Fanboi Channel

>>232 อย่า projection ความอ้วนมึงไปที่คนอื่นสิ

>>230 แล้วก็ถ้ามันถูกกว่ามึงก็บอกไปเถอะไม่ต้องอมไว้เผื่อจะได้เข้าใจกันด้วย

>>234 เหมือนกูเลย กูก็มีคนที่กูอยากซัดหน้าจนอยากจะขาดใจ แค่นึกถึงชื่อมันหรืออะไรก็ตามเกี่ยวกะแม่ง

>>237 โรคจิตนะเรา

ถ้าสาระของงานแต่งคือป่าวประกาศว่าเป็นผัวเมีย กูซื้อ ad ในเฟซไม่ได้หรอ ฮืออออออ

>>238 ไอเวรนั่นโรคจิตกว่ากูหลายเท่า กูเลยเกลียดมันเข้าไส้เข้ากระดูกดำ คนเหี้ยอะไรวะ คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกแล้วมั้ง พูดเรื่องส้นตีนไรก็ชอบโยงเข้าหาตัวเองพร้อมอวยตัวเองแบบสุดๆ แล้วเสือกมากดคนอื่นให้ดิ่ง ไม่พอในอะไรขู่ยิง ทั้งที่รู้ว่าแม่งไม่ทำจริงหรอก ถึงมึงทำอนาคตมึงก็จบเห่ ทุกอย่างก็พัง แต่กูเกลียดที่ชอบทำเหมือนทุกคนต้องเกรงกลัวมึง ไอควาย ไอต้น เออแล้วเลิกซะนะนิสัยชอบบูลลี่รูปร่างคนอื่น ทั้งที่มึงก็ไม่ต่างอะไรกับเค้าเลย รวมถึงนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็กอนุบาลทั้งที่มึงแก่จะเข้าโลงอยู่แล้ว แล้วรู้มั้ยทำไมมึงถึงไม่มีเมีย เพราะมึงอีโก้จัดไง ผญ.ที่ไหนจะชอบ อ้าปากทีพล่ามแต่เรื่องดีๆตัวเอง เรื่องเฮงซวยยกให้คนอื่น แต่มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงอ่ะเฮงซวยที่สุดแล้วยม. ชอบมโนคนนั้นคนนี้ชอบมึง ชอบลูบหัว ชอบลูกแขน แล้วก็บอกรักด้วยน้ำเสียงทุ้มๆเหมือนกับมึงเป็นพระเอก "ผมรักคุณนะครับ" ถุยยยย กูจะอ้วกกกไอเหี้ย มึงไม่อบอุ่น มึงมันคุกคามมมมอิควายยย หลบแล้วแม่งยังตามมาอีก คิดถึงเมียในอนาคตของมึง ชะตาฮีคงขาดเป็นเมียคนแบบนี้ปสด.ตาย

>>240 ต่อๆ ชอบให้คนอื่นลูบแผลมึง พอไม่ลูบก็หาว่ารังเกียจ เออกูรังเกียจไอหน้าฮี เล่นเกมก็กากพอกูไปหาทีมอื่นเล่น ก็โกรธไม่คุยกับกู กูก็ไม่ง้อ สุดท้ายก็มาโวยวายใส่กู มาขู่ฆ่าไอเหี้ย ไม่ให้กูเปิดไมค์คุยกับคนอื่นในเกม ฮีกู กูจะเอากับใครก็ได้ไอควายไม่ต้องมาสาระแน ขนาดกูจะไปนอนกับพ่อมึงไม่ให้กูไป เพราะบอกว่าไม่ไว้ใจพ่อกู มึงอ่ะะ ไว้ใจไม่ได้ที่สุดแล้ว ผัวกูก็ไม่ใช่มีสิทธิ์ไรมาสั่ง ต่อให้กูจะทำไรต้องให้มึงแสกนอยู่เสมอ จะไปเรียนภ.อังกฤษก็ไม่ให้กูไปเรียน ไปพูดดักกับแม่กูว่าไม่ต้องให้ไป มาเรียนกับผมก็ได้ พอกูให้สอน เสือกสอน you ใช้กับ is พ่องมึงอ่ะ พอกันทีไอเหี้ย กูจะทำไรก็เรื่องของกูยู้โน้วไอเหี้ยต้น

>>239 พวกloserหาเมียไม่ได้ก็มักจะคิดแบบนี้แหละ

>>242 อะไรมึ้ง กูผู้หญิง และแค่ไม่อยากจัดงานแต่งแพงๆโว้ยยย

>>243 มึงก็บอกผัวว่าไม่แต่งก็จบ

>>244 นี่ก็เป็น1ในสาเหตุที่กูโผล่มาบ่นที่นี่ แม่อยากให้แต่ง กูกะผัวยังไม่อยากแต่ง

ตอนเด็ก ๆ เคยพูดกับพ่อว่า อย่าเพิ่งรีบตายนะพ่อ ไว้ผมจบม.6 ก่อนค่อยตาย
วันนี้กูไปงานปัจฉิมมาละ...

สงสัยมานานละงานปัจฉิมนี่เขาจัดวันเดียวกันเยอะมะ ถ้าเป็นโรงเรียนรัฐ ตามทฤษฎีกูคือน่าจะเยอะเพราะปฏิทินการศึกษาน่าจะมีจุดร่วมกันหลายจุด

พวกมึงงงง เรื่องของเรื่องก็คือ มีหลายคนมาขอให้ช่วยทำงานบางอย่างให้
(บ้างก็เป็นงานที่ใช้เวลามากๆ บ้างก็มาหลายชิ้นมาต่อเนื่อง บ้างก็เป็นงานที่ไม่ชอบทำไม่ถนัดแม้จะทำได้)
คนเหล่านี้ค่อนข้างมีความสัมพันธ์กับกูแบบปฏิเสธเรื่องที่ไหว้วานได้ยาก เช่น เป็นผู้ใหญ่ที่เคารพ หรือ เป็นเพื่อนที่สำคัญ
ตอนที่มีเวลาว่าง กูคิดว่าน่าจะโอเคที่จะทำให้ตอนมีเวลา แต่ว่าพอมากองรวมกันหลายrequestเข้า และกูเพิ่งมีงานหนัก(ที่ได้เงิน)เข้ามา
ทำให้กูเครียดหน่อยๆว่างานที่ชนกันมันเยอะไปรึเปล่า(โดยเฉพาะงานที่ไม่ได้เงิน)
พอตัดสินใจว่า จะเน้นงานตัวเองก่อน ว่างค่อยเคลียร์งานของคนอื่น วางพักได้บ้าง แต่กลายเป็นว่าเขาก็กระตุ้นกันเป็นระยะให้กูลงมือ
บางอันมันต้องทำด้วยกันหลายคน จะให้คนอื่นรอกูคนเดียวก็ไม่ได้อีก พอคิดว่างานทั้งหมดที่กูถือไว้บนมือต้องเดินหน้าไปพร้อมกัน
กูก็เครียดๆ กูจะทำยังไงดี

ขอโทษที่เป็นภาระ

>>249 ไม่เป็นไร กูชอบแบก

>>250 หัวเราะออกมาได้เพราะมึงเลย :)

สองสามวันก่อน กูรื้อ HDD เก่าเพื่อจะหางานเก่าที่ต้องใช้งาน ละดันเจอไดอารี่ที่เคยพิมพ์ไว้พักหนึ่งสมัยเรียน แล้วก็เสือกอ่าน แล้วกูก็นอยด์ ทั้งๆ ที่กูพยายามจะลืมรักแรกที่ไม่สมหวังให้ได้ ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วมันอุตส่าห์จางๆ แต่สองสามวันมานี้เรื่องราวแม่งดันกลับมาอีก กูคิดถึงคนๆ นั้นมากๆ ปัจจุบันเรายังเป็นเพื่อนในเฟสแต่ไม่ได้คุยกันเลย เขาก็มีแฟนแล้วกูก็มีแฟนแล้ว กูเหมือนหลอกตัวเองอยู่อ่ะว่ากูไม่ได้รู้สึกเกินเลยอะไรกับเขาแล้ว แต่พอบังเอิญฝันถึงกูก็ตื่นเต้นทุกครั้ง กูสลัดความคิดถึงเขาไม่ได้ซักที แล้วก็รู้สึกผิดกับแฟนคนปัจจุบันมากๆ ยิ่งกูด่าตัวเองกูก็ยิ่งนอยด์ยิ่งไม่ลืม แม่งเอ๊ยกูต้องใช้อีกกี่สิบปีวะถึงจะตัดจากอดีตเกี่ยวกับเขาได้ซักที

>>252 ไดอารี่มึงคงไม่ได้มีแค่เรื่องรักหรอกนะ

>>253 โมเม้นท์เพื่อนที่อ่านแล้วคิดถึงพวกมันก็มี เรื่องงาน(สมัยเรียน)นิดๆ หน่อยๆ เรื่องมอไซค์คันแรก อะไรแบบนั้น คือได้กลับมานั่งอ่านแม่งก็ดีแหละ ยกเว้นเรื่องรักนั่นแหละ ไม่คิดว่าจะติดในหัวมาแบบนี้

>>237 ของมึงยังดีที่คนที่มึงเกลียดมันเป็นคนเหี้ย ของกูคือเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ เขาน่ารัก เป็นคนดีมากๆด้วยแต่กูไม่ชอบเขาในเรื่องนึงแล้วกูก็พาลไม่ชอบเขาไปทั้งหมดเลยอะ เศร้า

>>252 มึงไม่มีทางลืมได้หรอก ไปจนบั้นปลายชีวิตอ่ะ
แต่ก็ควรแยกให้ได้ว่าอะไรอดีตอะไรคือปัจจุบัน และควรอยู่กับปัจจุบันมากกว่านะ อดีตมันก็เป็นแค่ความทรงจำครั้งหนึ่งเท่านั้นแหละ

วันนี้หันกลับไปมองเห็นเขามีเพื่อนดีๆคอยเทคแคร์ ไปทำกิจกรรมกันดูมีความสุขก็ดีละ ก็สบายใจดีเหมือนกัน ถึงจะยังคิดถึงลึกๆอยู่ก็เถอะ ต่อไปนี้เราเองก็คงจะเดินต่อไปได้โดยสบายใจแล้วล่ะ ขอให้ทุกคนสู้ๆนะ

>>255 กูก็มีนะ กูเกลียดคนๆนึงเค้าก็ไม่ได้ผิดอะไร เค้าเป็นคนดีคนนึงเลย แต่บางอย่างมันขัดใจกูมากแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ กูทั้งเกลียดแล้วก็ยังรักอยู่

>>258 กูรู้สึกเดจาวู >>255 อ่อคล้ายๆกันนี่เอง
สำหรับกู กูว่าคนที่เราเกลียดนี่ต้องเป็นคนที่เราเคยรักเปล่าวะ แล้วบางครั้งเราให้ความสำคัญกับคนที่เกลียดมากกว่าคนที่รักซะอีก

กูเบื่อตร.ไทยชิบหาย กูแจ้งความไว้ ไม่เห็นความคืบหน้า พอไปถาม(นานๆถามครั้ง)แม่งก็มึนๆงงๆโง่ๆใส่ คือไม่อยากทำคดีให้ก็ไม่ต้องรับแต่แรกดิ กูเลยคิดว่าไปแจ้งความใหม่ที่สน.ใหม่แม่งดีกว่าอีก ทำงานราชการเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง ชาติไหนกูจะได้ตัวคนร้ายวะ ทีคนมีเงิน,คนดัง บลาๆแม่งเดินเรื่องไวเชียว พอของชาวบ้านตาสีตาสาละช้า ไอควย หงุดหงิด

>>259 นั่นสินะ 5555555 กูสนใจเขามากกว่าคนที่กูรักอีก คือเขาก็น่ารักแล้วกูก็อวยพรให้เขามีความสุขแต่ถามว่าลึกๆกูเกลียดเขามั้ย กูว่ากูเกลียดเขานะ เห็นหน้าแล้วรู้สึกขัดตาอยากต่อยอะ

ความสัมพันธ์ยิ่งรักยิ่งใกล้ชิดยิ่งให้ค่าก็ยิ่งมี envy กับ jealousy ได้ง่ายน่ะ การที่มีด้านที่โกรธกับด้านที่หวังดีนี่เป็นเรื่องปกตินะ

>>260 เคยมีคนบอกกูให้ไปแจ้ง DSI เลย

เพื่อนกูเป็นซึมเศร้า ไปหาหมอก็แล้ว กินยาก็แล้ว อาการแค่ทรงๆไม่ทรุด กูก็คอยคุยกับมัน ดูอาการมันเรื่อยๆ แต่กูก็ช่วยอะไรมันมากไม่ได้อยู่ดี เพราะเจ้าตัวไม่พยายามเองด้วย แล้วกูอยากให้มันเลิกเข้าโซเชี่ยล เลิกตามข่าวการเมืองบ้าง มันไม่ใช่คนที่พร้อมจะเฟียสในทุกๆวันอะ แต่ตอนนี้มันเครียดลงเฟสทุกวัน มีม็อบทีนึงมันก็เฟียส มันโกรธเกลียดโลกใบนี้ไปทุกๆวัน วันดีคืนดีก็มาบ่นอยากตายอีกโลกแม่งเหี้ย ไม่อยากอยู่ประเทศเหี้ยๆนี่แล้ว กูพยายามพูดให้มันหาสิ่งดีๆบนโลกนี้เจอนะ เพราะกูรู้ว่าไม่มีทางที่มันจะหนีความเหี้ยของสังคมได้หรอก ครอบครัวมันก็มีปัญหา แต่ถ้ามันเจอเรื่องดีๆบนโลก มันจะรู้ว่ามันก็ควรค่าให้มีชีวิตอยู่ต่อนะ ส่วนกูเองก็มีอาการพวกนั้นแต่ตอนนี้กูคุมมันได้แล้ว กูยอมโดนตราหน้าว่าเป็นพวกไม่สนใจโลก แต่กูรู้ไงว่าถ้ากูสนใจโลกและมีอารมณ์ร่วมไปกับมันจะทำให้ปลายทางชีวิตกูคือหลุมศพ กูถึงเลือกทางที่ทำให้กูมีความสุขได้ในตอนนี้ กูพยายามฝึกตัวเองให้ดูข่าวแต่ไม่ลงไปเครียดกับมันมาก เพราะสำหรับกู การเฟียสลงเนตมันรังแต่ทำให้สะสมความเครียด มันไม่ใช่การได้ระบายอารมณ์เลย กูก็เลยเลือกจะเงียบไปเลยดีกว่า แต่กูมาเห็นเพื่อนกูคนนี้กำลังเป็นเหมือนกูเมื่อก่อน กูไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นไงแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ

โลกทุกวันนี้แม่งเหี้ยแต่มันก็ยังมีอะไรที่ควรค่าแก่การมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อมันจริงๆนะ