ใครที่คิดจะฆ่าตัวตาย เศร้าซึม เกิดปัญหาหนักในชีวิต
มาปรึกษาได้ที่นี่ เราจะช่วยรับฟังช่วยปลอบใจ
Last posted
Total of 1000 posts
ใครที่คิดจะฆ่าตัวตาย เศร้าซึม เกิดปัญหาหนักในชีวิต
มาปรึกษาได้ที่นี่ เราจะช่วยรับฟังช่วยปลอบใจ
น่ารักจังว่ะ แต่ถึงจะเล่าปัญหาให้ใครฟังกูก็ยังอยากตายอยู่ดี ฮือๆๆๆๆ
มู้น่ารักจัง
กูไม่มีปัญหาเรื่องฆ่าตัวตายว่ะ เพราะกูป๊อด
กูอยากมีความกล้าพอที่จะตายมากกว่า
ทุกวันนี้รู้ว่าตายไปก็ไม่มีใครเสียใจ ไม่มีใครเดือดร้อน ทุกอย่างจบสิ้น
แต่ก็ไม่กล้าตายอยู่ดี กลัวเจ็บ กลัวตายแล้วไม่รู้ไปไหน ถถถถถ
กูคิดแขวนคอตายนะ แต่เข็มขัดแม่มหลุดออกก่อน พอหลุดออกมานี้แม่มทรมาณชิบหาย
กูก็ไม่ได้อยากตายอะไรหรอก แต่ถ้าหากชาติหน้ามันมีจริงกูก็อยากไปเริ่มใหม่นะ ไม่รู้มีใครรู้สึกเหมือนกูบ้างไหม
ตอนม.2อยากตาย แต่ไม่รู้วิธี แดกยาแก้แพ้เม็ดเล็กๆไปสี่สิบกว่าเม็ด ปรากฏไม่เป็นไร แต่ทุกวันนี้ไม่เคยรู้สึกหัวโปร่งเลย มึนหัวง่ายมากไม่รู้เกี่ยวกันมั้ย แต่ก่อนหน้าจะแดกไม่เคยเป็น แล้วก็คิดว่าไอ้เหี้ยช่างแม่งเด๋วเรื่องแย่ๆก็ผ่านไปเอง
คิดว่าอยากตายทุกวันเลยเว้ย แต่ไม่อยากตาย ไม่อยากยอมแพ้ชีวิต
ทรมานกว่าตายอีก ไอเหี้ย 55
>>19 เยอะว่ะ แต่ช่างมันเหอะ พูดไปก็งูกินหาง เป็นกูเองที่ไม่ยอมลุกขึ้นมาทำอะไรซักอย่างกับมัน เพราะกลัวทำแล้วมันจะแย่กว่าเดิม
กูเป็นพวกทำเหี้ยอะไรทีไรก็ทำให้มันแย่กว่าเดิมทุกที จนกลายเป็นโรคกลัวไม่กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรแล้วน่ะ
ก็เลยทนอยู่กับสภาพเดิมๆ แล้วก็เป็นผีตายซาก แต่ถามว่าตอนนี้แย่ที่สุดไม๊ ก็ไม่ว่ะ มันยังแย่ได้มากกว่านี้อีก
กูถึงได้ไม่กล้าเปลี่ยนแปลงไง ถ้าตอนนี้มันบัดซบสุดๆ ชนิดไม่มีอะไรจะเสียแล้ว กูคงกล้าจะก้าวออกไปจากตรงนี้ซักที
กูอยากรู้จริงๆนะ อะไรที่มันทำให้พวกมึงสิ้นหวังจนไปฆ่าตัวตายได้ขนาดนั้น
กูไม่รู้จริงๆ ถ้าพวกมึงไม่พอใจจะตอบก็ไม่เป็นไร ถ้ามันซ้ำรอบแผลมึงกูก็ขอโทษ
กูเคยท้อนะ เคยหมดแรง เคยสิ้นหวัง แต่เหมือนมันยังไม่ถึงจุดของพวกมึงมั้ง กุเลยยังไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น หันหลังไปยังมีคนคอยกูอยู่
กูไม่ได้กลัวตายเลยซักนิด พูดตรงๆกูกล้าเอามีดแทงหัวใจตัวเองด้วยซ้ำ แต่กูยังไม่อยากตายตอนนี้ พ่อแม่น้องกูคงเสียใจแย่ เพราะเค้าไม่ได้คิดเรื่องเกิดๆตายๆแบบกู ส่วนตายแล้วไปไหน มึงไม่ได้ไปไหนหรอก มึงก็อยู่ในจักรวาลนี้มิตินี้แหละ ตามหลักพลังงานและสสารไม่มีทางสูญหายไปไหน เพราะยังไงตอนตายเป็นเศษพลังงานมึงก็ไม่รู้สึกอะไรอยู่ละเพราะมึงไม่มีสมองเอาไว้คิดแล้ว แต่ก่อนตายกูก็อยากจะรู้ให้ได้ก่อนว่าชีวิตคืออะไร ทำไมกูสร้างโปรตีนให้มีชีวิตไม่ได้ แต่กูเย็ดแล้วสร้างชีวิตได้ กูอยากรู้ ณ จุดๆนี้จัง จุดหมายของสิ่งมีชีวิตสรุปมันคืออะไรกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งบ้าว่ะ
พวกมึงคิดว่ามนุษย์ถูกสร้างมาจากเอเลี่ยนจริงไหม ถ้ากูไม่ได้คำตอบที่พิสูจน์ได้จากข้อนี้กูจะไม่ตายเด็ดขาด
>>26 ใช่ ขาดจุดหมาย ชีวิตปัจจุบันไม่มีความสุข มีแต่ปัญหาเข้ามา ไม่มีอะไรดี เลยไม่อยากอยู่ มันเหนื่อย มันเบื่อ มันไม่เห็นประโยชน์ที่จะต้องมานั่งทนทุกข์ก็แค่เพื่อรอวันตายตามธรรมชาติ และก็ไม่มีห่วงคล้องคอ ไม่มีคนข้างหลัง ตายไปก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรือเสียใจน่ะ
ธรรมชาติสร้างให้มนุดมีความต้องการทางเพศ สืบพันธุ์ ก็เพื่อสร้างห่วงคล้องคอไม้ให้มนุดตายนั่นแหละ มนุดจึงรู้สึกว่าตายไม่ได้ คนสมัยก่อนจะฆ่าตัวตายก็ต่อเมื่อถึงที่สุดจริงๆ แต่กูว่ายุคใหม่จะเปลี่ยนไป คนอาจจะฆ่าตัวตายทั้้งที่ไม่ได้มีปัญหาหนักหนาจนเกินรับไหว แค่ตายเพราะไม่มีจุดหมายในการอยู่ต่อก็เท่านั้น และเห็นว่าตนเองตายไปก็ไม่เป็นไร ไม่มีใครทุกข์ ใครเดือดร้อน ถึงยังไงเราก็ต้องตายอยู่แล้ว มันก็แค่การเลื่อนเวลาให้เร็วขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง
กูก็อยากจะพูดอะไรบ้างนะ แต่กูกลัวว่าพวกมึงจะยิ่งรำคาญคนแบบกูที่typeโลกสวย เพ้อเจ้อ
เอาเป็นว่ากูจะขอรับฟังพวกมึงเงียบๆตรงนี้ละกัน
>>14 คือ ตอนนั้นที่บ้านกูย่ำแย่มาก จริงมันก็แย่อยู่แล้ว แต่มันแย่โคตรอะๆกูไม่ได้เรียนต่อมหาลัย กูไม่สมหวังหลายๆอย่างอะ คือแบบถ้าคนไม่มีปัญหาจุดนี้จริงๆไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง ตอนนั้นกูร้้องไห้หนักมาก แล้วกูตัดสินใจลองรัดคอแบบตึงแรกก็หายใจไม่ออกทรมาณเหมือนมึงกลัดหายใจอะ พอกูเตะเก้าอี้ลงแค่นั้นแหละ มันจะทรมาณเหมือนนตอนแรกๆแล้วมึงจะเริ่มหมดสติเหมือนตอนหน้ามืด แต่กูไม่รู้นะรอดอย่างฉิวเฉียดมั้ง เพราะเหมือนตัวกูมังกระตุกด้วยมั้งเพราะทรมาณหรืออะไรซักอย่างทำให้เข็มขัดที่แขวนมันเลยหลุดลงมาจากทีี่แขวนไว้ พอตัวล้มฟาดกับพื้นจะรู้สึกไม่มีแล้วอะ เหมือนมึงจุก+จมน้ำอะ ตามเหลือก+น้ำลายไหยเยอะมาก แล้วกูก็สลบ
ทำไมคนเราถึงชอบใช้ความสุขเป็นดีกรีวัดกันว่าชีวิตดีหรือไม่ดี ควรอยู่ต่อหรือตายกันวะ
กูชอบใช้พารามิเตอร์อื่นเป็นตัวตัดสินมากกว่า อย่างเวลาทุกข์สัสๆงานล้นหัวอดนอนหลายวันแต่มันก็ยังรู้สึกสมเป็นชีวิตดีแม้สภาพจะเป็นซอมบี้ ตรงข้าม ถึงจะมีความสุขดีเวลาว่างงาน มีเวลาไปเรื่อยเปื่อยได้ แต่การนั่งพักหรือไม่ทำเหี้ยอะไรมันทำให้มึงเจ๋งขึ้นตรงไหน
สำหรับกู ถึงชีวิตจะต้องเล่นHard-modeจนอยากเขวี้ยงจอย แต่ก็ยังดีซะกว่าต้องทนเล่นโหมดtutorialโง่ๆว่ะ ภูมิใจในexpที่อุตส่าห์เก็บกันมาหน่อยเพื่อนโม่ง
เพราะไอความทุกข์สัสๆที่หลายๆคนเจอรวมถึงกูมันไม่ใช่แค่สถานการณ์ที่มึงยกตัวอย่างมาละมั้ง มันมีปัญหาหลายเรื่องที่กูหาทางออกไม่เจอ จะออกทางเข้าก็ไม่ได้ มันทุกข์จนทรมานมากๆว่ะ ยอมรับว่ากูขี้แพ้ที่ขอเล่นโหมดtutorialโง่ๆนะ ส่วนตัวกูมองเรื่องการฆ่าตัวตายเป็นnatural selectionอยู่แล้ว ใครรับมือกับความทุกข์ไม่ได้ก็ตาย แฟร์ดี เห้อ
ทุกครั้งที่เลขอายุเราเปลี่ยน โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นเลข 30 หรือ 40 หลายคนจะเริ่มหันมาถามตัวเองด้วยคำถาม (เดิมๆ) เช่น เราจะไปไหนต่อ จำเป็นไหมที่ชีวิตควรมีแผน ชีวิตจำเป็นต้องมีสาระไหม
หากใช้หลักปรัชญาศาสนาตะวันออกมาตอบ ชีวิตก็คืออนัตตา คนเราเกิดมาห้าหกสิบปีก็ตาย สั้นมากเมื่อเทียบกับอายุของประเทศ ยิ่งสั้นเข้าไปอีกเมื่อเทียบกับอายุโลกและจักรวาล ชีวิตที่แท้ก็ไร้สาระในตัวมันเองอยู่แล้ว
แต่ชีวิตอาจไม่จำเป็นต้องไร้ความหมาย
กูก็เหมือนคนหมดเป้าหมายในชีวิตว่ะ ทำงานไปวันๆแล้วเป็นงานที่เลิกไม่ได้ ลาออกไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้ว่าทำอะไรถึงจะไม่ผิดกฏหมายก็เถอะ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเดินมาถึงจุดๆนี้ได้ยังไง พอคนที่คอยชี้ทางให้ไม่อยู่กูก็เดินต่อไปไม่ถูกได้แต่ย่ำอยู่กับที่ ถึงจะอยากเริ่มชีวิตใหม่ยังไงก็เถอะ เมื่อไหร่กูจะได้ตายซักทีวะ
พวกมึงน่าจะมาเจอๆกันนะ แล้วจับกลุ่มเล่าเรื่องกันให้ฟัง กูด้วย
ชีวิตมันไร้สาระในตัวเองจริงๆว่ะ
กูว่าคนอย่างพวกเราควรคุยกับนักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์ว่ะ เพราะเขามีความรู้มีหลักการ รู้ว่าจะตอบยังไง รับฟังยังไง ไม่ใช่มั่วๆ แบบคนทั่วไป กูอ่ะโคตรเกลียดเลยพวกที่เอาเรื่องของคนชีวิตบัดซบเหี้ยๆ มานำเสนอโดยบอกว่าเป็นการให้กำลังใจคนที่กำลังซึมเศร้า บอกว่ายังมีคนที่แย่กว่าเรา แม่ง เหี้ยเถอะ ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่านอกจากจะไม่ช่วยแล้วยิ่งทำให้คนเป็นซึมเศร้ารู้สึกแย่กว่าเดิมอีก วิธีการแบบนั้นน่ะมันผิดมหันต์มากๆ
กูเคยไปคุยกับนักจิตแล้วรู้สึกดีขึ้นจริงๆ นะ จำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้กับเขาไปเยอะมากเหมือนเขื่อนแตก หมดทิชชู่โรงพยาบาลไปกี่ม้วนก็ไม่รู้ 555555
>>46 เออ กูเข้าใจมึงนะ 5555 คือการเอาชีวิตของคนที่แย่กว่ามานำเสนอมันไม่ได้ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเลยว่ะ วันนั้นกูอ่านเจอบทความจำพวก ถ้าคุณมีพ่อแม่ ที่เรียน อาหาร เพื่อน ก็อย่าคิดว่าตัวเองโชคร้าย เพราะบางคนมันไม่มี แว๊บแรกของที่โผล่มาในหัวของกูคือเหี้ยไรวะ สมมุติว่ากูมีพ่อแม่แต่กูผิดหวังจากงาน โดนปล้น เพื่อนไม่คบ นี่คือไม่มีสิทธิบ่นว่าโชคร้ายหรืออยากตายเลยสินะ (แม้ว่ากูไม่ได้จะอยากตายจริง ๆ แต่ก็บ่นเพื่อให้ตัวเองระบายออกมานั่นแหละ)
>>43 มันไม่มีให้กูตั้งแต่เลือกทางนี้แล้วน่ะสิ มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อแต่ขอกูระบายหน่อยเถอะยังไงชีวิตกูมันก็ผิดปกติตั้งแต่ตอนเด็กละตอนเด็กๆพ่อกับพี่สาวกูรถเบรคแตกตกหน้าผาตายทั้งคู่แล้วมันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆพ่อกูขัดผลประโยชน์กับนายจ้างแต่คดีก็เงียบเป็นอุบัติเหตุถนนลื่นทั่วๆไป จากนั้นแม่กูก็ฆ่าตัวตายเพราะเป็นหนี้หาเลี้ยงกูที่อายุแค่ 5 ขวบไม่ไหว ญาติเลยรับไปเลี้ยงแต่ญาติกูก็จนๆเหมือนกันปากกัดตีนถีบกันไป ญาติกูเค้าก็ดิ้นรนจนพ้นความจนไปทำงานพัทยาได้ฝรั่งไปแต่งงาน ฝรั่งคนนี้เขาดีกับกูมากเหมือนพ่อคนที่ 2 เลยแหละไม่นึกว่าคนดีๆแบบนี้จะไปเที่ยวพัทยาด้วยซ้ำ หลังแต่งงานกูก็ไปเมกา พ่อฝรั่งเขาให้กูเรียนโรงเรียนดีๆเพราะฐานะค่อนข้างรวยเลยมึง แต่ก็ไปอยู่ได้แค่ 3 ปี พ่อฝรั่งกูก็ตายเพราะโดนลูกหลงก่อการร้าย ญาติกูกับกูก็โดนเด้งกลับ เพราะญาติฝ่ายพ่อมาเอาบ้านเอาอะไรไปหมด ญาติฝ่ายกูโดนโกงจนต้องกลับไทยไป แต่โชคยังดีกูได้ไปทำงานกับหน่วยงานที่พ่อฝรั่งกูเคยทำอยู่ เพื่อนร่วมงานเขามาชวนกูให้เข้าเคยเจอกันบ่อยๆคุ้นเคยกันดี กูก็นึกว่าอะไรๆจะดีขึ้นจะได้ทำงานเอาเงินไปเลี้ยงญาติที่เหมือนแม่คนที่ 2 ของกู แรกๆก็ดีนะถึงกูจะได้แต่โกหกว่าทำงานเก็บบริษัทเก็บขยะเพราะมันเป็นสัญญาจ้างแต่อะไรก็ดีขึ้น ชีวิตเหมือนจะดีแต่ไม่นานนักหลังได้งานญาติกูก็ป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง แล้วก่อนจะเข้าโรงบาลโดนพวกเหี้ยบุกไปข่มขืนถึงในบ้านคดีไม่คืบหน้าอะไรซักนิดแล้วก็ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร ญาติกูเป็นบ้าก่อนจะไปตายที่โรงบาลเพราะอาการเนื้องอกกำเริบอยู่ได้ไม่นานแล้วก็จากไป ชีวิตกูเหมือนไร้จุดหมายแล้วตอนนั้น กูได้แต่คิดวนไปวนมาว่าชีวิตมันคืออะไรวะ คุณค่าของชีวิตคืออะไร ชีวิตแบบไหนคือคุณค่าแบบไหนคือขยะแล้วกูจะใช้ชีวิตไปทำไม ก็นั่นแหละกูไม่มีคำตอบ
บางทีกูก็คิดนะ ว่าไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีแม่งหรอกเป็นอะไรที่มันถูกต้องดีกว่า แต่ความถูกต้องมันก็ไม่มีเหมือนเดิม ความถูกต้องของกูมันอาจจะเป็นความผิดในมุมมองของคนอื่น ไปกำหนดค่าคนอื่นได้ว่าเลวว่าชั่วแล้วกูมันดีกว่ายังไงในเมื่อกูเป็นคนตั้งค่าให้คนพวกนั้น ตอนนี้ถึงกูจะมีบ้านมีรถหรูๆดีขับ มีเงินใช้แต่ไม่มีครอบครัวเหลือแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรวะ กูเคยคิดจะสร้างครอบครัวใหม่นะ แต่งงานมีลูกแต่ก็มีเรื่องเดิมๆวนเข้ามาจนกูไม่อยากให้ใครมามีปัญหาด้วย ตอนนี้เควสชีวิตมันก็เหมือนเควสซ้ำๆที่ไม่มีวันจบไม่มีความสำเร็จอะไร กูทำตามหน้าที่ไปเรื่อยๆวนลูปเรื่อยๆแต่แบบนี้ก็น่าจะดีแล้วญาติกูแม่กูคนอื่นๆก็คงอยากให้กูอยู่ต่อถึงจะไม่รู้ว่าอยู่ไปทำไม ชีวิตนี้แม่งไร้สาระจังว่ะ
>>48 กูพอเข้าใจนะว่ามึงทำงานอะไร ถึงมัรจะตรวจวัดสภาพจิตใจก่อนแต่พวกมีแผลใจต่อให้ปกติ อยู่ไปมากๆก็อาการเบื่อโลกอยากตายออกได้เสมอ จิตใจมึงอ่อนแอแบบนี้กูว่ารีบไปหาจิตแพทย์ดีกว่านะ ชีวิตมึงไม่สิ้นหวังขนาดนั้น ก่อนญาติมึงตายเขาก็ได้เห็นมึงมีงานมีการหมดห่วงใช่มั้ย แค่นี้มึงก็มีคุณค่าของตัวเองแล้ว แล้วทุกๆคนที่ช่วยมึงเขาไม่ได้ช่วยให้มึงมาตายหรอกนะ เขาช่วยให้มึงอยู่ ก็อยู่ใช้หนี้ต่อไปซะอย่าอยู่อย่างกาก ชีวิตมึงดีกว่าคนไร้โอกาศหลายๆคนในบ้านเด็กกำพร้าเยอะแล้ว มีโอกาศมาช่วยมึงเสมอนิ ไงก็พยายามเข้าอย่าเพิ่งตายใช้หนี้ทำประโยชน์ให้ชาวบ้านต่อไปซะ
ชีวิตมึงล้ำไปมั้ยเนี่ย
เห็นใจมึงนะ48 แต่มึงต้องก้าวต่อไป ทำอะไรที่สบายใจไปก็ได้ จิตอาสาแบบ51ก็ดีนะ กูเอาใจช่วย
เคยเป็นโรคซึมเศร้าแล้วจะฆ่าตัวตาย แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ตาย ตอนนี้ก็เสียดายที่ตอนที่จะตายทำไมต้องมีคนมาช่วยวะ
ตอนนี้ชีวิตกุก็เหี้ยเหมือนเดิม สังคมเหี้ยๆเหมือนเดิม
จับมือมึง กูก็อโลน คิดคนเดียว ทำอะไรคนเดียว
ไม่รู้พวกมึงเป็นมั้ย ความคิดมันโต้ตอบกันถ้ากูจะเลือกแบบนี้ ในใจก็คิดอย่างนึง
อย่างเรื่องตายกูไม่ค่อยอยากตายนะ แต่อีกคน(?)เค้าอยากว่ะ พูดใส่กูทุกวี่ทุกวันแต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีนะบางเรื่อง
ฆ่าตัวตายไปนั่นแหละจบๆง่ายๆ
พวกมึงที่บอกว่าอโลนนี่น่าจะมาจับกลุ่มคุยกันจริงๆ อย่างน้อยก็รู้ว่าชีวิตตัวเองไม่ได้เหี้ยคนเดียว และยังมีเพื่อนที่มีชีวิตเหี้ยๆ เหมือนกันอีก
ปล.รวมกูด้วย จับมือที
เคสนี้ก็บอร์ดโม่งไง เยียวยากันเอง
กูแนะนำว่ากระทู้นี้ให้เป็นที่ระบายแล้วก็ของ feel good ดีๆมาแบ่งกัน ของกูนี่ชอบอ่านดราม่า "ผมอยากรวย" ตัวเอกขี้แพ้ลุกขึ้นมาสู้ตอนจบ กูชอบมาก ส่วนการ์ตูนกูแนะนำ บารากามอน เกาะมีฮาคนมีเฮ การ์ตูนฟีลกู้ดพระเอกล้มเหลวมาเยียวยาจิตใจที่บ้านนอก
กูรู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็กเลยนะ เพราะตอนเด็กเป็นคนนอนหลับยากด้วย ทั้งบ้านพ่อแม่น้องหลับหมดบางทีเหลือกูตื่นคนเดียว บาทีกูก็กลัวเพราะไม่มีเพื่อนคุยด้วย
สมัยมัธยมดีขึ้นมาหน่อย แต่เกลียดตอนเย็นมากๆ เหมือนแพ้กลางคืน มันหดหู่ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก กูอยู่ต่างจังหวัดด้วยล่ะ หนึ่งทุ่มแม่งก็ปิดไฟนอนกันล่ะ ไม่เหมือน กทม ก็เคยคิดว่าถ้าอยู่ กทม บางทีอาการอาจจะไม่หนักมาก อย่างน้อยตอนกลางคืนมันก็มีสีสัน
พอมามหาลัย เป็นช่วงพีคของกูเลยล่ะ อยู่หอใน มีเพื่อนใหม่สังคมใหม่ เรียนก็หนัก แต่ทำกิจกรรมก็หนัก ทั้งกิจกรรมในหอ กิจกรรมชมรม
เป็นช่วงที่คำว่าซึมเศร้าหายไปจากชีวิตกูชั่วคราว อ่อถ้าไม่ติดว่าอกหักสองรอบจะดีมาก แต่ช่วงอกหักก็มีเพื่อนปลอบตลอด ถือว่าไม่เลวร้าย
จนเข้าวัยทำงานนี่แหละที่อาการซมเศร้ามันกลับมาอีก เบื่อ คิดถึงเพื่อน กูชอบงานที่ทำนะ มีความสุขดี วันๆเล่นกับเด็กไม่เครียดอะไร งานไม่หนักอู้ได้บ้างตามโอกาส แต่ลึกๆแล้วก็เหงาว่ะ ไม่เจอเพื่อนแล้วมันก็คิดถึง ทำงานเสร็จกลับมาห้อง พักผ่อนแล้วเตรียมตัวไปทำงานวันต่อไป ติดลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเกษียณ ตอนทำงานใหม่ๆกูเคยไปร้านเมดนะ มีเมดที่กูสนิทด้วยอยู่คนหนึ่งเลยไปเจอกันบ่อย พอเค้าลาออกก็ได้คแอดเฟสคุยกันต่อ ก็มีความสุขดี แต่หลังจากนี้ก็คงห่างๆกันไม่ต่าอะไรกับเพื่อนสมัยมหาลัยที่เรียนจบแล้วก็แยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง
กูกะว่าจะทำงานเก็บเงินไปเรื่อยๆ ถ้าตั้งตัวได้เมื่อไร จะหาเด็กมาเลี้ยงว่ะ ตอนนี้เลิกคิดเรื่องแต่งงานไปและ แต่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวไปจนตาย การหาเด็กมาอุปการะ คงตอบโจทย์ดูได้ดีที่สุด ไม่ต้องอยู่คนเดียว มีภาระให้ผูกพัน ชีวิตจะได้ไม่เหงาเกินไป
>>65 http://drama-addict.com/2010/06/23/ผมอยากรวย/
แปะลิงค์ให้นะนาย
ลองคิดอะไรที่ทำให้ตัวเองอยากอยู่ต่อแบบไม่อยากตายกันดิ ของกูเป็นอนาคตว่ะแบบมืงยังจำกันได้ป่ะว่าสิบปีที่แล้วคอมกุยังมีเสียงเชี้ยนี้เลย https://www.youtube.com/watch?v=gsNaR6FRuO0 เกมก็ได้สิบปีก่อนเพลวันก็หรูแล้วกูปลูกผักทั้งวัน เกมคอมก็ซิม 1 รวมภาค กุว่าอนาคตอาจมีสิ่งที่ทำให้ชีวิตมืงไม่เสร็งเคร็งก็ได้ แล้วกูก็อยากอยู่ดูจุดจบของประเทศนี้จิงๆ
อือ กูก็อยากตายนะ แต่อยากดูจุบจบของประเทศนี้ก่อนเลยคิดว่ายังตายไม่ได้
แต่ว่านะ ระหว่างที่รอคอยมันก็ท้อแท้จริงๆ
ประเทศนี้มันจบไปนานแล้ว
จะตายก่อนพ่อแม่ยังไงดีวะ กุรักเค้ามากและคงทนไม่ได้ถ้าวันนั้นมาถึง
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.622575084513178.1073741833.483246708446017&type=1&pnref=story
น่าสนใจดี ส่วนตัวกูก็เคยมีความคิดจะตายตอน ปี3 ปี4นะ แต่โชคดีที่คนรอบตัวกูให้กำลังใจได้ดีและกูเองก็ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีด้วย
ทุกวันนี้กูอยู่เพื่อแม่กูไม่อยากตายก่อนแม่กู กูจะดูแลท่านจนกว่าท่านจะจากไป ผมรักแม่ครับ😭😭😭
กูรู้สึกกับการทรมาณที่จะมีชีวิตอยู่ว่ะ นอนนี้กูกำลังเสียคนสำคัญไปสภาพจิตใจแย่สัสๆ
ตอน* แม่ม พิมยังผิดๆถูกๆเลยกุ
กูเป็นมะเร็งระยะที่ 3 ไม่เกินเดือนหน้ากูต้องไปโรงบาลละ แต่กูจะไม่อยู่ถึงเดือนหน้าหรอกเปลืองตังค์ป่าวๆ
ตอนนี้กูทุ่มเงินเตรียมบินไปตปท.ละอ้างว่าไปรักษาตัวแต่กูไม่ไปหรอกช้ารึเร็วก็ต้องตายอยู่ดี
กูอยากจะตายบนจุดสูงสุดของโลกคือ เทือกเขาเอเวอเรสจัง คิดภาพตัวเอง นั่งท่าแนวๆเป็นน้ำแข็งไปตลอดกาลไม่ออกจริงๆ แม่งต้องเท่มากแน่ๆ
เสริมเผื่อพวกมึงสงสัย พ่อกุเป็นมะเร็งที่ท่อน้ำดี อาการมันปรากฎตอนระยะสุดท้าย ไม่มีทางรักษาหาย มึงว่ามันสิ้นหวังโคตรๆเลยไหมละ แม่กูเมื่อวันก่อนเขาก็มาพูดกับกูว่าเขาทรมาณแทนพ่อไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน ตอนนี้ที่บ้านกูแย่สุดๆเลยว่ะ มันเหมือนกำลังขาดเสาหลักไปแบบกระทันหัน
พ่อกูไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่นะ หมอบอกว่าหาสาเหตุไม่เจอ เหอะๆ ทำไมต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย กุเห็นเขาทรมาณเขาสิ้นหวังในการมีชีวิตอยู่กูรู้สึกตามไปด้วยอะ มันทำใจให้บอกเขาสู้ต่อไม่ได้จริงๆว่ะ ขนาดตัวกุเห็นหน้าเขาสภาพเขากูยังร้องไห้ตลอดเวลา ฟีลกูตอนนี้แย่มาก แย่สุดๆ อะไรก็กระทันหันไปหมด ไม่ทันตั้งตัวหมอบอกคงยื้อได้อีกไม่นาน
>>86-88 เป็นมะเร็งลำไส้ จริงๆจะอยู่ให้ถึง 5 ปีก็ทำได้ แต่กูต้องงดเนื้อสัตว์ แดกแต่ผัก กินอาหารปั่นตลอด แล้วระหว่างนั้นร่างกายกูก็จะผอมลงเรื่อยๆ ต้องเจาะรูที่ท้องเพื่อให้เมียล้างลำไส้ให้ได้ กูจะอ่อนแอลงจนปีท้ายๆจะเดินไม่ได้ ลูกกูต้องเห็นสภาพน่าอนาจก่อนตาย
คีโมกูไม่ทำแน่ๆทรมาณ แถมผมร่วง เพราะงั้นกูตัดสินใจฝันสุดท้ายในชีวิตกูละ ไอ้เหี้ยแต่เสียดายจริงๆว่ะ ลูกสาวกูก็ได้ที่เรียนม.4 ละที่ซางตาครู้สที่เดียวกะแม่มันเลย คนเล็กก็ได้ม.1 ที่เดียวกัน แต่อยู่ยังไงก็คงไม่ถึงจบปริญญา แต่แค่นี้ก็พอใจละ ชีวิตคนนี่มันสั้นดีจริงๆ
ตอนนี้กูบอกลูกเมียหมดละแต่ไม่ได้บอกคนอื่น แล้วก็ยังไม่ได้บอกว่าจะไปตาย เดือนนี้กูจะพาไปเที่ยวทั้งครอบครัวทุกวันเก็บความสุขเยอะๆ เล่นกับลูกบ่อยๆ พูดตรงๆกูโชคดีมากๆที่ได้ลูกสาวสองคน ชีวิตไม่มีคำว่าเหงาจริงๆ กลับบ้านมาคำว่าคาวาอิก็ลอยเข้าตาละมีกำลังใจทำงานตลอดสวยเหมือนแม่ทั้งคู่ด้วย เมียกูก็เป็นพริตตี้เก่า(สิบปีก่อน) เป็นหนึ่งไลฟ์โกลที่กูสำหรับมาได้ เดือนนี้ก็เป็นเดือนสุดท้ายที่กูจะทำงานละ บริษัทชื่อ Halo เป็นบ.ที่ดีที่สุดจริงๆ สวัสดิการดีโคตรๆมีรถให้ขับฟรีมีเสื้อบ.แถม ไปสัมนาก็มีที่พักโรงแรมฟรีๆ เดือนหน้ากูจะได้ทั้งเงินเดือนกับเงินพักร้อนละ เงินพักร้อนกูจะให้ลูกกูทั้งหมดนั่นแหละ มันจะได้ถือเงินก้อนใหญ่ๆมั่งซักที
ยังไงก็ตามกูไม่คิดว่าที่กูทำเป็นการฆ่าตัวตาย เพราะกูมองมันเป็นเป้าหมายชีวิตมากกว่า ครอบครัวก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงละ ลูกสาวเป็นคุณหนูมากๆทั้งคู่ เมียกูก็ดูแลดีรักลูกหวงลูกยิ่งกว่ากูอีก บ.ที่กูรักก็ก้าวหน้า ในเมื่อเวลาเหลือน้อยแถมกูก็ไม่อยากทรมาณหรือคอยให้ใครมาเป็นห่วง แถมตอนนี้ก็ยังแข็งแรงอยู่ลูกกูมันก็เข้มแข็งร้องไห้ทีเดียวแล้วไม่ร้องอีกเลยกูภูมิใจมาก
แต่ทีมปีนเขากูก็ไม่คิดว่าเขาจะยอมให้กูตายหรอก ตอนนี้ได้ทีมไต่เขาละ เพื่อนในบ.กูนั่นแหละ อาจจะมีไกด์ด้วย 2-3 คน ขาไปปีนขึ้น ขากลับขึ้นฮ.ลง แถมมีตรวจสุขภาพอีกก็คงความแตกแน่ๆ แต่ก็จะลองขอดู ถ้าเป็นความต้องการสุดท้ายคงไม่มีใครห้ามมั้ง แต่ถ้าผ่านได้ไป เด่วกูจะมาอัพรูปฝากพวกมึงละกัน มีอะไรเคลียดๆกูก็ได้ระบายกับพวกมึงเนี่ยล่ะ แต่ถ้าไม่ผ่านกูจะไปโดดร่มที่เยอรมันแทน เห็นว่ามีพาราชู้ตที่เมืองอะไรซักอย่าง ก็แกล้งทำเป็นร่มไม่กางไปซะ กูอยากตายแบบยิ่งใหญ่
สุดท้ายที่กูยังเป็นห่วงพันขากูคือ อนิเมะเรื่อง Oregairu ยูกิโนะนางเอกนะสัส กูจะรอดูตอนจบซีนี้ให้ได้ก่อน กับวันพีชกูเดาไว้เลยตอนจบลูฟี่ตายแน่ๆ แล้ว Hajime no Ippo มึงว่ากว่าเรื่องนี้จะจบลูกกูจะแต่งงานยังวะ สุดท้ายคือเกมส์คังโคเระ ฮือ กูขอโทษกูพลาดยูจังจนช่วงสุดท้าย ไม่เป็นไรกูสอนลูกกูเล่นไว้ละ พูดเหมือนจะสั่งเสียแต่กูจะมาอัพรูปให้พวกมึงแน่ๆ ไม่ว่าจะโดดร่มรึเอเวอเรส
กูขอเล่าอีกนิดนึงละกันถ้าคิดว่าที่กูคิดเป็นเรื่องโง่ๆไม่สงสารลูกรึไง กูบอกเลยตรงๆ ว่านี่มันดีที่สุดละ เพราะเดือนหน้าเข้าโรงบาลอาการกูจะเริ่มกำเริบหนัก จะมีถ่ายเป็นเลือด แล้วเหม็นเหมือนกับอะไรเน่าตาย จะปวดท้องโคตรๆ ถ้ากินเนื้อหรือไขมัน แล้วกูมีประสบการณ์มาก่อน
ตอนพ่อกูยังอยู่ แกเป็นอัมพาตเพราะล้มหัวฟาดพื้น แรกๆกูรั้งไว้มาก แต่ผ่านไปสักปีนึง อาการแกหนักสุดๆ ไปไหนไม่ได้ เริ่มหลง ถึงขั้นกินขี้ตัวเอง ก่อนตายได้แต่ร้องโอยๆ ก่อนจะหมดสติแล้วก็ตายไป พูดตรงๆกูคิดเลยว่าไม่น่ารั้งไว้เลย น่าจะตายไปตั้งแต่ตอนรู้ว่าเป็นเพราะ การที่เห็นคนรักทรมาณมากๆเพราะมึงอยากให้เขาอยู่กับมึง แม่งดูเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวสัสๆ เว้นแต่เขาจะอยากอยู่กับมึง แต่ถึงอยากอยู่ถ้าเป็นกูในตอนนี้กูก็ไม่ให้อยู่หรอก ถือว่าเป็นเรื่องพลาดมากที่กูให้เค้าทนทรมาณไปเป็นปีก่อนตายอย่าวอนาจคือผอมเหมือนกระดูกเลยมึง เพราะงั้นแบบนี้ดีละ
ขอพูดอะไรอีกนิดนึง พวกมึงไม่ต้องกลัวความตายกันหรอก ยังไงก็ต้องตายทุกคนเร็วรึช้ามันเหมือนกัน ต่างแค่ทำอะไรได้แค่ไหน เวลาต่อจาก 2-3 เดือนนี้กูอาจจะทำอะไรไม่ได้อีก คงนั่งๆนอนๆอยู่กับบ้าน เป็นภาระให้เมีนให้ลูก เพราะงั้นตอนที่ทำอะไรได้ก็ทำซะให้หมด ตอนทำไม่ได้กูก็ไม่คิดจะสร้างปัญหาให้ใคร ตอนอยู่กับลูกกับเมียขอให้มีความทรงจำดีๆอย่างเดียวก็พอละ ยังไงกูจะมาหาพวกมึงบ่อยๆละกันก่อนเป็น King of dead
>>92-93 อยากฝากลูกสาวกับหนุ่มอนาคตการงานมั่งคงอายุ 24 ไหมครับ ล้อเล่นนะ
แต่อ่านแล้วเรื่องทำไปปีนเขา ผมว่าไม่ต้องไปหรอก อยู่กับครอบครัวจนกว่าจะจากกันอย่างนั้นดีกว่า
ครอบครัวคงไม่ลำบากใจแล้วดูจากที่พิมพ์บรรยายมา แถมน่าจะห่วงกว่าด้วยหากให้ไป ขอให้ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าดั่งปราถนานะครับ
แนะนำให้เขียนไดอารี่เก็บไว้เยอะๆครับ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือความทรงจำ ถ้าเขียนไว้ลูกๆของคุณเปิดอ่านเมื่อก็ได้เจอกับคุณเสมอ
แถมอาจจะมีผลพลอยได้เรื่องลิขสิทธิ์ตีพิมพ์อีก ถ้ามี สนพ สนใจ
>>92-93 โห อ่านจบแล้วไม่สามารถบรรยายความรู้สึกผ่านตัวอักษรได้เลยว่ะ แต่ตอนนี้กูกลับรู้สึกว่ามึงไม่ได้หดหู่หรือสิ้นหวังอะไรขนาดนั้นนะ เหมือนยอมรับในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้แล้วล่ะมั้ง ? ตอนนี้ก็อยู่กับลูกเมีย ทำในสิ่งที่อยากทำซะนะ กูเอาใจช่วย เป็นกำลังใจให้มึงด้วย ส่วนเรื่องการ์ตูนนี่ไม่เชิงว่าเหนือความคาดหมายว่ะ แต่ช่วยไม่ได้จริง ๆ กูล่ะ ชอบพูดเล่นกับตัวเองบ่อย ๆ ว่าระหว่างชีวิตตัวเองกับโคนันอะไรจะจบก่อนกัน แต่พอมาเจอมึงแล้วถึงกับพูดไม่ออกเลย
เช้านี้ตอนตื่นมาก็ไม่มีไรผิดปกติ จนมานั่งกินข้าว แล้วจู่ๆ ก็คิดว่าถ้าพ่อตัวเองตาย ตอนนั้นจะรู้สึกยังไง พอตกเย็นมีคนโทรมาบอกว่าพ่อโดนรถชน อยู่โรงพยาบาล ความคิดแรกคือ เฮ้ย เอาจริงดิ แล้วค่อยโทรหาพ่อ ดีที่แกไม่เป็นอะไรมาก แต่แปลกใจตัวเองที่ไม่ค่อยช็อคเลย
>>102 เป็นเรื่องที่กูคิดทุกวันเลยว่ะ เรื่องคนใกล้ตัวตาย
ไม่รู้ทำไมนะ อย่างกูซื้อหมามาเลี้ยง สิ่งแรกที่กูคิดคือวันที่มันตายจะเอาไปฝังตรงไหนดี บ้ามะ 555 ก็ไม่ได้กะให้มันตายเดี๋ยวนั้นนะ กูคิดว่ากูคงเลี้ยงไปอย่างต่ำๆ 10 ปี+ แต่กูชอบคิดไว้ก่อน เพราะทุกชีวิตเกิดมาก็ต้องตาย กูเลยจะคิดถึงวันตายเอาไว้ก่อนเสมอ เหมือนเวลาซื้อหนังสือกูชอบอ่านหน้าสุดท้ายก่อน เกี่ยวกันป่าววะ
แต่กูไม่ได้คิดแบบเศร้านะ คิดแบบปลงมากกว่า ว่าทุกชีวิตก็ย่อมต้องตาย บางทีก็อย่าไปยึดติดห่าเหวอะไรมากนักเลย มีชีวิตก็ใช้ๆ ไปซะ เดี๋ยวก็ตายแล้ว
กูบังคับให้พ่อโทรหากูทุกวันเลย ก่อนวางสายก็บอกรักพ่อนะ
วันนึงกูกลัวนะ วันที่พ่อไม่โทรหากู กูกลัวไม่ได้บอกความรู้สึก แงแง
โม่งหญิง แต่มีปืนนะเอาก่อนมั้ย
ไปรักใสใสหัวใจสี่ดวงนู้น นี่มู้ป้องกันการฆ่าตัวตาย ผีเสื้อบินว่อนไอสัด
กูก็เคยจะฆ่าตัวตายนะ คือยืนบนขอบดาดฟ้าแล้วอะ แต่ป็อดเลยลงมา
แล้วกูก็เจอลูกหมาคุ้ยขยะแดกอยู่ตอนกำลังกลับบ้าน คิดเหี้ยไรไม่รู้ เก็บแม่งมาเลี้ยง
มันเปลี่ยนโลกกูจริงเว่ย คือถึงกูจะไม่ประสบความสำเร็จในการเรียนการงาน แต่กลับบ้านมาเจอหน้าแม่งก็มีความสุขมากแล้วอะ
มันเป็นความรักที่หาไม่ได้จากในมนุษย์เลยว่ะ ชีวิตกูตอนนี้แบบไม่ต้องมีความฝัน ไม่ต้องมีอะไรใหญ่โต แค่ใช้ชีวิตอยู่กับแม่งก็มีความหมายแล้วสำหรับกู. ลองดูเว่ยเพื่อนโม่ง เปิดใจรับหมามาเลี้ยงซักตัว ถึงแม่งจะสร้างปัญหาสร้างภาระให้มึงมากขึ้นเยอะแต่กูว่าคุ้ม
>>115 เหยย ก่อนหน้านี้เราอ่านแล้วก็ไปตัดสินคนว่า ทำไมคิดสั้นต้องไปฆ่าตัวตาย แต่เราเองไม่ได้คิดเลยว่าเค้าคนนั้นต้องผ่านอะไรมาบ้าง เรื่องสาหัสมากเลย
เรื่องคดีเป็นยังไงบ้าง เรียกค่าเสียหายได้ไหม
เลี้ยงหมาด้วยแขนข้างเดียวโอเคไหมนาย
ยังทำงานเป็นหมอฟันได้อยู่ไหม หรือเปลี่ยนอาชีพแล้ว
แขนข้างเดียวไม่น่าเป็นได้ กูอยากรู้เรื่องคดีมากกว่า เป็นไง คนชนแม่งรับผิดชอบมั้ย
กูแนะนำว่าอย่าไปซักไซร้รายละเอียดของคนเล่าเลยว่ะ ถ้าเป็นเรื่องจริงก็เหมือนไปย้ำแผลในอดีต แถมเหมือนเป็นการพยายามจับผิดด้วย
กูอยากให้วัตถุประสงค์ของมู้นี้คือ ใครที่มีความเครียดก็มาเขียนระบายในมู้ให้คนอื่นได้อ่าน ได้เล่าแล้วระบายความเครียดออกมา
ถ้าอยากได้คำแนะนำเรื่องกฎหมายเจ้าตัวคงถามมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
ไม่เล่าก็ไม่เป็นไร แต่ก็โม่งทั้งนั้นเลยไม่ค่อยจะเกรงใจ กูก็อยากรู้นะ แต่ไม่เล่าก็ไม่เป็นไรนั่นแหละ
เอาใจช่วยมึงอยู่ มีสัตว์เลี้ยงเป็นเพื่อนก็ใช่สภาพจิตใจได้เยอะ
ใจเย็ด ๆ นะ 119 ถ้าโม่งคนนั้นไม่ประสงค์จะเล่าก็ไม่เป็นไร แต่ที่ถามไปก็เพราะเป็นห่วงเพื่อนโม่งด้วยกันนั่นแหละ
ขอบคุณเพื่อนโม่งทุกคน
เรื่องคดีเรียบร้อยดี ทางนั้นเค้าก็เป็นคนดี ช่วยเหลือเต็มที่ มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นน่ะแหละ
ก็ได้สินไหมมาพอประมาณ แล้วกูก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไร
ส่วนเรื่องงานก็หมดอนาคตหมอฟันละ จะให้ไปเอาดีทางงานวิจัยอะไรงี้ก็ไม่ใช่ทางกูจริงๆ คือกูมีดีที่ฝีมือหัตถการน่ะ เฉพาะทางกูก็อาศัยการทำด้วยฝีมือไป 90% เพราะงั้นด้วนแล้วก็จบ ทำไรไม่ได้ละ + หลังจากเหตุการณ์มันเกิดกูก็ประสาทแดกด้วย เลยล่องลอยเป็นนีทไปพักใหญ่ แต่ตอนนี้กูโอเคขึ้นละ กำลังลองหลายๆพอสสิบิลิตี้ ดูว่ากูยังทำไรได้มั่งกับชีวิตที่เหลือ
อยากตายแทนพ่อกูได้จริงๆว่ะ กูเห็นเขาแล้วกูทรมาณแทนมากๆ
กูกำลังเผชิญหน้ากับปัญหา โดนจวกเละอยู่
จิตกูตกไปอยู่ตรงส้นตีน ถ้ามีมีดกูคงหยิบมาปาดคอแล้ว เครียดมาก
กูแม่งมีความสามารถทำให้คนผิดหวังจริงๆว่ะ เศร้า
กูอยากเลิกเป็นคนคิดมากจัง เรื่องเล็กๆน้อยๆกูก็เก็บมาคิด
กลัวคนอื่นเค้าจะมองจะว่าอย่างโง้นอย่างงี้(สรุปคือกูคงแคร์สายตาชาวบ้านมากไป แต่เวลากูจะเริ่มต้นทำอะไรแล้วกูกลัวจริงๆทั้งเรื่องงาน เรื่องบ้าน/ครอบครัว คือกูกลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดน่ะ แต่แม่ง..รู้ตัวแต่มันหยุดไม่ได้ว่ะ บางทีก็คิดมากจนปวดหัว ไม่อยากเล่าให้คนรอบข้างฟังด้วย)
กูไม่รู้จะระบายกับใครเลยมาลงที่โม่งนี่แหละ ขอบคุณสำหรับพื้นที่มากมึง
ดูข่าวกูนึกถึงมู้นี้เลย
ทำไมกูอ่านเรื่องพวกมึงกูยิ่งคิดวางแผนฆ่าตัวตายให้เนียนที่สุดวะ มึงจะป้องกันหรือส่งเสริมการฆ่าตัวตายวะเนี่ย
กูอยากฆ่าตัวตายเป็นคู่จัง แบบแก้ผ้าเย็ดกันแล้วพอโดดไปน้ำแตกกลางอากาศพอตกถึงพื้นก็ตายพอดี
กูมีความคิดที่อยากตายทุกวันทำไงดีวะ เรื่องเครียดก็มีแหละ กูเป็นนักเรียนม.ปลาย พ่อแม่กูก็รักกู น้องกูก็ปรองดองกูดี เพื่อนก็รักกูไม่มีใครเกลียดกู กูมีความสุขในส่วนนี้มาก ที่กูทุกข์คือกูเป็นคนหน้าตาไม่ดี เรียนไม่เก่ง ที่บ้านมีหนี้มีสิน กูอกหักจากคนที่กูรัก(กูก็คิดด้วยว่ากูจะหาคนใหม่ได้ไหมเพราะสมัยนี้คนแม่งดูกันจากหน้าตาก่อนทั้งนั้น)
มันเป็นความคิดที่แบบว่า 'ขี้เกียจใช้ชีวิตแล้ว มนุษย์แม่งยิ่งมีชีวิตยิ่งเจอเรื่องต่างๆมากมาย ถ้าตายไปแล้วเกิดใหม่เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มนุษย์คงจะดีกว่านี้ ไม่อยากเจอเรื่องแย่ๆ ถ้าเจอเรื่องดีๆก็ได้เจอแค่แป๊ปเดียว ตายไปคงง่ายดี'
พอกูมาลองคิดๆดูแล้ว สิ่งที่กูคิดอาจเป็นเพราะว่ากูมีชีวิตที่ดีเกินไปจนเมื่อเจอเรื่องแย่ๆจะไม่ค่อยมีภูมิคุ้มกัน ที่กูกังวลแล้วไม่ยอมฆ่าตัวตายซักทีก็เพราะกูห่วงพ่อแม่ พ่อแม่รักกูกูก็รักท่าน แล้วกูก็เสียดายเงินที่ส่งกูเรียน ส่งกูเที่ยวด้วย
สรุปแล้วก็แค่ขี้เกียจใช้ชีวิตแหละ กูรู้ว่าเป็นเหตุผลที่เหี้ยมาก
ขอบคุณในพื้นที่ระบายเพื่อนโม่ง
กูโดนอิทธิพลของโรคซึมเศร้าที่เคยเป็นมาก่อน
ตอนนั้นกูคิดว่า ถึงตายไป ถ้ากูตกนรก กูคงเจ็บทางกายมากชิบหายเลยว่ะ แต่ก็ยังดีกว่าเจ็บทางจิตแบบนี้
คือคิดแต่ว่ากูอยากตายอยู่ทุกวัน ดีนะที่กูไปพบแพทย์ เยียวยาจนมีชีวิตถึงตอนนี้
แต่กูก็ยังอยากตายอยู่ดีว่ะ เพราะอะไรวะ กูยังหายไม่ขาดงั้นเหรอ
ถามในนี้คงได้มั้ง
สมมติว่ากูยุยงหรือข่มขู่เพื่อนกู แล้วมันฆ่าตัวตาย กฏหมายเอาผิดกูได้มั้ย
หรือว่าขึ้นอยู่กับหลักฐาน ถ้าไม่มีอะไรชี้ถึงกูได้นี่กูรอดใช่มั้ย
แล้วปกติตำรวจจะตรวจโทรศัพท์คนที่ฆ่าตัวตาย หาแรงจูงใจว่าทำไมถึงฆ่าตัวตาย อะไรแบบนี้รึป่าว
>>156 กูรู้สึกว่ากูใช้ชีวิตจนเบื่อแล้ว เหมือนไม่มีอะไรแล้ว ทั้งๆที่บางครั้งกูก็คิดว่า เออกูอยากลองเที่ยวรอบโลก กูอยากลองทำนั่นนี่
แต่ในใจหลักๆเลยคือ กูเบื่อๆ กูขี้เกียจใช้ชีวิตมาเจอเรื่องอะไรแย่ๆทุกวัน สู้ๆตายไปเลยดีกว่า หลับไปตลอด ไม่ต้องมาเจออะไรอีก
ความสุขความเศร้าเหี้ยอะไรก็ช่างหัวแม่ง อยู่เฉยๆไม่รู้สึกอะไรกูว่ายังดีกว่า
เอาสรุปคือกูก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ทำสิ่งที่อยากทำไปเรื่อยๆ แต่ถึงตายกูก็ไม่เสียใจนะ อีกอย่างกำลังรอวันตายอยู่ด้วยซ้ำ
>>157 อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้มันธรรมชาติว่ะ เคยผ่านมาเช่นกัน
แม้แต่ตอนนี้ความรู้สึกแบบนี้มันก็วนมาบ้างเหมือนกัน แต่คนรอบข้างกูดีเกินกว่าจะทำให้พวกเค้าเสียใจเพราะการฆ่าตัวตายว่ะ
พอรู้สึกแบบนี้ก็ค่อยๆใช้ชีวิตละเมียดมากขึ้น ข้าวแต่ละคำแดกเอาแบบเจาะลึกเรื่องรสชาติเลยว่าอร่อยมั้ย อร่อยเพราะอะไร เพลงเพราะมั้ย ชอบท่อนไหน เชื่อมั้ย พอเริ่มจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น เรื่องจิตตกอะไรนี่มันหายไปเอง ไม่ได้หายสนิทนะมันมีววนกลับมามั่ง แต่รอบการวนกลับมามันนานขึ้นไง
ลองทำอาหารกินเองก็ได้ เผื่อจะตลกตัวเองว่าฝีมือหมาไม่แดกได้ขนาดไหน แล้วเอาไอ้ความรู้สึกนั้นน่ะมาลองตั้งเป็นเป้าหมายสั้นๆดู ว่ากูจะทำอาหารให้ตัวเองกินแบบหมาไม่แดกให้ได้ อย่างน้อยผ่านไปหลายเดือนถ้ามึงไม่หายจิตตกก็ทำอาหารเก่งขึ้นล่ะวะ
ไม่รู้ว่าใครเหมือนกูรึเปล่านะ เเต่ความรู้สึกปัจจุบันเหมือนอยู่ไปวันๆนึง ไม่ได้ดีเเล้วก็ไม่ได้เเย่ อยากตายอยากหายไปเเต่ก็ไม่ได้อยากที่จะฆ่าตัวตายไม่ได้อยากที่จะเจ็บอะไรเเบบนั้น
จะเเบบจู่ๆก็หายไปเลยจากโลกก็ได้ไม่มีอะไรจะเสีย เเต่จะอยู่ก็ได้เเค่ไม่มีจุดมุ่งหมาย
ทุกๆวันดูน่าเบื่อที่จะต้องทำอะไรเดิมๆ
ไม่มีอะไรตื่นเต้นน่าสนใจเข้ามาในชีวิต
อยากให้มีอะไรที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นน่าสนใจ
โลกเเตก
ซอมบี้บุก
อะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่วันธรรมดาน่าเบื่อ
อยู่เหมือนผักไปเรื่อยๆ
ขอบคุณที่ให้กูระบาย
>>159 กูเหมือนมึงตรงที่อยากให้โลกมันมีอะไรน่าตื่นเต้นอ่ะ แต่เอาจริงๆชีวิตมันก็น่าตื่นเต้นอยู่แล้วนะเพียงแต่เราไม่ได้อยู่ในจุดเหตุการณ์เราเลยไม่รู้สึกอะไร
อย่างพวกก่อการร้ายงี้ พวกทหารงี้ ชีวิตมันมีอะไรน่าใจหายเยอะ เราเป็นคนธรรมดาไม่ได้มีส่วนเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรพวกนี้ไงเลยรู้สึกว่าชีวิตวันๆมันธรรมดา
ก็เหมือนตอนสึนามิแหละ ถ้าเป็นคนในพื้นที่นี่ก็ตื่นตัวสัสๆแต่คนนอกพื้นที่ก็จะรับรู้แค่ว่า เออ มีสึนามินะ เอาใจช่วยนะแต่ไม่ได้อยู่ในจุดเกิดเหตุเราก็จะยังรู้สึกชีวิตตัวเองมันสงบสุขเกินไป
ถ้าไม่อย่างนั้นมึงลองไปเป็นอาสาสมัครอะไรดูสิ น่าจะเพิ่มรสชาติชีวิตให้ได้บ้าง
คือเครียดแทบทุกวันเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายมีเงินเดือนนะแต่ไม่ได้ใช้ให้แม่พยายามอยากให้หนี้สินมันหมดไวๆพ่อนี้ไม่ไหวเลยวะติดการพนันจัดเมื่อก่อนหน้านี้คุยรู้เรื่องนะไม่ได้ติดไรอย่างงี้หลังๆนี้ไม่ไหวเลยแล้วว่างงานด้วยหลังๆนี้ชอบหาเรื่องต่อยตีกูก็คิดหนักเลยปกติเป็นคนขี้กังวลอยู่แล้วตอนนี้กำลังเรียนอยู่ด้วยคิดว่าปัญหาใหญ่เลยทีเดียวหนักใจไม่รู้จะทำยังไงหลายๆครั้งก็คิดว่าอะไรมันจะอย่างงี้วะฮึดสู้บ้างหดบ้างเพียงแค่คิดว่าอีกไม่นานก็จะหมดหนี้อะไรประมาณนี้ บอกตรงๆงานอดิเรกที่คิดจะทำคือล้มเลิกหมดเลยโฟกัสให้หนี้หายไวๆแต่อะไรมันก็ไม่ชัวร์ เคยคิดว่าตายๆไปซะหลับไปไม่มีอะไรคงจะดีกว่ามั้งแต่ก็อย่างว่าคนที่แย่กว่าเราก็คงจะมีอีกเยอะ ขอระบายนะไม่ไหวจริงๆไม่ค่อยชอบเอาเรื่องส่วนตัวมาลงในเฟสกับทวิตเตอร์ด้วย
คือเคยอยู่อย่างสบายอยู่ดีๆโลกมันพลิกความคิดและอะไรหลายๆอย่างมันกลับด้านหมดเลยจากที่กูคิดสนุกนั้นนู้นนี้มันทำให้กูซีเรียสสิ่งที่กูอยากได้อย่างเดียวคือแค่ต้องการเรียนกับทำฝันสิ่งที่กูตั้งใจไว้ให้สำเร็จแบบไม่มีเรื่องอะไรมาขวางพอคิดมากแล้วบางทีมันไม่เป็นอันทำอะไรนะและหลังๆหนักสุดคืออยู่ดีๆกลายเป็นคนขี้กลัวเฉยเลยวะกลัวว่าสิ่งที่กำลังทำๆอยู่จะล่มซะอย่างงั้น แค่นี้แหละต่อจากด้านบน
กูมีอาการเครียดแต่กูไม่รู้เครียดเรื่องเหี้ยอะไรว่ะ
ปัญหาที่กูมีมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรที่ขนาดจะทำให้กูเครียดมากได้
คือกูเริ่มเครียดขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จนคนรอบข้างบางคนเริ่มดูออกแล้วว่ากูไม่ปกติ
ตอนนี้กูเลยเครียดเรื่องที่กูเครียดไรไม่รู้ด้วยเลย
ใครเคยเป็นมั่งวะ
อ่านมู้นี้เท่าที่สังเกตดู หลายๆคำแนะนำจบลงที่ให้ไปหาจิตแพทย์ว่ะ ซึ่งมันก็จริง คนที่มีปัญหาเรื่องสภาพจิตใจจริงๆ ควรไปพบจิตแพทย์
การหาคนคุยด้วยในเน็ตมันช่วยระบายความเครียดได้แค่ชั่วคราว อาจจะรับฟังปัญหาของเราได้บ้าง
แต่อยากรักษาจริงจังไปหามืออาชีพที่โรงพยาบาลนั้นแหละ
>>>/lifestyle/1529/539-547
กูอ่านเม้นพวกนี้แล้วคิดว่าสายด่วนสุขภาพจิตยังมีข้อบกพร่องเยอะ กูเลยเกิดความคิดว่าจะเอาวัตถุประสงค์ของกระทู้นี้มาขยายให้ใหญ่ขึ้น
ที่คิดไว้ตอนนี้คือ เว็บบอร์ดมันมีข้อจำกัดเรื่องการตอบทันทีในเวลาที่เกิดปัญหาไม่ได้ และบางคนอยากมีคนคุยแบบส่วนตัว
ประกอบกับตอนนี้อินเตอร์เน็ตและแอพมือถือสามารถเข้าถึงได้ง่ายมาก
สรุปคือ กูอยากสร้างกลุ่มแชทขึ้นมา ชื่อห้องชมรมป้องกันการฆ่าตัวตาย
เอาเป็นแอพแชทที่คนไทยไม่ค่อยนิยม(จะได้ตัดปัญหาเรื่องการเปิดเผยตัวตนไปด้วย)
ที่คิดไว้ตอนนี้ก็มีพวก Telegram แอพนี้สะดวกที่สุด ลงทะเบียนง่ายมากแค่ใช้เบอร์มือถือรับ SMS ลงทะเบียน
รองรับหลายแพลตฟอร์ม ทั้งบน PC บนWEB และบนมือถือ อีกตัวก็ Wechat กับ WhatsApp
มีใครสนใจมั้ยวะ
ลุยครับ จริงๆในพันทิพก็เคยเห็นแว้บๆนะ กลุ่มป้องกันฆ่าตัวตายไรงี้ แต่บางอันก็ดูหลอนๆเหมือนลัทธิอะไรบางอย่างกูเลยขอบาย
อยากให้เป็นกรุ๊ปแชร์คุยกันอะไรงี้น่าจะดีกว่า หัวหน้าก็แค่เหมือนแอดมินไป พอมีคนนำมากๆแม่งน่ากลัวชิบ
>>167 น่าสนใจนะ ถ้าตั้งจริงกูจะไปลบแอพเกมแล้วโหลดแอพพวกนั้นมา (โทรศัพท์ความจำเต็ม) แต่ว่าก็ลองถามๆ ก่อนละกัน ว่ามีใครสะดวกแอพไหนอีกบ้างไหม คือการที่ทำอย่างนี้มันก็ส่งผลทั้งดีและไม่ดี เผลอๆ การพิมพ์อะไรแบบไม่คิด ในรูปแบบของแชทมันก็อาจจะส่งผลกระทบกระเทือนกับคนอ่านโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจก็ได้ แต่ถ้ามาพิมพ์เป็นกระทู้แบบนี้ มันยังมีเวลาคิดคำตอบ อ่านซ้ำ ละพิมพ์ แต่ก็นั่นแหละ ข้อเสียคือแม่งช้า
กูไม่คิดอยากฆ่าตัวตาย แต่กูอยากโดนรถชน โดนยิง โดนเหี้ยอะไรก็ได้เอาแบบที่กูไม่รู้ตัวว่ากูกำลังจะตาย ให้มันวูบไปเลยอะ
กูอยากเริ่มต้นใหม่ ไม่อยากเป็นตัวกูปัจจุบัน มีแต่เรื่องเหี้ยๆ แต่กูก็คิดว่าฆ่าตัวตายแม่งเป็นทางออกที่ไม่ดี กูเลยอยากโดนอุบัติเหตุตายแทน
ไอ้แบบนี้เข้าข่ายป่าววะ คือถ้าตอนนี้กูพิมพ์ๆโพสอยู่แล้วมีใครไม่รู้มาซุ่มยิงกบาลกูจะดีใจมากเลย
>>170 มึงไม่มีเป้าหมายในการใช้ชีวิตเลยมองว่าชีวิตตัวเองไม่มีค่า แต่มึงก็ไม่ต้องการลงมือเองอาจจะเพราะกลัวคนอื่นเสียใจหรือตัวเองไม่มีความกล้าพอ แต่ประเด็นอยู่ที่มึงไม่มองว่าชีวิตตัวเองมีค่าไง
อยากใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆมั้ย ถ้าไม่คงต้องหาเป้าหมายในชีวิต ซึ่งหายากสัสสำหรับบางคน บางคนจนวัยทำงานมาเป็นห้าปีสิบปียังหาไม่ได้เลย
ตอนนี้มีอะไรที่ทำแล้วชอบมั้ย มีอะไรที่ไม่เคยทำแล้วอยากทำมั้ย มีอะไรที่เคยชอบแต่ไม่ได้แตะมันมานานแล้วมั้ย(ไม่ใช่เหล้ารึยานะเฟ้ย) ทำในสิ่งที่ชอบบางทีมันได้เป้าหมายในชีวิตมาเองแหละ จะระยะสั้นหรือยาวก็พอได้ ถ้ารู้สึกว่าชีวิตมีความสุขแล้วมึงจะไม่อยากตาย เชื่อกู
>>175 กูลองทุกทางแล้ว กูไม่เคยมีความสุขกับชีวิตขึ้นเลย
ตัวกูเองมันก็ไม่มีอะไรดีซักอย่าง คนรอบๆกูด้วย
เคยอยากลองหาแฟนดู เผื่อจะช่วยกูได้บ้าง แต่กูกลัวไปถ่วงเค้าเปล่าๆ กลายเป็นกูลากมาอีก แต่ยังไงชีวิตเหี้ยๆอย่างกูก็คงหาแฟนไม่ได้อยู่ดีล่ะวะ
กูตายไปตอนนี้จะมีคนมาร้องไห้เสียใจมั้ยกูยังไม่แน่ใจเลย
กูสร้างห้องแล้วนะ เป็นGroup chat ในแอพ Telegram
ใครสนใจจะเข้าก็แอดIDนี้ @bornfromwater ชื่อ ID prevent suicide ชื่อห้องPrevent_SuicideTH
หลักการใช้งานคือเน้นปกปิดข้อมูลของสมาชิก รับฟังปัญหาและให้กำลังใจ สมาชิกสามารถขอใช้ secret chat กับสมาชิกคนอื่นได้(ข้อความจะถูกลบเมื่อเวลาผ่านไป)
เอ้ยๆผิดๆกูหมายถึง 178
กูก็เป็นซึมเศร้านะ แต่กูอายุไม่ถึง 20 หมอยังจ่ายยาให้ไม่ได้ถ้าไม่มีคำยินยอมของผู้ปกครอง ภายนอกกูดูปกติมาก ๆ เลยมึง กูเคยบอกเพื่อนสนิทว่ากูเป็น เออแม่งก็ไม่เชื่อกูหรอก บางทีกูก็โดนยอกย้อนนะว่าอย่างมึงเนี่ยนะ จะเป็นซึมเศร้า ชีวิตดีจะตายห่า บางทีกูก็รู้สึกนะการที่ไม่โพสท์อะไรลง social network เลยก็เหมือนมึงเป็นคนที่ไม่มีปัญหา มีความสุข อันที่จริงคือไม่ใช่ไง มึงแค่ไม่ได้โพสท์ไม่ได้บอกใคร กูรู้สึกว่าชีวิตกูดีแล้วนะมึง พ่อแม่กูหย่ากันแต่ก็ยังอยู่ด้วยกันว่ะ เงินทองกูก็ไม่เดือนร้อน กูก็ได้เรียนในมหาลัยที่มีชื่อเสียง เรียนต่างประเทศก็ได้ไป กูก็สงสัยนะว่าทำไมกูเป็นซึมเศร้าวะ คนที่รู้ว่ากูเป็นก็ไม่มีใครเชื่อกูเลย
>>183 คือปีก่อน แม่กูเคยพากูไปหาหมอมาแล้วรอบนึง แต่ประเด็นคือแม่กูไม่อยากยอมรับว่ากูเป็นแล้วก็ไม่อยากให้กูไปหาอีก ซึ่งตอนแรก ๆ ที่กูกินยามันก็ดีขึ้นแหละ ยามันต้องกินต่อเนื่องแต่กูไม่ได้ไปตามหมอนัดอีกรอบแล้วก็ปล่อยเลยตามเลยจนผ่านมาอีก 1 ปี แล้วกูต้องไปเรียนต่างประเทศต่อในเร็ว ๆ นี้กูเลยไปหาหมออีกรอบ หมอเค้าก็บอกกูว่าถ้าหมอจะจ่ายยาให้ต้องมีผู้ปกครองมาด้วยนะ ไม่งั้นอีกทางนึงคือให้กูไปคุยกับอ.ที่ปรึกษาแล้วเค้าจะส่งเราไปหานักจิตแพทย์ในมหาลัยเอง ซึ่งอันนี้เค้าจ่ายยาให้เราได้เลย แต่คือกูก็กลัวไงมึง กูกลัวคนรู้ ในมหาลัยอะ กูรู้สึกว่าชีวิตกูมีภาพลักษณ์ให้รักษา
กูรู้สึกเหมือนตัวเองซึมเศร้าว่ะ ช่วงนี้คิดเรื่องเพื่อนตลอดเลย คือกูเพิ่งเข้ามหาลัย รู้สึกไม่มีเพื่อนเลยว่ะ เเล้วกูก็จะชอบจินตนาการต่อไปว่าอนาคตจะเป็นงี้ๆ เครียดเเดก อีกอย่างนึงบางทีกูก็พยายามคุยๆทำตัวสนิทเเล้วนะ เเต่พวกเเม่งก็ดูใส่ใจบ้าง ไม่ใส่ใจบ้าง บางทีอยากบ่นอยากระบายเรื่องนี้ไป พอจะเล่ากูก็รู้สึกเพลีย เซ็ง ไม่อยากเล่าอ่ะมึง กูคิดมากจะตายห่าอยู่ละ
ใครมีความคิดจะฆ่าตัวตาย อย่างแรกกูแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์ก่อนนะว่ามึงเป็นอะไร บางทีมึงอาจจะเป็นโรคเครียดโรคซึมเศร้าสารพัดอย่าง ซึ่งหลายๆอย่างมันเกี่ยวกับร่างกาย/การใช้ชีวิตของพวกมึงด้วย มึงไม่ต้องไปกลัวว่าไปหาจิตแพทย์คนจะมองมึงว่าเป็นคนบ้า ถ้ามึงมีปัญหามึงก็ต้องไปคุย ต่างประเทศเขาก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เป็นปกติ
แต่ถ้าใครไม่ไหวแล้วจริงๆอยากฆ่าตัวตายละกลัวเจ็บด้วย กูแนะนำให้ทำ exit bag เป็นการอัดถุงหรืออะไรก็ได้ที่ครอบหัวได้ด้วย helium/nitrogen พวกนี้แล้วครอบหัวมึง
มึงจะสลบภายใน 2-3 นาทีโดยที่ไม่รู้สึกเจ็บหรือรู้สึกตัวอะไรละก็ค่อยตายทีหลัง ใครอยากหาข้อมูลเพิ่มเติมก็เซิซ exit bag ดู
มีวิธีทำให้สงบลงมั่งมั้ยวะ
ตอนนี้กูเครียดมากจนทนไม่ไหวแล้ว ไอ้พวกยาอะไรนี่มันมีที่มันช่วยปะ กูไม่อยากฆ่าตัวตายหรอก แต่กูก็ทำอะไรกับชีวิตตอนนี้กูไม่ได้
>>193 ทำอะไรไม่ได้จะกังวลทำไมล่ะ พลังชีวิตมีจำกัด ทุ่มให้กับเรื่องที่ตัวเองทำได้ก็พอ
จะเรื่องครอบครัว ธุรกิจ เรื่องเงิน เรื่องงาน บางอย่างเราทำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่ไม่ได้แปลว่าทำอะไรไม่ได้ซักอย่างนะ บ้านมีปัญหา ที่ทำได้ก็ไม่เพิ่มปัญหาให้ที่บ้าน งานมีปัญหาบริษัทดูแย่ๆก็มองหางานใหม่รองรับไว้ แตถ้าพูดว่าเราทำอะไรไม่ได้เลย นั่นมันทำให้มึงยิ่งจมกับปัญหามองไม่เห็นทางออกนะเฮ้ย
>>197 มีชีวิตเพื่อตัวเอง รักตัวเองก่อน อยากให้ตัวเองดีก่อน
เราเคยเจอคนนึงหน้าพี่เค้าหยั่งกะเอกราชเก่งทุกทาง ห่วยกว่าด้วย แต่โคตรเท่บุคลิกภาพดี มันออกมาจากใจที่เชื่อมั่นไง
เอกราชก็เหมือนกัน หน้าเหี้ยแต่สาวๆกรี๊ดแกทั้งนั้น มันอยู่ที่ข้างในมันอยู่ที่มุมมองชีวิต มันถ่ายทอดออกมาผ่านบุคลิกภาพ
เคยรู้สึกไหมว่าคนบางคนน่าเข้าใกล้ คนบางคนหน้าตาดีแต่ไม่น่าเข้าใกล้ก็มี อินเนอร์มาจากใจ
สู้ให้ตัวเอง เหมือนในหลวงเล่าเรื่องพระมหาชนก ไม่เห็นฝั่งก็ยังต้องว่าย ว่ายไป ว่ายไม่ให้ตาย
ว่ายให้สมกับที่ได้เกิดมาชาตินี้
>>199 ถ้างั้นก็คิดสิ ว่าได้ตายไปแล้ว
ออกไปจากชีวิตตรงนี้เลยดิ ไปเลย
เอาชีวิตที่ทิ้งไปแล้ว ไปทิ้งให้คนอื่นดิ
ไปสมัครเป็นทหาร ไปสมัครเป็นอาสากู้ภัย ไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า บ้านคนชรา บ้านพักหมาจร ไปเลี้ยงเค้าดิ
ไปนอนวัด เป็นลูกศิษย์วัดกวาดวัด ไปวัดพระบาทเลี้ยงคนเป็นเอดส์ดิ
นี่พูดจริงๆนะ เมื่อมันไม่มีค่าสำหรับเธอ เธอยกให้คนอื่นดิ
แต่กูเห็นด้วยกะ >>200 นะ ไปเป็นครูภาคใต้ก็ดี ถ้าไม่อยากอยู่แล้วก็เอาชีวิตไปช่วยคนอื่นซะจะได้มีคุณค่า มึงเกิดมากว่าจะโตป่านนี้แย่งทรัพยากรธรรมชาติไปเท่าไหร่อย่าคิดตายง่ายๆแบบไม่เกิดประโยชน์ ถ้าจะตายจริงเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อคนอื่นดีกว่าให้คนอื่นเค้าอยู่ต่อได้จากสิ่งที่มึงเสียสละไป
กูเกลียดมากเลยพวกฆ่าตัวตายง่ายๆแบบไม่เกิดประโยชน์แถมยังทิ้งภาระให้คนอื่นอีก อย่างอีพวกโดตึกตาย กินยาตาย ผูกคอตายในคอนโด อีเหี้ย อวัยวะภายในก็เอาไปใช้ไม่ได้แถมยังเป็นภาระกู้ภัย ไหนจะผลกระทบต่อคนที่อยู่แถวนั้นอีก ถ้าเป็นห้องเช่านี่ขายไม่ออกเลย คนที่กลัวผีก็พาลจะย้ายหนี ตายทีคนที่อยู่เดือดร้อนต่อเป็นไหนๆ เงินประกันก็ไม่ได้ด้วยมั้งแต่พ่อแม่ต้องมาเสียค่าทำศพให้ อีดอก จะตายทั้งทีช่วยคิดตายอย่างมีคุณค่ากันด้วย ไปลงชื่อบริจากอวัยวะกะสเต็มเซลล์ด้วยแล้วก็ไปเป็นอาสาสมัครรอคนที่มีเซลล์เข้ากันได้กะมึงแล้วก็ไปบริจากให้เค้าก่อนค่อยตายก็ยังดี บางทีในขณะที่มึงเป็นอาสาสมัครก็อาจจะคิดอยากมีชีวิตอยู่ก็ก็ได้
กูมาระบาย กูอยู่โรงเรียนมัธยมปลายที่นึงนี่เเหละ ตั้งแต่ย้ายโรงเรียน แรกๆก็มีเพื่อนดีๆอยู่หรอก แต่พอแฟนของเพื่อนในกลุ่มคนนึงมายุ่มย่ามกับกู กูก็โดนแบนออกจากกลุ่ม เรื่องมันเริ่มมาประมาณนั้น จนกูไม่มีเพื่อนคคบ เริ่มหนักขึ้นๆทุกวัน ตอนนี้กูเหมือนถังขยะของห้อง ทุกคนอารมณ์ไม่ดีเหี้ยไรก็ต้องมาใส่กับกู กูโดนทั้งตัดผม โดนเอาไฟลนลิ้น โดนแกล้งเผาขนตา โดนเตะต่อย โดนจับขังในห้องเก็บของ เพื่อนที่กูคิดว่าดีๆ มันก็ไม่คิดจะช่วยกูสักคน ผู้ชายบางคนก็ลวนลามกู บางคนข่มขืน ถ้ากูไม่ยอมมันก็ต่อยกูจนกูยอม จนตอนนี้กูท้องแล้ว กูทนไม่ได้แล้วว่ะ กูตั้งใจจะฆ่าตัวตาย แต่กูมาคิดได้ว่าก่อนตายกูอยากแก้แค้นว่ะ แก้แค้นทั้งโรงเรียน แก้แค้นครูที่มันเมินกู แก้แค้นเพื่อนในห้องที่ไม่ยอมช่วยกู แก้แค้นพวกที่มันทำเหี้ยๆใส่กู กูว่าจะเผาโรงเรียนแล้วเผาตัวตายตามไป แต่ก็คิดว่าอยากจะระเบิดโรงเรียนมากกว่า ถ้ากูจะตาย อย่างน้อยกูอยากให้ใครสักคนเจ็บปวดบ้าง หรือกูจะตายเงียบๆไปดีวะ..
ติดต่อมูลนิธิปวีณา แจ้งความ หาทนาย ให้ทนายเจรจารายตัวไป ฟ้องโรงเรียนด้วย ฟ้องเพื่อนร่วมห้องด้วย ฟ้องทุกคนที่มึงนึกออก
เรียกเงินไปรายละหกหลัก ได้เงินจากทุกคนรวมโรงเรียนน่าจะเจ็ดหลักก่อนแล้วหลังจากนั้นจะว่าไงค่อยว่าตามกัน
โพสต์ลงพันทิพก็ได้ ได้ติดกระทู้แนะนำด้วยถ้ามีหลักฐานยืนยันได้ว่าจริงซักชิ้นน่ะ โดยเฉพาะใบผลตรวจร่างกายกับใบแจ้งความ ถ้ามีสองอย่างนี้มึงได้แก้แค้นพวกนี้สาแก่ใจแน่นอน พวกนั้นจะมีชีวิตอยู่แบบลำบากโคตรๆเลย อนาคตก็จะตีบตันด้วย แถมบ้านมันต้องเดือดร้อนเรื่องเงินอีกนะโดยเฉพาะพวกบ้านฐานะธรรมดา
ข้างต้นให้ถือเป็นไกด์ไลน์ละกัน จะฆ่าตัวตายเพราะโดนรังแกงั้นรึ? ฟ้องแม่งให้ชีวิตมันล่มจมไปแทนสิ คู่กรณีมีอิทธิพลงั้นรึ? ถ้าลงโซเชียลมีเดียไปแล้วอิทธิพลถ้าไม่ใหญ่คับฟ้าก็ใช้ไม่ได้แล้ว
ไม่ได้ปักใจเชื่อนะว่า >>206 เป็นเรื่องจริงร้อยเปอเซ็นต์ แต่ก็ตามนั้นแหละ ถ้าโดนรังแกจริงจงแก้แค้นอย่างโหดเหี้ยมด้วยการไม่ใช้ความรุนแรง ทำให้มันติดประวัติอาชญากรรมไปซะ ทำให้บ้านมันมีปัญหาเรื่องเงินทองไปซะ ทำลายอนาคตมันตามเท่าที่กฎหมายกำหนดให้ซะ ให้มันทรมานกับอนาคตทั้งชีวิตที่พังทลายของมันดีกว่าทำให้มันเจ็บแค่แป๊ปเดียวเยอะ แถมถ้าลงมือทำเองคงไม่มีปัญญาตามเช็คบิลคู่กรณีทั้งหมดได้อยู่แล้วด้วยแหละนะ
>>209 ความรู้สึกกูนะ เรื่องพวกนี้ใช้กฏหมายลงโทษยังไง บางคนมันก็มีโอกาสรอด หรือโทษน้อยกว่าที่ควรเยอะ มันไม่พังทั้งชีวิตหรอก มึงดูเคสที่ผ่านๆมาสิ คนโดนมันไม่มีวันพอใจเหี้ยอะไรหรอก มันแก้ไขไม่ได้แล้วไง ชีวิตมันโดนพังไปจริงๆแล้ว
นี่กูอ่านด้วยความคิดที่เชื่อเรื่องของมัน 100% นะ ไม่รู้จริงๆมันเป็นยังไงก็เถอะ
ถ้ามึงจะเอาตามที่มึงพิมพ์มาเผามันมีโอกาสรอดสูงไป แถมคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องก็มาโดนด้วยอีก หาวิธีที่แม่งแน่นอนกว่านี้หน่อย เลือกวิธีที่ทำให้มันกลัว สำนึก เยี่ยวแตก ให้มันรู้ตัวว่าไม่มีทางรอดแน่ๆจนต้องร้องขอชีวิต ใช้ความรุนแรงดีหรือไม่กู no comment พอดีอ่านแล้วแม่งขึ้น
>>210 จะรอดได้มึงต้องมีอิทธิพลมากๆ เคยรู้รึเปล่าว่าคนทั่วไปไม่ได้เกเรอะไรยังมีโดนเด็กหลอก ซั่มกันแล้วมารีดเงินเลย เรื่องพวกนี้ได้ทีเป็นแสน ไม่งั้นก็เข้าคุกทีหลายปี ออกมาชีวิตพังหมด ถ้าเคสนี้มันเรื่องจริงจะยิ่งง่ายเลย
ไม่พังทั้งชีวิตอาจจะจริงถ้าทำธุรกิจส่วนตัว แต่ถ้าไม่ ยืนยันว่าชีวิตพังว่ะ
กูเริ่มรู้สึกควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก่อนหน้านี่กูเครียด นั่งร้องไห้บ่อยๆ ช่วงนี้กูเริ่มทำร้ายตัวเองแล้ว ไม่งั้นกูสงบสติตัวเองไม่ได้
กูรู้สึกรำคาญชีวิตตัวเองมากจนอยากใช้กำลัง อยากระบาย กูไม่รู้จะทำยังไงดีจริงๆจนเริ่มไปลงที่กำแพง พอกูเจ็บมากๆกูถึงสงบตัวเองได้
วันก่อนนี่กูต่อยกำแพงจนกูแทบใช้มือไม่ได้ไปซักพักเลย มันเริ่มส่งผลกับชีวิตกูมาขึ้นเรื่อยๆแล้ว ตอนที่กุพิมพ์อยู่นี่มือกูช้ำไปหมด เผลอไปต่อยตู้เกือบพัง
กูกลัวตัวเองชิบหายเลย กลัวกูเผลอไปใช้กำลังกับคนรอบข้าง กูกลัวคุมตัวเองไม่อยู่ ทำไงดีวะ
เดี๋ยวนี้เป็นเหี้ยไรกันชอบเซล์ฟไดแอกว่าตัวเองผิดปกติ ตัวเองเป็นดีเพรสชั่น ไบโพล่า ไปปรึกษาจิตแพทย์ก่อนไป คือบางคนไม่ได้เป็นอะไรเลยแค่ดักดานไม่รู้จักคิดด้วยตัวเอง กูรู้ว่าของจริงกับพวกเบียวอยากมีปมมันต่างกันยังไง กูเรียนมา แสด
ปรึกษาทีครับพ่อแม่หลายคนพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งเพราะลูกเป็นขยะฟุ จะทำยังไงดีครับ
วันนี้มันวันป้องกันการฆ่าตัวตายโลกว่ะ พี่ไทยเกี่ยวไหมวะ
http://tkocomics.co.th/list-book/โลกแสนวิเศษ/
http://www.toonzonecomic.com/cartoon_product_detail.asp?category_id=1&productset_id=7071
แนะนำการ์ตูนแนวอบอุ่นหัวใจ เติมกำลังใจให้ชีวิต จริงๆมีของรักพิมพ์อีกเรื่องหนึ่งแต่กูอ่านนานแล้ว จำชื่อเรื่องไม่ได้ เป็นการ์ตูนสั้นจบในตอนของรักพิมพ์ ตอนสุดท้ายที่การแปลงกายของยามาดะ เป็นเรื่องของยามาดะที่กลายเป็นผีเสื้อ
อ่านแล้วก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจดี เหมาะกับการอ่านเพื่อหากำลังใจ
มึง ขอกูระบายหน่อยนะ กูเหนื่อยกับการมีชีวิตว่ะ กูไม่รู้จะอยู่ไปทำไม อยู่ไปสุดท้ายก็ตาย จะทำดีทำชื่อเสียงแค่ไหนมึงก็ตาย เหลือความดีเหลือชื่อเสียงไว้แล้วเอาไปทำเหี้ยไรได้มั้ย? ก็ไม่ กูฆ่าตัวตายไป 3 ครั้ง เสือกไม่ตายซักครั้ง ที่บ้านพึ่งมารู้ตอนครั้งที่ 3 เพราะกูบอก พอต่อหน้าแพทย์ก็คุยดีแหละ ว่าแบบ จะปรับความเข้าใจ สุดท้ายเป็นไง ก็ทำร้ายกูเหมือนเดิม กูก็ต้องทนเหมือนเดิม เค้าจะทำเหี้ยไรกับกูก็ได้ แต่กูห้ามโกรธห้ามไม่พอใจ? เป็นพ่อแม่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรอวะ คนรอบข้างกูที่รู้เรื่องแทบทุกคนบอกว่ากูอกตัญญู พ่อแม่อุตส่าห์เลี้ยงดู กูถามหน่อยนะ กูอยากเกิดมามั้ย? แล้วไอ้การเลี้ยงดูเนี่ย มันเป็นหน้าที่ของพ่อแม่อยู่แล้วมั้ย? คนรอบข้างแม่งก็ทำมาพูดดี ไม่ได้อยู่ในสถานะเดียวกับกู ไม่ได้มีความรู้สึกนึกคิดเดียวกับกูจะรู้อะไรวะ?
ตอนนี้กูก็กินยาซึมเศร้าอยู่ตามปกตินะ แต่หลังๆมาสุดท้ายถ้าต้นเหตุมันไม่ถูกแก้ แดกยาเข้าไปเท่าไรแม่งก็ไม่ช่วยว่ะ อย่างมากก็แค่คุมอารมณ์ได้มากขึ้น ไม่ได้หมายความว่ากูจะไม่เจ็บนี่วะ ตัวกูเองที่ไม่มีเรื่องที่บ้านกูก็เครียดกับชีวิตกูพอแล้ว กูเคยมีฝันอยากทำอาชีพอะไร ร่างกายกูก็พิการ/บกพร่องส่วนใดส่วนนึงที่ขัดกับเป้าหมายกูตลอด แค่นั้นกูก็เหนื่อยใจกับชีวตพอแล้ว พ่อกูก็เป็นคนที่พยายามบอกว่า ให้อิสระลูก แต่สุดท้ายก็พยายามยัดเยียดแนวคิดของตัวเอง ให้กูต้องรับผิดชอบ รับผิดชอบ รับผิดชอบทุกอย่าง เอากูไปเทียบกับพี่ พูดเหมือนกูเหลวแหลก ถามจริงๆว่าเค้าจะให้กูที่พึ่งจะจบม.ต้นเนี่ย รับผิดชอบทุกสิ่งอย่างเลยมั้ยวะ ตอนนี้พอกูเริ่มแสดงอารมณ์ออกไปตรงๆ พ่อแม่ก็รับไม่ได้ หาว่ากูไร้สาระ ไร้เหตุผล เหตุผลกูมีทุกเรื่อง อธิบายซ้ำซากแต่ไม่เคยฟัง กูก็เหนื่อยจะอธิบายแล้วเหมือนกัน กูยอมรับว่าที่บ้านเลี้ยงกูมาแบบค่อนข้างดี แต่ไอ้การเลี้ยงแบบตามใจมันย้อนมาทำร้ายกูเอง แล้วถามว่าสุดท้ายใครผิด? ก็กู ทั้งๆที่คนที่ทำให้สภาพแวดล้อมมันหล่อให้กูแบบนี้มันใครกันวะ? บอกกูไม่มีความรับผิดชอบ กูเป็นนักเรียนดีเด่นทั้งด้านศิลปะ ดนตรี กีฬา การเรียนกูก็ไม่ตกจาก 3.5 ยังต้องการอะไรอีกหรอวะ
ก่อนหน้านี้กูก็ไม่ค่อยมีเรื่องทำร้ายตัวเองนะ ยกเว้นฆ่าตัวตายไปเลย แต่ตอนนี้กูเริ่มมีบ้างแล้วว่ะ บางทีกูสติหลุดมากๆก็ต้องตะโกนโว้กว้ากออกมาบ้าง บางทีต่อยตีตัวเองแล้วก็โล่งขึ้นดีเหมือนกัน เห้อ
สุดท้ายพ่อแม่ก็ไม่เคยผิด เพราะพ่อแม่ทุกคนรักลูกเสมอ(เรอะ?)
ป.ล.เห้อ มีอีกหลายเรื่องที่อยากระบาย แต่แค่นี้กูก็ฉีกโม่งไปจะทั้งหัวละ อ้อ กูพบจิตแพทย์อยู่แล้ว ไม่ต้องไล่ไปพบนะสัส 55
ป.ล.2 กูไม่นับถือศาสนาและไม่คิดจะนับถือ เพราะฉะนั้นขอเถอะนะ กูเจอทุกที่เลย เข้าใจนะ
ป.ล.3 ขอบคุณพื้นที่มาก พิมพ์ๆไปร้องไห้ไป ก็โล่งขึ้นหน่อย
ชิบหาย ยาวสัส ไม่คิดว่าจะยาวขนาดนั้น 555
>>224 ชีวิตแม่งก็อย่างนี้แหละ แก้ได้ง่ายๆ คือมึงเมินแม่งทุกอย่าง เลิกสนใจคนอื่น
เลิกใส่ใจครอบครัว เอาอารมณ์ให้เหมือนมึงอยู่กับคนแปลกหน้า เขาว่าอะไรมึงก็ฟังแบบให้ทะลุหูออกไป
ไม่ต้องเก็บมาคิด เห็นแก่ตัวเข้าไว้ พอมึงมีเงินมากพอที่จะย้ายออกก็ย้ายออกมาอยู่คนเดียวซะ
ปล.กูไม่ได้บอกว่ามันเป็นวิธีที่ถูกนะแต่สำหรับกูกูพอใจที่มันจะเป็นอย่างนี้มากกว่า
>>227 เรื่องของมึงน่าสนุกมากเลยว่ะ พ่อแม่กุก้คล้ายๆแบบนี่แหละแต่ของมึงน่าจะหนักกว่า เอ้อ ว่าแต่มึงพิการไรวะถึงทำตามฝันตัวเองไม่ได้ ? แล้วฟังจากที่มึงเล่านี่คนรอบข้างให้ปรึกษานี่ไม่มีเลยเหรอวะ อย่างเพื่อนสนิทๆไรเงี้ย ? แต่ให้กุพูดตรงๆเลยนะ มึงไม่ต้องไปสนใจพวกโลกสวยพูดเรื่องมึงอกตัญญูหรอก เป็นพ่อแม่คนน่ะแค่เย็ดก็ได้แล้ว แต่เป็นพ่อแม่ที่ดีน่ะมันต้องมากกว่านั้นเยอะว่ะ ถ้าเป็นพ่อแม่ดีๆยังไม่ได้แล้วหวังให้ลูกมากตัญญูแม่งจะเอาแต่ได้เกินไปหน่อยมั้งสัส มึงย้ายออกมาอยู่คนเดียวได้ก็ดีนะตามที่>>226 บอก อาจจะดีขึ้น แล้วก็อย่าทำร้ายร่างกายตัวเองหรือคิดฆ่าตัวตายอีก กุขอล่ะ หาอย่างอื่นทำเอา มาพิมระบายอีกก็ได้ถ้ามึงรุสึกดีขึ้น แม่งมีคนอยากเสือกเข้ามาอ่านเรื่อยๆอยู่แล้ว
มีใครพอจะแนะนำหนังสือแนวปรัชญาให้ได้ปะ
หรือแนวพวกจิตวิทยาเบื้องต้นก็ได้
ไม่เอาหนังสือโลกสวยแบบของนิ้วเหลี่ยมนะสัส (คืออ่านแล้ว มันไม่ช่วยกูอะ)
แอบตามกระทู้นี้อยู่ตลอด พบว่ามีคนแดกยาซึมเศร้าเยอะเหมือนกันนะนี่ (กูด้วย) มันช่วยได้นิดหน่อยนะ ปกติกูจะเป็นคนคิดมาก ฟุ้งซ่าน หลับยาก หลับแล้วยังเสือกฝันอีก แถมฝันห่าเหวอะไรไม่รู้ไม่ได้ฝันเรื่องที่คิดหรือเครียดอยู่นะ แต่ฝันแบบหลุดโลกไปเลย พอได้ยาแล้วก็หลับง่ายขึ้น หลับสนิทไม่ฝัน อีกอย่างที่สังเกตได้เลยคือเหตุการณ์เดียวกันเมื่อก่อนกูเจอปุ๊บจะปรี๊ดแตกทันที แต่พอได้กินยาแล้วจะเฉยมากขึ้น แบบ เอ้อ ช่างแม่งเหอะ เป็นความช่างแม่งที่มาจากใจจริงๆ ไม่ได้รู้สึกว่าต้องฝืนทำใจเหมือนสมัยก่อนที่มีคนมาบอกว่าให้ทำใจซะเถอะ
แน่นอนว่ายามันไม่ใช่เวทมนตร์ มันเปลี่ยนปัจจัยแวดล้อมในชีวิตเราไม่ได้ แค่ช่วยให้เราสามารถอยู่กับมันได้อย่างรู้สึกแย่น้อยลง พอเรารู้สึกแย่รู้สึกเป็นบ้ากับสิ่งที่เป็นอยู่น้อยลงเราก็จะมองเห็นทางออกมากขึ้น แต่อ่านจากที่ >>224 เล่ามากูว่ายายังไม่ช่วยมึงเท่าไหร่ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ ในช่วงแรกหมอต้องคอยปรับยาให้เราอยู่แล้ว นานแหละกว่าจะได้โดสยาที่ลงตัว เหมาะกับเรา ยาที่เหมาะกับเราจะเหมือนบันไดที่ยื่นลงมาในหลุมดำอันมืดมิด เราต้องมองหาบันไดให้เจอแล้วปีนมันขึ้นไป ออกไปจากหลุมดำด้วยตัวเอง
>>228 เมื่อก่อนอยากเป็นนักดนตรี จริงจังมาก ประสาทหูเสื่อม อยากเป็นแพทย์/ทหาร ก็โดนเรื่องประสาทหูเสื่อม ทำใจมาชอบเล่นกีฬา อยากพัฒนาเล่นเยาวชน กระดูกสันหลังคด กีฬาที่กูชอบแต่ละอย่างก็กระแทกๆทั้งนั้น เลยได้แต่เล่นแบบไม่จริงจัง ตอนนี้ก็เหลือด้านศิลปะด้านเดียวละ หวังว่าหลังกับตากูจะไม่เสียก่อน 555 เอาจริงๆนะ หลายคนชอบบอกว่ามันเรื่องเล็ก กูไม่พยายาม แต่มันก็มีบางเรื่องมั้ย ที่พยายามเท่าไรก็ทำไม่ได้น่ะ ประสาทหูเงี้ย กูจะใส่เครื่องช่วยฟังมันก็ไม่เหมือนหูจริง ทำงานก็ไม่สะดวก หลังเงี้ย ถึงผ่าตัดมันก็ลำบากหลังผ่า ทำอะไรกระแทกแรงๆไม่ได้อยู่ดีอ่ะนะ กูโคตรเกลียดเวลามีคนบอกว่า ดูคนที่เค้าแย่กว่าสิ ห่า กูใช่เค้ามั้ย แนวคิดการใช้ชีวิตประสบการณ์ก็คนละอย่างแล้ว จะให้กูมองบวกขนาดนั้นเรอะ กูก็คงยังมองแบบที่กูเคยมองนั่นแหละ
ส่วนเพื่อนสนิทน่ะมี แต่มันก็บอกให้ทนๆไป เพื่อนกูมันเป็นลัทธิต้องแทนคุณพ่อแม่กันน่ะ ไม่ค่อยจะเก็ตเวลากูเล่านักหรอก หรือไม่ก็ 'ของกูแย่กว่าอีก' มึงเอาอะไรมาวัดว่าใครแย่กว่าใคร? กูไม่ได้จะบอกว่าปัญหากูมันใหญ่กว่าใคร แต่มันไม่มีทางที่จะเข้าใจปัญหาของคนอื่นในเมื่อมึงไม่ใช่กูรึเปล่า? ก็นะ
จริงๆพ่อแม่กูเค้าก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ(ฮา) บางบ้านอาจจะบอกว่าบ้านกูเลี้ยงดีมากกกกกกก ก็ได้ แต่ก็นะ กูไม่ไหว ก็แค่นั้น
>>231 กูกินยามาจะสามปีละ หมอพยายามให้ลดยา แต่กูลดไม่ได้ ก็เลยกินเท่าเดิมมาตลอดนั่นแหละ
ไอ้ฉิบหาย ถ้าคนรู้จักมาอ่านนี่รู้เลยว่ากูคือใครชัวร์ 5555 ช่างเหอะ
>>232 โห สามปีไม่ดีเลยเหรอวะ แย่จัง ลองเปลี่ยนหมอดีมั้ย ว่าแต่มึงกินอะไรอยู่บ้างวะ กูเห็นคนทั่วไปกิน fluox กันแต่ของกูนี่ไม่ได้เลย ไม่ถูกกับยาตัวนี้มากๆ นอกจากเวียนหัวแล้วไม่ช่วยอะไรเลย กูถูกยากับ amitriptyline และ trazodone ว่ะ มึงได้ลองสองตัวนี้รึยัง แต่ก็ต้องให้หมอสั่งล่ะนะ
ไอ้คำว่า "คนนั้นคนนี้แย่กว่าอีก" เนี่ยเป็นยาพิษสำหรับคนเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ แต่ก็เข้าใจอ่ะนะว่าคนปกติมันไม่เข้าใจคนซึมเศร้าหรอก เรานี่แหละต้องพยยามเข้าใจมันว่ามันไม่เข้าใจเราหรอก ฮา
>>233 คือกูรักษากับหมอคนนี้มาตั้งแต่ตอนฆ่าตัวตายไง เลยไม่เปลี่ยนหมอเพราะเค้ารู้เรื่องกูมากที่สุดแล้ว
ยากูใช้ Lexapro 10 mg จริงๆมันก็ไม่เชิงว่าไม่ดีขึ้นอ่ะนะ ตอนนี้กูกลายเป็นคนที่เฉยๆกับเรื่องอื่นเยอะขึ้นเหมือนกัน เฉยๆแบบไม่ใส่ใจห่าไรแล้ว ยกเว้นว่าเรื่องมันกระตุ้นแผลเก่า(ex.ครอบครัวงี้)ก็จะกลับมาเครียดอีก ซึ่งแน่นอนว่ามันหลีกไม่ได้เพราะกูยังเป็นผู้เยาว์ และยังไม่สามารถทำอะไรๆโดยปราศจากผปค.ได้อิสระมากนัก (อายุกูพึ่งเขียนพินัยกรรมเองได้ 5555) พูดง่ายๆคือกูยังต้องพึ่ง แต่ก็ไม่อยากพึ่ง ประมาณนั้นอ่ะนะ ก็เลยยังต้องพึ่งยาอยู่เรื่อยๆ ซึ่งแม่งแพงชิบหาย 5555555
>>234 อ่อ ถ้าอย่างนั้นมึงก็อย่าเพิ่งสิ้นหวังละกัน อย่างน้อยยังมีความหวังว่าโตไปพึ่งตัวเองได้เมื่อไหร่อะไรๆ มันจะดีขึ้น อย่างน้อยตอนเข้ามหาลัยถ้าที่บ้านยอมให้เลือกไกลบ้านได้มึงก็เลือกที่ไกลๆ แล้วไปอยู่หอเอา มึงก็น่าจะสบายใจขึ้นบ้าง
ของกูเข้าโรงบาลรัฐไม่แพงเลยว่ะ ไปทีนึงเสียไม่เคยเกิน 300 แต่ข้อเสียคือหมอแม่งไม่ใส่ใจสัสๆ ไม่เคยรับฟังหรือแนะนำเหี้ยอะไรเลย คนที่แนะนำกูเรื่องการกินยาเรื่องการปรับอารมณ์กลับเป็นเจ้าหน้าที่ต่างๆ เช่น เจ้าหน้าที่คัดกรอง เภสัชห้องยา
https://www.facebook.com/welovedann/videos/1645846599020138/
แม่งฆ่าตัวตายแบบไม่ลังเลเลยว่ะ กูอยากรู้จริงๆว่ามันผ่านอะไรมาบ้าง
RIP
กูคือโม่ง >>224 เอง กูดู>>236 แล้วแทบร้องไห้เลยว่ะ เห็นเขาร้องไห้กันอย่างนั้นก็สงสารครอบครัวนะ แต่อันนี้พ่อเป็นคนบีบเองจริงๆ ทำเอากูรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ควรอยู่ต่อไปอีกนิดเลยว่ะ ไงๆก็ RIP
แต่เอาจริงๆตอนกูฆ่าตัวตายกูก็ไม่ลังเลนะ มีวางแผนอนาคตต่อนิดหน่อยละก็กินยา จบ คือ หลายคนชอบบอกว่ามันคือการคิดสั้น จริงๆมันไม่สั้นหรอกนะ มันคิดมานานแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ก็เท่านั้น ในเมื่อไม่ได้เกิดมาในสภาวะเกียวกันก็ไม่มีทางเข้าใจความทุกข์ของคนอื่นว่ะ ถ้าดาวน์มากๆกูก็คงหยิบมายิงเหมือนกัน แต่บ้านกูคงดีที่ไม่มีอะไรที่เป็นอันตรายมากกว่ามีดทำครัวกับกระทะเหล็กที่โคตรหนัก 5555
เอาจริงๆตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกตายไปจะได้จบๆไป ตอนนี้กลายเป็นไม่รู้จะอยู่ไปทำไมเลยอยากตาย ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นล่ะวะ ถ้าซักวันกูสามารถอยู่ได้โดยมีอะไรยึดเหนี่ยวบ้างก็คงดีมั้ง ถึงตอนนี้กูจะยังคิออยากตายอยู่เนืองๆก็เถอะ 55 มันไม่ใช่อยากตายขนาดฆ่าตัวตายเลยแบบเมื่อก่อน แต่กลายเป็นอยากตายอยู่เงียบตลอดเวลาแทน ไม่รู้ว่านี่คือดีขึ้นหรือแย่ลงกันนะ
คิดไปคิดมา พ่อแม่เค้าก็รักกูล่ะวะ ถึงจะรักผิดวิธีไปหน่อย เห้อ บอร์ดโม่งนีรมันทำให้กูค้นพบสัจธรรมขนาดนี้เลยหรอวะ 5555 คุยๆไปก็เหมือนได้ระบายดี คนรอบตัวกูแม่งพูดเรื่องนี้ไม่ได้ รักทุกโม่งนะจ๊ะ ถุย 555
ป.ล. >>235 กูไปรามา เบิกไม่ได้ ค่ายาไม่เคยต่ำกว่า 3000 555555 ส่วนเรื่องม. กูว่ากูจะซิ่วไปเรียนม.ปลายนอกแล้วอาจจะต่อที่นู่นว่ะ ไงๆกูก็เรียนเร็วปีนึง ซิ่วปีนึงก็อายุพอดีไม่มีปัญหา ดูๆที่บ้านอยู่ อย่างไรก็ตาม ถ้ากูสอบติดน่ะนะ เป็นกำลังใจให้กูด้วยนะ เลิฟ จุ๊บ 55555555
ถ้าไม่มีปืนระเบิดสมองตัวเอง ตายแบบไหนสบาย(เจ็บน้อย/เจ็บสั้น)สุด เฉือนข้อมือในอ่างน้ำ? ผูกคอแบบปมให้คอหักตายทันที? โดดตึกนี่มันตายเลยปะหรือหักทั้งตัวกว่าจะตายก็เจ็บสัดๆ
คิดอยู่พักนึงจะเขียนหรือไม่เขียนดีวะ กูแม่งเป็นพวกขี้แพ้ของแท้หวะ ล้มเหลวในเกือบทุกๆด้าน เรียนๆซิ่วๆสองสามรอบทุกท้ายแม่งก็ลงเอยที่กูหนึโลกกลับไปเป็นฮิ้กกี้ หมอบอกกูมีความผิดปกติในการเข้าสังคมกูก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเองโดยกำเนิดหรือเพราะกูขี้แพ้แล้วหนีทุกอย่างจนทำให้กูเป็น แต่กูคิดว่าแบบหลังแหละ เรื่องฆ่าตัวตายกูคิดมาได้สองสามปีละมั้ง ตอนเด็กๆกูแม่งอีโก้จัดทำเหี้ยไรไม่เคยแคร์ ใช้ชีวิตเหลวแหลกตามใจ โตมาหน่อยถึงได้สำนึกถึงสิ่งที่ทำไป รู้ตัวอีกทีกูก็หลงมัวเมาอยู่กะการโทษตัวเองตลอดเวลา การฆ่าตัวตายก็เป็นความคิดนึงที่กูหมกมุ่นจะบอกว่ากูเป็นพวกขี้แพ้หนีปัญหาก็โอเค กูเป็นหละ กูหลงจากเส้นทางออกมาไกลแล้ว ทุกวันนี้พอคิดถึงการตายหรือมโนภาพต้วเองที่กำลังฆ่าตัวตาย แม่งรู้สึกดีจนตัวสั่นเลยหละ เป็นอย่างนึงที่ทำแล้วรู้สึกดี กุเคยฆ่าตัวตายมาทีนึงแดกยานอนหลับเป็นร้อยเม็ดไม่ตาย เอ๋อแดกอยู่โรงบาลโดนจับส่งจิตเวช วินิจฉัยเป็นทั้งซึมเศร้าทั้งจิตเภท เยี่ยมสัสๆชีวิต แดกยาประทับอารมณ์ไปวันๆแต่แพลนไว้ละหวะจะยิงกรอกปากในวันเกิดเป็นของขวัญตัวเอง เป็นเวลาดีเหี้ยๆ ทุกอย่างประจวบเหมาะ น้องเรียนจะจบละด้วย แถมรุ่นกูเริ่มหางานทำกันได้ละ เริ่มโดนกดดันจากรอบข้าง ภาระสุดท้ายคือกู กูตาย=ปัญหาจบ ทุกคนกลับบ้านได้
ปล.หวังว่าไม่ยาวเท่าไอข้างบน
ยานอนหลับกูแดกรอบที่แล้วแพลนไว้ว่าจะแดกเหล้าเสริมฤทธิ์แต่แดกยาได้ไม่ถึงสองสามนาทีมั้งกูเมายาจนไม่ได้สติ ตื่นอีกทีสองวันถัดมาสายยางคาจมูก ล้างท้องยาออกมาแค่ห้าเม็ดมั้งที่หมอเขียนลงในชาร์จ
จะบอกว่าตายยากหวะถ้าจะโอเว่อโดส
ปล.ตอนล้างท้องกูไม่ได้สติเลย เลยไม่ทรมาณแบบไอ>>240 แต่กูแม่งเอ๋อแดก ความทรงจำหายไปแบบจำห่าไรไม่ได้ การรับรู้มีปัญหาระยะนึงอีก
กูก็อยากฆ่าตัวตายว่ะ
แต่แม่งปอดเกิน จะแดกยาฆ่าตัวตายกูก็กลัวทรมาณ ถ้ารอดก็ล้างท้องหนักกว่าเก่าอีก
จะผูกคอตายก็กลัวขี้แตกตายศพทุเรศอีก
จะเอามีดแทงท้องตัวเองกูก็บังคับแขนตัวเองทำไม่ได้ (เคยลองยืนถือมีดมาหลายชั่วโมงก็ทำไม่ได้ว่ะ)
เอาใบมีดมากรีดแขนแม่งก็ได้แค่แผล จริงๆกูไม่กล้าลงมีดหนักมากด้วยแหละ มากสุดก็แค่เนื้อตรงนั้นแม่งฉีก
ปืนยิงนี่กูว่าแม่งดีสุดล่ะแต่ไม่มีปัญญาหาปืน
ถ้ากูไม่มีทางเลือกจริงกูก็จะโดดตึกแล้วล่ะ
แต่บางครั้งกูก็คิดว่าจริงๆเหมือนกูหาข้ออ้างแก้ตัวไปเรื่อยๆ
ถึงกูจะอยากตายจริงๆ ก็เถอะ
ปล.มึงเอายานอนหลับกันจากที่ไหนว่ะ ไอ้ร้อยๆเม็ดอ่ะ
กุรักษาอาการนอนไม่หลับหนะเลยได้ยามา บางคืนไม่ได้ใช้ก็สะสมทีละเล็กทีละน้อยจนได้เป็นร้อยนั่นหละ
>>243 อ่านแล้วแม่งจะร้อง ชีวิตมึงเหมือนกูเลย เรียนๆซิ่วๆ กินยา
ออกจากรพ.มาแม่งเอ๋อไปเกือบปี เพื่อนๆแม่งเรียนจบกันหมดละ
วิธีตายสบายๆนอกจากปืนมีเยอะนะเพื่อน... แต่กูจะไม่พูดเพราะนี่เป็นกระทู้ป้องกันฆ่าตัวตายอ่ะ
เออแต่กูก็คิดอีกอย่างนึงนะในกรณีที่ถ้าชีวิตมันไม่มีทางเลือก ไม่มีอะไรดีแล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
การรับรู้วิธีตายที่สบายที่สุดก็เป็นอย่างนึงที่ช่วยคนๆนั้นปะ... คือถ้าแบบอยู่แบบชีวิตเหี้ยมาทั้งชีวิตแล้ว
จะเลือกตายสบายให้ดีๆซักครั้งในชีวิตก็ไม่เลวนะนาย
ว่าไปนั่นแหละ กูเพ้อเฉยๆ 555
>>247 กูเห็นด้วยนะ บางทีคนเราถึงจุดที่พอแล้วกับชีวิต อยากเลิกแล้ว การเลือกความตายมันก็ไม่ได้แย่ซะหน่อย ยังไงทุกคนก็ต้องตาย เราแค่ร่นระยะให้เร็วขึ้นเท่านั้นแหละ กูว่าไม่ควรไปตัดสินใจบังคับให้เค้าอยู่ต่อไปในเมื่อเค้าทรมาณกับการมีชีวิตอยู่ ทำไมหลายคนถึงมองความตายเป็นเรื่องเลวร้าย ทั้งๆที่มันก็คือทางเลือกทางนึงเหมือนกัน
โม่งทุกคน กูว่ากูกำลังจะได้ฆ่าตัวตายจริงๆแล้วว่ะ
ปลายปีที่แล้วกูป่วยไป รพ.หมอบอกหายจากนี่แล้วไปตรวจร่างกายละเอียดด้วยนะ มีโอกาสเป็นโรคร้ายแรง
สุดท้ายกูก็ไม่ได้ไป ซึมกับชีวิตเหี้ยๆอยู่เป็นเดือนๆ จนมาตอนนี้กูเป็นอะไรไม่รู้ทรมานมาก เหมือนกูจะไปจริงๆแล้วละ จะมะเร็งหรือเหี้ยอะไรก็เถอะ กูดีใจมาก ถ้าไปตรวจแล้วมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานกูจะได้มีข้ออ้างทำเรื่องที่กูค้างคาใจให้หมดแล้วใช้ไอ้นี่เป็นข้ออ้างฆ่าตัวตายได้
โอกาสกูมาแล้ว
>>242 ตอนนั้นกูแดกยานอนหลับจ้ะ
>>243 นี่มันกูชัดๆ กูคือไอ้ยาวข้างบนของมึงนี่แหละ มันเหมือนชีวิตแม่งไม่ดีสุดสักทาง ที่บ้านก็กดดันว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ กูก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม แต่ของกูสัญญากลายๆกับหมอไว้ เลยทนๆไปอยู่ กูเป็นพวกยึดติดกับคำพูด ก็เลยต้องอยู่ กูเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามมึง แต่ก็คิดดีๆละกัน
จะว่าไปมึงนี่แดกเยอะกว่ากูเยอะ กูแดกไปประมาณเกือบครึ่งของมึงอ่ะ ที่บ้านมาเจอก็ปลุกไม่ตื่น พาไปนอนรพ.หลับยาวเกือบสัปดาห์ คุมร่างกายไม่ได้ แค่นั้น แต่รอบ 2-3 ร่างกายมันฟื้นตัวเร็วขึ้นนะ กูคิดว่าซักวันนึงถ้ากูอยากตายมากๆอีกกูจะกระโดดตึกว่ะ เขาบอกช่วงเวลาตอนที่ร่างฝ่าลมลงไปมันดีมาก แถมกูชอบวิวเมืองด้วย น่าจะไม่เลว 5555
ส่วนตัวกูไม่ได้มองการฆ่าตัวตายเป็นการหนีปัญหาว่ะ แม่งก็คือวิธีจบปัญหาแบบนึงที่คนทั่วไปไม่ยอมรับก็แค่นั้น ชีวิตเป็นของมึง อยากใช้ยังไงก็ใช้เหอะ แต่ก็นั่นแหละ คิดดีๆ อะไรที่อยากทำก็ไปทำซะ
จะบอกว่าไอ้การที่กูฆ่าตัวตายแต่ไม่สำเร็จมันก็ทำให้กูรู้อะไรหลายๆอย่างนะ อย่างเช่นพ่อกูพูดว่าไม่อยากมีลูกแบบกูไงล่ะ หึ ทั้งที่กูมองเขาเป็นต้นแบบ พยายามคิดบวกว่าเขารักกู อยากให้กูเพียบพร้อม หึ ตอนนี้กูเลยทดลองทำตัวเหลวแหลกจริงๆแม่ง
กูรู้สึกหดหู่ว่ะ บางทีตอนตื่นรู้สึกเศร้าแบบไม่มีเหตุผล ก่อนนอนกูกลับโล่งใจ หรือบางทีตอนตื่นมาก็ยังดีๆอยู่ ตกกลางคืนกูก็รู้สึกแย่
อารมณ์กูสลับไปมาอย่างงี้มาจะเดือนนึงแล้ว กูไม่อยากรู้สึกอย่างงี้เลยว่ะ
กูพยายามไม่คิดถึงเรื่องทำร้ายตัว หรือฆ่าตัวตาย
เคยเป็นแบบนี้มาระยะนึงเหมือนกันเมื่อหกปีที่แล้ว
ช่วงนี้กูเครียดปัญหาทั้งเก่าทั้งใหม่รุมเร้า เหมือนมันเลยกลับมาอีกครั้ง
ถ้ากูฆ่าตัวตายไปชีวิตกูต้องดีกว่านี้แน่ อย่างน้อยกูคงไม่ต้องทรมาน ไม่ต้องเจอเรื่องอะไรพวกนี้ กูไม่ได้มองว่าการฆ่าตัวตายเป็นเรื่องผิดอะไรขนาดนั้น ถึงตายไปแล้วโดนด่าไล่หลัง กูก็งั้นๆนะ ก็กูตายไปแล้วนี่หว่าจะไปคิดมากอะไร
แต่กูหวังว่าครั้งนี้กูอยากจะผ่านมันไปอีกครั้งเหมือนที่กูเคยทำได้ กูยังหวังว่าวันข้างหน้ามันต้องดีกว่าตอนนี้
หกปีก่อนผ่านมาได้ไงกูก็ยังงงๆ เลยมาพิมพ์ทิ้งไว้ก่อน ถ้าครั้งนี้กูผ่านไปได้อีก เผื่อเป็นอีกทีห้าปีข้างหน้า สิบปีข้างหน้า กูกลับมาจะได้รู้ว่ากูได้ผ่านมันไปอีกครั้งแล้ว
ป.ล.ขอแซวพวกมึงหน่อยโม่ง กูตามกระทู้นี้มาตั้งแต่ต้นๆ แรกๆก็เป็นชมรมป้องกันการฆ่าตัวตายอยู่หรอก หลังๆมาอย่างกับเปิดจองตั๋วทัวร์ไปปรโลกยังไงอย่างงั้น ขนาดกูตั้งไว้ว่ากูต้องผ่านไปให้ได้ มีชีวิตอยู่ต่อให้ได้ กูยังแอบหวั่นไหวเลยนะเนี่ย 55
ทุกวันนี้กูหาหมอรับยามาแดก แต่เหมือนกูจะแดกยาแค่ประคองอารมณ์ไม่ให้ดาวน์บ่อยๆ ยาอาจทำให้หายเศร้าหรือนึกเรื่องเศร้าไม่ออก แต่ยาไม่ได้ช่วยแก้อดีต โรคซึมเศร้าไม่ใช่ข้ออ้างในการใช้ชึวิตโง่ๆแบบที่กูทำ พอมึงมีความคิดฆ่าตัวตายแบบจริงจัง อนาคตมึงในความคิดแม่งถูกกำหนดไว้แล้วโดยมึงเอง ทุกอย่างแม่งจะไร้ค่าไปเอง ไม่มองหาถึงอนาคตที่ดีกว่า วิชชั่นมืดบอด เหี้ยสุดคือรู้สึกว่างเปล่านี่แหละ
ปล.กูไม่ได้บอกใครว่าหาหมอเพราะแม่งทัศนคติคนรอบตัวแม่งดูก็รู้ว่าจะมีรีเจคชั่นยังไงถ้ากูบอกไป กู:ผมเป็นโรคซึมเศร้าครับ คนอื่น:ก็เลิกเศร้าดิวะ ดีไม่ดีมองแบบสมเพชอีกต่างหากสาด
อ่านมู้นี้แล้วมีกำลังใจจัง
เห็นคนตกต่ำย่ำแย่แล้วรู้สึกดีนี่ผิดไหมวะ
>>260 จะเข้าตัวจังหวัดถ้าไม่ได้ไปกับที่บ้าน ต้องไปรอรถที่บขส. เวลาไป+รอคิว รอตรวจ+เวลากลับ กะๆดูก็เป็นวัน
ครั้งสมัยเรียนที่คุยกับที่บ้าน เพราะปกติกูว่าเค้าเข้าใจอะไรง่ายกันดีนะ มีเรื่องนี้แหละที่ยาก เหมือนเค้าไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดหาหมอ
แต่สองสามเดือนข้างหน้า วางแผนจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ไกลหูไกลตาเค้า ว่าจะไปหาหมออยู่เหมือนกัน
กูเป็นสตรีวัยสามสิบปลายๆ เพื่อนๆ น้องรหัสแต่งงานกันไปเกือบหมด พ่อแม่ตายไปแล้วเหลือญาติห่างๆไม่ค่อยสนิทกัน จะชวนเพื่อนออกมากินข้าวบ่อยๆก็เกรงใจ เขามีลูกมีผัวที่ต้องดูแล แต่เดินคนเดียวมันก็เหงาอยู่ ลองไปคุยตามเว็บบอร์ด มีมีทติ้งก็ไปกับเขา ได้เพื่อนจากมีทติ้ง แต่เขาก็มีชีวิตส่วนตัวของเขา มีเพื่อน มีแฟนที่เขาเอาใจใส่มากกว่าเราเลยถอยออกมา ไม่มีแฟนแต่ก็ไม่ได้ขวนขวายหา ไม่คิดจะแต่งงานและไม่อยากแต่ง มีเงินเก็บ ไม่มีหนี้สิน มีบ้านเป็นของตัวเอง ชีวิตไม่ได้มีอะไรขาดตกบกพร่อง แต่ความคิดที่มักจะเข้ามาในหัวบ่อยมากคือ ถ้าตายจะเป็นยังไง จะมองดูร่างตัวเองในขณะเป็นวิญญาณได้รึเปล่า แต่ก็มาคิดว่าถ้าตายจะไม่ได้กินของที่ชอบอีกก็เลยยังไม่ทำ ถ้าไม่มีอะไรติดค้างในชีวิตก็คงหาวิธีฆ่าตัวตายให้เจ็บน้อยที่สุด ร่างกายคงบริจาคให้คณะแพทย์ ทรัพย์สินก็ยกให้การกุศลไป กูไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าหรือไบโพลาร์นะ กูมีสติรู้ตัวทุกอย่าง
>>264 >>265 ตอนนี้ก็เล่นโยคะ ไปลงเรียนทำเบเกอรี่ไม่ให้มันว่างมากอะนะ ทำแล้วก็ออกมาใช้ได้อยู่ แต่กินเองหมดเพราะไม่รู้จะให้ใคร สงสัยจะต้องไปคุยกับจิตแพทย์ดูบ้าง จะได้มีเพื่อนคุย ทุกวันนี้ก็ไม่ได้พูดกับใครนอกจากสั่งงานลูกน้องแล้วก็ป้าร้านข้าว เด็กปั๊มแค่นี้เอง รู้สึกเหงาอยู่ เพื่อนบอกให้หาแฟนก็เคยลองคบๆกับผู้ชายดู แต่เรานี่ล่ะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเลยขอเลิกให้เขาไปหาคนใหม่ที่ดีกว่า อย่ามาอยู่กับอีป้าพรรค์นี้เลย จริงๆแค่อยากได้เพื่อนไว้คุยสนุกๆเฮฮาชอบในสิ่งที่เหมือนๆกันมากกว่า เป็นโม่งก็ดีนะ กูคุยได้กับทุกคน ทุกเรื่อง ไม่ต้องรู้จักหน้าตาแต่สนุกมาก
กูแม่งช่วงนี้โคตรรู้สึกโดดเดี่ยวมากเลยว่ะ
คือกูเคยมีเพื่อน มีอะไรนี่แหละ
แต่ช่วงนี้เหมือนมันช่วงเปลี่ยนแปลงแหละ เริ่มแยกย้ายละ ต่างคนต่างไป แถมแม่งเสือกทะเลาะกันอีก
แรกๆกูก็ไม่ค่อยอะไร เพราะปกติก็ไปไหนมาไหนนเดียวนะ
แต่หลังๆ พอได้ไปไหนด้วยกันบ่อยๆ พอทีนี้ไปคนเดียวเหมือนเดิม แม่งไปไหนก็คิดถึงคนนั้นคนนี้ แม่งโคตรทรมานเลย
อยากกลับไปเปนตัวกูที่เอนจอยทุกอย่างคนเดียวได้เป็นบ้าเลย
กู >>249
วันนี้ไปหาหมอมาสรุปกูยังรอดได้อยู่ ควยเอ๊ย
กูต้องทรมานกับชีวิตกูไปถึงเมื่อไหร่ กูเบื่อทุกอย่างแล้ว มีเรื่องคาใจกูอยู่แค่เรื่องเดียว ที่กูยังตัดสินใจทำไม่ได้ซักที ถ้ากูทำได้กูคงหาทางตายไปนานแล้ว
กูไม่เคยมีความรู้สึกได้รับความรักจากใครเลย ครอบครัว เพื่อน คนแบบกูมันไม่มีอะไรดีเลยซักอย่าง ใครจะมารักกูวะ
กูเป็นไอขี้แพ้ตกงานหว่ะเพื่อนโม่ง ไม่รู้ว่ากูมาล้มเหลวถึงจุดนี้ได้ยังไง กูทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยนะ แต่มันไม่ได้เป็นงานประจำยาวไง พาร์ทไทม์บ้าง ฟรีแลนซ์บ้าง ประวัติทำงานกูมันเลยดูเลื่อนลอย กว่าจะจบกูก็26 ไม่ดิไม่รู้กูจะจบไหม แค่วิชาเดียวที่กูรอผลสอบอยู่เนี้ย ติดแม่งเป็นปีๆ ตอนทำงานด้วยตอนนั้นกูไม่ไหวจริง กูแบ่งเวลากับการเรียนยากมากกูเลยหยุดงานมานั่งเรียนไม่งั้นกูไม่จบแน่ๆ แต่กูก็หางานทำบ้างนะ แต่ตอนนี้พอกูอยากทำงานมั่นคง แม่งเตะฝุ่นสัสๆ เออกูเลือกงาน ใช่ กูอยากอยู่ที่ดีๆนานๆ ไม่ใช่ตัดสินใจไปทำแล้วโดนเอาเปรียบโดนกดเงิน ทำงานวันละ10ชั่วโมงไม่มีโอทีกูก็ตายนะ กูเครียดมากๆ จนกูไม่กล้าคุยกับใครเลย ทุกคนรอบตัวกูประสบความสำเร็จหมด จนกูอายตัวเอง สุดท้ายก็ไม่มีใครสนใจหรือพูดกับกู กูเศร้ามาก กูทำได้แต่โทษตัวเอง วันนี้จริงๆกูต้องไปสมัครงานนะกูกำลังชั่งใจอยู่ ว่าวุฒิป.ตรีที่ยังไม่ได้ของกูมันจะเป็นยังไง แล้วเขาจะดูถูกวุฒิปวชที่กูเอาไปให้เขาดูไหม ไอเชี้ย ความยากจนทำให้คนตายได้ทั้งเป็นจริงๆหว่ะ ถึงมึงจะพยายามมากแค่ไหน ถ้าภาษีสังคมมึงไม่ดี เขาไม่ให้โอกาสมึง แม่งตัดโอกาสลืมตาอ้าปากมึงไปแล้วครึ่งนึง กูเอาการ์ตูนที่กูซื้อเก็บไว้ไปขายแดกจะหมดแล้วเนี้ย แม่ง หนังสือกู ฮือ เศรษฐกิจมันแย่ หรือกูแย่เองวะ
>>269 มึงก็โทษภาษีสังคมไป มากูออกตัวเลย กูเนี่ยไม่มีภาษีสังคมเหี้ยอะไรสักอย่างเลยเว้ย
พ่อกูจบแค่ป.6 แม่กูจบม.6 พ่อกูนี่ไม่ได้ความอะไรสักอย่างเลย เรียกได้ว่าขาดทักษะการเอาตัวรอดสุดๆ ให้ไปจ่ายค่าไฟยังทำไม่เป็นเลย มึงคิดดูนะ
ทีนี้เว้ย ตอนกูจบปี 3 ระหว่างที่กูฝึกงาน ครอบครัวกูก็มีปัญหาหนี้นอกระบบ คือมึงคิดนะ แม่กูต้องหนีออกจากบ้าน(หนี้เป็นชื่อแม่กู)
ตัวกูเองก็โดนขู่ฆ่า ตอนนัั้นกูก็วางแผนไว้เบื้องต้นแล้ว ถ้าจำเป็นจริงๆก็คือครอบครัวแตกแยกแน่นอน แม่กูหนีไปทำงานต่างจังหวัด พ่อกูหนีกลับบ้านเกิด น้องกูไปเรียนที่บ้านลูกพี่ลูกน้อง ส่วนกู กูหาค่าเทอมปีสุดท้ายจากการยืมเพื่อนๆได้อยู่ กูจะอาศัยไปหารหอถูกๆกับเพื่อนคนนึง แล้วอาศัยเงินจากฝึกงาน/งานพิเศษดำรงชีพจนเรียนจบ
แต่บ.ที่กูฝึกงานเค้าถูกใจกู หลังขึ้นปี 4 เค้าก็จ้างกูต่อในฐานะพาร์ทไทม์ กูก็ทำแบบกระท่อนกระแท่นไปเว้ย แบกทั้งโปรเจ็กต์จบทั้งานตรงนี้
เค้าก็เปรยๆว่าถ้ากูเรียนจบ มาทำงานกับเค้าได้เลย แต่ปรากฏเว้ย พอเกรดครบ 4 ปีกูออก กูไม่พอจบ เรียนครบนะ แต่เกรดเฉลี่ยรวมไม่พอจบ ขาดไป 0.02
มึงคิดว่ากูรู้สึกยังไงอะ วาดฝันอนาคตไว้สวยหรูแต่มาพังลงอะ ละกูต้องเรียนต่ออีกเทอมเพื่อดึงเกรดขึ้นให้จบได้ ละมึงรู้มั้ยค่าเทอมแม่งเท่าไหร่ สี่หมื่นไอ้สัสสี่หมื่น
แต่นั่นแหละ กูก็หาทางเรียนมาได้ อีกไม่กี่เดือนจะจบละ ที่ทำงานก็รับกูเป็นพนักงานประจำละ เงินเดือนกลางค่อนสูงระดับให้กูอวดได้ไม่อายใคร
ครอบครัวกูก็รวมตัวได้ตั้งกะตอนกูปี 4 เทอมแรกละ ตอนนี้ก็เหลือแค่ตั้งตัวใหม่
นี่ไง กูนี่ล่ะ เรียนไม่จบ ต้นทุนสังคมก็ไม่มีห่าอะไรเลย
อยากพล่ามไร้สาระเล่นหวะ พอกูกำหนดวันตายตัวเองขึ้นมา แทนที่กูจะใช้เวลาที่เหลือในการหาความสุขหรือทำอะไรสนองตัวเองบ้างกูกลับไม่ทำอะไรเลย มันควรจะมีแรงพลักดันจากระยะเวลาที่ใกล้เข้ามาไม่ใช่เหรอวะ 55555555ไม่เอาไหนสัสๆ ยิ้มให้ตัวเอง ไม่นานก็จบแล้ว :-)
>>269 มึงไม่ต้องซีกู ก็ทำงานไปเรียนไป ป่วยไปด้วย555 มึงจะเอาอะไรกับชีวิตมากมายว่ะ
ที่มึงทุกใจ.เพราะมึงอยากรึป่าว อยากรวย อยากมีเงิน อยากมีชีวิตดีดี จนมึงต้องมานั่งคิดว่ากูจะทำไงดี....แต่มึงไม่กล้าที่จะรับงานเล็ก ๆ เพราะเหตุผลอะไีรกูก็ไม่สามารถรู้ได้..แต่กูคิดว่าเพราะมึงกลัวโดนดูถูก มึงเลยเลือกงาน.....ชีวิตมันไม่มีสูตรสำเร็จนะมึง มึงลองไม่เลือกงาน เข้าไปสนุกกับงาน กับคนรอบตัว มันอาจจะดีกว่าที่มึงคิดก็ได้....อย่าลืมนะ มึงแค่มโนว่ามันไม่ดี แต่มึงยังไม่เคยลองก้าวไปเลย...ถ้าทำเรื่องเล็กน้อยยังไม่เป็น วันหน้ามึงจะก้าวเป็นคนนำได้ไง ...เอาใจช่วยเว้ยเพื่อนโม่ง ทุกชีวิตล้วนมีความหมาย
ชีวิตมึงก็เช่นกัน
>>273. มึงอย่าเพิ่งเพี้ยน มึงกำหนดก่อนเลยว่าวันนี้มึงจะทำกิจกรรมอะไรดี จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
มึงไม่มีไรทำ ไปนั่งเล่นเดินเล่นบ้างไป ถ้ามึงอยู่แถวบ้านกูกูจะลากคอมึงพาเที่ยวและ กูเข้าใจนะกูก็เคยหดหู่แบบมึง แบบเมื่อไหร่กูจะตาย
มึงไม่ต้องรีบหรอก ได้ตายแน่ ๆ แต่ก่อนมึงตายอ่ะ
มึงก็ต้องลองคิดดูว่ามึงจะเอาชีวิตก่อนตายไปทำอะไร...ไม่ใช่นั่งซึมกระทือขนาดนี้ มึงวิ่งจ้อกกิ้งแถวบ้านมึงก็ได้ไป .... ไม่ต้องรีบตายหรอกมึง
มีใครในนี้เคยอ่าน rengoku no karma มะ กูว่าเรื่องนี้ค่อนข้างดีเลยนะ อยากแนะนำให้พวกมึงอ่าน
http://pantip.com/topic/34236168
ลองอ่านดูนะโม่งๆทั้งหลาย เผื่อจะมีกำลังใจไปหาหมอ
กูรักษามา 2 เดือนกว่าแล้ว หมอปรับยามาแล้ว 2 รอบ แต่ก็ยังมึนเพราะฤทธิ์ยาทุกวัน ประสิทธิภาพในการทำงานลดลงมากโดยเฉพาะช่วงครึ่งเช้า ยังคิดลบ ยังชอบคิดแง่ร้าย นอนร้องไห้ หมดเวลาไปกับการนั่งเศร้า หดหู่ รู้สึกตัวเองด้อยค่า ทำอะไรก็ล้มเหลว ไม่ได้เรื่อง อยากตาย อยากฆ่าตัวตาย เหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่ อยากจบทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ถ้าถามว่าดีขึ้นมั๊ยกูก็ว่าตัวเองดีขึ้นนิดหน่อยนะ อาการทุกอย่างยังเหมือนเดิมแต่เลเวลมันน้อยลง และเวลาที่เป็นก็สั้นลง หายเร็วขึ้น น่าจะประมาณนี้ ตอนนี้สิ่งที่เบื่อที่สุดคือผลข้างเคียงจากยานี่แหละ ทำให้กูไม่อยากแดกยาเลย แดกก่อนนอนทีไรก็คิดทุกทีว่าพรุ่งนี้เช้าต้องตื่นแบบมึนๆ หนักหัวอีกแล้ว เฮ้อ คืนไหนลืมแดกยาวันรุ่งขึ้นจะตื่นมาสมองจะเฟรชมาก แต่อาการซึมเศร้าจะรุนแรง ต้องเลือกเอา
>>279 กูเคยใช้ Sertraline ผลข้างเคียงคือทำให้กูขี้เกียจ อยากเอาแต่นอนอย่างเดียว และทำให้กูเบื่ออาหารไม่อยากกินอะไร หลังๆมากูเลยเลิกใช้ยาแล้วเปลี่ยนเป็นออกกำลังกายบ่อยๆแทน มึงก็ลองดูนะเพื่อนโม่ง โรคซึมเศร้าใช้ยาอย่างเดียวไม่ได้ผลหรอก หาอะไรทำ ออกไปเจอคน ออกกำลังกายบ้าง สู้ๆนะ มีอะไรอยากระบายก็มาระบายในนี้
จะรู้ได้ยังไงว่าตัวเองเข้าข่ายซึมเศร้า ?
ช่วงนี้กูเครียดจากหลายเรื่องมากๆ กลัวอะไรหลายอย่าง(ปัญหา) กูคิดเยอะ มโนเยอะ มองโลกแง่ร้าย มองสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้(เพื่อเตรียมตัวแก้ป้องกันหรืออะไรก็ไม่รู้) กลัวคนอื่นจะมาทำให้ชีวิตกูพัง กลัวอดีต กลัวอนาคต กลัวไปหมด ช่วงนี้เครียดมากๆ เป็นมาไม่ถึงอาทิตย์ไม่ก็อาทิตย์กว่า ถ้าอยู่กับคนอื่นกูจะยิ้มลืมเรื่องเศร้า แต่พอมาอยู่คนเดียว กูกลับเศร้า คิดเรื่องแย่ๆขึ้นมาอีก แต่โชคดีที่กูยังมีที่ปรึกษาคนนึง และแม่อีกคน แต่ทั้งสองคนก็รู้เรื่องไม่ทั้งหมดของกู กูเป็นพวกติดดราม่า ระบายยังไงก็ไม่สุด เหมือนอยากพูดอีก อยากระบายอีก อยากจะอ้วกออกมา
สองวันนี้ กูหายใจไม่ทั่วท้อง หายใจไม่ค่อยเข้าปอด ร้องไห้บ้าง ไม่ร้องบ้าง(จุกอกเหนื่อยที่จะร้องไห้) อยากตายแต่ก็ไม่อยากตาย มึงงงมั้ย อยากหนีปัญหา แต่กูก็คิดถึงครอบครัว ไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากเห็นคนที่รักเจ็บปวด ไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้า ไม่รู้ตอนนี้เป็นรึเปล่า แต่กูไม่อยากเป็น กูอ่านจากหลายๆคน คิดฆ่าตัวตาย ใช้ชีวิตลำบาก กูไม่อยากเป็นแบบนั้น กูไม่อยากอยู่กับชีวิตแบบนั้น แม่ก็บอกกูคิดไปเอง ไม่ได้เป็นอะไรหรอก กูก็อยากให้เป็นแบบนั้น แต่กูรู้สึกเศร้าเหลือเกิน กูอยากรู้ว่าตัวเองเป็นหรือเข้าข่ายมั๊ย แต่กูไม่อยากเป็น กูไม่อยากหาหมอ กูกลัวรู้ว่ากูเป็น กูอยากหายเอง กูต้องทำยังไง เช็คเองยังไงว่าตัวเองเป็นมั๊ย แล้วทำยังไงให้เลิกเครียด ช่วยกูด้วย กูไม่อยากเป็น
ปล. กูอารมณ์ร้ายขึ้นมากได้สองเดือนกว่าแล้วจากการโดนหักหลัง และเริ่มคิดมากขึ้น มีเศร้าบ้างตั้งแต่นั้นแต่แค่นิดหน่อย แต่สัปดาห์ที่ผ่านมาปัญหาเยอะ กูเลยเครียดหนัก
อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ รึเปล่า
ทางครอบครัวกูบอกว่ากูอาจเป็นโรคซึมเศร้าให้ลองไปหาหมอดูมั้ย
เพราะสมัยนี้มียาคุมฮอร์โมนไรงี้ปรับลดระดับได้
แต่ที่กูต้องการคืออยากรู้ว่ากูเป็นจริงมั้ย แต่กูก็ไม่ได้อยากรักษามันว่ะ
กูกลัวว่าถ้ารักษาแล้วมันจะเป็นยังไงต่อ ตัวกูจะยังเป็นตัวกูอยู่มั้ย
ตัวกูในตอนนี้แม้ว่ามันจะค่อนข้างทำตัวไม่ค่อยดี ทำร้ายตัวเองบ้าง
แต่กูก็ไม่เคยโทษอะไรเพราะกูเป็นคนทำทุกอย่างเอง กูยอมรับตัวเองในตอนนี้ว่าอย่างน้อยนั่นก็คือกู
ไปตรวจเฉยๆ แต่ไม่รักษาได้ป่ะ รพ.ไหนราคาเท่าไหร่ว้ะ
>>285 มึงไปหาหมอเถอะ ไม่มีอะไรเสียหาย ไม่มีอะไรให้ต้องลังเล ตัวมึงก็เป็นมึงเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่มีใครเปลี่ยนมึงได้ขนาดนั้นหรอก แค่ถ้ารักษาถูกทางก็อาการแย่ๆ ก็ทุเลาลง สภาพจิตใจดีขึ้น กูก็เคยลังเลเหมือนมึง ลังเลอยู่นานด้วย รู้สึกเสียดายเวลาสัสๆ ที่ไม่รีบหาหมอแต่เนิ่นๆ
ไปรพ.รัฐกูเสียไม่เคยเกิน 500 บาทซะที นี่รวมค่ายาค่าหมอค่านักจิตหมดแล้วนะ ถ้ามึงไม่รับยาหรืออาการมึงยังไม่ถึงขั้นต้องจ่ายยา กูว่าไม่เกิน 150 บาท
มึง ตอนนี้กูกำลังสงสัยตัวเองว่ากูเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำหรือเปล่า ก็ไม่ได้ส่งผลถึงต้องฆ่าตัวตายหรอก แต่แมร่งมันหงุดหงิดอะ
เวลาจดโน๊ตตอนเรียน ถ้ากูรู้สึกว่าเขียนไม่สวยกกูจะลบเขียนใหม่อยู่อย่างนั้นอ่ะ จนกว่ากูจะพอใจหรือจดไม่ทันก็ปล่อยๆไป
เวลาจับของอะไรมาก็จะล้างมือถี่ๆ ล้างแล้วมือมันจะเปียก พอเช็ดมือมันจะชื้นๆ แล้วถ้าไปหยิบอะไรอีก กูก็ไปล้างมืออีก วนอยู่อย่างนี้ จนกว่ากูจะพอใจหรือไม่ก็จนกว่ากูจะหงุดหงิด ไม่ล้างแมร่งละ
อีกอย่างคือเวลาอ่านหนังสือ ชอบอ่านตั้งแต่เริ่ม แม้ว่ากุจะอ่านมาแล้ว กุรู้สึกว่ามันต้องอ่านตั้งแต่หน้าแรกหว่ะ ข้ามไม่ได้ ยกเว้นอ่านไม่ทันก็ข้ามๆๆ
ก่อนออกจากห้องอีก ต้องเช็คประตูก่อน ถ้าไม่เช็คแล้วหงุดหงิด ความกังวลนี่ผุดขึ้นมาเลย
มันหงุดหงิดอ่ะมึง กุพยายามเปลี่ยนความคิดนะ ว่ามันเสียเวลา มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องไปใส่ใจ เอาเวลาไปคิดไปทำอย่างอื่น แต่มันก็เหมือนเดิม ไม่รุ้ทำไม
>>287 กูเป็นคล้ายๆมึงเลย ก็รู้สึกหงุดหงิดบ้างแหละ แต่ได้ทำซ้ำๆย้ำๆแล้วผลออกมาถูกใจมันก็สบายใจว่ะ
เวลาจดโน้ตกูก็ลบบ่อย เขียนไปเยอะแล้วกูก็ลบ แก้แล้วไม่ถูกใจก็ลบอีก จะเรื่องตัวหนังสือไม่สวย จัดหน้า วรรคตอนไม่ได้ดั่งใจกูลบหมด
โคตรเกลียดเวลาล้างมือแล้วต้องจับก๊อกอีกทีเพื่อปิดเลยว่ะ รู้สึกว่ามันไม่สะอาด เช็ดมือนี่กูจะไม่เช็ดกับผ้าที่ใช้ร่วมกับคนอื่นเลย คนในบ้านก็ไม่เอา กระชากทิชชู่เยอะๆเช็ดเอา เปลืองชิบหาย 55555 แถมไปจับอะไรนิดหน่อยก็กลับมาล้างอีกแล้ว
เรื่องล็อกห้องก็เป็น ยิ่งตอนกลางคืนกูยิ่งระแวง เช็คแล้วเช็คอีกว่าลืมล็อกรึเปล่า กลายเป็นปลดล็อกแล้วล็อกใหม่อยู่นั่นแหละ เพราะจริงๆกูไม่เคยลืมล็อกเลย 55555
>>287 กูจะบอกวิธีรักษาให้
มึงไม่ต้องไปหาหมอเลย ยาไม่จำเป็นต้องแดกให้สมองมึงเบลอเปล่าๆ
มึงแค่หาอะไรก็ได้ที่มึงสนใจแล้วจมอยู่กับมัน เหี้ยอะไรก็ได้ที่ทำให้มึงเห็นว่าไอ้อาการยำ้คิดย้ำทำแม่งเป็นเรื่องไร้สาระเหี้ยๆ เสียเวลาเหี้ยๆ
กูเป็นมาตั้งแต่มัธยม พยายามทุกทางสุดท้ายก็กลับมาเป็นใหม่ จนกระทั้งกูมีแฟน โรคนี้มันก็หายไปจากกูโดยไม่รู้ตัวเลย
แต่ถ้าเลิกกับแฟนก็คงกลับมาเป็นใหม่
เช็ดประตูนี่อารมณ์ไหนวะ กลัวมันสกปรก?
>>291 คงทำนองนั้น แบบออกไปข้างนอกมาทั้งวัน ไปจับนู้นจับนี่ที่สาธารณะ กลับมาบ้านคงคิดว่ามีเชื้อโรคมั้ง
เรื่องระแวงล็อคประตูกูเคย เมื่อก่อนบ้ามาก ล็อคแล้วแม่งต้องกดย้ำๆ แบบถึงเห็นว่าล็อคแล้วก็ยังกดล็อคอยู่
จนวันนึงแม่กูมาเห็น แล้วเอาไปเล่าแบบล้อๆให้ญาติฟัง กูอายมาก
ตั้งแต่วันนั้นกูก็เลิกไปกดล็อคประตู บางวันจะเข้านอนนอกจากจะไม่ล็อค กูยังไม่ปิดประตูบ้านอีกด้วย เปิดอ้าไว้งั้นแหละ
พวกมึงเป็นไงกันมั่งวะตอนนี้ เห็นกระทู้เงียบไปสองสามวันละ ไม่ใช่ว่านัดกันไปบันจี้จั๊มพ์ไร้สายกันหมดแล้วนะเว่ย
กูยังมีชีวิตอยู่.. ถึงจะคิดฟุ้งซ่านเป็นพักๆ แต่ก็พยายามหลับหูหลับตาทำตัวยุ่งๆคิดเรื่องอื่น แดกๆ นอนๆ แทน
พรุ่งนี้กะจะเริ่มกระโดดเชือกดู ได้ออกกำลังกายแล้วอาจจะดีขึ้น
ไม่รู้จะไปห้องไหน ไม่รู้ว่าพูดในนี้ได้ไหม ถ้าผิดมู้ก็เมินๆไปก็ได้
กูเหนื่อยว่ะ กูไม่ใช่คนที่เครียดหรือซึมเศร้า แต่กูเป็นเพื่อนของคนแบบนี้
กูพยายามแล้วจริงๆนะ แคร์มาก หลายปีที่อยู่กับเขามาเวลาเศร้าก็คอยอยู่ข้างๆเพราะกลัวจะฟุ้งซ่านแล้วทำอะไรบ้าๆขึ้นมา
ตอนเขาสดใสน่ะกูมีความสุดเวลาได้ไปเที่ยวเล่นคุยกันจริงๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ยิ่งเขาพยายามคาดหวังให้กูเป็นหลักให้เขามากๆกูยิ่งเครียดตาม
ชีวิตกูก็มี ต้องเรียนต้องทำอย่างอื่นไม่ใช่อยู่กับเขาตลอดเวลาปะวะ แล้วพอกูมีธุระหรืออยู่กับเขาตอนเฟลไม่ได้ทีนึงก็จะเป็นจะตาย
หาว่ากูไม่แคร์ไม่ใส่ใจ ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่าอีก ทั้งที่กูก็พยายามแล้ว พยายามมากๆแล้ว ไอ้ที่กูพยายามมาตลอดนี่คืออะไรวะ
พอกูจะเลิกคบแม่งก็กลัวไปทำร้ายตัวเอง ซึ่งสุดท้ายถ้าทำจริงกูก็รู้สึกผิดเองอีก กูจะประสาทตามแล้วเนี่ย
แนะนำให้ไปหาหมอก็ไม่ไป บอกที่บ้านเขา แม่งก็บอกวัยรุ่นก็งี้เดี๋ยวก็ผ่านไป ผ่านเหี้ยไรล่ะครับคุณพ่อคุณแม่ คนต้องอยู่ให้เขาระบายอารมณ์น่ะกู
เหนื่อยว่ะ ถามว่าแคร์ไหมน่ะแคร์ แต่เหนื่อยแล้วจริงๆ
>>298 ปัญหาเดียวกับกูเลย...
กูพยายามมาก พยายามให้เสมอต้นเสมอปลาย ถึงจะไม่ค่อยได้คุยยาวๆกัน แต่ก็คุยกันเรื่อยๆ พอเค้าเฟลก็เก็บมาคิดมากแทนตลอด
ไม่รู้จะเล่าอะไร อึดอัดจนพูดไม่ถูก ทั้งอึดอัดทั้งรัก แต่ก็เหนื่อย
พอเห็นเฟลแล้วอาจจะมีสาเหตุจากกู เค้าบ่นลอยๆ แต่กูเจ็บมาก ทั้งที่พยายามแล้วแท้ๆ กูไม่เคยพูดระบายเวลากูเจ็บหรือมีปัญหาชีวิตทั้งเรื่องเรียนเรื่องงาน โดยเฉพาะเรื่องคน กูไม่ชอบอะไรไม่เคยบ่น ไม่เคยพยายามแสดงให้ใครรู้ว่าเฟล เก็บไว้กับตัวเองตลอด
กูคิดทุกวันว่าอยากตาย กูมีปัญหาเรื่องเรียนที่ได้ผลกระทบมาจากเรื่องการเงินที่บ้าน ทุกวันนี้อารมณ์แปรปรวน แต่ไม่เคยมีใครสังเกตกูได้เลย ทุกคนมองว่ากูเฮฮา ความจริงแล้วกูอารมณ์แปรปรวนมาก แป๊ปๆเดี๋ยวสิ้นหวัง แป๊ปๆอยากตาย แป๊ปๆก็หัวเราะออกมา กูขมขื่นกับทุกๆวันที่ต้องเจอกับความจริง ต้องเห็นคนอื่นมีเส้นทางดีๆ
กูปลอบใจคนที่เฟลตลอด ลึกๆก็อยากให้เค้ารู้ว่ากูเองก็มีเรื่องที่เฟล แต่ใจกูไม่อยากให้ภาพลักษณ์คนเฮฮา มองโลกในแง่ดีของกูพังไป
กูอยากไปหาหมอเหมือนกัน อยากได้คำแนะนำ หมดแรง หมดกำลังใจ แต่กูไม่อยากลำบากพ่อแม่ กูรู้สึกไร้ค่าจริงๆแต่ก็อยากมีกำลังใจ
ได้แต่ตอแหลว่าชีวิตดีไปวันๆ ไม่เคยเอาเรื่องแย่ๆของตัวเองมาบ่นระบาย ทั้งๆที่กูก็เหมือนทุกคน กูคิด กูเสียใจ กูอยากตาย
>>299 กูเหมือนมึงเลย ทุกวันนี้ทำไมไม่มีใครเคยเข้าใจกูเลย ทำไมกูต้องเอาแต่ร้องไห้คนเดียวทำไมไม่มีใครเห็นทำไมไม่มีใครรู้ คนนึงจะแบกปัญหาไว้ได้แค่ไหนนะมึง กูอยากตายๆไปให้พ้นๆ
เงินกูก็ไม่มีกู้กยศ หาทุนเรียนได้ถึงป.เอก
ป.ตรียังดีขยันอ่านหน่อยทำงานส่งมึงก็ได้เกรียตินิยมแล้ว แต่ปโทคนละเรื่อง กูเหนื่อย ทำไมเพื่อนที่พยายามน้อยกว่ากู พยายามเท่ากู พยายามมากกว่ากูได้ดีกว่ากูหมด ทำไมกูต้องรั้งท้ายตลอด ทำไมกูเกิดมาโง่ ทำไมต้องเป็นกู กูทำอะไรก็ไม่ดี
ในขณะที่เพื่อนกูบางคนทำงานแล้ว ข้อผูกมัดทุนยังทำให้กูต้องเรียนอยู่ถ้ากูเรียนแย่ หลุดทุนจะต้องใช้ทุนสองเท่า หนี้กยศอีกยังไม่จบก็มีหนี้เกือบแสนแล้ว ไม่เรียนก็ไม่ได้เรียนห่วยก็ลงเอยแบบเดัยวกันกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลยกูโง่เองที่เอา
เดี๋ยวนี้ชอบเฟดอยู่คนเดียวมีเพื่อนเหมือนไม่มีแทนที่จะเป็นที่พักใจกลายเป็นกูต้องเสแสร้งเฮฮาทำตัวตลกไปวันๆ พีคสุดคือไม่คุยกันวันนึงโมโหกูมากอีเหี้ยถึงขั้นเลิกคบด้าเหมือนกูไปฆ่าโคตรเหง้ามัน กูขออยู่กับตัวเองบ้าง บายเลยแม่ง กูไม่อยากคาดหวังอะไรกับใครมากแล้ว ยังไงกูก็แบกปัญหาคนเดียวอยู่ดี กูอยากพักอยากมีเงินทำตัวชิวๆบ้างแต่ชีวิตจริงแม่งตรงข้ามไง ห่วยแตกไม่แปลกหรอกที่คนอยากตายกัน
ขอบคุณที่ให้ระบาย
จริง ๆ กูเคยคบเป็นแฟนกะคนอารมณ์ประมานนี้นะ มันไม่ค่อยยิ้ม แทบไม่ยิ้มเลย ดูเหมือนโลกมันมัวหมองมาก มันอยู่มอหก ส่วนกูโตกว่า กูยอมรับนะว่าทิ้งมันไม่ลงเวลาเห็นมันเฟล มันเครียด แต่กูก็เครียดเหมือนกันที่ต้องมาอยู่กับมัน กูทำงานไผเรียนไปกูก็เหนื่อย กูบอกเลิกที มันก็ทำหน้าเศร้าที จนสุดท้าย กูเครียดจนกูเป็นบ้า อันนี้กูพูดจริง กูเลยบอกเลิกมัน อยากให้มันเจอคนดีดี มันร้องไห้นะ ซึ่งกูคิดว่ากูทำดีที่สุดแล้วเพื่อมัน ให้มันเจอคนที่ดีกว่าซึ่งไม่ถึงเดือนมันก็มีคนใหม่
ซึ่งก็แล้วแต่เลย เอาที่มันสบายใจ แม้ตอนนี้มันทำท่าเหมือนโคตรรำคาญกู ซึ่งกูไม่ได้ยุ่งอะไรกับมันมากแล้ว กูเหนื่อยมาเป็นปีแล้วกับมัน
อะไรที่มึงคิดว่าลำบากตัวเองก็พอเถอะ ...เห้อ
กู >>298 นะ กูว่ากูไม่เหมือนมึงว่า >>299 คือมึงน่ะผิดที่เก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองมากไป แต่กูนี่บอกไปแล้วคนอื่นแม่งไม่กระดิกตัวมาช่วยกูแบ่งเบา
วันก่อนมาบ่นในนี้แล้วไปแดกเหล้าจนใจเย็น ตอนนี้กูว่าคงเลิกคบกับแม่งจริงๆแล้วล่ะ ถึงจะเคยนิสัยดีแต่ตอนนี้ประสาทแดกเกิน
ทำไมต้องไปแคร์คนที่สักแต่จะให้กูเอาใจด้วยวะ ปัญหาหรือโรคซึมเศร้าวิตกจริตอะไรก็ปล่อยครอบครัวแม่งจัดการเองแล้วกัน
กูก็เก็บทุกอย่างไว้ที่ตัวไม่เคยพูดหรืออะไรกับใคร จริงๆกูไม่มีใครให้พูดด้วย สมัยมัธยมที่คนส่วนใหญ่มีเพื่อน กูมีปัญหากับ อจ. โดนอจ.แบน เพื่อนเริ่มเมินเฉยเพราะมองกุเป็นพวกกุ๊ย ตอนหลังก็แบนกูหมด พวกเดี๋ยวที่คุยกะกูและยอมให้กูทำงานกลุ่มด้วยคือพวกกุ้ย2-3คนประจำห้อง พื้นฐานกุไม่ใช่เลยเป็นได้แค่สมองทำการบ้านให้พวกนั้น. ไม่ได้ไปไหนด้วย วันๆอ่านหนังสืออยู่ห้องสมุด กินข้าวคนเดียวตลอด คุยกะเพื่อนต่างห้องมากกว่าห้องตัวเอง เวลาผ่านไปหลายไปในที่สุดกูกลายเป็นพวกเข้าสังคมไม่ได้ หลบหนีจากสังคมตลอด มหาลัยกูพยามเริ่มต้นใหม่ แต่กูทำไม่ได้ กูปรับตัวเช้ากับใครไม่ได้เลย กูไม่ยอมเข้าเรียนสุดท้ายก็ซิ่ว ปีต่อมากุเข้าไปใหม่ พยามเริ่มใหม่ แม่งลงเอยแบบเดิม สุดท้ายกูก็มาเป็นฮิ้กกี้ กูไร้ปฏิสัมพันธ์กับคนจริงๆมานานละ กะครอบครัวกูแสร้งเป็นปกตินะ พูดปัญหานี้ไปใครจะเข้าใจใครจะสน กูเข้าใจความรู้สึกพวกเก็บกดดีหวะ เหอๆมีเว็บโม่งนี่หละที่กูระบายชีวิตออกมาได้บ้าง
กูกระด้างกระเดื่องใส่หนะ อจแม่งก็แก่อีโก้เยอะ กูก็เด็กๆกำลังโตอีโก้จัด ไม่ยอมใคร5555ตอนนั้นกูคิดแบบนั้นจริงๆ อนาถเหี้ยๆ
>>306 ถ้าไม่มีเพื่อนจะมาคอลสไกป์กะกูป่าว กูชอบคุยกะคนแปลกหน้า จริงๆไม่ได้ชอบหรอก กูชอบคุยกะหมาแต่ตระหนักว่ากูแม่งไร้สังคมเกิ้น ตอนนี้มีเพื่อนก็มีแต่คนที่คบกันมานานแล้วกูอยากพัฒนามนุษย์สัมพันธ์ของตัวเองเพื่อที่จะได้ไปคุยกะคนในโลกจริงได้ เพื่อนที่ทำงานกูไม่ซี้กะใครซักคน ถ้าอยากระบายก็มาระบายกะกูได้นะ กูคุยไม่เก่งแต่ฟังเก่งมาก อิอิ
เอ้อ กูก็ว่าน่าตั้งสมาคมโม่งเข้าสังคมไม่เก่ง มาจัดทีมสไกด์คุยฝึกการเข้าสังคมกันนะ เพราะกูก็เข้าสังคมไม่เก่ง เป็นพวกขี้อาย แต่มองโลกในแง่ร้าย
อยากคุยกับใครซักคนที่ไม่ต้องเจอตัวกันแต่คุยได้ทุกเรื่อง เริ่มเรื่องอะไรก็ได้โดยไม่ต้องแคร์จัง กูอยู่ตปท.ตอนนี้เหงาชิบ
กูไม่ได้คุยแบบสนิทๆไม่มีกำแพงกับคนอื่นนอกจากครอบครัวมาประมาณ 4-5 เดือนละมั้ง คือคนไทยที่นี่คบยากมากกูเลยเลี่ยงที่จะไม่คบใคร
ฝรั่งก็พอกัน สังคมหลังชีวิตม.ปลายนี่มันอยู่ยากจริงๆ
>>304 กูคล้ายๆกับมึงเลย แต่ต่างกับแค่ตอนมัธยม ตอนนั้นกูเป็นพวก Active มาก เฟรนลี่ร่าเริงคุยกับใครก็ได้อยู่กลุ่มไหนก็ได้
แต่กูเป็นคนที่ทำเหี้ยไรก็แป้กก็ห่วยไปหมด ทำงานอะไรร่วมกับคนอื่นเป็นต้องแป้กทุกที พอทำอะไรก็ห่วยแบบนี้เพื่อนมันก็เริ่มไม่อยากจับกลุ่มกับกู
นานๆเข้ากูเลยเริ่มดำดิ่งลงหนทางแห่งฮิกกี้เรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง เพราะเรียนเสร็จกูแทบไม่ไปไหนนอกจากกลับบ้านมาเปิดคอม ไม่ก็หาไรกินในห้าง แล้วกลับบ้าน ชีวิตน่าเบื่อโคตรเพราะกูทำวนลูปแบบนี้ทุกวัน
>>307 สำหรับกูคงสายไปละ กูอยู่แบบนี้มานานเกินไปจนชินไปแล้วหละ อีกอย่าง เพราะกูไม่มีใครเลย พอมีใครเช้ามาคุยกะกูมากหน่อยกูก็มักจะยึดติดกะคนนั้นๆมันน่ารำคาญแน่ๆหละนะ หนักเข้ามันจะเกินลิมิตความเป็นส่วนตัวได้ง่าย กูเคยคุยสนิทๆกะคนๆนึงมาละเข้าลูปนี้ น่าสมเพชสัส อีกอย่าง กูปิดตัวเองแบบสุดๆมาพักใหญ่ๆละ
เหยดดด ไม่ค่อยได้แวะมาส่วนนี้ของโม่งเลย มีงี้ด้วย
เอาเป็นว่า พยายามอย่าตายละกันนะ กูผ่านจุดนั้นมาละ
แต่ปัญหาคือ เพื่อนกูยังคิดอยากตายอยู่ แต่ก็นะ ไม่รู้จะช่วยยังไง
กูก็รู้อยู่ว่าโอกาสที่มันจะฆ่าตัวตาย ไม่ถึง 5% หรอก แต่ถ้าเกิดขึ้นจริง.....ก็คงเสียใจ
>>313 อืม พยายามเช็คเป็นระยะๆ อยู่
เป็นแนวๆ คิดว่า อยู่ไปไม่มีความหมาย แต่ ก็ไม่ได้ถึงขั้นนึกว่า จะตายด้วยวิธีอะไร ถือว่าไม่ได้เสี่ยงมาก (มั้ง)
ปัญหาก็คือ มันก็ต้องมีชีวิตของมัน กูก็ต้องมีชีวิตของกู กูพยายามเช็คเป็นระยะๆ ซัก 2-3 วันที
เช็คถี่เกิน เดี๋ยวมันจะนึกว่ากูจีบ 555
ช่วยบอกกุทีมีวิธีไหนทำให้กุหายจากอารมอยากตายบ้างไมวะ คิดฆ่าตัวตายมาเป็นเดือนละ
ชีวิตผมผ่านความสุขที่สุดมาแล้วและคงไม่ย้อนกลับมาได้อีก ที่เหลืออยู่มีแต่ความทุกข์ให้เผชิญ
ช่วยแนะนำวิธีฆ่าตัวตายที่ไม่ทรมานและตายชัวร์ให้หน่อยครับ
ขอแบบสภาพไม่เละ และสามารถกระทำการในป่าได้
ขอบคุณครับ
วิธีดีที่สุด คว้านท้องแบบญี่ปุ่นเลยครับ จะได้มีเกียรติ
กูเคยดูซีเอสไอหรืออะไรนี่แหละ มันมีคนฆ่าตัวตายโดยการแดกยาอะไรซักอย่างทำให้เสียความรู้สึกไปแล้วก็ค่อยฆ่าตัวตาย ไม่เจ็บ ตายชัวร์
แต่จริงๆแล้วแค่เอาปืนจ่อขมับแล้วลั่นไกมันก็ตายชัวร์ ไม่เจ็บปวดอยู่แล้วไม่ใช่หรอวะ ไม่เห็นต้องคิดไรให้ยุ่งยาก แถมถ้าทำเรื่องบริจากอวัยวะไว้ อวัยวะมึงก็จะเอาไปใช้ต่อได้ด้วย ประโยชน์สองต่อ
ถ้ามึงฆ่าตัวตายจริงกูจะโดนจับข้อหาชี้โพรงให้กระรอกมั้ยเนี่ย แต่กูแค่คิดว่าถ้สคนอยากตายมันก็เป็นสิทธิของเค้าอ่ะ ฮือ
>>324 แดกยานั่น กูไม่รู้ว่ายาอะไร อาจจะได้ แต่กูว่า ทำเองยาก
ส่วนปืน ไม่แนะนำว่ะ ความชัวร์ในการตาย ไม่ชัวร์ขนาดนั้น ถ้ามึง ใช้ปืนไม่เก่ง
1. กระโหลกเราหนาพอสมควร และถึงขมับจะบางกว่าที่อื่น แม่งก็ไม่ตายได้ ซึ่งถ้าไม่ตายนี่มึงจะเจ็บเกินกว่าจะยิงซ้ำว่ะ
2. ปืนมันดังคนจะได้ยิน และอาจมาช่วย มึงเชื่อกู กูเคยอยู่ห้องฉุกเฉิน แล้วมีเข็นคนไข้ ยิงแฟนแล้วยิงตัวตายมา แต่ตัวมันอ่ะไม่ตาย
ปัญหา คือ สมองแม่งโดนกระสุน กูไม่รู้ว่า รายนั้น รอดมาแล้วมีปัญหาไรตามมามั้ย แต่แย่อ่ะ
>>321 เอาตรงๆ นะ ผมไม่อยากให้คุณตาย ถึงเราจะไม่รู้จักกันก็เหอะ
แต่เรื่องนั้น คงไม่อยากฟังสินะ ว่าคนอื่นจะเป็นไง
งั้นผมช่วยตัดตัวเลือก ที่ไม่ควรทำ
1. จมน้ำ ทรมาน
2. กินพวกสารพิษต่างๆ ตั้งแต่ ยา เป็ด ฆ่าแมลง มันไม่ตายทันที มักจะมีคนช่วยได้ แต่จะ ตายช้าๆ แบบทรมาณ ในภายหลัง
3. โดดตึกที่ไม่สูงพอ คุณจะไม่ตายคาที่ ความสูงที่เหมาะ ผมไม่รู้ว่าเท่าไหร่ แต่ทางที่ดี ควรสูงจนสลบก่อนจะตกได้ 20 ชั้น น้อยเกินไป และถ้าตกใส่คนอื่น แม่งก็ซวย
4. กรีดข้อมือ เจ็บ ทรมาน และไม่ค่อยตาย
5. แขวนคอ โดย ไม่มีความรู้ มันจะทรมาน แบบขาดอากาศตายอ่ะ การแขวนคอที่พอใช้ได้ ต้องแบบประหารสมัยก่อนอ่ะ ทีเดียวดับแต่ยุ่งยาก
Ideal เลยนะ ถ้าอยากตาย ไม่จำเป็นต้องเป็นวิธีที่ตายชัวร์หรอก แต่ต้อง
-ไม่ทรมาน
-ไม่เดือดร้อนชาวบ้าน
-สามารถ ทำซ้ำใหม่ได้ ถ้าเกิดไม่ตาย
ซึ่ง นอกจาก ฉีดยาให้สลบ แล้วค่อยตาย ผมนึกวิธีอื่นไม่ออกเท่าไหร่
ทำไมเวลาเฟลๆแล้ว มนุษย์ชอบคิดจะฆ่าตัวตายวะ ทำยังไงให้เลิกคิดดีวะ
กุเคยเฟลมากตอนเด็กๆ ตอนที่พ่อเสีย ตอนนั้นก็อยากฆ่าตัวตาย
ตอนนี้โดนที่บ้านบีบคั้นมากๆก็อยากฆ่าตัวตาย-หนีออกจากบ้าน
พยายามมองโลกในแง่ดีสุดชีวิต ทำกิจกรรมอื่นให้เลิกคิด แต่พอกลับมาเจอคนในบ้านแม่งก็อยากหนีโลกอีก
กูไม่รู้มีคนลงหรือยังนะ ขี้เกียจขุดว่ะแต่พวกมึงลองอ่านเรื่องนี้ดูนะ เป็นกำลังใจชีวิตได้ดีhttp://www.nekopost.net/manga/2770
ถ้ายิงปืนเขายัดเข้าปากยิงกันมากกว่าเพราะ ยิงขมับมือสั่นเดี๋ยวจะเป้าเลื่อนไม่ตายอีก
กูอยากเป้ฯแค่นีทฟะ ยังไม่อยากตาย
ศึกษามาเยอะ >>327 exit bagใช้ฮีเลี่ยม ใช้วาล์วแบบปรับได้ ปรับให้ฮีเลี่ยมไหลเข้าไปให้ถุงที่คลุมช้าๆ ร่างกายจะไม่ต่อต้านหนะ
อ้อยิงขมับ โอกาศตายน้อยกว่ากรอกปาก เข้าปากทะลุก้านสมองเปอร์เซนต์ตายสูงกว่าขมับ และควรใช้.38เพื่อความทะลุทะลวง กาตันตีการตายไม่สูงกว่า
วิธีตายชัวร์ๆหนะมีมากมาย แต่ให้ศพสวยและไม่เจ็บปวดหนะมีไม่มาก แถมคนที่รู้ก็พวกวิชาชีพละพวกหมอบลาๆ ส่วนนักเคมีก็ทำได้ไม่ยากเลย แต่การกระทำแบบนี้คนทั่วไปคงรับไม่ได้ คงจะไปขอร้องให้ช่วยทำได้ลำบาก เคยได้ความคิดว่าจะบริจาคทั้งตัวมาจากหนังเรืองseven poundแต่การฆ่าตัวตายเป็นการตายผิดธรรมชาติต้องมีการสืบสวนหาสาเหตุ และพอเป็นคดีก็จะอยู่ในช้องดเว้นในการบริจาคร่างกายหรืออวัยวะ รู้สึกเสียดายหน่อยๆ คิดว่าชีวิตโง่ๆจะช่วยคนอื่นได้บ้าง555555
ปล.สังเกตว่ามีหลายๆคนตอบตอนตีสามตีสี่ กูไม่ได้ตื่นตามลำพังสินะ รู้สีกเหงาน้อยลง1.342747%เลยหวะ
Exit bag เดี๋ยวนี้ไม่ได้ผลละนะ ถังก๊าซฮีเลี่ยมแบบที่ใช้เติมลูกโป่งเดี๋ยวนี้มันผสมออกซิเจนลงไปปริมาณหนึ่งเพื่อลดต้นทุน ป้องกันคนใช้วิธีนี้ฆ่าตัวตาย ฯลฯ เอาเป็นว่ามันทำให้มึงแค่สลบเฉยๅอะไม่ตาย อันนี้กุอ่านในบอร์ดตปทนะไม่รู้ของไทยเป็นไง
ส่วนใช้ปืนถ้าสำเร็จเขาว่าจะทรมานน้อยที่สุดเว้ย แต่ต้องใช้ปืนลูกซอง โอกาสรอดจะน้อยลงอีก
แล้วปืนนี่กุว่าเป็นวิธีที่แพงว่ะ //กุอยากได้ปืนถูกๆอะ แนะนำได้ไหม
ปล.กุว่าไปนอนในรถสวยๆละต่อท่อไอเสียเข้าไปในรถก็โอนะ เขาว่าศพจะสวยๆ เหมือนนอนหลับอยู่เลย
ปืนปากกา บิบิ ถามซื้อพวกเพื่อนสายช่างดู
เออ กูก็อยากฆ่าตัวตายแล้วบริจาคเหมือนกันว่ะ
แต่เท่าที่ดูมาไม่น่าเป็นไปได้เท่าไหร่ เท่าที่อ่านต้องอยู่ในสภาวะสมองตาย
แล้วมันทำยังไงว้ะ ฆ่าตัวตายให้อยู่ในสภาวะนั้น
กินยาตายเหรอ? หรือว่าต้องผูกคอ? หรือรมแก๊ส?
ลองชักว่าวจนตายดู
มึงกูเครียดอ่ะ กูอยากตาย กูอยากตาย กูเหนื่อย เรื่องที่กูเครียด คนอื่นอาจจะมองเป็นเรื่องเล็ก อาจจะจัดการได้ แต่กูไม่ กูไม่เข้มแข็งขนาดนั้น กูอ่อนแอ กูจัดการมันไม่ได้ กูอยากหนีๆ กูอยากหายไปเลย กูอยากให้ไม่มีกูอยู่บนโลกนี้ กูอยากตายแต่ไม่อยากให้ครอบครัวเสียใจ กูอยากหายไปมากกว่า ให้เขาไม่รุ้จักกู ให้กูไม่มีตัวตน กูเหนื่อยมึง กูเหนื่อย กูเครียด จนตอนนี้เส้นเลือดกูขึ้นหน้าผาก กูต้องกรี้ดแบบไม่ออกเสียง กูอยากระบาย กูเหนื่อยจะร้องไห้ เหนื่อยต้องทำหน้าร้องไห้ กูเครียดว่ะ
ระบายออกมาเถิด
เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำตั้งแต่เด็ก โตขึ้นมายิ่งเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ วันนึงเสียเวลากับมันเป็นชั่วโมงๆ
รำคาญตัวเองจนอยากจะตายหลายครั้ง แต่ยังไงก็คงไม่ฆ่าตัวตาย
ใครเคยเป็นแล้วหายบ้างไหมวะ มีวิธีรักษาเองได้ไหม ไม่อยากหาจิตแพทย์
แวะมาอัพเดทหวะ กูขาดยาราวๆ1อาทิตย์ละ เบี้ยวนัดหมอครั้งแรกด้วย55555 กูทำแบบไม่มีเหตุผลนะ วันหาหมอกูนั่งรถไปถึงโรงบาล แลล้วก็กลับเฉยๆ5555
ถ้ามึงคิดจะตายจริงละก็ ตายไปเถอะไม่ต้องไปแคร์ใครหน้าไหนทั้งนั้น ชีวิตเป็นของมึง มึงควรเลือกเอง
ในความคิดกูนะ คนทุกคนก็ต้องตายอยู่แล้ว แต่การฆ่าตัวตายกับตายตามธรรมชาติมันต่างกันนะ
เพราะการฆ่าตัวตายมึงมีอิสระจนวินาทีสุดท้ายไงอย่างน้อยก็ไม่มีใครมากำหนดอะไรแม้แต่ธรรมชาติ
แต่ถ้ามึงยังลังเลกับการฆ่าตัวตาย คิดถึงคนนู้นคนนี้ แปลว่ามึงไม่ได้อยากจะเลือกการตายจริงๆ ก็จงหยุดซะ
เพราะการทำแบบนั้นก็ไม่ต่างจากการขังวิญญาณตัวเอง ถ้าวิญญาณมีจริง หรือต่อให้มีจริงก็ไม่ต่างจากการขังความคิดตัวเองที่ไม่อยากตาย
ส่วนตัวกู กูก็จะเลือกตายด้วยตัวเองเหมือนกัน จะตายทั้งทีกูก็ขออะไรซักอย่างก่อนตาย อิสระนี่ล่ะที่กูขอ แต่แค่ตอนนี้กูยังตายไม่ได้
เพราะกูยังมีจุดมุ่งหมายอยู่ ถ้าทำไม่สำเร็จจริงๆ ร่างกายไม่ไหวกูก็จะฝากคนอื่นต่อถึงค่อยตาย คนเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกูนั่งคิดมานาน
คำตอบก็คงเป็นเพราะจุดมุ่งหมายนี่ล่ะ อยากรวย อยากสบายนั่นก็เป็นจุดมุ่งหมายแล้ว แต่ถ้าถามว่าเกิดมาทำไม อันนี้กูก็กำลังหาคำตอบอยู่
แม้แต่แบคทีเรียไร้สมองไร้ความคิดกูยังสงสัยเลยมันเกิดมาทำไม มันเอาตัวรอดไปทำไมคิดอะไรไม่ได้แท้ๆจุดมุ่งหมายกูอันนี้ล่ะ
เพื่อนโม่ง กูสนใจปืนหักลำถูกๆ ซื้อที่ไหนไว้ใจได้บ้างวะ
กุกลุ้มใจมานานว่าจะเล่าไม่เล่าดี เล่าละกัน กุไม่อยากเล่าให้เพื่อนหรือคนรอบข้างกุฟัง ;-;
กุเป็นโรคซึมเศร้าอะ
คือเมื่อก่อนตอนเด็กๆ กุมีปัญหากับบ้านกับเพื่อนเรื่อยๆจนกุหมดความมั่นใจในตัวเองเลยแหละ ร้ายบ้างดีบ้าง(กุไม่เล่าเรื่องที่บ้านละกัน)
แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรหนักขนาดตอนนี้นะ
ที่พีคจนแย่มากๆก็มีช่วงนึงกุเลิกกะแฟน แฟนเก่ากุป่วยทางใจนี่แหละ ตอนนั้นกุยังเด็กกุเลยไม่แน่ใจว่ามันเป็นอะไร แต่เวลามันงอแงอะไรกุจะพยายามดูแลมันตลอดอะ สงสารมันด้วยคือรู้สึกเข้าใจ มันมีปัญหาที่บ้านเหมือนกุ แต่ปัญหาของที่บ้านมันหนักกว่ากุมาก คือกุเหนื่อยนะ แต่มันก็น่ารักกะกุ ตอนที่มันปกติดีมันโอเคมาก แต่ตอนที่มันอาการพีคๆกุก็เหนื่อยมาก มันด่าทุกอย่าง หาเรื่องกับทุกอย่าง ขู่ว่าโรคหัวใจกำเริบแล้วจะไม่กินยา บอกว่าพอโมโหจะโดดบันไดตายให้ได้ ตอนเจอหน้ากัน2ต่อ2อยู่ๆแม่งก็มาบีบคอกู(มาคิดตอนนี้แม่งไม่ตายหรอก แต่ตอนนั้นกุเด็กกุเสือกเชื่อมันจริงๆ ฮือ)
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่กุรู้สึกว่าจะประสาทแดกตามมันเหมือนกัน แต่กุก็ทนนะ ทนเท่าที่ทำได้ละ
แล้วสุดท้ายมันก็เลิกกะกุเว้ย ตอนนั้นกุเคว้งมาก กุไม่ค่อยมีเพื่อนด้วยแหละมีแต่มันคนเดียว จากนั้นกุก็เริ่มพังๆตั้งแต่นั้นมาเลยว่ะ กลายเป็นคนเงียบๆ ซึมๆตลอด แล้วก็นอนไม่หลับติดๆกันหลายวัน หนักสุดคือกูหูแว่วด้วย ได้ยินเสียงตอนที่กุเพลียๆกุจะหลับ จนกุสะดุ้งเวลาได้ยินเสียง มันมาเรื่อยๆเป็นระลอกๆจนกุนอนไม่ได้ กูโดนจับหาหมอ มีช่วงนึงกินยาจนกุจำอะไรในตอนนั้นไม่ได้เลยว่ะ กุโดนเพื่อนที่รร.แบนเพราะมันรู้ว่ากุมีแฟนคิดว่ากุแรดไรงี๊
แต่เอาเถอะคือมันใช้เวลาราวๆ2-3ปีอะที่ทำให้กุดีขึ้นแหละ กุก็โอเค
ตอนนั้นดีที่กุมีเพื่อนกุคอยตบเรียกสติตลอด ถ้าไม่มีคนพวกนี้กุคงแย่ เพื่อนกุอดทนมากเลยแม่งทนฟังกุบ่นเรื่องเดิมซ้ำๆอะ ระบายเรื่องแฟนได้เป็นวันๆ
แล้วพอที่บ้านกุเห็นกุเป็นแบบนั้นก็เลยดีกับกุมากขึ้นเว้ย ดีจนกุเสียใจเลยว่าทำไมกุถึงไม่มีแรงฮึดวะ
จนช่วงที่กุเรียนม.ปลายอะ คือชีวิตในอดีตกลายเป็นความฝันเลยมึง
ชีวิตกุดีขึ้นมาก คือกุเรียนได้สบายๆ เพื่อนๆเข้ากับกุได้ กุมีเพื่อนเยอะ ว่างๆก็แบบไปเที่ยวไปกินเหล้า ชีวิตอิสระเหอะ
มันควรจะมีความสุขใช่มะ
แต่กลายเป็นว่าพอใกล้เรียนจบกุว่างเปล่ามากอะมึง กุเริ่มคิดเว้ยว่าชีวิตของคนแบบกุไม่ควรมีความสุขขนาดนี้ กูเป็นชิ้นส่วนที่ไม่ควรเข้ากับจิ๊กซอว์เซ็ทนี้ว่ะ
กุกลายเป็นคนไม่ยินดียินร้ายอะไรเลย คือไม่มีความรู้สึกอะมึง เหมือนเรียนวันๆ ทำการบ้านไปวันๆ ตามน้ำกับเพื่อนไปวันๆ
เกรดกุจบออกมาได้ท็อป10อะ ได้โควต้ามหาลัยอะ
แต่คือถึงจะเป็นงั้นมันว่างเปล่ามากมึง กุกลับรู้สึกว่ากุกดดันมากในการต้องประคองตัวเองบนยอดภูเขาน้ำแข็งเว้ย (และกุรู้ดีว่าการยืนบนยอดภูเขาน้ำแข็งอันนี้ ถ้าเราออกจากเขาลูกนี้ไปเขาลูกอื่นเราก็อยู่ได้แค่ตีนๆเขา ไม่ได้แกร่งสตรองอะไรเลยมึง กุฮาและยอมรับ 555555)
กุคิดว่ากุต้องพยายามเพื่อที่บ้าน ที่บ้านดีกับกูแล้วกูต้องดีเท่านั้น แต่ลึกๆกุก็แค่อยากหาอะไรทำ พยายามกับอะไรซักอย่างเพื่อให้กุมีตัวตนในสายตาตัวเอง แต่ถึงจุดนึงมันก็เกินขีดจำกัดกุล่ะ ทุกอย่างที่กุพยายามมันพังหมดเลยเพื่อน
กุกลายเป็นคนที่มีปัญหาอะไรก็โทษตัวเองตลอดเลยแหละ จากที่เคยพูดมากก็กลายเป็นคนเงียบ รู้สึกว่าเวลาคุยกับเพื่อนแล้วอึดอัด
ยิ่งแสดงความรู้สึกโดยเฉพาะความอ่อนแอของกุกุยิ่งลำบากใจเข้าไปใหญ่ ;-; อีกอย่างกุไม่เคยปรึกษาที่บ้านอยู่แล้วเพราะกุกับที่บ้านไม่เคยคุยกันเวลามีปัญหา ถึงคุยก็ยิ่งลำบากใจด้วย
กุลองปรึกษาดู แต่ผลปรากฎคือกุโดนบอกให้ไปดูคนอื่นที่พิการ คนที่ไม่มีโอกาส ให้กุเปรียบเทียบชีวิตตัวเองกับคนอื่น
ให้กุไปนั่งสมาธิเข้าหาธรรม กุอ่อนแอเอง ฯลฯ...อืมกุอ่อนแอจริงกุยอมรับ ความผิดกุเลย แต่กุพยายามแล้วนะ ถึงมันจะยังไม่พอก็เหอะ
กุไม่รู้ดิ กุฟังอะไรแบบนั้นแล้วกุรู้สึกแย่แหละ กูไม่รู้ว่ากุต้องการอะไร หวังให้เพื่อนพูดปลอบหรือไง คือกูไม่แน่ใจนะ เพราะถึงมันปลอบกูกูก็เกรงใจจนไม่กล้าปรึกษาอีก ด่ากูกูก็ยอมให้ด่า แต่ในใจกูต่ำเตี้ยจนรู้สึกว่ากุอ่อนแอ แย่มากในสายตาเพื่อน กูอยากตาย
หลังจากนั้นกุก็ระเบิดมันออก กุไม่ไหว กุฆ่าตัวตาย เป็นรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้ในชีวิตกู
แต่กูรอดนะ
>>354 ต่อ
แต่กูก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วว่ะ กุหาหมอ แต่กุไม่ไว้ใจหมอเพราะหมอดูสนิทกับคนที่บ้านกุมากเกินไป
จากนั้นกุก็เริ่มโกหกหมอ หมอเกือบเชื่อว่ากุสภาพใจปกติดี (แต่กูยังไม่ไว้ใจตัวเองเหมือนกัน กูเลยขอให้หมอจ่ายยาเรื่อยๆจะดีกว่า)
กุโกหกเพื่อนว่ากุสบายดี อืม กุไม่เศร้า กุไม่ได้อะไร กุแอคทีฟเสมอ กุโกหกตัวเองด้วย
แต่บางวันที่กุทนโกหกไม่ได้กุก็ระเบิดอารมณ์ออกมาว่ะ ทางบล็อกบ้างเฟสบ้าง แต่ไม่กี่ชม.กูก็รู้สึกผิดกับตัวเองมากที่ระเบิด กูก็ลบแล้วก็นั่งกุมหัว
แล้วกูก็โกหกตัวเองและทุกคนใหม่ เป็นวัฏจักรอุบาทว์ว่ะ
ตอนนี้กูว่ากูทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไม่ไหวอะ กูอยากมีคนรับฟังกู ใครก็ได้ที่นั่งฟังกูเฉยๆแล้วไม่ด่ากู ไม่ต้องปลอบแต่แค่ฟังพอแล้ว
กูอยากหายไปจากโลก กูเหนื่อยมาก กูอยากพักผ่อนเฉยๆ ไม่อยากทำอะไรเลย อยากหนีความจริง
ทุกวันนี้กูยังพกเชือกไว้ในลิ้นชักตลอด แต่กูไม่ได้ใช้มันทำอะไรนะ กูเอาไว้เตือนใจตัวเองว่าต้องอยู่ให้ได้
แต่หลายๆเหตุการณ์ก็ทำให้กูสงสัยเหมือนกันว่ากูอยู่เพื่ออะไร มีคนบอกว่ากูก็มีค่านะ แต่สุดท้ายเอาจริงๆกูเป็นเงาจางๆแหละ ถึงเขาเห็นค่าเขาก็จะเห็นคุณค่าของคนอื่นก่อน เราชินแล้ว มีคนบอกให้กูอยู่เพื่อคนๆนั้น แต่ในเมื่อหลังจากเขาพูดเขาก็ไม่ได้ใส่ใจกูอีก กูควรเก็บมันเป็นกำลังใจไหม ขณะเดียวกันก็เกลียดตัวเองมากที่เรียกร้องอะไร คิดว่าแค่เพื่อนยอมคุยด้วย ยอมตอบก็บุญมากๆแล้ว
กุว่าพอแล้วว่ะ กุมีอุปกรณ์พร้อมแล้ว
กุเหนื่อยละ นอกจากป่วยใจกุยังป่วยกายอีก หาหมออีกหลายหมอ ค่าหมอก็เยอะ ค่าเรียนก็เยอะ ค่านู่นนี่นั่นก็เยอะ
ตอนนี้กุรอให้กุทำงานกลุ่มกับเพื่อนจนเสร็จจะได้ไม่เป็นภาระเพื่อนที่เหลือก็พอ
กุจะตายเงียบๆ ไม่อยากให้ใครรู้...
ขอบคุณพวกมึงที่อ่านและรับฟังกูนะ ;-;
ปล.แปลกเหมือนกันปกติกุรู้สึกแย่ตลอดนะ
แต่พอคิดเรื่องความตายกุกลับรู้สึกคล้ายๆว่าจะมีความสุขอะ เหมือนมันกลายเป็นความหวังอย่างเดียวของกู
ยิ่งมีวิธีที่ตายอย่างไม่ทรมานกูยิ่งรู้สึกว่าใจสงบ ไม่รู้ดิแต่ปกติกูไม่ใช่คนที่ชอบทำร้ายตัวเองกรีดแขนเล่นยาไรแบบนั้นแหละ
>>354 ".....กุลองปรึกษาดู แต่ผลปรากฎคือกุโดนบอกให้ไปดูคนอื่นที่พิการ คนที่ไม่มีโอกาส ให้กุเปรียบเทียบชีวิตตัวเองกับคนอื่น...."
เอาจริงๆ คือ เป็นคำแนะนำที่ผิด
คนธรรมดา คิดว่าโรคซึมเศร้า จะ หายได้ด้วยความเข้มแข็งของจิตใจ
แต่มันไม่ใช่เว่ย มันมีวิธีรักษา แต่ว่าแต่ละคนก็จะมีทางต่างออกไป
กูแนะนำได้แค่พยายามมีความสุขง่ายๆ ละกัน กูไม่รู้ว่ากรณีมึงต้องทำอะไร อย่างกูนั่งเฉยๆ นอนเฉยๆ กลิ้งไปมาก็จะรู้สึกดีขึ้นละ
เรื่องหมอกูก็แนะนำได้แค่ว่า หมอนี่ บางทีก็ต้องเลือกนิดนึงเหมือนกัน ส่วนใหญ่เลยโอเคแหละ แต่ที่ ไม่ดีนักก็มี
อาจจะต้องลองเชื่อใจดู แต่ถ้าเชื่อใจไม่ได้ก็เปลี่ยน
กุคงเปลี่ยนหมอแหละ พอดีที่ไว้ใจไม่ได้เพราะเขาเป็นคนรู้จักของญาติอีกทีด้วยอะนะ มันใกล้ตัวเกินไป
จริงๆหมอคนนี้กูเคยหาแล้วก็เคยเล่าอะไรหมดเปลือกนะ แต่ไม่โอเคอะ ผลคือที่บ้านกูมีปฏิกิริยาประหลาดมาก กูเลยไม่ค่อยโอเค
แต่กุเหนื่อยละ
ปัจจุบันกุทำทุกอย่างที่เพื่อนกุบอกนะ 555555 ฟังธรรมนั่งสมาธิ ไปศึกษาศาสนาอื่นเข้าโบสถ์กะเขาก็ไป ก็ดีขึ้นนะชั่วคราว แต่ก็แค่ชั่วคราวเว้ย แต่ไอ้การดูชีวิตคนอื่นที่เขาพูดว่า"แย่กว่า"ตัวกูนี่กูไม่โอเคจริงๆมึง รู้สึกเหมือนไปเหยียบย่ำตัวตนคนอื่นสิ่งที่คนอื่นเป็นหรือเปล่า กูไม่ชอบว่ะ
>>354 อยากกอดมึงแน่นๆ ความรู้สึกคล้ายๆกูเลย
กูไม่รู้จะปลอบมึงยังไง แต่มึงยังมีเพื่อนที่เจออะไรคล้ายๆมึงอยู่นะ กูคงบอกได้แค่นี้ มึงไม่ได้ตัวคนเดียวนะเว้ย
ถ้ายังไหว มาลองใช้ชีวิตต่อไปกันนะ กูยังอยู่ทุกวันนี้เพราะกูเสียดายโอกาสในชีวิต กูคิดว่าตายไปก็แก้ไม่ได้ ต่อให้อยากกลับมาก็ไม่ได้ กูเสียดายว่ะ
ตัวกูจะพยายามตะเกียกตะกายว
ตัวมึงเองก็เลือกทางที่ดีที่สุดของมึงแล้วก็ขอให้สมหวังกับทางที่มึงเลือกนะเว้ย
อยากกอดพวกมึงจัง
มึง กูอยากตายว่ะ คิดมานานแล้ว เคยฆ่าตัวตายมาสามรอบแล้ว แต่ไม่ตาย เหนื่อยว่ะ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ทะเลาะกับแม่ เป็นโรคซึมเศร้า กูไม่เข้าใจจริงๆว่ามนุษย์จะมีชีวิตไปเพื่ออะไร และกูเหนื่อยกับการใช้ชีวต พ่อแม่ก็บอกให้กูอยู่เพื่อคนที่รัก แล้วไง มีความหมายยังไงวะ พ่อแม่นี่แหละคนที่ทให้กูฆ่าตัวตายนี่ พอกูบ่นกับคนอื่น แม่งก็ชอบบอกว่า พึ่งขึ้นม.4เอง จะรู้โลกเท่าไรเชียว ทำงานไม่ผูกคอตายเลยหรอ แล้วไง ฆ่าตัวตายกูก็ทำมาแล้ว มาอยู่ในสภาพแบบเดียวกับกูมั้ย? เหนื่อยโว้ย ทำไมกูต้องอยู่ด้วยวะ ทำไมทุกคนมีเป้าหมายในชีวิตวะ สุดท้ายแม่งก็ตายเหมือนกัน ตายห่าไปซะหมดๆโลกก็คงดี โลกจะได้สวยขึ้นด้วย(ฮา)
>>362 ไม่อยากอยู่ก็ไปเหอะมึง กูก็กำลังอยากไป
กูเพิ่งเคยเข้ามาห้องนี้ ก็ดีนะ ที่รู้สึกว่ากูไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกว่างเปล่า ไม่มีจุดหมาย กูไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครเห็น ไม่สำคัญ ไม่มีใครรัก. เพื่อนก็มีเยอะ กูก็คุยเยอะ แต่กูไม่มีคนที่กูสามารถคุยแบบสนิทได้เลย
แต่ก็นะ กูไม่เคยหาหมอ เลยไม่รู้ว่ากูป่วยอยู่หรือเปล่า แต่กูคิดอยู่แทบตลอดเวลา ว่าเหนื่อยแล้ว ตายคงจะดี ไม่ต้องดิ้นรนให้มันเหนื่อยอีก
มานั่งระบายได้ใช่ไหม ..)
อยากได้ครอบครัวที่เป็นครอบครัวคืน อยากมีพ่อ แม่ พี่ เรา อยู่อย่างมีความสุข
แต่ก็รู้ว่า เป็นไปไม่ได้เพราะ พ่อตายไปแล้ว ทั้ง แม่ พี่ เรา ก็อยู่กันคนล่ะบ้าน เพราะพี่กับเราโดนฐาติรับมาเลี้ยง ช่วยแม่ที่หาเลีย้งคนเดียวไม่ไหว
อยากได้ครอบครัว อยากได้ที่อยู่ ที่เป็นที่อยู่ของเราจริงๆ พูดได้เต็มปาก ระบายได้ทุกอย่าง
อยากโยนงานบ้าๆทิ้งไม่ได้อยากได้ความก้าวหน้า เจริญรุ่งเรืองบ้าบออะไรทั้งนั้น
รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็เฝ้าฝันมาตลอด
ร้องไห้เป็นร้อยเป็นพันครั้ง อยากให้ทุกอย่างมันระเบิดตูม แล้วหายๆไปทั้งหมดนี่แหล่ะ
พอกันที
>>365 คนข้างนอกที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเรามันก็มีนะเมิง ถึงแม้อาจจะไม่ใช่ความรักที่จริงจังระดับครอบครัวที่มึงจากมา แต่ความอบอุ่นมันก็คือความอบอุ่นว่ะ กูพึ่งเข้าใจว่าตัวเองต้องการแค่ไออุ่นเล็กๆก็เพียงพอแล้วที่จะกลับมามีความสุขในชีวิต ออใช่ มึงกำลังเฝ้าฝันอยู่ ว่าแต่ฝันอย่างเดียวแล้วไม่ได้หาจริงๆเปล่า ลองนั่งคุยกับคนอื่นดูเยอะๆ ทำอะไรที่มันจะทำให้สุขภาพจิตมึงเป็นปกติ(รู้มั้ยว่าออกกำลังกายแล้วสารเคมีในสมองมันจะกลับมาเป็นปกติ!? มันได้ผลมากเลยนะจอร์จ) ทำที่ว่ามาดู ทำไมน่ะหรอ? เพราะอย่างน้อยถึงมึงจะตายมึงก็ควรตายทั้งๆที่มึงเป็นตัวเองจริงๆ ไม่ใช่มึงที่กำลังโดนกลุ่มก้อนดีเพรซชั่นกัดกินจนโง่และคิดอะไรไม่ได้ แล้วมึงจะเริ่มได้คำตอบที่สมเป็นคำตอบจากตัวมึงจริงๆ ว่าชีวิตมีความหมายอะไรกับมึงมั้ย แน่นอนว่าทุกวันนี้กูก็เป็นคนๆนึงที่ไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตตัวเอง กูอยู่เพราะกูอยากรู้ว่าโลกนี้ยังมีใครที่รักกูอีกมั้ย แม้จะได้เจอมาหลายคนแล้วแต่กูก็ยังอยากได้รับมันมากกว่านี้ และสักวันนึงกูเองก็อยากลองมอบความรักให้คนอื่นบ้างเช่นกัน
ออกเดินทางดูสักครั้ง มึงพึ่งเสียบ้านไปครั้งแรกในชีวิตมันเคว้งคว้าง กูพอเข้าใจ อย่าอยู่ในที่ๆมันไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นเลย ลองวางแผนหนีไปสู่ที่ๆดีกว่าดู คนเราแม่งทำอะไรเวอร์ๆได้เยอะเมื่ออัดความต้องการของใจอันแรงกล้าลงไปนะรู้ป่าว โชคดีนะ *กอดๆ*
>>365 ก้ไม่ลองเอาไอ้ความอยากของมึงมาสร้างเป็นเป้าหมาย แรงจูงใจละวะ ถ้ามันไกลมากมึงทำไมไหว มึงซอยให้มันเป็นเป้าหมายสั้นๆซะ เหมือนมึงทำเควสที่ละส่วนๆ ไม่ต้องไปโฟกัสทั้งหมด แล้วคิดว่าแม่งไกลทำไม่ได้ ลองดู
>>366 มึงลองสร้างคุณค่ากับตนเองซะ การได้รับความรักจากคนอื่นมันก็ดี แต่ถ้าวันนึงมันไม่มีใครเข้ามาละ หรือคนๆนั้นยังไม่เข้ามาละมึงอยู่ได้มั้ย การที่มึงคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ต่อให้คนที่เข้ามาเค้าถมมึงได้แค่ไหน มึงก็ถมตัวเองว่าไร้ค่าๆๆๆ จนสุดท้ายสิ่งที่เค้าให้แม่งดูลดลงๆ จนไม่มีค่า มึงก้ต้องไปหาคนใหม่มาถมให้มึง มึงไม่เหนื่อยบ้างหรอ
>>367 สำหรับกูมันเหนื่อยน้อยกว่าตัวเองยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเหมือนกัน คือกูแม่งโคตรextrovert กูรู้สึกมีคุณค่าเวลามีมนุษย์คนอื่นอยู่ใกล้ๆ แต่พออยู่คนเดียวแล้วกูมักไม่แคร์คุณค่าหรือความยึดติดอะไรในฐานะมนุษย์เสมอเลย แล้วก็มักจะหาอะไรบ้าๆบอๆที่ลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ทำอยู่เรื่อย อย่างรีดแล้วบูชายัญเลือดแมงมุมที่จับได้ให้องค์ซาตัน หรือซ้อมปีนตึกเผื่อคิดจะลอบสังหารใครสักคน หรือขี้ใส่ถุงไว้เผื่อไปปาใส่ระเบียงห้องข้างๆที่ชอบเย็ดกันเสียงดังตอนตีสี่ คือมันจะรู้สึกผิดเสมอเมื่ออยู่กับคนอื่นนะของแบบนี้ บางทีอยากตายมากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลึกๆแล้วเราเป็นคนยังไง แต่มันช่วยไม่ได้อะ ถ้ากูรักตัวเองที่ทำตัวแบบนี้ลงกูคงเสียสติไปแล้ว กูก็กำลังเปลี่ยนแปลงตัวเองแหละ พยายามฝึกห้ามใจตัวไม่ให้ทำเรื่องเหี้ยๆ คุณค่าน่ะสมควรจะอยู่กับสิ่งที่มีค่าใช่มั้ยล่ะ กูก็คงให้คุณค่าตัวเองได้เมื่อกูเปลี่ยนไป แต่ก่อนหน้านั้นจะเปลี่ยนได้กูก็ต้องการคนอื่นเป็นคนจับตามองกูเพื่อเรียกสติกูทำนองนั้น ถามว่าเรียกสติเองได้มั้ยกูบอกเลยว่ากูทำได้แย่มาก หวังว่ามึงจะเข้าใจนะ
กูมีกำหนดฆ่าตัวตายในเวลาอีกเดือนกว่าๆแต่รู้สึกจิตใจไม่พร้อม รู้สึกยังขาดหายอะไรบางอย่าง ว่าก็ว่ารอบก่อนที่กูฆ่าตัวตายกูมีความหนักแน่นในจิตใจมากกว่าตอนนี้อีก สำรวจตัวเอง กูมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า มันก็น้อยมากๆนะ ชีวิตกูเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง แต่ดันรู้สึกขาดหายในตอนนี้มันทำให้จิตใจโคลงเคลงมาก ตอนนี้กูแม่งสมเพชตัวเองมากกว่าเดิมอีก ตอนตายพวกมึงวางแผนเกี่ยวกะคนรอบข้างไว้แบบไหนอะ ของกู กูคิดไม่ตก อยากบอกลาคนรู้จัก อยากขอบคุณทุกคนที่เข้ามาในชีวิตโง่ๆของกู บอกลาเล็กๆน้อยๆให้ดูว่าเกือบมีมารยาททางสังคม อีกใจก็อยากตายไปในที่ๆไม่มีผู้คน ตายอยู่เงียบๆโดยไม่มีใครรู้ โอ้ยแค่นี้ยังคิดไม่ออก ง่าวแต้
>>369 >>370 พวกมึงจะทำกำหนดวันตายไปทำไมวะ ตายฤกษ์ดียามดีแล้วมันลงนรกขุมที่ชิลล์กว่าหรือไง = =" เวลากูอยากตายกูไม่นั่งแพลนมากนะ เอาเวลาไปหยิบมีดมาลับไม่ก็รีโหลดกระสุนเลยดีกว่า จะได้respawnในชาติหน้าเร็วขึ้นด้วยไง lolol
โอเค กูล้อเล่น ประเด็นคือพวกมึงอยากตายทำไม? ชีวิตไม่ดีหรอ? อยากได้คำแนะนำไรปะกูน่าจะช่วยมึงคิดได้นะ เพื่อนโม่งกระหายนรกเอ๋ย
>>370 ปืนหนะ >>371 ถ้าไม่กำหนดกูก็จะใช้ชีวิตโง่ๆนี่ไปเรื่อยๆไง ไม่มีจุดหมาย กูเลยสร้างกำหนดเวลาซึ่งกรณีกู กูจะตายในวันเกิดตัวเอง เอาจริงๆกูก็พร้อมตายทุกเมื่อถ้ามีอะไรมาดลใจให้กูเหนี่ยวไก ถ้าใครสักคนในบ้านช่วยตอกย้ำว่ากูเป็นภาระพวกเค้า กูก็กรอกปากตัวเองทันที
ปล.กูเป็นซึมเศร้ามันไม่แปลกอยู่ละที่กูมีแนวโน้มจะฆ่าตัวตาย
มึงพิมพ์แบบนี้กูอ่านแล้วคิดว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นกัน. แต่ถ้าโอกาสที่พวกมึงจะทำจริงมีแค่1%กูจะขอหล่อออกมาห้ามพวกมึงไว้
คิดจะฆ่าตัวตายมันอันตรายมาก กูไม่เคยคิดแบบนั้นแต่กูเคยมีช่วงที่ซึมเศร้าสุดๆ รู้สึกเหมือนไม่อยากทำอะไรเลย ตื่นนอนมากว่าจะอาบน้ำแปลงฟัน ได้ต้องใช้เวลาสองชม. ออกจากบ้าน ไปทำงานก็สาย โดนด่าว่าก็จะเป็นเหมือนซอมบี้เลย แต่กูขอความช่วยเหลือจากพ่อแม่ได้หว่ะ. กูบอกเขาตรงๆไปเลยว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับกู. แม่กูเลยชวนให้ไปว่ายน้ำไปเที่ยว ไปทำบุญ. กูรู้สึกว่า คนที่ซึมๆแบบกูคงมีเยอะแหล่ะ แต่อย่างกูดีขึ้นได้เพราะการออกกำลังเป็นเรื่องหลักเลย วิ่งหรือว่ายน้ำจนเหนื่อยนี่แหล่ะที่ได้ผลดี มันเหมือนปลุกสมองให้รับรู้ว่าเรายังมีความสามารถในการสู้กับความเหนื่อยความท้าทายใหม่ๆได้
....ใครมี่ซึมมากๆแล้วอยากเปลี่ยนตัวเอง ก็อย่าดำเนินชีวิตในแบบเก่าๆนะ ลองฮึดๆไปออกกำลังดูให้หมดแรงไปเลยให้หัวใจมันเต้นเร็วๆเพราะเหนื่อยดูน่าจะช่วยให้พวกนายดีขึ้น
กู370นะ ที่กูกำหนดไว้เนี่ย เพราะกูจะได้ใช้ชีวิตให้แฮปปี้ที่สุดก่อนตายน่ะ อืม.. ถ้าบอกจริงๆ กูก็ไม่ได้อยากจะตายนัก แต่กูว่าถ้ากูตายไปมันจะดีกว่า ทั้งเรื่องเงินนู่นนี่ รวมถึงงานที่เหี้ยๆ คนอื่นจะได้สบายใจ ไม่ต้องมาเครียดเรื่องกู >>373 ส่วนของมึงนี่ช่วงซึมเศร้ากูก็มีและกูก็ไม่แน่ใจนักว่าเป็นอยู่รึเปล่า เคยสภาพแย่มากจนพนงรถไฟ เดินเข้ามาห้ามนึกว่ากูจะโดดราง จะพิมพ์ให้มันดูเครียดทำไมชีวิตแม่งก็เครียดพอล่ะ 555
ส่วนเรื่องออกกำลังกายนี่ก็ออกปกติ มันช่วยอะไรตรงไหนหรอ งงว่ะหรือเพราะอดีนารีน?
ในสมองคนมันแปลกอยู่อย่างคือมึงอาจจะเสพติดความทุกข์ได้ คือบอกให้กูนอนเน่าตายไม่ต้องลุกยังได้เลยมั้ง. แต่กูพอรู้ตัวเลยต้องเปลี่ยนตัวเอง แบบจะไปทำงาน ไปเที่ยวข้างนอก ตอนกูเป็นมันจะแบบอยู่ดีดีก็เหนื่อยขาสั่น หายใจไม่ออกเหมือนตอนคนที่กลัวอะไรมากๆ ทั้งที่เป็นกิจวัตรที่เคยทำทุกวัน กลายเป็นคนขี้กลัวไปเลย. ตอนกูไปว่ายน้ำ ไปวิ่งแรกๆกูก็กลัวนะแต่ ทำใจแบบวิ่งใส่กำแพงให้ทะลุไปอีกด้าน เดินออกประตูบ้านไปทำให้เต็มที่ไปเลย ตอนซึมๆนี่กูเห็นรอบด้านเป็นสีเทาๆหว่ะ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนเห็นสิ่งรอบตัวมันสว่างขึ้น สีสดใสขึ้น
พวกมึงมันกระจอก! - อาจารย์เฉลิมชัย
Yes i am
เราก็กระจอกและสิ้นหวัง
กลับเข้าประเด็นตายกันก่อน 555
คือ กูพ้นมาแล้วล่ะ ไอ้เรื่องอยากตายเนี่ย เลยพอจะพูดได้บ้าง (แต่ก็ยังไม่ได้หายจากซึมเศร้านะ)
ความเห็นกูคือ ถ้าอยากจะตายจริงๆ นี่ กูช่วยไรไม่ได้ว่ะ
แต่ถ้ายังอยากให้มีคนมาห้ามอยู่ไว้กูจะคอยห้ามเองอีกคน(ก็ได้วะ)
เหตุผลให้มีชีวิต มันก็เยอะพอๆ กะที่อยากตายนั่นแหละ ตอนเราคิดอะไร เราก็จะจดจ่อกับสิ่งนั้น
โอเค ถ้ามึงจะตายแล้ว มึงไม่มานั่งกังวลหรอกว่า คนที่รักมึงจะเสียใจ คนที่เกลียดมึงจะไม่รู้สึกไรเลย
แต่กูก็อยากให้รู้ไว้เฉยๆ ว่ามีอีกหลายคนที่ไม่อยากให้พวกมึงหายไป จะรู้จักกันหรือไม่ก็ตาม
จะตายทั้งที รอโลกแตก ตายแม่งพร้อมกันหมดดีกว่า
กูผิดปกติหรือเปล่าไม่รู้ เวลาเห็นข่าวคนตายเยอะๆ ไม่ว่าจะจากภัยธรรมชาติหรือผู้ก่อการร้าย กูไม่เคยรู้สึกเศร้าโศกเสียใจหรือรันทดหดหู่เลย กูแค่รู้สึกว่าโลกนี้มี species ของมนุษย์เยอะแล้ว ตายๆ ไปบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร ดีเสียอีกประหยัดทรัพยากรโลก กูรู้สึกกลุ้มใจกับข่าวหมีขาวอดตายจากโลกร้อนมากกว่า กูผิดหรือเปล่าวะ
มึงๆ ใครซึมเศร้าหรือคิดฆ่าตัวตาย มึงลองโทรไปตามเบอร์ในเว็บนี้นะ http://www.samaritansthai.com/ เป็นเว็บ "รับฟัง" ปัญหาสารพัดของมึง
บางทีกูอาจจะไม่ใช่คนที่เข้าใจมึงที่สุดหรอก แต่กูอยากให้มึงลองดู อย่างน้อยพวกเค้าน่าจะช่วยมึงได้ :)
ส่วนตัวกูนะ ไม่ว่าสปีชีส์ไหนกูก็ไม่อยากให้ตายทั้งนั้นแหละ มึงอุตส่าห์เกิดมาแล้ว ถ้าอยากตาย รอโลกแตกแบบ >>382 ก็ได้นะ
(ถ้ารอไม่ไหว มึงก็แตกก่อนโลกเลยสิ //// )
ทำไมเราต้องมีชีวิตอยู้ด้วยวะ
กูเหนื่อยว่ะ เหนื่อยที่จะต้องมารับมือกับความรู้สึกที่ไม่ทีที่มาที่ไปของตัวเอง อยู่ดีๆ ก็จิตตก อยู่ดีๆ ก็โมโห อยู่ดีๆ ก็เศร้า
แถมยังต้องเก็บไว้บอกใครไม่ได้อีกนอกจากระบายลงเน็ต เบื่อโว้ยยยยยยยย
ถ้ามึงรู้สึกว่าอารมณ์กับเหตุการณ์ที่มึงเจอไม่ไปทางเดียวกันควรไปหาหมอด่วนเลยก่อนมีปัญหาดำรงค์ชีวิต.
ขอบคุณที่ให้พื้นที่นะ
ตั้งแต่เด็กกูเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของบ้าน กูมีพี่ชายคนนึง ตอนม.ต้นมันต้องไปเรียนรร.ประจำต่างจังหวัด พ่อกับแม่เลยคิดถึงและเป็นห่วง รักมากๆ กูก็ใช้ชีวิตมาแบบโดนทารุณกรรมจากแม่เเท้ๆของกูตลอด ทั้งคำพูดเหยียดหยาม ดูถูก ด่าหยาบๆคายๆ ตบตีกระทืบเวลาหงุดหงิด แม่กูจะเป็นคนที่ภายนอกครอบครัวเราเหมือนรักกัน อบอุ่นดี และบ้านคือทีที่ที่ปลอดภัยอบอุ่น แต่ไม่สำหรับกู ภายนอกกับพี่ชาย แม่กูดีด้วย พ่อกูก็รักพี่ ส่วนกูเหมือนกระโถนระบายอารมณ์ ปกติเค้าจะเย็นชาใส่กูมากๆ ไม่มีการต้อนรับที่อบอุ่น ไม่มีกอด ไม่เคยสัมผัสตัว ทั้งๆที่ภายนอกแม่กูเฟรนลี่ยิ้มง่ายยิ้มแย้มเเจ่มใสทุกคนรัก เขาก็มีสังคมอะไรของเขา คนอื่นก็จะคิดว่าเป็นคนใจดี ฮาๆ แต่ไม่เลย ขนาดพี่กูเคยเล่นยา ทำผู้หญิงท้อง เขาให้อภัย เขารับสะใภ้(ไม่รู้หัวนอนปลายตีน)เข้ามาในบ้าน ดูแลอย่างดี กูรู้ว่าเขาเครียดอยู่เเหละ เเต่ต้องฝืนยิ้ม ฝืนยอมรับเรื่องเหี้ยๆของพี่กู เพราะเขารักพี่กูมากกว่ากู เขาเลยมาลงกับกูแทน จริงๆกูกลัวกูจะอีโวกลายเป็นแบบเขาว่ะ เพราะเวลากูหงุดหงิดกูก็ชอบพูดจาเเรงๆจนกว่าจะสงบเหมือนกัน แต่เขาโมโหแล้วชอบทำร้ายกู ส่วนกูชอบทำร้ายตัวเองว่ะ กูไม่เน้นฆ่าตัวตายนะ กูเน้นทรมานตัวเองมากกว่า ชอบทำให้ตัวเองมีเเผลบ้างอะไร จะได้สบายใจมากขึ้นอะไรแบบนี้
กูคิดว่าอาจเพราะกูเป็นลูกผู้หญิง เค้าเลยเข้มงวดกว่าบ้านอื่น แต่นี่มันผิดปกติแล้ว ตอนประถมกูจำความได้แม่ทำโทษกูที่ดื้อไม่กินข้าวด้วยการจับกูล็อคขากะบันได ทั้งวัน กูก็นอนตรงนั้น ข้าวก็เอามาใส่ให้เหมือนให้หมา กูก็ทน โตมา กูฟอร์มวงดนตรีกับเพื่อนอยากไปประกวดต่างจังหวัด เขาไม่ให้เงินสักบาท กูเลยหาทางไปของกูเอง พอกลับมา เขาไล่กูไปเป็นกะหรี่แล้วบอกว่าจะไม่ให้เงินกูอีก ตั้งแต่เด็กกูจำได้แต่มือกับตีนแม่ ไม่เคยกอดอุ่นๆเลย ไม่เคยลูบหัว พอโตมาเรียนมหาลัย กูก็วุ่นวาย ทำงานไปเรียนไป ทำงานรับจ้างให้เพื่อนด้วย
จนเมื่อกี้นี้ กูช่วยงานทีสิสให้เพื่อนคนนึงอยู่ แล้วแม่เรียกไปซื้อของด้วยกัน กูเลยเออ เเปป ทำงานให้เพื่อนอยู่ค่ะ ประมาณน้ี สักพักโมโหมากๆ (กูช้า) มากระทืบประตูห้องกูปึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ด่ากูหยาบๆคายๆ แล้วก็ตัดเน็ตไม่ให้กูทำงาน ขู่ฆ่ากูนอกห้อง กูก็กลัว ผวาอ่ะตกใจ เข้าใจป่ะ เลยไปหลบหลังตู้เสื้อผ้า อุดหูเพราะได้ยินแล้วบั่นทอน มันเป็นครั้งแรกที่กูคิดว่ากูอยากได้เหตุผลจากการกระทำรุนเเรงๆแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนกูก้มหน้ายอมๆไปเรื่อยๆ ด่ามาก็ยอม โดนดูถูกโดนด่าโง่กูก็ยิ้มเเหะๆ กูเลยลองฝืน กูเลยลองเลิกเป็นตุ๊กตาชักรอกให้เขาชักไปชักมาสักวัน กูเลยลองเงียบ ไม่ขาน ไม่เถียง ไม่ตอบ เขายิ่งหงุดหงิด ทุบเตะประตูห้องกูเเรงๆ ยิ่งอาละวาดจะขู่ฆ่า ยิ่งโวยวายว่าถ้ากูออกมาให้เห็นแม้แต่นิดเดียวจะกระชากผมกูแล้วตบ จะกระทืบนู่นนี่ กูไม่ได้ฟัง กูอุดหู เเต่ได้ยินเบาๆ
สักพักเขาเลยเลิกทุบ แล้วออกบ้านไป หลังจากด่ากูหนำใจละ กูยังผวาอยู่ เลยตกใจเสียงปึงปังมากๆ รู้สึกอะไรนิดๆหน่อยก็ระหวาดระเเวง เเล้วกูก็มาทำทีสิสให้เพื่อนต่อ แต่กูไม่ไหวละ กูมีเเฟนอยู่คนนึง กูกำลังวางเเผนหนีออกจากบ้านโดยขโมยรถของที่บ้านไปด้วยคันนึง เช่าหออยู่กับเเฟน แต่แฟนก็บอกให้กูทนเพราะเขาก็เรียนอยู่ ยังรับผิดชอบไรกูไม่ได้นั่นเเหละ กูก็ไม่อยากเป็นภาระให้เขาด้วย
เอาไงดีตายดีมั้ย
>>389 ตายทำหอยอะไร
เรียนใกล้จบแล้วใช่มั้ย ทนเอาหน่อย ระหว่างยังไม่จบรีบหางานให้ได้ ถ้าได้งานที่เริ่มทำได้ตั้งแต่เรียนไม่จบยิ่งดี เริ่มงานเมื่อไรก็ออกจากบ้านเลย ไม่ต้องรอเงินออก เดือนแรกยืมเงินคนอื่นใช้เอา ตอนออกมาก็ไม่ต้องบอกใคร ถ้าเค้าตามเมื่อไรค่อยบอก แต่ไม่ต้องบอกว่าพักอยู่ที่ไหน ตัดความสัมพันธ์ อยู่ด้วยตัวเอง แฮปปี้
คือกูควรให้กำลังใจมึงแบบข้างบน แต่ว่านะ
ไอ้ความคิดที่จะขโมยรถมาตั้งตัวนี่เหี้ยมาก มึงอาจมองว่ามึงไม่เคยได้อะไรจากบ้านนี้เลย ควรจะมีอะไรติดตัวมาบ้าง จะเอาสะใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ล่ะ แต่ความคิดแบบมึงนี่คือเห็นแก่ตัวสัดๆ ลองมึงเอาอะไรที่ไม่ใช่ของมึงติดตัวออกมาแม้แต่อย่างเดียวสิ โดนตามรังควานไม่เลิกแน่ ชาตินี้ไม่ต้องเผาผีกันเลย แล้วก็แฟนมึงที่ไม่คิดค้านเห็นดีเห็นงามไปกับมึงแต่ติดแค่อย่างเดียวว่ากลัวเลี้ยงมึงไม่ไหวนี่ก็เหี้ยพอกัน สมกันอย่างผีเน่ากับโลงผุ
แม่มึงป่วยมากว่ะ จะว่าไปกูก็ได้ยินเพื่อนกูบอกว่ามีพ่อแม่เป็นแบบนี้หลายคนนะ มันสะท้อนอะไรสังคมหรือเปล่าวะ
>>393 แจ้งความแล้วจะเป็นไงต่อวะ กูได้เงิน? หรือว่ายกเลิกความเป็นพ่อเป็นแม่กัน? อันที่จริงกูมาคิดแล้วหนึ่งคืน กูยังตัดสินใจจะย้ายไปอยู่หอกับเเฟนอยู่ดี แต่สิ่งที่กูต้องการจริงๆก็คือครอบครัวที่อบอุ่นหยอกล้อกันได้เหมือนครอบครัวอื่นๆมากกว่าตัดขาดกันไปเลยว่ะ แต่ก็นะ เหมือนแม่กูเป็นโรคจิตอ่อนๆหรือไม่ก็ไบโพล่าร์หรือเปล่าก็ไม่รู้ว่ะ กูไม่อยากทำร้ายเขาเท่าไหร่โดยการป่าวประกาศว่าเขาทารุณกูด้วย
แต่กูก็โดนทารุณกรมตั้งแต่เด็กแต่มันก็อยู่ในขอบเขตที่กูทนได้จนเมื่อวานนี้เเหละ ที่พิมพ์ทิ้งไว้ก็ด้วยอารมณ์กูด้วยส่วนหนึ่งอยากระบายให้สังคมได้รับรู้บ้างแบบปกปิดตัวตนอยู่ดี กูว่าย้ายออกโดยที่บอกเขาตรงๆ คงจะเป็นการเเก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้วหรือเปล่าวะ...ไม่รู้ดิ แม่งเอ้
เอาจริงๆถ้ากูแจ้งความหรืออะไรแบบนี้มันจะเป็นการทำลายสังคม อาชีพการงานเขาเลยว่ะ กูไม่อยากทำร้ายเขาขนาดนั้น ถ้ามันกลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่นไม่ได้แล้วจริงๆ กูก็แค่อยากจะเฟดอะเวย์จากไปสร้างครอบครัวที่อบอุ่นใหม่กับแฟนกูแบบเงียบๆอ่ะเเหละ
>>391 ไม่ได้เอาสะใจหรอกว่ะ แต่คิดว่ารถมันจำเป็น ที่บ้านกูเขามีรถอยู่แล้ว คันนี้ก็ไม่มีใครใช้ด้วย กูคิดว่าถ้าออกมาตั้งตัว มีรถไว้จะดีกว่า เพราะกูไม่ได้อยู่จังหวัดที่มีการคมนาคมสะดวกอะไร สิ่งทีมึงด่ากูมากูไม่คิดไรมากหรอก มันก็แล้วแต่ทัศนคติของใครของมันว่ะ ถ้างั้นกูก็อยากถามกลับเหมือนกันว่ะถ้ามึงเป็นแฟนกู หรือเป็นกู ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ มึงจะเเนะนำกูยังไง หรือจะแก้ปัญหายังไง? ท้ายที่สุดแล้วกูไม่ได้ไม่รักครอบครัวหรืออยากเเก้เเค้น ไม่งั้นกูทำลายเขาด้วยการโร่ไปแจ้งความเเล้วล่ะ กูแค่อยากจะใช้ชีวิตแบบpeaceful บ้าง หรือหาความอบอุ่นมีความสุขกับคำว่าครอบครัวบ้างก็แค่นั้น
ปล.อิจฉาคนที่อยู่บ้านแล้วอิ่มท้องเสมอ
>>395 ออกมาเถอะโม่ง คนเราคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก เป็นกูให้กูอยู่สภาพผวาแบบมึงโดยเฉพาะกับคนในครอบครัวกูคงสติแตกไปแล้วล่ะ อย่างน้อยที่สุดช่วงที่ทำทีซิสนี่มึงขอแฟนมึงไปค้างทำงานให้มันจบๆไปจะได้จบออกไปหางานทำพึ่งพาตัวเอง อย่างน้อยคือวางเรื่องที่บ้านข้างหลังไว้โฟกัสกับปริญญาที่กำลังจะเป็นอนาคตอันสดใสของมึงต่อไป
คิดซะว่ามึงจบหางานทำได้เมื่อไหร่ นั่นแหละชีวิตที่มึงขีดเขียนกำหนดทางเดินตัวเองก็จะเริ่มขึ้นแล้ว
>>395 แจ้งความแล้วได้อะไร? ก็ปรามพ่อแม่น้องได้ไงว่าอย่าคิดว่าทำอะไรกับลูกได้ทุกเรื่อง มีกฎหมายบ้านเมืองอยู่
ถ้าไม่อยากให้ถึงขั้นดำเนินคดีก็บอกขอลงบันทึกประจำวัน ถ้ามีบาดแผลก็ไปหาหมอเอาใบรับรองแพทย์ไปด้วย ของแบบนี้บอกไม่ได้หรอกว่าอนาคตจะได้ใช้รึเปล่า ถ้าไปอยู่กับแฟนแล้วเขาตามมาคุกคามถึงที่อยู่ใหม่ล่ะ? ถ้าเขาหาเรื่องแจ้งจับแฟนล่ะ? คิดเผื่อไว้รึเปล่าว่าจะเอาไงต่อ
หนีไปอยู่ที่อื่นไกลๆจะบอกว่าถ้าจะตามตัวให้เจอมันไม่ได้ยากมากมายอะไร เว้นแต่เราจะไม่เช้าระบบปกส.ใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อน ไม่เปิดเบอร์มือถือด้วยชื่อตัวเอง ไม่เปิดบัญชีเงินฝากด้วยชื่อตัวเอง ไม่งั้นถ้าพ่อแม่น้องรู้จักคนในแบงค์หรือบริษัทโทรศัพท์นี่ตามหาที่อยู่เราได้หมดแหละ ถ้ามีเงินกับคอนเนคชั่นน่ะนะ
กูจะไม่ไหวละ ตอนนี้เปิดเทอมโดนบังคับกลับบ้าน กูนอนอยู่บนเตียงที่กูพยามฆ่าตัวตายเมื่อปีก่อน อดีตพรั่งพรูขึ้นมาบนหัว และกูกำลังพิมพ์ทั้งๆที่กำลังจะแพนิค ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาในชีวิต ชอบคุณที่ทำให้ชีวิตกูรู้สึกมีความสุขมากๆในช่วงหลังๆ ขอบคุณมากๆๆ
>>399 ถึงจะทรมาณ แต่ชีวิตคือความเป็นไปได้1เดียวที่นายมี นายจะยิ่งกว่าเสียใจแน่ๆถ้านายตาย เชื่อฉันสิ ลองคิดดูเองก็ดีว่าความตายคืออะไร อิสระ? จะบ้าหรอ นายเคยเห็นศพทำอะไรได้รึไง มันไม่ต่างจากการถูกจองจำอยู่ในซากนั้นไปตลอดกาลหรอก ถ้าสมมติมีไฟฟ้าแลปผ่านสมองนายที่พึ่งตาย นายก็มีสิทธิ์รู้สึกเจ็บแบบไม่มีทางหนีมันตรงนั้น ถ้านายยังแอบทำงานได้สักจุดในขณะนั้น บางทีนายอาจสัมผัสได้ถึงหนอนที่กำลังคลานยั้วเยี้ยเข้าออกตัวนายนับล้าน และไม่ใช่ว่านายมีจิตใจเพียงหนึ่งเดียวนะ นายเกิดขึ้นจากเซลล์เป็นล้านๆ การตายไม่ใช่หนึ่งเดียวหรอก ความตายมันคือการที่ตัวนายที่แท้จริงหรือเซลล์เหล่านั้นค่อยๆดิ้นรนจนตายไปทีละตัวๆ นายปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเซลล์พวกนั้นไม่อยากตายไปด้วยกับนาย หรือกับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเซลล์ประสาทสั่งการไม่กี่ตัวที่นายใช้
วิญญาณน่ะไม่ใช่ตัวตน ฉะนั้นจงกล้าที่จะยอมรับว่านายไม่มีอยู่จริง และลองให้ชีวิตได้เคลื่อนไปตามที่มันต้องการจริงๆโดยมีตัวนายเองเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ดูสิ แล้วชีวิตจะตอบแทนนายด้วยสิ่งที่นายไม่มีวันจินตนาการถึงได้ ฉันลองมาแล้ว สาบานได้ว่าฉันพูดจริง และฉันหวังดีกับนาย
ขอให้โชคดี
ฮาดีว่ะ
แกล้งทำเป็นสิ้นหวังแล้วเสือกมีคนมาตอบแบบจริงจัง
ความว่างเปล่าไร้ตัวตนนี่แหละสงบสุขที่สุดแล้ว ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ไม่ต้องฝืนหรอก จะช้าหรือเร็วทุกคนก็ต้องตายอย่างเท่าเทียมกัน แต่อย่างน้อยเราก็สามารถกำหนดความตายของตัวเองได้
มึงกูรู้สึกไม่อยากมีชีวิตต่อวะ กูรู้สึกว่าตัวเองห่วยแตกทำอะไรไม่ได้ดีจนถึงทุกวันนี้กูยังไม่รู้เลยว่ากูมีเป้าหมายอะไร กูเกิดมาทำไม คือกูสับสนไปหมดอะ ช่วงนี้กูโดนครอบครัวบังคับให้เรียนที่ที่การแข่งขันสูงๆอะ กู ม.5 อะ กูเรียนไม่รู้เรื่องเลยสอบก็ตกตลอด เวลาตกกูก็แก้ กูเรียนเยอรมันอะ ตอนแรกก็อยากเรียนนะเว้ยแต่ว่าพอมาเรียนจริงๆทั้งคนรอบตัวกูทั้งสังคมกูดูไม่โอเคสำหรับกูเลย คนอื่นอาจจะว่าดีแต่สำหรับกูมันคือนรกชัดๆกูทนไปโรงเรียนเหมือนไปเข้าเรียนทำตัวไปวันๆกูก็โดนทั้งบรรดาครูบรรดาเพื่อนด่าและว่ากูโง่บลาๆทำนองนั้น แล้วกูค่อนข้างมีอดีตที่แย่เกี่ยวกับบุคคลอื่นเกี่ยวกับครอบครัวรวมถึงอาจารย์ด้วย ตอนนี้กูท้อแท้วะรู้สึกไม่มีที่ไหนเลยที่ทำให้กูมีความสุข การที่กูไม่มีความสามารถ เรียนก็ห่วย ทำเหี้ยไรก็ไม่ดีซักอย่าง กูไม่รู้เป้าหมายกูจริงๆวะว่าชีวิตนี้กูจะทำเหี้ยไรต่อดีวะ กูอยากตายให้ไปสิ้นๆตั้งคำถามกับตัวเองเมื่อไหร่กูจะตายซักทีวะ หัวดอเอ้ย กูเป็นโม่งที่ค่อนข้างเกเรด้วยจะเรียกว่าเกเรก็ไม่ได้หรอกวะ กูแค่ไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครครูก็ไม่เข้าหา กูอยู่แต่กับแก๊งของกู กูเป็นคนขวางโลกแต่ขวางเงียบๆของกูปากกูหมาแถมโง่อีก ยิ่งทำให้คนหาประเด็นมาด่ากูเยอะเลยวะ เหี้ยอยากตายสัสๆๆ ทั้งครอบครัวทั้งโรงเรียนแม่งกดดันกูหวะ เย็สแม้เอ้ย
>>410 เรียนไหนวะ เตรียมเหรอ
กุวิทย์คณิต ม.5 เหี้ยมาก กำลังคิดว่าทำไมกุไม่ย้ายสายตอนขึ้นม.4 ก็มาคิดอีกว่าภาษากุก็คงไม่รอด เลข ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ ตอนนี้กุยังไม่รู้จะเรียนอะไรเลย
เมื่อกี่เขาบอกคะแนนสอบย่อยเคมี ตกอีก ซ่อมก็ยาก คงไม่ผ่าน
กุยังไม่มีวิชาอะไรทำได้ดีเลย เบื่อว่ะ กุเล่นโทรศัพท์ เล่นเกม ดูหนัง ฟังเพลง อ่านนิยายไปวันๆละตอนนี้
พอคิดว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงปีกุต้องสอบก็เครียดอีก
>>410 สำหรับวัยรุ่น ทุกคนต้องผ่านช่วงเคว้ง หาเป้าหมายในการดำเนินชีวิตไม่ได้ เป็นแทบทุกคน
ช่วงนี้จะนานจะสั้นขึ้นอยู่กับแต่ละคน บางคนกว่าจะผ่านมาได้ก็นาน ส่วนตัวเองราวๆครึ่งปี เจอตอนเรียนจบมหาลัยนะ ไม่ใช่ช่วงม.ปลาย คงต่างกะเรานิดหน่อย
แล้วมันจะผ่านไป หาอะไรเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจได้ก็ดี ช่วงจิตตกผมได้เกมช่วยนะ หาอะไรที่อยู่แล้วสบายใจอยู่ด้วยดู ส่วนเรื่องเรียนถ้ายอมรับได้ บอกที่บ้านตรงๆเลยว่าตัวเองเรียนไม่รู้เรื่อง ขอถอยไปเรียบเบสิคใหม่ ถ้าเรียนเยอรมันไปเกอเธ่ดู สังคมใหม่ๆกับการย้อนไปเรียนพื้นฐานน่าจะช่วยเราได้ครับ
กูก็เคยนะ ผ่านจุดที่เหี้ยที่่สุดในชีวิตมาได้ ช่วงนั้นคือกูอะ แม่งไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอความจริงเลยเว้ย มันทรมานโคตรๆกับการต้องใช้ชีวิตแต่ละวัน แต่มึงรู้หรอว่าตอนมึงตายไปตัวมึงจะเป็นยังไง มันจะโอเคกว่าตรงนี้มั้ย การที่มึงอยู่ตรงนี้ มึงมีสิทธิ์เปลี่ยน มีสิทธิ์กำหนด มีสิทธิ์ตัดสินใจกับชีวิตของมึงในตอนนี้ ต่อให้ตอนนี้มึงยังคิดไม่ออกว่าอนาคตข้างหน้ามึงจะมีความสุขได้ยังไง แต่มึงเชื่อเหอะว่ามันต้องมาถึงสักวัน พอถึงวันนั้นมึงจะขอบคุณตัวเองที่ไม่เลือกแก้ปัญหาด้วยการหนีด้วยการฆ่าตัวตาย สู้ๆนะพวกมึง (ปล. ไม่ใช่ว่ามึงจะนั่งรอมันด้วยการทิ้งปัญหาที่ถาโถมมึงโดยไม่แก้ไขนะ อดทนและค่อยๆแก้มันอย่างใจเย็นด้วย แล้วมึงจะเติบโตอย่างแข็งแกร่ง)
ทำตัวให้เหมือนอสุจิพุ่งทะลุถุงยางอ่ะ
ตอนมึงขี้เกียจทำนู้นนี่ แล้วมึงจะมีข้ออ้างสารพัดที่จะไม่พัฒนาตัวเอง ถ้าอยากเป็นคนที่ประสิทธิภาพมึงต้องผ่านบททดสอบหลายขั้น เจอกับความท้อแท้บ่อยๆ แล้วหาทางผ่านทีละชั้นๆไป
ยูกิโอะ ชิเกะ ชายผู้ช่วยชีวิตคนที่คิดฆ่าตัวตายมาแล้วกว่า 500 คน
คุณปู่ 'ยูกิโอะ ชิเกะ' ชายชาวญี่ปุ่น วัย 70 ปี อดีตเคยมีอาชีพเป็นตำรวจคอยทำหน้าที่ตรวจตราบริเวณหน้าผาที่ชื่อว่า โทจินโบ ซึ่งเป็นหน้าผาสูงสวยงามที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเลื่องชื่อของจังหวัดฟุกุอิ ช่วงที่มาทำงานใหม่ๆ คุณชิเกะตกใจมากที่พบว่าในแต่ละปีมีผู้คนที่คิดสั้น หมดหวังในชีวิต มากระโดดหน้าผาโทจินโบเพื่อจบชีวิตเป็นจำนวนมาก ทำให้คุณชิเกะเกิดปณิธานในใจขึ้นมาว่า
“จะต้องทำยังไงก็ได้ เพื่อรักษาชีวิตที่มีค่าของคนพวกนี้เอาไว้ให้ได้"
ตั้งแต่นั้นมา หลังเวลาเลิกงานของทุกวัน คุณชิเกะจึงมักจะมาเดินสอดส่องตรวจตราบริเวณนี้อยู่เป็นประจำ หากพบคนที่คิดจะมากระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย คุณชิเกะก็จะใช้วิธีเดินเข้าไปรับฟังและพูดคุยกับคนๆ นั้นตรงๆ และช่วยในสิ่งที่เขาต้องการหากทำได้ เช่น หากล้มละลายมาก็จะพาไปที่ธนาคารเพื่อจัดการเงินช่วยเหลือให้ หากว่างงานก็พาไปสำนักงานจัดหางาน หากไม่มีบ้านอยู่ก็พาไปอยู่บ้านด้วยสักพัก ทั้งหมดนี้ทำไปโดยจิตอาสาล้วนๆ ไม่มีใครว่าจ้าง หรือรับเงินเดือนเพิ่มแต่อย่างใด
คุณชิเกะทำอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนเกษียณอายุก็ยังทำอยู่อย่างต่อเนื่อง โดยมีการจัดตั้งกลุ่มสร้างเครือข่าย ได้รับความสนใจจากรุ่นพี่ตำรวจหรืออาจารย์ที่เกษียณอายุไปแล้วเข้ามาร่วมกลุ่มทำงานจิตอาสานี้เป็นจำนวนมาก มีการจัดตั้งสถานที่รับปรึกษาปัญหาในบริเวณโทจินโบ มีคนลงทะเบียนเป็นอาสาสมัครตรวจตราพื้นที่แล้วเกือบ 100 คน แต่ละวันจะมีจิตอาสาประมาณ 20 คน แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม เดินตรวจตราตั้งแต่เช้าจนพระอาทิตย์ตกดิน นอกจากนี้ ชาวบ้านหลายคนในพื้นที่ก็ยินดีที่จะบริจาคที่พักให้สำหรับคนที่สิ้นเนื้อประดาตัวและไม่เห็นทางออกของชีวิตอีกด้วย
จากการทุ่มเททำงานของคุณชิเกะและทีม ทำให้จนถึงวันนี้ยอดคนฆ่าตัวตายที่นี่ลดลงมาก คิดรวมๆ แล้วคุณชิเกะได้ช่วยชีวิตคนที่คิดจะฆ่าตัวตายไปแล้วมากกว่า 500 คนเลยทีเดียว
สิ่งที่คุณชิเกะอยากจะฝากถึงทุกคนที่ได้มีโอกาสพบเจอคนที่คิดสั้นอยากฆ่าตัวตาย สิ่งสำคัญที่สุดคือการรับฟังพวกเขา
"คนที่คิดฆ่าตัวตายนั้น เขาเพียงแค่ต้องการคนรับฟังปัญหา เป็นที่ระบายโดยไม่มีการตัดสินพวกเขาเท่านั้นเอง"
ขอบคุณ :
ข้อมูลจาก www.dailynews.co.th / www.japansalaryman.com
ภาพจาก www.jpninfo.com
กูอ่านข่าวเจอเรื่องของคนๆนึงที่ไม่มีครอบครัว ลาออกจากงานมาแล้ว ทิ้งเงินกับอะไรไว้ให้ญาติเผื่อจัดงานศพกับเตรียมเรื่องคนจัดการศพให้เรียบร้อย
แล้วก็ฆ่าตัวตาย พร้อมกับทิ้งจดหมายลาตายไว้ประมาณว่าเค้าไม่เสียใจอะไร แค่รู้สึกพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาแล้วไม่มีอะไรติดค้างก็เลยเลือกที่จะไป
กูว่าแบบนี้มันก็ไม่เลวนะ พอใจกับชีวิตแล้วก็ตายแบบไม่ต้องเดือดร้อนใครมาก แบบประทับใจว่ะ รู้สึกอยากจะทำแบบนี้บ้าง
มีเรื่องเล่าให้ฟัง เมื่อวานผมได้คุยกับคนพิการคนนึง คนนี้แกพิการจากอุบัติเหตุ ตอนนี้ทำงานรณรงค์เมาไม่ขับบวกกับงานพูดให้กำลังใจคนพิการด้วยกัน
แกบอกว่า คนเราพอรู้ตัวว่าพิการ คำพูดแรกที่พูดออกมาเกือบทั้งหมดคือ"อยากตาย" แกบอกว่าแกเข้าใจดีเพราะแกผ่านความรู้สึกแบบนี้มา"หลายครั้ง พยายามแล้วแต่ไม่ตาย"
เป้าหมายในการมีชีวิตอยู่ของแกคือสอนให้คนพิการจากอุบัติเหตุรู้จักที่จะใช้ชีวิต และทำบ้านให้แม่อยู่ หลังเดิมโดนญาติหลอกซื้อไป
คนที่คิดจะฆ่าตัวตายเพราะท้อแท้กับชีวิตนี่มีเยอะนะ แต่ถ้าทำใจสู้ได้ตั้งแต่ร่างกายยังแข็งแรงดี ทางเลือกในชีวิตยังมีอีกมากเลยครับ
ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ พอกลับบ้านอยู่คนเดียวจะร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล ร้องแล้วก็หยุดแล้วก็ร้องอีก ตั้งแต่สองทุ่มถึงห้าทุ่มกว่าๆ เสิร์ชหาแหล่งขายอุปกรณ์ฆ่าตัวตายแล้วก็ตัดสินใจว่าจะทำไปแล้ว แต่ก็ลองทักเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานให้เล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง เลยหยุดร้อง แล้วก็คุยเรื่อยๆจนหลับ ตื่นมารู้สึกดีขึ้นเยอะ
ปรึกษาหน่อยจริงจังไม่ได้ล้อเล่น...แม่งมีวิธีทำให้กูเลิกคิดฆ่าตัวตายบ่อยๆบ้างไหม...กูเป็นซึมเศร้ากูกินยาตามหมอบอกตลอดแต่แดกมาเกือบ6ปียังไม่หาย...บ้านกูการเรียนกูชีวิตรักกูดีหมดแต่กูงงตัวเองว่าทำไมอยากตายบ่อยๆวะ...แบบเจอเรื่องผิดหวังในชีวิตไม่ได้แบบกูขายของแล้วเจอเกรียนเบี้ยวของบ่อยๆจนเงินไม่พอใช้แล้วกูก็เครียดจนอยากตายบ่อยๆ...
เป็นเพราะกูชีวิตดีเกินไปป่าววะหรือยาที่กูแดกเริ่มไม่ได้ผล
กูมีปัญหาป่ะวะ คือกูไม่ได้ชอบแม่กูเท่าไหร่เลย ทั้งๆที่เหลือกันอยู่แค่สองคน คือว่าไงดีอ่ะ แม่กูชอบให้คำแนะนำในสิ่งที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทำอ่ะ เขาบอกให้กูลดความอ้วน ให้ไปออกกำลังกาย ต้นขาจะได้ลด แต่คือตัวเองก็ไม่ทำอะไรเลยนอกจากหลังจากกลับมาจากเวลาทำงานก็เอาแต่นอน กิน นอนเล่นไอแพด/จิ้มไลน์/จิ้มเฟสไปวันๆจนหมดวัน แถมนอนดึกกว่ากูอีก(ตี1บางวันกูลุกไปเข้าห้องน้ำก็ยังไม่นอนเลย แล้วบอกว่านอนไม่หลับ... ให้ปิดเราท์เจอร์มั้ยแม่ จะได้หลับๆ) แถมบางทีนอนดึกจนไปทำงานสายด้วย แล้วก็มีโทษกูอ้อมๆว่ากูเป็นตัวการให้เขาสาย...
นอกจากนี้เวลาเขาขับรถเงี้ย จะเล่นมือถือ จะตอบไลน์ด้วย อ้างว่าต้องใช้เวลาที่รถติดให้เป็นประโยชน์ แต่คือกูสังเกตบ่อยมาก จนบางทีที่หมดเวลาแล้วไฟเขียวแล้ว สติแม่กูก็ยังไม่กลับมาขับรถจนกูต้องเรียกอ่ะ (เคยมีกรณีโดนแตรไล่ แล้วมีมอไซค์ตะโกนด่าเข้ามาในรถด้วย แต่แม่กูมากลับไม่สำนึกผิดอะไรเลยทั้งนั้น แถมยังด่ามอไซค์คันนั้นกลับตอนที่มันไปแล้วอีก แล้วคนที่ต้องฟังคำหยาบก็คือกู...) บางทีกูก็คิดนะ สักวันกูจะโดนรถชนตายไปพร้อมกับแม่ในรถมั้ย กูเคยเตือนเบาๆไปแบบ"แม่ไม่เล่นมือถือในรถได้มั้ยคะ หนูขอล่ะค่ะ" แม่กูก็เงียบไปพักนึง วางมิอถือลง แต่แยกหน้าก็หยิบมาเล่นอีก แล้วพอกูเตือนอีกบรรยากาศก็จะมาคุขึ้นเรื่อยๆ บางทีขับแล้วไม่ได้ดั่งใจก็สบถมาให้กูฟังอีก...
ต่อจากย่อหน้าแรก คือนอกจากเขาไม่ออกกำลังกายแล้ว เขายังไม่อาบน้ำ/แปรงฟันก่อนนอนด้วย (ในขณะที่เขาชอบเดินมาบอกูให้ไปแปรงฟัน/อาบน้ำก่อนนอน + ที่บอกกูไม่ให้นอนดึกด้วย) จนฟันตอนนี้ถ้าไปให้หมอฟันตรวจคงออกมาแย่มากๆอ่ะ ฟันบาง เหลือง แถมมีผุข้างในหลายซี่ด้วย ตอนกูทักเขาเรื่องฟัน บอกมห้เขารักษาความสะอาดบ้าง เขาก็เงียบใส่ พร้อมกับชี้นิ้วมาใส่หน้าด้วยว่าให้หยุดพูด (ด้วยน้ำเสียงเหมือนตอนจะตีกูหรือจะลงโทษกูแรงๆตอนเด็กๆ) กูเลยกลัว เลยไม่อยากที่จะพูดกับเขา ไม่อยากจะดูแลกับเขาแล้ว เพราะแม้แต่ตัวเขาเองยังดูแลตัวเองไม่ได้เลย แล้วใครจะไปรัก... ถึงจะให้เงินค่าขนม ให้ที่พัก ให้เสื้อผ้ากูใส่ก็เถอะ แต่ทุกๆวันที่กูอยู่ มันรู้สึกเหมือนกูเป็นคนใช้ ทำงานบ้าน เรียนให้ตรงตามเป้าหมายที่เขาต้องการ ประพฤติตัวตามเขาต้องการ เพราะเขาให้เงินกูมากกว่าอ่ะ...
พักหลังๆบางทีเขาก็พูดเรื่องกตัญญูขึ้นมา บอกว่าญาติอาชายคนนี้ดีนะ กตัญญูเลี้ยงแม่ตอนแก่ด้วย บางทีก็ส่งพวกนี้มาให้อ่านในไลน์กูด้วย แชร์หน้าวอลเฟสตัวเองก็มี
แต่คือ แม้แต่เขาเองก็ไม่ดูแลตัวเองอ่ะ แถมทำตัวแบบนี้อีก กูก็ไม่รู้นะว่าคนที่ที่ทำงานกับเขาที่บริษัทคิดไงกับเขามั่ง แต่คือสำหรับกูที่อยู่กับเขาเกือบตลอด24ชม. จะให้กูชอบเขา รักเขา อยากดูแลมันก็ไม่ใช่อ่ะ
ดึกๆในห้องนอน(แม่กูนอนห้องรับแขกตรงโซฟาที่เล่นไอแพดนั่นนั่นแหละ บางทีก็นอนพื้น) กูก็ปิดประตูแล้วร้องไห้อยาดตายคนเดียวอ่ะ คือมันอาจจะไม่หนักหนาสาหัสมั้งในสายตาคนอื่น แต่คือบางทีกูเริ่มเครียด เริ่มกังวลว่าสักวันเขาจะตายแน่ๆ(และคงไม่ช้านี้มั้ง.. เล่นประพฤติตัวแบบนี้อ่ะ จริงๆเขาความดันเลือดสูง ไขมันในเลือดสูงด้วย แต่ไม่ชอบไปตรวจ หลอกตัวเองว่าไม่มีเวลา หลอกตัวเองว่ากลัวเข็ม)
แต่เขาก็ทำตัวเองเองอ่ะ กูก็ต้องเป็นลูกที่ดีคอยปรนนิบัติเขาใช่ไหมวะ? (ถึงกูจะโดนทำร้ายบ้างตอนเด็กๆก็เหอะ ก็ค่อนข้างแรงมั้ง แต่ก็นะ.. แต่มันคงไม่อยู่ในความทรงจำเขาละถึงในสมองกูจะชัดก็เหอะ //ข้ามไป)
คือกูเองก็ไม่รู้ว่าพิมพ์รู้เรื่องมั้ย กูพิมพ์ตอนนั่งรฟฟมาไม่ทันได้เช็ค ถ้าเพื่อนโมงอ่านแล้วงงก็ขอโทษด้วย แต่กูเริ่มไม่ไหวแล้วอ่ะ ถึงกูพยายามจะชิน แต่ก็วนกลับมาอีกแล้วว่ะ กูน้อยใจชีวิตที่เป็นแบบนี้ว่ะ
เเม่มึงทำตัวไม่สมวัยเลยว่ะ
สำคัญที่สุด คือเเก่เเล้วเเต่ไม่มีระเบียบ
พยายามทำงานบ้านให้เเม่เห็นบ่อยๆละกัน เเม่มึงจะได้เห็นว่า ตัวเองเเย่นะ ต้องปรับปรุง
เเต่ถ้าเเม่ยังขี้เกียจต่อกุก็ไม่รู้จะเเนะยังไงเหมือนกัน เพราะเคสคนมีอายุขี้เกียจนี้โคตรเลวร้ายเเถมดัดยากด้วยว่ะ
มึงก็ต้องทำงานบ้านในส่วนที่มึงทำได้นะ เเต่ไม่ใช่ทำหมด ไม่ต้องพยายามเทคเเคร์เเม่มึงเพราะจะทำให้ได้ใจเข้าไปอีก ทำในส่วนที่ทำได้ก็พอ
ในส่วนสายตาคนที่ทำงาน มึงไม่ต้องเเคร์หรอก ยังไงเเม่มึงก็ไม่ได้เอามึงไปออกสื่อนิ นั้นเรื่องของเเม่มึงเอง เเล้วตำเเหน่งเเม่ขนาดไหนละ ทำงานนานยัง มีโอกาสเด้งสูงรึป่าว
หลักเลยปัญหานี้เเม่มึงต้องเเก้ไขที่ตัวเอง สำคัญว่ามึงจะกระตุ้นให้เเม่มึงปรับปรุงตัวยังไง
ปล.ยากจริงๆ เเต่มึงต้องพยายามหน่อยนะ
กูทำงานบ้านทุกอย่างในบ้านอยู่แล้วนะปกติ เพราะกูถือว่าเขาให้เงิน เขาให้ข้าว เขาให้ปัจจัย4 และเขาเป็นมารดาเรา (+กูต้องทำด้วยอยู่แล้วล่ะ อันนี้เรื่องยาวหน่อย ข้ามไป)
กูไม่ค่อยจะได้คุยกับเขาแล้วเดี๋ยวนี้ อ้าปากคุยกันทีก็จะกลายเป็นทะเลาะกันเกือบตลอด กูเลยเลือกที่จะไม่พูดอาจจะดีกว่า
ส่วนวิธีกระตุ้นนั้น กูจะลองไปหาวิธีดูละกัน ขอบคุณนะ...
มึง.. กูขอใช้พื้นที่ระดมความคิดหน่อย มึงว่าการฆ่าตัวตายวิธีไหน สะดวก รวดเร็ว ประหยัดงบประมาณ และศพสวยที่สุดวะ
>>436 ในความคิดกูคิดว่ารม Co2 สบายสุด กูไม่ได้เสนอแนะให้พวกมึงทำนะ แต่ถ้ากูจะทำคิดว่าจะใช้วิธีนี้
คือมึงเอา นำแข็งแห้งมาใส่ใว้ในห้องแคบๆ ห้องน้ำก็ได้ แล้วใส่น้ำให้มันละลายมันจะปล่อย Co2 ออกมา มึงก็นอนดมแม่งไป
อยากให้เท่ๆมึงแดกยานอนหลับด้วยก็ได้ ไม่ต้องแดกเยอะนะเอาแค่หลับ พอมึงดมเข้าไปมากๆเลือดมึงก็เป็นพิษมึงก็ตาย
แต่มึงหลับอยู่ มึงก็ไม่รู้สึกอะไร ศพมึงก็สวย แถมน้ำแข็งแห้งแม่งระเหยไปเอง ดีไม่ดีไม่รู้ด้วยว่ามึงฆ่าตัวตาย เป็นไงล่ะแผนกู
CO2 ถ้าเข้มข้นเกินจะเจ็บกล้ามเนื้อ ระคายเคืองเยื่อเมือก น้ำหูน้ำตาไหล ขี้แตกเยี่ยวแตก ไม่สวยหรอกมึง
>>442 ไม่ใช่อ่ะกุว่า อย่างที่ไอด้านบนบอก เวลาหลับในรถสตาทเครื่องไว้ แล้วคาร์บอน มันเข้ามา ดมๆไปก็ตาย กูเห็นศพไม่มีปัญหาไรเลย รวมทั้งที่ออกข่าวบ่อยๆว่าเอาเตาเข้าไปในเต๊นท์ หลับแล้วดมคาบอร์นจนตาย สภาพศพก็เหมือนไหลตายนะ http://alt.suicide.methods.narkive.com/wnMt5LA5/co2-dry-ice-soda-water-the-cheap-simple-easy-access-suicide
นี่มันชมรมป้องกันการฆ่าตัวตาย หรือชมรมแนะแนวการฆ่าตัวตาย
>>447 มันมีอัตราส่วน CO2 ที่เข้าไปแทนที่อากาศอยู่นะว่าต้องไม่เกินเท่าไหร่ๆ ถ้าเข้มข้นเกินนั้นมันจะเจ็บปวดจากภาวะ Acidosis แต่จะเอาให้แน่ว่าเท่าไหร่ต้องเปิดดูอีกที
เพราะงี้เลยใช้น้ำแข็งแห้งไม่ได้ เพราะมันควบคุมความเข้มข้นไม่ได้ ต้องใช้แกสถัง มี regulator แต่วิธีนี้ก็ไม่ค่อยแนะนำกันหรอก แค่อนุโลม แล้วตอนร่างกายขาดอากาศ มีอาการ air hunger เลือดออกจากจมูกจากปากเพราะเส้นเลือดแตกจากแรงดันเลือดเพิ่มก็ศพไม่สวยหรอก
ส่วนขี้แตกเยี่ยวแตก ถ้ามึงไม่ขี้ไม่เยี่ยวให้เสร็จก่อนกูว่าคงแตกทั้งนั้นแหละ พอตายแล้วกล้ามเนื้อมันคลายตัวน่ะ
ใส่ผ้าอ้อมก่อนสิ่วะ
พบว่า คนจำนวนมาก ยังไม่เข้าใจโรคซึมเศร้า ยังคงแผ่นเสียงตกร่องว่าเป็นเรื่องของจิต ต้องสงบจิตสงบใจ ปล่อยวาง ทำสมาธิ รักษาศีล เข้าวัด
ฯลฯ
อ่านแล้วเซ็งพอควร
มันเป็นอาการสารซึมเศร้าในหัวหลั่งผิดปกติ หลั่งตลอดเวลา เหมือนกับเรือมันรั่ว "ไปแล้ว" จะแก้ปัญหาด้วยการ "วิดน้ำ" ออกจากเรืออย่างเดียว ไม่อุดรอยรั่วเลย ก็ไม่มีทางแก้ได้หรอก
มันต้องแก้เคมีในสมองด้วย ให้มันเลิกหลั่งออกมาแบบเรื่อยๆ ไปด้วยนะ
ว่าแล้วก็ ... ยังไม่ได้กินยาเลยนี่หว่า ลืมอีกล่ะ กินก่อน
#มิตรสหายซึมเศร้าท่านหนึ่ง
เออ อีกอย่างคนไทยแม่งชอบเชื่อว่าปัญหาทุกอย่างแก้ด้วยธรรมะ ก็จะแนะนำเอาแต่อะไรที่แม่งนามอธรรม ซึ่งแม่งบางทีมันคนละเรื่องเดียวกัน
มึงลองถามคนที่ต้องดูแลคนสมองเสื่อมที่บ้านดูบ้างแล้วจะรู้สัจธรรม
ขอปรึกษาหน่อยสิ ตอนนี้กูอายุ 19 แล้ว กูยังไม่มั่นใจเลยว่ากูอยากทำอะไร รึเป็นอะไร
กูมีสิ่งที่อยากเป็นแล้วก็อยากทำอยู่นะ แต่ว่ามันยากมากถ้าทำได้โลกก็คงเปลี่ยนไปเลยซึ่งกูคิดว่าคงต้องพยายามทั้งชีวิตเลยล่ะมั้ง
แล้วต่อให้พยายามหนักขนาดไหนมันก็ยังมีโอกาศไม่สำเร็จอยู่ คือมันเป็นเรื่องของความเชื่อล้วนๆไม่มีทฤษฏีอะไรมารองรับว่าเป็นไปได้
กูเลยลังเลว่ากูจะไปต่อดีมั้ย ถ้ากูไปต่อแล้ววันนึงเกิดรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ขึ้นมากูจะทำอะไรต่อ ชีวิตที่ผ่านมามันไร้ค่าเลยรึเปล่า
แล้วสิ่งที่กูอยากได้มันไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวกูอยากได้ด้วยสิ ครอบครัวกูเขาอยากได้แต่เงิน คิดแค่ว่าเรียนอะไรก็ได้ให้จบๆมีงานทำหาเงินก็พอ
กูไม่ได้ต้องการเงินเลย กูต้องการให้ชีวิตกูมันเริ่มต้นหลังฝันกูเป็นจริงชีวิตมันถึงจะมีค่า แต่พอคิดว่ามันยากขนาดไหนก็ท้อว่ะ
แต่พอรู้สึกว่าถ้ากูทำไม่ได้ขึ้นมา ชีวิตกูต้องอยู่แบบไร้ค่าหาเงินไปวันๆแบบนี้หรอ กูว่าเป็นแบบนั้นกูฆ่าตัวตายไปดีซะกว่า
>>455แม่งเอาแต่คิดว่าชีวิตเริ่มต้นหลังฝันเป็นจริง มึงหวังน้ำบ่อหน้ามากไปมั๊ย ตื่น! ที่มึงต้องทำคือวางแผนแล้วลงมือทำนั่นคือมึงเริ่มแล้ว ทำให้ตัวเองอยู่ได้มีกินจากเงินที่หาได้จากสิ่งที่ฝัน ไปหาวิธีมา
กูเคยผ่านอายุเท่ามึงและคิดแบบมึงมาแล้ว พอมาตอนนี้กูย้อนดูกูรู้เลยว่าตัวเองยังเด็ก มีอุดมการณ์ในหัวฝันมากๆ ไม่ใช่ไม่ดี ซึ่งพอเวลาผ่านไปโตมาอีกวัยนึงทำงานกูรู้เลยว่าเงินแม่งเป็นปัจจัยที่สำคัญจริงๆ สังคมในความเป็นจริงมันโหดร้ายกว่าที่เราคิดว่ะและผู้ใหญ่ผ่านมาก่อนเค้าก็ผ่านมันมาแล้ว
ทุกวันนี้กูก็ยังไม่สนเงินมากน้อยนะ แต่ก็เอาให้ตัวเองอยู่ได้ ที่บ้านกูทำการค้ารอบบ้านนี่ก็แม่งขายทับกันไปกันมาถ้ากูมัวแต่กินอุดมการณ์อย่างเดียวกูจะโดนกดให้จมทันที
ที่กูจะบอกคือ โลกความเป็นจริงกับสิ่งที่เราหวังแม่งต่างกัน มึงลองถอยออกมานั่งคิดดูว่าสิ่งที่อยากทำคืออะไร มองดีๆแยกเหตุผลเป็นข้อๆ แล้วจะทำสำเร็จมั๊ย ถ้ามั่นใจว่าทำได้ก็ทำไป ถ้าไม่เชื่อว่าทำได้ตั้งแต่เริ่มก็ไม่ต้องทำมึงยังไม่มั่นใจในตัวเองครอบครัวจะไปมั่นใจกับมึงได้ไงวะ เค้าคิดว่ามึงเรียนจบมีงานทำชีวิตมึงก็จะมั่นคงพยุงตัวเองได้ไง
ตามฝันมันก็ต้องใช้เงิน คนหาเงินแทบตายเพื่อมีกำลังตามฝันทางมันไม่เรียบนะมึง แต่มึงเอะอะจะฆ่าตัวตายเพราะไม่กล้าเริ่มอะไร ไม่ได้อย่างใจก็ไม่รู้จะยังไงว่ะ ย้อนกลับไปอ่านประโยคแรกกูซะ
เงินกะความชอบ กูให้ความชอบอันดับหนึ่งก่อน แล้วเงินเป็นรองฟะ
แต่เงินต้องมีนะ จำเป็น แต่ถ้าทำงานไร้ชอบเลยมันจะหาเงินได้ไม่ทนเอา
กุคิดว่าแม่งมาถึงบรรทัดสุดท้ายของกุละ
กุลองมาหลายวิธี แต่ก็เข็นตัวเองไม่ขึ้น สร้างปัญหาทับถมเยอะแยะ ไม่รู้จะแก้ไงว่ะ
หมดละ พอที เหนื่อย
อิเหี้ยยย กุว์ขอระบายหน่อยเหอะ
คือ ตอนนี้กุว์เป็นโรคซึมเศร้ามาหลายปี ปัญหามันเกิดจากชีวิตกุว์มันล้มเหลว เอาจิงๆกุว์ตั้งเป้าหมายไว้สูงเกินไป เพราะกุเป็นลูกคนเดียวด้วย แล้วพ่อแม่ก็หวังกับกุไว้ค่อนข้างเยอะ
ทีนี้พอกุทำไม่สำเร็จพ่อกุมันก็ปากหมาอยุ่ละ คอยตอกย้ำอดีตที่กุพลาดๆมาตลอดเวลา ละแม่งกุเคยโดนมันตี ทำร้ายตอนเด็กๆ ใช้งานบ้านกุทำทุกอย่าง ตกกลางคืนต้องเปนทาสนวดมันอีกวันทุกวัน ต้องนวดตีน นวดเท้า เกาหลัง นวดขมับ เป็นกะโถนรองรับความเหี้ยของมัน ตอนมันเมา มันอาละวาด กุยังจำติดตา ละเงินทองเหี้ยไรมันก็แทบไม่เคยให้กุ สาระเลว กุต้องทนแดกๆข้าวเช้าเย็นกะมันทุกวัน ให้มันด่า ให้มันติ แดกแทบไม่ลง
แม่กุก็จุกจิก มีระเบียบ ละชอบตัดสินใจทุกอย่างให้กุ แต่เอาจิงๆกุถือว่าแม่กุดี เปนนางฟ้าในบ้าน กุก้ออยากอยู่ต่อเพราะเค้า แต่พอคิดๆดู กุกัวเค้าตายว่ะ เหมือนเค้าก็แก่ลงทุกวันๆ กุคงทำใจไม่ได้ถ้าเค้าต้องตายต่อหน้ากุ กุไม่รู้ถึงตอนนั้นกุจะมีชีวิตต่อไปทำไม
ยิ่งวัยกุนะ พอเรียนป.ตรี จบมาเพื่อนๆเค้ามีครอบครัว มีเงินเก็บ เจองานดีๆที่อยู่กับเค้าได้ ต่างกับชีวิตแสนบัดซบแบบกุว่ะ ทำเหี้ยไรไม่เคยประสบความสำเร็จ เงินเก็บไม่มี เพื่อนฝูงเริ่มหายตัวไป ตอนนี้ชีวิตกุเหมือนมีแต่แม่
กุว่ากุคิดฆ่าตัวตายมาเกินห้าเดือนละ พยายามเสิชดูหลายอย่าง แต่กุคงไม่ปาดข้อมือ โดดตึก ยิงตัวตายไรงี้นะ กุอยากให้กุตายเนียนๆ แบบแม่กุเห็นศพละไม่สะเทือนใจมาก ยังดูเป็นรูปเป็นร่างอยู่ เท่าที่คิดได้กุว่าจะวางดรายไอส์ซักสิบโลในห้องนอน เอาน้ำใส่ให้มันระเหิดเป็นไอเยอะๆ เปิดแอร์ กินไดอะซีแพมซักสามเม็ด กุว่ากุน่าจะไปสบายๆๆ ดีกว่าหยิบวิกซอล ยาฆ่าหญ้าห่าเหวมาแดก กุว่าทรมานสัสๆกว่าจะตาย อ่อ กุเคยผูกคอละ สัสเอ๊ยยย ใจไม่ถึงว่ะ อึดอัดสัสๆ
พวกมึงโง่ชิบหาย
ถ้ามึงเคยเรียนจิตวิทยาหรือจิตเวชมามึงจะรู้ว่าไอ้กระทู้แบบนี้แหละเป็นตัวปลูกฝังความคิดด้านลบให้พวกมึงเลย
แถมกูอ่านดูก็รู้ว่ามีบางคนแม่งแกล้งแต่งเรื่องมาพ่นเรื่องแย่ๆใส่สมองพวกมึง แล้วนั่งขำอยู่หลังคีย์บอร์ดอย่างสนุกสนาน
ไอ้พวกมาพิมพ์ๆแม่งไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ไอ้พวกนั่งอ่านความคิดด้านลบเข้าไปมากๆสุดท้ายมึงจะกลายเป็นจิตเภทไปซะเอง
ถ้าใครซึมเศร้า ชีวิตชิบหาย มึงควรจะออกไปใช้ชีวิตหรือไปอ่านมู้อื่นๆ ใครจมอยู่กับมู้นี้แล้วชีวิตดีขึ้นมายึดคีย์บอร์ดกูไปเลย
มึง กูปกติป่าววะ กูมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าและคิดว่าตัวเองมีความสุขกับชีวิตดี แต่เวลาอยู่บ้าน (กูอาศัยอยู่กับครอบครัว) จะชอบมีเรื่องที่ทำให้กูนึกภาพตัวเองหยิบปืนมายิงกบาลตัวเองอะ นึกวันละหลายๆรอบด้วย
แนะนำว่าใครที่มีอาการเศร้าบ่อยๆ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เกิน 2 อาทิตย์ ไปพบจิตแพทย์เลย การพบจิตแพทย์ดีนะ ไม่ได้หมายถึงว่าเป็นบ้า อย่างเมืองนอกอะไรนิดหน่อยเค้าก็พบจิตแพทย์กันละ เพราะมันทำให้สุขภาพจิตดีขึ้น หมอเค้าเรียนด้านนี้มาโดยตรง มาปรึกษากะคนที่ไม่ได้เป็นเองแล้วก็ไม่เข้าใจเรานี่ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
เชื่อเราเถอะ เพราะเราเป็นโรคซึมเศร้า เคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วย มียาที่กินแล้วจะตายแบบสบายๆได้ด้วย(พอดีเรียนทางนี้มาเลยพอรู้) เราก็ไปหาจิตแพทย์เหมือนกัน พอกินยาแล้วก็โอเคขึ้นเยอะเลย แต่ต้องกินสม่ำเสมอนะไม่งั้นมันกำเริบได้ สู้ๆนะทุกคน มาสู้ไปด้วยกันเนอะ^^
กำแพงสูงสุดไม่ใช้กลัวคนอื่นมองว่าเป็นบ้า
แต่เพราะจิตแพทย์ไทยเข้าถึงยากชิบหาย
อิพวกแนะนำให้ไปหาแพทย์นี่เหมือนคนปัญญาอ่อน
การไปหาจิตแพทย์ อีคนไปต้องเจอด่านประชาสัมพันธ์
คุยกะเขาให้รู้เรื่อง บางคนแม่งตื่นเจ้นพูดไม่ถูกไม่กล้าไปคนเดียว
ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือค่าใช้จ่ายแพงชิบหาย ต้องเตรียมเท่าไรให้พอ
ไม่พอก็หน้าแหกต่อหน้าปวงชนอีก ดี๊ดีมาก
กูตลกพวกเอาแต่นั่งเศร้า มาระบายในบอร์ดแต่ไม่คิดจะช่วยตัวเองต่อ ตกลงอยากหายหรือไม่อยากหายวะ
>>468 ถ้ามันอยากหายจริงๆมันหายเองได้
แต่มันเป็นกรณีคนที่เข้มแข็งพอจะหาวิธีเอาชนะหรือหายได้ด้วยตัวเอง
จะว่ากูโม้ก็ได้แต่กูเคยเศร้าและกูหายเองได้ด้วยทัศนคติของตัวเอง
กูมั่นใจว่ากูเข้มแข็งด้วย
พวกที่พึ่งหมอก็แค่พวกอ่อนแอที่เอาชนะจิตใจกับร่างกายตัวเองไม่ได้
เลยต้องเอาเงินไปแลกให้ใครสักคนมาชี้นำตัวเอง
ทั้งๆที่ถ้ามึงไม่พยายาม เอาแต่พึ่งหมอแม่งไม่มีทางดีขึ้นหรอก
มึงคงไม่รู้ว่าคนที่ไม่ไหวเคมีสมองเพี้ยนไปแล้วมันต้องพึ่งยานะเว้ยเอาแค่ให้ตัวเองแก้เองมันไม่ทันหรอกบางคนมีแนวโน้มฆ่าตัวตายหรือทำร้ายผู้อื่นด้วยยิ่งต้องแก้ให้เร็วที่สุดด้วย
>>469 หมายความว่ามึงไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าไงไอ้โง่ มึงแค่เครียดแล้วกระแดะบอกว่าตัวเองซึมเศร้า มึงคิดว่าตัวมึงมีจิตใจแข็งแกร่งถึงชนะได้เหรอ? คิดว่าอารมณ์ ความคิดของตัวเองเป็น Free will ไม่ขึ้นกับร่างกายใช่มะ? ถ้าตัวมึงมีแนวโน้มที่จะหายอยู่แล้ว มันก็หายได้ แต่ไอ้พวกที่สารสื่อประสาททำงานผิดปกติจริงๆมันไม่เหมือนมึง ทำตัวเป็นพวกธรรมะธรรมโมไล่คนอยากฆ่าตัวตายไปนั่งสมาธิไปได้ โรคซึมเศร้าเกิดจากเคมีในสมองลดลงไม่ได้เกิดจากจิตใจอ่อนแอ ไม่หาวิธีเพิ่มเซโรโทนินมันจะเพิ่มขึ้นมามั้ย มันไม่เกี่ยวกับเข้มแข็งหรือไม่เข้มแข็ง มันเกี่ยวกับแนวโน้มของเคมีในสมองที่จะเพิ่มขึ้นรึเปล่าโว้ยไอ้โง่
>>474 มึงเอาอะไรมาเป็นหลักประกันว่ากูไม่ได้ซึมเศร้า
กูมั่นใจว่าไออาการงี่เง่าของกูเมื่อ2-3ปีที่แล้ว แม่งเข้าข่ายโรคนี้แน่ๆ
จากมุมมองกูตอนนี้ในสมัยก่อนกูจมปรักกับปัญหาตัวเอง
คิดแต่อะไรงี่เง่า ไม่มีเรื่องดีๆในหัว เดี๋ยวๆก็ร้องไห้ตอนกลางคืน
ไม่ปล่อยวางอะไรสักอย่างเอาปัญหาคนอื่นมาแบกรับไว้แคร์คนมากไป
ไปๆมาๆก็คิดว่าตัวเองไร้ค่าแล้วก็อยากตาย รู้สึกไม่มีอะไรทำ
ทุกอย่างรอบตัวดูน่าเบื่อไปหมด อะไรแม่งมีแต่เดิมๆน่าเบื่อ
รู้สึกไม่มีความสุข เบื่อหน่ายแม่งทุกอย่าง
แล้วอีกอย่างจิตใจมึงขึ้นอยู่กับสารเคมีตัวเดี๋ยวรึไง
แม่งมีสารตัวอื่นที่ช่วยให้อารมณ์ดีกะปรี้กะเปร่าขึ้นด้วยเปล่าวะ
ตอนนั้นอยู่ๆกูแค่คิดว่ากูไม่อยากเป็นแบบนี้
แม่งเสียเวลา แม่งเศร้า แม่งน่าเบื่อมาก
กูก็พยายามหาวิธีในเน็ตไม่ก็ร้านหนังสือไปเรื่อย
อะไรเล็กๆน้อยๆที่ดีต่ออารมณ์และสุขภาพ
กูพิมพ์บอกตัวเองในไลน์และก็ค่อยๆทำจนแม่งดีขึ้นเอง
ที่ทำก็แค่นอนไวๆดื่มน้ำเยอะๆ ออกกำลังกาย ทำให้ห้องหอมๆเก็บของไม่ให้รก
ปล่อยวางเลิกฟุ้งซ่าน พยายามหาหนังหรือนิยายคลายเครียดบ่อยๆ
จนกูดีขึ้นได้เองโดยไม่ต้องพยายามหาอะไรมาคลายเครียด
ตอนนั้นกูอยู่มัธยมวัยกำลังเพ้อเจ้อ พอชึ้นมหาลัยที่มีอิสระในเวลามากขึ้น
กูก็จัดระบบชีวิตได้ดีชึ้น เอาจริงๆถ้ามุ่งมั่นรู้ปัญหาตัวเอง
มันก็แก้ได้ไม่น่ายาก แค่ความรู้สึกขี้เกียจกับไอความรู้สึกแบบดิ่งๆ
มันหน่วงร่างกายอยู่ ถ้าพยายามฝืนแม่งได้ยังได้มันต้องดีขึ้นแน่นอน
กูก็อธิบายไม่ถูก เพราะ กูผ่านมาแล้วกูเลยรู้สึกว่ากูในแต่ก่อนกับไอพวกนี้แม่งงี่เง่า
ไม่ยอมแก้ไขปัญหาไม่มีความพยายาม ขี้เกียจ
ขนาดเศร้ามึงยังไม่โทษตัวเอง เอาโรคซึมเศร้ามาอ้างทั้งๆที่สามารถแก้ไขได้
อีกอย่างเซๆเหี้ยไรเนี้ยมันต้องแดกยาอย่างเดียวเหรอวะ
กินโปรตีนเอาก็ช่วยได้ไหม เนื้อสัตว์หมู วัว ไก่ แกะ แดกเข้าไปดิ
ก็มันต้องแดกยา ..
Serotonin จ้ะ มันต้องกินยา ไปเสิร์ชหาข้อมูลก่อนโชว์โง่นะจ๊ะ
กูอยากตาย พ่อเอาแต่สร้างปัญหา แม่ก็เอาแต่บ่นว่าพ่อสร้างปัญหาแต่ก็ยอมๆๆๆตลอด กูบอกให้แจ้งความก็ไม่แจ้ง ถึงขนาดเผาบ้านตัวเองไปแล้วก็ยังไม่แจ้ง แล้วกุก็ต้องมารับรู้เรื่องเหี้ยๆ ต้องมากังวลว่าคราวหน้าพ่อจะเผาแม่แทนเผาบ้านรึเปล่า กูมีชีวิตเหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตเลย เก็บเงินเรียนต่อแต่ก็ไม่กล้าเอาไปลงเรียนเพราะเรื่องที่บ้าน ถ้าแม่งมีปัญหาอะไรอีกนี่จะเป็นเงินก้อนสุดท้ายของกู เงินก็ไม่กล้าใช้ คนที่จะเล่าเรื่องให้ฟังก็ไม่มี กูพยายามแล้วพยายามเล่าในการพัฒนาตัวเองแต่ก็โดนเรื่องที่บ้านฉุดตลอด ตลอดมากูใช้เป้าหมายเป็นแรงขับเคลื่อนแต่ด้วยความกังวลกับเรื่องที่บ้านทำให้กูไม่กล้าทำอะไร กูไม่มีทีพึ่งและไม่คิดจะพึ่งใครด้วย หน้าไหนมันก็ต้องเอาตัวเองไว้ก่อนทั้งนั้นแหละ และตอนนี้กูอยากตาย อยากให้ทุกคนตายไปให้หมดเลย แม่ง
กูเคยไม่แดกยาสามวันแล้วพบว่าชีวิตที่เหี้ยแล้วเหี้ยกว่าเดิมมากอ่ะ จากนั้นกูก็ไม่กล้าขาดยาอีกเลย
พ่อมึงนี่เหี้ยจริงๆ ส่วนแม่เป็นนี่เป็นเชี่ยอะไร ทำไมแม่งยึกติดกะตัวผู้ขนาดนั้นวะ มึงพอคิดสาเหตุออกไหม
พ่อมึงเหี้ย ที่สันดานแบบนั้น
แม่มึงก็เหี้ย ที่ยอมทน ยอมความ ยอมให้ความรักโง่ๆหลอก
มึงก็เหี้ย ที่มึงไม่หลบออกไปจากชีวิตแบบนั้น
ถ้ามึงหลบได้ (ไม่อ่ะ มันทำได้ แต่มึงต้องดิ้นรนมากกว่านี้) มึงก็เห็นว่าแม่มึงช่วยอะไรมึงไม่ได้ แม้แต่บ้านที่มึงกับแม่ที่มึงอยู่ด้วยกันมา พ่อแม่งยังเผาได้ แต่แม่มึงไม่ทำอะไรเลย ไปยอมความทั้งๆที่มันไม่จำเป็นต้องทำ ไม่หย่าทั้งๆที่ทำได้ ไม่หาทางออกร่วมกัน ที่จะทำให้ลูกอย่างมึงดีขึ้นอ่ะ
ในเมื่อมึงยังมีเป้าหมายในชีวิต มึงอยากเรียนหนังสือ มึงอยากมีชีวิตที่ดีกว่า มึงก็ต้องถีบตัวเองส่งออกมาจากที่แบบนั้น
เพราะถ้ามึงไม่หนีออกมา มึงก็จะเครียดแบบเดิมๆ คิดหนักแบบเดิมๆ แล้วก็อยากตายแบบเดิมๆ
สมการแบบเดิม ใส่เลขเดิม คิดเลขยังไงแม่งก็ได้ผลแบบเดิมอ่ะ
มึงหาตัวแปรมาใส่ดิ หาความบวกมาใส่ดิ หาทางช่วย หาคนที่ให้มึงหลบไปอาศัยอยู่ได้ด้วยดิ มันต้องมี ไม่ใช่ไม่มี
มึงจะมาน้อยเนื้อต่ำใจจะอยากตายด้วยความรู้สึกเน่าๆกับครอบครัวเน่าๆแบบนี้ก็แล้วแต่มึง ทางออกมันน่ะมี แต่มึงต้องหาเอง ไม่มีใครช่วยมึงได้นอกจากมึงเอง อย่างที่มึงคิดในประโยคสุดท้ายนั้นล่ะ
>>484 ผูกพันธ์ สงสารเพราะพ่อกูเค้าเป็นโรคประสาทด้วยฤทธิ์เหล้า พอเค้าไม่เมาเค้าก็เป็นพ่อที่ดีแต่เค้าแม่งเมาตลอดไง ชีวิตครอบครัวเลยชิบหายไม่มีชิ้นดี แม่บอกว่าเวลาเห็นพ่อไม่เมาแล้วเค้าก็สงสาร เป็นห่วงว่าถ้าจากไปแล้วพ่อจะอยู่ยังไง พอแม่พูดงี้กูก็อดสงสารไม่ได้เพราะเค้าเป็นเหมือนคนป่วย พาไปเลิกเหล้าแต่สุดท้านก็กลับมากินอยู่ดี แล้วชีวิตครอบครัวก็พังแต่ก็ตัดกันไม่ลง ถ้าจะเป็นแบบนี้ต่อไปกูก็อยากเลือกให้ตายกันยกบ้านไปเลย ตายด้วยกันทั้งหมดนี่ล่ะ ทุกวันกูเอาแต่จิตนาการภาพที่ทุกคนตายแต่ก็ไม่กล้าลงมือซะที จนบางทีถ้ากูตายไปคนเดียวเพื่อที่จะไม่ต้องมารับรู้เรื่องเหี้ยแบบนี้อีกก็ดีนะ แต่กูเองก็มีสิ่งที่อยากจะทำมีที่ๆอยากจะไปแต่จะทำไรก็วิตกจริตไปหมด ฐานะการเงินที่บ้านก็แย่ บ้านยังต้องผ่อนอยู่เลย กูไม่กล้าเอาเงินไปใช้เพราะบางทีที่บ้านอาจต้องการความช่วยเหลือจากกู จะให้ทิ้งไปเลยก็ทำไม่ได้หรอก บางทีทางออกแม่งก็ไม่ได้เลือกง่ายขนาดนั้นอ่ะเพื่อน เพราะกูรักพ่อแม่กูไง
เห็นกระทู้นี้กูนึกถึงตัวเองเลยว่ะ เมื่อก่อนกูเคยมีความคิดว่าพวกคนฆ่าตัวตายแม่งเป็นพวกอ่อนแอไร้ค่านะ จนกระทั่งกูเริ่มมาเป็นเองนี่แหละ กูเข้าใจหัวอกแล้วว่ะ แม่งไม่ได้อยากทำหรอก แต่บางครั้งแม่งฉุดไม่อยู่จริงๆ จนตอนนี้กูเลยเปลี่ยนมุมมองกูว่าอยากจะช่วยคนที่เป็นบ้างว่ะ
ขอคำปรึกษาหน่อย อยู่มหาลัยแล้วก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ เคยผ่านชีวิตที่เรียนพิเศษตลอดเวลาตั้งแต่ประถมต้นจนม.6 ช่วงมัธยมเคยมีปัญหาเครียดเรื่องคะแนนสอบแล้วพยายามตายอยู่หลายครั้งแบบเงียบๆ คือไม่ค่อยเรียกร้องใคร แค่ได้ทำร้ายตัวเองตามพื้นที่ใต้ร่มผ้าแล้วก็อยู่เงียบๆ อยู่ในสังคมก็ทำตัวปกติต่อไป จนหายเครียดก็กลับไปใช้ชีวิตต่อ แล้วพอเข้ามหาลัย จู่ๆแม่ที่เคยซีเรียสมากๆก็ปล่อยให้ทำตามใจได้ กลายเป็นว่าพอไม่ได้เรียนพิเศษ มีเวลาว่างเยอะขึ้น เอาเวลาทำการบ้านบ้างพักบ้าง กลายเป็นว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าชีวิตนี้อยู่ต่อไปทำไม เหมือนทุกอย่างว่างเปล่าไแหมด เหมือนไม่มีเป้าหมายในชีวิต เวลาที่เหลือเยอะแยะหลังทำงานเสร็จมันก็โล่งไปหมด ไปเที่ยวกับเพื่อนเก่าบ้าง ดูหนังบ้าง แต่ดันรู้สึกเหมือนว่างเปล่าไปหมด เหมือนข้างในมันโหวงๆ จนเกิดความปั่นป่วนในหัวขึ้นมาอีก จะเรียกว่าเบื่อหรือยังไง คือรู้ว่าไร้สาระมาก ไร้สาระชิบหายที่เป็นแบบนี้ แต่ลองทำหลายอย่างแล้วก็ยังไม่หาย จนช่วงหลังเริ่ทเก็บพฤติกรรมแปลกๆของตัวเองไม่อยู่ จากที่ยิ้มๆใช้ชีวิตในสังคมปรกติก็เริ่ทเก็บตัวปลีกวิเวท อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกสังคม เวลาเจอเพื่อนมหาลัยอารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆบ่อยมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองมาอยู่ในสภาพนี้ เป็นความผิดของตัวเองล้วนๆที่ทำให้เพื่อนเริ่มเฟดตัวออกไป พอสภาพอารมณ์ไม่ปรกติความรับผิดชอบในกสรทำงานก็ตกลงมากๆ งานกลุ่มก็ทำได้แย่ บางทีลืมนัด นั่งเหม่อลอยบ่อยมาก แน่นอนว่าพองานกลุ่มแย่ เพื่อนก็คงโมโหแล้วยิ่งห่างออกไป ตอนนี้รู้สึกแย่มากจริงๆที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ แล้วก็เดินมาถึงจุดที่อาจจะถุกแอนตี้ก็ได้ รู้ตัวว่าผิดที่ตัวเอง แล้วก็เป็นพวกไม่พูดปัญหากับคนอื่นมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เอาแต่รับฟังคนอื่น แต่ไม่อยากให้เรื่องตัวเองไปรกหัวคนอื่นเค้าเลยไม่พูดออกไป คงจะเก็บกดล่ะมั้ง แต่สภาพตอนนี้คล้ายมาถึงทางตัน รู้สึกตัวเองไม่ทีความเป็นผู้ใหญ่แล้วพอปรกติก็เริ่ทเป็นตัวถ่วงของใครต่อใคร ร้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขึ้นทุกทีจนมีความคิดอยากตายขึ้นมาอีก แต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้างเพราะผ่านมาแล้วหลายครั้ง เลยขอระบายตรงนี้และขอคำแนะนำหน่อยว่าอาการของเราพอจะมีวิธีแก้ไขบ้างไหม พอจะมีใครเคยเป็นคล้ายๆกันแล้วผ่านไปได้บ้าง เราแค่อารมณ์แปรปรวนเพราะสภาพร่างกายหรือเรามีอะไรผิดปรกติจริงๆ
มึง กูเครียดกับเรื่องเรียนมาก กูยิ่งเรียนเหมือนยิ่งโง่ ไม่เข้าใจที่อาจารย์อธิบายเลยทั้งที่กูเรียนมาจะครบปีอยู่แล้ว พอกูพยายามจะทำความเข้าใจที่อาจารย์อธิบาย ลึกๆในสมองกูมันก็ชอบโพล่งขึ้นมาว่ามึงมันโง่เองที่ไม่เข้าใจอาจารย์ เพื่อนในสาขาเขาเข้าใจกันแต่มึงไม่เข้าใจ แล้วมันก็ดังอยู่แบบนี้เรื่อยๆ ไม่ใช่แค่เรื่องเรียน หลายเรื่องอ่ะที่เคยผ่านมา เหมือนมีใครมานั่งด่ากูอยู่ในหัวแล้วเฟลแดกมาก เมื่อกี้ตอนที่ออกไปสงบสติมองลงข้างล่างกูเกิดหน้ามืดคิดขึ้นมาเลยว่าถ้ากระโดดลงไปไอ้เสียงในหัวกูมันจะหยุดมั้ย เคยอาการหนักสุดคือกูเผลอคล้อยตามที่มันด่าจนกรีดมือตัวเอง
ใครก็ได้ช่วยกูด้วย กูทนกับเสียงนี่ต่อไปไม่ไหวแล้วว่ะ ทนมานานจนกูจะไม่ไหวแล้ว
>>491 ตอนนี้มีปัญหากับเรื่องเรียนเหมือนกัน แต่ดูจะไม่หนักเท่านายว่ะ เออ ขั้นแรกตั้งสติก่อน ไปทำอะไรให้ตัวเองสบายใจ นอนสักตื่นก็ได้ แล้วก็มานั่งจัดลำดับว่าตัวเองมีปัญหากับวิชานั้นตรงไหน แยกเป็นข้อๆ แล้วเอามาจัดลำดับความสาหัสสากรรจ์จากมากไปน้อย ทีนี้ทำไงกับแต่ละข้อ? มีเพื่อนหรือพี่รหัสมั้ย ถ้ามีก็ไปลองถามๆดูว่ามีเคล็ดลับอะไรบ้าง หรือถ้าฟังคนอื่นพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ ก็เข้าห้องสมุดหาหนังสือวิชานั้นแล้วนั่งอ่านมันตั้งแต่หน้าแรกเลย ถ้าจะยังไม่เก็ทอีกก็มันรู้ไป
แต่ถ้านายรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้วนี่เราว่านายไปหาหมอก่อนดีกว่านา ฝืนทำอะไรทั้งๆที่รู้สึกแย่อยู่เนี่ยมันไม่โอจริงๆ ปล่อยวางไปบ้างก็ได้ ซีรึดีซักตัวแลกกับสุขภาพจิตนายนี่คุ้มยิ่งกว่าคุ้มอีก สู้ๆนะ
>>493 เรา >>491 นะ ขอบคุณมาก ตอนนี้หลับไปยาวๆตื่นนึงรู้สึกโล่งขึ้น พอดีลืมบอกไปว่าเราเรียนคณะศิลปะ แล้ววิชาที่ว่าคือวิชาทำโมเดลที่อาจารย์ให้โจทย์เป็นนามธรรมแบบไม่รู้จุดมุ่งหมายโคตรๆน่ะ ตื่นมาเมื่อกี้เลยลองหาอย่างอื่นทำดู เสียงในหัวเงียบไปแล้วเหลือแค่ปวดตุ้บๆ สมัยก่อนตอนที่บ้านมีปัญหาก็เคยเป็นงี้...เราก็นึกว่ามันหายแล้วไม่คิดว่ามันจะเกิดอาการขึ้นมาอีก สายด่วนสุขภาพจิตนี่พอให้คำปรึกษาเรื่องนี้ได้มั้ยอ่ะ
กุเนี่ย ก็เคยอยากฆ่าตัวตาย รู้สึกว่าชีวิตไม่ห่าไรเลย เดี๋ยวก็ตาย แม่ง ตัดสินใจ ออกจาก ร.ร. เข้ารับการรักษา ช่วงเวลาแบบนี้ก็ไม่ได้เสียใจเลยว่ะ มีความสุขมาก มองเห็นอะไรหลายๆอย่าง สังคม คนรอบข้าง
.
แต่ก่อนกูเกลียดมาก เก็บตัว กูไม่รู้เลยว่ากูต้องไรบ้างในชีวิต แต่ก็ต้องใช้ชีวิตให้มันสดใสว่ะ เห็นน้ำตาของพ่อแม่กูโคตรเกลียดตัวเอง เห็นคนข้างทาง คนขอทาน คนไม่มีอันจะกิน
.
ทั้งๆที่กุได้รับโอกาสมากมาย ไม่ได้ยากไร้ ไม่ได้ไม่มีบ้าน แต่กลับไม่เห็นคุณค่า กุว่าคนที่คิดหรือพยายามฆ่าตัวตาย ควรทำใจให้สงบ ใจเย็นๆ มึงลองมองธรรมชาติ ท้องฟ้า ฟังเสียงเพลง ลองยืนนิ่งๆมองความเคลื่อนไหว มึงลองไปพูดคุยกับป้า ตา ลุง ที่มึงไม่รู้จัก มึงลองไปช่วยถือของ
.
กุทำละโคตรมีความสุขเลยว่ะ ชีวิตมันไม่ได้มีแค่เรา คนเรามันมีสังคม วัฒนธรรม การดำเนินชีวิต (ซึ่งกุก็ไม่ชอบเลย) แต่มึงลองหาแรงบันดาลใจที่จะทำให้มึงมีชีวิตอยู่นะ แรงบันดาลใจของกุส่วนใหญ่จะไม่ใช่ครอบครัว แต่เป็นคนอื่น คนที่ลำบาก คนที่ให้ความรู้สึกดีๆต่อเรา
.
เรื่องเครียดการเรียน มึงไม่ต้องเครียดมากหรอก ทำให้สบายๆ เอาพอที่เราทำได้ ไม่ต้องเลิศเลอ ถ้ามันไม่ดี มึงก็พยายามให้มากกว่าเดิม เรื่องอย่างอื่นที่ไม่มีผลต่อชีวิตห่าไรเนี่ย ไม่ต้องเก็บมาคิด ลืมๆไป
.
สู้ๆนะเว้ย คนที่ท้อแท้ ที่บอกเพราะกุเคยผ่าน กะหวังดี เรื่องที่มึงท้อแท้ มันอาจจะไม่ใช่จุดต่ำสุดหรือสูงสุดของชีวิต แค่มึงยอมรับแล้วใช้ชีวิต พยายามในส่วนของตัวเอง กุว่ามันก็โอเคมากแล้ว
.
(:
บางทีกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาฆ่าตัวตายวิธีไหนจะตายไวที่สุด
ฝันกูกำลังจะล้มเหลว โอกาสพลิกกลับมาเริ่มเดินต่อมีน้อย เหลือเวลาแค่ 7 เดือน
คือชีวิตกู กูจ่ายให้ฝันกูไปหมดแล้ว ถ้ามันไม่สำเร็จกูก็กะไว้ว่าตายดีกว่า
ถ้าตายไปกูก็ไม่คิดว่าจะสงสารใครข้างหลังหรอก เผลอๆคงไม่มีใครเสียใจ คงอาจจะสมน้ำหน้าด้วยมั้ง
โลจิคที่ว่าคนอยากฆ่าตัวตายเป็นพวกไร้ค่าน่ะ เพราะพวกคนข้างหลังทั้งหลายนี่แหละที่มันจะยิ่งกดดันให้กูอยากตายมึงขึ้น
ความอึดอัดพวกนี้สำหรับกูกูทนได้อีกไม่นานแล้วล่ะ ความรู้สึกที่ว่าตายซะดีกว่า อยากหลุดพ้นบ่วงต่างๆ
แต่ก็รู้สึกว่ากูยังตายไม่ได้กูยังต้องทำฝันกูให้สำเร็จก่อน แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงมันก็ไม่มีทางสำเร็จง่ายๆ รึอาจจะเป็นไปไม่ได้แต่แรก
พ่อ แม่ รึคนอื่นๆ ที่ใช้ชีวิตให้มีความสุขหาเงินไปวันๆมันไม่มีวันเข้าใจ
กูเคยกินน้ำยาล้างจานรสชาติเหี้ยมากแสบมาก
>>501 กูเข้าใจว่ะ กูก็มีความฝันเหมือนกัน เป็นควาทฝันที่สำเร็จยากมากและคนรอบข้างก็อยากให้กูล้มเลิกความฝัน เค้าคิดว่ากูทำไมได้ แต่กูก็ดื้อดึงอ่ะเอาทุกสิ่งทุกอย่างมาลงกับความฝันหมด ตอนนี้ยังดีอยู่แต่อนาคตก็หวั่นว่าจะทำไม่ได้ คิดว่าถ้าแพ้แล้วก็ไม่รู้จะทำไงต่อ
มีไรก็พูดมาได้นะ แชร์กัน ถ้าช่วยได้ก็ช่วยกันถือว่ามีความฝันเหมือนกันเราต้องทำให้ได้เว้ย
>>501 กูแนะนำให้มึงไปเพจ Aten+ Arnon มึงจะเจอกำลังใจ มึงจะเจอวิธีแก้ปัญหา มึงไอบีไปถามเค้าก็ได้นะ ถ้ามึงล้มแล้วมึงไม่ลุกมันเป็นจุดจบของชีวิตมึง แต่ถ้ามึงล้มแล้วพยายามลุกอีกครั้งๆ มันจะเป็นจุดๆหนึ่งของชีวิตที่มึงเอาไปภูมิใจกับตัวเองในวันที่มึงสำเร็จว่ามึงผ่านช่วงเวลาที่เหี้ยที่สุดในช่วงชีวิตนั้นมาแล้ว มึงทำได้ว่ะ อย่าหมดหวัง หนทางมีอีกหลายหนทางถ้าหนทางนี้ไม่เวิร์คมึงลองหาทางใหม่ดู กูเป็นกำลังใจให้
คือตอนนี้ปัญหาชีวิตและหนี้เยอะมาก งานน้อย สภาพจิตใจ ตกต่ำสุดๆ
>>501 กุอ่านแล้วรู้เลยว่ามึงคือใคร จะตายก็ได้นะ ไม่มีใครว่า อยู่ที่มึงละ ความฝันมึงเกือบจะล้มเหลวละนิ แค่ตอนนี้ยืดเวลาออกไปแค่นั้น
กุเกลียดตรรกระป่วยๆของมึงตอนนี้มาก อ่านปรัชญามากไปจนจะเป็นบ้าละมึง กูบอกเลย กูเกลียดมึงเพราะตรรกะเหี้ยๆของมึงเนี้ย
แต่ถ้ามึงตาย กูคงเสียดายนะถึงความคิดมึงจะป่วย แต่หลายอย่างมึงเจ๋งจริง ถ้ามึงตายไป กูก็คงเสียเป้าหมายที่กุสัญญาไว้ว่า
กูจะต้องก้าวขึ้นไปเหนือไอ้อีพวกนี้ที่ทำเหมือนกูต่ำกว่าให้จงได้ไป1คน นั่นคือมึงนั่นเอง
จะตายไม่ตายก็เรื่องของมึงละ แต่ถ้ามึงไม่ตายซักวันนึงกูจะขึ้นไปเหนือมึงให้ได้ คอยดูไอ้สัด
ตกลงนี่มันชมรมป้องกันการฆ่าตัวตายหรือชมรมส่งเสริมการฆ่าตัวตายวะ ทำไมกูอ่านแล้วแม่งจะซ้ำเติมกันซะมากกว่าวะ
กุอยากเกาหีพร้อมแดกอสุจิฆ่าตัวตายแล้วไปเย็ดพระธัมมชโยควยรวยเปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พวกมึงโทรสายด่วนกันเหอะ ไม่มีอะไรเสียหายเลยมึง ถ้าเค้าช่วยมึงได้ก็ดี ช่วยไม่ได้ มึงก็ไม่ได้เสียหาย กุขอพวกมึงไว้อย่างนึงว่า ถ้าพวกมึงตั้งใจจะทำจริงๆ รวบรวมเงินพวกมึงให้มากที่สุด ไปทำสิ่งที่มึงยังไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ไปเที่ยวก็ได้ ขึ้นเขา ลงใต้ ดำน้ำ ทำงานพาร์ทไทม์ตามสถานที่ท่องเที่ยว ทำกิจกรรมสาธารณประโยชน์ ชมรมนั่งสมาธิปฎิบัติธรรมดู ชีวิตมึงอยู่มาถึงขนาดนี้แล้ว ใช้ให้คุ้มหน่อยสิวะ
กูว่ามู้นี้ไม่เวิร์คเลยว่ะ มึงจะป้องกันการฆ่าตัวตายได้ไง ในเมื่อแต่ละคนก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องนี้ ต่างคนต่างแนะนำยิ่งจะพาไปหนักกว่าเก่า จะทำเป็นมู้ระบายให้หายเครียดอะไรก็ว่าไปเถอะ ดีกว่าทรีทมั่วๆ นะกูว่า
1667ปะวะ เบอร์สุขภาพจิต
เย็ดหีละก็เย็ดตึงๆ ตึงๆๆๆตละเย็ดๆเหยดเย็ดหีห่หีหีหีหีหีหีี่หีกีดตึงกะตึงละตึงลึงตุงึตงึงึตงึจึงนเาดมาออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
กุเหนื่อยอ่ะ กุเพิ่งเลิกกะแฟนที่คบมา 12 ปี มันบอกว่ามันยังรักกุ แต่ไม่ได้รักกุแบบแฟนแล้ว มันรักกุแบบเพื่อน แบบคนในครอบครัว ซึ่งกุก้อผิด ที่ไม่สนใจปัญหา ความรู้สึกของมัน จนวันนี้มันอยู่ได้ และมันอยากมีชีวิตของมัน คือมันยังเด็กมาตอนที่คบกัน กุทำใจไม่ได้ กุลืมอดีตที่ผ่านมา กุลืมมันไม่ได้ แต่มันไม่เอากุแล้ว กุกินไม่ได้ นอนไม่ได้มา 2 อาทิด ทุกวันมีแต่จะแย่ลง กุขอร้องให้มันกลับมา เพราะกุไม่ไหว มันก็บอกว่า อย่าเลย มันก็ไม่ไหวที่จะกลับไปอยู่แบบเดิม เพราะมันไม่รักกุแล้ว กุจะไม่เป็นเหี้ยอะไรขนาดนี้เลย ถ้ากุจะไม่ได้รักมันมาก รักมันคนเดียวมาตลอด 12 ปี จนตอนนี้กุไม่ไหว กุหาวิธีที่จะฆ่าตัวตาย กุยังกลัวความเจ็บปวด กลัวความทรมาน แต่กุก็อยากจะจบปัญหา อยากจะปล่อยมันไป แต่กุทนไม่ได้ที่ไม่มีมันและวันนึงมันจะไปมีคนอื่น กุว่าถ้าที่สุดกุไม่ไหวจิงๆ กุจะหาทางจบชีวิตกุและปัญหาทุกอย่างจะได้จบไปพร้อมกับกุซะที
มึงทนมีชีวิตอยู่โดยไม่มีแฟนไห้ได้ดิ กูทนมา 38 ปีเต็มๆ
กุทนมาตั้ง1000ปีอย่าบ่น
อยากตาย กูมีชีวิตที่ดีนะ แต่กูอยากตายอยู่ตลอด ไม่ก็ฆ่าคน กูนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นเพราะอะไร
เกี่ยวกะโรคซึมเศร้า และการแก้ไข https://youtu.be/O57R2mKc5Ok
"หลังจากที่มิตรสหายท่านหนึ่งพูดขึ้นมาว่าคนรอบตัวเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะมาก และข้าพเจ้าก็เสริมว่าไม่แปลกหรอก สภาพสังคมมันบีบให้ต้องไปในทางนั้นอยู่แล้ว มิตรสหายฯ อีกท่านที่ร่ำเรียนทางด้านจิตวิทยามาก็ได้ยกประเด็นที่น่าสนใจขึ้นมาทำนองว่า ในเมื่อมันเป็นแบบนั้น เอาจริงๆ แล้ว มาตรการ "วินิจฉัย" เพื่อตัดสินว่าใครเป็นโรคซึมเศร้าในปัจจุบันนี้ยังใช้ได้ไหม
เหตุผลก็คือ ในตอนที่วินิจฉัยนั้น มักเป็นการวินิจฉัยผ่านการสอบถามพูดคุย ไม่ได้เป็นการวัดปริมาณสารเคมีในสมอง ทีนี้ ในขณะที่สังคมมันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว คือเปลี่ยนไปในทางที่ใครๆ ก็มักมีอาการเหล่านี้ได้ คำถามคือ การวินิจฉัยบนฐานที่ว่าการมีอาการเช่นนั้นเช่นนี้ ยังผิดแผกจาก "คนทั่วไป" มากพอจะบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า จนต้องนำไปสู่การกินยาจริงหรือไม่
กล่าวง่ายๆ ก็คือ ไอ้ที่เป็นๆ กันนี่ หลายๆ เคสมันอาจแก้ได้โดยไม่ต้องกินยาด้วยซ้ำ และที่ต้องกินยานี่ก็ไม่ได้มาจากการตรวจสอบสารเคมีอะไร แต่เกิดจากการวินิจฉัยพฤติกรรม ซึ่งก็ดังที่เขาตั้งคำถามไปแล้วว่า มาตรฐานมันยังใช้ได้อยู่ไหม
พฤติกรรมเช่นนั้นเช่นนี้ หากใช้มาตรฐานเดิมเมื่อสักสิบยี่สิบปีก่อนก็คงบอกได้ว่าเป็นอาการทางจิตเช่นนั้นเช่นนี้ แต่พอในปัจจุบันที่ใครๆ ก็มักเป็นเช่นนี้ด้วยสภาพสังคมพาไป หากไม่มีการตรวจสอบสมดุลเคมีกันจริงๆ เราจะยังใช้มาตรฐานเดิมในการวินิจฉัยผ่านการซักถามถึงพฤติกรรมได้อยู่ไหม
ดังที่มิตรสหายฯ ท่านแรกสุดยกตัวอย่างว่า อย่างตัวเขา หากย้อนไปสักสี่ห้าสิบปีที่แล้ว ก็อาจนับว่าเป็นคนสมาธิสั้น แต่ทีนี้ ในยุคนี้ที่ใครๆ ก็ค่อนข้างจะกลายเป็นมนุษย์ multitask ทำนั่นนิดนี่หน่อยไปพร้อมกัน ไม่ได้จดจ่ออะไรนานๆ ไอ้แบบเขาก็คงไม่นับว่าเป็นสมาธิสั้น
สรุปคือ เกณฑ์จากการวินิจฉัยผ่านพฤติกรรม มันก็น่าจะสูงขึ้นไปตามการเปลี่ยนแปลงของสังคมหรือไม่ ตราบที่ไม่ได้มีวินิจฉัยผ่านการตรวจสอบเคมีในสมอง
แต่อย่างไรก็ดี แม้จะคล้อยตามประเด็นที่มิตรสหายฯ ได้ยกขึ้นมา แต่ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นการยากเหลือเกิน ที่จะช่วยอุ้มชูคนที่มีอาการอันยังคงอาจวินิจฉัยได้ว่าเป็นโรคซึมเศร้านั้น ให้ได้หลุดออกมาจากสภาพที่เป็นอยู่นั้นโดยไม่ต้องใช้ยา มันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลารวมทั้งมีคนใกล้ชิดอุ้มชู ซึ่งหลายๆ คนไม่มีใครมาคอยอุ้มชูแบบนั้น ทั้งยังอาจอยู่ในสภาพที่คนอันควรอุ้มชูก็กลับกลายเป็นผู้เหยียบย่ำให้เข้าสู่สภาวะไม่พึงประสงค์นั่นเสียอีก
การเข้มแข็งด้วยตัวเองก็เลยอาจจะเป็นความจำเป็นหลักสำคัญอันดับแรกๆ แต่นั่นก็อาจยากและแพงกว่าเดินไปแดกยาให้จบๆ ไป"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง
อีก 1 เดือนจะจบ ม.6 กูติดมา 3 มหาลัย แต่กูไม่มีที่เรียน กูเครียดจนนอนไม่หลับ คิดอยู่ว่าถ้ากูไม่มีที่เรียนจริงๆก็จะทำอะไรต่อจากนี้วะ แล้วถ้าเผื่อกูตายตอนนี้ ทุกอย่างที่กูทำมามันก็ศูนย์เปล่าดิวะ ทำไมกูต้องมาอยุ่จุดนี้ด้วยวะ ถ้าตายๆไปแบบไม่รู้ตัวน่าจะสิ้นเรื่องก็น่าจะดีสิ
เหมือนกูย้อนแย้งในตัวเองชิบหาย กูกลัวความตาย แต่กูก็อยากตายให้มันจบๆ
>>534 หมายถึงสอบไม่ติด มหาลัยสินะ จริงๆพอมีที่ไปอยู่นะ ทำงานไปเรียนภาคค่ำ หรือ กศน ไปก็ได้ ค่อยๆปรับวุฒิปรับเงินเดือนหรือจะเป็นนายตัวเองขับแท๊กซี่ก็ไม่จนนะ ถ้าขับรู้ที่ทางไปรอคนตรงไหน เดือนนึงก็ 15000 อัพได้เลย สู้กับคนจบปริญญาได้แต่ต้องทำงานวันละ 12 ชม ทุกวันซึ่งก็หนักมาก
กูสอบติด กูติดสามที่แต่ครอบครัวไม่ให้กูเข้าสักที
ตายเหี้ยอะไร เจอปิดรูหนูรูเดียวถึงกับสิ้นหวังในชีวิตเลยเรอะวะ
ลองถามพ่อแม่มึง ทำไมไม่ให้เรียน ตังไม่มี มหาลัยเกรดต่ำเกินไป? หรืออยู่ดี ๆ อินดี้เสือกไม่ให้เรียน
ถ้าอันหลังสุดมึงบอกไปเลย ไอ้ประเทศเหี้ยนี้อย่างน้อยต้องมีวุติ ป.ตรี ไม่งั้นลำบากสัดหมา ถ้าจะอยู่ ๆ ไม่ให้เรียนทำไมไม่ส่งเรียนสายอาชีพ
อย่างน้อย ๆ ก็ได้สมัครงานได้เลย จบปวชยังทำโรงงานได้ แต่วุฒิ ม.6 มันทำส้นตีนอะไรไม่ได้เลย
ถ้าไม่มีตังก็กู้ กยศ มันให้ค่าเทอมเต็ม ค่าแดกก็พอทุนแรง แต่ไอ้หนี้เหี้ยนี้มึงไปขอต้องทำตัวจน ๆ หน่อย เพราะไอ้พวกก่อน ๆ หน้าแม่งกู้ไป
ซื้อไอโฟนตีกระหรี่หลายคน
ชีวิตแม่งก็เหมือนเกม WRPG ทำตัวให้มีหลายทางเลือกเข้าไว้ ถึงทางบ้าง ตรงหน้าจะเห็นความชิบหายอย่างชัดเจน แต่ถ้าลองฝ่าไป
อาจจะเจอของดี ๆ รออยู่ก็ได้ เพราะชีวิต สุดท้ายใครกำหนดอะไรมามันก็เป็นของเราอยู่ดี
จากโม่งผู้ไม่มีโอกาสได้เรียนปริญญาตรี (ความจริงก็เรียนได้ละสัด ทำงานมาสิบกว่าปี มีตังเก็บ แต่ไม่รู้จะเรียนอะไร)
ง่ายๆนะ พ่อแม่กูอยากให้เรียนใกล้บ้าน แต่กู อยากไปเรียนกรุงเทพ กูก็เลยไปสมัครสอบกรุงเทพรัวๆ ซึ่ง กูว่าถ้าไม่อะไร กูจะยื่นรับตรงที่ใกล้บ้านแล้ว
ที่กูอยากชิงตายเพราะปัญหากูไม่ใช่แค่เรื่องเรียน แต่มันเป็นทุกเรื่องที่มันมาอัดรวมกันจนเรื่องอนาคตที่อยู่ๆมาจากไหนไม่รุ้มาอัดจนแน่นไปอีก จนกูจะถึงขีดจำกัดแล้ว เรื่องอื่นกูจะไม่พูดถึงเพราะทำกูปวดหัวทุกเรื่อง ตั้งแต่ตัวกูเอง จนถึงสังคมโดยรวม แต่เรื่องเรียนเป็นปัญหาที่ทุกคนคอยกดดันให้กูแก้ มึงรู้ไหม กูอยากจะต่อสายอาชีพตั้งแต่ ม.3 แต่กูต้องมาต่อสายสามัญ เพราะครอบครัวกูอยากให้ต่อ แล้วกูไม่ได้วางแผนอะไรเลยเกี่ยวกับสายสามัญ กูวางแผนเอาไว้แต่สายอาชีพไง กูก็เลยอินดี้เรื่องมหาลัยหน่อยที่ว่าอยากเข้าอะไรก็ต้องได้เข้า ตอนนี้กูไม่เข้าก็ได้ กูรับตรงแถวบ้านก็ได้ ...... แต่กูไม่มั่นใจว่าเกรดกูจะถึงขนาดรับตรงหรือเปล่า กูเป็นพวก คะแนนสอบกับคะแนนเกรดมันสวนทางกันเพราะกูเป็นพวก ... ขี้เกียจส่งงานครู
>>540 พอเข้าใจแล้ว ถ้ามึงต้องไช้เงินพ่อแม่เรียน ก็ต้องเรียนตามเค้าบอก ถึงเข้าตรงไม่ได้ก็รออีกปีได้ไม่มีปัญหา กูว่าถ้ามึงจบมาแล้ว ทำงานมีรายได้ ค่อยเก็บเงินส่งตัวเองคณะที่มึงต้องการก็ย้งได้ แต่ลำบากและเสียเวลามากอยู่ คิดดีฟอย่าด่วนตายเลยเสียดายทรัพยากรประเทศ ทำงานส่งเสียไช้พ่อแม่ก่อน
>>540 มึงก็บอกที่บ้ายไปตามนี้ เกรดน้อยนะ รับตรงอาจไม่ติดนะ เคมั้ย ถ้าเค้าเคก็ปล่อยตามดวง ถือว่าแจ้งให้ทราบแล้ว หลังจากนี้จะเป็นไงไม่ต้องสนใจ ถ้าเกิดไม่ติดขึ้นมาจริงๆที่บ้านจะด่ามึงรัวๆเช้าเย็น เตรียมใจไว้ได้เลย แต่ไม่ต้องสนใจ เราทำเต็มที่แล้ว
อืม ที่จริงมึงก็ไม่ค่อยเต็มที่อะนะ จากนี้คือช่วงด่า รู้ตัวว่าขี้เกียจส่งงานแล้วเกรดจะแย่แต่ก็ยงขี้เกียจ แล้วเรียนมหาลัยเกรดมึงจะไม่บรรลัยเหรอวะ เกรดมหาลัยบรรลัยแล้วความชิบหายจะตามมาเป็นพรวนก็น่าจะรู้นะครับ ถ้าแค่จะไม่มีที่เรียนยังง้องแง้งจะฆ่าตัวตาย เรียบจบไม่มีงานทำมึงได้ตายจริงแน่ ทำไมรู้มั้ย เพราะจากที่อ่านมาที่บ้านโคตรหวังพึ่งมึงเลยว่ะ ไม่อยากให้เรียนสายอาชีพเพราะสายสามัญเงิน(น่าจะ)ดีกว่า ไม่ให้เข้ากรุงเพราะกลัวเรียนจบทำงานในกรุงไม่กลับบ้าน ก็คิดเผื่อไว้ด้วยละกันว่าเรียนจบจะเอาไงกับชีวิตต่อ ชีวิตมึงเองคิดให้ดีๆ
>>540 ทำไมมึงอยากเรียนในกรุงเทพอะ แล้วทำไมพ่อแม่อยากให้เรียนแถวบ้าน
ถ้าพ่อแม่กลัวค่าครองชีพสูง ส่งไม่ไหว มึงกล้าพอมั้ยที่จะบอกเค้าว่า เดี๋ยวหางานพาร์ทไทม์ทำ ช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่าย
แล้วมึงต้องทำจริงๆด้วยนะ หรือพ่อแม่หวง มึงทำตัวให้เค้าเชื่อถือได้ยัง
มีอะไรก็เอาเหตุผลไปคุยกัน ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อยดิวะ เรื่องเรียนต่อมหาลัยนี่สำคัญนะมึง
มันมีผลกับปากท้อง กับงาน กับชีวิตมึงเอง โฟกัสเรื่องนี้ก่อน ปัญหาอย่างอื่นช่างแม่ง
พวกมึงพูดซะกูมองอนาคตตัวเองไม่ออกเลยว่ะ...
ประเทศควยมีแต่เรื่องเหี้ยๆหัวควย
เป็นประชาควย
เฮงซวยหัวควยทุกส่วนน
อยู่ดำรงคงไว้ได้เพราะหัวควย
ด้วยควยล้วนหมอยยรักสามัคคขี้
ควยนี้รักสงบ เตะคางคกตายห่า
เอกราชจะไม่ให้ควยข่มหีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีี
สละเลือกอุบาทว์เป็นชาติอัปรีย์
เถลิงประเทศเฮงซวยหน้าหีมีชัยควยโต
เอาน้ำแข็งแห้งมาละลายในห้องกับถุงครอบหัวแล้วนอนพวกมึงคิดว่าอันไหนตายทรมานน้อยกว่ากัน
นำแข็งแห้งแล้วนอน เป็นไงมารีวิวกุด้วย กุก็อยากตายเหมือนกัน
ใจเย็นๆกันก่อน นี่มันป้องกันการฆ่าตัวตายตรงไหนวะ!!
>>547 กูเคยลองเอาถุงครอบหัวแล้วนอน แม่งร้อนและอึดอัดหน่อย กูลองทนไปสักพักอาการหัวมันจะเวียนๆเจ็บน่าอกหน่อยๆเราจะหายใจถี่และลึกขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทรมานมาก ตอนนั้นกูคิดว่าคงไกล้ละ แต่ด้วยความกากอีกแหละกูเลยแกะถุงออก กูว่าครั้งหน้าจะลองมัดแน่นๆดู วิธีนี้นะคงไม่ทรมานเท่าไหร่หรอกมั้ง ส่วนน้ำแข็งยังไม่ได้ลอง
นี่มันชมรมป้องกันการฆ่าตัวตายโว้ย
>>555 กูก็ให้ข้อมูลเผื่อพวกนี้รู้รายละเอียดแล้วเปลี่ยนใจไม่ฆ่าตัวตายด้วยวิธีนี้ไง
ไหนๆแล้วกูขอบ่นอีกรอบ พวกมึงอย่าฆ่าตัวตายด้วยการกินน้ำยาล้างห้องน้ำนะ มึงจะไม่ตายทันทีแต่จะหลอดอาหารตีบมีชีวิตอย่างทรมานมากจนตายในอีกหลายปีต่อมาด้วยโรคแทรกซ้อน
อย่ากินยาฆ่าหญ้าด้วย มึงจะตายหลายเดือนให้หลังอย่างทรมานด้วยโรคพังผืดในปอด
และอย่ากินพาราหลายๆเม็ดเพราะมันออกฤทธิ์ช้ามันจะมีคนมาพามึงไปรพ.ทันก่อนตับอักเสบตาย และถ้ามึงได้ยาต้านพิษช้าไปมึงจะเป็นตับแข็งไปตลอดชีวิตที่เหลือ
เอาเป็นว่ากูก็ไม่ได้อยากให้ใครฆ่าตัวตายหรอก แต่ถ้าพวกมึงไม่ไหวกับชีวิตจริงๆอย่าใช้วิธีกินยาพิษดีกว่ากูว่ามันไม่เวิร์ค
ดรายไอซ์แม่งจะเย็นๆหน่อย ทำละใช้ได้ผลจริงแต่ว่ามึงต้องหาที่ๆปิดทึบแบบในรถยนต์ไรงี้นะถึงจะได้ผล ไม่งั้นท้ายกระโปรงรถก็ได้อ่ะ หาฤกษ์ดีๆช่วงอากาศเย็นๆแล้วเข้าไปนอนเลย ตายๆกันให้หมดนะ อย่างน้อยมันคือการเสียสละอย่างนึงทำให้โลกน่าอยู่ขึ้น ให้ที่ยืนกับคนรุ่นใหม่ได้บ้าง
กูเคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะ แต่ติดตรงที่ยังหาวิธีที่เพอร์เฟค (ศพสวย ไม่ทรมาน ไม่รบกวนคนอื่น) ไม่ได้ว่ะ เลยเลิกคิด 55
จาก AVMA Guideline for Euthanasia นะ การใช้คาร์บอนไดออกไซด์ในปริมาณที่ไม่เหมาะสม ทำให้เกิดอาการกล้ามเนื้อเกร็ง เจ็บปวด เส้นเลือดแตก คือไม่ตายสบายแน่นอนอะ จะใช้คาร์บอนไดออกไซด์ต้องมีปริมาณการแทนที่อากาศปกติที่เหมาะสม น้ำแข็งแห้งควบคุมปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ไม่ได้ ไม่แนะนำให้ใช้
เอางี้มั้ยพวกมึง เวลามีการประท้วงบ้านเราอ่ะ มันมักจะมีคนตายๆกัน ทำไมพวกมึงไม่ไปบ้างวะ แล้วถ้าเกิดประท้วงในช่วงรัฐบาลทหารนี่ยิ่งดีเลยเค้าจะได้ยิงกราดกระสุนใส่เลย ตายละอาจจะทรมานแต่ว่าถ้าโดนหัวจังๆคือไม่รู้สึกอะไรเลยได้นะพวกมึง ช่วงนี้เพจแอนตี้รัฐบาลทหารยิ่งบูมๆด้วย เดี๋ยวกูเอามาประชาสัมพันธ์เผื่อพวกมึงสนใจนะ คือ ถ้าไปแล้วไม่ตายมึงก็ลองๆไปรับเงินจากแกนนำดู แล้วถ้าเกิดเสียงปืนไรงี้มึงก็ไม่ต้องหมอบนะ ยืนรับกระสุน/ระเบิดไปเลย
อยากตายแต่ขี้เกียจตาย อนาถชิบหายวายวอดเลยกู เพราะงั้นมานอนกันเถอะ คร่อก
อีกไม่กี่วันจะถึงวันนัดจิตแพทย์แล้ว
แต่กูไม่อยากเจอ ไม่รุ้ทำไม ทั้งๆที่ตอนแรกอยากหาหมอมากๆ รอมาตั้งสองเดือน
ตอนนี้กูอยากฆ่าตัวตายมากกว่า กูไม่ค่ดว่าปัญหาของกูจะแก้ได้แล้ว
ตอนแรกกูก็อยากตายนะ พอแม่บอกว่ากูมีมรดกเป็นที่ดินของพ่อ 20 ไร่ เป็นนา 16 ไร่ กับอีก 4 ไร่ปลูกต้นสักไว้ 25 ปีก่อน อีเหี้ย กูตาสว่างเลย ยังตายไม่ได้ กูเป็นทายาทคนเดียวของพ่อ พ่อไม่ได้จดทะเบียนกับเมียใหม่ น้องชายแท้ๆ แม่เดียวกันเป็นลูกนอกสมรสที่เกิดหลังหย่า ถ้าพ่อกูเป็นไรไป ป่าสักนั่นเป็นของกูแน่นอน
กูว่าเป็นมนุษย์ก็ดีถมถืดแล้วนะ ความปลอดภัยสูงกว่าสัตว์ในป่าแน่นอน ไม่ต้องกลัวว่ามีตัวอะไรมาฆ่าเราหรือครอบครัว เวลาหิวมีกิน แถมเลือกกินได้ กินอาหารปรุงดีกว่าสัตว์ต่างๆที่ต้องกินเนื้อดิบๆ กินหญ้า มีอะไรบันเทิงมากมาย มีทีวี มีเน็ตเล่น ไม่ต้องกลัวเบื่อ อุส่าเกิดเป็นคนแล้วอย่าพึ่งรีบตายเลย หาความสุขไส่ตัวไห้มากๆ ไม่ต้องไปเปรียบเทียบอะไรกับไครเค้าหรอก
เตือนใจกุได้ดีมาก ขอกดตุ่มfav
บางทีกูว่าเป็นหมาแมวที่คนรวยๆเลี้ยงยังดีกว่ามั้ย กูก็แค่นอนๆกินๆไปวันๆ กินของดีราคาแพงกว่าข้าวกูจานนึงอีกงี้ ดูแลอย่างดี อีกอย่าง บางทีก็อยากเกิดเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องมีความรู้สึกว่ะ เป็นมนุษย์นี่ต้องรู้สึก ต้องมีความคิดอะไรไม่รู้เยอะแยะ มีสังคม (ที่แม่งก็แย่อ่ะ )
เป็นหมาแมวนั่งๆนอนๆรอวันตายเบ่อตายห่า หมาคนรวยเลี้ยงมันไม่ลำบากจริงแต่มีกี่ตัวกัน มึงลองแดกอาหารหมาอยู่บ้านหมากินนอนทั้งวันดูจะสบายมั้ย ทีวีไม่ได้ดู เน็ตไม่ได้เล่น ไม่มีเน็ตกูก็จะลงแดงแล้ว คนปกติก็หาเงินอยู่ไปเรื่อยไก็ได้นะ มึงไม่อยากเรียนหนักก็ไม่ต้องเรียน คนส่วนใหญ่ในประเทศก็การศึกษาขั้นพื้นฐานทั้งนั้นแหละ ถ้ามึงอยากสบายตอนปลายชีวิต อยากเออรี่รีไทร์ อยากมีเงินเยอะๆมึงก็เรียน
>>572 ถ้ามึงเป็นหมามึงจะไม่มาคิดถึงเน็ตหรอก มึไม่สนจะดูทีวีด้วยซ้ำ มึงเอาความต้องการของมนุษย์ไปคิดในฐานะหมาได้ไงล่ะ ในเมื่อความสุขสูงสุดของหมาคือกินขี้ปี้นอนตามหลักการของธรรมชาติ มันไม่ได้มีความคิดซับซ้อนต้องพัฒนาตัวเองเพื่อเป็นที่หนึ่งในสังคม ไม่ได้มีความทะเยอทะยาน พูดง่ายๆก็เปรียบเหมือนประเภทปล่อยวางแล้ว ไม่ได้ต้องการห่าไรมากไปกว่านี้แล้วมันถึงได้มีความสุขกว่ามนุษย์ไง
มนุษย์แม่งหาเรื่องทุกข์ไห้ตัสเองำง หมามันกินขี้ปี้นอนก็มีความสุขแล้ว คนมันอยากได้นู่นนี่ไม่มีที่สิ้นสุดถึงได้ทุกข์ไง
กู571เอง ขำว่ะ เห็นหมามันก็อยู่ดีกินดี โดยไม่ต้องดูทีวี ไม่ต้องมีเน็ตนะ อีกอย่าง ถึงจะเป็นหมาไม่มีเจ้าของ ยังไงแม่งก็มีคนดูแล เอาข้าวมาให้อ่ะ เทียบกับมนุษย์ที่ต้องเหนื่อย ต้องอดทน ทำงานทั้งวัน ได้เงินน้อยนิดเพื่อมาซื้อข้าวประทังชีวิตอ่ะ เห็นแล้วแม่งเหนื่อยแทน อีกอย่าง คิดว่าเรียนแล้วมันจะเออรี่รีไทร์ มีเงินเยอะปลายชีวิตหมดทุกคนนี่คงคิดผิดแล้วนะ ไม่จำเป็นหรอกว่าเรียนจบดีๆแล้วชีวิตบั้นปลายมันจะสบาย ของแบบนี้ขึ้นกับว่ามึงวางแผนการใช้ชีวิตของมึงยังไงมากกว่า
จะเกิดเป็นอะไรแม่งก็มีทั้งที่สบายและไม่สบายทั้งนั้นแหละ ไปเกิดเป็นหมาเป็นแมวที่มีเจ้าของรักเอาใจใส่ก็ดีไป แต่ถ้าเป็นหมาข้างถนนนี่ไม่ใช่ว่าจะมีคนคอยเอาข้าวให้กินนะ ไม่รวมถึงหมาตัวอื่นจะมาแย่งอาหาร เห็บหมัด ที่ซุกหัวนอน บางทีมีคนเลวๆมารังแกอีก
เกิดเป็นเเบคทีเรียดีกว่า
จริงๆกูไม่คิดว่าการขวนขวายเป็นเรื่องที่ผิดนะ มึงขวนขวายได้แต่เอาแค่กำลังดี ถ้ามึงขวนขวายแล้วมีสุขก็ทำไปเหอะ ถ้ามึงขวนขวายแล้วทุกข์มึงจะขวนขวายไปทำไมวะ ต้องตั้งเป้าไห้น้อยลง หรือไม่มีเป้า แล้วหาความสุขกับสิ่งไกล้ตัวไห้มากขึ้น ถ้ามึงคิดว่าที่มึงมีอยู่ดีแล้วไม่เทียบกับไครมึงก็มีความสุขได้
>>580 ทำงาน เก็บเงินไว้สำหรับบั้นปลายชีวิตเพราะคงไม่ได้เข้าระบบราชการแน่ สุดท้ายคงหาความสุขในชีวิต ตอนนี้กูคิดได้แค่นี้
กูบอกตอนไหนว่ากูไม่มีทีวีไม่มีเน็ตกูจะอยู่ไม่ได้นะ ส่วนที่จะให้ไปอยู่อย่างหมา คงต้องรอกูตายก่อนแล้วเกิดเป็นหมาใหม่นะแล้วกูจะมาตอบให้ว่าเป็นยังไง
ถ้าจะบอกว่าเป็นหมาข้างถนนแล้วแม่งไม่สบาย ต้องแย่งอาหาร ต้องหาที่ซุกหัวนอน โดนคนรังแก แล้วมันต่างอะไรกับคนที่ต้องดิ้นรนทำมาหากิน แล้วถูกคนที่ใหญ่กว่ากดขี่ข่มเหงรังแกวะ ถ้าจะมองว่าทุกข์ก็คงทุกข์เหมือนกัน แต่หมามันคงไม่รู้สึกอะไรเท่าคน ในความคิดของคนที่ไม่เคยเกิดเป็นหมาอย่างกู
ไม่มีเนตไม่มีทีวีก็ไม่ใช่ว่าอยู่ไม่ได้ แต่นอกจากเนตและทีวีมึง ถึงจะตั้งเป้าหมายใกล้ตัวไม่ขวนขวายมาก แน่ใจนะว่าไม่ต้องการอะไรมากกว่าข้าวกับที่นอนเหมือนหมา? ถ้ามึงปลงได้ขนาดนั้นกูว่าคงตรัสรู้ นิพพานไปละล่ะ ที่คนมันเหนื่อยกว่าหมาเพราะคนมันรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร หมามันจะตายพรุ่งนี้มันยังไม่รู้เลยมั้ง มันแค่ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่คนกลับต้องใช้ชีวิตโดยเผื่อพรุ่งนี้ ใครจะบอกใช้วันนี้ให้เต็มที่ที่สุดก็แล้วแต่มึงเหอะ ป่วยแล้วต้องหาเงินมารักษาแม่งเหี้ยกว่าเดิมอีก เหตุผลง่ายๆ เลยที่หมาแม่งดีกว่าคนคือแม่งไม่ต้องคิดเนี่ยแหละ ถ้าหมามันคิดได้ว่าแม่งต้องอัพเกรดตัวเองให้คนรับมันไปเลี้ยงนะ ต้องแข่งกับเพื่อนๆหมาของมันนะมึงว่ามันจะยังใช้ชีวิตไปวันๆ มั้ยล่ะ กลับกัน ถ้าคนแม่งไม่เอาอะไรมาใส่ใจเลย แค่ข้าวกับที่นอน แค่นี้ก็ติดปัญหาแล้วว่าจะเอาเงินมาซื้อข้าว หาที่นอนได้ที่ไหน อ่ะ ถ้าพวกมีบ้าน ปลูกนู่นนี่นั่นกินเอง ผ่าน แล้วถ้าวันนึงป่วยขึ้นมาล่ะ? ยกเว้นว่าจะไม่ยินดียินร้ายกับความตายแล้วนั่นแหละ ถึงจะไม่มีปัญหาอะไรเลย กูว่าปัจจัยที่สำคัญที่สุดมันคือเงินจริงๆ ว่ะ ใช้เวลาครึ่งชีวิตเพื่อตั้งใจเรียนเพื่อทำงานหาเงิน ไม่มีเงินก็ทำอะไรแทบไม่ได้ พอยึดติดกับโลกก็ไม่อยากตาย หาเงินมาเปย์สิ่งที่ยึดติดอีก
ฆ่าตัวตายแบบศพงามๆ ตายชัวร์ๆ สบายๆเหมือนหลับไปทำง่ายๆ
แค่หาข้อมูลว่าการุณยฆาตที่ต่างชาติใช้ส่งผู้ป่วยระยะสุดท้ายไปดาวนาเม็กเค้าใช้สารอะไรฉีดเข้าเส้นเลือดก็พอละ
มึงอย่าเอาตรรกะ ระบบความคิดแบบมนุษย์ไปคิดแทนหมาดิวะ หมามันไม่ได้มีสมองที่ซับซ้อนขนาดเรา มันใช้ชีวิตตามสัญชาตญาณมีข้าวให้กิน มีที่ให้นอน มีตัวเมียให้ผสมพันธุ์แค่นี้คือที่สุดแล้วของสัตว์อ่ะ
แต่มนุษย์มันคิดอะไรที่มากกว่านั้น มันต้องวางแผนชีวิต มันต้องมีการบันเทิง ต้องพัฒนาตัวเอง พื้นเพไม่ต่างจากสัตว์แต่ระบบความคิดมันต่างกัน เพราะงั้นมันเลยเป็นทุกข์กับเรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆได้ โดนแฟนทิ้งก็ร้องไห้ไปสามวันเจ็ดวันไร อ้วนก็ต้องลดความอ้วนกลัวไม่สวย กลัวเจ็บป่วย กลัวไม่มีเงินรักษาตัวตอนแก่ การเป็นหมามันถึงได้สบายกว่าไงเพราะสมองมันไม่ได้คิดอะไรแบบมนุษย์ มึงเคยเห็นหมาแคร์หุ่นตัวเองมั้ยล่ะ อ้วนเป็นหมากะทิยังกินๆนอนๆอยู่เลย
คือมึงจะมาบอกให้มนุษย์ไปใช้ชีวิตแบบหมาแล้วถามว่ามีความสุขมั้ยไม่ได้นะ มึงจะบ้าหรอก็ในเมื่อมันเป็นมนุษย์มันจะมีความสุขแบบวิถีหมาได้ไงล่ะวะ ระบบความคิดมันไม่ใช่หมาซักหน่อย
เหมือนกับความต้องการสูงสุดของหมาเปรียบเป็นน้ำครึ่งแก้วอ่ะ แต่ของมนุษย์คือต้องเต็มแก้วถึงจะมีความสุข ในขณะที่มนุษย์แม่งมีน้ำครึ่งแก้วเท่ากับหมาแต่ระดับความสุขแม่งไม่เท่ากันเพราะความต้องการของมนุษย์มันมากกว่าหมาไง กิจกรรมที่หมาทำแล้วมีความสุขมนุษย์มันจะไปทำแล้วมีความสุขอย่างหมาได้ไงล่ะวะ
แล้วทำไมมนุษย์ต้องขวนขวายอะไรขนาดนั้น? ทำไมต้องทำงานเพื่อวันพรุ่งนี้? เงินมันสำคัญขนาดนั้น? ถึงบอกว่าไม่อยากเป็นมนุษย์ไง
>>586 >>587 ถ้าเป็นการุณฆาตที่เนเธอร์แลนด์จะฉีดยานอนหลับกลุ่มBarbiturateให้กล้ามเนื้อคลายตัวตามด้วยฉีดโปแตสเซียมคลอไรด์ให้หัวใจหยุดเตัน อันนี้เป็นวิธีตายที่สบายและศพสวยที่สุดในยุคปัจจุบันแล้ว แต่ยาทั้งสองตัวนี้หาซื้อแบบถูกกฎหมายในประเทศไทยไม่ได้ มีใช้เฉพาะในรพ.และยาตัวแรกต้องเป็นวิสัญญีแพทย์สั่งเท่านั้น ถ้ามึงไฟท์หาโปแตสเซียมคลอไรด์ไปฉีดได้และโชคดีใช้ขนาดยาถูกก็ตายเหมือนกันแต่ก็อาจจะชักก่อนตายดูไม่สวยงามเหมือนกรณีน้ำแข็งแห้งนั่นแหละ
นี่ให้ข้อมูลเฉยๆนะไม่ได้เชียร์ให้ทำ
กูยังยืนยันนะว่าเป็นคนดีกว่า แต่มึงต้องบาลานซ์ชีวิตไห้ได้เหมือนกัน กูว่าคนเราถ้าปลงหมดได้จริงๆก็เสบายใจ แต่ในทางปฎิบัติจริงโครตยาก ขนาดพระบางองค์ยังปลงไม่ตกยังมีเลย ถ้าเป็นฆราวาสนี่ยิ่งแล้วใหญ่ แต่ถ้าขวนขวายมากไปก็ไม่ดี กูเห็นบางคนทั้งกล่อ ฐานะทางบ้านดี การศึกษาอะไรดีหมดแต่ทุกข์ชิปหาย กูเห็นว่าคนที่พื้นฐานดีแต่ทุกข์ที่สุดมักจะมีความมั่นใจเกินระดับความสามารถตนเอง อาจจะเก่งแต่มั่นเกิน ก็เข้าไปในธุรกิจที่ตนไม่มีทางชนะ หรือไปแข่งกับตนที่เก่งกว่า ปัญหาท่เกิดตามมาที่กูเห็นบ่อยมากคือ พวกมั่นใจเกินจะไม่ยอมรับความผิดพลาดของตน ทีนี้พอพลาดก็โทษคนรอบตัว โทษสังคม พอไม่รู้ตัวว่าผิดก็แก้อะไรไม่ได้ทำผิดซ้ำๆ จนบางคนป่วยทางจิต ทั้งๆที่ดผูจากภายนอกมันไม่สมควรจะทุกข์ขนาดนั้น ส่วนคนที่มั่นใจในตัวเงน้ยไปก็ทุกข์อีกอย่างคือจะเลือกทางเซฟๆทำไห้พลาดโอกาสทั้งๆที่ตนมีความสามารถพอ ดังนั้นความมั่นใจควรมีเท่าระดับความสามารถตนเองจะดีที่สุด
เรื่องการพัฒนาตนเอง กูว่าทางสายกลางดีที่สุด พยายามแข่งก้บตัวเอง พัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แต่อย่ากดดันตัวเองจนเกินไป ถ้าทำได้ดีก็ควรดีใจ ทำได้ไม่ดีก็ค่อยๆแก้อย่าไปคิดมาก ถ้าไปแข่งกับคนอื่นมันอาจจะทุกข์ อย่าหวังไห้มากเกินไป หวังมากก็ผิดหวังมาก ถ้ามึงจนแล้วอยากรวยเหมือนบิลเกตเห็นคนรวยแล้วอิจฉาอาจจะทุกข์ แต่ถ้ามึงจนแล้วอยากมีรายได้มากขึ้นนิดนึง มีเงินเก็บมากขึ้นหน่อย หวังในสิ่งที่ทำได้จริงไม่ยากเกินไป ศึกษาหาความรู้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป หวังน้อยๆก็ไม่ต้องทุกข์มาก ดีไม่ดี มึงอาจจะได้เป็นชนชั้นกลางซักวันก็ได้กูคิดอย่างงี้นะ
>>593 >>595 เนี่ย มึงวนกลับไปเรื่องเดิมอีกแล้วคือเอาความคิดคนไปใส่หมา ไอ้ที่ร่ายมาแม่งคือการปลงของชีวิตแต่ไม่ได้แปลว่าคนดีกว่าหมาเลย ถ้าแค่มีอะไรให้ทำไม่เบื่อ หมามันคงไม่ขี้เบื่อเท่าคนหรอก หมาแม่งก็หาเชี่ยไรเล่นนิดหน่อยก็คึกละ วันๆหิวก็หาไรแดก ง่วงก็นอน เทียบกับมนุษย์ที่ต้องมีต้นทุนในการทำอะไรแทบทุกอย่างแล้ว หมาวินว่ะ ทางเลือกอะไรบ้างที่ไม่ใช้เงิน ปลูกต้นไม้ยังต้องซื้อเมล็ดเลย ไอ้ไม่ต้องหวังมากหรือหวังเกินตัวน่ะ ถึงทำได้ก็ใช่ว่าจะไม่มีปัญหาเรื่องอื่นซักหน่อย
>>596 เห็นด้วย
>>593 มึงกลับไปอ่าน >>588 อีกที มนุษย์รู้สึกดีที่ชีวิตมีทางเลือกเพราะแม่งเป็นมนุษย์ไง หมานี่ถึงไม่มีทางเลือกชีวิตแม่งก็เป็นสุขได้อยู่แล้วเพราะระดับความต้องการมันน้อยกว่า มันไม่ได้จะอยากมาเลือกว่าพรุ่งนี้กุจะกินอะไร กุจะไปเที่ยวไผนดี
คิดในมุมมองของหมา อย่าเอามุมมองที่มนุษย์ใช้ไปคิดแทนหมา เหมือนกับเรื่องดูทีวี อินเทอร์เน็ตอ่ะ มันคือความต้องการของมนุษย์ไม่ใช่ของหมา จะมาบอกว่าเป็นหมาแล้วทุกข์เพราะอดดูทีวีกูว่าแม่งนอนเซ้น ถ้าเอาสมองมนุษย์ไปใส่หมาแบบนี้ก็วัดไม่ได้ดิวะ มันต้องวัดว่าในมุมมองของแต่ละสปีชีส์อันไหนมีความสุขสุด ไม่ใช่ถ้าแต่ละสปีชีส์มีความคิดแบบมนุษย์อันไหนจะมีความสุขสุดซะหน่อย
ทำไมถึงคิดว่าหมาไม่อยากเลือก หมาไม่มีความต้องการที่เฉพาะเจาะจงล่ะ
>>599 ก็ตามหลักการแล้ว สมองหมามันไม่ได้วิวัฒนาการมาให้มีความต้องการที่ซับซ้อนอย่างมนุษย์อ่ะ มันค่อนข้างจะไกล้เคียงกับสัตว์ทั่วๆไปที่มีชีวิตอยู่บนพื้นฐานของการเอาชีวิตรอดและการสืบพันธุ์เป็นหลัก เพราะงั้นความต้องการของมันก็ขอแค่มีข้าวกิน มีทีนอน มีตัวเมีย มีสถานที่ปลอดภัยที่มันอาศัยอยู่ได้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าปัจจัยพื้นฐานในการเอาชีวิตรอดอ่ะ อย่างมากก็ล่าสัตว์หาความสนุกแต่นั่นก็คือเดิมทีมันเองก็มาจากสัตว์ที่เป็นนักล่าอยู่แล้ว
สังเกตุพฤติกรรมมันดิ กินเสร็จก็นอน ตื่นมาเล่นแปปๆก็กินนอนๆ วนลูปทุกวันไม่เปลี้ยน ไม่เคยเห็นหมาเลี้ยงที่จะพยายามอัพเวลตัวเอง นั่นแปลว่ามันได้รับการเติมเต็มความต้องการของมันไปแล้วด้วยปัจจัยพื้นฐานที่ว่ามา มันอาจเดินทางไแสำรวจพื้นที่บ้างแต่ถ้าไม่มีปัจจัยแวดล้อมอย่างอื่นมันก็กลับบ้านอยู่ดี
คือถ้าสัตว์อื่นมันคิดแบบมนุษย์ได้ มันก็คงไม่เป็นสัตว์เลี้ยงเราหรอก ในแง่ความฉลาดอ่ะมนุษย์ฉลาดสุดแต่ในแง่ความสุข สัตว์ที่ไม่มีความต้องการไรมากมายนั่นแหละคือชีวิตดีสุด เพราะแม่งไม่คิดไรเลยนอกจากใช้ชีวิตสืบพันธุ์แล้วตาย ลองคิดถึงว่าเป็นแมงกระพรุนลอยโง่ๆตามน้ำดิ มันไม่มีสมองจะคิดด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้จะแดกไรดี กูจะเอาไงกับชีวิตดี เพราะสิ่งที่แม่งทำคือ ลอยแล้วก็แดก จบ
พวกมุงอินอะไรกันนน
There's no meaning in this world.
สรุปที่ถามกันมา วิธีไหนตายชัวร์และทรมานน้อยที่สุด
กินยามักไม่ค่อยตายนะถ้ามันไม่รุนแรงจริง ทรมาน และมักจะมีเอฟเฟกต์ตามมาทีหลังอีก ไม่คุ้มที่จะลองอ่ะ
กูก็คิดฆ่าตัวตายบ่อยๆ กูอายุ23จะ24เดือนมกราละ แต่ยังเรียนไม่จบเลย คือกูถูกเลี้ยงดูมาแบบไม่ดี ทำให้กูไม่มีเพื่อนและไม่ค่อยกล้าพูด อดีตชอบขึ้นมาทำร้ายกูบ่อยๆ เวลามันวูบขึ้นมามันเจ็บมากเหมือนมีเข็มทิ่มในกลางอกมึง แล้วเป็นบ่อยมาก บ่อยครั้งที่เป็นกูชอบคิดว่าอยากให้มันจบเร็วๆ กูติดบุหรี่3ปี สุดท้ายต้องเลิกเพราะกูเริ่มเจ็บปอด แต่พอหยุดอาการก็หายแล้ว กูถามแฟนทุกวันว่าเราจะไปกันได้ไกลไหม พาเราไปจากที่นี่ได้ไหม(ประเทศนี้) เค้าสัญญากับกูไว้ เค้าเคยได้ทุนไปสเปนมา เค้าเก่งภาษานี้มาก ดูท่าน่าจะได้เกียรตินิยมด้วย ชีวิตของกูถ้าได้ไปไม่สุด กูก็จะอยู่แบบกากๆไปเลย กูไม่ขออยู่แบบกลางๆไปวันๆ
กูเห็นภาพกูเดินบ้าๆบอๆกลางถนน หรืออาจผูกคอตายตอน30-35ถ้ากูยังได้อยู่ประเทศนี้
รักนะป๊อปปี้ ขอให้เราไปได้ไกล.
ถ้ามีโรงจอดรถอ่ะสบายแน่นอน
มากํจะแชร์ปรดสบการณ์กูให้ฟัง กูกระโดดลงมาจากตึกชั้น 35 ตอนตกลงมานี่เสียวสัสๆ แล้วกูเอาหัวลงเว้ย สักพักแม่งวูบไปเลย ไม่รู้ตัวเลนว่าถึวพื้นตอนไหน ไม่เจ็บด้วย ถ้าพวกมึงสนใจก้ลองดู
ตอนถึงพื้น กระเบื้องปูพื้นมันจะสั่นเป็นลูกคลื่นไหมวะ. แล้วมึงก็ยืนขึ้นมาขยับแว่นดำ
ไอ้สัดดูเมทริกซ์ แล้วเก็บเอาไปฝัน
มันมาแล้วนะ ใครอยากตายก็มากันเถอะ ถ้าพวกมึงอยากปลดความทรมานในชีวิตของพวกมึงซะนะ ถ้าตำรวจมา เจ้าหน้าที่ทหารมาพยายามกุมตัวก็รีบคว้าปืนมายิงกบาลตัวเองเลย
ไม่มีวิธีตายแบบไม่ทรมาณหรอก มันก็แค่มึงต้องคิดถึงเป้าหมายไว้อย่างเดียว คือมึงอยากตาย ตายก็คือตาย ไม่ใช่ตายเพื่อนู่นเพื่อนี้ เป้าหมายคือแค่อยากตาย แล้วมันก็ทรมาณ เพราะฉะนั้น ตายมันก็ต้องทรมาณ จบ ทรมาณแล้วก็จะตาย ก้ไม่ต้องกลัวเจ็บ เพราะมันเจ็บอยู่แล้ว
เอาปากอมปลายเครื่องดูดฝุ่นแล้วเปิดสวิทแรงสุด
ตายป่าววะ?
เบื่อตัวเองมากๆ เกลียดตัวเอง รู้สึกชีวิตไม่มีแก่นสาร ไม่มีค่า ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี เบื่อมาก อยากอยู่เฉยๆ นิ่งๆ อยากหาพื้นที่ที่สบายใจ แต่ก็หาไม่เจอ ไม่ได้ ไม่มี ไม่รู้ควรทำไงดี เหมือนชีวิตสับสนไปหมด ถ้าตายให้พ้นๆ ไปคงจะดีกว่า
ของไทยมีฉีดลมจากหัวฉีดหม้อลมใส่ตูดตายนิ
สมน้ำหน้าไอ้พวกเกย์ไร้สมอง
Natural selection
รมถ่านหินนี่ตายสบายใช่ป่ะ
>>630 มึงหมายถึงเอาเตาถ่านเข้าไปจุดในเต๊นท์หรือห้องปิดทึบแบบที่ตายกันบ่อยๆทุกหน้าหนาวใช่มั้ยวะ
อาการคล้ายๆกรณีน้ำแข็งแห้งแหละ ถ้าความเข้มข้นของคาร์บอนมอนอกไซด์ขึ้นเร็วเกินก็หน้ามืดอ้วกแตกชักขี้ราดดิ้นทุรนทุรายก่อนตาย
ถ้าโชคดีความเข้มข้นเหมาะสมก็หลับตายอย่างสงบแถมศพเป็นสีชมพูด้วย(จากไอ้ก๊าซที่ว่านั่นแหละ) แต่ไม่ได้แบบนี้ง่ายๆหรอก เตาถ่านคุมก๊าซยากกว่าน้ำแข็งแห้งอีก
แล้วถ้ากินยานอนหลับก่อนล่ะ
น่าจะไม่ตื่นมาทุรนทุราย แต่ยังอาจชักได้
ผิดแล้ว
กินยานอนหลับเยอะๆให้เกินขนาดเพื่อจะได้นอนตายเงียบๆ มึงจะตายทรมาน เพราะยาไปทำลายตับและระบบประสาทส่วนกลาง มึงจะตายทรมานหน่อย หลักฐานก็มีคนจดบันทึกก่อนตายเป็นหนังสือลองหาอ่านดูได้ เล่มนี้ จดจนตายคามือ https://www.google.co.th/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://issuu.com/aernonymous/docs/___________________________________&ved=0ahUKEwjF4onG2pjYAhUhR48KHZ5AAk8QFggkMAA&usg=AOvVaw0xA6y6_Ke8ynrPWqqPSqQF
อยากตายไปดอยอินทนนท์อย่าใส่เสื้อกันหนาวนะ แปบๆ แข็งตาย แม่งหนาวแบบขึ้นหัวเลยทรมานชิบ ลมก็แรง
กินเหล้าแล้วถอดเสื้อผ้านอนนอกบ้านตายทรมานไหม
พวกมึงที่วางแผนจะไปแข็งตายนี่ไม่เห็นใจตำรวจกับหมอที่ต้องออกไปชันสูตรหนาวๆดึกๆบ้างเลยนะ
คนที่กลัวว่าตอนชักขี้แตกเยี่ยวแตกจะทรมานไหม ไม่ทรมานแน่นอนเพราะตอนชักตอนนั้นคือมึงหมดสติไปแล้ว แล้วมึงจะรู้สึกทรมานได้ไงละ ไปถามคนที่ชักดูว่าเขารู้สึกตัวหรือป่าวตอนชักอะ คำตอบคือไม่
พวกเอาปืนยิงหัวตัวเองตายนี่พอล้มลงไปแล้วมันยังรู้สึกตัวอยู่ป่าววะ
เซลล์สมองมันไม่น่าจะตายหมดในทีเดียวนะ
แล้วแม่มึงไม่ห้ามหรอวะ
หรือว่าแม่มึงเย็ดกับลุงซานตาครอสอยู่
อยากตาย แต่เสือกมีหนี้สิน ตายไปก็ตาไม่หลับ หรือกุคิดมากไป ตายๆไปเลยดีมั้ยวะเพื่อนโม่ง
กลับกันถ้าเจ้าหนี้ตาย ลูกหนี้ต้องใช้หนี้ให้ทายาทเจ้าหนี้ต่อด้วยป่าววะ
คนที่คิดฆ่าตัวตายหรือเป็นโรคซึมเศร้าเขามีอารมณ์เงี่ยนมั้ย
ขอวิธีOverdoseง่ายๆแต่ตายชัวที
วิธีรมเตาถ่านตอนนี้มาแรงสุดละว่ะ
ชมรมป้องกันหรือสนับสนุน
กินกาแฟ 10 ถ้วยนี่ตายมั้ย
มีวิธีนึงศพสวย ตายเร็ว ไม่ทรมาน ไร้สารพิษตกค้าง
เตรียมถุงหนาๆ ย้ำว่าเอาเเบบหนาเเละเหนียว เอาเเค่พอใส่หัวเข้าไปได้ รึใหญ่กว่าหัวหน่อยก็ได้
เทปกาวอีกอันขอเเบบไม่ต้องเหนียวมากมันใช้ลำบาก
ขั้นเเรกเอาถุงใส่หัวก่อน เเล้วรีบเอาเทปกาวมัดถุงเข้ากับคอเลย อากาศรั่วนิดหน่อยไม่เป็นไร เชื่อกูเถอะ ยังไงก็ตายเเน่นอน
วิธีนี้เร็วมาก ไม่เกิน15นาทีคือเตรียม ฌาปนกิจได้เลย
บอกเลยว่าไม่ทรมานเพราะกูเคยลองเล่นดู ไม่เกินนาทีหัวจะรู้สึกคล้ายๆเมาเเทบสลบ หลับเเน่นอน
ถ้าเอาชัวๆกลัวตัวเองดิ้นตอนใกล้ตาย ให้ลองใส่ไปก่อนเอาให้เกือบสลบเลยเเล้วโดดลงน้ำ
รับรองต่อให้มีสัญชาติญาณเอาตัวรอดเทพเเค่ไหนก็ตายเเน่นอน ลองคิดสภาพออกซิเจนหมดเเล้วหัวก็มองไม่ชัดโดนถุงหนาๆคลุมเเถมยังตกน้ำ + เกือบสลบอีก
วิธีนี้จะช่วยให้คนที่อยากตายไม่ต้องสำลักน้ำ ไม่ต้องกินยาให้ทรมาณ เเถมยังตายเเบบเร็วมากอีก
บอกเลยความรู้สึกตอนใกล้จะสลบนี่ ฟินน้ำเเทบเเตก จริงๆ
บางคนเเรกๆไม่ฟินหรอก
ลองเล่นซัก2-3รอบจะฟิน หัวจะมึนตัวเหมือนจะลอย
อย่าไปเล่นบ่อยนะเดี๋ยวตายจริงๆ ซวยนะมึง
เคยอ่านพวกทู้ฆ่าตัวตาย มีแต่คนบอกว่าวิธีถุงครอบไม่รอดว่ะ ถุงแม่งต้องหนาและเหนียวจริงๆไม่งั้นมึงก็จะดิ้นทุรนทุรายแล้วฉีกถุงครอบหัวอยู่ดีเว้ย เชื่อดิ กินยานอนหลับแล้วเอาถุงครอบหัว ยังรอดๆกันมาเลย
กูนี่ถ้าเกิดว่ามีประท้วงการเมืองกันอีกเดือนหน้ากูก่ะจะไปเข้าร่วมด้วยหว่ะ เวลามีลูกหลงแม่งจะได้จบๆกันไปเลย ตายๆไปพร้อมกันกับความวุ่นวายของผู้คนรอบๆตัวกูแม่งนี่แหละ หรือไม่ก็ทำให้โรคซึมเศร้าของกูได้ลุกขึ้นมาด้วยอุดมการณ์หรืิอคำพูดใครสักคนที่จะมาพูดบนเวทีปราศรัย
กูรู้สึกอยากตายว่ะ คือเหมือนมันเป็นเรื่องที่สะสมมาเรื่อยๆ จนตอนนี้แค่อะไรมากระทบกระเทือนใจนิดหน่อยก็ทำให้กูสามารถอารมร์ดิ่งได้เป็นวัน คิดจะตายได้เลย
กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกูถึงอ่อนไหวได้มากขนาดนี้ กูไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง กลัวเขาไม่เข้าใจกู หาว่ากูกระจอก อ่อนแอ กูเลยเก็บเอาไว้คนเดียวเวลาที่มีอะไรทำให้รู้สึกแย่ แล้วมันก็ทำให้กูแย่ลงไปอีก
กูรู้สึกเหมือนกูยืนอยู่คเดียวบนโลกอ่ะ มองไม่เห็นใคร ไม่รู้สึกว่าผูกพันกับใคร กูเจ็บปวดมากที่เป็นแบบนี้ แต่กูก็แก้ไม่หายสักที กูอยากให้ความทรมานมันจบลงไปสักทีว่ะ
กูอยากเอาถุงครอบหัวตายไปซะเดี๋ยวนี้แต่เห็นตารางเวรเดือนหน้าแล้วถ้ากูตายห่าไปคนไอ้พวกที่เหลือต้องเหนื่อยตายภายใน2อาทิตย์แน่ๆ กูจึงต้องมีชีวิตต่อไปอีอย่างน้อย1เดือนเพื่อป้องกันโศกนาฏกรรม
กูไม่ได้อยากตายนะ แค่รู้สึกเหนื่อยและเบื่อกับการมีชีวิตอยู่
กูขอนำเสนอวิธีฆ่าตัวตายโดยกินสารพิษที่ถ้าทำสำเร็จน่าจะตายเร็ว
แดกยาฆ่าหญ้าเยอะๆแล้วห้ามบอกใครทำลายหลักฐานซะ พยายามอย่าอ้วก รอนานๆแล้วค่อยไปรพ.หลังเที่ยงคืนห้ามบอกหมอว่ามึงแดกอะไรมา ให้ตอแหลว่าหายใจเหนื่อย+เฟคหายใจเร็วๆ ถ้าทำเหมือนถึงมึงจะO2 100%พยาบาลก็จะใส่ออกซิเจนให้มึงไปก่อนระหว่างรอผลตรวจว่ามึงเป็นเหี้ยอะไร ถ้ามึงไม่อ้วกให้เห็นเป็นสีเขียวและไม่บอกใคร กว่าหมอจะหาสาเหตุได้มึงก็จะอาจจะปอดอักเสบรุนแรงตายห่าไปแล้ว
มั่วชิบหาย ยาฆ่าหญ้ามันไม่ได้ตายเร็ว กุอยู่รพ.เห็นเคสแดกยาฆ่าหญ้ามาสี่ห้าเคส ไม่ใช่อย่างที่พวกมึงคิด จะทำอะไรหัดหาข้อมูลซะบ้าง เหนื่อยพวกกุ อีดอก การฆ่าตัวตายแล้วตายสวยๆแบบในหนังไม่มีจริงหรอก ขนาดวิ่งไปให้รถชนยังรอดมาพิการ การฆ่าตัวตายมีความเสี่ยงหมดหล่ะ
เคสยาฆ่าหญ้า แดกเข้าไป มึงจะปวดท้อง และน้ำลายฟูมปากในสี่ห้าชม. ไม่ได้ไปหาหมอสวยๆหล่อๆได้แกล้งหายใจเร็วๆห่าเหวมั่วซั่วอะไรแบบนั้น หลังจากมึงน้ำลายฟูมปากคุมร่างตัวเองไม่ได้โดนหามส่งรพ. หมอจะล้างท้อง พอล้างท้อง หลังจากนี้นรกจะมาเยือน ไตมึงจะวาย ตับมึงจะพัง ระบบทางเดินอาหารโดนทำลายจากยาฆ่าหญ้าไปแล้ว มึงจะมีชีวิตอยู่อย่างนรกแตกไปอีก 2-4 สัปดาห์ก่อนจะตาย ไม่ได้แดกแล้วตายเลย เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้ยากมากๆ
ส่วนยานอนหลับ มึงจะไม่ได้นอนสวยๆ ถ้ามึงกรอกยานอนหลับเข้าไป 20 เม็ด มึงจะหลับไม่ได้ ยาจะออกฤทธิ์ใน 1 ชั่วโมง แต่เพราะมึงอยากตาย Overdose เข้าไป ยานอนหลับที่เยอะเกินไปจะทำลาย CNS หรือระบบประสาทส่วนกลาง มึงจะปวดท้องระดับนรกเพราะตับไตโดนยาเล่นงาน เยี่ยวแตกขี้แตก สภาพทุเรศ เพราะ CNS โดนทำลาย ถ้าโดนลากไปล้างท้องที่รพทันก็ยังมีสิทธิ์ตายจากไตวาย ตับพัง แต่ถ้ารอดมาได้ก็ยังต้องบำบัดทั้งจิตและกายอีกนาน
ให้ข้อมูลอะไรหัดให้ให้ถูกต้อง ทำการบ้านมาก่อนนะ
ทำอะไร อย่าให้ใครเดือดร้อน
กุคิดว่ากระทู้นี้เหมือนสนับสนุนมากกว่าป้องกัน ตลกดีนะ
กุอยากจะบอกว่า ก่อนจะฆ่าตัวตายก็ลองไปหานักบำบัดดีๆคุยด้วยก่อนเหอะ หรืออีกอย่าง ถ้ามึงไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร มึงลองหาว่ามึงมีเรื่องอะไรที่ยอมตายเพื่อมันบ้าง ลองสลับแนวคิดดู
รมแก๊สเหม็น ใจไม่แน่พออาจจะเปิดประตูรถหนีออกมาก่อน การตายก็จะเริ่มปวดหัวมากๆก่อน ปวดหัวจะระเบิด แล้ววิงเวียน จะมาหมดสติตอนใกล้ตายโน่น ทรมานอยู่ดี จริงๆถ้ารู้จักการเข้า Deepweb มีไดอารี่และ live สดคนฆ่าตัวตายเยอะแยะ เว็บมืดเยอะแยะ อยากรู้ไปเปิดหาสิ
เคยเห็นในหนังที่แดกยาคลายเครียด พวก แก้สมาธิสั้น แก้ซึมเศร้าทีละเยอะๆ ให้เคลิ้มๆ ลอยๆ จนตายนี่ จริงปะวะ
กูแนะนำจากประสบการณ์ตัวเองนะ ถ้าเอาแบยชัวร์ มึงหลับตากระโดดตึกเลย มันจะวูบๆแป๊บเดียว พอตกถึงพื้นก้เรียบร้อยละ อย่าลืมเอาหัวลง ถ้ามีตังค์หน่อยก้ซื้อปืนมายิงหัว ถ้ามึงว่ายน้ำไม่เป็นก็ไปกระโดดน้ำ ง่ายๆประหยัด วิธีพวกนี้ตายชัว กูลองมาหมดแล้วเลยมาแนะนำ
>>686 ก็เตรียมการไว้ก่อนแต่ยังไม่ต้องพ่นแก๊สดิวะ พอยาเริ่มออกฤทธิ์จนเริ่มเคลิ้มๆก็ค่อยปล่อยแก๊สออกมา มึงก็จะหลับไปก่อนที่แก้สจะเข้าสู่ร่างกาย แค่มึงต้องกะเวลาดีๆ ซ้อมกินยาก่อนได้ป่ะล่ะว่ามันจะออกฤทธิ์เมื่อไหร่แล้วค่อยเอาจริง
กูไม่ได้สนับสนุนนะแต่คิดว่าถ้าอยากตายสบายๆจริงๆแม่งก้ไม่ได้ยากอะไรเท่าไหร่หรอก
วิธีนี้เหมือนกับไม่ทรมานนะ ทำง่ายไปเร็วด้วย https://pantip.com/topic/34009843
ยานอนหลับมันหาซื้อได้จากที่ไหนบ้างอะ ไม่ได้อยากตายนะ นอนไม่หลับมาสักพักใหญ่ละ เห็นมู้นี้ถามเรื่องยานอนหลับบ่อยเลยลองถามดู
อยากบอกบางคนที่จะกินยานอนกลับตาย คือกินให้เยอะแค่ไหนก็ไม่ตาย นอกจากจะกินแล้วรมแก๊สในรถเหมือนนานะงี้ รมควันห้องปิดตายงี้
เพิ่งเจอพวกที่กินยานอนหลับตาย อยากตายแต่บอกคนอื่นว่าจะทำแล้วนะ บลาๆ อยากให้เพื่อนช่วย นี่งงมากๆว่าสรุปอยากตายหรือไม่อยากตาย เรียกร้องความสนใจชิบหาย พยายามฆ่าตัวตายทำหลายครั้งมาก นี่สงสัยว่าถ้าวันนึงทำไม่มีคนไปช่วยคงได้ตายจริงๆ
พวกมึงว่าการปรินิพพานนี่มันเป็นไปได้จริงๆมั้ยวะ คือมึงจะหลุดพ้นไม่เกิด แบบลบหายไปจริงๆเหรอ? คือกูไม่เคยเชื่อเรื่องวิญญาณชาติภพอะไรนะ ฟันธงว่าแม่งไม่มีจริง กูคิดมาเป็น 10 ปี แล้ว ว่าคนเราและสิ่งมีชีวิตต่างๆมันเกิดมาทำไมวะ ทำไมต้องสร้างลูกหลานออกมาเรื่อยๆ? มันทำไปเพราะอะไร
กูสงสัยมากๆจนกูลงทุนทุ่มชีวิตเรียนฟิสิกส์ดาราจนจบโท กูไม่ได้คำตอบควยไรเลย คำตอบปัจจุบันแม่งก็ไม่ต่างกับยุคหินสมัยก่อน คือมันไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่มาก่อนบิ๊กแบง โอเค อาจจะเป็นอะตอมต่างๆ มันไม่เกิด มันไม่หายไปไหน มันแค่ถูกขังอยู่ในคุกที่ไม่เคยถูกสร้างขึ้นที่เรียกว่าจักรวาล พอคิดมาถึงตรงนี้ กูว่ามันเป็นไปได้ อะตอมพวกนี้มันไม่มีความคิดหรอก แต่เหมือนกับว่ามันกำลังหาทางออกจากคุกนี่อยู่ ไม่มีทฤษฏีไรทั้งนั้น ความรู้สึกกูล้วนๆ ฮอคิงยังคิดไม่ออก กูก็คงไม่ต้องหวัง กูเลยคิดว่าสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นมาเพื่อหาทางหลุดพ้นแบบถาวร คือตายแล้วก็ไม่กลายเป็นอะตอมอะไรอีก ตายแบบหายไปโดยไม่มีอะไรเหลืออีกเลย เหมือนกับว่าเป็นอิสระจริงๆ กูรู้สึกงี้จริงๆนะ คือเหมือนกับว่าถูกขัง สังคงรอบตัวกูดีไม่มีใครทำให้จิตใจกูเป็นปมแน่นอน เพราะงั้นกูไม่ได้มีปัญหาทางจิตแน่ๆ แต่คือแม่ง ต่อให้ฆ่าตัวตายกูก็ไม่เป็นอิสระ กูต้องเวียนว่ายตายเกิด (อะตอมและพลังงานในตัวกู) แม่งก็วนไปวนมาไม่รู้จบแบบนี้ เผื่อว่าอีกซัก พันล้านปีข้างหน้าลูกหลานจะค้นพบวิธีหนีออกไปเหรอวะ?
ตายไปก็จบ วิญญาณอะไรกูว่าเพ้อเจ้อว่ะ คนโบราณเวลาว่างพวกแม่งเยอะเลยแต่งนิยายจูนิเบียวกัน
นรก เป็นเรื่องแต่งเพื่อให้คนกลัวบาป
สวรรค์เป็นเรื่องแต่ง เพื่อส่งเสริมให้คนทำความดีไม่ใช่เหรอวะ
กู 706 เอง กูคิดว่าอวัยวะที่ทำให้เรามีอัตตา เป็นตัวเรา ก็คือสมอง ข้อมูลความทรงจำทุกอย่างตรงนี้ ถ้าสมองพัง = มึงพัง หัวใจมีหน้าที่สูบฉีดเลือดไปเลี้ียงทุกส่วนในร่างกาย ถ้าหัวใจหยุดเต้น = มึงตาย ส่วนวิญาณ ถ้ามีจริงๆอย่างมากกูก็คิดว่าเป็นได้แค่พลังงานไร้รูปร่าง ไม่มีอัตตา ไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไร เพราะมึงไม่มีสมอง
ถ้านรกสวรรค์มีจริงทำไมในสวรรค์ไมามีไดโนเสาร์
>>713 มึงจะใช้เหตุผลนี้มายกระดับตัวเองให้ดูสูงส่งกว่าคนอื่นก็ไม่ถูกนะ มึงทำแบบนี้ก็ไม่ต่างกับพวกเอทีสที่ดูถูกคนนับถือศาสนาว่าอ่อนแอไม่มีจุดยืน แถบอิสราเอลมันรบกันไม่จบซักทีก็เพราะมีแต่คนคิดแบบมึง "ไม่อยากเสวนากับพวกพระเจ้าปลอม" อีกฝั่งนึงก็ "ไอ่พวกมุสซี่เยดแพะเอ๊ย" แล้วก็ยิงกันตายไม่จบสิ้น เพราะไม่คิดอยากจะเข้าใจกันแต่แรก โดยส่วนตัวกุเป็น Multi-Faith และอยากได้ความเห็นจากหลายๆมุมเฉยๆ แล้วมึงมั่นใจได้ไงว่าตายไปจะมีอะไรต่อตามความเชื่อมึง ความมั่นใจนั้นมาจากไหนอธิบายหน่อย โดยส่วนตัวกุเชื่อว่ามี Being ที่มิติสูงกว่า เห็นได้หลายมุมมองลึกกว่าเรา คอยดูคอยแกล้ง แต่อาจจะไม่ใช่พระเจ้าหรือเทพอะไรในศาสนาไหน แค่ Being ๆ นึง แต่ทั้งนี้กุก็กำลังศึกษาหาความรู้อยู่ มึงคิดว่าตายไปมันมีอะไรล่ะ
นี่ปี 2018 แล้ว กุคิดว่าเราควรมีเหตุผลมากขึ้นกว่าคนสมัยก่อนนะ ถ้าเราเอาแต่ฟังคำพูดคนสมัยก่อนไม่ต่อยอด อนาคตก็คงไม่พัฒนาไปไหนไกลอ่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การนับถือศาสนา ก็ Doubt ได้ Debate ได้ ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นศาสนิกชนที่แย่ด้วยนะ
สำหรับกู นรกกับสวรรค์เป็นเรื่องที่เอาจิตใจมาทำเป็นเรื่องราวที่อธิบายง่ายวะ คนสมัยก่อนไม่มีการศึกษาเพราะงั้นเรื่องพวกนี้อธิบายได้ง่ายสุดแล้ว
เหมือนคำว่า สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ ไม่ว่าจะคนทำหรือคนถูกทำผิดใส่ ก็ไม่มีใครมีความสุขจากการกระทำผิดทั้งคู่ ถึงมึงจะวิปริตบอกว่ามีความสุข พึงพอใจ แต่การกระทำจะยิ่งทำร้ายมึงหากไม่หยุดก่อนลํ้าเส้นอันตรายอะนะ
กูตายแล้วจิย้อนเวลาไปถ่ายทำสารคดีของจิ๋นซีฮ่องเต้และแหกหีให้ฮ่องเต้ได้ลิ้มรสจนเป็นมเหสีหลักในวัง
>>719 แล้วมึงอ่ะอ่านพระไตรปิ๊ดกมากไปรึเปล่าสัส สวรรค์นรกพ่อมึงดิ มันก็แค่การตลาดเอาไว้โปรโมทศาสนากับลัทธิตัวเองเท่านั้นแหละไองั่ง มึงหัดมามองโลกแห่งความจริงซะบ้างนะ ถ้าบาปกรรมมีจริงผีสางมีจริงป่านนี้นักการเมืองชั่วๆมาเฟียเลวๆแม่งโดนผีเจ้ากรรมนายเวรหักควยตายห่าหมดแล้วไอเหี้ย
เดี๋ยวๆพวกมึงออกทะเลมาไกลมาก ตั้งกะเป็นชมรมป้องกันฆ่าตัวตาย > แนะนำวิธีฆ่าตัวตาย > ลงนรกขึ้นสวรรค์ > เย็ดฮ่องเต้ อะไรของพวกมึงเนี่ย
>>714 กูเชื่อว่าในจักรวาลเนี่ยมีสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาระดับสูงมากๆ ระดับที่อาจไม่มีกายหยาบแล้วท่องจักรวาลไปเรื่อยๆ โลกเราอาจเป็นเหมือนอควอเรี่ยมของพี่แก
คือกูคิดนะว่าในอนาคตน่ะเราอาจจะอยู่กันได้เป็นพันปีด้วยการเปลี่ยนถ่ายอวัยวะเทียม, เหลือแต่สมองอยู่ในโลก VR, ยาชะลอความแก่ที่ตอนนี้ศึกษาตุ่นไร้ขนที่เป็นสัตว์เลือดอุ่นที่ว่ากันว่าใกล้เคียงกับคำว่าอมตะที่สุด, แต่ปลายทางกูว่าคงเป็นการคงเหลือแต่จิตละทิ้งกายหยาบไปน่ะ
กุหยุดฆ่าลูกกุไม่ได้วะ แล้วกุรู้สึกว่า มันดูดenergyกุเยอะมาก ถ้ากุไปตีหรี่แล้วจะหายเสี้ยนได้ไหมวะ
จากเด็กเห่อมอย คนนึง
ขอคำปรึกษาหน่อย ช่วงหนึ่งปีกว่าๆมานี้รู้สึกตัวเองใช้ชีวิตแบบไร้ค่ามาก ยังเรียนมอปลายอยู่ แต่ตอนเรียน พยายามโฟกัสกับสิ่งที่ครูสอนแต่ก็ไม่ไหวว่ะ บางทีก็หลับในคาบ ครูสั่งงานอะไรมาก็ไม่ทำ คือไม่ทำเลย ไม่อยากทำ เทแม่งทุกงานจนเกรดเข้าขั้นวิกฤต บางทีก็คิดว่าโดดตึกตายหนีเกรดดีมั้ยแต่ก็ป๊อดจนได้แค่ชกต่อยกับตัวเองไปวันๆ55555555
ตอนแรกก็คิดว่า เออ กูขี้เกียจเองป้ะวะ เลยปล่อยๆไป แต่หลังๆมาเริ่มคิดว่าปล่อยให้ตัวเองเหลวตายมันอย่างนี้เลยดีมั้ย ไหนๆมันก็พังไปหมดแล้ว คือรู้ว่ายังพอกู้ได้นะ แต่ก็ไม่ทำ หมดแรงอ่ะ fuck the future จนบางทีก็เริ่มเกลียดตัวเอง มีทำร้ายร่างกายตัวเองเล็กน้อยตอนที่คิดว่าไม่สมควรอยู่ต่อ อะไรประมาณนี้ ความรู้สึกมันจะแบบ โหวงไปหมดเลย เหมือนใช้ชีวิตหายใจทิ้งไปวันๆไม่ทำห่าอะไรทั้งนั้น ปล่อยเลยตามเลย รู้สึกตัวเองไร้สาระมาก ทั้งๆที่ควรจะหาอะไรที่มันดีกับชีวิตมาทำแต่ก็ไม่ทำ เอาแต่นอนโง่ๆเฉยๆ พยายามหาอะไรทำแต่ก็ไม่มี inspiration เลย
เมื่อก่อนเป็นคนอารมณ์ดีนะ แต่พักหลังๆมาคือเริ่มแบบ ยังไงดี ไม่ค่อยร่าเริงมั้ง รู้สึกช่วงนี้ไม่มีความสุขเลย อยู่กับเพื่อนก็เฮฮาตามปกติแต่เหมือนกับแบบ หัวเราะไปงั้นๆ สักพักก็กลับมาเฉยเหมือนเดิม บางทีก็ขึ้นๆลงๆทั้งๆเมื่อก่อนใจเย็นมาก เดี๋ยวนี้เอะอะก็หัวร้อน แพนิค คือไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย ,,____,, แต่ก็ต้องพยายามเก็บอาการ ไม่อยากให้เพื่อนหรือครอบครัวเป็นห่วงว่ะ จริงๆนี่ก็เป็นที่ระบายอารมณ์ให้เพื่อนตลอด แต่พอเรื่องของตัวเองดันไม่กล้าพูดซะงั้น ไม่กล้าร้องไห้ด้วย คิดว่าถ้าร้องออกไปต้องโดนมองว่าอ่อนแอแน่ๆ ก็เลยพยายามทำตัวร่าเริงเอาไว้ แล้วก็เพราะทำตัวร่าเริงแบบนี้ ตอนลองตะล่อมถามพ่อแม่เรื่องจิตแพทย์ ก็โดนตอบกลับมาว่า "ดีดๆอย่างนี้ไม่ต้องไปหรอกมั้ง" แล้วคือ ปกติพ่อแม่กูซีเรียสเรื่องนี้นะ กับคนอื่นที่เข้าข่ายก็เป็นห่วงถามไถ่อาการ ไปหาหมอมั้ย บลาๆๆ แต่พอกับลูกตัวเองแล้วก็ดันคิดอย่างนั้น คือน้อยใจนิดหน่อย ถึงจะเพราะกูทำตัวแบบนั้นเองก็เถอะ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ แต่อยากลองไปหาจิตแพทย์ดูจริงจังก่อนที่ชีวิตกูจะชิบหายไปมากกว่านี้ พวกมึงคิดว่ากูควรคุยกับพ่อแม่ยังไงดีพวกเขาถึงจะยอมพาไป ไม่ไหวแล้วจริงๆ U_U
ปล. พิมพ์วกไปวนมามากๆ ขอโทษ5555555555555
>>726 กูคิดว่ามึงเข้าข่ายซึมเศร้า แต่กูขอพูดอย่าง ความเข้าใจจากคนรอบข้างนี่สำคัญมากๆสำหรับคนที่ป่วย(หรือเสี่ยง)โรคซึมเศร้า ถ้าพ่อแม่มึงคุยได้ก็บอกไปตรงๆเถอะ ที่สำคัญตอนนี้ต้องมีสติให้มาก ใช้เหตุผลในการจะทำอะไร ถ้าดีก็ฝืนๆทำไปก่อน ไว้ไปหาหมอแล้วกินยาจะช่วยได้มาก สู้ๆนะ ไฟท์ติ้ง ฮึดไว้มึง 5555555
อีกอย่าง ชีวิตมึงนี่เหมือนกูเลย แต่กูอาจจะเหี้ยกว่า ตอนนี้ติด 0 ติดมส.หลายตัว แถมไม่ยอมไปสอบ ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะกูไม่ยอมแดกยาจะประชดครอบครัวแต่แม่งจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากูป่วย 5555 ถ้าพ่อแม่มึงคุยได้นี่กูถือว่าโชคดีละนะ มีโอกาสกลับมาเป็นปกติสูงมาก
>>726 ตอนกูเรียน กูก็หลับในคาบนะ แต่กูก็พยายามทำงานทุกชิ้น เพราะรรกูเกรดส่วนใหญ่ขึ้นกับชิ้นงาน คะแนนสอบเป็นส่วนน้อย กูว่ามึงมีเรื่องเครียดอะไรอย่างอื่นในใจรึเปล่าว่า ในรรหรือคนรอบข้างของมึงอ่ะ เพราะตอนกูเรียนมอปลายกูก็เรียนแบบเรื่อยๆ เปื่อยๆ แบบไปเพื่ออยู่กับเพื่อน เม้าท์กับเพื่อนมากกว่า เรื่องเรียนมาจริงจังเอาตอนมอหกเอง กูมีเรื่องเครียดตอนมอปลายอย่างเดียวที่ทำให้กูร้องไห้ทุกวัน กินน้อยจนผอมคือกูแอบชอบเพื่อนในห้อง ซึ่งเป็นเพศเดียวกัน กูเครียดมากบอกพ่อแม่ก็ไม่ได้ แม่งก็นอนร้องไห้คนเดียวนั่นแหละ กูว่ามึงเครียดอะไรในใจ แต่ยังไม่สามารถระบายความเครียดนั้น หาวิธีจำกัดความเครียดนั้นได้มากกว่า แต่ถ้ามึงไม่ไหวแล้ว อาจจะลองโทรคุยพวกโทรฯปรึกษาไรพวกนี้ แบบที่เค้าจะฟังมึงระบายความในใจอ่ะ เค้าอาจจะให้คำแนะนำมึงได้ แล้วถ้าไม่ไหวจริงๆ มึงก็ลองบอกพ่อแม่ คุยดีๆ ให้เค้าเข้าใจ แล้วให้เค้าพาไปหาหมอ
กูอาจจะพิมพ์วกวน แต่ก็จริงใจนะ ขอให้มึงผ่านพ้นไปดี โชคดีๆ
เพื่อนที่ทำงานกูอ่านข่าวพวกดาราที่เป็นซึมเศร้าฆ่าตัวตาย ทีนี้มันก็โพร่งดังชิบหายทำไมต้องซึมเศร้าอ่ะ เข้าวัดดิ
กูแบบ อ้า...เงียบดีกว่า= =
>>731 แล้วลองคุยกับพ่อยัง รพ.รัฐกูไม่รู้ว่ะ
แต่จะมาแนะนำเอกชน รพ.มนารมย์ อยู่แถวบางนา เป็นรพ.เกี่ยวกับด้านนี้โดยเฉพาะ บรรยากาศดีเฟร่อ ต้องโทรนัดล่วงหน้า ค่ารักษาครั้งแรกจะแพงหน่อย กูโดนไป 2500 บาท แต่ครั้งต่อๆมาเหลือ 700 800 ได้ยามา 3 ตัว Fulox ,Tranxene, ยานอนหลับ มึงเลือกได้ว่าจะไปหาหมอรายอาทิตย์หรือรายเดือน
ต่อจากเม้นบน มีผปคไปด้วยจะเซฟเรื่องค่าใช้จ่ายนะ เพราะมึงต้องมาหาหมอดูอาการอีกหลายๆรอบปะ แต่ก็เข้าใจแหละ กว่ากูจะได้หาหมอนี่ลำบากเหมือนกัน
กูไปรพ.ชุมชนมาจะขอใบส่งตัวไปรพ.ใหญ่กูไม่อยากเสียตัง จับกูไปนั่งคุยกับอีพยาบาลที่ไม่เข้าใจห่าไรเลย บอกเข้าวัดเอาธรรมะนะลูก บลาๆ สุดท้ายชวนกูสมัครดาวไลน์ขายตรง ควย ชีวิตกูชิบหายเพราะแม่กูเอาเงินไปให้พวกเวรนั่นหลอกนั่นแหละ
เขาบอกกูยิ้มเวลาตอบบ่อยๆ อีเหี้ยกูเป็นพวกเวลาประหม่าแล้วจะหัวเราะแฮ่ๆๆ ใครตายใครเกิดกูหัวเราะไว้ก่อนกูนึกไม่ทัน
กูนอนไม่หลับ แดกไรไม่ได้ ติดช้อปปิ้งเวลาเครียด กูทำแบบทดสอบของทางการด้วยซ้ำที่คัดกรองว่ากูเป็นซึมเศร้ามั้ยหลายรอบ กูเป็น กูเป็น พวกไดโนเสาร์ไม่ยอมส่งใบส่งตัวให้กู แม่งเอ้ย
กูไม่ได้อยากฆ่าตัวตายคนเดียวนะ กูอยากพาต้นเหตุตามกูไปด้วย กูยังปกติอีกเหรอวะ
บางทีกูแบบblack-outไปเลยนะมึง มาอีกทีกูไม่รู้ว่ากูทำเหี้ยอะไรก่อนหน้านี้กูนึกไม่ออกเลย แม่ง
ดีเลย รพ.ทางจิตของรัฐแม่งห่วยแตกๆแบบนี้ ถ้าดึงบุคคลากรห่วยแตกๆมาทำงานกับกูได้ยิ่งดี สอนให้เทรนแล้วจัดการพวกซึมเศร้าโดยสะกดจิตหมู่แล้วไปตายกันให้หมดไอสัส คนบนกรุงเทพจะได้ลดๆลงไปมั่ง อยู่กันรกชิบหายอีพวกห่ารากทางจิต ส้นตีน หุหุ
เด็กเวลาว่างมันเยอะ ไม่ต้องดิ้นรนทำมาหากิน มันก็เลยโหวงๆเพ้อเจ้อแบบนี้แหละ ถ้ามึงลองได้ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงปากท้องให้ตัวเองมึงจะไม่มีเวลามาเพ้อเจ้อซึมเศร้าแบบนี้แน่ๆ เพราะเวลาที่มึวมีส่วนใหญ่จะหมดไปกับการทำงานหาเงิน ผู้ใหญ่เค้าถึงมองเรื่องแบบนี้ว่าไร้สาระไงล่ะ มึงไม่ทำงาน มึงไม่มีเงิน มึงไม่มีแดก แค่นั้น
ผู้ใหญ่ก็ซึมเศร้าได้มึง มันเป็นโรคจริงๆ ที่มีคนเป็นจริงๆ แต่กูก็ไม่ได้บังคับให้มึงเข้าใจหรอก
คนเรามันเปลี่ยนกันยาก แค่จะบอกไว้ว่า ถ้ามันเกิดกะคนใกล้ตัว แล้วมึงไม่เข้าใจเค้า เค้าจะเป็นทุกข์มากเว่ย
อ่อ แต่ที่บอกว่าถ้ายุ่งหาตังจะไม่เป็นซึมเศร้านั่นไม่จริงนะ แต่ยุ่งหาตังแล้วอาจจะไม่มานั่งทุกข์กะเรื่องแบบนี้เท่าไหร่อาจจะจริง
มันเป็น hierarchy of happiness จริงๆ คือ มึงมีเรื่องที่ต้องทำก่อนเพื่อที่จะอยู่รอด มึงก็จะกังวลกะของตรงหน้าก่อน
ใครงงกดกูเกิ้ลดู hierachy of happiness ละกัน
>>742 นั่นแหละ โตขึ้นไปหาเลี้ยงตัวเองเมื่อไหร่นั่นแหละถึงจะตระหนักว่าก่อนที่มึงจะมาซึมเศร้า วันนี้จะแดกอะไร จะมีตังค์แดกมั๊ยมันสำคัญกว่าเยอะ เด็กๆมีพ่อแม่เลี้ยงยังไม่ต้องมาพะวงตรงนี้แม่งก็เลยมีเวลามาคร่ำครวญกะเรื่องไร้สาระนู่นนี่จนซึมเศร้ายังไงหล่ะ อยากเลิกเศร้าก็เลิกแบมือขอเงินพ่อแม่แล้วหาเลี้ยงตัวเองเพียวๆดูแล้วมึงจะรู้เลย ว่าสุดท้ายแล้วมึงก็ต้องพึ่งตัวเองเพื่ออยู่รอด ไอ้ที่มึงซึมเศร้าเนี่ย คนอื่นเค้าไม่มาสนใจตรงนี้กะมึงหรอก เพราะเค้าก็ตั้งหน้าตั้งตาเอาตัวเองให้รอดให้ได้ดีที่สุดกันทั้งนั้นแหละ ยืนบนลำแข้งของตัวเองให้ได้ซะ หลังจากนั้นอะไรที่มึงทำแล้วมีความสุขมึงก็ทำให้เต็มที่ไปเลย อย่างกูนี่ก็ Ps4 Psvita เทพๆๆ
กูโตแล้วจนแก่แล้ว เลี้ยงตัวเองได้แล้ว เงินเดือนพอใช้เหลือเก็บไม่ลำบาก และเคยเป็นโรคซึมเศร้าระดับต้นๆ มาก่อน กูบอกเลยว่าการมีเงินพอแดกหรือไม่แม่งไม่เกี่ยวกับโรคนี้เลย แต่ถ้ามึงมีความสุขได้ด้วยการซื้อคอนโซลมาเล่นก็เป็นบุญของมึงละ กูดีใจด้วย
กูถามพวกมึงหน่อยสิว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไร? ภาษีก็เปลืองไหม? พ่อแม่มึงสนใจชีวิตพวกมึงเหรอ? มีใครรับฟังมึงอีกก็นอกจากคนที่คิดฆ่าตัวตายด้วยกันเองนี่แหละ หาเช้ากินค่ำ สู้กับภาระในชีวิตและการอยากตาย ต่อให้มึงก้าวผ่านตรงนี้ไปได้ก็ดูไอแผนภาพนี้ละกันนะว่ามึงจะฉลาดได้แค่ไหนเพื่อรักษาที่ดินที่มึงกินนอนอยู่ได้ ถ้า1ใน10ตระกูลใหญ่นี่อยากได้ที่ดินมึงสักวันเค้าก็มาเอาไป ชีวิตนี้เกิดในประเทศนี้สมควรตายมากกว่าอยู่รึเปล่า มึงเป็นทุกข์เพราะว่าไม่มีเหมือนคนอื่นแต่คนอื่นก็ไม่อยากให้มึงมีและได้ความสุขใช่ไหม ถ้าใช่ก็การพยายามอยู่รอดในประเทศนี้แม่งไม่ต่างอะไรกับการทรมานตัวเอง รีบๆตายๆกันยังดีซะกว่ามานั่งมีชีวิตทรมานแบบนี้ เผลอๆมันคือการเสียสละซะด้วยซ้ำ
https://www.khaosod.co.th/special-stories/news_2042224
มาตายกับพายุปาบึกกันเถอะพวกมึง โอกาสมาถึงแล้ว ในวันที่พวกมึงอยากให้ไม่มีใครหาเจอ หายๆไปจากโลกนี้เลยกูว่าพายุตัวนี้นี่แหละเป็นโอกาสสำหรับคนที่ไม่อยากมีชีวิตอยํ่อีกต่อไป
ไม่แน่ใจว่าถูกมู้มั้ย แต่มีเรื่องจะปรึกษาค่ะ คือเริ่มมาจากการที่เราเป็นซึมเศร้าเมื่อสองปีก่อน ปกติเราเป็นคนที่ร่าเริงและเฟรนด์ลี่ แต่หลังจากที่ป่วยก็กลายเป็นตรงกันข้ามค่ะ เริ่มเก็บตัว อารมณ์แปรปรวน ไม่ค่อยอยากคบค้าสมาคมใคร แน่นอนว่าคิดฆ่าตัวตายบ่อยด้วยค่ะ (ช่วงนั้น) ร้องไห้ทุกคืน เช้าก็ร้อง เย็นก็ร้อง ดึกก็ร้อง ฝันร้ายเป็นอาทิตย์ ผ่านไปหลายเดือนเหมือนจะดีขึ้นเพราะเราไม่ค่อยร้องไห้หนักแล้วค่ะ นานๆทีถึงจะร้อง ที่จะปรึกษาไม่ได้เกี่ยวกับว่าจะฆ่าตัวตายหรืออะไร แต่เกี่ยวกับอาการ Anti-Social ของเราน่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับช่วงที่เราเก็บตัวตอนเริ่มป่วยแรกๆไหม เพราะพอดีขึ้น อาการหรือนิสัย Anti-Social เรายังหนักอยู่ มันเป็นแบบ เราหนีจาก(เกือบ)ทุกคนที่เคยรู้จักค่ะ เหลือแค่ที่สนิทจริงๆ เป็นแบบนี้มาหลายเดือน แต่ที่แย่คือมันหนักช่วงปลายปี เราเริ่มรู้สึกตัวว่ากลัวคนอื่น แบบกลัวการมีปฏิสัมพันธ์ แม้จะกับคนสนิท (คิดภาพจากที่เคยร่าเริง มีเพื่อน100 ก็กลัวแล้วพยายามตีตัวออก จนเหลือ 10 สุดท้ายตอนนี้ที่คุยก็มีแค่ 1 คนค่ะ / ) ทำให้เราเลือกที่จะปิดโซเชี่ยล และคิดอยากหายไปจากชีวิตทุกคนถาวรค่ะ (แย่ตรงที่งานที่ม.ยังต้องติดต่อผ่านโซเชียล ทำให้หายถาวรไม่ได้) คือเรารู้สึกเครียดมากกว่าเวลาปกติ กลัวและร้องไห้ อึดอัดเวลาอยู่ในโซเชี่ยลแล้วมีคนเยอะๆ
พอเป็นแบบนี้อยากให้ช่วยบอกหน่อยค่ะว่ามันเกี่ยวกับที่เราป่วยไหม แล้วพอจะมีคำแนะนำยังไงบ้างคะ เราเหนื่อยมากเลย พยายามหลายทางเราก็ไม่หายจากอาการแอนตี้นี่สักที รบกวนด้วยนะคะ T T
สมาคมสะมาริตันส์แห่งประเทศไทย ได้รับเกียรติจากคณะกรรมการฝ่ายบริการวิชาการ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตบางเขน ให้ร่วมทำกิจกรรมในการอบรมนี้
ผู้สนใจกรุณาติดต่อโดยตรงที่หมายเลขโทรฯตามโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์ในเวลาราชการค่ะ
โครงการอบรมการให้การปรึกษาผู้มีความคิดฆ่าตัวตาย
กูอยากรับคำแนะนำจากจิตแพทย์หรือว่าเข้ารับทดสอบอาการป่วยทางจิตว่ะมึง แต่กูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงที่ไหนบ้าง ต้องเตรียมค่าใช้จ่ายเยอะไหม
รู้สึกสิ้นหวังว่ะ..ไม่ใช่ความทุกข์ แต่เป็นปัญหาที่หาทางออกไมได้ หันกลับไม่ได้ เดินหน้าก็รู้ว่าตัน ก็แค่เดินให้ช้าลงเพื่อซื้อเวลา...
ใช้ถ่านหินรมควันนี่มันไม่ทรมานหรอวะ เห็นฮิตกันจัง
ใช้พาราควอตสิ กำลังอินเทรนด์
ถ้ากินยาพวกที่ทำให้หลับสัก3-4เม็ด(ยาแก้แพ้) แล้วเอาถุงพลาสติกใบใหญ่ๆหน่อย(มีเวลาหลับ)คลุมหัวเชือกรัดตรงคอ แล้วนอนให้หลับ ไม่รู้ว่าจะได้ผลแค่ไหน กลัวแม่งสะดุ้งตื่นมาทุรนทุรายสู้กับความตายซะอีก
กูสงสัยว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้าว่ะ กูคิดฆ่าตัวตายหลายรอบมาก ลองฆ่าตัวตายก็หลายรอบแล้วตั้งแต่ม.ต้น ทั้งกินยา กรีดข้อมือ ผูกคอตาย กูลองมาหมดแล้วเสือกไม่ตายซักรอบ แถมไม่มีใครรู้ด้วย จะไปหาหมอก็ไม่มีเวลาไปอีกแถมไม่รู้จะบอกที่บ้านยังไง ที่บ้านกูชอบบอกว่ากูอ่อนแอ กูไม่มีประโยชน์ ชอบล้อรูปร่างหน้าตาให้กูเสียความมั่นใจ ขนาดกูเรียนวาดรูปพอเอากลับมาให้เขาดูกูก็โดนวิจาร์ณว่าวาดเหมือนเด็กอนุบาล กูเสียใจมากแต่เขาก็เอาแต่บอกว่าแค่แซวเล่นหน่อยเดียว เดี๋ยวนี้เล่นด้วยไม่ได้เลยหรอ กูรู้สึกแย่โคตรๆเลย แม่ง เขาชอบทำเหมือนกูไม่มีความรู้สึกอ่ะ กูทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาเลยซักอย่าง เวลากูเครียดจนกูร้องไห้ออกมา เขาก็บอกว่ากูมันอ่อนแอร้องไห้ไร้สาระแล้วก็บังคับให้กูหยุดร้อง กูไม่ไหวละจริงๆว่ะ โคตรอยากตายแต่ทำยังไงก็ไม่ตายซักที กูว่าจะไปโดดตึกละเนี่ย แต่กูไม่อยากทำให้คนอื่นแตกตื่น
เมื่อไหร่พวกมึงจะตายจริงๆ
764 เสียดายบ้านเรายานอนหลับจริงๆอย่างพวกซาแน็กซ์ ฯลฯ หาซื้อไม่ได้
- วาดรูปถ้าอยากจะมีกำลังใจให้เปิด google , youtube แล้วพิมพ์คำว่า draw it again ทุกคนเริ่มจากวาดภาพเหมือนเด็กอนุบาลทั้งนั้นล่ะ ไม่มีใครเก่งมาแต่แรกหรอก กว่าคนจะเห็นว่าภาพสวยนั้นใช้เวลาเป็นปี ลองวาดวันละรูปต่อเนื่องกันซักปี แล้วย้อนดูภาพแรกที่วาดได้เลย
- ถ้าเครียสหนัก เวลาโดนด่า โดนล้อ สูดหายใจลึกๆ ลองเปิด youtube หาพวกวิธีโ สัตวเลี้ยง อาหาร สถานที่ท่องเทียว ของน่ารักๆ เปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง คือ โลกนี้มันไปได้เยอะกว่าที่คิดนะเว้ย มีชีวิต มือเท้าใช้งานได้ ยังรับรส มองเห็น ได้ยินเสียง แค่นี้ก็ดีถมแล้ว แนะนำให้มึงลองจดรายการสิ่งที่ต้องทำในชีวิตนี้ให้ได้ ลองดู
>>772 เรื่องวาดรูปตอนนี้กูโอเคขึ้นมากแหละ แต่จะระแวงพยายามไม่ให้ที่บ้านเห็นตลอด ตอนนี้ขนาดกูเรียนคณะเกี่ยวกับวาดรูปแล้วกูเผลอลืมงานไว้ที่บ้านกูยังโดนอยู่เลย
เรื่องเครียดกูพยายามคิดแบบที่มึงว่าแหละ พยายามหาอะไรมายึดเหนี่ยวจิตใจว่าเชี่ยกูยังตายไม่ได้ กูยังต้องอยู่ดูอันนี้อยู่ แต่มันก็มีบางช่วงที่มืดแปดด้านบ้างนั่นแหละ55555 ล่าสุดกูไปปรึกษากับเพื่อนที่เคยคิดฆ่าตัวตายเหมือนกัน ก็พยายามปลอบกันดีขึ้นเยอะ
กูโพสต์แม่งในนี้แหละ
คนที่จะฆ่าตัวตายแต่ไม่ทำทันที ออกไปป่าวประกาศในที่สาธารณะ กูว่าเขาต้องการเรียกร้องความสนใจว่ะ ซึ่งแม่งก็ไม่รู้ว่าไอ้คนที่ออกมาเรียกร้องความสนใจเนี่ยมันผิดมากหรอวะ สำหรับกูนะใครต่อใครลึกๆก็ต้องการมีคนสนใจ เข้าใจอะ และมักมีพวกบอกว่า พ่อแม่เลี้ยงมาแทบตายกลับมาฆ่าตัวตายเพราะ บลาๆๆ บางครอบครัวพ่อแม่นี่แหละตัวดีเลยที่ทำให้คนๆนั้นแม่งกลายเป็นแบบนั้นอะ ห่าเหว เหตุการณ์ที่เหมือนกันส่งผลแตกต่างกันไปในคนแต่ละคนว่ะ
>>774 คห.กูนะการเรียกร้องก็ไม่ได้ผิดขนาดนั้น ใครไม่ชอบก็เมินไปก็ได้ ไม่ใช่มาสั่งสอนด่าก่นโคตรเหง้าให้สำนึกบุญคุณเหมือนที่เจอบ่อยๆในสื่อ
ถ้าวัดจากตัวกูอ่ะ กูยังไม่เคยโพสแต่เคยคิดจะโพสเหมือนกันเวลาดิ่งสัสๆ+ไม่มีคนใกล้ชิดพอจะช่วยได้แล้ว ไม่มีช่องว่างสมองให้นึกด้วยซ้ำว่าอยากเรียกร้องความสนใจจากใครรึเปล่า ถ้าดิ่งมากอ่ะมันคือช่วงเวลาไร้สติ ไร้ที่ยึดเหนี่ยว คือกะโพสขอความช่วยเหลืออ่ะมึง อยากให้ใครก็ได้ตบสติห้ามกู กูกลัว กูไม่อยากให้ความคิดลบๆชั่ววูบทำให้กูจากโลกนี้ก่อนวัยอันควร
ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็ไปการุณยฆาตที่ต่างประเทศนะครับ อย่าทำเอง
การุณฯจะไปทำทั้งทีมันไม่ได้ให้ทำกันง่ายๆนะเว้ย เคสแบบว่าที่เค้าจะลงมือให้จริงๆคือพวกที่กว่าจะตายก็ทรมานอย่างมะเร็ง รอดจากแผลไฟไหม้แต่ก็ทรมาน พวกกล้ามเนื้ออ่อนแรง แม่งจะมีเหรอที่แบบว่าเบืื่อชีวิตละมาขอทำ เค้าเลยพยายามผลักดันเครื่องsarcoไว้ฆ่าตัวตายแบบDIYไง
>>753 กูว่าน่าจะเกี่ยวนะ อันนี้เดาล้วนๆ มันน่าจะมาจากช่วงที่มึงเริ่มป่วยอะเพื่อน พอเริ่มดีขึ้นแต่อาการข้างเคียงที่อยากเก็บตัวไม่อยากเจอผู้คนมันยังหลงเหลืออยู่ กูคิดว่าควรจะต้องรักษานะเพื่อน ควรพบจิตแพทย์แล้วปรึกษาเขาดูนะ ค่อยๆรักษา ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะ
รักษากับผู้เชี่ยวชาญจะได้รักษาได้ตรงและถูกจุด อย่าเก็บมันไว้ เพราะมันจะไม่มีทางหายไปเอง มีแต่แย่ลงเรื่อยๆ
เป็นกำลังใจให้นะ ยังมีโม่งเป็นกำลังใจให้อยู่ตรงนี้นะ
ปอลิง ขอชมว่าเล่าเรื่องดี ใช้ภาษาได้ดี อ่านแล้วเข้าใจง่าย ไม่งง เก่งมาก
ขอคำปรึกษา ขอระบายด้วย เพื่อนโม่ง
กูเป็นคนที่โหวงง่ายมาก แบบ จู่ๆก็รู้สึกแย่ขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ ทั้งๆที่กูก็คิดว่ากูมีความสุขดี นอนเฉยๆน้ำตาก็ไหลได้อะ
กูปรึกษาใครไม่ได้เลย ที่บ้านบอกว่ากูคิดไปเอง เพื่อนกูแต่ละคนก็พึ่งไม่ได้ ครูที่กูไปปรึกษาก็แค่ฟัง แต่ไม่ช่วยกูอยู่ดี แถมเอาเรื่องกูไปบอกต่อคนอื่นจนเขามองกูแปลกๆกันหมด
หมอเคยไปหาแล้ว แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เขาวินิจฉัยมาแค่อาการสมาธิสั้นของกู แต่ไม่ได้วินิจฉัยอย่างอื่นให้กู จนตอนนี้กลายเป็นว่าสมาธิสั้นกูบรรเทาแบบโคตรๆ แต่อาการอื่นก็หนักขึ้นแบบชิบหาย
กูสายวาดรูป บางทีกูก็วาดรูปลงเฟสนะ เพราะเวลากูรู้สึกอะไรมากๆกูต้องระบาย แต่มันไม่มีใครเลยที่กูระบายให้ฟังได้ กูเลยเอาทุกอย่างไปลงกับภาพวาดของกู หรือไม่ก็เขียนอะไรสักอย่างออกมา
เหมือนกูจะแสดงด้านดีของกูมากเกินไปจนคนเขาไม่รู้ว่ากูเองก็เสียใจเป็น จนตอนนี้กูด้านไปแล้ว
กูกลัวมึง กลัวมาก กูไม่รู้ว่าถ้ากูควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้นมาจริงๆจะมีใครห้ามกูทันมั้ย คือกูอยากตายอะ อยากตายชิบหาย แต่กูตายไม่ได้เพราะมีเรื่องที่อยากทำอะ ยังมีคนที่ต้องดูแล มีเรื่องที่ต้องทำ เมื่อวานกูคิดอะไรของกูอยู่ก็ไม่รู้ จะเดินลงไปให้รถชน มันเป็นวูบเดียวอะ รู้ตัวอีกทีกูยืนกลางถนนแล้ว
ขอคำแนะนำที กูอยากหลุดออกจากวังวนแบบนี้ วิธีไหนก็ได้ ขอแค่กูยังมีชีวิตอยู่
>>780 โอ๋ๆๆ กอดๆๆนะ ตอนนี้กูคิดว่ามึงน่าจะป่วยเป็นโรคซึมเศร้านะ อาการหลายๆอย่างที่มึงเป็นตอนนี้คือมันใช่มาก
โอ๋ๆมึงนะ มึงไม่แปลก มึงปกติ มึงแค่ไม่สบาย ป่วยเป็นโรคๆนึงเท่านั้น มีคนเป็นโรคนี้เหมือนมึงเยอะมากในตอนนี้
แต่อยากให้มึงไปรักษา เพราะโรคนี้มันปล่อยไว้แล้วหายเองไม่ได้ ต้องกินยานะเพื่อน ปรับสารเคมีในสมองที่หลั่งออกมาไม่เท่ากัน
ถ้าระบายให้ใครฟังไม่ได้ ก็มาระบายในนี้นะ มีที่ให้มึงระบายเยอะเลย เล่ามาเถอะ มีโม่งอ่านอยู่แล้ว รวมถึงกูด้วย
อยากเล่า อยากระบายอะไรเต็มที่ได้เลย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมองมึงแปลกในนี้เพราะ ในมู้นี้ก็มีคนเป็นเหมือนมึงเยอะแยะ
ไม่เป็นไรนะ กอดๆๆ ตบบ่าๆๆ วันที่มึงไม่มีใคร ยังมีพวกกูอยู่ในนี้นะ กอด
ไม่อยากตายหว่ะ แต่กูเบื่ออาการป่วย มันลำบากตัวเอง และเป็นภาระคนอื่น เข้าใจใช่มั้ย ว่าไม่อยากจาย แต่ก็ไม่อยากเจ็บป่วยแบบนี้
กู780เองนะ
ขอบคุณนะเพื่อนโม่งทุกคนและโม่ง>>781 กูจะลองขอให้แม่พากูไปหาหมอ คงต้องรอยาเก่าของเคสสมาธิสั้นกูหมดแผงก่อน หรือถ้าไม่ไหวกูอาจแวะไปหานักจิตวิทยาที่แม่กูเคยนัดให้
ตอนนี้กูโอเคขึ้นแล้วนิดหน่อย กูจะเข้มแข็งนะ ถึงจะเรียนไม่ไหวแต่อย่างน้อยกูก็อยากเรียนเอาใบจบให้แม่กู โตไปกูอยากมีครอบครัวเป็นของตัวเองด้วย
เสริมหน่อย กูคงไม่ได้เข้ามาอีกยาวเพราะติดสอบ ติดงานด้วย
ตั้งแต่วันที่รู้จักกันจนถึงตอนนี้กูเป็นคนที่เพื่อนในกลุ่มมองว่าเข้มแข็ง มีอะไรเกิดขึ้นส่วนมากคนในกลุ่มก็มาหากู เพราะพวกมันคิดว่ากูสบายดี
ปกติไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกู คอขาดบาดตายยังไง กูไม่เคยบอกพวกมันเลย ไม่อยากให้พวกมันลำบากใจ และเรื่องที่กูไปหาจิตแพทย์ตอนเคสสมาธิสั้นนี่ กูเคยตัดสินใจบอกแล้ว แต่เพื่อนกูไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น พวกมันน่าจะคิดว่ากูเป็นสมาธิสั้นอย่างเดียว และอาการไม่ได้หนักมาก(อาจจะแปลก แต่กูโล่งใจมากที่พวกมันไม่สนใจ) กูเลยคิดว่าถ้าไปหาหมอครั้งนี้ ไม่ว่ากูจะป่วยเป็นอะไรก็ตาม คงไม่ได้พูดอะไรให้พวกมันรู้เหมือนเดิม
ช่วยสอดส่อง สังเกตเพื่อนตัวเองนะ กรณีของกูน่ะไม่เป็นไร เพราะกูเก็บเงียบเอง แต่กูไม่อยากให้มีใครมาตกอยู่ในสภาพแบบกู บางคนเขาไม่ได้เก็บเงียบ แต่เขามีเหตุผลที่พูดออกมาไม่ได้
อีกนิดหนึ่ง กูขอเถอะนะ เพื่อนน่ะพึ่งได้ พิงไหล่พักใจได้ เป็นที่ระบายได้ แต่ก็แค่บางครั้ง อย่าไปล้มใส่เขาทุกครั้งที่รู้สึกไม่ดีเลยนะ สงสารเพื่อนบ้างที่ต้องมาคอยแบกรับด้านลบที่มึงมาปล่อยทิ้งไว้ โดนคนรอบตัวดาวน์ใส่แทบทุกวันไม่ใช่เรื่องตลกนะ เพื่อนของมึงไม่ใช่ถังขยะ และก็ไม่มีใครที่สมควรจะถูกปฏิบัติเหมือนเป็นถังขยะด้วย
กูเข้าใจว่าบางทีมึงอาจไม่มีใครคนอื่นให้พิงไหล่ หรือมึงไม่เชื่อใจคนอื่นเท่าเพื่อนคนนั้น เลยพึ่งแต่คนเดิมๆ ระบายทุกอย่างใส่เพื่อนของมึงให้ตัวเองสบายใจ แต่อยากให้ฉุกคิดก่อนจะไปพิงไหล่เพื่อนมึง เช่น เพื่อนคนนั้นของมึงเขามีใครให้ไประบายหรือรับฟังด้วยเหมือนมึงรึเปล่า
สุดท้ายนี้ ขอให้เพื่อนโม่งทุกคนมีวันที่ดีนะ ไม่ว่าพวกมึงจะประสบกับปัญหาหรืออุปสรรคอะไรอยู่ กูขอเป็นกำลังใจให้พวกมึงผ่านมันไปได้นะ ขอบคุณมากที่ให้พื้นที่เล็กๆสองที่ตรงนี้กับกู
กูมันน่ารังเกียจ
มึง กูเหนื่อยอะ กูเป็นคนที่คนอื่นมาขอคำปรึกษาบ่อยมาก เป็นคนที่พอเขาเศร้าเขาจะคิดถึงกู มาละบ่นคนแรกอะ แต่พอกูเครียดกูเสือกคุยกับใครไม่ได้เลย นี่กูพูดคนเดียวกับตุ๊กตาเป็ดจนถ้ามันเป็นคนคงถามกลับอะว่าเป็นควยไร
>>786 มึงก็ระบายกับคนที่มาบ่นมึงนั่นแหละ
กูก็ชอบระบายกับเพื่อน แต่เพื่อนคนนั้นไม่เคยระบายกับกู ก็อยากให้มันระบายกับกูได้บ้างเหมือนกัน
กูไม่อยากตายนะ แต่ไม่อยากเกิดใหม่แล้ว พอแล้ว ขอให้ตายแล้วจบแบบวิทย์ ชาติหน้าต้องเกิดมาเรียน ทำงาน แก่ ลำบากลำบน trouble is a friend มันไม่เคยหายไป กูเบื่อ
จะรวยจน เพศไหน อยู่ประเทศอะไรแม่งก็ต้องเจอปัญหา แล้วก็ต้องสู้ ไอสัสเหนื่อย
กูว่าที่พวกมึงยังไม่ฆ่าตัวตายเนี่ยถือว่าคิดถูกละ เพราะพระพยอมก็ได้บอกไปว่าการเดิกเป็นคนมันช่างยากเย็นแสนเข็ญ หากได้ปลิดชีวิตตัวเองแล้วจะไม่ได้ชาติเกิดเป็นคนอีกเลยไปนานแสนนานนะ แต่ที่พวกมึงเป็นแบบนี้เพราะมีกรรมมาแต่ชาติปางก่อนก็ต้องเข้าใจสัจธรรมของทุกสรรพสิ่ง หัดออกจากบ้านไปทำบุญที่วัดบ้าง บาทสองบาทก็ยังดี ช่วยกวาดลานวัดแทนสัปเหร่อด้วยเพื่อให้ร่างกายได้ออกกำลังเดี๋ยวก็ดีขึ้นเองตามหลักอริยสัจ4
ถ้ามันเป็นกรรมตั้งแต่ชาติปางก่อน งั้นเรื่องแย่ๆทุกอย่างที่เกิดกับกูก็เป็นความผิดของกูเองสินะ
กูตัดสินใจได้แล้ว ขอบคุณนะเพื่อนโม่ง
แล้วชาติหน้ามึงจะไม่ได้เกิดเป็นคนอีกและต้องชดใช้กรรมที่มึงฆ่าตัวตายอีกหลายร้อยชาติมึงก็คิดเอาเองนะว่ามันคุ้มค่ากันรึเปล่า เพราะคนเรามันห่างไกลจากศาสนา พระพุทธเจ้า และนักบวชไง สังคมเลยเสื่อมทราม ทำตัวผิดศีลกันไปทุกทีๆ
คนที่มันเป็นโรคซึมเศร้าเนี่ย มันเกิดเพราะจิตไม่นิ่ง พอจิตไม่นิ่งแทนที่จะนำอริยสัจ4มาใช้ให้เข้ากับความทุกข์ในชีวิตตัวเองกลับไปเลือกสนับสนุนการุณยฆาต หนีปัญหาที่ไม่ได้ถึงขั้นทำให้อวัยวะไม่ครบ32แล้วมุ่งหน้าปลิดชีวิตตัวเอง ช่างโง่เขลาเกินไปไหม นี่แหละทำไมเค้าถึงมีค่ายธรรมะให้เข้าไปเรียนรู้ คนป่วยๆพวกนี้ต้องจับดูวิดิทัศน์ศีลธรรมและจริยธรรมมากกว่าร้อยรอบ เพื่อให้มันได้ซึมซับบ้าง ถ้ามันหลับก็จับมาใช้งานในวัด เช่น กวาดลานวัด ถูพื้น กวาดพื้น ทำความสะอาดพระพุทธรูป อุโบสถตามแต่สมควร ให้มันรู้จักการออกไปใช้ชีวิตที่แท้จริง ได้เห็นการเกิดดับ การเปลี่ยนแปลงแปรผันไปตามกาลเวลา แล้วก่อนจะออกจากวัดก็บังคับให้ท่องคาถาชินบัญชรให้ได้ครบทุกตัวไม่งั้นก็ห้ามออก ชีวิตจะได้มีสติ ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังตามระบบพระธรรมอันดีงามแห่งสากลโลก
>>792 ถ้าสารเคมีในสมองมันจะส่งผลได้ขนาดนั้นป่านนี้มนุษย์เรามันจบสิ้นกันมานานละ เอาเรื่องแบบนี้มาเป็นข้ออ้างเพื่อหลีกหนีทางธรรมและพลังแห่งพุทธะก็จะมัวแต่ติดอยู่ในวัฏสงสารแบบนี้เนี่ยแหละ ใช้ชีวิตไร้คุณค่าไปวันๆแถมคิดแต่จะตายๆไม่เคยเดินไปข้างหน้ายอมรับสิ่งอันไม่ถาวรรอบตัว หัดสวดมนต์ ฟังธรรมเพื่อให้ใจพาส่องสว่างเถอะ เข้าค่ายธรรมะอย่างท่าน ว. วชิรเมธีหรือพระนพดลก็ได้ สมัยนี้สงฆ์ก็พยายามหลางครั้งแล้วที่จะให้คนบนโซเชี่ยลเข้าถึงสิ่งเหล่านี้ ถ้าจะให้ดีเข้าวัดป่าแบบวัดถ้ำพรุตะเคียนก็ได้ มีพระเคร่งวินัยที่จะนำพาให้หลุดพ้นจากโรคจิตเภทเหล่านี้ ถ้าไม่ลองทำอะไรเลยสุดท้ายก็ไปลงเอยให้เค้าด่าว่าอีบ้าอีโรคจิต เข้ากับสังคมไม่ได้และท้ายสุดก็ขจัดทุกข์ไม่ได้เหมือนเดิม
>>793 นี่บ้านมีทีวียัง? หนังสือพิมพ์ไปส่งถึงมั้ย? สัญญานวิทยุไปถึงรึป่าว? ไม่เคยได้ยิน ได้เห็น ได้อ่าน ข่าวฉาวเกี่ยวกับวงการศาสนามาบ้างหรอวะ
จะว่าไปทางศาสนามันก็อาจช่วยให้ดวงตาเห็นธรรมจริงๆนั่นแหละ เพราะตอนสมัยกูบวช เจอทุกรูปแบบ ตั้งแต่พระรุ่นพี่เย็ดตูดเณร เจ้าอาวาสเที่ยวบาร์
งานสวดงานแต่ง มีการแข่งประมูลงานกันแล้วเอาเงินมาแบ่งๆกัน วงการนี้มันได้เงินมาโดยไม่ต้องเสียภาษี น้ำไฟฟรี คอมมีคนบริจาคให้ สีกามีให้ไม่เว้น
ถ้าการเข้าทางธรรมทำให้คนเราประเสริฐขึ้นจริง แล้วทำไมยังมีข่าว พระมั่วสีกา เณรแอบเสพยา อยู่ล่ะ?
แล้วก็นะ ถ้าไม่ได้รู้เรื่องสารเคมีในสมองส่งผลอย่างไรบ้าง ก็เสิร์ชหาอ่านเอาดิ อย่าขี้เกียจ ไอ้เณร
กุมขมัยเลยกู
>>794 กูไม่ใช่เณร แต่กูคือผู้ถึงพระธรรมอันล้นพ้นหาที่สุดมิได้ คนแบบมึงมันมืดมัวและหาทางออกไม่เจอ ดังนั้น ความคิดทางลบต่อพระศาสนาของมึงเอามาปนเปกับเนื้อหาพระไตรปิฎกจนมั่วไปหมด คนเป็นโรคซึมเศร้าหรือพวกอยากฆ่าตัวตายจริงๆแล้วการรักษามันผิดวิธีมาตั้งแต่แรก ใช้การบำบัดแบบใหม่กว่ามันจะหายและกลับไปเผชิญบนโลกใบนี้ได้ใช้เวลาอีกกี่วัน กี่สัปดาห์ ยิ่งไปบำบัดกับ รพ.ทางจิตแล้วสังคมยอมรับได้แค่ไหนกันเทียบกับมาวัด เข้าฟังธรรมอันดีงามและศึกษาคัมภีร์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพื่อการหลุดพ้น ถ้าคิดว่าเคยบวชมาแล้วเจอเรื่องแบบนี้แล้วปล่อยวางไม่ได้ นั่นแสดงว่ายังฝึกตนได้ไม่ถึงขั้นสุด หลุดจากบ่วงเหล่านี้ไม่เป็น แถมยังเอามาเล่าให้พระศาสนาผิดเพี้ยนไปอีก พระพุทธเจ้าทรงพระเจริญ
>>796 นั่นไง พอพูดถึงความจริงทางโลก ความจริงของวงการศาสนาทุกวันนี้ก็ปัดขี้ทิ้งว่าไม่เกี่ยวกับพระไตรปิฎก กูให้กลับไปอ่านสิ่งที่มึงเขียนนะ
อ่านแล้วสะกดออกเสียงมาทีละตัวเผื่อจะยังไม่ชัดเจน หรือถ้าขี้เกียจกลับไปอ่านเพราะมึงพิมพ์มาเยอะมีแต่น้ำๆ กูไปคัดมาให้ละกันเอาที่เน้นๆเนื้อๆ
"ทำไมเค้าถึงมีค่ายธรรมะให้เข้าไปเรียนรู้ คนป่วยๆพวกนี้ต้องจับดูวิดิทัศน์ศีลธรรมและจริยธรรมมากกว่าร้อยรอบ เพื่อให้มันได้ซึมซับบ้าง"
อ่ะ จากประโยคข้างต้น มันแปลว่า ธรรมช่วยให้หลุดพ้น ช่วยให้เห็นทางสว่างใช่ใหม? แล้วกูก็สวนกลับด้วยความจริงของวงการศาสนาทุกวันนี้
ซึ่งถ้าการศึกษาธรรมจนซึมซับเข้ากระดูกดำคุโรบูตะของมึงทำให้มีศีลธรรมและจริยธรรมมากขึ้นจริงๆ ทำไมถึงยังมีข่าวฉาวๆอยู่ล่ะ
แล้วถ้าไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้านะ ก็หุบปาก เก็บไว้ท่องบทสวดไปเหอะ ไม่ต้องพยายามยัดเยียดอะไรมาให้เพราะมันไม่ช่วยอะไร
Don't feed a troll
อย่าไปตอบโต้มัน มันตั้้งใจมาโทรล มุกโคตรโบราณเลยไอ้สัส โทรลเรื่องศาสนามาไซโคให้คนที่ป่วยอ่านแล้วดาวน์ เมื่อก่อนก็มีแนวๆนี้
แจ้ง sirn ลบไป อย่าไปต่อล้อต่อเถียง ส่วนพวกมึงอ่านแล้วก็ให้รู้ว่ามันคือโทรล ตั้งใจปั่นมึงอย่าไปสนใจ เพราะเมื่อก่อนมันก็เข้ามาปั่นมุกแนวนี้แหละ
เผื่อพวกมึงจะไม่เข้าใจ กูต่ออีกหน่อย โม่งนี่ ใครจะพิมพ์อะไรก็ไม่แปลก แล้วมันก็คนแปลกหน้า
จะไปเถียงให้คนไม่พยายามเข้าใจเข้าใจ มึงเสียสุขภาพจิตเปล่าๆ
คนบางคนดูวิธีพิมพ์ก็รู้แล้วว่า คุยไปก็ไม่เปลี่ยนอะไรโว้ย
พวกมึงต้องใจเย็นๆ และปล่อยผ่าน
ต้องเข้าใจหน่อยว่าบัวมันมี่สี่เหล่า อธิบายด้วยคำพูดกับคนที่หันตัวออกจากพระศาสนามันก็จะยากแบบนี้แหละนะ หลักธรรมอะไรต่อมิอะไรก็ลืมไปซะหมด แก่นแท้ต่างๆก็เลือนลางจนขณะนี้สภาพจิตเปรียบเสมือนบัวไม่พ้นน้ำสักที โรคซึมเศร้ามันก็แค่ทุกข์ชนิดนึงในทางอริยสัจ การจะมาบอกว่าโรคนี้มันเกิดจากสารในสมองไม่เท่ากันมันเชื่อได้แค่ไหนตามหลักกาลามสูตรเล่า
โทรลได้ห่วยมาก ไปหัดมาใหม่
บอร์ด ตปท คุยกันว่าถ้า got ss8 จบ วันนั้นจะมีคนฆ่าตัวตายเพียบเลยว่ะ
นี่ไง มัวแต่ติดในกามอารมณ์ สื่อจูงใจและกิเลส ก็เลยออกจากโรคซึมเศร้าไม่ได้ กระหายความอยากตายเป็นอาจิณ หารู้ไม่ว่าเกิดเป็นชาวพุทธนี่ถือว่าบุญสูงแล้วที่ได้ใกล้ชิดกับพระไตรปิฎกกับศาสนาเอกของโลก เสียดายเอาชีวิตไปทิ้งแท้ๆ พระพยอมพูดเลยถูกแล้วไงว่าตายชาตินี้ชาติหน้าจะได้เกิดแต่เป็นเดรัจฉานแทนเพราะเดรัจฉานคิดฆ่าตัวตายกันไม่ค่อยจะเป็นหรอกหนา เว้นแต่จะตรอมใจตายได้แบบคนเรานั่นก็เก่งสุดแล้วแท้ อมิตาพุทธ
เหมือนขาดความอบอุ่นนะคุณ สงสัยเข้าถึงพระธรรมมากไปจนตัวส่องแสงได้ เพื่อนเลยไม่คบ ต้องมาชักดิ้นชักงอในโม่งให้คนสนใจ
ย้ายถิ่นไปนี่ซะนะครับ คุยคนเดียวไม่มีใครว่า มู้นั้นจะได้หายร้าง https://fanboi.ch/lifestyle/3624/
>>810 ผมก็ว่างั้น อย่างน้อยยืดเวลาออกไปน่าจะเพิ่มโอกาสให้บางคนอาจเปลี่ยนใจไม่ตายก็ได้
คืออุตส่าห์มาเสนอแนะ แต่กลับไม่เปิดใจรับ ไม่ยอมเข้าหาบ้างสักครั้ง ช่างเถอะหนา ต่อให้พระพุทธเจ้ามาเสวนาด้วยก็บัวใต้ตมแท้ๆ บาปกรรมๆ
>>815 แล้วเป็นยังไงต่อหรือ? ใยช่างมีความคิดที่เป็นอกุศลเช่นนี้กัน เข้าถึงพระธรรมเพื่อให้เข้าใจถึงพระคุณบิดามารดาตามที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้บ้างนะ
พฺรหมฺมาติ มาตาปิตโร ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร
อาหุเนยฺยา จ ปุตฺตานํ ปชาย อนุกมฺปกา ฯ
แปลใจความได้ว่า
มารดาบิดาเป็นพระพรหมของบุตร มีพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา
มารดาบิดาเป็นครู - อาจารย์คนแรกของบุตรสั่งสอนอบรมกิริยามารยาทให้ลูกก่อนคนอื่น
มารดาบิดาเป็นบุคคลที่สมควรแก่วัตถุที่ลูกนำไปบูชา เป็นพระอรหันต์ของลูก
มารดาบิดาเป็นผู้อนุเคราะห์เลี้ยงดูบุตรจนโตใหญ่สามารถเลี้ยงตนเองได้
มารดา บิดาเป็นเทวดาของบุตร
มารดา บิดาเป็นบุพการีของบุตร
ดังนั้น การด่าพ่อแม่บุพการีไม่ว่าจะของตนหรือของผู้อื่นมันเป็นบาปนะรู้ไหม?
บางทีก็อยากหลับแบบไม่ต้องตื่นมาอีกเลย เห้อ
ช่วงนี้อารมณ์แปรปรวน หงุดหงิดง่าย แล้วก็อ่อนไหวจนเหนื่อย หมดไฟในชีวิตแล้ว ไม่พร้อมเจอปัญหาอะไรทั้งนั้น คิดว่าถ้าอ่านนิยายเรื่องที่อยากอ่านจบแล้วจะฆ่าตัวตาย แต่พอนึกได้ว่ามีนิยายอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านต้องรอไปซื้อก็ล้มเลิกความคิด อยากตายแต่ก็ติดนิยายนี่มันยุ่งยากจริงๆ เฮ้อ ถ้ากูไม่ติดนิยายกูคงตายไปนานแล้วไม่ทนอยู่แน่ๆ
มีใครเคยรู้สึกเบื่อๆแล้วอยากฆ่าตัวตายบ้างไหมวะ แบบไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะ แค่เบื่อเฉยๆ เบื่อที่จะอยู่
บางทีก็อยากรู้นะ ว่าเราอยู่ไปเพื่ออะไร บางคนไม่ต้องพยายามมากก็ได้ดีละ55555
ทำไมคนต้องใจร้าย กูเสียความรู้สึก
อาการพอกันเลยมึง กูจะฆ่าตัวตายประมาณห้าปีก่อน แต่เสือกนึกขึ้นได้ว่าผ่าพิภพไททันยังไม่จบ กูเลยอยู่รออ่าน
ตอนนี้คนที่กูชอบในเรื่องตายห่ากันหมดละ เลิกอ่าน ซึ่งกูหนีไปติดเกมเรียบร้อย เลยต้องอยู่ต่อ จะอยู่จนเกมปิด แต่หลังเกมปิดกูว่ากูคงหนีไปติดนิยายต่อว่ะ จะตายก็ไม่ตายสักที จนปัจจุบันกูมีความสุขกับการหานู่นนี่มาทำไม่ให้ตัวเองตายละ55555
ลาก่อนผ่าพิภพไททัน ขอบคุณที่ทำให้กูมีชีวิต
ตายได้ไม่ว่าแแต่บางคนตายแล้วมันเดือดร้อนคนอื่นไง โดดตึกงี้ต้องมาเก็บศพแถมคนอยู่แม่งก็ผวากันอีกจะมีโดดเพิ่มมั๊ยแถมถ้าตึกสูงไม่พอก็พิการตลอดชีวิตหนักกว่าเดิมอีก
พวกมึง เพื่อนกูมันปลงน่ากลัวมาก กูควรทำยังไง
คือมันประมาณว่า ถ้าพ่อมันเสีย จะตายตามเลยอะ ทั้งๆที่มันเคยบอกว่าอยากจะอยู่จนแก่ คือเพื่อนกูมันไม่มีแม่ไงมึง ละยังไม่บรรลุนิติภาวะ ถึงมีเงินเก็บเยอะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอายุไม่ถึง แถมเพื่อนกูตีกับพี่ชายตัวเองด้วย แม่งเลยคิดว่าถ้าพ่อมันตาย พี่ชายคงไล่ออกจากบ้านแน่ๆ เพื่อนกูเลยจะตามพ่อไป มันไม่อยากเป็นภาระใคร
กูไม่รู้จะทำยังไงให้มันดีขึ้นอะ มันไม่มาขอความช่วยเหลือ ไม่คุยอะไรกับกูหรือคนในกลุ่มเลย แต่อาการออกชัดมากว่ามันปลงแล้ว มันทิ้งงานพิเศษ ทิ้งทุกอย่างมานั่งคุย นั่งเล่นเกมกับเพื่อนแทบทั้งวัน ซึ่งไม่ใช่นิสัยมันเลยอะมึง ปกติมันเงียบ คอยฟังพวกกูพูด นั่งดูพวกกูเล่นเกมกัน แต่ตอนนี้คือแปลกมากอะ มันคุยเยอะขึ้น ถึงขั้นสร้างไอดีเกมมาเล่นกับพวกกู เหมือนมันพยายามมาอยู่กับพวกกูให้มากที่สุดเพราะมันจะไปแล้วอะ บอกกูทีว่ากูควรจะทำยังไง กูไม่อยากเสียเพื่อนกูไปเลยมึง
>>832 เอาจริงๆนะ ตูก็เคยเป็น ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบที่เพื่อนเอ็งเป็นอยู่ คือ เพื่อนเอ็งต้องเป็นคนเปลี่ยนความคิดด้วยตนเองอ่ะ เพื่อนๆหรือคนอื่นๆช่วยไปก็ไม่มีความหมายหรอก ถ้าคนอยากจะตาย อยากจะไม่อยู่ นอกจากว่ามันจะพบเหตุผลหรือเป้าหมายที่ทำให้มันอยากทำให้สำเร็จจนต้องอยู่ต่อไป ซึ่งเรื่องแบบนั้น แล้วแต่คนล้วนๆ คนรอบข้างช่วยได้ไม่มาก ตอนนี้แค่พยายามทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนเยอะๆ ไม่ให้อารมณ์มันดาวน์ลงก็พอ ไม่งั้นเดี๋ยวแย่กว่าเดิม
>>832 เพื่อนมึงคิดเหมือนกูเลย แต่พ่อแม่กูยังแข็งแรงดีมีความสุข ตอนกูยังไม่เป็นซึมเศร้ากูคิดว่าถ้าถึงวันที่กูไม่มีพวกเค้าแล้วกูคงอยู่ต่อไปได้ แต่พอกูเป็นแล้วความคิดกูเเปลี่ยนกูคงอยู่ไม่ได้แน่ มีพี่ก็ไม่ค่อยถูกกัน ตายตามแม่งนี่แหละ จบ ไหนๆชีวิตกูก็ไม่มีเป้าหมายหรือความสนุกไรรออยู่แล้ว
ถ้าเพื่อนมึงวางแผนจะไปจริงก็ห้ามยาก มึงคงไม่ว่างมานั่งเฝ้าเพื่อนตลอดเวลา
หรือ(ถ้าทำได้)มึงพยามสร้างให้เพื่อนมึงมีเป้าหมายชีวิตแบบที่สำคัญจนเพื่อนมึงจะตายไม่ได้อ่ะ ตอนนั้นเพื่อนมึงคงอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไป
ถ้าพ่อแม่ตาย ลูกที่ดีก็ต้องคิดฆ่าตัวตายตามเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
พวกที่ไม่คิด ถ้าไม่ใช่ลูกเลวๆก็คงติดผัวหลงเมียจนลืมพ่อแม่นั่นแหละ
คนที่รักที่สุดตายไปก็เหมือนโลกทั้งใบล่มสลาย ไม่คิดตายก็แปลกแล้ว
นั่นสิ เพื่อนก็แค่เอาไว้หาความสุขชั่วคราว ต่างก็เห็นครอบครัวตัวเองสำคัญที่สุด
แฟนก็แค่ความผูกพันธ์ผิวเผิน ไม่ต่างจากภาพลวงตา มีค่าแค่เอาไว้ลงไอจี
ถ้าพ่อแม่จากไปเราก็เหมือนไม่เหลือใครแล้ว จะอยู่ไปทำไมวะ
กูคิดตั้งแต่เด็ก ว่ากูขอตายก่อนพ่อแม่ เพราะกูนึกภาพตอนพวกเค้าจากโลกนี้ไปไม่ออกว่ะ กูก็ไม่รู้กูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม
แต่พ่อแม่คุณก็จะน่าสงสารมากนะครับ ทางที่ดีตายตามท่านไปพร้อมๆกันหรือตายทีหลังจะดีกว่า
กู832เอง มาตอบ ขยายความนิดหน่อย กับอัพเดตสถานการณ์ ตอนนี้แย่มาก ได้เลือดไปแล้วทีนึง กูง่วงพิมพ์มึนหน่อยนะ
ค่อนข้างตัดใจเรื่องให้มันอยู่ต่อแล้ว แต่กูอยากให้มันมีความสุข มีความทรงจำที่ดีที่สุดก่อนมันจะไป
เพื่อนกูมันมีเป้าหมายนะ มันอยากทำเกม อยากประสบความสำเร็จให้ได้ พ่อแม่จะได้ภูมิใจ แต่คือตอนนี้เป้าหมายน่าจะไม่สำคัญต่อมันแล้ว
ตอนแรกแม่งไม่เคยอาการหนักขนาดนี้นะ จนมีครั้งนึงที่กูแวะไปหา เจอมันทะเลาะกับพี่ชายพอดี แล้วพ่อมันก็เข้ามาพูดว่า ทะเลาะอะไรกันนักหนา รอกูตายก่อนแล้วจะฆ่าแกงอะไรกันก็เชิญ แต่อย่ามาทะเลาะกันต่อหน้ากูแบบนี้
หลังจากนั้น พี่แม่งใส่เพื่อนกูยับเลยตอนพ่อไม่อยู่ ส่วนเพื่อนกูที่ตอบโต้ตลอดก็กลายเป็นว่าปล่อยตัวเองโดนพี่ชายกระทืบ แถมอาการแย่ลงเรื่อยๆ ส่วนพ่อแม่งก็ไม่ได้เอ่ยปากห้ามอะไร เหมือนที่พี่ชายมันทำแบบนี้ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ
กูเคยอยากให้มันไปแจ้งความเรื่องทำร้ายร่างกายนะ แต่มันไม่เอา มันบอกว่าเดี๋ยวก็จบแล้ว แต่กูว่าจบของมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
เรื่องที่ว่าให้กูอยู่ข้างๆมัน หาอะไรให้ทำ ช่วยให้มันมีกำลังใจ หาเป้าหมายชีวิตให้ กูไม่มีปัญหานะ เพราะช่วงปิดเทอมกูก็ไปหิ้วมันหนีพี่ชายมาที่บ้านกูอยู่แล้ว เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็แวะมาเที่ยวเล่นตลอด
แต่ปัญหาแม่งอยู่ที่เพื่อนในกลุ่มบางคนเนี่ยแหละ มันมีคนนึงพูดตรงมาก บอกว่าเพื่อนกูเป็นชีวิตของมัน ห้ามตายนะ อยู่ด้วยกันก่อน ละเพื่อนกูก็แบบ หน้าเปลี่ยนเลยอะ กูไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่คือมันไม่ได้ส่งผลในทางที่ดีแน่ๆ
แล้วก็มีอีกคนที่มันค่อนข้างติดเพื่อนกู อิเหี้ยนี่ตัวดีเลย ละเพื่อนกูมันดิ่งๆดาวน์ๆ เครียดอยู่ ไม่ค่อยอยากคุยกับใคร งานก็มีต้องทำ คนอื่นเข้าใจนะ แต่อิเชี่ยนี่ทักมาไม่หยุด บอกไปว่าทำงานอยู่แม่งก็ยังตามรังควาน แบบ งานเสร็จยัง, งานยังไม่เสร็จเหรอ, มีคนหายตัว, หืมมมม ทักมาทำนองนี้ทุกหนึ่งชั่วโมงอะสัสเอ๊ย กูเพิ่งมารู้เอาเมื่อวานเพราะเห็นข้อความเด้งในโทรศัพท์เพื่อนกูบ่อยมาก ซึ่งพอไปถามเพื่อนกูจริงๆแม่งมากกว่านั้นอีก
- อินั่นส่งข้อความแปลกๆเหมือนพิมพ์รัวๆไม่เป็นภาษามา บอกว่าตัวเองจะเป็นบ้า หลังเพื่อนกูไม่ได้ตอบแชทแม่งแค่หนึ่งคืน
- มาดิ่งใส่เพราะเพื่อนกูไม่ตอบแชทยาวๆ หลังจากที่โดนมันทักมารัวๆจนคอมเพื่อนกูค้าง เพื่อนกูปิดเสียงไว้เลยเพิ่งมาเห็นอีกสามวันถัดมา
- สักพักแม่งก็โยงไปเรื่องตาย ไม่ตอบแชท ไปตายละ, ตายดีกว่า หลังเพื่อนกูอ่านไม่ตอบเพราะข้อความแปลกๆที่แม่งพิมพ์ไว้ เป็นร้อยอะ แต่ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ตอบแชทแค่แปปเดียวก็พิมพ์ว่าจะไปตายตลอดอยู่ดี
ล่าสุด วันนี้ตอนเที่ยงมันมาที่บ้านกู ตอนแรกนึกว่ามาขอโทษเพื่อนกู แต่แม่งมาคุยเรื่องแชทที่คุยค้างไว้แล้วยังไม่ตอบ บอกว่าให้รีบๆตอบ ละคือเพื่อนกูภาระงานยังไม่เสร็จ มันมีงานปั้นฟิคเกอร์ค้างอยู่ เลยจะขอตอบหลังงานเสร็จแทน
ละแม่งก็ทำหน้าหงอย พูดว่าไปตายดีกว่าต่อหน้าเพื่อนกู
ผลสุดท้ายคือเพื่อนกูปรี๊ดแตกจะกระโดดลงระเบียงบ้าน กูเข้าไปดึงมาทัน แต่มันหยิบคัตเตอร์มาปาดตัวเองต่อ คือสติแตกอะมึง ยังดีที่แผลไม่ลึกมาก+พี่กูวิ่งมาช่วยห้ามทัน ไปโรงพยาบาลมาแล้วหายห่วง ส่วนตัวต้นเหตุแม่งเงียบ แต่ยังพยายามทักหาเพื่อนกูทางอ้อมในกลุ่มอยู่ กูควรให้เพื่อนกูบล๊อคแม่งไปเลยดีมั้ย หรือลบโซเชียลไปเลยดี
>>842 กูว่าเพื่อนมึงอีกคนมันสันดานเหี้ยและไม่เข้าใจเพื่อนมึงที่กำลังดาวน์สุดๆตอนนี้ ให้มันห่างจากโซเชี่ยลไปสักพักเถอะ แบบว่ามึงลบแอคมันก็ได้ ถ้ามึงห่วงมันนะ แต่ถ้าเป็นกูเป็นเพื่อนมึงนี่ใครเคยทำอะไรกับกูไว้กูจะไม่ตายหนีความทุกข์คนเดียวอ่ะเอาตรงๆ คนไหนที่มันเคยเอารัดเอาเปรียบ เบียดเบียนกูทุกอย่างกูจะใช้อาวุธเท่าที่มีแรงเท่าที่มีเอาชีวิตมันให้ตายด้วยก่อนที่กูจะตายตาม ที่กูคิดแบบนี้ไม่ใช่ไรนะ ก็แค่ว่าถ้ามันทำกับคนแบบกูได้สักวันคนอื่นคงมีชะตากรรมแบบเดียวกับกู จริงๆกูจะแนะนำอีกแบบแต่ที่นี่คือโม่ง กูไม่กล้าแนะนำอะไรอีกเดี๋ยวเจอแบนทิ้ง
เพื่อนกูดิโครตแน่นอนเลย เมื่อครึ่งปีที่แล้วกูอยากตายชิปหายไม่รู้ปรึกษาใคร นึกถึงมันเลยโทรไปคุย สอนกูอย่างดีว่าให้คิดดีๆคิดถึงพ่อคิดถึงแม่ เรื่องบาปบุญต่างๆนาๆ มาวันที่26ที่ผ่านมาตอนเช้า เพื่อนกูผูกคอตายเฉยเลย พึ่งเผาไปวันที่29เมื่อวาน แล้วทำให้กูคิดว่าตัวกูกระจอกไปเลยดีแต่ปากแต่ไม่มีความกล้า กูเคารพในสิ่งที่มึงเลือกนะเพื่อนใว้สักวันเราคงใด้พบกัน
โชคดีนะเรานับถือมุสลิม ต่อให้ไร้ค่าควรตายแค่ไหนเราก็ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเลย
ใครอยากตายลองไปคอนเวิทที่มัสยิดใกล้บ้านดูนะ จิตใจเราตอนนี้แข็งแกร่งมาก
อันนี้อันก่อนๆที่กูพิมพ์ไว้>>832 >>842
เพื่อนกูให้กูดูแลโทรศัพท์ให้เพราะยังมีลูกค้าคนนึงที่ต้องคุย แต่มันจะฝากกูสื่อสารแทน มันคุยอะไรกับใครไม่ไหวแล้ว เหมือนมันไม่อยากแตะแชทด้วย
มันเป็นคนใจเย็นพอควร แต่ก็มีสิทธ์เป็นแบบที่>>843 บอก ช่วงนี้เพื่อนกูโอนเอียงไปทางทำร้ายตัวเองมากกว่า แต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากตอนที่เอาคัตเตอร์ปาดตัวเองเมื่อวาน หาหมอทำแผลแล้ววางใจได้
เรื่องตัวต้นเหตุ เมื่อเช้ากูตามไปเคลียร์ถึงบ้านเรียบร้อยเพราะอยู่ใกล้ สรุปมันบอกว่าตัวเองเหงา เลยทักหาเพื่อนกูเรื่อยๆ มีประเด็นมากกว่านี้แต่มันคงไม่ดีต่อสุขภาพจิตหลายคน เอาไว้มีคนอยากรู้ค่อยแจงให้อ่านนะ เกี่ยวกับเรื่องฆ่าตัวตายนี่แหละ เป็นบทเรียนได้เลย โคตรbizarre
มันไม่ยอมรับปากเรื่องเลิกทักหาเพื่อนกู กูเลยบล๊อคแชทมันแทนเพื่อนกูไปละ คงไม่ให้ยุ่งกันอีก
วันนี้กูพาเพื่อนไปกินข้าวข้างนอกมา มันดูโอเคขึ้นนะหลังไม่ได้แตะโทรศัพท์กับคอม ตอนเดินเล่นในห้างก็ชวนกูไปร้านนู้นร้านนี้ด้วย คือมีชีวิตชีวาอะ เป็นเพราะเมื่อวานมันปล่อยอารมณ์ไปเต็มที่แล้วรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่กูแฮปปี้
ขอบคุณพวกมึงนะ ถ้ามีอะไรอีกกูจะเข้ามาอัพเดต กูว่าเพื่อนกูน่าจะอาการคงที่แบบนี้ไปอีกสักพักใหญ่ๆ คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถึงกูจะยังไม่วางใจก็เถอะ ใครจะแนะนำอะไรก็แนะนำได้นะ กูสิงเว็บบ่อย
>>851 กูไม่เคยพาไป แต่เพื่อนกูเคยไปหาจิตแพทย์กับพ่อเมื่อราวๆปีที่แล้ว กูไม่รู้รายละเอียดมากเพราะมันไม่ได้บอกอะไร แต่รู้สึกว่าน่าจะไม่เวิร์คเพราะมันหายตัวไม่คุยกับเพื่อนไปสักพักเลยตอนนั้น เมื่อต้นปีกูแนะนำหาหมอจิตก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ มันบอกว่าอยากปรึกษากับนักจิตวิทยาก่อน
ตอนนี้พ่อเพื่อนกูกำลังจะติดต่อนัดนักจิตวิทยาให้เพื่อนกูไปเข้าพบ แต่กว่าจะได้คงหลังสงกรานต์ ซึ่งกูก็กลัวๆว่าพ่อมันจะไปนัดเจ้าอาวาสที่ไหนมาคุยรึเปล่า เพราะพ่อเพื่อนกูเข้าขั้นคลั่งไคล้ในศาสนา แต่จะให้ไปหาเองก็รู้สึกว่าหาฐานข้อมูลที่น่าเชื่อถือยาก รู้สึกว่าที่พ่อเพื่อนกูดูๆอยู่ตอนนี้คือของPsysiamอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ
กูรู้ว่ากูคงขออะไรจากโม่งไม่ได้มาก แต่พวกมึง กูไม่อยากตาย ช่วยห้ามกูที กูขอร้อง
โหวงสัส กูไม่ไหว กูบอกคนอื่นไม่ได้ ความรู้สึกมันมาปุบปับมาก ถ้ากูไปบอกเดี๋ยวเพื่อนกูแม่งเครียดอีก
กูแยกแยะเหี้ยอะไรไม่ออกแล้ว ตอนนี้คือกูจะตายให้ได้อะ กูห้ามตัวเองไม่ได้ ช่วยกูที
มึงกูขอโทษนะ แต่กูไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นจริงๆมั้ย
บางทีกูก็รู้สึกดิ่งจนอยากตายขึ้นมาแต่พอมีใครซักคนบอกให้กูไปหาหมอกูกลับรู้สึกว่ากูไม่ได้อยากหายอ่ะ
บางทีกูก็คิดว่าถ้าไปหาหมอแล้วสุดท้ายกูไม่มีอะไรจะคุยกับหมอ หรือมันช่วยอะไรไม่ได้มันจะไม่ทรมานกว่าเดิมเหรอ
มันวนไปวนมาแบบนี้ มึงว่ากูแค่เรียกร้องความสนใจหรือว่ากูดีเพลสจริงๆอ่ะ
กูเขียนอธิบายไม่เก่งเท่าไหร่ขอโทษจริงๆนะ แล้วก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยถ้าข้อความกูทำให้ใครรู้สึกไม่ดีเพราะกูไม่รู้จะไปพูดกับใครแล้วจริงๆ
>>858 ไม่มีทางที่มึงจะไม่มีอะไรจะคุยกับหมอ กูบอกเลย หมอเขาจะถามนั่นถามนี่ คุยๆปกติ สุดท้ายเขาจะช่วยหาเองว่ามึงมีรอยรั่วตรงไหน ตอนที่กูไปกูก็คิดว่าก็ปกติดี เครียดเฉยๆเดี๋ยวก็หาย แต่พอคุยกับหมอกูเห็นเลยว่ารูที่กูมีมันใหญ่กว่านั้นเยอะ กูแค่ทำเป็นไม่เห็นเอง ไปเถอะ มึงจะได้รู้จักตัวเองมากขึ้น
สวัสดี หวังว่าคนในมู้นี้ยังโอเคอยู่นะ
ถามไรหน่อยนะ พวกคนในมู้นี้คือส่วนมากอยากตายๆกันเพราะโรคซึมเศร้าเป็นหลักอ่อวะ?
ผช ส่วนใหญ่จะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเงิน
ผญ ส่วนใหญ่จะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องความรัก
วิธีแก้ปัญหาอยากตายของกูคือ
1 บอกปัญหาทั้งหมดให้คนที่ใว้ใจที่สุดในบ้านรู้ไม่ว่าจะเรื่องเลวร้ายแค่ใหน เช่น กูบอกแม่
2 หยุดทุกอย่าง ตั้งสติ เช่น กูลาออกจากงาน อยู่บ้านเฉยๆ เพราะแม่กูเข้าใจ รับผิดชอบแค่ส่วนของตัวเอง เช่นซักผ้ากรอกน้ำ ข้าวปลาอาหารไม่ห่วงถึงเวลาเค้าเรียกลงมากิน แค่อย่าสร้างภาระเพิ่มให้เค้าก็พอ
3 อยากกินอะไรกินเลย ความสุขของกูคือการกิน มันช่วยได้นะ สำหรับตัวกูเอง
4 คิดว่าทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำ กู ดูหนังฟังเพลง ไถโม่งไปวันๆ มีความสุขดี
สุดท้ายแล้วต้องขอบคุณแม่กูหว่ะที่แกเข้าใจกูจริงๆ กูเล่าให้แกฟังหมดทุกอย่าง
ในเมื่อแกข้าใจกูก็คิดว่ากูควรจะอยู่ต่อไปเพื่อแกหว่ะ ถ้าวันนึงแกจากโลกนี้ไปแล้ว หลังจากนั้นก็คงจะอีกเรื่องนึงละ
กูขอโทษนะ866 มึงพูดได้ดีมาก
แต่กูอยากตายว่ะ เพื่อนโม่ง
แค่คุยกับคนอื่นกูก็รู้สึกได้ถึงความไร้ค่าและไร้ประโยชน์ต่อโลกใบนี้ของกูแล้ว กูเป็นคนที่คุยไม่รู้เรื่อง พูดไม่เคลียร์ คนสนิทกูเข้าใจกูผิดบ่อยมาก กูเหมือนเด็กสามขวบอะ กูไม่รู้ในหลายๆเรื่องที่คนทั่วไปควรรู้ กูอยู่แต่กับตัวเองจนไม่รู้ว่าโลกมันไปทางไหนแล้วบ้าง และกูก็ผิดที่ไม่สนใจโลก
กูไม่มีอะไรดีเลย
กูบอกกับตัวเองไว้แล้วว่ากูอยากมีชีวิตอยู่เพื่อเป็นประโยชน์ให้กับคนอื่น กูอยากมีชีวิตอยู่เพื่อดูแลเพื่อนๆของกู ดูแลคนที่กูรัก กูอยากจะอยู่เพื่อแม่กู
แต่กูไม่ไหวว่ะ ไร้ค่าแบบกูจะไปทำอะไรให้ใครได้ ทุกอย่างที่กูทำได้ก็มีแค่พวกงานศิลป์ แถมกูก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น มีคนที่เก่งกว่ากูอีกนับไม่ถ้วน คนที่กูรัก อยู่กับกูก็มีแต่จะลงมาเป็นบัวในตมกับกู
กูอยากยึดติดกับความคิดของกูให้ได้มากกว่านี้นะ กูเคยพยายามอยู่ แต่ตอนนี้คือมันพังแล้ว กูไม่เชื่อมั่นอีกแล้วว่าการมีอยู่ของกูมันจะสร้างประโยชน์อะไรให้ใครได้
กูอยากจะอยู่ต่อนะ กูอยากทำตามความฝันของกูเอง แต่กูก็อยากตายเหมือนกัน
>>867 มึงก็อยู่เพื่อตัวมึงเอง โลกเเม่งมีอะไรที่มึงยังไม่ได้ทำอีกเยอะเพื่อนโม่ง มึงไปลองให้ครบก่อน มึงเคยลองฝึกเล่นกีต้ามั้ย เล่นบาสยัง เคยลองฝึกร้องเพลงรึเปล่า อะไรที่มึงไม่เคยลองทำเเบบจริงๆจังลองทำซะ ทำไปเรื่อยๆมึงจะรู้สึกว่าคุณค่าในชีวิตมึงเพิ่มขึ้น มันสนุกมากๆนะมึงการใช้ชีวิต เรื่องเหี้ยๆที่มึงเจอมันเเค่ส่วนหนึ่ง หน้าที่ของมึงคืออยู่เพื่อหาความสุขเล็กๆในชีวิตของมึงให้เจอ ละใช้ชีวิตเพื่อมัน
ปล.คนบนโลกเก่งกว่ามึงมากมาย มึงก็คือมึง งานมึงก็มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง เรื่องความเก่งให้มึงเเข่งกับตัวเองในอดีต ให้ตัวมึงในอนาคตมันเก่งกว่าให้ได้เเค่นี้พอ อย่าเอามาตรฐานคนทั้งโลกมากดตัวเองให้ดูเเย่
>>867 การที่เราเอาค่าของตัวเองไปผูกไว้กับคนอื่น หรือสิ่งอื่น เกิดผิดหวังกับสิ่งนั้นขึ้นมามันจะเจ็บหนักนะ เรื่องนี้ไม่มีคำแนะนำตายตัวแต่จะแชร์วิธีผมละกัน ทุกวันนี้อยู่กับปัจจุบัน ไม่กังวลอนาคต ไม่ผูกใจกับอดีต ใครเข้ามาก็ไม่ยึดติด สิ่งที่เราต้องดูแลคืออารมณ์ของตัวเอง คนอื่นก็คือคนอื่น ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา อย่าไปคาดหวัง จัดการอารมณ์ของตัวเองหาวิธีรับมือกับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงดีกว่านะ เป็นกำลังใจให้เสมอเพื่อนโม่ง
เพื่อนโม่งกูควรทำยังไงดี กูแบบรู้สึกชีวิตไร้ค่ามาก ทำไมคนแบบกูถึงต้องโดนสังคมรังแกด้วยว่ะ? ทำไมพวกเขาไม่ให้ที่ยืนกับกูบ้าง แค่กูเรียนไม่เก่ง พูดไม่เก่ง ชอบทำอะไรที่มันต่างจากคนอื่นมันผิดหรอ ทำไมไม่มีใครเข้าใจกูเลย มันผิดหรอที่กูจะวิ่งหนี กูไม่ไปเรียน ไม่เข้าสังคม กูพยายามบอกครอบครัวถึงสิ่งที่กูเจอทำไมพวกเขาไม่รับฟังกู พวกเขาจะรู้บ้างมั้ยว่ากูอยากตายขนาดไหน กูพยายามจะมีชีวิตที่ดีขึ้นแต่แบบกูไม่รู้ต้องทำยังไงให้มันดีขึ้นกว่านี้ กูพยายามหาเหตุผลที่จะมีชีวิตโดยที่กูรู้ว่ามันไม่มีใครคาดหวังอะไรจากกูเลย กูลองที่จะมีความรักแต่ความรักมันกับย้อนมาทำร้ายกูให้กูแย่ลง ตอนนี้กูรู้สึกว่างเปล่ามากๆ ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีใครต้องการ ไม่มีใครหวังอะไร เหมือนทั้งโลกแม่งไม่มีใครรักกูเลย
เอาทีละข้อ
1. เรียนไม่เก่ง พูดไม่เก่ง อันนี้คนส่วนมากก็เป็นนะ เท่าที่กูรู้ คนเก่งน้อยกว่าคนทั่วไป
2. ทำอะไรต่างจากคนอื่น ถ้าไม่เดือดร้อนใคร ไม่ผิดแต่ถ้ามันเดือดร้อนก็นะ
3. มึงวิ่งหนี ไม่เข้าเรียน ไม่เข้าสังคม อันนี้กูว่าไม่ผิดแต่พลาด แทนที่มึงจะได้แก้ไขสิ่งที่ตัวเองกาก มึงจะโดนสังคมรังแกหนักขึ้น
4. กะลังเศร้า มีความรักก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ....
ให้กูแนะนำก็คือ......ค่อยๆ แยกปัญหามาเป็นอย่างๆ อย่างใจเย็น และเป็นจริง ค่อยๆ แก้เรื่องที่แก้ได้
ช่วยด้วย พี่กูขังตัวเองอยู่ในห้อง ร้องไห้ สะอึกสะอื้น บอกเกลียดพ่อ เกลียดแม่ เกลียดทุกคน ทำไมต้องทำให้มันเกิดมา ให้มันเกิดมาทำไม แล้วในห้องแม่งมีปืนด้วย แต่พี่กูน่าจะยังไม่รู้ กูควรทำยังไงดี กูไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว
>>874 เผื่ออยากรู้ปัญหา
>>>/lifestyle/5773/619/
>>877 ถ้ามันลั่นกบาลตัวเองตายได้ไม่น่าห่วง แต่ถ้ามันเอาออกมาไล่ยิงมึงกับคนในบ้านเนี่ยบรรลัยกว่า บอกพ่อมึงให้เปลี่ยนที่ซ่อนเลย หาเซฟไว้ก็ดี ว่าแต่ทั้งบ้านมึงนี่เคยลองไปปรึกษาจิตแพทย์ ไม่ก็หน่วยงานครอบครัวไหมว่าควรจะทำยังไงดี เอาตรงๆนะพี่มึงอาการแบบนี้เอาเรื่องส่งศาลให้มันเป็นบุคคลเสมือนไร้ความสามรถ(หรือเข้าข่ายใกล้เคียง)ได้นะเว้ย ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเกินควรนี่คือศาลมีโอกาสสั่งให้ได้นะ มีหลักฐานอะไรชัดๆว่ามันเกินมนุษย์มนาปกติจะใช้ชีวิตมึงรวบรวมส่งฟ้องไปเลย อย่างน้อยๆมันจะทำห่าไรจะได้มั่นใจว่านิติกรรมจะเป็นโมฆียะไป แล้วแม่งจะได้ไม่พาการเงินชิบหายอีก ส่วนเรื่องเรียนเอาให้แม่งดรอปละเป็นนีทอยู่บ้านไปดีไหม พ่อแม่มึงต้องตาสว่างได้ละ ไม่งั้นบ้านแตกกว่านี้ชัวร์ กูอยากรู้ว่ามึงบ้านคนจีนเหรอทำไมพ่อแม่นี่โอ๋พี่ชายจัง
>>880 รพ.มนารมย์ อันนี้เท่าที่ดูจากรีวิวในเพจจ่าละออกมาดีสุด ลองคุยกับพ่อแม่มึงละเดินทางไปขอคำปรึกษาดูนะ น่าจะช่วยได้มากขึ้น คนดูแลมีตลอดและเชคระยะสม่ำเสมอด้วยว่าอาการเป็นแบบไหนยังไง เค้าให้คำปรึกษาแบบระยะยาวชัวร์ ค่าบริการกูว่าเอาเรื่องแต่ถ้าเพื่อแลกกับการที่พี่มึงกลับมาปกติเหมือนเดิมนะ ลองดูเลย เมื่อก่อนมึงไปหาหมอทางจิตที่ไหนมาวะทำไมห่วยแตกจัง คลีนิคเหี้ยไรมาลงประจานหน่อยไม่ได้เรื่องสัสๆ
>>882 ไม่ใช่คลินิกว่ะ เป็นโรงพยาบาลรัฐแผนกจิตเวช บ้านกูอยู่ต่างจังหวัด คลินิกเฉพาะทางไม่มีเลย ตอนนี้คือแม่กูปล่อยแล้วอ่ะ อยากให้มันไปไหนก็ให้มันไปก่อน เหมือนซื้อเวลา เดี๋ยวกูจะลองปรึกษาพ่อกับแม่เรื่องเอาไปรักษายาว ๆ กับรพ.ดู ปล่อยแบบนี้ไม่ไหวจริง ๆ นอกจากผลาญเงินแล้วยังผลาญพลังชีวิต พลังใจของครอบครัวด้วย
>>883 กูบอกเลยว่า แผนกจิตเวชใน รพ.รัฐ ถ้าไม่ใช่จุฬา รามา ศิริราช เชียงใหม่ ขอนแก่น ที่เหลือห่วยๆทั้งนั้น หาดียากมาก ในมู้นี้ถ้าจำไม่ผิดเคยมีโม่งไปเจอแผนกจิตเวชรพ.รัฐเอาพยาบาลคลั่งศาสนามาบำบัดคนเป็นโรคซึมเศร้าด้วยมึงคิดเอาเองละกัน ต่างชาติแม่งจะทึ่งทำควยไรนักหนาวะที่ว่าคนไทยเราเข้าถึงจิตแพทย์ได้ง่ายมาก ใช่ง่ายมากและจิตแพทย์ก็เฮงซวยมาก บางทีก็ห่วยจนตายห่าไปเกิดในประเทศอื่นคงคุ้มค่ากว่านี้อีกสัสดอก
มาต่อกันที่พี่สาวมึง กูคิดว่าพี่มึงมีควยเพราะเห็นอยากเรียนเชฟด้วย แต่พอมึงมาบอกว่าพี่สาวกูก็เริ่มเห็นละว่าเกิดขึ้นได้กับ ผญ. อ่ะ แต่พี่มึงคือน่าตบจริงๆ ยังไงมึงหาทางกล่อมพ่อแม่มึงให้ได้เลยนะ ไม่ต้องพาพี่มึงไปด้วยก็ได้ ไปกันแค่สามคนหาทางปรึกษาหมอดูนะว่ายังไง ให้คนในบ้านเชื่อให้ได้ว่าทำตามหมอแล้วจะได้ลูกสาวคนโตคนเดิมกลับคืนมา อยากได้แบบบำบัดมึงต้องจับส่งเข้า รพ.จิตเวชในกทม.เท่านั้นนะถ้ามึงต้องการระยะยาว มีห้องพัก มีคนควบคุม บำบัดตามขั้นตอนหมอแบบรัดกุมแน่ๆ ส่วนค่าใช้จ่ายนี่แหละน่าห่วงสุด ลองปรึกษาหมอดูว่าอะไรมันตัดทิ้งลดหย่อนได้บ้างจะได้ง่ายหน่อย ไม่งั้นมึงต้องส่งฟ้องศาลไปเลยว่าพี่มึงควรเป็นคนที่มีผู้อนุบาลถ้ามึงยังต้องอยู่บ้านนี้ยาวๆ
>>884 กูกำลังจะไปเรียนมหาลัยในกทม.เหมือนกัน เป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนี่แหละ ทั้งค่าเทอม หน่วยกิต ค่าหออีก พี่กูก็จะกลับไปเรียนลูกเดียว แต่เดาว่าก็คงลงเอยอีหรอบเดิมถ้าไม่ยอมบังคับให้รักษาให้หายสักที เรื่องค่าใช้จ่ายกูคงต้องช่วยเบาด้วยการขอทุนว่ะ เพราะกูก็เรียนดีใช้ได้อยู่ แล้วก็ว่าจะหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียน แต่งานนี่ไม่แน่ใจเพราะคณะกูเรียนหนักด้วย อีกเดี๋ยวแม่กูก็จะเกษียณแล้ว กูยังเรียนไม่จบเลย ค่าใช้จ่ายที่เหลือมีทั้งบ้าน ทั้งรถ+ทีวี(ที่พี่กูแอบเอาไปจำนำ) เป็นห่วงที่สุดคือพ่อกับแม่กูนี่แหละ กลัวจะบ้าตามไปกันอีก
ปล.ขอบคุณมึงที่ให้คำปรึกษาว่ะ กูโทรไปหา 1323 ก็รอสายนานชิบหายจนไม่รอแล้ว ติดต่อเพจไปก็ไม่ตอบที จนต้องมาลงโม่งนี่แหละ ดีที่มันดีขึ้นแล้ว ไม่งั้นกูคงโทรหาตำรวจไปแล้ว
ปล.2 กูสงสัยทำไมเดี๋ยวนี้คนเป็นโรคพวกนี้เยอะจังวะ หรือเมื่อก่อนก็เป็นกันแต่ไม่มีใครรู้ตัว ช่วงนี้เห็นข่าวฆ่าตัวตาย+คนบ้าบ่อยมาก ๆ
>>885 โม่ง โรคนี้มันคือโรคทางจิต ตรวจจับยากมาก กูเพิ่งมารู้ตัวว่าเป็นแบบนี้อ่อนๆก็ตอนฉุกคิดได้ว่าแว๊บนึงอยากตาย ส่วนนึงคงน่าจะเรื่องเพื่อน สภาพสังคมรอบข้างที่แม่งเริ่มมีบริบทต่างไปจากเมื่อก่อน ถ้ารักษามันแบบดีๆไม่ได้มึงลองหาศูนย์กฎหมายสักแห่งแล้วเข้าไปคุยดูนะว่าเรื่องแบบนี้ส่งฟ้องศาลให้สั่งว่าเป็นบุคคลเสมือนไร้ความสามารถได้ไหม ไม่งั้นมึงไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆอ่ะ
>>886 ลอง ๆ คุยดูแล้ว ว่าจะเอาเข้ารพ.ตอนกูเข้าไปเรียนในกทม แล้วค่อยไปปรึกษากับสำนักงานกฎหมายดู
>>887 กอด ๆ ๆ ๆ ขอบคุณมึงมาก
กูไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย ไม่อยากจะด่าหรอกนะ แต่คนป่วยแม่งก็ฟอร์มชิบหาย ไม่ได้ดั่งใจแม่งก็อาละวาด ๆ ทำลายข้าวของ ที่สาธารณะก็ไม่เว้น เจอปัญหาอะไรหน่อยก็หนี โกหกเอาตัวรอด แล้วให้ครอบครัวตามเช็ดตามล้าง พอไม่ช่วยก็ขู่จะตาย ๆ ๆ พ่อกับแม่กูก็ต้องยอมมันตลอด โทษแต่คนอื่น ไม่เคยจะโทษตัวเอง โทษพ่อแม่ที่ทำให้มันเกิดมา กูอยากเข้าไปตบให้หายบ้า แม่งโว้ยยย
>>888 ของแบบนี้สำคัญสุดคือต้องให้เจ้าตัวรู้ว่าตัวเองมีปัญหา แม่งไม่งั้นไม่ได้แก้กันอ่ะ แต่ใช่ว่าคนเราจะยอมรับกันง่ายๆ
คือ ถ้าเจ้าตัว ยอมแก้ อย่างอื่นจะมาเอง แต่ถ้าไม่ยอมมันจะกลายเป็นไม้แข็ง แล้วจะมีคนต้องแตกแหละ
แต่ถึงอย่างงั้น กูก็ยังว่า ถ้าต้องแตกหัก กูก็หวังว่าจะไม่ใช่มึง
จับพี่สาวมึงมัดแขนขามาให้กูจับฉีกเสื้อผ้าแล้วกระชากเสื้อในมาดมเบาๆและเอาไฟแชคลนขนหีถอนทีละเส้นๆ เอาน้ำตาเทียนหยดร่องนมจนร้องปวดแสบปวดร้อนพร้อมกัน พอถอนขนหีจนเกลี้ยงกูจะเอาควยเขี่ยเม็ดแตดจนน้ำกูเยิ้มแฉะคาร่องหีพี่มึงละเอาควยยัดปากพี่มึงต่อพอยัดปากเสร็จก็ค่อยยัดหีกะเส่าๆจนแม่งmind break ละค่อยพาไปล้างตัวล้างหีจับปล่อยล่อนจ้อนในสะพานพระราม9 รับรองพี่มึงจะได้ไปอยู่ศรีธัญญาและไม่มารบกวนชีวิตมึงกับครอบครัวอีกต่อไป
มึง กูอยากตายว่ะ แต่กูอยากได้คนมาช่วยรั้งกูไว้ เพื่อนโม่งมึงพูดอะไรก็ได้ให้กูรู้สึกดีขึ้นที
>>892 คือกูไม่จะระบายยังไง มันเป็นความรู้สึกที่จู่ๆก็เกิดขึ้นมาอ่ะมึง รู้สึกว่าทำไมกูถึงยังต้องอยู่ต่อวะ แต่เอาเข้าจริง กูก็ไม่ได้ขาดอะไรนะ คนที่รักกูก็มี แต่มันก็ยิ่งทำให้กูรู้สึกว่ากูไปเป็นส่วนเกินในชีวิตคนอื่น ทำไมคนอื่นต้องมารู้จักกูด้วย อะไรแบบนี้อ่ะมึง
คือกูอยากตายไป แต่ก็ไม่อยากตายอ่ะ กูอยากมีชีวิต แต่กูรู้สึกแย่ที่กูเข้าไปเป็นอะไรต่อมิอะไรในชีวิตเขา
เพื่อนโม่ง คือกูอยากตายว่ะ แบบ มันไม่มีเหี้ยไรเลยนะ แค่เหมือนเวลามึงจะกินข้าวแล้วแบบ เอออยากแดกราเมนว่ะ มันแค่แบบนั้นเลยมึง กูไม่สามารถลบมันออกไปได้เลย กูพยายามลองคิดกลับไป พอจับใจความได้แค่ว่ากูไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตต่อ เพราะงั้นจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่ปัญหา แต่บ้านกูดีมากนะ เพื่อนก็ดีมากๆ กูรักษาอีโรคเหี้ยนี่มาสองสามปีแล้วแต่มันไม่มีแนวโน้มจะดีขึ้นเท่าไหร่เลย ยิ่งรักษายิ่งเสียเงินมากกูยิ่งรู้สึกไร้ค่าเข้าไปทุกที พอกูคุยกับแม่แม่กูก็กอดกูแล้วบอกว่าไม่เป็นไร เพื่อลูกจะเท่าไหร่ก็ยอม กูแบบ ไม่รู้สิวะ ยิ่งมาแนวนี้กูยิ่งอยากลดค่าใช้จ่ายในครอบครัวเลยอีเวร
ขอพื้นที่ระบายหน่อย
กูเป็นโรคเครียดนอนไม่หลับตั้งแต่ปีที่แล้วเดือน 11 จนไปหาหมอ ได้ยามากินถึงปัจจุบัน จากที่ได้ยามาตัวเดียว ตอนนี้ได้มาเพิ่มอีกหลายอัน ทั้งนอนไม่หลับ จิตตก ทำงานอยู่ดีๆ ได้ยินเสียงคนรอบข้างแล้วเกิดตัวสั่น มือไม้เย็น ต้องวิ่งไปหลบห้องที่ไม่มีคนแล้วร้องไห้ออกมาถึงจะดีขึ้น ช่วงหลังนี่กลับมาสะดุ้งตื่นตอนตี 2~4 อีก บางวันก็หลับต่อไม่ได้ ไปทำงานแบบไม่มีแรง บางวันก็ต้องไปสาย ไม่ก็หยุดงาน ที่กูเกลียดสุดคือกูนอนหลับ แต่ดันฝันร้าย ฝันเหมือนโดนสิ่งน่ากลัวไล่ตาม กูต้องหนีหัวซุกหัวซุน ไม่รู้จะซ่อนตัวที่ไหน หลบเหมือนหนูในรู พอตื่นมากูก็รู้สึกเหนื่อยล้า ร้องไห้ ตัวสั่น รู้สึกสิ้นหวัง
กูรู้ว่าโรคนี้ต้องใช้เวลาในการรักษา แต่กูเหนื่อย แม่กูเห็นกูเป็นแบบนี้เขาก็ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ กูรู้สึกผิดมากที่ทำให้เขาเสียใจโทษตัวเอง กูอยากหาย แม่จะได้ไม่กังวล ถ้าไม่มีแม่แล้ว กูคงไม่ลังเลที่จะฆ่าตัวตาย แต่กูรู้ดี ถ้ากูตาย แม่ต้องเลือกที่จะตายตามแน่นอน
ลึกๆในใจกูรู้ดีว่าอยากหาย อยากกลับไปเป็นปกติ มันยังมีสิ่งที่ค้างอยู่ในใจ สิ่งที่อยากทำ แต่โรคนี้มันเก่งเกิน ทำกูอยากหายไปจากโลกนี้ตลอด ไม่รู้กูจะยอมแพ้ให้มันเมื่อไหร่
ตั้งแต่เลิกอ่านมู้นี้กูสุขภาพจิตดีขึ้นเยอะเลยว่ะ
>>896 กูเข้าใจหว่ะ เคยอยากตาย เพราะอยากตายจริงๆ ไม่ได้มาจากมีเรื่องเครียดหรือเศร้าอะไร ชอบความตายที่ไม่มีอะไร ตายแล้วสมองหยุดทํางาน เข้าสู่ความว่างเปล่าอนันต์ แบบตอนนั้นรุ้สึกอิ่มกับชีวิตแล้ว ทุกอย่างสวยงาม ตายก็ดี แล้วคงไม่รู้สึกผิดหวังที่ตายด้วย เจออะไรก็ตายได้ละ
แต่ตอนนี้แม่งเครียดกลับมีความรุ้สึกไม่อยากตายซะงั้น แต่ก็เหมือนเดิมเจออะไรแล้วตายก็ไม่ผิดหวังอ่ะ
รู้สึกอยากตายแต่ก็ไม่หนักมากเท่าตอนม.ปลาย
ตอนนั้นคือไม่ไหวเหมือนโลกทั้งใบถล่มต่อหน้า
ร้องไห้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว กลางคืนนอนไม่หลับจนเกือบเช้า เป็นแบบนี้อยู่เป็นเทอม ถ้าสมัยนี้คงเรียกว่าโรคซึมเศร้าแหละ เคยคิดจะฆ่าตัวตายแล้ว
ดันเจอเหตุการณ์ช่วยชีวิตก่อน
พอหลังจากนั้นก็ลืมๆไปมีความสุขกับชีวิตอยู่ช่วงนึง
กลับมาเป็นอีกตอนเข้ามหาลัยแต่ไม่หนักเท่า คราวนี้รู้ตัวเองละว่าอาการนี้มาตอนต้องเจอการเปลี่ยนแปลงในชีวิต
เลยตั้งเป้าหมายให้ตัวเอง แล้วมันก็ผ่านมาได้
ละตอนนี้ก็กลับมาอีก คราวนี้รับมือกับมันไม่ได้เพราะหาเป้าหมายไม่เจอ
รู้สึกเลยว่าไม่อยากตื่นมาเจอวันพรุ่งนี้
รู้สึกตัวเองไร้ค่า พยายามคิดในแง่บวกแล้วแต่ก็สู้ด้านลบไม่ไหวจริงๆ
ไม่หนักถึงขนาดคิดจะฆ่าตัวตายเหมือนตอนม.ปลายหรอก แค่คิดว่าเออตายก็ดีนะเหนื่อยแล้ว
อยู่แบบนี้แย่กว่าตายอีก
กูอยากตาย ... กูทรมาน กูไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว
หลายๆ คนชอบบอกกันว่า"อ่อนแอก็แพ้ไป กูไม่เข้าใจ แล้วทำไมไม่ปล่อยกูตายๆ ไปสักทีวะ ทำไมทำกับกูแบบนี้ กูอ่อนแอ กูผิดเอง กูไม่ต้องการคนเข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่อยากให้กูมีความสุขบ้างเหรอ ถ้ากูตายกูก็ไม่ต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้อีกแล้ว ถึงคนที่อยู่กับกูจะเสียใจ แต่ยังไงเวลาผ่านไปกูก็ถูกลืมอยู่ดี มันก็แค่นั้นไม่ใช่เหรอ ก็win-win กันสองฝ่ายไม่ใช่เหรอไง กูผิ้้ด กูผิเอง กูผิดเองทั้งหมด กูผิดเอง ผิดเอง
กูไม่ได้อยากตายนะ แต่กูไม่รู้จะอยู่ไปทำไม งงปะ
คือกูหาเหตุผลของการใช้ชีวิตไม่ได้ กูไม่เข้าใจ อยู่เพื่อทำตามความฝัน ประสบความสำเร็จ?
แล้วไงต่อ ไล่ตามฝันได้ ประสบความสำเร็จ แล้วไงต่อ ไม่เข้าใจจริงๆ
>>909 ประสบความสำเร็จ แล้วก็ดื่มด่ำกับประสบความสำเร็จนั้นจนพอใจ แล้วเพิ่มเป้าหมายต่อไป ชีวิต ก็เหมือนเกมละมึง ฝ่าด่านไปเรื่อยๆไม่รู้เพื่ออะไร แต่เค้า ดื่มด่ำกับ เส้นทางที่ผ่าน หรือด่านก่อนๆ กับการได้รับไอเทมใหม่ๆที่ไม่รู้เอาไปทำไม แต่สิ่งๆนั้นทำให้เราระลึกถึงสิ่งที่ผ่านๆมา
อยากรู้ แฟนไล่ให้กูไปตายบ่อยๆ มีทุกวัน
ถ้ากูตายจริงๆ เค้าจะมีความสุขไหม
ตั้งแต่ที่กูเล่นเกมส์ของ from software กูก็ตายแล้วตายอีก ตายซ้ำตายซาก จนกูเบื่อที่จะตายละ
พวกมึง ทำไงให้มีความกล้าอ่ะ คือกูไม่ได้ไปมหาลัยสองเดือนแล้วมั้ง กลัวคนที่นั่นอ่ะ
กูเรียนโทอยู่ เหลือแค่โปรเจกจบ ช่วงสองปีแรกกูทำงาน แต่พลาดบ่อยๆ อ.ที่ปรึกษาก็ด่ากูโง่ ด่าควาย ด่าว่ากุไม่มีสมองบ้าง แล้วก็ชอบเอากูไปพูดให้คนอื่นฟังบ่อยๆต่อหน้ากู แบบเจตนาให้กูอับอายอ่ะ บางทีก็ด่ากุเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก, บอกว่าได้ยินเสียงกูแล้วหงุดหงิด มองหน้ากูก็หงุดหงิด
ช่วงสองปีแรก กุพยายามหนักมากเลยมึง ส. อา ก็ยังทำโปรเจก ปรึกษาทุกคน ก็ไม่มีใครช่วยได้ มารู้ทีหลัง สองปีถัดไปว่า protocal มันผิดอ่ะ ก็แก้ไขกันไป แต่เหมือนอ.มองกูว่าเป็นคนผลาญเงินแกอ่ะ กูต้องทำพลาดตลอด แบบมองตัดสินกุไปแล้วอ่ะ ไม่ว่ากุจะอะไรแกก็จะมาย้ำเรื่องเปลืองเงินๆกับกูตลอด กูต้องทำโปรเจกจบ แต่บางอันมันแพง อ.ก็ไม่ให้กูทำอ่ะ ซึ่งถ้าไม่ทำกูจะจบไงอ่ะ T T
กูพูดไม่ค่อยเก่ง เพื่อนในม.ก็ไม่เยอะ เพื่อนที่สนิทกันอยู่ก็บอกว่ากูเป็นคนขี้เกียจ ไม่ขยัน กูว่าคนอื่นในคณะก็คงคิดแบบนี้เหมือนกัน
+กุเป็นโรคซึมเศร้าก่อนหน้านี้ด้วย มาเจออ.ที่ปรึกษาแบบนี้กูก็เป็นหนักกว่าเดิม พอเจออ.กูก็จะอ้วก พะอืดพะอม มือสั่นตัวสั่น หน้ามืด แบบร่างกายมันเครียด เจอเพื่อนร่วมงานกูก็อึดอัด รู้สึกตัวเองเหมือนเป็นขยะอ่ะ
ตอนนี้สี่ปีจะขึ้นปีที่ห้าแล้วก็ยังไม่จบเลย T T
+กูได้ทุนตั้งแต่ป.ตรี พอเรียนโทไม่ไหว ทุนมันก็ให้กูเป็นหนี้สองล้านอ่ะ กูเครียดมาก กูพยามคุยว่าทำงานใช้ได้มั้ย ก็ไม่ได้ ต้องใช้เป็นเงินเท่านั้น
กูรู้สึกมันไม่แฟร์มากๆเลย เพราะสมมติ คนปกติจ่ายค่าหน่วยกิจ1000 เด็กทุนต้องจ่าย 3000 อ่ะ ซึ่งตอนเซนสัญญาทุนก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย ไม่มีบอกในสัญญาด้วยมั้ง
กูเป็นหนี้สองล้านมาจากต้องใช้ทุนสองเท่า แปลว่าของเดิมคือหนึ่งล้าน ทุนชาร์จหน่วยกิจกูสามเท่า แแลว่าคนปกติ จ่ายแค่ประมาณ 3แสน3 เท่านั้นเอง กูรู้สึกท้อ ถ้ากูรู้แบบนี้ให้กูทำงานก่อนแล้วค่อยเรียนไม่ดีกว่าเหรอ T T
+มีหนี้กยศอีก ที่กูกู้ กับเอาทุนเพราะตอนนั้นครอบครัวลำบากมาก ไม่ทีเงินจ่ายค่าเทอมด้วยซ้ำ
ตอนนี้ร่างกายเครียดมาก แดกไรไม่ลง น้ำหนักลดลงเรื่อยๆเลยมึง พยามฝืนแดกก็อ้วกออกมาหมด +ฝันร้ายว่ามีคนไล่ฆ่ากูบ่อยมาก ช่วงนึงฝันทุกวันจนดูไม่กล้าหลับ มันทรมาณอ่ะ เอาไปปรึกษาคนในครอบครัว เค้าก็บอกเรื่องเล็กๆไม่คิดมาก แต่กูอยากให้เค้าเข้าใจอ่ะ ว่ากุต้องตายทุกวันอ่ะกูคิดมาก
ตอนนี้อารมกูดาวตลอด แต่กูอยากพยายามเข็นตัวเอง ให้อย่างน้อยก็จบโท แต่คือก็มีปัญหาที่กูไม่กล้าไปม.อีกอ่ะ วันนี้จะพยามไปม. ตอนเค้าเลิกงานกัน เผื่อจะได้ไม่เจอสิ่งเร้า แล้วค่อยๆขยับเวลา มึงว่าดีป่ะ T T
>>922 มึงรู้อยู่แล้วแหละว่าดี เพียงแต่มึงหมดความมั่นใจตัวเองไปเยอะมาก เลยต้องมาถาม กูจะตอบว่าดีเช่นกัน เพราะมันดีจริงๆ
หาเวลาออกกำลังกายวันละ 30 นาที 2 วันต่ออาทิตย์ อาจช่วยให้ผ่อนคลายขึ้นบ้าง
มีอีกทางคือเลิกเรียนหรือพักไว้ก่อน
ส่วนที่ว่า คนอื่นในคณะก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน คนในคณะเขารู้จักมึงทุกคนปะ? คนทุกคนมีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น คนในคณะของมึงแต่ละคนก็มีปัญหาของตัวเองเช่นกัน มันไม่ได้สนใจมึงหรอก ปัญหาของมันก็เครียดพอตัวอยู่แล้ว
แล้วเรื่องโปรเจคเป็นอย่างไรบ้าง?
ขอบใจพวกมึงมาก กูจะพยามทำให้ชีวิตมันดีขึ้น แต่ปัญหาของกูคือกูเสียกำลังใจง่ายมาก เพราะเป็นคนคิดมาก เลิกไม่ได้ แถม self confidence ต่ำอีก
เรื่องเรียนเอาจริงกูอยากให้จบตั้งแต่ป.ตรีแล้ว ตอนนั้นกูเคยได้ยินว่ายังทำงานใช้ทุนได้ แต่พ่อแม่กูไม่ยอม
จนกูดิ่งๆ มาเรื่อยๆ พูดเรื่องอยากลาออก แต่เขาก็ให้กูอดทนไว้ กูบอกด้วยว่าอ.พูดไม่ค่อยดี กูปรึกษาไปสามรอบ เค้าก็ให้อดทนเหมือนเดิม กูเลยเลิกพูด อาจเป็นเพราะคนอื่นดูว่ากูเป็นคนสดใสด้วยก็ได้มั้ง เลยคิดว่าเรื่องของกูเป็นเรื่องเล็กๆตลอดเลย
โปรเจกตอนแรกเกือบจบแล้ว แต่พอมาลองแชร์ข้อมูลให้กลุ่มดู ก็มีปัญหา
ซึ่งกูเคยปรึกษากับอ.หลายครั้งแล้วปัญหาพวกนี้อ่ะ แกก็บอกให้ทำตามงานเก่าของรุ่นพี่ไปเลย คือไม่ค่อยสนใจกูอ่ะ ตัวกูตอนนั้นก็ไม่ได้รู้อะไรมาก ก็เชื่ออ่ะ
พอมาตอนนี้คนอื่นชี้ให้เหนว่ามีปัณหานะ อ.ก็มาด่ากู ว่าที่อ.พูดคือแค่ข้อเสนอแนะ กูควรรู้จักคิดเอง กูดาวมากเลย คือเหี้ยไรเนี่ย
-เรียนที่ไหน เดี๋ยวบอกล่ะมึงรู้555
กูอยากตายทุกวันเลย คือปกติก็อยากอยู่แล้ว5555 แต่ช่วงนี้แทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่ร้องให้ก็ข่วนตัวเอง เลยต้องเล่นเกม คุยกับเพื่อนเบี่ยงเบนความสนใจอ่ะ สลับๆกัน ชีวิตโคตรจะลูซเซ่อ
กูเคยพูดกะพ่อแม่เรื่องนี้ด้วยนะ นานมากแล้ว คือกูรู้ว่าไม่สมควรพูดแหละ แต่กูกลัวว่าวันนึงกูไม่ไหวจริงๆแล้วไปกระทันหันเค้าจะเป็นยังไง แต่คำตอบก็คือเค้าว่ากูเห็นแก่ตัว ทิ้งคนข้างหลังอ่ะ กูแบบฝังใจเลย ตอนนี้อยู่ก็ไม่สบาย จะตายยังไม่ได้อีก กูภาวนาทุกวันเลย ว่าขอให้มีคนมาฆ่า หรือเกิดอุบัติเหตุไรสักอย่างขึ้นกะกู จะได้มีข้ออ้างตายไป
ความตายมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอพวกมึง กูคิดว่าการที่ทุกคนอดทนกับเรื่องเหี้ยๆมาได้ขนาดนี้ แล้วจู่ๆ มึงตายไป มันก็ควรเป็นรางวัลตอบแทนความอดทนของมึงป่ะ
แต่ตอนนี้ที่ยังไม่ตายกูก็ยังมีความหวังนะ ว่าชีวิตมันจะดีขึ้น กูขอรวบรวมกำลังฮึบแปป กูอยากทำอะไรที่ดีให้ตัวเอง คนที่ดีกับกูบ้างอ่ะ ว่าแล้วไปหาไรแดกรอบดึกแล้วสักพักไปออกกำลังกายแบบที่มึงบอกดีกว่าอ่ะ แต่แค่10นาทีนะ ._.lll
>>930 มึงลองหาข้อมูลทุนดีๆ หาในเน็ต คุยกะคนที่อยู่ในทุนเยอะๆ อย่าควายแบบกู
อีทุนเหี้ยนี่พอกูลองกูเกิ้ลดูเพื่อนร่วมชะตามกรรม ก้มีเต็มไปหมด กุโง่เองอ่ะ แถมโดนด่าด้วยว่าได้เงินภาษีพี่น้องประชาชนไปแล้ว เรียนไม่ได้เองมางอแง ตัดโอกาสคนอื่น
คือกูก็ตั้งใจเรียนอยู่นะตอนป.ตรีอ่ะ เกียรติอันดับ1 แต่ shit happend อ่ะมึง ถ้ามันแฟร์ๆ สองเท่าของที่คนปกติจ่ายคือหกแสนกว่ากูก็จะไม่เครียดเท่านี้อ่ะ คือมันกลายเป็นสองล้านได้ไงวะ ก้คือเหมือนใช้ทุน6เท่า ควยอ่า
กุรู้ตัวว่าอายุยังน้อยเกินกว่าจะที่ยอมแพ้กับชีวิต
แต่กุยอมแพ้ไปแล้วอ่ะ
ทำอะไรก็ไม่ได้ดี เลือกอะไรก็เหมือนผิดไปหมด
ได้ทำสิ่งที่ชอบ แต่ก็ไปได้ไม่สุดอย่างที่หวัง ไม่เก่งสักอย่าง ครึ่งๆกลางๆไปหมด ขี้เกียจอีกต่างหาก เพราะเคยพยายามแล้วมันไม่เป็นดั่งหวัง มันเหนื่อยไปหมด เคยฝันว่าสักวันจะต้องวาดรูปแล้วขายงานตัวเองได้ ไม่ต้องดังก็ได้แต่ถ้าได้ก็ดี
ตอนนี่เป็นแค่คนที่เรียนไปวันๆ ให้มันผ่านๆไป แล้วค่อยต่อโทบริหารแล้วไปทำงานเป็นพนงออฟฟิซ สัก30-35ค่อยตายตามพ่อแม่ที่น่าจะแก่ตายตอนกุอายุเท่านั้นพอดี
ยอมแพ้จนถามพ่อแม่แล้วว่าถ้ากุไม่ประสบความสำเร็จในขีวิตเขาจะเลี้ยงกูไหม บางทีก็คิดว่าความที่บ้านรวยมันแย่ตรงที่ไม่ต้องดิ้นรนอะไร ยอมแพ้ได้ง่ายๆ
ไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลยแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรให้มันดีกว่านี้ รู้สึกท้อแท้ หมดแรง ทุกวันนี้แค่ใช้ชีวิตไปวันๆ มีความสุขบ้าง ทุกข์บ้าง แต่ไม่ได้คิดเรื่องอนาคตตัวเองเลยนอกจาก รอพ่อแม่ตายค่อยตายตามเขาจะได้ไม่ต้องมาเศร้าเสียใจอะไรที่กุไป
พักหลังไเริ่มเอาแต่คิดแบบนี้จนรู้สึกว่า ต้องรอถึง30-35เลยเหรอวะ ตายตอนนี้เลยได้ไหมนะ ยิงตัวตายน่าจะไม่เจ็บที่สุดใช่ปะนะ พอลองถามแม่แม่ตกใจมากบอกให้เลิกคิดเถอะ แก่ตายดีที่สุด
แต่กุทนดูตัวเองล้มเหลวไปมากกว่านี้ไม่ไหวแล้วจริงๆนะ
>>932 อิจฉาลูกคนมีเงินแบบมึงหว่ะ เอาตรงๆนะ กูเคยมีครอบครัวแบบนี้ละกูขี้เกียจมาก่อน ด้วยความที่กูมีเงินนี่แหละ แต่พอเกิดวิกฤตเศรษฐกิจอะไรๆก็เหี้ยลงไปหมด ชีวิตกูต้องมาจัดการเองแม่งทุกอย่าง คนที่มีเวลาเยอะกว่าชาวบ้านกลายเป็นคนที่กลับมาบ้านต้องดำรงชีวิตพื้นฐานของตัวเองทั้งหมดก่อนจะเริ่มเรื่องเรียน ไม่มีคนช่วย คนในครอบครัวไม่เคยช่วยนอกจากสั่งกู ถ้าย้อนเวลาไปได้กูก็อยากจะขยันกว่านี้จริงๆแต่ก็ไม่รู้นะว่าจะได้แค่ไหนเพราะตอนนั้นกับตอนนี้ห่างกันสิบกว่าปีเป๊ะๆเลยทีเดียวหว่ะ มึงอย่าสิ้นหวังง่ายๆนะ ขยันให้มากกว่าคนอื่นเค้าเถอะ ถ้าชีวิตไม่มีให้ขยันอีกแล้วแบบกูค่อยตายก็ได้
#มิตรสหายท่านหนึ่ง
สำหรับคนใกล้ชิดนะครับ
1. ห้าม พูดคำว่า สู้ๆ (สู้ๆคือการทิ้งคนไข้ให้ปล่อยตามลำพัง)
2. ถามแค่ไหวไหม ถ้าไม่ไหวไปหาหมอด้วยกัน
3. แค่บอกว่าอยู่เป็นเพื่อนกันตรงนี้ มีอะไรก็โทรมา
4. คนในครอบครัว บอกเขาบ้างว่ารักและเป็นห่วงครับ (คนไหนที่ใจเขายึดอยู่ถ้าเป็นคนบอก เขาจะดีขึ้นไว ถ้าเขินที่จะพูด เขียนเอาก็ได้ครับ)
สำหรับคนไข้นะครับ
1. อย่าหวังให้ใครเข้าใจ เพราะมันเข้าใจยากครับ ตัวเราเองรู้ดีที่สุด
2. มีสติมากๆ อย่าปล่อยความคิดตัวเองไหลไปในทางไม่ดี
3. ไปหาหมอครับ มีสาร 3 ชนิดที่ทำงานบกพร่อง serotonin dopamine norepinephrine
Balance สารให้ถูกตัวจะดีขึ้นไวมาก แล้วก็อย่าลืม Balance ชีวิตด้วยครับ
ถ้าคนไหนคิดลบจนติดเป็นนิสัย ต้องค่อยๆแก้โดยทำกิจกรรมกับนักบำบัดนะครับ แต่ละคนทีวิธีต่างกัน เลือกคนที่เรารู้สึกโอเค
คนไข้ต้องให้กำลังใจตัวเองที่จะหายด้วยนะครับ ท่องไว้ต้องหายครับ
กูเหนื่อยว่ะเพือนโม่ง กูรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง.. เรื่องมันก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วแต่แม่งยังทำให้กูเสียสุขภาพจิตตลอดเวลา
ล้าชิบหาย กูไม่มีกะจิตกะใจไปเรียนจนหยุดมาอาทิตย์นึงแล้ว กูเรียนปวช.ซึ่งมันก็ไม่ได้หนักเท่าพวกสายสามัญ แต่ทำไมกูถึงไม่ไหววะ เมื่อก่อนก็เรียนคอนแวนท์งานเยอะสัสๆกูยังไหวเลย
ทุกวันนี้ไปเรียนเหมือนไปหลับอย่างเดียวไม่ทำไรเลย กลับบ้านมาตอนดึกๆอยู่คนเดียวก็เอาแต่คิดเรื่องอยากตายวนซ้ำไปซ้ำมา กูยอมแพ้กับชีวิตแล้วจริงๆ แค่อยากนอนตายโง่ๆในห้องโดยที่ไม่มีใครมาเดือดร้อน
พูดขนาดนี้กูอาจจะโม่งแตกแล้วแหละแต่ช่างแม่ง กูแค่อยากมาระบายแบบไม่รกเฟสคนอื่นเขา
เข้ามาอ่านครับ
>>932 เราอยากบ้านรวยมากๆเลย เราจะได้ไม่ต้องมาเครียด เพราะบ้านเราฐานะปานกลาง ที่บ้านค้าขายสังฆภัณท์ ไม่รู้ว่าตนเองจะอยู่แบบนี้ได้นานแค่ไหน ถึงจะมีรายได้อื่นๆด้วย เช่นเงินจากค่าเช่าไรงี้ ตูก็อยากเป็นนักวาด ถึงจะดีขึ้นมาแล้ว แต่ยอดคนเห็นไรงี้ก็น้อย สังคมก็ไม่มี เศร้า.... ประสบการร์ชีวิตไม่มีซักอย่างเลย โตมาได้ไงก็ไม่รู้ เหมือนกับว่า หนีความจริง(จูนิเบียว คิดว่าเดี๋ยวตนเองก็ตาย ไม่ก็คิดว่าเดี๋ยวตูก็เป็นนักวาดได้ล่ะ ถ้าพยายามไปเรื่อยๆ)มาตลอดจนจบม.6อ่ะ ตอนนี้เรียนญี่ปุ่น ไม่มีเพื่อน ตอนนี้ก็จะสัปดาห์ที่4ละ ไม่มีความสุข อยากซิ่วก็ไม่กล้าเพระาซิ่วแล้ว ตนเองคงไม่เรียนต่ออ่ะ
กลัวเรื่องเงินมาก...อยู่ไปก็เครียด ไม่รู้จะทำอะไรแล้วตอนนี้ ได้แต่นั่งดูยูทูปไปเรื่อยๆแก้เครียดแก้ซึม แม่ม ปีนี้ก็ปีที่5ละ ที่ซึมแบบนี้ ตั้งแต่ม.3 เพราะมีปัญหาเรื่องโครงงานกับคนในกลุ่มและกับคนให้ห้อง(เพราะโดนแกล้งจนทนไม่ไหว ทะเลาะนิดหน่อยโดนแบน..) ตอนนี้อยู่กับย่า ไม่ได้ทำอะไร เรียนกลับบ้าน เขาบอกให้ตูเรียนให้จบก็พอตอนนี้... กลัวว่ะ ยิ่งโตยิ่งกลัว
ขายสังฆภัณฑ์เปนไงมั่ง กุชอบล้อแม่ว่าถ้าทำคงหมดตัวเพราะถวายวัดหมด
ไอควายขึ้นอืด โง่ชิบหาย ทำเป็นรับไม่ได้กับชีวิตตัวเอง ขนาดเรียนยังเรียนให้ดีไม่ได้เรียนให้มันผ่านๆไปแถมไปบอกพ่อแม่ว่าชีวิตอยากตายอีกไอห่าน่าสมเพชชิบหาย ไม่กระดิกมือกระดิกตีนละกระแดะมาบอกว่าไม่ได้ดีสักอย่าง จะตายก็คงไม่มีปัญญาตายมาปรึกษาโม่งนี่แหละวะไอกระจอก อยากขี้เกียจก็ทำต่อๆไปเถอะ สุดท้ายก็เป็นแค่ลูซเซ่อร์หมาๆดิ้นพราดๆโชว์ความกากเดนของตัวเองในโม่งนี่แหละนะ ไอลูกขยะขายสังฆภัณฑ์ไอสัส ถ้าชีวิตยากนักก็ไปบวชละจำบทสวดมนต์ขอข้าวเค้ากินเป็นปลวกเพลี้ยในพระพุทธศาสนาเถอะนะ
>>938 ไปหาจิตแพทย์ ที่มึงไม่ไหวเพราะมึงป่วย ลองพยายามดูอีกฮึดนึงเถอะนะ ที่มึงคิดซ้ำไปซ้ำมาก็เพราะเคมีในสมองมึงกำลังรวนอยู่ ไปหาหมอกินยามันจะดีขึ้นนะ
>>940 แล้วเรื่องเรียนเป็นไงอะ ถ้าเรียนโอเคอยู่ก็ลองเรียนไปก่อนเถอะ อยากซิ่วจริงๆ ก็อ่านหนังสือไปพลาง เรียนไปพลางก็ได้ บางทีเรียนมหาลัยก็ไม่จำเป็นว่าต้องมีกลุ่มมีเพื่อนว่ะ แค่หากลุ่มทำงานกลุ่มได้ก็พอแล้ว ถ้าอยากได้เพื่อน บางทีเราก็ต้องพยายามเข้าหาเค้าด้วยไม่ใช่รออย่างเดียว แต่ถ้าสังคมเพื่อนมันแย่ก็ทำใจแล้วอยู่คนเดียวดีกว่า
>>945 อยากรวยแต่ไม่ทำส้นตีนไรก็รอพุทโธเลี่ยนเงี่ยนพระศาสนาเอาเงินมาเปย์ซื้อของจากครอบครัวมึงแบบล้มๆแล้งๆละกันนะ วันๆแค่เรียนๆให้จบๆก็ดีแค่ไหนละ โทษแต่เงินน้อยแล้วกระแดะขี้เกียจอยากตายอีกนี่แม่งน่าสมเพชชิบหาย ขี้เกียจไม่พอยังโง่ไม่มีปัญญาตายห่าอีกก็รอโชคชะตานำพาให้เป็นผู้ป่วยติดเตียงไปละกันนะ ให้มันลำบากบุพการีญาติโยมมึงไปไอสถุน
สวยงาม
มีวิธีไหนบ้างที่ตายไม่ทรมานช่วยบอกกูที
กูอยากตาย ชีวิตจริงกับในเฟสหรืออะไรคือกูไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ กูเหมือนไม่มีสังคม กูเครียด
ข้อมูลจากกรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข ระบุว่าเมื่อปี 2559 คนไทยฆ่าตัวตายเพราะโรคซึมเศร้าเป็นอันดับ 3 ของโลก รองจากประเทศญี่ปุ่นและสวีเดน และปี 2561 บ้านเรามีผู้ป่วยโรคซึมเศร้า 1.5 ล้านคน โดยทุก ๆ 2 ชั่วโมงจะมีคนฆ่าตัวตายสำเร็จเฉลี่ย 1 คน สัดส่วนผู้ชายฆ่าตัวตายสูงกว่าผู้หญิง และทั่วโลกพบว่ามีผู้ป่วยโรคซึมเศร้ากว่า 300 ล้านคน
====
โรคซึมเศร้าระบาดหนัก ระวังกันด้วยนะ
เดียวนี้กูคิดเรื่องฆ่าตัวตายบ่อยมากเลยและพูดกับตัวเองเรื่องฆ่าตัวตายแบบนี้จะทรมานมั้ยไม่ก็ตายๆไปก็ดี บ่อยจนกูกลัวว่าจะทำจริงๆ
สภาพบ้านเมืองแม่งไม่เจริญขึ้นหลายปีแล้ว เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆอะ ทำงานกลับบ้านนอน เงินเก็บกระหย่อมนึง ถ้าจะผ่อนบ้านไม่รู้ตายก่อนจ่ายครบไหม ข้าวของที่ใช้ในชีวิตประจำวันก็แพง แพงชิบหาย ข้าวจานละ50 ค่าเดินทางก็แพง บลาๆ
เดี๋ยวก็เกิดใหม่
คาร์ลยุงกล่าวว่าวิธีหยุดความคิดที่จะฆ่าตัวตายที่ดีที่สุดคือการลงมือฆ่าตัวตาย
ยินดีด้วย มีคนตายห่าไปแล้วจากการตกตึก มาตายกันอีกเยอะๆเถอะนะ ช่างเป็นวันดีอะไรเช่นนี้
มีญาติชอบขู่จะฆ่าตัวตายเวลาไม่พอใจคนในบ้าน ทำไงดีว่ะ ดูแล้วมันก็ไม่น่าป่วย เพราะแม่วทำตัวเหี้ยมากผลาญเงินครอบครัวไปวันๆ อีกอย่างมันตายไปกูก็ไม่ได้เสียใจอะไร แต่กูรำคาญชิบหาย
แนะนำแบบกลางๆ คือ ช่างแม่ง คือ จริงๆ เราก็แยกคนที่จะตายกะคนที่แค่ขู่เฉยๆ ยาก อยู่นะ
(แต่ถ้ามึงสดพอก็คงถามไปเลย ว่าจะตายยังไง?)
แต่ก็นั่นแหละ หวังว่ามันคงใช้วิธีที่ effective น้อยๆ หน่อย(ตายยากหน่อย)
เพราะเท่าที่รู้มา คนที่คิดฆ่าตัวตาย ส่วนนึง(ที่เยอะพอสมควร) เปลี่ยนใจหลังพยายามฆ่าตัวตายไปแล้ว(ไม่อยากตายแล้ว)
กุรำคานอีกพวกซึมเศร้าจีนแดง อีห่าโพสหาพ่อมึงเช้าเย็นๆ แม่งขึ้นมารกฟีดเต็มไปหมด เป็นโรคประสาทก็เก็บไว้ให้เพื่อนสนิทมึงโอ๋สิวะ มาบ่นส้นตีนอะไรนัก เฟสแม่งตั้งให้เห็นเฉพาะคนที่อยากเห็นได้ ทำไมมึงไม่ตั้ง เรียกร้องความสนใจแม่งอยู่นั่น ถามว่าจะฆ่าตัวตายมั้ย อีดอกพวกนี้ไม่ทำหรอก แต่กูนี่สิจะทำ เจอเรื่องเหี้ยๆมาเยอะ ต้องมาเห็นโลกเหี้ยๆต่ออีก พากูเครียดหนักกว่าเก่า กูเอาจริงนะ ถ้าอีดอกพวกนี้ซึมเศร้าจริง มาผูกคอตายกับกูเถอะ ไลฟ์สดแม่งเลย โรคเหี้ยไรนักทำเป็นคนป่วย
การที่คนโพสต์ทําร้ายร่างกายตนเอง เหตุผลลึกๆด็เพื่อเรียกร้องความสนใจ
ซึ่งคําว่าเรียกร้องความสนใจนี่มันถูกตีเป็นความหมายเชิงลบซะส่วนใหญ่ในท๊อปปิคต่างๆ แต่กูรู้สึกว่าจริงๆการเรียกร้องความสนใจนี่มันอยู่ในสัญชาตญาณมนุษย์ หรือ สัตว์บางชนิดนะ พวกสัตว์สังคมเนี่ยแหละ
มันมาพร้อมกับเรื่อง ความต้องการความสนใจ ความรัก การอยากเป็นที่ยอมรับ ประมาณนี้ ซึ่งมันเป็นเรื่องของการมีประติสัมพันธ์ในสังคมอย่างหนึ่ง แล้วกูว่าลึกๆทุกคนก็เรียกร้องความสนใจนะ อย่างการบอกการโชว์บางอย่าง อย่างการเล่นโซเชี่ยลแล้วอัพเดทว่าวันนี้ฉันทําอะไร อยู่ที่ไหน ดังนั้นมันคือธรรมชาติอย่างหนึ่งอ่ะแหละ ซึ่งมันไม่ได้ผิดหรือถูกนะ
แต่ที่ถูกมองในแง่ลบนี่เพราะมันเป็นการแสดงออกที่มากเกินไป ไม่เหมือนกับข้างบนที่กล่าวมา โดยกูก็ว่าเป็นเรื่องปกติของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าที่ต้องการความเอาใจใส่มากกว่าคนทั่วไป และพวกโรคซึมเศร้าจีนแดง ซึ่งกูว่าเขาอาจไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าก็จริง แต่ก็เขาอาจมีปัญหาด้านอื่นๆอ่ะ อาจจะเป็นโรคอื่นๆซึ่งในอนาคตอาจจะเป็นโรคที่มีการพูดถึงเหมือนโรคซึมเศร้าก็ได้
ซึ่งกูก็มองว่าเขามีสิทธิ์ที่จะพิมพ์โพสต์ระบายเรียกร้องความสนใจนะ
ปล.ไม่ได้เรียนจิตวิทยาหรือปรัชญานะ อ่านบ้างนิดหน่อย ดังนั้นมันไม่ได้ถูกต้องหมด ใครอยากดิสคัส ดิสได้นะเลาก็อยากรู้อะไรใหม่ๆ
กูอยากจะตายให้แม่งจบๆชิบหาย
โอเคกูทำผิดจนเขาไม่เชื่อใจในตัวกู
แต่ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้กูจะเป็นแบบเมื่อก่อนนี่หว่า
ทำไมต้องขุดอดีตมาด่ากันด้วยวะ แถมบางอย่างแม่งก็ไม่ได้เป็นแบบที่เขาพูดเลย
กูท้อกับการ proof ตัวเองว่ากูเปลี่ยนตัวเองแล้ว กูไม่ไหวแล้ว ทำไมตอนที่มันจะดีขึ้นเขาต้องมาด่าเราขนาดนั้นด้วย
บางทีก็ไล่ไปตาย บอกว่าเรามาจากนรก ให้เรากลับนรกลงไป
ถ้าเธอจะเอาแบบนั้นเราก็ขอกลับนรกของเรานะ
ขอให้เธอดูแลตัวเองดีๆนะ หาคนดีๆแบบที่เธอต้องการให้ได้นะ
>>968 งั้นถ้าอยากได้ความสนใจก็ได้ความสนใจจากคนรอบข้างโดยการยื่นเชือกให้ไง อยากได้รับการยอมรับแต่ไม่เคยพิสูจน์ตัวเองว่ามีอะไรดีบ้าง ไม่อดทน ไม่เข้าหา ขยันทำมากกว่ามาโวยวายหาความรักจากคนรอบข้างเหอะสัส อะไรที่มันมากไปใครๆเค้าก็ต้องการให้หยุดๆทั้งนั้น ไม่ใช่ปล่อยปละให้ทำต่อรู้ไว้ด้วย
>>969 มึงไปวัดส่วนสูงให้เป๊ะๆเลยนะว่าปีนี้มึงสูงกี่เซนแล้วไปหาเชือกมนิลาหรือเชือกที่มึงคิดว่าไม่ระคายผิวมึงแน่ๆ ความยาวตัดมาเท่าส่วนสูงปัจจุบันของมึงแล้วผูกกับขื่อแข็งแรงๆ เป็นกูกูจะสองขั้นโดยการไปผูกที่ระเบียงของทางเดินสะพานทางด่วนข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ที่มีคนเคยทำคือคอจะหักทันที หรือคออ่อนก็หัวหลุดร่างตกแม่น้ำเหลือแต่หัวไปเลย
ไหนๆก็ 970+ ละ กูขอร้องอย่างนึง "อย่า"ตั้งมู้ 2
กระทู้นี้กูว่าเป็นความผิดพลาดของคนหวังดี ที่คิดว่าจะช่วยให้คนมาระบายไม่ฆ่าตัวตาย
แต่จริงๆ แล้ว ส่วนที่ได้ผลมันน้อยมาก(ดูเนื้อหาก็ได้) เพราะ
1. มันจะกลายเป็นแหล่งรวมคนอยากตาย ซึ่งบอกเลยว่าโอกาสที่คนมองลบ เป็นกำลังใจให้กันมันมี(แต่มันน้อยมาก)
พอพวกอยากตายมารวม แทนที่จะหาวิธีไม่ตาย มันก็หาวิธีตายกันแทน
2. มันดึงดูดคนทีแบบ มึงอยากตายก็ตายๆ ไปซะ อยู่เยอะ
ซึ่งแน่นอนว่าก็ไม่เป็นผลดี และพวกมึงจะมาทะเลาะกันในนี้ก็ไม่ช่วยอะไร
3. กระทู้ระบาย มีแล้ว กระทู้สุขภาพจิต(เป็นเองหรือคนใกล้ชิดเป็น) มีแล้ว
กระทู้นี้ซ้ำซ้อนและไม่ก่อให้เกิดผลดี ตามที่กล่าวมาข้างต้น
กูเข้าใจว่าคนตั้งหวังดี แต่กูขอร้องว่าอย่าตั้งกระทู้แบบนี้ อย่างน้อยก็ในโม่ง
มู้2 เอาชื่อไรดีพวกเรา
ชมรมฝึกซ้อมการฆ่าตัวตาย หรือ ชมรมส่งเสริมการฆ่าตัวตายดี
ทำไมต้องสู้ชีวิตวะ ทั้งทีฆ่าตัวตายรีทุกอย่างได้
>>975 ก็ทำซะทีสิวะ บ่นเหี้ยไรนัก กูจริงจัง อยากตายก็ตาย โลกมันก็หมุนต่อไปไม่สนใจหยุดเศร้าให้มึงหรอกนะ ปีใหม่เริ่มต้นด้วยอะไรใหม่ๆ ถ้ามึงไม่อยากเริ่มต้นก็จบซะ กูแนะนำให้แดกยาแก้ไข้ เม็ดเดียวพอแดกเยอะแม่งปัญญาอ่อนเรียกร้องความสนใจ จากนั้นพอแดกเสร็จมึงไปนอน แล้วเอาหมอนปิดหน้ารัดแน่น หลับปุ๊ปก็ตายปั๊ปไม่ทรมาณ
เออ เด่วกูตั้งให้เอง
เอ่อ กูดูท่าแล้วอย่าตั้งมู้ต่อดีกว่ามั้ง ผลลัพธ์แม่งไม่ดีเท่าไหร่
พวกเอ๋อแดกโง่ๆอยากตายก็ให้มันตายไปเถอะบ่นจัง
พวกคุณก็คิดมากไป มันอาจจะช่วยได้ก็ได้ ยังไม่เห็นมีโม่งตายจริงเลย
เดี๋ยวจะดันให้เต็มละกันนะ
.....
.....
เหี้ยเเม่งเเอดมินได้คิดว่ากูเป็นเเสปมเเน่
.....
.......
........
..........
............,,,
0000000
00000000000
0000000000
.......
.......
0000000
..........
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.