Last posted
Total of 264 posts
ถ้าสาระของงานแต่งคือป่าวประกาศว่าเป็นผัวเมีย กูซื้อ ad ในเฟซไม่ได้หรอ ฮืออออออ
>>238 ไอเวรนั่นโรคจิตกว่ากูหลายเท่า กูเลยเกลียดมันเข้าไส้เข้ากระดูกดำ คนเหี้ยอะไรวะ คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกแล้วมั้ง พูดเรื่องส้นตีนไรก็ชอบโยงเข้าหาตัวเองพร้อมอวยตัวเองแบบสุดๆ แล้วเสือกมากดคนอื่นให้ดิ่ง ไม่พอในอะไรขู่ยิง ทั้งที่รู้ว่าแม่งไม่ทำจริงหรอก ถึงมึงทำอนาคตมึงก็จบเห่ ทุกอย่างก็พัง แต่กูเกลียดที่ชอบทำเหมือนทุกคนต้องเกรงกลัวมึง ไอควาย ไอต้น เออแล้วเลิกซะนะนิสัยชอบบูลลี่รูปร่างคนอื่น ทั้งที่มึงก็ไม่ต่างอะไรกับเค้าเลย รวมถึงนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็กอนุบาลทั้งที่มึงแก่จะเข้าโลงอยู่แล้ว แล้วรู้มั้ยทำไมมึงถึงไม่มีเมีย เพราะมึงอีโก้จัดไง ผญ.ที่ไหนจะชอบ อ้าปากทีพล่ามแต่เรื่องดีๆตัวเอง เรื่องเฮงซวยยกให้คนอื่น แต่มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงอ่ะเฮงซวยที่สุดแล้วยม. ชอบมโนคนนั้นคนนี้ชอบมึง ชอบลูบหัว ชอบลูกแขน แล้วก็บอกรักด้วยน้ำเสียงทุ้มๆเหมือนกับมึงเป็นพระเอก "ผมรักคุณนะครับ" ถุยยยย กูจะอ้วกกกไอเหี้ย มึงไม่อบอุ่น มึงมันคุกคามมมมอิควายยย หลบแล้วแม่งยังตามมาอีก คิดถึงเมียในอนาคตของมึง ชะตาฮีคงขาดเป็นเมียคนแบบนี้ปสด.ตาย
>>240 ต่อๆ ชอบให้คนอื่นลูบแผลมึง พอไม่ลูบก็หาว่ารังเกียจ เออกูรังเกียจไอหน้าฮี เล่นเกมก็กากพอกูไปหาทีมอื่นเล่น ก็โกรธไม่คุยกับกู กูก็ไม่ง้อ สุดท้ายก็มาโวยวายใส่กู มาขู่ฆ่าไอเหี้ย ไม่ให้กูเปิดไมค์คุยกับคนอื่นในเกม ฮีกู กูจะเอากับใครก็ได้ไอควายไม่ต้องมาสาระแน ขนาดกูจะไปนอนกับพ่อมึงไม่ให้กูไป เพราะบอกว่าไม่ไว้ใจพ่อกู มึงอ่ะะ ไว้ใจไม่ได้ที่สุดแล้ว ผัวกูก็ไม่ใช่มีสิทธิ์ไรมาสั่ง ต่อให้กูจะทำไรต้องให้มึงแสกนอยู่เสมอ จะไปเรียนภ.อังกฤษก็ไม่ให้กูไปเรียน ไปพูดดักกับแม่กูว่าไม่ต้องให้ไป มาเรียนกับผมก็ได้ พอกูให้สอน เสือกสอน you ใช้กับ is พ่องมึงอ่ะ พอกันทีไอเหี้ย กูจะทำไรก็เรื่องของกูยู้โน้วไอเหี้ยต้น
ตอนเด็ก ๆ เคยพูดกับพ่อว่า อย่าเพิ่งรีบตายนะพ่อ ไว้ผมจบม.6 ก่อนค่อยตาย
วันนี้กูไปงานปัจฉิมมาละ...
สงสัยมานานละงานปัจฉิมนี่เขาจัดวันเดียวกันเยอะมะ ถ้าเป็นโรงเรียนรัฐ ตามทฤษฎีกูคือน่าจะเยอะเพราะปฏิทินการศึกษาน่าจะมีจุดร่วมกันหลายจุด
พวกมึงงงง เรื่องของเรื่องก็คือ มีหลายคนมาขอให้ช่วยทำงานบางอย่างให้
(บ้างก็เป็นงานที่ใช้เวลามากๆ บ้างก็มาหลายชิ้นมาต่อเนื่อง บ้างก็เป็นงานที่ไม่ชอบทำไม่ถนัดแม้จะทำได้)
คนเหล่านี้ค่อนข้างมีความสัมพันธ์กับกูแบบปฏิเสธเรื่องที่ไหว้วานได้ยาก เช่น เป็นผู้ใหญ่ที่เคารพ หรือ เป็นเพื่อนที่สำคัญ
ตอนที่มีเวลาว่าง กูคิดว่าน่าจะโอเคที่จะทำให้ตอนมีเวลา แต่ว่าพอมากองรวมกันหลายrequestเข้า และกูเพิ่งมีงานหนัก(ที่ได้เงิน)เข้ามา
ทำให้กูเครียดหน่อยๆว่างานที่ชนกันมันเยอะไปรึเปล่า(โดยเฉพาะงานที่ไม่ได้เงิน)
พอตัดสินใจว่า จะเน้นงานตัวเองก่อน ว่างค่อยเคลียร์งานของคนอื่น วางพักได้บ้าง แต่กลายเป็นว่าเขาก็กระตุ้นกันเป็นระยะให้กูลงมือ
บางอันมันต้องทำด้วยกันหลายคน จะให้คนอื่นรอกูคนเดียวก็ไม่ได้อีก พอคิดว่างานทั้งหมดที่กูถือไว้บนมือต้องเดินหน้าไปพร้อมกัน
กูก็เครียดๆ กูจะทำยังไงดี
ขอโทษที่เป็นภาระ
สองสามวันก่อน กูรื้อ HDD เก่าเพื่อจะหางานเก่าที่ต้องใช้งาน ละดันเจอไดอารี่ที่เคยพิมพ์ไว้พักหนึ่งสมัยเรียน แล้วก็เสือกอ่าน แล้วกูก็นอยด์ ทั้งๆ ที่กูพยายามจะลืมรักแรกที่ไม่สมหวังให้ได้ ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วมันอุตส่าห์จางๆ แต่สองสามวันมานี้เรื่องราวแม่งดันกลับมาอีก กูคิดถึงคนๆ นั้นมากๆ ปัจจุบันเรายังเป็นเพื่อนในเฟสแต่ไม่ได้คุยกันเลย เขาก็มีแฟนแล้วกูก็มีแฟนแล้ว กูเหมือนหลอกตัวเองอยู่อ่ะว่ากูไม่ได้รู้สึกเกินเลยอะไรกับเขาแล้ว แต่พอบังเอิญฝันถึงกูก็ตื่นเต้นทุกครั้ง กูสลัดความคิดถึงเขาไม่ได้ซักที แล้วก็รู้สึกผิดกับแฟนคนปัจจุบันมากๆ ยิ่งกูด่าตัวเองกูก็ยิ่งนอยด์ยิ่งไม่ลืม แม่งเอ๊ยกูต้องใช้อีกกี่สิบปีวะถึงจะตัดจากอดีตเกี่ยวกับเขาได้ซักที
วันนี้หันกลับไปมองเห็นเขามีเพื่อนดีๆคอยเทคแคร์ ไปทำกิจกรรมกันดูมีความสุขก็ดีละ ก็สบายใจดีเหมือนกัน ถึงจะยังคิดถึงลึกๆอยู่ก็เถอะ ต่อไปนี้เราเองก็คงจะเดินต่อไปได้โดยสบายใจแล้วล่ะ ขอให้ทุกคนสู้ๆนะ
กูเบื่อตร.ไทยชิบหาย กูแจ้งความไว้ ไม่เห็นความคืบหน้า พอไปถาม(นานๆถามครั้ง)แม่งก็มึนๆงงๆโง่ๆใส่ คือไม่อยากทำคดีให้ก็ไม่ต้องรับแต่แรกดิ กูเลยคิดว่าไปแจ้งความใหม่ที่สน.ใหม่แม่งดีกว่าอีก ทำงานราชการเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง ชาติไหนกูจะได้ตัวคนร้ายวะ ทีคนมีเงิน,คนดัง บลาๆแม่งเดินเรื่องไวเชียว พอของชาวบ้านตาสีตาสาละช้า ไอควย หงุดหงิด
ความสัมพันธ์ยิ่งรักยิ่งใกล้ชิดยิ่งให้ค่าก็ยิ่งมี envy กับ jealousy ได้ง่ายน่ะ การที่มีด้านที่โกรธกับด้านที่หวังดีนี่เป็นเรื่องปกตินะ
เพื่อนกูเป็นซึมเศร้า ไปหาหมอก็แล้ว กินยาก็แล้ว อาการแค่ทรงๆไม่ทรุด กูก็คอยคุยกับมัน ดูอาการมันเรื่อยๆ แต่กูก็ช่วยอะไรมันมากไม่ได้อยู่ดี เพราะเจ้าตัวไม่พยายามเองด้วย แล้วกูอยากให้มันเลิกเข้าโซเชี่ยล เลิกตามข่าวการเมืองบ้าง มันไม่ใช่คนที่พร้อมจะเฟียสในทุกๆวันอะ แต่ตอนนี้มันเครียดลงเฟสทุกวัน มีม็อบทีนึงมันก็เฟียส มันโกรธเกลียดโลกใบนี้ไปทุกๆวัน วันดีคืนดีก็มาบ่นอยากตายอีกโลกแม่งเหี้ย ไม่อยากอยู่ประเทศเหี้ยๆนี่แล้ว กูพยายามพูดให้มันหาสิ่งดีๆบนโลกนี้เจอนะ เพราะกูรู้ว่าไม่มีทางที่มันจะหนีความเหี้ยของสังคมได้หรอก ครอบครัวมันก็มีปัญหา แต่ถ้ามันเจอเรื่องดีๆบนโลก มันจะรู้ว่ามันก็ควรค่าให้มีชีวิตอยู่ต่อนะ ส่วนกูเองก็มีอาการพวกนั้นแต่ตอนนี้กูคุมมันได้แล้ว กูยอมโดนตราหน้าว่าเป็นพวกไม่สนใจโลก แต่กูรู้ไงว่าถ้ากูสนใจโลกและมีอารมณ์ร่วมไปกับมันจะทำให้ปลายทางชีวิตกูคือหลุมศพ กูถึงเลือกทางที่ทำให้กูมีความสุขได้ในตอนนี้ กูพยายามฝึกตัวเองให้ดูข่าวแต่ไม่ลงไปเครียดกับมันมาก เพราะสำหรับกู การเฟียสลงเนตมันรังแต่ทำให้สะสมความเครียด มันไม่ใช่การได้ระบายอารมณ์เลย กูก็เลยเลือกจะเงียบไปเลยดีกว่า แต่กูมาเห็นเพื่อนกูคนนี้กำลังเป็นเหมือนกูเมื่อก่อน กูไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นไงแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
โลกทุกวันนี้แม่งเหี้ยแต่มันก็ยังมีอะไรที่ควรค่าแก่การมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อมันจริงๆนะ