปอีกนาน

กูก็อยู่สายนี้เหมือนกันเจอเบี้ยวๆก็เยอะ ทำอะไรไม่ได้หรอกปล่อยมันไปโตๆขึ้นมันก็ไปเกาะกระแสอื่นที่มันคิดว่าเท่กว่าไรงี้
ปล่อยๆไปเดี๋ยวมันก็โตตามสังคมที่มันอยู่แหละ เหมือนเด็กหลงอะไรชั่ววูบ แต่บางคนโตไปไม่หายอันนี้ก็รายบุคคลแล้ว

มึงทำยังไงถึงจะมองโลกในแง่ดีวะ
ตอนนี้กูรู้สึกว่าตัวกูขวางโลกมากๆ
แต่ก่อนกูเป็นคนเข้าหาเพื่อนง่ายกูเป็นคนตลกเพื่อนติด
แต่พอเข้ามหาลัยปุ๊บกูมองโลกแย่มาก
กูคิดว่าจะพยายามไม่สนิทกับเพื่อนมาก
กูคิดว่าพวกมันจะเป็นเพื่อนหาผลประโยชน์
ไม่ใช่แค่เรื่องเพื่อนนะ เรื่องมองคนก็ด้วย
เดี๋ยวนี้กูมองคนอื่นแย่ไปหมด แบบพวกขอทานไรงี้แต่ก่อนกูก็ให้ตัง เดี๋ยวนี้กูไม่ให้เลย กูคิดว่าทำไมคนพวกนี้ไม่ทำงานแต่มานั่งขอเงินคนอื่น
พวกพระก็ด้วย หนีลูกหนีเมียหนีหนี้มาบวชทำไมคนถึงบูชา
ตัวกูตอนนี้ไม่ศรัทธาแม้กระทั่งศาสนา
กูตีค่าทุกคนเป็นรากหญ้าหมด
กูกลัวมากตอนนี้กลัวว่ากูจะกลายเป็นคนที่มองโลกไม่ดีไปหมด จนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว
ล่าสุดกูถึงกับหลุดพูดที่กูคิดแย่ๆออกไปให้คนฟัง พอรู้ตัวกูก็ทำตลกกลบเกลื่อน
กูพยายามมองในแง่ดีแล้วแต่กูรู้ว่าในใจกูอคติ
กูจะทำยังไงดี

>>133 มองโลกตามความเป็นจริงไหม ไม่มีอะไรที่แย่ไปทั้งหมดหรือดีไปทั้งหมดหรอก
หลายครั้งหลายคราวสิ่งต่าง ๆ ก็เป็นแค่ความเข้าใจผิด

>>133 ไม่รู้ดิ
ลองเขียนเรื่องที่มึงรู้สึกขอบคุณวันละสามข้อไหม
อะไรก็ได้ เพื่อนเปิดประตูให้ มีคนเอาขนมมาให้กิน แม่ค้าแถมของให้เรา มีคนจำวันเกิดเราได้ ฯลฯ

>>133 กูก็เป็นคล้ายๆมึงนะ สาเหตุกูว่าเพราะอยู่กับโลกส่วนตัวมากเกินไป ไม่เปิดรับสิ่งใหม่ๆเนื่องจากมองแง่ลบไว้ก่อน
หากเป็นไปนานๆเข้าจิตใจมันจะเริ่มด้านชา จะว่ากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ถูกในสายตาคนทั่วไป แต่ก็ไม่ถูกในหลักความเป็นจริง
อย่างกูเมื่อก่อนเป็นคนเข้ากับคนง่าย คุยกับคนง่าย ชอบเล่นมุขติดตลกตลอด แต่พอเจอสังคมแย่ๆเหตุการณ์แย่ๆบ่อยๆ
นิสัยก็เริ่มเปลี่ยนแบบมึงนี่ล่ะ นั่งคิดว่าเราเกิดมาทำไม เรามาจากไหน กำลังจะไปไหนต่อ พอกูรู้ว่ากำลังจะไปไหนต่อ
ก็มองเห็นสิ่งกีดขวางซึ่งก็คือคนที่เข้ามาในชีวิต กูคิดว่าในเมื่อมันมีทั้งคนดีและไม่ดี จะเสี่ยงรับคนไม่ดีเข้ามาทำไม
ในเมื่อชีวิตเป็น 0 ก็ไม่เสียหายอะไร ดีกว่า -1 -10 แล้วถ้ามึงเริ่มมองโลกให้เป็นเหตุเป็นผลมากขึ้น จะยิ่งมองแง่ลบยิ่งกว่านี้อีก
กูไปถึงขั้นคิดว่าชีวิตคนที่อยู่ในกรอบสังคมมันเป็นพวกไร้ค่า กรอบที่ว่าก็คือ ทำงาน หาเงิน มีครอบครัว อยู่ไปวันๆ
คิดไปว่าชีวิตแบบนั้นมีความหมายอะไร ศาสนาไม่ช่วยอะไรเพราะเหมือนกับเป็นการหลอกตัวเองไปวันๆว่าในวันพรุ่งนี้มีชาติหน้าอยู่
มีโอกาสให้เสมอ ทั้งที่จริงๆมันผ่านมาแล้วก็ผ่านไปตลอดกาล เวลามีจำกัดกูควรจะทำอะไรไม่ให้เสียเวลาไปดี ชีวิตกูไร้ค่าแบบนี้ตายไปดีมั้ยนะ

แต่กูก็พบทางออกจากอาการมองโลกติดลบสุดๆนะ คือพอถึงโมเม้นที่ว่าอยากฆ่าตัวตายแล้ว มันจะรุ้สึกโดดเดี่ยวมากๆ
ลังเลเหมือนกำลังจะทิ้งโอกาสอะไรไป กว่าจะคิดได้ก็เกือบตายจริงๆน้องกูมาช่วยไว้ทัน แรกๆก็คิดว่ามาช่วยทำไม
มีเผลอคิดไปว่าจะเอาน้องไปกับกูด้วยจะได้ไม่ต้องลำบากใจกับอะไรอีก จนสุดท้ายก็เข้าใจว่าถ้ามึงคิดอะไรที่ติดลบมากๆ
มึงควรหาคนที่ไว้ใจ แล้วก็เข้าใจมึง รักมึงคุยด้วยกูอธิบายความรุ้สึกตรงนี้ไม่ออก แต่เวลาที่ไม่เหลือใครแล้วยังมีครอบครัวอยู่มันรู้สึกดี
รู้สึกอยากมีชีวิตต่อ ความหมายของมันก็ไม่ต้องไปหาแล้ว ช่างมันแล้วมีความสุขไปกับคนที่เรารักดีที่สุดนั่นล่ะที่กูเข้าใจจนหลุดพ้นความติดลบมาได้

NoFap มันดีจริงป่ะวะ

>>137 ขึ้นอยู่กับว่ามึงอยากได้ปัจจัยอะไร

ถ้าอยากยึดอายุก็ใช่นะเพราะพวกบำอพ็ญเพียรส่วนใหญ่ก็อายุยืน

>>138 จริงเหรอวะ ยังไม่มีงานวิจัยอะไรรองรับว่าเกี่ยวข้องกันเลย
พวกบำเพ็ญเพียรกูเห็นตายห่าไวๆก็เยอะแยะ

>>138 มั่วชิบหาย
บำเพ็ญเพียรแล้วอายุยืน มีหลักฐานอะไรมาอ้างอิงมั้ย ขอเป็นพวกPubmedนะไม่เอามาจากGoogle

>>137 ชักว่าวเป็นกลไกทางธรรมชาติไม่มีผลเสีย ยกเว้นแต่จะหมกมุ่นมากเกินไปชักว่าววันละ4-5ครั้ง แต่ผู้หญิงสวยๆตามห้างก็หลบมาว่าวในห้องน้ำอะไรแบบนี้

>>140 กูเข้าห้องน้ำห้างแล้วที่กดชักโครกมันเหนียวๆคาวๆ.....ฝีมือมึงใช่ไม๊สารภาพมา!

ชักว่าวมันเหมือนเป็นการรีวอร์ดตัวเองโดยไม่ต้องลงทุนอะไรเลยน่ะ ถึงได้มีพวกลูซเซอร์ที่วันๆไม่ทำห่าอะไรเป็นนีทเก็บตัวชักว่าวอะไรเงี้ย จุดประสงค์ของโนแฟปก็เลยจะควบคุมตรงนี้และเวิร์คฮาร์ดเพื่อจะได้รางวัลที่แท้จริงเช่นการทำงาน ตั้งใจเรียน ทำตัวเองให้มีสเน่ห์ ออกไปหาเย็ดหญิงจริงๆ

>>142 +100

>>142 สัดกุเกลียดมึงแต่ +100 ว่ะ

>>142 เป็นอะไรที่กูคาดไม่ถึงมาก่อน... คอมเม้นต์นี่ควรจะปักหมุดเอาไว้นะ

แล้วถ้า no fab เมื่อไหร่ถึงจะ fab ได้

>>146 ฝันเปียกทีก็หาเวลาเอาออกเองบ้างจะได้ไม่ล้น

กูอ่านแล้วเครียดว่ะ มีใครเป็นแบบกูบ้าง

>>148 อ่านมู้นี้เหรอ

>>149 ปัญหาคนในมู้นี้แม่มพากูเครียด เพราะกูก็เป็น แถมมันทำให้กูรู้ว่าโลกนี้แม่งเหี้ยแค่ไหน

อ้อ กูลืมกูเครียดตรงพวกมึงเถียงเรื่องบำเพ็ญเพียรห่าไรนี่แหล่ะ

>>151 เครียดมากก็ไปชักว่าวซะนะ

>>148 ไปอ่านมู้เรื่องดีๆของชาวโม่ง ช่วยได้นะ ขุดหน่อยก็ดี กูจะได้อ่านซ้ำๆอีก

ระหว่างการสร้างเอกลักษณ์ของตัวเอง หรือ ไหลไปตามกระแสนิยม อันไหนดีกว่ากันวะเพื่อนโม่ง?

>>154 ขึ้นอยู่กับความชอบนะ
แต่ส่วนมาพออายุมากก็ไหลตามกระแสหมดไฟ
กุยังพอมีไฟก็อยากทำให้มันสุดๆๆไปเลย ชาตินี้ไม่มีชาติหน้า ถ้าคนจดจำก็จะมีชีวิตอยู่ในความทรงจำตลอดไปไง กุคิดแบบนี้อะ
คนเหมือนๆกันมันไม่สนุกเลย
เมื่ิอก่อนกุขี้อาย แต่พอนึกว่าจะขาดโอกาสทำในสิ่งที่อยากทำ กุก็ตัดสินใจจะออกจากกระแส ถึงตอนนี้จะพ้นมาไม่มากเข้าๆออกๆกระแส แต่ก็พยายามจะหลุดกรอบเดิมๆให้ได้น่ะ มาพยายามกันเถอะ

>>154 สำหรับกูนะดีที่สุดคือการเป็นตัวของตัวเอง การเป็นตัวของตัวเองของมึงไม่จำกัดว่าต้องเป็นแบบโน้นแบบนี้อินดี้หรือตามกระแส แค่ทำในสิ่งที่มึงอยากจะทำ ไม่ใช่แบบเพื่อนมึงมีเทรนด์สูบกัญชาแล้วมึงไม่อยากสูบมึงอยากสูบยาบ้ามึงก็เสพย้าบ้าหรือกินนเำท่อมไรที่มึงอยาก

ไม่สนิทกับเพื่อนในห้องวะ อโลนสัส

>>157 หาอะไรทำดิ พวกกิจกรรมหรือชมรมและว่างๆเวลาทำอะไรเป็นกลุ่มก็ทนเนียนไป

มึง กูรู้สึกขี้แพ้ว่ะ
คือกูเป็นคนทำงานนะ ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยปีแรก แล้วพอทำงานเป็นกลุ่ม(เรียนรวมหลายภาค) กุไม่สนิทกับใครเลยจนงานเสร็จพอเขียนชื่อ แม่งมีคนถามกุว่าอ้าว อยุ่กลุ่มเดียวกันด้วยเหรอ กุเงิบเลยว่ะ แบบมึงจำกุไม่ได้เหรอ กุต้องปฏิบัติอย่างไรดีว่ะเนี่ย เป็นหลายครั้งละ เวลาออกความคิดเห็น แบ่งหน้าที่กุก็มีหน้าที่นะเว่ย กลุ่ม10-12คนอ่ะ
รู้สึกแย่ว่ะ

>>159 อย่าให้คนไม่กี่คนมาทำให้มึงรู้สึกแย่เว้ย ถ้ามึงทำงานแล้วมันต้องมีคนจำมึงได้แน่นอน ส่วนใหญ่พวกที่จำไม่ได้แม่งจะเป็นพวกที่ไม่ค่อยเห็นหัวชาวบ้าน assholeย่อมๆ

กูแม่งอยู่กับคนอื่นแล้วไม่รู้จะเปิดบทสนทนายังไงวะ เวลาอยู่กับคนไม่สนิทแล้วเหมือนไปแผ่ออร่าให้เค้าไม่กล้าเข้ามาคุ่ยด้วยเลย

>>161 เป็นเหมือนกันว่ะ ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรของตัวเองให้เล่าซักเท่าไหร่
ถ้าไปถามนู่นนี่จากอีกฝ่าย ก็ดูเหมือนจุ้นจ้านยังไงไม่รู้

>>162 กูนี่แหละคนขี้จุ้น 55555555555 แบบชวนชาวบ้านคุยสัพเพเหระไปเรื่อย กูกลัวความเงียบอะ

>>163 กู 162 เองนะ มึงสอนกูหน่อยว่ามึงชวนคนอื่นคุยเรื่องประมาณไหนบ้าง
ยกตัวอย่างหัวข้อ หรือประโยคก็ได้ แล้วต้องพูดยังไงให้เค้าไม่รำคาญอะ

>>164 ลองหาในมู้คุยเรื่องเพื่อน มีเยอะมาก
ตัวอย่าง >>>/lifestyle/2189/3-11

ถามไรหน่อยดิ

คือกูรู้สึกว่าร่างกายกูอ่อนเเอว่ะ คือยังไงดี กูรู้สึกว่าตอนกูอยู่ปี1 กูเเข็งเเรงขยันบลาๆ
เเต่พอมาปี2-3 กูรู้สึกกูขี้เกียจขึ้นตื่นเช้าก็เพลีย นอนดึกตื่นสายก็เพลียมันเกี่ยวอะไรกับฮอร์โมนร่างกายไหม(เเบบเเก่เเล้วไรงี้)
เเล้วกูก็ช่วยตัวเองบ่อย (ถือว่าบ่อยไหม ประมาณวันเว้นวันกลางคืน1น้ำ)
ตอนนี้อายุก็21ละ หรือว่ามันไม่ฟิตเหมือนเเต่ก่อน ขี้เกียจสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ เเต่ก่อนเป็นคนวิ่งทุกวันๆ หลังๆงานเริ่มเยอะเหนื่อยก็กลายเป็นออกกำลังกายน้อยๆลงๆๆๆ จนออกสัปดาห์ละครั้งเอง วิ่ง30นาทื
ชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ก็เล่นคอมเนี่ยเเหละ เขียนโปรเเกรมทำการบ้านส่งจารย์บลาๆ
เเบบนอน5ทุ่ม ตื่นตี5ครึ่ง พอมา9โมงนิดๆนี่เริ่มละเริ่มเพลีย พอเที่ยงเจอเเดดหน่อยคือเพลียมากอยากนอน

เเล้วพอเพลียทำให้กูรู้สึกขี้เกียจมาก ขี้เกียจไปทุกอย่าง หนังสือสอบก็ไม่อยากอ่านเพลียอยากนอนทั้งวันเลย

>>166 มึงนอนน้อยไปไอ้ห่าหลังยากนี้มึงจะต้องพักผ่อนให้มากขึ้นและเตรียมรับมือกับความเสื่อมของกล้ามเนื้อ,ร่างกายที่มันจะค่อยๆเสื่อมลงเพราะอายุผ่านช่วงที่พีคที่สุดแล้ว

ควรนอนก่อนสี่ทุ่มท่าจะตื่นตีห้าทุกวันนะกูรู้ว่าเสียดายเวลาเล่นเกมส์แต่พ้ามึงสดชื่นทั้งวันกลับมาอาจจะได้เล่นเกมส์แบบมีสมาธิ2ชม. ดีกว่าทรมานเล่นแบบเหนื่อยๆ4ชม.

กูอยากกลับไปเป็นคนเข้ากับคนอื่นง่ายๆเหมือนเดิมแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
ตอนแรกกูเป็นคนเข้ากับคนง่าย มีเพื่อนแทบทุกประเภท เกเร เนิร์ด ทั่วไป ไอดอลคบได้หมด
แต่เหมือนพอยิ่งสนิทกัน กูยิ่งมีอิทธิพลกับเพื่อนไม่รู้ใช้คำยังไงถึงจะถูก ประมาณว่ามีผลกระทบกับความสัมพันธ์
ตอนนั้นเพื่อนกู 2 คนมันแอบชอบกันอยู่ กูก็ทำตัวเป็นพ่อสื่อให้ แรกๆก็ไปได้ด้วยดี ทั้งสองคนได้คบกัน
แต่พอทั้งสองคนเลิกกัน กูกับเพื่อนกูไม่เคยพูดเรื่องนี้กันอีกเลย กูมีความรู้สึกประมาณว่ากูมีส่วนต้องรับผิดชอบกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น

แล้วก็มีอยู่อีกครั้งนึงเขาไม่เชิงว่าเป็นเพื่อนกูหรอก แต่ว่าเป็นคนที่กูชอบแบบนับถือ แล้วก็แคร์เขามาก
พอเขาเกิดปัญหาขึ้น กูก็อยากจะช่วยเขาถึงรู้ว่าตำแหน่งกูมันอยู่ใต้เขาไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมาก
แต่ก็แบบอยากช่วยพูดให้อะไรมันดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าเหมือนยิ่งช่วยพูด เขายิ่งดูแย่ลง
เขาก็ยิ้มๆให้กูแหละ แต่กูดูรุ้ว่ามันหมายความประมาณว่า เขาอยากแบบรับไว้ มันเป็นความรับผิดชอบของเขา
หลังจากตอนนั้นกูก็รู้สึกไม่ค่อยกล้าสู้หน้าเขาอีกเลย เหมือนว่าไปสร้างปัญหาให้เขาอึดอัดเพิ่มแทน

กูมีความรู้สึกว่ายิ่งสนิทกับผู้คนรอบตัว รู้จักผู้คนรอบตัวมากเท่าไหร่ ความรับผิดชอบต่อสิ่งที่กูจะพูด ทำ รึคิดยิ่งมากขึ้น
กูรู้สึกอึดอัดเวลาต้องแบกความรุ้สึกหนักๆแบบนั้นอีก หลังๆกูเลยเริ่มเก็บตัว แล้วก็กลายเป็นว่าไม่มีใคร
แต่ผลจากการที่ไม่มีใครนี่ล่ะ กูกลายเป็นคนไม่กล้าคุย ไม่กล้าพบ ผู้คนใหม่ๆ เหมือนว่าหมดความมั่นใจในตัวเอง
เอาจริงๆไม่มีใครนี่มันก็ดี เพราะไม่ต้องคอยมาคิดเรื่องคนอื่น แต่รู้สึกเหมือนกูกำลังวิ่งหนีอะไรอยู่ยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนเป็นพวกขี้แพ้
กูคิดว่าตัวเองเสียความเชื่อมั่นในผู้คนรอบตัวแล้วก็ตัวเองไปแล้ว ไปทำงานก็เหมือนเป็นหุ่นยนต์ตัวนึง
ไม่รู้ทำไมแต่กูอยากกลับเป็นตัวเองในสมัยก่อนจัง

>>169 กูก็เหมือนกัน ตะก่อนเคยร่าเริงเข้ากับคนง่ายแต่พอเจอฤทธิ์เพื่อนทรยศสมัยมหาลัยไป ความคิดกูเปลี่ยนเลยว่ะ หลังจากนั้นก็ไม่เกรียน ไม่เฟรนลี่อีกแล้ว อยากเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดีเหมือนเมื่อก่อนจัง

กูขอเล่าหน่อยนะ คือกูรู้สึกมีปมขัดแย้งในตัวเองว่ะ
กูเป็นผู้หญิงที่มีภายนอกปรกติและดูใสๆไท่รุ้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แต่จริงๆข้างในกูน่ะมีรสนิยมชอบอะไรใต้ดินค่อนข้างเยอะ เป็นรสนิยมส่วนตัวน่ะ คือกูชอบหนังโหด การ์ตูนโหด ลากยาวถึงเว็บใต้ดินที่ถ่ายคลิปโหดจากพวกใต้ดินเลยด้วยซ้ำ คือกูเคยใสจริงๆมาก่อนนะ แต่พอกูได้ดูหนังโหดครั้งแรกกูก็รู้สึกดีมากๆ แล้วก็เลยตามไปเรื่อยๆจนลงลึกไปถึงขนาดนั้น แต่ทั้งหมดยังเป็นความลับนะ ไม่มีใครรู้เลยว่ากูชอบอะไรแบบนี้ ในมหาลัยกูเป็นคนสดใสร่าเริง เวลามีฉากโหดๆในหนังที่ดูกับคนอื่นกูก็ตะทำเหมือนหวาดเสียวมาก กลัวเหลือเกิน แต่ที่ว่ามาทั้งหมดกูมั่นใจมากว่าภายนอกกูปรกติสุดๆ กูแยกแยะได้และไม่เคยคิดทำอะไรแปลกๆในโลกความจริงเลยนะ แต่ถึงอย่างนั้นกูก็แอบรู้สึกว่ากูแปลกอยู่ดี เหมือน​เป็นปมของกูเลยที่ชอบของแบบนี้ กูแปลกรึเปล่า มีแค่กูคนเดียวรึเปล่าที่ชอบอะไรแบบนี้ กูมีปัญหาทางจิตอะไรรึเปล่า กูห่วงยังไงไม่รู้กับการที่กูมีรสนิยมแบบนี้ กูควรเลิกเสพสื่อพวกนี้รึเปล่า แต่เวลากูดูกูรู้สึกดีและคลายเครียดจริงๆนะ มีคำแนะนำสำหรับคนแบบกูมั้ย กูอยากเป็นคนที่ใสกว่านี้ว่ะ หรือตราบใดที่กูยังมีชีวิตปรกติและแยกแยะได้กูก็ไม่ควรห่วงวะมึง

>>171 ไม่แปลก มึงชอบมึงก็ดูไป จะดูเท่าไหร่ก็ได้ ตรายเท่าที่ยังไม่ทำจริง ก็เรื่องของมึง

>>170 ยากว่ะ กูแนะนำได้แค่มึงต้องหากลุ่มคนที่ชอบอะไรเหมือนกับมึงแล้วใช้เวลา
>>171 มึงรู้สึกเครียดกับความขัดแย้งนี้ไหมล่ะ ถ้าไม่เครียดก็ถือว่ามึงปกติ ออกดีด้วยซ้ำที่แยกแยะได้
กูก็เคยดูโหดกุโระเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็เบื่อแล้วเลิก จำได้ว่าสมัย red room blue room บูมกูบ้ามาก แต่เสือกเจอแต่ของปลอม - -

>>173 กูคงไม่ถึงกับเครียดตลอดเวลาว่ะเพื่อนโม่ง แต่เวลาว่างๆนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกูก็วกเข้าเรื่องนี้บ่อยๆว่าเออ ถ้ากูเกิดมาแล้วชอบนิยายรักฟรุ้งฟริ้ง ซีรี่เกาหลีใสๆแบบสาวคนอื่นบ้าง กูอาจมีวิสัยทัศน์ที่ใสกว่านี้ ไม่ใช่แบบที่มองอะไรแล้วรู้ลึกกว่าคนอื่นเค้าแบบนี้(เช่นกูอ่านข่าวแล้วกูสามารถนึกไปไกลกว่าเนื้อข่าวได้ว่าเบื้องหลังมันต้องมีเรื่องร้ายกว่านั้นแน่ๆ อะไรแบบนั้น แต่ไม่ใช่การมโนสนองนี้ดนะ ออกแนวชอบคิดวิเคราะห์มองหาความจริงเบื้องหลังตามที่เจอมามากกว่าที่สาวใสวัยเดียวกันจะนึกออก)

>>174 มีงเป็นคนมีความคิดความอ่าน เป็นพวกมีความคิดเป็นผู้ใหญ่น่ะ ไม่ผิดปกติหรอก

https://youtu.be/BZsXcc_tC-o

อีดอกผิดมู้ กูขอโทษษษษษษษษษ

>>171 กุว่าอย่างมึงไม่มีปัญหาทางจิตหรอก ขนาดกุมีนิสัยแบบ ชอบสังเกตุคนอื่นว่าใครชอบอะไร เกลียดอะไร กลัวอะไร หาข้อมูลจากเวลาพูดกันบ้างหรือคนอื่นพูดกันอยู่แล้วกุได้ยินบ้าง เรื่องเล็กๆน้อยๆที่คนนั้นคนนี้พูดกันแล้วปล่อบผ่านกุก็จำๆมาว่านิสัยมันเป็นยังไงเป็นคนยังไงมีความชอบเกลียดกลัวอะไร กุชอบสังเกตุหาข้อมูลเกือบทุกคนที่กุรู้จักแต่ไม่มีคนในบ้านนะ แล้วมานั่งคิดจินตนาการว่าจะทรมานทางจิตใจคนนี้คนนั้นคนนู้นยังให้มันเจ็บจนร้องไห้เจ็บจนร้องไม่ออกจนบ้างทีก็ถึงขนาดให้มันอยากตายยัง บ้างที่ก็คนวิธี่แกล้งยังไงให้มันทรมาน บ้างที่ก็คิดวิธีทรมานทางกายบ้างแต่ส่วนตัวชอบทรามานทางจิตใจมากกว่า ซึ่งวิธี่ต่างๆที่กุคิดก็มาจากข้อมูลที่กุหารวบรวมมา แต่กุก็แค่คิดอะนะ ไม่มีความคิดที่จะเอาไปทำในชีวิตจริง แล้วกุก็ไม่คิดว่ากุมีปัญหาทางจิตนะ กุว่าคนแบบกุในสังคมแม่งก็มีเยอะแยะ กุว่าทุกๆคนก็คงเป็นแบบกุละมั้งลึกๆ ถึงไม่ทุกคนก็ส่วนมากอะ แต่ประเด็นคือกุชอบมากเวลาคิดวิธีออกแล้วจินตนาการถึงผลที่ตามมาจากวิธีการของกุ

เพื่อนโม่ง กูอยากพัฒนาตัวเองให้มีระเบียบวินัย ขยัน ใช้ชีวิตมีแบบแผนกูจะต้องเริ่มไงดี
ตอนนี้กูขี้เกียจม่ก ปล่อยตัวจนอ้วนแผละ(ถึงบางคนจะบอกว่าแค่อวบระยะสุดท้ายก็เถอะ) หน้างี้โทรม บาน หัวก็ฟู เสื้อผ้าก็เลอะเทอะ อยากจะทำให้มันดีแต่ว่าพอเอาจริงๆก็ขี้เกียจทำ ไม่อยากลุกจากที่นอน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเคยสวยแท้ๆ ตอนนี้ขี้เกียจดูแลตัวเองมาก ทำไงดีอ่ะ

>>179 ก่อนอื่นมึงไปทำผม ถ้าเปลี่ยนทรงผม ตัด,ยืด,ย้อม อะไรก็ได้
มันทำให้รู้สึกว่า เริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงขึ้นมานิดนึงละ
อย่างน้อยๆส่องกระจกก็ไม่ใช่หน้าเดิมๆอีกต่อไป
แค่มึงกำเงินไปร้านทำผมเท่านั้น ไม่ได้ยากเย็นอะไร
แล้วอย่างอื่นก็ค่อยๆปรับไป

>>180 แล้วหลังจากนั้นจะปรับไงต่ออ่ะ คือกูอยากขยันออกกำลังกาย ขยันเรียน ขยันทำความสะอาด ขยันแต่งตัว ต้องทำไงบ้าง

>>181 มึงก็เริ่มทำไง ไม่ใช่แค่อยาก นอนเร็วๆตื่นเล้า ปรับวลาชีวิตให้ทำเป็นปกติ ออกกำลังกายตอนเย็นๆ ทำให้ง่วงไว นอนสบาย อ่านหนังสือตอนเช้า พยายามอย่าติดมือถือมากเพราะเวลามันวาร์ป วันหยุดมึงก็ไปซื้อเสือผ้า อยากแต่งแบบไหนก็แต่ง ยิ่งมึงตื่นเช้ามึงก็มีเวลาแต่งตัวเยอะ บลาๆ ลองเริ่มทำเลยไม่ใช่ปลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ

>>182 กูลองแล้ว แต่กูบังคับตัวเองไม่ได้อ่ะดิ

>>183 งั้นมึงก็อยู่แบบเดิมๆต่อไปละกัน ถ้าไม่คิดจะทำไรละนะ ฮึดหน่อยไอสัส บังคับตัวเอง

ตอนนี้กูก็ขี้เกียจเหมือนกัน แต่กูมีเหตุผล
หลายปีที่ผ่านมากูทำงานตั้งแต่เช้าจนค่ำตลอด [8โมง-5ทุ่ม]
แล้วคือกูจะออกมาเรียนต่อ กูเลยออกจากงาน
แต่เพราะงานที่กูทำเป็นงานหน้าเดียว [อย่างเดิมซ้ำๆเป็นพัน] ระบบความคิดกูเลยรวนไปหมดเลย อ่านแปปๆลืม
สภาพตอนนี้กูเลยเคว้งเลย ไม่รู้จะเริ่มยังไง
จะด่ากูก็ได้นะ ถือว่าช่วยกระตุ้นกู

>>185 ก็ไม่ต้องเรียนกลับไปทำงานต่อ กูก็ประสบปัญหาเช่นมเหมือนกัน ทำงานเป็นหุ่นยนต์สมองเจ๊งไปล่ะ จำห่าไรไม่ค่อยได้

>>184 มันมีวิธียังไงให้เราบังคับตัวเองได้มั้ยอ่ะ คือมันยากมากอ่ะมึงการบังคับตัวเองเนี่ย

>>187 ถ้าคิดว่าจะทำอะไร ก็ต้องลุกขึ้นมาทำใน 10 นาที
ถ้าอ่านประโยคแล้วทำไม่ได้มึงก็กาก
ลองจำประโยคนี้ในสมองแล้วคิดว่าคนที่มึงเกลียดที่สุดในชีวิตพูดดุ

>>186 ฮะๆ เรา>>185 นะ
ขอเวลาค้นหาตัวเองซักหน่อยละกัน
ทั้งเรียน ทั้งการหาสิ่งที่ตัวเองชอบ ก่อนจะกลับไปวังวนเดิมๆ [ถ้ามันหาไม่ได้จริงๆอะนะ]

>>186 เออ กูก็เป็นว่ะ ทำงานมาหลายปีละแม่งรู้สึกว่าขี้หลงขี้ลืม
ขี้หงุดหงิด หรือไม่ก็ซึมๆไปเลย พอเลิกงานไม่อยากเข้าสังคมอะไรทั้งนั้น

มันกำลังเป็นจิตตกกันหว่ะ พวกไม่มีแรงหัวตื้อ ,ความจำไม่ดี เข้าข่ายว่าในใจส่วนลึกพวกมึงเริ่มไม่อยากทำงานประจำแล้ว

ถึง>>191 บอกว่าลึกๆแล้วไม่อยากทำงานประจำ แต่ยังไงกูก็ต้องทำอยู่ดีว่ะ ถ้าเลิกทำก็เดธเอนด์ 555555

>>192 +1 ไม่ทำแล้วกูจะเอาอะไรแดก อย่างกูทำฟรีแลนซ์ไม่รอดแหงๆ เปิดกิจการเองก็ไม่มีทุน ไม่มีไอเดีย สำคัญกว่านั้นคือไม่มีปัญญาทำ 555

กูเป็นคนขี้ขโมยมากอ่ะมึง หลังๆหายไปเกือบหมดแล้ว แต่ยังแบบ เผลอเป็นหยิบ ทั้งๆที่กูก็มีตังค์อยู่ในมือด้วยนะ แบบ ขโมยมาม่าซองละ 6 บาท ทั้งๆที่ในกระเป๋ามี 500 อะมึง กูไม่เข้าใจ ทำไมกูต้องทำแบบนั้นด้วยวะ แต่แบบ ห้ามตัวเองไม่ได้ orz เหี้ยเอ๊ย

>>194 มึงเสพติดความตื่นเต้น

คือเราเป็นคนขี้ลังเลมากเลยว่ะ ถ้าซื้ออะไรมาด้วยตัวเองละก็ พอกลับมาบ้านก็มักจะลังเล บอกว่าไม่ชอบ ไม่ดี ไม่สวย ไม่พอดี ทั้ง ๆ ที่ตอนอยู่ในร้านซื้อมาได้ไงก็ไม่รู้ สุดท้ายก็ไม่พ้นแม่ที่ต้องพาไปเปลี่ยน ทุก ๆ อย่างที่เราตัดสินใจเองดูเหมือนว่ามันผิดพลาดไปหมดยังไงยังงั้นแหละ เราเกลียดนิสัยแบบนี้ของเรามาก เมื่อวานไปซื้อโน๊ตบุ๊คมาเอาสีขาวมา ไม่เชื่อแม่ที่บอกให้เอาสีดำสุดท้ายก็กลับมานั่งเสียใจอยู่ที่บ้านอีก เมื่อคืนก็นอนไม่หลับ จิตใจฟุ้งซ่านแต่เรื่องที่ไม่เชื่อแม่ ๆ นอนกอดแม่ทั้งคืน เสียใจที่ไม่เชื่อแม่ แล้วทุก ๆ ครั้งที่เราทำอะไรผิดพลาดก็มักจะเก็บมาคิดเสียใจทีหลังแบบนี้ตลอดอะ เห้อออ รู้สึกสงสารพ่อแม่ว่ะที่มีลูกนิสัยแบบเรา

>>194 มึงจะมีแรงกระตุ้นให้ทำการลักขโมยและรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ลักขโมย แต่หลังจากได้ลักขโมยไปแล้วก็จะเกิดความรู้สึกผิดหรือเปล่า ถ้าใช่ กูคิดว่ามึงเป็นKleptomania

กูก็เคยเป็นขี้ขโมยนะ แต่ไม่เคยโดนจับได้สักครั้งเลย ทำไม่บ่อยหรอก
ตอนเด็กขโมยช็อคโกแลตในห้าง มันมีหลายรสแต่กูไม่อยากซื้อทุกรส เลยขโมยเอา กูจำไม่ได้ว่ากูรู้สึกยังไงอะ แต่ทำแบบนั้นครั้งสองครั้งก็เลิกเพราะกูคิดว่าเขาอาจเช็คของแล้วมีการตรวจตรามากขึ้น
แล้วก็ขโมยเครื่องเขียนเพื่อนที่เกลียด ขโมยลิควิดมันเพราะแพงสุด ขโมยแล้วแอบเอาไปทิ้งทีหลัง
ขโมยรีโมททีวีจากบ้านแฟนใหม่แม่ เพราะกูก็เกลียดเขา อันนี้เหี้ยมาก กูคิดว่าถ้าเขาไม่มีรีโมทก็ต้องเดินไปที่ทีวี มันน่าจะลำบากดี รอไม่มีใครอยู่บ้านก็เอามาทุบให้แหลก รอบนั้นตอนปั่นจักรยานออกไปทิ้ง พ่อกลับบ้านสวนมาเจอกูพอดี กูบอกแค่ทิ้งขยะ เขาก็มองถุงซากรีโมทกูนานนะแต่ก็ไม่ถามอะไรเพิ่ม
เพื่อนที่กูไม่ค่อยชอบเคยฝากกระเป๋าไว้ที่กู กระเป๋าหน้าสุดมีเศษเหรียญ กูก็เคยหยิบๆออกมากำนึง อันนี้พลาดหน่อยตรงที่กูลืมปิดกระเป๋าตอนคืน แต่มันน่าจะไม่ได้คิดว่ากูเอาไป ถึงมันบอกใครก็ไม่น่ามีใครเชื่อมัน เพราะบุคลิกกูดูไม่ใช่คนแบบนั้น
กูเลิกนิสัยนี้ตอนม.ปลาย เคยได้ยินมาว่า ถ้าใครเคยขโมยสำเร็จแบบไม่มีใครจับได้ มันจะทำต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งโดนจับได้ในที่สุด
กูอยู่มหาลัยแล้วต้องอยู่หอกับเพื่อนไงเลยไม่อยากเสียความไว้ใจจากใคร แต่ตอนเพื่อนไม่อยู่กูยังโรคจิตชอบเปิดตู้นู่นตู้นี่ของมันอะ แค่มองๆแต่ไม่คิดจะหยิบนะ กูคิดว่าตอนนี้กูเลิกขี้ขโมยแล้วล่ะ ลาก่อนวันเก่าๆ

เฮ้ยมึง มันปกติจริงๆหรอวะที่พวกทำงานประจำเป็นมนุษย์เงินเดือนทำงานเยี่ยงหุ่นยนต์นานๆไปจะหลงๆลืมๆ มันพอจะมีอะไรกระตุ้นได้มั่งมั้ย กูกลัวอ่ะ บางทีกูก็เหมือนว่ากูจะเริ่มเป็นว่ะเคว้งๆจำห่าไรไม่ค่อยได้ในบางที

>>199 ไม่รู้ว่าปกติมั้ยแต่กูก็เป็นความจำรู้สึกใกล้เจ๊งจำไรไม่ค่อยได้ อยากรู้เหทือนกันว่ามีอะไรกระตุ้นได้ด้วยหรอ

>>199 จริง ขาดการออกกำลังสมองไง เหมือนร่างกายที่นั่งทำงานออฟฟิสทั้งวันแล้วอ่อนแอน่ะแหล่ะ
ก็หาอะไรคิดบ่อยๆ ทำอะไรที่ต่างออกไปบ้าง เล่นเกมลับสมอง กระตุ้นให้สมองได้ทำงาน

>>201 อยากออกกำลังสมองเริ่มต้นจากอะไรดี

กูลองหาโหลดเกมส์ลับสมองลงมือถือจิ้มเล่น แต่พอเวลยากขึ้นแม่งก็ตันเลิกเล่นถอนทิ้งว่ะถถถถถภ

อยากกระตุ้นตัวเองแต่ทำไมรู้สึกกูขีเกียจเกินกว่าจะทำอะไร
แบบกูอายุจะเข้าใกล้เลข3ｘล่ะ แต่รู้สึกเหมือนยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
พอกูคิดว่าตัวเองก็อยากจะเป็นอะไรที่ดีกว่านี้ขึ้น
เริ่มต้นพัฒนาตัวเองแต่ทำไมกูขี้เกียจจังวะ มีหนทางทำไงไล่อารมณ์ขี้เกียจจะทำอะไร
ไฟมอดแบบนี้ทำไงจะกระตุ้นตัวเองให้เริ่มทำอะไรจริงจังได้บ้างวะ

>>204 มึงลองติดหนี้รับรองไฟมา

>>205 คำแนะนำมึงน่าคิดเผื่อกูจะลองหาทางกระเตื่องตัวเองดู

กูเริ่มลดอคติแล้วมองพี่น้องตัวเองแบบปล่อยวาง น้องจะไปรร.สายก็ตัวมันเอง มันอยากหยุดก็ตัวมันเอง ไม่ดุด่าหรือสั่งสอนมันแล้ว พี่กูมันจะลำบากก็ปล่อยวางเฉยเพราะมันเป็นผลจากการทำตัวเอง กูรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ ถึงจะมีคนบอกกูว่ากูเห็นแก่ตัวก็เถอะ แต่ตอนตัวกูเดือดร้อนหรือลำบากก็ไม่เห็นมีคนมาช่วยไรนี่นะ

พวกมึง ถ้ามีคนทำตัวไม่ดีใส่พวกมึง พวกมึงจะทำตัวแบบนั้นตอบกลับมั้ย? กูถือคติว่ากูไม่ชอบให้ใครทำอะไรกับกู กูก็จะไม่ทำแบบนั้นกับคนอื่น กูเลยไม่นินทา ไม่แซะ ไม่ด่า ไม่เหวี่ยงไม่วีนยกเว้นตอนเรื่องงานบางทีก็เหวี่ยงแต่น้อยมากๆ แต่เรื่องนินทากูปลง กูเข้าใจว่าห้ามปากคนไม่ได้ แต่ตอนนี้กูอึดอัดว่ะ มีเพื่อนนางนึงชอบแซะกูมาก กูก็ไม่เข้าใจว่ากูไปทำอะไรให้ ถ้ากูทำกูก็พร้อมขอโทษ แต่นี่กูคิดไม่ออกเลย งานกลุ่มก็ไม่เคยทำด้วยกัน งานห้องกูก็ไม่ได้ไปยุ่งกับส่วนเค้า(ที่กูบอกว่ากูวีนเหวี่ยงคือวีนทั้งห้องเวลาพูดแล้วไม่ฟังกันมากๆแค่นั้น) เวลาปกติกูก็ไม่ยุ่งกับเค้าอีกเพราะกูสัมผัสได้ว่าเค้าไม่ชอบกู กูเลยหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด แต่เหมือนเราไม่ตอบโต้เค้ายิ่งได้ใจว่ะ กูไม่รู้จะทำไงดี กูไม่ชอบที่เค้าทำแบบนี้ แต่จะให้กูแซะเค้ากลับ มันก็ยิ่งทำให้เค้าโกรธมากขึ้นอีก(หรือเปล่า) แล้วก็คงจะแซะกลับหนักขึ้นเรื่อยๆ

แสดงอาการให้เห็นว่ามึงไม่ยอมและพร้อมสู้ หงอไปก็มีแต่โดนเหยียบ จากปสก.

>>210 ขอบคุณมึงมาก แต่ทำแบบไหนอ่ะมึง ให้กูด่าเค้ากลับเหรอ?

กูอยากเป็นเด็กอายุ16แบบคนทั่วๆไปว่ะ ชีวิตสนุกสนานไม่มีอะไรให้เครียด โคตรอยากกลับไปตอนที่ไม่รู้จักคำว่าแฟนหรืออะไรอ่ะตอนนี้โคตรเหนื่อยพลาดความสัมพันพอทะเลาะร้องไห้เลิกพ่อแม่ก็มีไม่อบอุ่นเหมือนคนอื่นแม่มีลูกกัลพ่อเลี้ยงรักลูกใหม่มากกว่า ตอนนี้แบบแค่ไปรรจะจบไม่จบเหนื่อยจริงๆ

>>208 อย่าทำไม่ดีตอบ หมากัดอย่ากัดตอบ แต่ถ้ามึงทนไม่ได้ มึงถามเค้าเลยว่าเค้ามีปัญหาไรกะมึงเปล่า ถามดีๆ อ่ะอย่าใช้อารมณ์ ถามแมร่งกลางวงให้ทุกคนได้ยิน เช่น "เมื่อกี๊พูดถึงเราเหรอ ทำไมพูดงั้นล่ะ เราทำอะไรไม่ดีเหรอ" ถ้าเขาโยงเรื่องมึงเคยวีน มึงก็ขอโทษซะ แล้วบอกว่าถ้าวันหลังไม่ชอบอะไรก็เตือนมึงตรงๆ ก็ได้ "พูดแบบนี้เราก็ไม่รู้อยู่ดีอ่ะว่าเธอไม่ชอบเราเพราะอะไร แค่รู้ว่าไม่ชอบ เราเลยอึดอัดไม่อยากให้ใครไม่ชอบเรา วันหลังเตือนตรงๆ ก็ได้นะ" ถ้าวันหลังเขาแซะมึงอีก ก็แปลว่านั่นล่ะสันดานเขา สันดานชอบแซะ ทุกคนจะเห็นสันดานเขาเอง ปล. มึงเหวี่ยงน้อยลงก็ดี

ด่ากลับไม่ใช่วิธีที่ควรเว้ย ก็ทำตัวให้เห็นว่าไม่ยอมอ่ะ ถ้านินทาก็มองแรง ถ้าพูดไม่ดีก็เดินเข้าไปถามเลยว่า พูดถึงเรารึเปล่า ไม่ต้องหยาบหรอก แต่เอาให้รู้ว่ากุรู้ แบบนี้ดีกว่า อัดคืนแบบไม่ต้องด่าน่ะเท่กว่าเยอะ
กุเคยเป็นตอนโฮสยุ่นชอบนินทากุ เพราะนึกว่ากุไม่ได้ยิน กุก็เดินเข้าไปตอบในสิ่งที่เขานินทาโต้งๆเลย แล้วเขาก็หยุดเว้ย มึงไม่จำเป็นต้องด่าเขา หรือฟ้องใคร มึงต้องจัดการชีวิตตัวเอง

>>212 ขอบคุณมาก ตอนนี้กูไม่เหวี่ยงแล้วมึง กูเลิกเป็นเฮดในทุกเรื่อง เพราะมันเหนื่อยมาก ที่ตอนแรกกูทำเพราะมันไม่มีคนทำ ไปๆมาๆไม่รู้ทำไมกูได้ทำไปหมดทุกงาน ปีนี้กูเลยเลิกเด็ดขาดไม่ยุ่งเกี่ยวกับงานห้อง แต่ในงานกลุ่มก็ยังเป็นตัวหลักอยู่ดี แต่เพื่อนในกลุ่มรู้นิสัยการทำงานกูแล้วก็เลยไม่มีปัญหาอะไร

>>213 ขอบคุณมึงอีกครั้งนะ ขอบคุณมากๆ

ไม่เป็นไรมึง ชีวิตมีปัญหาก็แก้ๆกันไป เดี๋ยวก็ดีเอง /ตบบ่า ฮึบนะมึงเป็นกลจ.ให้

เพื่อนโม่งทำไมกูรู้สึกชีวิตไม่มีความสุขเลยวะ วัน ๆ กูเอาแต่นั่งคิดถึงเรื่องอะไรที่เข้าใจยากไม่เข้ากับอายุกูเลย กูเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้กูไม่มีความสุขเลยวะ เรื่องตายอะไรแบบนี้กูปลงตั้งแต่อายุสิบสอง เรื่องชีวิตอะไรแบบนี้ก็ปลงตั้งแต่อายุสิบห้า กูเหมือนคนตายด้านเหี้ย ๆ ใครตายกูก็เฉย ชีวิตกูบัดซบกูก็ไม่รู้สึกอะไร ชีวิตนี้กูแค่รู้สึกอยากลองทุกอย่างให้ได้รู้สึกก็พอแล้ววะ เรื่องการเรียนกูลองมาทุกแขนงแล้วมันสนุกอยู่ช่วงหนึ่งเว้ย แต่พอกูได้รู้ในสิ่งที่กูสงสัยแล้วชีวิตกูดิ่งลงจนเหี้ยเหมือนเดิม ทุกวันนี้ไม่ทำเหี้ยอะไรนอกจากนอนแล้วคิดเพ้อเจ้อไปวัน ๆ ว่ามนุษย์เกิดมาทำไมวะ แล้วก็ตีอยู่ในหัวตัวเองตั้งแต่โลกแม่งเกิดมาได้ยังไงในแง่ของวิทยาศาสตร์เพราะกูไม่เชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ ตอนนี้กูไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยวะ แต่ความคิดกูมีอย่างหนึ่งที่คนอื่นหาว่าเพ้อเจ้อแต่มันน่าสนุกสำหรับกูคือการทดลองในการสร้างสิ่งมีชีวิตโดยการจำลองอารมณ์แบบตอนโลกเกิดใหม่ ๆ แล้วมันเปลี่ยนแปลงไปยังไงบ้าง อะไรบ้างที่เป็นปัจจัยในการทำให้สิ่งมีชีวิตเกิดมา ไอ้เหี้ยกูนี่เพ้อเจ้อเหี้ย ๆ แต่พอลองหาเหตุผลอื่นในการมีชีวิตอยู่แล้วกูหาไม่เจอเลยวะ ยิ่งเรื่องพ่อแม่นี่กูไม่สนเลยวะ อย่างไอ้ต้องประสบความสำเร็จแบบที่คนส่วนมากคิดกันแล้วมาดูแลพวกท่านนี่กูคิดแล้วคิดอีกแม่งไม่สามารถสะเทือนต่อมจิตใต้สำนึกของความเป็นคนกูให้รู้สึกกตัญญูได้สักนิด กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลยวะ ต้องทำยังไงถึงจะเป็นคนปกติได้วะ อยากสนุกกับชีวิตเหี้ย ๆ เลยตอนนี้ โดนด่าอยู่ทุกวันว่าไอคิวสูงแต่อีคิวไม่มีเลย หรือจริง ๆ แล้วกูหลอกตัวเองอยู่วะว่ากูไม่มีความสุข ?

>>216 เรื่องที่มึงอยากรู้นี่เหมือนเรื่องที่กูเรียนอยู่เลยว่ะ ดาราศาสตร์ม.ปลาย แต่ไม่ได้ลงลึกอ่ะนะเรียนพื้นๆ ถถถถถ
พ่อแม่มึงรักมึงมั้ย ดูแลมึงมั้ย เทียบกับคนอื่นชีวิตมึงดีกว่าหรือลำบากกว่า ไม่รู้คนอื่นจะคิดแบบกูมั้ย แต่อย่างน้อยถ้าพ่อแม่ดูแลดี เขาอยากให้เรามีความสุขก็มีความสุขกับชีวิตหน่อยเถอะ อย่าไปคิดมากในเรื่องไกลตัวเกินไปเลย ยกเว้นมึงจะอยากต่อยอดเรียนต่อด้านนี้ ทำวิจัย เป็นนักวิทย์เป็นอาจารย์
พ่อกูชอบบอกให้มีความสุขง่ายๆหน่อย ถ้ามึงปวดขี้ ได้ขี้ก็ควรจะมีความสุขซักหน่อยแหละ มีความสุขกับวัยตัวเองให้มากๆ ถ้าเป็นโรคซึมเศร้าก็หาหมอ แดกยาแก้ความผิดปกติของสารเคมีในสมองซะ

>>217 เรื่องที่กูอยากรู้มันลงลึกด้านพันธุกรรมวะ การตัดต่อยีนแล้วจำลองสิ่งมีชีวิตอะไรงี้ กูอยากรู้ปัจจัยที่ทำให้สิ่งมีชีวิตเกิดแต่มันควบคู่ไปกับดาราศาสตร์ของมึงด้วยก็ได้ในหลาย ๆ ความหมาย ส่วนเรื่องที่มึงถามว่าพ่อแม่รักกูไหม ? กูคงตอบไม่ได้วะ แต่จากสายตากูคือเขาอาจจะรักกูสักนิดนึงอยู่ละมั้ง กูโดนทิ้งโดนเมินอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้เป็นพ่อแม่ที่เพอร์เฟคกูก็ว่าจริงนั่นแหละ พ่อแม่กูเป็นประเภทที่พูดมากกว่าทำว่ะ แต่กูเป็นประเภทรับการกระทำมากกว่าคำพูด กูเลยไม่แน่ใจว่าจะตอบมึงยังไงดี แต่กูจะลองไปหาหมอดู เผื่อแดกยาแล้วจะเรียกสติกูได้ ขอบใจเพื่อนโม่ง

>>218 ไปครับ กระทู้จูนิเบียวอยู่ตรงนู้น

>>219 อีข้างบนนั่นอาจจะป่วยก็ได้นะ มึงอย่ายัดเรื่องที่มึงไม่เข้าใจมันว่ามันเบียวดิวะ บิบิ

>>220 ดูก็รู้ว่าไม่ได้ป่วย แม่งเบียว

>>221 เบียวนี่คล้ายๆเบี้ยวไหม

>>218 น่าสนใจนี่ มึงอ่านอะไรมาแค่ไหนแล้วล่ะ

>>223 เพิ่งอ่านตอนมึงถามนั่นแหละ ที่พิมๆไปแม่งมโนเรียกร้องความสนใจว่าตัวเองชอบเรื่องยากๆเฉยๆเพราะเป็นเรื่องเดียวในชีวิตที่ภูมิใจที่สุด

เอาซะกูนึกว่ามาผิดมู้ไอ้สัส หัวข้อคือทำไงแม่งจะเป็นคนที่ดีขึ้น แต่ที่พวกมึงด้านบนทะเลาะกันนี่แม่งไร้สาระชิบหาย บิบิ

>>225 ไปเปิดพจนานุกรมอ่านความหมายของคำว่าทะเลาะก่อนมาพิมพ์นะหนู เตรียมตัวสอบโอเนตรึยัง

>>226 โทษทีเพื่อนโม่ง กูต้องเปลี่ยนเป็นคำว่ามึงไปใส่ความเขาทำไมสินะ บิบิ
ปล.กูอายุเกินจะสอบนานละสัส

ทำไงให้ตัวเองหายจากอาการฮิกกี้ดีวะเพื่อนโม่ง
คือกุเกลียดการออกไปข้างนอกมาก(ไม่ได้กลัวนะ ย้ำตรงนี้ 555+) กุเกลียดที่ต้องไปตากแดด เบียดอัดแน่นบนรถไฟฟ้า รถเมล์ทั้งตอนเช้าและเย็น เพื่อจะไปเรียนที่ ม. เกลียดการที่ต้องมาคอยอ่านบรรยากาศ ใช้ความคิดสรรหาเรื่องไร้สาระมาคุยกับพวกเพื่อน เกลียดการที่ต้องมีเรื่องให้คิดให้พะวงอยู่ในหัวไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องงาน เรื่องสภาพสังคมรอบตัว เรื่องการเรียน กุอยากจะโยนทุกอย่างทิ้ง เลิกคิดแม่งทุกอย่างแล้วกลับไปนั่งเล่นคอมเงียบๆ ในห้องโดยไม่คิดอะไรเหมือนเดิมมากเลยว่ะ คือกุรู้สึกว่าในบ้าน ในห้องนี่แม่งเป็น Comfort Zone ของกุอ่ะ กุอยู่แล้วกุไม่ต้องคอยพะวงอะไร ไม่ต้องคอยสนใจอะไร นั่งเฉยๆ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้เรื่อยๆ แต่กุรู้ตัวดีนะ ว่าจะเป็นแบบนี้ไปไม่ได้ตลอด แต่ถึงจะเข้าใจเหตุผล แต่ฟีลลิ่งแม่งไม่ตามไปด้วยว่ะ เอาล่ะ กุควรจะทำยังไงให้หายจากอาการแบบนี้ดี

>>227 เห็นชัดๆว่าเบียวนี่หว่า อีพวกที่บอกชอบคิดเรื่องความตายเรื่องยากๆ แม่งก็พวกขี้มโนทั้งนั้นอะ ไม่เคยอ่านหรือศึกษาอะไรจริงจังหรอก จัดอยู่กลุ่มเดียวกับพวกที่คิดว่าตัวเองมีพลังวิเศษอยู่ที่มือขวาด้วยซ้ำวะ

>>228 ถ้ามึงไม่เดือดร้อนจริงๆก็ไม่เห็นต้องทำอะไรนี่ หางานทำอยู่บ้านไปซะ เดี๋ยวนี้ก็มีหลายอาชีพ เพื่อนกูก็เป็นแบบมึงนี่แหละ

>>229 เรื่องความตายนี่ต้องศึกษาด้วยเหรอวะโม่ง แม่งก็แค่เกิดมาแล้วก็ตายเปล่าวะ มันเข้าใจยากตรงไหน แล้วพลังมือขวาอะไรของมึง ตกลงกูหรือมึงกันแน่ที่เบียววะ ส่วนเรื่องเข้าใจยากอะไรของมึงนั่นกูอ่านหนังสือเอาก็พอรู้พื้นฐานของเรื่องพวกนี้แล้วนะเว้ย อย่าทำตัวเป็นเด็กดิวะ โต ๆ กันแล้วทั้งนั้น
ปล.กูเอง 218

>>231
>>216 วัน ๆ กูเอาแต่นั่งคิดถึงเรื่องอะไรที่เข้าใจยากไม่เข้ากับอายุกูเลย กูเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก บลาๆ

อ่านแล้วแม่งโครตเบียว อีเบียว

>>232 จ้าาา เอาที่มึงสบายใจเลย กูเบียว พอใจไหมโม่งที่รัก

>>233 ว่าแล้วก็ตั้งใจเรียนเลิกมโนปัญญาอ่อนได้ละนะไม่เท่หรอกหนู

>>234 ได้จ้าเพื่อนโม่ง กูจะตั้งใจเรียนนะ ตอนนี้กูก็เรียนไอ้ที่มึงบอกว่าปัญญาอ่อนนั่นแหละ ขอบใจมากจ้า

>>216 หาจิตแพทย์ นี่กูไม่ได้ด่านะ พูดจริงจัง กูเคยเป็นคล้ายมึงแต่ไม่หนักเท่า ตอนม.ต้น กูอ่านสามก๊กบ้าสามก๊กมากแล้วแม่งมีกลอนทำนอง คนเกิดมาก็ตาย ให้ปลงไรงี้เยอะ กูเอากลอนมาท่องจนท่องได้หมดจำได้ถึงทุกวันนี้เลย นั่งใจลอยว่าคนเกิดมาก็ตายสูญเปล่าคล้ายมึงเลย แต่ของกูยังสนุกกะชีวิตและหายไปเอง แต่ของมึงกูว่าต้องลองปรึกษาหมอเรื่องทัศนคติ

คิดว่าตัวเองเกิดมาทำไม เกิดมาเรียนโตแก่แล้วก็ตาย นี่ถึงกับเบียวเลยหรอวะ ถึงคำพูดมันจะดูเบียวๆก็เถอะไอ้คนที่มาถามน่ะ
แต่ถ้าเรื่องเบื่อโลก เกิดมาตายห่าไรนี่กูก็คิดนะ แต่กูไม่ได้หาคำตอบอ่ะ กูก็ตื่น ทำงาน นอน ไปวันๆ ยังหาจุดมุ่งหมายชีวิตไม่ได้เล้ย

>>235 ยัง ยังไม่รู้ตัวอีก มึงอ่านดีๆที่กูบอกว่าปัญญาอ่อนคือไอมโนของมึง แต่คนอย่างมึงก็ดูภูมิใจกับตัวเองอยู่ลึกๆนี่นะ ไม่แปลกที่จะไม่ยอมรับ

อีไม่มีความสุขเลยต้องหลอกตัวเองว่ามีความสุข แง้ๆ นี่ไปอ่านการ์ตูนหรือติดมาจากหนังเรื่องไหนกันว่ะนี่ อยากบอกว่าอันนี้เป็นหนึ่งในความโครตเบียวของมึงเลยนะ
เลิกพิมใส่ไข่ให้ตัวเองน่าสงสารจะดีขึ้นเยอะ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่มึงหลายคนแม่งก็เป็น คนแบบมึงแม่งเยอะมันเลยหนักโลก

ตอนแรกกูก็พิมพ์คำตอบให้ >>216 แบบละเอียดๆ แต่ดูความน้ำเต็มแก้วกูก็ไม่รู้ว่าจะกลับเข้ามาอ่านมั้ยเลยไม่โพสดีกว่า5555

แถมกูไม่ค่อยให้น้ำหนักเรื่องความอยากศึกษาเกิดตายของมึงเท่าไหร่อ่ะ216 กูก็ศึกษาอยู่แบบทั้งเป็นวิทยาศาสตร์-ศาสนา จากที่อ่านมึงแค่มาบ่นเพราะมีปมในใจ แล้วเอาตัวเองไปผูกติดกับเรื่องนั้นเพื่อหาทางออก มึงพิมพ์ออกมาด้วยความโกรธ , น้อยใจ , กล่าวโทษสิ่งรอบตัว ไม่เหมือนคนที่ปลงตก ไม่แปลกที่จะมีคนบอกว่ามึงเบียว
มึงมั่นใจในตัวเองมากเกินไป ไม่มองหลายอย่างบนพื้นฐานความจริง อาจต้องรอมึงจะโตขึ้น หรือมีเหตุการณ์อะไรเข้ามาทำให้มึงมองเห็นความเป็นจริงที่เป็นอยู่จริงๆ ไม่ใช่สิ่งที่มึงคาดหวังให้มันมีหรือเป็น

ปกติกูเล่นมู้อื่น เพิ่งได้เข้ามาอ่านมู้นี้ ก็ดีนะ

>>239 กูสิงโม่งปกติแต่วันนี้กูติดเรียนเพิ่งว่าง ขอบใจวะเหมือนกูจะยึดติดความคิดตัวเองมากไปหน่อยแบบที่มึงว่า กูจะลดทิฐิตัวเองลงแล้วมองความเป็นจริงให้มากขึ้น เวลากูเครียดกูจะเข้าโหมดเพ้อเจ้อแบบนี้บ่อยมากไม่รู้ทำไม อีกอย่างกูไม่เชื่อในศาสนาไง ใครพูดเรื่องตายๆ หรือโยงเข้าประเด็นนี้กูจะรำคาญมาก กูจะพยายามปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นทั้งสังคมและความคิดเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น
>>236 กูกำลังคิดอยู่ วันก่อนกูโทรไปปรึกษาปัญหากับนักจิตวิยามา เขาบอกกูเข้าข่ายป่วยแต่ยังไม่ป่วย ขอบใจมึงมาก

>>240 โอเค งั้นกูจะลองแนะนำมึงคร่าวๆ จากตอนก่อนหน้าที่มึงอาการหลุดๆ มานะ

1. อย่าคาดหวังมาก อันนี้สำคัญ ถ้ามึงลดความคาดหวังลงในทุกๆ เรื่อง อนึ่งคาดหวังไม่ใช่ความมุ่งมั่น จะทำให้มึงมองเห็นสิ่งเป็นจริง
จากเรื่องครอบครัว เช่น มึงรู้สึกผิดหวัง น้อยใจในตัวพ่อแม่ ว่ามึงไม่ได้รับความสำคัญพอหรือศรัทธาในตัวเขาน้อยลง เพราะเขาอาจเป็นผู้ใหญ่
ในลักษณะที่เป็นแบบอย่างให้มึงได้ไม่ดีพอ *ต้องเข้าใจ* ทุกคน เป็นคนเหมือนกัน มีดี มีไม่ดี มีไม่เข้าใจ มีเอาแต่ใจ

พอมึงเข้าใจตรงนี้ได้ มึงจะเห็นว่า ทุกคนมีแรงขับดันในการแสดงอารมณ์ ท่าทาง คล้ายๆ กันแต่ต่างกันตรงประสบการณ์
สมมติมึงโกรธ มึงอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ใช้ความรุนแรง มึงอาจทำร้ายคนอื่น ถ้ามึงโตมาในสภาพแวดล้อมที่กดดัน มึงอาจร้องไห้ หาทางหนี
พ่อแม่ก็คือคนคนนึง มึงต้องเข้าใจ ว่าคนคนอื่น สามารถทุกข์ใจ หรือแสดงออกได้เหมือนมึง ถ้ามึงน้อยใจ คนอื่นก็น้อยใจได้เหมือนกัน

2. ใส่ใจคนอื่น พอเข้าใจข้างบนต่อมาคือการใส่ใจ จากที่มึงบอกว่า มึงรู้สึกเฉยชากับคนรอบตัว ไม่ใช่เพราะมึงตายด้าน แต่เป็นเพราะมึงปิดกั้นตัวเอง
การปิดกั้นนี่ใกล้ๆ กับคำว่าเห็นแก่ตัว ถึงจะบอกว่าทุกคนต้องเอาตัวรอด แต่ระดับของการเอาตัวรอดก็บ่งบอกได้ถึงความเห็นแก่ตัว ว่ามีมากมีน้อย
การที่มึงปิดกั้นตัวเอง คือมึงปกป้องตัวเอง และเห็นแก่ตัวในเวลาเดียวกัน การใส่ใจคนอื่นคือมึงต้องนึกถึงสิ่งที่คนรอบข้างมอบให้มึง
มึงพอจะตอบแทนอะไรเขาได้บ้าง การ*ให้*จะค่อยๆ ทลายความรู้สึกแง่ลบที่มึงมีต่อสังคม การไม่คาดหวังทำให้มึงไม่ต้องมาย้ำคิดเรื่องคนอื่น

ทีนี้ถ้ามึงเข้าใจการไม่คาดหวังกับการใส่ใจได้ดี การทน กับการเข้าใจ ภาระทางจิตใจมึงจะต่างกัน
การที่มึงต้องมาไม่พอใจเพราะนิสัยคนอื่น จะกลายเป็นมึงเข้าใจมันอยู่แล้ว มึงคาดการณ์ได้แล้วว่ามัน"น่าจะ"เกิดขึ้น มึงก็ใช้ชีวิตไป
และคอยระวังส่วนที่ไม่ดีนั้นไว้ ถ้ามันเลวถึงขั้นหลอกลวง มึงก็ตัดทิ้ง แต่ขั้นแรกที่สุด มึงต้องเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนพื้นฐานความคิด
ตามหลักจิตวิทยามีเรื่องกฏแรงดึงดูดอยู่น่ะ

(อย่างเด็กม.ต้น มันชอบตัวละครดาร์กๆ เพราะเข้าใจว่าเท่ ถึงได้มีพฤติกรรมเบียวๆ ไง) กูก็ชอบสามก๊กแบบ >>236 แต่กูไม่เป็นแบบนั้น
เพราะหลักๆ กูโฟกัสแค่จูล่งเนี่ยแหละ มันอยู่ที่ว่ามึงจะดึงดูดพฤติกรรมไหนมาใส่ตัวเอง

3.มีความอดทนน้อย ในแง่ของการทำบางสิ่งบางอย่างในระยะยาว เพราะมึงยังไปไม่ถึงในจุดที่สูงกว่า มึงก็เบื่อซะก่อนแล้ว ในตอนที่มึงยังหา
ความชอบตัวเองไม่เจอ มึงก็ต้องโฟกัสกับหน้าที่ของมึงก็คือการเรียน แล้วดูว่ามึงได้เกรดอะไรดีเป็นพิเศษ แล้วต่อยอดขึ้นไป
เช่น เกรดภาษาดี ก็ไปเรียนภาษานั้นเพิ่มให้เก่งขึ้นไปเรื่อยๆ หนทางจะค่อยๆ มาเอง สิ่งที่ใช่ไม่ใช่สิ่งที่ชอบเสมอไป
สำคัญที่สุดคือมึงต้องลดทิฐิตัวเองด้วยแหละ ยิ่งยอมรับความจริงมากขึ้น มึงก็ยิ่งหามุมสงบในชีวิตได้เยอะขึ้น

เฮ้อ ยาวสัด 5555 ที่กูพิมพ์เยอะไม่ใช่อะไรหรอก ของแบบนี้มันขึ้นๆ ลงๆ สภาพแวดล้อมบ้าง สภาพจิตใจบ้าง
ถ้ามึงรู้จักค้นหาตัวเอง มึงจะไม่ต้องมานั่งตอบคำถามตัวเองซ้ำๆ ซากๆ หรือถ้าเป็นอีกก็จะหายเร็วขึ้น ช่วยได้แค่นี้แหละนะ

>>241 ตอนนี้กูรู้ปัญหาและวิธีแก้ให้ตัวเองได้ละเพื่อนโม่ง มันเริ่มจากกูเป็นคนใจร้อน ความอดทนต่ำ สุดท้ายคือสภาพแวดล้อมที่เอื้อให้กูเป็นแบบนี้จนมันหมักหมมกลายเป็นสันดานของกูไปแล้ว และมันก็ลามมาเรื่อย ๆ จนกลายมาเป็นอย่างที่มึงบอกด้านบน กูจะมีสติและใจเย็นให้ได้มากที่สุด ค่อยๆปรับแก้ไปทีละขั้นตอนตามคำแนะนำของมึงนะ ลึกๆแล้วกูอาจจะเป็นคนเห็นตัวแบบที่มึงว่าก็ได้ บางครั้งเหมือนกูพยายามก่อกำแพงขังตัวเองจากความรับผิดชอบที่กูคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนกับมัน หนีปัญหาด้วยการสร้างทิฐิขึ้นมาเป็นเกราะไม่ให้ความคิดของคนอื่นเข้ามาได้ พอคิดได้ปุ๊บก็รู้สึกแย่สัสๆ แต่เรื่องเรียนนี่กูตั้งใจจะศึกษาอย่างที่กูบอกจริงๆ ตอนนี้กูเริ่มคิดได้ละ และตั้งเป้าหมายกับชีวิตไว้แบบจริงๆจังๆครั้งแรก กูตัดสินใจเตรียมสอบชิงทุนไปเมกาเพราะเรื่องนี้ล้วนๆ ขอบใจมึงมากที่ให้คำปรึกษา ถ้ากูไม่ระบายลงโม่งตอนนี้กูคงนอนเหี่ยวเป็นผักแล้วคิดเพ้อเจ้อไปอีกโขเลย

แม่งยาวชิบหาย ถือว่ากูระบายละกันนะ

>>242 สู้ๆนะ ดีใจที่ได้ช่วยมึง

>>242 >>243 ดีใจที่เข้าโม่งมาอ่านพวกมึงคุยกัน 55555555

>>241 กุกำลังมีปัญหาพอดี บังเอิญมาเห็นโพสมึง ขอบใจมาก

ทำไมเป็น ผช ยิ่งโต ยิ่งเป็นผู้ใหญ่ แล้วต้องยิ่งเก็บกดวะ ตอนนี้กูมีปัญหาเรื่องส่วนตัว ทำไมกูต้องบอกใครไม่ได้ด้วย กูเบื่อ กูอึดอัด

>>246 เห้ย มึงคือร่างเงาของกูใช่มั้ย ตอนนี้กูเป็นเหมือนมึงเลยหว่ะ พ่อแม่กูแยกทางกันแล้วชอบมาด่าอีกฝ่ายให้กูฟัง เรื่องงานกูก็โดนดอง โดนเมิน
อายุกูก็ใกล้จะ30เข้าไปทุกที แต่ตอนนี้กูแม่งเหมือนยังไม่มีห่าอะไรเลย เจ้านายบอกจะขึ้นเงินเดือนให้ นี่แม่งผ่านมาหลายเดือนละแม่งก็ไม่ขึ้น งานที่กูทำมา
อย่างตั้งใจ ก็โดนเจ้านายมองไม่เห็นแล้วโดนคนอื่นคาบไปแดก กูแม่งอยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ เพื่อนๆกูแต่ละคนพอทำงานแม่งก็เปลี่ยนไป ไลฟ์สไตล์ก็เริ่มไม่ตรงกัน ตอนนี้กูแทบจะใช้หมอนข้างเป็นเพื่อนแล้วเนี่ย ฮือๆ

กูเคยเผลอคิดตอนนอนด้วยว่า ถ้ากูหลับไปเลยไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกก็คงจะดี

>>248 ตื่นเถอะมึง กูจะได้มีเพื่อนคุย พอเป็นผู้ใหญ่แล้วทำตัวอ่อนแอไม่ได้เลย มีไรก็มาระบายในนี้นะเพื่อนโม่ง

ออกกำลังกายช่วยได้หมด

>>247 อย่างน้อยก็มีโม่งเป็นเพื่อนอ่ะว่ะ เหมือนกูตอนนี้ T_T

ในเฟซมีเพื่อน 20​ กว่า​ๆ​ ในไทมไลชอบแชร์สิ่งที่สนใจเรื่อยเปื่อยแล้วไม่มีคนกดไลค์เลยสักคนมันไม่แปลกใช่ไหม

กูไม่พะวงเรื่องไลค์หรอก​ แต่กลัวเวลาให้คนอื่นแอดเฟซเขาจะคิดว่ากูประหลาดหรือรู้สึกแย่อะไรป่าว

>>252 ไม่แปลกหรอก จากที่เคยทดลองสรุปได้ว่าคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยไลค์ที่แชร์หรอกส่วนใหญ่ที่ไลค์ก็น่าจะเพื่อนๆมากกว่า

>>253 ปกติกูไม่ขึ้นสเตตัส​ ไม่ลงรูป​ แต่ก็มีรูปเก่าๆที่เพื่อนแท๊กมาอยู่นะ​ แต่ก็รูปนานแล้วกลัวคนอื่นที่แอดมามองว่ากูเป็นคนมีปัญหาด้านมนุษสัมพันไรงิ

>>254 คงไม่มีใครคิดหรอก 555 คล้ายๆกับกุแต่ของกุไม่อัพตัสไรเลยลงรูปโปรอย่างเดียว 555

>>252 ไม่แปลกนะ คิดไหมไม่รู้เหมือนกันกูก็เป็น แต่กูทักชาวบ้านบ่อยนะ ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนวาดรูปหรือคนที่ไม่รู้จักตัวจริงไม่ใช่เพื่อนในร.ร. ที่ไม่โพสต์เพราะไม่อยากให้พ่อแม่หรือเพื่อนเห็น เสียบุคลิกอันเงียบขรึมสุขุมนุ่มลึกกูหมด555

ไม่สบายเป็นหวัดร้ำมูกไหลปวดหัว รำคาญตัวเ องมาก เลยออกกำลังกายให้เหนื่อยคิดว่าน่าจะทำให้หาย

พอถึงท่่ากระโดดตบแล้วแม่งรู้สึกรำคาญหน้าอกแปลกๆแบบที่ปกติไม่เคยเป็น เลยหยิบยกทรงมาใส่เก็บทรงหน่อย ปกติกูซื้อยกทรงตลาดมาใส่แล้วแม่งจะหลวมหน่อยๆ แต่วันนี้ใส่แล้วมันพอดีเว้ย!!!!
จากหลวมๆใส่แล้วโล่งๆหน่อยๆตรงเนินอกตอนนี้แม่งพอดีอะมึง คือใส่แล้วเต็มพอดีเหมือนยกทรงพระเจ้าประทานมายังไงยังงั้น อาาาาา นมกูได้เติบโตอย่างแท้จริงแล้วววววววววว

ดีใจกับกูทีจนตอนนี้กูยังใส่อยู่เลย กลัวหลับแล้วตื่นมาพรุ่งนี้แม่งจะหลวมเหมือนเดิมชิบหาย

>>257 ไม่เชื่อขอภาพประกอบหน่อย

นั่งดูซิทคอมแล้วขำชิบหาย ในที่สุดกูก็ได้มีความสุขสักที

อยากเลิกชักว่าวอ่ะครับ รู้สึกเหมือนติดเป็นยาเสพติดไปแล้ว

>>257 ตกลงใหญ่เพราะกระโดดตบใช่มั้ย พรุ่งนี้กูจะได้จัดสักสองพันที 55

>>261 กูว่ามันกระโดดตบเลยรู้ว่าใหญ่ขึ้นมากกว่านะ แล้วตอนนี้มันแฟบลงไหมวะ 555555

กูเต้น T25 cardio จบแล้วเว้ยยยย ถึงจะเต้นไปพักไปก็เหอะ
พรุ่งนี้กูจะต่อ speed 1 เป็นกำลังใจให้กูด้วยนะ!!!

ไอเหี้ยเหนื่อยชิบหาย

กุอยากมีความสุขในการใช้ชีวิตบ้าง ไม่ใช่ว่ากูทรมานกับการใช้ชีวิตนะ เบื่อมากกว่า ติดแหงกกะเรื่องนี้มาสองสามปีละ ชีวิตก็ใช่ว่าแย่ ดำเนินไปได้ไม่ติดขัด แต่กูรู้สึกว่างเปล่าว่ะ เหมือนสูญเสียความหมายในการใช้ชีวิตไปนานละ

>>264 กูก็เช่นกัน

>>263 กูอยากลองบ้าง ถ้ามีลิ้งค์เอามาแบ่งมั่ง เปลี่ยนงานที่ใหม่เลิกงานค่ำไม่ได้ไปวิ่งไหนเลย เซง

>>266 http://traintwofive.blogspot.com/2015/04/focus-t25-alpha-beta-gamma-25.html?m=1

เลื่อนไปล่างๆนิดนึงจะมีให้ไม่ต้องโหลดแบบพาร์ทที่ต้องแตกไฟล์ มึงโหลดไฟล์วิดิโอเต้นตามไปเลย

กูเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องว่ะ เวลาพูดอธิบายอะไรกูจะบรรยายให้มันปะติดปะต่อไม่ได้ บางทีก็นึกคำศัพท์ไม่ออก หรือนึกรูปประโยคไม่ออก แล้วเวลามีคนมาถามทางนี่กูจะอธิบายได้งงมากหรืออธิบายไม่ได้เลย ทำไงดีวะ

>>268 ไม่รู้ว่ะ เป็นกูกูจะไปหาหมอ เขาน่าจะมีคำปรึกษาเกี่ยวกับอาการพวกนี้ได้ ไม่งั้นมึงก็ต้องไปหาสถาบันฝึกพูดไรงี้

>>268 เริ่มจากฝึกเขียนดีมั้ย เขียนลงสมุดหรือบล็อกอะไรก็ได้ เล่าสิ่งที่พบเจอมา
แล้วก็ลองอ่านดู กูว่ามันช่วยลำดับความคิดได้ดี

อายุจะ 30 แล้วทำไงถึงจะเอาชนะความกลัวได้วะ บางครั้งอยากเปลี่ยนตัวเอง อยากทำอะไรใหม่ ๆ ฮึดได้พักเดียวก็กลับมากลัวแบบเดิม

จะทำได้ไหมวะ แล้วถ้า ...... กูจะไหวปะวะ ถ้ากูเจอแบบนี้กูจะเอาตัวรอดได้ไหมวะ มันแว่บมาให้หัวทุกที

อย่างกูอยากจะลองไปทำงานญี่ปุ่น มันมีโครงการ IM Japan กูว่าจะสมัคร แรก ๆ กูมั่นมาก สอบแค่ฮิรากับคานะ กูทำได้นะ
พอหาข้อมูลไปมา เจอคนนั้นไปเจอนั้นคนนี้ไปเจอนี้ มันแย่อย่างงั้นอย่างงี้ เงินไม่พอใช้ วันหยุดมีแต่ไม่ให้หยุด
กูก็เริ่มกลัวอีกแล้ว กลัวว่าตัวเองจะไปรอดรึเปล่า แล้วภาษาญี่ปุ่นกูจะสื่อสารกับเขาได้ไหม กลัวไปหมดทุกอย่าง
ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มเหี้ยอะไรเลย แล้วกูรู้สึกว่ามันบั่นทอนความอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองในใจกู

ทำไงถึงจะเอาชนะความกลัวเหล่านี้ได้วะ

>>268 กูก็เป็นว่ะ

กูไม่รู้จะถามที่ไหนอ่ะ ขอโทษนะ
มีไหม วิธีทำให้ไม่ร้องไห้เวลาโดนด่าอ่ะ แบบโดนตะคอกโดนตะโกนใส่อ่ะ คือน้ำตามันไหลเองเลย ทั้งๆที่กูไม่อยากร้องไห้กูอาย กูรู้กูผิดเองแหละทีคนอื่นเขาไม่เห็นจะร้องเลย T-T

>>273 เวลาโดนด่าแล้วอยากทำอะไร ทำไปเลยทั้งร้องไห้นั่นแหละมึง พยายามพูดก็พูดไป อย่าปล่อยตัวเองร้องไห้อย่างเดียว

>>271 กูไปตอนอายุพอๆกะมึง ตอนนี้กูใกล้จะกลับละ

>>271 เสริมให้อีกอย่าง. ปัญหาที่เหี้ยสุดคือได้รูมเมทระยำว่ะ. ซึ่งกูโชคดีมากที่ได้รูมเมทดี

>>276 แสดงว่าหารหอกันอยู่สินะ เออ ได้ยินว่าเงินเดือนแค่ ประมาณ 90K yen จริงไหม
เห็นเจอคนได้แย่กว่านั้นอีก แล้วอยู่รอดกันอย่างไง ถ้ามันลำบากนักจะได้ไม่ไป สู้ทำตัวเองให้ดีเก็บตังจากฝั่งนี้ แล้วค่อยหาเวลาไปเรียนคอสเร่งรัดที่ญี่ปุ่นดีกว่า ที่จะไปทำงานเพราะอยากได้ภาษาล้วน ๆ เพราะอยู่ฝั่งนี้ก็มีงานมีการทำมั่นคงอยู่แล้ว

โม้งเพื่อน กูเป็นมนุษย์ที่หาวิธีฆ่าตัวตายอยู่แทบตลอดเวลาเลยว่ะกูควรทำไงดี แล้สถ้าคือกูหาอย่างเดียวก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่บางทีกูทำด้วยนี่ดิ บางทีจิตตกมากๆก็ลองล่อพารา 20 เม็ดดู ไม่ตายแต่ปวดหัวชิบหาย
กูว่ากูมีปัญหาทางจิตว่ะ แต่กูยังอายุไม่ถึง20 เลย ทำไมกูเป็นขนาดนี้วะ

>>277 คือ 9ใบเนี่ยคือขั้นต่ำที่จะเข้าบัญชีมึง ในกรณีที่มึงไม่มีโอที

มึงใช้เดือนละ3ใบ มึงก็จะมีเก็บเดือนละ2หมื่นบาท

รวม สามปี + เงินที่เขาให้กินเปล่า กับคือภาษีบำนาญ. มึงก็จะมีเงินเก็บล้านนึง

สูตรกูก็ตามนี้แหล่ะ. เงินโอทีกูเอาไปซื้อของโอตาคุทั้งหลาย + ตระเวนแสวงบุญ 555

>>279 เดือนละ 30K นี้ใช้กันชิว ๆ เลยเรอะ อ่อ ได้ยินว่าเลือกงาน ไม่ได้ด้วยใช่ไหม แล้วแต่บุญแต่กรรม

ผมจบเทคคอม อิเล็ก ถ้าไปโดนงานเชื่อมจะทำไงฟระ นี้ก็กลัว ๆ อยู่ ขอให้เซมไปเล่าประสบการณ์หน่อยครับ
เพราะหาข้อมูลแทบไม่มีใครมาเล่าว่าเจออะไรบ้าง
แบบไปบอกว่าจะไปแล้วน้า แต่ตอนกลับไม่มีใครบอกว่าเจออะไรกันมามั่งวุ้ย

ไม่เชิงเลือกไม่ได้ แต่เลือกที่จะไม่เอาได้

คือเขาจะจัดโรงงานมาให้มึงสัมภาษณ ถ้ามึงไม่เอาก็บอกเขา. เขาจะจัดให้มึงรอบต่อๆไป

แต่ถ้ามึงปฏิเสธบ่อยๆ. มึงโดนดองเค็มนะจ้ะ

ปล กูไม่ใช่เซมไปมึง. กูคือมึงในอนาคตสามปีข้างหน้า

ส่วนลำบากอะ ลำบากแน่ ซึ่งเป้าหมายแต่ละคนไม่เหมือนกัน

อย่างกูรอบนี้ กูสอบเอนสอง แต่เกบเงินไม่ค่อยได้
เพื่อนกูไม่เอาสักเอน แต่ตอนกลับมันได้ล้านห้า

ชั่งใจเอาละกัน. แต่กูว่าถ้ามึงมีทางเลือก อย่ามาเลย. เพราะกูมาตอนที่เงินในบัญชีเหลือศูนยพอดี

ไม่ได้คิดจะมาโยนเชือกถักให้กูใช่ไหม !!!

กำลังชั่งใจ เพราะถ้าสอบได้ (ถุ้ย วิดพื้นยังไม่ขึ้น นน.ร้อยกว่าโล) โดนเรียกเข้า ศูนย์ฝึกก็ต้องออกจากราชการ

งานราชการก็เซฟตี้โซนสัด ๆ แบบอยู่สบายไม่เดือดร้อน เงินน้อยไปนิดแต่ บ้านพักฟรี

งั้นกูถามกลับได้ไหม. กูกลับไปอายุ30ต้นๆ. อยากทำงานราชการ. ต้องทำไงวะ 555

>>285 สอบ ภาค ก แล้วหาที่มันเปิดสอบ อีกอย่างคือ ดวง ติดราชการต้องบอกว่าดวงล้วน ๆ ข้อสอบง่ายเหี้ย แถมเจอกรมที่รับล็อตใหญ่ ๆ แถมสายคอมไม่ค่อยมีกรมไหนรับกันนะ เพราะมันขอยาก ทำให้ลังเลว่าจะเสี่ยงกับตรงนี้ดีไหม เพราะ 4 เดือนในศูนย์ฝึกถ้าไม่ผ่านนี้หมาเลยนะ ต้องไปเริ่มชีวิตนับหนึ่งใหม่

ได้ N 2 ไปทำงานล่ามไม่ดีกว่าเรอะ ผมก็เล็งตรงนี้ไว้เหมือนกัน ล่ามญี่ปุ่น เคยอยู่ญี่ปุ่น ทำงานโรงงานมาแล้วด้วย ดีกรีคงดีกว่าล่ามที่เรียนในประเทศ

ของกูเซฟโซนคือไอที่กูทำเนี่ย. มันมีบ.ลูกที่ไทยน่ะ อยู่ระยอง. เงินน่าจะได้สองหมื่น(ไม่ใช่ล่าม). แต่กูเบื่อแล้ว

อ่อถ้ามึงสอบn5ได้ มึงอบรมผ่านแน่ ถ้าอยากไปก็ลดน้ำหนัก วิดพื้นไว้

ถ้ามึงได้บริษัทแล้ว. ถ้าไม่ทะลึ่งเหี้ยขนาดไปก่อคดีข้างนอก เขาไม่เอามึงออกหรอก

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ข้างในพวกกะเลกะลาดเยอะ. ทำใจไว้ด้วยละกัน

OK ขอบคุณมาก เป็นข้อมูลที่ช่วยได้เยอะเลย

มึงกูเป็นคนที่ทำอะไรไม่ค่อยละเอียด แบบมือไม้ทำอะไรดูรุนแรงไปหมดอะ ทุกอย่างซักผ้า จิ้มคอม จิ้มแท็บแลต จับแมว ตัดเล็บ สระผม ถูสบู่ ล้างจาน เขียนหนังสือ อย่างเช่นว่า ซักผ้าล้างจานถูสบู่งี้ มันก็จะเปียกกระเด็นไปพอสมควร คือแบบคำว่าเร็วของกูจะต้องมีความดูรุนแรงแฝงไปด้วย โดยที่บางเรื่องถ้าไม่ทักก็ไม่ได้สนใจอะไร อย่างเขียนหนังสือ ก็จะมีคนแซวว่าเดี๋ยวกระดาษขาดอะไรแบบนี้
ประเด็นของกูก็คือ พอคนมาทักกู กูก็พยายามทำเบาๆ ลง แต่พอเผลอมันก็กลับมาเป็นใหม่ แล้วมันไม่ใช่แค่อย่างเดียว คือมันเป็นแบบนี้ทุกอย่าง เหมือนคือจริงๆ ธรรมชาติกูเป็นคนแบบนี้
ทำไงดีวะ

>>291 กูเข้าใจ ดังนั้นมึงต้องดำเนินชีวิตด้วยสติมากกว่าคนทั่วๆไป น้องกูก็เป็นตั้งแต่เล็กจนโตหยิบจับอะไรก็พังไปหมด จานแตก แก้วแตก หนังสือยับ ของเล่นพัง ตุ๊กตาหัวขาด พอโตมาซื้อโทสับไม่กี่วันก็ทำจอร้าว น้องกูมันเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด แล้วก็ไม่ค่อยรอบคอบ ไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่ค่อยวางแผนล่วงหน้า ชอบไปตายเอาดาบหน้ามากกว่า บางทีกลับจากโรงเรียนอยู่ดีๆกลับเย็นไม่โทรบอกใครเลย ปิดเครื่องด้วยแม่กูก็ร้อนใจมันไม่เคยกลับบ้านค่ำแบบนี้ กลัวเกิดอุบัติเหตุ สักพักก็กลับมาแล้วก็บอกว่าไปกินข้าวกะเพื่อนแบตใกล้หมดเลยปิดเครื่อง ทั้งๆที่โทรบอกก่อนสักนิดก็ได้ไม่ก็ส่งข้อความไรงี้ กูสังเกตดูญาติกูคนนึงก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน แล้วก็ขี้โมโหเหมือนน้องกูเปี๊ยบเลย แต่คนที่เป็นแบบนี้จะมีข้อดีคือจะดูมีความสุขกะชีวิต ไม่ค่อยกังวล ไม่คิดเล็กคิดน้อย ไม่ต้องระแวงอะไรมาก

>>292 ม่าย ถึงกูจะดูรุนแรง แต่สรรพสิ่งไม่ค่อยพังนั ยิ่งหนังสือกูถนอมยิ่งชีพ ยับทีจะร้องไห้ โทรสัพก็ใช้เป็นปี เพียงแต่ทำอะไรจะดูไม่ซอฟอะ

>>278 มึง หาหมอจิตเวชด่วน มึงอาจจะเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ใช่อะไรที่แปลกประหลาด มันเป็นเพราะสารเคมีในสมอง มึงอย่ากลัว รีบไปหาหมอซะก่อนที่มึงจะตายไปจริงๆ เพื่อนกูคนนึงก็เป็นตั้งแต่ม.ปลาย มีรอยกรีดข้อมือ กินพาราเหมือนมึงเด๊ะ ตอนนี้ก็หาหมออยู่เรื่อยๆ ไปหาหมอเถอะ แล้วชีวิตมึงจะดีขึ้น

กูเคยเลวมากก่อนว่ะขโมยเงินโกหกด่าพ่อแม่ กูอยากเป็นคนดีนะแต่พอแบบเราไม่มีอะไรเงินไม่มีเงี้ยมีความรู้สึกอยากขโมยว่ะทำไงดีว่ะ แล้วโรคหวงแฟนเก่าแฟนเก่ากูมีใหม่แล้วแต่กูตามราวีไมม่เลิกอยากตัดขาดนะแต่ทำไม่ได้ว่ะเศร้า

กูไม่อยากพูดโกหกแล้วด้วยทำไงดีว่ะ

ไปเจอมา กิจกรรมวาดภาพสมทบทุนช่วยเหลือผู้ป่วยมะเร็ง เผื่อใครอยากหาอะไรดีๆทำ
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1177176749028841&substory_index=0&id=263967263683132

>>297 วาดรูปกระดอได้ปะ

ทำยังไงเราถึงจะเจอจุดหมาย/เป้าหมายของชีวิตตัวเองวะ กูไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร หรือสิ่งที่กูกำลังเป็นอยู่มันถูกหรือผิด

>>298 ก็ลองดิ

ทำไงวะถ้ากุเป็นใจแคบ ไม่ปล่อยวาง ตระหนี่
เห้นคนดีๆ แล้วรู้สึกเลวจังวะ

>>299 1. หาสิ่งที่มึงชอบ 2. ??? 3. Profit
>>301 ลองเริ่มคัดของที่ไม่ใช้แล้วไปบริจาคกาชาดหรือมูลนิธิดิ

>>302 มีถุงยางใช้แล้วบริจาคได้ป้ะ

>>303 ได้ เอาไป recycle ทำยางรัดผม
http://www.snopes.com/medical/toxins/hairband.asp

>>303 จะเกรียนไสหัวกลับ nw ไป

>>305 อมควยเรามั้ยปากดีจัง

ใครเคยถูกเลือกให้ต้องเป็นผู้นำ นำคนเยอะๆ บ้าง
จริงๆกูเป็นคนที่ไม่ได้มีนิสัยความเป็นผู้นำเลย แต่โดนเลือกมาเป็นคนนำ ก็พอทำตามหน้าที่ได้ แต่เวลามีปัญหามาก็แก้แบบทุลักทุเลอ่ะ ไม่ได้ดีมาก บุคลิกก็เป็นคนเงียบๆเรียบร้อย หย่อนได้ก็หย่อนอ่ะ ไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี แต่พอถูกเลือกมาเป็นกูก็เด๋อๆด๋าๆ มาก ตัดสินใจผิดพลาดบ้าง ทำให้กูเฟลมากเลยว่ะ ขอคำปรึกษาหน่อย พอจะมีเทคนิควิธีอะไรดีๆให้กูทำหน้าที่ได้ดีขึ้น พ้งพาได้ เป็นผู้นำมากขึ้น แนะนำกูที

>>307 ไม่เคยถูกเลือกนะ แต่ยึดเอาเลย

อยากเป็นคนอารมณ์ดี ชวนคุยแล้วตลก หัวเราะง่าย ทำยังไงดี

>>309 ดูตลกเยอะๆ กูว่าได้ผลนะ พวก youtuber ตลกๆ ก้ได้ และมั่นใจในตัวเองเข้าไว้

>>309 ยิ้มเก่งๆ ยิ้มจากใจนะมึง รู้จักชงมุก ตบมุกกับชาวบ้านบ้าง ของงี้ไม่ได้ทำได้กันในวันสองวันว่ะ มันเป็นที่นิสัยแต่ละคนด้วยมั้ง

กูจะวิ่งแล้วขอแรงกระตุ้นหน่อยเพื่อนโม่ง

>>312 สู้ๆ มึงอะไรก็ตามเริ่มมักจะยาก

พวกนายขอปรึกษาหน่อย เราอายุ 30 แล้ว ไม่เคยมีแฟนเลย

ตอนนี้คิดมา 2-3 strategy ช่วยเลือกหน่อย

- เอาเวลาไปพัฒนาบุคลิกภาพ การแต่งกาย การพูด ให้มากที่สุด แล้วไปจีบสาว
- เอาเวลาไปพัฒนาความก้าวหน้าทางหน้าที่การงาน แล้วไปจีบสาว เป็นสายเปย์
- เอาเวลาไปพัฒนาหน้าที่การงานแล้วใช้เงินซื้อพวกตัวท๊อบแพง

โฟกัสได้อย่างเดียว

มึงทำ 1 ถ้าขอหนึ่งมึงทำได้ เป็นหนุ่มสามสิบนิด ๆ ก็ยังมีคนเอา อย่าลืมทำตัวให้แซ่บ กูก็กำลังปรับปรุงตัว ที่แย่ของกูคือไม่มี Topic พูดคุย เพราะความสนใจกูต่างจากชาวบ้านแบบสุดโต่ง(ตัดเรื่องคุอ้วนออกไป ก็ยังมีแต่หัวข้อที่คุยกับคนปกติแล้วเข้าไม่เข้าใจอยู่ดี)
แล้วข้อสองมันจะตามมาเอง ถ้าทำหนึ่งสำเร็จโฟกัสต่องานมันจะดีขึ้น แต่มึงอย่าไปเปย์สาว
ไม่ work หรอก เชื่อกู กูทำมาแล้ว เพราะมันจะเอาที่มึงเปย์อะ ไปเลี้ยงแมงดาอีกคน
จีบใครตั้งงบไว้เลย คนละไม่เกินกี่พันก็ว่าไป เลี้ยงข้าวเลี้ยงหนัง เกินนี้ไม่เอา ถ้าเห็นทำทางจะแดกแพงพร้อมชิ่งไปเลย ไม่ต้องรู้สึกผิด
กูโดนมาเยอะ เพราะไงแดกเสร็จมันก็ชิ่งเราอยู่ดี แล้วเราจะรับภาระหนี้ก็เกิดจากความเงี่ยนมันทำไม
พวก อ่าง SL อะไรพวกนี้ก็น่าลอง กูหาข้อมูลอยู่ บางทีไปเปิดสักทีอะไร ๆ มันจะดีขึ้นก็ได้นะ คือได้ลองเอาสักทีแล้วจะได้คิดว่า เออกูลองแล้ว จะได้ไม่ต้องไปกลัวอะไรอีก คือที่นี้จะได้จีบสาวแบบแว็นจีบสก้อยมึงนึกภาพออกปะ หยอดไปเรื่อย ๆได้ก็เอาไม่ได้ก็ช่างแม่ง กูคิดแบบนี้ แต่คงต้องทำใจสักพัก เพราะเราโดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็ก ว่าอย่างงั้นไม่ดีอย่างงู้นอย่างงี้ มันต้านในใจ

...

>>314 ทำข้อ2ก่อนและแถม3 คือตัวเลือกที่ดีที่สุดมึงอาจจะจีบสาวแล้วนกบ้าง แต่ชีวิตมึงจะดีจนคนเข้าหามึงเองด้วยซ้ำไป อยากเป็นฝ่ายเลือกหรือถูกเลือก ก็คิดเอาละกัน อายุมึงเลยวัยใส16-25 ไปละ

จริงๆถ้าจะฟันเฉยๆหัดจีบสาวสำคัญที่สุด บุคลิคภาพต้องเหมาะกับคนที่เราจีบ บางคนชอบหล่อเนี่๊ยบดูมีฐานะ บางคนชอบลุคแบดๆ ถ้าจะฟัน แต่ฐานะการเงินไม่ดี แนะลุคแบดๆดีกว่า เพราะหล่อเนี๊ยบมันมีค่าชุดแพงมาก การพูดการจีบอะไรต้องหัด แต่ถ้าอยากสร้างครอบครัวแต่งกับคนดีๆ ไห้อัพหน้าที่การงาน จริงๆมันต้องปูพื้นมาตั้งกะตอนเรียนแล้ว ถ้ามีเงินหน้าที่การงานดี ค่อยไปซื้อชุดที่ดูเนี๊ยบ แล้วไปจีบสาวดีๆแต่งงาน

ปีใหม่เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ กูเริ่มต้นด้วยการเลิกกับแฟน แล้วเลือกไปคบกับคนที่กูชอบจริงๆแทน ผลสรุปคือโดนเพื่อนเกลียดทั้งหมดเพราะแฟนกูโซเชียลมาก พ่อแม่ก็ด่าแถมไล่กูออกจากบ้านอีก แต่ก็ช่างแม่ง อยู่กันแค่สองคนก็พอละ ตอนนี้ย้ายมาอยู่เชียงใหม่ด้วยกัน รู้สึกมีความสุขขึ้นเยอะเลยหลังจากทิ้งทุกอย่างไปจนหมดสิ้น

>>319 ที่เค้าด่ามึง เพราะมึงคบซ้อนอ่ะดิ ถึงได้เลิกปุ๊ปลากกันไปอยู่เชียงใหม่ได้เลย

>>319 เพิ่งออกจากเนตวอชมากูนึกว่ามึงคือเอก hrk 555555555

>>319 ใจร้ายจัง ไม่รู้สึกเหรอว่าที่ด่าเพราะตัวเองผิดอ่ะ มันไม่เกี่ยวว่าแฟนโซเชียลไม่โซเชียลอ่ะ

>>322 ติดหีใหม่อยู่ไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีอะไรทั้งนั้นแหละ

เรื่องมันซับซ้อนว่ะมึง แต่กูไม่ได้คบซ้อนหรือมีชู้ละกัน คนนี้กูเป็นเพื่อนสนิทกับเขามาตั้งแต่ม.ต้นละเถอะ แต่กูไม่ได้คบกะเขา เพราะแฟนเก่ากูเป็นลูกเพื่อนพ่อเพื่อนแม่กู ที่พ่อแม่แนะนำอยากให้คบกันอีกที แฟนเก่ากูก็เป็นพวกกว้างขวางในโซเชียล แปปเดียวก็สนิทกับเพื่อนกูหมด เพื่อนแม่งก็จับคู่ให้ กดดันให้กูคบกับเขา แล้วเรื่องแม่งแย่ลงเรื่อยๆเพราะตอนกูรู้ตัวว่าชอบอีกคน เขาดันทำตัวเหมือนแฟนกูไปแล้ว มันกดดันทำให้กูไม่กล้าบอกว่ากูไม่ได้ชอบเขา สุดท้ายก็ทนคบไป 5 ปี คิดว่าจะตัดใจได้แล้ว แต่แม่งไม่ไหวละว่ะ พวกมึงยังไม่เข้าใจความอึดอัดตอนต้องฝืนยิ้ม ฝืนทำตัวปกติ ทั้งๆที่กูอยากจะหนีสังคมรอบตัวกูมาก ก็มีเพื่อนสนิทคนที่กูหนีมาด้วยนี่ล่ะที่เข้าใจกู หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมานานเพราะกูมีแฟน พอกลับมาคุยกันอีกทีความรู้สึกต่างๆมันก็กลับมา พอกูรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว กูก็เลยหนีไปอยู่กับเขานี่ไงล่ะ ใครจะเกลียดกูคิดว่ากูเลวยังไงก็ช่างแม่งแล้ว กูขออิสระกับความสุขให้ชีวิตกูมั่งกูว่ากูอดทน ใจกว้างมาพอแล้ว

>>318 รายได้เรา 6 หมื่นแล้ว แต่ให้พ่อแม่ 2 หมื่น

รายได้ ๖ หมื่นต่อเดือนถือว่าสูงมาก กูว่าช่วยได้เยอะ ทำตามช้อ ๑ ฝึกพูดฝึกแต่งตัวช่วยได้ ถ้าอายุมาก หรือหน้ายังไม่หล่อพอไปศัลยกรรมได้นะ ส่วนทักษะการจีบหาหนังสืออ่านเอา ถ้าเงินเหลือๆจ้างโค้ชไปเลยยังได้ ส่วนเรื่องเปย์ ไห้เปย์พอสมควรอย่าเปย์มากเกินไป เช่นเลี้ยงข้าว ซื้อของไห้เป็นครั้งคราวได้ เอาที่เราจ่ายได้สบายๆไม่เดือดร้อน แสดงฐานะโดยไม่คุยอวด คือไม่ต้องไปบอกไครว่าเรารวยแต่ไม่ต้องปิดไห้เค้ารู้เอง เช่นซื้อเบนซ์ ถ่ายรูปบ้านลงเฟส รวยขนาดนี้ถ้าไม่เลือกมากจริงๆเชื่อว่าหาได้ แนะว่าคนแต่งเราเลือกนิสัยดีเป็นหลัก เอาพวกการศึกษาดีมากๆเลย เป็นหมดยิ่งดี นิสัยดีเข้ากันได้ กูแนะไห้เลือกที่การศึกษาเพราะ นิสัยคนมันดูยาก ถ้าการศึกษาดีเป็นสกีนชั้นนึงแยกพวกเกเร สก๊อย ติดอบายมุขออกไปได้บ้าง เพราะคนมันเฟคกันเยอะแต่เฟคที่การศึกษามันยาก เพราะมันต้องทุ่มเทเป็นระยะเวลายาวนาน ส่วนเรื่องเซ็กซ์ถ้าทนไม่ไหวจริงๆก็เที่ยวเอา หรือหาสาวๆสวยๆอีกคนไว้ไช้งานด้านนี้เฉพาะ แต่เวลาแต่งไห้แต่งกับคนดี ถ้ามึงฐานะดีกว่าเค้ามากๆ ถ้าเป็นไปได้ ไห้อยู่กินกันโดยไม่จดทะเบียน มีลูกกันก็ได้ ช่วยกันดูแลลูก เซฟสุด เพราะพวกเลวๆ หลอกสูบเลือดสูบเนื้อมันเยอะสมัยนี้

6 หมื่นนี้มึงรอดมาไงโดยไม่มีสาวมาติดวะ เรด้าสาวบางคนแม่งไวเหี้ย ๆ ถึงจะไม่แสดงตัวว่ารวยก็ตาม
แต่อย่างที่ข้างบนบอกละ อย่าไปเปย์เยอะ เปย์เยอะไม่เคยได้อะไรกลับมา ถึงมันจะให้มึงฟันก็ตามสุดท้ายแล้ว
มันก็จะเห็นมึงเป็นถังเงินแทน เว้นแต่มึงจะอ้วนดำสิวเขรอะหน้าแม่งดูไม่ได้ เงินจะช่วยย่นระยะให้อย่างมาก
แต่มึงต้องมั่นใจว่าจะเปย์ให้ตามที่ร้องขอได้ เอาเป็นว่าตอนนี้มึงสบายเพราะมีเงินเป็นปัจจัยหนุนละ ที่เหลือก็พัฒนาบุคลิคเอา

>>327 จีบสาวข้าราชการเงินเดือนหมื่นกว่าเค้ายังไม่สนใจเราเลยจ้า เท่าที่เราจีบผู้หญิงมายังไม่เคยเห็นคนที่เค้ามาชอบเราทำดีกับเราง่าย ๆ เพราะเงินเลยแม้แต่คนเดียว

>>326 หกหมื่นนี่เราไปไหนมาไหนรถเมล์เรือคลองแสนแสบ ไม่ได้ซื้อรถเลยครับ

>>328 แสดงว่ามึงใช้ชีวิตธรรมดาเกินไป อย่างนั่งรถเมล์ แบบนี้แล้วคนข้างนอกเค้าจะรู้ได้ไงว่ามึงมีตัง คนบางคนยอมเช่ารถแพงๆเพื่อฟันหญิง ถ้าจะใช้ชีวิตประหยัดแบบนี้คนในที่ทำงานควรจะเห็นและน่าจะชอบมึงมาก ยกเว้นแต่ทำตัวไม่มีสเนห์โคตรๆแบบไอ้เด่นชัยในหนังแฟนเดย์

หัดพาลูกน้องไปเลี้ยง หัดใช้เงินให้คนเห็นบ้าง แสดงความเป็นผู้นำ ผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ และที่สำคัญโสดให้จริง ไม่ใช้ไลน์ แอปต่างๆเด้งทั้งวันแต่นกทุกคน คนอื่นเค้ามองเห็นแต่มึงเป็นไอ้ขี้หลีนะ ไม่ได้มาตามอ่านดูหรอกว่ามึง นก

>>328 นี่เป็นผญนะ มาพูดเพราะบางคหมันmisleadingมากๆ นี่คืออยากหาแฟนฆ่าเวลาหรืออยากจริงจัง ถ้าแบบหลังนี่ไม่โอเคกับการที่เหมือนใช้เงินฟาดผญ ในความรู้สึกคือผู้หญิงที่มาชอบเพราะรวยนี่มันไม่ค่อยจริงใจแล้วอ่ะ เอาจริง น่าจะไปอยู่สังคมที่จะได้เจอคนเยอะๆ แบบเปิดโอกาสตัวเอง บางทีอยู่แต่ในที่ทำงานก็ไม่รู้คบกับใคร ลองไปตีกอล์ฟ (พ่อแม่นี่ก็เจอกันตอนตีกอล์ฟนะ น่ารักจะตาย) ทัวร์ตปทคนเดียวอะไรอย่างนี้ก็ดี ถ้าแบบแรก คบเล่นๆ คือโอเคเงินเดือนหกหมื่น เอาจริงๆมันไม่ได้สูงขนาดนั้น แต่ก็น่าจะ appealing กับคนที่เงินเดือนสองสามหมื่น ปัญหาน่าจะเป็นที่บุคลิกภาพ ดูไม่น่าเข้าใกล้ คุยแล้วน่าเบื่อ ดูเป็นคนแปลกๆไรงี้

60 ไม่มากไม่น้อยมะ โดยเฉพาะถ้าเป็น กทม. อย่าเพิ่งดราม่าว่ากูกระแดะ เงินเดือนกูก็ไม่ถึง 60 หรอก แต่ถ้าถามว่าเงินเดือน 60 จะเป็น factor ในการเลือกผช. มั้ยก็บอกเลยว่าไม่แน่นอน ผู้หญิงหน้าเงินมันไม่แลผช. เงินเดือน 60 หรอกนะแกร ถ้าจะแลเพราะรวยมันต้องระดับเจ้าของกิจการ ลูกคนรวย อะไรแบบนั้นโน่น ส่วน 60 เนี่ยก็แค่ทำให้ผู้หญิงทั่วไปไม่เขี่ยออกจากตัวเลือกเพราะว่าจนเกินไปเท่านั้นแหละ ส่วนจะเลือกมาเป็นแฟนมั้ยมันอยู่ที่ปัจจัยอื่นจ้ะ

>>330 พูดถึงกูกำลังอยากหัดตีกอล์ฟพอดี แต่ลองหาข้อมูล ชิบหายเถอะ คชจ.สูงชะมัด ไหนจะค่ากรีนฟรี ค่าทิปแคดดี้ ค่าเรียนกับโปร กูเองก็เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดาที่ต้องจุนเจือครอบครัวส่งเงินให้ที่บ้าน ;w;

ในการเลือกคู่แต่งงานผู้หญิงจะดีจะเลว จะรวยจะจนยังไงดูที่เงินทั้งนั้น เอาว่าขนาดไฮโซที่รวยจนออกข่าว จะแต่งงานยังต้องหาคนรวยๆด้วยกันเลย จนๆก็กลัวเป็นแมงดา สมัยนี้ถึงผู้หญิงจะดูที่เงินน้อยลงเพราะดูแลตัวเองได้ มากขึ้นแต่ไงๆก็เป็นปัจจัยสำคัญอยู่ดี เพราะการดูแลลูกต้องไช้เงิน ไครๆก็อยากส่งลูกเรียนอินเตอร์ ส่งลูกเรียนต่างประเทศ ไอ้ที่ว่าผู้หญิงหน้าเงินเลือกแต่เจ้าของกิจการก็ไม่จริงนะ เพราะส่วนไหญ่อยากได้รวยจัดๆจริง แต่ไม่มีปัญญาแต่งงานด้วย ได้เป็นของเช่ากันซะส่วนไหญ่ พอรู้ตัวก็ลดเสป็กลงมา อาเจ๊กอาแปะเจ้าของร้านชำยังมีผู้หญิงมาหลอกเลย สุดท้ายก็เตียงหัก รายได้แกไม่น่าเกินเดือนละ 60000 หรอก ถ้าฐานะดีกว่าผู้หญิงมากต้องระวังตัวไว้ก่อน มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียน ผู้หญิงทั่วไปตั้งสปคขั้นต่ำรายได้ 60000 ก็ไม่จริงผู้หญิงทั่วไปก็แต่งกับคนรากหญ้าเหมือนๆกันเพราะเลือกไม่ได้ เงินเดือน 60000 ถือว่าสูงมากแล้วต้องระวังตัวแล้ว ไม่เชื่อดูรายได้เฉลี่ยของชาวไทยดูเดือนละ 60000 น่าจะอยู่ 5% แรกด้วยซ้ำ ไม่ต้องถึง 60000 หรอก 10000 เดียวก็มีคนอยากเกาะแล้ว ถ้าเค้ารายได้น้อยกว่าตัวเลือกไม่มาก 10000 เดียวเค้าก็เอา ดังนั้นผู้หญิงที่รายได้น้อยกว่าเรามากต้องระวังไว้ก่อน

ส่วนการแต่งตัวการไช้เงินก็เหมือน คห บนๆบอกนะ ต้องแสดงฐานะบ้าง การเลือกผู้หญิง ถ้าจะเพิ่มโอกาศสำเร็จนะ ต้องเลือกอายุไม่ห่างจากเรามาก มีผลการวิจัยชี้ว่า ผู้หญิงจะชอบผู้ชายวัยเดียวกัน ผู้ชายจะชอบผู้หญิงอายุน้อย เลือก นิสัยดีๆ ตัดหน้าตาทิ้งไป เพื่อเป็นเมียหลวง เพราะผู้ชายมักเลือกแต่งงานกับผู้หญิงที่หน้าตาซึ่งมักจะเป็นการตัดสินใจที่ผิด สังเกตุดูพวกเชี่ยวๆที่รู้จักผู้หญิงดีเพราะผ่านมาเยอะ เวลาฟันจะเลือกสวยๆเวลาแต่งเลือกบ้านๆ เอานิสัยเป็นหลัก ผู้หญิงสวยตัวเลือกเค้าเยอะจีบยาก และหลายคนผ่านพวกเลวๆมาเยอะ พอคบคนเลวมากๆก็เลวไปด้วยก็มีเยอะ แถมถูกผู้ชายสปอยด์ จึงมักจะเอาแต่ใจ ดังนั้นคนที่แต่งงานไม่ต้องสวยจะดีกว่า ไม่ต้องแย่งกับไครมาก มีโอกาศเจอคนนิสัยดีมากกว่าด้วย ส่วนถ้าอยากฟันคนสวยๆก็เที่ยวเอาหรือเลี้ยงเอาอีกคนเอาสวยอย่างเดียวพอ ถ้าอยากไห้ลูกฉลาดเก่งต้องเลือกเมียฉลาด เพราะมันส่งผลถึงพันธุกรรม เลือกนิสัยดีๆเป็บแบบอย่างไห้ลูกได้

กทม รายได้เฉลี่ยก็ไม่ได้ไกล้เคียงกับ 60000 เลยนะ 60000 ใน กทม ไม่ได้ธรรมดานะ

กูว่าหาคนศีลเสมอกันน่าจะดีว่ะ ส่วนพวกกะหาเย็ดเอามันส์ มันก็พอมีนะ สาวๆ30+ มีการมีงานดีดี บางคนก็เจ็บเพราะแฟนเก่า จนไม่กล้าคบคนใหม่ก็มี แต่เวลาคันหู ,มันก็หาคนเบ้าหน้าดีมีมาดหน่อยคบเอามันส์อย่างเดียวได้นะ มันเหมือนรู้ๆกันอยู่ว่ายืมไม้แคะหูมาแก้คันรูชั่วคราวอ่ะ ถ้าเจออย่างนี้ก็ยืดอกพกถุง กันก็พอ

60,000 ไม่น้อยหรอก แต่ก็ไม่เยอะแบบเป็นสุดยอดอ่ะ แต่มึงอย่าไปพูดถึงตัวเงินก่อนว่ะเพราะคนดีดีเขาก็ไม่ไม่ได้สน ไอ้คนที่เข้ามาดันกลายเป็นคนสนเงินล้วนๆแทน

เป็นกูคบคนธรรมดาๆ เอามันส์เข้าว่ทไม่งี่เง่าดีกว่า แต่ถ้าจะเอามากกว่านี้ก็ค่อยๆพัฒนากันไปด้วยกันก็ได้

>>330 เราอยากคบจริงจัง แต่เปย์ในที่นี้อาจจะพาไปเที่ยว ทานอาหารที่บรรยากาศดี ๆ ก็อาจจะสร้างความรู้สึกที่ดีได้มากกว่า หรือเป็นคนดูพึ่งพาได้ แต่คงไม่ให้เงินสด

>>331 คือถ้าเงินเยอะกว่านี้เป็น 70-80 ก็ไม่ช่วย พัฒนาบุคลิกภาพ น่าจะดีกว่าเนอะ

>>333 ขอหน้าตาน่ารักแบบถูกชะตา ไม่ต้องสวยมากก็ได้

สรุปว่า เราจะไม่อัพ stat ด้านเงินนะพวกนาย 60k หรือ 100k ในสายตาผู้หญิงคงไม่ต่างกันมาก
ไปอัพความหล่อความแซ่บดีกว่าเยอะ

>>336 >>337 นายเข้าใจถูกแล้ว ขอให้โชคดีนะ

60kพอ แต่พฤติกรรมนายมันทำไห้คนไม่รู้นะสิว่ามี ไปเรือหางยาวคนจะนึกว่ามีรายได้ขั้นต่ำ ถ้ามีเงินเก็บมากๆเหลือๆจริงๆน่าจะ เบนซ์ ซื้อสดได้สด สดไม่ได้ ผ่อนมือ 2 ก็ยังดี ส่วนการแต่งตัว แต่งแบรนด์เนมแค่บางชิ้นพอ อย่าแบรนทั้งตัวเสียบุคลิคภาพ แต่ชิ้นที่ไม่แบรนด์ เราต้องเลือกเนื้อผ้าดีๆ ส่วนบุคลิค หาหนังสืออ่านเอาได้ ทักษะจีบสาวอ่านเอาได้

ขอบคุณมากนะพวกนาย เราจะได้โฟกัสที่ถูกจุด
lifestyle เราเป็นคนง่าย ๆ รายได้เพิ่มก็ทำตัวเหมือนเดิมเงินเหลือ ๆ เก็บไว้
เดี๋ยวลองดู ขอบคุณมาก

อ้อ อีกอย่าง กูชอบความคิดมึงนะ ดูจริงใจดี รายได้เพิ่มทำตัวเหมือนเดิม เก่งว่ะ ขอชื่นชม
กูทำงานมา 5-6 ปี เงินเดือนเพิ่มเท่าไหร่ก็ใช้เพิ่มเท่านั้น ถถถถ
เงินเดือนเดินมาไกล แต่เงินเก็บต่อเดือนแม่งเท่าสมัยจบใหม่จ้ะ บรัยส์

>>340 จริงๆไลฟ์สไตล์ตัวเองเป็นยังไง พยายามไปที่ที่มันเข้ากับไลฟ์สไตล์ตัวเอง ต้องเจอผญบ้างแหละน่า แต่เอาจริงอยู่กทม เหมือนมันคุยยากเพราะทุกคนไม่ค่อยสุงสิงกับคนรู้จัก เริ่มจากจีบผู้หญิงก็จะกลัว สู้ๆละกัน

>>337 แต่บางทีถ้ามึงอัพพวกวัตถุมากไป มึงได้แฟนแบบวัตถุนิยมมากๆๆๆ นานไปมึงจะไหวเหรอวะ กูว่าถ้าไลฟ์สไตล์ต่างกันมาก คบกันไม่ค่อยยืดอ่ะ ระวังๆหน่อยละกัน

ลองนึกถึงความเป็นจริงดูถ้าอยากได้สาวๆ ผู้หญิงเค้าก็อยากคบคนวัยเดียวกัน แต่ถ้าฝ่ายชายแก่แต่จนเค้าจะเอาหรือ เงินเดือนราวๆนี้อายุคงไม่น้อยละนะยกเว้นทำงานเก่งเทพจริงๆ ถึงจริงๆเรารวยแต่ไปรถเมล์คนก็คิดว่าเราจนอยู่ดี ไส่แบรนด์แท้ คนก็คิดว่าปลอม ถ้าจะทำตัวง่ายๆจีบสาวก็ได้แต่ต้องลดสเปคเยอะๆเลย ลองหาผู้หญิงแก่แต่จนดูน่าจะไหว

>>344 อายุ 30 อายุน้อยกว่าเราเงินเดือนเท่ากันมีไม่น้อยนะ มันขึ้นกับดวง จังหวะ หลาย ๆ อย่าง

มีวิธีทำให้หายขี้เกียจป่าววะ คือกูขี้เกียจมาก ทั้งที่เเต่ก่อนเป็นคนขยันอ่านหนังสือ เเต่ไปมาๆเหมือนชีวิตล้มเหลวขึ้นมหาลัยมาก็ได้เกรดน้อยไปมาๆกลายเป็นคนขี้เกียจไปเลย จะอ่านหนังสืออะไรก็อ่านได้นิดเดียวเหมือนคนสมาธิสั้น ใช้ชีวิตไปวันๆอ่านหนังสือเอาพอผ่านก่อนสอบวันสองวัน เกรดก็ห่วย

ถ้าความสำร็จมันขึ้นกับ ดวง จังหวะจริงอะไรๆมันก็คงง่าย ไม่ต้องอ่านหนังสือไม่ต้องขยันซื้อวัตถุมงคลอย่างค้อนมหามงคลบรรมเศรษฐีของธรรมกาย เวลาจีบสาวก็ไช้วัตถุมงคลเอาไม่ต้องไช้ความพยายามอะไรเลย แล้วชีวิตจริงมันเป็นอย่างนั้นรึเปล่า คนที่ดวงดีสุดๆขนาดถูกหวยรางวัลที่ 1 ทำไมหมดตัวต้องทนทุกข์ ทำไมคนจบสูงถึงรายได้เฉลี่ยดีกว่าคนจบต่ำ ทำไมคนจบคณะที่เข้ายากแข่งขันสูงจึงรายได้เฉลี่ย ดีกว่าคณะที่เข้าง่ายๆ คนขยันอดออมลงทุนก็รวย คนขี้เกียจคอยผลาญเงินก็จนตามระเบียบ ดวง จังหวะอาจจะมีส่วนบ้างแต่ไม่ได้สำคัญอะไร คนประสบความสำเร็จไม่เคยสอนไห้คนพึ่งดวง มีแต่คนที่ไม่ประสบความสำเร็จเท่านั้นที่คิดพึ่งดวง

>>347 แค่ไปเจอคนที่ทำให้เรามัทัศนคตืที่ถูกต้องก็ดวงแล้ว เกิดในครอบครัวที่ส่งเสริมการศึกษาก็ดวง
เจออาจารย์ดีก็ดวง

เคยคิดอยากจะฆ่าคนที่เกลียดกับครอบครัวมั้ย
เคยที่จะไม่นับศาสนาอะไรมั้ยเพราะคิดว่าไร้สาระ

ก็อ้างดวงหมด คนการศึกษาไม่ดี เกิดมาไม่มีเงินนี่ดวงมั้ย แต่ก็มีบางคนประสบความสำเร็จระดับประเทศ
แล้วไอ้คนถูกหวยรางวัลที่ 1 ส่วนไหญ่ทำไมหมดตัวละ หรือเพราะดวงซวย
ครอบครัวชาวนาสอบเอนท์หมอติดยังมี คนขยันมันขึ้นกับตัวเองลูกหมอบางทียังเกเรเลย พ่อแม่สอนลูกไห้ขยันขันแข็ง ตั้งใจเรียนทั้งนั้นแหละ ไครมันจะสอนลูกไห้ขี้เกียจ เลว ผลาญเงินละ แต่สุดท้ายก็ขึ้นกับตัวเอง
ดวงก็เกี่ยวแต่ไม่มากขนาดที่คนไทยอ้างกันหรอก

ถ้าไครอยากประสบความสำเร็จไปซื้อหนังสือของคนที่ประสบความสำเร็จจริงๆมาอ่านดีกว่า ข้อมูลในเน็ต เกือยบทั้งหมดที่พิมพ์กัน เขียนโดยคนไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าอยากรู้คนไม่ประสบความสำเร็จ คิดยังไงมีทัศนคติยังไง ทำไมถึงเป็นแบบนี้อ่านข้อความทางเน็ตเอา ส่วนไหญ่มีแต่ยาพิษ ไม่ต้องเรียนหนังสือหรอก ดูอย่างบิลเกตสิเรียนไม่จบ แต่ความจริงบิลเกตประสบความสำเร็จโดยเรียนไม่จบได้ เพราะเป็นอัจฉริยะที่มีความมุ่งมั่น ส่วนคนเรียนไม่จบส่วนไหญ่ เพราะขี้เกียจ ไม่จบเหมือนกัน แต่ปลายทางต่างกันฟ้ากับเหว แล้วยีงมีคนคิดว่าวาพวกจบเกรดเอเกรดบีสู้พวกจบเกรดซีไม่ได้ การประสบความสำเร็จขึ้นกับดวงโอกาศ ซึ่งเป็นข้ออ้างในการขี้เกียจทั้งนั้น ความคิดแบบนี้เป็นเอกลักษณ์ ของชาติไทยจริงๆ ถ้าต่างประเทศ ลงข้อความของคนที่ประสบความสำเร็จ ก็มีแต่ตนยกย่อง ในความสามารถ สติปัญญา ความมุ่งมั่น ส่วนในไทย ไครลงข้อมูลของคนประสบความสำเร็จ ก็มีคนไม่ประสบความสำเร็จโพสชมว่า โชคดีจังเลยนะครับที่มีโอกาศ ถ้าไม่เปลี่ยนความคิด อีกกี่สิบปีก็ไม่มีโอกาศหรอก

>>350 ใคร ๆ ก็ขยัน ใคร ๆ เค้าก็พยายามกันทั้งนั้น

>>350 ความพยายาม ความขยัน ช่วยได้ระดับนึง
คนพยายามเท่ากัน คนนึงสำเร็จ คนนึงล้มเหลว ก็มี

ไม่จริงในประเทศไทย คนไทยส่วนไหญ่ไม่ได้ขยัน ไม่เรียนหนังสืออ้างบิลเกต พอไม่ประสบความสำเร็จก็อ้างดวง
ถ้าขยันจริงต้องทำตั้งกะต้นจนจบ ขยันตั้งกะเด็กยันแก่ ขยันเรียน หาความรู้ จบ มหาลัย ทำงานตั้งใจ เก็บเงินลงทุน ส่วนไหญ่คนขยันจริงๆไม่ค่อยลำบาก ถ้าต้องรอไห้ไฟลนก้นมาขยันตอนโตถือว่าไม่ได้มาจากภายใน ต้องอาศัยความจำเป็นภายนอกมาบังคับ แต่พวกมาขยันตอนทำงานก็ยังดี บางคนอู้ได้อู้ โกหกได้โกหกก็มี
พวกฉลาดจริงก็ไม่ค่อยลำบาก เพราะพวกนี้ ถ้าไม่ทำธุรกิจประสบความสำเร็จ ก็จะรู้ว่าควรขยันตอนต้นเพื่อสบายช่วงปลายชีวิต พวกนี้ถ้าไม่ทำธุรกิจตั้งกะหนุ่ม ก็จะเอาดีทางเรียน ทำงานรายได้สูง เก็บเงินลงทุนได้เออร่รีไทร์ก่อนกำหนดสบายไป
ส่วนพวกทั้งฉนาดทั้งขยัน ก็จะประสบความสำเร็จสูงมาก พวก นักธุรกิจ นักวิจัยดังๆก็พวกนี้ทั้งนั้น

เอาง่ายๆถ้าคิดว่าคนไทยขยันลองดูความเห็นในเน็ตก็รู้ ไอ้พวกที่คิดว่าการประสบความสำเร็จขึ้นกับดวงไม่มีทางขยันอยู่แล้ว เพราะคิดพึ่งดวง ส่วนคนเรียนเก่งๆหลายคนโดนโพสด่ากล่าวหาว่าไม่สังคมเลยสินะ เรียนไปทำไมตั้งเยอะบ้าง ส่วนโจรอย่างตี๋ไหญ่ ปล้นฆ่า เอาเงินไปผลาญในบ่อนกลับได้คำชมว่าฉลาดอัจฉริยะ เจ้าพ่ออาชยากรก็มีคนยกย่องมากมาย แน่นอนว่า คนเราย่อมยกย่องคนที่มีสติปัญญาไกล้เคียงกัน ศีลธรรมไกล้เคียงกัน สมัยก่อนไครบอกโลกกลมก็โดนด่า ส่วนคนเลวๆก็คิดว่าคนเลวด้วยกันฉลาดทันคน เป็นลูกผู้ชาย คนดีๆขยันไม่ได้เรื่องเป็นต้น

>>353 เรียนไม่จบแล้วอ้างบิลเกตส์นี่มันเชยแล้ว ยุคนี้เค้าอ้างจ๊อบส์กันหรอก อิอิ

คือจะบอกว่าที่เราได้ 6 หมื่นบาทตอนอายุ 30 นี่คือความพยายามล้วน ๆ คือเราเชื่อว่ามีคนมากมายที่พยายามไม่น้อยกว่าเรา และบางคนก็พยายามมากกว่าเราด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะจังหวะ ดวง ที่ทำให้ไม่ได้

คนขยันพยายามที่มีธุรกิจทางบ้าน
กับคนขยันพยายาม ที่ต้องซับพอร์ตที่บ้่นเดือนละสองหมื่นก็ต่างกันแล้วนาย

>>356 มึงอย่าเอาชีวิตจริงกูมาพูดดิ ฮือๆ แค่ให้ที่บ้านกับภาระต่างๆ ยังไม่ทันทำอะไรเลยเงินเดือนก็หายไปสองหมื่นห้าละ

>>356 จริงว่ะ ขยันอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีทุนด้วย

พ่อเป็น มาร์ค ซักเกอร์เบิร์ค ก็ดวงแล้ว

ไม่อ่ะ คิดนะ คนสองคนขยันเท่ากัน พยายามมามากๆเท่ากัน คนนึงลงทุนทำโรงแรม ไม่กี่เดือนต่อมาเกิดน้ำท่วม ข้าวของเสียหายล้มละลาย อีกคนก็ทำโรงแรม ทำไปทำมาจังหวัดนั้นเกิดดังขึ้นมา หลายคนมาเที่ยว มันขึ้นอยู่กับจังหวะด้วย

>>357 นายเงินเดือนเท่าไหร่
>>360 ตัวอย่างนี้ดี

จัวเราเองสำคัญที่สุดอย่าไปอ้างดวงเลย คนจนๆมาตัวเปล่าเสื่อผืนหมอนใบ สร้างตัวจนเป็นมหาเศรษฐี ลูกหลานมีพร้อมทุกอย่าง สร้างทำนานทำตัวเองหมดเนื้อหมดตัวได้ บิลเกตยังบอกเลย ถ้าคุณเกิดมาจนไม่ไช่ความผิดของคุณ แต่ถ้าคุณตายอย่างยากจนมันเป็นความผิดของคุณ

คนจนไม่มีโอกาศเรียน บางคนยังอุส่ากระเบียดกระเสียรเก็บเงินเก็บทองลงทุนจนร่ำรวยได้ แต่คนมากมายพูดง่ายๆว่าไม่มีโอกาศ ทั้งๆที่ความเป็นจริงโอกาศมันหาได้สร้างได้ ลองไปดูชีวประวัติมหาเศรษฐีเมืองไทยเราดู มีหลายคนเลยที่สร้างตัวจากตัวเปล่าจริงๆ ถ้ารู้จักเรียนรู้เอาเป็นแบบอย่างมันก็มีประโยชน์ คนที่ประสบความสำเร็จโอกาศน้อยแค่ไหนเค้าก็ทุ่มเพราะเค้าเชื่อว่ามันเป็นไปได้ คนไม่ประสบความสำเร็จ โอกาศมาจ่อต่อหน้าก็บอกว่าไม่มีโอกาศ ถ้าเชื่อมั่นว่าทำได้ แม้ต้องย้ายภูเขาถมทะเลก็จะทำได้สำเร็จ ถ้าเชื่อว่าทำไม่ได้ แม้ง่ายดุจพลิกผ่ามือก็ทำไม่สำเร็จ ไอ้ที่ว่าน้ำท่วมเจ๊ง คนประสบความสำเร็จหลายคนโดนมากกว่านั้น เจ๊งไปสองรอบสามรอบก็มี แต่มุ่งมั่นต่อสู้ จนกลับมาร่ำรวยไหม่ได้

>>363 คุณมองเห็น 1 คนจนที่ประสบความสำเร็จ แต่อีก 10,000 คนที่จนพอ ๆ กัน พยายามพอ ๆ กันแล้วไม่สำเร็จ คุณมองไม่เห็นหรอก

>>363 คนที่เค้าไม่ประสบความสำเร็จเค้าไม่ได้มาเขียนหนังสือเล่าชีวประวัติตัวเองนี่หว่า
มึงพูดซะเหมือนว่าความพยายามเป็นเครื่องการันตีความสำเร็จ พวกไม่ประสบความสำเร็จมีแต่พวกไม่เคยพยายามอย่างเดียว
ชีวประวัติมหาเศรษฐีเมืองไทยที่มึงว่าน่ะเขียนโม้ให้ตัวเองดูดีกลบเกลื่อนเรื่องเหี้ยๆที่ตัวเองทำไว้ก็เยอะแยะไป แหม่

อย่าไปเชื่อเรื่องดวง คนจะประสบความสำเร็จมากน้อยขึ้นก้บตัวเอง ความพยายามก็ส่วนนึง สติปัญญา ความรู้ นิสัยก็อีกส่วน ยอดคนเจอโชคร้ายล้มละลายซ้ำๆก็ลุกขึ้นมาได้ บางคนถูกหวยรางวัลที่ 1 ยังหมดตัว คิดดูคนถูกหวยรางวัลที่ 1 ดวงดีขนาดไหน โอกาศแทบจะหยึ่งในล้าน ถ้าคนมันเก่งแต่ไช้เงินก็หมดตัว คนพยายามแล้วไม่รวยอาจเพราะพยายามผิดที่ผิดเวลา เช่นตอนเรียนไม่ตั้งใจ พึ่งมาขยันตอนทำงาน หรือทำงานด้วยความรู้แบบเก่าไม่ปรับวิธีการทำงานไห้มีประสิทธิภาพ ออมเงินไม่เก่ง ขาดทักษะการลงทุน ไม่ขวนขวายเรียนรู้ ถ้าปรับเปลี่ยนพฤติกรรมบ้างต่อไห้ไม่รวย ก็จะสบายขึ้นบ้างแหละ

ไม่ต้องพูดเริ่องดวง-ไม่ดวงหรอก คนจริงเขาคิดแค่ถ้าวันนี้ไม่ได้ไปทำงาน คนทั้งบ้านจะเอาอะไรแดกก็พอแล้ว

จริงๆถ้ายกตัวอย่างคนพิเศษ อาจจะยอมรับกันไม่ได้ เพราะพวกนั้นมีอะไรพิเศษมากกว่าคนธรรมดา ซึ่งก็จริงเช่น นอกจากความมุ่งมั่นแล้ว ยังต้องมีสติปัญญา มีนิสัยที่ดีเป็นผู้นำด้วย งั้นลองเทียบคนธรรมดาที่ขยันมากกับคนธรรมดาที่ดวงดีมากกัน คนธรรมดาที่ขยันก็เรียนหนังสือ ถ้าพ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนมหาลัยก็เรียนวิชาชีพแทน ทำงานส่งตัวเองเรียนมหาลัยภาคค่ำหรือ กศน พอจบมาได้เงินเดือนและส่วนเพิ่มซัก 15000-20000 ขยันทำงาน ซื่อสัตย์ เรียนรู้พัฒนางานเรื่อยๆ ก็หวังเงิน 30000 ได้ ลองเทียบกับคนธรรมดาอีกคนที่ดวงดีมาก พอถูกล๊อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ส่วนไหญ่เงินจะหมดไปอย่างรวดเร็ว แต่มันต้องมีนิสัยประกอบด้วย เช่น รับฟังผู้ไหญ่ ต้องรู้จักเรียนรู้พัฒนาตนเองบ้าง ไม่ไช่กูเก่งเทียบเท่าบิลเกตกูไม่เรียนไม่ต้องมาสอนกู อย่างงี้น่าจะลำบาก ถึงจะขยันก็เหอะ

ไม่เคยเห็นคนจนที่พยายามแล้วไม่หายจน คือไม่ถึงขั้นรวยได้ทุกคนหรอก แต่ขั้นต่ำคือพอกินพอใช้ คนแบบนี้จะไม่ก่อหนี้ไม่ฟุ้งเฟ้อด้วยเพราะเค้ารู้ว่าทำแล้วจน
แต่คนชนชั้นกลางที่พยายามทำธุรกิจแล้วล้มน่ะเห็นบ่อย ทำธุรกิจมันต้องรู้เยอะ หลายคนคิดไปเองว่าตัวเองพยายามแล้วแต่ไม่รู้ว่าขาดความรู้หลายเรื่อง แล้วก็เจ๊ง แบบนี้ไม่ใช่เพราะแพ้ดวง แต่รู้ไม่พอ ไม่อยากใช้คำว่าโง่นะ คือก็ฉลาดระดับหนึ่งแหล่ะถึงเริ่มธุรกิจได้ แต่ไม่พอ และคนที่มองไม่รอบก็จะโทษดวง

กูว่าพวกทำธุรกิจเจ๊งนี่ทุกชนชั้นวะ คนจนๆเปิดแผงลอยก็เจ๊งเยอะ คนรวยๆถ้าพวกลูกคนรวยนี่เจ๊งเยอะเหมือนกันนะ แต่มันแก้มือได้เรื่อยๆ กูเคยอ่านโอกาศสำเร็จในการทำธุรกิจของสหรัฐ ปีแรกจะเจ๊งประมาณ 50% แล้วถ้าผ่านไปได้โอกาศรอดจะมากขึ้นเพราะเริ่มเก่งแล้ว อีก 2 ปีจะหายไปอีครึ่งจากที่เหลือ จากนั้น อีก 4 ปีก็จะหายไปอีกครึ่ง ไปเรื่อยๆ 8 ปี 16 ปี เป็นแบบกราฟไฮเปอร์โบร่านะ เพราะฉะนั้นทำไห้รอดถึงลูกหลานนะยากนะ อย่าคิดว่าง่าย เด็กเห่อหมอยไม่เรียนหนังสือคิดว่าจะทำธุรกิจสำเร็จชัวร์ๆสบายๆ ส่วนไหญ่ไม่รอด ไอ้ที่รอดมาไม่กี่คนคือเทพจริงก็ออกทีวีไห้เราได้เห็นกัน

ขอปรึกษาที่นี่แล้วกัน เรานี่คือคนที่บอกว่าเงินเดือน 60k นี่แหละ เรามีเพื่อนคนนึงจบมหาลัยสาย comsci แล้วไปเรียนต่อ ป.โท แล้ว ทำงานแปล freelance + ทำธุรกิจที่บ้านต่อ ทำธุรกิจที่บ้านได้ 15k งานแปล freelance อีก 15k

พอเราบอกไปว่าเงินเดือนเรา 60k เพื่อนเราตาโต ทิ้งธุรกิจที่บ้าน ออกมาเรียนเขียนแอปแอนดรอยและไปสมัครงานโปรแกรมเมอร์ ตอนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์ที่นึงเงินเดือน 20k รับงานแปล freelance และแม่เค้าให้เงินมาช่วยอีก รวม ๆ เดือนนึงได้ราว ๆ สามหมื่นกว่า

ทีนี้เพื่อนคนนี้ฝันใหญ่มาก บอกจะซื้อเฟอรารี่ให้ได้ เราบอกจากสภาพปัจจุบันเป็นไปไม่ได้ ตั้งเป้าหมายให้สมเหตุสมผลหน่อย

เค้าบอกคนอย่าง Jack Ma เมื่อก่อนเค้าก็ง่อย ๆ เหมือนกัน ตอนนี้เป็นไง เราบอก Jack Ma ทั้งมีความคิดริเริ่ม กล้าเสี่ยง ในขณะที่เค้าทำแค่เก็บเงินไปเรื่อย ๆ ตอนนี้เค้ามีเงินเก็บ 6 แสน เค้าบอกนี่เค้าเริ่มลงทุนซื้อทองแล้ว

เราบอก โปรแกรมเมอร์ เก็บเงินเดือนละ 2-3 หมื่นจะซื้อเฟอรารี่ 22 ล้านได้ไง เค้าบอก จะต้องให้อธิบายยืดยาวเหรอ ทำงานนี่นอกจากเงิน ยังได้ความรู้ ประสบการณ์ วิสัยทัศน์ คอนเนคชั่น เรียนรู้จากคนที่เก่งกว่า เราถาม ที่พล่าม ๆ มาทั้งหมดนี่ จะเอาไปสร้างเงินแบบเป็นรูปธรรมจับต้องได้ยังไงรู้ไหม เค้าตอบ ไม่รู้ เราบอกขนาดเจ้าของบริษัทเค้ายังไม่ขับเฟอรารี่เลย เรียนรู้ไปอย่างงี้ก็ไม่ได้หรอกเฟอรารี่ ให้เปลี่ยนวิธีการไม่ก็ปรับเป้าหมายให้สมเหตุผล

เพื่อนโม่งช่วยแนะนำเพื่อนเราคนนี้หน่อยว่าเค้าอยากได้เฟอรารี่นี่ควรจะทำไงหรือจะปรับทัศนคติเค้ายังไงดี

ไม่ต้องแนะนำอะไร ไม่ต้องไปปรับทัศนคติอะไรทั้งนั้น คนเรานะเว้ย
ถ้ามีความุมานะที่จะเก็บเงินได้ 20 ล้านจริง ๆ ถึงเวลานั้นมันจะเสียดายเงิน
เสียดายเงินที่จะต้องไปลงทุนกับของที่เสื่อมมูลค่าได้อย่างรถยนต์ สู้เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่า

ส่วนเรื่องมีไอดอลอย่าง Jack ma ก็ปล่อยไปเถอะ การมีกำลังใจเป็นสิ่งดี ไม่ควรไปขัด

>>372 แล้วพอมีวิธีอะไรที่จะทำให้หาเงินขนาดมี่ซื้อเฟอรารี่ได้ไหมจากที่เล่ามา

>>371 ทำ app ได้น่าไปทำ app ลง App store แล้วทำโษณา Admob หรืออะไรอีกเยอะทำ ทำ app เกม วาดรูป ระบายสี ง่ายๆ ออกมาซัก 30-100 app ก็ได้เดือนละหลายแสนแล้ว ทำ app เป็นแต่ไปทำงานบริษัท เสียดายแทน

>>369 ใครไม่เคยทำธุริจแล้วล้มโครตเก่ง แต่ที่สำคัญล้มแล้วยังไม่รู้ตัวว่าเพราะอะไรนี่แหละสำคัญ

หาเงินจากแอปไม่น่าง่ายขนาดนั้นนา

- เพื่อนคนนี้ยังโทษบ้านนอกด้วยว่าทำให้เค้าเชื่องช้า และไม่เก่งเท่าคนกรุงเทพ เค้าเป็นคนอุตรดิตถ์ ที่บ้านเค้าส่งมาเรียน Abac แถมเค้ายังมี Kasikorn Wisdom Card แสดงว่าที่บ้านเค้าน่าจะมีทรัพย์สินไม่ต่ำกว่าสิบล้าน เค้ายังโทษที่บ้านเค้าว่า มาชวนให้เค้ามาช่วยงานธุรกิจที่บ้าน บอกจะได้เงินเยอะ แต่สุดท้ายให้แค่หมื่นห้าไม่เพิ่มเงินเดือนให้ เป็นธุรกิจร้านขายปลีก เค้าเป็นพนักงานขาย ดูแลพวกช่องทางออนไลน์ ไอที ทุกวันนี้เพื่อนคนนี้ไม่ได้ให้เงินพ่อแม่ แต่แม่ต้องมาให้เงินเค้าเพิ่ม เค้าบอกว่าที่มีอยู่นี่ยังไม่พอ เฟอร์รารี่ยังซื้อไม่ได้เลย แล้วบอกอยากจะ ซื้อจักรวาล อีก รู้สึกเลอะเทอะยังไงไม่รู้ อันนี้พอดีตอนแชท แชท พอถามว่าจะซื้อจักรวาลยังไง กับใครก็ตอบไม่ได้

กูว่ามันกวนตีนมึงนะ 555+ สร้าง เดดสตาร์ยังเป็นไปได้มากกว่า

ดู ๆ แล้วชีวิตเพื่อนมึงแม่งค่อนข้าง Easy mode เลยวะ ส่งเรียน Abac ได้ก็ไม่ธรรมดาละ
เทียบกับคนที่กูรู้จัก จบแค่ ป.4 ไม่มีตังเรียนต่อ เรียนเขียนโปรแกรมจากหนังสือเก่า ๆ + จากร้านเน็ต ไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่ค่อยรับช่วงนั้น
เพราะไม่มีวุติป.ตรี รับเข้าทำงานเงินเดือนโดนกดเหี้ย ๆ(เขียนโปรแกรมแต่ได้เงินเดือนแค่แปดพันมั้ง) ตอนนี้เปิดบริษัท เอาซอสเป็นของตัวเองละ
เริ่มซื้อบ้านซื้อรถ ดูมีความสุขดี เพื่อนมึงอาจแค่ไม่เคยเจอความเป็นจริง ละมั่ง ถึงออกแล้วเพ้อเจ้อนิดหน่อย

>>376 ตามเวรตามกรรม

>>377 >>378 ก็พยายามนะ จบมาไปเรียนกับ codestar ว่าจะได้เงินเดือน 3 หมื่น แต่ไปเรียนแล้วสอนแต่พื้นฐาน ให้ช่วยหางานให้ก็ไม่ได้ผล แต่ทำให้ชอบเลขขึ้นมา เลยไปเรียนคอร์สแอนดรอบของหนูเนยต่อ ยังดีที่พยายามเรียนทั้งวัน 10 กว่าชั่วโมง เราก็แนะนำพวกออนไลน์คอร์สเช่น git ของ Udacity ให้ก็ชอบบอก eye opening ดี

เพื่อนสบายก็สบายจริง ตัวเองแทบไม่ใช้จ่ายเงินลงทุนอะไรเลย เรียนคอร์สหรือสัมนาจะเน้นของฟรีไว้ก่อน มือถือนี่ก็ได้ IPhone 6 ฟรีจากพ่อ มากรุงเทพก็ไม่ได้จ่ายค่าหอค้างหอพี่ชาย ถ้าไม่ติดเพ้อเจ้อก็ดูตั้งใจเก็บเงินกับหาความรู้ดี แต่เราเองก็อิจฉานิด ๆ นะว่าข้อได้เปรียบในชีวิตเยอะจัง ว่าแต่คนอยู่ต่างจังหวัดนี่จะมี effect ให้พัฒนาตัวเองน้อยกว่าคนกรุงเทพเร้อ

กูว่าคนที่ไม่มีแล้วอยากได้เฟอรารี่เป็นอย่างแรกๆไม่น่าจะประสบความสำเร็จนะ เพราะมันเป็นสินทรัพย์ที่เสื่อมค่าเร็วมาก แค่ซื้อมาปุ๊บราคาก็หายไปครึ่งค่อนแล้วเพราะกลายเป็นมือ 2 คนที่รู้จักคิดน่าจะต้องการอะไรที่เป็น passive income ก่อน อย่าง ธุรกิจ หุ้น พันธบัตร หรือสินทรัพย์ที่ค่อยๆเพิ่มมูลค่าอย่างบ้าน ไอ้การเตือนเพื่อนนี่เตือนคร้งเดียวพอ ถ้ามันไม่ฟังก็ไม่ฟังแล้ว คอยไห้กำลังใจมันเงียบๆแล้วกัน

ทุกคนพอเราเอา feedback ไปบอกเพื่อนเรา เค้าบอกว่า นี่ไงเค้าถึงไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่น นายก็เอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นเหมือนเพื่อนที่บ้านนอกเค้าน่ะแหละ เราบอกไปว่าไปถามแบบ anonymous ไม่มีใครรู้หรอกว่านายเป็นใคร เค้าบอกความลับไม่มีในโลกหรอกสักวันก็ต้องมีคนรู้ว่าเค้าเป็นใคร และไม่คุยกับเราอีกเลย

>>381 อ่านนี่พอรู้ว่าทำไมมึงยังไม่มีแฟน

>>382 แง

>>381 มึงเป็นไอ้เก้าจิรายุในหนังรัก7ปีดี7หนหรา มีไรก็ถามคนในเน็ทไม่พอยังเอาข้อความที่ได้จากเน็ทไปถามเพื่อนต่ออีกทอดนึง

ในโม่งนี้ทุกคนเค้าช่วยมึงหมดนะ ชี้ให้เห็นการเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่ แต่มึงก็ยังทำตัวแบบนี้ คือยังคิดเองตัดสินใจเองไม่ได้เลย ไม่ใช่ให้มึงทำตามโม่งทุกประโยคแต่ให้มึงปรับเอาที่เข้ากับตัวมึง ถึงมึงจะนกกับสาวเหมือนเดิมแต่ชีวิตดีขึ้นและมีสเหน่ห์ขึ้นแน่นอน ก็แล้วแต่มึงแล้วล่ะ

นี้มึงเอาข้อความไปบอกโต้ง ๆ เลยหรอ ไม่ adapt เลยหรอ เอาจริงดิ สมควรแล้วที่เพื่อนมึงจะโมโห
เหมือนมึงไปจุ้นจ้านชีวิตมันอะ แล้วข้อมูลที่มึงเผยมามันเยอะจนเกือบจะจำกัดบุคคลได้เลยนะเว้ย เพื่อนมึงมาเห็นน่าจะโมโหมากกว่านี้

ขนาดกูเคยมาบ่นเรื่องความเป็๋น loser ข้อมูลไม่กี่อย่างเพื่อนกูยังรู้ว่าเป็นกูเลย
นี้ถือว่าเป็นบทเรียนแรกของมึงเลยละกัน อย่าวุ่นวายชีวิตคนอื่นเกินจำเป็น ไม่มีใครชอบหรอก

และจงเป็นผู้รับฟังที่ดี เรื่องบางเรื่องถึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่มันไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็ปล่อย ๆ ไปเหอะ
แล้วอีกอย่างก็รู้ว่ามึงหวังดีอยากได้ความเห็นที่จะไปช่วยเพื่อนมึง แต่มึงต้องเนียนกว่านี้ ทำให้เหมือนมึงคิดเองอะ ไม่ใช่ไปว่า
เฮ้ยเราเอาเรื่องนายไปถามคนอื่นแล้ว เขาแนะนำมาแบบนี้ มันจะคิดว่า มึงดูถูกมัน อย่าว่าแต่เพื่อน เมียมึงก็คงนอยมึงถ้าเป็นแบบนี้

ขอบคุณทุกคนมาก เราจะจุ้นจ้านชีวิตคนอื่นให้น้อยลง และหาทางพูดให้ดีขึ้นแล้วกัน มาคิด ๆ ดูแล้ว เราทำผิดจริง ๆ เพื่อนเราเองอาจจะแค่อยากได้แรงบันดาลในการพัฒนาตัวเองน่ะ

มึง แนะนำจิตแพทย์สำหรับเด็กและวัยรุ่นในกรุงเทพให้หน่อย ถ้าให้ดีขอแถวๆ มีนบุรี

>>387 มันมีสายด่วนสุขภาพจิตอ่ะ ลองโทรไปหาดิ

ใครก็ได้แนะนำวิธีปลูกอารมณ์สนุกสนานให้กูหน่อย เวลาคุยกับคนอื่นเค้าฮากันง่ายๆ เรานี่เฉยยย แถมเวลาเค้า eye contactกูก็เกร็งหน้าซะมาก กูกลัวว่าหน้าจะดูคล้ายเป็นอริ เพราะดูจะบึ้งๆ ความจริงคือรู้สึกเฉยๆ
สรุปคือกุ eye contact ไม่ได้

อยากอารมณ์ดีสนุกสนานต้องทำหลายอย่าง ไปที่ๆบรรยากาศดีๆ อย่างสวนสาธารณะ ออกกำลังกาย กินอาหารดีต่อสุขภาพ พวกนี้ส่งผลกับอารมณ์ทั้งนั้น ดูหนังตลก การ์ตูนตลก คบหาเพื่อนบ้าง ตอนแรกๆถ้าเราไม่มั่นใจไปเลือกคบประเภทเพื่อนน้อยเหมือนเราก่อน หากิจกรรมสนุกๆทำ ค่อยเป็นค่อยไป มันจะค่อยๆดีขึ้น

>>389 ก็ไม่ต้องสบตา มองปลายจมูกก็เนียนได้

>>389 ลองใช้วิธีมองหว่างคิ้วแทน

>>391 >>392 ขอบคุณ2เม้นนี้มาก กูก็มีปัญหาเหมือน>>389 เลื่อนอ่านมาเจอพอดี

อยากเปลี่่ยนบุคลิกภาพตัวเอง กูหน้าตาค่อนข้างเรียบร้อยแล้วดูไม่ค่อยสู้คนน่ะ เลยโดนแกล้งบ่อยๆ กูรู้ว่ากูสู้คนอยู่แต่ต้องให้กูโมโหจริงๆ กูถึงจะเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ(ซึ่งส่วนใหญ่กูโมโหก็แค่เวลาคุยเรื่องงานแล้วเพื่อนไม่ฟังแต่กับเรื่องส่วนตัวนี่กูไม่ค่อยหือไม่ค่อยอือ มันก็โกรธอะ แต่กูไม่เหวี่ยงเท่าเรื่องงาน) เพื่อนกูบอกว่าเวลาแบบนั้นกูดูน่ากลัวมาก กูอยากมีลุคควีนๆ นางพญางี้บ้าง มีวิธีเปลี่ยนมั้ย

>>394 แต่งหน้าใหม่ ทำผมใหม่ ปรับท่านั่ง ท่าเดิน

กูอยากเป็นคนดีอยากดีอยากเจริญ
กูควรเริ่มทำยังไงจากเด็กอ่อนการเรียนที่เรียนไม่รู้เรื่องกูสงสารทุกคนที่เลี้ยงดูกูว่ะกูเศร้ากูโดนพี่ตบกูตื่นเลยตื่นจากปีศาจ(ว่าไปนั่น)มีใครเปลี่ยนตัวเองได้บ้าง

>>396
เห็นแก่ความมุ่งมั่น เราจะพยายามช่วยให้นะ แต่ขอรู้ Background หน่อย

- รู้ไหมว่าการทำอะไรซ้ำ ๆ แล้วจะเก่งขึ้น
- รู้ไหมว่า "พื้นฐาน" หมายถึงอะไร สำคัญอย่างไร
- รู้ไหมว่า "การฝึกฝน" คืออะไร
- "ทักษะ" คืออะไร
- เรียนชั้นอะไรอยู่
- คะแนนที่ผ่านมาเป็นยังไง
- มีวิชาที่ถนัดบ้างไหม

เวลาแตดนาฬิกา
🎵🎶🎼🎤
pratedkuymeetaereunghereๆhuakuyyy
penprachakuy hengsuyhuakuytuksuan
yudumrongkongwaidaiprauhuakuy
duykuyluanmoiiiiii. raksamakkheeee
kuyneeraksangop
taekhangkhoktaiharrrr
akekarathjamaihaikuykhomheeeee
salaluedubatpenchartuppreee
thaleungpratedjunraithaweemeechaikuyto🎼🎶🎤🎵

>>397 ประสบปัญหามาเพื่อนแบนทั้งห้องเพราะพูดตรงก็มันเอาเรื่องเราไปแต่งเรื่องเรื่องเป็นราวเลยเผลอด่าไปแม่พี่พ่อทุกคนไม่อยากให้มีปัญหาเงียบแล้วนะฝ่ายกูอ่ะแต่มันไม่จบกูรำคานกูอยากเรียนจบถึงจะโง่ก็เถอะเหนื่อยว่ะปีนี้ปีชงด้วยเจอแต่ปัญหาปวดหัวชิบหายไม่อยากจะเป็นคนร้ายอยากดีกูไปรร.กูอึดอัดมากตอนนี้ก็ม.6วิดจะไม่เรียนหลายรอบแหละ

>>399
ปัญหาเรื่องเพื่อนเราไม่ถนัดเหมือนกัน แต่เรื่องการเรียนพอช่วยได้ ช่วยเจาะลึกเรื่องการเรียนได้ไหม

ม 6 ทนอีกหน่อยก็จบแล้ว เดี๋ยวก็จากกันไปแล้ว

>>400 >>401 คือเรียนปกติได้1.00กว่าๆเพราะสอบอ่ะคะแนนน้อยอาศัยส่งงายเอาทีนี้เหมือนสอบเยอะกว่าส่งงานเลยติดปัญหาเลยคือบกพร่องการเรียนอ่ะคือย้ายรร.บ่อยเรียนไม่รู้เรื่องรร.เก่าไม่ค่อยสอนติด0กวาดพื้นผ่านเงี้ย แล้วคณิตทำไม่ได้เลยจ้าแบบแสดงการตอบอ่ะส่งกระดาษเปล่าๆส่วนเพื่อนเกิดมาเพิ่งเคยเจออ่ะอยู่รร.สังคมจะแบบมีอะไรยอกพูดตรงๆที่นี้เหมือนยิ่งตอแหลยิ่งเพื่อนอ่ะแระมาณนี้อ่ะโคตรเครียดแล้วมันมาลามปามถึงพ่อแม่อีกฟ้องแม่จนโดนตบไปปวดหน้าชิบคือไม่อยากยุ่งมีแต่มันมายุ่งว่าเราบ้าอีกคือไปรร.บรรกาศโดนจิกทั้งชม.รำคานหงุดหงืดใจมาก

>>402 เอาเรื่องเรียนให้ผ่านก่อน ลองพิจารณาตัวเองเริ่มจาก ทำไมถึงเรียนไม่เข้าใจ หลังเลิกเรียนไปคุยกับครูขอให้ค่อยๆอธิบายให้ฟังอีกรอบได้มั้ย กล้าๆหน่อยเว้ย เชื่อในศักยภาพตัวเองว่าต้องทำได้ๆ ถ้าอย่างพวกวิชาท่องจำ กลับบ้านไป มึงได้อ่านหนังสือบ้างรึเปล่า จดโน้ตทำสรุปไว้ หาเครื่องเขียนน่ารักๆมาใช้บ้าง สู้ๆ

>>402 เวลากลับบ้านเคยอ่านหนังสือเพิ่มมั่งปะ ไอ้ตรงที่ไม่เข้าใจอะ

>>404 >>405 ก็วิชาให้จดๆออกข้อสอบอ่ะ คณิตไม่ถนัดงะ แงงงงง ดีนะไม่เรียนสายวิทย์คณิตตายๆกูจะตาย

>>405 ถ้าแค่ไม่ถนัดวิชาคณิตอย่างเดียวไม่น่าจะได้เกรดแค่ 1 กว่าๆหรอกนะ

>>406 ส่งแต่งานงายยยคะแนนสอบไม่มี

จริงๆถ้าไม่เก่งขนาดเข้ามหาลัยได้ไปสายอาชีพเลยดีกว่านะ แต่ถ้ามาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องลัยลูกเดียว อ่านล่วงหน้าก่อนเรียน เรียนซ้ำอีกรอบ อ่านซ้ำจดโน๊ตย่อ ทำมายด์แมพ แล้วอ่านทวนมันไปเรื่อยๆทั้งวัน เดี๋ยวจะได้เกรดดีขึ้น เอาข้อสอบเอนต์เก่ามาทำสลับไปเรื่อยๆ ทำไปอ่นไปคะแนนจะมากขึ้น เลือกคณะที่เราน่าจะเข้าได้ แต่ถ้าเข้าเรียนมหาล้ยไม่ไหวจริงๆก็ไปเอาดีด้านการทำงานจริงเลยดีกว่า

>>402 ลองเรียนคณิตศาสตร์ใหม่ตั้งแต่ต้นจากใน Khan academy.org

>>409 มึงคนเดียวกับที่แนะนำให้เรียน IT ในมู้ Survival สินะ ดูมึงพยายามดันเวบนี้นะ เป็น web master อยากได้ยอด page view? น่าเกลียดว่ะ อ่านดูก็รู้แล้วว่าคนที่มึงแนะนำเรียนอ่อนมาก ให้ self learning ด้วยภาษาต่างชาติเนี่ยมันจะมีโอกาสสำเร็จมั้ย

เมื่อคืนฝันว่าตัวเองตื่นขึ้นมาแล้วหน้าแก่ขึ้นเหมือนคนอายุ 20 กูย้ายไปเรียนต่อตปท. ใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีเพื่อนไม่มีจุดหมายตัดขาดจากสังคม เสียทั้งสังคม แล้วก็การเรียนเป็นพวกคุหมกตัวไปวันๆ ฝันแม่งเรียลมากจนกูตกใจ

กูตื่นมากูกังวลสัสเลย ตอนนี้เพิ่งอยู่ม.4 กูว่ามันอาจจะเป็นอนาคตกูก็ได้ ถ้ายังเรียนๆเล่นๆแบบนี้ เริ่มแต่วันนี้เลยละกัน
สำหรับเรื่องเรียน
-กูจะตั้งใจฟังครู ทำสรุปรายวิชาสำหรับทุกอาทิตย์
-อ่านทบทวนวันละชั่วโมงทุกวัน
-จะรีบกำหนดเป้าหมายชีวิต

เรื่องสังคม
ในฝันกูกลายเป็นลูซเซอร์ อกหักรักคุด หนีไปตปท.
-กูจะออกกำลังกายให้ดูดีขึ้นตั้งแต่ตอนนี้
-กูจะเปลี่ยนลุค ว่าจะพูดให้น้อยลง
-ว่าจะฝึกเล่นกีตาร์ให้เก่งๆซักที
-หาแฟนให้ได้ก่อนจบม.ปลาย

>>410 เว็บเพื่อการกุศล โฆษณาก็ไม่มี
รายได้มาจากการบริจาค จะเอายอดวิวไปทำอะไรครับ ....

ซับไทยก็มี https://th.khanacademy.org
ต่อให้ภาษาอังกฤษ ก็เข้าใจง่ายเหอะ อธิบายดีมากจรอยากบอกต่อ

ขอบใจมึงมาก อายุ 30+ อย่างกูจะไม่โง่เลขแล้วเว้ยยยยยยยย

>>413 มาคุยกันมั้ย เราน่าจะคุยกันถูกคอ
เราก็มาเรียนตอนอายุมาก ๆ น่ะ

>>413 ทำไมอยากเรียนคณิตศาสตร์ตอนนี้ละ อยากเอาไปศึกษาต่อยอดเหรอ

โม่งกูขอระบายหน่อย
กูออกจากที่ทำงานมาได้ซักพักเนื่องจากปัญหาบางอย่าง แต่กูก็ยังมีไฟอยู่
ทีนี่กูมีญาติคนนึงที่มีปัญหาทางสุขภาพ กูเลยต้องมาช่วยเขาเรื่องสัพเพเหระบ่อยๆ
ไปๆมาๆกลายเป็นว่ากูต้องมาติดแหงกกับเขาอะ
คือกูไม่ได้รังเกียจอะไรนะ แต่คือกูไม่อยากปล่อยให้ไฟกูมอดอะ ไม่งั้นกูได้เฉื่อยยาว ได้แต่ฟังเขาแล้วทำตามที่เขาบอกแน่ๆ
ช่วยบอกหน่อยว่ากูควรทำไงดี

>>416 เอาตัวเองไห้รอดก่อนดิ ช่วยญาติก็ช่วยได้แต่อย่าช่วยขนาดไห้ตัวเองจมหปด้วย

แล้วถ้าเขาสุขภาพไม่ดีโคตรๆละ โม่งึค

กูรู้สึกเบื่อไปหมดเลย ไม่อยากไปเรียน ไม่รู้สึกสนใจอะไรเลย ผู้คนรอบตัวกูก็รู้สึกว่าน่าเบื่อ
วันนี้กูก็หยุดเรียนไปวันนึงละ นั่งๆนอนๆอยู่ในบ้าน กูก็รู้แหละว่ามันไม่ดี แต่มันเบื่อออออ กูควรจะทำยังไงกับความเบื่อนี้ดี
เกมส์เล่นไปแปปๆกูก็เบื่อแล้ว ในแต่นอนโง่ๆ นั่งโง่มองจอคอม กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ไปทำไม ข้เกียจแม้กระทั่งจะมีชีวิต แต่แม่งก็ต้องอยู่ต่อ กูไม่เข้าใจเลย

อยากเลิกกัดเล็บ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ ทำมาหลายวิธีแล้ว ตอนนี้ยาวออกมาระดับนึงแต่ก็คันมือคันปากมากๆ

>>420 เคี้ยวหมากฝรั่ง

>>420 เคยทาเล็บสีใส เคยเอามือจิ้มขี้หูไว้ เพราะมันจะรสชาติไม่ดี มึงอาจเลิกได้ด้วยวิธีพวกนี้ก็ได้ แต่กูเลิกไม่ได้ว่ะ
มาเลิกจริงๆตอนจัดฟัน เพราะเจ็บชิบหาย แล้วเลิกแดกของแข็งๆไปเลย พวกแทะไก่ เคี้ยวน้ำแข็ง รวมถึงกัดเล็บ

>>420 ทาเล็บสีๆไปเลย

>>419 คิดงี้มะ อยากตายแต่ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน จะรอจนกว่าจะส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่ให้หมดสิ้นไปก่อน ค่อยถึงเวลา
แล้วทีนี้ตอนนี้มึงก็จะมีเป้าหมาย ส่วนเวลาที่ว่ากว่าจะมาถึง มึงก็ไม่คิดงี้

อยากมีวิธีพูด แบบที่พูดกับคนอื่นแล้วไม่ใช่เป็นเถียงเพื่อเอาชนะ
กุชอบพูดใส่อารมณ์ โดยไม่รู้ตัว หรือรู้แต่ควบคุมไม่ได้ ทั้งในยามที่เห็นด้วย เสนอความเห็นรึว่าโต้แย้ง

เป็นคนพูดอะไรแล้วไม่ค่อยมีคนสนใจเลยว่ะ อยาหพูดแล้วมีคนสนใจแบบพวกเฟรนลี่บ้างจัง

>>422 เหมือนกูเลย มาเลิกเพราะมันกัดไม่ได้เนี่ยแหละตอนจัดฟัน

กูว่านิสัยเถียงเอาชนะกับคุยไม่ค่อยมีไครสนนี่เป็นกันเยอะนะกูก็เป็น ต้องพยายามแก้เอา

มึง ช่วยกูที กูต้องกินยาซึมเศร้าแล้วมันทำให้เจริญอาหาร น้ำหนักขึ้นมา 30 โลจากน้ำหนักเดิมก่อนกินยาภายในเวลา 3-4 ปีอ่ะมึง เมื่อก่อนกูผอม แต่ตอนนี้กูอ้วนมาก นอกจากนี้กูยังกลายเป็นคนไร้ระเบียบ ห้องรก ขี้หลงขี้ลืม ผมที่ตรงจู่ๆก็ฟูฟ่องหยักศกขึ้นมา กูงงเลยว่าหยักศกได้ไงวะ
กูอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองว่ะ เพราะกูได้ก้าวผ่านเรื่องร้ายๆมาสักพักแล้ว เลยอยากสวยหน่อย
กูไม่เคยจัดระเบียบชีวิตตัวเองมาก่อนเพราะชีวิตกูไม่เคยมีปัญหาจนกระทั่งเป็นซึมเศร้า กูจัดระเบียบจิตใจแล้วเลยอยากจัดระเบียบร่างกายบ้าง กูอยากรู้ว่ากูควรทำไงว่ะ

อีกเรื่องคือการเข้าสังคม กูอยากได้หนังสือที่ช่วยแนะนำเรื่องการเข้าสังคมอ่ะ ขอภาษาไทยนะ กูโง่อิ้ง แบบเด็กๆเลยก็ได้ แต่อย่าเด็กมาก กูอยู่วัยมหาลัยบางสภาพแวดล้อมมันต่างจากเด็ก

เออ อีกอย่าง กูหยุดกินกลางคืนไม่ได้ว่ะ กูพยายามนอนเร็วขึ้นเพื่อไม่ให้หิวแล้ว แต่ก็นอนไม่หลับเพราะหิวอีก มันงเกี่ยวกับที่ยาตัวที่ทำให้อยากอาหารกินกลางคืนป่าววะ

สภาพกูตอนนี้จากคนหน้าเด็กเหมือนเด็กประถม กลายเป็นป้าอ้วนเตี้ยละมึง รับตัวเองมั่ยด้ายยย

>>425 แบ่งกับกูมั้ย กูเป็นพวกนิ่งเกินไป ไม่ค่อยพูด พอต้องพูดอะไรก็เลยช้าและโมโนโทน สารที่กูสื่อไปคนเลยไม่ค่อยโกรธแม้จะตรงแค่ไหนก็ตามเพราะเขารู้ว่ากูไม่เอาอารมณ์ส่วนตัวมาเกี่ยวข้อง แต่ข้อเสียคือคนไม่ค่อยกล้าคุยด้วยว่ะ บางทีตบมุกเสียดสีขำๆ ที่คนตลกโปกฮาทำแล้วธรรมดามาก แต่พอกูทำก็กลายเป็นเหมือนกูพพ่นคำคมปรัชญา คนจะตีความเป็นวิชาการอะไรไปแทนไม่รู้ กูแค่พูดเล่นเช้ยเฉย อยากมีอารมณ์เล่นหัวอินกับอะไรอย่างเขาบ้างว่ะ

กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนฉลาด คือเรียนเก่งโดยไม่ต้องพยายามมาก เรียนรู้เร็ว
แต่ไม่มีไหวพริบ ไม่ค่อยมีเซ้นส์ในการแก้ปัญหา ซื่อจนบื้อ ไม่ค่อยจะทันคน
อันนี้กูจะแก้ไขได้ยังไงบ้าง

>>429 ออกกำลังกายไง ที่บอกนี่กุรู้นะว่าไม่ง่าย ตัวกุเองก็พยายามอยู่ พยายามหาการออกกำลังกายที่ตัวเองสามารถสนุกกับมันได้อยู่ บางคนว่าว่ายน้ำดี(เหมือน)เหงื่อไม่ออก แต่กุว่ายน้ำไม่เป็น ออกไปปั่นจักรยานให้ลมตีหน้าก็ดีนะ ได้คลายเครียดไปด้วย นี่เวลายืนเฉยๆ ก็เตือนตัวเองให้แกว่งแขนไปด้วยอยู่

>>431 มึงเรียนรู้เร็วมาก แต่แก้ปัญหาไม่ได้ แปลกมากๆ มึงเคยตรวจสอบไอคิวอย่างเป็นทางการรึเปล่าได้เทาไหร่ ไม่เอาพวกทางเน็ตนะ มันแจกไอคิวกระจาย คือไอคิวสูงมันจะแก้ปัญหาได้เก่งเรียนรู้เร็วอยู่แล้ว แต่ เรียนรู้เร็วโดยแก้ปัญหาไม่เก่งคือท่องจำเก่งรึเปล่า หรือไม่มึงอาจจะไอคิวสูง เพียงแต่ขาดประสบการณ์บางด้านไม่ถนัดด้านนั้น สมองมันมีแยกหลายส่วนนะ ด้านการสื่อสารภาษาดนตรี ด้านตัวเลขคำนวน ด้านการเคลื่อนไหวกีฬา ด้านโลจิกเหตุผล สารพัดเรื่องไอคิวจริงๆมันมีหลายปัจจัย ทางพันธุกรรมมีผลมาก แก้ไขไม่ได้ แต่การเรียนรู้ ช่วยเพิ่มไอคิว มึงเรียนดีอยู่แล้วก็รักษาการเรียนนั้นไว้ และต้องหากิจกรรมต่างๆนอกจากเรียนเพื่อพัฒนาตนเอง ทั่งดนตรี กีฬา เกมส์ที่มันไช้สมอง เกมส์กลยุทธ์ เกมส์ธุรกิจ พอเราทำอะไรจนเก่งแล้วพัฒนาอีกไม่ได้แล้วก็เปลี่ยนกิจกรรมเรื่อยๆ อีกเริ่องก็อาหารการกิน กินปลาเพื่อ โอเมก้า 3 กินไข่ทั้งใบวันละฟอง กินไห้ครบ 5 หมู่ คบเพื่อน ฉลาดๆ พูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นกัน ทำกิจกรมมากๆ อะไรที่เราไม่เก่งยิ่งต้องทำ เพื่อเสริมสร้างสมองไห้ครบทุกด้าน

>>433 ประมาณว่าฉลาดแต่ขาดเฉลียวไรงี้มั้ง เหมือนคนเรียนเก่งๆแต่ฉลาดลึกจนมองอะไรไม่รอบด้าน ไม่รอบคอบ EQ ไม่ค่อยดี

ไปสัมภาษณ์มา จารแนะนำคณะอื่น บอกเป็นคณะที่คนสวยๆเซลฟ์ๆเยอะ จารพูด 'เธอเซลฟ์นะ แต่ไม่สวย'

แม่ง.. ศัลยกรรมไม่ใช่เรื่องไกลตัวกุอีกต่อไป /ร้องไห้

ร้องจริง

>>435 อ้าว กูก็เพิ่งรู้นะเนี้ยมีคณะที่ใช้หน้าตาเรียนด้วย เซลฟ์อะดีแล้ว ถ้าหน้าตาดีไม่เซลฟ์สิไม่น่ารอด อย่างไงเราก็ต้องสวยขึ้น อย่าไปสนใจเลยมึง ปล.ไปสัมแมสคอม มชรึเปล่า?

>>436 ป่าว

แต่กุมองว่าเซลฟ์ไม่ใช่คำชมนี่สิ
ตอนออกมาจากมอฟีลกุไม่โอเคสุดๆเลยอะ
ตอนนี้ช่างเหอะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องเล็ก

ประมาณว่าทำตัวมั่นหน้าเกินไรงี้ป่ะ

>>419 กูเป็นแบบมึงนี่แหละ ตอนเรียนสุดท้ายกูจบม.สามแล้วหางานทำเอาแยกมาอยู่คนเดียว ชีวิตก็ตามลูปทำงานนอนวันหยุดก็นอน ไม่ก็ไปดูหนังซักเรื่อง มีเพื่อนสามคน โทรคุยกันบ้าง ชีวิตเรื่อยๆ เงินเดือนหมื่นเดียว แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นภาระใคร ถึงตอนนี้กูก็ไม่รู้นะว่าต้องอยู่เพื่อไร อาจจะอยู่เพื่อเล่นเกมใหม่ๆ หรือดูหนังใหม่ๆ แค่นั้น

ถ้ามึงมีลูกมึงจะไม่คิดแบบนั้นว่ะ ส่วนใหญ่เพื่อนๆกูมันก็อยู่เรื่อยเปื่อยจนอายุ30+. มาเปลี่ยนก็ตอนมีลูกนี่แหล่ะ. ทุกอย่างทำอะไรก็คิดถึงลูกก่อน

คือกำลังจะต่อมหาลัย ผมละกลัวการมีชีวิตloop ตื่นมา โอ้ยกูต้องไปทำงานอีกแล้วหรอวะ

>>441 ชีวิตมันก็ยังงี้แหละทำไจไว้ก่อนได้เลย งานมันก็คืองาน ก้มหน้าก้มตาทำไห้ดีๆรับเงิน ไป มันไม่ค่อยสนุกหรอก ต่อไห้สนุกทำไปนานๆก็เบื่อ

จริงๆต่อไห้งานมันไม่สนุกอย่างที่หวัง แต่ถ้าอย่างน้อยถ้าภายในเราทำใจไห้รักงานหรือเกลียดงานน้อยลงได้ ก็ทุกข์น้อยลงและสุขมากขึ้น

>>441 เรื่องปกติวะ น่อให้ึงรักงานมากขนาดไหน

เจออะไรที่ควบคุมไม่ได้มาหามึง มันก็มีโอกาสเบื่องานได้

เพื่อนโม่ง กูเรียนสายวาดอยู่ว่ะตอนนี้
แต่ฝีมือกูก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร และอย่างที่รู้ๆกันในไทยกับงานศิลปะงี้มัน ...
(กูวาดการ์ตูนมังงะ fineart แล้วก็ภาพประกอบว่ะ)
กูควรหางาน partime เพิ่มระหว่างเรียนมั้ยวะ เพราะกูมีน้องที่ต้องดูแลอีก 2 คน พ่อกูก็แก่แล้วอ่ะ แล้วแบบเหมือนแกจะหวังว่ากูจบมาคงช่วยเลี้ยงน้องได้ เพราะสภาพพ่อแทบหาเงินไม่ไหวแล้ว หวังให้กูรีบๆเรียนให้จบอ่ะ

กูเลยเริ่มกังวล (กูไม่ได้คิดมากใช่มั้ยเนี่ย มันควรคิดใช่ป่ะเรื่องแบบนี้)
กลับมาเรื่องงานต่อ กูควรศึกษาอย่างอื่นเพื่อหาโอกาสในการทำงานมั้ยวะ แล้วกูควรศึกษาอะไรดี แบบที่มีให้เรียนฟรีๆทางเน็ตอะ
อีกอย่างคือกูอยากทำพาร์ททาม แต่อีกใจนึงกูก็อยากเอาเวลามาฝึกฝีมืองานวาดให้สุดๆไปเลย

>>445 เอาว่าสะานะการณ์บ้านมึงค่อนข้างคับขัน หาอะไรที่ทำเงินได้และไม่เสี่ยงมากก็ทำไปเหอะ งานไหนเงินดีก็รับไปก่อน

>>445 เพื่อนโม่ง มึงกับกูสถานการณ์คล้ายกันเลย กูสายการ์ตูนเหมือนกัน
ใจกูอยากทำพาร์ทไทม์ แต่พ่อกูกับญาติๆบอกให้เรียนให้จบก่อน
กูเลยดูตัวเองก่อนว่าทำงานไปเรียนไปไหวไหม เลยลองดู ผลคือไม่ไหว กูเลยตั้งใจเรียนอย่างเดียวให้จบก่อน เพราะพ่อกูก็คาดหวังไว้เหมือนกัน
แต่กูมีงานขนปลาตอนตี2 สัปดาห์ละ 2วันกับญาติอะนะเลยพอมีตังค์ใช้
ส่วนวิชาที่กูว่าน่าเรียนเสริมเพิ่มการวาดรูป คือพวกภาษา [เผื่องานนอก] กับการตลาด[วางขายเอง]อะ

อยากเลิกชักว่าวว่ะ รู้สึกดูหมกมุ่นไป เห็นผญแล้วชอบคิดจังไรๆตลอดเลย55

>>448 ไม่ผิด ชักไปเถอะ อย่าคิดมาก

มีใครที่เคยร้องเพลงไม่เพราะ เพื่อนด่าว่าเสียงไม่ได้ ร้องไม่ดี แล้วไปฝึกจนกลับมาร้องเพลงดีแล้วมีคนชมบ้างไหม อยากได้กำลังใจอะ

คือกูเป็นคนที่กล้าร้องเพลงเวลาอยู่คนเดียวเท่านั้น เพราะมีปมเคยโดนวิจารณ์ว่าเสียงแปลก เสียงไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป(แต่ก็ไม่เหมือนผู้ชาย) พอเวลาไปคาราเกะก็จะงานกร่อยเพราะกูไม่ยอมร้องเพลง จนสุดท้ายพอเพื่อนชวนไปเกะกูก็ไม่กล้าไปเลย เสียดายมาก

ตอนนี้ฝึกร้องเพลงเองจนค่อนข้างมั่นใจระดับนึงว่าไม่เพี้ยน แต่อาจจะไม่เพราะมาก (ไม่กล้าโพสต์เพลงลงเน็ตให้คนวิจารณ์ เพราะกลัวเพื่อนมาได้ยินแล้วจะจำได้ว่าเป็นเสียงกู คือเสียงกูมันแปลกจนเป็นเอกลักษณ์ให้เพื่อนจำได้ไปแล้ว พูดคำเดียวก็รู้ว่ากูเป็นคนพูด)
ปัญหาคือตอนคิดจะไปร้องต่อหน้าเพื่อนนี่ไม่กล้าเปล่งเสียงไปทุกทีเลย กลัวคำด่า กลัวเพื่อนเอาไปนินทา กลัวเพื่อนไม่กล้าติ ฯลฯ ทำให้พอออกเสียงแล้วยิ่งแปลกไปอีก จนเพื่อนพูดว่าทำเสียงอะไรออกมา แล้วทำหน้าแปลกๆใส่กู T^T กูเสียความมั่นใจมากเลย
อยากมีฟีลแบบร้องเพลงคลอไปกับกีตาร์แล้วเพื่อนไม่ทำหน้าแปลกๆ อยากร้องเพลงคลอไปกับเพื่อนตอนนั่งชิวกันที่ทะเล อยากเป็นคนปกติที่ร้องเพลงในห้องคาราโอเกะได้ ไม่คิลมู้ดคนอื่นๆอะ ฮือ

>>450 กูร้องเพี้ยนบ่อยนะ เพื่อนก็บ่นๆว่าร้องเพลงอะไรก็เพี้ยน แต่ไม่แคร์อ่ะจะร้องซะอย่าง ไปเกะก็หารกันนี่หว่า ก็แบ่งกันร้องดิ
บางทีก็เพี้ยนจริงบางทีก็เพี้ยนปลอม พอร้องดีๆทีเพื่อนก็บอกว่าร้องดีๆก็ร้องได้นี่หว่า แต่ไม่ร้อง

>>450 เหมือนกูเลย ของกูเวลากูร้องมันก็จะทำหน้าประมาณว่าเหยดดด กูไม่น่าร้องได้ แม่งโคตรเสียเซลฟ์
กูก็เลยเลิกร้องแม่งเลย เปลี่ยนไปเล่นกีตาร์แทน เวลามันบ่นอะไรก็ถามไป มึงเล่นให้ได้อย่างกูก่อน
พอบรรยากาศเริ่มลงตัว ก็เริ่มร้องจากเพลงตปท.มันจะดูเหมือนมีความสามารถเกินจริง
กูเอาเพลงนี้เลย I'm your ร้องง่าย เพื่อนมันก็จะเริ่มยอมรับเสียงเราเองแหละ

>>451 ตอนแรกกูก็พยายามจะคิดแบบมึงแหละโม่ง แต่พอกูจะอ้าปากร้อง ทุกคนจะหันมามองกู ไม่ได้ทำหน้าตั้งใจฟังนะ แต่เป็นหน้าแบบเหยียดนิดๆ กูไม่ได้คิดไปเองด้วยเพราะคนอื่นจะร้องไม่เห็นมีใครจะโดนแบบกูเลย พอมันคิลมู้คคนอื่นเขาสนุกกัน กูก็เลยเฟดตัวออกมา หนักๆเข้ากูก็เลยไม่กล้าไปเกะเลย ฮือ
>>452 กูร้องเพลงภาษาอังกฤษได้นะ เรื่องสำเนียงกูค่อนข้างมั่นใจระดับนึงเลย แต่กูยังขาดความมั่นใจในการร้องต่อหน้าเพื่อนอยู่ดี ทำยังไงดีโม่ง กูอยากเป็นคนปกติกับเขาบ้าง น้อยใจมากๆเวลาที่คิดว่าทำไมตัวเองเกิดมาเสียงแปลกๆอย่างนี้ คือมันก็มีคนบอกว่านักร้องเสียงแปลกถึงจะดัง หรือนักร้องบางคนไม่ชอบเสียงตัวเอง กูก็เคยคิดว่ากูเป็นแบบนั้น แต่พอดูปฏิกิริยาแล้ว มันไม่ใช่เลยจริงๆ เหมือนพอกูอ้าปากทำอะไรก็ตาม ความสนใจของคนฟังมันจะไปอยู่ที่เสียงกูหมดเลยอะ

>>453 กูก็ร้องเพี้ยน ปกติแค่เสียงพูดปกติกูยังเพี้ยนเลย แต่กูอาศัยความหน้าหนาเข้าไว้ ไปคาราโอเกะงี้กูก็ไม่สนใจตะโกนร้องเพลงไปเอามันอย่างเดียว คือ วิธีที่กูใช้คือยอมรับความเสียงเพี้ยนของตัวเองให้ได้ก่อน แล้วเวลาใครมาพูดอะไรมึงก็สวนกลับไปขำๆเลยว่าเขาเรียกว่าเสียงมีเอกลักษณ์ แล้วก็ทำท่าภูมิใจแบบแกล้งๆ แล้วมึงก็ร้องไปอย่าได้แคร์สื่อ เสียงเป็นเอกลักษณ์นี่มันดีกว่าเสียงเพี้ยนเยอะเลยนะเว้ย มึงไม่จำเป็นต้องสนใจสายตาคนอื่นขนาดนั้น มึงลองกล้าที่จะร้อง กล้าที่จะไม่สนใจสักครั้งสองครั้งเดี๋ยวมึงก็ชินไปเอง บางทีสายตาทั้งหลายที่มึงคิดว่าพวกเขามอง มันอาจจะไม่ได้ถึงขนาดนั้นแต่เพราะว่ามึงหมกมุ่นอยู่กับมันเองมากกว่า สู้ๆนะมึง

>>454 เป็นทางออกที่ดี ขอบคุณนะมึง ครั้งหน้ากูจะลองดู ขอบคุณโม่งข้างบนด้วยที่มาแชร์ กูจะพยายามนะ

มีวิธีพูดต่อหน้าคนหมู่มาก/คนไม่รู้จัก แล้วไม่ประหม่ามั้ย คือในอนาคตอันใกล้และไกลกูต้องพรีเซนต์งานและคุยต่อหน้าสาธารณะชนหวะฮือ

>>456 ฝึกทีละขั้น พูดคนเดียวก่อน ดูวีดีโอคนพูดเก่งๆแบ้วเลียนแบบบางส่วน หลังจากนั้นลองพูดไห้เพื่อนพี่น้องฟังก่อน ค่อยไปพูดที่สาธารณะ

>>456 1. ฝึกกับกระจก มองหน้าตัวเองตอนพูดด้วย แล้วมึงจะรู้ว่าตัวเองเกร็งแค่ไหน ทำหน้าประหลาดแค่ไหน 2. ทีนี้หาเพื่อนที่ดีๆไม่หลุดขำตอนมึงพูด มานั่งฟัง ให้วิจารณ์มึงเอาแบบจริงใจ 3.ลองฝึกกับคนที่บ้าน ถ้าอันนี้ผ่าน ที่ไหนก็ผ่าน

แต่กูว่าที่สำคัญ บทพูดมึงต้องดีด้วย นึกถึงกลุ่มเป้าหมายที่มึงจะพูดด้วย กับจุดประสงค์การพูดเข้าไว้

มึงคือกูรู้สึกว่าบางที่กูชอบนินทาว่ะ คือมันเป็นพฤติกรรมแบบเเฝงบางทีกูก็ลืมคิดทั้งที่ความจริงกูรู้ตัวเองว่ากูไม่ชอบการนินทา เเล้วเรื่องมันมีอยู่ว่ากูคิดในเเง่ลบกับเพื่อนในกลุ่มเเล้วทีนี้กูก็พูดลับหลังเขากับเพื่อนอีกคน เเล้วทีนี้เหมือนเขาจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ไม่รู้ว่ะ เเต่เขาขึ้นสเตตัสทำนองว่าเป็นเพื่อนกันต้องขัดเเข้งขัดขากันไหมไรเงี้ย ทีนี้กูก็ร้อนตัวไงเพราะกูรู้ตัวเองว่าพูดในเเง่ในลบคิดในเเง่ลบกับเขา กูรู้สึกผิดนะ อยากตบปากตัวเองที่ปากพล่อยเเบบนั้นทั้งที่ความจริงสิ่งที่เขาทำมันก็เป็นเรื่องของเขากูไม่ควรสาระเเนปะ เเล้วกูก็มารู้สึกผิดกับตัวเองที่ไปคิดเเบบนั้นทั้งที่ความจริงกูก็ไม่ได้ชอบพฤติกรรมแบบนั้นเลยว่ะ กูอยากขอโทษเขานะเว่ย เเต่ยังไงล่ะ คือกูไม่รู้ว่าเขาพูดถึงกูแบบนั้นจริงๆไหม ถ้ากูไปขอโทษเขามันเเย่ไปกว่านี้ไหม เขาจะคิดว่ากูเฟคใส่เขาอีกไหม ความรู้สึกกูตนนี้เหมือนวัวสันหลังหวะเลยว่ะ มันไม่สนิทใจ ด้วยความรู้สึกกูด้วย ด้วยสิ่งที่กูทำกับเขาไว้ด้วย กูสับสน กูอยากปรึกษาถึงวิธียับยั้งชั่งใจสิ่งที่ไม่ดีในตัวอ่ะ กูอยากดีขึ้น ตอนนี้กูยายามเตือนสติตัวเองเสมอ เเต่ใครมีวิธีหรือะไรมาดลใจกูกว่านี้ได้จะเป็นพระคุณมากจริงๆ

>>459 กูก็เป็น - -

อยากมีแฟนทำไงดีเพื่อนโม่ง กูไม่มีกระทั่งเพื่อน(จริงๆมีแต่ไม่สนใจผู้หญิง)

>>461 มึงต้องทำตัวไห้เป็นที่ปราถนา แล้วไปจีบคนที่น่าจะพอจีบติด เช่นมึงแต่งต้วบ้าง ถ้าวัยเรียนก็เรียนไห้เก่ง วัยทำงานก็ตั้งใจทำงานเก็บตัง พูดจาดีๆ แล้วก็ใจกล้าๆไปจีบ

ถามบ้าง คือกุกล้าจีบนะ หน้าด้าน แต่พอผ่านไปสักพักมันไม่มีมุกจะคุยต่อหวะ แบบคุยไปสักสัปดาห์ละไม่รู้จะเล่นไรต่อ คือคุยกันได้แค่เริ่มต้นอ่ะ ได้เบอร์ ได้เฟซมาละ แต่ชวนไปไหนไม่ยักกะไป เหมือนกูขาดการจูงใจสาวเจ้า พวกนายมีอะไรเสริมให้ได้บ้าง

>>463 เอาจริงๆถ้าคุยกันในระดับนึง ผู้หญิง(เช่นกู เป็นต้น) อยากเจอฝ่ายผู้ชายนะ
แต่มึงต้องชวน แต่กูอาจปฎิเสธ(เล่นตัว) พอกูปฏิเสธแล้วมึงต้องตื๊ออย่างมีชั้นเชิง (ตื๊อได้ ไม่รำคาญหรอก ถ้ากูอยากไปอยู่แล้วอะนะ)
(เพราะกูจะแอ๊บว่า บร้าาา ไปกับผู้ชายสองต่อสองได้ยังไง มันไม่งามนะคะ)
มึงต้องตื๊อแบบ มาเหอะน่า ใกล้ๆบ้านเธอเลยน้า แบบเพื่อนกันๆ แค่กินข้าวดูหนังเอง ชิลๆ ขำๆน่า
แล้วกูก็จะแบบ อ้ะๆ ไปก็ได้ ไม่มีไรเกินเลยใช่มั้ย แค่กินข้าวดูหนังนะ เพื่อนกันๆ

ปล. กูมโน 5555555555

อยากพูดเก่งขึ้น ใครมีคอร์สสอนการพูด การแสดงออกดี ๆ แนะนำบ้างไหม
รวมถึงการพัฒนาสำเนียงภาษาอังกฤษด้วย เราตั้งใจจะฝึกด้วยการทำคลิป youtube ด้วยล่ะ

อยากมีเพื่อนที่สนใจในการพัฒนาตัวเองในทุกๆด้าน
ทุกวันนี้เพื่อนๆในคณะมีแต่แบบเลิกเรียนก็ไปเที่ยวแดกของแพงเล่นเกมแดกเหล้า
กูต้องไปหาจากไหนวะ คอร์สสัมนาไรงี้เหรอ? หรือในนี้มีใครสนใจจะตั้งกลุ่มแบบเปิดเผยตัวตนมั๊ย

ปีนี้มีใครหนีจกางานประจำไปสอบครูผู้ช่วยบ้างวะ

>>466 หาในกรุ๊ปเฟสเลย ตามเรื่องที่สนใจอะ
เเต่ถ้าอยากได้แบบเจอหน้ากันเลยนี่ไม่รู้หายังไงเหมือนกัน

ดีๆๆ มีกลุ่มแนวพัฒนาตนเองบ้างไหมว้ะะ55

>>466 >>469 กูอ่านตามบล็อคตามเฟสเอา แต่ไม่ใช่พวกปาหี่แบบ เอเทน อาท่อน ห่าเหว แพตตี้ลัคกี้ ผู้กองเบนซ์หัวดอไรงี้ พวกนั่นกุอ่านแล้วหงุดหงิด ปาหี่เว่อร์ ส่วนใหญ่เป็นแนวแบบ time management​ life hacking มากกว่า ไม่ใช่แนวคิดที่แบบ แม่งเรื่อง common sense สัสๆสอนกูทำเหี้ยอะไร
ถ้ามึงอยากลองอ่านนส.แนวพัฒนาตัวเองแต่ขก.อ่านเยอะ แนะนำเพจ saroopbook สรุปหนังสือน่าอ่าน เพจนี้โอเค อิงตามนส.จริง

>>470 กุอ่านหนังสือแนวนี้เยอะมาก แต่งมอยู่คนเดียวอะว่ะ คือมันก็ดีมีไฟขึ้นมาได้แต่แปบๆก็มอดหลายทีละ อยากคบหาคนที่จะมาช่วยกันฉุดๆกันขึ้นไป เหมือนเวลาไปยิม มีบัดดี้ช่วยกันมันก็มันกว่า ไปได้เรื่อยๆกว่า

จะว่ากากก็ใช่แหละ ไม่มีปัญญา ไม่มีพลังใจจะขวนขวายด้วยตัวเอง 5555

>>471 กูแทบไม่ค่อยอ่านนะ เน้นฟัง podcast+อ่านบทความ+ลุยของจริง
จริงๆกูว่าเอา contact กูไปก็ได้นะ มู้แบบนี้โม่งเปิดก็ไม่เป็นไรหรอก

มีเรื่องปรึกษา กุเคยเป็นมนุษย์หมวดป็อบปูลาร์มาก่อน ไม่ใช่เรื่องหน้าตา แต่เป็นที่นิสัยเข้ากับคนง่าย กุช่วยเหลือคนในระดับที่ไม่มากไม่น้อยเกินไปแต่เวลาที่กุได้รับสิ่งตอบแทนจะมากกว่าที่กุลงแรงไปแน่นอน คนมักจะยอมบอกความลับหรือความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองกับกูโดยที่กูแทบไม่ต้องพยายาม ทีนี้วันนึงกุเหนื่อยขึ้นมา เบื่อที่จะช่วยคนอื่นและไม่ต้องการค.ช่วยเหลือด้วยอะ พอดีตอนนั้นเป้นช่วงเข้ามหาลัยด้วยเลยตีตัวออกห่างจากเพื่อนง่ายเข้าไปใหญ กุก้ใช้ชิวิตเย็นๆ พึ่งพาตัวเองของกุงี้ก้สะดวกดีไปอีกแบบ คบคนแค่ผิวเผิน กุโอเคมาก แต่ปัญหาอยุ่ที่กุกลายเป็นคนโซเชียลลี่ออควาดไปด้วยอะ ไม่รู้ว่าควรพูดกับคนยังไงเพราะชินกับการคิดในใจ บางทีเราควรจะพูด12345 แต่กุจะคิด1234แล้วพูดข้ามขั้นไป5 เลย ขาดความสนใจในตัวคนอื่น ขาดความเข้าใจวิธีคิดแบบสังคมมากๆ จนกึ่งๆเป็นออเลย ทั้งที่กุเคยเป็นคนฉลาดพูดมากๆ อะ ตอนนี้กุรุ้แล้วว่ามีชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้ กูอยากกลับไปเป็นอย่างเก่าว่ะ จะทำยังไงให้กลับมาแคร์คนอื่น กุไม่ได้ต้องการความป๊อป แค่อยากได้สกิลมนุษยสัมพันธ์กลับมา
ปล.งานกุไม่ค่อยได้เจอคน นั่นเป็นหนึ่งในปัญหา

>>474 กูต่างจากมึงตรงที่กูค่อนข้างตรงข้ามกับมึงอ่ะ กูเป็นคนไม่ค่อยสนสังคมมากสักเท่าไร สนแต่คนรอบตัวกู แบบรอบตัวจริงๆ แฟน พ่อแม่ เพื่อนไม่กี่คน คือการช่วยเหลืออย่างที่มึงเคยทำมันก็ดี แต่บางทีมันก็แบบ waste เวลามึงนะ คำว่ามนุษยสัมพันธ์สำหรับกูไม่ได้แปลว่าช่วยคนอื่นนะ แล้วไม่ได้แปลว่าต้องสนใจคนอื่นขนาดนั้นด้วย สำหรับกูคือเข้าสังคมได้เฉยๆก็พอ จริงๆกูว่าอย่างที่มึงเป็นอยู่อาจจะดีก็ได้ ความเป็นจริง นิ่งมึงแคร์คนอื่น ยิ่งเจอปัญหา เมื่อก่อนกูน่าจะเป็นแบบมึงแหละ แต่อย่างที่บอก กูเคย waste เวลาเพราะเรื่องคนอื่น ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องแล้วถ้าอยู่มหาลัย+กูหาเลี้ยงตัวเอง แล้วก็ถ้ามึงบอกว่าต้องการ connection จากมนุษย์สัมพันธ์ อย่าไปหวังจากคนวัยเดียวกัน หวังจากผู้ใหญ่เถอะ เน้นพึ่งตัวเองเยอะๆอ่ะดีละ แต่ก็ต้องมีเพื่อนบ้างนะ แบบเพื่อนสนิทจริงๆ

>>474 มึงในอดีตมันพวกคบเพื่อนหาประโยชน์นี่หว่า

>>476 กุว่าน่าจะเป็นแนวรักทุกคนมากกว่านะ ให้ทุกคนเท่าๆกัน ผลประโยชน์เป็นผลพลอยได้

>>476 ไม่ๆ ตอนกุทำกุไม่ได้คิดอะไร แค่ใส่ใจทุกคน พยายามเข้าใจ ถ้ามีอะไรไม่ดีก็พูดตรงๆ ในสิ่งที่คนอื่นอาจจะไม่เคยพูดกับเขามาก่อนแล้วก็ช่วยหาทางแก้ กุพร้อมจะยืดหยุ่นกับคนทุกประเภทอะ แต่กูแค่อธิบายข้ามขั้นให้เข้าใจง่ายๆ ไปเลยว่ากุทำงี้ของกุไปเฉยๆ แต่มักจะได้กลับมามากกว่าที่ให้ไปเสมอ พูดไปพูดมากูชักไม่แน่ใจแล้วว่ายังตรงประเด็นหัวมู้ที่จะเป็นคนที่ดีขึ้นหรือเปล่าแล้วว่ะ 555

>>477 กุขอระบายด้วย กุเป็นแนวๆนี้อะ แต่ตอนอยู่บ้านกุก้อยากพักผ่อนคนเดียวไรงี้ไง แต่เพื่อนสนิทกุคนนึงแม่งก้ชอบมองว่ากุให้แม่งน้อย เช่นมันชวนไปนู่นนี่ แต่กุไม่อยากไป แม่งก็งอนหาว่ากุทีกับคนอื่นคุยดี คือกุให้ทุกคน 50 สนิทให้ 55 ไงไม่ใช่ 100 ควย

เบื่อจัง

กูจะทำไงดี กูว่ากูมีปัญหาเรื่องการมองเจตนาของคนอื่นไม่ออก กูคิดว่ามันอาจเป็นเพราะ 1. เวลากูพูดอะไรกับใครกูไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเลย แต่คนกลับเข้าใจว่ากูพูดเพื่ออะไรบางอย่าง และมันมักจะไปในทางที่ไม่ดีซะส่วนใหญ่ คราวนี้พอมันมีปันหาคนก็โทษกู กูก็โทษตัวเองด้วย 2.กูว่ากูอาจเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองก็จริง แต่พอกูอยู่ในภาวะที่มีคนไม่มั่นใจในตัวเองเยอะๆ กูก็ไม่มั่นใจ หรือกูไม่มั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว ก็ไม่รู้นะ 3.กูมีโมเม้นท์แบบกูอยากจะทำไรก็ทำ แต่พอทำไปแล้วกูรู้สึกผิดกับคนรอบตัว ทั้งๆที่สิ่งเหล่านั้นกูทำกับตัวเอง กูวิเคราะห์ตัวเองได้แต่ไม่รู้ถูกมั้ย ที่แน่ๆกูไม่รู้จะแก้ไขยังไง หลายครั้งกูดูเป็นคนเหี้ยมากทั้งๆที่ไม่ว่าจะพยายามขอโทษทั้งๆที่กูไม่ได้ทำผิดอะไรก็แล้ว หรือจะไม่แคร์ก็แล้ว แต่กูก็ไม่สบายใจขึ้นเลย อีกอย่างคนอื่นชอบทำเหมือนว่ากูไม่จริงใจ มันเลยทำให้เวลาให้เวลากูพบคนใหม่กูมองไม่ออกว่าเค้ามาในรูปแบบไหน มีทั้งที่ไปทำให้เค้าเข้าใจผิด และหลายครั้งก็มองคนอื่นแย่ๆ ซึ่งคนอื่นมาบอกกูว่ากูเข้าใจคนอื่นผิด กูรู้สึกผิดหลายทีคราวนี้กูก้เลยไม่กล้าคุยกับใครใหม่ๆ เพื่อนไรงี้ก็ไม่กล้า เหมือนกลัวว่าจะไปพูดไม่เข้าหูคนอื่น เบื่อตัวเองมากเลย

>>481
บอกตรงๆ ที่มึงพิมพ์มากูก็นึกภาพไม่ค่อยออก ฉะนั้นที่คห กูอาจจะไม่ตรงจุดอะไรกับมึงนะ
กูว่ามึงต้องชิลๆ มากกว่านี้ เหมือนมึงมีความคิดตัดสินว่าจะต้องประเมินคนที่เข้ามารึเปล่า
คือกูว่านะ เขาเข้ามาจะอะไรยังไงไม่ต้องไปคิดล่วงหน้า รอดูการ react เขาเดี๋ยวรู้เอง
ประเด็นสอง มึงคาดหวังกับคนอื่นว่าคิดว่าเขาอย่างนั้นอย่างนี้ตลอด ซึ่งจริงๆ มึงต้องเปิด อย่าไปตัดสินใครว่า +,- ถ้าสิ่งที่เขาทำไม่โดนใจมึง มึงต้องหาเหตุผลมา support สิ่งที่เขาทำ
ลดการมองจากมุมตัวเอง จากศูนย์กลางตัวเอง

ใครที่ผ่านมาอ่านยิ้มเป็นยิ้มได้อย่างใจนึกสอนกูหน่อยสิ
เดี๋ยวนี้กูอาการหนักมาก ถ้าใจกูไม่มีอารมณ์ยิ้มนะ มันไม่ออกอะ ฝืนแล้วถึงขั้นเหมือนกล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกอะ กูรู้สึกแย่มากๆ เพราะกูว่าคนอื่นน่าจะมองออกว่าหน้ากูฝืนยิ้มแค่ไหน
สรุปว่ากูถึงขั้นยิ้มไม่ได้ ถ้าไม่มีอารมณ์อะ พยายามแบบเออจินตนาการเรื่องในวันดีๆ แต่คือหัวว่างเปล่าเลย
ถามว่า ทำไมกูต้องฝืน ถ้ากูไม่ยิ้มหน้ากูจะบึ้ง ทั้งๆ ที่กูเฉยๆ สรุปเพราะความคิดว่าต้องยิ้มทำให้กูเครียดไปเลยอะ TT

>>482 มึงเข้าใจถูกแล้วแหล่ะ ขอบใจนะ

ทำยังไงให้อยู่เป็นแต่มีจุดยืนดีวะ

>>485 เวลาใครสั่งให้มึงทำอะไรที่มึงคิดว่าไม่ดีให้เดินเข้าไปทุบโต๊ะแล้วบอกเค้าว่า "ได้ครับพี่"

>>486 คำแนะนำเหี้ยอะไรของมึงวะ "เดี๋ยวลองทำตามดูนะครับ"

>>483 หน้ากูก็บึ้งเหมือนกัน กูไม่ยิ้มเลยเวลาธรรมดา แต่ถ้าเวลาพูดจากับคนจะยิ้มไปเองโดยปฏิกิริยาของร่างกายอะ อีกอย่างอาจเพราะกูมีลุคง่วงๆเหนื่อยกึ่งใกล้ตายตลอดเวลาคนในบริษัทเลยไม่ถือเท่าไหร่ด้วย แต่ถ้าไปพบเจอคนใหม่ๆ ที่เจอกันครั้งแรกก็จะไม่เข้าใจและคิดว่ากุไม่น่าคบหาว่ะ ทางแก้ชั่วคราวของกูตอนนี้คือยกมุมปากทั้งสองข้างเป็นอาจินแม้ไม่ได้กำลังมีความสุขห่าอะไรเลย ทำเหมือนว่าเราเลิกคิ้วนิดๆ รั้งมุมปากทั้งสองข้างหน่อยๆ โดยไม่ให้เห็นฟัน เหมือนวิธีที่พวกสาวๆ ถ่ายรูปแล้วทำให้คางดูยาวขึ้นกว่าตัวจริงอะ ทำหน้าสงสัยใคร่รู้กะจอคอมฝึกกล้ามเนื้อใบหน้าให้เคยชินไป แล้วพอเวลาเจอคนใหม่ๆ หรือรู้ตัวว่าคนอื่นมองอยู่ก็จะยิ้มอย่างไม่ยากลำบากเท่าไหร่ หน้ามันไปเองว่ะสำหรับกุนะ

กูเป็นคนพานิกง่ายมากขี้ตื่นเต้นสัสๆ
เนี่ยกุมาสอบ 3-4 รอบแล้วแต่ก็ตื่นเต้นทุกรอบ พอตื่นเต้นมันก็รู้สึกว่าไม่มั่นใจเลยอะ
มีวิธีแก้มั้ยวะ

>>489 สอบบ่อยๆ แก้ได้ พูดจริงๆ

ส่วนกูพรีเซ้นท์แล้วพานิค อยู่ไม่สุข แก้ได้โดยการพรีแม่งบ่อยๆ พยายามรับหน้าที่คนพรี หลังๆก็ยังตื่นเต้นอยู่ แต่ไม่เว่อร์แล้ว

>>490 นี่กูสอบมา 3 รอบ นี่รอบ 4 ละ ความพานิกไม่ลดลงเลย

>>488 กุคิดว่ากุมาพิมพ์เอง ถถถถ เข้าใจเลย

ไฟกูหมดทำไงดี

เพื่อนโม่ง ไม่รู้ว่าถามถูกห้องไหมนะ ถ้าผิดช่วยชี้แนะด้วย ขออภัย
คือเรารู้สึกว่าเราโตขึ้นทุกวันๆแล้วก็เรียนไปวันๆอ่ะ(เราอยู่มหาลัย) อยากทำอะไรเพื่อสังคมบ้าง
แล้วเราอยากไปพวกบ้านสงเคราะห์เด็กกำพร้าอะไรงี้อ่ะ คือเราชอบทำกิจกรรมร่วมกับเด็กๆ กิจกรรมสร้างสรรค์อะไรแบบนี้ เลยอยากถามว่าถ้าอยากเริ่มไปเราต้องเตรียมตัวยังไงมั่ง อย่างว่าต้องติดต่อไปที่สถานสงเคราะห์ก่อน นัดวันเวลาไรงี้ไหม แล้วปกติถ้าไปคนเดียวจะไปทำไรได้มั่ง(เพื่อนส่วนมากเราไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบกิจกรรมไรแบบนี้อ่ะ ไม่มีใครไปด้วย) เขารับเงินบริจาคอะไรงี้ไหมอ่ะเพื่อนโม่ง แล้วถ้าจะบริจาคควรเตรียมตัวสักเท่าไหร่ไม่ให้ดูน่าเกลียด(คืออยากให้มันเพียงพอต่อการใช้ของเขาจริงๆอ่ะ คุ้มค่ากับการไปรบกวนเวลาเขาอะไรงี้) ใครมีข้อแนะนำอะไรก็รบกวนหน่อยนะ

>>494 มันไม่มีพวกชมรมอาสาในมหาลัยหรอ เพื่อนกูเคยเข้าไปแจม หลังๆว่างเมื่อไรก็มีคนชวนไปตลอด

>>495 อาสาส่วนมากของม.เราชอบไปขึ้นดอยบุกป่าฝ่าดงไรงี้อ่ะ เราแพ้ฝุ่นแพ้อะไรง่ายด้วย แม่ก็ไม่อนุญาตให้ไปตายกลางป่า ฮือ55555555555

>>496 งั้นไม่รู้ละ คงต้องเดินไปถามตรงๆที่สถานสงเคราะห์ดูก่อน

"http://www.volunteerspirit.org/?event=อาสาสร้างสุขให้เด็กในส"
ถ้าอ้างอิงจากในนี้ แต่ละที่น่าจะมี วัน เวลา-หน้าที่ ฟิคไว้อยู่แล้ว

>>497 โอ้ววว ขอบคุณมาก

กูคิดว่าทุกอย่างในโลกน่าเบื่อว่ะ กูพยายามลองทำอะไรใหม่ๆหลายครั้งนะ แต่ทุกครั้งมันก็มาจบตรงที่กูเฉยๆกับมันทุกอย่างเลยว่ะ แบบทำก็ดีไม่ทำก็ได้ตลอด ตอนนี้กูเลยใช้ชีวิตแบบกลวงมาก ไม่มีแรงบันดาลใจอะไรกับชีวิตให้ลุกขึ้นไปทำอะไรซักอย่างเลย เหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ รู้สึกเฟลว่ะ ยิ่งคนรอบข้างแม่งมีเรื่องให้เอนจอยชีวิตกันหมดกูยิ่งเฟล แม่งเหมือนกูใช้ชีวิตผิดพลาดอ่ะ กูเรียนมหาลัยปีสามล่ะ เรื่องทำงานกูไม่ห่วง กูคิดว่ากูทำงานไปเรื่อยๆได้ไม่อดตาย แต่กูเป็นห่วงเรื่องที่ว่ากูจะมีชีวิตต่อไปยังไงถ้ายังเบื่อโลก ไม่มีอะไรให้เอนจอยกับชีวิตแบบนี้ แม่งคงเป็นชีวิตที่ทรมานสัสๆแน่

>>499 กูเป็นเหมือนมึงเป๊ะเลย กูเคยฆ่าตัวตายมาสามรอบ ตอนนั้นคือแบบจิตตก เครียด กดดัน = กูก็ยังมีเป้าหมายอยู่อ่ะนะ แต่ตอนนี้กลายเป็นกูไม่มีเป้าหมายอะไรเลย ไม่รู้จะอยู่ทำไม อยู่ไปซักวันก็ตาย ไม่รู้จะดิ้นรนชีวิตไปเพื่ออะไร เรื่องที่อยากทำมันก็มีอยู่หรอก แต่ไม่ทำก็ไม่เป็นไร กูยังคิดอยู่เลยว่าจะตายตอนนี้ก็คงไม่เสียดายอะไร แค่ขอให้มีคนช่วยเผาซากอารธรรมหนังสือกับโน้ตบุ๊คกูทิ้งที อาย 55555 กูเบื่อกับชีวิตมากเลย ถ้ากูมีเป้าหมายแบบคนอื่นก็คงจะดีมั้ง พอคุยกับคนอื่น เค้าก็บอกให้หาเป้าหมายดิ แต่กูก็ไม่รู้อยู่ดีอ่ะ เมื่อก่อนกูก็เคยมีฝันนะ แต่มันทำไม่ได้ซักอย่าง(แบบที่ถึงพยายามไปก็ทำไม่ได้ ไม่ได้เป็นฝันสุดโต่ง แต่ร่างกายกูไม่อำนวยบ้าง มีปัญหากับที่บ้านบ้าง) จนสุดท้ายกูก็เลิกฝันไปเอง เป้าหมายกูก็พลอยหายไปด้วย 555 ปัญหาคือกูยังไม่จบม.ปลายเนี่ยแหละ.. พอไม่มีเป้าหมายกูก็ไม่รู้จะทำไงต่อดี สิ่งที่กูทำได้ดีก็มีอยู่ แต่ถ้าต้องอยู่แบบทำไปวันๆมันจะดีจริงๆรึเปล่านะ กูแอบอยากตายเล็กๆ 555

ปล. พึ่งย้อนขึ้นไปดูหัวทู้ กูขอโทษที่นอกเรื่อง 5555555 ตอนอ่านแค่ rep แล้วนึกว่ามู้สุขภาพจิต

>>499 คุณอย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบคนอื่น ยังมีเวลาที่คุณจะหาตัวตน ความท้าทาย แรงบันดาลใจให้ตัวเองอีก ถึงแม้จะช้าไป แต่ยังไม่ตาย มันก็ยังมีโอกาส ถ้าคุณจะลองพยายามอีกครั้งที่จะหาตัวตน และความท้าทายใหม่ มันอยู่ที่คุณจะพาตัวเองออกจาก comfort zone ออกไปหาโอกาสรึเปล่า คุณลองออกไปเที่ยว ออกไปทำอะไรที่ไม่เคยทำดู

ไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่น ไม่จำเป็นต้องดีกว่าคนอื่น เอาที่คุณสบายใจ เอาที่คุณมีความสุขกับมัน ขอให้โชคดี

>>499 กูมีความฝัน กูมีแรงบันดาลใจ กูมีเรื่องอยากทำเยอะแยะมากมาย แต่กูทำไม่ได้... ต้องอยู่บ้านดูแลแม่ตลอดแทบไปไหนไม่ได้เลย ขนาดเพื่อนนัดกินข้าวยังแทบไม่ได้ไป แบบไหนแมร่งเศร้ากว่ากันวะ

>>502 มีงานอดิเรกมั้ยอะเพื่อนโม่ง เล่นเกมเล่นดนตรีวาดรูปหรือหาเพื่อนคุยในเฟส(เพื่อนแบบมีสาระนะแบบ แชร์เรื่องเรียนเรื่องงาน) กูก็ใช้ชีวิตแบบนี้อะไม่ออกไปไหนอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ตลอด เห็นคนอื่นก็อิจฉาว่ะ แต่แบบเออ คิดว่ามีโซเชียลหรือใช้เวลาฝึกทำอะไรซักอย่างอยู่บ้านก็โอเค เพลินๆนะ

เล่นเกมส์ อ่านนิยาย แค่นี้ในแต่ละวันที่กลับบ้านหลังเลิกงานกูก้มีความสุขกับงานอดิเรกเล็กๆพวกนี้แล้ว กูไม่มีความฝัน ไม่มีแฟนและไม่มีแผนว่าจะมีครอบครัวด้วย ถึงเวลาปุ๊บปั๊บตายห่าขึ้นมากูก้ไม่มีห่วง ไปเกิดใหม่ได้โดยมิจำเป็นต้องสนหีสนแตดใดๆ

มีวิธีเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองมั้ยวะ กุไม่กล้าพูดภาษาอังกฤษ(เพราะเคยโดนเพื่อนล้อ) กุอยากหาเพื่อนทางเน็ตแต่ไม่กล้าทักไป(ในทวิตเตอร์ไรงี้) กุกลัวที่จะต้องไปคุยกะคนที่กุไม่รู้จักว่ะ กุรู้สึกความกลัวพวกนี้แม่งทำให้กุเสียโอกาสไรหลายๆอย่างว่ะ กุควรทำไงดีวะ

เป็นตัวของตัวเองยังไงวะ แบบที่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน หรือรู้สึกไม่ดีเวลาอยู่ใกล้เรา คือกุแบบไม่มั่นใจในตัวเองเลย เพราะเคยมีปมเรื่องเพื่อนมาก่อน หาว่ากูแอ๊บบ้าง แรดเงียบบ้าง ทุกวันนี้เวลากุต้องมองหน้าใคร กุจะหลบตาตลอด แล้วพอต้องนั่งในที่กับคนที่ไม่รู้จักนานๆ ปากกุจะเกร็ง แล้วก็สั่นอะ ไปหาหมอดีไหมวะ ใครพอแนะนำกุได้บ้าง

>>505 ถ้ามึงเรียนมหาลัย มึงพยายามหาโครงการบัดดี้ที่ฝรั่งมาเรียนเเลกเปลี่ยน
เเล้วก็พูดๆไปเถอะ เเกรมม่าเพี้ยนช่างมัน เขารู้เรื่องนะ

ไม่งั้นก็หากลุ่มงานอดิเรกมึงที่เป็น Inter(ของกูกลุ่มเกม)
พิมๆแชทๆไปสักพัก ตอนพูดมันจะไหลมาเองเลย (แต่กูก็ยังเเกรมม่าเพี้ยนยุดี ถถถถถ)

>>506 สู้ๆมึง โทษทีนะ กูแนะนำไม่ได้ ;_;

>>505 มึงก็รู้ตัวนะว่าไอการที่มึงกลัวเนี่ย มันจะทำให้มึงเสียโอกาส มึงรู้แล้วว่าปัญหาคืออะไร ต่อไปคือจะแก้ปัญหายังไง มึงจะยังเอาไอที่เพื่อนเคยล้อมาทำให้ชีวิตมึงไม่เดินหน้าไหมล่ะ
ทิ้งมันไป แล้วสร้างความมั่นใจให้ตัวเองใหม่ ไม่ใช่ภาษาบ้าน ยังไงก็มีเพี้ยน ไม่ต้องซีเรียส
ไอการไม่กล้าพูด มันน่าซีเรียสมากกว่าซะอีก เริ่มต้นใหม่ ไม่สาย ทำเพื่อตัวมึง ไม่ใช่ทำเพื่อใคร

>>506 แล้วที่เพื่อนมึงพูดว่าตัวมึงเป็นอย่างงั้น อย่างงี้ มันจริงไหมล่ะ
ถ้าไม่จริงก็พิสูจน์ตัวเอง มั่นใจตัวเองหน่อย มึงเท่านั้นที่รู้ดีว่าตัวเองเป็นยังไง ไม่ต้องไปแคร์ขี้ปากคนอื่น

>>509 ขอบใจมากมึง

ใครมีปัญหาเรื่องการเดินบ้างงงง โดนทักว่าเดินเหมือนตุ๊ดตลอดเลย ไม่รุ้จัแก้ยังไง กะอีแค่เรื่องเดินทำไมมันดูซับซ้อนขนาดนี้~

>>511 มันเป็นเรื่องของบุคลิกอะ มึงต้องฝึกเอา เหมือนนางแบบก็ต้องฝึกหน้ากระจก
มึงก็ลองดูว่าตัวเองเดินยังไง แล้วอยากจะเดินแบบไหน ลองดู ก้าวเท้าซ้ายหรือขวาก่อนคงไม่ต้องบอก

>>511 ถ้าหันปลายเท้าเข้าในเวลาเดินจะดูเหมือนบิดตูดนะ. ส่วนใหญ่ผู้ชายชอบเดินให้ปลายเท้ามันหันออกเยอะๆหน่อยก็พอแล้ว.

เมื่อก่อนมันมีคนปล่อยคลิปเลี้ยงแมวแล้วมีจังหวะนึงเขาเดินขึ้นบันได. มีคนไปแซวว่าเดินเหมือนผู้หญิง เขาก็ไปแคปคนเดินขึ้นบันไดมาหลายๆคนแล้วเอามาเทียบกับตัวเอง มันก็ไม่เหมือนผู้หญิงนะ

สรุปบางทีก็ขี้ปากชาวบ้าน มึงอย่าใส่ใจ. แต่ถ้ามันมีปัญหากีบชีวิตมึงมากก็ไปหาคอร์สเสริมบุคลิคเอาน่าจะช่วยได้

มีวิธีปฏิวัติยังไงบ้างเพื่อนโม่ง ตารางชีวิตกูพัง รวนไปหมดเลย ต้นปีก่อนยังตั้งใจเรียนอยู่ดีๆ จู่ๆพอมีอะไรมาสกิตแผลใจ อะไรๆก็พังหมดเลย กูแบบรู้สึกไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเจอใคร มันเหมือนเป้าหมายชีวิตมันไม่มีหนทางเลย ทั้งสังคม ทั้งการเรียน พังไปหมด กูเคยคิดฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง เพราะไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง กูเคยสัญญากับยายไว้ว่าจะตั้งใจเรียนก็ทำไม่ได้ สัญญากับคนรักไว้ว่าจะพาเขาไปอยู่ในที่ดีๆก็ทำไม่ได้ แม่งรู้สึกหมดแรงแล้วว่ะ

มีวิธีเสริมสร้างความมั่นใจในความคิดบ้างมั้ยครับ เป็นคนที่มีความคิดโลเลมาก ยกตัวอย่างตอนแรกมั่นใจว่าจะเรียนหลักสูตรนี้ มั่นใจมากว่าชอบต้องไปต่อด้านนี้ แต่พอเริ่มนานวันไปเริ่มได้ยินอะไรแย่ๆเกี่ยวกับสายอาชีพนี้ ก็เริ่มที่จะไม่มั่นใจขึ้นมาว่าจะเรียนจริงเหรอเราจะไปรอดเหรอทำอย่างอื่นดีมั้ย เริ่มไม่อยากเรียนแต่ทั้งๆที่จ่ายเงิยค่าเทอมไปแล้ว เป็นแบบนี้บ่อยมากในชีวิตไม่เคยมีความมั่นใจอะไรเลยซักอย่าง

>>515 ถ้าอย่างที่เล่ามา จะอาชีพไหนมันก็มีด้านแย่ๆ หรือทุกสิ่งในโลกมันก็มีทั้งด้านแย่ๆและด้านดีๆทั้งนั้นแหละ มันอยู่ที่เราจะตัดสินใจ ตัดสินใจว่าเราจะเชื่อแบบไหน เรายอมรับได้ไหม ถ้าเมื่อต้องทำจริงๆแล้ว เราทนกับมันได้ไหม

รับฟังข้อมูลหลายๆด้านได้ แต่อย่าเอามาชี้นำตัวเอง เพราะตัวเราเองเท่านั้นที่ต้องเป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่คนอื่น ถ้าเลือกมาแล้ว เรียนแล้ว รู้สึกชอบ ก็ทำไป ลุยเลย
ถ้าทำแล้ว รู้สึกชอบ ก็ทำไป ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น ถ้าไม่ชอบก็เปลี่ยน หรือหาทางอื่นต่อ

ตัดสินใจพลาด อย่างน้อยเราได้ลงมือทำและตัดสินใจไปแล้ว
ดีกว่าเราปล่อยให้เวลามันผ่านไป จนเรามารู้สึกเสียดายทีหลังที่เรามัวแต่โลเล ลังเล และไม่ได้ทำ

เพิ่งเข้ามาดู เหมือนเปิดโลกใหม่

>>516 ขอบคุณมากครับ มีความมั่นใจขึ้นมาเลย " ตัดสินใจพลาด อย่างน้อยเราได้ลงมือทำและตัดสินใจไปแล้ว "

>>518 "ดีกว่าเราปล่อยให้เวลามันผ่านไป จนเรามารู้สึกเสียดายทีหลังที่เรามัวแต่โลเล ลังเล และไม่ได้ทำ"
ยังมีต่อนะ เผือ่ไม่เห็น 5555

เพราะตัวเราเองก็เคยพลาดแบบนี้เหมือนกัน เคยลังเล โลเล สุดท้ายไม่ได้ทำ แล้วมาเสียดายทีหลัง มันก้สายไปละ
สู้ๆคุณ ทำตามที่ใจเราอยากทำน่ะแหละ

>>519 ขอบคุณมากครับ สำหรับคำปรึกษาดีๆ ผมได้เดินทางไปปฐมนิเทศดูแล้ว
คิดว่าการเรียนที่นั่นยากพอควร แต่จะลองทำให้เต็มที่ครับ ขอบคุณครับ

เพื่อนโม่งเราโดนครูว่าเรื่องทำงานมา เขาบอกว่ากูชอบเอางานกลุ่มไปทำคนเดียว ไม่ให้เพื่อนช่วยไรงี้ ฟังแล้วแล้วก็เอามานั่งคิด
โตขึ้นมันจะเป็นปัญหากับกูป่ะวะ แบบร่วมงานกับคนอื่นไม่ได้อะ ถ้าเป็นมันพอจะมีวิธีแก้มั้ย คือส่วนตัวกูเป็นคนทำงานไรต้องเนี๊ยบ ไม่ต้องเป๊ะเวอร์วังแต่ให้มันดูไม่เหี้ยอะ เวลาแบ่งให้คนอื่นทำแล้วมันไม่ได้ดั่งใจ สุดท้ายก็ต้องกลับมาแก้เอง หงุดหงิดกว่าเดิม แถมเสี่ยงโดนนินทาว่ากูเยอะอีก จะปล่อยแม่งทำๆไปก็ไม่ได้ คะแนนเหมารวมอีก ทีนี้ที่ผ่านมากูเลยทำแม่งคนเดียวตลอด ถ้าไม่หนักมากก็มีความสุขดี (แต่เหนื่อย)
หรือกูจะคิดมากไปวะ โตขึ้นคงไม่เจอคนแบบนี้หรอกมั้ง โตๆกันหมดแล้วคงคิดได้ (หรือเปล่า)

>>521 มึงเป็น perfectionist ใช่มั้ย กูก็เป็นประมาณนี้แหละ อารมณ์แบบถ้าคนอื่นทำไม่ดีแบบที่กูคิด กูก็จะเอามาทำเองอะ

สำหรับปัญหา ถ้ามึงทำไหวก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถามว่าในอนาคตมันจะมีปัญหามั้ย ก็อาจจะมี คือถ้าเป็นงานใหญ่ มึงจะเหนื่อยมาก หรือมึงจะมีปัญหากับคนในกลุ่ม (เค้าอาจจะหมั่นมึงว่ามึงทำตัวเก่งคนเดียว หรือไม่ก็ไม่พอใจที่มึงไม่ยอมให้เขาแสดงศักยภาพ)

สำหรับกู กูมองเป็นกรณีไปอะ ถ้าสมมติคนในกลุ่มมึงมีความสามารถ+ตั้งใจ ถึงมันอาจจะไม่เท่ามาตรฐานที่มึงตั้ง แต่ก็ให้มึงแบ่งหน้าที่แล้วปล่อยให้ทุกคนไปทำ แล้วมึงก็ต้องทำใจกว้างๆ ไว้ใจคนในกลุ่ม ปล่อยวางเรื่องผลงาน (ถ้าคนมีคุณภาพ ผลงานมันจะออกมาโอเคอยู่ อาจจะไม่เท่าที่เราอยากได้ แต่มันจะอยู่ในระดับที่รับได้ คะแนนก็จะโออยู่)

แต่ถ้าคนมันไม่เอาอะไรเลย อันนั้นมึงก็ทำเองเหมือนเดิมแหละ คิดซะว่าทำเพื่อคะแนนตัวเอง เพราะถ้าผลงานเหี้ยมันก็เป็นผลเสียกับมึง

ส่วนในโลกการทำงาน กูก็ยังไม่ได้มาสัมผัสโลกการทำงานมาก เลยบอกอะไรไม่ได้น่ะ

อยากจะเป็นคนที่พูดจาน่ารัก น่าฟัง สดใส คุยเก่งอ่ะ เราจะพัฒนาตรงนี้ให้ตัวเองได้ยังไงหรอเพื่อนโม่ง ทุกวันนี้กูรู้สึกว่าตัวเองพูดจาได้ไม่มีสเน่ห์เอามากๆ ดูอวดดีอ่ะ ทั้งๆที่ก็พยายามพูดแบบนุ่มๆ ไพเราะแล้วนะ

กูรู้สึกว่ากูเป็นคนมีความคิดจริงจังมากเกินไป พูดอะไรออกมาแต่ละอย่างก็ดูแบบคนไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน เหมือนคนวางมาด ต้องฉลาดตลอดเวลาอ่ะ(ซึ่งกูรู้สึกว่าตัวเองดูโง่มากเลย) กูไม่รู้จะแก้ระบบความคิดของตัวเองตรงนี้ยังไงดี กูอยากให้ตัวเองมีความคิดดูใสๆ น่ารัก น่าเอ็นดูแต่ไม่ดูโง่อ่ะ
ตอนนี้พูดอะไรกับใครไม่ถูกเลยเลือกที่จะเป็นคนเงียบๆไป แต่ก็กลายเป็นสนิทกะคนยาก หาเพื่อนหาแฟนยาก อายุ 25 แล้วยังโสดอยู่เลย แอบชอบผู้ชายก็ไม่กล้าเข้าไปคุยเพราะกลัวแสดงทัศนคติแบบแย่ๆไป กูอยากพัฒนาการพูดของตัวเองให้ดูมีความคิดด้านบวกอ่ะ ช่วยหน่อยสิ

กูรู้สึกแย่ กูต้องเจอชีวิตทำงานแล้ว กูไม่มีความมั่นใจอะไรเลย กูรู้สึกกูเป็นไอ้กาก

เพื่อนโม่งกุอยากได้แรงกระตุ้นว่ะกุลดความอ้วนตั้งหลายรอบแปปๆก็เลิกละ ตั้งแต่กุอกหักกุก็เอาแต่แดกอย่างเดียวเลยว่ะ ;-;

>>521 การบริหารคนและเวลาเป็นสกิลนึงที่มึงต้องเรียนรู้ไง เพราะมึงทำทุกอย่างเองในชีวิตจริงไม่ได้ เวลาทำงานจริงมันก็มีไม่ได้ดังใจบ้างอะ แต่ถ้ามึงบริหารให้มันแก้ทันได้ตามเวลาก็ดีแล้ว พวกนี้มันต้องอาศัยบารมี สกิลการเข้าสังคม สำหรับกูอันนี้เหนื่อยกว่าทำเองอีก 555 ก็ฝึกกันไป

รู้สึก พอทำงานแล้ว ชอบผิดโง่ๆอะ
เขียนตกมั่ง ลืมใส่เลขมั่ง
แบบผิดแค่1% อะไม่ร้ายแรง แต่ก็ดูไม่โปร
ปัญหาคือลองตรวจทานดูแล้วยังเสือกผิดอีก
หรือกุทำงานเร็วเกินไปวะ
เหมือนสมองมันยังจำว่าทำไปแล้วเลยข้ามๆ กลายเป็นมองไม่เห็นจุดผิด
กุไม่รู้จะแก้ยังไง คนตรวจงานคงรำคาญกุมาก
(กุเคยเป็นคนตรวจงานคนอื่นเหมือนกัน)

กูมีปัญหาวะโม่ง กูรู้สึกโดนยี้เพราะภาพลักษณ์ภายนอกกูมันแย่ เอาจริงๆกูก็รู้ตัวนานแล้ว แต่พึ่งจะสนใจจริงๆก็คราวนี้แหละ กูรู้นะ แบบกูคุยกับคนไม่เก่งเวลาเจอคนแปลกหน้ากูจะเงียบมาก แต่กูจะรู้จักชาวบ้านโดยที่มีเพื่อนกูอยู่ในกลุ่มอยู่แล้วไปเนียนคุยแม่งเลย แต่ถ้าไม่มีเพื่อนกูกูจะไปไม่เป็นเลย คืองานที่กูทำก็ออกมามีคุณภาพพอมีมาตรฐานอยู่บ้างนะ แค่ภาพลักษณ์กูแย่กูจะปรับยังไงดีเนี่ย เพื่อนกูก็ยอกภาพลักษณ์ที่กูแสดงออกมาแม่งน่ายี้จริง แต่กับแค่คนไม่รู้จักนะ แต่กูก็ไม่ชอบอะกูรู้สึกว่าจุดนี้เป็นปัญหาหลักจองกูที่ต้องแก้เลย แต่แก้ไม่ได้เลยวะ

>>528 คือนอกจากเงียบมากแล้วมีอะไรอีกเปล่าวะ เพราะแค่เงียบมากมันไม่น่าถึงกับยี้นะ
หรือมันดูนิ่งเกินไปเลยดูเหมือนมึงหยิ่ง? ลองเล่ามาได้นะ
ส่วนตัวกูก็เหมือนมึงแหละ เมื่อก่อนกูนิ่งมากเพราะกลัวไปหมด ไม่มีความมั่นใจ ไม่กล้าพูด
หลายคนบอกไม่กล้าคุยกับกู คือกูตัวใหญ่ด้วยแบบนักบาส พอนิ่งๆเงียบๆแล้วน่ากลัว แต่พอรู้จักนี่จะรู้ว่ารั่วมาก 5555
พอกูทำงานแล้วมันต้องปรับว่ะ ยิ่งกูทำงานที่ต้องคุยกับลูกค้าสิ่งสำคัญเลยคือยิ้ม ยิ้มไปเหอะ ต่อให้ลูกค้าหรืออีกฝ่ายแม่งหน้าบูดเหมือนตูดหมา ก็ยิ้มไป
มันช่วยลดบรรยากาศตึงเครียดด้วย การยิ้มเนี่ยมันเหมือนเป็นการเปิดโอกาส เปิดประตูให้คนอื่นกล้าเข้ามาทักมาคุยกับเรา
สมมติมึงหลงทาง มีคนสองคน อีกคนหน้าบูดทักไปมึงโดนด่าแน่ ไอสัส อีกคนหน้ายิ้มดูเป็นมิตร มึงจะเลือกทักใคร แค่นี้เอง
ช่วงแรกอาจฝืนนหน่อย แต่พอทำไปมันจะธรรมชาติไปเอง ทีนี้พอคนอื่นกล้าทักมึง มามั่นใจ มึงก็กล้าที่จะทักคนอื่นด้วย
หรือมึงไม่ต้องรอ มึงทักเค้าก่อนเลย มึงก็ยิ่งมั่นใจ

>>529 กูไม่ใช่เงียบแบบนั้นอะดิ กูเงียบแล้วท่าทีกูมักอยู่ไม่นิ่งอะ มันจะรู้กังวลเวลาอยู่คนเดียว บางทีก็นั่งกัดเล็บบ้าง ไอ้ยิ้มนี่ไม่ชอบเลย เวลาที่ก็ยิ้มกับคนแปลกหน้าคือ เกรงใจ ไม่ก็รู้กังวลอะ มักนั่งกอดอกด้วย มันแปลกมั้ยวะ หรือกูแต่งกายไม่เรียบร้อย ตอนกูเข้ามหาลัยใหม่ๆ ก็โชว์เอ๋อกับติดอ่างใส่แม่งหนีกูเลย เพื่อนกูบอกว่ากูชอบนั่งกระดิกขาแต่กูเหมือนไม่รู้ตัววะ มันเพลินๆเวลาคิดดี

เพื่อนๆกุรู้ว่าทุกคนพยายามจะดีขึ้น แต่มีใครเป็นบ้างไหม แบบว่าเบื่อสังคมที่เต็มไปด้วยโมติเวชั่นอ่ะ แบบว่าโปรโมทให้เรา "ทำได้" "สู้มัน" "แดกกบ" ต้องรวย ต้องเก่ง ต้องฉลาด ต้องเป็นนายตัวเอง ต้องออกกำลังกาย เวลาเห็นข้อความแบบให้ 'Keep Going' มองโลกในแง่ดี "ตื่นแต่เช้าแล้วทำวันนี้ให้ดีที่สุด" "พยายามให้มากขึ้น" แล้วกุรู้สึกเหนื่อยกว่าเดิมอีก

>>530 พอเก็ทละ ต้องคุยกันก่อนว่าคนเรามักมองภาพแรกที่เห็นใช่มะ ฉะนั้นคนมองมึงภาพแรกมันเลยคิดไปงั้น อย่างการกอดอก มันแสดงให้เห็นถึงการสร้างกำแพงขึ้นมาอาจด้วยความวิตกกังวล ความไม่มั่นใจ ร่างกายมันเลยตอบสนองอัตโนมัติ + กับการเป็นคนพูดไม่เก่งเงียบด้วยแล้ว มันเลยไปกันใหญ่ แต่ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ มันคือความเคยชิน ค่อยๆปรับไป กัดเล็กนี่ยิ่งเสียบุคลิกเลย ถ้าเหงามือ มึงหาไรทำดีกว่า หมุนปากกากหรือหาไรทำไม่ให้เหงามืออะ
เรื่องยิ้มเนี่ยกูว่าสำคัญที่สุด ไม่ต้องถึงกับยิ้มเห็นฟันไรงี้ก็ได้ ยิ้มเล็กๆ ยิ้มแบบยกมุมปากขึ้นมาไรงี้ ลองฝึกไปมันจะกลายเป็นรอยยิ้มแบบเรา
ที่แนะนำคือไม่อยากให้ปรับตัวเป็นคนอื่นแต่ปรับตัวเราเองให้เป็นตัวเองที่ดีขึ้นน่ะแหละ

>>531 เพราะสังคมมันการแข่งขันสูง มันจึงมีพวกนี้อะแหละ แต่ถ้ามึงมีความสุขที่จะทำแบบไหน มึงก็ทำไปแบบนั้นแหละ ไม่ต้องตามคนอื่น เพราะอะไรพวกนี้มันก็ไม่ใช่สูตรสำเร็จของการที่เราจะประสบความสำเร็จหรือมีความสุขในชีวิต ต่างคนต่างไม่เหมือนกัน ตอนนี้กูเป็นเทรนเนอร์ที่ฟิตเนส ก็มักจะแนะนำลูกค้าไปแบบนี้แหละเพราะกูไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าต้องเปลี่ยนเพื่อคนอื่น แต่อยากให้เปลี่ยนเพราะอยากให้ตัวเองดีขึ้นจริงๆ เพราะสุดท้ายการเปลี่ยนหรือทำอะไรเพื่อคนอื่น มันทำได้ไม่นาน และสุดท้ายมันจะเกิดคำถามกับตัวเองว่า เราทำเพื่ออะไร เราทำทำไม

>>531 กูอยู่กับสังคมที่ทำงานแบบนี้นะ บางทีก็ช่วยกูได้ บางทีก็ช่วยกูไม่ได้ คือบางทีมันไม่ใช่ว่าจะเอามาใช้ได้ทุกคนอ่ะมึง อันไหนเอามาปรับใช้ได้ก็เอามาปรับ อันไหนแม่งไม่ได้จริงๆมึงก็ไม่ต้องไปฝืนนะ กูเคยพยายามแบบไปฝืนมากๆสุดท้ายไม่โอเลย กลายเป็นซึมเศร้า เป็นคนผิดพลาดไม่ได้ สุดท้ายแล้วคือจริงๆแล้วมึงแค่ต้องให้เวลา มึงอาจจะอยากดีกว่านี้แต่ภูมิเดิมมึงอาจจะไม่ได้เป็นคนดีมากก็ได้ บางทีเวลาจะเปลี่ยนแปลงมันก็ต้องค่อยๆไป จะทำตูมเดียวตามฮาวทูแนะนำ แม่งก็แบบเหมือนน็อตหลุดอ่ะ เหมือนมึงไม่เคยออกกำลังด้วยการวิ่งวันละเจ็ดรอบสนามฟุตบอล ละเสือกไปวิ่งเจ็ดรอบตั้งแต่แรก มึงก็ตายก่อน ทุกวันนี้กูเปลี่ยนใหม่ ปรับเท่าที่ใจเรารับไหว ปรับเท่าที่เราคิดว่าไม่หนักตัวเองเกินไป พอถึงจุดๆนึงมันจะค่อยๆปรับเพิ่มได้เองอ่ะ ไม่ต้องฝืนนะมึง

เราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองยังไงดีวะเพื่อนโม่ง? คือกูเป็นพวก Introvert ไม่ชอบไม่สนใจผู้คน ใช้ชีวิตแบบนี้มาเป็นปีๆ มารู้ตัวอีกทีว่าใช้ชีวิตแบบนี้มันผิดก็เหมือนจะช้าไปแล้ว เพราะตอนนี้ขึ้นปี 2 คนในห้องเขาก็เป็นเพื่อน จับกลุ่มกันหมดแล้ว มันจะยังทันให้กูได้หาเพื่อนกับเขาบ้างมั้ยวะ? กูว่าปีก่อนกูพยายามทุกอย่างแล้วนะ แต่กูคุยกับคนอื่นไม่เก่ง ไม่รู้จะทำยังไงดี เวลาคนอื่นมีปัญหากูก็พยายามช่วยเขาตลอด แต่เหมือนเขายิ่งเกรงใจกูกันเข้าไปอีก เหมือนกับว่าคนไม่รู้จักกัน อยู่ดีๆไปช่วยเขาไรงี้เลย กูแค่อยากเป็นเพื่อนกับเขา พอเขามาชวนคุยกูก็ไม่รู้จะคุยยังไงดี จนจบปีกูก็ยังไม่มีเพื่อนที่คุยด้วยได้เลยซักคน ปัญหามันเกิดจากอะไรกันแน่วะ หน้าตา รูปร่างกูก็ไม่ได้แย่ กูก็พยายามเป็นมิตรกับผู้คน แต่ทำไมมันเป็นแบบนี้

>>535 ยังทันมึง อย่าพึ่งซีเรียส อาจจะยังหาคนที่คลิกกับมึง ที่สนใจเรื่องเดียวกันยังไม่ได้ อย่างกูตอนปี1ก็นั่งคนเดียวเลย ดีวันนึงมีคนเรียกให้ไปนั่งด้วย แล้วก็เลยรู้จักคนอื่นต่อๆ กลายเป็นเพื่อนกันยันทำงานแล้วนี่ล่ะ เรื่องช่วยคนอื่นมึงทำดีแล้ว มันอาจยังไม่เห็นผล แต่มันเหมือนการหว่านเมล็ดอ่ะ อย่างน้อยเค้าก็ได้รู้จักเราละ แต่ทีนี้การช่วยคนอื่นมากไป คนอื่นก็เกรงใจ เอาเป็นว่าถ้าคนอื่นติดปัญหาอะไรเราก็ลองถามเค้าก่อนก็ได้ว่า "มีไรให้ช่วยไหม?"
Introvert ไม่ได้แย่หรอก เพียงแค่ต้องปรับหน่อย แต่ไม่ใช่เปลี่ยน เพราะคนเงียบๆจะให้มาช่างพูดจ้อเหมือนดีเจวิทยุก็ไม่ใช่ถูกมะ มันทำให้เราไม่เป็นตัวเอง ไม่มีความสุขไปอีก เวลาที่ผ่านมาอาจจะยังไม่เจอคนที่คลิกกับมึงก็ได้ หาคนที่สนใจเหมือนกัน ลองทักลองชวนคุยดู สู้ๆนะมึง

>>535 กูว่าเพื่อนมึงยังไม่ยินกับมึงมากกว่านะ กูก็เป็นคนนึงที่เรียนเก่งมากๆในชั้นปี คนอะไรก็เกรงใจกูไปหมด มองว่ากูเนิร์ด เรียกกูคุณหมอ (กูเรียนสายอาร์ต) คือเพื่อนมองกูเป็นคนดีมากๆอ่ะ แล้วก็กูไม่สังสรรกับพวกเขา ไม่ได้อะไร ติดต่อกับเพื่อนแค่เวลาทำงานกลุ่ม ไม่คุยเล่นเท่าไหร่(เพราะสังคมกูคือเพื่อนเน็ต) คือหลังๆมันก็ดีขึ้น เหมือนแบบเวลาเขาชวนกินข้าวกัน ถ้ามึงพอจะรู้จักคนในกลุ่มอยู่บ้างลองขอไปด้วย หรือแบบ เออลงไปทำอะไรกับพวกเขาที่ไม่ใช่ช่วยเรื่องงานดูบ้างก็ได้ ขำมุกของเขาบ้าง ตบมุกเขาบ้าง(ฝืดก็ช่างมันเหอะ) แต่ก็ให้อยู่ในบริมาณเหมาะสมอ่ะ แต่ไม่ได้ว่าต้องพยายามเข้าหาเอาเป็นเอาตายนะเว่ย ก็เริ่มจากดูคนที่พอเข้ากันได้อย่างรีพลายบนบอกนั่นล่ะ ค่อยๆไปมึง ทำให้มันธรรมชาติ ถ้ารู้สึกทำไม่ได้ก็ปล่อยไปไม่ต้องเครียด เอาจังหวะที่คิดว่าโอเค

เฮ้อ กูเครียดว่ะ กูรู้สึกว่ากูเป็นลูซเซอร์ทำผิดเรื่องเดิมๆซ้ำซากๆตลอดเลย
ทุกครั้งที่กูยืมรถแม่มาขับ แม่งต้องมีเรื่องอ่ะ
วันนี้กูก็ก่อเรื่องอีกละ คือกูถอยรถแล้วรถเกี่ยวขอบประตูหอกู ละขอบประตูหอกูมันเป็นเหล็กบุไว้อ่ะมึง

แหกเลยอ่ะ แนวยาวด้วย สีรถแม่กูอ่ะ (T____T

แล้วคือ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่กูทำร้ายรถแบบนี้
กูชนนู่นชนนี่บ่อยมากกก 😭 ทุกครั้งจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ให้กูยืมรถ

วันนี้กูตั้งใจขับมากๆ จนกระทั่งจอด

กูแบบ โอ้ย ทำไมกูเป็นคนสะเพร่าแบบนี้ แย่มาก
ฮื่ออ เสียใจ ผิดหวังในตัวเองสุดๆละ

จนตอนแรกกูก็คิดว่า เออ ถ้ากูจับรถบ่อยขึ้นๆ กูก็จะผิดพลาดน้อยลงเอง แต่กูก็ไม่ได้ขับรถบ่อยไง ปกติอยู่มหาลัยกูเดินเอา

จนตอนนี้กูไม่อยากขับรถแล้วเนี่ย กูมันกากจริงๆ

>>538 ใจเย็น คนเราผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น มึงต้องตั้งลำแล้วดูกระจกมองข้างทั้งสองด้านให้แน่ใจก่อนว่าไม่ชนแล้วค่อยถอย แล้วถ้ารู้ตัวว่าถอยไม่เก่งก็ถอยช้าๆไว้ มีอะไรได้หยุดทัน

ถ้ากูอายุสามมมมสิบแล้วยังทำงานที่ได้เงิน 10k - 20k อยู่ ไม่มีหนี้มีเงินเก็บ 100k เพื่อนไม่มี ผัวไม่มี เงินเดือนเอาไปจ่ายค่าน้ำ ไฟ เน็ต ของกิน ละก็แบ่งให้ครอบครัว ชีวิตประจำคือเล่นเกมไปวันๆไม่กล้าไป้จอเพื่อนเพราะอายไม่รุ้ว่าแม่งเป็นไงบ้าง ชีวิตกุฝังกับเน็ต มันแย่มากไหม ถ้ามันแย่ควรทำให้ดีขึ้นยังไง

กูโม่งหญิง

>>540 ไม่เห็นต้องอายหรือรู้สึกแย่เลยมึง อย่างน้อยมีเงินเก็บ บางคนยังไม่มีเล้ยยย
เอาที่มึงใช้ชีวิตแล้วมีความสุขก็พออะ อยากเจอเพื่อนก็ไปเจอเลย เงินเดือนเท่าไหร่ เพื่อนแม่งไม่มาแคร์หรอก (ถ้าเพื่อนจริงๆอะนะ) กูพึ่งออกจากงานว่างงานอยู่ก็ยังไปเจอเพื่อน นัดกินข้าว กินเบียร์ เตะบอล มีช่วยงานเสริมของเพื่อนบ้าง มันไม่ใช่เรื่องน่าอายอะ ขอแค่อย่าอยู่ไปวันๆ งอมืองอตีนก็พอ ดูแลตัวเอง ดุแลคนอื่นได้ ก็แจ๋วแล้ว อย่าไปห่วงว่าคนอื่นจะคิดยังไง เราคิดยังไงกับตัวเองดีกว่า เอาที่เรามีความสุขพอละ

>>540 กูเงินน้อยกว่ามึง และกูไม่สามารถเก็บตังได้...

>>542 คือกุติดบ้านมากอะมึง ไม่มีความจำเป็นในการใช้อะไรนอกจากเติมเกมกับจ่ายจิปาถะแต่ละเดือน แต่ือสามมมมมมสิบบางคนแม่งเติบโตกับสายงานมันเงินเดือนพอๆกับชาวพันทิป ไม่ก้มีธุรกิจส่วนตัว ส่วนกูงานต๋อกต๋อยไม่เครียด เวลาว่างเยอะ แต่ได้เงินเดือนแค่ 10k-20k ทั้งชาติ คือกูมีความสุขดี แต่กุเห้นคนอื่นมุ่งมั่นกับชีวิตสุดๆแล้วกุอดอายไม่ไหววะ แต่ถึงอายไปก้เท่านั้น กุขี้เกียจ ให้ไปทำอะไรแบบนั้นคงไม่ไหววะ ฮือออ ลึกๆกูยังอยากมีผัวอยุ่ด้วย สภาพนี้คงไม่ไหว ดองเงินไว้ใช้ตอนแก่หลังทำงานไม่ไหวแล้วเล่นเกมต่อไปดีกว่ากู

>>543 คล้ายกูมากเลย กูก็ติดเกมส์ติดบ้านรายได้เทียบเพื่อนที่สนิทกับกูไม่ได้เลย กูรู้สึกเฟลมากเวลาเจอเพื่อน แต่จริงๆคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ มันเป็นทางที่เราเลือกและเรามีความสุขกับมัน เฟลไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะเราเลือกไปแล้ว

>>543 มีชีวิตเพื่อตัวเองหรือเพื่อตามคนอื่นวะ

>>543 คนอื่นเค้าก็มีไลฟ์สไตล์จุดหมายของชีวิตต่างกันไป มึงไม่จำเป็นต้องไปวิ่งตามเลย มึงควรวิ่งด้วยจุดหมายของตัวเอง ไม่ใช่เพื่อไปตามคนอื่น passion แต่ละคนมันไม่เหมือนกัน
ไม่งั้นมึงลองหาอาชีพเสริมลงทุนดูไหมล่ะ พวกขายของในเน็ตหรือขายอาหารตลาดนัดนิดหน่อยเวลาว่างๆ เอาที่มึงสนใจและชอบอะ จะได้ทำยาวๆ มันจะได้เป็นการเปิดโอกาสให้มึงได้พบเจอคนอื่นๆด้วย เพราะใจมึงก็อยากมีแฟน แต่ถ้าไลฟ์สไตล์ชีวิตยังอยู่แต่บ้าน โอกาสมันก็น้อยหรือเท่ากับ 0 มึงรอโอกาสเข้ามาไม่ได้หรอก มึงต้องเดินเข้าหาโอกาสเอง พาตัวเองไปอยู่ในจุดที่เราจะคว้าโอกาสนั้นไว้ได้

>>545 มึงสวนซะกูจุกเลย ใจร้ายบิงๆ
>>546 สารภาพบาปตามตรงว่ากูไม่มีแพชชั่นอะไรเลย กูพอใจกับชีวิตตอนนี้แหละ แต่แค่พอเจอคนที่เขาพยายามมากๆแล้วมันอดอายไม่ได้ว่ากูที่อยู่จุดเดิมๆเป็นกราฟนิ่งมันดีเหรอวะ กูมีความสุขพอใจแค่นี้มันปกติรึเปล่าวะ กูสงสัยไงว่าสภาพกูตอนนี้มันแย่มากไหม ถ้ามันแย่กูควรทำยังไงอะไรประมาณนี้อะ ไม่ได้อยากพัฒนาไรหรอก กูขี้เกียจ 55555 เรื่องผัวกูยังอยากอยู่แต่กูไม่ชอบออกไปไหนมาไหนจริงๆอะ จะให้ออกไปหาอะไรทำเพื่อหาผัวกูก็ขี้เกียจ ถ้ามันจะไม่มีจริงๆกูก็พร้อมยอมรับชะตากรรมแล้วละ

กูเครียกเรื่องจุดยืนของตัวเองจังเลยว่ะ
เมื่อสมัยประถมมกูเรียนเก่งมาก ท็อปโรงเรียน ไม่เรียนก็เต็ม ไม่เรียนก็สี่ พอขึ้นม.ต้นกูเรียนรร.เน้นวิทย์คณิต กลายเป็นกลางๆค่อนล่างของห้องเลยสัส โดยเฉพาะคณิต บ๊วยตลอด เกรดสวยแต่เพราะรร.ตัดตกที่70% ฉะนั้นคนที่ได้69กับ12คะแนน พอแก้แล้วก็ได้เกรดสี่เหมือนกัน พอสอบตกกูก็ปลงๆเพราะไงก็แก้ก็ได้เหมือนกัน แล้วตอนม.ต้นกูโดนเพื่อนแบนไปช่วงนึงจนกูเดินคนเดียว จนกูชินกับการพึ่งตัวเองมากๆ ไปไหนมาไหนคนเดยวได้ ไม่ติดเพื่อน พอขึ้นม.ปลาย ไปต่อสายศิลป์ เหมือนว่ากูจะเก่ง แต่ก็ไม่เก่ง เพื่อนมองกูอย่างคาดหวังว่ากูต้องเก่งแน่ๆ ต้องอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ความจริงกูไม่ใช่เลย กูก็คนๆนึงที่อยากสอบได้คะแนนดีๆ พอคะแนนน้อยกูก็ผิดหวังเป็น
หรือกูโดนชื่นชมมากเกินไปวะ กูเสพติดการถูกเยินยอใช่ไหม? ก็ไม่น่าใช่ กูโดนเพื่อนไม่คบมาตอนม.ต้นสามปีเต็มแล้ว ไม่โดนชมอะไรเลย

กูหลอนๆว่ะ เคยทำผลงานอย่างนึง ตั้งใจทำมากแต่มีเหตุจนทำไม่เสร็จ เลยไม่อยากเริ่มทำอะไรใหม่อีกเลย ทั้งๆที่มีไอเดียอ่ะนะ พอคิดว่าจะทำแล้วจู่ๆก็คิดว่าคงไม่เสร็จเหมือนครั้งที่แล้วหรอก เลยไม่ได้เริ่มทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง

อยากแก้ปัญหาย้ำคิดย้ำทำ
ใครเคยเป็นแล้วหายแนะนำวิธีหน่อย

>>550 กูก็เป็น ขอเกาะด้วย

>>548 นี่กูนึกว่าตัสเองในอดีตมาพิม
มึงไม่ต้องห่วงนะ มึงแค่เป็นคนธรรมดา มึงอาจจะไม่เข้าใจตอนนี้ แต่มึงตั้งใจใช้ชีวิตต่อไป เด๋วมึงจะพบทางของมึงเอง

ทำไงถึงจะเปลี่ยนแนวคิดตัวเองได้
กูกลานเป็นคนยึดติดกับอดีตมาเกือบปีละ
แบบนั่งแต่คิดว่าตอนก่อนดีกว่าตอนนี้ทุกอย่าง
จนกูกลัวมันจะทำให้กูเป็นคนไม่เปิดใจกับอะไรใหม่ๆ
ดูหนังฟังเพลงอ่านหนังสือหางานอดิเรกทำก็ไม่ช่วย
กูมักจะเอาไปเปรียบกับอะไรเก่าๆ
ตอนนี้เป็นโรคจิตอย่างแล้ว เวลานึกถึงเรื่องที่ทำพลาดกูจะเผลอทำเสียงในคอแบบห้ามตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆก็เป็นจนติดมันเสียบุคลิค

กูรู้สึกผิดกับตัวเองตลอดเลยว่ะไม่มีความมั่นใจ มีแต่เพื่อนสวยๆแบบสวยมากอีเหี้ย กูนี่หน้าตากลางๆแถมเรียนห่วย เพื่อนสวยไม่พอเรียนเก่ง กูเสียใจไม่มีความมั่นใจในตัวเอง กูมีดีกว่าเพื่อนแค่ทำานหาเงินเก่ง เพื่อนก็ถามๆนะพอกูบอกมันก็เฉยๆกูไม่ได้บอกหมดบอกหมดก็มาแย่งที่ทำกินกูดิ แอบคิดว่ากุงกอีก เซ็ง พวกมันมีพร้อมทุกอย่างเลยไม่ต้องดิ้นรนเหมือนกูไง พอกูดิ้นรนจนอยู่ตัวละกูต้องมาบอกพวกมันหมดอ่อวะถึงเป็นเพื่อนที่ดี

ขอบ่นหน่อย
พอกูเริ่มหนักไปทำอะไรด้านใดๆด้านหนึ่งมากๆ แม่งจะไม่ค่อยเหลือแรงที่จะทำอะไรเพิ่มเลยวะ บางอาทิตย์แม่งก็ตั้งใจเรียน อ่านหนังสือหนัก แต่พอถึงเวลาพักผ่อนมันก็จะอึนๆไม่อยากทำอะไรแล้วอะ พออีกอาทิตย์มีวันหยุดเยอะๆอาจารย์งดเซคเยอะๆแม่งก็เล่นจนไม่เป็นทำอะไร
คือกูก็รู้ว่าต้องจัดการจัดสรรให้ดีอะ แต่การทำอะไรหนักๆเกินตัวแล้วแม่งไม่โอเคเลย ไม่ว่าจะเล่นหรือเรียน Work Hard Play Hard มันทำได้จริงๆหรอวะ

>>554 สวยอันนี้ไม่ว่านะแต่เรียนเก่งนี่ก็ต้องพยายามปะวะ แล้วงานมึงนี่อะไรทำไมต้องกลัวโดนแย่งที่ทำกิน รู้ว่ายังเก่งไม่พอก็ต้องพยายามเว้ย ทุกวันนี้กูก็อิจฉาเพื่อนเก่งๆ ที่ทำงานได้เงินดีๆ เหมือนกัน แต่กูคิดไงว่าถ้ากูอยากทำอย่างนั้นได้บ้างกูก็ต้องพยายาม ถ้ากูเป็นเพื่อนมึงอาจจะมีคิดอินี่กากกว่ากูแต่ได้งานดีๆ ตลอด กูเก่งกว่าไม่เห็นมีงานให้ทำบ้าง ส่วนเรื่องต้นทุนชีวิตนู่นนี่กูจะถือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว คนรวยๆ ก็มีเรื่องให้เครียดเหมือนกัน

เอาเพจธนาคารจิตอาสามาฝาก เผื่อใครเบื่อๆอยากหาอะไรทำ tps://www.facebook.com/JitArsaBank/

พวกมึงคะ ช่วยกูหน่อย
คือกูเป็นคนที่ดูเด็กมากกกก ทั้งๆที่อายุ 25 แล้วแต่ก็ยังดูเหมือนเด็ก 15 ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงดูเด็กแบบนั้น
กูลองถามจากคนอื่น หลายคนบอกกูหน้าเด็ก ตัวเล็ก(ทั้งๆที่กูอ้วนเนี่ยนะ เล็กตรงไหนวะ) แต่พอกูมาลองพิจารณาหน้าตาและหุ่นของตัวเองแล้ว เอาจริงๆไม่ได้ดูต่างจากคนวัยเดียวกันเท่าไหร่เลยนะ บางคนบอกว่ากูมีลักษณะท่าทางเหมือนเด็กด้วยและวันนี้กูก็เพิ่งรู้สึกบรรลุอะไรขึ้นมา

คือ วันนี้กูคุยเรื่องงานกับพวกรุ่นพี่เว้ย แล้วกูก็แบบเป็นพวกเหี้ยไรไม่รู้ ชอบพูดไม่ชัดเจน ไม่ตรงไปตรงมา พูดจาเมือนเด็กหนีความผิดอ่ะมึงแล้วกูก็เลยตระหนักได้ว่า ที่บุคลิกกูดูเด็กเพราะกูพูดพูดจาเหมือนเด็กไม่รู้ห่าไรเลย ไม่วางแผนอนาคต ด้วยรึเปล่าวะ ซึ่งพอมองย้อนกลับไปหลายๆครั้งกูก็จะพูดอะไรทำนองนี้อ่ะ คือไม่พูดอะไรที่ดูเป็นคนโตๆคุยกันแต่พูดจาเหมือนเด็กไม่มีความคิด คิดอะไรตามใจตัวเองไรงี้ พวกผู้ใหญ่ก็จะมาคอยสอนกูว่าอันนี้ไม่ดีนะ คือดูเป็นเด็กจริงๆไปเลย
แต่ แต่ แต่!! ในความเป็นจริงแล้วกูไม่ใช่คนแบบนั้นอ่ะดิ กูมั่นใจว่ากูเป็นคนมีอีคิวสูงระดับนึง มีความคิดที่ซับซ้อนและโตในระดับนึงเลยแหละแต่กูไม่สามารถแสดงด้านที่ดูโตๆให้คนทั่วไปเห็นได้ เวลากูพูดกับตัวเองในกระจกกูรู้สึกว่ากูพูดจารู้เรื่อง ชัดเจนและโตสมวัยมากๆเลยนะ แต่พอมาพูดกับคนทั่วไปกูก็จะทำตัวแบบเด็กอ่ะ ไม่รู้ทำไมกูถึงเป็นแบบนั้น กลายเป็นว่ากูทำให้คนอื่นมองกูเป็นเด็กแล้วมันทำให้กูพูดจาอะไรดูไม่มีน้ำหนัก ดูโง่ ดูแบบอะไรของมึง แบบนี้ ทั้งๆที่กูรู้ว่ากูไม่ใช่คนแบบนั้นแต่กูก็ชอบแสดงออกแบบนั้น คือกูจะปรับปรุงตัวเองตรงนี้ยังไงดี

ช่วยกูหน่อยนะ ตอนนี้แบบเสียเครดิทไปมากอยู่ดูเป็นเด็กพึ่งพาอะไรไม่ได้ มันขัดกับอายุอ่ะ

>>558 ชอบทำเป็นเล่น ง้องแง้งด้วยรึเปล่า เวลาพูดชอบพูดเร็ว พูดเบา ไม่ค่อยสบตา?

>>559 ก็ด้วย แต่ว่าจะพูดจะพูดช้า แต่พุดเบากับไม่สบตานี่ใช่เลย คือกูเหือนว่าพอต้องพูดกับคนจริงๆที่โตกว่าก็จะพูดจาแบบนี้อ่ะ มันเป็นไปเองไม่รู้จะแก้ไง ทั้งๆที่ตอนพูดคนเดียวก็ไม่เป็น พูดจาชัดเจนมีความคิดแต่พอต้องพูดกะคนจริงปุ๊ปแม่งพูดไม่รู้เรื่องทันที เหมือนไม่มีห่าไรในสมองเลยอ่ะ

แล้วแบบพอเป็นงี้จะสื่อสารกับคนจริงๆให้เค้าเข้าใจว่าข้างในเราเป็นไงก็สื่อสารออกไปไม่ได้ เค้าก็จะมองว่ากูเป็นอีกแบบนึงทั้งๆที่กูเป็นอีกแบบนึง คือมันหลายทีละที่คนมักจะเข้าใจสารที่กูส่งไปผิด เพราะกูชอบพูดจาแบบนี้ด้วยอ่ะ แทนที่จะโดนมองในแง่บวกก็กลายเป็นแง่ลบเฉย

เช่นอย่างตอนนี้ตกงานแล้วยังไม่ยอมหางานซักทีคนอื่นก็เป็นห่วง พอคนถามว่าทำไมกูจะแบบ ไม่อยากทำงานอ่ะ อยากอยู่บ้าน บลาๆ คือฟังดูเหมือนเด็กไม่มีความรับผิดชอบคิดไม่เป็นใช่มะ ทั้งๆที่ความจริงกูมีเหตุผลที่หนักแน่นกว่านั้นที่ไม่หางานทำ แค่จะบอกว่าอยากเรียนโน่นนี่นั่นแทนที่จะดูขยันมีความพยายามแต่กลับดูเหมือนเป็นคนที่เอาแต่ฝันไม่ดูความเป็นจริง หัดคิดจริงจังซักอย่างได้แล้ว(นี่รุ่นน้องเป็นคนพูดประโยคนี้กับกูเลยนะ) ถ้าคนอื่นพูดคงจะดูแบบคนนี้มีความคิดที่จะพัฒนาตัวเองในหลายๆด้านตลอดเวลา แต่พอกูพูดแม่งเหมือนคนหลักลอยยังหาเป้าหมายไม่เจอ ทั้งๆที่ความจริงกูมีเรื่องที่จริงจังเป็นหลักอยู่แล้ว แต่กูแค่ชอบหาความรู้หลายๆด้านเพราะกูมองเห็นว่ามันสามารถนำมาใช้ร่วมกันได้ ไรงี้ แต่ดูที่กูสื่อไปสิ

คือกูคิดแบบนึงแต่สื่อให้คนอื่นรับรู้อีกแบบทุกทึ แย่มากอ่ะมึง กูก็ไม่แปลกใจนะว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจกู

>>561 กูเข้าใจเพราะกูก็เป็นเหมือนกันเลย 555 อายุ27แล้วเว้ย แต่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็ก ใครๆก็ชอบมองว่าเด็ก orz

กูก็เป็นแบบมึงเลย ไม่ชอบอธิบายให้คนอื่นฟังอ่ะ เวลาพูดอะไรทีความคิดมันไปเร็วกว่าแล้วพูดไม่ทัน ง่ายๆคือฟุ้งซ่านแหละ555 ชอบคิดนู่นคิดนี่เยอะแยะแล้วไม่อยากเล่าให้คนอื่นฟังเท่าไหร่เพราะกลัวทำไม่ได้จริง บวกกับเป็นคนขี้เกรงใจ กลัวเขาฟังไม่รู้เรื่องยิ่งขาดความมั่นใจไปใหญ่
กอดมึงนะ ขอบคุณที่พูดออกมาให้รู้ว่ากุไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว และขอรอฟังคำแนะนำของคนอื่นตรงนี้ด้วยละกัน555

>>561 >>562 >>563 พวกเราสามคนมาหาทางแก้นิสัยนี้กันเถอะว่ะ คือกูนี่ไม่ไหวกะตัวเองละแม่งมันทำให้เราดูไม่โต ไม่น่าเชื่อถืออ่ะ แล้วมันน่าหงุดหงิดตรงที่เราก็รู้นะว่าเราไม่ได้เป็นคนหลักลอยแบบนั้น แต่ดันถูกมองแบบนั้นกูก็ยิ่งรู้สึกแย่ เครดิตแม่งก็ไม่ได้สร้างง่ายแล้วจะมาพังเพราะชอบพูดจาเป็นเด็ก นี่ถ้าต้องไปติดต่องานกับผู้ใหญ่นี่เหี้ยเลยนะ กูอยากแก้ตรงนี้ของตัวเองมากๆ อยากให้คนในวัยเดียวกันยอมรับว่ากูเองก็เป็นผู้ใหญ่คนนึงไม่ใช่เด็กที่จะต้องมาตามดูแลตลอด
แต่กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงชอบพูดจาแบบนั้นออกไป เครียดมากเลย

ลองฝึกพูดกับตัวเองหน้ากระจกดู ไม่ก็อัดคลิปตัวเองพูด มาดู โคตรหมั่นไส้ตัวเองชิบหาย เริ่มเข้าใจละทำไมคนว่างี้ แล้วไปแก้เอา เกลียดตรงไหนก็แก้ไป หรือจะลอยไปเรื่อยๆ จนห้าสิบก็ได้

>>565 กูทำแล้ว กูไม่เคยมีปัญหาตอนพูดหน้ากระจกเลย แต่จะมีปัญหาตอนพูดกับคนจริง เหมือนว่าตอนพูดหน้ากระจกกูเรียบเรียงความคิดได้ดี พูดมีหลักการณ์ แต่พอต้องพูดกะคนจริงเสือกพูดจาบ้าบอ ไม่รู้ทำไม

>>566 คิดว่าคนฟังเป็นวุ้นก็ได้ จะได้ไม่ประหม่า กุลองละปรากฏเผลอขำกลิ้งเพราะมันเป็นภาพในหัวแบบนั้นเลย
//ไม่แนะนำมีประโยชน์เลย
เค เอาใหม่ เวลานั่งรอรถเมล์ไรงี้ หรืออะไรลองชวนคนข้างๆ คุยดิ แม่กูเป็นแบบนี้ พูดไรไม่เคยเขินเลย ไปเลียนแบบนิสัยมนุษย์ป้ามาเสีย

>>567 ได้ เด๋วกุลองชวนคนแปลกหน้าคุยดู ถ้าสำเร็จแล้วกูจะไปคุยกะผู้หญ่อีกที

http://fapfree.forumth.com/

นี่คือเว็บบอร์ดของ nofap thailand นะ มีกลุ่มไลน์ด้วย ถ้าสนใจจริง ๆ ลองหาข้อมูลดู

เรียนราชภัฎ แต่โดนดูถูก อยากพัฒนาเป็นคนที่ดีกว่านี้โดยไม่ต้องซิ่ว ไม่ให้ใครมาดูถูก ทำไงดีครับ

nofapแล้วมันดียังไง กูว่าทำบ้างไม่เห็นเสียหายตรงไหน ยกเว้นว่าววันนึงหลายๆชั่วโมงก็ว่าไปอย่าง

>>571 มีประโยชน์ทางด้านสุขภาพ และสมดุลของฮอร์โมน

>>570 เรียนสายไหนอะ
กูเห็นใจคนเรียนราชภัฏแล้วโดนดูถูกนะ โดยรวมแล้วมึงยังดี ที่อยากพัฒนาตัวเอง
แนะนำนะ ฝึกภาษาอังกฤษ คือถ้ามึงไม่ใช่สายวิจัยล้ำเลิศอะไร กูค่อนข้างชัวร์ว่าภาษาอังกฤษ+อินเตอร์เนตให้ความรู้มึงได้80เปอร์เซนต์ในทุกๆสายงานอะ ปัญหาบางอย่าง เซิชกูเกิลด้วยภาษาไทยเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หาด้วยอังกฤษเท่านั้นแหละ เจอเลย
มหาลัยอะ การโดนเบรก โดนปฏิเสธคือเรื่องปกติ
มหาลัย คือการ peer review เราจะถูกรีวิวโดยคนที่มีความรู้มากกว่าหรือเท่ากับเรา ทำให้เรารู้ระดับตัวเอง ไม่เหลิงหรือหลงตัวเองจนเกินไป หรือบ้าคิดทฤษฏีเพ้อเจ้อผิดหลักวิชาการ(เหมือนพวกที่ไม่ได้จบวิศวะหรือวิทย์มาแล้วชอบประดิษฐ์เครื่องพลังงานฟรี)

>>571 กูลองดูละ ช่วงไหนไม่ชักเลย จะมีพลังอยากออกไปทำกิจกรรม
แต่ช่วงไหนที่ชักว่วบ่อยๆ จะเบื่อ ง่วง ขี้เกียจ

เมื่อไหร่สังคมไทยจะก้าวข้ามผ่านการดูถูกมหาวิทยาลัยที่เรียนซะที

>>575 เมื่อมหาลัยเกรดล่างพัฒนาให้คุณภาพเสมอกับมหาลัยชั้นนำของประเทศไทย

>>575 มึงคิดว่าคนที่ไปเรียนม.ระดับล่างมันคืออะไรล่ะ?
คือคนที่ไม่สามารถเข้าม.ชั้นนำได้ถูกไหม แน่นอนว่ามาตรฐานต่ำกว่าอยู่แล้ว
ถึงอาจจะมีหลายๆปัจจัยก็เหอะที่ทำให้เข้าม.ชั้นนำไม่ได้ เช่น ห่างบ้านไม่ได้ ไม่มีเงินเรียน
แต่เหตุผลหลักคือความรู้ไม่ถึง สอบเข้าไม่ได้นั่นแหละ ถึงมาเรียน ม.ระดับล่าง
แล้วเข้าไป พวกเนื้อหาที่สอนอะไรก็ต่างกันแล้ว ทีนี้ออกมามันเลยเป็นระยะห่างเข้าไปใหญ่
ไม่แปลกเลยที่จะโดนดูถูก ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย ว่าเราทำอะไรได้บ้าง
เขาก็ดูชื่อมหาลัยไว้ก่อน มันผิดตรงไหนวะ
ปล.กูเองก็เรียนราชภัฏมา ทำใจไว้ตั้งแต่เข้าเรียนละ แต่พอได้งานทำก็ไม่มีไรต่างมากแล้ว

คนเก่งๆแม่งก็ต้องเลือกเข้า ม ดังๆปะวะ พวกที่เหลือๆไปราชภัฏ แม่งก็คือพวกที่เข้า ม ดังๆไม่ได้ ไม่มีใครมานั่งใช้ชีวิตกับมึงหรอก เค้าไม่รู้มึงมีไรดีบ้าง เวลาเค้ามองเค้าก็ต้องมองจากสิ่งที่มองง่ายๆอย่างมหาลัยดิวะ

>>575 เค้าไม่ได้ดูถูกโว้ยเค้าถือว่าชื่อมหาลัยมันคัดเกรดคนมาให้ระดับนึงแล้ว

>>575 ไปโหลดงานวิจัยม.ระดับล่างๆ กับม.ทอปๆ มาอ่านเดี๋ยวก็รู้ งานบางคนนี่แบบ คุณภาพแบบนี้กล้าให้จบได้ไงวะ...

อาบน้ำเย็นกันนะอย่าอาบน้ำอุ่น น้ำเย็นประโยชน์เยอะมาก

>>579 กูเม้นต์ตามที่อ่าน >>570 มา

แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเค้าไม่ดูถูก
กูเคยเจอคนจบม.เอกชน ทำงานมาหลายปี มาเจอคนจบม.รัฐในกทม. ดูถูกอยู่เลย
แล้วเกรดคนของมึงนี่คืออะไร คนเรามีเกรดด้วยหรอวะ
ลูกคุณหนูที่เกิดมาไม่ต้องทำงานหนัก ไม่เคยต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน พ่อแม่ส่งไปเรียนพิเศษนู่นนี่นั่น
กับลูกคนชนชั้นกลางถึงล่างที่ต้องทำงานพิเศษส่งตัวเองเรียน เรียนพิเศษห่าไรไม่เคยหรอก เอนท์ก็ติดมหาลัยคะแนนกลางๆ ล่างๆ
จบมาต่อให้ทำงานมาสิบปี ทำงานดีแค่ไหน ก็ยังมีโอกาสเจอพวก "ใจแคบ" ดูถูกอยู่ดี

กูรู้จักเพื่อนบางคนสมัยเรียนมหาลัยตอนทำทีสิส แม่งยังต้องทำงานพิเศษงกๆ ไม่มีเวลามาโฟกัสทีสิส
โดนเพื่อนหาว่างานกากบ้าง แต่ไม่มีใครรู้จริงๆว่าชีวิตแม่งต้องดิ้นรนขนาดไหน
ทั้งทีอีเพื่อนคนนี้แม่งจริงๆเป็นเด็กตั้งใจเรียน แต่ฐานะที่บ้านเพิ่งมามีปัญหาช่วงมันเรียนมหาวิทยาลัยพอดี ชีวิตเจอจุดพลิกผันมากมาย
อิห่า พวกลูกคุณหนูจะรู้อะไร คอยแต่จะวัดคนจากภายนอก วัดคนจากเกรด วัดคนจากมหาลัย ถุย

>>577 ผิดตรงไหน? ผิดตรงที่ "ดูถูก" ไง
ทำไมต้องดูถูกอ่ะ แค่เค้ามีความรู้น้อยกว่า แค่เค้าทำงานไม่ดีเท่า ก็เลยต้องดูถูก?
สังคมมันถึงได้เหี้ยแบบนี้ไง ทำไมไม่ให้โอกาส ทำไมไม่พยายามเข้าใจกัน หรือ ต่อให้ไม่ให้โอกาส ก็ไม่ต้องพูดจาหมาๆ ไม่ต้องทำหน้าตาดูถูก
เคยดูข่าวเจ้าของร้านคาเฟ่ จะรับบาริสต้าเข้าฝึกงาน แต่แม่งดูถูกเค้าอย่างเหี้ยป่ะ สุดท้ายโดนคนด่าจนต้องปิดเฟสตัวเอง ปิดเฟสร้านหนี
ถ้าแม่งไม่มาด่า ทำตัวถ่อยลงโซเชียล กูละสงสัยว่าชีวิตนี้อีเจ้าของร้านมันจะได้มีโอกาสเปลี่ยนทัศนคติของมันมั้ย
แล้วไอนิสัยชอบดูถูกคนนี้ มนุษย์บางจำพวกมันมีมากขนาดนี้เลยหรอ

>>582 กูว่าแม่งตรงข้ามเลยนะ ไอ้คนขยันจนๆมันเข้า ม รัฐชั้นนำของประเทศได้นะ กูมีเพื่อนเป็นครอบครัวชาวนาจบ วิศวะจุฬา การเข้า ม รัฐมันอยู่ที่ความสามารถความทุ่มเทมากกว่าเงิน ส่วน ม เอกชน ไม่รวยมึงมีปัญญาเรียนเหรอวะ แม่งมีแต่ลูกเศรษฐีขับรถหรูมาเบียดกัน คนจนหมดสิทธิ มึงไม่มีเงินเรียนพิเศษ แต่เสือกมีเงินเข้า ม เอกชนได้เนี่ยนะ

กูก็ไม่ได้สนับสนุนไห้คนดูถูกกันนะ ไครมาดูถูกก็ถือเป็นความเหี้ยส่วนบุคคล แต่การดูคนจาก ม เนี่ย ที่ทำอยู่จนปัจจุบันได้ก็เพราะว่ามันได้ผล ม ที่คัดคนโหด ออกข้อสอบโหดกว่า ระะบบการเรียนดีกว่า คนจบมามักจะมีคุณภาพสูง แน่นอนไม่เสมอไป เป็นการดูเบื้องต้นเฉยๆ ยังต้องดูกิจกรรมอีก และหลังจากเข้าทำงานจริงแล้ว ม ไม่เกี่ยวเท่าไหร่แล้วนะ เพราะวัดที่ผลงานเป็นหลักเลย เช่นมึงเป็นเซลล์โครตเก่ง ขายได้มากกว่าพวก ม ดังๆสิบเท่า มึงได้เงินเยอะกว่าแน่นอน กูเป็นเจ้าของกูก็ไห้มึงเยอะกว่า

ผิดตรงที่มึงออกมาดิ้นๆ แบบนี้ไง

>>586 กูขยายความเดี๋ยวมึงงง
คนที่ดูถูกคนที่ต่างมันเป็นนิสัยแย่ๆ ส่วนบุคคล
แต่ประเด็นที่เค้าโพสกันมา คือ ทำไมเค้าถึงประเมินคนคร่าวๆ จากมหาลัย
ถ้าคนแม่งจะดูถูกนะ เรื่องอะไรที่มันคิดว่ามันเหนือกว่า มันดึงมาได้หมดแหละ
มึงเอา การดูถูก มาปนกะการที่เค้าประเมินคนคร่าวๆ จากมหาลัยไม่ได้เว่ย

>>582 >>582 เพื่อนที่ว่าบ้านมีปัญหาตอนมหาลัยหางานทำงกๆ แล้วทำงานกากนี่เอาจริงอย่าว่ากูใจแคบเลย เคยเจอคนแบบนั้นเหมือนกัน ทำงานด้วยกันสั่งอะไรไม่ได้งานสักอย่างเหมือนจับปลาสองมืออะ เงินก็ต้องหา เรียนก็ต้องเรียน คือก็บาลานซ์ชีวิตลำบากไป แต่ทำงานชุ่ยๆ มาให้นี่ก็ขอทีเหอะ ไม่มีปัญญาทำก็บอกไม่มี กูต้องมานั่งแก้ให้แม่งถึงเช้าเพราะกูก็อยากได้คะแนนดีๆ แล้วช่วงส่งงานกูก็ไม่ได้มีงานเดียวมั้ยอะ ประดังประเดเข้ามาเหมือนกัน มันผิดหรอวะที่ถ้าชีวิตกูดีของกูอยู่แล้วละมาเจออินี่ทำพัง ให้ตายเหอะ มึงไปบอกเพื่อนหัดจัดการเวิร์ก ไลฟ์ บาลานซ์บ้างนะ โอเคอาจจะมีคนเห็นใจที่บ้านมึงมีปัญหาต้องทำงานไปเรียนไป แต่ก็เห็นใจคนที่อยากได้คะแนนดีๆ แล้วต้องเอาเวลาชีวิตที่กูควรจะได้ไปทำอย่างอื่นมาแก้งานให้แม่งบ้าง คือบ้านมึงก็เดือดร้อนแล้ว ยังมาเดือดร้อนถึงกูอีก เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง ยังเสือกมีกระดูกมาแขวนคอ
ปล. บ้านกูชนชั้นกลางธรรมดา อาศัยติวแบรนด์ ติวเปปทีน งานติวฟรีกูไปตั้งแต่ม.4 มีงานไหนกูไปหมด กูบอกเลยว่ากูเป็นเด็กที่เสียเงินเรียนพิเศษน้อยมากตอนเข้ามหาลัย กูลงคอร์สภาษาที่ 3 ไว้สอบแพท 7 อย่างเดียว แล้วเงินก็เป็นเงินเก็บกูเอง ตอนม.ปลายกูเป็นสายล่ารางวัล มีงานตอบปัญหาอะไรกูไปหมด บางงานชนะก็ได้เงิน กูก็สะสมของกูมาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้กูก็ใช้เงินเก็บกูเองจ่ายค่าเทอมมหาลัย ถ้ามึงจะบอกว่าไม่ใช่ทุกคนจะทำได้แบบกูก็เอาเถอะ แต่คือทุนเรียนมันก็มีเยอะ ยิ่งถ้ามึงเข้าม.ทอปๆ ได้โอกาสมันก็มากกว่า ถ้ามึงจะบอกว่าลูกคนชนชั้นกลางๆ ไม่มีโอกาส หรือโอกาสน้อยกว่าพวกรวยๆ กูก็อยากให้มึงรู้ว่ากูนี่แหละที่ไปคว้าโอกาสของกูมาเอง มึงจะรอให้พ่อแม่เอาเงิน เอาคอร์สเรียนมาถวายอย่างเดียวไม่ได้

อ้างนู้นอ้างนี้เต็มไปหมด ไม่เคยโทษตัวเองว่าไม่พยายามเอง เพื่อนกูบ้านค่อนข้างจนไม่เรียนพิเศษ ติดหมอ จุฬา แบบคะแนนเกินค่าเฉลี่ยคณะไป 3-4 คะแนน ในขณะที่เพื่อนรรกูรวยเหี้ยๆ เอาแต่เย็ดหญิงแล้วก็เข้า ม เอกชน อย่าเอาฐานะการเงินมาเป็นตัวอ้างหน่อยเลย สุดท้ายถ้ามึงดิ้นรนพยายามหน่อยมึงก็จะไม่มาลงที่จุดนี้ สุดท้ายก็อยู่ที่ความรับผิดชอบของมึงทั้งนั้นแหละ

แล้วที่มึงบอกว่าทำไมคนต้องดูถูกคนจากมหาลัยที่มันเรียน เพราะมันสกรีนคนมาแล้วส่วนนึงไง คนส่วนใหญ่ของ ม ดัง มันมีคุณภาพ มากกว่าอยู่แล้วไง ถึงอาจจะมีบางคนเก่งกว่าก็จริง แต่สมมุติมึงเป็นคนคัดคนเข้าทำงาน มีกระถัง A ที่ผ่านการคัดมาแล้ว มีหินเกรด A 200 ก้อน เกรด B 100 ก้อน เกรด C 20 ก้อน ส่วนกระถัง B มีหินเกรด A 20 ก้อน เกรด B 30 ก้อน เกรด C 200 ก้อน แล้วทำไมเค้าต้องเสี่ยงตัวเองลงไปหยิบในกระถัง B ในเมื่อโอกาสได้หินเกรด C มากกว่าอย่างอื่นเยอะ

มึงบอกมันไปก็ไม่ได้ขึ้นมาหรอกคนมันโทษแต่สังคม มองเกมที่แม่งเล่นอยู่ไม่ออกแล้วโทษกรรมการโทษกติกาสังคม
ไอ้ที่เค้าบอกว่าเรียนที่ไหนก็ได้จบออกมาก็เหมือนๆกันน่ะ เค้าเอาไว้พูดปลอบใจก็แค่นั้น แต่บางคนมันเอามาคิดเป็นจริงเป็นจัง

ต้นทุนชีวิตและโอกาสคนเราไม่เท่ากัน
แค้เกิดมาแล้วมึงเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่ต้องแคร์คนอื่นมาก
เพราะมึงสุขมึงก้ได้ มึงทุกข์มึงก็ได้ มีใครมาหารจากมึงไหมล่ะ
จบที่ไหนยังไง มองข้าม ก้าวผ่านไปได้แล้วพวกมึง

สหายโม่ง หลังเลิกงานละกูว่างมากๆเลยว่ะ อยากหาไรทำสร้างรายได้หรือพัฒนาตัวเองแต่ก็ไม่รู้จะทำไรดี
ที่คนส่วนใหญ่แนะนำก็เป็นพัฒนาภาษางี้ กูลองแล้วแต่ก็มักจะได้แค่จุดนึงละก็ลืมว่ะเพราะไม่มีคนให้ฝึกด้วย(เรียนเอง)
อยากหาเงินแต่ก็ไม่มีลู่ทาง ไม่มีคอนเนคชั่นหรือไอเดียเลย
โม่งที่หลุดพ้นแล้วรบกวนชี้แนะแนวทางที่ผมควรไปต่อทีครับ

>>593 โม่งมึง กูเรียนออนไลน์ของมหาลัยสีหวานหวะ
อยากเรียนตอนที่อยาก
ส่วนภาษามึงต้องไปทำงาน หาสิ่งแวดล้อม มันจะบังคับให้มึงพัฒนาเอง

>>593 อยากชวนมาออกกำลัง​กาย​

>>595 เออจริง ออกกำลังกายแล้วแม่งโคดดี
>>593 แต่ถ้าเพื่อนโม่งครับยังอยากหารายได้พิเศษเพิ่มเติมอีก อยากจะเสนอสิ่งที่ตอนนี้กูกำลังอินอยู่คือถ่ายรูปขายเป็น stock photo ตอนนี้หัดขายอยู่ที่ shutterstock ลองดู

>>592 กูไม่ได้เหยียดซักคำ กูแค่พูดความจริงของกู กูไม่เหยียดเพื่อน ม เอกชน ม ไม่ดังอยู่ละ แต่ถ้าเป็นเรื่องงานก็ต้องเลือกคนที่มีคุณภาพเข้ามาทำงานดิวะ

ขอบคุณเพื่อนโม่งครับ ผมไม่เคยองุ่นเปรี้ยวด่าเด็กม.ดังเพราะก็รู้ว่าคะแนนสอบเข้ามันต่างกันฟ้าเหว ผมบ้านจนไม่มีเงินเรียนพิเศษ แถมบ้านไกล แต่อยากพัฒนาตัวเอง คงเริ่มจากฝึกภาษาอังกฤษกับภาษาที่สาม แต่ก็โดนเพื่อนร่วมสถาบันหาว่าวอนนาบีอีก ผมควรทำยังไงครับ แล้วภาษาที่สาม ผมควรเรียนภาษาอะไร ผมชอบภาษาญี่ปุ่น แต่คิดว่าภาษาจีนน่าจะสำคัญกว่าเปล่าครับ?

>>598 ญี่ปุ่นหาเงินง่ายกว่า

>>598 ก็ดีแล้วที่มึงคิดพัฒนา ปล่อยให้พวกนั้นจมปลักไปเหอะ มึงไม่จำเป็นต้องเรียนพิเศษหรอก กูก็ไม่เรียนพิเศษแต่คะแนน gat eng กูได้คะแนนมาตรฐานประมาณ 9x (กูจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่) แม่งคือประมาณ top 1000 ของ gat eng ปีนั้น คือกูจะบอกว่ากูติดนิยาย web novel สัสๆตอนนั้นอ่าน mushoku tensei 1-2 วันได้เล่มนึง (แปลอังกฤษนะสัส) กูจดทุกคำที่กูไม่รู้ในนิยาย 1 เล่ม แล้วกูก็พกแม่งไปท่องศัพท์ไปเรื่อยๆ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ท่องศัพท์ทบไปเรื่อยๆไม่ใช่ท่องวันเดียวแล้วเคลียร์ ต้องท่องจนกว่าจะจำได้ แล้วกูก็ชอบเล่นดอทเอ กับ ดูแข่งดอท กูนั่งเปิด reddit dota2 นั่งไล่อ่านที่แม่งคุยกัน ทำให้แม่งชินกับการอ่านอะแล้ว มึงจะเก่งขึ้น แถมกูนั่งฟังพวกแม่งสัมภาษณ์ด้วยตอนแรกอาจจะฟังยากๆหน่อย แต่ถ้าทำบ่อยๆเดียวมึงก็เก่งขึ้น มึงฝึกภาษาควรฝึกกับสิ่งที่มึงชอบแล้วมึงจะมี passion ในการฝึกเหี้ยๆ ทั้งหมดเนี่ยมึงไม่ต้องใช้เงินเลย มึงไม่สามารถอ้างได้ต่อไปนะว่ามึงบ้านจน ตราบใดที่มึงสามารถเข้าโม่งได้แสดงว่ามึงมีเน็ตใช้ มึงก็สามารถพัฒนาตัวเองด้วยวิธีแบบนี้ได้ เลิกอ้างนู่นนี้ไม่งั้นมึงจะเป็นloser ตลอดชีวิตนะ

เห็นดราม่ามอดังแล้วกูหัวร้อน มึงคิดว่าการสอบเข้าที่นี่มันเป็นไงวะ อ่านหนังสือแทบตายตอนมัธยม เพื่อสังคมที่มีแต่คนเก่งๆรวมกัน ซึ่งมึงก็ต้องขยัน ไม่งั้นมึงก็รอเป็นฐานให้คนในคณะเหยียบได้เลย ทำไมชอบมีแต่คนบอกมอดังมีแต่ลูกคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หลายคนก็ไม่ได้รวยนะมึง ชนชั้นธรรมดานี่แหละ ในความคิดกูนะ ถ้ากูฐานะที่บ้านแย่และกูสอบติดมอดัง กูจะกู้กยศมาเรียนว่ะ เพราะสำหรับกูนี่คือการลงทุน ซึ่งกูรู้สึกว่ามันคุ้มค่าในการลงทุน ถ้าคนที่จัดสรรเวลาเก่งๆ เรียนไปทำงานไผปปปป และไม่โลภเรื่องเงินมากจนเกินไป แบบเอาเงินเยอะไว้ก่อนการเรียนช่างแม่ง กูว่ายังไงก็รอด

กูเข้าใจคนที่มาดิ้นๆนะ คือเค้าไม่ได้พูดแก้ตัวให้คนที่สอบไม่ติดมอไม่ดัง แต่หลักๆเค้าไม่ชอบเรื่องการดูถูกอ่ะ แล้วเค้าก็ยกตัวอย่างว่าคนที่ไม่ได้เรียนม.ดัง มันมีหลายเหตุผลมากๆ อยากให้มองกว้างๆอ่ะ ว่าทำไมเค้าเป็นแบบนั้น

กูอ่ะ ไม่ได้อยู่ม.ดังมาก แต่กูก็เรียนม.รัฐ สอบตรง ติดเข้าเอง ตอนม.ปลายกูก็อยู่ห้องคิง กูก็ขวนขวายอ่ะ แต่กูมีเพื่อนจากห้องคิงด้วยกันนี่แหละที่อยู่ม.ดัง ชอบบอกว่ากูขี้เกียจ กูแบบ มึงรู้หรอว่าวันๆกูทำอะไรบ้าง กว่ากูจะสอบติด กูก็ต้องไปติวเหมือนกัน แค่กูเรียนคนละสายกับมึง ไม่ได้อ่านหนังสือเหมือนพวกสอบเข้าหมอ สอบเข้าวิศวะ แล้วกูไม่ได้เรียนม.ชมพู ไม่ได้หมายความว่ากูไม่พยายาม // ที่บ้านกูก็มีหนี้ กูถึงได้ใช้เงินประหยัดมากๆ เสื้อผ้าก็ใส่ซ้ำๆ พอมาเจอกันกูยังโดนหาว่าแต่งตัวบ้านนอกอีก // แล้วกูไม่มีรถ เวลานัดเจอกูต้องรอรถเมล์ กรุงเทพก็รถติดใครๆก็รู้ แต่พอนัดเจอชอบหาว่ากูสาย เอื่อยเฉื่อย ไม่ตรงต่อเวลา คือกูออกจากบ้านก่อนนัดเป็นชม. แต่กูรอรถเมล์เป็นชั่วโมงอ่ะอิสัด // ตอนมัธยมที่บ้านกูยังไม่มีเครื่องซักผ้า จะซักผ้าทีกูต้องเดินเอาไปส่งร้านซักรีด เกือบ 1 ป้ายรถเมล์ // แม่งเคยคุยกันว่ามีเงินในบัญชีเท่าไหร่ ตอนนั้นกูไม่เคยมีถึง 5 พันอ่ะ ได้มาใช้ค่ากิน ค่าเดินทาง รายได้ของที่บ้านก็เอาไปจ่ายหนี้ ในขณะที่เพื่อนกูมีเงินเก็บเกือบล้าน พ่อให้จ้ะ // ตอนนี้ไม่ได้คุยกับแม่งนานละ เบื่อ คือคือคนประเภทที่ชอบว่าคนอื่น แม่งหาเรื่องว่าได้ตลอดแหละ เพราะ 1.นิสัยเสีย 2.ไม่เคยพยายามเข้าใจคนอื่น 3. ไม่เคยลำบาก เลยไม่เข้าใจคนอื่น

ฝรั่งมีคำคมอ่ะ "Don't judge my path if you haven't walked my journey." (มีอีกหลายประโยคแต่เนื้อหาประมาณนี้)
คือ ไอพวกที่ทำเป็นมาบอกมึงกากเอง มึงไม่พยายามเอง บลาๆ มึงก็แค่ตัดสินคนอื่น จากประสบการณ์ส่วนตัวมึงแค่นั้นแหละ มึงไม่ได้ "เข้าใจ" จริงๆหรอก ว่าคนที่มึงกำลังตัดสินอยู่อ่ะ เค้าผ่านอะไรมาบ้าง

ถ้าคนในสังคม ใจกว้างมากกว่านี้ เลิกพยายามตัดสินคนอื่น based on only your experiences สังคมจะน่าอยู่ขึ้นเยอะ

เอ้อ กูก็ไม่ได้มีแต่เพื่อนที่ชอบตัดสินคนอื่นนะ เพื่อนที่เรียนเก่งๆ ม.ดังๆ ที่นิสัยดี ไม่เคยดูถูกใคร (เท่าที่กูสัมผัส) ก็มี แล้วกูก็ชื่นชมเค้ามากด้วย ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพวกชอบดูถูกคนอื่นเยอะ

>>589 แล้วไงอ่ะ แล้วทุกคนที่ไม่ได้เรียนม.ดัง ต้องเป็นเพราะตอนมัธยมเอาแต่เยดหญิง อย่างที่มึงว่ามั้ย? อย่าเหมารวม !!!
มึงรู้จักคนที่จนไม่เรียนพิเศษ ติดหมอ ฬ แล้วมันซักกี่คนที่ทำได้แบบนั้นอ่ะ?
แล้วถ้าคนที่จนบางคนแต่ไม่ได้อยากเป็นหมอ แล้วเค้าก็ตั้งใจแล้ว แล้วเค้าก็ติดม.อื่น
เอาง่ายๆคือเรียนคณะที่คะแนนธรรมดาๆ มหาลัยธรรมดาๆ แล้วมึงจะต้องมาดูถูกเค้ามั้ย? จะต้องมาตีตราเค้าว่ามึงไม่ขยันมั้ยอ่ะ? ถ้าจะดูถูกเค้า กูก็ว่าคนที่ดูถูก...เสือกอ่ะ บอกตรงๆ

>>592 กูชอบเมนต์นี้

ที่มาพูดๆนี่ไม่ได้มาหาข้ออ้างให้สำหรับคนที่ไม่เก่ง คะแนนน้อยนะ แต่แค่อยากให้คนที่ชอบตัดสินคนอื่น หัดมองมุมกว้างๆบ้าง ทำใจให้กว้างๆบ้าง
ส่วนใครที่รู้ว่าตัวเองบ้านจน สิ่งที่อยากจะแนะนำคือ ขอให้พยายาม อย่ายอมแพ้ อย่าท้อถอย แล้วถ้าบังเอิญเจอคนดูถูก ก็ขอให้เมินเฉยมันไปซะ ตั้งใจเรียนและทำงาน สุดท้ายจงรักและภูมิใจในตัวเอง

ลองอ่านการ์ตูนนี้ดู http://www.upworthy.com/a-short-comic-gives-the-simplest-most-perfect-explanation-of-privilege-ive-ever-seen
อาจจะไม่ถูกทั้งหมด ไม่ผิดทั้งหมด
แต่ลองอ่าน แล้ว ลองคิดดู

หรือ ลิงค์นี้ อ่านง่ายกว่า > http://thewireless.co.nz/articles/the-pencilsword-on-a-plate

>>606 มึงตีประเด็นให้ออกก่อนจะออกไปไกลจากฝั่งมากกว่านี้ ประเด็นเริ่มเรื่องมันคือ มีคนมาบ่นกระปอดกระแปดว่า บ.รับพิจารณาเด็กจบม.ดังก่อน แล้วคนอ่านเค้าก็บอกว่ามันเป็น procedure บ. ว่ะ ไอ้คนบ่นมันรับไม่ได้มันเลยเถียงมาหลาย reply ถ้ามึงอ่านดูดีๆไม่มี คห. ไหนเค้าไปดูถูกเด็กม.ไม่ดังหรอกนอกจากมันจะโทรล

ประเด็นไม่มีห่าอะไรเลยแค่คนรับ procedure บ.ในการรับคนเข้าทำงานไม่ได้มาบ่นแค่นั้นแหละ

>>604 อันนี้มึงหลงประเด็นไปไกลละ กูยกตัวอย่างขึ้นมาเพราะแม่งชอบบอกกันว่าบ้านจน อะไรงี้ กูก็บอกว่าไม่ใช่มันเป็นไปไม่ได้ ในขณะที่คนที่มึงบอกว่าบ้านรวยโอกาสชีวิตเยอะก็ไม่ได้หมายความว่าแม่งจะต้องประสบความสำเร็จซักหน่อยอย่างเพื่อนกูใน รร กู กูจบ รร ชายล้วนเอกชนค่าเทอมปีละ 80000 แต่คนอื่นเค้าเรียก รร กูว่า สาธิตแอแบค เพราะไม่สนเหี้ยไรไม่เรียนไปเข้าแอแบค ขณะที่กูติดหมอ จุฬาได้ กูยอมรับว่ากูบ้านค่อนข้างจะมีกิน ติดแบรนด์หน่อยๆ แต่ทุกอย่างที่กูทำมา กูขวนขวายเองหมด กูเรียนพิเศษกูก็หาเอง พ่อแม่ไม่เคยช่วยเหี้ยไรกูเรื่องเรียนเลย ไปเลือกซื้อหนังสือเองที่สวนหนังสือ ฬ ตรงสยาม และต่อให้กูจนกูก็หาวิธีการอ่านหนังสือของกูได้ ข้อสอบในอินเตอร์เน็ตเยอะแยะ ของฟรีๆดีๆมีเยอะแยะตายห่า ทำไมมึงต้องเอาแต่โทษชะตาชีวิตของตัวเองวะ พวกมึงอยากเป็น loser กันตลอดชีวิตหรอวะ ที่ได้เอาแต่บ่นว่าก็กูไม่มีโอกาสเหมือนพวกแม่งทั้งๆที่พวกมึงไม่เคยมาทรมาณแบบพวกกูแท้ๆ ถามจริงมึงโอเคกับชีวิตปัจจุบันหรอวะ ไม่คิดจะเลิกโทษสังคม แล้วหันมาพัฒนาตัวเองหรอวะ กูสงสัยแค่นี้ แล้วแม่งพูดกันถึงการรับสมัครงานมึงอย่าหลงประเด็นเรื่องการดูถูก ม เอกชน ม ดัง มันคนละเรื่องกับการดูถูกเลย

จริง ๆ ที่ บ. เขามีสกรีนม. ก็ปกติว่ะ คือส่วนมากเด็กม.ไม่ดัง (พวกราชภัฏ) การเรียนมันอ่อนกว่าม.ธรรมดาเยอะมาก ๆ จริง ๆ ไง เขาคงเคยรับเคยเข็ดกันมาแล้ว เช่น
พ่อกู นักฟิสิกส์รังสี กระทรวงวิทย์ รับนักฟิสิกส์ เรียกเด็กราชภัฏมาสัมภาษณ์ บอกให้เขียนวงจรไฟฟ้า ทำไม่ได้ ถามว่า ครึ่งชีวิตคืออะไร ไม่รู้จัก (ความรู้ม.ปลาย) ผ่านข้อเขียนมาได้เพราะเป็นกาช้อย ตอนหลังพ่อกูเลยออกข้อสอบเป็นข้อเขียนให้หมดแม่งไม่มีเด็กราชภัฏโผล่มาถึงสัมภาษณ์อีกเลย (กูเองเคยเอาข้อสอบพ่อมาลองทำกูก็ได้ประมาณครึ่งหนึ่ง แต่กูเด็กเลขอะนะ ความรู้ฟิสิกส์ก็มีถึงม.ปลาย กับป.ตรีอีกนิดหน่อย)
แม่กูเภสัช อย. ยิ่งพีคกว่า หานักเคมี บอกเขียนสมการปฏิกิริยา (กรด+ด่าง เป็นเกลือ) มาดิ๊ บอกเขียนไม่เป็น ไม่เป็นไร แม่กูเขียนให้ดูแล้วบอก เติมสมดุลให้สมการหน่อยสิ ก็ยังทำไม่ได้ (กูเรียนเรื่องนี้ ม.2 จำได้แม่นเพราะคนสอนเสริมก็แม่กูเอง) แม่กูประสาทแดกเลยว่าจบมัธยมมาได้ยังไง
แต่นี่เป็นความรู้วิชาการไง ไม่เกี่ยวกับนิสัย ถ้าทำงานที่ไม่ได้ใช้เรื่องพวกนี้เช่น เลขา หรือ เซลส์ อะไรพวกนี้มันก็ไม่เป็นไรหรอก

บางทีคนแม่งก็ดูถูกตัวเองด้วยซ้ำ เขาไม่รับเข้าทำงานก็ทึกทักไปเองว่าเพราะกูจบม.ไม่ดังมาใช่มั้ย แท้จริงแล้วมันอาจจะแพ้อีกคนที่จบม.ไม่ดังเกรดไม่ดีแต่พ่นภาษาอังกฤษไฟแล่บก็ได้

>>611 เรื่องนี้กูก็ไม่รู้ว่ะ อะไรคือเติมสมดุล​ให้สมการอ่ะ ม.ต้นกูเคยเรียนด้วยหรอวะทำไมกูจำไม่ได้

>>613 คุ้นๆ ว่ามันจะมีประจุที่ทำให้ธาตุมันจับกันอ่ะ อิเล็คตรอนหรืออะไรซักอย่างกุจำไม่ได้ละ พอดีม.ปลายได้เรียนเคมีอยู่แต่ตอนป.ตรีทางศิลป์

>>613 ยกตัวอย่าง เช่น
Fe + Cl2 = FeCl3 นี่คือแบบยังไม่ใส่ตัวเลขเติมสมดุลย์
2 Fe + 3 Cl2 = 2 FeCl3 นี่คือการเติมสมดุลย์ให้สมการ
หลักการคือเติมตัวเลขแล้ว ซ้ายกะขวาจะเท่ากัน
มันสอนตอน มัธยมจริงๆ นะ กูเรียนมา เกือบ 20 ปีละ

คุยไรกันวะ ตอนแรกมาประเด็นทำไมไม่รับมอไม่ดัง แล้วก็ลากไปเรื่องดูถูกคน
มอกูมีพวกชีวิตอับจนป่นปี้กว่าที่มึงพ้นมาอีกแต่แม่งก็ทำงานเอาเงินนั้นมาเปย์ตัวเองได้ตั้งหมายหมื่น เสือกขยันเรียนได้เกรดดีๆตั้งเยอะแม่เย็ด
พวกรวยๆมั่วแต่หญิงก็มี ไม่ว่าที่ไหนแม่งก็มีหมดแหละ
การที่มึงมาบ่นๆว่าชีวิตแย่ เกิดมาไม่ฉลาดเหมือนชาวบ้าน ต้นทุนชีวิตน้อย ก็ไม่ใช่เรื่องผิด
ถ้ามึงเป็นคนฉลาดจริงๆ ไปขอความช่วยเหลือคนทั่วๆไปเขาก็พร้อมจะช่วยมึง แต่การช่วยที่ว่าคือการชี้แนวทางเส้นทางให้มึงเดินต่อไปได้
ส่วนมึงจะทำตามที่แนะนำหรือเปล่าก็เรื่องของมึง มึงจะเก็บคำแนะนำแล้วไปดันตัวเองให้สูงขึ้นหรือเอาแต่โทษสังคมก็ไม่ว่า

กูเคยเรียนห้องพิเศษของโรงเรียนประจำจังหวัดตอนม.ต้น ห้องกูคือหัวของจังหวัดในรุ่นนั้นนั่นแหละ แล้วจังหวัดกูจะมีราชภัฎใช่ปะ ครูฝึกสอนก็จะได้มาฝึกสอนที่นี่ หลังจากนั้นนะกูรู้เลย คำว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนกันมันไม่มีจริง เอาเป็นว่า ครูฝึกสอนจากที่นู่นไม่มีสิทธิสอนเลขพวกกู เลขพื้นม.ต้นยังไม่ได้สอนเลยมึงคิดดู (ตอนนั้นกูเรียนเลข3ตัว)

มีครั้งนึง มาสอนอังกฤษพวกกู สอนผิดๆ ถูกๆ แบบ มันมีlast night ที่แปลว่าคืนก่อนดังนั้น last day ก็ต้องแปลว่า yesterday วันก่อน แล้วบอกว่า I’m used to doing something เนี่ยมันผิด เพราะ to ต้องตามด้วย v.inf เท่านั้น มีอีกเยอะอะ กูพูดไม่จบหรอก กูเก่งอังกฤษ เลยจับผิดได้ แต่เพื่อนกูเป็นเด็กวิทย์เอ๋อๆมันก็จะได้รับความรู้ผิดๆไปปะ ถ้ากูไม่แย้ง?

หลังจากนั้น กูติดลบกับมหาลัยนี้มาตลอด สาขาเยอะที่สุดในไทยแล้วมั้ง แต่ผลิตครูคุณภาพแบบนี้ออกมา เหอะ กูก็เห็นใจนะว่ามึงฝ่าฟันตรากตรำอะไรมาบ้าง แต่ถ้าผลออกมามันห่วย กูก็ตัดสินได้แค่นั้นอะ งานมึงมันห่วย

คนที่บอกเด็กบ้านรวยขี้เกียจ มึงมาดูศิลป์คำนวณของเด็กโรงเรียนพระเกี้ยวน้อยดิ ส่วนมากก็ได้ SAT 1400+- กันอะ BBA EBA เกิมึงคิดว่าคนรวยจริงๆรุ่นพ่อแม่เค้าโง่หรอ เด็กรวยๆอะแรงกดดันเยอะชิบหาย จะให้นอนกระดิกตีนมาทำธุรกิจต่อเลยมันจะได้ปะ

ถ้ายังไงก็ต้องเครียดเหมือนกันกูขอเครียดแบบบ้านรวยดีกว่าว่ะ อย่างน้อยโอกาสชีวิตก็เยอะกว่า

>>619 ยังกะมันเลือกได้

กูเด็กบ้านรวยที่กูรู้จักมีสองแบบ แบบที่หนึ่งคือเรียนโคตรเก่ง ไม่ก็หัวปานกลางแต่ขยันจนเรียนเก่ง เรียนรร.ดัง ม.ดัง
แบบที่สองคือไม่เอาถ่าน เรียนงั้นๆ แต่ชีวิตสบาย มหาลัยก็พ่อแม่ส่งเรียนพวกอินเตอร์ม.กลางๆ ซึ่งคะแนนไม่สูงได้ จบมาก็มีธุรกิจส่วนตัวไม่ก็คอนเนคชั่นอยู่แล้ว
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกคนจบมาก็ชีวิตดีหมด แต่แค่เท่าที่กูรู้จักนะ ถถถถ ส่วนใหญ่กูเจอแต่แบบที่หนึ่ง อย่าลืมว่าถ้าพ่อแม่รวยแสดงว่าเก่งด้านใดด้านหนึ่งอยู่แล้ว ไม่ว่าจะสมองหรือหน้าตา มันก็สืบทอดต่อกันมาแหละ

จากที่กูเจอมา พวกจนแล้วกากมีเยอะกว่าพวกรวยแล้วกาก

เรียน ม. ดีกันมาใช่ไหม กูเรียน เอกชน ม.กลางๆ เจอแต่แบบที่สองว่ะ

ยกตัวอย่างในห้องกูเลยนะ

คนนึง ได้ทั้งรถ ทั้งคอนโดที่ตอนนี้กำลังทำรถไฟฟ้าอยู่ แถมยังได้เงินมาเทรดหุ้นอีกพอมันขาดทุนก็ได้เพิ่มทุน เหี้ยเอ๊ยยย โครตดี

อีกคนนึง แค่รถที่มันขับก็หาเมียได้แล้ว แล้วเสือกมีหลายคันด้วยนี่สิ โครตรวยยยยย

ที่จริงยังมีอีกเยอะแต่ละคนชีวิตดี๊ดีกันหมด มีคนซิ่วมาเรียนปี 1ใหม่ตอนอายุ 24 ยังมีเลย

โดยสรุปกูคิดว่ารวยยังไงก็ดีกว่าว่ะ ถ้าไม่กากจนเกินไปไม่ลำบากหรอก

รวยมันก็ต้องได้เปรียบอยู่แล้วปะ แต่ถ้าไครที่ได้เปรียบโครตๆจนประมาทแม่งจะกลายเป็นเสียเปรียบไปเลย ไอ้พวกเรียน ม เอกชนมีชื่ออย่าง abac ยังถือว่าเอางานเอาการขยันมากๆนะเพราะมันเข้าง่ายแต่จบยาก อ้วก ม เอกชนโนเนมเนี่ยดิ ขี้เกียจจริง แล้วชีวิตมันจะแย่ต้องดูหลังมันเสียพ่อแม่ไปแล้ว เพราะตอนพ่อแม่มันอยู่เค้าดูแลได้ พอหมดพ่อแม่ ถ้ามันขี้้เกียจอย่างเดียวแต่รวยยังหาทางลงทุนกำไรง่ายๆสบายๆได้ แต่ถ้าขี้เกียจแล้วยังโง่อีกนี่ผลาญเงินหมดตัว เป็นลูกคนรวยแต่แก่ตัวลำบากกูก็เห็นมาแล้วหลายคน

วันเกิดคนรู้จักแจ้งเตือนในเฟสไปอวยพรวันเกิดประจำ ดูแล้วหลายๆคนมีคนอวยพรเยอะแยะ
แต่พอวันนี้วันเกิดตัวเอง ไม่มีคนมาอวยพรในเฟสซักคน

ก็ไม่ได้วอรี่มาก แต่ขนาดนี้แสดงว่ากูทำตัวเองให้ไม่มีคนคบหรือเป็นคนไม่สนใจโลกวะเนี้ย (บ่นกับตัวเอง....)
กูมาระบายถูกมู้ใช่มั้ย....

>>625 กูไม่เคยมีเพื่อนอวยพรวันเกิดมาตั้งกะกูเกิดยันกูแก่นี่กูเฉยๆมากอะ ยกเว้นคนในครอบครัวที่มาอวยพรประจำทุกปี

ยังแบ่งแยกชนชั้นจากมหาลัยที่จบอยู่อีกเหรอ

>>627 ใช่จ้าาาา ดังนั้นตอนม.ปลายก็ตั้งใจเรียนน้าาาา จะได้สอบเข้าได้ไม่ต้ององุ่นเปรี้ยว <3

ตั้งแต่เอาวันเกิดออกจากเฟส ไม่ให้แจ้งเตือนอ่ะ ก็รู้ได้เลยว่าใครให้ความสำคัญกับเรา จำวันเกิดเราได้ และอวยพรวันเกิดให้เรา แค่นั้นเอง มีทั้งส่งเมสเสจ ทั้งโทรมา มันรู้สึกดีอ่ะ

>>629 กูทำแบบนั้นแหละ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครแฮปปี้เบิร์ดเดย์กูทั้งในเฟสและชีวิตจริงมาหลายปีละ วันเกิดกูก็สั่งพิซซ่าสั่งเค้กแดกเอง 555555555555555

>>629 กุทำแบบมึงเลย ขี้เกียจพิมขอบคุณ พอโตขึ้นก็รู้สึกวว่าวันเกิดมันก็ไม่ได้สำญอะไรขนาดนั้น

>>628 พูดอีกก็ถูกอีก

>>629 เหมือนกูเลยว่ะ เอาวันเกิดออกจากเฟสเหมือนกันไม่ให้มันขึ้นแจ้งเตือนคนอื่น เพราะรำคาญ555 กูเป็นคนไม่ชอบอะไรวุ่นวายไง ชอบอยู่คนเดียวด้วย พอวันเกิดต้องมาพิมพ์ขอบคุณแจ้ๆๆรัวๆตอบทุกเม้นต์เหมือนพวกออโต้บอทสาธุกูยิ่งรำคาญ เลยปิดแม่งเลย สบายๆ อีกอย่างกูหล่อด้วยแหละ สาวๆชอบมาแฮปกูแล้วแฟนกูหวง รำคาญชิบหายผู้หญิงนี่แม่ง กูเลยตัดปัญหาแม่งจบๆสบายๆ เซ็งเกิดมาหล่อ เฮ้อ

เคยคิดว่าคนที่คอสเพลย์เขาย้อมผมกันจริงๆ...

>>634 ผิดมู้ ขอโทษ

>>635 ไม่ให้อภัย

>>636 555ไอ้สัส

ควรเลือกฝึกงานบริษัทเล็กๆหรือใหญ่ๆดี

>>638 มีชื่อเสียงและควรเลือกแผนกดีๆ ตอนสมัครงานเราจะได้บอกเค้าว่ามีประสบการณ์จากที่นั่นและทำหน้าที่นั้นๆอย่างภูมิใจจ้ะ

>>639 บางคนบอกให้ไปฝึกบ.เล็กๆจะได้ทำอะไรหลายๆอย่าง เหมือนเขามองว่าบ.ใหญ่ไม่ค่อยได้ทำอะไร
อันนี้จริงแท้แค่ไหนครับ

>>640 บ.เล็กไม่มีทุนจะจ้างหลายคน เลยจ้างมึงคนเดียวให้ทำได้ทุกอย่างจะได้คุ้มค่าจ้าง
บ.ใหญ่ หลายตำแหน่งมีคนประจำทำอยู่แล้ว มึงเลยได้ทำตำแหน่งเดียว

เพื่อนโม่ง กูขอกำลังใจหน่อย พรุ่งนี้จะกลับไปเริ่มเรียนแล้ว หลังจากเป็นนีทนอนอยู่บ้านเฉยๆมาเกือบสองปี
กลัวสัส ถ้าเรียนแล้วไม่รู้เรื่องเลยทำไงดีว่ะ เมื่อก่อนกูค่อนข้างเรียนดีนะ แต่ไม่ได้เรียนนานแล้ว ไม่รู้สมองฟ่อไปหรือยัง

>>642 มึงเตรียมตัวล่วงหน้าก่อน อ่านล่วงหน้าเนื้อหาก่อนเข้าห้องเรียน พอเรียนเสร็จจบมา รีบทวนทันที ถ้าหัวไม่ดีก็อ่านหลายรอบ อ่านหนังสือเทคนิคการจำก็ช่วยได้

>>642 เป็นนีทสองปีกูว่าไม่ได้กลัวเรื่องเรียนแต่กลัวเรื่องสังคมมากกว่าหรือเปล่า

บอกว่าสองปีไปโวลันเทียร์เมืองนอกนอกเมือง GAP year ค้นหาตัวตน ฝึกงานดูแลธุรกิจที่บ้านอะไรก็ได้ไม่จำเป็นต้องตอบตามความจริง
ทำเนียนๆไว้ ไม่มีใครรู้หรอก เมิงแก่กว่าคนอื่นสองปี ค่าเฉลี่ยทางสมองก็ควรจะดีกว่าคนอื่นนะ ที่เหลือก็ตามน้ำไป มันไม่ดูแปลกขนาดนั้นหรอก
ท่องไว้ว่าเมิงคิดไปเอง

คนอื่นเขาไม่ได้มายด์อะไรกับมึงที่เป็นนีทขนาดนั้น คนอื่นเขาก็มาเรียนหาความรู้เช่นกัน ถ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องบอก แค่นี้เอง
กูเคยดรอปไปปีนึง กูก็บอกไปศึกษาเรื่องที่อยากทำแล้วเฟล เลยกลับมาเรียน
แต่จริงๆนีทเหมือนกันวะ ตอนนั้นกูทำตัวเหลวแหลก แต่รู้สึกตัวเลยดึงตัวเองกลับมา ก็ได้อยู่นะ

>>642 เรียนไม่จบก็ประสบความสำเร็จในชีวิต ได้เงินเดือนสูง ๆ ได้นะ เช่น อาชีพโปรแกรมเมอร์กำลังขาด ลองไปเรียนเขียนโปรอกรมที่ netdesign หรือ codestar ดูไหม

พวกมึง กู>>642 เองนะ กูกลับมาเล่าให้ฟังว่าเรื่องเรียนกูผ่านไปได้ด้วยดี ขอบคุณพวกมึงมากที่ตอบเม้นกู ขอบคุณจริงๆ

>>648 ขอแสดงความยินดี

ทำไงถึงจะเลิกขี้เกียจได้วะ ทั้งที่ก็รู้ว่ามันไม่ดีต่อตัวเอง ทั้งที่ก็รู้ว่าดองงานละแม่งมาลนก้นเอาจนสุขภาพพังช่วงเดดไลน์มันไม่ดี แต่ก็เลิกไร้สาระไปวันๆไม่ได้ซักที เหนื่อย อยากขยัน ปั่นงานจนเสร็จตั้งแต่รับงานมาให้รู้แล้วรู้แรดไป

แวะมาบ่นเฉยๆ ไปปั่นงานต่อละ ก็รับมาเองนี่นะ ไม่ทำก็ไม่ได้เงิน ถ้าไม่ดองก็ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้หรอกนังโง่ว ;-;

>>650 กุเป็นแบบมึงเลย เป็นปัญหาที่จะเอาไปบ่นบนบกก็รู้สึกลูสเซอร์ชอบกลเพราะทำตัวเองล้วนๆ แต่ชอบดองงานไว้ปั่นช่วงไกล้เดธไลน์ทุกที ถึงจะทำเสร็จก็เถอะแต่ไม่อยากกระชั้นขนาดนี้ แต่ก็แบ่งเวลาไม่ได้ เหลวไหลทุกที555555 แล้วก็ติดโซเชียลด้วย ทำไงให้ไม่กระวนกระวายอยากอ่านตลอดเวลาวะ ทั้งๆที่ไม่ได้คุยหรือโพสอะไรเยอะแยะนะแต่ติดสุดๆ

วินัยเท่านั้นคือคำตอบ มึงต้องฝึก คนเราไม่เปลี่ยนได้ในชั่วข้ามคืน ต้องค่อยๆปรับทีละอย่างแล้วทำจนเป็นนิสัย

https://www.youtube.com/watch?v=cZnsLVArIt8

มาออกกำลังกายกันเถอะ

>>653 จะฆ่าโม่งเหรอเพื่อน

ซื้อเสื้อผ้าใหม่ทุก 6 เดือน
- ช่วยพัฒนาประเทศชาติ
- เสื้อผ้าเก่าได้บริจาคให้คนยากจน

ฝึกวินัยตัวเองยังไงให้มีประสิทธิภาพวะ กูว่าหักดิบไม่ใช่วิธีที่ดีเลย แต่ค่อย ๆ ปรับกูก็เหลวไหลอีก 555555

คงต้องเริ่มจากการตั้งเป้าหมายให้ชัดก่อนละนะ
จากนั้นก็การจัดเวลา วินัย และฝึกฝน

>>654 มันฆ่าโม่งยังไงวะ

>>658 ถ้ามึงดูแล้วไม่มีความคิดว่าตาย กูตายแน่ ตายแหงๆ มึงอาจจะเก่งไปนิดนะ

>>658 >>659 พุ่งหลัง กระโดดตบ แบบฝึกทหารไงเพื่อน คนที่อ้วนๆหรือเพิ่งทำจะรู้ว่ามันโหดร้ายแค่ไหน

เพื่อนกูแค่สงสัยหว่ะกูอยากดีขึ้นกว่านี้คือกูอยากมีเมียหว่ะแต่ทำไมผญ.ถึงไม่มองกูกันเลยว้ะกูว่ากูก็ไม่ได้แย่น้ะกูเรียนสายการแพทย์6ปี ปีหน้ากูก็จะจบแล้ว(เท่าที่กูดูไว้คณะที่กูจบขั้นต่ำสตาท25000สำหรับนศ.จบใหม่) กูออกกำลังกายเตะบอลวิ่งมินิ-ฮาล์ฟเรื่อยๆน้ะ แต่กูสูงแค่165 ผิวออกคล้ำ ส่วนเรื่องหน้าตากูไม่เคยมีคนรุ่นเดียวกันชมน้ะ แต่ผู้ใหญ่หลายๆคนบอกว่ากูหน้าตาดีกูก็ไม่รู้เค้าพูดจริงหรือพูดไปงั้น หรือเพราะกูวางตัวแบบอ่อนโยนกับทุกคนจนคนอยากได้กูเป็นเพื่อนอย่างเดียวไม่อยากให้พัฒนาความสัมพันธ์วะ ปล.ทางบ้านกูก็ไม่แย่น้ะพ่อแม่รับราชการทั้งคู่

>>661 ทัศนคติ ไลฟ์สไตล์มึงไง มึงต้องลองคิดดูดีๆว่าตัวมึงเป็นคนยังไงนิสัยแบบไหน อย้างอื่นที่บอกมามันก็เเค่เเบบโปรไฟล์ภายนอกอะ สุดท้ายเขาก็อยากคนที่คุยกันได้สบายใจไรงี้ คือคารมล้วนๆเลยอะจุดนี้ หรือ อาจจะดูที่สังคมที่มึงอยุ่ด้วย สังคมที่มึงอยุ่อาจจะมีคนเเบบมึงเยอะจนมึงไม่น่าสนใจ ไรเเบบนี้ก็ลองๆพิจารณาดู

>>662 โอเคเข้าใจแล้วแหล่ะไทป์กูไม่ใช่คนมีคารมดีหว่ะกูเคยเป็นพวกแซวสาวน้ะแล้วสาวชอบด้วยแต่พอมองย้อนไปตอนนั้นกูยังเป็นวัยหัวเกรียนแล้วกูคงไม่กลับเป็นแบบนั้นอีก กูว่ากูเป็นแบบปัจจุบันที่ให้เกียรติผญ.ดีกว่าหว่ะแล้วกูก็มั่นใจว่ากูไม่ใช่คนเจ้าชู้น้ะเอาเป็นว่ากูจะลองปรับเรื่องคารมน้ะ ขอบคุณมากๆเพื่อนโม่ง

>>661 อ่ะ ก็น่าจะคณะเดียวกันกะกู ตอนอยู่ในคณะ profile แม่งไม่ค่อยมีผลหรอก คนอื่นแม่งก็พอๆ กะมึง
โน่น มึงจะเริ่มเนื้อหอมตอนไปอยู่ รพช. แบบจบใหม่ มาอยู่บ้านนอก ถ้าบุคลิกและนิสัยมึงไม่แย่เกินไป(และไม่เลือกมาก) มึงหาได้แน่ๆ

ทุก ๆ คนมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันเถอะ

ใครมีญาติลูกพี่ลูกน้องอายุประมาณ15บ้างไหม จบแค่ป.6 ใช้คำพูดว่า
ถึงจะเรียนน้อยแต่ก็มีควา มสามารถ รู้จักคนทำprogram คน hackprogram เป็นกลุ่มระดับแนวหน้า แต่เสือกมานั่งดราม่าเล่น gta v roleplay ทุกวัน ใช้คำพูดสถุนรุนชาติ พูดคำด่าทุกคำ ผิดกับญาติฝ่ายพ่อเรียนโยธินบรูณะวิท สอบเข้า ม.4ได้ กูไม่รู้ว่าจะสรรหาคำอะไรให้มันคิดได้
กูเลยพูดไปประโยคนึง "โลกใบนี้มันมีปัญหาที่ยิ่งใหญ่อยู่ คือ คนฉลาดมักเต็มไปด้วยความสงสัย แต่คนโง่จะเต็มไปด้วยความมั่นใจ" แม่งก็อ้ำอึ้ง และก็ไปเล่นเกมต่อ ผู้ใหญ่ควายๆก็ซื้อคอมให้มันตั่งแต่14จนมันเลิกเรียนมาติดเกมแล้วก็มาบ่นมาด่ามันเซ็งว่ะทำไมกูต้องมาใช้ชีวิตอยู่ใต้ร่มหลังคาบ้านกับคนพรรคนี้วะ

>>666 ปลงเถอะ ยิ่งมึงดูถูกมันๆยิ่งเกลียดมึง ยิ่งมันเกลียดมันยิ่งไม่เชื่อ ลองไห้คนอื่นที่มันรู้สึกโอเคด้วยไปคุยไห้เค้าเอานี่ไห้มันดู http://www2.bot.or.th/statistics/BOTWEBSTAT.aspx?reportID=666&language=TH
สอนมันถึงความเป็นจริงว่า รายได้เฉลี่ยนคนการศึกษาน้อยจะต่ำกว่าคนที่จบสูงๆ ส่วนไอ้พวกที่เรียนไม่จบแต่รวยได้มันไม่ไช่คนธรรมดา มันต้องเก่งฉลาดขยันมีอะไรดีกว่าชาวบ้านถึงทำได้ ซึ่งคนพวกนี้มีแค่หยิบมือเดียว แต่มันดังออกสื่อคนเลยคิดว่ามีเยอะ ส่วนคนไม่เก่งจริงเรียนไม่จบจะลำบาก พสกนี้ละที่เป็นประชากรส่วนใหญ่ในประเทศ เกินกว่า 80 %ของคนไทยไม่มีใบปริญญา และต้องอยู่ในฐานะยากจน อย่างบิลเกต มาร์ค ซัคเคิลเบิร์ก พวกนี้ออกจากมหาลัยกลางคันจริง แต่เรียนเก่งมากๆไม่ได้ทิ้งการเรียน ตอนเรียนไปก็ทำธุรกิจไปด้วย พอรวยแล้วถึง ดรอปมาทุ่มไห้ธุรกิจ คือเค้าสำเร็จแล้ว ถึงได้หยุดเรียนชั่วคราวมาทำธุรกิจ พอทำตามฝันได้สำเร็จก็กลับมาเรียนต่อจนจบ ต่างกะคนที่ทิ้งการเรียนไปเล่น คนเก่งฉลาดจะมีความมั่นใจในตัวเองสอดคล้องกับความสำเร็จที่ตนทำำ หลังจากทำธุรกิจจนรวยถึงได้มั่นใจดรอปการเรียน แต่ก็ยังกันพลาด ถ้าทำธุรกิจเจ๊ง ก็ยังกลับไปเรียนได้ เพราะแค่ดรอปเฉยๆไม่ได้ลาออก

me not good keyborad กูไปอยู่ Discord นืงมาในแวดวงเกาหลี แล้วกูไม่ได้ใช้ kum หยาบเลยเว้ย kum ว่าไอเหี้ย ไอ้สัด ไอ้โง่ หือที่หยาบกว่านี้ไม่ได้พูดเลย แทนtua kon อื่นกูก็ใช้ ชื่อของเขาแทน tua โดน tian เรื่อง kumหยาบ tae ที่กูรู้ keea กูพูด ja โฮกฮาก พยายามสนิทสนมกับ kon เก่าๆ เร็วเกิน ไม่ใช้แทน tua เขาว่า น้อง... keea กูแย่มากเลยเหรอวะ มีสิทธ์โม่ง tak งายมาก tae ชม. นี้กูไม่สนละ

>>667 แม่งเกินเยียวยาอ่ะ เถียงทุกคน ไม่มีใครคุยกับมันได้เลย เหตุผลแบบวิเศษเลิศเลอ ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนไม่รู้เต็มเปี่ยม ทุกคนเอือมระอากันหมด

กูไปอยู่ Discord นืงมาในแวดวงเกาหลี แล้วกูไม่ได้ใช้คำหยาบเลยเว้ย คำว่าไอเหี้ย ไอ้สัด ไอ้โง่ หรืออที่หยาบกว่านี้ไม่ได้พูดเลย แทนตัวคนอื่นกูก็ใช้ ชื่อของเขาแทนตัว โดนเตือนเรื่องคำหยาบแต่ที่กูรู้ คือ กูพูดจาโฮกฮาก พยายามสนิทสนมกับคน เก่าๆ เร็วเกิน ไม่ใช้แทนตัว เขาว่า น้อง... คือ กูแย่มากเลยเหรอวะ มีสิทธ์โม่งแตก งายมาก แต่ชม. นี้กูไม่สนละ กูแค่อยากรู้ว่ามันแย่มากเลยเหรอ มาตามแก้คำที่พิมพ์ไม่ได้รอบแรก

>>670 หะ โม่งไม่ได้เซ็นชื่อเซ็นคำป่ะวะ ทำไมรอบแรกพิมพ์แม่งอ่านแล้วน่ารำคาญมาก 55
เอาเป็นว่า กูว่าไม่ได้แย่มาก แต่ถ้าคนไม่ชอบมึง ก็คือไม่ชอบมึง
บางอย่างถึงไม่หยาบมาก แต่ก็ไม่ควร

อย่างกูแก่แล้ว แต่ก็ยังเล่นเกม แล้วแบบ ไปอยู่กิลกะพวกเด็กๆ ก็คุยกันปกติดี
วันนึง มีคนเข้าใหม่ ถามหาลงดัน กูก็บอก ย้ายมาแนลผม แล้วจะช่วยลงให้
แล้วมันก็พูดราวๆ มึงต้องย้ายมาแนลกูเพื่อช่วยกู
ซึ่งจริงๆ หยาบมากมั้ย ก็ไม่ แต่แค่นั้นก็มีคนในกิลซิบมาหากูเพียบเลย
ว่ารู้จักกันรึเปล่า ซึ่งก็ไม่รู้จักนั่นแหละ แล้วอีตานี่ก็โดนคนในกิลเพ่งเล็ง
คือ บางที มันอาจจะเป็นจังหวะเล็กน้อย ที่เราไม่รู้ตัวก็ได้

>>671 กูอายุมากกว่าเขานะอายุกู25 15%ของประชากรในดิส แล้วกูต้องเรียกนำหน้าเขาว่าน้อง... ซึ่งกูไม่ได้ใช้แทนตัวว่ามึงกูแม้แต่ครั้งเดียว กูเรียกเขากูเรียกด้วยชื่อ
แต่เขาอยู่มานานไปสนิทสนมเร็วเขาคงไม่พอใจ อย่างที่มึงว่าว่าไปสะกิดโดนตีนใครเข้า แล้วคือแม่งจับกลุ่มนินทากูเลยเว้ย กูไม่ชอบความสัมพันธ์แบบค่อยๆพัฒนาปรับตัวด้วยนั่นล่ะ