Fanboi Channel

ย้าย
>>>/lounge/303/

ทุกวันนี้...ยิ่งใช้ชีวิต ยิ่งรู้สึกเหมือนไม่เหมือนตัวเองขึ้นเรื่อยๆ...ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วจะยากขนาดนี้ ผมนี่ล่ะอยากมุดกลับเข้ารกแม่เสียจริงจัง...
เสียดายที่แม่ไม่อยู่ในกรูมุดกลับแล้ว...เหลืออยู่ก็แต่พ่อ...ที่ไม่รู้จะทิ้งกรูไปอีกเมื่อไหร่
เรียนนีโคตรเหนื่อย แข่งขันก็ซะปวดหัว...ทำงานเชรี่ยอะไรเกือบทั้งวัน...ได้นอนสองสามชม.ต่ออาทิตย์
แดกกาแฟต่างน้ำ...อาจารย์ก็ขยันล้มแบบจังงงง มีความสุขมากรึไง เฮ้อ....ถ้าแม่งจะเยอะขนาดนี้...
ตายเลยดีกว่าไหม...

>>2 เด๋วพอมึงกำลังจะจบจะเครียดกว่านี้อีก อย่างกูเนี่ย เรียนจะจบอีกไม่กี่เดือนแล้วส่งพอร์ตไปเป็นร้อยที่แต่ไม่มีใครรับกูเข้าทำงานเลย กูส่งมาตั้งแต่ต้นเทอมยันตอนนี้คนที่ส่งทีหลังกูเค้าได้งานกันไปหมดละ เหลือแต่กู ทำไมมันยากอย่างงี้วะแล้วทำไมคนอื่นถึงได้งานกันง่ายๆ กูว่ากูก็ไม่ได้ห่วยนะ ผลงานก็เยอะ ทำไมวะหรือกูมันกระจอกมากแต่ไม่รู้ตัวเอง

>>2 กลับไปในลูกอัณฑะคุณพ่อแทนไหม

อุตส่าห์เตรียมใจระบายบางเรื่องให้คนที่(คงคิดเอาเองว่า)สนิทฟัง นอกจากเขาไม่ฟังแล้ว คงคิดว่าไร้สาระอีกมั้ง รู้สึกแย่เหี้ยๆ

>>2 ถาปัตสินะ มองแง่ดีมึงจบมาได้คือมึงแกร่งพอทำอะไรก็ได้แล้ว

>>2 กูเข้าใจมึง เพราะกูก็เจอ บางทีแม่งคีบแบบกูลงถังขยะต่อหน้าต่อตาด้วยซ้ำ เคืองนะ แต่ก็ต้องทำต้องแก้ บางวันไม่ได้นอนนั่งตัดโมเดลยันเช้า หอบโมเดลเพิ่งทำเสร็จไปเรียนเลยตอนแปดโมง น้ำไม่อาบกลับมานอนตาย ตื่นตอนเย็นรีบทำการบ้านอีกวิชาแบบวนลูป เป็นมิตรกับกาแฟ กระทิงแดง เซเว่น จบมาเจอลูกค้าเหี้ยๆหลายคนก็เยอะ ตอนเรียนมันหนักแค่ทำงานส่ง แต่ตอนทำงานแม่งหนักไปหมดทุกอย่างทั้งเรื่องงาน เรื่องชีวิต มึงจำคำพูดรุ่นพี่แบบกูไว้ให้ดี อย่าดองงาน มีเหี้ยอะไรรีบๆทำซะอย่าหมักไว้ เดี๋ยวมึงจะลำบากทีหลัง

กูกำลังตระหนักว่าตัวเองเป็นมนุษย์ห่วยแตกว่ะ แบบมนุษย์ที่ไม่มีอะไรดี ทั้งหน้าตา การศึกษา ฝีมือ งาน เงิน แถมยังขาดความมั่นใจ ขาดการมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ขี้ระแวงอีก ทำเหี้ยไรไปต้องกลับมาคิดมาก ทำเหี้ยไรมีแต่โดนด่า ไม่ใช่ว่าที่เป็นอยู่นี่เป็นเพราะกูไม่พยายามนะกูพยายามหางานเป็นร้อยๆที่ก็ไม่ได้ พยายามคยกะคนอื่นก็ต่อไม่ติด ลดความอ้วนก็ไม่ลดทั้งๆที่กินก็ไม่ใช่มาก ออกกำลังกายไม่บ่อยแต่ก็ออกทุกอาทิตย์ ฝีมือก็ไม่เทพทั้งๆที่ฝึกชิบหาย ทำเหี้ยไรก็ไม่ดีทั้งๆที่ตั้งใจทำแล้วแต่รู้สึก่าสมองด้านครีเทีฟกูมันฝ่อมั้ง คิดอะไรได้แต่โบราณๆ พวกมึงว่ามนุษย์ที่บัดซบทุกอย่างแม้พยายามจนแทบกระอักนี่มันมีจริงป่าววะ หรือทั้งหมดนี่มันเกิดจากการที่กูพยายามไม่พอ

>>8 กูเป็นเหมือนมึงเลยว่ะ แต่ที่แย่กว่าคือกูไม่มีความพยายามด้วย
เช่นกูจะลดความอ้วน แต่กูออกกำลังได้ซัก2-3วันก็เลิกละ โคตรขี้แพ้เลย

>>9 อย่างน้อยมึงก็ยังรู้ว่าอะไรเป็นปัญหาที่มึงต้องแก้ไข แต่กูนี่ไม่รู้เลยว่ะเพราะพยายามแล้วแต่ก็ยังไม่ดีเลยไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อไปถึงจะดีว่ะ เหมือนหนทางมันมืดมิดหมดเลย จนกลัวว่าถ้าจริงๆแล้วความพยายามไม่ได้ช่วยอะไรกูจะทำไงหรือ หรือมันจะมีคนที่พยายามทำอะไรก็ไม่เกิดจริงๆ

สำหรับคนทำงานครีเอทีฟมึงต้องไม่ใช่แค่ฝึกว่ะ ต้องหาประสบการณ์ชีวิตด้วยถึงจะคิดอะไรใหม่ๆแหวกๆได้
ออกเดินทางชมนกชมไม้รู้จักผู้คนใหม่ๆ หาหนังแปลกๆที่ไม่เคยคิดจะดู อ่านหนังสือใหม่ๆบ้างหลุดจากกรอบเดิมๆที่ใช้ชีวิตมาตลอด

>>11 ต่อ ที่สำคัญคือต้องลองเปิดใจรับอะไรใหม่ๆตลอด อีโก้อคติบลาๆวางกองไว้ถ้ารับแล้วไม่ชอบจริงๆก็ผ่าน
มึงอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรจริงๆมาตลอดชีวิตก็ได้ พยายามเข้าสหายโม่ง

เพิ่งส่งมิดเทอมไปเมื่อวาน แย่ว่ะ...โมเดลก็ไม่เสร็จ ทั้งๆที่กูคิดไว้แล้วว่า มันต้องดีอ่ะ คือถ้าโมเดลเสร็จนี้เลิศอ่ะ วาดรูปกูก็วาดมาเยอะ ก็กะจัดเต็มแต่แม่งทุกอย่างแย่ไปหมด งานต้องเริ่มตอนบ่าย ดรออิ้งปริ้นยังไม่เสร็จ กว่าจะมาบ่ายสอง โมเดลแม่งไม่ยอมมาส่ง กลายเป็นว่า เวลาที่กูเสียไป เงินที่กูเสียไป ไม่มีอะไรดีสักอย่าง โดนหักคะแนนส่งเลทอีกต่างหาก ไม่คิดว่าจะทำงานได้แย่ขนาดนี้ว่ะ //ผมนี้้องไห้หนักมาก....
เมื่อวานเป็นอะไรที่เชรี่ยมาก....พูดเลอ

>>13 มันผ่านไปแล้วเว่ย ทำงานมันก็ต้องมีวันที่เหี้ยๆมั่ง ดีๆมั่ง เดินหน้าๆ ก็ได้รู้ขีดจำกัดตัวเองไป
จะได้รู้ว่าต้องปรับยังไงด้วย

ตอนแรกๆกูก็คิดว่า กูจัดระบบอะไรได้ดีนะ
พอเรียนคณะนี้ กูถึงรู้ ว่าอ๋อ ไม่ว่ะ ยังดีได้กว่านี้อีก 555

นอยแดกให้พอแล้วลองจัดระบบตัวเองใหม่ดู จะได้ไม่ต้องมาเจอความรู้าสึกแบบนัี้อีก

>>14 ก็จริง นอยแม่งข้ามวันละ แต่แบบพอกลับมาคิดจริงๆ เพื่อนก็บอกว่าดี งานดี ถ้าแบบทำแบบนี้แล้วทันเวลา คงจะแบบเลิศ //ก็รู้ว่าแม่งปลอบ แต่ฟังแล้วเจ็บใจ งานดีส่งช้าแม่งก็เท่านั้น

>>15 รุ่นพี่สายออกแบบกูเคยพูดตอนกูนอยที่งานออกมาไม่พอใจไว้ว่า

งานออกแบบ ไม่มีคำว่า เพอร์เฟค หรือ เลิศ
เพราะมันพัฒนาปรับปรุงไปได้เรื่อยๆ
ต่อให้มึงส่งไปแล้ว เวลาผ่านไป มึงโตขึ้น เก่งขึ้น งานชิ้นนั้นของมึงที่เคยดี อาจจะง่อยไปเลยก็ได้
(เหมือนเวลากลับไปดูรูปที่มึงวาดตอนเด็กๆ ไรงี้)
กุเคยแบบ ส่งงานเสร็จ นึกได้ ไอเหี้ยยยย น่าจะทำแบบนั้น แบบนี้ ด้วยซ้ำไป

มันอยู่ที่เมิงบริการจัดการ ทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ในเวลาที่มี แล้วก็ปล่อยให้มันไป
แล้วก็เชื่อมั่นในสิ่งที่มึงพยายามมาตลอดซะ

คือถ้ามันไม่ทันเวลา แต่มึงก็อาจทำได้ดีที่สุดแล้ว ตามข้อจำกัดทุกอย่างที่มึงมี
(คือกูเป็นบ่อยนะ เวลาทำงาน แล้วชอบวางแผนงานไว้โหด ตั้งเป้าสูง แล้วงานมันไม่ได้ ด้วยเวลาไม่พอ หรือ สกิลไม่ถึง)
อย่างมาก มันก็แค่รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าว่า มึงมันกาก ทำตามเป้าไม่ได้ เท่านั้นแหละ 555
แล้วมึงจะทำไงละ ยอมให้มันด่าว่ากากไปเรื่อยๆหรอ? ก็ทำได้แค่ดูว่าตัวเอง ทำไมถึงทำไม่ทัน (ทั้งที่ทำเต็มที่สุดๆแล้ว) เท่าัน้นแหละ

ถ้านอยมาก ก็ทำงานเพิ่ม ไม่ต้องสนใจอะไรแม่งเลย (อันนี้ถ้าเป็นเรื่องเฟลว่างานไม่ดีนะ) ทำแม่งจนพอใจ
ก็ถือซะว่า เป็นบทเรียนราคาแพงเว่ย นี่แหละ ที่มึงจ่ายค่าเทอมเพื่อมาเรียน :)

เด็กแม่งขาดวิจารณญาณในการดูหนัง/การ์ตูนว่ะ เลียนแบบการ์ตูนหมด นี่กูพูดถึงน้องตัวเองนั่นแหละ กลุ้มใจว่ะ จะตัดผมทรงเดียวกับการ์ตูน เลียนแบบการ์ตูนหมด ทำเรื่องจัญไรแบบพระเอก ...... จะให้การ์ตูนเซ็นเซอร์อะไรที่ไม่เหมาะสมเช่นโจรสลัดในวันพีชแดกเหล้า ก็ไม่ได้อีก กูก็ไม่อยากให้เซ็นเซอร์เหมือนกันแม่งแก้ปัญหาไม่ถูกจุดแถมยังน่ารำคาญอีกว่ะกูว่า แต่กูก็ไม่อยากให้น้องกูเลียนแบบอะไรที่ไม่ดีแบบนี้ ทำไงดีวะ

>>17 มึงก็หาทางสอนสิวะ อะไรถูกอะไรไม่ถูก อะไรควรทำอะไรแม่งเหี้ย แบบมีช่วงเหี้ยมาเมื่อไรมึงก็พยายามสอนหน่อยว่านี้เหี้ยนะ ตรงส่วนไหนเลียนแบบมาไม่ดีมึงก็ต้องเตือน หาเหตุผลดีๆมาอธิบาย แก้ด้วยเซนเซอร์มันไม่ถูกจุดอยู่แล้ว จะว่าไปน้องมึงอายุเท่าไรวะ คือถ้ายังอยู่ประถมต้นนี้กูว่าคงคิดยังไม่ค่อยเป็นเท่าไร เจอความเป็นพระเอกก็เชื่อหมด(มันเท่นิ) มันก็เป็นหน้าที่มึงแล้วละที่ต้องสอน

ทำไมกูไม่เคยคิดอยากทำตัวแบบโนบิตะหรือไม่ก็ทาตัวเหลืองแบบกล้วยห้อมจอมซนว่ะ
กูว่ามันอยู่ที่สภาพแวดล้อมของเด็กกับวิจารณญาณของมันนะ
มึงลองหาการ์ตูนที่พระเอกไม่แดกเหล้า ตัวละครรอบตัวไม่ทำเรื่องแบบที่มึงไม่ชอบก็ได้นะ
โดราเอมอนนี่แม่งตำนานเลยกูแนะนำ ไอ้ภาคเดอะมูฟวี่พวกโฮ่งเหมียว อาณาจักรหุ่นยนต์ อาหรับราตรีเงี้ย

>>16 ขอบใจมึงมากว่ะเพื่อนโม่ง กูรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย กูจะถือว่าสิ่งที่ผ่านมาคือบทเรียนราคาแพงที่ต้องจำเพื่อเรียนรู้ไม่ใช่จำเพื่อมาทำลายตัวเอง

>>19 ให้ดูโดเรม่อน เดี๋ยวเด็กมันก็ไปเปิดกระโปรงผู้หญฺง ไม่ก็ไปแอบดูผู้หญิงอาบน้ำหรอก

>>21 งั้นแย่สุดๆคือเด็กจะทำตัวเหลวแหลกแบบโนบิตะว่ะ ชีวิตจริงไม่มีของวิเศษด้วย
มึงคิดว่าอนาคตเด็กมันจะเป็นยังไงล่ะ

>>22 นั่นก็ต้องเป็นหน้าที่ผู้ปกครอง คนรอบข้างแล้วล่ะว่าจะสอนยังไงให้ดี เด็กมีพฤติกรรมเลียนแบบก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะเลียนแบบแต่ในทีวี ถ้ามึงทำตัวดีให้มันเลียนแบบได้ก็โอเคนะกูว่า

เด็กมันเลียนแบบตามพ่อแม่ มากกว่าทีวีอีก

ไอเหี้ย กูเฟลอีกแล้ว งานกูไม่ได้รับเลือกอ่ะ เสียใจๆๆๆๆ แงแงแงงแง

พวกมึงรับมือกับความผิดหวังยังไงวะ กูทำใจไม่ได้แล้วอ่ะ โดนปฎิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าจนจะลุกยืนไม่ไหวแล้ว ทำไงดี

ปฏิเสธไรฟะ งาน ความรัก หรืออะไรอื่นๆอีก

>>26 ล้มบ่อยๆ เดี๋ยวก็ไม่ล้มแล้ว เชื่อกูดิ

>>27 งาน >>28 เมื่อก่อนก็คิดงั้นแต่พอล้มบ่อยมากๆเข้าก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองห่วยขนาดนี้เชียวหรอ จนไม่มีแรงจะผลักดันตัวเองต่ออ่ะ

มึงเตรียมตัวไม่ดีหรือเปล่ามึง ทำงานเกี่ยวกับอะไรล่ะ เรียนจบสาขาไหน กูว่าบางที ฟ้าอาจจะให้มึงไม่เป้ฯลูกน้องใครก็ได้นะมึง

>>30 ยังเรียนไม่จบว่ะแต่ใกล้แล้วอีกไม่กี่เดือน ทำงานด้านกราฟิก จบออกแบบ ไม่ได้งานเลย เครียดชิบหาย

>>29 มึงท้อได้แต่มึงห้ามถอยนะเว้ย ชีวิตแม่งยังมีอีกเยอะที่รอให้มึงค้นหา ปัญหาอีกล้านแปดที่จะมาให้มึงได้แก้ไข ล้มอ่ะล้มได้จะนอนกลิ้งนั่งพักหรืออะไรก็เชิญ จะนานแค่ไหนก็ได้ แต่จำเอาไว้ยังไงๆมึงก็ต้องลุก ตราบใดที่มึงยังหายใจ มึงต้องลุกแล้วเดินต่อ

>>32 ชอบคำพูดมึงว่ะ
>>29 มึงอาจจะเหนื่อย พักหาเเรงบันดาลใจเเล้วก้าวต่อไปเเบบมึงซะ สู้ๆมึง

กูเป็นคนใจแคบ ไม่ชอบช่วยเหลือคนอื่น ไม่ค่อยชอบมีส่วนร่วม
กูเคยลองฝืนช่วยคนอื่นดู กูก็ช่วยมันจนสุดทาง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีมันฝืนๆ ลองออกไปหาไรทำร่วมกับเพื่อนๆเก่าๆก็งั้นๆ
จะแก้ยังไงดีวะ

>>34 หาอะไรที่เป็นประโยชน์กะตัวเองทำแทน ถ้าช่วยคนอื่นแล้วไม่โอ ก็เอาเวลาไปพัฒนาชีวิตตัวเองดีกว่า
แต่ต้องอย่าลืมว่า เวลามึงเดือดร้อน อาจจะไม่มีใครช่วยมึงเหมือนกัน
(การช่วยคนเป็นการสร้างคอนเนคชั่นแบบนึง)

>>34 เพื่อนกูแม่งอยากเป็นหมอ แต่ไม่ชอบช่วยเหลือคน ตอนมันป่วยกูก็ซื้อยาให้มันแดกฟรีๆ แต่แค่โทรไปชวนให้ช่วยงานคณะด้วยกันวันศุกร์ ก็โกหกบอกจะกลับบ้าน มาวันเสาร์โทรหากูให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนมัน กลับบ้านพ่อง (ม.กูอยู่ ตจว. บ้านมันอยู่กรุงเทพ)กูก็แกล้งถามว่าไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแลเวหรอ มันบอกอ๋อเปลี่ยนใจ ไม่ว่าจะเทสรุ่นรับน้องหรือช่วยงานคณะมันไม่เคยโผล่หัวมาเลยเว้ย ถ้าไม่มีคะแนนมันไม่ไป ถ้ามึงอยู่ด้วยลำแข้งของมึงเองไม่โทรมาขอความเชื่อเหลือชาวบ้านกูจะไม่ว่าเลย แต่ไอ้นี่โทรมาขอนั่นขอนี่แต่ให้มาวันเทสรุ่น ให้มาช่วยงานตัดกระดาษหน่อยก็ไม่มา น้ำใจไม่มีแต่อยากเป็นหมอ บอกเป็นหมอสบาย+งานน้อย+เงินเดือนเยอะ ตอนแรกกูไม่เกลียดมันนะแต่มันดูถูกวิชาชีพหมอชิบหายกูโกรธมาก เป้าหมายมันคือหมอผิวหนัง เกลียดจังคนที่ทำงานพวกนี้ควรมีจิตอาสากว่านี้ไหม? ไม่ใช่ถ้าไม่มีค่าตอบแทนก็จะไม่ทำ

>>36 จริงๆการทำงานแลกเงินในความคิดกูมันก็ไม่ผิดนะแต่พวกที่เอาแต่ทำตัวเป็นฝ่ายรับอย่างเดียววันนึงจะลำบากเพราะไม่มีใครให้มันซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอก กูคิดว่านิสัยงี้ไม่ใช่แค่มึงหรอกที่จะเกลียดมัน คงมีคนอื่นอีกเยอะและวันนึงที่มันต้องการความช่วยเหลือก็จะไ่ม่มีใครอยากช่วยมันเพราะมันไม่เคยช่วยใคร ก็ปล่อยมันไปมึงอย่าไปสน ห้องกูก็มีคนแบบนี้หมือนกันตอนนี้แม่งไม่มีเพื่อนคบแล้วเลยพยายามกลับมาทำดีกะคนอื่นแต่ใครๆก็รู้สันดานกลายเป็นคนก็ดีด้วยคุยด้วย รับความช่วยเหลือจากมันแต่ไม่เป็นเพื่อนด้วยและไม่อยากช่วยมันเวลามันเดือดร้อน คิดดูงานทีสิสมันพังไม่มีใครสงสารซักคนมีแต่ไม่สนใจกับสะใจ ชีวิตน่าสมเพชเหี้ยๆเพราะหลอกแดกคนอื่นเค้ามามาก ขนาดแก้งเพื่อนมันเองยังแตกกะมันเลยสุดท้ายไม่มีคนช่วยทำงานงานดรอปเลย ก๊ากๆๆๆ
ปล.อาชีพหมอที่กูเคยได้ยินมันลำบากไม่ใช่หรอวะ ไม่เห็นมีหมอคนใหนบอกว่างานสบายซักคน

คนเราทำอะไรมันต้องหวังผลกันอยู่แล้วมันเป็นสันดานของมนุษย์ ไม่มีหรอกพวกที่ทำแล้วไม่หวังผล แบบทำบุญพวกมึงก็หวังจะได้บุญ หรือแม้กระทั่งยกมือไหว้คนมึงยังหวังให้เขารับไหว้เลย เราแก้ไขสันดานใครไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือแก้ไขตัวเอง เอาง่าย คือแม่งก็เป็นแค่เพื่อนมึงป่ะ ไม่ได้มีความหมายอะไรในชีวิตมึงอยู่แล้ว อย่าเก็บเรื่องแม่งมาใส่ใจเลย สักวันสิ่งที่แม่งทำก็จะส่งผลกระทบต่อตัวมันเอง โตขึ้นจะเป็นหมอ แต่ถ้าสันดานแบบนี้ก็คงไปไม่รอด เพราะการจะทำอาชีพอะไรสักอย่าง การจะอยู่กับมันไปตลอดชีวิตของมึง อาศัยแค่เงินเยอะ งานน้อย อย่างเดียวมันไม่พอ มันอยู่ที่ใจมึง ใจมึงต้องชอบ
บางทีกูก็เห็นแก่ตัวนะ 555+ งานคณะไม่ค่อยช่วย แบบงานกูเยอะแล้วไงประเด็น แต่กูก็ช่วยหากกูว่างจริงๆว่ะ

>>36 หมอไม่ได้สบายนะ ถึงเงินเยอะ แต่แลกมาพร้อมกับความเสี่ยงและสุขภาพตัวเองด้วย คนเขียนประสบการณ์หมอลงเนตมีเยอะแยะ มันไปเอามาจากไหนว่าหมอสบาย

>>39 มันบอกว่ามันมีญาติเป็นหมอผิวหนัง ไม่ค่อยจะทำงาน อาทิตย์นึงเข้างานแค่2วัน มันเลยเห็นญาคนนั้นเป็นไอดอล

กูปรึกษาพวกมึงหน่อยดิ กูกำลังจะสิ้นหวังกับอนาคตลูกว่ะถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คืองี้

เมื่อวานกูเพิ่งไปหย่ากับเมียมา เหตุผล แม่งเล่นไพ่ เกาะแดก วันๆไม่ทำห่าไรนอกจากเล่นไพ่ ลูกกูก็ไม่ดูแล พาเพื่อนมาแดกเหล้าบ้านกูผลานตังไปวันๆ กูก็หามาให้มันเรื่อยๆจนกูหมดความอดทน ไม่เท่านั้นสิมึง มันสอนลูกกูเล่นไพ่ แดกเหล้าแต่เด็กเลยไอ้เหี้ย ช่วง 2-3 ปีก่อนกูมีงานเยอะมากๆด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลามาดูลูกนักด้วยเลยแย่ไปใหญ่ มึงรู้มั้ยลูกกู 4 ขวบมันเล่นป๊อกเด้ง กับอีแก่เป็นแล้วอ่ะไอ้เหี้ย จะอัจฉริยะก็ควรจะไปเก่งในเรื่องดีๆสิวะ ไม่เท่านั้นแม่งพูดกูมึง ผัวๆเมียๆ เย็ดๆ เริ่มเอาแต่ใจ ออกแววแรดแต่เด็กแล้วไอ้สัส กูพูดได้เลยถ้าปล่อยไว้แบบนี้ป.5 มันมีผัวแน่ๆแต่...

กูจะไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้น อดีตแก้ไขไม่ได้แต่อนาคตเปลี่ยนแปลงได้ ตอนนี้กูมีชีวิตใหม่ สลัดเมียสวะออกไปพ้นๆได้ซะที เชื่อมั้ยตอนหย่ากันมันไม่พูดถึงเรื่องลูกเลยด้วยซ้ำ บอกศาลไปว่าไม่มีกำลังทรัพดูแลทั้งๆที่มันมีบ้านที่เชียงใหม่ทิ้งลูกสาวสองคนให้กู แต่ไม่เป็นไรกูไม่ฟ้องหรอก เอาลูกมาให้กูดีซะอีกกูจะเลี้ยงให้เป็นคุณหนูเลยสัส คือลูกกูโตไปหน้าตาดีแน่นอนแม่มันสวยกูก็หล่อ แต่ปัญหาคือมันรับนิสัยเหี้ยๆของแม่มันมาเต็มๆ เอาแต่ใจโวยวาย แรดร่าน ปากจัด ครบเซ็ตสก๊อยเลยมึง ณ ตอนนี้ 4 ขวบคนกับ 5 ขวบคนนิสัยแรงพอๆกัน มันฉลาดนะแต่ไปฉลาดในเรื่องไพ่ไอ้สัสเอ้ยหย่าช้ากว่านี้แม่งคงแทงสนุ๊ก ปั่นไฮโลเป็นน่ะสัส

กูจะเปลี่ยนนิสัยมันยังไงดีวะ แล้วกูก็ไม่อยากตีกลัวโตไปมันจะเก็บกด คือตอนนี้กูกำลังจะสร้างเงื่อนไขคือพูดเพราะ เรียบร้อย ตั้งใจเรียน ทำตัวดี ทำตามกฏของกู อยากได้อะไรมึงได้ โวยวายมึงจะไม่ได้อะไรจากกู ไพ่คือห้ามเล่นเด็ดขาด ตอนนี้กูว่าจะลาออกงานมาเลี้ยงลูกเลยว่ะ แต่ติดที่กูเลี้ยงเด็กไม่เป็นนี่แหละ พวกมึงช่วยแนะนำกูที หรือกูควรจะเริ่มที่สังคมด้วยป่าววะ ตอนนี้มันเรียนโรงเรียนอนุบาลแถวบ้านกูค่าเทอมไม่แพงมากสังคมนับว่าเหี้ยสัสมีแต่เด็กแว๊นอ่ะมึงแถบนั้น กูควรจะส่งเข้าหญิงล้วนดัดนิสัยหรือนานาชาติไปเลยดีป่าววะได้ทั้งภาษาได้ทั้งสังคม หรือพวกมึงคิดว่าสังคมมันไม่เกี่ยววะ? เพราะส่วนตัวที่ส่งเข้าแถวบ้านเพราะกูก็จบมาจากโรงเรียนวัดนี่แหละ แต่กูรวยกูก็ได้ดีได้ยังไงก็ช่วยแนะนำกูที

>>41 ลกมึงยังเด็ก ยังมีวิธีสอนอีกนาน อยู่กับเขาเยอะๆ เรียนรู้เขา เข้าใจเขาว่าเขาเป็นเด็กยังไง
กูว่าหลังจากนั้น มึงจะเข้าใจเองว่า ต้องทำยังไง เด็กแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
ลองหาหนังสือจิตวิทยาเด็กมาอ่านพัฒนาการเด็กคร่าวๆก็ได้เว้ย

กูไม่แนะนำการใช้แค่วิธีออกกฎ แล้วทำได้ได้รางวัลนะ
คือใช้ได้ แต่อยากให้มึงให้ความเข้าใจเด็กด้วย บอกเหตุผลให้เด็กได้
ไม่งั้นถ้ามึงเซทกรอบไว้แน่นไป ลูกมึงตอนไม่อยู่ในสายตา ก็ไปทำอะไรเหี้ยๆได้อยู่ดี
เรื่องไพ่ เรื่องอะไรงี้ กูว่า เลิกเล่นไป ก็ดีแล้ว ถ้าสภาพแวดล้อมไม่มีคนเล่น ก็ไม่เล่นไปเอง

เรื่องโรงเรียน หญิงล้วน กับนานาชาติก็ไม่ใช่ไม่แรง ลองไปถามๆดูแล้วกันว่า สภาพแวดล้อมที่ไหนดี ใจเย็นๆเลือกแล้วกัน

>>42 ขอบใจมึงมาก กูว่าวันเสาร์หน้าจะไปปรึกษาสถาบันพัฒนาการเด็กอยู่ หาหนังสือที่มึงว่ามาอ่านด้วยพอดี โอเค

เออ ช่วยแนะนำโรงเรียน ใกล้ๆร่วมฤดีให้หน่อยดิวะ กูลองเสิร์ชดูแล้วแต่ไม่รู้สังคมข้างในว่ะ อนุบาล ยัน ม.ปลายเลยก็ดี แต่นานาชาติร่วมฤดีกุไม่ไหวนะ ขายบ้านยังไม่พอจ่าย

แนะนำอะไรมากไม่ค่อยได้ แต่ในฐานะที่มีพ่อเป็นซิงเกิ้ลแด๊ก
พยายามอยู่เป็นเพื่อนลูก ทำกิจกรรมร่วมกันให้มากๆ อาจจะเล่นด้วยกันหรือทำอาหารให้ทานก็ได้ พอลูกโตขึ้นพอที่จะเรียนรู้เอง รู้ว่าอะไรควรไม่ควรได้แล้วก็อย่าพยายามพูดเรื่องแย่ๆฝั่งแม่มากนัก พยายามพูดให้เป็นกลางไว้ สู้ๆ

4-5ขวบยังดัดได้ไม่ยากเกินไป ทำตัวดีมึงก็ใจดี ทำนิสัยแม่มึงขึ้นเสียงให้มีอำนาจกว่าลูกให้ได้ถ้าต้องตีก้ต้องทำว่ะ
สู้เขาสหายโม่ง

>>41 จากหัวอกของเด็กที่มีพ่อแยกทางกับแม่ ก่อนอื่นเลยค่ะ ไม่ว่าเด็กจะเล็กขนาดไหนจะบอกเลยว่าเด็กเขาเข้าใจค่ะ เมื่อพ่อแม่แยกทางกัน มันจะเป็นปมในจิตใจของเด็กค่ะ ปมเล็กปมใหญ่ยังไงนี่ก็ต้องดูอีกที สิ่งที่คุณพ่อควรจะทำในตอนนี้ควรจะอธิบายและชี้แจงให้ลูกเห็น ว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิด ควรจะมอบความรักให้มากกว่าเดิมเป็นสิบๆเท่า เพราะเด็กที่พ่อแม่หย่ากันนั้นต้องการความรักสูงมาก ตอนนี้อาจจะไม่ต้องอธิบายถึงรายละเอียดว่าทำไมถึงหย่ากัน แต่เมื่อเด็กเริ่มโตขึ้นพูดคุยรู้เรื่องควรจะให้แกมานั่งรับฟังถึงปัญหา อธิบายให้แกฟัง อย่าคิดว่าเด็กเป็นเด็ก นี่คือเรื่องของผู้ใหญ่ ไม่จริงเรื่องค่ะ เมื่อคุณมีลูกเรื่องนี้จะเป็นเรื่องของครอบครัว พยายามสอนเด็กว่าการที่ครอบครัวมีปัญหา ไม่ได้แปลว่าจะต้องทำให้ตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาตามไปด้วย เซ็ทตัวเองให้เป็นแบบอย่างที่ดี เป็นที่พึ่ง อยู่กับลูกให้เหมือนเพื่อนที่ลูกสามารถเข้าหาและปรึกษา และต้องวางตัวให้เป็นผู้ปกครองลูกจะได้รู้ว่าใครคือผู้ใหญ่ใครคือเด็ก การสอนที่ดีคืออะไรที่เราอยากให้ลูกทำกับเรา เราก็ทำกับลูกค่ะ เช่นหากไม่อยากให้ลูกพูดคำหยาบ คุณก็ไม่ควรจะพูดคำหยาบทั้งกับลูกและคนอื่นๆทั้งต่อหน้าและลับหลังลูก บางทีคุณอาจจะคิดว่าแกไม่ได้ฟัง แต่เด็กในวัยนั้นเรียนรู้ทุกอย่างมาจากผู้ปกครองหมดแหละค่ะ
สู้ๆนะคะ //หากพูดเยอะไปขออภัยค่ะ

>>46 ยอมรับว่าผมผิดเต็ม

>>47 ผิดเต็มๆที่ปล่อยลูกไปอยู่กับแม่นิสัยเหี้ยแบบนั้น พลาดตั้งแต่เอามาเป็นแม่แล้วล่ะ แถมลูกสองคนนิสัยแม่มันเป๊ะทั้งคู่ ปวดหัวมากๆครับ

แต่ทำไงได้มันก็ลูกเรา ยังไงก็ขอบคุณครับ เอ้อ อีกนิดนึงก็คือละครสมัยนี้สักแต่ว่าทำออกมาไม่นึกว่าเด็กมาดูมันจะคิดยังไงลูกผมมันจำมาจากละครทั้งนั้น ท่าทางคำพูดอะไร+นิสัยแม่ที่เป็นของจริงเข้าไปอีก เคลียดเลยครับ

>>48 ละครก็หาอะไรดีๆให้ลูกดูซะนะ ละครไทยเดี่ญวนี้เหี้ยจริง ญาติกูแม่งดูเยอะๆ กว่าจะแก้นิสัยทำวี๊ดๆตามละครได้นี่ อ่วม

กูไม่รู้จะถามตรงไหน ขอถามตรงนี้แล้วกัน
คือตากูเสียปีที่แล้ว ตอนนี้กระดูกอยู่บ้านน้า ส่วนกระดูกยายกับบรรพบุรุษคนอื่นๆอยู่ที่บ้านตา แล้วน้ากูคนนึงก็บอกว่าจะเอากระดูกไปรวมไว้ที่วัดแล้วให้แม่กูเซ็นเอกสารยินยอมให้เอากระดูกไปไว้วัดได้ มันเป็นเอกสารเขียนขึ้นเองไม่ใช่เอกสารทางการอะ(ลุงกูเขียนขึ้นมา) กูอยากรู้ว่ามันจำเป็นต้องเซ็นด้วยเหรอวะแค่ย้ายกระดูก ตอนย่ากูเสียพ่อกูก็ไม่เห็นต้องเซ็นอะไร ทีนี้ทางบ้านแม่กูอะมีปัญหาเรื่องสมบัติอยู่ คือบ้านที่กูอยู่ตอนนี้อะปลูกอยู่ตรงที่ของยายที่เสียไปแล้ว(ก่อนเสียแกบอกให้มาปลูกที่นี่จริงๆแม่กูจะไปปลูกแถวลาดพร้าว) พอยายเสียก็ไม่ได้ทำพินัยกรรมไว้ เออแล้วแม่กูก็ไม่เซ็นอะ เลยทะเลาะกับน้า กูสงสัยว่าแม่กูคิดไปเองรึเปล่าว่าน้ากุจะให้มาหลอกเซ็นเอกสารอะไรหรือว่าเป็นไปได้ว่าย้ายกระดูกทำบุญมันต้องทำตามขั้นตอนนั้นคือมันต้องเซ็นจริงๆ
ตอนนี้กูรู้สึกแย่มาก เพราะจริงๆกูไม่ได้มีปัญหากับญาติพี่น้อง แต่แม่กูมีปัญหาเรื่องนี้บ่อยมากจนกูเริ่มเขวว่าพวกญาติมันจะมาเอาประโยชน์จริงๆรึเปล่า

>>50 ระวังญาติมึงเอาลายเซ็นไปทำอะไรเหี้ยๆนะมึง

>>48 ไม่ต้องให้ดูละครเลยค่ะดีที่สุด เมื่อก่อนเคยรู้จักกับครอบครัวหนึ่งที่ ทั้งบ้างไม่มีทีวี มีเพียงเครื่องเดียวในห้องนอนพ่อแม่ ซึ่งเด็กจะต้องขออนุญาติก่อนเข้าออกห้องพ่อแม่ แต่ก็เข้าใจว่าสมัยนี้เทคโนโลยีมันกว้างไกลกว่าสมัยก่อนมากๆ ไม่มีทีวีก็มีเน็ต แต่สมัยนี้ก็มีโปรเกรมแบบบล็อคค่ะ แบบบล็อคเน็ตพวกเว็บต่างๆที่ไม่อยากให้เด็กเข้าเราก็บล็อคได้ค่ะ แม้ว่าจะห้ามลูกดูทีวีแต่เราก็เลือกสรรค์ได้ค่ะ เช่นละครช่วงอาหารเย็นที่มันสนุกๆเหมาะสำหรับเด็กก็ให้ดู แต่พอถึงฉากที่ตบกันหรืออะไรก็ลองคุยกับลูกดูว่าเห็นหากนี้แล้วรู้สึกอย่างไร คุยและปรึกษาถึงผลที่ตามมา ต้องบอกว่าสิ่งที่เห็นนั้นคือการแสดง หากคนทีทำแบบนี้ในชีวิตจริงจะมีผลอย่างไร แล้วก็ควรจะกำหนดเวลาดูทีวีค่ะ เช่นระหว่างช่วงเวลานี้ถึงนี้เท่านั้น ก่อนจจะดูทีวีการบ้านต้องเสร็จก่อนตั้งเงื่อนไขอะไรๆก็ว่าไป

>>50 ก่อนจะลงมือเซ็นอะไรต้องอ่านสัญญาให้ถี่ถ้วน ให้ครบทุกแผ่นและต้องเข้าใจทุกแผ่นและต้องมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเพิ่มเติม การเซ็นสัญญานั้นมักจะต้องมีพยายาน ถึงสองคนเสมอ สัญญาที่เขียนควรจะเป็นการพิมพ์ออกมาให้เป็นกิจลักษณะ ไม่ควรจะเป็นลายมือเขียนใดๆ และเมื่อเซ็นควรจะมีถ่ายสำเนาเก็บไว้ทั้งคู่ค่ะ

>>41 กูกล้าพูดเลยสังคมมีส่วนมากๆ ส่งให้เรียนโรงเรียนแพงๆไปเลย ซื้อสังคม ฝึกมารยาท
ถ้าฝึกนิสัยลองให้เลี้ยงสัตว์ดู ทำให้ใจเย็น/สุภาพขึ้นด้วย โดยมีข้อแม้ว่าลูกต้องเป็นคนดูแล ให้อาหารเอง อะไรแบบนี้ ลองดูนะเพื่อนโม่ง สู้ๆว่ะ
กูเป็นกำลังใจให้ มีไรมาอัพเดทก็ได้นะ พวกกูพร้อมรับฟังเสมอ

>>41 เด็กวัยนี้ยังดัดได้อยู่ ไม่น่าเป็นปัญหาหรอก มึงหาโรงเรียนดีๆ สังคมดีๆให้ลูกอยู่ มึงรวยเรื่องนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอยู่แล้ว แล้วก็กันอีแม่อย่าให้มาจุ้นจ้านกับการเลี้ยงลูกของมึงเป็นอันขาด ถ้ามึงลาออกมาเลี้ยงลูกได้โดยไม่มีปัญหากูก็เห็นด้วย ต้องให้ความรักกับลูกแล้วดูแลลูกมากๆ นะ กูเป็นกำลังใจให้มึง มีอะไรมาปรึกษาได้เสมอ

จิตแพทย์ที่ไหนดีบ้าง แนะนำหน่อยดิเพื่อนโม่ง

>>41 ให้ลูกอยู่ที่ดีๆ เสพสิ่งดีๆ ให้ความรักแล้วส่งเสริมสอนเรื่องดีๆ เยอะๆ นะ ดัดได้อีกเยอะ สู้ๆ เป็นห่วงลูกนายนะ สังคมมีส่วนมากๆ

>>56 รพ.ตำรวจ กูเคยไป

>>41 พยายามเป็นตัวอย่างที่ดี ใช้เหตุผลเยอะๆ สร้างสภาพแวดล้อมที่ดี แต่ก็ต้องเตรียมใจไว้ส่วนนึงด้วย
ว่าบางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด บางทีอาจจะไม่ถูกใจมึง แต่ถ้ามันชอบก็ให้มันทำ พยายามใช้เหตุผลนำ

>>41 นี่กูเองนะ

กูลองทำตามที่พวกมึงแนะนำแล้ว ใช้เหตุผลมากๆ พูดคะ ขา กับลูก เลิกเรียนหรือตอนอยู่บ้านก็พาไปทำกิจกรรม อะไรแทนมันจะได้ไม่สุมหัวกันเล่นไพ่
กูรีวิวเลยพวกมึงมันระดับ 5 ดาวจริงๆ ลูกกูพฤติกรรมดีขึ้นมาก เรียบร้อยพูดเพราะ น่ารัก ว่าง่ายขึ้นเยอะ กูก็พอเข้าใจวัยมันละว่ากำลังเป็นวัยเลียนแบบ
กูทำอะไรตอนนี้มันเลียนแบบกูหมดเลย กูพูดคะ ขา มันก็พูดตาม ว่างๆกูอ่านหนังสือพิมพ์ มันก็ไปหยิบหนังสือมาอ่านมั่ง เอ้อ ค่อยเบาใจกูไป ตอนนี้เสียแค่เล่นไพ่ที่กูยังแก้ไม่ได้ กูห้ามแล้วนะ เอาไพ่ไปทิ้งขยะหมดแล้วด้วย ลูกกูเสือกฉลาดวาดตัวเลขเขียนสัญลักษณ์ทำไพ่เองเลยสัสเอ้ย สรุปห้ามยังไงก็ห้ามไม่ได้ กูเลยไม่ห้ามละตอนนี้ แต่หากิจกรรมอะไรมาทำให้ไม่ว่างแทน พวกละครน้ำเน่าตบตีทั้งหลายกูไม่เปิดเลย เปิดเป็นพวกสารคดี ดิสโคเวอรี่ ดูปลา ดูสัตว์ฟังภาษาอังกฤษไปแทน เอ้อ ดีขึ้นเยอะอ่ะ ยังไงก็ขอบคุณทุกคำแนะนำมากๆเว้ย

เอ้อ ยังมีอีกปัญหานึง คือ แม่ ลูกกูมันเข้าใจนะเว้ย ว่าหย่ากันคืออะไร กูบอกไปหมดแล้ว แต่กรณีแม่มัน มันไม่เหมือนคนอื่นไง คือเลิกแล้ว มันไม่เอาลูกเลย ก่อนจะหย่ากันอาทิตย์นึงมันไม่คุยกับลูกด้วยซ้ำจนลูกมันต้องหนีมาเล่นมาคุยกับกูแทน ตอนนั้นงานกูก็ยุ่งๆด้วย คือ พวกมึงเคยเห็นผู้หญิงเหี้ยๆแบบนี้มั้ยวะ ไม่เอาลูกตัวเองอ่ะไอ้สัสกูสงสารมันชิบหาย มันเข้าใจว่าหย่ากันจริง หย่ากันคือแยกกันอยู่ แม่ไม่อยู่บ้านแล้วนะ แต่ว่าแม่ยังอยู่บนโลกเจอแม่ได้ ทั้งที่อีห่าแม่มันทิ้งไปอยู่เชียงใหม่เปิดบ่อน เอาผัวใหม่เข้าบ้านแล้ว กูละไม่รู้จะบอกลูกยังไง กูควรจะหาเมียใหม่ดีป่าววะ? อย่างน้อยมันจะได้มีคนให้เรียกว่าแม่ แต่คนไทยกูคงจะขอบาย หาแหม่มฝรั่งดีกว่า ส่วนใหญ่ที่กูเห็นเทคแคดูแลลูกไม่รังเกียจลูกเลี้ยงดีกว่าคนไทยเยอะ

แต่ตอนนี้กูคิดนะ ว่าไอ้วิธีบ่น ด่า ตี เอาลูกไปเทียบกับคนอื่น ที่พ่อแม่กูสมัยเด็กๆเคยใช้แม่งไม่ได้ผลซักนิด ยิ่งทำลูกยิ่งต่อต้าน อะไรที่กูเคยเจอมาในสมัยเด็กๆแล้วกูไม่ชอบกูก็จะไม่ใช้เลยเพราะลูกกูมันก็คงไม่ชอบเหมือนกัน คุยกันด้วยเหตุผลกูว่าเป็นวิธีเลี้ยงเด็กที่เวิร์คที่สุดแล้วยังไงก็ขอบใจอีกทีเว้ย

ส่วนเรื่องโรงเรียนกูกำลังคิดอยู่ว่าจะรอให้จบอนุบาลแล้วค่อยย้าย หรือย้ายเทอมหน้าเลย พวกมึงคิดว่าไงดีวะ? ตอนนี้โรงเรียนที่มันอยู่สังคมก็ไม่ค่อยดีนัก ลูกกูเคยแดกนมโรงเรียนแล้วท้องเสียด้วย กูได้ยินข่าวลือมาว่าครูแม่งเอานมดีๆไปเก็บไว้ใส่แพคใหม่ใส่กล่องแบรนโรงเรียนแล้วขายให้เด็กประถมแทน แต่เอานมเก่าๆเหลือในคลังมาแจกให้เด็กแทนไอ้สัส จะทนไปซัก 2 ปีดีป่าววะ

เอ้อ แล้วมึงว่าโรงเรียนอนุบาลรัฐบาลกับเอกชนอะไรเวิร์คกว่ากันวะ เพราะตอนเด็กๆกูก็อยู่แต่รัฐบาลเลยไม่รู้ว่าเอกชนเป็นไงบ้าง
กูลองปรึกษาแฟนเก่า(ไม่ใช่เมียเก่านะ) มันก็แนะนำให้เข้าเอกชนพวกเซนต์ๆทั้งหลายเพราะมันจะเน้นสอนพวกภาษาที่ 2-3 สภาพแวดล้อมก็ดูดี
แต่รัฐบางที่ก็ใช่ว่าจะห่วยกูอ่านในพันทิปมันก็มีดีด้วย สอนภาษาจีน ภาษาอังกฤษ แถมค่าเทอม 1000 เองมึง กูเลยชั่งใจ
ภาพรวมๆพวกมึงคิดว่าอะไรดีกว่ากันวะ? รบกวนหน่อยนึง

>>60 เรื่องเมียมึงช่างหัวแม่งไปเลยดีแล้ว เหี้ยแบบนั้น ยิ่งคุยยิ่งเอาลูกมาเสีย ก็บอกลูกไปตรงๆแบบเพราะๆ แต่อย่าด่าเมียมึงให้ลูกฟัง อย่าสอนให้ลูกเกลียดแม่ บอกลูกไปแบบเพราะๆ ว่าแม่เขามีธุระ ไปต่างจังหวัดต่างประเทศว่าไป มาเจอไม่ได้ โกหกไปก่อน เดี๋ยวพอโตขึ้นจะเขาใจเอง ย้ำกับลูกไปว่าทุกคนยังรักลูกเหมือนเดิม บอกรักลูกบ่อยๆ

เรื่องวาดไพ่เดี๋ยวสักพักมีกิจกรรมใหม่ๆทำก็ลืมไปเอง มองในแง่ดีลูกมึงก็มีหัวศิลปะว่ะ

ส่วนโรงเรียน ถ้าต้องอยู่อีกตั้งสองปีก็ย้ายเถอะว่ะ นานไปสำหรับเด็ก ปรับตัวไม่ยากหรอกเด็กอ่ะ ไหนจะเรื่องสุขภาพอาหารการกินอีก

เรื่องโรงเรียนแนะนำอ่านกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/33292280

สู้ๆเว้ย ท่องไว้เพื่อลูกๆๆ กูเข้าใจ

เรื่องละคร กูบอกเลย ห้ามให้เด็กดู เด็กผู้หญิงไหนโตมากับละครไทย นิสัยแย่หมด วี๊ดว๊ายดัดจริตโวยวายไม่น่ารักซักนิด ให้ไปดูการ์ตูนช่อง9 ดิสนีย์คลับหรือทรูวิชั่นแทนดีกว่า อย่างน้อยการ์ตูนช่องพวกนี้เขาก็คัดมาแล้วว่าเหมาะกับเด็ก

เรื่องเล่นไพ่ ไปซื้อพวกเกมกระดานอื่นๆอย่างหมากฮอส หมากเก็บ การ์ดเกม แต่งตัวตุ๊กตา มาฝึกให้ลูกเล่นดู กูค่อนข้างเชื่อว่าเด็กชอบเล่นของแบบนี้มากกว่า พอติดแล้วเดี๋ยวก็เลิกเล่นไพ่ไปเองมั้ง

ส่วนโรงเรียนนี่สังคมมันมีผลจริงๆคือ กูก็แนะนำไม่ได้หรอก บอกได้แค่ว่าโรงเรียนแพงกว่ามันก็คัดเด็กของพ่อแม่กะเลกะลาดออกไปได้พอสมควรแล้วว่ะ อย่างโรงเรียนค่าเทอม1000ของมึงที่ว่าสอนภาษาจีนภาษาอังกฤษ กูก็ไม่รู้ว่าดีไหมนะกูไม่กล้าวิจารณ์ แต่ลองคิดดูว่าคนที่มีปัญญาจ่ายค่าเทอม1000มันก็มีปัญญาเอาลูกมันมาฝากอะ ลองถามความเห็นผู้ปกครองดีๆ หรืออย่างโรงเรียนแพงๆบางที่ก็มีเรื่องแกล้งกันเหมือนกัน

>>60 ยินดีด้วยที่ลูกโอเคขึ้น กูมีคนใกล้ตัวประสบการณ์คล้ายมึง

กูนึกถึงตอนเด็กละคร 3 5 7 9 กูก็ดูนะ 55 นั่งดูเลยทั้งครอบครัว (ผู้หญิง) แต่โตขึ้นมาเรียบร้อยอะไม่กรี๊ดๆ ส่วนนึงคือพ่อกูชอบเหน็บว่าละครไร้สาระ วุ้ๆ เลยไม่คิดงี่เง่าตาม เจ้าพ่อตรรกะ แล้วที่บ้านเป็นตัวอย่างที่ดีเลยไม่เป็นปัญหา มีการมานั่งด่าละครด้วยกันเฮฮากันไป 55

กับลูกคุยกันเยอะๆ สนิทไว้ยิ่งดีน่าจะเติมเต็มลูกได้บ้าง ส่วนแม่ใหม่นี่ไม่มีความเห็น ถามว่าเด็กเหงาไหมโตขึ้นกูคิดว่ามีบ้างนะ น้อยใจอะไรงี้ ใกล้ตัวกูมีซิงเกิลแด๊ดฟังๆ นางเล่ากูก็แอบสงสารเด็กเหมือนกัน นางพยายามพาลูกเที่ยวให้เวลาเยอะๆ มีกิจกรรมด้วยกัน กูก็คิดว่าน่ารักดี เว้นว่าอยากได้เพื่อนคู่คิด คู่ชีวิต คู่แชร์ ก็ลองมองๆ ไว้ก็ได้ หวังว่าจะเจอคนที่รักลูกมึงจริงๆ ละกัน

โรงเรียนนี่กูเรียนเอกชนมากูได้ภาษานะ รร.กูเน้นอังกฤษ คุณภาพรุ่นกูจัดว่าดีเด็กที่เรียนด้วยกันตั้งแต่ประถมเรียนสายหมอกันเยอะอยู่ เรียนต่อรร.ท็อปๆ ของจังหวัดหลายคน ต่อม.ท็อปของประเทศก็หลาย (สังเกตเฉพาะเพื่อนห้องเก่ากูนะ) อดีตหญิงล้วนเข้มงวดระเบียบจัดสุดๆ แต่เสียดายยุคหลังหละหลวม ถ้าเงินถึงส่งเข้าเอกชนได้ก็ส่งแต่ 2 คนอายุไล่ๆ กันนี่ก็น่าคิดนะ

ตอนเด็กกูเคยออกอนุบาล 1 ต่อ 2 รร.แถวบ้านไม่เป็นปัญหาอะไรนะ

>>61 เล่นกับลูกดีไหมวะไผ่แต่เปลี่ยนเป็นไผ่สีๆ อ่ะ กูจำไม่ได้ละเค้าเรียกว่าไรแก่ละ แต่เห็นเด็กเดี้ยวนี้เอามาเล่นบ่อยที่มันจะเป็นสีๆ แล้วมีตัวอักษร A B C D มี backward มีเหี้ยไรอีกไม่รู้ ละครก็ไม่ต้องให้ดูหรอก My little Pony ยังดึงดูดกว่าไอละครเหี้ยนั่นอีก

ไอ้สัสชี้ผิดจะชี้ 60

>>64 ไพ่UNO

>>60 เรื่องเมีย กูว่าหาใหม่ไปก็ไม่ช่วยอะไรปะ
เวลาลูกแม่งคุยเรื่องแม่ก็บอกไปว่า เออ มึงรักลูกนะ รักมากๆ เลี่ยงๆพูดถึงแม่เด็ก แล้วบอกว่ามึงรักลูกขนาดไหนอะไรงี้แทนดีกว่า

>>60 ยินดีด้วยนะคะที่ลูกคุณพัฒนาไปในทางที่ดี เรื่องแม่ใหม่มีความเห็นว่าอย่าเลยค่ะ ช่วงนี้เด็กยังทำใจไม่ได้ ไม่ว่าแม่ของเขาจะแย่ขนาดไหนในสายตาของเด็กนั้น แม่ก็คือแม่ค่ะ จะไม่มีใครสามารถแทนได้เด็ดขาด ดีไม่ดีหากคุณนำแม่ใหม่ขึ้นมาเด็กอาจจะคิดว่ากำลังถูกแย่งความรักและพลันจะต่อต้านอีก ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดคือการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับลูกให้แน่นแฟ้นค่ะ อย่างที่เคยบอกไว้ว่าเด็กที่ครอบครัวแตกแยก ต้องการความรักสูง สูงมากค่ะ เราต้องให้ความรักเขามากๆ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ไปหาความรักจากคนอื่น เมื่อโตขึ้นจะได้ไม่มีปัญหาเรื่องใจแตก
ส่วนเรื่องไพ่ไพ่ ให้เล่นได้ค่ะ ถ้าอยากเล่นไพ่นักก็ให้เล่นแต่เปลี่ยนเกมส์ที่เล่น และชนิดของไพ่ แล้วถ้าน้องเขาวาดไพ่เป็นยิ่งดีใหญ่เลยค่ะ แทนที่จะให้วาดพวกไพ่ตองก็ให้วาดไพ่คำศัพท์ ไว้ให้เล่นจับคู่ เอาไว้เสริมสร้างพัฒนาการ เด็กสมัยนี้วิธีการเลี้ยงดุด่าไม่เวิร์คแล้วเพราะเด็กมีความคิดมากขึ้น สิ่งที่ดีที่สุดคือการอธิบายเหตุผลพูดคุยอย่างผู้ใหญ่ ไม่ได้ให้เด็กกลัวเราแต่ให้เด็กเกรงเรา ส่วนเรื่องโรงเรียนอันนี้ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก มันอยู่ที่เด็กด้วยว่าจะคบเพื่อนแบบไหน โรงเรียนเอกชนก็มีพวกคนรสยและฐานะปานกลาง แต่พวกนี้ก็ไม่ได้คอนเฟิมว่าจะดีเสมอไป อาจจะมีพวกลูกคุณหนูนิสัยแย่มาก็ได้
ส่วนโรงเรียนรัฐ ก็อย่างที่รู้กันว่าใครจะเรียนก็ได้ ทุกที่ล่ะแค่มีคนดีและไม่ดีปะปนเพราะมันเป็นสังคม สอนลูกเราให้ดี ให้เลือกคบเพื่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าแบบ อี๋ แกมันไม่ดีฉันไม่คบแก มันก็ไม่ใช่ สอนให้ลูกเป็นที่รักของผู้อื่น ให้อยู่ร่วมสังคมกับคนอื่นให้ได้ รู้จักผิดชอบช่วยดี แค่นี้อยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะ
ปล. เวลาจะย้ายโรงเรียนปรึกษาลูกหนย่อยก็ดีค่ะ ให้แกมีส่วนร่วมในการตัดสินใจบ้าง เพราะเมื่อก่อนดิฉันเคยเรียนนานาชาติสมัยอนุบาลแถวนนทบุรี พอจะขึ้นป.1จู่ๆ พ่อก็ย้ายมากรุงเทพไม่ถามสักคำ ให้เข้าโรงเรียนเอกชนภาคไทย กว่าจะปรับตัวได้ ตั้งหลายเดือน (เพราะตัวเองไม่แข็งไทย แล้วอาจารย์ที่นี่ก็ไม่พูดอังกฤษ เพื่อนๆก็ล้อหาว่าเราพูดไทยไม่เป็น //ก็พูดไม่เป็นจริงๆ) ผมนี่ร้องไห้ไปโรงเรียนทุกวัน เกลียดโรงเรียนไปเลย

พวกแกเคยมีความรู้สึกเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกไหม...

>>69 เกลียดเพศที่3 ทุกตัวบนโลก ไม่เคยเห็นมันเป็นมนุษย์เลย

>>70 หันตูดมาซิ

กูรู้สึกเฮงซวยมาก อยู่แม่งหัวกูเป็นไรไม่รู้ อยากด่าอยากว่า อยากเถียงไรไปหมด แล้วแม่งก็หลุดไง เพื่อนแม่งก็โกรธกู แต่พอแม่งเงียบแล้วอึดอัดชิบหาย รู้สึกเฮงซวย

โอ๊ยย รำคาญพ่อกูชิบหายเลย แม่มเป็นอัมพฤต แล้วเสือกทำอะไรหลายๆอย่างไม่เข้าท่าเลยวะ เมื่อก่อนไม่หนักขนาดนี้ มีแต่บ่นๆ
เดี่ยวนี้แม่มชอบเยี่ยวใส่ท่อ ส้วมดีๆมีไม่เยี่ยวสัส วันไหนท่อทันก็เสือกเยี่ยวอีกแม่มกูละเบื่อ
แล้วยังอยากได้เงิน อยากเอาโฉนดที่ดินไปให้เพื่อนลงทุน 2 ที่ พอถามไปถ้าเพื่อนไม่มีเงินคืนทำไงละ
บอกว่า"เขามีคืนอยู่แล้วละ" คือแบบถ้าเขาเจ๊งธนาคารกูยึดบ้านกูดิถูกมั้ยไหม ?? แล้วพอกูตอบไปแบบนี้แม่มด่ากู
กับ คนที่จะให้ยืมอะคือมาจากไหนกูไม่รู้จัก แต่พี่ชายกูบอกว่ารู้จักกับคนที่พ่อกูคุยโทรศัพท์มาอีกที่ คือแม่งเป็นใครก็ไม่รู้ คุยกันซักพักหนึ่ง อยู่ดีๆบอกให้ลงทุนทำงานกับเขา กับ หลักประกันห่าอะไรก็ไม่มีมีแค่ประกันปากเปล่าวะ แล้วก่อนหน้านี้ก็เอาเงินไปให้ใครไม่รู้ยืมไป 100K แล้วโอนคืนให้ เดือนละ 2000 บาท แบบว่ากูท้อเลยวะ

>>73 มึงหัดนึกตอนที่มึงยังเด็กอยู่สิครับ พูดก็ไม่ได้ เดี๋ยวก็เยี่ยวเดี๋ยวก็ขี้ เขาก็ต้องทำมาหาแดกให้มึงอีก การที่มึงไม่ให้เกรียติบุพการี ไม่เคารพ กูไม่แปลกใจเลยว่ะว่าทำไมชีวิตมึงถึงสิ้นหวัง....กลับไปคิดทบทวนดูนะครับ เมื่อก่อนพ่อมึงทำอะไรให้มึงไว้บ้าง ที่มึงมีทุกวันนี้ มานั่งพิมพิ์ว่ารำคาญเขาได้ในนี้เพราะใคร ถ้าไม่มีน้ำเชื้อเขา มึงก็ไม่ได้ลืมตาเกิดขึ้นมาบนโลกนี้หรอกครับ สำเหนียกตัวเองไว้ด้วย วันใดไม่มีเขาแล้วมึงจะเสียใจ จะมานั่งเคาะโลงขอโทษมันก็ไม่มีประโยชน์แล้วครับ ตอนนี้ยังมีเวลากลับตัวกลับใจนะครับ

>>73 ค่าความกตัญญูมันราคาแพงน่ะมึง

>>73 มึงก็ลองย้อนนึกไปบ้างนะ ว่าตอนเด็กๆพ่อมึงทำอะไรให้มึงบ้าง ส่งเรียนหมดไปกี่บาท ค่ากินค่าแดก ไหนจะร้องไห้งอแงเอาของเล่น เอาอะไรอีก คือ มึงว่าพ่อตัวเองงี้มันถูกอ่อวะ

ส่วนกรณีนี้มึงลองไปคุยกับพ่อดูอีกทีนะ มึงยกเหตุผลไป ถ้ายังไม่ฟังมึงก็ไม่จำเป็นต้องตามใจเขา เรื่องธุระกิจลงทุนไรพวกนี้มันไม่มีคำว่าเพื่อนหรอกมึง ทางทีดีถ้าจะทำนะ มึงไปทำลายลักษษ์อักษรอะไรมาเถอะ บอกพ่อไปว่าถ้าจะเอาต้องมีใบอะไรก็ว่าไป

>>74 คือมีแต่แม่ส่งเรื่องเรียน คือ เป็นอัมพฤตมา 9 จะ 10 ปีแล้ว คือ2 ปี หลังๆพึ่งมาโกรธสุดนี้แหละ เพราะพูดอะไรไปก็มีแต่ด่ากลับตลอด
ถ้าถามว่าเคยกลับตัวไหมเคย เพราะตอนนั้นสงสารแกมากไม่มีคนดูแลกูเป็นคนดูแลคนเดี่ยวด้วย ตอนอายุ 14 ตอนนี้ 18

>>76 คือ ที่ไม่อยากทำเพราะบ้านกูไม่มีอะไรเหลือแล้วไง รถไม่มี มีแค่มอไซต์คันเดี่ยวกับบ้านเพียวๆ 1 หลัง กับ อีก 1 ที่ดิน
คือ แกจะเอา 2 ที่ดินไปให้เพื่อนทำให้

>>77 แค่บุญคุญที่เขาทำให้มึงเกิดมาก็ไม่รู้ว่าชาตินี้มึงจะใช้หมดรึเปล่าเลยครับ อย่าใช้คำว่าสงสารเลย บาปเปล่าๆ เขาด่าก็ช่างเขาเถิด ฟังไว้เฉยๆ ก็ไม่ต้องเถียง เถียงแล้วได้อะไรละครับ เถียงแล้วจะชนะ ชนะแล้วได้อะไร ปัญหาเรื่องเงินก็คุยกับพ่อดีๆ คุยแล้วไม่ฟังเราก็เออออตามเขาไป แล้วค่อยมานั่งแก้ปัญหาเอง แต่มึงแค่อายุ18 คงทำอะไรไม่ได้มาก ก็คงต้องให้แม่จัดการ ส่วนตัวเองก็แบ่งเบาภาระนิดๆหน่อยๆ
ส่วนกูเองก็มีพ่อที่ป่วย เป็นกล้ามเนื้ออ่อนแรง แม้ตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นอัมพฤตแต่ก็เริ่มเดินเหินลำบาก จะไปไหนมาไหนกูก็ต้องอุ้มต้องประคอง เขาเป็นคนเอาแต่ใจ ยิ่งป่วยยิ่งเอาแต่ใจ โมโหร้ายชอบตวาด บางทีกูก็หงุดหงิด บางทีกูก็โมโหแต่พอกูมาคิดย้อนกลับไป พ่อให้กูมาตั้งเท่าไหร่ สั้สแค่นี้ทำให้ไม่ได้ แค่นี้บ่นก็ไม่ต้องไปทำมาหาแดกอะไรแล้ว

>>78 >>77 กูเข้าใจในทั้งสองมุมมองของพวกมึงนะ แต่บางทีมึงก็ไม่ใช่ต้องไปตามใจหรือยอมทุกอย่างเปล่าวะ ความรักที่มันมีแต่การตามใจมันเรียกรักแบบเสียสติว่ะมึง มึงก็ต้องดูเหตุผลของมันด้วยว่ามันเหมาะที่จะเอาที่ดิน เอาอะไรไปเสี่ยงมั้ยกับที่พ่อมันทำโดยไม่มีลายลักษณ์อักษรน่ะ แต่กูก็เห็นด้วยที่ >>77 มึงไม่ควรคิดแบบนั้นกับพ่อมึงแน่ๆล่ะ มึงควรใช้เหตุผลให้มากกว่าอคติส่วนตัว ส่วนตัวกูไม่เชื่อเรื่องภพชาติเรื่องบุญกรรมอะไรเลยสักนิด กูยังว่ากูเคารพบุพการีกูมากๆเลย

>>78 แม่กูก็คงไม่ค่อย ช่วยอะไรหรอกมีปัญหาเรื่องตัวเองกัยงานเยอะมากแล้ว จริงๆคนดูแลพ่อมามีหลายคนนะ แต่อยู่ได้ไม่ถึงปีมีปัญหากันทุกคน
พี่น้องแท้ๆก็ไล่กลับมาทุกรอบแล้ว เป็นคนหัวดื้ออะ บางครั้งไม่ใช่เรื่องของตัวเองชอบไปยุ่ง เรื่องนี้กูไม่ชอบมากเลย คือแบบว่ายุ่งทุกเรื่อง คือยุ่งไม่พอชอบเปล่าประกาศให้คนระแวงนั้นฟังหรือคนรู้จัก จนเขาไม่ชอบแม่กูอะเพราะมีแต่ข่าวเสียจากปากพ่อ คือมันก็จริงบางเรื่องอยู่ที่แม่กูมีเรื่องเสียแต่มันก็ไม่ควรเอามาพูดให้คนอื่นฟังนะ คือ พูดกับทุกคนที่มาคุยกับแกโดยเฉาะกับผญที่คุยโทรศัพทด้วย

>>80 เห็นใจมึงว่ะ...แต่ก็นะจะดีจะชั่วเขาก็พ่อเรา

ถ้ามึงขัดใจพ่อไม่ได้จริงๆ มึงก็ปล่อยให้ทำก็ได้ เเต่ต้องมีหลักฐานลายลักษณ์อักษร ทำสัญญากันให้ชัดเจน ว่านี่ที่ดินกูนะ เเย่งส่วนปันผล ส่วนเงิน หรือถ้าผิดสัญญากุฟ้องเอาคืนได้ บลาๆ
น่าจะดีที่สุด ถ้ามึงขัดใจพ่อมึงไม่ได้

>>82 ขอบใจมาก หลักฐานหาดูตามเน็ตได้ใช่ไหม ?? ถามกันไว้ก่อน เพราะจริงๆไม่มีคนคิดจะเซ็นท์อยู่แล้ว

กูไม่ค่อยแคร์นะ จะพ่อจะเหี้ยอะไร ให้กำเนิดมาแล้วไง มันยากเย็นนักหรือไงวะ เย็ดกับเมียเนี่ย ถ้าพ่อมันเหี้ยก็บอกว่าเหี้ย ชีวิตใครชีวิตมันว่ะ
เรื่องกู้เงิน ลงทุนบ้าบอเนี่ย เขาพยายามทำเนี่ย ก็เพราะว่าเป็นอัมพฤตนั่นแหละ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า เป็นตัวถ่วง ก็พยายามจะหาวิธีที่ตัวเอง
จะทำได้ ใครมันจับจุดได้ก็หลอกเอาตังไปสบายๆ ถ้ามึงไปห้ามเขาก็จะยิ่งรู้สึกเหมือนโดนลดคุณค่าตัวเองลงไปอีก กรณีนี้แม่งแก้ยากที่สุด
กูไม่มีคำตอบที่ดีให้มึงว่ะ แต่ถ้าถามกู ก็ทำได้แค่หาเงินเยอะๆ หาอะไรให้เขาทำไปเรื่อยๆ ไม่ต้องมาหมกมุ่น

ส่วนเรื่องเยี่ยวนี่แม่งเหี้ยจริงอะไรจริง ต้องด่าว่ะ

>>84 กูในฐานะพ่อลูกสาวสอง กูสะพรึงและโชคดีจุงที่กูไม่ได้ลูกชายแม่งดู Aggressive จริงๆ

>>83 >>84 84พูดตรงอยู่ เเต่บางคนคนเเก่เเกพูดด้วยดีๆก็ได้มั้ง มันไม่เหมือนกัน บางคนต้องยุ ต้องล่อ ต้องด่า มันเเล้วเเต่ด้วยว่าเป้นคนยังไง คนไม่ยอมเเพ้ มึงก็ยุ ทำไม่ได้เหรอ เเล้วจะไปทำอะไรได้บลาๆ คนมันยุขึ้นมันก็ทำได้เอง เเต่บางคนยุไม่ขึ้นเเม่งไม่ทำอีกต่างหาก
บางคนกลัวโดนด่าถึงจะทำ บางคนโดนด่าเเล้วไม่ทำเลย ประชด
กูว่าหาอะไรให้เเกทำไปเเบบที่ 84 พูด ให้เเกดูมีคุณค่า ชมเเกบ้างเเบบ สุดยอด บลาๆ เเต่อย่าให้เหลิง เพราะเเกคงอยากให้ตัวเองมีประโยชน์ มีคุณค่า ที่เเกไม่ยอมเพราะเเกเชื่อว่าเเกทำได้ เเกลงทุนได้ เเล้วเเกจะหาเงินมาให้ได้ เพราะเเกน้อยใจที่เป็นอัมพฤตเเต่ทำอะไรไม่ได้เลย
เเต่กูก็ไม่รู้ว่ะ นอกจากที่บอกไปเเล้ว ว่าปล่อยให้เเกทำเเต่ต้องจำกัด มึงต้องมองถึงผลเสียเเทนด้วย ทำสัญญาอะไรกันไว้ บลาๆ
หรือไม่ก็หาอะไรให้เเกทำเเทน ให้เเกดูมีความหวัง มีคุณค่า
หวยงี้ได้ป่ะวะ? 555555
อย่างน้อยซื้อเเบบเดือนละสองสามใบ ไม่กี่ร้อย ให้เเกมีหวัง ถูกก็ดีใจ ถ้าไม่ถูกก็ปลอบเเกว่าเอาใหม่ นี่ใกล้ถูกเเล้ว เดือนนี้เลขไหนดีพ่อ บลาๆ
ยังดีกว่าทำธุรกิจไม่มั่นคง เเล้วเสียทีละเป็นล้าน เเต่นี่ความเห็นส่วนตัวกูนะ กูไม่รู้
ลืม กู>>82 เอง บิบิ

>>85 ลูกมันก็โตมาตามที่พวกมึงสอนมันนั่นเเหละ สอนดีเอาใจใส่ ต่อให้ลูกมึงออกมาเป็นผู้ชายหน้าตาเหมืององคุลีมารหรือเหมือนณเดช(เหมือนกู) มันก็เป็นคนดี
เเต่ถ้ามึงไม่ใส่ใจมัน ด่ามัน เด็กมันก็เก็บกด โตมาในสภาพเเวดล้อมไม่ดี มันก็ไม่ดีล่ะวะ

แต่อย่างเรื่องเยี่ยวนี่ กูไม่เห็นว่ามันจะเหี้ยตรงไหนเลยว่ะ เด่วพอมึงแก่มึงก็ต้องเป็นแบบนั้น เลอะเทอะแล้วไงวะ มึงก็ล้างมือเอา ก่อนยายกูตายหนักกว่าแม่งอีก ทั้งขี้ทั้งเยี่ยวเลยมึงที่กูต้องมานั่งทำ แต่กูก็ทำไม่ได้บ่นอะไรเพราะกูว่าวันนึงกูก็ต้องเป็นแบบนี้ แต่อย่างเรื่องธุระกิจกูก็เห็นด้วยว่าไม่ควรตามใจพ่อมึงแน่ๆล่ะ แต่มึงควรพูดดีไม่ใช้อคติ เอาเหตุผลให้เค้าเห็นมากกว่านี้

>>87 มันไม่ได้อยู่ที่มึงสอนอย่างเดียวนะ มันอยู่ที่ตัวเด็กด้วย ต่อให้มึงยัดเข้าสังคมดีแค่ไหนคุณหนูไฮโซยังไง ถ้าเด็กมันสันดาลสก๊อยมันก็เป็นสก๊อยวันยังค่ำ

>>88 อันนั้นมันต้องโตขึ้นเเล้วเว้ย เเต่ถ้าเด็กๆมันปูทางมาดี เด็กมันก็ดี มันอยู่ที่ว่าอะไรมันจะเข้าหัวเด็กทำให้มันคิดไปทางไหนว่ะ เช่นสังคมคุณหนู เเต่สันดารสก๊อย ก็เพราะมึงตามใจมันเกินไปรึเปล่าโดยที่ไม่ได้สอนอะไร หรือมันไปนอกลู่นอกทางเเล้วมึงไม่รู้เองรึเปล่า
เพราะสมัยนี้สื่อทุกอย่างทุกระดับสังคมมันเเค่ปลายนิ้วเเล้ว มึงเลื่อนๆเฟสก็เจอเเล้ว
กูเชื่อว่าเเรกเริ่มเด็กมันก็เหมือนกระดาษว่างๆเเหละ เเล้วเเต่ว่าพ่อเเม่กับรอบๆตัวมันจะยัดอะไรลงไป
เพราะกูไม่เคยเห้นคนที่พ่อเเม่ดี รอบตัวดีเเล้วมันจะเหี้ยขึ้นมาได้ ถ้าไม่มีเพื่อน หรืออะไรพาไป

>>86 กูจะบอกว่าแกมีหวัง แต่ไม่รับวะ ก่อนหน้านี้ 4 เดือนก่อนเพื่อนเก่ารับพาไปทำงานด้วย ได้เดือนละ 10K เยอะนะสำหรับคนพิการ อยู่ดีๆ แม่งกลับมาเฉยเลยบอกจะกลับมาดูแลกูกับพี่ กูถามไปกลับมาช่วยอะรได้ไหมละ ทำงานมันยังพอมีเงินส่งมาให้ใช้นะพ่อ
>>84 กูไม่เคยด่าพ่อนะ ถ้าพ่อไม่ขึ้นเสียงก่อน เคยบอกไปแล้ว 3 รอบ บอ"กประหยัด ลงท่อแหละเหมือนกัน" เออเหมือนกันแต่มันเหม็นนะว้อยย ท่อห้องน้ำนะ
ปล.พ่อกูช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง ขับจักรยานได้

>>90 หาหมาไปเล่นกับพ่อฆ่าเวลาไป
เเล้วลองบอกพ่ออยากทำธุรกิจ อยากลงทุนก็หาเงินทำเอง ไปทำงานเก็บเงินเดือนละ10k เอาไปลงทุนเอง

>>91 มีแมวอยู่ ปัญหาคือ อยากได้เงินเร็วไง คนที่จะให้ยืมนะ บอกจะให้ 6 แสน ไม่รวมกับค่าที่ดินที่ยืมไป แต่ถ้ามองอีกมุมถ้าฝ่ายนั้นเจ๊ง บ้านกับที่ดินโดนยึด แอแอ๊
จริงๆก่อนหน้านี้มี 190K แต่เห็นแม่บอกเอาไปให้ใครลงไม่รู้แล้วจะคืนให้ เดือนละ 2 พัน..... ตามที่กุบ่นมา

อืมม มึงรีบโอนให้เป้ฯของมึงเลยนะมึงเด๋วพ่อมึงทำบ้านพังหมด เข้าใจพ่อมึงนะ แต่คนเป้นแบบนั้นแม่ง สมองพังไปแล้ว 80% ฟะ คิดอะไรไม่ดีแล้วมึง

>>92 ทำสัญญาเช่าที่ดินก็ได้ เช่นที่ดินนี่ที่กู มึงเอาไปทำอะไรก็ได้ตามสัญญากูคิดเดือนละ xxxxxxxx เวลาเกิดอะไรขึ้น ที่ดินยังเป็นของมึง หรือเกิดอะไรขึ้นก็ฟ้องศาลได้ เพราะที่ดินในสัญญายังเป็นของเรา เขาเเค่เช่ายืม

ประมาณนี้มั้ง เคยเรียนเมื่อนานมาเเล้ว รอผู้รูั้มาให้ข้อมูล

>>93 เป็นชื่อ กูกับพี่ชายนะ เซ็นต์ต้องเซ็นท์ 2 คน ใช่สมองไม่ดีด้วย ตอนไม่ไปทำงานใหม่ๆ ไปทำประกันใหม่ไว้ กูถามรายละเอียดประกันตอบไม่รู้อย่างเดี่ยว ถามอีกอ่านรายละเอียดไหม ? พ่อ:ไม่รู้
แล้วกูได้ยินคุยกับพนง พนงงานบอกว่ายอดเงินต่ำกว่านี้ ประกันจะหักเรื่อยๆ แต่ไม่รุ้นะเท่าไหร่
กับเรื่อยการสื่อสารของแก ก็แก้ไม่ได้แล้ว บางครั้งคุยอะไรไม่พอใจชอบขึ้น"ห่า"
>>94 ขอบคุณมากพีโม่ง

เอ่อะ กูไม่เห็นด้วยนะที่มึงจะคิดทวงบุญคุณจากลูกกันอยู่นั่นแหละ ไอเรื่องที่ทำให้เกิดมาก็ดี เรื่องเลี้ยงมาก็ดี คือสำนึกว่าเค้าเลี้ยงเรามาเรารักเค้ามันก็โอเคแล้วไม่ใช่หรอแต่ถ้าเค้าทำอะไรผิดมันก็ต้องว่าไปตามผิดป่ะวะ เหมือนตอนเด็กๆมึงทำไรผิดมึงก็ถูกด่า ทำไมพอเป็นพ่อแม่แล้วมันมีบาเรียห้ามแตะต้องวะ ทั้งๆที่ก็คนเหมือนกัน อย่างเรื่องฉี่นี่กูว่าเหี้ยมากนะไม่รับผิดชอบต่อส่วนรวมเลย ถ้าแกฉี่แล้วทำความสะอาดเองเลยก็ว่าไปแต่ถ้าฉี่แล้วปล่อยทิ้งมึงคิดสิว่ากลิ่นเป็นไง กลายเป็นแหล่งเชื้อโรคงี้ แล้วคนทำความสะอาดจะเป็นยังไงมันลำบากคนอื่นมั้ย ครอบครัวมันต้องช่วยเหลือกันและกันดิวะไม่ใช่ปล่อยให้คนนึงทำตามใจชอบเพราะเอาแต่คิดเรื่องบุญคุณแล้วทำให้คนอื่นในบ้านต้องมาลำบาก ไหนจะแม่ ไหนจะลูก ถ้ามีคนอื่นมาบ้านเค้าจะคิดยังไงพ่อจะถูกมองยังไง กูไม่ชอบเลยนะความคิดแบบต้องอดทนเสมอเค้าจะด่าจะว่าอะไรที่มันไร้สาระเฮงซวยก็ต้องยอม มึงบ้าป่ะ มึงเป็นทาสในเรือนเบี้ยหรอที่ต้องยอมเนี่ย มันควรจะพูดกันได้ถกกันได้ดิวะ ไม่ได้ด่ากลับแต่ไม่ได้ยอมโดนด่าไม่พูดอะไร มึงคิดว่าการอดทนมันดีจริงๆหรอวะ ถ้าบ้านถูกยึดก็ต้องอดทนด้วยป่ะ ครอบครัวมันเป็นของทุกคนที่ช่วยกันดูแลนะไม่ใช่ให้ใครคนเดียวตัดสินใจความเป็นตายของทุกคน ให้ทางเลือกกันหน่อยเหอะ การคิดแบบแตะต้องพ่อแม่ไม่ได้นี่มันไม่เป็นการกดดันลูกไปหน่อยหรอ

>>96 ฉี่แล้วไปทำความสะอาดแค่ ราดน้ำเฉยๆแต่ไม่ขัดซะทีกูเลยต้องไปขัด
กับ ถ้า" ถ้ามีคนอื่นมาบ้านเค้าจะคิดยังไงพ่อจะถูกมองยังไง" กูจะรีบทำความสะอาดก่อนเลย ปกติกูทำเฉพาะ เสาร์-อาทิตย์
ส่วนเรื่องยอมไม่ยอม กูไม่ยอมนะ และกูไม่พูดด้วยพูดแล้วเหมอืนเถียงกับคนบ้าวะ เถียงแล้วเอาเรื่องหนี้ๆเก่ามาพูดเสริม คือมันไม่เกี่ยวกันเลยนะ

ล้างขี้เยี่ยวมึงทำได้ก็ทำไปเถอะ ตอนมึงเกิดมาขี้เยี่ยวให้พ่อแม่เช็ดกี่ปีกว่าจะทำเองเป็น
ส่วนเรื่องบ้าน กูบอกได้ว่าพ่อแม่ไม่ได้แปลว่าถูกเสมอโดยเฉพาะเรื่องเสี่ยงๆแบบนี้ ต้องแยกความกตัญญูให้ออกก่อน
เจอมาเยอะแล้วคนแก่ๆโดนหลอกเอาเงินไปลงทุนเจ๊งบ้านพังตอนแก่ลูกหลานรับกรรม เรื่องนี้กูโดนด่าก็ยอมดีกว่าให้บ้านแม่งหายไปเพระาความหน้ามืดของพ่อมึง

มีแต่คนบอกว่ากูเสียงเพราะเว้ย กูไม่มีปัญหาเรื่องร้องเพี้ยน แต่ที่กูมีปัญหาคือกูร้องเสียงสูงไม่ค่อยได้อะ และกูมั่นใจว่าเร้นจ์เสียงกูกว้าง แต่กูอาจจะร้องเพลงผิดวิธีหรือยังฝึกไม่พอ กูอยากร้องเพลงเก่งอะ กูร้องเพลงขึ้นเสียงสูงแล้วกูทรมานอยากร้องได้สบายๆแบบคนอื่นๆ แต่พ่อแม่กูไม่ให้เรียนร้องเพลง ไม่สนับสนุนเลย มีใครมีวิธีฝึกร้องด้วยตัวเองให้เก่งระดับร้องเสียงสูงสบายๆได้ไหมวะ กูเครียดจัง

กูรู้สึกพ่อแม่ไม่สนใจกูไม่มีใครสนใจกูแฟนก็ไม่สนใจกูกูไปหาจิตแพทย์ที่ไหนดีวะที่เขารับฟังดีๆหน่อย

>>100 ในนี้ไง
>>98 เออ พึงเถียงกันไป \\ วันนี้ท่อน้ำตันมาเยี่ยวห้องน้ำกูอีก เซ็งวะ

>>99 ฝึกไต่ระดับเสียง โดเรมีไรงี้

>>102 เออ ตามนี้เลย ตอนขึ้นเสียงสูงพยายามอย่าบีบเสียงให้ร้องให้เต้มๆเสียงแต่ไม่ใช่ตะโกนนะ ไล่ไปเรื่อยๆ

>>103 มึงมีวิธีวอร์มเเสียงไม่ให้เสียงดังรบกวนห้องข้างๆไหมวะ

กู >>104 ถ้าวอร์มแบบlip rollจะทำให้ร้องเสียงสูงได้ไหมวะ

>>99
ฝึก head tone

ดูพ่อมึงน่าจะแข็งแรงอยู่พอสมควรนะ เยี่ยวลงโถส้วมปกติเถิด น้ำชักโครกมันไม่ได้แพงอะไรเลย
แต่ถ้าช่วยตัวเองไม่ได้ ก็ดูแลกันไปตามอัตภาพ

กูดูหนังtheory of everything แล้วรู้สึกอับอายตัวเอง กูหางานไม่ได้กูก็ท้อชิบหายละไม่อยากทำอะไรต่อไปแต่ศาสตราจารย์สตีเฟ่นป่วยขนาดนั้นแต่ก็ยังขยัน พยายามทำโน่นทำนี่ เค้าอยู่ยังไงไม่ให้สิ้นหวังวะ กูก็มีครอบครัวพ่อแม่นะถึงจะไม่มีแฟนก็เถอะแต่ทำไมกูเจอเรื่องเล็กน้อยกูก็ท้อแท้เดินต่อไม่ได้แล้ววะทั้งๆที่ศจ.ยังใช้ชีวิตอย่างมีความหวังด้วยร่างกายแบบนั้น กูนี่ซาบซึ้งจริงๆ ทั้งๆที่เข้าใจว่าปัญหาของกูมันขี้ตีนแต่ทำไมกูลุกไม่ขึ้นซะที

>>107 แข็งแรงช่วยตัวเองออะไรได้หมด แต่หลังขี้เกียจ+มักง่าย

>>108 แรงบันดาลใจว่ะเพื่อนโม่ง มึงต้องหาแรงบันดาลใจมากระตุ้น อยากรวย อยากได้แฟนสวย หรือมีแฟนอยู่แล้วมึงก็คิดว่าจะทำเพื่อเค้าให้ดีกว่าเดิม
ครอบครัวนี่ก็เป็นแรงบันดาลใจให้มึงได้เสมอด้วย ส่วนตัวกูล้มมาหลายครั้งมาก ทำอะไรก็ห่วยก็แป้กไปบ่อยๆแต่กูยังมีกำลังใจจากรอบข้างมึงคิดแบบนี้แล้วจะไม่ท้อเว้ย ยังไงก็สู้ๆ

>>108 ถ้ามึงท้อมากๆ แล้วใช้ตัวเองสร้างแรงบันดาลใจไม่ได้ มึงก็หาแรงบันดาลใจจากปัจจัยอื่นมาตามที่>>110 บอก
มึงหาหนังสือชีวประวัติ หาหนังสืออะไรก็ได้ที่มึงสนใจติดตัวไว้ ถ้ามึงรู้สึกอยากหนีความเครียด อ่านหนังสือซะ กูไม่ใช่คนหัวโบราณนะเว้ย แต่หนังสือมันช่วยบำบัดได้ระดับหนึ่งจริงๆ
กูเคยเป็น ท้อมาก ทั้งๆที่กูเป็นคนกำลังใจดี แต่มีช่วงนึงกูท้อเฟลลุกแทบไม่ขึ้น กูก็อาศัยหากำลังใจจากอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้มากระตุ้น
เหนื่อยก็พัก พยายามเข้ามึง

>>111 กูพักมาสองวันแล้วยังเฟลแดกอยู่เลยไม่รู้จะหาแรงบันดาลใจจากไหนดีว่ะ ตอนนี้ที่กูคิดอย่างเดียวคือกูอยากมีงานทำแต่พอส่งเรซูเม่ไปแล้วเค้าเงียบหายมันก็เฟลมากนะ ตอนแรกยังไม่เท่าไหร่แต่นี่กูส่งไปเกือบยี่สิบที่แล้วอ่ะมันก็เงียบทุกที่ ขนาดได้ดูชีวิตของศจ.สตีเฟ่นแล้วก็ยังเฟลแดกไม่หายทั้งๆที่แม่งก็เรื่องเล็กๆเอง

สิ้นวังว่ะ พ่อกูทำงานคนเดียว แม่ก็อยู่บ้านเลี้ยงลูก แต่กูนี่สิ ใช้เงินเขาเปลืองเหลือเกิน กูก็พยายามประหยัดเเล้วนะ แต่กูรู้สึกว่ากูควรทำได้มากกว่านี้ กูเป็นลูกคนโตด้วยไง กูอยากช่วยพ่อเเม่หาเงิน แม่กูมีปมว่าพอท้องแล้วโดนไล่ออกจากงาน เขาเลยไม่กล้าหางาน พ่อกูก็ไม่ว่าอะไร แต่กูรู้ว่าพ่อเหนื่อย กูอยากช่วยทุกคนเลย กูไม่อยากเป็นวัยรุ่นงอมืองอตีน แต่อายุยังไม่ถึง ไปหางานที่ไหนเขาก็ไม่รับ เเม่ง

>>112 มึงเฟลแดกมึงไม่ผิด โอเคนะ แล้วปัญหามึงกับปัญหาสตีเฟ่นแม่งไม่เหมือนกัน ชีวิตใครก็ปัญหาใหญ่ทั้งนั้น เอาเป็นว่ามึงดูเขาเป็นตัวอย่าง
มึงเห็นใช่มั้ยว่ากว่าแม่งจะลุกขึ้นมาฮึดสู้กับชีวิตก็นั่งเฟลแดกเหมือนมึงนั่นแหละ แต่สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นสู้
กูช่วยไรมึงไม่ได้ว่ะ ตอนนี้พักไป แล้วมึงต้องลุกขึ้นมา เลิกเฟลจนไม่ได้ทำอะไร ตามจิกบริษัทที่มึงสมัครไปก็ได้ เออกูรำคาญชิบหายบริษัทในไทยพอไม่รับก็ไม่บอกให้ชัดๆ
>>113 อายุมึงเท่าไหร่ ยังไม่ถึง 18 แต่เกิน 15 ยัง? บางที่อย่างต่ำรับ 15 ขึ้นไป มึงลองดูพวกร้านอาหารใหญ่ๆเขาก็รับเด็กม.ปลายเว้ย
อ่ะอย่างที่คนรู้จักกูเคยทำ โอโตยะ แม่ศรีเรือน ลองดู เซเว่นแถวบ้านกูเคยติดป้ายรับสมัคร PT 17 ขึ้นไป
กูแนะนำพวกร้านอาหาร งานเหนื่อยแต่มีโอกาสได้ทำอยู่
PT งานหนังสือบางสำนักอย่างนานมี ลักพิม สถาพร รับ 15 ขึ้นไปเหมือนกัน ไว้งานรอบหน้ามึงก็ลองตามข่าวรับสมัครดู พวกนี้ได้ไม่ต่ำกว่าสี่พัน

กูละเบื่อจริงๆกับชีวิต คือกูเรียนสถาปัตย์เว้ยแล้วมันก็มีแบ่งกลุ่มเป็นกลุ่มๆ เสือกได้กลุ่มกับคนที่เกลียดครับ แล้วทีนี้ก็ต้องทำงานร่วมกันไง
เซ็งมาก คนที่กูเกลียดแม่งเป็นพวกไม่ฟังคนอ่ะ แบบบ้าอำนาจ แล้วเสือกได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม แม่งเอ้ย กรูล่ะเซ็งสัสๆ ทุกวันนี้ยอมแม่งตลอดเพื่อจะไม่ให้มีปัญหา กูเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะเว้ยยย อยากกระทืบแม่งจัง

>>115 ต่อยเลยนาย ตะก่อนกูก็เจอแบบนี้นิสัยอย่างงี้ คิดแบบเดียวกะมึงเป๊ะไม่อยากมีปัญหาเด๋วงานเสียก็มีแต่เราคนเดียวแหละที่ยอมเพราะอีห่ารากนั่นไม่ฟังควยไรเลย ชอบแบ่งงานแบบห่วยๆบางที่ก็ทำตัวโง้โง่เอางานมาทำเองเยอะๆแล้วทำไม่เสร็จซักอย่างแล้วมาโวยวายลงเฟสบุคว่าเพื่อนไม่ช่วย โถๆอีดอกคนอื่นเค้าก็ทำหน้าที่ตามที่มึงแบ่งให้น่ะแหละไม่ช่วยควยไรล่ะ มโนไปเองว่าตัวเองทำงานเยอะปัญญาอ่อนสัส งานไหนเอาไปจ้างเค้าทำได้ก็เสือกไม่ทำเอามาทำเองหมดแล้วก็ทำไม่ทัน โง้โง่ ควายได้โล่ที่หลังก็ร้องว่า มอออออ ไปเลยนะอีดอกทอง พอได้ทีโดดงานจ้าอีดอกแล้วก็ทิ้งทั้งหมดให้กูรับผิดชอบ เพราะคิดว่าไม่อยากมีปัญหาเนี่ยแหละทำกูคับแค้นใจจนทกวันนี้ น่าจะต่อยปากไปซักที

>>116 เออใช่ ชอบหาว่ากุไม่ช่วย แต่พอเรียกประชุมก็คุยกับคนที่แม่งสนิทอยู่สองคน สัส พอถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหมบอกไม่มี แล้วก็มาว่าว่าไม่ช่วย สัสถ้ากูอ่านใจมึงได้กูไปเป็นหมอดูแล้ว ไม่มาเรียนให้เสียเวลาหรอก กูละเพลีย โตเป็นควายแล้วยังจะทำตัวอย่างกับเด็ก ไร้ซึ่งความเป็นผู้นำโคตรๆ

แม่กูอายุ62กูกับน้อง20-19 กว่าจะเรียนจบ กว่าจะทำงานมั่นคง กูกลัวแม่ไม่อยู่ทันกูตอบแทนบุญคุณเค้าว่ะ

พักนี้กูหดหู่ว่ะ คือพอกูได้อ่านกระทู้พวกคุยเรื่องเงินเดือน อายุ Xปี เงินเดือน XXXXX บาท หรือเวลาคนอื่นคุยกันว่าตำแหน่งอะไร โบนัสเท่าไหร่ แล้วพอเทียบกับตัวเองก็จะรู้สึกทำไมกูน้อยจัง ทำไมกูกากจัง คือกูได้ไม่เยอะไม่น้อย เฉลี่ยๆต่อเดือนก็ราวๆ 40k แต่พอได้ยินเค้า 60k 80k 100k กันแล้วก็รู้สึกกูได้น้อยจัง ก็รู้นะว่าอย่าไปเทียบกับคนอื่น หรือต่อให้กูได้ 100k กูก็จะไปเทียบกับคนที่มากกว่าแล้วคิดว่ากูได้น้อยอยู่ดี ทำไงให้กูเลิกคิดมากดีวะ มึงอย่าด่ากูนะ

>>119 นี่มืงอย่าคิดมากเลย กูนะอายุ 25 แล้ว เงินเดือนๆละ 10k เงินเก็บไม่มี ขับรถไม่เป็น บ้านก้อไม่มี แถมใช้เงินเป็นเบี้ย กูอนาจกว่ามืงอีกนะ สู้ๆเว้ย อย่าคิดมาก มืงโชคดีกว่ากูตั้งเยอะ

>>119 คือถ้ามึงเทียบกะคนอื่นไงๆมึงก็ไม่มีความสุขหรอก ต้องถามว่าที่ได้เท่านั้นน่ะตัวมึงพอรึยัง ถ้าเงินที่ได้มาพอเลี้ยงตัวส่งบ้านส่งรถพอรักษาเวลาที่ตัวเองป่วยก็โอเคแล้ว แต่ถ้ายังไงยังรู้สึกไม่พอ วิธีแก้ฟุ้งซ่านที่อาจจะเหมาะคือเอาเวลาไปคิดวิธีหาเงินเพิ่มว่ะ

>>121 พูดดีมากมาย มาๆขอกอดที

ก็พอใช้แหละ บ้านกูก็ฐานะปานกลาง ไม่มีภาระอะไร แต่แบบ แม่งอดคิดไม่ได้เวลาได้ยิน

>>123 มันก็จริงเว้ย อดอิจฉาไม่ได้ กูก็ยังไม่ถึงขั้นบรรลุหรอก ถ้าได้เงินเยอะๆมันก็ดี เพราะมีอะไรที่อยากทำอีกเยอะ
แต่คือไม่อยากให้มึงคิดมากไง เลยบอกว่าเอาเวลาคิดมากไปคิดวิธีหาเงินเพิ่มดีกว่าหรือเอาไปฝึกอะไรที่จะช่วยเราเลื่อนตำแหน่งเพิ่มความสามารถอะไรงี้ ถ้ามัวแต่คิดลบทุกอย่างแม่งก็ลบหมด ลองเปลี่ยนให้เป็นพลังบวกดูว่ะมึง
ความคิดฟุ้งซ่านนี่แม่งตัวอันตรายสำหรับความก้าวหน้าเลย วิธีแก้คือต้องแม่งทำตัวให้ยุ่งไปคิดเรื่องอื่นจนไม่มีเวลาฟุ้งซ่านอ่ะ

งานกลุ่มทีไรกูออกตังก่อนทุกที....แล้วสุดท้ายก็เก็บไม่ได้ครบ หรือไม่กว่าจะครบก็เหนื่อยสัส ไม่รู้ทำไมจะต้องเป็นกู...
ให้กูไปเลเซอร์คัทก็บังคับให้กูไปเวลานี้เวลานี้ ไม่คิดว่ากูจะไม่ว่าง หรือทำอย่างอื่นบ้างหรออีดอกกกกก
งานกูก็เยอะป่ะ...กูไม่ได้ขับรถเอง ทำไมไม่ให้พวกบ้านใกล้ไปทำวะสัสเอ้ย โคตรเกลียดแม่งเลยว่ะ ถ้าครั้งนี้ไม่จ่ายกูนะเมิง กูจะทำยังไงดีวะสัส

ไม่ถึงกับสิ้นหวังแต่ขอระบายหน่อย บอร์ดนี้มีห้องระบายมั้ยวะ ?
ก็เรื่องเดิมๆ เงินแหละ ทำงานหลังขดหลังแข็งจะได้เงินมาที เก็บไว้หลายปีในที่สุดก็ได้กำหนดไปเที่ยวต่างประเทศ
ไปกับญาติๆพี่น้องและหลานๆ ก็จ่ายให้หลานไปเที่ยวด้วย โอเคก็ไม่ได้อะไร กูก็เอ็นดูหลานคนนี้ด้วย(ลูกพี่)
แต่ก็ถูกพวกผู้ใหญ่พูดเหน็บแนมอีกว่ารักหลานไม่เท่ากัน ทำไมไม่พาคนอื่นๆไปด้วย ทั้งๆที่มันก็เงินกู
แถมใช่ว่าเด็กมันอยากจะไป เจอกันนานๆที แถมบางคนก็โตๆแล้ว มันก็อยากไปเที่ยวของมัน

กูไม่ได้อะไรกับเด็กๆเลย มีก็แต่พวกผู้ใหญ่เนี่ยแหละ ชอบพูดเหน็บแนม ทำให้ขัดแย้งกันเอง เรื่องงไม่เป็นเรื่อง
แถมช่วงอีกมีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายอีก เพิ่งจ่ายค่าเครื่องไป แถมต้องเตรียมเงินเผื่อไปช้อปด้วย อันนี้เตรียมไว้แล้วคือพอดี
วันนี้ดันเกิดเรื่องต้องให้เงินทั้งที่ไม่ใช่คนก่อเลย กลับบ้านมาหน้าจอคอมก็เสียอีก คนเช่าบ้านก็ค้างจ่ายมาตั้งหลายเดือนละ-*--*-**-

>>126 มันจะให้มึงจ่ายให้ลูกหลานมันไปเที่ยวฟรีๆ ไง อย่าคิดมาก

>>126 มึงก็สวนไปสิว่าเงินผม จะเลี้ยงใครมันก็เรื่องของผม ถ้าอยากให้ลูกหลานคนอื่นไปก็ออกเงินเองสิ

กูรู้สึกชีวิตแม่งไร้ค่า....ไร้ฝัน...ไร้ตัวตน...นี่กูมีชีวิตอยู่ไปเพื่อคนอื่น...ทำไมกูถึงใช้ชีวิตแบบนี้วะ
กูมีความฝันเพื่อพ่อ....เรียนเพื่อพ่อ...อยู่เพื่อพ่อ...
แต่รู้ไหม...พวกมึง...พ่อกูจะอยู่ได้อีกไม่ถึงสองปีว่ะ...
กูจะทำยังไงดีวะ...กูต้องทำตัวให้เข้มแข็ง...ทั้งๆที่ข้างในกู...ไม่ไหมแล้วว่ะสัส...กูอยากจะตาย...แต่กูก็ไม่อยากให้พ่อกูเสียใจ
ถ้ากูตายพ่อคงเสียใจมาก...นี่ไง...เขาถึงว่ากันว่าคนตายก่อนแม่งโชคดี...
ไม่ทรมาร...

>>129
ของมึงยังดี
กูนี่ไร้ความหมายเหี้ยๆ ไม่มีความกล้าที่จะตามฝันตัวเอง พยายามทำสิ่งที่พ่อแม่อยากให้ทำก็ไม่สำเร็จอีก
บางครั้งกูก็คิดนะ ถ้ากูตายไป พ่อแม่อาจจะเสียใจน้อยกว่า ต้องทนมีลูกที่ล้มเหลวอย่างกูทั้งชีวิตก็ได้

กูมีพ่อที่เป็นคนบ้า ปู่กับย่าที่แก่หงำเหงือกใกล้ตาย ปู่กูนีเ่ป็นเส้นเลือดในสมองตีบ จะตายวันไหนก็ไม่รู้ นอนครางได้ทุกวัน ย่ากูก็เป็นความดัน กูห่วงที่สุดคือกูยังเรียนมหาลัยแล้วพ่อกูยังทำตัวเป็นนีท ไม่ทำการทำงาน ยาก็ไม่เคยกิน มันจะหายได้ไงวะ ทุกวันนี้ไปหาหมอ หมอก็บอกให้หางานทำแต่ก็ไม่ฟัง หนีความจริง กูยังสงสัยเลยว่าถ้าฆ่าพ่อตัวเองทิ้ง แล้วทำศพหนเดียวให้จบๆ นี่ยังจะดีกว่าอีกไหมเลย

>>130 เหมือนกูเลย

กูยังไม่มีความฝันอะไรเลยเพื่อนเอ๋ย~

>>128 มึงต้องแดกดันกลับ ทำไมลุงๆป้าๆไม่พาเที่ยวล่ะครับ รวยอย่างโน้นอย่างนี้ ผมมันยาจกมีปัญญาพาได้คนเดียว แดกดันมันเยอะๆ

>>131 มึงทำงานเลี้ยงครอบครัวคนเดียวเหรอ กูเป็นกำลังใจให้นะ

อีเหี้ย กูแม่งมีปัญหากับอีชะนีขยะๆตัวนึงในพันทิพย์ว่ะมึง ไม่รู้มันอ่านหนังสือไม่ออกหรือมันปากหมาแต่กำเนิด เถียงเรื่องเดิมๆวนซ้ำไปมาในอ่างอยู่ได้

>>136 ไแห้องนินทาพันทิปในnetwatch เถอะ

ไม่มีใครบิทเกมเถ้าแก่น้อยให้กูเลย เจี๋ยใจ

>>138 อีเหี้ย 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

>>139 อย่าด่ากูสิกูไปหาซื้อในสตรีมก็ไม่มี สะเทือนใจมาก

เฮ้อมึง กูสอบไม่ติดคณะที่กูอยากเรียนที่สุดว่ะ ไม่มีแอดด้วย แต่กูดันติดคณะที่มันใกล้เคียง+ม.ใกล้บ้าน+ครอบครัวกูทุกคน ย้ำว่าทุกคน ชอบม.นี้
แต่กูนอยอยู่ดีว่ะ มันมีวิชาเหมือนกัน แบบดรออิ้ง ออกแบบกราฟิกไรงี้ แต่หลักสูตรแม่งต่างกันเยอะว่ะ ที่ที่กูอยากได้เขาเรียนแฟชั่นด้วย เรียนนิทรรศการศิลป์ด้วย และอีกมากมายกูยังนอยจนตอนนี้อยู่เลย (._.)

เออยังเล่าไม่จบ ที่สำคัญคะแนนวาดกูได้ 82/100 แต่ GAT กูเสือกเหี้ย เลยไม่ติด อยากจะเอาหัวโขกฝาบ้านตายว่ะ

>>141 ซิ่วไหมล่ะมึง

>>141 ปีหน้าเอาใหม่ ถ้ากูไม่ติดก็ว่าจะซิ่ว

กูไม่ได้สิ้นหวังแต่กูอยากระบายมาก กูเป็นคนที่เกลียดสังคมมาก คืออยู่สังคมได้ไหม ได้นะ มีเพื่อน มีแฟน ทุกอย่างปกติเหมือนคนในสังคมทั่วไป แต่กูเกลียดสังคม เดี๋ยวก็วิ๊ดว๊ายตามกระแสบ้าๆบอๆ เกลียดวัตถุนิยมแบบสุดโต่ง เกลียดความตอแหลดัดจริตของคนไทยวัยรุ่นไทย เช่น แบบ ผญ.บอกว่าโสดเหงาอยากมีแฟน แต่คนที่มาจีบไม่หล่อไม่รวย ไม่เอา เกลียดเพจที่เอาคำคม(คมตรงไหนวะปัญหาอ่อนชิบหาย) ไปลงเพจตัวเองแล้วมาวิ๊ดว๊าย คือแม่งก็คือความจริงของโลกใบนี้ มึงจะเหี้ยอะไรหนักหนา เกลียดการเหยียดชาติพันธุ์ เหยียดฐานะทางสังคม เกลียดทุกอย่างว่ะ แต่ยังไงก็หนีไม่พ้น เพราะสุดท้ายกูต้องอยู่สังคมกับไอ้พวกนี้ไปจนแก่ตาย ขอบคุณมาก กูมาระบายแค่นี้แหละ

>>145 อายุเท่าไหร่วะ บ่นได้เบียวสัส 55

>>129 ให้กำลังใจมึงทันปะวะ สู้ๆนะมึง

>>146 กูจะเข้ามหาลัยล่ะ 55555 เออ คำบ่นกูนี่ก็เบียวจริงๆแหละ กูไม่เถียง

>>147 ใจว่ะเพื่อนโม่ง

>>145 ชีวิตแม่งก็งี้ ที่บ่นมาก็ใช้ชีวิตอยู่ได้ตั้งหลายปีจะเข้ามหาลัยอยู่ละ บอกเลยมหาลัยสังคมแม่งเยอะกว่านี้อีก 555+ จงใช้ชีวิตต่อไปเว้ยเพื่อนโม่ง

>>141 ลองเรียนไปก่อนไหมเมิง มึงอาจจะชอบแม่งก็ได้ เปิดใจๆ ลองเรียน ไม่ชอบก็ซิ่วครับ

>>150 นี่กูเตรียมใจอยู่ 5555555+ ฮือ รักมึงเพื่อนโม่งที่ฟังกูบ่น

เฮ้ออ ตอนนี้กูคิดจะไปเรียนที่ๆไม่มีคนรู้จ้กกู แต่กูกลัวยามกูลำบากวะ ก้บเรื่องเพื่อน
คือ ปกติช่วงกูลำบากกูจะมีเพื่อนเลี้ยงตลอด อย่างชวนกินข้าวที่บ้านบ้าง,เลี้ยงอะไรหลายๆอย่าง
กลัวตอนไปเรียนไกลๆ จะไม่มีคนทำขนาดนี้

>>143 >>144 >>151
เออกูกว่าจะลองเรียนก่อนเหมือนกัน ครอบครัวกูสั่งจ่ายค่ายืนยันไปเรียบร้อยละ กูก็กำลังเปิดใจกว้างๆอยู่ว่ามันเหมือนกันแต่แค่ไม่มีแฟชั่น ไม่มีนิทรรศการศิลป์ ให้กูเรียน บวกบวกกับถ้าสังคมดี จารย์ดี มีเพื่อนซี้ มีรุ่นพี่แนะนำแนวทางดีๆก็กูคงต่อแม่งจนจบเลย T_T ขอบใจมึงมากนะโม่ง

>>148 ม.6 สินะมึง โม่งชายโม่งหญิงวะ กูเห็นพวกที่บ่นแบบนี้ ส่วนมากแม่งพวกนีททั้งนั้น

>>153 มึงก็อย่าไปสิ ในเฟซกูก็มีตัวหนึ่ง บ่นชิบหายวายวอดว่าแม่งเป็นโรคจิตเพราะหมอบอกว่าเป็นโรคจิตเลยคิดจะหนีไปไกลๆ ไม่อยากเจอคนรู้จัก แต่กูว่าแม่งเป็นโรคจิตพวกย้ำคิดย้ำทำมากกว่า บ่นอยู่ได้เรื่องนี้

>>155 มันก็เป็นนีทนั่นแหละ กูคิดแบบมันนะกูเกลียดสังคมแม่งตอแหลไร้สาระปัญญาอ่อน แต่กูชอบเข้าไปเจออะไรพวกนี้มากกว่าหลบมาบ่นคนเดียว

>>156 คือ ที่ๆกูจะไปมีที่กูอยากเรียนไง

>>155 กูชาย แต่กูไม่นีท กูก็วัยรุ่นทั่วไป เที่ยว โน่นนี่แดกเหล้ากับเพื่อนฝูงตามปกติ กูแค่อยากบ่นเฉยๆ เอางี้ถ้ามึงเห็นเฟสกูหรือรู้จักกู มึงจะไม่คิดแน่ๆว่ากูเป็นคนบ่นเรื่องแบบนี้ 5555556

>>158 แล้วไงวะ มึงก็บ่นเพื่ออยากให้คนสนใจสินะ ถุย

>>159 เห็นพวกชอบเที่ยวนู่นนี่นั่นแต่บ่นลับหลังสารพัดมาเยอะล่ะ สุดท้ายแม่งก็นีทตอนทำงาน

>>160 โอ๊ย แล้วแต่มึงเหอะ ยัดเยียดความเป็นนีทให้คนอื่นจัง กูแค่อยากบ่น บ่นแล้วตอนนี้กูก็สบายใจแล้ว กูไม่ได้อยากนีท และกูไม่คิดจะนีท งานกูก็มีทำ มหาลัยกูก็มีเรียน เข้าสังคมได้ แค่นี้ก็พอล่ะ

กูอยาก delete สมองตัวเองว่ะ กูรู้สึกว่ากูมี trauma เยอะมาก บางเรื่องคิดว่าลืมไปแล้ว แต่พอมีอะไรมาสะกิดมันก็กลับคืนมาเหมือนตะกอนที่ตกอยู่ในใจตลอดชาติไม่มีวันหายไปไหน ถ้ามันมี 1-2 เรื่องยังโอเคนะ แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วเหมือนกูจะมีเยอะมาก ทำไงให้มันลืมแบบหายขาด เอาตะกอนออกไปจากหัวใจได้มั่งวะ

>>162 เข้าวัดเข้าวาไม่ก็ไปหาจิตแพทย์ดิมึง trauma แนวไหนวะ ความรุนแรง? เพศ? ครอบครัว?

>>163 เรื่องเล็กน้อยไร้สาระมากว่ะ เหมือนพอมีอะไรมาสะกิดมันก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา หรือว่าคนอื่นก็เป็นกัน? แต่คือมันเยอะมากเลยว่ะของกู ไปเจออันนั้นก็สะกิดเรื่องนั้นในอดีต ไปเจออันโน้นก็สะกิดเรื่องโน้นในอดีต บางเรื่องผ่านมาเป็นสิบๆ ปีแล้วโดนสะกิดทีก็ยังเจ็บเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกว่าดีขึ้นเลย แต่ถ้าไม่มีอะไรมาสะกิดก็โอเคนะ ไม่ได้คิดอะไร มันต้องมีสิ่งเร้า

>>164 มึงอย่าใส่ใจเลยดิ ถ้าสมมติมึงคิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมา มึงก็ตั้งสติอยู่กับปัจจุบัน มีคนเป็นเยอะเหมือนกันแบบนี้อ่ะ อีกอย่างเวลานึกถึงเรื่องแบบนี้มันกินเวลาแปปเดียวเอง

กูอยากลืม หรือไม่ก็ไม่รู้สึกอะไรกับมันแล้ว เห็นหลายคนบอกว่าพอเวลาผ่านไปนานๆ เรื่องที่เคยคิดว่าเป็นเรื่องร้าย พอย้อนกลับไปมองกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องตลก เป็นเรื่องจิ๊บๆ ขำๆ ..... แต่กูไม่เลยอ่ะ ตอนนั้นเจ็บตอนนั้นเฟลยังไง ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น

>>166 เรื่องแบบนี้มันเป็น mind set ของแต่ละคนว่ะมึง คือจริงๆทุกคนแม่งก็มีเรื่องแบบนี้กันหมด มันอยู่ที่ตัวมึงทั้งหมดและ นอกจากมึงจะต้องเปลี่ยนความคิดของมึงเป็นไม่ใส่ใจเรื่องเก่าๆแบบนั่นเลย

>>165 ของกูมันไม่แป๊ปอ่ะดิ ถ้ามีอะไรสะกิดทีกูนอนไม่หลับไปเลยคืนนั้นทั้งคืน ถ้าหนักกว่านั้นก็วันรุ่งขึ้นคิดต่อ กลางวันเนี่ยยังโอเคนะเพราะกูทำงานทำห่าไรไปยุ่งๆ ไม่มีเวลาคิด แต่กลางคืนเนี่ยทรมานมาก เพราะต้องนอนมันเลยทำอะไรไม่ได้ พอสมองว่าง มันก็คิดจนนอนไม่หลับยันเช้า

ขอบคุณมากนะที่ช่วยตอบให้

>>160 กูอยากระบายในนี้มีปัญหาหรอ
ไม่จำเป็นต้องสนใจก็ได้นะ

>>168 กูขอโทษ กูช่วยได้แค่นี้เอง แต่มึงอย่าจริงจังกับเรื่องในอดีตมากไปนะ จริงๆ มันมีแต่ทำร้ายมึง

>>170 ฮือ ขอบคุณมาก กูเกลียดมากเลยกับการที่ในเชิงเหตุผลรู้ทุกอย่าง รู้ว่าคิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น รู้ว่าคิดไปก็มีแต่ทำร้ายตัวเองซ้ำๆ แต่ในเชิงจิตใจมันทำไม่ได้ มันหยุดคิดไม่ได้...

เป็นไปได้ป่ะวะไอ่เหี้ย ที่มีคนคบกันไม่มองหน้าตา กูว่านี่ปี 2015 แล้ว ไม่น่าจะหลงเหลือแล้วป่ะวะ

แต่ก่อนกูเชื่อตอนนี้แม่งยุคภายนอกเชี่ยๆ ถ้ามึงดูกล่อดูรวยแม่ง หอมสัด

>>172 เหลือนะ นายไม่ค่อยได้เจอหรอ

>>174 ไม่เจอ เจอแต่พวกตอแหล พูกให้คัวเองดูดีอ่ะ ควย

>>175 พวกนั้นมันก็เยอะอยู่จริงๆนะ ลองหาพวกผญไม่ปกติดูดิ.....

มึง กูมาถูกกระทู้รึเปล่าวะ ขอกูระบายหน่อย

ตอนนี้กูมาเรียนต่อแล้วกูรู้สึกสิ้นหวังมากว่ะ กูเรียนไม่รู้เรื่องเลย ไม่รับอะไรเข้าหัวแม้แต่นิดเดียว เวลาเรียนในห้องเหมือนกูฟังภาษาต่างดาว ฟังอ.พูดไม่เข้าใจ
แถมนอกจากจะเรียนไม่รู้เรื่องแล้วทั้งสุขภาพร่างกายและจิตใจกูพังหมดแล้วว่ะ ทั้งปวดหัวปวดท้อง นอนไม่หลับ จำอะไรใหม่ ๆ ไม่ได้แถมทำท่าจะลืม ๆ ของเก่าอีกต่างหาก วัน ๆ ก็นั่งซึมเศร้าไม่มีความสุขเลย กูพอจะรู้ว่าสาเหตุหลัก ๆ มันมาจากความเครียดสะสมแต่กูก็ไม่รู้จะระบายออกทางไหนดี กูเป็นคนไม่กินเหล้า ไม่เที่ยว กูอยากเรียนให้รู้เรื่องเข้าใจเพราะเสียเงินมาตั้งเยอะ
แต่พอคิดว่าสุดท้ายมันจะจบแค่กระดาษใบเดียวโดยที่กูไม่ได้อะไรเลยแถมสุขภาพพังกลับไทยไปอีกมันทำกูเฟลโคตร ๆ

กูควรทำไงดีวะ พยายามตั้งใจเรียนแล้ว อ่านหนังสือแล้วแต่ยังไงที่ไม่เข้าใจมันก็ไม่เข้าใจว่ะ

ไปปรึกษาอ.ที่ปรึกษาก็ไม่ตอบเมลกู(ต้องเมลนัดก่อนถึงไปคุยได้) อ.ที่สอนกูไปถามคำถามแม่งก็ไม่ยอมตอบกู บอกแล้วว่าอ่านหนังสือไม่เข้าใจเลยมาถามแม่งก็ไม่ยอมตอบไม่ยอมอธิบายไล่กูกลับมาอ่าน(หนังสือและสไลด์ที่กูบอกว่าอ่านแล้วแต่ไม่เข้าใจ)

กูเหนื่อยว่ะ ท้อแท้ ไม่รู้จะทำยังไงดี

>>177 มึงเรียนที่ไหน เงินตัวเองหรือทุน เรียนปีไหนแล้ว

>>178 เงินพ่อแม่ เรียนปีเดียว ป.โทอังกฤษ กูมาครึ่งทางแล้วล่ะแต่กูเหนื่อยมาก กูทรมาน ร่างกายกูไม่ไหวว่ะ

>>179 มีงต้องลุยต่อแล้วล่ะ อีกครึ่งทาง

กูว่ามึงเป็นโฮมซิก ควรปรึกษาทางบ้านและพูดคุยกะคนที่เมืองไทยบ้าง ไม่ก็หาเพื่อนคนไทยพาไปเที่ยวบ้าง

เรียนโท เรียนคนเดียวไม่ได้ มันต้องช่วยกันเรียน มึงกะเพื่อนต้องช่วยกันเรียนวะ ถึงจะรอด

>>180 ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ขอบคุณนะ กูจะลองหาเวลาเที่ยวดูแต่คงต้องหลังอีสเตอร์เพราะงานแม่งรุมเต็มเลย ไหนจะสอบอีก

กลับไปไทยกูคงไม่แนะนำใครมาเรียนต่ออังกฤษว่ะ ทรมานตัวเองชิบหาย ปีนึงอัดกันอ้วกตามไม่ทันนี่คือเสียเงินเปล่าเลย

ถามโม่งคนไหนจน แล้วแฟนไม่รังเกียจมีไหม

>>176 กูเป็นผญ....

>>183 กูว่ามีนะ ที่ไม่มองหน้าตา ไม่สนใจเงิน สนใจว่าอีกฝ่ายจะอยู่กะเราได้ไหม

ไม่งั้นคนหน้าตาไม่ดีจะมีคู่ได้ไงวะ

>>184 กูว่าเหลือคนแบบนั้นประมาณ 0.01% ในโลก
ส่วนมากมันก็มองกันที่ฐานะและหน้าตาเป็นหนึ่งในองค์ประกอบทั้งนั้น แต่ถ้าถามว่าทำไมคนหน้าตาไม่ดีถึงมีคู่ มึงต้องอย่าลืมว่าคนเรามีข้อจำกัดของตัวเอง อย่างเช่นถ้ามึงเป็นไฮโซมึงก็สามารถคว้าดาราระดับนางเอกได้ แต่ถ้ามึงเป็นแวนซ์มึงก็คว้าได้แค่สก๊อยซ์แถวบ้าน แต่อย่างน้อยๆ มึงก็ต้องเลือกสก๊อยซ์คนที่มึงคิดว่าสวยที่สุดในหมู่สก๊อยซ์หรือสวยที่สุดในสายตามึง มีน้อยว่ะที่จะไม่ดูกันที่หน้าตาฐานะเลย แค่เลเวลความเป็นไปได้ของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน

เพราะงี้ไงคนสมัยนี้มันถึงได้โสดกันเยอะ คนสมัยก่อนเลือกเอาจากเลเวลที่เป็นไปได้ พอทน พอรับได้ แต่สมัยนี้บางคนเสือกฝันเกินเลเวลตัวเอง พอไม่ได้อย่างที่ต้องการกูโสดแม่ง ไม่แคร์ (ที่ว่ามาคือกูเองแหละ 555555)

>>185 ตกไปนิด ขอขยายเพิ่มเติมว่าสก๊อยซ์ที่สวยสุดในสายตาของแวนซ์ อาจจะเป็นผู้หญิงที่หน้าเหี้ยมากในสายตามึงชนิดที่ว่าถ้าทั้งโลกเหลืออีนี่คนเดียวกูยอมโสดก็ได้ เพราะงั้นมึงเลยมองว่าคนหน้าตาไม่ดีก็มีคู่ได้ แต่ในเลเวลของเขา ในสังคมของเขา เขาก็มองว่าสวยแล้ว

คำว่าสวยของแต่ละสังคมมันก็ไม่เหมือนกัน ไม่งั้นสก๊อยซ์มันจะชอบทาหน้าเทาปากแดงคิ้วปลิงให้พวกเราๆ แซวกันเหรอ มันก็ทำเพราะคิดว่ามันสวยสุดแล้วนั่นแหละถึงได้ทำ

จริงของพวกมึง คือกูเพิ่งโดนด่ามา เลยเสียเซล์ฟ (คือหน้ากูไม่ได้เหี้ยนะ จัดว่านักรัก ไม่ได้หลงตัวเองนะ) เหมือนพยามทำให้ตัวเองดูดีอ่ะ เก็ทป่ะมึง โดยการด่ากู

คือกูไม่ได้หวังสูงแบบแฟนกูจะต้องเป็นเจ้าชายหล่อรวยล่ำน่าแดกนิสัยดี
แต่กูก็ยังหาคนที่พอดีกับกูไม่เจอซักที

>>182 โม่งหญิง ตอบ นี้ที่ ??

>>187 พอดีกับมึง หรือพอดีกับมโนของมึงวะ

>>187 หาไม่เจอหรือมึงไมเปิดใจ

>>188 ถ้ามันรังเกียจแล้วมันจะคบเป็นแฟนได้ไง

>>189 มโนห่าไรล่ะ
>>190 ไม่รู้ว่ะ

>>191 คือ ความเห็นจากมึงดีกว่าง่ายดี....

เพื่อนโม่ง กูโม่ง >>73 นะ
เรื่องที่ดินหรือการงานของคนที่ลงทุนด้วยเนี๊ย ถ้าเขาให้เอกสารมาจะให้ใครเช็คดีวะ ว่าเฟคหรือไม่เฟค

>>194 เรื่องที่ดิน เช็กที่อำเภอก็ได้นะ แต่เรื่องงาน อันนี้รอรายอื่นแนะนำวะ

ช่วงนี้กูคิดถึงเรื่องความตายบ่อยมาก ประมาณว่าคิดเกือบตลอดเวลา โดยเฉพาะก่อนนอนกับเพิ่งตื่น(หัวโล่งๆ) ฟังเหมือนดูดีนะ เหมือนพระสงฆ์ที่เจริญมรณะนุสติตลอดเวลา แต่แม่งทรมาณว่ะ เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย กูคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าประกอบกับสารเคมีในสมองผิดปรกติ ถึงได้คิดในเรื่องที่คนอื่นไม่คิดกัน อย่างเช่น คนเราเกิดมาทำไม ชีวิตมันคืออะไร ก่อนBig Bang มีอะไรอยู่ จักรวาลจะสิ้นสุดตรงไหน นรกสวรรค์มีจริงมั้ย บลาๆๆๆ คิดเรื่องประสาทแดกที่พระเรียกว่าอจินไตยน่ะ

ช่วงนี้มาหนักขึ้นเพราะกูเริ่มไม่เชื่อความศักดิ์สิทธิของศาสนา เป็นเอธิสนั้นแหละพูดง่ายๆ เชื่อไปทางวิทยาศาสตร์ว่าจักรวาลเกิดจากbig bang คนเราเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว ตายแล้วทุกอย่างก็จบ ไม่มีเวรกรรมอะไรตามมา ถึงอย่างจบที่ก้านสมองตาย พอคิดแบบนี้มันก็เริ่มสิ้นหวังว่ะ คนใกล้ตัวของกูตายไป 2-3คนช่วงสิ้นปีเลยกระตุ้นให้กูเป็นแบบนี้ด้วยมั้ง ไหนจะทุกวันนี้ที่กูต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกจริง เรียนจบแยกย้ายกับเพื่อนใช้ชีวิตในลูปมนุษย์เงินเดือน ทำงานเพื่อมีชีวิตอยู่ กูมีห่วงแค่พ่อแม่สองคนนี้ ถ้าพ่อแม่กูตายกูคงสิ้นหวังกว่าเดิม เพราะไม่มีอะไรให้ห่วงให้ยึดติดแล้ว ........หรือถ้ากูมีความผูกพันกมากๆกับใครซักคนได้ กูคงเลิกคิดแบบสิ้นหวังไปเอง ไม่งั้นก็หาเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม

บ่นให้ฟังเฉยๆ ไม่ต้องเปิดประเด็นเรื่องศาสนานะ เดี๋ยวมาม่ากันเปล่าๆ

>>196 คิดมากเกินไปแล้วมึง สู้ๆนะ

>>196 คิดเรื่องพวกนั้นมากๆก็ตัดบทตัวเองซะ ว่า "มันก็เป็นของมันอย่างนั้น"
บางเรื่อง มันไม่มีเหตุผลขนาดนั้น เหมือนมึงถามว่า
ทำไมต้นไม้สีเขียว เงี้ย มึงก็ไปศึกษาต่อได้ว่า อ่อ มีคลอโรฟีล บลาๆๆๆ มีทฤษฎีตอบมึงไปได้เรื่อยๆ
แต่สุดท้าย ที่มันเป็นแบบนั้น เพราะมันเป็นแบบนั้นแหละ ปลงบ้างนะมึงนะ แต่ก่อนกูก็เป็น
แต่เป็นเรื่องที่หาคำตอบไม่ได้ เลยไม่รู้จะคิดไปทำไมให้มันมากขนาดนั้น
หาอะไรยุ่งๆทำ บางทีมันก็ลืมๆไปเอง

กูก็เคยคิดนะ แต่คงไม่เท่ามึง คิดว่าเป็นกันทุกคน อยู่ที่มากหรือน้อยมากกว่า
กูก็สงสัยนะ แบบอีกสัก 500 ปีโลกมนุษย์จะเป็นยังไง กูคงอยู่ไม่ถึงแต่ก็อยากรู้
จะมีวิธีมั้ยวะ ในช่วงชีวิตกูจะมีเทคโนโลยีอมตะหรือยัง คิดไปคิดมา
สุดท้ายก็ไม่มีอะไร อยากทำอะไรก็ทำไป ก็แค่นั้นอยู่ดี

>>196 มึงคิดมากเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว อย่าเอาเรื่องรอบข้างมาเป็นอิทธิพลในความคิด ไม่งั้นมึงจะคิดไปเรื่อยๆ ยิ่งเกิดเรื่องรอบตัวเล็กๆน้อยๆ มึงก็จะคิดไปเอามาโยงไปเรื่อยๆ ทั้งที่จริงๆไม่มีอะไร มึงลองหาความหมายของมึงดู ทำอะไรสักอย่าง ทำเเบบที่มึงจะภูมิใจได้ว่าก่อนตายกูจะทำนี่นั่นนี่ให้ได้ เขียนหนังสือ ถ่ายภาพ วาดรูป บลาๆๆๆ

>>199 อีก 500 ปีเป็นยังไงกูไม่รู้ แต่ในรุ่นๆเรามีสิทธิ์ลุ้นสงครามเย็นของตัวบิ๊กๆรอบสองว่ะ เศรษฐกิจเตรียมพังได้เลย

เทคโนอมตะกูว่าไม่มีนะ แต่ถ้าเทคโนประเภทยืดอายุ ซ่อมแซมสร้างเซลล์ให้มากกว่าการตายอาจจะเป็นไปได้ กูว่าเทคโนโลยีนี้ถ้ามีแม่งจะสุดยอดยิ่งกว่าเงินอีก เพราะมันคือการซื้อเวลาชัดๆ

>>201 เเนวคิดเจ๋งดี เเต่กูว่าสงครามกลางเมืองว่ะ กับสภาวะทางธรรมชาติที่จะเเย่ลงเรื่อยๆ น่าจะีปัญหาด้านผลพิษ อาหารอดอยาก

เทคโนโลยีน่าจะไปเรื่องอวัยวะ การปลูกถ่าย ที่งี้ก็จะมีลักพาตัวเอาอวัยวะ หรือการยืดอายุโดยการย้ายสมองไปตัวใหม่ เเต่เทคโนโลยียิ่งมาก เหมือนสังคมยิ่งเลวร้าย กูว่าอาจจะไปถึงจุดที่เทคโนโลยีก้าวหน้าสัสๆ เเต่คนก็เหี้ยสัสๆเช่นกัน

>>196 เหมือนกันเลยว่ะ อือ คิดเรื่องตายบ่อยมากๆ เหมือนกัน ไม่มีห่วงอะไรนอกจากพ่อแม่กับญาติๆเหมือนกัน หลายปีก่อนเคยทำใจให้เชื่อนรกสวรรค์แต่พอได้รู้ว่าแม้แต่ดวงอาทิตย์ก็มีจุดจบเลยเลิกเชื่อ นรกสวรรค์คงไม่วาร์ปไปอยู่บนดาวอื่นหรอกนะ แต่พอคิดแบบนั้นแล้วมันก็ยิ่งสิ้นหวังกว่าเดิมอีก ตัวเองกลัวความมืดกลัวการอยู่คนเดียวมาก คงไม่ต้องถามว่ากลัวตายแค่ไหน แค่คิดถึง แค่ไปหาเรื่องแนวนี้มาอ่านก็สั่นแล้ว (พูดถึงตรงนี้ก็สมเพชตัวเอง orz) เรื่องอื่นๆบ้าๆที่คนอื่นไม่คิดก็พยายามคิดหาคำตอบแบบเอาเป็นเอาตาย แต่สุดท้ายก็รู้สึกว่าตัวเองม่างไม่ได้รู้อะไรเลยนี่หว่า
ป.ล. ตอนนี้ว่างรอเข้ามหาลัยก็เลยไปทำงานกับญาติแต่ก็ยังหยุดคิดไอ้แนวนี้ไม่ได้ว่ะ ทั้งๆทีนึกว่าทำงานฝีมือต้องใช้สมาธิแลัวจะหยุดคิดได้ ทำไงดี

>>203 กู >>196 กลับมาอ่านอีกทีเพิ่งรู้ว่ามีคนเป็นแบบเดียวกับกูด้วย แต่ก็อย่างที่เม้น >>200 พูดอ่ะ ถ้าหาความหมายให้ชีวิตได้คงเลิกคิดไปเอง ความคิดจะมาจดจ่ออยู่ที่เป้าหมายของตัวเอง อ่อกูจะบอกว่าสมัยมหาลัยกูก็มีอาการนี้แต่ไม่หนักมาก เพราะตอนนั้นกูมีความสุขมาก ทั้งเพื่อนใหม่ทั้งชีวิตใหม่ในมหาลัย มีอะไรที่กูได้ทำเยอะแยะ เรื่องเรียนเรื่องกิจกรรมเรื่องออกค่าย ตอนเรียนจบได้งานทำใหม่ๆ กูไปเมดคาเฟ่ว่ะ การมีสาวๆน่ารักๆมาให้คุยด้วยกูว่าก็มีความสุขดี แต่พอผ่านไปนานๆกูก็เริ่มอิ่มตัวแล้วเลิกไปร้าน ตอนนี้ชีวิตกูเลยเหลือแค่การทำงานกับพ่อแม่ แค่สองอย่าง ถ้าพ่อแม่กูตายกูคงเหลือแค่ทำงานหาเลี้ยงตัวเองไปวันๆ กูกะว่าจะหาเด็กมาอุปการะว่ะ ชีวิตคนโสดกูว่ามันสบายแต่พอแก่ตัวไปไม่สร้างห่วงสร้างภาระให้ตัวเองแม่งจะว่างเปล่าชิบหายเลย

>>203 ไม่รู้คำแนะนำนี้จะดีมั้ย มึงลองหางานอดิเรกทำมั้ย งานประเภทพวกต้องคิดแก้ปัญหาตลอดไม่ใช้แค่งานสมาธิเฉพาะตอนทำอะ ให้ยกตัวอย่างพวกเขียนโปรแกรมไรแบบนี้มึงมีปัญหาติดบัคอะไรมึงก็คิดวิธีแก้ตัวนั้นตลอด(คือกูทำแล้วกูคิดถึงมันยันฝัน....) มึงจะได้ไม่ไปคิดเรื่องอื่น หรือมึงหาอะไรที่มึงทำแล้วสนุก บางทีมึงไม่ต้องหาความหมายหรือคิดอนาคตไปไกลหรอกมันไม่มีใครรู้คำตอยที่ถูกอยู่ดี สุดท้ายก็มีแต่ให้มึงคิดในแง่ร้ายขึ้นๆ มึงลองคิดว่าที่มึงคิด(ตัวมึงในอนาคต ตัวมึงที่ตายแล้ว)เป็นคนอื่นดู คือมึงคิดว่าไอ้คนที่มึงคิดไม่ใช้ตัวมึงจริงๆให้เหมือนคนอื่นที่ไม่รู้จักไปเลยมึงอาจได้ความคิดแง่ร้ายน้อยลง
กูรู้สึกความหมายในการมีชีวิตกูเล็กมากเลยวะแค่อยากอ่านการ์ตูน/นิยายเล่มต่อไป อ่านจบทีได้มาดีดดิ้นเมื่อไรเล่ม/ตอนต่อไปจะออกแล้วมาเป็นพลังรอเมื่อไรวันนั้นจะมา 5555

ทำไมคนที่กูรักมากๆเค้าตายจากกูไปหมดเลยวะโม่ง กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวซวยเลยว่ะ คนรอบตัวกูตายกันจนกูชินละ
4 ปีก่อน ยายกับตากูป่วยแล้วจากไป ถัดมา 2 ปีพ่อกูเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายมาบอกกูตอนเหลือเวลานิดเดียวแล้วก็ตาย
ปีต่อมาแม่กูตายอีกคนเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำตอนกลับจากทำงานตจว. แฟนกูคนแรกก็โดนลูกหลงพวกขี้ยามันยิงกันกระสุนทะลุปอด
คนที่ 2 ที่กูคบล่าสุดเลยโลหิตจางกำเริบ มีอาการแทรกซ้อนเหี้ยไรอีกไม่รู้ไปส่งหมอไม่ทัน ไม่กี่เดือนก่อนกูยังคุยยังไปดูหนังกับมันอยู่เลย
หลังจากแฟนกูหายไปอีกคนไม่กี่วัน น้องสาวกูก็โดนรถชนอีกแล้วเสียเลือดมากหมอช่วยไว้ไม่ได้ คือกูเสียใจจนรู้สึกว่ามันชินแล้ว กูรู้สึกเฉยๆเหมือนพูดเหี้ยอะไรไม่ออกละ บ้านกูตอนนี้จากมีกัน 6 คนเหลือกูคนเดียวแล้ว กูไม่มีใครแล้วจริงๆว่ะ ไอ้เหี้ยชีวิตกูไม่มีความหวังเหี้ยไรอีกแล้วกูอยู่ไปเพื่อส้นตีนอะไรวะ ชีวิตแม่งเฮงซวยสัส

>>206 อยู่เพื่อจำคนที่มึงรักและเค้ารักมึงว่ะ จำเค้าไปนานๆ ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี ว่างๆก็ลองเขียนถึงความดี ความรักของพวกเึค้า ออกมาเป็นหนังสือหรือข้อเขียนอะไรเล็กๆก็ได้ เขาจะได้อยู่ไปอีกนาน

คนเราชอบเรื่องเล่าเสมอ

>>206 ใช้ชีวิตเเทนทุกคน มึงไม่ได้เป็นตัวซวยหรอก เขาซวยกันเองมากกว่า ความซวยมันเรื่องเฉพาะตัวเว้ย
ใช้ชีวิตเเทนทุกคน มีความสุขเเทนทุกคน คิดถึงทุกคน ก็เท่ากับมึงมีชีวิตร่วมกับทุกคนต่อไปเเล้ว
>>207 ชอบที่พูดมาว่ะ สัสเด้ยยย

>>206 กูเข้าใจว่ะสัส ตอนนี้กูก็เหลือคนที่กูรักและรักกูอยู่แค่ไม่กี่คน แต่ละคนก็อายุเยอะ เป็นโรคต่างๆเยอะแย่กูก็กำลังนับถอยหลังที่จะเป็นแบบมึง แต่กูไม่เคยมีแฟน

>>205 กูไม่ใช่ 196รึ 203 นะ แต่กูเพิ่งมาอ่านมู้นี้แล้วเห็น 196 แม่งเหมือนกูซะกูตกใจนึกว่ากูละเมอพิมพ์...
กูเป็นเหมือน 196 เลยอ่ะ ตั้งแต่สองสามปีที่แล้วละ กูเห็นที่มึงแนะนำมาว่าอะไรที่สนุกทำเป็นงานอดิเรกแล้วมีแพชชั่นกับมัน กูก็ทำนะ
แต่ไม่รู้กูเป็นเหี้ยไร มีความสุขก็จริงอยู่ แต่บางทีพอกูนั่งนิ่งๆ มาคิดถึงไอ้ที่ทำไปแล้วก็รู้สึกว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้แม่งประเดี๋ยวประด๋าวชิบหาย
อ่านหนังสือ คุยกับเพื่อน ไปเที่ยว ฯลฯ ทั้งหมดนี้กูรู้สึกเหมือนมันเป็นแค่ object หนึ่ง กูไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่กูคิดว่าแค่ตายไปทั้งหมดก็จบแล้วไม่ใช่เหรอวะ ถึงนิยายรึการ์ตูนที่อ่านแม่งจะทำให้รู้สึกค้างคา แต่ถ้ากูตายกูก็ไม่รู้สึกค้างคาอยู่แล้วสิ แถมกูไม่ต้องเหนื่อยตามอ่านด้วย อะไรแบบนี้
แต่กูไม่ได้สิ้นหวังอะไรกับชีวิตนะ(ฟังดูย้อนแย้งกับที่กูพูดมาข้างบนชิบหาย) กูแค่รู้สึกอยากลบตัวตนกูไปเลย กูไม่อยากทำอะไรแล้ว
เคยนั่งวางแผนว่าจะมีชีวิตต่อไปจนกว่ากูจะแน่ใจว่าพ่อกับแม่อยู่ได้สบายแล้ว หาวิธีตายที่แน่ใจว่าบริจาคร่างกายได้ บลาๆๆ
กูไม่ชัวร์ว่ากูควรไปหาจิตแพทย์ดีมั้ยว่ะ หรือกูจะเป็นโรคซึมเศร้า หรือกูจะบวชแม่งเลยดี

>>210 น่าจะโรคซึมเศร้าว่ะ คงต้องหาอะไรบันเทิงเเบบจริงจังว่ะ ความเครียดน่าจะสะสมจนมึงไม่สนุกกับสิ่งบันเทิงละ ไปหาจิตเเพทย์ก็ดี

>>210 กูเข้าใจมึงนะ กูชอบคิดเรื่องตายตั้งแต่เด็กๆเพราะปสกตอนนั้นมันเหี้ยมากๆ ช่วงประมาณม.5นี่หนักขึ้น และก็คิดอยากตายทุกวันจนมาถึงตอนนี้ ประมาณ6-7ปีล่ะ
อยากตายมันไม่ได้แปลว่ากูจะฆ่าตัวเองเดี๋ยวนั้นสักหน่อยถูกป่ะ กูอยากตายนะ ถ้าพ่อแม่ตายหมดแล้วกูจะทำไงดี
ศาสนาไม่ช่วยอะไร งานอดิเรกทำสักพักก็เบื่อ มันไม่รู้มีประโยชน์จะอะไร จักรวาลกว้างเป็นล้านล้าน กูก็มีค่าพอๆกับหินก้อนหนึ่ง

กูพิมพ์ไม่เก่งอีก เอาเป็นว่าเหมือนมึงกูก็ไม่ได้สิ้นหวังในชีวิต ไม่ได้เป็นปัญหาในชีวิต
กูปกติเหมือนพวกมึงทุกคนแค่อยากตาย เหมือนคนอยากทำดั้ง คนอยากรวยงี้

ค่ายาแพงอยู่ กูนี่จ่ายรายครั้งสองพันกว่าบาทมั้ง พอหาหมอบ่อยๆแล้วนัดนานๆครั้งขึ้น สามสัปดาห์/เดือนละครั้งงี้
กูหาเอกชนแล้วมาเบิกยาที่รพรัฐนะ รพรัฐกูว่างแค่ช่วงเย็นหมอชอบไม่อยู่สัส

กูไม่เจอปัญหาแบบพวกมึง(กูเซ็งชีวิตเรื่องอื่น)นะ แต่ตอนไหนว่างจัด กูชอบจินตนาการจำลองว่าคนใกล้ตัวหรือตัวกูเองจะตายยังไงว่ะ แม่งเป็นเพราะว่างเกินจิตเลยฟุ้งซ่าน

>>210 กูเป็นเหมือนมึงเลยว่ะ อธิบายได้ตรงใจกูมาก

>>210 กูก็เคยรู้สึกแบบมึง แม่งรู้สึกไม่มีใครรักนอกจากครอบครัวกูด้วย..... ตอนนี้เริ่มปกติละ

>>212 ที่มึงเป็นแบบนั้นกูว่ามันต้องมีเหตุ มึงอาจจะไม่มีใครเข้าใจ หรือไม่มีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต
ชีวิตนึงจะตายห่าทั้งทีทำไมมึงไม่ลองทำอะไรให้เป็นที่น่าจดจำวะ ถ้ามึงคิดจะตายจริงๆมึงคงไม่มานั่งพิมพ์แล้วล่ะ โดดน้ำตายห่าไปแล้ว

>>216 น่าจะไม่มีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตแฮะ คือตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่เพราะความรับผิดชอบที่มีอยู่ว่ะ
ถ้าตายเองแม่งเหมือนทิ้งความรับผิดชอบเอาไว้ แต่ถ้าเป็นอุบัติเหตุนี่กูอาจจะคิดว่าดวงหมดแล้วมั้ง

>>216 กูไม่ได้อยากถูกจดจำขนาดนั้น ชีวิตคนมีเป็นล้านล้านคน กว่าจะเด่นกว่าจะดัง ถูกจดจำเพื่ออะไรวะ ในเมื่อพอกูตายกูก็ไม่รู้สึกออะไรแล้ว

มึงแบกออกคำว่าอยาก กับทำว่าทำไหมวะ คนๆนึงอยากรวย ไม่ได้แปลว่าเขาต้องรวยทันทีทันใจป่ะ เขาอยากเพราะตอนนี้เขายังไม่รวยไงมึง

*แยกคำว่าอยากกับทำออกไหม

เวลาชักว่าวเสร็จกูรู้สึกสิ้นหวังกับตัวเองทุกทีเลยหวะ แบบเหี้ยเอ้ยตัวเรา ไรแบบนี้ กูควรทำไง
อย่าบอกว่าห้ามชักว่าว ยากชิบ

>>220 ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นกลไลอะไรซักอย่างหนึ่งน่ะที่ทำให้ตัวผู้ไม่เย็ดตัวเมียมากจนเกินไป ทำให้ตัวผู้ความรู้สึกทางเพศลดลง ความต้องการลดลงในช่วงหลั่งเสร็จ

ใครมีญาติมีพ่อมีแม่ มีคนที่รักเป็นโรค ALS บ้างวะ...หรือโรคเหี้ยอะไรที่แบบรักษาไม่ได้ รู้ตัวว่าเป็นแล้วยังไงก็ต้องตายห่าอยากรู้พวกมึงทำใจยอมรับกันยังไงวะ....แบบ...สัสพวกมึงเคยคิดป่ะวะ ถ้าหากพวกเขาตายไปแล้วมึงจะอยู่กันยังไง....

>>222 มันก็ไม่ต่างจากคนปกติเท่าไหร่หรอกว่ะ เพียงแค่มึงรู้วันเวลาที่เขาจะไปก็เท่านั้น คนทั่วๆไปอย่างมึง อย่างกูมีโอกาศตายได้ทุหเมื่อแหละ ญาติพ่อกูนั่งกินเข้าอยู่ใต้ต้นไม้กลางวันแสกๆยังโดนฟ้าผ่าตายเลยมึง ไม่มีใครคาดคิด

เพราะงั้นต่อให้มึงไม่ป่วย ญาติมึงปกติก็ไม่ควรประมาท ทำประกงประกันไว้ซะเสมอ ส่วนปู่กูเค้าก็เป็นมะเร็งปอด ตอนนี้ตายไปละ แต่กูก็ไม่ได้เศร้าอะไรมีใจหายนิดๆ เพราะปู่กูสอนมาแบบนี้ ทุกคนก็ต้องตายทั้งนั้น ช้าเร็วต่างกันแค่นั้น รู้วันตายยังดีกว่าไม่รู้ เพราะจะได้ทำอะไรที่อยากทำก่อนตาย

คนส่วนใหญ่มักจะคิดว่าถ้าพ่อแม่ด่วนจากไปก่อนวัยอันควร พวกมันจะอยู่ไม่ได้
แต่กูเห็นแม่งก็อยู่รอดได้ทุกคนแหละ (กูก็ผ่านมาแล้ว)

>>224 สำหรับกูคงยากว่ะ
เพราะกูเป็นคนติดแม่มาก ติดแบบสุดๆ เลย เรียกได้ว่าถ้าให้ย้ายออกจากบ้านไปอยุ่คนเดียว กูไม่ยอมไปกูอยู่กับแม่อยู่
ซึ่งอาการติดแม่กูมันหนักมาก จนแม่กูยังกลุ้มใจเลย อยากให้กูมีแฟน แต่งงาน จะได้หายอาการแบบนี้ แต่ถึงยังไงกูไม่มีหรอกฟงแฟน
กะว่าถ้าแม่กูเป็นอะไรไป กูคงตามไปแหละ เหมือนเป้าหมายในชีวิตกูคือดูแลแม่กูให้มีความสุข

>>225 กูก็ติดแม่ระดับนึงถ้าแม่เสียกูคงเศร้าหลายวันแต่ถ้าเป็นกรณีพ่อกุยังคิดว่าเลยอาจร้องไห้แค่วันนั้นแล้วคงไม่ร้องแล้วมั้ง จะซึ้งอะไรมันมีแต่ทำให้ชีวิตกุ แม่ น้องแย่ลง ตอนนี้กุก็คิดแค่ว่าพ่อคือผู้ให้กำเนิดแต่ไม่ใช้ผู้นำครอบครัวเลย แถมงานการก็ไม่ทำอีก เผลอๆอาจไม่ร้องแน่สำหรับพ่อ

กูเคยเชื่อว่าพ่อกูเป็นผู้ชายที่ดีไม่มีกิ๊ก
แต่วันนึงกูได้ยินพ่อกับเพื่อนคุยกันเรื่องผู้หญิงเท่านั้นแหละ
กูแอนตี้ทุกอย่าง กูคิดว่าถ้ามันสอนเรื่องศาสนาให้กู
กูจะตบแม่งเรื่องกิ๊กนี่แหละ
ปล.มันยังไม่รู้ว่ากูได้ยิน

เพื่อลุ้นเผื่อจะเจอคนดวงแข็งพอไงวะ

>>206 เพื่อลุ้นเผื่อจะเจอคนดวงแข็งพอไงวะ

กูก็เคยนะสิ้นหวังในหลายๆเรื่องกูว่าเรื่องพวกนี้มันหดหู้ว่ะ
ไม่ว่าจะสิ้นหวังเรื่องในอนาคตที่ยังไม่เคยเกิดไม่รู้ว่าคิดมากไปมั้ย
มีใครเคยเป็นมั้ยวะ คือว่างๆก็คิดเรื่องข้างหน้าที่แม่งยังไม่เกิด
หรือบางทีแม่งก็เบื่อๆชีวิตที่เป็นอยู่ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
หรือบางทีกูขี้เกียจเกินไป ก็ก็งงตัวเอง
แต่ตอนนี้รู็สึกสิ้นหวังกับทีสิสงานจบของตัวเองมากเลยว่ะ
กูรู้สึกไม่ไหวไม่อยากทำแล้วแต่พอกูคิดว่า ช่างแม่งล่ะทำๆไปเหอะ

ไอ้เหี้ยยยยยยยย ขอระบายหน่อยเหอะ กูรับจ๊อบเป็นติวเตอร์เว้ย ไปสอนที่บ้านเด็กชม.ละ300 สองชั่วโมงก็600อาจจะดูเยอะ แต่แม่งอยู่ซะแถวๆศรีย่าน ไอ้ห่า ให้สอนตอนเย็น เดินทางเข้าไปแถวนั้นแม่งรถติดสัดๆ สรุปวันๆนึงกูเสียเวลาไปร่วมสี่ชั่วโมง ตกชั่วโมงละ150เอง เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ เหนื่อยใจชิบหาย เด็กที่กูสอนแม่งเด็กเกรียนหัวโปกพึ่งเข้าม.1. ไอ้เหี้ย เกรียนสุด เอาแต่ใจ รับมือยากชิบหาย ดุก็ไม่ได้ ดุแล้วแม่งงอนไม่ฟังเหี้ยอะไรเลย. มึงนึกภาพเด็กฮึดฮัดแล้วไม่ยอมคุยกะมึงอ่ะ นั่นแหละใช่เลย แต่ปกติก็ไม่ค่อยฟังกูอยู่แล้วอีก เอาหนังสือแบบฝึกหัดมาให้ทำ แล้วแบบฝึกหัดแม่งผิดกูเฉลยให้ก็ไม่เชื่อกู หาว่ายศกูต่ำกว่าคนเขียนหนังสือ สัดเอ้ย เห็นกูเป็นลูกจ้างแม่มันมั้ง เอาแต่ใจสัดๆ แม่มันก็คิดอย่างเดียวว่ากูจะทำให้มันเก่ง เหี้ย เด็กโลกไหนเรียนพิเศษแล้วไม่ทำแบบฝึกหัดแล้วจะรอดบ้างวะ ล่าสุดแม่งสอบเข้าม.1. ไอ้สัด ไม่ติดตัวจริง ต้องไปเรียนปรับพื้นฐาน แล้วแม่งรร.ให้ซ้อมเชียร์ไง จตุรมิตรอ่ะมึง กลับมาก็เหนื่อย คราวนี้ไม่ฟังกูเลย กูบอกถ้าเหนื่อยยังไม่ต้องเรียนก็ได้ แต่แม่งดื้อ จะเรียน พอเรียนจริงๆก็ง่วง ไม่ฟัง เล่นมือถือ กูเครียดสัดๆเลยแม่งเอ๊ย พี่ที่แล็บบอกให้ปล่อยวาง จะไม่เรียนก็เรื่องของมัน เงินมัน แต่แบบ กูวางไม่ลงจริงๆ ใครมีวิธีรับมือเด็กหัวโปกบ้างวะ ช่วยกูด้วยยยย หรือกูควรจะปลงแล้วเลิกสอนไอ้เด็กนี่ดีวะเนี่ย

>>231 เกิดเป็นภาพสะท้อนตัวกูวัยเด็กขึ้นมาเลย 5555555555555555555 ถ้ามึงเหนื่อยมึงไม่ไหวก็ไม่ต้องทำสิวะ นั่งรถก็หมดกำลังใจเสียสุขภาพจิตแล้ว แต่ถ้าอยากสอนกูว่ามึงก็สอนให้มันสนุกๆ สอนสนุกยังไงมึงมีมุขอะไรไปเล่นก็ปล่อยไปสิวะ ทำเหมือนนั่งคุยกับเพื่อนไปก็ได้ ตอนกูยังผมติ่งหูกูก็เป็นแบบนี้แหละ ดื้อด้านรำคาญครูไม่อยากเรียน นั่งกดเพจเจอร์ ถถถถ+ แต่ครูมันรู้วิธีเข้าหามั้ง มาแซวกูว่าแชทกับใคร แล้วก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยเลย เล่นบ้างเรียนบ้างเป็นแบบนี้ไปกูเลยไม่เบื่อ เรียนแล้วสนุกกูก็อยากเรียน

แต่ไอเด็กคนนี้เป็นผู้ชายคงจะมาตรฐานกับกูแฮะ ถ้ามึงพยายามแล้วแต่มันยังไม่เรียนอีกก็ช่างหัวมันสิวะ ครูตปท.มันสอนยังไงมึงก็เอายังงั้นแหละ สอนแบบเพื่อนแต่ถ้าไม่ฟังก็ปล่อยมันไปกูสอนต่ออยากรับไม่รับเรื่องของมึง ส่วนมึงก็ไปกินตังค์ชิลๆ แค่นั้นแหละ

>>232 กูกะลังสงสัยอยู่เนี่ยว่าเพราะกูไปตีสนิทแม่งมากไปอ๊ะป่าว เลยเป็นงี้

>>233 ก็มีส่วนนะ เด็กบางคนมันจะเห็นมึงเป็นเพื่อนไปเลยก็มี ควรจะสนิทแต่อย่ามากจนมันไม่นึกว่ามึงเป็นครู

กูเป็นอีบ้าประสาทแดกเรื่องทำมือถือตกจากกระทู้ญาติพี่น้องฯ นะ กูมานั่งอ่านที่ตัวเองพิมพ์แล้วเป็นอีบ้าชิบหาย คนอื่นคงมองว่ากูไร้สาระมาก ซีเรียสกับเรื่องแค่นี้ ซึ่งกูก็รู้ตัวนะ แต่ที่บ้ากว่านั้นคือกูก็ยังไม่หายเฟลและสิ้นหวังในตัวเองอยู่ดี... เกลียดตัวเองชิบหาย สงสารพ่อแม่ชิบหายที่มีลูกโง่ๆ อย่างกู โง่แม่งในทุกมิติ ทั้งเรื่องการงานและเรื่องส่วนตัว ไม่รู้จะทำไงให้หายโง่ เพราะรู้สึกว่ายิ่งโตยิ่งโง่ ถึงจะไม่เคยทำอะไรเหี้ยๆ แต่ก็ทำแต่เรื่องโง่ๆ ไม่เคยทำเรื่องอะไรให้พ่อแม่ได้ภูมิใจ

>>235 กูอาจปลอบใจอะไรมึงไม่ได้ แต่กูคล้ายๆมึงว่ะ ตอนนี้ตกงานมาซักพักละ เงินจากพวกงานเก่าที่เคยทำก็ต้องเอาไปช่วยเรื่องทำบ้านใหม่แทบหมด แรกๆกูตั้งใจว่าจะทำงานหาเงิน เวลาอยากซื้ออะไรก็ใช้เงินตัวเองแต่สุดท้ายกลับทำไม่ได้อย่างที่หวังเสียที มีแต่รายจ่าย รายรับแทบไม่มี นี่กูก็รับฟรีแลนซ์รองานไปวันๆ ค่าตอบแทนแค่หลักร้อยแถมสามเดือนมีงานที กูโคตรสิ้นหวัง เห็นคนอื่นได้ดีมีความสุข ซื้อโน่นนี่อวดลงเฟซก็ได้แต่อิจฉาไปวันๆ เฮ้อ...

>>236 กอดมึง รายได้น้อยแต่รายจ่ายบานเหมือนกัน แถมเป็นรายจ่ายแบบฉุกเฉินและไม่เต็มใจทั้งนั้น เรื่องใช้เงินซื้อความสุขให้ตัวเองอย่างชาวบ้านเขาน่ะเหรอไม่มีหรอก นี่ขนาดกูไม่เล่นเฟสนะ เลิกรับรู้ชีวิตดี๊ดีของคนอื่นมาหลายปีละ เล่นแล้วรู้สึกว่าทุกข์มากกว่าสุข แต่กูก็ยังทุกข์กับความกระจอกงอกง่อยของตัวเองอยู่ดี

อยู่ดีๆกะสิ้นหวังกับชีวิตซะงั้นวะ เป็นเฮียไรไม่รู้

>>235 เออ ไร้สาระว่ะ เอาแต่พร่ำเสียใจอยู่นั่น ไม่หัดเอาเวลาที่มานั่งเฟลกับเรื่องโง่ๆไปปรับปรุงตัวเอง โง่ เพ้อเจ้อ ประสาทแดก ไปตายไป๊

>>238 ไอ้ความรู้สึกสิ้นหวังนี่ส่วนมากมันก็ชอบมาแบบทำไมไม่รู้ทั้งนั้นแหละว่ะ ยกเว้นบางคนอาจจะเกืดจุดพลิกผันกับชีวิต แต่ประเภทอยู่ดีๆ เป็นก็มีเยอะ กูคนนึงล่ะ พยายามจดจ่อหาอะไรทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่านมาก กูก็พยายามอยู่ แต่บางทีก็ทำไม่ได้หรอก บางครั้งมันหดหู่จนไม่อยากทำอะไรแม้แต่งานอดิเรกที่เราชอบด้วยซ้ำ

>>240 ใช่ๆ บางทีกูก็เป็น

>>235 มึงเก็บกดจากเรื่องอื่นด้วยหรือเปล่า พอมีเรื่งอนี้มันเลยระเบิดแตกออกมา
ใจเย็นๆ นะมึง ค่อยๆ คิด อะไรเดี๋ยวมันก็เข้ามาแล้วผ่านไปแหละ

เวลากูหดหู่มากๆ กูจะไม่อยากนอนว่ะ ง่วงนะ แต่ดันไม่อยากนอน เพราะเวลาที่เราหลับตานอนรอให้มันหลับสมองจะว่าง พอสมองว่างไอ้สิ่งที่เราฟุ้งซ่านมันจะประดังประเดเข้ามามากมายมหาศาล เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด กูเลยจะนั่งเล่นเน็ทไปเรื่อยๆ จนเช้าแล้วก็อัดกาแฟเซเว่นก่อนไปทำงาน เป็นการโต้รุ่งที่สูญเปล่ามาก

กูก็เป็น นอนเฉยๆมีแต่ความคิดว่า ตายดีกว่ามั้ย มีดอยู่ห้องครัวนะ จะไม่ต้องเจอเรื่องดีและร้ายอีก กรีดลงไม่ใช่ทางขวาง ทำลายมัน(เส้นเลือดใหญ่) ตายเถอะ ตายกัน ตายเถอะ ระเบียงไม่สูงพอ ขึ้นไปอีกแต่ตกลงมาตายสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นนะ ตายเงียบๆ เรามาตายกันเถอะ เลยไม่ค่อยชอบเวลาก่อนนอนเท่าไร ยานอนหลับก็ไม่ค่อยช่วยเหี้ยอะไรเท่าไร นอกจากเซล้มกองกับพื้นถ้าตื่นเช้ามากนะ เหมือนมึงแดกเหล้าอ่ะเซไม่ตรงทาง พอตื่นเช้าไม่ได้คนอื่นว่ากูขี้เกียจอีก ชีวิตดี5555555555 สมเพชตัวเองวะ

มีตอนนึงมีความคิดแค่อยากนอนนี่แหละ กูเทยาทั้งบ้านแล้วแดกแล้วแดก ดีไม่ตาย จิตสำนึกกูอยากตายว่ะ ไม่รู้จะห้ามยังไง ค่อยๆประคองกันและกัน
เขานิสัยดีนะ ยกเว้นเรื่องนี้ ขาดสติปุ๊ปพยายามฆ่าตัวเองปั๊ป นี่ล่าสุดเอามีดกรีดข้อมือตัวเอง ดีไม่ตาย มีดไม่คม5555555555555 สมน้ำน้ำมึง อีจิตใต้สำนึก

>>242 ใช่เลยว่ะมึง กูเก็บกดจากเรื่องอื่นมาก่อนแล้ว เรื่องนี้มันมาจุดชนวนพอดี เลยระเบิดบึ้ม ขอบใจมากว่ะ
>>244 สู้ๆ นะมึง มีอะไรก็มาระบายในนี้ได้ กูได้มาระบายก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ ได้แนวทางที่ดีด้วย ขอบคุณทุกคนมาก แต่วันนี้กูก็เผลอทำอะไรโง่ๆ อีกแล้วว่ะ 55555 เอาเถอะ มันผ่านไปละ แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ช่างแม่ง กูไม่ค่อยมีปัญหากับอะไรที่จบไปแล้ว กูมักจะเครียดเวลาอยู่ในโหมดไม่รู้จะทำไงดีมากกว่า เพราะมันเป็นโหมดชี้ชะตาว่าจะไปต่อในทางที่ดีหรือแย่ ซึ่งกูก็มักตัดสินใจพลาดตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน 555 กูเข้าใจฟีลที่ว่าไม่อยากอยู่แล้วมากๆ ไม่อยากเจอเรื่องราวอะไรอีกทั้งนั้น แต่กูยังไม่เคยพยายามตายด้วยวิธีใดๆ ว่ะ ใจไม่แข็งพอ มึงก็อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน อย่าเพิ่งไปไหน

https://www.youtube.com/watch?v=HFa6GD3esf4

ฝากเพลงให้เหล่าผู้สินหวัง
We've made it this far kids!

ควยเอ้ย กูเอาเวลาไปสร้าง skill เพื่อให้หาเงินได้มาก ๆ ตอนนี้ใกล้จะ 30 แล้วเงินเดือนเกือบ 48k
แต่ความเป็นผู้ใหญ่ไม่มีเลย โดนที่บ้านด่าตลอด ทำไงดีวะ

>>247 กูว่ามึงมีความเป็นผู้ใหญ่ระดับนึงแล้วว่ะ ไม่งั้นมึงจะหางานที่เงินเดือน 48k ได้ไง แต่บ้านมึงคงด่ามึงในแง่นิสัยหรือการแสดงออกบางอย่างมั้ง ซึ่งเรื่องนี้กูเฉยๆ กูถือว่า คนเรามีสิทธิทำอะไรก็ได้ที่ไม่เดือดร้อนใครและไม่ผิดกม.ว่ะ แต่เผอิญว่า thailand only ว่ะ ต้องวางตัว แคร์สังคม ประเพณี ธรรมเนียม โน่นนี่นั่นอีก อันนี้มึงต้องทำใจแล้วล่ะ คหสต.

เห็นโม่งบนๆ เม้าเรื่องนอนๆ จะว่าไป ช่วงนี้กูก็เป็นมนุษย์เฟล ความสิ้นหวังแดกกบาลอยู่ ไม่น่าจะนอนตีเท่าไหร่ สุดท้าย 6 โมงเช้ากูก็ตื่นแบบไม่ง่วงเลยอยู่ดี

>>248 เจ๋งว่ะ ถ้ากูนอนดึกหรือไม่ได้นอน ตอนเช้ากูต้องอัดกาแฟรัวๆ ไม่งั้นทำงานไม่ได้ หัวแม่งหนักมากแทบโงไม่ขึ้น

>>249 มันไม่ง่วงก็จริง แต่อาการออกทางร่างกายแทนว่ะ กูเคยเฟลแบบพีคสุดเป็นหลายเดือน นอนตี 3 ตื่น 6 โมงเช้า ผลคือ แรกๆ ไม่มีอะไร ตาหวานซึ้งกว่าเดิมจนชาวบ้านทัก 1-2 อาทิตย์ต่อมาจะเริ่มมีตุ่มตามตัวเป็นแบบปื้นแดงๆ 1 เดือนขึ้นไป กูจะทรุด แบบเป็นไข้น่ะมึง ตัวจะร้อนตลอดเวลา

ไม่ไหวว่ะ ถ้านอนปกติได้ก็นอนเถอะมึง เชื่อกู

กูมีเรื่องปรึกษาหลายเรื่องว่ะ คือ กูอายุก็จะจบปริญญาตรีเเล้วกูเรียนวิศวะไฟฟ้าอยู่ม.รัฐเเห่งหนึ่ง ทีนี้ที่กูเลือกเรียนวิศวะมาเนี่ยไม่ใช่ว่ากูชอบนะ
กูโดนบังคับไอสาส เเล้วกูก็โคตรจะเกลียดวิศวะเลยเเต่ก็ทนเรียนมาได้อะนะเเต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี
ทีนี้กูเรียนมาจะจบเเล้วพอมาทำโปรเจคจบเเม่งรู้สึกว่ายิ่งเเม่งไม่ใช่ใหญ่เลย คือไม่รู้จบไปโง่ๆอย่างกุนี่จะหางานทำได้ไหม

ต่อมาเรื่องงานไม่พอ เรื่องหญิงบ้าง
กูจีบหญิงไม่เป็นเลย ย้ำว่าไม่เป็น คุยกับสาวก็ไม่เป็นชีวิตนี้ไม่เคยมีเเฟน เเม้เเต่เพื่อนชายกุก็มีเพื่อนเเค่4-5คนที่คุยๆกันสนิทๆได้กีฬากุก็ไม่เล่น
เป็นพวกเก็บตัวเงียบๆเก่งเเต่คีย์บอร์ดไปวันๆ กุล้มเหลวมากในการเข้าสังคมคุยกับใครก็ไม่เก่ง

กุเครียดเรื่องการเข้าสังคมมากว่ะ พอคิดว่าวัยทำงานเเล้วต้องไปหาสังคมใหม่ๆก็กลัว ทำไงดีวะจะฝึกพูดไม่ให้ขัด พูดเก่งๆอะไรยังไงดี
ชีวิตนี้คงได้เเต่ชักว่าวจนตายด้วยเเหง

>>251 กัดฟันเรียนให้จบเหอะว่ะ เสียดายเวลา พอจบแล้วค่อยไปหางานสาขาอื่นทำก็ได้ แต่โอกาสโตอาจน้อยหน่อย อันนี้ต้องทำใจยอมรับนะมึง ส่วนเรื่องญ. กูเฉยๆ พี่กูคนนึงก็ไม่ได้พยายามเข้าสังคม แต่ใครคุยด้วยแกก็ตอบ แค่นั้น ชีวิตแกก็ปกติ ดำเนินไปได้

ส่วนเรื่องการเข้าสังคม มันต้องใช้เวลาว่ะ พอเริ่มคุ้นเคยกับสถานที่ มันก็เข้ากันได้เอง กูพูดจริง

เห็นสเตตัสเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่ละคนอัพรูปเที่ยวนอกสวยหล่อ รูปรถ รูปแฟน ละหดหู่
รู้สึกโหวงที่ตัวเองไม่มีซักอย่าง จน งานก็งั้น ความสามารถพิเศษไม่มี จะพัฒนาตัวเองก็ไม่กระเตื้องเหมือนสมองจะไม่รับอะไรใหม่ๆแล้ว ทำไมกูถึงได้กากยังงี้

>>253 เลิกเล่นเฟส เชื่อกู

>>253 เบื้องหลังรูปกิน เที่ยว ปี้แฟน มันอาจแลกมาด้วยเงินจำนวนมหาศาลหรือความกลุ้มใจก็ได้นะมึง ยิ่งแฟนนะตัวดีเลย ตัวสูบเงินชั้นดี ไม่มีเงินไปเอาใจเดี๋ยวก็หนีไปมีคนอื่น
พอใจในสิ่งทีีมึงมีเหอะว่ะ อย่างน้อยมึงก็ยังมีที่ซุกหัวนอน มีเวื้อผ้าใส่ มีข้าวแดก 3 มื้อแบบเลือกเองได้ ไม่ใช่มีคนเลือกให้มึงแบบนักโทษเรือนจำหรือรพ. บ้า

กูเองก็เคยเฟลนะแบบคนอื่นได้โน่นมีนี่ทไไมกู้เองไม่มีเลยจนได้อ่านอั หนังสือของสตีเฟ่นฮอกิ้นแล้สรู้สึกดีขึ้นมาก มันมีประโยคนึงเค้าบอกว่าถึงร่างกายจะเป็นงี้แต่เค้าก็ไม่รู้สึกว่าเสัียอะไรๆปหรือทำอะไรไม่ได้ เค้าได้ทำทุกอย่างที่ต้องการเพราะเค้ามองในสิ่งที่เค้าทำได้ และมองข้ามสิ่งที่เค้าไม่มี ชีวอตเค้าเลยมีความสุข

>>253 กูก็เป็นเหมือนกัน แต่พอได้มาคุยกับเพื่อนหลายคนที่ดูชีวิตดีถึงได้รู้ว่าชีวิตพวกมันก็มีความบัดซบในแบบของตัวเองกันทั้งนั้น บางคนนี่แย่จนปัญหาชีวิตกูกลายเ็นเรื่องเล็กไปเลย
หน้าฉากในเฟสมันแค่ไม่อยากจะฟูมฟายให้คนอื่นมาสมเพช หลังๆมากูแค่ทะยอยอัพรูปของกินที่เคยเซฟไว้เป็นช่วงๆยังโดนเพื่อนแซวเลยว่าชีวิตดีทั้งที่กูรู้สึกเฟลกับชีวิตตัวเองช่วงนี้มาก

โม่งทุกตนล้วนสิ้นหวัง

กูรู้สึกชีวิตแม่งจืดจางว่ะ หลังจบม.6 ชีวิตกูเริ่มจางลงๆ เพื่อนก็เริ่มห่างๆกันไป มีเล่นดอทด้วยกันบ้างบางที แต่ก็ห่างไปเรื่อยๆ แฟนกูก็เลิกกันไปละ แม่งไร้จุดหมายเลยชีวิตกู ตัวกูทำได้ทุกอย่าง พูดได้ 5 ภาษา เล่นดนตรีได้ แต่ไม่เก่งซักอย่าง ชีวิตโคตรห่วยเลยว่ะ ทำเหี้ยไรก็แป้ก กูรู้สึกหมดกำลังใจจะทำอะไรยังไงไม่รู้แม่งไม่มีแรงบันดาลใจเลย

>>259 พูดภาษาไรได้บ้างสอนกูหน่อย ถ้าเป็นอัวหิ อังกิดได้ยิ่งดี อย่าสิ้นหวังเลยมึงมีค่าสำหรับกูเสมอ แอร๊ยยย

>>251 ช่วยเรื่องหญิงละกัน
เรื่องคุยนี่แนะนำว่าถ้าเราไม่ใช่คนที่คิดอะไรที่น่าสนใจมาคุยได้ ให้ลองตั้งใจฟังที่อีกฝ่ายพูดดู แล้วในประโยคนั้นๆมันจะมีคำที่สามารถใช้เป็นตัวเริ่มหรือเสริมหรือต่อให้กับการสนทนานั้นได้ ถ้าใช้ถูกจุดบุคคลที่เราคุยด้วยนั้นจะรู้สึกดีกับเรามาก อย่าไปกลัว
แต่ถ้ามึงอยากพูดเก่งจริงๆต้องฝึกวีธีฝึกมันเยอะแยะหาเอาตามกูเกิ้ล
ถ้าอยากแก้ไขเรื่องการเข้าสังคมจริงๆกูแนะนำว่าถ้าเรียนจบให้ลองไปเป็นเซลล์ที่ต้องเจอลูกค้าเยอะๆไม่ซ้ำคนหรือถ้ามีทุนก็ลองเปิดร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงดู ตามตลาดนัดก็ได้ อย่างหลังจะได้พูดคุยกับสาวๆด้วย(คุยเรื่องสินค้า ฟังหล่อนต่อราคา แล้วพูดขอบคุณ คงไม่ยากเกิน) พอทำไปซักพักอย่างน้อยกูเชื่อว่ามึงน่าจะดีขึ้น

ตากูมั่ง วันนี้ไปธนาคารมาแม่งเจอพนังงานชายวัยกลางคนทำตัวเหี้ยๆใส่วะ ไอ้สัดตอนแม่งกดคิวแม่งกดโคตรเร็วพอกูกำลังเดินไปแม่งกดอีกคิวละแล้วแม่งก็หาว่ากูไม่ทันแล้วเรียกคนถัดไปจากกูมาแล้วแม่งบอกว่าจะทำให้พร้อมกัน พอไปๆมาๆแม่งทำไม่ได้แม่งให้น้องผู้หญิงที่นั่งข้างๆทำรายการคิวที่ต่อจากกูที่แม่งเรียกมาเฉย แต่อีกฝ่ายเรียกคิวลูกค้ามาพอดี แม่งเลยหน้าเสียกูละสะใจแม่งชิบหาย กูแอบเห็นน้องเขาทำหน้าสมเพชใส่มันด้วย
แต่แม่งอยากต่อยมันชิบหาย ควยอายุประมาณ 40 ละแม่งยังมานั่งเป็นพนักงงานการเงินที่ให้เด็กจบใหม่ไปทำอยู่เลย แถมกูยังเห็นผู้จัดการสาขาอายุน้อยกว่าแม่งอีก ทำตัวเหมือนข้าราชการกร่างๆเมื่อก่อนเวลาไปติดต่องาน สัด มันหมดยุคหมอบคลานแล้วไอ้เหี้ย

เพื่อนโม่งเคยรู้สึกเคว้งคว้างมั้ยวะ ล่องลอย ไม่มีเป้าหมาย ไม่รู้จะทำอะไร บางทีก็ไม่อยากตื่น เพราะมันพบแต่ความว่างเปล่า มันไม่ใช่ความสับสน ลังเลหรืออะไร ความรู้สึกนี้มันจะมาเป็นระยะๆ ทั้งๆที่ชีวิตก็ไม่ได้ย่ำแย่นัก แต่มันเหมือนกับไม่มีอะไรเลยว่ะ คิดอะไรก็คิดไม่ออก บางทีก็ไม่อยากทำอะไร จิตมันว่างไปหมด แม่งไม่รู้จะไปทางไหนดี

>>259 ทำเหี้ยไรก็แป้ก แสดงว่าไอพูดได้ห้าภาษาของมึงก็แป้กเหมือนกันสินะ wwwwwwwwwww

>>262 ตอนนี้กูรั่วบรมรั่ว ชีวิตน่าเบื่อสัสๆ อยากทำอะไรก็ติดขัดไปหมด ติดขี้เกียจด้วย เบื่อเหี้ยๆ ม่อใครก็ไม่มีใครคุยเป็นเพื่อน สาดดดด

>>264 เนี่ยเป็นเหตุผลที่ทำให้คนบางคนทำตัวแปลกแยกหรือแสดงทัศนคติเฮี้ยๆออกมาไง เหงาอยากได้คนคุยด้วยมึงจะด่ากูก็ได้อารมณ์นั้น กูก็เป็น เป็นระยๆ

>>262 เหมือนกันว่ะ มันโล่งไปหมดเลย ไม่มีเหี้ยอะไรที่น่าสนใจในชีวิตเลย

เรียนทันตะปีห้า กำลังจะโดนไทร์ว่ะ ตอนนี้แบบหมดแรงเหี้ยๆ

>>267 มึงลองหาดูมีที่ไหนโอนหน่วยกิตไปได้บ้าง อาจจะลองเปลี่ยนสายเรียน ถ้าทันตะไม่ใช่ทางมึง สู้ๆนะโม่ง

>>267 มึงหมดแรงตอนปีห้าอีกแปปๆก็จบละ สู้ดิวะ แต่กูหมดตั้งแต่ยังไม่จบปี1เลย เห้อเบื่อเหี้ยๆ

ไม่รู้จะแนะนำให้สู้ต่อหรือถอย เพราะไม่รู้ว่ามึงจะโดนไทร์เพราะอะไร เพราะไม่ชอบคณะที่เรียน เพราะไม่ถนัด เพราะขี้เกียจเหลวไหล แต่เข้าทันตะได้นี่อย่างน้อยๆ มึงก็ฉลาดกว่ากูแน่นอนล่ะ

สมัยเรียนกูไม่ค่อยสิ้นหวังไม่ค่อยหมดแรงเพราะเรียนมันเรียนกันเป็นตัวๆ ไป มีจุดเริ่มต้นสิ้นสุดชัดเจน เวลาใกล้หมดเทอมกูจะเหนื่อยมากเลยนะ แต่อาการมันเหมือนคนกำลังจะถึงเส้นชัย อีกนิดเดียวว้อย ฮึดว้อย สู้ว้อย จะได้ไม่ต้องกลับมาเรียนตัวเดิมซ้ำ แต่พอมาทำงานนะมึงง เฮ้ออ ชีวิตรูทีน ทำให้ตายก็ไม่มีวันจบสิ้น มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด มองไม่เห็นเส้นชัย มีแต่ความเหนื่อยหน่ายท้อแท้ ท้อโคตรแม่ง แต่อาจเป็นเพราะกูไม่ชอบงานที่ทำด้วยล่ะมั๊ง แต่ปัญหาคือกูก็ไม่รู้ว่ากูชอบอะไร อยากทำอะไร ตั้งแต่จบมากูไม่เคยแฮปปี้กับงานเลยซักงาน ทำเพื่อให้มีแดกล้วนๆ พูดแล้วก็ เฮ้ออออ อีกที

>>270 แล้วความสุขแต่ละวันของมึงคืออะไรบ้างวะ

>>271 การแดกและการผลาญเงิน...

กูเป็นคนที่ถ้าได้ใช้ภาษาต่างประเทศโดยเฉพาะภาษาที่กูชอบมากๆ(ญี่ปุ่น) คุยกับใครแล้วกูจะมีความสุขมากๆเลยเว้ย
แค่ได้นำภาษาไปใช้ในชีวิตจริงก็ทำให้กูแฮปปี้ แต่เผอิญกูเลือกเรียนวิทย์สุขภาพว่ะ บอกเลยว่าที่เรียนทุกวันนี้ฝืนมากๆ

>>273 เหมือนกัน แต่จะให้ไปเรียนแต่ภาษามันก็ยังไงๆ

>>270 กูเข้าใจมึงเลยว่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบอะไรท้าทายนะ แต่บางทีมันเหนื่อยจังว่ะ เมื่อไรจะจบๆ
นี่วางแผนว่าจะตายตอนอายุ 40 ไว้แล้วนะเนี่ย ตัวกูเนี่ย 55555

วันนี้แม่งน่าเบื่อเหี้ยๆ พูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟัง เกมที่เล่นเสือกเฟลไปทั้งคู่ ควยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โดนยั่วโมโหถึงสองรอบ พ่องดิสัส เชี้ยเอ้ย

>>275 เหนื่อยเนอะ ... ช่วงนี้ยิ่งมีเรื่องชวนท้อเข้ามาเยอะมาก ว่าจะเปลี่ยนงานแต่หนทางก็ยังมืดมน คิดเหมือนมึงเลย เมื่อไหร่มันจะจบซะที เฮ้อ

>>275 กำมึงวางแผนตายไว้ยังไงครับขอฟังใว้เผื่อเป็นแรงบันดาลใจ

>>278 อันที่จริงอยากลองตายแบบหายสาปสูญดูนะ แบบไปเดินเข้าป่า ขึ้นเขาแล้วหายไปเลย โคตรฝันเลยกู แต่ช่างเหอะ กูก็คิดของกูแบบนี้แหละ

มีคนบอกว่ากูไม่ค่อยพูดปัญหาของกูเลย ไม่เปิดใจ พอกูพยายามพูด สิ่งที่ได้มาคือความสงสาร เห็นใจ
คือไม่รู้ กูไม่อยากให้ใครมาสงสาร รู้สึกแย่กว่าเก็บไว้คนเดียวอีก

อันนี้อยากถามความเห็นพวกมึงตายแบบไหนสบายสุด กูคิดไว้ว่าถ้าภาระหมดแล้วจะฆ่าตัวตายว่ะ ไม่รู้เมื่อไร

>>280 มึงยังกกะกุแต่ติดตรง วิถีจบชีวิตนี่ละ กุอยากมีครอบครัวให้ครอบอยู่อย่างมีความสุขแล้วกุจะเฟดตัวออกไปปีนเขาดูโลกกว้างทั่วโลกแบบไม่กลับอีกเลย

ทำไมมันมีแต่คนอยากตายเร็วๆวะ กูนี่อยากจะหนุ่มไปนานๆ อยากจะอยู่สัก4-5ร้อยปี

กูอยากตายในวัยที่ยังมีเรี่ยวแรง ไม่ต้องอยู่เป็นภาระใคร แล้วก็มีเงินเหลือไว้ให้คนข้างหลัง อยากตายซัก 30-35 ประมาณนี้ แต่คงไม่ฆ่าตัวตายว่ะ ป๊อด บอกเลย ถ้าไม่ป๊อดคงไปนานแล้วตั้งแต่ช่วงเจอปัญหาหนักๆ ช่วงนั้นอยากตายทุกวัน อยากหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

เพื่อนโม่ง มีใครเคยโดนแบล็คลิสต์ ค่ายโทรศัพท์ไหม \ นอกเรื่อง กูไม่เห็นห้องแนวนี้

เมิงกุว่ากุอาจจะต้องไปโรงพยาบาลจิตเวชว่ะ มีโรงพยาบาลไหนแนะนำไหมโม่ง

กูรู้สึกหดหู่โดยไม่มีสาเหตุ อยากอยู่คนเดียว ยิ่งใครมาวุ่นวายกูยิ่งหดหู่เหมือนอยากจะร้องไห้ ใจหายแปลกๆด้วยว่ะ กูรำคาญสิ่งรอบตัวไปหมด
อยากให้มันเงียบๆ กูไม่อยากรู้จักใคร ไม่อยากคุยกับใคร ไม่ไว้ใจใคร กูคิดว่าตัวเองน่าจะกำลังเป็นโรคซึมเศร้าว่ะ กูอยากไปหาจิตรแพทย์ แต่จะไปยังไงวะ พ่อแม่กูจะคิดว่าไงล่ะ ถ้ากูบอกว่าแค่อยากไปปรึกษาหมอ เขาคงคิดว่ากูไร้สาระแต่ตอนนี้กูไม่โอเคจริงๆว่ะ ไม่ได้มีอะไรทำให้กูรู้สึกแย่เลยด้วยซ้ำทำไมมันหดหู่แบบนี้วะ

ไอ้เหี้ย พวกขี้แพ้เยอะจังเลยวะ
(ด่าพวกมึงไปงั้นๆแหละ กูก็ด้วย ฮืออ สิ้นหวังจุง)

>>285 มึงไปหาจิตแพทย์ก่อน แนะนำที่จุฬาฯ เว้ย มึงจะเจออะไรที่หดหู่จนมึงคิดว่า มึงยังโชคดี

กูลองแล้ว ไม่ต้องไปหาจิตแพทย์อีกเลย

>>288 หมายถึงที่นี้สินะ http://www.chulawellness.com/

>>289 เออ ลองดูสิครับ มึงจะรู้ว่าหมอแม่งอาการหนักกว่ามึง

>>290 55555 ไอ้เหี้ยกูลั่น

>>289 มีหมดสาวจิตเป็น s ไหม ถ้ามีกุไป

>>292 หมอสิ พิมพ์ผิดเลยความเงี่ยนครอบงำสติ อายจัง

กู >>280 นะ กูไปเอกชน ช่วงแรกก็ไปรัฐนี่แหละ แต่คือกูว่างแค่ตอนเย็นๆ หมอก็ชอบไม่อยู่ มีนัดก็นัดเช้าหลังๆเอกชนว่ะ
แต่กูไปซื้อยาที่รพรัฐนะ พยาไท2 ค่าปรึกษาประมาณพันต้นๆ ไม่รวมยา รวมนี่หีฉีกพอดี

พอไปหาแล้วหมอจะนัดนานๆทีวะ เดือนละครั้ง2000กว่าๆกูจ่ายไหวอยู่ ไม่ต้องหงุดหงิดเรื่องนัดเช้า

เรื่องตาย ไม่รู้ดิกูมองคนละด้านกับพวกมึงมั้งกูไม่อยากเห็นโลกแล้ว เหมือนหนังม้วนเดิมอ่ะมึง ตื่นเต้นแค่ตอนแรกดูไปสักร้อยครั้งก็เบื่อ
กูไม่เชื่อเรื่องหลังความตายด้วยไง ตายก็คือตาย จบ ไม่ทุกข์ไม่สุข ไม่เจ็บป่วย

>>294 ตายแล้วไม่มี wifi กูก็ตัดชอยส์เรื่องตายออกไปแล้วว่ะ ไว้ตายแล้วเล่นเน็ตได้อันลิมิตไม่มี fup กูจะรีบดิ่งตึกเลย

มึงรู้ได้ไง ถ้าไม่มีไวไฟจริง กูก็ยังไม่เคยเห็นคนยกเลิกบริการ ฟื้นมามีชีวิตเลยนะ

>>296 ก็นรกแม่งยังต้มน้ำด้วยถ่านไฟอยู่เลย ไม่น่าจะมี wifi ว่ะ

>>294 ถ้าตายไปมึงก็จะไม่ได้เล่นบอร์ดโม่ง ไม่ได้ฟังเพลงที่มึงชอบ ดูการ์ตูนตอนใหม่ ไม่ได้กินของอร่อยๆ ไม่ได้พูดกับใคร ไม่ได้สนุก ไม่ได้กินเหล้า ไม่ได้กิเบียร์ ไม่ได้กินน้ำผลไม้ที่ชอบ ไม่ได้เล่น wifi เลยนะ

>>294 จากใจคนที่เคยฆ่าตัวตายเพราะเป็นโรคนะ สักวันมึงจะรู้สึกดีที่ได้มาอยู่ในวันนี้ ดีที่ตอนนั้นไม่ตาย ความรู้สึกตอนใกล้ตายมันมีอะไรอยากทำอีกเยอะมาก
กุไม่รู้มึงคิดยังไงนะ แต่อย่าตายเลยถ้ามันไม่ใช่เวลาจริงๆน่ะ อนาคตมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกเยอะมึงรอดูดีกว่านะ สู้ๆมึง

ศูนย์เวลเนสมันเป็นไงวะ อยากเผือก

>>299 กูก็เคยอยากตายเพราะป่วย มันทรมานมาก มองไม่เห็นว่าวันไหนจะหาย ได้ไปแต่โรงพยาบาล โรงพยาบาล แล้วก็โรงพยาบาล เวลามีคนมาให้กำลังใจก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย เพราะกำลังใจไม่ได้ช่วยให้กูหาย ไม่ได้ช่วยให้กูเจ็บน้อยลง ในหัวมีแต่คำว่า "มึงไม่เป็นอย่างกูมึงก็พูดได้สิ ลองมานอนเป็นผักอย่างกูมั๊ยล่ะ" แต่ที่ไม่ฆ่าตัวตายก็แค่เพราะว่าป๊อด ทำไม่ลง ได้แต่อยู่แบบซังกะตายไปวันๆ
มาถึงวันนี้ดีขึ้น ถามว่าดีใจมั๊ยที่ตอนนั้นไม่ตาย ก็เฉยๆ นะ คิดว่าถ้าตายไปซะตั้งแต่วันนั้นก็จบไปแล้ว แถมเหลือเงินไว้ให้พ่อแม่เยอะกว่าตอนนี้ด้วย แต่ในเมื่อมันไม่ตาย ก็มีชีวิตกันต่อไป.... เรียกว่าต้องเริ่มต้นใหม่แบบติดลบเลย เพราะอายุมากกว่าเด็กจบใหม่ไปหลายปี แต่ไม่มีประสบการณ์ทำงาน มีแค่ประสบการณ์ในการเข้าโรงพยาบาลอย่างโชกโชน....

>>301 อีกอย่างที่กังวลคือการสมัครงาน ถ้าบอกเค้าตรงๆ ว่าป่วยและมีโอกาส Recurrence ก็คงไม่มีใครรับ
แต่ถ้าไม่บอก แล้วพอไปทำงานจริงเกิดกลับมาทรุดต้องลางานไปโรงบาลบ่อยๆ ก็คงโดนไล่ออกอยู่ดี
แต่ตอนนี้คิดเอาไว้ว่าจะไม่บอก เพื่อให้ได้งานไว้ก่อน แต่ก็ต้องมาคิดอีกว่าถ้าไม่บอกว่าป่วยแล้วจะบอกว่าหลายปีที่ผ่านมาทำอะไรอยู่ดี...

>>301 ป่วยเป็นไรวะ วัณโรค?

พวกมึงเคยมีเพื่อนหรือคนรู้จักที่อายุเท่ากันแต่เขาไปได้ไกลกว่าเราปะ มองแล้วก็ได้แต่แม่งเอ้ย ทำไมวะ
เพราะกูช้าหรอ เพราะกูไม่รู้ว่าตัวเองถนัดอะไรหรอ เพราะต้นทุนไม่เท่ากันหรอ แม่ง อยากจะร้องไห้ เขาจะเข้าเส้นชัยกันหมดแล้ว
แต่กูยังไม่ทันได้สวมรองเท้าวิ่งเลย สิ้นหวังฉิบหาย

อืมม ถนัดคนละอย่างมากกว่าฟะ อย่างกูชอบทำงานช่างศิลป์ ไม่ชอบพวกออฟฟิค งานก็ระดับหนึ่ง

>>304 หลายปัจจัย โชค โอกาส ต้นทุน ไม่เคยเท่ากัน มึงยังดียังไหวตัวได้

>>304 เกาะแม่งแดกเลย เชื่อกุ เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ 555

เบื่อว่ะ ท้อแท้ ทั้งที่รู้ว่าท้อไปก็ไม่ได้ห่าอะไรขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง จะเปลี่ยนแปลงยังไงให้อะไรๆ มันไม่แย่ลง ล้มลุกคลุกคลานมาหลายครั้งก็มีแต่แย่ลงทุกครั้ง จนกลายเป็นคนไม่กล้าจะทำอะไร เพราะกลัวว่าถ้าเปลี่ยนแล้วจะไปเจอสิ่งที่เฮงซวยกว่าเหมือนที่ผ่านมา เลยได้แต่มีชีวิตแบบจมปลัก แล้วก็มานั่งท้อ เป็นพวกขี้แพ้ให้คนอื่นหัวเราะเยาะ แก่ตัวมาคงตายเป็นหมาอยู่ข้างถนน

>>306 ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าไหวตัวรึเปล่า มันเหมือนกับกูหยุดนิ่งแล้วมองคนรอบๆ ตัว แล้วมานั่งจมปลักว่าตัวเองทำไรอยู่วะ พยายามจะหาทางออกแล้ว แต่กลัวเจอทางตันฉิบหายเลย แต่ก็จริงอย่างที่มึงพูด ปัยจัย โชค โอกาส ต้นทุนแม่งไม่เคยเท่ากัน พูดความจริงแล้วเศร้า
>>307 แนะนำกูได้สมเป็นโม่ง 5555 แต่มึงทำให้กูขำได้ ขอบใจแจร้

>>308 ไม่แปลกหรอกมึง ใครๆ ก็กลัวการเปลี่ยนแปลงอะ เพราะไม่รู้ว่ามันจะดีขึ้นหรือแย่ลง เป็นธรรมดาที่มึงจะท้อ กูเข้าใจนะ ถึงมันไม่ได้อะไรขึ้นมาก็ตามแต่เราก็ยังมีความรู้สึกแบบนั้น เห้อ นี่กูจะเป็นหมาที่ตายข้างๆ มึงป่ะเนี่ย

ถึงโม่งบนๆ ที่กูขี้เกียจย้อน บางทีเวลากูจะนอนกูก็คิดนะ ไอ้เรื่องจักรวาลเกิดมาได้เพราะ big bang แต่กูก็คิดต่อว่ะ ถ้าสิ่วที่โอบล้อมโลกนี้เรียกว่าจักรวาล แล้วนอกขอบจักรวาลเขาเรียกว่าอะไร หรือจักรวาลไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าอย่างงั้นก่อนที่จะเกิด big bang น่ะ สิ่งที่อยู่รอบๆ นั้นเรียกว่าอะไร

แค่นั้นยังไม่พอ กูยังนั่งคิดว่าตัวตนของกูในตอนนี้นี่มันโคตรมายาเลย (ไม่ใช่ทางธรรมนะ) คือกูรู้สึกอยุ่ตอนนี้น่ะ แสดงว่ากูยังมีชีวิตใช่ไหม ถ้าอย่างงั้นหลังกูตาย กูจะได้เจอกับนรกไหม กูจะโดนลงโทษตามบาปที่กูทำไว้ไหม แต่กูก็ยังคิดต่อไปว่ะ ขนาดกูนอนหลับแล้วตื่น ช่วงเวลาตอนกูหลับกูจำไม่ได้ (ไม่รวมฝันนะ) แสดงว่าถ้ากูตายก็เหมือนปิดไฟดับไปจนกว่าจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งเหรอ แต่ถ้ากูตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตัวตนกูก็ไม่เหมือนเดิมนะ ครอบครัวกู เพื่อนกู ความทรงจำทั้งหมดของกูในช่วงชีวิตก่อนตายก็หายไปเหรอ แล้วถ้าสิ่งที่เรียกว่านิพพานมีอยู่จริง นั่นคือการแยกตัวออกไปมองดูวัฎจักรของคนอื่นวนเวียนซ้ำไปมาเหรอ อย่งงั้นจะมีความรู้สึกเหลืออยู่ไหม หรือกูจะกลายเป็นเศษธุลีในจักรวาลนี้ ไม่รู้ว่ะ กูคิดแบบนี้ตั้งแต่ประถมแล้ว ตั้งแต่ยังไม่รู้จัก big bang ด้วยซ้ำ แต่กูก็ไม่ได้อยากตายนะ นี่กูโรคจิตรึเปล่าวะ แต่กูคิดเรื่องแบบนี้ทีไรกูก็ร้องไห้ทุกที นี่ขนาดพิมพ์กูยังน้ำตาไหล สะอึกสะอื้นเลยมึง

>>310 ให้ยืมทิชชู่

>>309 คืออย่างน้อยยังเป็นสัญญาณที่ดีว่ามึงไม่อยากจบแค่ตรงนี้ ต้องลองหาทางบิ้วอารมณ์ดูว่ะ ชีวิตจะก้าวหน้าแม่งก็มีเปลี่ยนงาน ลงทุน เลื่อนตำแหน่ง ช้ากว่าคนอื่นหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไปถึงเส้นชัยไม่ทัน มีคนๆนึงเว้ยชีวิตแม่งไม่ค่อยพร้อม ม.ปลายที่บ้านไม่มีทุนจะให้ไปช่วยทำนา ก็หาทุนจนได้เรียนม.ปลาย อยากเรียนต่อวิศวะแต่ไม่มีเงินอีกนั่นแหละ เลยไปเรียนเซลล์วิทยาที่มีทุน จนจบออกมาทำงานร.พ.แต่งงานมีครอบครัว เห็นว่าถ้าเป็นงี้ชีวิตนี้แม่งติดแหง็กอยู่ในแล็บแน่ เลยไปเรียนรัฐศาสตร์แล้วย้ายไปทำงานธุรการ ตอนเรียนรัฐศาสตร์มีวิชากฎหมายเลยเรียนกฏหมาย แล้วย้ายไปทำงานศาล สุดท้ายสอบเป็นผู้พิพากษาได้ ชีวิตคนๆนี้แม่งเดินอ้อมมากกว่าจะถึงเส้นชัยอ่ะ มึงลองดูเว้ยถ้าเริ่มออกเดินไม่หยุด ซักวันแม่งก็ต้องอ่ะแหละ

http://youtu.be/wdYBRhq-4tQ
ให้มึงดูนะเพื่อนๆโม่ง

ถ้าจะฆ่าตัวตาย พวกคุณจะพาเหล่าคนที่คุณเกลียดไปด้วยไหมครับ

>>314 ถ้าแค่เกลียดก็ไม่อ่ะ เว้นถ้ากูแค้น มันทำครอบครัว หรือชีวิตกูเสียหาย พังพินาศกูจะลากพวกมันไปด้วยแน่ๆ มัดระเบิดติดตัววิ่งเข้าบ้านแม่งจบง่ายๆ หรือใครก็แล้วแต่ที่ถ้าฆ่ามันทิ้งไปแล้วคนข้างหลังของกูจะสบายขึ้นกูก็จะเอามันไปด้วย

>>315 สรุปที่บ้านมันเสือกไม่มีคนอยู่...

>>312 ขอบใจมึงนะ

>>316 คุโรมาตี้สัสๆ

>>316 ไอเหี้ยยยย กุนั่งอ่านตอนกำลังขี้ ขี้ระเบิดเลยสัส 555+

กุเครียดว่ะโม่ง กุโดนบ้านบังคับให้ทำในสิ่งที่กุไม่อยากทำ ใจกุไม่รัก หัวกุก็ไม่เอา แต่ต้องทำด้วยความรู้สึกรับผิดชอบปัญหาที่บ้าน
พอกุทำสิ่งที่กุไม่ชอบ กุก็เครียด ความรักในงานที่กุชอบก็ค่อยๆลดลง กุรู้สึกว่าตอนนี้จะหันมาทำงานในทางที่ชอบก็สายเกินไปแล้ว
ส่วนงานที่ทำอยู่ก้ไม่ได้ทำให้กูดีขึ้น กูหมดหวัง สิ้นหวังมาก

กุไมไ่ด้อยากเป็นคนที่ทำให้คนอื่นชอบหรือเอาใจคนอื่น กุแค่พยายามเลี่ยงการกระทบกระทั่งจนมันกลายเป็นนิสัยติดตัวกูอะ
กูไม่ได้ชอบนิสัยนี้ แต่กูก็เถียงคนอื่นเค้าไม่เป็น

รู้สึกว่ามองไปทางไหนก็มืดมนนัก

>>310 มึง มึงล้ำมากอ่ะ มึงไปเรียนปรัชญามั้ย //ไม่ได้ประชดนะ// กูเรียนมา2เทอม กูว่ามันต้องทำให้มึงเจอประกายอะไรซักอย่างอ่ะ คือมึงอาจจะไม่ได้คำตอบนะ แต่มึงจะแบบมีวิธีคิดของตัวเองอ่ะ เชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเชื่อ
คำถามบางอันของมึง ถ้าไม่อคติกับศาสนา เบสบนศาสนาซักหน่อย มึงจะได้คำตอบนะ (อย่างการแตกดับของจิตน่ะ มันแตกดับอยู่ตลอดแหละ ยังมีถกกันอยู่เลยว่าแล้วเราตอนนี้คือคนเดียวกับเมื่อกี้รึเปล่า)
ส่วนตัวกูว่า วิทยาศาสตร์ก็คือปรัชญาแบบนึงด้วยซ้ำอ่ะ คือมันอยู่บน presupposition ว่าสสารมีจริง ไรงี้

ยาวชิบหาย เหมือนจะออกนอกประเด็นด้วย กูแค่จะบอกว่ามึงก็ปกตินะ ที่จะคิดอะไรๆเยอะแยะ //ข้ามกูไปเหอะ โทษนะเพื่อนโม่ง

>>311 กูเจอ >>316 เข้าไปกูก็ไม่ต้องใช้ทิชชู่มึงแล้วเพื่อนโม่ง ขอบใจนะ

>>321 เป็นวิชาเลือกป่ะ กูก็อยากลงอยู่ แต่กูไม่รู้ว่ามันมีอะไรในมหาลัยบ้าง ปรัชญานี่เป็นคณะหรือวิชาอ่ะ กูยังเป็นแค่สาวน้อยม.ปลาย แต่ก็ขอบใจมึงนะ กูแค่คิดมากไปสินะ

กูก็คิดนะ ชีวิตมันสำคัญขนาดต้องมีนรก สวรรค์มารองรับพวกมึงเลยเหรอ ส่วนตัวกูคิดว่าตายก็คือจบมั้ง(ไม่แน่ใจเพราะยังไม่ตาย)
เรื่องที่อยากทำ หนังที่อยากดูมันคงไม่สำคัญแล้วว่ะถ้าตาย ที่มึงยังรู้สึกเสียดายเพราะมึงยังไม่ตายไง
จักรวาลกว้างมากนะมึง ถ้ามองกว้างๆแล้วเราคงมีค่าแค่ฝุ่นละอองในอวกาศก็ได้

>>320 ขี้แพ้เหมือนกูเลย กูอยากยืนหยัดในสิ่งที่กูชอบ ไม่ชอบได้บ้าง ไม่ต้องแคร์คนอื่นมากมาย แต่กูไม่กล้า

มึงลองคิดดูแล้วกัน ชีวิตมีหลายทางให้ถึงจุดหมาย ตอนนี้มึงแค่เปลี่ยนเป็นเส้นทางอ้อม
กูเดาว่ามึงยังเรียนอยู่นะ ถ้ามึงรักสิ่งที่มึงทำจริงๆ ระหว่างเรียนมึงแบ่งเวลาไปทำได้ไหม จบแล้วค่อยมาเรียนได้รึเปล่า
ตอนนี้มันหันกลับไม่ได้แล้วกูก็อยากให้มึงตั้งใจกับสิ่งที่มึงทำอยู่นะ คิดให้ฉลาด ทำให้ดี คนอื่นจะว่ายังไงช่างแม่ง ก็มึงไม่ได้ถนัดตั้งแต่ต้น
มันอาจจะเป็นแรงบันดาลใจ อาจเป็นการคิด ตอนมึงทำสิ่งที่มึงชอบก็ได้
ถ้ามึงทำงานแล้วก็เก็บๆเงินแล้วทำอะไรที่มึงชอบดีกว่านะ ชีวิตนึงไม่ยาวไม่สั้น อย่าเอาเวลามาเกรงใจคนอื่นเลย เอาไปใช้ทำสิ่งที่มึงอยากทำเถอะ

กูอยากตาย แต่ก็กลัวความเจ็บปวด ถ้าสักวันกูต้องฆ่าตัวตายจริงๆ กูพยายามไม่แคร์คนอื่นมากทำอะไรที่กูต้องทำ อยากทำให้เสร็จๆว่ะจะได้ไร้ห่วง

>>322 ปรัชญา มีทั้งเป็นสาขาใหเรียนเลย มีทั้งที่เป้นวิชาเลือกให้ลงด้วย

แนะนำให้ลองหาหนังสือปรัชญามาอ่านก่อน ถ้าชอบค่อยลง ไม่งั้นชีวิตมึงจะไม่มีความสุขแน่ๆ

>>322 สนใจปรัชญาแนะนำไปลงเรียนที่ราม มีแบบPre degree ลองลงพวกวิชาพื้นฐานของปรัชญา ซื้อหนังสือของรามมาอ่าน ถึงเวลาก็ไปสอบที่ศูนย์ ทั้งหมดนี่หมดเงินไม่เกิน 3000 ไม่รวมค่าเดินทางไปสอบ ถ้าสอบผ่านแล้วชอบก็ต่อยาวๆไปเลย

แต่ไม่แนะนำให้ยืนคะแนนสอบเข้าเพื่อลงเรียนเป็นคณะหลัก มันใช่ทำมาหากินไม่ได้ สมัครงานยากพูดแบบง่ายๆ หาชอบจริงๆก็ค่อยๆอ่านค่อยๆสอบเก็บหน่วยกิตที่รามดีกว่า

กุโม่ง >>320 นะ
>>324 อย่าเพิ่งตาย อยู่ก่อนเถอะ กุก็คิดอยากตายหลายรอบแล้ว พยายามอยู่ต่อไปเผื่อจะสามารถเปลี่ยนอะไรได้บ้าง

แต่มาคิดอีกทีจะเปลี่ยนไรได้วะ ชีวิตตัวเองยังเลือกไม่ได้

จะรีบตายไปทำไมสร้างภาระให้คนข้างหลังเปล่าๆ มาเป็นนีทปิดกั้นสังคมแบบกูดีกว่า อยู่ไปวันๆทำงานเลี้ยงพ่อแม่แค่นี้ก็พอละ

ที่กูปิดกั้นสังคมไม่ใช่กูไม่อยากเข้าสังคมหรือเข้าสังคมไม่ได้ แต่กูคิดว่ายิ่งรู้จักคนมากเท่าไหร่ปัญหายิ่งมีมากเท่านั้น แล้วยิ่งมึงผูกพันธ์มีความทรงจำดีๆกับใครมากเท่าไหร่พอมึงต้องจากเขามันก็ยิ่งเจ็บเท่านั้นแหละ กูเลยคิดว่าไม่ต้องสร้างความทรงจำกับใครมากนัก สร้างเฉพาะกับคนที่สำคัญจริงๆก็พอ เช่น พ่อแม่ ลูกเมีย ที่ต่อให้วันนึงจากกันกูก็ยินดีที่จะเสียใจ

ยังไงชีวิตมันก็ไม่มีเหี้ยไรมากมายอยู่แล้ว พวกมึงมันก็เหมือนเครื่องจักรทุกคนแหละ ทำงาน หาเงิน เป็นฟั่นเฟืองตัวหนึ่ง พอทำไม่ไหวไม่ดีเริ่มเสียก็โดนเขี่ยออก เพราะงั้นก็อยู่ๆไปเถอะยังไงมึงก็ต้องเสื่อมไปอยู่ดี แค่สร้างปัญหาให้น้อยที่สุดก็พอละ

>>328 ถ้ามึงตาย กูขอมรดกที่เป็นอสังหาริมทรัพย์นะ จะเอาไปขายต่อ ถถถ

>>326 กูไม่ใช่โม่งที่บ่นเรื่อง big bang นะ แต่สนใจ ไปสมัครรามดีกว่า

กูก็ปิดกั้นตัวเองอยู่นะ ไม่รู้ดิ รู้สึกว่าเป็นของชำรุด ใครจะอยากมาสร้างความทรงจำดีดีด้วย? คนอย่างกูถ้าพ่อกับแม่ตายหมดแล้วก็คงไม่มีห่วงอีก

กูขี้ลืมมากมาก ถ้าไม่คุยกับใครนานๆนี่ลืมชื่อ ความทรงจำหลายเรื่องหาย ปกติก็ป้ำๆเป๋อๆอยู่แล้ว ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่าเพราะยาที่กินหรือเพราะตัวกูเอง กูโทษตัวเองก่อนดีกว่า ทำอะไรก็ไม่ดีให้สุดสักอย่าง ไร้พรสวรรค์ ความพยายามก็ไร้ค่า

กูอยู่คนเดียวโลกคงบอกว่าขอบคุณมากที่สุดแล้ว

>>322 กู >>321นะ
คือคณะกูมันเป็นวิชาบังคับ แต่ถ้าเรียนต่อ มันจะเป็นสาขาวิชา แต่ก็อย่างบนๆ เค้าว่าแหละ มันไม่ได้มีงานรองรับ ยกเว้นเป็นอาจารย์ มึงไปลองเรียนๆ ให้พอเก็ตๆ ได้ประกายอะไรกลับมาก็ได้ วิธีคิดมึงจะเบนเล็กๆ 555

เครียดอ่ะ ที่บ้านเป็นหนี้ไฟแนนซ์อยู่3แสนเกือบ4แสน
ตอนนี้กำลังเร่ขายรถอยู่ ขายยากสุดๆ ผ่อนไม่ไหวแล้วเดือนนึงแม่งตั้ง13k
ขอคำแนะนำเรื่องไฟแนนซ์หน่อยดิ

http://thenicestplaceontheinter.net/

ให้ทุกคนในมู้นี้มีกำลังใจสู้ต่อไปนะ

>>334 บอกกูทีว่าไม่ใช่ผี กูได้ยินเสียงวี้ๆนี่ก็ใจจะวายละ

>>335 ไม่ผี มันคือกอด

กูอยู่มหาลัยซึ่งปีนึงที่ผ่านมานี้กูอยู่แต่กลับเพื่อนกลุ่มนี้ตลอด แล้วพวกมันก็จะดรอปกันหมดกลุ่ม1ปี เพื่อซิ่วหมอ กูกลัวว่ะ กูกลัวว่าต้องตัวคนเดียวแล้วว่ะ เออกูเรียน6ปีด้วย ถ้า4ปีกูยังพอคิดว่ากูสู้ไหว แต่โดดเดี่ยว6ปีแม่งเหี้ยจริมๆ

>>337 กับนะกูพิมผิด คือ1ปีกูก็ไม่มั่นใจ มันอาจดรอปจนกว่าจะติดเลยก็ได้ คณะกูแม่งดอกไม้ข้างทางจริงๆรองรับคนอยากเป็นหมอพอเข้ามาได้ก็ลาออกเพราะติดหมอแล้วและดรอปกันหนึ่งในสามของคณะแล้วเนี่ย กูก็น้อยใจนะว่าทำไมกูไม่เรียนหมอไปเลยไม่ก็ทำไมพวกนั้นไม่เข้าที่นี่และตั้งใจสอบหมอจนกว่าจะติดตั้งแต่แรก กูจะได้ไม่ต้องทนจากเพื่อนที่อุส่าสนิทกลางทางแบบนี้

>>338 เพื่อนใหม่มันหาไม่ยากหรอกแค่มึงกล้าพูด กล้าคุยก็ได้แล้ว อีกอย่างคนเขามีความฝัน มึงก็ต้องปล่อยเขาไปสิ การเห็นเพื่อนได้ทำตามความฝัน มึงน่าจะดีใจนะ

>>333 ไม่รู้เรื่องไฟแนนซ์แต่สู้สู้นะมึง
ขายรถขายอะไรให้ได้เยอะๆแล้วลองประนีประนอมกับเจ้าหนี้ดู ดีกว่าโดนฟ้องศาลแล้วยึดบ้านนะมึง

>>339 ที่กูไม่ดีใจอาจเพราะเพื่อนกูแค่อยากเข้าตามกระแสเฉยๆว่ะ ไม่มีใครมีความฝันอะไรขนาดนั้น55 ที่มีความฝันก็คนนึงที่อยากเป็นหมอแล้วจะได้สบายเงินเดือนเยอะเข้างานนิดหน่อยก็รวย คือกูก็แอบไม่เห็นความยิ่งใหญ่ของฝันมันมั้งเลยไม่รู้สึกอยากให้เพื่อนๆสมหวังกัน5555

>>341 มันไม่แน่หรอก เพื่อนกับมึงไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา กุเคยเห็นพวกมีความฝันแต่ทำตัวซึนก็เยอะ ถ้ามึงเปิดใจแล้วก็หน้าด้านหน่อย มึงได้เพื่อนเยอะแน่นอน แต่คัดเพื่อนด้วยนะ ไอ้พวกปลิงเกาะงานกลุ่มนี่อย่าไปเอา พวกเด็กเนิร์ดก็คบได้ แค่คบคนที่มึงสบายใจแล้วก็เป็นตัวของตัวเองได้ นั่นแหละคือเพื่อนจริงๆ

>>337 แอบวางยาถ่ายดิวะ คืนก่อนสอบนัดติวบ้านมึงแล้วจัดเลย

เบื่ออออออออออออออออออออออออ ;(

>>341 หมอเข้างานนิดหน่อยก็รวย..........................นิดเหรอวะ

ขอระบายมั่งได้ป่าววะ

ทำไมตัวกุมันถึงแย่จังวะ ทำเกรดดีๆให้พ่อแม่ก็ไม่ได้ เรียนก็ไม่เข้า พอวิชาไหนมิดเทอมเหี้ยๆหน่อยก็ไปกดปลายภาคเยอะๆเอา ยังไงแม่งก็ไม่เกินB ควิสก็ขาด พอวันนี้เจอวิชาแบบสอบทีเดียวไม่มีมิดเทอมกุนี่หมุนเลย พอไม่มีคะแนนเก็บเหี้ยๆมากระตุ้นแล้วกุก็แทบไม่ได้อ่านเข้าไปเลย กุว่าเกรดเทอมนี้แม่งร่วงรูด กุจะแก้ตัวยังไงดีวะ เกรดมันติดไปถึงตอนสมัครงานด้วย ทำกิจกรรมอะไรก็ไม่ชอบถ่ายรูป เกียรติบัตรเหี้ยไรก็โยนทิ้งไปหมดแล้ว เห้อ

>>346 กูแนะนำว่าไปฆ่าตัวตายซะทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับมึง

กูก็รู้สึกว่าช่วงนี้กุเหี้ยว่ะแบบอยากจะร้องไห้ชิบหาย กูมีความสนใจหลายอย่างแต่หลักๆคืออยากเป็นศิลปินทำงานวาดภาพกูก็เริ่มจากทำงานบริษัทเล็กๆแต่ทำยังไงก็งานออกมาไม่ดีท้งๆที่พยายามแล้ว หัวหน้านี่เอือมกุมากเสียวว่าจะโดนไลออกอยู่เนี่ย สุขภาพตอนนี้ก็ไม่ดีเงินก็ไม่มีเงินเดือนก็น้อยไม่มีส่งกลับ้าน บ้านในกรุงเทพก็เช่าอยู่แพงชิบหาย ทั้งๆที่แทบไม่ได้กินแต่ก็อ้วนๆๆๆหน้าโทรมเป็นแผลที่หน้าอีกเห็นแล้วรับไม่ได้ อยากจะทำอะไรให้ใครก็ล้มเหลว แฟนก็ไม่มีผุ้ชายก็ไม่แล กูเบื่อมาก

>>346 โง่เอง เกรดกู 2.1 กูยังได้งานเงินเดือนระดับกลางค่อนสูงของสายได้ตั้งกะขึ้นปี 4

รู้สึกว่าตัวเองไม่น่าเกิดมาเลย อยากตายจัง

>>348 มึงพยายามผิดวิธีรึเปล่าวะ แบบตัวตนมึงไม่ได้เรื่องวาดภาพจริงๆทำอย่างอื่นขึ้นกว่า

แต่กูคิดว่าเรื่องวาดมันฝึกกันได้นะ มึงลองหาคนที่วาดเทพๆ กระแสนิยมลองวาดตามดู เป็นแรงบรรดาลใจ
มันจะปุปปัปให้ดีเลยไม่ได้หรอก มึงต้องอดทนนะ

>>348 มึงคือร่างแยกของกู ทำให้กูได้รู้ว่าไม่ได้มีแต่เราที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นหรอกนะ แต่อย่างน้อยก็เหมือนมีเพื่ินร่วมชะตากรรม กูยิ่งวันยิ่งตกต่ำ ชีวิตมีแต่เลวลง ยิ่งพยายามยิ่งล้มเหลว ยิ่งตั้งใจทุ่มเทยิ่งผิดพลาด ชีวิตไม่มีเหี้ยไรดี ทั้งการงาน เงิน หน้าตา รูปร่าง สุขภาพ แต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

>>346 เออ มึงแย่จริงๆว่ะ แต่มึงยังดีตรงที่เริ่มไหวตัวแล้ว ถึงมันจะช้าเกินไป แต่ตอนนี้ก็ทำตัวใหม่ซะ ค่อยๆแก้ไขในสิ่งที่ทำลงไป อย่าลืมว่าในอนาคตมึงไม่ได้มีแต่ตัวเองที่ต้องดูแล ที่มึงมาพิมพ์แบบก็แสดงว่ายังรักพ่อแม่อยู่ เอ้า ไปสู้

เพื่อนๆกูเรียนจบมหาลัยกันหมดแล้ว แต่กูยังไม่จบเลยว่ะ ทั้งๆที่กูควรจะจบพร้อมเพื่อน แต่กูก็ทำตัวเหลวไหลจนติดวิชานู่นนี่ แต่กูจะมุ่งมั่นให้มากขึ้นละ กูเชื่อว่ากูจะต้องทำได้และมีงานทำเหมือนคนอื่นๆเขา ถ้าไม่งั้นกูก็คงดูแลใครไม่ได้ ไม่มีใครอยากจะฝากชีวิตไว้กับคนอย่างกูแน่ๆ เพื่อนโม่งพวกมึงให้กำลังใจกูหน่อย อุคริอุคริ

>>354 กูมีเพื่อนคนนึง เพิ่งจบได้ปีนี้แหละ 555 สู้ๆนะ

>>354 เพื่อนกูราม8ปี กับเรียนราชภัฏ7ปีรีไทร์ไปเรียนรามได้5ปี ยังไม่จบทั้งคู่

>>356 ขอเผือกได้ไหมว่าราชภัฏอะไร ถ้าบอกคณะด้วยจะเป็นพระคุณมาก

ช่วงนี้กุเครียดและจิตตกมาก กุว่าโรคซึมเศร้ากุกำเริบว่ะ
กุไม่อยากเข้าไปคุยตามศูนย์ปรึกษาปัญหาตอนนี้
พอจะมีที่ไหนแนะนำมั้ย กุต้องการคนคุยมาก

>>358 เพื่อนโม่งไงจะใครล่ะ

>>358 ไปโรงบาลที่มีแผนกจิตเวช แต่หมอไม่ค่อยมีเวลาคุยกับมึงหรอก คนไข้เยอะ คนที่จะมีเวลาคุยกับมึงนานหน่อยและรับฟังมึงส่วนมากจะเป็นนักจิตวิทยาน่ะ ก็ดีนะ กูไปมา เขาก็รับฟังดี อีกอย่างมันสบายใจตรงที่ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ ถ้าเล่าให้คนรู้จักฟังมันไม่สบายใจ ไม่อยากให้คนใกล้ตัวทุกข์ไปกับเราด้วย ส่วนบางคนก็อาจจะเอาไปเมาท์ต่อ

>>358 มาเล่าในโม่งไง ตอบไม่ตอบไม่รู้ แต่คนที่เข้าห้องนี้ก็อ่านหมดแหละ

กูเป็น loser ตัวหนึ่ง

กูนอนตีห้าทุกวัน ไม่สามารถนอนหัวค่ำได้เพราะกูติดเน็ตมาก
กูอับอายในมหาลัยที่กูติดทั้งๆที่กูไม่พยายามในการสอบเข้ามหาลัย
กูตั้งเป้าหมายอะไรแล้วทำไม่สำเร็จทุกที เพราะเอาความสุขตัวเองมาอ้าง
กูอยากหางานพาร์ทไทม์ทำแต่สุดท้ายก็หาข้ออ้างให้ตัวเองได้ว่าที่นั่นเต็มแล้ว ที่นั่นไกลมาก ที่นั่นเลิกดึก
กูเป็นเด็กที่โดนพ่อแม่สปอยมาแต่เด็ก และกูดีใจมากที่พ่อแม่ไม่เคร่งเหี้ยไรกับกูมากนัก
กูเลือกทำสิ่งที่สบายกว่าแต่ผลลัพท์ต่ำกว่าเหมือนถอยหลังลงคลอง ตัวอย่างคือกูเลือกที่จะไม่ใช่เงินมากกว่าหาเงิน
กูปลอบใจตัวเองโดยการเอาพี่ตัวเองมาเป็นมาตรฐานว่าชีวิตพี่กูแย่กว่ากูมากนัก
ทั้งๆที่ทุกครั้งที่พี่กูล้มพี่กูจะลุกขึ้นได้ทุกครั้ง ส่วนกูไม่ล้มเพราะไม่เดินหน้า
กูเป็นคนขี้กลัวไม่ยอมทำอะไรแต่จะชะโงกดูคนอื่นก่อนค่อยทำตามเขาทีหลังทำให้เป็นผู้ตามตลอด
กูจะปลอบใจตัวเองด้วยผลงานพวกผู้นำที่ทำผิดพลาด แล้วคิดว่าดีแล้วที่กูไม่เสนอหน้าไปหลักมากนัก
กูเป็นคนขี้มโนว่าอีกxxปีกูจะเก่งแบบนู่นแบบนี้ มั่นใจในการเรียนรู้ของตัวเองมากทั้งๆที่ตอนนี้กูคิดเลขช้าลง
กูคิดว่าตัวเองโง่ลงเพื่อเป็นข้ออ้างว่าอดีตกูเคยเก่งและยึดติดกับคำชมในอดีต

กูควรเปลี่ยนแปลงตัวเองสักที

นี่กูคิดแบบนี้มากี่รอบแล้ววะ

กูปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยกูก็รู้ข้อเสียของตนเองดีกว่าพวกที่ไม่รู้ว่าตัวเองแย่
กูเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนที่แย่กว่ากูเลยไม่พัฒนาสักที

สิ่งแรกที่กูควรเปลี่ยนคือทัศนคติของตัวเอง แล้วกูก็คิดว่าแล้วจะเปลี่ยนทัศนคติตัวเองยังไงวะ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะเว้ย
กูนึกขึ้นได้ถึงพวกบทความชีวิตดี๊ดีคือกูต้องตื่นเช้า ดื่มน้ำ ออกกำลังกาย เมื่อสุขภาพดีขึ้นสุขภาพจิตจะดีขึ้น

หลังจากนั้นกูคิดว่ากูจะรีบนอนเพื่อตื่นมาวิ่งตอนเช้า แต่พอมองเวลาตอนนี้ตีสาม นอนไปยังไงก็ตื่นเที่ยงอยู่ดี
กูเลยคิดว่าจะโต้รุ่งแล้วนอนตอนสองทุ่ม แล้วสุดท้ายกูก็ทนไม่ไหวและหลับตอนหกโมงเช้า

กูตื่นมาตอนบ่ายแล้วรู้สึกว่าร่างกายหนักมากแล้วไปดื่มน้ำเย็นแล้วทำไรกิน หลังจากนั้นก็เล่นคอมแล้วลืมทุกอย่าง

แล้วมานึกเรื่องพวกนี้ได้ตอนตีสองอีกที

อย่างแรกกูควรนอนให้เป็นเวลา และดื่มน้ำวันละสี่ขวด

กูควรเปลี่ยนวิธีปรับเวลานอนจากการโต้รุ่งเป็น
หลับแม่งไปเลยตอนนี้ตื่นกี่โมงช่างมัน พอหนึ่งทุ่มให้ทำอะไรก็ได้ให้เหนื่อยที่สุดแล้วไปอาบน้ำเพื่อนอน
ตั้งนาฬิกาปลุกตอนเช้าด้วยเพลงที่ชอบเป็นกำลังใจในการตื่นตั้งปลุกแบบทุกห้านาทีและวางไว้ห่างตัวเพื่อที่จะปิดได้อย่างลำบาก

หลังจากตื่นมากูกินอาหารเช้าทานน้ำหนึ่งขวด หาอะไรฆ่าเวลาครึ่งชม.ให้อาหารพอย่อยแล้วออกไปวิ่งเท่าที่ทำได้
วิ่งเสร็จกลับมาพักสักแป๊ป แล้วอาบน้ำให้สดชื่นหลังจากนั้นก็อ่านหนังสือ

พอตกบ่ายช่วงที่ร้อนมากไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรแน่ๆหาอะไรคลายเครียดไปเรื่อยๆจนสี่โมงที่เริ่มเย็นแล้วก็ออกกำลังกายอีกที
เหนื่อยแล้วก็พักสักครู่แล้วค่อยไปทานอาหารเย็นอาบน้ำและอ่านหนังสือจากนั้นก็เตรียมนอน

ทำตามนี้ได้เมื่อไรหลังจากนั้นค่อยคิดอีกที นอนละ

กูไม่ค่อยเข้าใจ แต่กูเอาใจช่วยมึงละกัน

เบื่อวะ อยากหายไปจากโลกนี้ชิบหาย เฮ้อออออออออออ

มึงร่างเรียงความหรอวะ

คล้ายกูเลยว่ะ อยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็ผัดวันประกันพรุ่งและมีข้ออ้างให้ตัวเองตลอด เป็นคนขี้กลัว จะทำอะไรก็กลัวจนไม่กล้าทำอะไร ทุกวันนี้อยู่ไปวันๆ มาก แล้วก็มาเกลียดตัวเองที่ไม่ทะเยอทะยานเหมือนคนอื่น แต่บางทีก็คิดว่าอยู่แบบนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว จะดิ้นรนไปทำไม ความคิดวนไปวนมาอยู่ที่เก่าสรุปผ่านมาหลายปีก็ยังไม่ได้เปลี่ยนตัวเอง ยกเว้นมีแต่แก่ลงทุกวัน

>>366 55555555 ไอ้สัส

ชีวิตนี้ทำไรดี กูไม่มีจุดหมายเลยว่ะ ทำงานหาตังเลี้ยงพ่อแม่ พ่อแม่ตายกูจะทำไรต่อดีวะ พูดตรงๆเกิดมานี่มีแต่ปัญหา เมื่อไหร่โลกมันจะแตกๆหายไปซะทีวะ

>>369 เลี้ยงกูต่อก็ได้นะ กูไม่ถือ โอนให้กูทุกเดือนเดือนละ 50k ก็พอ โอนมาไม่โอนกลับนะ

>>363 ไง ละทำตามตารางของตัวเองได้มั้ย

>>363 ยังสงสัยทำไมไม่มาอัพเดตความคืบหน้าบ้างจนกระทั่งอ่านอีกทีแล้วเจอ

"ทำตามนี้ได้เมื่อไรหลังจากนั้นค่อยคิดอีกที "

มึงยังทำไม่สำเร็จสินะ...

ทำยังไงถึงตายโดยไม่เจ็บวะ

>>373 ดับขันธ์แก่ตายอย่างสงบเลยมึง

ขอใช้บริการมู้นี้หน่อยนะ

เมื่อนานมาแล้วกูเคยเล่าในมู้ญาติพี่น้องเรื่องที่จะถูกพี่ชายแท้ๆ ฆ่าตายคาบ้านเพียงเพราะเตือนแม่ว่าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ ถึงจะเป็นแฟนพี่ก็เถอะ ญาติกูรีบพากูหนีออกมาแทบไม่ทัน รายละเอียดช่างมัน เอาเป็นว่ากูรอดมาได้ก็แล้วกัน

แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น กูนอนร้องไห้แทบทุกคืน กูช็อก วันที่เกิดเรื่องกูยืนนิ่งเลย ใครจะไปคิดว่าพี่กูจะคิดฆ่ากูจริงๆ แล้วพ่อแม่กูก็ห้ามแต่ปาก เหมือนพูดห้ามไปงั้นเอง มันยิ่งทำให้กูสิ้นหวังกับบ้านกูจริงๆ

ตอนนี้กูมาอาศัยญาติกูเป็นการถาวร เพราะถ้ากูกลับไป กูคงเป็นศพแน่ๆ กูถามญาติกูว่า กูผิดอะไร ตลอดชีวิตกูทำทุกอย่างตามที่ที่บ้านต้องการแล้ว พอกูทำงาน กูก็ไม่กวนอะไรที่บ้านเลย แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ญาติกูมันก็ตอบว่าพี่ชายกูเสียสติไปแล้ว ถูกที่บ้านตามใจจนเสียคน ใครพูดขัดหูไม่ได้ คือญาติกูเห็นสภาพบ้านกูมาบ้าง แต่วันเกิดเรื่อง มันเห็นคาตา เพราะมันก็โดนลูกหลงนิดหน่อยตอนพยายามกันพี่ชายกูไว้

ญาติกูก็พยายามปลอบใจกูเรื่อยๆ นะ แต่กูรู้สึกสิ้นหวังกับชีวิตจริงๆ คนในครอบครัวแท้ๆ ทำไมกูถึงวางใจไม่ได้วะ ทำไมกูต้องหนีหัวซุกหัวซุน กูร้องไห้เพราะเรื่องนี้แทบทุกคืน อยากตายให้พ้นๆ ไป แต่กูตายไม่สำเร็จสักที มันคงเป็นดวงกูมั้ง จนญาติกูขอไว้ว่า อย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนมันก่อน มันเลี้ยงกูได้ ให้กูมีสภาพจิตใจดีก่อนแล้วค่อยหางานก็ได้ แต่ขอแค่อย่าตายก็พอ

กูพยายามทำตามคำแนะนำของโม่งในหลายๆ มู้ที่กูได้อ่านนะ แต่กูทำไม่ได้ กูลืมเรื่องนี้ไม่ได้เลย T_T สภาพจิตใจกูก็ไม่ดีขึ้นเลย ไปไหนก็เห็นคนอื่นเค้ามีครอบครัว คนไม่มีกูก็เข้าใจเค้า แต่ของกู คือกูมีแต่กลายเป็นว่ากูต้องอยู่อย่างหวาดกลัวเพราะคนในครอบครัว ต้องฝืนยิ้มกับคนอื่น แต่ในใตกูพังหมดแล้ว

กูพิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป กูสิ้นหวังจริงๆ โม่งเอ๊ย พวกมึงช่วยทำให้กูรู้สึกดีขึ้นทีเถอะ T_T

>>375 ไม่รู้จะให้คำแนะนำไรดี เพราะสภาพครอบครัวกูก็เน่าอยู่ ระยะสุดท้ายละด้วย แต่ก็ไม่เท่ามึงละนะถึงกับฆ่าแกงกันเลย ส่วนตัวกูคิดว่าทำไรไม่ได้นอกจากทำใจ กูรู้ว่ามันยากแต่ว่ามึงคิดซะว่าถ้ามีแล้วไม่ดีก็ไม่ต้องมีหรอกครอบครัวพี่น้องพ่อแม่ ไม่ต้องรู้สึกไม่เท่าเทียมคนอื่นหรอกนะมึง มึงยังต้องมีโอกาสเจอคนที่จะมาเติมเต็มส่วนที่มึงขาดไปได้แน่ๆ พูดดูง่ายเนอะแต่ทุกวันนี้กูก็ยังรู้สึกแบบเดียวกะมึงอยู่ ยังไงก็ขอให้มึงสู้ๆนะกูเป็นกลจให้คนับ

>>373 มอร์ฟีนแรงๆก่อนตาย รู้สึกทางการแพทย์ก็ใช้แบบนี้นะ(เก่าแล้วไม่รู้ตอนนี้ยังใช้ป่าว)

>>375 ก็ช่างหัวบ้าน ช่างหัวพี่มึง (เรื่องก่อนหน้านี้กูไม่ได้อ่านว่ะ) แล้วก็สู้ๆนะมึง ลองไปหาจิตแพทย์ยัง ?

>>376 ขอบใจนะมึง กอดหน่อย ฮือๆ T_T
>>377 มันเป็นยาประเภท 3 ป่ะวะ ที่ว่าห้ามขายให้คนซื้อถ้าไม่มีใบสั่งยามาน่ะ
>>378 อยากไปนะ แต่ญาติกูไม่ให้ไป มันกลัววันนึงกูไปสมัครงานแล้วที่ทำงานเช็คเจอแล้วจะเสียประวัติ เพราะกูทำงานเกี่ยวกับราชการน่ะมึง แต่กูก็เข้าใจนะ ว่าเรื่องนี้กูต้องผ่านมันไปให้ได้ แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้สักทีนี่สิ
.
.
.
เมื่อคืนกูพิมพ์เสร็จแล้วนั่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ญาติกูตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วเจอพอดี กูเลยขอไปนอนด้วย กูไม่ไหวจริงๆ สิ้นหวังเหี้ยๆ

กูก็อายนะ โตเป็นควายแล้วยังมาเกาะแขนชาวบ้านร้องไห้จนหลับเนี่ย แต่กูรู้สึกดีขึ้นว่ะ ญาติกูกล่อมกูนอนเหมือนเด็กเลย ลูบๆ หัวกูแล้วบอกว่า พี่อยู่นี่ ไม่เป็นไรๆ นอนซะ ได้ยินประมาณนี้ ร้องไห้แล้วหูมันอื้อหน่อยๆ แต่มันทำให้กูรู้สึกว่า อย่างน้อยกูยังพอจะเชื่อใจญาติกูได้บ้าง มันคงไม่ลุกขึ้นมาฆ่ากูกลางดึกหรอกมั้ง กูตื่นอีกทีเที่ยงเลย ไม่ได้หลับยาวมาหลายอาทิตย์แล้ว เฮ้อ

แต่กูหลอนจริงๆ กูไม่กล้ามีแฟนเลย กูไม่รู้ว่าความรักจะทำให้มันอยากฆ่ากูทิ้งมั้ย เพราะขนาดคนในบ้านยังจะฆ่ากูได้ คนอื่นก็คงทำได้ง่ายแน่ๆ

กูคิดแบบนี้ตลอดเลย สลัดความคิดนี้ไม่ออกจริงๆ นี่กูเป็นโรคจิตไปหรือยังวะ

>>379 มึงอย่าอายเลย สิ่งที่มึงเจอเป็นเรื่องหนักหนาจริงๆ กูว่าเก็บไว้กับตัวคนเดียวมันจะทำให้มึงยิ่งแย่นะ การไปหาหมอพวกนี้ถ้าไม่มีหมายจากศาลเขาไม่เปิดเผยข้อมูลคนไข้กันหรอก กูเป็นมึงกูก็คงพังลงไปเหมือนกัน กูก็เคยนึกอิจฉาคนอื่นที่มีครอบครัวดีๆนะ แต่อิจฉาไปเราทำอะไรไม่ได้ ในจุดนี้มึงยังมีชีวิตอยู่ มึงต้องพยายามต่อไป ชีวิตข้างหน้าจะปล่อยให้สิ่งเหล่านี้มาหลอกหลอนมึงต่อไปอีก หรือมึงจะหาทางหยุดมัน มึงต้องเป็นคนเลือกเอง กูอยากบอกว่ามึงรักษาตัวนะ อย่าไปคิดเลยว่าโตแล้วยังต้องเป็นแบบนี้ คนทั่วไปไม่ได้โดนฆ่ากัน นี่ยิ่งเป็นพี่มึงอีก ไม่ผิดหรอกที่จะเศร้าหรือกลัวนะ กุเป็นกำลังใจให้มึงนะ

>>380 มึงคงไม่ต่างจากกูสินะ ฮือๆ มึงเองก็ต้องสู้นะโม่ง ; ; ว่าแต่มึงเล่าให้กูฟังบ้างได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านมึงอ่ะ

ญาติกูว่า มันต้องใช้เวลา แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็จะพากูไปหาหมอเองเลย คือมันคงอยากให้กูพยายามเองก่อนมั้ง

ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ประมาณเดือนกว่าแล้วล่ะ คือกูไม่ได้ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนแบบตอนแรกๆ แล้ว แต่ยังเหลือร้องไห้ตอนกลางคืนนี่แหละ แล้วก็ยังไม่ลืมเหตุการณ์เหมือนเดิม

>>375 อ่านแล้วสงสารมึงว่ะ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้มากไหม เพราะกูก็เป็นอย่างโม่งบางคนตรงที่ครอบครัวก็พังอยู่แล้ว แต่ยังไม่ถึงขั้นจะฆ่ากันตอนดึกแบบนี้ เอาตรง ๆ เวลาเห็นครอบครัวอื่นที่เขามีความสุข พร้อมหน้าพร้อมตากันกูก็อดอิจฉาไม่ได้นะ แต่พอมองกลับมาหาตัวเอง ครอบครัวเรามันเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้วว่ะ ก็ได้แต่ทำใจ มึงบอกว่ามึงมีญาติอยู่ใช่ไหม มึงสามารถเริ่มใหม่กับคนที่เขาดีกับมึงได้นะ ถึงจะไม่ใช่ครอบครัวกันโดยตรง แต่ก็เกี่ยวโยงกันอยู่ อยู่กับเขาให้เขาเยียวยามึงซะ ไม่งั้นจะแย่แน่ ๆ แล้วปัญหาที่เกิดยิ่งเป็นกับพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองด้วยแล้ว อย่างที่ >>380 บอก มันไม่ผิดหรอกที่มึงจะเศร้า กลัว ผิดหวัง ตกใจ แต่ขอให้มึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นแรงผลักดันตัวเองล่ะ ลองไปปรับทุกข์ พูดคุยกับหมอ ไม่ก็มาบ่นในโม่งก็ได้ กูแม่งตามอ่านตลอดล่ะ สู้ ๆ มึง

>>382 ขอบใจนะมึง กอดที TT บางทีกูยังสงสารตัวเองเลยว่ะ

ไม่ใช่ฆ่ากันกลางดึกนะ กลางวันเลยนี่แหละ หน้าบ้านตอน 9 โมงครึ่ง กูเลยช็อกมากเลยไง ; ;

ตอนออกจากบ้านมาแล้ว ญาติกูพยายามนั่งคิดสาเหตุที่พี่กูคลั่ง มันว่าพี่กูคงขวางหูขวางตามั้ง

คือเวลากลับบ้าน กูกับญาติคนนี้สนิทกันมานาน ไปไหนไปกันตลอด หลังๆ พี่ชายกูมันง่อย ปกติก็ทำเหี้ยอะไรไม่ค่อยเป็น พ่อแม่กูเลี้ยงดีเกินไป เลยทำเหี้ยไรไม่เป็น เสือกมาปวดหลังอีก ยกโน่นนี่ไม่ค่อยได้อีก หลังๆ เวลากลับบ้านญาติกูจะทำงานแบบผู้ชายอ่ะ ยกของ เดินสายไฟ ติดตั้งเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้าน ไรงี้ ส่วนกูก็ทำงานเบาๆ ไป แล้วพี่กูมันเริ่มเมินๆญาติกูตั้งแต่ตอนนั้นแหละ เหมือนพวกกูไปทำมันด้อยค่าลงมั้ง?? อิจฉาใช่มั้ยวะแบบนี้?? คือกูไม่เคยน้อยใจอะไรแบบนี้ จะมีแต่น้อยใจที่พ่อแม่รักพี่กูมากกว่า

วันนี้ก็นั่งคุยกับญาติกูว่าถ้ากูอยู่ตลอดเลยได้มั้ย มันก็ให้กูอยู่ได้เรื่อยๆ แหละ มันว่าเหมือนมีแม่บ้านส่วนตัว มีคนทำกับข้าวให้ (สัดดด 555) กูเองก็ไม่กล้าไปอยู่คนเดียวหรือหาผัว กูโครตกลัว สมัยนี้ไม่มีอะไรปลอดภัยเลยสักอย่าง กูกลัวจนเลยจุดที่จะหาใครสักคนเข้ามาในชีวิตแล้วล่ะ

แต่บ่นในนี้แล้วรู้สึกดีขึ้นจริงๆ ขอบคุณนะ รักพวกมึงงงง ; ;

>>382 เห้ย ร่างแยกกูไหมเนี่ย 55555 พ่อแม่กูก็สปอยพี่ชายกูเหมือนกัน และพี่ชายกูก็เป็นโรคปวดหลังด้วย และ ปิ๊งป่อง ! ทุกอย่างเลยตกมาที่น้องมัน ซึ่งก็ใครล่ะ กูไง 5555 แต่ปลงไปแล้วว่ะ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วด้วย ทุกคนก็เริ่มโตขึ้น เริ่มมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ถึงความสัมพันธ์ภายในครอบครัวมันจะไม่ดีเหมือนแต่ก่อน แต่ทุกคนก็รู้แล้วว่าตัวเองต้องทำอะไร มีหน้าที่แบบไหน

กูก็ยินดีกับมึงด้วยนะ ถ้ามึงมีญาติ มีไรให้คุยด้วยอะ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าเก็บไว้คนเดียว กูก็เคยเป็นคนที่มาบ่นในห้องนี้แหละ ได้โม่งคนนึงปลอบไว้เหมือนกัน เลยโอเคที่กูพอจะช่วยอะไรมึงได้ อย่างน้อยก็รับฟัง จุ๊บ ๆ นะจ๊ะ

ปล.ชักอยากจะรู้จักมึงจริงๆ รู้สึกถูกชะตา

ไปอ่านเรื่องเบญจเพจแล้วกลัวว่ะ กลัวตัวเองเป็นหนึ่งในคนที่ซวยแบบนั้น

โม่งช่วยปลอบใจกูที

>>384 กูมีร่างแยกแล้ว เย้ กอดทีมึงง (/;_;)/ กูก็หวังว่าอะไรๆ จะดีขึ้นแหละนะ

ไม่แน่ เราอาจรู้จักกันอยู่แล้วในชีวิตจริงก็ได้ ใครจะรู้ จริงมั้ยวะ

>>385 คงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกมั้งมึง อย่าเพิ่งกลัวดิ ยิ่งกลัวมันยิ่งเกิดนะ

>>379 ญาติน่ารักดีนะ ยังไงก็แนะนำให้ไปหาจิตแพทย์ว่ะ ไม่มีปัญหาไม่เสียประวัติหรอก

>>375 กูจำมึงได้ และกูคือโม่งที่เล่าเรื่องพ่อให้มึงฟังเอง กอดมึงนะ โอ๋ ๆ มึงยังไม่หายช็อคจากเรื่องตอนนั้นสินะ เรื่องการไปหาจิตแพทย์กูว่าไม่น่าจะเสียประวัตินะนอกจากว่าต้องทำงานที่เกี่ยวข้องกับการต้องรับผิดชอบชีวิตคน ส่วนเรื่องต้องเปิดเผยมั้ยนี่ไม่รู้ว่ะ

เรื่องหาแฟนกูว่าแล้วแต่ ถ้าไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี แต่อาจจะแก้เครียดด้วยการออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ลองหากิจกรรมอื่นทำเพื่อให้ลืมเรื่องนี้ไปบ้าง ตกลงตอนนี้มึงหางานใหม่ได้รึยัง ถ้ายังการอยู่บ้านเฉย ๆ มันอาจจะทำให้มึงยิ่งเครียดกว่าเดิมนะ ออกไปเจอคนบ้างเพราะการหมกตัวอยู่แต่ในห้องมันทำให้มึงมัวแต่คิดเรื่องที่กังวลวนไปวนมาเท่านั้น ไปโดนแดด ขยับตัวซะหน่อย ให้ร่างกายได้ปรับสภาพซะหน่อย กูคงพูดว่าอย่าคิดมากไม่ได้แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเพิ่งผ่านไปได้ไม่นานและมันกระทบจิตใจมึงมาก เพราะฉะนั้นคงลืมไม่ได้ง่าย ๆ แน่นอนแต่อย่าจมอยู่กับอดีตมากเกินไปเลย

ว่าแต่ญาติมึงตัดกับบ้านลุงป้านั่นได้ยังวะ สู้ ๆ นะเว้ย อย่ายอมแพ้ กูก็เคยอยากตายแต่สุดท้ายก็ผ่านช่วงเวลาเหี้ย ๆ มาได้ ตอนนี้ก็พยายามสู้อยู่เหมือนกัน ยังมีชีวิตอยู่ก็ใช้มันซะให้คุ้ม ทำตัวเองให้ดีขึ้นจนครอบครัวที่ทำร้ายมึงต้องอิจฉาซะเลย

>>387 นิสัยดีใช่มั้ยล่ะ ตัวจริงมันโครตเจนเทิลแมนเลย เพื่อนกูมาทีมันก็เลี้ยงจะอิ่มทั้งวง กูกับเพื่ินยังเคยคุยกันเลยว่า ถ้าเจอสาวหลอกแดกสงสัยหมดตัว แต่มันคงไม่โง่ขนาดนั้นมั้ง

>>388 กรี๊ดดดด มีคนจำกูได้<3 กูก็จำมึงได้ คิดถึงมึงงงงง กอดที~~ ที่บ้านมึงเป็นไงมั่งงงง ดีขึ้นยัง

เรื่องแฟน กูทำใจมีไม่ลง แต่ถ้าจะมี กูรอมึงอยู่นะ จะเพศอะไรถึงมึงโอเคกูก็โอเค 5555 ว่าแต่มึงเพศอะไรวะเนี่ย ตัวผู้ตัวเมียหรือครึ่งๆ? แต่ที่แน่ๆ อยากเจอมึงตัวเป็นๆ มากเลย พ่อมึงโครตเก่ง มึงก็เก่ง เก่งกว่ากูอีก นับถือๆ ; ;/

ส่วนเรื่องงาน กูยังไม่กล้าสมัครงานว่ะ เพราะงานที่กูทำส่วนใหญ่เป็นงานราชการที่ต้องเจอคนเยอะ ถ้าสภาพจิตใจยังเป็นแบบนี้คงให้บริการปชชไม่ได้ o<-< กูไม่อยากเป็นข้าราชการเหี้ยๆ เช้าชามเย็นชาม หน้าหงิกใส่ปชช ไม่เอาาาาา

เรื่องอื่นๆ ก็พยายามทำตามคำแนะนำของมึงในตอนโน้นแหละ ญาติกูก็พาไปข้างนอกมั่ง กูชวนเพื่อนมาห้องมั่ง แต่เพื่อนกูไม่รู้เรื่องอะไรนะ

>>385 ของกูช่วงวัยเบญจเพสไม่มีไรนะ ปกติมาก

>>389 กอดมึง กูตัวเมีย กูชอบผชแต่กูสามารถเบี่ยงเบนได้ มั้ง 555 กูเคยอยู่หญิงล้วนและกูเคยใจเต้นกับเพื่อนผญ พอ ๆ เดี๋ยวผิดหัวมู้ กูว่ามึงเก่งกว่ากูมากว่ะ ครอบครัวกูไม่ได้มีปัญหาอะไร ตอนนี้พวกญาติก็ไม่ค่อยมายุ่งกับบ้านกูแล้วล่ะหรือถึงมาพ่อแม่กูก็ไม่ได้เล่าอะไรให้กูฟังมาก ส่วนใหญ่ที่กูเครียดเพราะความคาดหวังของพวกเค้ามากกว่า เค้าเลี้ยงกูมาดีกูก็อยากตอบแทนแต่กูไม่ได้เรื่อง เรียนก็งั้น ๆ ไม่มีความฝันอันยิ่งใหญ่อะไร งานที่อยากทำก็เลี้ยงครอบครัวไม่ได้เลยต้องเป็นพนักงานกินเงินเดือนไปวัน ๆ ยังไงลองเปลี่ยนแนวงานมั้ย ยังอยากเป็นราชการรึเปล่า? ถ้าไม่ก็ลองบริษัทเอกชนดู อาจจะได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ สังคมใหม่ ๆ วิธีการทำงานใหม่ ๆ กูทำเอกชนแต่มีเพื่อนทำราชการ คงแล้วแต่ที่แล้วแต่องค์กรเพราะบางคนก็ดูมีความสุข บางคนก็บอกว่าเพื่อนร่วมงานเช้าชามเย็นชาม ยังไงก็ขอให้มึงได้งานดี ๆ ในอนาคตนะ สู้ ๆ เว้ย

>>386 อย่าพูดให้เสียวสันหลังสิ

>>391 น้วยมึงแป๊บบบ /me ซุกนม

จริงๆ กูก็เลสเก่านะมึง มาๆ มามะ เรามาคบกันเถอะ 5555 ผิดมู้ตามมึงเลย 5555

ดีแล้วแหละที่บ้านมึงโอเคขึ้น ส่วนบ้านกูนี่ คงรอให้พี่กูหายบ้าก่อนแหละ แต่พูดถึงเรื่องการเลี้ยงดู บ้านกูก็ดูเหมือนเลี้ยงแบบปล่อยนะ แต่กับกู กูเหมือนถูกกดดันเงียบๆ อยู่คนเดียวอ่ะ ปากบอกไม่บังคับ แต่บอกว่าพี่กูเหี้ยไปคนนึงแล้ว ถ้ากูเหี้ยอีกคนคงแย่ คืออะไร... มันเลยกลายเป็นว่ากูต้องเรียนดี กูต้องทำทุกอย่างให้ดี บลาๆ ตามที่เคยเล่าไปในตอนแรกโน้นอ่ะ

แล้วเออ สรุป ไอ้พี่เหี้ยมันบินไปเมกาจริงๆ ว่ะ มันไปหลังจากวันที่มันจะฆ่ากูอ่ะ แต่กูไม่กลับบ้านนะ เพราะแฟนพี่เทียวไปเทียวมาบ้านกู กูคุยกับญาติแล้วก็ลงความเห็นกันว่า ถึงพี่กูไม่อยู่ แต่แฟนพี่มันก็อยู่ แถมพ่อแม่กูก็ยังมองกูไม่ดีเหมืแนเดิม ถ้ารู้ถึงหูพี่กู มันอาจส่งเพื่อนมันมาฆ่ากูแทนก็ได้ เพราะฉะนั้น กูจะไม่ไปเหยียบบ้านอีกเพื่อความปลอดภัยของตัวกูเอง รู้สึกตัวเองเป็นลูกที่แย่นะ แต่กูหลอนจริงๆ

เรื่องงาน กูเฉยๆ นะ งานอะไรก็ได้ที่ใกล้บ้านและได้เงินเดือนไม่น้อยเกินไป จริงๆ ที่กูอยู่เค้ารับธุรการด้วยนะ ทำ8โมงเช้าเลิก2ทุ่ม กูอยากทำนะแต่ญาติกูไม่ให้ทำเพราะเงินเดือนมันน้อยไง 6พันเอง แถมหยุดวันอาทิตย์วันเดียวอีก ก็เสียดายนะแต่เงินเดือนน้อยอะไรจริง เลิกงานช้าอีก เฮ้ออออ แต่กูจะพยายามต่อไปนะมึง รักมึง<3

>>392 ก็เพราะเป็นโม่งนี่หว่า จะรู้ได้ไงว่าเป็นใคร อาจจะรู้จักหรือไม่รู้ก็ได้ จริงป่ะ อย่างมู้ห้องnetwatchก็เดาว่าส่วนใหญ่คงเป็นเลเยอร์กับคุ เผลอๆ ไอ้ที่ด่าๆ กัน ชีวิตจริงอาจเป็นเพื่อนกันก็ได้ who know?

>>393 กูมองมึงที่กำลังจะคบกับ 391 นะ ไม่เป็นไร๊ เพศไม่สำคัญ (ซื้อดิลโด้สองหัวให้) แต่ขอวกกลับมาที่พี่ชายมึงนิดนึงนะ แม่งเอาจริงดิ 5555 ตัวเองไม่อยู่แล้วแต่จะส่งแฟนส่งเพื่อนมาฆ่าเนี่ยนะ กูล่ะหลอยแทนจริง ๆ มึงไม่ต้องกลับแล้วโว้ย จะเป็นลูกที่ย่งที่แย่อะไรก็เอาชีวิตตัวเองไว้ก่อนซะ เรื่องงานก็ลองหา ๆ ดู ถ้ายังไม่เจออันที่คุ้มงานคุ้มเงินก็ลองทำพวกเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปก่อน เดี๋ยวก็มีทางออกเอง
ปล.แล้วนี่ไม่กลัวกูเป็นพี่ชายมึงหรอ กูอาจจะนั่งอยู่ร้านเน็ตที่ไหนสักที่แล้วเข้าโม่งมาอ่านที่น้องสาวพิมพ์
ปล.1 ด้านบนนั้นกูล้อเล่น

>>394 ไม่นิยมของปลอมย่ะ แค่นิ้วกับลิ้นก็พอแล้ว (อย่าชวนกูออกทะเลผิดมู้สิมึงงง)

เรื่องพี่กู กูแค่กลัวไง เพราะมันไม่ใช่เด็กเรียน ออกจะเหี้ยด้วยซ้ำ ไม่ดูดม้าแต่เหล้าก็แดก มีเพื่อนเป็นแก๊งอะไรสักอย่าง ไอ้เรื่องสักทั้งตัวกูยังพอเข้าใจ พยายามมองเป็นศิลปะตามร่างกาย แต่เรื่องอื่นกูไม่เข้าใจเท่าไหร่

มันอาจจะไม่ทำขนาดนั้น แต่กูกลัวมาก กูก็คิดในแง่ร้ายไว้ก่อน มึงเข้าใจกูใช่ไหม? ปสกที่เจอที่หน้าบ้านวันนั้นทำกูหลอน

ถ้ามึงนึกไม่ออก มึงลองนึกว่าเป็นกูแล้วกัน

ยืนเถียงกับพี่กูหน้าบ้าน แล้วมันพยายามถีบกู ญาติกูเอาตัวกันไว้ มันเลยถีบกูไม่ได้เต็มที่ แต่ก็โดนลูกถีบที่ก้นไป 2 ที ทีนี้กูเลือดขึ้นหน้า ปกติกูไม่พูดหยาบกับมันนะ กูเลยด่ามันกลับแล้วขึ้นกูมึง ด่าเรื่องมันทำตัวเป็นแมงดา หลอกฟันสาวแล้วเกาะเค้าแดก จี้ใจจำมันมั้ง มันเลยหยิบกรงดักหนู2กรง พยายามจะเอามาทุบกู ญาติกูก็พยายามกันไว้แต่เริ่มกันไม่อยู่ ตอนนี้ญาติกูเลยโดนลูกหลง โดนมุมแหลมๆของกรงหนูครูดที่แขนไปหน่อยนึง ไอ้พี่เหี้ยก็ด่ากูกลับเรื่องกูทิ้งพ่อแม่ กูเลยด่ากลับว่าเพราะมีแมงดามาเกาะพ่อแม่กูต่างหาก ไม่ถูกกันกูเลยไม่ยุ่งกับมึง มึงยังมาหาเรื่องกูอีกทำไม รอบนี้ไอ้พี่เหี้ยมันยกเก้าอี้พับที่เป็นไม้มาจะฟาดกู ฟาดจริงชนิดกะเอากูตาย แล้วญาติกูกันให้ไม่ไหว ญาติกูเลยฉุดข้อมือกูพาขึ้นรถแล้วขับพาหนีออกมาเลย

มึงนึกภาพออกยัง

>>394 เยป ภาพในหัวกูลอยมาแล้ว ถ้ากูเป็นญาติมึงกูพามึงไปตั้งแต่หยิบกรงดักหนูแล้วเนี่ย 5555 ไม่ปกตินะ กับการที่คนในครอบครัวจะทำร้ายกัน ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็เถอะ กูดีใจด้วยนะที่มึงออกมาจากตรงนั้นได้แล้ว อยู่กับญาติ ให้เขาดูแลอะดีแล้ว แต่ภาพที่มึงบรรยายพี่มึงนี่ ทำให้กูนึกถึงเน วัดดาวสมัยก่อนเลยว่ะ

>>396 พี่เหี้ยกูก็ขี้ก้างแบบเนจริงๆแหละมึง (ขออภัยที่พาดพิง)

ส่วนญาติกู มันบอกตอนขึ้นรถแล้วว่า ถ้าไม่เกรงใจพ่อแม่กู คงต่อยพี่กูคว่ำไปแล้ว เพราะญาติกูพวกเจินเทิลแมนด้วย มันเกลียดผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงที่สุด แล้วนี่ เคสนี้ กูคือน้องในไส้ มันก็ไม่คิดว่าพี่ชายกูจะเหี้ยได้ขนาดนี้เหมือนกัน

วันนั้นกูร้องไห้ตลอดทาง ร้องจนต้องขอแวะอ้วกข้างทาง อ้วกเสร็จร้องไห้ต่อ ส่วนญาติกู นั่งด่าพี่กูกับปลอบกูไปตลอดทาง วันนั้นกูเสียใจ 2 เรื่องคือช็อกที่พี่แท้ๆจะฆ่ากูกับเสียใจที่ทำให้ญาติกูโดนลูกหลงไปด้วย

แต่ขอยืนยันว่าเรื่องจริงแน่นอน กูไม่รู้จะโกหกไปทำไม เรื่องในบ้านเหี้ยๆแบบนี้ เล่าให้ใครฟังได้ที่ไหน กูเล่าละเอียดยิบๆได้แค่ในนี้แหละ ชีวิตจริงรู้ไม่กี่คน แถมกูบอกไม่ละเอียดด้วย กูบอกแค่ทะเลาะกับที่บ้าน จบ

พูดถึงคนที่รู้เรื่องนี้ ช่วงที่มีเรื่องเป็นอะไรที่เหี้ยมากสำหรับกู เพราะนอกจากญาติกูได้แผลเพราะช่วยกูแล้ว ญาติกูยังต้องฝากกูไว้กับเพื่อนสนิทของมันที่ไว้ใจได้ 2 คน ให้มาอยู่เป็นเพื่อนช่วงกลางวันด้วย จริงๆกูไม่อยากกวนใครนะ แต่กูรู้สภาพตัวเองไง ญาติกูก็ต้องไปจัดการธุระที่บ้านอีก มันก็ห่วงกูแต่มันหิ้วกูไปด้วยไม่ได้ กูเลยเหมือนเด็กมาก เช้าญาติโทรคุย สายถึงมืด เพื่อนสนิทญาติพาไปเดินห้าง เที่ยวเล่น ดึกญาติโทรถามความเป็นไป เป็นแบบนี้อยู่ 3 วัน

ชีวิตบัดซบชะมัด แต่ก็โอเค ผ่านมาได้ ต่อจากนี้ก็ต้องรักษาแผลที่ใจให้ดีขึ้นมากพอจะไปเจอผู้คนล่ะนะ

>>393 นมกูเล็ก ไม่ค่อยมีให้ซบเท่าไหร่นะ 555

งานธุรการอันนั้นเงินน้อยไปว่ะ หกพันนี่น้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำอีกนะมึงแถมชม.การทำงานยาวเกินไป ไม่คุ้มหรอกนอกจากว่าไม่มีไรจะทำและไม่มีเงินจะกินแล้วจริงจังตอนนั้นค่อยอย่าเลือกงาน พี่มึงไปเป็นโรบินฮู้ดแล้วสินะ แต่แฟนเค้าก็ยังไปมาบ้านพ่อแม่มึงเนี่ยนะ? กูไม่เคยมีแฟนเลยไม่รู้ว่าเวลาแบบนี้แฟนจะยังสามารถไปมาหาสู่ครอบครัวอีกฝ่ายได้เหรอวะ? แต่เอาเถอะ กูคงก้าวก่ายไรมากไม่ได้

เรื่องพ่อแม่ถ้าเค้าไม่ได้ลำบากมีปัญหาอะไรก็ ปล่อยเค้าไปเถอะ อย่างที่เคยบอก ถ้ากังวลจริงจังเลยก็อาจจะโทรไปบ้าง ส่งเงินให้เค้าบ้างแต่ไม่ต้องกลับไปก็ได้ ยังไงสุดท้ายก็ชีวิตเรา ถ้าเค้าไม่คิดจะปกป้องมึงและถ้ามึงกลับไปแล้วเสี่ยงมีอันตรายถึงชีวิตก็อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงเลย

อวยญาติขนาดนี้ เลี้ยวเข้า route incest

>>397 มึงโชคดีนะ ที่มีคนเป็นห่วงมึงขนาดนั้น ถึงจะมีความคิดแวบนึงว่า ทำไมกูเหมือนเด็กเลยวะ ที่ต้องให้คนมาดูแล แต่เชื่อเถอะ ถ้าตอนนั้นมึงไม่มีคนพวกนั้นมึงอาจจะเขวกว่านี้ก็ได้
ส่วนเรื่องโกหกไม่โกหก กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยว่ะ เอาตรง ๆ นะ เพราะปัญหามันสุดตีนแล้วอะ ถึงได้มาพิมพ์พูดคุยในโม่งกัน เพราะไปคุยที่อื่นไม่ได้ ในโม่งมันก็มีแต่พวกเรานี่แหละ เวลามีคนมาบอกว่าอยากฆ่าตัวตายในนี้กูรู้สึกสงสารมากกว่าสมเพชอีกนะ คงเพราะกูเชื่ออย่างแท้จริงล่ะมั้ง เลยชอบมาพูดคุยในห้องนี้บ่อย ๆ เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนแม่งจะแพ้ นู๊ป มีปัญหา ชีวิตบัดซบ
ก็นะ รักษาแผลใจนะมึง ดึกแล้วก็อย่าฟุ้งซ่านให้มันมากนักล่ะ

>>399 แวบนึง กูก็คิดแบบนี้แหละเพื่อนโม่ง 55555

>>401 กูนั่งอ่านนี่คิดตั้งแต่แรกเลย 555555

>>398 นมเล็กไม่ว่า แต่อย่ามีควยโว้ย 5555 แหม มึงนี่ รับมุขตลอดเลยสัสสส 5555555

งานนี้ก็เงินน้อยจริงๆ เสือกใช้งานหนักอีก แต่ดีตรงใกล้มาก แต่ไม่ไหว 6พันนี่ซื้อข้าวปลากินแต่ละเดือนก็หมดแล้ว

เรื่องแฟนพี่ ก็ชนวนเหตุที่กูเตือนแม่จนพี่กูมันคลั่งเพราะเรื่องนี้แหละ แต่งกันรึก็เปล่า จดทะเบียนรึก็ยัง ให้รถที่บ้านไปใช้ ฝากฝังให้มาดูพ่อแม่ โธ่ไอ้พี่สมองน้อย มึงไปเมกานานๆ คิดว่าแฟนมึงจะรอมึงมั้ย ไว้ใจได้ขนาดไหนก็ไม่รู้ มีปัญหาแล้วจะทำยังไง?

แล้วพี่เหี้ยๆคนนี้มันไม่เคยคบใครได้นานเลย มากสุด2ปีที่กูเห็น แถมเคยทำสาวท้องจนเค้าโทรมาฟ้องกูเนี่ย กูต้องรับเป็นหลานเองแบบไม่เกี่ยวกับพ่อแม่กู เพราะไอ้พี่เหี้ยกูเสือกไปบอกพ่อแม่กูว่าอินี่มีคนอื่น มีเหี้ยอะไร กักเค้าให้อยู่แต่ในบ้าน คุยกับชายอื่นก็ซ้อมเค้าซะหน้าเละ นี่กูยังแปลกใจเลยว่าแฟนเก่าพี่กูมันทนได้ไง เห็นว่ารักพี่กูมากมั้ง (โธ่..) คือคนนี้กูเคยเจอเคยคุย กูเลยรู้นิสัย พูดแล้วก็เสียดายว่ะ แฟนเก่าพี่กูคนนั้นรักพี่กูยังกะอะไร พอท้องพี่กูเสือกทิ้งเค้าอีก จัญไรเหี้ยๆ

ตอนนั้นกูทำงานมีเงินพอสทควร กูเลยบอกให้เค้ามาหา แต่ตอนนั้นแฟนเก่าพี่กูจิตตกจนต้องไปหาจิตแพทย์ แล้วแกไม่ยอมบอกหมอว่าท้องอ่อนๆ สุดท้ายก็แท้งไป พูดแล้วกูก็รู้สึกแย่เหี้ยๆ

เรื่องพ่อแม่ มากสุดคงโอนเงินไปให้ว่ะ คงไม่ไป กูกลัว

>>399 >>401 >>402 สัสสสส อย่าคิดสิวะะะ เอาเข้าจริงญาติกูมันก็ไม่ได้ดีเด่อะไรมาก เพียงแต่มันดีกว่าผู้ชายอื่นที่กูเคยรู้จักล่ะนะ ไม่แดกเหล้าแดกเบียร์ ไม่หน้าม่อ ไม่เล่นการพนัน แต่มันเป็นคุแบบไม่รู้ตัว ไอ้นี่มันคุเกม เกมธรรมดาไม่ใช่เกมเย็ดสาวนะ ทำงานเสร็จกลับมากดจอยยิกๆๆๆ 55555

>>400 จริงวะมึง ช่วงนั้นกูพยายามฆ่าตัวตายบ่อยมาก คือกูรู้สึกว่า ถ้าพ่อแม่กูรักพี่กูมากขนาดนี้ แล้วให้กูเกิดมาทำไม กูขอคืนร่างกายนี้ให้เลยดีกว่า ไรงี้

กูเคยถึงขนาดว่ากูจะไปขายตัวประชดชีวิตซะเลย แต่กูทำไม่ลง นมก็เล็ก หน้าตาก็งั้นๆ ขายไปคงไม่มีใครเอา 55555

จะพยายามต่อไป ขอบใจมึงมากนะ

เชื่อว่าเพื่อนโม่งหลายคนในนี้เคยไปพบจิตแพทย์มาแล้ว แต่กูยังเลย อยากรู้ว่ามันมีขั้นตอนอะไรบ้าง ตอนนี้กูล่ะ สิ้นหวังจริงๆ

วันนี้กูได้รับผลตอบกลับจากโครงการที่กูเสนอแล้วเว้ย กูเป็นแค่นักวิทย์ต๊อกต๋อยทำโปรเจคอันนึงทั้งวันทั้งคืนมา 4 ปีอดหลับอดนอนไม่ได้ออกไปไหนนอกจากแลปกับบ้านเป็นนีทไปวันๆ โปรเจคทฤษฏีพลังงานใหม่กูถูกปฏิเสธว่าทำไมไม่ได้โว้ยกูเลยโดนเด้งออกจากทีมแล้ว แต่ไม่ใช่ว่ามันผิดพลาดหรอกมันเกี่ยวกับคน พาร์ทเนอร์กูเป็นคนร่างแบบแผนให้กลับถูกเรียกตัวว่ะ คนที่ใช่ได้ทุกอย่างไปหมดแต่คนที่ทำไม่ได้เหี้ยอะไรเลย เป็นจดหมายตอกหน้าที่ดีจังเหมือนโดนส้นตีนถีบหน้าว่ามึงกลับประเทศมึงไปเถอะมีความสามารถแค่นี้ก็ไปอยู่กับทีมปลูกเห็ดซะ เสียเวลาไป 4 ปีเหมือนกับเล่นขี้ไปวันๆไม่ได้เหี้ยอะไรสักนิด กูว่ากูพอเข้าใจพวกชอบหมกตัวอยู่คนเดียวแล้วล่ะ พอไม่มีหวังจะทำอะไรต่อก็จะไม่ต้องอะไรแล้ว ก็ดีเหมือนกันกูจะได้เป็นนีทหมกตัวดูเมะเล่นเกมทั้งวันซะที พอละงานเหี้ยๆ มีดีแค่เงินเท่านั้นล่ะฝันเหี้ยไรไร้สาระสัส

กูสิ้นหวังกับผู้หญิงไทยว่ะ แต่ละคน แต่ละเรื่องที่เจอทำกูสะเทือนใจมากเลยว่ะ ผู้ชายที่กูรู้จักที่ว่าเลวๆ ยังทำไม่ได้ครึ่งนึงของที่ผู้หยิงทำเลยว่ะ เหี้ยเอ้ย

>>406 การเอาเรื่องที่เจอส่วนตัวมาใช้เรียกเพศใดเพศหนึ่งทั้งหมด เป็นเรื่องปัญญาอ่อน

>>404 ไป รพ ที่มีแผนกจิตเวชแล้วบอกว่านอนไม่หลับอยากพบจิตแพทย์

>>408 ใช้เงินเยอะมั้ยอะมึง กูอยากไปหาหมอมากแต่จน ;_;

>>409 เลือก รพ รัฐ จริงๆเอกชนก็ไม่น่าแพงนะลองคุยกับประชาสัมพันธ์ รพ ก่อนก็ได้ว่าค่าตรวจประมาณเท่าไร

>>407 งั้นกูก็ปัญญาอ่อน เพราะกูก็เจอแต่ผู้ชายเหี้ย ทั้งเจอเองกับตัว คนใกล้ตัวเจอ จากในข่าวทีวี จนกูไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหน คิดไว้ก่อนว่าผู้ชาย=เหี้ยเสมอ ต้องระวังระแวงเว้นระยะห่างเสมอ แต่กูว่ากูปัญญาอ่อนยังดีกว่าพวกผู้หญิงหน้าโง่โลกสวยมองโลกในแง่ดีจนโดนผู้ชายเหี้ยๆ หลอก เพราะกูไม่เคยไว้ใจผู้ชาย กูจึงไม่เคยโดนหลอก ไม่ต้องมานั่งฟูมฟายเสียใจทีหลัง ชีวิตกูก็มีความสุขดี

>>411 เรื่องของมึง. เก็บหีไว้ให้แมวเลียตอนแก่ก็ได้ ถ้ามึงสบายใจของมึง

>>410 ขอบคุณมากนะ

>>413 รัฐค่าตรวจไม่เกิน400หรอก แต่ค่ายาแล้วแต่มึงเป็นอะไร ของกูสำหรับเดือนนึงพัน-สองพัน

>>411 กูก็ว่างั้นอ่ะ ผู้หญิง = บิชเสมอ บั๊ย

แล้วพ่อมึงล่ะ เหี้ยเหรอ งง

>>411 กูว่าขึ้นอยู่กับมึงล้วนๆ อะ ก็นะ มึงอาจจะเจออะไรมา จนมองว่าผู้ชายเหี้ยเสมอไป แต่ถ้าเงยหน้าขึ้นมามองจริงๆ คือมันไม่ช่ายยยย มึงมีสิทธิคิดได้เว้ย ว่าเขาจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าถ้าไม่มีอะไรจริงๆ ก็อย่าพึ่งไปตัดสินเลย

>>414 ถามได้ไหมวะว่าเป็นยาแบบไหนบ้าง ไม่ต้องเอาชื่อวิชาการก็ได้ อยากรู้ว่ามันช่วยอะไรเราได้บ้างน่ะ

>>417 ตอนนี้กิน
Fluprntixol+melitra กับ fluvoxinว่ะ เมื่อก่อนกินมากกว่านี้แต่กูหาหมอนานแล้วไงเลยได้เท่านี้ ไม่รู้เป็นที่มึงต้องการเปล่านะ ยามันขึ้นกับอาการ มันปรับสารเคมีในสมอง

>>418 หาหมอมานานแล้ว ? แต่ก่อนเป็นหนักกว่านี้หรือ ปล.ขอบใจสำหรับชื่อตัวยามาก ลองไปหา ๆ ข้อมูลดูละ คงอีกไม่กี่วันนี้หรอก ว่าจะลองไปคุยกับหมอแล้ว

โอ๊ยเครียดสัส
อยากตายว่ะ

>>419 ยาต้านอาการซึมเศร้าไม่เหมือนยาประเภทอื่นที่กินแล้วจะเห็นผลทันที แต่มันไปปรับสารเคมีในสมอง ซึ่งต้องใช้เวลานานกว่ายาทั่วไป
พอเริ่มได้ผลก็ค่อยๆลดยาลง และอย่าไปคาดหวังมากว่ากินยาแล้วจะหายเศร้า ให้ทำอย่างอื่นเช่นออกกำลังกาย หากิจกรรมอื่นทำ ออกไปเจอคน ควบคู่กับการใช้ยาไปด้วย

>>310 มึงไม่ได้คิดอยู่คนเดียวหรอกวะ หลายคนบนโลกใบนี้(และอีกหลายชีวิตในจักรวาลนี้)ก็คงคิดแบบเดียวกับมึงอยู่ล่ะ จะมากจะน้อยก็อีกเรื่อง
จากกูเอง >>196 ทุกวันนี้กูคิดว่าช่างแม่ง คิดในเรื่องที่มันสำคัญกับชีวิตดีกว่า

กู >>418 เองนะอย่างที่ >>421พูดแหละ แต่พอกินมันจะมีช่วงๆนึงที่มึงจะคิดว่าเปลี่ยนไปนิดนึงล่ะ พยายามนักษาความรู้สึกนี้ไปเรื่อยๆนะ หาอะไรที่ดีดีทำจะได้ไม่คิดถึงเรื่องแย่ๆอีก

กูยังอยากตายอยู่เลยแต่ก็ไม่ค่อยคิดมากเหมือนเมื่อก่อนล่ะ

>>423 ของกูตอนกินใหม่ๆ แม่งหลับสบายชิบหาย หลังๆไม่ได้ผล พอปรับยาแรงขึ้นเหมือนกูจะแพ้ยาบางตัว กินแล้วเบื่ออาหารกินอะไรไม่ลง ตัวทีฤทธิ์เบากว่าก็กินแล้วเหมือนขี้เกียจ วันๆเอาแต่อยากนอนอยู่บนเตียง(ช่วงนั้นเป็นนิสิตอยู่ด้วย พักหอในอยู่มหาลัยเหมือนอยู่บ้าน ไม่ต้องทำงานวันๆเรียนเสร็จกลับมานอน) กูเลยรู้สึกว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆไม่อยากใช้ยาว่ะ เน้นออกกำลังกาย ปรับทัศนคติตัวเอง ออกไปเจอคน หากิจกรรมทำ ระบายความเครียดให้คนรอบข้างฟัง อาการกูก็ไม่ได้จัดว่ารุนแรงอะไรมากมายด้วยล่ะ เลยใช้วิธีอื่นแทนยาได้

เห็นชีวิตพวกมึงเเล้วของกูดูง่อยๆไปเลย เเต่ขอระบายหน่อยเหอะ อย่าด่ากูนะ เรื่องมีอยู่ว่ากูสอบติดมหาลัยที่นึง เเต่มันเป็นอันดับสองที่กูอยากได้ คือกูโง่เองที่สอบไม่ได้อันดับหนึ่ง จริงๆกูก็ไม่เสียใจนะ เเต่กูเซ็งอ่ะ เวลากูเห็นเพื่อนหรือคนอื่นๆที่สอบติดมหาลัยที่กูอยากได้อันดับหนึ่งทีไรกูก็จะคิดมากตลอด เเบบทำไมกูไม่ได้บ้าง กูไม่มีความคิดที่จะซิ่วนะ เเต่เเม่งก็เซ็งอ่ะ กูคิดว่ากูเหมาะกับสังคมที่นั่นมากกว่าอ่ะ กูคิดเรื่องนี่ตลอดเลยอ่ะมึง เเต่ไม่อยากซิ่วว้อย (ซิ่วเเล้วก็ไม่รู้จะเข้าได้รึเปล่า) อ่ะๆ พูดถึงข้อสอบบ้าง กูว่าอีเหี้ย 7 วิชาสามัญเเม่งยากชิบหาย กูทำเเล้วกูรู้สึกเคว้ง เเบบเเม่งที่กูอ่านมาไม่เห็นมีออก อีดอก เเล้วก็ข้อสอบ pat ภาษาก็ไม่ได้มาตราฐาน ภาษาที่กูสอบเเม่งยากกว่าระดับเด็ก ม ปลายอีกอีเหี้ย อีกภาษามีคนบอกว่าง่าย ซึ่งกูไม่ประหลาดใจเพราะคนสอบได้คะเเนนกันเยอะ เเม่งใช้มาตราฐานอะไรในการออกข้อสอบวะ กูนะอยากจะให้อีเหี้ยควายๆ สทศ ทั้งหลายไปตายให้หมด ดอก

>>424 กูเคยมีปัญหาเรื่องนอนหลับ จริงๆเรื่องก็เริ่มมาจากนอนหลับนั่นแหละ กินยาแก้แพ้ไป แบบเก่ามีผลข้างเคียงให้ง่วงนอน
กินจากหนึ่งเม็ดจนปาไปห้าเม็ดก็นอนไม่หลับ(ดื้อยา) จะให้แดกยาแก้แพ้วันล่ะห้าหกเม็ด แดกมาสามปี กูเริ่มรู้สึกชีวิตแม่งไม่ง่ายล่ะ ตับพังพอดี เลยไปพบจิตแพทย์ครั้งแรก

ครั้งแรกได้ยานอนหลับกับต้านเศร้ามา แดกยานอนหลับก็ไม่หลับเพราะดื้อยา ไปเจอหมออีกรอบได้ยาอีกตัวแต่กินแล้วเมาเลยมึง ต้องคลานไปแดกน้ำอ่ะคิดดู ถ้าไม่หมดฤทธิ์ยา

ทีนี้แลปที่กุทำโปรเจกอยู่ไม่เคยจะเข้าใจอาการว่ากูตื่นเช้าไม่ได้(เมา) แล้วกูจะมคนๆซึมๆ ช่วงนั้นชีวิตบัดซบมาก

>>425 กูว่ามึงลองอยู่สักปีก่อน ถามใจตัวเองมหาลัยสังคมมันไม่ใช่หรือมึงเรื่องเยอะเอง อ่านหนังสือไว้ ถ้าปีนึงแล้วมึงยังคิดว่าไม่ใช่ก็ออกมา สำหรับกูมหาลียดังมีส่วนช่วยหางานตอนแรกๆจริงๆว่ะ เพราะสภาพแวดล้อมที่มีคนแข่งขันกันด้วยอะไรด้วยมั้ง

อีกอย่างมึงด่าข้อสอบได้นะ แต่มึงต้องคิดว่ามีคนได้คะแนนดีกว่ามึงเพราะเขาทุ่มเทมากกว่ามึงรึเปล่า

>>423 >>421 ขอบใจพวกมึงมากนะ พอได้มาคุยกับคนที่ได้รับยาหรือมีประสบการณ์ตรงแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะ คือกูไม่ได้ถึงขั้นอยากตายอะไรหรอก ยังพูดคุยกับเพื่อนได้เป็นปกติ แต่รู้สึกไม่วางใจใครเลยแม้แต่คนในครอบครัวก็ตาม ปัญหาก็มีเข้ามาตลอด บางทีก็คิดว่าทำไมถึงเป็นกูอีกแล้ว แต่ก็พยายามปล่อยไป ถือซะว่าเป็นแบบทดสอบของพระเจ้า แต่ว่า บางทีมันก็เหมือนไม่มีสติอยู่กับตัวว่ะ กูออกกำลังกาย ไปด้านนอก ก็ไม่รู้สึกผ่อนคลาย ไม่รู้สึกสนุกเลย บางทีก็ไม่นอนสองสามวันติดกัน บางครั้งก็หลับจนไม่ทำอะไร ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ กูว่าต้องแย่แน่ ๆ เลยอยากลองไปคุยดู

>>427 กอดมึงนะ สภาพเดียวกัน

>>426 กู>>425 นะ ขอบคุณมาก มหาลัยที่กูได้มันก็มีชื่อเเหละ เเต่มันก็รองมาจากมหาลัยอันดับหนึ่งของกู ส่วนกูข้อสอบที่กูโง่ก็ส่วนนึง เเต่กูไปเปิดช่วงคะเเนนเเล้ว ส่วนใหญ่กูว่าเป็นที่ข้อสอบว่ะ
ภาษาที่กูสอบ ช่วงคะเเนน 270-300 คนสอบได้ 5 คน
ภาษาที่เค้าบอกกันว่าข้อสอบง่าย ช่วงคะเเนน 270-300 คนสอบได้ 43 คน
กูเกลียด สทศ จริงๆ เเต่ก็เเต๊งกิ้วมึงมาก

สมัยเรียน ตอนเดินกลับหอแล้วผ่านอาคารเรียน มีเพื่อนกูคนหนึ่งพูดมาว่าอาชีพยามนี่น่าสงสารนะ วันๆไม่มีคนให้คุยด้วยต้องอยู่คนเดียวทั้งคืน(มันหมายถึงยามที่ต้องเฝ้าอาคารเรียนที่ไม่มีคนอยู่ตอนดึกๆ) กูก็อดทึ่งไม่ได้เหมือนกันว่า ชนชั้นแรงงานค่าแรงไม่ได้เยอะเหมือนชนชั้นกลางมนุษย์เงินเดือนใน กทม นี่เค้าอยู่กันได้ยังไง เงินเดืนอน้อยคุณภาพชีวิตไม่ดีก็เรื่องหนึ่ง แต่ประเด็นคือการที่ต้องมาอยู่คนเดียวไม่มีใครให้คุยด้วยนี่กูว่ามีนทรมานมากๆ

ซึ่งตอนนี้กูก็เริ่มใกล้จะเป็นแบบนั้นแหละ กะว่าจะลาออกจากงานเดิมช่วงปลายปี ถ้าหางานใหม่ไม่ได้ก็คงเป็นNEETต่อไป สองปีก่อนกูเป็น NEET ที่ต่างจังหวัดได้ไม่ถึงอาทิตย์แม่งเหงาชิบหายจนต้องเข้า กทม มาหางานทำ นี่ก็ใกล้จะกลับไปสภาพเดิม แต่รอบนี้ดีหน่อยที่กูเริ่มรู้จุดหมายในชีวิตมากขึ้น มีเป้าหมายให้ทำ ถ้าต้องไปอยู่ ตจว จริงๆ คงเรียนภาษาไปด้วย หางานราชการสอบไปด้วย

แต่คิดแล้วก็กลัวว่ะ คนมันอยู่ กทม มาตลอดเกือบๆ 10 ปี ให้กลับไปอยู่ ตจว ที่1ทุ่มปิดไฟนอน แค่คิดนี่ก็ก็เริ่มทรมานและ ทั้งที่ตั้งแต่เกิดจนถึง ม.ปลายกูก็อยู่ ตจว มาตลอดนะ

>>430 เออ กุก็มีบ้านอยู่ตจว ต้องไปทุกสงกรานต์ ไม่เข้าใจเลยทำไมแม่งต้องนอนตั้งแต่ทุ่มสองทุ่ม จะบ้าตาย

>>430 กูเป็น introvert นะ การอยู่คนเดียวเฉยๆนี่สบายมากเลย
ถ้ากุเป็นยาม กุคงเป็นยามที่ไม่อยากให้ใครมาทักอะ

ตอนแรกกูก็คิดว่าการอยู่คนเดียวมันก็สบายใจดี วันๆนั่งเล่นเน็ตอยู่หอไม่ออกไปไหนไม่คุยกับใครก็ไม่เห็นเป็นไร

ปรากฏว่าพอกูไม่เล่นเน็ตไม่เล่นเว็บบอร์ดแล้วมันก็เหงาเหมืิอนกันว่ะ ถ้าเล่นเน็ตยังได้คุยกับคนอื่นเห็นความเป็นไปของโลกภายนอกบ้าง คนที่บอกว่าชอบอยู่คนเดียวเนี่ยถ้าไม่เล่นเน็ตไม่คุยกับใครเลยจริงๆจะยังชอบอยู่รึเปล่าวะอยากรู้

กู >>430 เองนะ ทุกวันนี้กูอยู่คนเดียวแต่ที่ไม่เหงามากเพราะอินเตอร์เน็ตนี่แหละ ได้ทำอะไรหลายอย่าง หาเพื่อนคุย คุยกับเพื่อนเก่า เข้ากลุ่มที่สนใจ เล่นคอมมู บลาๆๆๆๆ หายเหงาไปได้เยอะ แต่กูมีงานทำนะไม่ได้นั่งเล่นเน็ตหน้าจออย่างเดียว วันธรรมดาออกไปทำงาน ตอนเย็นกลับห้องมาเล่นเน็ต กูเคยโดนหัวหน้าแซวด้วยว่าไม่ดูทีวีแล้วจะรับรู้ข่าวสารได้ไง อินเตอร์เน็ตมันเป้นการสื่อสารทางเดียว(หัวหน้ากูอายุ 40กว่า ไม่คุ้นกับอินเตอร์เน็ต)

แต่กูก็มีความสุขดี บางทีก็มีออกไปหาอะไรทำข้างนอกบ้าง กินข้าวกับเพื่อน ดูหนัง ถ่ายรูป อะไรแบบนี้

ที่กูพูดถึงยามในเม้น >>430 กูว่าเค้าน่าเห็นใจว่ะ อาชีพนี้ไม่มีเงินเยอะพอจะซื้ออุปกรณ์ITแพงๆ ค่าอินเตอร์เน็ตรายเดือนก็แพงเกินไปเมื่อเทียบกับเงินเดือน แถมลักษณะงานมันก็ไม่ได้คุยกับผู้คนเท่าไรด้วย ยิ่งทำงานกะดึกนี่คุยกับหมาอย่างเดียวเลย

>>430 ทำเป็นเล่นไปยามจากบริษัทดีๆประจำตามรพ.เงินเดือนดีกว่าเด็กจบใหม่อีก....แม่งเอ้ยกุทำงานมาสามปีเงินน้อยกว่าเงินเดือนยาม

>>435 เหรอวะกูเพิ่งรู้ อาชีพเงินเดือนดีที่กูนึกไม่ถึงนี่มีกระเป๋ารถเมล์ว่ะ เพิ่งรู้ตอนทำงานทวงหนี้บัตรเครดิต มีลูกค้าคนหนึ่งทำงาน ขสมก.

กูเป็นมนุษย์ที่ไม่เข้าใจมนุษย์เลยว่ะ มนุษยศาสตร์ก็สอนกูไม่เข้าใจ

กูเบื่อชีวิตมากจนไม่รู้จะบ่นอะไรออกมาดี =__=

>>437-438 แนะนำแบบเดียวกับมู้ป้องกันการฆ่าตัวตาย ........ ไปพบจิตแพทย์ เอาตาม รพ รัฐ หรือคลินิกก็ได้ ถ้าอายพยาบาลหรือประชาสัมพันธ์ก็บอกว่า นอนไม่หลับอยากพบแพทย์ ขอทราบตารางคลินิกจิตเวช โรคซึมเศร้าเป็นอาการเจ็บป่วยเหมือนโรคทางร่างกาย ไม่ได้แปลว่าเราอ่อนแอ มันรักษาได้

เบื่อว่ะพวกมึง พอเป็นคนอ้วนแล้วพูดเรื่องออกกังกายก็ดูไม่น่าเชื่อถือเลย ปกติก็ไม่มีความมั่นใจเพราะอ้วนอยู่แล้ว มาแบบนี้ยิ่งรู้สึกแย่ ปกติกูก็ไม่ได้อ้วนขนาดหนักนะสูง 160 หนัก 60 อ่ะ ก็อ้วนแหละแต่ไม่ถึงขนาดอ้วนเลวร้าย(หรือคิดไปเองวะ) แต่ช่วงนี้พยายามลดอยู่กูก็ศึกษาวิธีลดมาอย่างดีเข้าใจว่าร่างกายทำงานยังไง ก็พยายามออกกำลังกายอย่างถูกวิธี พอมีใครจะลดบ้างก็อยากจะแนะนำ แต่พอแนะนำไปแม่งไม่น่าเชื่อถือว่ะไอ้เหี้ย เพราะกูอ้วนอยู่ เหมือนกับถ้าวิธีกูได้ผลกูก็คงไม่อ้วนหรอกอะไรงี้ แล้วก็แห่ไปอดอาการกันเพราะเห็นคนอื่นทำแล้วน้ำหนักลด เออ วิธีกูน้ำหนักแม่งไม่ค่อยลดหรอกแต่อย่างน้อยกูจับพุงตัวเองก็เจอกล้ามเนื้อล่ะวะไม่ใช่พุงเหลวๆอย่างเมื่อกีอน แต่เฟลว่ะพูดไรไปไม่มีใครเชื่อ รู้สึกไร้ค่าสัสๆ ลดความอเวนมันลดง่ายๆที่ไหน

ใครไม่เชื่อช่างแม่ง ถ้ามึงลดวิธีมึงแล้วได้ผลก็ทำต่อสักปีก็ลดเยอะแล้ว ถึงคราวนั้รจะได้ตอกหน้าพวกที่ไม่เชื่อมึงไง

>>434 รปภ.เค้าควงกะกันไงมึง เลยอยู่กันได้สบายๆ
>>436 เท่าไรวะคุณ

ทำไมคนชอบคิดว่ากูโง่วะ ทั้งๆที่กูก็มีความรู้รอบตัวมากกว่า คิดอะไรตามหลักตรรกะและเหตุผลกูพูดอะไรก็มีข้อมูลรองรับ เพียงแค่บุคลิกกูดูเอ๋อๆไม่ทันคนแต่คือในความเป็นจริงกูก็ไม่ได้ไม่ทันคนขนาดนั้น กูนำเสนอทฤษฎีอะไรมันก็มีเหตุผลที่อธิบายได้นะแต่พอคนไม่เข้าใจในสิ่งที่กูพูดก็จะบอกว่าพอๆอย่ามั่ว อย่าแถ คือกูไม่ได้มั่วหรือแถอะไรเลย กูแค่นำเสนอในสิ่งที่มีความเป็นไปได้ซึ่งถ้าลองคิดดูแล้วมันก็สามารถเกิดขึ้นจริงได้ แต่ไม่มีใครเชื่อถือกู ฟังคำพูดกูแล้วคิดตาม ทุกคนเอาแต่คิดว่ากูโง่ๆๆๆๆๆๆ แม่งเอ้ยยยยยย กูอึดอัดสัส กูก็ไม่ได้ฉลาดระดับไอสไตน์แต่กูก็มีความรู้และไม่ได้โง่แน่นอน จะวัดจากไอคิวก็ยังได้ ฟังกูพูดแล้วดูเหมือนหลงตัวเองใช่มั้ยล่ะ ลองพูดอย่างงี้ในชีวิตจริงแม่งคงบอกว่าคนฉลาดเค้าไม่มาพูดว่าตัวเองฉลาดกันหรอก แต่พอไม่แสดงออกว่าฉลาดก็โดนด่าว่าโง่อีก เออดี

>>443 wingaura ?

>>443 อ้าวนี่มันพี่วิงคนดัง

>>445 ใครวะ

>>444 พี่วิงของผม ไม่ใช้แท่งอวกาศหรอครับ

ความฉลาดกับหลงตัวเองมันต่างกันนะพี่วิง

>>446 เซเลปคนดังที่มีแฟนคลับเป็นเหล่าโม่งคอยสรรเสริญ ถึงกับมีกระทู้สรรเสริญพี่แกแยกออกมาเลย
นี่ถ้าไม่ดังจริงตั้งกระทู้แยกไม่ได้นะนี่

>>>/netwatch/821/

เอ่อ กูไม่ใช่วิงไม่รู้จักด้วยอันนี้กูมาบ่นปัญหาส่วนตัวหลังจากที่ทะเลาะกับพี่มาแต่กูขอไม่ลงรายละเอียดละกัน มันเริ่มจากเรื่องเล็กๆแต่มันเป็นการดูถูกสติปัญญากูมากและมันหลายครั้งแล้ว
>>448 กูก็รู้ว่ามันต่างกัน รู้ด้วยว่าพอมาพูดทำนองว่าตัวเองเก่งมันจะต้องโดนคนอื่นมาบอกว่าหลงตัวเอง ไม่แปลกหรอกที่มึงจะคิดแบบนั้นเพราะมึงเองก็ไม่ได้รู้จักกู(แต่ถ้ามึงรู้จักกูมึงก็อาจบอกว่ากูโง่เหมือนกับที่พี่กูคิดอ่ะแหละ กูก็ไม่รู้ว่าทำไมทั้งๆที่กูยกทฤษฎีและความเป็นได้มาอ้างก็บอกให้กุหยุด เฟลสัส) แต่คือพอเราทำเป็นเก่งก็จะโดนคนอื่นขเม่น โดนด่าว่าอวดฉลาดแต่พอทำเงียบก็โดนด่าว่าโง่ ไร้ซึ่งความน่าเชื่อถือใดๆ กูก็วางตัวไม่ถูก กูไม่ได้อยากมาทำตัวฉลาดยกไอคิวมาเกทับ พูดจาเทพๆจนคนเหม็นขี้หน้า แต่กูก็ไม่รู้ว่าทำไมเวลากูพูดอะไรใครๆก็ไม่เชื่อ คิดว่ากูโง่ แต่พอเป็นคนอื่นพูดเรื่องเดียวกันกลับมีน้ำหนักมากกว่า ทำไมวะ มันอยู่ที่อะไร ไม่ว่าจะพ่อแม่พี่น้องญาติทุกคนแม่งมองว่ากูเป็นเด็กกากทำห่าไรไม่เป็น ทั้งๆที่ในความเป็นจริงไม่ได้มีใครมาเห็นตอนกูแก้ปัญหาอะไรเองเลย ทุกคนตัดสินกูจากอะไร กูทำผิดอะไรวะ กูมั่นใจว่ากูรู้กว้างกว่าบรรดาญาติๆหลายๆคนซะอีกแต่ในสายตาคนอื่นก็ยังมองว่ากูเป็นคนกากอยู่ดี หรือกูต้องได้โนเบลก่อนวะถึงจะเห็นหัวกูบ้าง หรือกูต้องเรียนหมอคนถึงจะยอมรับว่ากูเองก็มีศักยภาพ หรือเพราะการมีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์มากมายแต่ไม่เก่งฟิสิกมันจะดูไร้สาระวะ แม่ง

>>450 เว้นวรรคเยอะๆหน่อย เห็นแล้วโคตรขี้เกียจอ่าน แต่กูก็ยังยืนยันมึงหลงตัวเองไม่ใช้ฉลาดหรอก ดูจากที่มึงพิมพ์

>>451 ยังไงวะ อธิบายหน่อยว่าดูหลงตัวเองยังไง

>>449 ขอบใจมากเพื่อนโม่ง แม่งมีประวัติตั้งแต่ประมูลเลยนี่หว่า

แปลกไหมวะ รู้สึกเฉยๆกับครอบครัวตัวเอง ยกเว้นพี่ชาย

>>454 ไม่แปลก กูไม่ได้คุยกับน้องชายแท้ๆมา 10 ปีแล้ว พ่อแม่กูก็รู้เรื่องนะว่ากูกับน้องไม่ถูกกันไม่พูดกัน พยายามแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่ได้คุย
กูเองก็เคยคิดจะคืนดีกับมัน เพราะเห็นว่าเป็นพี่น้องกัน แต่สุดท้ายก็จบลงตรงที่ต่างคนต่างอยู่ ซึ่งทุกวันนี้กูก็เฉยๆช่างแม่งชีวิตใครชีวิตมัน
มันดูแปลกในสายตาคนนอก เพื่อนกูที่รู้เรื่องก็รู้สึกแย่ที่พี่น้องไม่คุยกัน พ่อแม่กูเองเมื่อก่อนก็พยายามตอนนี้ก็ปลงแล้วว่ะ

>>455 ซักวันถ้ามีใครคนนึงเป็นอะไรไป อีกคนนึงจะรู้สึกยังไงวะ

>>455 เป็นกูก็แย่วะ ไม่น่าเป็นพี่น้องกันอะ

>>545 ยกเว้นพี่ชายนี่ในความหมายไหน ?

>>456 ไม่รู้สึกอ่ะ ถ้าน้องกูตายกูก็เฉยๆ คงมางานศพตามประเพณี แต่ถ้าตายหลังพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ตายห่าหมดแล้วคงไม่มาอ่ะ ให้ลูกหลานมันจัดการงานศพเอง ถ้ามันไม่มีญาติคอยจัดการศพกูคงเอาไปเผาถูกๆตามวัดบ้านนอก วัน กทม คิดค่างานศพแพง แน่นอนว่าในทางกลับกันถ้ากูตายก่อนคงเป็นแบบเดียวกับที่กูพูดมา มันก็คงเฉยๆกับการตายของกู แล้วเอากูไปเผาราคาถูกตามวัดบ้านนอก

>>457 เพื่อนกูที่รุ้เรื่องนี้ก็พูดแบบนี้ว่ะ ประมาณว่าเกิดมาเป็นพี่น้องกันทั้งที ทำไมไม่คุยกัน ทำไมต่างฝ่ายต่างทำตัวเหมือนกันแปลกหน้า กูเลยไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังมากนัก ทุกวันนี้เวลามีคนถามถึงญาติกูก็บอกว่ามีน้องนะ เรียนอยู่นะ แล้วก็จบแค่นั้น เมื่อก่อนกูก็คิดแบบมึงนี่แหละ เกิดมาเป็นพี่น้องกันมันไม่ควรเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้กูไม่คิดมากและ เพราะถือว่ากูเป็นฝ่ายพยายามคุยกับมันแล้วแต่มันไม่เอาเอง ทุกวันนี้นานๆทีจะเจอมันตอนกลับบ้าน แต่ก็ไม่คุยกัน นอนคนละห้อง ผลัดกันมากินข้าวในห้องครัวแล้วก็กลับขึ้นห้อง

อาจเพราะไม่มีใครเริ่มก็ได้นะมึง เรื่องโกรธมันก็นานมาแล้ว ตอนนี้คงไท่อะไรแล้วล่ะ แค่ต่างคนต่างไม่อยากเสียฟอร์มมาคุยกันก่อน

กูรู้สึกตัวกูมีความรู้สึกต่อคนรอบตัวต่ำ คือนอกจากเกลียดแล้วนอกนั้นมีแค่ เออ กูอยู่กับคนนี้สบายหน่อย กับคนนี้อยู่ได้แต่ลำบากนิด เฉยๆหมดกับญาติก็เป็นงี้คือเขาก็ดูแลกูดี กูก็ทำดีกลับแต่กูรู้สึกกูทำกลับไปแบบนั้นแต่กูไม่ได้รู้สึกว่ารักเขา กูกลัวว่ากูจะรู้สึกงี้ตลอดแบบตอนไหนเขาเป็นอะไรกูกลัวว่ากูจะไม่รู้สึกอะไรนอกจากคิดว่ากูแย่ที่ไม่รับผิดชอบในการดูแลเขา และกูกลัวว่าถ้าเขาเป็นอะไรกูจะคิดถึงแต่ตัวเองไม่มีเขาแล้วกูจะลำบากงู้นงั้มากกว่ากูจะเสียใจเพราะกูเสียเขาไป กูกลัวมาก กูเคยคิดเล่นๆแล้วกูดันรู้สึกว่ากูคิดแบบนั้นจริงๆ กูเห็นแก่ตัวมากที่คิดถึงแต่ตัวเอง กูรู้สึกแย่ กูรักใครไม่เป็นและทำเป็นแค่กาฝากรับผลประโยชน์
กับอีกอย่างคือกูชอบดูถูกคน แบบมีคนมาถามเรื่องที่กูทำได้ง่ายๆกูจะเผลอคิดไปว่าโง่จัง พอคิดงี้แล้วกูรู้สึกผิด หรือตอนประกาศผลสอบกูจะหาเพื่อนคนหนึ่งมาเป็นฐานกูเสมอ กูต้องเหนือกว่าคนนั้น กูรู้สึกแย่ที่ทำงั้นแต่กูก็หยุดความรู้สึกดูถูกคนอื่นไม่ได้ กูรู้สึกกูต้องเหยียบมันลงไปมากกว่าที่กูจะรู้สึกกูต้องดึงตัวเองขึ้นมา กูกลัว
ขอบคุณที่ให้กูระบาย

>>461 ลองเปลี่ยนจากคำว่าเหยียบให้คนอื่นลงไปเป็นคำว่าแรงผลักดันดีไหม กูเข้าใจความรู้สึกที่ต้องเหนือกว่าคนอื่นให้ได้นะ เพราะเมื่อก่อนก็เคยเป็น เห็นคนอื่นเก่งกว่า (ในเรื่องที่ชอบทำ) เป็นไม่ได้ กูก็กลับไปฝึกตัวเอง จนเก่งกว่าเขา ถือว่าเป็นแบบทดสอบอะ แต่ตอนนี้ก็ปล่อยวางมากขึ้นแล้ว ชีวิตดันไปสิ้นหวังในเรื่องอื่นแทน แต่ยังไงก็ลองเปลี่ยนมุมมองดูนะ สู้ ๆ อย่าไปกลัว

กูรู้สึกแย่มากๆเลยว่ะ ชีวิตต้องมีเป้าหมายไหม กูรู้สึกสูญเสียเป้าหมายไปกะทันหัน ทำอะไรไม่ถูกเลยอยากร้องไห้ก็ทำไม่ได้

>>463 มึงลองตั้งเป้าที่มันทำได้ยากๆดูสิ มึงจะไม่สูญเสียเป้าหมายแน่ แต่จะไปสูญเสียกำลังใจแทนถ้ามึงไม่เข้มแข็งพอ
เพราะการทดสอบความแกร่งของใจมึงด้วย

>>463 นายไหวเปล่า มีไรลองบ่นมาได้นะ ไม่ก็ลองแวะไปที่ >>>lifestyle/1843/recent/ ดูได้

ขอบใจนะมึง กูยังดีกว่าหลายๆคนที่ระยายที่ไหนก็ไม่ได้ กูยังดีที่มีโม่ง

หมอบอกกูค่อนข้างไบโพล่าร์ บางทีมันสลับไปเศร้าแล้วโคตรสิ้นหวังอยากตาย ช่วงนี้พอทำใจได้บ้าง กูจะตั้งเป้าหมายสูงๆด้วยแล้วกัน ขอบใจพวกมึงมาก

ช่วงนี้กูกำลังจะออกจากงาน ชีวิตสองปีที่ผ่านมากูติดร้านอาหารแนวๆคาเฟ่แห่งหนึ่งแถวเอกมัย ปีแรกกูบ้ามากต้องไปทุกอาทิตย์ ปีที่สองกูเริ่มทำใจว่าำนักงานก็คือพนักงาน ออกนอกร้านก็จบ และกูเองก็ได้คุยกับพนักงานที่สนิทๆกันอยู่สองสามคน กูก็รู้สึกพอใจมากและ

ปลายปีนี้กูกำลังวางแผนลาออกจากงาน ก็อยากหากิจกรรมอะไรซักอย่างมาทำ ก็ทำได้ซักพักก็เบื่อว่ะ อย่างเล่นกล้องเล่นไปซักพักรูปจากกล้องดิจิตอลมันธรรมดาไปกูก็เปลี่ยนมาเล่นกล้องฟิล์ม แต่กล้องฟิล์มแม่งเปลืองถ่ายวืดบ่อย สุดท้ายกูก็เบื่อ กูแวะไปห้องSubculture เห็นกระทู้คอมมูมีตั้ง 30 กว่ากระทู้ กูก็สนใจว่ามีอะไรดี ก็ลองมาเล่นคอมมู แรกๆก็สนุกนะ แต่ก็เหมือนกับกิจกรรมก่อนหน้า มันเกิดเส้นแบ่งระหว่างมืออาชีพกับมือสมัครเล่น ตอนก็เล่นแบบสนุกๆมันก็สนุกดีอยู่หรอก แต่พอตั้งใจให้งานมันออกมาดีมันจะเริ่มไม่สนุกและ

ไม่มีอะไรกูมาบ่นให้ฟัง ชีวิตกูพยายามจะไม่สิ้นหวังนะ กูเคยคิดจะฆ่าตัวตายเมื่อสามปีก่อน แต่เพื่อนรอบตัวกูดีมาก ช่วยให้กำลังใจกูจนกูผ่านมาได้ กูคิดว่าอย่างน้อยจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่าหาอะไรทำไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตให้มันมีประโยชน์ต่อคนอื่นมากที่สุดและก็หาความสุขใส่ตัวไปด้วย

>>467 ลองติดเกมดูยัง

>>467 เมดดรีมอะดิ

>>467 มึงลองมาทำงานเพื่อสังคมดูมั้ยละ กูว่าช่วยได้ กูจะไม่บอกว่ากุทำอะไรน่ะ มึงลองไปเรื่อยๆ ถ้าไม่อยากให้ กระทบการงานมึงมาก ลองหาอาสาที่เป็นแบบปกปิดตัวตนก็มี

>>470 ตอนกูเรียนไม่จบ เปอร์ไป1ปี กูเคยทำงานสอนเด็กที่วัดว่ะ กูไปกดไลค์เพจแปลซับอังกฤษแล้วมีพี่คนหนึ่งติดต่อมาหากูโดยบังเอิญ
แบบว่าขาดคนสอนอยากให้มาสอนน้องที่วัน 1 วัน ตอนนั้นกูปลื้มมาก คือตอนแรกกูเคว้งมากเลยนะโวยเพื่อนเรียนจบหมด อยู่หอก็อายรุ่นน้อง
กูอยากสร้างคุณค่าให้ชีวิตตัวเอง กูคิดว่านี่แหละสิ่งที่กูอยากทำ แต่พอไปสอนจริงแม่งเงิบว่ะ คือกูจินตนาการว่าเป็นวัดเก่าๆ เด็กที่มาเรียนก็ลูกชาวบ้านไม่ค่อยมีตังค์อ่ะมึง

แต่ผิดคาด กูประมาทวัดในกทมมากไปฮ่าๆ(กูเด็กต่างจังหวัด) วัดแม่งใหญ่พอสมควรมีตึกอาคารเรียนในตัว เด็กที่มาก็หน้าตาผิวพรรณดี เสื้อผ้าชุดนักเรียนที่ใส่ก็ดูยังใหม่อยู่ มีโทรศัพท์มือถือใช้
ถ้าให้กูเดาคือ ผู้ปกครองเด็กพวกนี้อยากประหยัดค่าเรียนพิเศษเลยเลือกส่งลูกมาเรียนฟรีกับวัด กูไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมากนะ พวกน้องๆเค้าก็ดูตั้งใจเรียนดี อย่างน้อยก็เอาเวลาเสาร์อาทิตย์มาใช้ประโยชน์ แต่มันพลิกความรู้สึกกูตรงที่กูอยากมาสอนเด็กจนๆด้อยโอกาส กลายเป็นเจอเด็กจากชนชั้นกลางแทน................ก็บ่นให้มึงฟัง

ทุกวันนี้กูคิดว่างานเพื่อสังคมที่กูอยากทำคือเก็บเด็กมาเลี้ยงว่ะ กูคิดว่าการให้ชีวิตใหม่กับเด็กซักคนหนึ่งคงเป็นการให้ที่มีค่ามากที่สุดและ