>>>/lifestyle/4353/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้
>>>/lifestyle/7324/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้ บทที่2
>>>/lifestyle/9728/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้ บทที่3
>>>/lifestyle/10848/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้ บทที่ 4
Last posted
Total of 1000 posts
>>>/lifestyle/4353/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้
>>>/lifestyle/7324/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้ บทที่2
>>>/lifestyle/9728/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้ บทที่3
>>>/lifestyle/10848/ รู้สึกอึดอัดแต่ระบายกับใครไม่ได้ บทที่ 4
อีเหี้ยยย กูตั้งผิด รู้งี้ไปนอน
อะไรของมึงวะ
กูเป็นฟรีแลนซ์หลังๆแม่งมีแต่งานด่วนเบื่อชิบหาย หรือตอนแรกบอกไม่ใช่งานด่วนแต่โทรทวงงานกูชิบหายไอ้เหี้ย เบื่อสัดๆ
อึดอัดกับ TU103 ทำไมกูไม่สอบ Greats นะ 5555
ถ้าเอาครีมนวดนมใหญ่มานวดขา ขากูจะใหญ่ขึ้นปะวะ งี้ถ้ากูไปให้หมอนวดบ่อยๆ ตัวกูจะใหญ่ขึ้นป้ะ แล้วถ้าเอาครีมไปนวดนมเพื่อเอาไขมันจากนมไปอยู่แขนจะได้มั้ย หรือครีมนวดนมมันทำให้ส่วนอื่นใหญ่ไม่ได้เหรอ แสดงว่ากูเอาที่น้ำยาปลูกผมไปใส่หนวดกับคิ้วไม่ได้ใช่มั้ย แต่กูก็เห็นบางยี่ห้อมันโฆษณาว่าใช้ได้กับทุกขน กูสงสัยมานานมาก กูไปถามแม่กู แม่กูก็ไม่ตอบ กูไม่รู้จะไปถามใคร เก็บความสงสัยนี้มาตลอด
ทำไมคนอายุเท่าๆกันบางคนแม่งดูเป็นผู้ใหญ่จังฟระ นี่กูมีพลาดเรียกคนอายุเท่ากัน(หรือบางทีน้อยกว่า)ว่าพี่บ่อยๆ เพราะหลายๆคนที่เจอตอนยังไม่รู้อายุคือเห็นบุคลิกเขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก ส่วนกูแม่งรู้สึกเหมือนบุคคลิกตัวเองอย่างกับเด็ก สาส
เห็นข่าวพ่อแม่หรือใครก็ตามแกะของที่คนในบ้านสั่งมาทีไรกูรู้สึกผิดทุกที เมื่อก่อนเพื่อนเคยฝากของมาส่งที่บ้านแล้วกูชอบแกะของให้เขา กูเป็นบ้าอะไรไม่รู้ แกะทำเหี้ยไรเนี่ย เห็นทีไรก็สึกรู้สึกผิดทุกที รู้สึกผิดในใจมาตลอด กูมันเด็กเหี้ย
ขอระบายกูที่เป็นมนุษย์เป็ดแบบชีวิตคือเหี้ยมาก นอกจากพ่อแม่กูจะไม่เข้าใจว่ากูชอบอะไรแล้วก็สิ่งที่กูชอบกูก็ทำสู้คนอื่นไม่ได้ กูอยากวาดรูปขายกูก็สู้คนอื่นไม่ได้ กูอยากทำอะไรกูพยายามหาพยายามเองฝึกเองอะไรเองแต่พ่อแม่กูก็บี้ว่าทำไปก็ไม่ไดเหรอกแล้วยัดที่ตัวเองอยากให้กูเป็นให้กูแบบไม่ถามกูเลยตะบี้ตะบันยัดมาทั้งที่กูไม่ได้ กูอึดอัด กูอยากจะบ้า
กูเบื่อคนที่มหาลัย กูว่าสังคมปวส ปวช แม่งน่าสนุกกว่าอีก
มหาลัยมีแต่คนดัดจริตสังคมใส่หน้ากาก
ไม่เข้าใจว่าคนเราจะแข่งกันแย่ แข่งกันน่าสงสารทำไม การ self blame ที่ไม่ได้หมายความเป็นอย่างนั้นจริงๆ แค่รู้สึกว่าทำแบบนี้แล้วเหมาะสมงั้นหรอ ถ้า self blame แล้วสำนึกจริงๆทำไมสิ่งที่พูดออกมาถึงไปคนล่ะทางล่ะ ใจนึงก็สงสารพยายามเข้าใจนึกถึงช่วงดีๆ อีกใจก็แบบไม่ไหวแล้ว
แม่เพื่อนเสีย แต่นี่ปลอบเพื่อนไม่เป็นเลย ทำไงดี
>>20 ถ้าเพื่อนอยากจะอยู่เงียบๆก็อยู่เงียบๆเป็นเพื่อน ถ้าอยากแสดงความเสียใจหรืออย่างไรก็บอกไปตามตรง แตาขอให้ระวังคำพูดประเภทว่า เข้าใจว่ารู้สึกอย่างไร กรือในเชิง sympathetic หน่อย เพราะในความเป็นจริงแล้วแต่ล่ะคนมัน identical กันไมาได้ ถ้สบอกเพื่อนว่าพร้อมอยู่ข้างๆเสมอก็ขอให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่หงุดหงิดเวลาเพื่อนต้องการคุณ ทั้งนี้มันไม่มีอะไรตายตัวหรอก แต่ขอให้เชื่อมั่นในตัวเอง ถามตัวเองดูว่าลึกแล้วเราจะทำยังไง รู้วึกอย่างไร ซัพพอร์ตได้แค่ไหน ขอเป็นกำลังใจให้นะ
กูทำงานเป็นฟรีแลนซ์อยู่ดีๆ บริษัทแม่งโดนตำรวจรวบเฉยเลย กูระแวงมากตอนนี้ หมายเรียกจะมาหากูมั้ยน้อ
>>20 คุณพ่อเพื่อนเสียเหมือนกัน เก้ทในความลำบากใจว่าจะปลอบยังไงดี เห็นด้วยกับ >>21 อย่าพูดในเชิง sympathic ถ้าเรารู้สึกยังไงก็พูดแบบนั้น แต่หลีกเลี่ยงการบอกว่าเข้าใจ เพราะเราไม่ใช่เขา คนที่เจอกับเรื่องนี้ไม่ใช่เรา เราไม่มีทางเข้าใจเขาได้หรอก(ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเลย เพราะคนเราแตกต่างกันอยู่แล้ว ปัญหาของเราคนอื่นก็ไม่มีทางเข้าใจเหมือนกัน)
อย่าเพิ่งคิดว่าเราจะทำอะไรให้เพื่อนดีขึ้นได้บ้าง มันจะกดดันกับทั้งตัวมึงเองและตัวเพื่อน มันไม่มีความจำเป็นต้องทำให้เขาดีขึ้นในทันที ต้องถามและสังเกตเขาก่อนว่าเขาอยากทำอะไร แล้วตัวมึงก็พยายามซัพพอร์ตเขาก็พอ
ยังไงเรื่องแบบนี้มันใช้เวลา มึงไม่ต้องกดดันตัวเองมาก ทำทุกอย่างด้วยความจริงใจก็พอ คนที่รับจะสัมผัสได้เอง ไม่เป็นไรนะ เสียใจกับเพื่อนมึงด้วย
กำลังพยายามถอยมาจากความสัมพันธ์หนึ่งที่รู้สึกท็อกซิกมากๆ แต่กลับรู้สึกผิดที่ถอยออกมา คือเป็นคสพ แบบเพื่อนนะ แต่มันท็อกซิกจนทนไม่ไหว แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองผิด
>>26 เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอกนะ ถ้ายังไงก็ขอให้รู้ว่าเราไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอารมณ์ความรู้สึกของใคร มากเท่าตัวเราเอง หากที่ตรงนั้นมันไม่เหมาะกับเรา ก็ไม่ผิดที่จะเดินออกมา คนๆเดียวที่เธออาจจะต้องพิสูจน์ตัวตน หรือรู้สึกผิด ก็คงจะเป็นตัวเธอเองในตอนนี้ที่จมอยู่กับความรู้สึกผิดนั่นแหล่ะ การที่รู้สึกผิด หรือตั้งคำถามนั่นก็พิสูจน์แล้วว่าเธอไม่ใช่คนที่เลวร้ายหรือทอดทิ้งใครเลย แต่เป็นมนุษย์ที่ใจดีมากๆคนหนึ่ง ดังนั้นถ้ามั่นใจแล้วก็ขอให้ลุกขึ้นยืนบนการตัดสินใจอันกล้าหาญของตนเองได้อย่างเข้มแข็งด้วยนะ
กูรู้สึกว่าพอกูเรียนแย่ลงเวลาไม่มีแฟนอะ ตอนกูมีแฟนแล้วกูชอบเรียนให้เก่งไปอวดแฟน แต่พอเลิกแล้วชีวิตกูก็ล่องลอย ไม่รู้จะเอาคะแนนที่มีไปอวดกับใครที่มันจะจบที่คนนั้น ตัวกูเองก็ไม่ได้รู้สึกอยากพัฒนาอยู่แล้ว แล้วกูไม่ชอบอวดการเรียนให้ที่บ้านฟังเพราะที่บ้านชอบเอาไปพูดให้ ซึ่งกูมองว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของกู กูน่าจะมีสิทธิ์เลือกว่าเรื่องนี้ห้ามบอกใคร แต่ที่บ้านก็ไม่สนับสนุนให้กูมีแฟน ทั้งที่อยากให้กูตั้งใจเรียน สับสนไปหมด
>>27 นี่ >>26 นะ ขอบคุณมากๆเลย ไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร แต่คุณก็ใจดีกับเรามากเหมือนกัน มันอาจจะฟังแล้วงี่เง่าแต่เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกไม่ไหวแล้ว เราเลยรู้สึกไม่มั่นใจมากๆ รู้สึกผิดมากๆ กับการที่ต้องทำให้ความรู้สึกของคนที่นับเป็นเพื่อนเสียหาย ขอโทษนะที่ฟังแล้วอาจจะดูโลกสวย แต่คิดแบบนั้นจริงๆ. เพราะงั้นเลยอดทนมาตลอด แต่ทนไม่ไหวแล้ว.. ขอบคุณมากเลยนะ จะจำคำของคุณไว้ แล้วพยายามทำให้ได้ ขอบคุณมากจริงๆที่ฟัง
>>28 เราอยากให้เธอถามตัวเองดูหน่อยว่าจริงๆแล้วเราอยากทำอะไร เพื่ออะไร และเพื่อใคร การที่คนอื่นมาชื่นชมในความสำเร็จของเรามันเป็นเรื่องน่ายินดี มีความสุขจริงๆนั่นแหล่ะ แต่หากเธอไม่มีปัญหาไม่รู้สึกอึดอัดกับเรืองนี้ก็คงไม่มาอยู่ที่นี่จริงไหมล่ะ อย่างไรก็ตามเราอยากให้เธอลองถามตัวเองดูนะ ว่าเราจะรักตัวเองให้มากขึ้นและลองยอมรับ-ชื่นชมตัวเองในทางบวกได้อย่างไม่มีเงื่อนไขได้หรือเปล่า เพราะแม้ไม่มีใครให้อวดชื่นชม แต่เธอก็จะยังมีตัวเองอยู่เสมอ ส่วนเรื่องความสำเร็จนั้นก็เป็นเรื่องของแต่ล่ะคน บางทีเธออาจจะมีเรื่องอย่างอื่นที่อยากทำ ถนัด หรือต้องการจะทำอยู่หรือเปล่า อยากให้ลองถามตัวเองในหลายๆเรื่องดู ส่วนจะได้คำตอบอย่างไรนั้นมันไม่มีถูกหรือผิดอยู่แล้ว
กูไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร อายุก็ยังน้อยไม่ต้องกังวลอะไรมาก ไม่มีภาระให้ต้องทำงาน แต่ทำไมไม่สดใสเหมือนคนในวัยเดียวกันเลย มืดมน ไร้เป้าหมาย พอจะเศร้าก็คิดว่าทำไมถืงเป็นงี้ คนอื่นเขาลำบากกว่ากูมาก คนรอบๆต้องทำงานหนัก ใช้เงินน้อยกว่า กินของไม่แพงเท่า แต่มีชีวิตชีวากว่า กูสงสารพ่อแม่ที่เป็นห่วงเหลือเกิน กูให้ความสบายใจกับครอบครัวไม่ได้ ต้องอยู่ในสถานะน่าเป็นห่วง เป็นคนที่อยู่ด้านหลังให้คนอื่น ไม่มีจะดีกว่ารืเปล่า
>>36 มึงอาจจะรีบโตไปหน่อย คิดไกลไปนิด ถ้าบ้านมึงไม่เดือดร้อนอะไรจริงๆก็น่าจะลองดื่มด่ำกับการไม่มีภาระหน้าที่ให้มากๆนะ เป็นคนไร้สาระไม่มีเป้าหมายมันก้ไม่ได้แย่นักหรอก ทำไมเราต้องทำอะไรเร่งรีบ เร่งประสบความสำเร็จ อายุน้อยร้อยล้านกันด้วย วันไหนมึงผ่านจุดล่องลอยเปื่อยๆไร้เป้าหมายไปสู่วัยทำงานที่ต้องรับผิดชอบอะไรมากขึ้นจะเสียดายวันเปื่อยๆพวกนี้นะ
อยากออกจากงาน แต่ไม่มีที่ไป ไม่รู้จะไปทำอะไรดี ตัวงานไม่มีปัญหา แต่เบือเพื่อนร่วมงานชิบหาย เป็นเหี้ยอะไรกับกุนักหนาวะ อีดอกกกก
ช่วงนี้รู้สึกว่าตั้งคำถามกับตัวเองมากจนเกินไป
เกลียดตัวเองฉิบหายเลย ตั้งแต่มหาลัยก็เรียนครูตามใจแม่จนทิ้งความฝันที่อยากเรียนศิลปกรรม/ออกแบบ จนจบมาก็เพิ่งรู้ว่ากูชอบวาดรูป ครั้นจะไปเป็นฟรีแลนเปิดคอมมิชก็ไม่ได้อีก ฝีมือกูเสือกกาก ครั้นวาดเป็นงานอดิเรกกูก็เครียดเหมือนเดิมเพราะกาก ทำไมกูไม่รู้ตัวเองให้เร็วกว่านี้วะ จะได้ยัดแต่เรื่องวาด ทำไมวะ
>>41 ไม่สายที่จะฝึกตอนนี้ สมัยเรียนสายวิทย์ กูรู้สึกชอบทางศิลป์เลยขัดใจแม่เรียนต่อสายออกแบบ จบมาทำงานซักพัก แม่ง อยากเป็นโปรแกรมเมอร์ว่ะ ทำงานส่งตัวเองเรียนวิทย์คอมอีกใบ(เหลืออีกสองเทอมจบ) แต่พอจะจบกลับรู้สึกว่างานสายออกแบบที่กูมีประสบการณ์แล้วทำเงินได้ดีกว่าจะไปเริ่มต้นสายโปรแกรมเมอร์ กูงงตัวเองมากเลย แต่แค่อยากจะบอกมึงว่า ไม่สาย อย่าเพิ่งคิดว่าถ้าอดีตเป็นแบบนั้นชีวิตจะเป็นยังไง ชีวิตแม่งเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้ตลอดแหละ มึงจะทำมันตอนนี้ก็ได้ถ้ามึงต้องการมันจริงๆ
ไอเหี้ยเอ้ยรู้งี้เรียนสายอาชีพดีกว่า ไม่น่าเรียนมหาลัยเลยกูบึก
>>41 ไม่สายไปหรอก แต่แนะนำว่าจะทำด้วยใจรักจริงๆก็เอาสนุกไว้ก่อน อันนี้จำเป็นนะ กูก็ชอบวาดรูปและฝีมือพัฒนาได้ก็เพราะสนุกส่วนหนื่ง มัวแต่เครียดไม่ช่วยอะไรทั้งยังเสี่ยงที่จะเกิดอาการไม่อยากวาดอีก ให้มืงฝืกเยอะๆหน่อย วิธีเร็วๆสุดก็คือการเรียนมี่แบบหนักหน่วงแล้วค่อยวาดสิ่งที่ชอบ เอาหลักการให้แน่นๆ วาดวันละ1รูปถ้าเป็นไปได้ ราวๆ1ปีฝีมือมืงจะกระโดดแน่นอน
เห็นพวกมึงคุยวาดรูปกันแล้วกูก็อยากกลับไปวาดรูปบ้างจัง พยายามจะกลับไปวาดหลายรอบละแต่วาดไม่ออกทุกที คิดไม่ออกว่าจะวาดอะไร เหมือนมันหมดใจกับการวาดรูปไปแล้ว พยายามจะมูฟออนลองไปทำอย่างอื่นหลายอย่างแต่ก็ไม่มีอะไรที่สนใจเป็นพิเศษเลย เหมือนตัวเองติดหล่มอยู่ไม่รู้จะไปทางไหน มันคืออาการทางจิตรึเปล่าวะ
กุโคตรอึดอัดกับการคนที่กุชอบ(มันเป็นเพื่อน)สนิทกับเพื่อนกุเกือบทุกคน แต่ไม่คุยกับกุเลย
>>50 ถ้าอยากสนิทมึงก็ต้องเข้าหา กูบ่นเฉยๆนะ ไม่อยากพาดพิงแต่นึกขึ้นได้พอดี เพื่อนกูคนหนึ่งก็มาบ่นประมาณนี้บ่อยแบบโคตรบ่อยมากกกกก กอไก่ล้านตัว ทีนี้นางจนวันนี้ก็ยังไม่กล้าเข้าหา แต่ตามสตอล์ก เพ้อไม่หยุดหย่อน ซึ่งกูก็อึดอัดนิดหน่อย แต่ไม่ได้ใส่ใจมากหรือเอามาเป็นเรื่องส่วนตัว เพราะมันไม่เกี่ยวกับกู แต่ก็เหนื่อยใจหน่อยๆอดเห็นใจคนที่มันแอบชอบไม่ได้
ที่อึดอัดจริงๆคือ เห็นคนประเภทเดียวกันเพ้อแบบเดียวกันนางดันเหยียด กูก็งงว่านึกว่าเป็นคนประเภทเดียวกันจะเห็นใจกันสะอีก แต่พอเป็นคนอื่นเอามาล้อสะสนุกเชียว
>>53 ถ้าไม่มีอะไรร่วมกันเป็นกิจวัตร อะไรที่ฝืนมันก็คงไปได้ยากแหล่ะมึง การผิดหวังไม่ใช่เรื่องแย่ปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอบ้างก็ได้ ยังไงก็รักตัวเองให้มากๆละกัน การที่มึงยอมรับความอึดอัดไว้ ยอมรับสภาพไม่ไปงอแงใส่เนี่ยกูก็นับถือมึงละ กูขอโทษที่เอาเรื่องของมึงมาพาดพิงกับความอึดอัดส่วนตัวของกูด้วยนะ
อึดอัดกับงานกลุ่มโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
วันหยุดไม่ได้หยุดเหนื่อยจัง อยากนอนอืดมากๆเลยล่ะ ตอนนี้ปวดหัวตุ๊บๆ
รู้สึกผิดที่ไม่ขยัน แล้วทำไมไม่ทำตัวให้ขยันล่ะ อ๊า นั่นแหละสิ่งที่กุรู้สึกผิด
อยากมีเพื่อนจัง
กูอยากตาย กูวาดฝันสิ่งที่กูชอบแต่กูต้องเรียนนิติทั้งที่กูไม่ถนัดท่องจำเลย
โลกมันหมุนไว ทำให้เรารู้สึกแย่กับไลฟ์สไตล์ เราชอบกิน แต่กินเยอะก็ไม่ได้ เพราะถ้าอ้วนแล้วสังคมตำหนิ เราเลยรู้สึกผิดตอนกิน
เราจะอยู่เปื่อยๆก็ไม่ได้ เพราะสังคมคาดหวังให้เราแอคทีฟ หานู่นนี่มาทำเป็นวัยรุ่นพันล้าน
เมื่อไรจะเลิกสั่งงานกลุ่ม
กุที่อ้วน ทุเรศตัวเอง เสียใจ เครียดงาน ทำไม่ได้ อยากแดกแก้เครียด แดกแล้วก็เศร้า อ้วน ลูปนรก
รักตัวเองให้มากๆ ยอมรับตัวเองอย่างไม่มีเงื่อนไข เข้าใจละว่าทำยากยังไง แต่ก็จะพยายามต่อไปละกัน
ชวนคุยแต่โดนเมิน ไม่รู้อะ ตอนอยู่กับกลุ่มเพื่อนเก่ากูชอบกระจายบทให้ทุกคนได้พูดอย่างทั่วถึง เผลอตัดบทพูดแทรกก็ขอโทษตลอด ใครไม่ได้พูดแต่ตั้งใจจะพูดกูก็ย้อนให้ว่าเมื่อกี้จะพูดอะไรนะ ทุกคนในกลุ่มเพื่อนเก่าก็น่ารัก ไม่เคยมีปัญหาน้อยใจเรื่องนี้เลย แต่เพื่อนใหม่ที่มอกูคือเมินแบบเมินเลย ไม่พูดกับกู คุยๆ กับรนอื่นอยู่ก็พูดแทรกกูเฉย ไม่เคยคบเพื่อนแบบนี้เข้ากลุ่ม กูอึดอัดมาก แม่ง
จะเอากันกูไม่ว่าเลยเว้ย แต่ทำไมต้องเป็นห้องกูอะ ตั้งใจให้กูเลิกยุ่ง??
แม่ง พี่เปิดประตูตอนกุถอดกางเกงเพราะพึ่งชักว่า ว ความรู้สึกแม่งเหี้ยสัส
จะซื้อรถมอเตอร์ไซค์ทรงสกู๊ตเตอร์ แต่ที่บ้านไม่อยากให้ซื้อบอกล้อเล็กๆ 12 นิ้ว แบบนี้มันล้มง่าย ทำไมไม่เอารุ่นล้อใหญ่ๆหน่อย ไม่รู้จะอธิบายที่บ้านยังไงดี
เคยพยายามคุยกับพวกเหี้ย(แบ่งกลุ่มคนโดยเกณฑ์byกูเอง) พยายามคุยด้วยเหตุผลสรุปกูเคียสเอง แต่ตอนนี้กูบรรลุละ การจะคุยกับคนเหี้ยเราต้องใช้สกิลเหี้ยโต้ตอบเท่านั้น มึงด่ากู กูด่ากลับบ้าง ไม่ต้องใส่ใจความรู้สึกแม่งละ พอได้ทำงี้กูรู้สึกปลดปล่อยชิบหาย อ่า กูควรฝึกสกิลคนเหี้ยตั้งนานแล้วสินะ กูไม่ต้องใส่ใจความรู้สึกคนแบบที่กูทำมาตลอดก็ได้นี่นา
ฮือ เกลียดงานตัดคลิปชิบหาย สั่งกันทำเหี้ยไรเยอะแยะ ชีวิตนี้ไม่เคยดูวีดีโอหรือไง
ไม่มีวันไหนที่กูไม่ทำงาน ขนาดตกงานประจำก็ยังคงทำงานนอก เสาร์อาทิตย์ก็มีงาน ทำเสร็จเช้า บ่ายไปข้างนอก คือ มันมีให้ทำทุกวัน มอนิเตอร์ด้วย เหนื่อยหว่ะกู
น้องกูติดเกม rov แล้วไปเอาคำหยาบมาจากไหนไม่รู้มาด่าคนในครอบครัวจนเสียหมาเลยมึง มันด่าคนในครอบครัวว่าชั้นต่ำอะ เด็กประถมนะ คุยกับพ่อแม่แบบนี้ได้หรอ
แม่งเล่นเกมทั้งวันตั้งแต่เรียนออนไลน์ ตื่นตีห้านอนสามทุ่ม คือเล่นเกมทั้งวัน มีพี่เหี้ยอะไรไม่รู้เล่นกับมันทั้งวันเหมือนกัน เก็บวินเรท เก็บห่าเหว
กูอะอยากให้มันเลิก คือกูเคยติดเกมเหมือนมันเว้ย แต่ตอนนี้กูหักดิบ เลิกเล่นมาได้สามเดือนละ เพราะกูชอบอ่านหนังสือ กูก็หาไรมาอ่านแทน นิยาย การ์ตูน ดูยูทูป อะไรที่มันพอจะหยุดได้ในเวลาไม่นาน ไม่ต้องรอเลือกตัว ตีป้อม แต่คือน้องกูไม่ชอบอ่านหนังสือ ไม่ชอบเรียนหนังสือ อ่านการ์ตูนก็ไม่ดู วาดรูปไม่ชอบ ดนตรีไม่สน กูจนปัญญาที่จะหางานอดิเรกชดเชย
กูจะทำยังไงดีในเวลาที่คุยดีๆไม่ได้ผล คุยไม่ฟังเลย เถียงคำไม่ตกฟากจนอยากจะเอาสบู่ให้แม่งแดก
คือกูเลิกได้เพราะกูอ่านการ์ตูนแทน แต่น้องกูมันเด็กไม่อ่าน ไม่ชอบเรียน กีฬาเล่นไม่ได้เพราะโควิด ดนตรีไม่สนใจ จะเล่นแต่เกม
>>76 แต่ก่อนกูก็ติดเกม(ช่วงประถม) แต่โตมาก็ไม่ค่อยติดละ
ส่วนเรื่องคำหยาบกูว่ามึงไปอบรมน้องหน่อยก็ดีนะ มันอยู่ที่การอบรมสั่งสอนละ
ต่อให้ในเกมมีคนพูดคำหยาบเยอะแยะ แต่กูในวัยประถมนั้นไม่เคยเอามาใช้เลย
แม้แต่คุยกับคนในเกมด้วยกันกูก็ไม่ใช้ กูรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ควรเอามาเป็นแบบอย่าง
>>77 อบรมยังไงดี มันไปสรรหาคำแบบนี้จากไหนก็ไม่รู้ ไม่อยากใช้ความรุนแรง ที่บ้านไม่มีใครพูดคำหยาบ อย่างมากก็กูมึง เยดแม่ ที่เป็นบริบทตอนคุยขำๆเฮฮากันมากกว่า เพราะอยู่ชายล้วนเลยเป็นแบบนีรึเปล่า กูเคยแอบฟังมันคุยกับพี่ในเกม ก็คุยสุภาพนะ ผม พี่ ไม่รู้ทำไมคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ พ่อแม่กูมีแต่ด่าคนข้างนอก คุยดีๆกับคนในบ้าน
>>78 วัยเด็กกะโปกพอๆกับน้องกูเลยนี่ป หก เถียงใหญ่ กูก็มหาลัยแต่ตอนนี้อยู่บ้านเดียวกัน อายุมันห่างกันอ่ะนะ ตอนกูเอาเรื่องเกมมาพูดมันก็ชอบเอาตอนที่กูเล่นหนักๆมาพูด ตอนกูเล่นหนักก็หนักจริงๆอ่ะ แต่ตอนนี้กูไม่เล่นแล้วกูไม่มีสิทธิพูดรึไงวะ ไม่ใช่ว่ากูเลิกได้กูเลยมีสิทธิพูดมากกว่าพ่อแม่มะ
ติดเกมแบบวันตรุษจีนไปเอาอั่งเปา มันเล่นเกมแต่เน็ตไม่ดี พูดเหี้ยเน็ตเหี้ยเน็ตกากในสวนหลังบ้าน ญาติได้ยินก็ไม่สนใจ อั่งเปาไม่รับจะเล่นเกม กูก็ต้องไปเอาให้มัน ตังก็ไม่ได้แบ่งอีสัส
แล้วมึงคุยกับน้องมึงยังไง น้องกูพูดชัดเจนเลยว่าอย่าเสือก ดูปากมันดิ เอามาจากใครก็ไม่รู้ ตอนเย็นกูไปลบคอนแทคพี่ๆของมันบอกว่าเลิกชวนน้องกูเล่นเกมได้แล้ว แล้วก็บล้อกไป สรุปแม่งโทรไปขอโทษพี่เค้าอีก ควยยยย
>>79 กูว่าพี่เค้าไม่น่าผิดนะ การที่มึงไปกังวลว่าเอาคำหยาบมาจากไหนแม่งไม่มีประโยชน์เลย เพราะเด็กสมัยนี้รู้จักคำหยาบตั้งแต่ประถมอยู่แล้ว มึงต้องหาสาเหตุว่าทำไมน้องมึงถึงพูดกับครอบครัวอย่างงั้นมากกว่า ทั้งๆที่พูดกับพี่ที่เล่นด้วยดันสุภาพ ปัญหาครอบครัวมันต้องจับเข่าคุยกันว่ะ มึงอาจจะต้องตั้งมาตรการแบบถ้าพูดคำหยาบห้ามเล่นไรงี้ สู้ๆว่ะ
>>79 ขอโทษ แต่จังหวะที่น้องมึงบอกอย่าเสือก กุอ่านแล้วในใจคือต่อยปากแบบออโตเมติกเลย....กูมันสายบวกสินะ
เรื่องคำหยาบกุเคยใช้วิธี ถ้ามันพูดคำหยาบออกมา กูจะนับแต้มแบบออกเสียง แล้วบอกว่าถ้าครบร้อยมึงต้องซื้อแก้วให้กู(มันทำแก้วกาแฟกูแตก 555) สุดท้ายมันก็เลิกไปนะ แต่กูพึ่งเก็บได้แปดแต้มเอง รู้งี้เอาสิบแต้มก็ดีวะ.....
ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะ
ช่วงนี้เป็นช่วงเข้ามหาลัย เรามีคณะที่เล็งไว้แต่ก็ไม่มั่นใจว่าโอเคกับมันไหม เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ เลยที่ไม่สามารถหาเจอได้ว่าตัวเองอยากทำหรือเรียนอะไรต่อ แล้วเราก็กังวลมากๆเพราะรู้ว่าทางบ้านเราไม่ได้มีเงินทุนขนาดที่เราเริ่มรู้ว่าคณะนั้นๆ ไม่ใช่แนวทางของตัวเองแล้วก็ซิ่วออกมาได้ ในรอบพอร์ตหรือการยื่นทุนจำเป็นต้องใช้ผลงานหรือกิจกรรมต่างๆ ตรงนี้เราโกรธตัวเองมากที่เป็นเด็กเงียบๆ ความสามารถไม่เด่นสักทาง เราไม่มีกิจกรรมเลย ค่ายก็ไม่ได้ไปเพราะไม่มีเงิน เราไม่มีอะไรไปยื่นสักอย่าง
เมื่อวันก่อนเราเจอเข้ากับคณะที่คิดว่าจะเข้าทางเรา มีทุนด้วย แต่มันต้องใช้ผลงานในการยื่นเข้าคณะ ซึ่งมันเหลือเวลาอีกประมาณ 10 วัน กับการสร้างผลงานที่เราเคยคิดไว้แค่ในหัวของเราเท่านั้น(ซึ่งมันค่อนข้างพร้อมเหลือแค่เรียบเรียงและลงมือทำ) เรากังวลมาก กลัวว่าที่ทำมาทั้งหมดจะเสียเวลาเปล่า กลัวว่าแทนที่เราจะเอาแรงไปลงในส่วนผลงานนี้เราเอาไปทำงานได้ค่าแรงวันละ 500 ยังจะดีกว่า
แล้วเราก็ยังกังวลหลายๆอย่าง ทั้งความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนและคนรู้จักเพื่อน เพื่อนพยายามไซโคให้เราเข้าปัญญาภิวัฒน์ที่เรียนไปทำงานไปและตอนนี้มีทุนด้วย(หลายๆอย่างดูจะเหมาะกับสถานะทางบ้านเรามากกว่า) แต่มันไม่ใช่แนวเรา เรารู้สึกว่าเราต้องตายแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้น แต่อีกใจเราก็คิดว่าแบบนี้มันจะประหยัดเงินทางบ้านได้มากกว่า แล้วเราอาจจะชอบก็ได้ แถมมีเพื่อนด้วย
พูดตามตรงสถานะทางบ้านเราน่าจะปานกลางค่อนไปทางจน เราไม่ได้ถึงกับอดอยาก แต่ก็ไม่ได้อยู่ดีกินดีที่จะมองว่าขนม 20-30 บาท มันราคาไม่เท่าไหร่ พ่อกับแม่เราหย่ากัน พ่อมีลูกกับเมียใหม่ แวะเวียนมาดูแลอาทิตย์ละครั้ง แล้วก็ออกแค่พวกค่าเล่าเรียนของน้องชายเรา แม่เราเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านปัจจุบัน ซึ่งเอาตามตรงวิธีการดูแลของเขาก็ลดความน่าไว้ใจเรื่องเงินมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเหมือนเขาใช้เงินไม่เป็น
เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่แย่ แล้วก็เป็นเด็กไม่ดี รู้สึกผิดทุกครั้งที่นอนขี้เกียจหรืออยู่เฉย ๆ พอทำงานแล้วก็รู้สึกดีขึ้นบ้างช่วงนึง แต่ก็กลับมารู้สึกเครียดแทนเพราะงานทำตั้งแต่ 7 โมงถึง 3 ทุ่ม พักเที่ยง 1 ชั่วโมง ตอนเย็นอีก 1 ชั่วโมง ช่วงนี้เป็นช่วงเข้ามหาลัยของเรา แล้วไหนจะผลงานที่เราอยากทำอีก ถ้าเราทำงานต่อเราก็คงไม่มีเวลาทำผลงาน แต่ถ้าเราทำแล้วมันไม่ทันหรือยื่นไม่ติดก็เท่ากับว่าเราเสียเวลาทำงานไป
รู้สึกแย่จนไม่รู้จะพูดยังไง กลัวและกังวลไปหมด ไม่อยากคุยกับเพื่อนด้วยเพราะเพื่อนก็เป็นคนช่วยหางานนี้ให้เราทำ ทั้งให้นอนบ้าน พากินอยู่ รบกวนมาก ๆ แล้ว ตอบแทนก็แทบไม่ได้ตอบแทน
>>82 ถ้าไม่ชอบจนรู้สึกว่าตายแน่ๆก็ไม่ต้องเลือก ถ้าไม่มั่นใจว่าอยากทำอะไรเป็นพิเศษก็เลือกคณะที่หางานไม่ยาก จบไปหางานได้แน่ๆ และพอเรียนได้ก็โอเค ขนาดกูเลือกคณะที่คิดว่าชอบแน่ๆ แต่หางานไม่ง่าย ยิ่งตจว.ยิ่งไม่ค่อยมี ตอนนี้ใกล้จะจบแล้ว ที่บ้านเริ่มไม่มีเงินแล้ว กุเครียดๆเลย แอบคิดเหมือนกันว่าถ้าเรียนครูเหมือนที่แม่บอกอาจจะดีกว่า
>>79 ก่อนอื่นเลย ไปลบ contact เพื่อกันพี่ๆ (ของน้องมึง) ออกมากูไม่เห็นด้วย
กูอาจจะทำตรงข้ามด้วยซ้ำ คือ ลองเช็ค ลองติดต่อไปดูว่าเป็นคนยังไง ถ้าไม่ได้ระดับแว้น ติดยา ลองขอให้ทางโน้นช่วยคุยอาจจะได้ผลดีกว่า
เรื่องอั่งเปาก็เช่นกัน ถ้ามันจะไม่เอา ไม่ต้องให้มันเอา บอกญาติ หรือ พ่อแม่ ก็ได้ ว่าเก็บไว้ก่อน(เผื่อมันอยากได้เงิน ก็ค่อยใช้ต่อรอง)
กูแก่แล้วกูก็ยังเล่นเกมอยู่ มึงหักดิบได้ใช่ว่าน้องมึงจะทำได้ แต่เล่นจนเสียอย่างอื่นนี่ไม่ถูกจริงๆ
ต้องมีการจำกัดเวลาบ้างแต่เด็กขนาดนั้น บังคับ/ดุด่า/ใช้กำลัง ไม่ค่อยได้ผลหรอก
กูเน้นวิธีต่อรองนะ ยังไงมันก็หาเงินเองไม่ได้ และมันก็มีโอกาสต้องใช้ตัง(แดก/เล่น/เติมเกม)ด้วย ถ้าเป็นกู กูจะบอกให้ต่อรองด้วยเงินแม่งนี่แหละ
สมมุติปกติ ได้สัปดาห์ละ 400 อาจจะต้องลดเบสการได้ เหลือ 300 ใส่เงื่อนไขถ้าลดการเล่นเกม ได้เพิ่ม 100 นึง ช่วยงานบ้านได้ 50 อ่านหนังสือได้ 50
คือ ถ้ามันไม่ทำไรเลย ตังมันก็ลด ถ้ามันทำพฤติกรรมที่เหมาะสม มันก็จะได้ตังเพิ่มกว่าเดิม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น อยู่กะสภาพครอบครัวมึงอ่ะนะ
แต่เด็กที่กูดูส่วนมากหิวตัง กูเลยไม่ค่อยมีปัญหา
>>84 เห็นด้วย มองยาวๆ นะ ตอนนี้เสียนิดเดียว แต่ถ้าได้คณะที่อยากเรียน แล้วเรียนแล้วมันไปได้ดี ยังไงก็ยิ่งกว่าคุ้ม
กูเข้าใจเรื่องที่กลัวว่ากลัวว่าเข้าไปเรียนแล้วมันจะไม่ใช่ เพราะกูเคยเป็นแบบมึงมาก่อน แต่ด้วยความที่พลาดไม่ได้นี่แหละที่จะทำให้มึงได้ดี สำหรับควาทเห็นกูคิดว่า โฟกัสกับการเรียนดีกว่าตอนนี้ อย่างที่เม้นบนบอกว่ามันคือการลงทุน ซึ่งมันก็จะเป็นรากฐานให้มึงในอนาคต
วันที่มึงประสบความสำเร็จ จบมาเงินเดือนสตาร์ท มากกว่า 5000 ที่มึงพลาดไปวันนี้สิบเท่า มึงจะภูมิใจมากๆ จริงๆๆๆ สู้ๆ นะ เหนื่อยแค่ตอนนี้แหละ (แต่ต้องเรียนสิ่งที่ตัวเองถนัด และเป็นที่ต้องการของตลาดด้วยนะ)
แล้วก็ฟังเพื่อนได้ แต่อย่าปักใจเชื่อมาก เพื่อนมึงไม่ได้เป็นคนใช้ชีวิตในอนาคตแทนมึงนะ ไปเรียนที่ใหม่ มึงก็มีเพื่อนใหม่ สังคมใหม่
ทำไมกูถึงวาดรูปในแบบที่หากินไม่ได้วะ จะเบนไปสายอื่นก็ไม่ทันแล้ว เหนื่อย ไอ้เหี้ย กูไม่ชอบงานตัวเองเลย ยิ่งกูอยู่โรงเรียนติวกูยิ่งรู้สึกว่ากูแม่งกาก โปสเตอร์ก็กาก ดรออิ้งก็กาก วาดรูปแบบที่ชอบก็ดูงั้นๆดาษๆ
กูอยากให้คนอื่นมองมาที่กูแล้วภูมิใจในตัวกูหรือชื่นชมกูบ้าง กูเหนื่อย ตอนนี้กูเลือกอยู่ระหว่างสองทางคือตายห่ากับทนต่อไป เย็ ด แม่
แม่ชอบลงรูปกูในเฟสละแท็กกูอะ คือกูไม่ได้อยากเปิดหน้า กูก็ใช่ว่าจะหน้าตาดีด้วย กูบอกให้เลิกดันโดนโกรธซะงั้น หนีไปเปิดเฟสรองก็ใช้ไม่ชินเพราะสังคมกูอยู่ในเฟซหลักหมดเลย พูดตรงๆก็ได้ กูขายหน้า วันดีคืนดีคิดถึงอดีตก็ลงรูปตอนกูเป็นเด็กไม่กี่ขวบ เพื่อนกูไม่ล้อนะ แต่กูอายว่ะ
>>87 กูก็เป็น ยิ่งกูเห็นคนวาดเผาๆคนชอบเยอะๆแล้วอิจฉามาก ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากเปลี่ยนด้อมแล้วพยายามทำตัวเฟรนลี่ขึ้น .___. ถ้าให้พลังบวกกับคนเยอะๆเค้าก็ให้พลังบวกเราคืนเหมือนกัน แต่กูก็ยังไม่ได้เริ่มทำหรอกนะ555
>>89 เซม แต่กูยอมตัดใจย้ายไปเฟสรอง เอาเพื่อนที่สนิทไปเฟสรองแทน ยอมทนไล่แอดไปแล้วเฟสหลักให้แม่ให้ญาติจะแท้กอะไรก็ตามใจ แต่อย่าแท้กเฟสรอง คือมันว่าไม่ได้คนสมัยเค้าชอบเก็บความทรงจำแบบนี้ ความสุขคนแก่ๆอวดลูกก็เหมือนอารมณ์เราอวดสัตว์เลี้ยงในไอจีอะแหละ ตอนนี้แม่กูไม่แท้กกูละ เพราะกูไม่เล่นเฟสเลย มีแต่เฟสเล่นเกม เพื่อนแปดคน5555
>>91 เข้าใจเลยมึง ก่อนหน้านี้กูชอบวาดรูปมากนะ คนรอบตัวเชียร์ให้เรียนสายศิลป์มาก แต่พอเข้ามหาลัยกูเบนมาวิศวะเลย มีโอกาสทำงานวาดรูปส่งอาจารย์อยู่รอบนึง รู้สึกว่าพอวาดเป็นจริงจังมันกดดันและไม่สนุกเหมือนวาดเล่นเลย อึดอัดไปหมด 555
แนะนำอะไรไม่ได้เยอะ แต่ว่า กูเคยรู้สึกแบบมึงมาก่อน ลองหาเพื่อนที่ไม่ได้อยู่ในวงการวาดรูปดู เทียบกับคนที่วาดรูปเหมือนกันเราอาจจะไม่ได้เก่งมาก แต่กับเพื่อนที่วาดรูปไม่เป็น เขาชื่นชมเราแล้วมันก็รู้สึกว่า เออออ กุก็พอมีความสามารถเหมือนกันนะ 555 ทำให้กูที่คิดอยากจะเลิกวาดกลับมาวาดได้ใหม่เรื่อยๆ น่ะ ลองดูๆ
ป.ล. กูเชื่อว่าทุกๆ คนมีความเก่งในตัวเองที่ไม่เหมือนคนอื่น อย่าเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นเยอะ ทำให้ดีที่สุดและเชื่อมั่นในตัวเองนะ :)
บอกแฟนว่ากดกาชาได้ก็โดนนอยด์ใส่เฉย แต่พอจะไม่บอกเดี๋ยวโดนจับได้ก็จะหาว่ามีความลับอีก เห้อออออออออออออออออออออออออออออ แบบนี้ใครจะอยากไปบอก ตอนเขากดได้กูก็ไม่เคยไปอารมณ์เสียใส่เขานะ ทำไมกูต้องมาโดนฟาดงวงฟาดงาใส่ด้วยวะ
ก่อนจะให้พลังบวกกับคนอื่นก็อย่าลืมให้กับตัวเองก่อนนะ เมื่อเรามีจนเพียงพอแล้วถึงตอนนั้นเราก็อยากที่จะแบ่งปันเองแหล่ะ
>>93 //ตบบ่า กูเคยโดนเพื่อนโกรธเพราะกดได้เมนมัน กูแบบอิเวน เงินก็เงินกู คนไม่เติมแล้วเกลือมีสิทธิ์อะไรมาโกรธกู แถมตอนหลังกดได้ตัวเก่งๆแล้วก็ยังมาใช้แรงงานกูพาฟามอีก ช่วยครั้งนึงแม่งเอาใหญ่เลย ชีวิตจริงกูแบกงานมัน กูยังต้องมาแบกมันในเกมอีกเรอะ กะอีแค่เกมยังไม่ฟามเองก็เลิกเล่นไปเถอะ
กูรำคาญเพื่อนที่มีแฟนจัง หลายเดือนก่อนเลิกกันเพราะบอกไม่มีเวลาให้กัน ตอนนี้มาสวีทกันละแต่ไม่รู้กลับมาคบกันยัง ตอนกูชวนเล่นเกมด้วยกันปัดกูรัวๆเลยจ้า จะเล่นกันแฟน พอมาตอนนี้เหมือนแฟนไม่ว่าง มีใครว่างพาไอดีรองกูฟามไหมมม โถอี กลับไปเล่นกับที่รักมึงเถอะ กูไม่แบกไอ้หน้าไหนทั้งนั้นยกเว้นคนที่เคยแบกกู
เซ็งเพื่อนว่ะ กูเคยคุยกับมันเรื่องนึง มันไม่เห็นด้วย มันก็ด่ากู โวยวายใส่กูเสียงดังจนคนมองทั้งห้าง พอมาตอนนี้เพื่อนอีกคนที่พูดหัวข้อเดียวกันกับกูเนื้อหาเดียวกัน เพื่อนกูคนเดิมกลับเข้าไปประจบเสียงหวาน บอกว่าเห็นด้วยมากๆเลยเธออย่างนี้อย่างนั้น อห กูมองบนแรงจนลูกตากูจะหมุนรอบได้แล้วแม่ง
อ.กูแม่งจะมาหาทำครวยไรไม่รู้ น่ารำคาญ ค่าเทอมกูก็จ่าย เวลากูมีปัญหาไรก็ไม่เคยช่วยมีแต่สั่งงานและผลักภาระอ้างว่าอยากให้กูโตไปแล้วรับมือได้ โง่จังไม่คิดบ้างว่าโตไปกูอาจจะไม่ทำงานส่วนนี้ก็ได้ อิโง่ไดโนเสาร์ กลับหลุมพวกมึงไปเถอะ อยู่รับเงินเดือนสบายๆตัวใครตัวมันเถอะ ไม่ต้องมายุ่งไม่ต้องหาเหาใส่กูเพิ่ม
ปลอบกูที กูสอบเก็บคะแนนได้ต่ำสุดของห้อง เต็ม15ได้10อยู่คนเดียว มันไม่ตกแหละแต่กูพยายามแล้วมันก็ได้แต่นี้เองเหรอวะ กูต้องรั้งท้ายตลอดไปเหรอ
มึงกูเกลียดงานศพ เกลียดที่ต้องไปร่วมงาน เกลียดพิธีกรรมที่ไร้ประโยชน์ เกลียดการชุมนุมตั้งวงทั้งนินทากินๆของเจ้าภาพห่อกลับบ้านเเล้วก็สุมหัวเล่นการพนัน แต่เลี่ยงที่จะไม่ไปไม่ได้เพราะการไม่ไปเท่ากับว่ากูแม่งเปนคนไม่ดีไม่ทีน้ำใจ ไม่เเสดงความเสียใจกับคนตาย ทั้งที่ความจริงเเล้วกูเสียใจเเต่กูไม่อยากไปเจอคนในงานศพ ทั้งเหนื่อยตอบคำถามว่ากูเป็นใคร ทั้งเหนื่อยตอบว่าทำไมอ้วน ต้องไปเจอท็อกซิกแบบนี้คือไปวันเดียวเหมือนใช้เวลาไปทั้งอาทิตย์
>>101 ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ การที่เธอพยายามที่สุดแล้ว ถึงแม้ผลลัพธ์อาจไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง แต่มันไม่ได้ไปลดทอนคุณค่าในตัวเธอเลยนะทุกๆคนก็มีด้านที่ถนัดแตกต่างกันไปอยู่แล้ว แล้วก็ความผิดพลาดในครั้งนี้ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องเป็นเช่นนั้นตลอดไป ขอให้เธอเชื่อมั่นในตัวเองให้มากๆนะ ถ้าไม่ถนัดจะปล่อยมันไปก็ได้ หรือถ้าอยากจะพัฒนาตัวเองในด้านนี้ขึ้นมาก็ขอให้เชื่อว่าตัวเองทำได้นะ
เหมียวๆหง่าวว เหมี่ยวๆเหมี๊ยวเหมียวหง่าววว หงิงๆๆๆๆ 😵
เมทมาเก็บของกลับบ้าน เขาพาเพื่อนมาด้วยแล้วกูเป็นบ้าอะไรไม่รู้ดันคิดว่าเขาพาเพื่อนมาด้วยละ เก็บกันสองคนไปเถอะ นอนต่อ นอนเสร็จก็ตื่นมาเล่นมือถือไม่เสนอตัวช่วยเขาตามมารยาทเลย ตอนนี้เริ่มรู้สึกผิดละ ทำอะไรลงไป อย่างน้อยก็ออกปากเสนอตัวตามมารยาทหน่อยก็ได้ กูแม่งแย่ จะเสียเพื่อนป่าววะ
กูรู้สึกว่าเรื่องที่จะระบายต่อจากนี้คงงี่เง่าเต่าตุ่นในสายตาหลาย ๆ คน แต่ขอกูระบายหน่อยนะ
พักหลัง ๆ มานี้กูดูการ์ตูนเด็กไม่สนุกเลยว่ะ... เหมือนตอนจะดูที ในใจจะชอบหาพลอตโฮลตลอด แบบเอ๊ะ ทำไมไม่ทำแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ คิด ๆๆๆๆๆ ไปเรื่อยจนพาลจะดูอะไร ๆ ไม่สนุกเลย แม้แต่กับการ์ตูนที่ก็เคยชอบไอเดียมาก ๆๆๆๆ ตอนดูตอนนี้ก็คิดมากไปหมด
จะว่าไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายก็กระไรอยู่ เพราะกูก็โตแต่ตัวมาแต่ไหนแต่ไร ไงดี ไม่กี่ปีก่อนกูยังสนุกกับเมะเด็กโปกแบบนี้อยู่เลย เหมือนเพิ่งเป็นแบบนี้ในช่วงปีสองปีนี้อะ...
กูไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เท่าไหร่เลย ดูแล้วนึกถึงตอนเด็ก ๆ ที่ดูอินาซึมะ11 แล้วโดนผู้ใหญ่ที่นั่งดูด้วยกันไล่คอมเมนต์ชี้ความไม่เมคเซนส์ไปเรื่อย กูรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นผู้ใหญ่ที่มีวิธีคิดแบบนั้น
เหมือนตอนนี้กูจะยึดติดกับการตามหาความสมจริง/สมเหตุสมผลในการ์ตูนเด็กที่ไม่สนความสมจริงมาตั้งแต่แรก ก็เลยเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง...
>>111 มึงปล่อยให้กระบวนความคิดมึงเป็นไปตามวัยแหละไม่ต้องไปไล่จับหาเหตุผลว่าทำไม ถ้าให้กูเดาเพราะมึงยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่เต็มที่ที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตไปมาก ตอนนี้มึงเลยยังมีพลังงาน มีความสงสัยใคร่รู้ อยากหาคำตอบของทุกสิ่งรอบตัวมึงอะ กูไม่ได้จะบอกว่าไม่ดีนะ มันดีมากๆ และสมวัยมึงแล้ว มึงแค่ไม่ต้องไปเครียดไปเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย แต่ถ้ามึงเบื่อการ์ตูนเด็ก มึงอาจต้องลองหามีเดียอย่างอื่นที่มีเนื้อหาแฝงปรัชญาให้ท้าทายสมองมึงมากขึ้นน่ะ แต่เชื่อกูนะ อีก 20-30 ปีมึงก็จะกลับมาชอบในสิ่งที่มึงตอนนี้ไม่อินนี่แหละ เพราะสมองมึงในวัยเริ่มชราจะล้าเกินกว่าขบคิดหาเหตุผลในงานสื่อบันเทิงว่ะ มันจะเป็นไปตามวัยจริงๆมึง 555
คนที่กุชอบเหมือนที่ยึดเหนี่ยวจิตใจกุอะ กุเลยเลิกชอบไม่ได้สักที
>>113 เหมือนกูเลย เค้าเหมือนจะเป็นโลกทั้งใบของกูแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตกูเป็นในทางที่ค่อนข้างดี เพราะเค้าเป็นตัวอย่างที่กูอยากจะเอาอย่าง แต่เค้าเป็นคนค่อนข้างอยู่กับความจริง ต่างกับกู เพราะงี้กูเลยปวดใจเพราะเค้าบ่อยเหี้ยๆ แต่ก็เลิกชอบไม่ได้ ถ้าเลิกชอบได้ กูจะไม่มีวันเอาใครมาเป็นโลกทั้งใบของกูอีก
มีวิธีเลิกคิดว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นมั้ยวะ คือกูไม่มั้นใจในตัวเองเลยซักนิดนึงอะ รู้สึกว่าจะอะไรๆก็สู้ใครเขาไม่ได้ แค่อยู่เฉยๆก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูกอยู่ตลอดเวลาแล้วอะ คนอื่นอาจจะไม่ได้ดูแคลนกูแบบที่กูคิดก็ได้แต่กูก็เลิกคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยว่ะ กูอยู่หอก็รู้สึกเหมือนโดนรูมเมทมองต่ำอยู่ตลอดเวลาอะ เขาไม่ผิดเลยนะ แต่กูเลิกเป็นแบบนี้ไม่ได้อะ
แต่ก่อนกูไม่ค่อยมีสังคม มีเพื่อนสนิทไม่กี่คน เพราะกูขี้เกรงใจแถมไม่อยากทำร้ายจิตใจใคร เวลาพูดมักคิดอีกหลายตลบทำให้ไม่กล้าพูดกล้าทำ แต่พอขึ้นมหาลัยสังคมมันบังคับให้ต้องมีสังคมและทำงานเป็นกลุ่ม กูเจอแต่คนเฟียสๆทำงานเก่งแต่ไม่แคร์ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ช่วงปีหลังๆกูรู้สึกตัวเองซึมซับสังคมแบบนั้นมากไปจนกูติดนิสัยเหวี่ยงใส่คน พูดเหน็บแนมในบางครั้งไปเลย
>>111 ปกติแหละ กูก็เป็น กูอยากกลับไปดูเมะที่ดูสมัยเด็กๆแก้เครียดนะ สรุปเครียดกว่าเดิมเพราะชอบจับผิด แถมเมื่อก่อนดูเรื่องที่ใช้โม3dแบบโคตรลอย(มันดีแล้วในสมัยนั้น) ตอนนี้กลับไปดูคือเชี่ยไรเนี่ย
>>115 กอดๆมึงนะ บางทีกูก็รู้สึกเหมือนโดนมองต่ำแต่พอไปถามสรุปว่าไม่มีอะไร กูแค่คิดไปเอง ถ้ามึงไม่มั่นใจจริงๆลองไปถามตรงๆเลยก็ได้ ถ้ามองมึงต่ำจริงๆมึงจะได้เฟดตัวออกมา แต่ถ้าไม่มีอะไรมึงอาจจะสลายใจขึ้นก็ได้
>>116 นิสัยคนเรามันเปลี่ยนตามสังคมก็ปกติแหละ ถ้ามึงไม่โอเคกับคนกลุ่มนั้นลองเฟดตัวออกมาไหม
คนที่สูบบุหรี่ไปด้วยละขับรถไปด้วยเขาเป็นเหี้ยไรอ่ะ อยากดูดก็ดูดคนเดียวสิปอดมึงผสมน้ำแดกเลยไม่ต้องสะเออะมาให้คนอื่นได้กลิ่นได้ป่ะ ปอดมึงตายไปเรื่องของมึง แม่ง ใครมีพ่อแม่พี่น้องหัดสั่งสอนแม่งบ้าง
รอบตัวกูได้มหาลัยเกือบหมดเพราะยื่นพอร์ท กูรอรอบ3อยู่แล้วแต่พอเห็นคนรอบตัวมีที่เรียนแล้วก็รู้สึกแย่แฮะ เหมือนตัวเองทำได้มีดีพอทั้งที่สอบของรอบกูมันยังไม่เริ่มเลย😂
>>117 ใจมากมึง จิงๆลึกๆกูก็เป็นเพอเฟ็คชั่นนิส กูก็อยากให้งานมันดีแหละ แต่กูไม่กล้าทำตัวเฟียสแบบสังคมที่กูเจอ กูเป็นคนเซนซิทีฟอะ งานหลายๆอย่างที่กูได้คู่กับเด็กหลังห้องกูปล่อยเลย ถือว่าเป็นงานกลุ่ม แล้วกลุ่มเราทำได้แค่นี้ก็พอใจละ แต่พอได้ทำโปรเจ็คกับสังคมที่เฟียสแล้วหลังๆกูก็เครียดจนเริ่มว่าคนอื่นอะ กูไม่ชอบเลยที่กูเริ่มเป็นคนแบบที่กูไม่ชอบ
เด็กสมัยนี้เก่งกันจัง รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าเลย โตแต่ตัว ไม่มีอะไรดีสักอย่าง โง่ก็โง่ เรียนก็ไม่เก่ง ไม่ได้เรียนมหาลัยดังๆ อีก ถึงจะมีโอกาสได้เรียนมหาลัยเพราะพ่อแม่ยอมควักเงินส่ง แต่ก็เหมือนมาเรียนไปวันๆ ไม่ได้อะไรกลับมาเลย รู้สึกแย่อะ รู้ตัวนะว่าไม่ควรไปเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น แต่มันอดไม่ได้จริงๆ เฮ้อ กูควรเลิกยึดติดกับอายุได้แล้ว ทำตัวเป็นพวกผู้ใหญ่ใจแคบไปได้
>>119 อย่าเพิ่งกังวลไป ยังไม่ถึงเวลาที่เราจะได้เฉิดฉายเลย สู้ๆ! ปีนี้หนักหน่อย คงเหนื่อยมากแน่ๆ เลย พยายามเข้า
เบื่อว่ะ ไม่อยากจ่ายภาษีให้รัฐบาลเลย กูทำงานแทบตายต้องเอาเงินไปให้พวกมึงหลับในสภา เห้อๆๆๆ
เบื่องานที่ทำชิบหายเลย สัส
กูเกลียดพวกที่ชอบพูดว่าดวงไม่สำคัญ ไม่สำคัญบ้าอะไร ถ้าอันดับ1คือความสามารถ อันดับ2ก็คือดวงนี่แหละ
เวลาเล่นเกมแล้วกูไม่ดีใจกับเพื่อนที่มันกดได้ssrถือว่าแย่ไหมวะ ก็อิจฉาอะนะเพราะกูเกลือ ดีใจด้วยไม่ลงว่ะ
>>129 ไม่แย่อะ แต่กูก็ไม่รู้ว่าจะรู้สึกว่าต้องดีใจกับมันไปทำไม พูดตรงๆคนมี SSR แม่งก็เติมทั้งนั้นอะ เติมมากเติมน้อยถ้าเติมจนกว่าจะได้ก็คงเสียไปไม่น้อยหรอก งบไม่พอเองทำอะไรไม่ได้ กูเคยซื้อสกินเกมนึงไปสี่พันกว่าแม่งจะสุ่มได้ มีคนกดสามร้อยได้ กูก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ แต่อย่างน้อยกูก็มีสกินนี้ละ
ไม่ก็มิ้วไปถ้าชอบเปรียบเทียบดวง บางคนเช่นกูเติมไปหลายหมื่น เห็นพวกสายฟรีเติมแพ้คเล็กบ่นนกๆเกลือๆกูก็ไม่รู้จะพูดยังไง ก็มิ้วไปเห็นแล้วหงุดหงิดใจ
ห้องตรงข้ามแม่งชอบตี้ชิบหาย ความเกรงใจไม่มีเลยสัด คนจะนอน ไม่ใช่คุยเสียงดังในห้อง แม่งออกมาคุยที่ทางเดินด้วย อีเหี้ย อยากคุยก็ไปคุยกันในห้อง เพลงก็เปิดนัก มึงไปคลับเหอะ ขอร้อง กึอยากนอน
เกลียดอะไรจะทรมานเท่าเกลียดตัวเอง โอ้ย ทรมานชิบหาย
ช่วง 2-3 ปีคือเริ่มถามตัวเองละว่าชีวิตของตัวเองกำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่เป็นระบบอย่างจืดชืดกว่าเดิม เหมือนร่างกายและจิตใจมันบอกว่าพักเถอะ ชีวิตคือวนแค่ ตื่นมาทำงาน พักเที่ยง เย็นเสร็จกลับบ้าน ผ่อนคลายนิดหน่อย นอน วนลูป เสาร์อาทิตย์ได้ทำในแบบที่อยากทำบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็นอนเพราะรู้สึกพักผ่อนไม่พอ เลยรู้สึกว่าไม่ค่อย Productive เท่าไหร่ ทั้งๆ ที่มีเรื่องที่อยากทำเยอะมาก
ดวงกูแข็งมาก ฆ่าตัวตายยังไงก็ไม่ตายคือรอดกินยาเยอะกินน้ำล้างจานไม่ตายสัส
แต่พวกดวงหสยดวงการเรียนการงานคือไม่มี -*-
เฮ้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ว่าไปก็อยากเอ๋อจริงๆว่ะ ถ้าเอ๋อแล้วกูจะหายเครียดป่ะ
กู >>111 เองนะ ได้อ่านโพสต์ตอบแล้วก็แอบโล่งใจ กูไม่ได้เป็นคนเดียวสินะ พักนี้เหมือนอาการหนักขึ้น บางทีก็คิดเล็กคิดน้อยเวอร์ เล่นเกมยังคิดมากเรื่องระบบเกม ถ้าจะบอกว่าคิดมากจนอยากหาหมอหรือนักจิตฯ นี่คงเกินไปรึเปล่า
>>112 ฟังดูน่ากังวลตรงสมองเหนื่อยจนตั้งคำถามอะไรไม่ออกพิกล5555555 เหมือนพอสมองโรยราแล้วดูเหี้ยอะไรก็สนุก
>>117 ตรงภาพ 3D ลอยนึกเข้าใจอยู่ ถ้าภาพไม่สวยเพราะเก่ามันก็ชวนขัดใจแหละเนอะ
>>123 >>124 แต่เอาจริง ๆ นะ ดูโป๊เฮนไตไม่มีพลอตกูยังไม่คิดมากเท่าการ์ตูนเด็ก...
ไม่รู้นะ แต่ถ้าจะไม่คิดมากให้ได้ก็คงต้องไม่คิดอะไรเลย ซึ่งกูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะทำยังไง
มีใครเป็นเด็กเสี่ หรือมีใครเลี้ยงป่ะ
กูขอระบายหน่อย
เขาแม่งชอบพูดจาหมาไม่แดกใส่กูทำตัวน่ารำคานไรประมานนี้นัดกูถี่เป็นสลิ่mปากเหม็นควยเหม็นมันแก่ละแต่กูต้องขอเงินมันใช้ เดือนละ9000ขอได้นิดหน่อยจ่ายค่าเทอมให้
เพราะกูส่งตัวเองไม่ไหว(เคยแล้วตอนปี1และล่มดรอปจนได้เขามันมาเลี้ยงเลยได้เรียน)แก่สุดตอนนี้
กูแม่งโคตรอยากหนีแม่งอยากทำงานอยากดรอปเรียนเลยแต่กูยังอยากเรียนให้จบนะม.6เงินมันน้อยเคยคุยกับเพื่อนเพื่อนบอกยอมๆเรียนให้จบละค่อยเลิก อยากมีชีวิตมีแฟนชิบหาย กยศ กู้ไม่ผ่านนะไม่มีคนคเำกูไม่มีพ่อแม่
เหนื่อย อยากกลับไปเรียนที่มหาลัยละ
>>151 อย่าเสร่อ ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์อิจฉา
พวกมีสิทธิพิเศษ ทำงานสีเทาได้เพราะมีเส้นสาย
แล้วทำให้มีรายได้หล่อเลี้ยง และได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ
ต่างกับคนที่เขาต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบ ไม่มีแม้เวลาจะทำในสิ่งที่อยากทำ
"ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์อิจฉา"
ไอ้ตรรกะห้ามอิจฉาแบบละครไทยนี่มันควรหายไปจากโลกนี้ได้แล้วนะ...
ตรรกะเสร่อชิบหาย
แล้วไอ้ความอิจฉามันก็ไม่ได้ผิดอะไร
อยู่ที่ว่าอิจฉาเรื่องอะไรมากกว่า
>>156 กูก็ไม่ได้เครียดนะ
แค่รู้สึกเห็นคนพวกนี้ แล้วมันรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเท่านั้นเอง อารมณ์แบบเห็นคนลัดคิวอะ
แต่ลุงตู่ทำให้กูเข้าใจอะไรๆในประเทศนี้มากขึ้น
ขนาดคนทั้งประเทศ ลุงแกยังหน้าด้าน ชิวๆ
นี่คือระดับประเทศนะ
นับประสาอะไรกับคนพวกนี้ สังคมไทย มือใครยาวสาวได้สาวเอาจริงๆนั่นแหละ...
หยุด!! วาทะกรรม "ขี้อิจฉา?"
จากพวกปรสิตสังคม ขนของเถื่อน ทำผิดกฏหมาย เอารัดเอาเปรียบสังคม!!
การไม่อิจฉานี่เป็นเรื่องยากนะ ถ้าเรารักตัวเองหน่อยอย่างน้อยๆก็ต้่องผ่านห้วงอารมณ์อิจฉามาบ้างในด้านใดด้านหนึ่ง โดยเฉพาะในสังคมไทยปัจจุบันเนี่ยเราว่าการเลิกอิจฉาโดยสิ้นเชิงคงเป็นไปได้ยาก แต่การเรียนรู้ว่าสิ่งต่างๆมันโอเค และเราไม่จำเป็นต้องใส่ใจไปทั้งหมด(แต่ไม่ถึงขึ้นเพิกเฉยแบบผิดๆนะ แบบนั้นก็อาจเป็นปัญหาอื่นอีก หลายๆเรื่องอย่างที่โม่งบนๆกล่าวถ้าเรารู้สึกแย่ หรืออิจฉากับมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดเลย) การเรียนรู้ที่จะจัดการกับอารมณฺ์ตัวเองให้ได้ผลลัพธ์ทางบวกก็เป็นทางออกที่ดีทางหนึ่ง แล้วก็การไม่เฮลตี้ในทุกด้านไม่ใช่เรื่องที่ผิดหรอกนะ ตราบใดที่เรายังพยายามพัฒนา รับผิดชอบและจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้โดยที่ไม่ไปลำบากใครในสังคม
สัส เงินเดือนไม่เข้า
กูโดนไล่ออกปะวะ
โอเค กูจะหน้าด้าน
ไอ้เหี้ยสรุปไอ้คนที่กูถามมันไม่รู้เรื่องเหี้ยอะไรเลย
สัสเงินกู
บอกตรงๆ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปปกป้องคนแสปมทำไม? มันอาจจะไม่เชื่อว่าเพื่อนมันเหี้ยจริง หรือ มันรักเพื่อนอะไรในกลุ่มแบบนั้นของมัน
อีกอย่างเด็กมันยังเรียนหนังสืออยู่เลยด้วย
แล้วจะว่าดี..... เหมือนไม่ปกติ.......เอ๋อๆพิกล
กูคงไม่ไปยุ่งอะไรกับพวกเด็กกลุ่มนั้นในชีวิตจริงหรอก
แต่กูรู้อยู่ว่ามันจ้องเล่นงานกู และเล่นโม่ง
อย่างดีก็จะแซวๆมันว่า เฮ้ย เพื่อนมึงจะโดนเล่นแล้วนะ
ปกป้องเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรแบบนี้ที่มันเคยแสปมใส่กูอ่ะนะ
มึ ง กูเครียดเรื่องการเมือง เครียดเรื่องประเทศเหี้ ยๆนี่ กุมองอนาคตมืดมนไปหมด แต่บ่นกับใครไม่ได้เพราะคนรอบตัวกุอิกนอร์กันหมด ที่บ้านกุก็เป็นสลิ่ มอีกกก
กูสับสนในตัวเองว่ะ กูตอนนี้อายุ 29 แล้วเป็นผู้หญิง รู้สึกชีวิตที่ผ่านมาก็เรื่อยๆ ดีบ้าง ร้ายบ้าง ปนกันไป ซึ่งมันก็ชีวิตปกติใช่ป่ะ
แต่วันนี้ อยู่ๆก็เกิดคำถามขึ้นมาว่า หรือจริงๆแล้วกูล้มเหลววะ? คือกูก็ไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรในชีวิตที่เป็นแบบบิ๊กๆ ก้าวไปอยู่แถวหน้าของสังคมซักครั้ง ไม่สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นคนเก่งได้ ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองฉลาดในระดับนึง แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน ปัจจุบันยังเป็นพนักงานเงินเดือนสองหมื่นต้นๆ อยู่ แล้วก็ดูจะไม่ได้ก้าวไปไหน อยากเรียนต่อนอกก็ไม่เคยได้ไปเพราะไม่มีเงิน อยากต่อโทก็ไม่ได้ต่อเพราะความชอบเปลี่ยนไปมา อยากออกเดินทางต่างประเทศก็ไม่ได้ไป(ไม่มีเงิน) แฟนก็ยังไม่เคยมีเลย ยังซิงอยู่เลย
กูอ่ะ ใช้ชีวิตแบบเซฟๆ มีความสุขพึงประมาณมาตลอด พออายุ 28 ก็กู้ซื้อบ้าน วางแผนเลี้ยงแมว วันหยุดก็เล่นเกม ดูหนัง อ่านหนังสือ ทำอาหาร ชีวิตมันก็มีความสุขแบบพอประมาณนะ แต่กูรู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่า ทุกนาทีที่เสียไปได้กลับมาแค่ความสุขพอประมาณอ่ะ กูไม่เคยพาตัวเองไปสู่จุดพีคได้เลย หรือแม้แต่ออกเดินทางเรียนรู้นู่นนี่ก็ไม่ได้ทำ รู้สึกว่าชีวิตมันดูล้มเหลวอ่ะมึง กูกลัวว่ากูจะตายไปโดยที่ยังเป็นคนกระจอกไม่มีอะไรน่าจดจำอ่ะมึง แต่กูก็ไม่รู้ว่าถ้าประสบความสำเร็จได้มันจะเรียกได้ว่าเป็นความสุขจริงๆรึเปล่า แบบปัจจุบันมันก็ไม่แย่ อยู่เวียบๆ ตายเงียบๆ แต่ก็รู้สึกไร้ค่า กูสับสนว่ะ
ใครช่วยคุยกับกูหน่อยสิ
กลัวโดนเกลียดจังเลย55
แต่แบบรู้สึกโดนเมินเลย
อยากหายไปอ่ะ
; - ;
เราเคลียดมากจนกินข้าวไม่ลง กลัวขนลุกเหมือนกลัวผี ปกติก็แพนิคอยู่แล้วแต่โดนคนที่ทุกคนยอมรับ เกลียดเราแค่คนเดียวรู้สึกว่าเราเลว ชั่วเลย
ทั้งๆที่เรื่องmoralแม่งบูลชิทแท้ๆ มาเคลียดได้ไงวะ
เราห่วงในศักดิ์ศรีเหรอวะ แคร์ว่าอยากเป็นคนดีขนาดนั้นเลย???
ไม่เข้าใจว่าตัวเองคิดอะไรอยู่
อยากตาย แต่ไม่อยากตาย แต่อยากโดนลืมๆไปก็ดี
>>173 เราว่าถ้าอยากเป็นที่จดจํา เป็นคนใหญ่คนโต ต้องสูญเสียบางอย่างเพื่อให้ได้สิ่งนั้นๆมา บางคนก็สูญเสียความเป็นตัวเอง สูญเสียความสุข สูญเสียเพื่อน สูญเสียเวลา หนักสุดสูญเสียความเป็นมนุษย์ หรือมึงเองที่เลือกมาทางชีวิตเงียบๆก็สูญเสียประสบการณ์ชีวิตแบบแปลกๆไป ก็คือพอทุกๆคนอยู่ในจุดๆหนึ่งไม่ว่าทางไหนก็คงรู้สึกregretแหละ ว่าไม่น่าเลือกทางนี้มาเลย อย่างน้อยชีวิตอย่างมึงก็ยังดีกว่าพวกที่โดนตราหน้าว่าเป็นไอเลวในปวศละมั้ง เอาจริงๆมันก็ไม่มีอะไรผิดถูกหรอกในการมองเป้าหมายในชีวิต กูเองก็อยากเป็นคนเก่งๆออกนโยบายให้ประเทศไรงี้บ้าง แต่หนทางมันก็ไม่ง่ายอย่างที่ฝันหรอก 55
กูอิจฉามึงนะที่มีบ้านแล้วตอนอายุ29 แล้วเลี้ยงแมวน่ารักๆได้ มีเวลาวันหยุดเล่นเกมดูหนังอีก
ไอเหร้ย กูมัยบ้าไปแล้ว เขาประชุมเครียดๆ มีดวงโดนเกลียด ยังจะเล่นมุกเหี้ยไรอีก ห่า 55555555 My Life is Nothing but a fuckin joke
>>173 ในมุมมองของเราการประสบความสำเร็จ หรือความสุขจริงๆแล้วมันอยู่ที่เรานิยามนะ การที่สุขมากเป็นที่จดจำ มีชื่อเสียงก็มีสิ่งที่ต้องแลกมาเหมือนกัน เวลามีความสุขมากๆสุดท้ายแล้วมันก็ต้องผ่านไป เช่นเดียวกับเวลาที่เราทุกข์มากๆเช่นกัน เข้าใจแหล่ะว่าบางครั้งจุดกึ่งกลางที่ไม่สุขมากไม่ทุกข์มากมันไม่ค่อยน่าพอใจ แต่จริงๆแล้วเรายึดติดกับความสำเร็จ ความสุข มากไปหรือเปล่า
>>174 ลึกๆแล้วคนเราก็อยากเป็นคนดี อยากเป็นที่ยอมรับ เป็นเรื่องปกติแหล่ะ เพราะอย่างนั้นเราเลยกลัวที่จะโดนเกลียด กลัวที่จะผิดแผกแตกต่างไปจากสังคม โดยเฉพาะกับคนที่เราให้ค่า เช่น เขาเป็นที่ยอมรับในสังคมของเราหรือเป็นคนที่เราแคร์มากๆ เมื่อคนๆนั้นแสดงความไม่เห็นด้วยใส่ก็เป็นเรื่องปกติที่เราจะเครียดได้ ยังไงก็ขอให้เธอเชื่อมั่นในตัวเองเข้าไว้นะ เราไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวของเธอเป็นยังไงนอกจากที่พิมพ์มาน่ะ แต่ถ้าเธอมั่นใจว่า moral และสิ่งที่เขาประพฤติปฎิบัติใส่มันไม่ดีจริง ก็อย่าลืมว่ามีตัวเรา คนที่เข้าใจและเห็นด้วยกับเราอยู่ ถ้าเครียดมากๆลองไปหาที่ปรึกษา นักจิต จิตแพทย์ดูก็ได้ การไปหาไม่จำเป็นต้องมีอาการทางจิตหรืออะไรหรอก แต่เป็นการที่เราจะได้ระบาย ได้ทบทวน ได้ถูกรับฟังในปัญหา หรือเรื่องเครียดๆ ซึ่งเราคิดว่ามันช่วยได้นะ
>>173 มึงเป็นร่างแยกของกูเปล่า โปรไฟล์เหมือนกันเป๊ะ อายุเท่ากันด้วย 5555
กูว่ามึงกำลังคล้อยตามกระแสสังคมนะว่าต้องประสบความสำเร็จถึงจะเรียกว่ามีชีวิตดี แต่จริงๆ แล้วความสุขมึงอาจจะไม่เหมือนกระแสสังคมก็ได้ ลองไปนั่งคิดดูว่ามึงอยากทำอะไรให้สำเร็จก่อนตายกันแน่แล้วก็ลงมือทำซะ ไม่มีอะไรสายไปหรอก
กูมันขยะกูงงวะทำไมกูโตมาเป็นคนแบบนี้กูเห็นผลจากการกระทำของกูแต่กูก็ยังทำตัวเเบบนั้นแล้วกูจะเล่าเรื่องของเพื่อนทำไมบ่อยๆเพราะยังงี้ใช่ป่ะกุเลยไม่มีเพื่อนอ่ะไอ้เหี้ยเพื่อนกูก็ไม่เห็นกูเป็นเพื่อนสักคนล่ะกูมันเเย่จริงวะเชี่ยเอ้ยทำไมกูต้องเป็นคนแบบนี้วะเเม่งกูเข้าใจล่ะผูใหญ่ทำไมชอบเงียบไม่พูดก็ไม่มีปัญหาไอ้เหี้ยจะพูดดึงattention ด้วยเรื่องของเพื่อนที่ไว้ใจเรากับไอ้พวกที่ไม่สนใจเราด้วยซ้ำไปทำไมวะเเม่ง
มึงกูอยากระบาย กูอายุ26 เรียนจบตอน24 จบในประเทศและจากต่างประเทศ เงินเดือนกูสตาร์ทมาเยอะกว่าเพื่อนๆทุกคนในรุ่น กูเคยอยากเป็นคนเก่งกว่าใครอยากมีเงินกว่าใครเพราะเทราม่าเนื่องจากเคยไม่มีเงินมาก่อน แต่พอกูไปทำงานจริงได้เงินเดือนเยอะก็จริงแต่ที่ทำงานเอาเปรียบ (เทียบได้จากบ.เพื่อนคนอื่นๆที่ไม่มีแบบนี้ กูไม่ลงรายละเอียดมาก) กูทำงานไปได้ปีเดียว ส่งให้ที่บ้านเดือนละสองสามหมื่นไม่เคยพอ ที่บ้านหวังเงินกับกูหนักมาก จนกูเครียด งานที่บ.ก็หนัก เงินกูยังมีคนจับจองตั้งแต่ยังไม่ออก เขาจะพูดตลอดเลยว่า เงินเดือนหน้าจะเอาไปทำอันนี้นะ อันนั้นนะ กูไม่มีใจทำงาน งานกูก็เครียดตามความเยอะของเงินเดือนอ่ะมึงเข้าใจปะ งานเครียดมาก กลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน ที่บ้านโทรหาเฉพาะเวลาจะยืมเงิน กูบ่นว่าเหนื่อยก็โดนบอกให้อดทน
จนในที่สุดกูก็ลาออกมาอยู่บ้านได้แปปนึง แต่พอกูไม่มีเงิน เขาก็ทำเหมือนกูขี้เกียจซะเต็มประดา (ทั้งที่กูก็ยังให้เงินเขาอยู่ เงินที่เหลือจากเก่า เงินเก็บน่ะแหละ ลาออกมาก็เอาเงินให้อยู่ กูลาออกเขาก็ยังยืมทีละหลายหมื่น) ทำเหมือนกูไม่มีค่า ไม่เกรงใจกูเหมือนตอนกูทำงานมีเงินเดือนเยอะๆ กูแค่อยากมีแก็บเล็กๆ ตามหาตัวเอง ว่ากูควรไปทำอะไรต่อ สักพักก็ยังดี
กูสตาร์ทเร็วไปเหรอวะ ทำไมคนรอบข้างกูไม่มีใครชมกูบ้างเลย มีแต่กดดันว่าต้องยังงั้นต้องยังงี้ กูไม่เก่งเหรอ ทำไมคำๆก็พูดถึงแต่เรื่องเงิน ทำไมไม่มีใครสนใจในตัวกูบ้าง ทำเหมือนกูเป็นแค่เครื่องผลิตเงิน ที่พอทำเงินไม่ได้ก็มองกูแบบสมเพช กูไม่ไหว กูอยากฆ่าตัวตายทุกวันเลย กูบอกใครไม่ได้เลย
>>182 มึงเก่งมากเลยนะ พยายามได้ดีมากแล้ว ถ้ามึงคิดว่าตัวเองเก่ง สิ่งที่ตัวเองทำคือสุดยอด มีความสุขแล้ว อย่าไปสนใจคนรอบข้างเยอะ ถามตัวเองบ่อยๆว่าต้องการอะไร อยากใช้ชีวิตแบบไหน มึงแค่โชคร้ายที่ดันไปอยู่ในสวล.ที่เขาไม่เห็นค่ามึงเท่านั้นเอง คนดีถ้าอยู่ในกลุ่มคนเลวก็กลายเป็นคนเลวได้ มันก็ขึ้นอยู่กับมึงแล้วแหละว่าสิ่งที่เป็นอยู่นี้กับสุขภาพจิตที่จะเสียไปมันคุ้มค่าพอที่จะแลกมั้ย ถ้ามึงคิดว่ามันไม่คุ้ม กูแนะนำให้ออกมาอยู่ข้างนอกนะ นานๆทีต่อยกลับไปเยี่ยมที่บ้านบ้างอะไรงี้ ไม่รู้สิ คือกูอยากให้มึงให้ความสำคัญกับตัวเองก่อนอ่ะ แต่ใดๆมันคือคหสตของกู มึงไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้นะ แค่อยากแนะนำและก็ให้กำลังใจว่ามึงสุดยอดแล้วเว้ย ที่อดทนมาได้ถึงขนาดนี้
ปากมีไม่พูดแซะเก่ง มึงเป็นเหี้ยอะไรฮะ อีอาม่าหน้าส้นตีน ตายๆไปซะจะได้ไม่ขายของเกะกะทางเดิน
เห็นบ้านกูมีนกบินมาเยอะเป็นไม่ได้ แม่งเอาตาข่ายดักนกมากางเลยนะไอ้สัส พ่อมึงตาย
สัส มึงจะโกงไรนักหนาวะ อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้นะโว้ยยย แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีคนพูดออกมามึงก็ลอยหน้าลอยตาต่อไป
อั่งเปาได้มา 5000 ตอนนี้ใช้หมดละเกินด้วย เซ็งตัวเองว่ะนี่ซื้อกระต่ายมาเลี้ยงก็ 2000 อุปกรณ์บลาๆก็ 5-600 ไม่รู้ใช้เงินไปกับอะไร เติมเกมก็ไม่ได้เติมเยอะ ใช้กินมากกว่า หงุดหงิดเวลาเห็นเงินในบัญชีเหลือ 3 หลักชิบหายเลย พอพูดกับที่บ้านก็บอกว่าใช้เงินเก่งกับเรื่องไม่มีประโยชน์ ก็นะไม่น่าซื้อกระต่ายเลยกู
คีย์บอร์ดพัง เมาส์เสีย แต่ซื้อใหม่ไม่ได้เพราะใช้เงินซื้อไปรอบนึงละ logitech ล็อตหลังๆนี่เบิ้ลกระจาย
รำคาญอีสัส เมื่อไหร่จะเลิกรีเราเตอร์คะ????
เบื่อคน เบื่องาน เบื่อการเจอกับคนอื่น กูอยากอยู่คนเดียว กุไม่อยากยุ่งกับใคร ทำไมต้องมายุ่งกับกูด้วย รำคาญ รำคาญ รำคาญ
วันนี้กูเล่นแอพๆนึงได้เงินมาสามร้อย แต่ไอ้คุอ้วนที่โดเนทให้ส่งรูป🌶ของมันมาให้ดูด้วย จะอ้วกไอ้สัด กูไม่ใช่ sex worker แล้วก็ไม่ได้ทำ sexual content ด้วย แต่ดีที่กูได้เงินมาแล้ว เลยลบแอพทิ้งละบล็อคหนีแม่ง
อยากมีเพื่อนผู้หญิงน่ารักๆแบบในเมะพวกแนวชมรมจังวะ
ก็เข้าใจแหละว่าการ์ตูนมันไม่เหมือนคนจริงๆ แม่งถึงจะทําตัวโง่เอ๋อๆคิขุอาโนเนะ แต่ก็เป็นคนดีจริงๆหว่ะ
เห้อ //ปล.กูผญนะ
อยากได้เพื่อนหญิงไปตั้งแค้มป์แบบYuru Camp จังค้าบบบบบบบบบ ; _ ;
คือกูจะพิมพ์ยาวมากนะเหวย ใครขี้เกียจอ่านก็ข้ามๆไป
วันนี้กูมีเรื่องต่อยในชั้นเรียนมาว่ะ เท้าความก่อน ไอ้เหี้ยนั้น เด็กขี้ยา สูบบุหรี่ พรี้ใบเขียว แล้วแม่งชอบเทำนิสัยขาดๆเกินๆ เวลาครูสอนก็จะเรียกร้องความสนใจด้วยคำถามโง่ๆ อย่างกูเรียนดนตรี ครูสอนเรื่องโน้ตตัวดำ แล้วไอ้ห่านี้ เสือกถามว่า แล้วทำไมบนบอร์ดสีฟ้าอ่ะครับ คือกะเอาฮาเรียกร้องความสนใจตัวเองแต่สะกิดต่อมเหม็นขี้หน้ากูชิบหาย กูเลยชอบบูลลี่ไอ้นี้ และไอ้เนี้ยวีรกรรมเยอะโดดเรียน เล่นเกมส์ในห้อง สูบบุหรี่ แต่ทุกคนยกเว้นกูยังเฉยๆกับมัน ทำเป็นปกติไม่ได้มองในด้านดีเลย วันนี้กูทนกับความไม่เต็มมันไม่ไหวว่ะ เลยเอากระเป๋านักเรียนตัวเองทุ่มใส่หน้าแม่ง ตอนแรกแม่งก็ไม่อะไรหรอกแต่คาบต่อมา พวกกูทำอาหาร ไอ้เหี้ยนี้เดินหยิบวัตถุดิบกลุ่มกูเล่น กูที่ยังเอือมๆกับมันจากคาบก่อน ก็ไปจับมือเเล้วล็อกคอแม่ง ปรากฎว่าไอ้เหี้ยนี้แม่งต่อยกูกลับปากแตก กูเลยสวนคืนใส่มันจนเลือดกำเดาไหล ตีกันมีคนมาห้าม ครูกับมาคุยด้วยพวกมึงเดาสิครูพูดว่าอะไร ครูแม่งบอกอยู่ห้องเดียวกัน ทำไมไม่รักกัน เดี๋ยวใส่นวมให้ชกกันเลยมั้ย คือกูไม่เข้าใจครูไทยเป็นเหี้ยไรเห็นเด็กต่อยกันแล้วต้องบอกใส่นวมต่อยกันมั้ย แล้วสักพักมีครูจากฝ่ายปกครองมาพูด เริ่มจากไอ้เหี้ยซึ่งคุยแปบเดียวจบ (ครูถามต่อยกูทำไม มันตอบหมั่นไส้ ไอ้สัสแย่งคำตอบกูล่ะ) ทีนี้พอครูมาคุยกับกรูแม่ง บอก ให้ปล่อยวาง อยู่ห้องเดียวต้องยอมรับในความต่าง ไอ้เหี้ยนิสัยแบบนี้กูก็ต้องยอมรับ ปล่อยๆแม่งไปอย่าไปสน แม่ง สุดท้ายกูโดนตัดความประพฤติ50คะแนน แล้วทุกคนในห้องคือไม่มีใครคิดแบบกูเลยว่าเหี้ยขี้ยานั้น สมควรโดน แถมแม่งยังยิ้มระรื่นใจไม่สำนึกห่าไรอีก คือกูทนอยู่คนพรรค์นี้ไม่ได้จริงๆว่ะ พฤติกรรม การกระทำ ตัวตน อุปนิสัย ของมัน คือขัดหูขัดตาชิบหาย และตัวมันใช่ว่าจะมีดีเหี้ยอะไร งานไม่ส่ง ติด0 ติดร. เรื่องเรียนไม่เคยใส่ใจ ทำตัวลั้นลากับทุกสิ่งเหมือนมีนิโคตินกล่อมประสาทอยู่ คือทุกอย่างมันอยู่ที่กูอคติกับมันมากไปใช่มั้ยวะ กูแค่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น กับมันหรือเปล่า หรือกูเองที่ผิดแปลกจากชาวบ้าน เออกูผิดเนี้ยที่เริ่มบูลลี่มัน กูไม่เคยทำไรแรงๆใส่มันนะ แต่ความคิดกูคือให้สำนึกรู้ตัวซะบ้างว่าชีวิตมึงมันทุเรศน่ารำคาญแค่ไหน
แต่กูเห็นด้วยอย่างนึง ครูกทม.แม่งชอบปัดสวะ เวลาเด็กทะเลาะกันแทนที่จะส่งต้นสายปลายเหตุชอบรีบตัดบทส่งๆไป ห่วยแตก แล้วชอบเรียกหาความเคารพจากเด็ก ตลกชิบ
มีแต่คนมีแฟนแล้วมาจีบ รู้สึกแย่
>>199 อ่ะโอเคร กูวอนตีนเอง แต่มึงคิดตามกูนะ ถ้ามึงได้เหม็นขี้หน้าใครสักคน มึงจะเข้าใจเอง
และที่สาเหตุที่กูเหม็นห่า เพราะไอ้เหี้ยทำตัวแบบนี้ยังมีหน้ามีตาระรื่นในสังคม กูไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงยอมรับมันได้แค่นั้นเเหละ อีกอย่าง กูเรียนไม่รู้เรื่องเพราะเหี้ยนี้แม่งด้วยซ้ำ
>>206 มึงเจ้าคิดเจ้าแค้นมากไป แต่ก็....ชกๆ ไปเหอะ ถ้าไม่ถึงขั้นไล่ออกก็โอ
ตอนครูถามใส่นวมเลยไหม พวกมึงน่าจะตอบว่าเอานะ จริงๆ ใส่นวมต่อยกันก็ไม่แย่นะโว้ย
กูพูดในฐานะคนที่โดนไล่กระทืบมาหลายปี ถ้ากูชกได้บ้างกูก็ทำวะ ไม่สิ คงถีบมากกว่า ไม่เจ็บมากก็จริง แต่ไม่ทิ้งหลักฐานมาก
กูดันไปไม่ชอบคนที่เพื่อนทั้งห้องชอบว่ะ เหมือนเขาก็รู้ด้วยว่ากูไม่ชอบกูเลยพยายามห่างๆเจา เขาก็ไม่ค่อยคุยกับกูเท่าไหร่ แต่เพราะเขาเป็นคนที่คนทั้งห้องชอบทุกคนก็เลยไปคิดอยู่ที่เขา กลายเป็นว่ากูไม่มีใครคุยด้วยเลย เพื่อนที่กูเคยคุยด้วยบ่อยๆก็ไปติดแต่กับเขา มึงลองนึกภาพในการ์ตูนที่แบบมีคนฮอทๆคนนึงที่พอถึงเวลาพักทุกคนก็จะไปรุมที่โต๊ะเขางี้อะ คนที่กูไม่ชอบคือเป็นแบบนั้นเลย กูพยายามจัดการตัวเองแล้ว เคยพยายามคุยแต่กู awkward มาก
มึงหมกมุ่นกับมันมากไปป่ะวะ คือที่เล่ามาเหมือนตอนแรกก็ต่างคนต่างอยู่แล้วมึงไปยุ่งกับมันเอง เหมือนมึงไม่โอเคกับมันเพราะมันมีสิ่งที่มึงให้ค่าสูงเช่น การได้รับการยอมรับในสังคม มึงเลยรู้สึกอยากจัดการ อยากเข้าไปทำให้มันไม่มีความสุข สำนึก หรือเสียในจุดที่มึงไม่โอเคไป ลองนึกๆดูเพื่อนร่วมชั้นมึงคนนี้ถ้าเขาได้รับการยอมรับในสังคม ก็แปลว่ามันต้องมีด้านที่ดีที่อาจแสดงให้คนอื่นเห็น แต่จากการที่มึงพูดมาเหมือนมึงทามันเป็นสีดำไปละ ซึ่งวิเคราะห์จากที่มึงพิมพ์มามันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพจิตของตัวมึงเองและคนรอบข้างเท่าไหร่ ถ้ามึงเป็นโรคซึมเศร้าอย่างที่มึงว่าแสดงว่ามึงต้องเคยไปหาหมอ ไปตรวจมา ซึ่งเขาก็คงจะให้คำแนะนำได้ค่อนข้างดีอยู่ละ ก็ขอให้มึงลองไว้ใจหมอเชื่อหมอหรือนักจิตบ้าง
กูตอบ 29XL9pFeZd
>>198 เฮ้ยกูพอเข้าใจมึงนะ กูเองก็เป็นนะเว้ย ไม่ชอบหน้าเพื่อนคนนึงที่ภายนอกแม่งดูติดยา แต่มันยังได้ความยอมรับ ต่างกันคือฝั่งกุก็มีเพื่อนของกูเลยไม่ไปยุ่งอะไรมันมาก ส่วนชีวิตมึงคงผ่านแต่เรื่องที่มันจริงจัง มามาก จนมึงไม่ชอบที่เห็นคนอื่นทำเรื่องจริงจังๆเป็นเรื่องเล่นๆมึงจะน้อยใจคิดมากในส่วนนี้ก็ไม่ว่าหรอก แต่การกระทำเมิงอ่ะที่ปรับปรุง ไปบูลลี่มันก็ใช่เรื่อง แล้วเมิงมีนัดหมอมั้ย ถ้ามีรอบหน้าเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังแล้วถามความเห็นดูสิ คนเป็นซึมเศร้ากูเข้าใจ ว่าความเครียดมันกดทับแค่ไหน แต่ที่มึงต้องคือใจร่มๆเว้ย มึงมีพ่อมีแม่ มีที่ระบายความในใจที่ดีกว่านี้เยอะแยะ
กูอึดอัดกับพ่อตัวเองที่อายุก็ 60++ แล้ว แต่เสือกหลงหี เด็ก 18-20
คือกูรู้ว่าพ่อกูโดนเด็กหลอกแน่ๆ แต่กูทำอะไรไม่ได้
กูจะไปบอกให้เค้าเลิกติดหีไม่ได้เพราะกูไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของพ่อกู
แต่ก็อดเป็นห่วงแกไม่ได้ ว่าจะโดนหลอกไถตังไหม
แล้วแม่งก็ชอบพิมไลน์หากันตอนนั่งดูทีวีจนกูแบบรำคาญฉิบหาย(แม่งไม่ชอบปิดเสียงไลน์)
คือกูไม่รู้จะทำยังไงดีแม่งเครียดมาก หลายเรื่องเลย ไม่ใช่แค่เรื่องนี้
แล้วเรื่องที่ทำให้เครียด + เศร้า + ปวดหัว ส่วนใหญ่คือมาจากตัวพ่อกูทั้งนั้น
กูอยากหนีนะ แต่กูก็ไม่อยากทิ้งเค้าไป กูทำงานแล้ว เงินเดือนก็พอตัว ไปอยู่คนเดียวได้
เรื่องที่เครียดสุดๆตอนนี้ก็เรื่องเด็กพ่อกูเนี่ยแหละ อยากแบบ ลบบัญชีไลน์ทิ้งไป แต่พวกแม่งก็ไปหากันได้อยู่ดี ไม่ได้อยู่ไกลกัน
กูรู้นะว่าไม่ควรเสือก แต่มึงเข้าใจคนแก่ที่โดนเด็กหลอกง่ายปะ กูอะรู้เหลี่ยมอีดอกนั้นแน่ๆว่าไม่ดีแน่ๆ
ใครมีวิธีทำให้กูเลิกคิดมาก หรือ วิธีแก้ปัญหาดีๆบ้าง
โลกส่วนตัวของเธอมันเข้าถึงยากจัง เราพยายามแล้วนะ พยายามจนท้อก็ยังไม่ได้อยู่ในสมการชีวิตเธออยู่ดี
ต้องใช้เวลาอีกสักกี่ปีกันนะ เราถึงจะก้าวผ่านเรื่องนี้ได้
มึงว่าที่กูทำมันถูกมั้ยวะ กูเห็นเพื่อนทะเลาะกับแฟนบ่อยๆ มีปัญหากับครอบครัวแฟนแล้วกูก็ให้คำปรึกษาแต่ละครั้งว่าให้มันเลิกกันซะ
กูจะแปะเรื่องนี้ห้องนี้ด้วย เพราะกูอยากระบายให้คนรับรู้เยอะๆ ;-;
เมื่อกี้เลยเว้ย
แม่ให้คอนแทคเพื่อนในเน็ตคนหนึ่งที่โครตรอยากจะกลับไปคุยมากที่สุดแต่ไม่มีโอกาส
กูขอบมันมากตรงที่มีอะไรเหมือนกันเยอะ ความชอบกูกับมันก็เหมือนกัน มันสายวาดรูปด้วย แต่กูเลิกติดต่อแม่งไป + ทิ้งเฟซนั้นไปเพราะกูโกหกตัวตนกูในเฟสนั้น มันเป็นเฟสยอทแหละ แต่มันเป็นคนที่คุยกับกูดีมากอ่ะ แล้วมันชอบเป็นฝ่ายทักมาก่อนด้วย แม้เราจะทักกันโดนไม่ได้ถามชื่อเสียงเรียงนาม ชวนเข้าดิส ชวนเล่นเกม //แต่กูก็ปฏิเสธหมด รู้จักกันว่าเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน แต่คนละcampusแค่นั้น
เอ่อนั่นแหละ แต่เฟซมันด้วยความที่ว่าเป็นเฟซจริงกูเลยแอบส่องจนรู้จักมันว่าเป็นใคร //ขอโทษ
ตั้งแต่นั้นมาเป็นเวลา2ปีแล้ว ช่วงนี้เลยที่กูหายไป กูก็เวิ่นเว้อถึงแม่งตลอด ว่าอยากกลับไปคุยอีก อยากรู้จักใหม่ โดนเป็นตัวตนกูจริงๆ แล้วพอแม่บอกว่าเดี๋ยวให้กูคุยกับคนนี้หน่อยในไลน์กูเลยดีใจมาก
>>217 ประเด็นที่จะให้คุยคือ ช่วงนี้มันมีปัญหาที่บ้านเว้ย แล้วแบบแม่ของมันสรุปว่าเป็นเพื่อนแม่กูเฉย //แม่กูคอนแทคเพื่อนเยอะ โลกแม่งกลมจนมารู้จักกันได้ แม่มันบ่นว่ามันแม่งวันๆเอาแต่หมกตัวคุยกับเพื่อนฝรั่ง (เพื่อนในแฟนด้อมมันไอเหี้ย ไอแม่มึงอย่าเข้าใจผิด) แบบงานการจะเอาตัวไม่รอดเลย อยากให้กู แบบเป็นรุ่นเดียวกันเรียนมอเดียวกันไปคุยกับเขาแบบให้กระตุ้นเขาบ้าง แล้วให้คุยเป็นอิงด้วยไอเหี้ย55555 คือจริงๆมันพูดไทยได้นะแค่เรียนอินเตอร์ แล้วจริงๆปัญหาเรื่องที่บ้านมันหนักกว่านี้ด้วย + เป็นเรื่องที่มีความรุนแรงต่อมัน (กูขอไม่บอกรายละเอียด เรื่องส่วนตัว) เป็นว่าจริงๆแล้วมองมุมไหนแม่มันผิดจริงๆอ่ะ กูเลยเอ่อจังหวะนี้แทนที่กูจะไปคุยตามที่แม่มันขอ กูอยากไปปลอบใจมันมากกว่า แต่แม่กูก็บอกว่าเดี๋ยวให้คอนแทคตอนถึงบ้าน (ตอนนี้มาซุปเปอร์มาเก็ต) แลเวคือกูก็เดินทางไปบ้าย จนถึงหน้าบ้านแล้วก็จะเดินเข้าบ้านแล้วเว้ย กูก็ดีใจสัสๆว่าในที่สุด ก็ได้คุยกันอีกซักที แล้วระหว่างเดินเข้าบ้านแหละไอเหี้ย ภาพที่มองเห็นมันเริ่มเบลอๆดําๆ จนกูรู้สึกได้ว่านี่มันเป็นอาการหลับตาและกําลังตื่น ทั้งหมดคือกูฝันไอเหี้ย พอกูลืมตามาได้ ก็งัวเงีย แบบนอนแล้วเหนื่อย แต่ก็เอาแรงเฮือกหนึ่งมาตะโกนว่า “เหี้ยเอ้ยยยยยยยย” เลย
>>218 คือแม่งกูเกลียดมากความฝันนี้ มาเล่นตลกกับความหวังกู เห้อกูยิ่งคิดถึงมันเลยแม่ง ;-;
เป็นฝันร้ายที่รู้สึกดีมาก
ตอนที่กําลังจะตื่นกูคิดเลยว่า มึงอย่าตื่นไอเหี้ย อย่า อย่างน้อยกูก็อยากเห็นฉากในฝันที่กูได้คุยกับมันบ้าง กูอยากช่วยมันอย่างน้อยให้กําลังใจกับเรื่องที่บ้าน หรือช่วยเรื่องการเงินมันด้วย //กูอาจจะดูยุ่งกับมันไป แต่กูแค่อยากขอบคุณที่มันเปลี่ยนชีวิตกูมาครั้ง ตอนนี้กูทําไรไม่ได้เลย มันขู่ว่าจะฆ่าแม่มัน แล้วเพื่อนมันก็ไม่ทีใครห้ามเลยแม่ง คือกูเข้าใจว่าถึงไอนั้นมันจะเหี้ย มันจะทําร้ายร่างกายมึง จิตใจมึง แค่ไหนแต่อย่าทิ้งชีวิตและอนาคตของมึงจากการไปมห้ความสำคัญกับคนบ้านั่นเลย อย่ามือเปื้อนเลือดเลย มึงหนีได้หนีเถอะ กูช่วยก็ได้ เห้อ มึงไม่ควรdeserves ไรแบบนี้หว่ะ ไอเหี้ย ;-;
>>198 เข้าใจประมาณนึงว่ามึงคงจะเกลียดคนคนนั้นจริง ๆ ตอนม.ต้นกูก็เคยโดนใครที่ไหนไม่รู้คอยกวนประสาทจนอยากจะชกหน้าไปเหมือนกัน
แต่มึงคิดว่าสิ่งที่มึงทำไปมันถูกจริงๆเหรอ ไปทำแบบนั้นกับเขาแล้ว มึงคาดหวังจะให้คนมาชื่นชมเย้วๆว่ามึงทำดีแล้วที่อัดไอเหี้ยนั่นเหรอ มึงเจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆนั่นแหละ
ถ้ามึงไม่สบายใจจริงๆ ขอย้ายห้องอะไรงี้ได้ไหม แสดงจุดยืนไปเลยว่าถ้ามันกระทบการเรียนของมึงจริงๆ
แท็กผิดสัส
กูชอบดัดเสียงตัวเองให้นุ่มนิ่มน่ารักมีจังหวะเวลาพรีงานว่ะ ติดเป็นนิสัยละ ยืนหน้าห้องหรือได้พรีทีไรแม่งดัดเองเลย แก้ไม่ได้ มันจะเป็นปัญหาในการทำงานมั้ยเนี่ย แอบกลัว แต่ไม่มีไรหรอกมั้ง
>>221 ใช่มันเป็นฝันเว้ย แต่กูเล่าไม่บอกว่ามันเป็นฝันก่อน เพราะในฝันมันเรียลมากกูคิดว่าเป็นเรื่องจริง คืออยากให้รู้สึกPlot Twistด้วย คือกูเพิ่งรู้ว่ามันคือฝันจนกระทั่งตอนกูจะตื่นเนี่ยแหละ จังหวะนั้นแม่งนานอยู่ แบบเหมือนตัวเองควบคุมได้ว่าจะไม่ให้ตื่น พยายามจะไม่ออกจากฝัน แต่ภาพแม่งก็มืดไปก่อนคือกูตื่นแล้ว แปลกดี และโครตเสียดายที่เป็นแค่ฝัน ดาวน์ตั้งแต่ตี3ยัน6โมงเช้าเลยส้าสสส ; _ ;
ขยายความเพิ่มคือจริงๆ โลกที่ไม่ใช่ฝันแม่กูไม่ได้เป็นเพื่อนกับแม่มันอย่างแน่นอน ตอนนั้นตี3กูก็ไม่ได้ไปซูปเปอร์มาร์เก็ต กูก็นอนบนเตียงเนี่ยแหละ555555 ;_; แต่เอ้อเพิ่งมานึกได้ว่ากูมีไลน์มัน แต่ไม่มีเหตุผลมากพอที่จะติดต่อไป เห้อ
>>226 ทักไงวะ ;-; กูไม่รู้ด้วยว่ามันจะยังจํากูได้มั้ย แบบกูหายไปเอง ปิดเฟสบอท กว่า2ปีแล้ว แต่มันรุ่จักนะว่ากูเรียนมอเดียวคณะเดียวกับมัน ปลกูเป็นผญด้วยแต่กูโกหกทันว่าเป็นผช เพราะว่ารู้สึกสบายใจกว่าถ้าเป็นเพศเดียวกัน แบบมันคุยอะไรกันเปิดใจไรได้เยอะ +กูรุ่สึกสบายใจว่าเป็นผชมากกว่า กูรู้สึกว่ากูโกหกมันเยอะมาก ชื่อก็ไม่ได้บอกด้วย เลยไม่กล้าทักสุดๆเลยเนี่ยแหละ เพราะเหมือนกูที่คุยกับมันเป็นคนละคนเลย ;-; ขอบคุณที่เชียร์กูนะ แต่ว่ากูว่ามันจบไปแล้วแหละ
แม่งก็แอบหวังให้สักวันหนึ่งต้องมาได้ทำกิจกรรมคณะด้วยกันแล้วเจอกัน แต่มันเป็นพวกไม่ทำกิจกรรมเนี่ยสิ 55 จริงๆเจอกันตอนเข้าชมรมชมรมหนึ่ง เลยทักไปเพราะตอนนั้นเพิ่งเข้ามอ ไม่มีเพื่อน อยากหาเพื่อนชมรม สรุปมันอยู่คนละcampas แล้วมาชมรมวันนั้นแค่วันเดียว แม่งโว้ยยย ทิ้งกูวววว5555
สาสถ้าแม่งเล่นโม่ง กูอยากจะบอกว่า สู้ๆนะเว้ยเรื่องที่บ้านอ่ะ มึงยังมีหมาที่ต้องดูแลนะ!!
ตอนนั้นกูก็กล้าทักมันเนอะ แต่ตอนนี้กูปอดชิบหาย...
กูไม่อยากเรียนแล้ว กูอยากเป็นหมา อยากเป็นสัตว์เลี้ยงคนรวย ทำไมประเทศนี่อยู่ยากจังวะ ไม่รวยก็เหนื่อยหน่อยนะเตง งื้อ ทำไมกูต้องมาแพนิดตลอดเวลาว่า พน.เอาไงดีวะ ไม่มีแดกแล้ว
และกูไม่ชอบสังคมในประเทศเชี่ยนี่เลยอะ บ้านที่ครอบครัวดีก็ดีใจหายเลยนะ แต่บ้านที่คนในครอบครัวปสด. ก็ทำกูปสด.ไปด้วย สังคมคนอายุมากกว่าเป็นใหญ่ ทำไรผิดไม่เคยขอโทษปล่อยเบลอ ละก็มาคะยั้นคะยอเด็กให้พูดขอโทษก่อน บอกให้เด็กพูดดีๆเพื่อให้คนแก่กว่าไม่หงุดหงิด เข้าใจและ ว่าเป็นเรื่องมารยาท การเคารพคนแก่กว่า การมีกาละเทศะ แต่เป็นบ่อยๆมันก็ไม่ได้ป่าววะ ทำไมกูต้องโดนกดให้ต่ำลงทั้งๆที่ไม่ได้ผิดแต่ต้องไปตามง้อไอ่คนอายุมากกว่าด้วยที่ทำผิดด้วย อายุมากกว่าแล้วจะพูดทำร้ายจิตใจกันได้รึไงนะ ละผู้ใหญ่ในบ้านยังเอาสิทธิ์ไทยชนะกูไปแซ่บอีก ไม่ถามไม่พูดไม่กล่าว ใช้ไปเป็นพัน โอนคืนให้กู300แล้วบอก พรุ่งนี้เงินก็เข้าแล้วน้า ขอโทษจ้า อิเหี้ย 3พันบาท กูได้ใช้จริงไม่ถึง20% (บอกกูว่าเอาบัตรปชช.ไปทำประกัน สรุปแอบเอาไปทำไทยชนะโดยไม่บอกไม่พอ แม่งยังจะใช้จนแทบไม่เหลือให้กูใช้อีก โมโห แซ่บเก่งอิดอก)
ไม่ต้องเข้าใจก็ได้นะ กูมาพิมพ์เฉยๆ ไม่ได้ต้องการคำแนะนำขนาดนั้น เพราะกูรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจปัญหาทางโครงสร้างของใครซักคน หลายครั้งกูบ่นให้เพื่อนฟัง กูะได้รับคำแนะนำที่มาจากมุมมองของคนที่ครอบครัวไม่ปสด.พูดอะไรกับครอบครัวก็ได้ มีอิสระทางความคิดอยากทำไรทำ ต่างครอบครัวต่างมุมมอง มึงอาจจะคิดว่าทำไมไม่ทำงี้วะ ทำงั้นวะ แต่ถ้ามึงคิดให้ลึกจริงๆเค้าอาจจะเคยทำแบบนั้นไปแล้วละมันไม่ได้ผลก็ได้ ทุกปัญหาไม่ได้มีทางออก ปัญหาเชิงโครงสร้างมันแก้ยากเกินกว่าคนที่มองแค่มุมมองคนปกติจะสามารถมองเห็นได้ง่าย
ขอโทษที่มาบ่นระบายแบบจัดฉ่ายมาก มั่วไปหมด แต่กูไม่มีที่ไหนให้พิมพ์อะไรแบบนี้แล้ว เรียนก็เครียด ผู้ใหญ่ที่บ้านก็อะไรไม่รู้ หมาก็ยังไม่รักกูเลย แซดสัด จะว่ากูปสด.ก็ได้ แต่วันนี้กูเหลืออดแล้วจริง กูแค่อยากหาที่พ่นอะไรซักอย่างออก ขอบคุณสำหรับพื้นที่นะคะ /ไหว้ย่อ
กูอยากแดกบุฟเฟต์เค้ก แต่ที่บ้านกูไม่ให้กูไปแดก บอกซื้อเท่าที่กินพอ จะให้กูบอกเหรอว่ากูซื้อแดกครั้งนึงมันแพงกว่าไปบุฟ ปล่อยกูไปเถอะ ความสุขเร้กๆในชีวิตยังจะขัดอีกเหรอ
กูหิว
กูเกลียดเขามากจริงๆนะเนี่ย แค่เห็นหน้าก็รู้สึกคันมือคันตีนอยากซัดหน้าแม่งซักทีละ
ถ้าสาระของงานแต่งคือป่าวประกาศว่าเป็นผัวเมีย กูซื้อ ad ในเฟซไม่ได้หรอ ฮืออออออ
>>238 ไอเวรนั่นโรคจิตกว่ากูหลายเท่า กูเลยเกลียดมันเข้าไส้เข้ากระดูกดำ คนเหี้ยอะไรวะ คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกแล้วมั้ง พูดเรื่องส้นตีนไรก็ชอบโยงเข้าหาตัวเองพร้อมอวยตัวเองแบบสุดๆ แล้วเสือกมากดคนอื่นให้ดิ่ง ไม่พอในอะไรขู่ยิง ทั้งที่รู้ว่าแม่งไม่ทำจริงหรอก ถึงมึงทำอนาคตมึงก็จบเห่ ทุกอย่างก็พัง แต่กูเกลียดที่ชอบทำเหมือนทุกคนต้องเกรงกลัวมึง ไอควาย ไอต้น เออแล้วเลิกซะนะนิสัยชอบบูลลี่รูปร่างคนอื่น ทั้งที่มึงก็ไม่ต่างอะไรกับเค้าเลย รวมถึงนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็กอนุบาลทั้งที่มึงแก่จะเข้าโลงอยู่แล้ว แล้วรู้มั้ยทำไมมึงถึงไม่มีเมีย เพราะมึงอีโก้จัดไง ผญ.ที่ไหนจะชอบ อ้าปากทีพล่ามแต่เรื่องดีๆตัวเอง เรื่องเฮงซวยยกให้คนอื่น แต่มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงอ่ะเฮงซวยที่สุดแล้วยม. ชอบมโนคนนั้นคนนี้ชอบมึง ชอบลูบหัว ชอบลูกแขน แล้วก็บอกรักด้วยน้ำเสียงทุ้มๆเหมือนกับมึงเป็นพระเอก "ผมรักคุณนะครับ" ถุยยยย กูจะอ้วกกกไอเหี้ย มึงไม่อบอุ่น มึงมันคุกคามมมมอิควายยย หลบแล้วแม่งยังตามมาอีก คิดถึงเมียในอนาคตของมึง ชะตาฮีคงขาดเป็นเมียคนแบบนี้ปสด.ตาย
>>240 ต่อๆ ชอบให้คนอื่นลูบแผลมึง พอไม่ลูบก็หาว่ารังเกียจ เออกูรังเกียจไอหน้าฮี เล่นเกมก็กากพอกูไปหาทีมอื่นเล่น ก็โกรธไม่คุยกับกู กูก็ไม่ง้อ สุดท้ายก็มาโวยวายใส่กู มาขู่ฆ่าไอเหี้ย ไม่ให้กูเปิดไมค์คุยกับคนอื่นในเกม ฮีกู กูจะเอากับใครก็ได้ไอควายไม่ต้องมาสาระแน ขนาดกูจะไปนอนกับพ่อมึงไม่ให้กูไป เพราะบอกว่าไม่ไว้ใจพ่อกู มึงอ่ะะ ไว้ใจไม่ได้ที่สุดแล้ว ผัวกูก็ไม่ใช่มีสิทธิ์ไรมาสั่ง ต่อให้กูจะทำไรต้องให้มึงแสกนอยู่เสมอ จะไปเรียนภ.อังกฤษก็ไม่ให้กูไปเรียน ไปพูดดักกับแม่กูว่าไม่ต้องให้ไป มาเรียนกับผมก็ได้ พอกูให้สอน เสือกสอน you ใช้กับ is พ่องมึงอ่ะ พอกันทีไอเหี้ย กูจะทำไรก็เรื่องของกูยู้โน้วไอเหี้ยต้น
ตอนเด็ก ๆ เคยพูดกับพ่อว่า อย่าเพิ่งรีบตายนะพ่อ ไว้ผมจบม.6 ก่อนค่อยตาย
วันนี้กูไปงานปัจฉิมมาละ...
สงสัยมานานละงานปัจฉิมนี่เขาจัดวันเดียวกันเยอะมะ ถ้าเป็นโรงเรียนรัฐ ตามทฤษฎีกูคือน่าจะเยอะเพราะปฏิทินการศึกษาน่าจะมีจุดร่วมกันหลายจุด
พวกมึงงงง เรื่องของเรื่องก็คือ มีหลายคนมาขอให้ช่วยทำงานบางอย่างให้
(บ้างก็เป็นงานที่ใช้เวลามากๆ บ้างก็มาหลายชิ้นมาต่อเนื่อง บ้างก็เป็นงานที่ไม่ชอบทำไม่ถนัดแม้จะทำได้)
คนเหล่านี้ค่อนข้างมีความสัมพันธ์กับกูแบบปฏิเสธเรื่องที่ไหว้วานได้ยาก เช่น เป็นผู้ใหญ่ที่เคารพ หรือ เป็นเพื่อนที่สำคัญ
ตอนที่มีเวลาว่าง กูคิดว่าน่าจะโอเคที่จะทำให้ตอนมีเวลา แต่ว่าพอมากองรวมกันหลายrequestเข้า และกูเพิ่งมีงานหนัก(ที่ได้เงิน)เข้ามา
ทำให้กูเครียดหน่อยๆว่างานที่ชนกันมันเยอะไปรึเปล่า(โดยเฉพาะงานที่ไม่ได้เงิน)
พอตัดสินใจว่า จะเน้นงานตัวเองก่อน ว่างค่อยเคลียร์งานของคนอื่น วางพักได้บ้าง แต่กลายเป็นว่าเขาก็กระตุ้นกันเป็นระยะให้กูลงมือ
บางอันมันต้องทำด้วยกันหลายคน จะให้คนอื่นรอกูคนเดียวก็ไม่ได้อีก พอคิดว่างานทั้งหมดที่กูถือไว้บนมือต้องเดินหน้าไปพร้อมกัน
กูก็เครียดๆ กูจะทำยังไงดี
ขอโทษที่เป็นภาระ
สองสามวันก่อน กูรื้อ HDD เก่าเพื่อจะหางานเก่าที่ต้องใช้งาน ละดันเจอไดอารี่ที่เคยพิมพ์ไว้พักหนึ่งสมัยเรียน แล้วก็เสือกอ่าน แล้วกูก็นอยด์ ทั้งๆ ที่กูพยายามจะลืมรักแรกที่ไม่สมหวังให้ได้ ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วมันอุตส่าห์จางๆ แต่สองสามวันมานี้เรื่องราวแม่งดันกลับมาอีก กูคิดถึงคนๆ นั้นมากๆ ปัจจุบันเรายังเป็นเพื่อนในเฟสแต่ไม่ได้คุยกันเลย เขาก็มีแฟนแล้วกูก็มีแฟนแล้ว กูเหมือนหลอกตัวเองอยู่อ่ะว่ากูไม่ได้รู้สึกเกินเลยอะไรกับเขาแล้ว แต่พอบังเอิญฝันถึงกูก็ตื่นเต้นทุกครั้ง กูสลัดความคิดถึงเขาไม่ได้ซักที แล้วก็รู้สึกผิดกับแฟนคนปัจจุบันมากๆ ยิ่งกูด่าตัวเองกูก็ยิ่งนอยด์ยิ่งไม่ลืม แม่งเอ๊ยกูต้องใช้อีกกี่สิบปีวะถึงจะตัดจากอดีตเกี่ยวกับเขาได้ซักที
วันนี้หันกลับไปมองเห็นเขามีเพื่อนดีๆคอยเทคแคร์ ไปทำกิจกรรมกันดูมีความสุขก็ดีละ ก็สบายใจดีเหมือนกัน ถึงจะยังคิดถึงลึกๆอยู่ก็เถอะ ต่อไปนี้เราเองก็คงจะเดินต่อไปได้โดยสบายใจแล้วล่ะ ขอให้ทุกคนสู้ๆนะ
กูเบื่อตร.ไทยชิบหาย กูแจ้งความไว้ ไม่เห็นความคืบหน้า พอไปถาม(นานๆถามครั้ง)แม่งก็มึนๆงงๆโง่ๆใส่ คือไม่อยากทำคดีให้ก็ไม่ต้องรับแต่แรกดิ กูเลยคิดว่าไปแจ้งความใหม่ที่สน.ใหม่แม่งดีกว่าอีก ทำงานราชการเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง ชาติไหนกูจะได้ตัวคนร้ายวะ ทีคนมีเงิน,คนดัง บลาๆแม่งเดินเรื่องไวเชียว พอของชาวบ้านตาสีตาสาละช้า ไอควย หงุดหงิด
ความสัมพันธ์ยิ่งรักยิ่งใกล้ชิดยิ่งให้ค่าก็ยิ่งมี envy กับ jealousy ได้ง่ายน่ะ การที่มีด้านที่โกรธกับด้านที่หวังดีนี่เป็นเรื่องปกตินะ
เพื่อนกูเป็นซึมเศร้า ไปหาหมอก็แล้ว กินยาก็แล้ว อาการแค่ทรงๆไม่ทรุด กูก็คอยคุยกับมัน ดูอาการมันเรื่อยๆ แต่กูก็ช่วยอะไรมันมากไม่ได้อยู่ดี เพราะเจ้าตัวไม่พยายามเองด้วย แล้วกูอยากให้มันเลิกเข้าโซเชี่ยล เลิกตามข่าวการเมืองบ้าง มันไม่ใช่คนที่พร้อมจะเฟียสในทุกๆวันอะ แต่ตอนนี้มันเครียดลงเฟสทุกวัน มีม็อบทีนึงมันก็เฟียส มันโกรธเกลียดโลกใบนี้ไปทุกๆวัน วันดีคืนดีก็มาบ่นอยากตายอีกโลกแม่งเหี้ย ไม่อยากอยู่ประเทศเหี้ยๆนี่แล้ว กูพยายามพูดให้มันหาสิ่งดีๆบนโลกนี้เจอนะ เพราะกูรู้ว่าไม่มีทางที่มันจะหนีความเหี้ยของสังคมได้หรอก ครอบครัวมันก็มีปัญหา แต่ถ้ามันเจอเรื่องดีๆบนโลก มันจะรู้ว่ามันก็ควรค่าให้มีชีวิตอยู่ต่อนะ ส่วนกูเองก็มีอาการพวกนั้นแต่ตอนนี้กูคุมมันได้แล้ว กูยอมโดนตราหน้าว่าเป็นพวกไม่สนใจโลก แต่กูรู้ไงว่าถ้ากูสนใจโลกและมีอารมณ์ร่วมไปกับมันจะทำให้ปลายทางชีวิตกูคือหลุมศพ กูถึงเลือกทางที่ทำให้กูมีความสุขได้ในตอนนี้ กูพยายามฝึกตัวเองให้ดูข่าวแต่ไม่ลงไปเครียดกับมันมาก เพราะสำหรับกู การเฟียสลงเนตมันรังแต่ทำให้สะสมความเครียด มันไม่ใช่การได้ระบายอารมณ์เลย กูก็เลยเลือกจะเงียบไปเลยดีกว่า แต่กูมาเห็นเพื่อนกูคนนี้กำลังเป็นเหมือนกูเมื่อก่อน กูไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นไงแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
โลกทุกวันนี้แม่งเหี้ยแต่มันก็ยังมีอะไรที่ควรค่าแก่การมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อมันจริงๆนะ
อุตสาห์เลิกเล่นโม่งไปได้ช่วงนึงตอนนี้กลับมาเล่นอีกละ
ตอนกูชีวิตดีแฮปปี้ กูก็เอาเวลาไปทำอย่างอื่น ไม่เข้าโม่งเลยเป็นปี
พวกมึงทำเหมือนการเล่นโม่งแม่งเลวร้ายมาก เป็นที่สิงของคนชีวิตตกต่ำไม่มีที่ไปเหมือนคนอยู่ในสลัม
>>268 >>269 >>270
>>271
ไม่ใช่ว่าเล่นโม่งแล้วชีวิตจะเหี้ยลงหรอก
กูว่าโม่งมันเหมือนที่พึ่งสุดท้ายอะ ไม่มีที่ไหนจะรับฟังได้อีกแล้ว เหมือนสถานที่บำบัดตัวเองจากความอึดอัดและปัญหาบางอย่างที่เปิดเผยกับคนรู้จักไม่ได้ และไม่มีที่ไหนรับฟัง ซึ่งกูว่ามันก็เวิร์คแปลกๆ ในโม่งมันก็เลยมักจะเต็มไปด้วยเรื่องเหี้ยๆที่แต่ละคนเก็บมาจากชีวิตจริงแล้วเอามาลงในโม่งนี่
มันก็เวิร์คแปลกๆจริงแหล่ะ ซึ่งก็มาพร้อมกับความเสี่ยงด้วยว่าสิ่งที่มึงระบายจะไปกระตุกต่อมใครรึเปล่า ถ้ายิ่งเล่นแล้วยิ่ง breakdown ก็ควรเลิกทรมาณตัวเอง
กูทำไรบางอย่างออกมาได้ไม่ดีเท่าคนอื่นอ่ะ กูพยายามไม่ท้อนะ แต่ก็ท้อนิดหน่อยว่ะ มาบ่นเฉยๆ
มึง กูรู้สึกว่าทำไมคนบางคนถึงอันตรายแบบนี้ ชอบแคปเเชทคนอื่นไปให้อีกฝ่ายดู แล้วสุดท้ายก็มาทะเลาะกัน ส่วนอีคนแคปแชทแม่งก็นั่งขำหัวเราะไปดิ ไอ่เหี้ย และก็สั่งห้ามในคนใกล้ตัวเลิกยุ่งกับกูอีก กูเบื่อชิปหายเลยเรื่องแบบนี้
กูถามหน่อย เวลามึงเมนคนเดียวกับเพื่อนเนี่ย เพื่อนมึงเป็นไงกันวะ เพื่อนกูเหมือนจะเขี่ยกูไปเมนคนอื่นให้ได้อะ เชี่ยไรเนี่ย กูจะติ่งใครก็เรื่องกูดิ
กวนส้นตีนอีสัส บอกจะปล่อยแต่เสือกกั๊กอีดอก
กูมีเพื่อนที่สนิทตัวติดกันอยู่คนนึง แล้วจู่ๆก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามาสนิทกับเพื่อนกูเล่นเกมที่กูกับเพื่อนกูเล่นด้วยกัน กูเหมือนถูกทิ้งไว้อยู่คนเดียว ไม่รู้ดิปกติกูไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนนี้ตลอด กูรู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูก จะว่ากูหวงเพื่อนก็ได้ กูอึดอัดสัสๆแบบพอกูจะสั่งของกันแค่สองคนมันก็ไม่พอใจที่พวกกูไม่ยอมบอกมัน กูขอระบายเฉยๆ ใครจะให้คำแนะนำหรือด่าอะไรกูก็ได้
รู้สึน้อยใจเจ็บใจอย่างกะเด็กประถมปญอชิบหายเลยกู
คือกูเป็นคนที่เลียขาอาจารย์อ่ะหล่ะ อยากทํางานเป็นอาจารย์ในอนาคต ก็ต้องรู้จักคอนแทค + ช่วยงานอาจารย์ เป็นเด็กอาจารย์ว่าง่ายๆ
ทีนี้กูมีเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งจากตอนแรกมันเป็นคนไม่รุ้เรื่องอะไรเลยเว้ย แต่กูก็สอนมันนู่นนี่ตลอด สอนเรื่องการใช้ชีวิตการหางาน จนสุดท้ายมันได้เป็นผู้ช่วยอาจารย์หว่ะ ทั้งที่จริงๆกูเป็นสายไกด์คนอยู่เบื้องหลัง แต่มันได้มีโอกาสไปพรีไปทําอะไรจริงๆ อาจารย์เลยเห็น potential ในตัวนศคนนั้นมากกว่า แต่แบบถ้ามันขาดการไกด์การว่งแผนของกูมันก็คงไม่มาถึงจุดนี้ได้ แต่ตอนหลังๆมันก็เรียนรุ่วิธีการวางแผนงานของกูและของคนอื่นๆ จนมันก็ทําอะไรเองได้แล้ว มีแต่กูที่อยู่ในเงามืดภายใต้โควิด ไปหาจารย์ก็ไม่ได้ แยุ่แต่บ้านแทบจะเป็นบุคคลสาปสูญละ
สุดท้ายกูนี่แม่งโครตไร้ประโยชน์เลย แต่กูก็ยังเชื่อว่ากูเก่งกว่ามันอ่ะ คือกูก็ไม่ยอมแพ้แล้วพยายามหาความรู้นอกห้องเรื่อยๆ มีแต่มันเป็นคนที่ทําเนื้อหาความรู้ในห้องได้เต็มที่มากกว่า เลยได้ใจอาจารย์มั้ง ตอนหลังอาจารย์ก็ไม่เรียกใช้งานกูอีก กูไม่น่าให้มันเป็นคนติดต่ออาจารย์แทนกูตอนทํางานเลย เพราพคิดว่าอยากให้เพื่อนกล้าๆคุยกับอาจารย์ จนเป็นว่าเขาสนิทกับอาจารย์เป็นศิษย์รักแล้วหล่ะมั้ง
ถึงขนาดที่ว่างานวิทยานิพนธ์อาจารย์แม่งจองเป็นที่ปรึกษาให้เลย 555
กูไม่อยากใช้คําว่ากูอิจฉาเพื่อนเลยหว่ะ มันเป็นคนดีนะ มันแทบไม่คิดอะไรแบบที่กูคิดหรอก เลรยขาอาจารย์ หาคอนแทคเหี้ยไรเนี่ย กูมีแต่จะหวังร้ายให้คนอื่นอ่ะแหละ ตั้งแต่วันที่มันเดินตามมาถึงกูกูก็หัวเสียซะงั้น หรือลึกๆกูอยากเก่งกว่าแล้วเป็นที่พึ่งพาให้มันเหรอวะ แม่งปสดชิบหาย เกลียดตัวเองจังเว้ย
กูผชนะ แต่อยากมีเพื่อนเป็นผญบ้างอ่ะ ต้องเข้าหายังไงให้ดูเหมือนไม่ได้จะจีบวะ แค่อยากเป็นเพื่อน
แต่ว่าต่อจากนี้ไปกูจะไม่สอนอะไรใครละ กูจะเล่นบทคนดีสอนคนไปพร่ำเพื่อทําไมวะ กูอยากได้สังคมเหรอวะ กูไม่เข้าใจเลยสุดท้ายตัวเองก็เสียผลประโยชน์ กูต่อไปนี้จะม้ามืดเรียนเงียบๆแบบแต่ก่อนละ 55
แล้วเอาตรงๆกูก็เสียเซวฟ์ขนาดไม่อยากทำอาชีพสายนี้แล้ว ไท่อยากเจออาจารย์หรือใครละ อยากหายไปเป็นข้าราชการโง่ๆ ทํางานเก็บเงินมาซื้อกันพลาละไอเหี้ย
ไอเหี้ย พอเลิกfantasized อยากเป็นอาจารย์ นักทําวิจัย แล้วกูหลงทางเลยสัส ควรทําเหี้ยไรดีวะ
คิดได้อย่างคือหาทางไปเป็นus armyดีมั้ยวะ อยากเป้ผนทหารอยู่แต่ทหารบ้านเรามันระบบเหี้ย
เห้อควรเหอะ จริงๆอยากเป็นนักวิจัยที่สามารถทําคุณประโยชน์ให้ประเทศหรือการระหว่างประเทศได้ แต่กูท้อเหลือเกิน แค่อาจารย์คนเดียวไม่ยอมรับกู กูก็รึกสึกว่ากูแพ้แล้ว เหี้ยไรวะเนี่ย
555แล้วหัวข้อวิจัยมันแม่งก็แย่งหัวข้อเด่นๆไปแล้ว กูแม่งเอ๋อช้าเองทหรือดวงซวยที่ไม่ได้ไปมหาลัยแล้วได้คุยกับอาจารย์ตรงๆวะ
ต่อไปมันคงจะขึ้นมาเด่นในวงการนี้แย่างที่กูเคยฝันแน่ๆ ส่วนกูก็คงเป็นแค่นักหลวมทํางานงกๆซื้อฟิกเกอร์มาใส่โหลนั่งว่างไปวันๆ
ควย ไอดหี้ย
>>286 มึงอ้วน ไม่หล่อ และเกย์ เขาก็จะเฟรนโซนมีงเองแหละไม่ต้องห่วง
https://youtu.be/p37_Ux1G_BI
>>291 >>290ก็นี่ไงหนทางแห่งการมีเพื่อนจริงๆ ไอเหี้ยเชื่อกู กูเพื่อนผญเยอะ🤣😂😅😖😣😫😭😭😭😭😭😭💦Jkๆ ว่าแต่อย่างเรื่องเห้อะไรวะที่แม่งปรึกษาได้เฉพาะเพศหญิง กูคิดได้แต่เรื่องมีประจําเดือนและเรื่องติ้วหีกับเรื่องส่องผชหว่ะ อย่างที่เหลือกูว่าปรึกษาแล้วมีแต่เรื่องที่ไม่ช่วยแก้ปัญหาแล้วฟุ้งซ่านไอเหี้ย เชื่อกู ผญแม่งคุยเพื่อระบายมากกว่าหาทางแก้ (อ่าใช่ แม่งstreotype แต่ส่วนมากกูก็เจอแต่แบบนี้) แล้วถ้ามึงไปพูดถึงทางแก้ ไมไม่ทําอย่างนุ้นอย่างนี้ บางทีเป็นเรื่องไอสัส โกรธกันเฉย แม่งใช้อารมณ์ชิบหายยิ่งไอผญคนที่ทําตัวSissyอ่ะ งี้ไงกูเลยอยากมีเพื่อนผชบ้าง แต่เข้าหายากชิบหาย เหมือนไม่กล้าคุยเพระากูเป็นผญเหรอวะ ทําไงให้มีเพื่อนผชวะ
กูเหนื่อย ไอ้สัส กูเหนื่อยยยยยยยยยยยยยยยยย หายใจไม่ทั่วท้อง จะเป้นลมตาย ไม่ได้ทำห่าอะไรที่อยากทำซักที กูอยากออกไปเดินเล่นไปสิงร้านกาแฟเช้ายันเย็น ทำงานหรือไม่ก็ไม่ทำห่าอะไรทั้งสิ้น
หัวควยเอ๊ย
วันนี้พรีงานคนเดียวหลังจากที่ออกจากกลุ่มรายงาน (เพราะแม่งไม่ทําอะไรเลยนอพรีอย่างเดียวา) รู้สึกกดดันนิดๆ55
เพื่อนเริ่มไปสนิทกับพวกเหี้ยๆ กูควรรีบดึงมันออกมาดีไหมวะ กูกลัวเพื่อนเสียคนตามพวกนั้น แต่ถ้าไปยุ่งก็ดูแส่เรื่องคนอื่น...
>>298 ถ้าเพื่อนมึงเป็นคนนิสัยพอโอเค แต่พอไปสนิทกับพวกเหี้ยนั่นดันเริ่มติดเชื้อ เหยียดแม่งทุกอย่าง เล่นไม่รู้จักเวลา เอาแต่เล่นตามพวกแม่งจนไม่ยอมทำงาน(งานกลุ่มด้วยอิเหี้ย กระทบกูเต็มๆ) สอบออนไลน์กูช่วยมัน ระหว่างดิสพวกเหี้ยมันโผล่มาเย้วๆชวนเพื่อนกุเล่นเกม กุบอกสอบอยู่ก็ยังก่อกวน เพื่อนกุเสือกดันตามไปเล่นอีก พาเพื่อนกุเสียคนไม่เรียกเหี้ยจะเรียกไรดี ปล.ล่าสุดคะแนนมันตกด้วย กุขี้เกียจช่วยมันซ่อม
รู้สึกเกลียดงานที่ทำมาก แต่มึงไม่ต้องบอกให้กูออกนะ มันเป็นงาน ขรก ไง สภาพปทเหี้ยๆ แบบนี้จะออกไปทำไร ขำแห้ง5555
แต่มันเริ่มไม่ไหวจริงๆ ถ้าลาออกคืออาจจะตายไปเลย
กูล่ะเบื่อครูคณิตกูจริงๆ ทำตัวเหมือนเด็ก พอนักเรียนเสียงดังนิดหน่อยก็บอก "ไม่สอนละให้ทำเอง" แล้วกูสอบตกคณิต กูจะตามไปแก้ก็ไม่ให้กูแก้ แม่งจะบอกตลอดว่า "ไม่ได้เอาชีทมา" "วันนี้ไม่มีอารมณ์ตรวจ" "วันนี้ไม่ว่างค่อยไปแก้วันอื่น" กูก็ตามแกบ่อยๆจนกูเริ่มรำคาญละ กูไม่แก้แม่ง แล้ววันนี้ก็มาทวงกูได้แก้คณิตยัง งานอยู่ไหน ข้อสอบที่ให้สอบแก้กูยังไม่ได้เลย
อารมณ์กูเหวี่ยงมากเลยว่ะ แบบมีความสุขสุด เศร้าสุดแทบจะสลับวันต่อวันเลยอะ แล้วไอ้เศร้าๆนี่คืออยู่ดีๆก็เศร้า เศร้าอะไรไม่รู้แต่โคตรดาวน์ พอจะมีความสุขก็ดีดมาก ดีดจนงงตัวเอง เรื่องที่เคยไม่กล้าทำอยู่ดีๆก็กล้าทำ กูเบื่อเป็นแบบนี้แล้วอะ เหนื่อยจัง เป็นภาระคนรอบข้างต้องมานั่งงงกับอารมณ์กูด้วย
เหนื่อยโว้ยไอเหี้ย ทำไงก็โดนหงุดหงิดใส่ เออ เอาเลย น่าโมโหชิบหาย ช่วยแทบตายยังจะมาหงุดหงิดใส่กุอีก อีเหี้ย
การเรียนออนไลน์ สอบออนไลน์ แล้วผลักภาระให้เด็กคืออะไรวะ
คนที่มีอุปกรณ์ไม่พร้อม เน็ตไม่พร้อม ก็ไม่มีสิทธิ์ได้ A เลยหรอ อิเหี้ย ปสด.มาก ตัดเกรดจากการส่งตรงเวลาไม่ตรงเวลา แล้วให้อัพโหลดวิดิโอ เวลาก็ให้น้อย แค่อัดเสร็จรอ process ไปเหอะชาตินึง รออัพโหลดอีก 10 ชาติ ขนาดเด็กส่งช้าไปครึ่งคลาสก็ไม่เอะใจหน่อยหรอ ไม่ต้องวัดแล้วแหละความรู้ วัดความแรงเน็ต ความแรงคอมอย่างเดียวพอ พออธิบายว่าทำไมส่งช้า ก็บอก นั่นปัญหาของคุณ รู้จัก unexpected error ไหมอ่ะ ทุกคนไม่ได้รวยพร้อมจะมีอุปกรณ์ดีๆ ใช้นะ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากใช้มือถือกากๆ เหี้ยนี่ถ่ายหรอก
กูยอมไปสอบที่คณะติดโควิดตายดีกว่าเจอแบบนี้ แค่นี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้ว การเรียนแม่งคือทุกอย่างในชีวิตกู ใครจะว่ายังไงก็ช่าง พวกมึงเกิดมาบนกองเงินกองทองนี่ ไม่ต้องดิ้นรนเหี้ยอะไรแล้ว กูนี่ไม่มีอะไรสักอย่าง ไอ้เหี้ย
อยากพัก
การเป็นเด็กจบใหม่ที่ไม่มีเงินเก็บมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
กูยังเรียนมหาลัยอยู่ แต่ทุกคนรอบตัวกูมีแต่คนลงทุนกันหมดแล้ว ทั้งหุ้น คริปโต กองทุน พอร์ตหลายแสนจนถึงล้าน ไปจนถึงทำธุรกิจของตัวเองแล้ว
ส่วนกูเงินเก็บก็มีอยู่ไม่กี่พัน เป็นเงินที่ได้มาตอนฝึกงาน+กูใช้แบบประหยัดสุดๆ แถมจะรับปริญญาก็มีแต่เรื่องใช้เงิน
ก่อนหน้านี้เคยมีเงินเก็บเท่าไรก็ไม่เพิ่มขึ้นสักที เพราะสุดท้ายพ่อแม่ก็ยึดไปตลอด
เรื่องการลงทุนนี่กูก็ศึกษาตลอด 555 แต่ถามว่ามีเงินเล่นเองมั้ย ...
อยากเริ่มทำงานไวๆ จัง หวังว่ากูจะมีเงินกับเขาบ้าง ทุกวันนี้อึดอัดมาก ไปไหนกับเพื่อนไม่ได้เลยเพราะแพง T_T
เอาตรงๆ ชอบนโยบายเราชนะมาก เพราะมันทำให้กูได้สัมผัสกับชีวิตที่กูไม่เคยสัมผัส ไม่ต้องเครียด อดมื้อกินมื้อ เป็นครั้งแรกที่กูมีความสุขกับการกินข้าวขนาดนี้ 55
รู้สึกโลกนี้ไม่มีใครสักคนที่ยืนข้างกูเลย
กูมารู้ตัววันนี้ วันที่กูเครียดมากๆแต่ไม่มีคนไหนที่กูมั่นใจว่าถ้าทักไปเขาจะรับฟังกูระบาย กูมีเพื่อน แต่ไม่มีเพื่อนสนิทเลย กูรู้สึกไม่มีคุณค่าเลย แค่กูไม่เกิดมาทุกอย่างมันจะดีกว่านี้ พ่อแม่จะได้ไม่ต้องมีลูกที่กากๆแบบกู กูขอโทษที่กูพยายามแล้วก็เก่งสู้คนอื่นไม่ได้ ทำไมกูต้องเกิดมาวะ กูอยากตาย อยู่ไปกูก็ไม่มีประโยชน์มากกว่านี้แล้ว
รู้สึกความเหลื่อมล้ำกำลังทำให้กูไม่มีกำลังใจในการทำงานเลยว่ะ
กูพอจะรู้ตัวเองอยู่บ้างว่าตัวเองนิสัยผิดปกติ เด๋อๆ เหม่อลอย บุคลิกไม่ดี พูดเรื่องที่ไม่ควรพูด รสนิยมความชอบหลายอย่างแปลกๆ
แต่เพื่อให้อยู่กับคนอื่นได้ ทำงานได้ กูก็พยายามปรับปรุงตัวเอง นอกจากเรื่องพัฒนาความสามารถการทำงาน กูโชคดีมีโอกาสเรียนเกี่ยวกับการสื่อสารระหว่างบุคคล พวกการใช้คำ การพูด การแสดงอาการระหว่างพูด กูก็พยายามปรับปรุงตัวเองภาพลักษณ์ตัวเอง เน้นให้สุภาพ แต่ไม่เป็นทางการ ผ่อนคลายสบายๆ อ่อนโยน และเพิ่มความเป็นมิตรอีกหน่อย เป้าหมายคือให้คนอื่นมองกูว่า "ถึงจะเป็นคนแปลกๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว แต่ก็เป็นคนชิลๆสบายๆ ใจดี ทำงานพอใช้ได้"
โดยส่วนใหญ่แล้วมันก็สำเร็จดี แต่มันก็มีบางครั้งที่พลาด คนบางคนจะเกลียดกูโดยที่โดยที่กูคิดว่ากูใช้ความสามารถเต็มที่แล้ว กูเข้าใจว่าบางครั้งกูพูดอะไรที่คนอื่นอาจจะไม่พอใจ แต่กูก็จะอธิบายเหตุผล ประนีประนอมเท่าที่ทำได้ โดยเน้นพูดให้นิ่มนวลเท่าที่กูจะทำได้แล้ว แต่มันก็จะมีคนซัก 1-2% ที่จะเกลียดกูอยู่ดี ซึ่งก็ไม่ได้มาก ถึงจะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้ต้องใส่ใจอะไร
แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงมาเกิดกับแฟนกูวะ เราเคยดีกัน เคยทะเลาะกัน จนหลังจากทะเลาะกันครั้งใหญ่จนกูขอคืนดีได้ กูรู้สึกว่าการคุยกับแฟนมันยากเหลือเกิน บ่อยครั้งที่กูจะพูดอะไรไม่เข้าหูเขา ทำให้บรรยากาศไม่ดี สุ่มเสี่ยงจะทะเลาะกัน แต่เราทั้งคู่ก็พยายามระวังไม่ให้ไปถึงจุดที่ทะเลาะกันจริงๆ แต่นี่มันจะเศร้าเกินไปแล้ว กูรู้สึกว่ากูพยายามแล้วจริงๆนะ พูดตรงประเด็น แต่ก็ระวังไม่ให้ห้วนเกินไป ไม่เคยหยาบคาย ไม่เคยประชดประชันเสียดสี บางครั้งกูฝืนโกหกเพื่อเอาใจเขาด้วยซ้ำ แต่มันก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น มันทำให้กูเสียความมั่นใจว่ากูเรียนมานะ กูพูดดีนะ สรุปว่ากูอาจจะแค่คิดไปเองก็ได้
ชอบจังนั่งอ่านที่พวกมึงระบายเนี่ย เหมือนกูไม่ได้ชีวิตเหี้ยอยู่คนเดียว เอาอีกๆ
ถ้าห้องมันดีจริง ไม่มาอยู่เองวะ คนอยู่มา 1 ปีสิถึงรีวิวได้ว่าดีไม่ดียังไง ดังนั้นจะมาคิดแทนกูทุกเรื่องไม่ได้
เห็นคนรีวิว infp แล้วมานั่งคิด ใช่ กูเป็นแบบนั้นเลยนี่หว่า ไอ้เหี้ย ทำไมกูแย่จังวะ กูไม่อยากเป็นคนแบบนี้ แต่พอออกไปทำอะไรใหม่ๆ หัดไปเที่ยว หัดเป็นผู้นำ หัดเผชิญความกดดัน กลับมานั่งทำแบบทดสอบ สุดท้ายก็เป็นคนประเภทเดิม ผ่านมานับปี เออ ก็ยังเป็นคนแบบเดิม เป็นไอ้ง้องแง้งที่นั่งกอดตุ๊กตาดูเน็ตฟลิกซ์และเก็บกดความรู้สึกตัวเองไว้เพราะกลัวไปทำชาวบ้านเสียความรู้สึก เพื่อนบางคนก็บอกให้หัดพูดความรู้สึกตัวเองบ้าง แต่พอพูดอะไรออกมาก็เหมือนทุกอย่างจะแย่ไปหมด สุดท้ายก็หนีออกจากสังคมมานอนคิดว่าตัวเองจะเข้าสังคมยังไงวะ ขนาดเฟสบุ๊คกูยังแชร์ทุกอย่างในสถานะ only me เลย จะเปิดให้เห็นเฉพาะที่แชร์คลิปน่ารักๆ ต่อให้บ่นลงเฟส ไม่ถึงนาทีก็กดปิดโพตส์เพราะกลัวคนอ่านรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย ล่าสุดตัดสินใจไปเล่นบ้านเพื่อน กูก็เผลอเหม่อจนค่ำอีก เพื่อนเรียกตั้งหลายรอบด้วย อาาาาาาาาาาาา ทำไมทำเชี้ยไรก็แย่ไปหมดเลยวะ พอไม่ทำอะไรก็ไม่ได้ดีขึ้น คิดถึงแมวที่บ้าน และกูอยากมีบุคลิกกับความคิดแบบผู้นำและเป็นผู้ใหญ่เหมือน istj / intj แต่พอจะวิจารณ์งานเพื่อน กูก็หยุดคิดไม่ได้ว่า มึงงานดีนักเหรอถึงจะไปวิจารณ์เพื่อนอะ ขนาดเล่นแอลก็เล่นแต่กับบอทเพราะกลัวคนด่า ต่อให้มีคนมาชมก็รู้สึกกดดันอยู่ดีว่าต่อไปต้องทำให้ดีกว่าเดิม เปราะบางเกินไปแล้ว ในหลายๆแง่ด้วย ร้องไห้ง่าย โกรธง่าย ควย พิมพ์ไปก็คิดไปว่าคนประเภทเดียวกันกับกูมาอ่านข้อความแล้วจะรู้สึกแย่มั้ยวะ
>>320 ควยกุพิมพ์ตอบตั้งนาน ข้อความหายหมดเลย
สรุปว่าไปอ่านเว็บแบบทกสอบอีกที มันบอกข้อเสีย แต่มันก็บอกข้อดีและการปรับตัวด้วย
เรื่องไม่กล้าออกความเห็น มึงต้องหาคนที่เชื่อใจได้ เชื่อว่าจะยอมฟัง เชื่อว่าจะไม่เอาไปนินทาทาลับหลัง เชื่อว่าต่อให้มึงพูดเหี้ยๆก็จะไม่ทำให้ความสัมพันธ์แน่ลง บางทีมึงก็ต้องเสี่ยง และขึ้นอยู่กับหัวข้อ บางเรื่องมันคุยได้แค่กับบางคน บางคนเอาไว้คุยเรื่องงาน บางคนเอาไว้คุยเรื่องความรัก บางคนไว้คุยเรื่องปัญหาชีวิต ไรงี
>>320 กูเป็นคนประเภทเดียวกับมึงและขอบคุณที่มึงพิมพ์ออกมา เรื่องไม่รู้จะพูดยังไงเพราะกลังคนเสียความรู้สึกนี่โคตรจริง ก็คิดนะว่าแล้วทำไมกูจะพูดไม่ได้วะ ต้องมีกูห่วงความรู้สึกชาวบ้านอยู่คนเดียวเรอะ(เขาก็ไม่ได้ขอซะหน่อย5555) แต่พอคิดว่าพูดแล้วจะแย่กว่าเดิมก็ไม่พูดดีกว่า
สรุปไม่ได้ช่วยไรมึงเลย นั่งกอดเข่าเป็นเพื่อนนะ ตบบ่าแปะๆ
กูไม่ได้เรียนต่อมหาลัย ใช้ชีวิตแบบอยู่ไปวันๆ มีคนมาบอกให้กูไปหางานทำ กูจะทำไรได้วะแค่ม.6 ไอ้เหี้ย ให้กูไปเป็นแคชเชียร์ตามเซเว่นไรงี้กูก็โง่คิดเงินไม่ถูกอีก กูไม่น่าเกิดมาเลยว่ะ
>>324 ทำซักอย่างอะนาย ไปเป็นลูกจ้างเขา คนคิดเงิน เด็กเสริฟ ทำความสะอาด ยกของในโรงงาน ระหว่างนี้ก็เก็บเงินแล้วก็คิดๆไป ทำงานกากเป็นเรื่องที่เหี้ย แต่เราไม่ได้กากตลอดไป คนไม่ว่าโง่แค่ไหน ถ้าทำงานเดิมซ้ำๆกันซัก2-3ปี แม่งก็ชำนาญขึ้นมาได้
อนาคตจะเป็นลูกจ้างไปจนตายก็ได้ ฟังดูต่ำต้อย แต่จริงๆมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น หรือถ้าทำงานไปซัก10ปี พอมีเงินเก็บ มีความคิดดีๆ ก็เอาเงินมาลงทุน กู้ธนาคาร มาเปิดร้านอะไรของตัวเองเล็กๆก็ได้
อย่าติดเหล้า อย่าเล่นพนัน ถ้าไม่ซวย (โจรปล้น/ไฟไหม้/บาดเจ็บ/ป่วย) นายก็ยังมีหวังอยู่
พูดไงให้ที่บ้านยอมให้ออกจากงานดีวะ
>>326 ที่บ้านส่วนใหญ่คือกลัวเราอดตายไม่ก็กลัวไม่มีซัพพอร์ต สุดท้ายก็อยู่ที่ตัวเองว่าเอาไง เพราะถ้าเขาไม่เข้าใจ ให้มึงบอกเหตุผล 108 ไปเขาก็ไม่เข้าใจ
บอกไปตรงๆว่าทำไมถึงจะออก งานแย่ เงินน้อย สภาพแวดล้อมไม่ดี ตัวมึงเองมีแผนจะทำไงกับชีวิตหลังจากออกงาน
และหลังจากนี้มีเงินใช้ไม่เดือนร้อนใคร เป็นกำลังใจให้นะ
>>324 น้องกูก็ไม่ได้เรียนมหาลัย แม่ส่งเรียน ม.ปลายอยู่หลายรอบ หลายที่ ก็ไม่จบ ติดเพื่อนเกเรติดแฟนจัดๆ จนแม่ส่งเสียทั้งมันและแฟนให้เรียน กศน.จนจบจนได้ ก็ไม่ต่อมหาลัย ดีกว่ามึงหน่อยตรงที่น้องกูมันทำทุกอย่าง หนีออกจากบ้านไปกี่รอบมันก็เอาตัวรอดได้ทุกครั้ง จากรับจ้างทั่วไป เป็นเด็กกอง มอไซค์รับจ้าง เมสเซนเจอร์ เริ่มรับของมาขาย ไอตงไอติม ของแต่งมือถือ แผ่นน้ำหอมติดรถ เปลี่ยนความสนใจไปเรื่อยแต่ก็เอาตัวรอดได้เรื่อยๆ จนสุดท้ายมาเจองานปัจจุบันที่ทำยาวมาจนได้ก็คือเป็นช่างสัก ไม่ว่าจะอาชีพไหนมันก็ไม่มีคนที่อยู่ดีๆ ก็ทำได้เว้ย มึงต้องลองมึงต้องฝึก กูเห็นกว่าน้องกูจะเปิดร้านสักได้แม่งก็หัดสักหนังหมู รับสักฟรีฝึกไป จนตอนนี้แม่งสบายละงานเข้ามีกินมีใช้ตลอด ถ้ามึงไม่ลองทำอะไรเลยมึงก็จะไม่เจอสิ่งที่จะทำจะเลี้ยงดูตัวเองได้ มึงลองก่อนเว้ย อะไรก็ได้ ไม่ชอบไม่ถนัดค่อยเปลี่ยน การไม่มีปริญญาไม่ได้ตีค่าตัวมึง แต่มึงจะมีค่าได้มึงต้องทำอะไรซักอย่างเว้ย
บรรจุเป็นครูแล้ว มีความคิดอยากลาออกทุกวัน แต่พูดให้ใครฟังก็ค้านทั่วทิศ
อยากอ่าน given แต่สนพ.ปล่อยขายออกมาอย่างจำกัดจำเขี่ยมาก หาซื้อยากชิบหาย มีปล่อยขายใน shopee ก็แพงสัสๆ คนขายเหมือนบ้านเป็นหนี้ ขายซะ
กูเบื่อ กูอยากอ่านแต่ไม่มีให้อ่าน สนพ.เสือกไม่ทำ ebook ด้วย เฮ่อ....มันจะ LC มาเล่นๆเหรอวะ
>>335 เอาจริงกูอยากไปเองไม่ก็กดเองมากกว่า สนพ.มันทำเหมือนหายากและให้ทุกอย่างกลายเป็นธุรกิจมืดไปแล้ว ถ้าสนพ.มันวางแผนดีๆก็คงไม่ลำบากหาซื้อหรอก ดีมานด์ไม่ตรงกับซับพลาย
เอาจริงกูแค่อยากมาบ่น แต่ไม่รู้ว่าจะเอาไปบ่นที่ไหน
ถ้าตอนนี้กูได้ทำงานกรุงเทพก็คงยังมีทางแหละ
แต่กูอายุเยอะแล้วไง ประเทศไทยแม่งจำกัดอายุคนทำงาน
กูนี่ ทำไมไม่เกิดเป็นคนญี่ปุ่นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ
เบื่อชิบหาย
ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นเหมือนพี่ชายกูจะแต่งงานแล้ว กูดีใจกับพี่ด้วย แต่อีกใจคือกูรู้สึกหวงพี่อะ แถมแต่งจบพี่จะย้ายบ้านออกเลย หลังจากคงไม่ได้เจอพี่บ่อยๆแล้วสินะ ไม่รู้ที่ผ่านมาพี่คิดยังไงกับกูกันแน่ เขาเอ็นดูกูจริงๆหรือเห็นเป็นหน้าที่ที่คนอายุมากกว่าต้องดูแลคนเด็กกว่าในบ้านวะ ย้ายออกไปแล้วถ้านานๆเจอกันทีพี่จะเอ็นดูกูเหมือนเดิมไหมนะ
>>338 มึงก็แค่เหงา~~ อารมณ์ถืออะไรบางอย่างไว้ในมือตลอดจนชินแล้วพอมันปลิวไปมึงก็แค่ไม่ชินกับการไม่มีอะไรถือไว้ในมือ
มึงชินที่มีเขา พึ่งพาเขา แค่นั้นแหละ รอไปสักพักมึงจะเคยชินในอีกรูปแบบนึง
อีกอย่างพี่ชายมึงแค่แต่งงาน ออกไปใช้ชีวิตของเขา เขาไม่ได้ทิ้งมึงไปแบบกู่ไใกลับซะหน่อย โลกใบนี้การสื่อสารสะดวกจะตาย ถ้ามึงอยากคุยกับพี่เขามึงก๋แค่หาช่องทางสื่อสาร แฟนเขาคงไม่หึงหรอก เพราะมึงเป็นน้องไม่ใช่ชู้ มึงไม่ได้ขอเงินพี่มึงด้วย
เอาน่า มึง ออกไปใช้ชีวิตมึงซะ มันจะสนุกไปอีกรูปแบบแน่ๆ
เกลียด สำนักพิมพ์นี้ อิสัสสสสสสส มึง LC มาพิมพ์ขายแค่นี้อย่าหาทำอีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะซื้อทีเครียดสัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ชอบไอดอลคนนึง นิสัยเธอดีมาก จิตใจอ่อนโยน ถ่อมตัว เอาใจใส่แฟนๆ เป็นคนรักสัตว์รักธรรมชาติ
แต่เธอก็ไม่พ้นที่จะมี anti ถึงจะไม่เคยทำอะไรแง่ลบซักอย่างเดียว และเป็น anti ชนิดที่กัดไม่ปล่อยด้วย
มองโอชิคนอื่นที่ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้แล้วก็ได้แต่อิจฉา
ไม่สนิทกับคนที่ม.เลย แบบเข้ากันไม่ได้ แต่ตะไม่คบเพื่อนก็หากลุ่มทำงานยากอีก ม.กุยิ่งชอบให้ทำงานกลุ่ม
>>346 จริงๆ ตอนกูเรียนที่ไม่สนิทกับคนในคลาสเหมือนกัน แต่ก็พยายามคงความสัมพันธ์เพราะต้องเข้ากรุ๊ปบ่อย กูอยู่กรุ๊ปโน้นกรุ๊ปนี้จนต้องจดอะว่าวิชานี้อยู่ไหน 5555555 แต่คือต้องแบบขอเข้าเลย แบบเธอยังขาดปะ เราอยู่ด้วยนะ แล้วก็พยายามช่วยงานเต็มที่ แต่สมัยนั้นก็เคยไปอยู่กลุ่มหนึ่ง อิห่าทำงานมาแทบไม่ได้นอน อีหัวหน้ากลุ่มเรื่องมาก รื้องานที่กูทำให้มันทิ้งแล้วทำไม กุก็จำไว้ อีนี่กูไม่อยากทำงานด้วยอีก แต่กูเนื้อหอมนะ เพื่อนอยากให้อยู่ด้วยตอนขาด เพราะกูจะรีบทำงานส่วนกูส่งอย่างไว งานส่วนตัวทีหลัง งานกลุ่มรีบเคลียร์ก่อน
คือม.กุมันเป็นแนวแบบ จัดตารางให้เลย แทบไม่ได้เลือกวิชาเอง แล้วทีนี้มันจะเจอแต่คนในเซคตัวเอง แล้วเซคกุมันจับกลุ่มใหญ่เป็น2กลุ่มแล้ว เหลือเศษประปรายแต่เป็นพวกขก.ไปแล้วเกินครึ่ง ถึงคะแนนสอบกุจะรอดแต่กุก็อยากได้คะแนนเก็บมาดึงขึ้นไปเหมือนกัน จริงๆคือกุท้อกับสังคมม.ที่นี่มากจนอยากลาออกชิบหาย
กุมันไอ้ขี้แพ้ในชีวิตจริง ห่า อยากตายแต่กลัวเจ็บ
เป็นร้อนในบ่อยมาก ไปหาหมอเสียมาหลายพัน หมอก็ช่วยไรไม่ได้
กูเบื่อมาก เบื่อแบบอยากไปไหนสักที่ อยากเดินห้างอยากเลือกของ ตอนอยู่กรุงเทพกูจะไปไหนก็ได้ตลอดเวลาตราบที่กูมีเงิน แต่พอกลับบ้านแทบไม่ได้ไปไหนเลย จะไปห้างในเมืองก็กว่าจะไปได้ มันแทบไม่มีที่ให้กูนั่งชิล เดินชิลเลย จะซื้อของทีต้องรอคนนั้นคนนี้ ไม่เหมือนอยู่กรุงเทพที่กูรู้แทบจะทุกอย่างแล้วไม่ต้องรอใครด้วย
กูเบื่อจริงๆนะ เบื่อจนไม่รู้จะทำไรแล้วตอนนี้
อยากลาออกโว้ย
งานไม่เดินเลยเหี้ยเอ๊ย เดี๋ยวเขาทวงแน่แต่ตอนนี้กูไม่มีสมาธิจะทำงานเลยว่ะ T_T
อายุจะ 27 แล้ว ยังติดนิสัยอมข้าวไว้ที่ข้างแก้มเวลากินข้าว แบบกินคำใหญ่เก็บไว้แล้วค่อยๆขย่อนเคี้ยวๆ
ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมนะ แต่พอไทม์ไลน์ชีวิตไม่ตรงกับคนอื่นหนักเข้ามากๆก็เหี่ยวๆว่ะ
ในนี้ระบายอะไรก็ได้ใช่ป่ะ
กูไม่เคยฝันอยากเป็นนักเขียน ถึงจะชอบอ่านหนังสือมาก แต่เคยแอบคิดเพ้อเจ้อสมัยเด็กว่าอยากเขียนเรื่องในจินตนาการตัวเองออกมาสักเรื่อง กูมีความฝันอย่างอื่นซึ่งกูชัดเจนกับตัวเองมาตั้งนานแล้วว่ากูรักมันจริงๆ 10 กว่าปีแล้วที่กูไม่เคยหยุดทำ กว่ากูจะมาถึงจุดนี้ได้ กูผ่านคำพูดเหี้ยๆ มาเยอะมาก ทุกวันนี้กูก็ยังพอเจออยู่บ้าง แต่ไม่มีสักครั้งที่มันจะลดทอนความมั่นใจของกูได้ กูก็แค่ทำต่อไป พัฒนาตัวเองต่อไป
พอชีวิตกูมันลงตัวในระดับหนึ่ง เวลาว่างกูก็อยากจะลองทำตามความเพ้อเจ้อสมัยเด็ก ซึ่งก็คือเขียนเรื่องในจินตนาการของกูออกมา กูไม่อยากให้ชีวิตกูต้องตายไปแล้วยังมีสิ่งที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำเหลืออยู่
แต่กูไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดแย่ๆ ของคนไม่กี่คนที่ไม่ได้อ่านงานของกูด้วยซ้ำ จะลดทอนความมั่นใจกูได้ขนาดนี้
กูเหนื่อยชิบหายเลยว่ะ เหนื่อยกับตัวเองว่าทำไมมูฟออกจากความรู้สึกด้านลบนี้ไม่ได้สักที
แค่คำพูดแย่ๆ ของคนสองสามคน ทำไมกูถึงปล่อยให้มันมีอำนาจเหนือตัวเองได้ว่ะ
กูเคยเจอคำพูดที่กดกูให้ต่ำกว่านี้มาก แต่แม่งไม่เคยกระทบอะไรกับความรู้สึกกูเลย แต่กับงานเขียน...ตอนนี้กูรู้สึกไม่มั่นใจที่จะเขียนต่อไป กูไม่ได้จะเลิกเขียนนะ และจะไม่มีวันหยุดจนกว่ากูจะพอใจ แต่มันไม่มั่นใจที่จะเขียน ความรู้สึกนี้แม่งโคตรแย่ แย่เหี้ยๆ กลับตัวก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ถึง
อีเหี้ยยย กูเป็นเหี้ยอะไร กูติดอยู่กับความรู้สึกนี้มาสักพักแล้ว กูเคยระบายกับเพื่อนครั้งนึง แต่กูกลับรู้สึกแย่กับตัวเองยิ่งกว่าเดิม กลายเป็นเพื่อนมองว่าความไม่มั่นใจของกูเป็นของแปลก กูต้องมาอธิบายอีกว่ากูไม่ได้จะเลิกทำ กูแค่รู้สึกแย่กับคำพูด กูก็คนป่าวว่ะ
กูไม่กล้าพูดกับใครเลยว่าตอนนี้กูรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง
กูอยากออกจากความรู้สึกนี้
>>359 เอาเท่าที่กูพอจับใจความได้นะ
มึงกำลังท้อกับคำพูดแย่ๆของคนใช่มะ ก็ไม่รู้ว่ามันกระทบมึงแค่ไหน หรือใครพูดกับมึง หรือคนที่พูดแย่กับมึงเรื่องอะไร เพราะมึงไม่ได้เล่าให้ละเอียด แต่มึงก็จะเขียนต่อไปแล้วดันฝังใจกับคำพูดนั้นใช่มะ
ปัญหาของมึงคืออยากจัดการความรู้สึกนี้ออกไป ถูกมะ?
ถ้าเป็นกู หากคนๆนั้นไม่ได้สำคัญอะไร กูก็แค่ฟัง+อ่านแล้วไม่เอามาฝังหัว คำพูดไม่ทำให้เราเจ็บแต่มีดกับก้อนหินทำให้เราเจ็บได้ งงมะ
ไม่ต้องใส่ใจไรมากถ้ามันไม่ใช่คำแนะนำ มึงก็แค่ทำต่อไป และสนุกกับสิ่งที่มึงทำไป
เขียนนิยายมันก็มีหลักของมันแหละ
เวลาติ่งอะไรหรือใครสักอย่างแล้วไม่มีเพื่อนคุยมันก็จะเหงาๆหน่อย แต่พอลองหากลุ่มเดียวที่เราติ่งเขาก็หวีดไปไกลแล้ว ไกลชนิดที่กูฟังเขาพูดไม่รู้เรื่อง ทั้งๆที่ก็ติ่งสิ่งเดียวกันหรือคนเดียวกัน กูเลยได้แต่หุบปาก(อ่าน)เงียบๆ ไม่ได้ไปเม้าหรือทำกิจกรรมร่วม
ซึ่งติ่งเงียบๆคนเดียวเก็บข้อมูลไปมันก็ได้แหละ แต่บางครั้งกูก็อยากจะหวีดบ้างหรือหาคนหวีดร่วมบ้าง แต่เพื่อนกูเขาไม่หวีดด้วย เพราะมันไม่ได้ติ่ง
กูเลยเอาลงทวิต แต่ก็นั่นแหละ อยากมีคนร่วมเม้าด้วย
กุขอบ่นนิดนึงนะ อึดอัดมาก คนรอบตัวกุทั้งเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง เป็นพวกที่เอาแต่พูดไม่ยอมฟังกุหมดเลยอ่ะ เวลาคุยกันยาวๆแบบคอลกันทีก็เล่าแต่เรื่องของตัวเองหรือหวีดอะไรที่กุไม่ได้อินด้วยตลอด แต่คือกุก็ฟังแล้วก็พยายามเข้าใจเพื่อที่จะคุยกับพวกเค้าได้นะ แบบถามต่อเอออันนี้มันเป็นไง คนนี้น่ารักดีไรแบบนี้ ไม่อยากให้บรรยากาศมันกร่อย ซึ่งจริงๆกุก็ไม่ได้อินแต่กุไม่อยากให้เค้ารู้สึกแย่กันว่ากุดูคุยด้วยยาก แต่พอกุเริ่มพูดเรื่องของกุบ้าง แบบพูดเรื่องที่กุติ่งเล็กๆน้อยๆ(ซึ่งเค้าก็ติ่งด้วยแต่ไม่หนักเท่ากุ)หรือแม้แต่เรื่องชีวิตทั่วไป เค้าจะพูดตัดกุทันทีเลยอ่ะ แบบข้ามเรื่องกุไปเลยไปเล่าเรื่องสารพัดของเค้าต่อ คือแรกๆกุก็ไม่ได้อะไรมากนะ ก็เข้าใจอ่ะคนช่างพูด แต่ตอนนี้คือแบบกุเบื่อมาก บางทีก็อยากเล่าเรื่องของตัวเองบ้างไม่ใช่เอาแต่เออๆออๆอะไรที่เค้าเล่า แบบไม่ต้องอินเรื่องกุก็ได้นะ แค่ฟังกุบ้าง ไม่ต้องเออออตามเหมือนที่กุทำก็ได้ แต่เค้าโอกาสให้พูดยังไม่มีเลย บางทีกูถามเป็นคำถามอ่ะ แบบเล่นเกมก็เอออัพตัวนี้ดีมั้ย ก็ปล่อยเบลอเลย บางทีกุต้องถามด้วยซ้ำว่าได้ยินกุมั้ย ทำไมกุต้องดึงดูดคนแบบนี้ด้วยวะ กุเข้าสังคมมากขึ้นช่วงม.ปลายเพราะอยากมีคนรับฟังบ้าง กลายเป็นอึดอัดกว่าเก่า กุก็ไม่รู้จะแก้ไงได้แต่บ่นนี่แหละ
>>363 กูเคยเจอปัญหานี้นะ ตอนแรกกูก็นอยส์แหละ หลังจากนั้นกูก็นั่งคิดนอนคิดแล้วว่า เออจริงๆถ้าเขาไม่ได้สนใจกูก็ไม่ต้องไปให้ความสำคัญแล้ว ถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อกัน เช่นเป็นเพื่อนร่วมงานหรืออะไรที่คบแล้งได้ประโยชน์บ้าง กูก็จะเฟดออกมาแล้วหากลุ่มที่พอมีแนวร่วมเดียวกัน ไม่งั้นก็หวีดอะไรคนเดียวไปแล้วอาจจะตั้งTAGเอา มันก็จะดึงดูเรื่องที่ชอบเดียวกันมาเอง
ถ้าเป็นเรื่องเกมออนไลน์กูแนะนำให้มคงตัดสินใจเองไปเลยว่าจะซื้อไม่ซื้อเพราะจริงๆในใจมึงก็มีคำตอบอยู่แล้วแค่ต้องการแนวร่วมเพื่อสนับสนุนความคิดมึง
ว่าแต่มึงติ่งใครหรืออะไร ถ้ามันแนวเดียวกันกับกูก็แวะมาคุยกับกูได้นะ
เคยมีความรู้สึกที่เวลาไม่ซื้ออะไรวันที่มันยังพอมีปัญญาซื้อแล้วมันเสียดายมากบ้างมั้ย ปีที่แล้วกูกลั้นใจเก็บเงินไม่เติมเกมไปร้อยนึง เสียดายทุกวันนี้รอวันที่ไอเทมมันวนกลับมาขายมาตั้งแต่เดือน 8 ปีที่แล้ว .-. ยังไม่วนเลย
อีกทีคือวันก่อนกูซื้อแฟ้มมา อันละ 70 กว่าบาท ซื้อมา2 อัน แต่ค่าส่งแพงมากเลย 90 แน่ะ ถามว่ากูชอบแฟ้มมั้ยก็ชอบนะ แต่ไม่ได้เอาไปอวดใคร แม่งแพง+ลายเมน(เกมจีบหนุ่ม) เอาไปไหนได้ล่ะ อายเค้า แต่ก็ใช้ใส่เอกสารในบ้านอยู่ ซึ่งถ้าแค่เอาใส่เอกสารในบ้านกูใช้แฟ้มธรรมดาก็ได้มั้ยวะ
แต่วันนี้มาเจอพกจ. ถ้าซื้อคงซื้อเมนกับลูกรักเหมือนเดิม แต่อันนี้อันละ 170 กว่าบาท มึงว่ามันโง่มั้ย ถ้ากูคิดจะซื้อร้านนี้อีกครั้ง แล้วค่าส่งมันจะ 150 เลยมั้ย ครั้งก่อนราคาแม่งแพงกว่าแฟ้มกูอีก คือกูว่ากูโง่ที่ซื้อแฟ้ม แต่พอเป็นพวกกุญแจมันก็มีครส. ว่า เออ มันก็น่าซื้อกว่าแฟ้มนะ เพราะนี่ก็ห้อยพกจ. เยี่ยซิวไปไหนมาไหน ก็ใช้คุ้มดี
อึดอัดเพราะเอาไปคุยกับที่บ้าน ที่บ้านไม่เข้าใจสันดานคนอยากเล่นกู๊ดส์ ด่ากูโง่ กูก็โง่จริงๆ เสียความมั่นใจในการบริหารเงินจนไม่มีความกล้าสั่งพกจ. เลย จะหมดวันพรีพน ละ ._.
>>364 คือเป็นกลุ่มเพื่อนที่ติวหนังสือกับทำงานกลุ่มกัน รุ่นพี่รุ่นน้องก็คือสายรหัส เฟดยากอยู่ เดี๋ยวกุไปลองหวีดลงแท็กในทวิตแบบที่มึงแนะนำดีกว่า น่าจะเวิร์คกว่า /กุติ่งเกนชินอ่ะ ตอนชวนคุยเกนชินก็คือเล่นเกนชินด้วยกันอยู่แต่พวกนั้นก็ไม่สนที่กุคุยเกนชินไปคุยแต่เรื่องอื่น55555
>>365 กูก็สายเล่นกู๊ดส์ละมันก็แพงจริง แต่มันก็เป็นความสุขสำหรับกูนะ คนรอบตัวกูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน กูก็เลยเลิกเล่าให้คนอื่นฟัง/เรื่องค่าส่งกูว่าต้องถามร้านให้ชัวร์ก่อนว่าค่าส่งเท่าไหร่อ่ะ กูก็เคยเจอแบบค่าส่งแพงกว่าค่าของโดยที่ตอนแรกไม่บอกเลย หลังจากนั้นกูถามตลอดว่าค่าส่งไม่เกินประมาณเท่าไหร่ กลัวโดนแบบนั้นอีก
>>365 กูตรงข้ามว่ะ มีแต่ใช้ไปแล้วพอเลิกติ่งก็มาเสียดายเงินทีหลัง เกมนี่กูเติมไปหลายหมื่น การ์ตูนนี่ก็หมดไปแบบไม่กล้านับ แต่อย่างน้อยถ้าเป็น 2D ยังไงมันก็ไม่หักหลังเราให้เสียความรู้สึก ไม่เฟค ไม่ตอแหล ไม่สร้างภาพ ส่วนมากที่เสียดายจะเป็นเงินที่เสียไปกับการติ่ง 3D มากกว่า เดี๋ยวนี้เวลาติ่งใครก็เลยจะพยายามยั้งๆ ตัวเอง ไม่เปย์เยอะมาก นี่ขนาดเปย์ไม่เยอะนะบางทีมาย้อนคิดๆ ยังมีเสียดายเงินเลย แต่ตอนติ่งมันก็หน้ามืดแหละ ถถถ
>>367 กูไปดูเกนชินที่มึงว่ามาแล้ว ขอโทษทีมันไม่ใช่แนวกูจริงๆ ของกูจะชอบแนวโอโตเมตเกมไม่ก็พวกซิมไรงี้ // มึงลองไปหวีดในที่ที่มึงหวีดได้นะ เพราะการติ่งการหวีดคือความรู้สึกดีส่วนตัวของแต่ละคน บางทีที่พวกเพื่อนมึงไม่สนใจอาจเพราะสถานการณ์ตอนนั้นมันไม่ได้เอื้อให้พูดก็ได้ แต่ถ้าพวกเขาเจตนาไม่อยากคุยกับมึงถึงแม้จะชอบในสิ่งเดียวกัน มึงก็ละให้เขาเป็นแค่พี่-น้องรหัสดีกว่า แล้วค่อยๆหาคนที่พร้อมจะคุยกับมึงในความชอบเดียวกันจริงๆ
แต่มึงจำไว้อย่างนะ ความชอบของแต่ละคนมันสามารถเปลี่ยนแปลงกันได้ วันนี้ชอบสับปะรดพรุ่งนี้อาจชอบแตงโม เพราะงั้นเวลาคบให้เผื่อใจไว้ด้วย แต่ถ้าเจอคนชอบแบบมึงแบบชอบจริงๆก็ถือว่ามึงโชคดีแล้ว
>>368 กูอินบ้อกไปละ รอเค้าตอบเรื่องค่าส่ง แฟ้ม A4 บางๆค่าส่ง 90 กูก็เซหน่อยๆ คราวนี้กูถามละ เพราะปกติค่าส่งมาไทย พวกโมจิญี่ปุ่นไรงี้อย่างหรูก็ 50-60 ไง ไม่รู้ว่าพรีจากจีนจะแรงขนาดนี้ หรือเรทพรีจากจีนจะประมาณเท่านี้อยู่แล้ววะ ? หรือเค้าคิดค่ากดสั่งให้ด้วย (ซึ่งกูก็ไม่ได้ด่าร้านที่เก็บตังเพิ่มนะ) แค่อยากรู้ว่าค่าส่งจริงๆมันเท่าไหร่ 55
>>369 เมือก่อนเติม rov, เจ้าชายร้อยผัว ไปเกมละเป็นหมื่นก็เสียดายเงินชิบหาย ปจบ. ปล่อยไอดีร้าง นี่บ้าเก็บนิยายจีนด้วย กูเลยไม่กล้าเล่นเกนชินเลย กลัวติด แค่นี้ hu tao ก็ดูวนมาหลายรอบละ กูควรหาด้อมที่มันใช้เงินน้อยๆได้แล้ว T_T
>>364 ถ้ามึงโอเคกับเรือวาย มึงไปหวีดลงห้องblก็ได้อะ มันไม่ต้องเม้าเฉพาะคอนเท้นวายก็ได้ นอกจากมีโทรลมาปั่นบ่อยกูว่าไม่มะเร็งเท่าห้องเกม
>>372 กูเติมร้อยผัวหมดเป็นหมื่นเหมือนกัน ช่วงเติมใหม่ๆก็ไม่อะไร ไอดีกูเลยเทพตีด่านได้ชิลจนตอนนี้เลิกเล่นละโคตรเสียดาย อย่างน้อยๆมันก็ทำให้ตัวเองในตอนนั้นมีความสุขอะ แต่ด้อมที่ใช้เงินน้อยๆคือด้อมที่ไม่แมสเว้ย เมะจบมาเป็นปีแม่งออกกู๊ดนิดเดียว กูอยากสาดเงินแต่ไม่มีของให้สาด ไม่ใช่ลูกรักสตูก็งี้
ใครเคยสมัครงานของร้านสะดวกซื้อซีเจบ้างวะ กูส่งใบสมัครไปแล้ว เมื่อไหร่เขาจะเรียกกูสักที ตอนส่งใบสมัครผู้ช่วยผู้จัดการที่คุยกะกูตอนแรกไม่อยู่ด้วย มีพนักงานรับไปวางไว้เฉยๆ กูทำผิดไรตรงไหนไปเปล่า ต้องรอสัมภาษณ์ตรงนั้นเลยปะวะ กูส่งเสร็จก็ออกกลับบ้านเลย อึดอัดจังว่ะ เฮ้อ
หมาแถวโคกสุวรรณ ถ.ชยางกูร จังหวัดมุกดาหาร
แม่งชอบเห่าหอนตอนหกโมงเย็นถึงเที่ยงคืน ตีหนึ่ง วันนี้มันเห่ากันเป็นฝูงเลยว่ะ แถมแม่งมาลุมเลียไข่กันเองอีก
กูดิ่งมากเลย มีเวลาให้อ่านหนังสือไม่ถึงอาทิตแต่กูขออยู่บ้านอ่านหนังสือในวันเชงเม้งก็ไม่ได้ เดี๋ยวพอกูสอบไม่ผ่านก็ด่ากูอีก
กูควรทำยังไงถ้ากูต้องไปทนอยู่กับสังคมที่ทำให้กูอึดอัดจะบ้าอยู่ตลอดเวลาเป็นเดือนๆอะ กูต้องทำไงดีวะ ถ้ากูอดทนอีกซักหน่อยก็ได้กลับบ้านแล้ว แต่กลับไปแปปเดียวเดี๋ยวก็ต้องกลับมาอยู่ตรงนี้อีก กูไม่ไหวว่ะ
เบื่อลูกค้าที่พูดจาไม่รู้เรื่อง เป็นส้นตีนไรนักหนา อธิบายล้านแปด เขียนแจงให้ดูกี่ที หายไปสิบนาทีกลับมาถามใหม่อีกละ ควย
กูเกลียดวิจัย กูอยากตาย ชีวิตยังมีอะไรดีๆ อีกหลายอย่าง อดทนอีกหน่อยเดียวก็เรียนจบแล้ว แต่กูไม่อยากทนเลย
กูเหนื่อย กูเครียด แถมกลับมาเว็บโม่งอีกละ
อึดอัดโว้ยยยยยย เป็นห่าไรวะชอบมายืนจ้องมองคนอื่น คือสมองมึงไม่ปกติหรอ หรือ มึง Fetsim กับการจ้อง มอง คนอื่น แต่กูสยองและขนลุกนะถ้ามีคนมาจ้องแบบนี้ คือ แรกๆกูก็คิดว่าบังเอิญแหละมั้ง บังเอิญยืนอยู่แล้วกูออกมาทำนู่นนี่ข้างหน้าบ้านพอดี แต่มันหลายๆทีละไง บางทีกูออกมาทำนู่นนี่ 5-10 นาทีแล้วกลับเข้าบ้านไปสักพัก ก็ออกมาทำนู่นนี่ต่อ แต่คือมึงยังยืนมองกูอยู่ที่เดิมๆ ยืนจ้องอยู่ยังงั้น สยองเหี้ยๆ
แม่สอนไม่ให้ฟุ่มเฟือยจนกูอึดอัดอะ ตั้งแต่เด็กแล้ว เวลาแม่ให้เงินค่าขนม เขาจะคำนวณแบบพอดีเป๊ะ ตัวอย่างเงินรายเดือนช่วงเรียนมหาลัย เขาคำนวณค่าหอพัก ค่ากินวันละสามมื้อ ค่ารถ แล้วแทบไม่บวกไรเพิ่มเติมให้กูเลย ถ้ากูอยากได้ค่าจิปาถะอื่นๆ สมุด ปากกา ค่าชีทเรียน ต้องขอเพิ่ม แล้วมันยุ่งยากอะเงินแค่ไม่กี่บาทค่าเครื่องเขียน เขาถามเหมือนกูจะโกงชาติ กูไม่ชอบที่เขาถามจี้ แต่ก็เงินเขาอะ เขาก็อยากรู้ละเอียดหน่อยมั้ง
มันทำให้กูรู้สึกผิดเวลาจะขอเงินไปเที่ยวเล่น หรืออยากกินบุฟเดือนละครั้งสองครั้งกับเพื่อนบ้าง กูแทบจะต้องอดข้าวเพื่อไปมีความสุขด้านอื่นอะ กินข้าวแต่ละมื้อให้ถูกลง มื้อละไม่เกิน 30 หรืออดข้าวไปเลย เพื่อจะได้ซื้อเครื่องสำอาง เสื้อผ้าบ้าง กูเคยได้จากแม่เดือนละ 8k ในกทม.อะมึง กูอดทนใช้ชีวิตไปวันๆมาตลอด 4 ปีจนเรียนจบตอนนี้ได้ 20k แล้วกูใช้จ่ายซื้อความสุขบ้าง แม่ก็ยังตามมาบ่นกูได้อีกทั้งที่เลิกขอเงินเขาแล้ว ชอบมาบอกให้กูเก็บเงินๆๆไว้ตอนแก่ อย่าใช้อะไรเปลือง ถามจริงๆนะ กูจะต้องกินแบบอดๆอยากๆไปอีกนานแค่ไหน กูจะไม่ต้อง live my life เลยหรอ อยู่ไปวันๆ งี้อะนะ
รู้สึกแย่มากๆขอระบายลงนี่ละกัน
คือเพื่อนๆกูมันลอกข้อสอบแบบโจ่งแจ้งมากๆ แล้วครูก็ทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจ แล้วกูที่อ่านหนังสือมารู้สึกแย่มากๆที่กูสู้คะแนนไม่ได้ ไม่ว่ากูจะตั้งใจแค่ไหน แล้วกูก็ต้องมาสอบแก้ แต่เพื่อนกูไม่เพราะมันลอกกันคะแนนเลยพอผ่าน ที่เจ็บใจสุดๆคือ พอแจกกระดาษคำถามได้ซักพัก เพื่อนที่นั่งหน้ากูมันหันไปหาคนด้านข้างแล้วก็ก้อปปี้คำตอบแบบหน้าตาเฉย ทำให้กูรู้สึกว่าที่กูอ่านหนังสือมามันสูญเปล่า คือกูก็รู้นะว่าคะแนนมันไม่ใช่ทุกอย่าง แต่มันรู้สึกแพ้อะ ที่กูอ่านหนังสือมาแต่คนที่มันไม่ทำไร มันได้คะแนนเยอะกว่า
>>388 เดี๋ยวมีลอกผิดข้อ ลอกมั่ว กูก็หงุดหงิดตอนที่กูต้องออกจากมหาลัยเพราะกูตกวิชาเดิมๆ 2 รอบติด ก่อนจะเริ่มรอบ3 กูออกเองเลยดีกว่า แต่คนที่อาจารย์มาพูดในกรุ้ปไลน์ว่าลอกข้อสอบ/ทุจริตให้คนอื่นทำข้อสอบให้ ว่าคนนี้ใช้สูตรนอกเหนือจากที่สอนเสือกได้ไปต่อ ชีวิตคนเราก็นะ กูขาดอีกนิดหน่อยเองจะ 60 จะผ่านอยู่ละแต่ก็ไม่ได้ไปต่อ ตอนนี้เป็นผีไม่มีศาล คนไม่มีที่เรียน
พยายามใช้เหตุผล ถกประเด็นกับโม่งอย่างมีสาระ แต่โดนโม่งแซะมาแทน อยากจะร้องไห้
กูพูดระบายกับใครไม่ได้เลย เพราะกูเองที่กลัวที่จะพูด และ กูก็พอรู้อยู่ ว่าคนรอบตัวกูเป็นแบบไหน ถ้ากูพูดไป กูคงได้รับแต่อะไรที่ทำให้กูรู้สึกแย่กว่าเดิม กูแค่อยากพูดออกไปบ้าง พูดออกไปแบบที่ กูไม่ต้องมารู้สึกแย่ทีหลัง กูเหนื่อย กูแทบจะร้องไห้ไม่ได้ ไม่โอเคไม่ได้ กูต้องทำตัวโอเคตลอด กูไม่ไหวแล้วอะ กูไม่โอเคจริงๆ กูไม่อยากทำเหมือนกูโอเคแล้ว
กูเบื่อ กูเบื่อการตลาดของสนพ.รักพิมพ์จริงๆโว้ย
จะซื้อการ์ตูนแต่ละเล่มเหมือนต้อวแย่งกัน
การจัดการการตลาดแม่งห่วยแตก
พอบอกให้พรีออเดอร์มันก็ว่าไม่ได้ดีล จะบอกว่าให้ทำดิจิตอลปริ้นก็ไม่ได้อีก บอกให้อี-บุ๊คมั้ย ก็ำม่ทำอีก
ตกลงมึง LC มาเล่นๆให้เพื่อดูคนแย่งกันแล้วมึงนั่งมองสนุกๆเหรอ ดูทรงมันไม่ใช่ซื้อ LC มาเพื่อให้ลูกค้าอ่านแล้ว
เฮ่ออออ
ใช่ ยิ่งเล่นโม่งยิ่งไม่ต้องคาดหวังเลย เพราะมันจะเกรียนจะโทรลยังไงก็ได้โดยไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นใคร
>>395 มึงซื้อในเว็บมันเหรอ ตั้งแต่มันคิดค่าส่งเป็นแบบเหมา 50 บาท กูเลิกซื้อในเว็บมันละ เพราะกูซื้อทีละเล่ม (ไม่ได้ตามเยอะ) เดี๋ยวนี้กูไปซื้อใน lazada แทนก็หาซื้อได้ตลอดนะ อาจเป็นเพราะเรื่องที่กูตามไม่ค่อยมีใครอ่านด้วย 555 ค่าส่งถูกกว่า บางช่วงใช้คูปองลดโน่นนี่นั่นได้อีก
คือเเค่กูตะคอกกูจะอยู่ในสังคมไม่ได้เลยรึไง เวลาจะพูดเหี้ยอะไรหัดคิดบ้าง รู้มั้ยว่ามันฝังใจกูอะ กูที่เป็นคนที่ความมั่นใจน้อยอยู่เเล้ว พอมึงพองี้ความมั่นใจกูก็ยิ่งน้อยไปอีก กูก็ไม่ค่อยได้คุยกับใคร กูก็ไม่ได้อยากเล่นเกมหรืออ่านนส.ทั้งวันนะ เเล้วก็ดูยท.อะ เพื่อลืมเรื่องเเบบนี้อะ หรือกูอาจจะอยู่ในสังคมไม่ได้จริงๆ
>>405 ไม่มีใครชอบการโดนตะคอกใส่หรอกมึง กูเผลอตะคอกทีไร ผ่านไปนาทีสองนาทีกูยังรู้สึกผิดกับคนที่โดนกูตะคอกใส่เลย อย่าเอาอารมณ์นำก่อนพูดอะไรออกไป ยิ่งความสัมพันธ์ผิวเผินแบบเพื่อนในโลกออนไลน์งี้ เปราะบางจะตายห่า มึงจะคุยกันต่อหน้าหรือผ่านเน็ตยังไงก็นึงถึงคนฟังหน่อยนึงก็ยังดี เพราะสังคมมันก็คือการอยู่ร่วมกันกับคนอื่นอ่ะมึง ไม่มีคำว่าออนไลน์/ชีวิตจริงมากั้นหรอก มึงทำดีของมึงแล้วแหละที่คิดพยายามปรับแก้นิสัยนั้น พยายามต่อไปละกัน สู้ ๆ ส่วนกับเพื่อนมึงก็ลองกลับไปคุยกันดี ๆ ใครผิดอะไรยังไงถ้ามึงยังอยากประคองความสัมพันธ์ไว้ก็ต้องรู้จักขอโทษขอโพยกันบ้าง แต่ถ้ายิ่งคบยิ่งแย่ คุยกันแล้วมันปรับไม่ได้ ก็ห่างมาดีกว่า แย่กับสุขภาพจิตมึงเปล่า ๆ
ทำไมที่บ้านกูถึงไม่ให้กูสั่งของออนไลน์ทั้งๆที่ตัวเองแม่งของมาส่งเกือบทุกวันวะ ทุกวันนี้กูฝากส่งบ้านเพื่อนอย่างเดียวแล้วเนี่ย กูแค่นานๆทีซื้อของราคาไม่ถึง200มาฮีลใจตัวเองมันผิดขนาดนั้นเลยเหรอวะ วันก่อนกูได้รางวัลกิจกรรมมา พอของส่งมาที่บ้าน แม่จิกกูใหญ่เลยว่าไม่ได้ซื้อมาใช้ไหม ถามย้ำหลายรอบมากๆ กูผิดไรวะ ทำไมซื้อของมันต้องห้ามขนาดนั้น ยืมเงินกูไปสี่หมื่นไม่คืนยังมาจำกัดการใช้เงินกูอีก
ชีวิตแม่งยาก กุอยากตายนะ แต่ตอนนี้ขอไปนั่งเอ๋อๆโง่ๆที่ริมทะเลได้มะ
>>400 ของที่กูตาม ใน Lazada กับ shopee มีแต่แม่ค้าพ่อค้าอัพราคาเว่อวังมาก จาก 90 บาท อัพซะเล่มละเกือบ 300 เหมือนคนขายบ้านเป็นหนี้ ซื้อกับมันก็รวมคิดค่าส่งคือถูกแล้ว แต่ประเด็นคือมันไม่มาเติมไง
กูเลยกะว่าถ้าสุดวิธียังไม่ได้อีก กูคงเทแล้ว เททั้งมังงะ เททั้งสนพ.เลย จะไม่คิดว่าสนพ.นี้มีอยู่บนโลกแล้ว
เพราะมันไม่เคยปรับตามความต้องการของผู้ซื้อเลย
เอาจริงถ้าระบบมันยังเป็นแบบนี้ คืออยากให้มันเลิก LC แล้วไปหานักวาดเก่งๆวาดการ์ตูนเองเถอะ ประหยัดต้นทุน LC กว่าเยอะ แถมผู้บริโภคไม่ต้องมาวิ่งควายจนเซ็ง
พอเหนื่อยแล้วท้อมากๆมันก็ทีแว้บนึงที่คิดว่าตายๆไปเลยดีมั้ยวะ คนอย่างกุอยู่ไปก็ไม่ได้มีความหมาย คนที่สนิทด้วยก็มีน้อย พ่อแม่ก็เสียไปนานแล้ว ทุกสันนี้อยูากับญาติก็เหมือนไปใช้เงินเค้าอีก ยิ่งมหาลัยเพื่อนคือไท่มีเลย คนที่กุพอคุยได้มีแต่เพื่อนมัธยม กุรู้ว่าสาเหตุที่กุเหนื่อยกุเครีนดแม่งงี่เง่ามากบวกกับกุคาดหวังในตัวเองเยอะเกินไป แค่แม่งแบบ โคตรเหนื่อย ที่มาบ่นๆพ่นๆห่าอะไรก็ได้ก็มีแต่ในโม่งเนี่ยแหละ บางทีแม่งก็น่ารำคาญเวลาคนมาบอกที่ที่กุเรียนมันไม่ลำบาก กุคงเป็นพวกไม่ดครียดแต่ความจริงกุเครียดมาตลอดแค่กุไม่ค่อยชอบพูดให้ใครฟังเฉยๆ ท้อชิบหาย ต่อใฟ้เรียนจบกุก็ต้องไปทำงานต่อ แรงใจในการชีวิตแม่งน้อยสัดๆ
>>412 มาระบายได้นะว่าเหนื่อยเรื่องอะไร ชนชั้นล่างกับชนชั้นกลางก็เป็นพวกไพร่ไร้ความหมายในชีวิตอยู่แล้ว เพื่อนน้อยเหมือนกัน เห็นมึงบ่นก็รู้สึกว่าคล้ายกับกูเหมือนกันแต่พ่อแม่ยังไม่เสีย แต่ตอนนี้กูก็ไม่มีงานทำ ใช้เงินเก่ากินไปวันๆ เห็นด้วยว่าเพื่อนมหาลัยแม่งหายากชิบหาย เพื่อนมัธยมก็ไม่มีคบ ตอนนี้ได้แต่คิดว่ารีบๆเรียนจบไปหางานต่างประเทศดีกว่า ดีไม่ดีได้ผัวต่างชาติแถมด้วย ไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ไม่มีใครรู้จักดีกว่า ถ้าหางานเมืองนอกไม่ได้ สมบัติครอบครัวก็ไม่มีแม่งมีแต่หนี้ กูคงได้ฆ่าตัวตาย สองปีที่ผ่านมานี้คิดเรื่องฆ่าตัวตายไปสี่ห้ารอบแล้วกูอะ
>>413 เออ มีโม่งเนี่ยแหละที่ให้กุพ่นห่าอะไรในใจออกมาได้แบบไม่ต้องกลัวว่าจะไปทำคนอื่นประสาทเสียกับเรื่องของกุต่อ
คือกุมีปัญหาทะเลาะกับคนรู้จักด้วยเรื่องงี่เง่า แล้วปกติกุก็ใช่ว่าจะหาคนคบเยอะ มีแต่คุยผ่านๆบ้าง แต่กุเสือกเป็นพวกเกร็งกับคนแปลกหน้า ถ้าไม่คุ้นคือกุไม่คุยไม่อะไร แค่พิมพ์ไลน์ลงกรุ๊ปใหญ่ยังอึดอัดเลย สภาพตอนนี้กุเลยเหมือนหมาหัวเน่ากลายๆ เวลาหากลุ่มทำงานเลยลำบาก ไอ้ไม่มีคนคบอ่ะไม่สนเพราะปกติกุไม่คุยอะไรกับคนที่ม.อยู่แล้ว แต่กุมันไม่มีเปลี่ยนเซคและใช้ระบบจัดตารางให้ คือกุเจอแต่คนหน้าเดิมๆเกือบตลอดทุกคลาสเลย แล้วเซคกุแม่งจับกันเป็นกลุ่มใหญ่ไปแล้ว ไอ้คนเหลือๆก็เป็นพวกทำงานไม่เก่งกับไอ้คนทีากุทะเลาะด้วย แล้วเสือกมาหัวเสียตรงเรื่องที่ทะเลาะแม่งงี่เง่าสัดแต่โดนทำเหมือนกุเป็นคนที่ผิด ใจนึงก็อยากสวนแม่งให้จบๆไปเลยแต่ก็ได้แต่คิดว่าเดี๋ยวต้องเจอแม่งอีกอยู่ดี สรุปเลยเป็นความอึดอัด เรื่องเรียนก็เครียด กุคาดหวังให้เกรดกุมันออกมาดีๆด้วยแหละ พอเกรดมันเคยดีอยู่ถ้ามันจะร่วงแม่งก็รู้สึกแย่ว่ะ ตอนแรกอยากเก็บเกียรตินิยม1เพราะเกรดกุมันเข้าเกณฑ์แต่ตอนนี้เริ่มคิดว่าช่างแม่งล่ะ
พรุ่งนี้ไม่อยากตื่นแล้ว
เวลาคิดว่าเออตอนอยากตาย ก็ต้องนึกถึงของที่สั่งมาละยังไม่มาส่ง เกมที่ซื้อมาแล้วยังไม่ได้เล่น นิยายรอไรท์เตอร์อัพ เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่ไปเที่ยว อาหารมื้อถัดไป อะไรที่ทำให้อยากอยู่รอต่อ แต่พอตอนเครียดจริงๆก็รู้สึกเฉยๆ ไม่เห็นต้องอยู่รอ ไม่ได้ทำก็ไม่เป็นไรช่างมัน อยากหลับๆไปไม่ต้องตื่นอีก
จริง ตอนดาวน์กุพยายามคิดว่ามันยังมีอะไรที่กุอยากทำอีกนะ มีนั่นมีนี่ แต่พอแม่งใกล้จะสุดจริงๆมันก็ตะมีความคิดว่าช่างแม่งเลยดิ สนทำไมวะ จริงๆมีรอบนึงกุเกือบจะทำแล้วแต่แม่ทักมาเหมือนรู้ทั้งที่ปกติกุกับแม่แทบไม่คุยกันด้วยซ้ำ
แล้วพอมานั่งคิดอีกทีว่าพอกุตายมันจะมีใครเสียใจให้วะ เพื่อนที่สนิทก็ไม่รู้ว่าจะสนิทเท่าที่กุยกให้มันสำคัญมากๆมั้ย เพราะกุสนิทกับคนน้อย อันนี้พูดแล้วดูเด็กชิบหายแต่จริงๆกุอยากเป็นที่หนึ่งสำหรับใครสักคนมากๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้ พ่อแม่บุญธรรมมีลูกชายแท้ๆ เพื่อนกุก็มีเพื่อนคนอื่น ถ้ามันจะมีวิธีตายที่ไม่เจ็บตัวก็ดี กุเสือกเป็นพวกไม่ชอบการเจ็บตัวด้วย ทุกวันนี้ยังอยู่ได้เพราะนี่แหละ ยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นด้วย
อยากบ่นเรื่องเล็กๆ คือแบบทำไมโคนันภาคใหม่ๆ ต้องเอานักพากย์หน้าใหม่มาพากย์ว้า กูขอร้อง ของซื้อของขายอ่ะ ให้สิ่งที่ที่สุดกับกูได้ม้าย อย่าเอามาเป็นหนูทดลองเลย ละอันนี้เป็นหนูทดลองแบบคืนสินค้าไม่ได้ด้วย นักพากย์หน้าใหม่กูไม่เคยว่า แต่ขอเคยมีประวัติการฝึกพากย์ได้มั้ย... มาฝึกเอาก่อนฉายเดือนนึงมันไม่ได้ทำให้กูมั่นใจเลย ฮืออออออออออ
บางทีก็คิดนะว่าชีวิตตัวเองตอนนี้มันเป็นยังไง วันธรรมดาคือรู้สึกเหมือนต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการผ่านไปแต่ละวันทำงาน ความรู้สึกที่ดีที่สุดในวันธรรมดาคือช่วงเวลาที่ไม่ใช่ช่วงเวลางานนี่แหละ เหมือนทำไปเพื่อแค่เอาเงินมาใช้นี่แหละ เสาร์อาทิตย์ถ้าไม่มีอะไรที่อยากทำหรืออยากไปหาใครก็นอนโง่ๆ อยู่บ้านละ
บางทีชีวิตตอนนี้อาจจะไม่หวังอะไรมากแค่อยากทำอะไรที่อยากทำแล้วมั้ง
กูไม่ได้อึดอัดอ่ะนะ แต่กูก็อยากบ่น
แบบว่ากูรู้สึกใช้ชีวิตไปวันๆ มาก ตื่นมา ไปทำงาน เลิกงานกลับบ้าน นอน แบบเฮ่ย ชีวิตกูมีแค่นี้เหรอวะ
เพิ่งกลับมาเล่น rov ระบบรายงานยังแย่เหมือนเดิม ที่กูหงุดหงิดหลักๆคือกูไม่สามารถรายงานพวกไม่เล่นตามตำแหน่งหรือจะเล่นตำแหน่งเดียวไม่สนใจทีม มันโคตรท็อกซิกไอ้เหี้ย แล้วพวกนี้เล่นไม่สนทีมเป็นพันๆตายันขึ้นคอน ถ้าจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ช่วยไปหาทีมเถอะอย่ากดโซโล่มา คนอื่นเขาก็อยากเล่นตัวที่ชอบเหมือนมึงนั่นแหละ โดยเฉพาะไอ้ระบบเลือกตำแหน่ง มึงช่วยหักคะแนนพวกเลือกไม่ตรงตำแหน่งทีเถอะ อยู่คอนทั้งทีมึงจะเล่นเป็นตำแหน่งเดียวจริงเดะ แค่คิดว่ามันทำสันดานแบบนี้โดยไม่โดนอะไรมาพันๆตาจนขึ้นคอนก็หยีละ
ไอ้พวกปากดีกู mute ได้ แต่ไอ้พวกนี้กูทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากให้แม่งชนะหรือไม่โดนลงโทษอะไรเลย เดี๋ยวพอชนะก็ได้ใจไปเล่นแบบนี้ใส่คนอื่นอีก
แฟนกูซักผ้า แต่เครื่องมันเออเร่อเพราะสั่งซักโดยที่ไม่ได้เปิดก๊อกน้ำ ที่กูจำได้คือกูไม่ได้ปิดก๊อกเลย กูเปิดซักแล้วสะบัดตูดหนีตลอด (และปกติกูลืมปิดตลอดด้วยถึงแฟนจะเตือนก็เถอะ) กูเลยคิดว่าแฟนคงปิดให้ แล้วเขาก็มาโวยวายว่ากูทำ แต่กูลืมไงว่าปิดเปล่าวะ กูก็ไม่ติดใจ อะกูเป็นคนปิดเองแล้วลืมก็ได้ แล้วไงต่อวะ กูยังโมโหที่มาโวยวายกูอยู่ดี คนจะซักผ้ามันควรเช็คก๊อกน้ำหน่อยมั้ยว่าปิดหรือเปิด หงุดหงิดเลย
ความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองล้มเหลวในระบบการศึกษามันเหี้ยจังวะ แม่ง
กูเบื่อมากเลยเวลาไปบ่นอะไรกับใครแล้วโดนบอกว่าเศร้าทำไม มีคนชีวิตแย่กว่ากูตั้งเยอะเค้ายังไม่เห็นเศร้าอะไรเลย ชีวิตกูต้องแย่แค่ไหนวะถึงจะบ่นได้โดยไม่มีใครมาบอกว่ามีคนอื่นลำบากกว่า
ครับสำหรับท่านที่เดินผ่านไปผ่านมาวันนี้เฉาก๋วยชากังราวได้มาบริกาท่านพ่อแม่พี่น้องกันอีกแล้วนะครับอากาศร้อนๆอย่างนี้นะครับเฉาก๋วยสักถ้วยชื่นใจแม้อากาศไม่ร้อนก็ทานกันได้นะครับทานได้ทุกฤดูกาลนะครับนอกจากเฉาก๋วยชากังราวจะอร่อยแล้วก็ยังมีประโยชน์ต่อร่างกาอีกมากมายเช่นแก้ร้อนในแก้หวัดแก้โรคความดันโลหิตสูงแก้ท่ออักเสบตับอักเสบแล้วก็เบาหวานแต่สำหรับท่านที่ไม่เคยเห็นต้นเฉาก๋วยเรามีต้นเฉาก๋วยมาให้พ่อแม่พี่น้องได้ดูได้ชมกันด้วยนะครับครับโอกาศหน้าอย่าลืมนะครับเฉาก๋วยชากังราวแท้ๆที่เราทำจากยางเฉาก๋วยจริงๆนะครับ
ติดหูมากก แต่ไม่เคยซื้อกิน ตอนนี้อยู่ดีๆก็สงสัยในรสเฉาก๊วยว่ะ มานึกถึงอะไรตอนดึกๆเนี่ยย
ดวงอาทิตย์ขึ้นต่อหน้าต่อตาเลย
ต้องเป็นคนที่หน้าด้านแค่ไหนวะ ลัดคิวหน้าด้านๆ ขนาดกุพูดว่าแซงคิว ยังด้านต่อ ขอให้แม่มเจอลัดคิวรักษาแล้วตายห่าไปเลยพวกเหี้ยนี่อะ
ชวนกูออกมาเที่ยว แต่เสือกเล่นแต่เกมส์ จ้องแต่โทรศัพท์ถามเหี้ยไรเอาแต่ตอบ อือ ไอ่สัส ของขึ้นเลยกู
ว่าแม่งไปถ้ามึงจะเล่นเกมมึงนอนอยู่บ้านไปเลย แล้วกูก็เดินออกแม่งเลย เสียอารมณ์
เมื่อไหร่จะตายสีกทีวะ ไอ้แก่ เหนื่อยต้องดูแลตลอดแล อยากเยี่ยวไหนก็เยี่ยว อาศัยบ้านพี่น้องอยู่ก็ไปด่าเขา
เด็กๆ ทำไมพูดถึงแต่ทันจิโร่ เนซึโกะ และเซนอิทซึ เอาอิโนะสุเกะไปไว้ไหนเหรอ5555
กูอยากข้ามชายแดนไปพม่าเพื่อยิงทหารระยำจริง ๆ
ไอ้พวกคณะงานบวช งานแห่นาคนี่เป็นควยไรมากป่ะ ต้องทำเสียดัง เอาสก้อยมาเต้นร่อนเอวอ่ะ อีเวร
มึงมาแห่กันเจ็ดโมงเช้าวันอาทิตย์ด้วยเสียงเพลงดังระดับบ้านสะเทือน แล้วแห่นานชิบหาย กูเห็นมึงเดินๆหยุดๆ แล้วมาหยุดที่หน้าบ้านกูแล้วยืนเต้นกันอยู่แบบนั้นอ่ะ เพลงก็ดังกระหึ่ม มึงไม่คิดบ้างวะว่าวันนี้คือเช้าวันอาทิตย์ วันที่คนหยุดนอนอยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่ มีใครเค้าอยากมาโดนรบกวนด้วยเพลงหีๆ กับสก๊อยร่อนเอววะ แล้วที่ๆมึงแห่นี่คือในชุมชน ถนนแคบๆ ที่มีแต่บ้านคน แทนที่จะสำเหนียกว่ากิจกรรมมึงมันรบกวนชาวบ้าน รีบทำให้มันเสร็จเร็วๆไป ก็เลือกมาเดินจงกลม หยุดยืนแล้วก็เต้นหน้าบ้านทุกครั้ง คือเป็นควยไร ก่อนมึงจะเป็นพระ มึงเป็นคนมีมารยาท คิดถึงความลำบากของคนอื่นก่อนมั้ย
ใครแม่งต้นคอดให้งานบวชน่ารังเกียจแบบนี้วะ เหี้ย
กูเพิ่งรู้ว่าทัศนคติหลายๆเรื่องของกูกับแฟนไม่ตรงกันหลังจากคบมาจะ 5 ปี บอกได้เลยว่าถ้ารู้ก่อนคบ กูไม่น่าเลือกเขา
โลกนี้ซับซ้อนกว่าที่กุคิดเยอะเลยว่ะ สมัยก่อนที่อยู่ได้โดยมองไปข้างหน้าไม่คิดอะไรมากคงไม่มีอีกต่อไปแล้วว่ะ ทุกวันนี้แม้แต่ความคิดของตัวเองยังยากที่จะเชื่อด้วยซ้ำ
ญาติแม่งเป็นส้นตีนอะไรนักหนา โทรศัพท์คุยกันเรียกกูว่ามัน หมายังมีมารยาทดีกว่าพวกมึงเลย หงุดหงิดสัส
กูขยะแขยง ต่อหน้ากูใช้คำดีๆ ลับหลังมึงนินทาเหี้ยอะไรกันบ้าง อย่าคิดว่าไม่รู้ อีพวกเหี้ยนี่แม่ง
อยากออกจากงาน แต่ก็ออกไม่ได้
เบื่อ ๆๆ รู้สึกเบื่อทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไรแล้ว อยากนอน นอน นอน กูไม่อยากตื่นมาเจออะไรเหี้ยๆอีกแล้ว
กุอยากรวย กูไม่เหมากับจะอยู่ที่ไหนเลย กูแม่ง
ควย ๆ ๆ ๆ ๆ พี่กูแม่งเสพติด fast fashion ชิบหาย กูเครียดว่ะ เงินจะแดกยังไม่มี เสือกไปสั่ง surf skate เหี้ยไรนั่นมาเล่นอีก ละเดี๋ยวก็มาขอตังกูอีกเวรเอ้ย ทำไงกับคนแบบนี้ดีวะ หลายรอบแล้วด้วยแม่งกูเครียดชิบหาย แล้วกูจะเก็บตังงก ๆ ไปทำเหี้ยไรวะ ตัวกูไม่เคยได้ใช้เหี้ยอะไรเลย อีเหี้ยนี่เอาไปใช้หมด เวรเอ้ย
กูอายุ 21 กูต้องมีชีวิตต่อไปอีก 20 ปี ถึงตอนนั้นผู้ใหญ่ในครอบครัวกูคงตายหมดแล้ว ไม่มีใครต้องมาเสียใจที่กูตาย แล้วก็ไม่มีใครต้องมาผิดหวังที่กูเลือกทางนี้ แต่มันนานจังวะ 20 ปีเนี่ย แล้วถ้าคนในครอบครัวแม่งอายุยืนนะ อือหืออีเหี้ย มองไม่เห็นอนาคตเลย นึกไม่ออกจริงๆ คิดไปก็เห็นแต่งานศพตัวเองแม่งเอ๊ย55555555
ปิดเทอมแล้วไม่มีค่าขนมใช้เลยว่ะ ตังเก่าก็มีเก็บอยู่หรอก แต่เรียนออนไลน์ที่บ้านมาจะครึ่งปีไหนจะปิดเทอมต่อยาวๆอีก กูกินบุญเก่าตลอดไปไม่ไหวนะโว้ย ถ้าได้ค่าขนมแบบปกติกูเจียดตังมาซื้อของสบายๆเลยแท้ๆ แถมที่บ้านกูไม่มีนโยบายซื้อนิยายให้กูด้วย เอาเล่มเก่าจะเปื่อยละ จะเจียดตังตัวเองไปซื้อเล่มใหม่ก็มาแซะจนกูไม่กล้าซื้อ แล้วมาบอกกูอย่าเครียดๆ กะอีแค่กูซื้อของให้ตัวเองยังไม่ให้กูทำเลย
กูวาดภาพผู้ชายแล้วหายเงี่ยนไม่ต่างจากการติ้ว มันเลยทำให้กูนอนดึกทุกคืน เพราะเงี่ยนช่วงดึก เลยคึกขึ้นลุกขึ้นมาวาดภาพผู้ชาย แกะท่าโพสสักท่าถึงหลับ แล้วช่วงนี้เงี่ยน เครียด วาดภาพ เงี่ยน เครียด วาดภาพ วนไปวนมาอยู่แบบนี้ ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า ไอ้เวร
ชีวิตกูโดนคุกคามทางเพศแต่ไม่เคยกล้าตอบโต้เลย ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแย่เพราะกูคิดว่ากูโคตรโง่ที่ทำให้ตัวเองไปอยู่สถานการณ์แบบนั้น แถมเกิดขึ้นซ้ำ ๆ กับตัวเองก็ยังคิดไม่ได้ซักที แล้วทุกเหตุการณ์แม่งจะมาจากความโลกสวยที่ไม่คิดอะไรของกู ความไว้ใจ และเกิดจากคนใกล้ตัว/เพื่อนสนิท ทั้งนั้น
กูในตอนนั้นคิดว่าตัวเองหน้าบ้าน ไม่ได้มีจุดไหน sexual แล้วก็มีเพื่อนสนิทแต่เพื่อนต่างเพศ กูหลงไปกับคติ I’m not like the other girls ซึ่งนึกแล้วโคตรหงุดหงิด ทำไมกูไม่ระวังตัวบ้าง ตอนนี้กูคิดว่ากูคงรับมือได้ดีขึ้นแล้ว แต่รู้สึกเสียใจ เอาเรื่องเดิม ๆ ออกจากหัวไม่ได้ซักที ถึงจะไม่ได้โดนข่มขืนหรือทำร้ายก็เถอะ แต่ก็รู้สึกเกลียดตัวเองชิบหาย
>>462 มึงไม่ได้โง่หรอก การที่มึงไว้ใจคนอื่นแปลว่ามึงแค่เป็นคนที่มองเห็นความดีของคนอื่นได้เยอะ มึงเอาเวลาโทษตัวเองไปโทษคนคุกคามมึงดีกว่า ว่า ทำไมมันถึงใจระยำมาทำตัวเหี้ยใส่คนดีๆแบบเราได้ ถ้าคนมันจะเหี้ย มีโอกาสได้มันก็เหี้ยหมดแหละ ถ้าเนื้อแท้มันเป็นคนดีมึงก็ไม่เจออะไรแย่ๆแบบที่ผ่านมาหรอก เพราะงั้นไม่ใช่ความผิดอะไรของมึงเลยนะ
ด่าบริษัทที่ไม่ยุติธรรม ด่าการคอรัปชั่น สิทธิพิเศษให้นักจิตฟังอเค้าบอกว่าเราจริงจังเกินไปเลยทำให้เป็นโรคจิตเวช -_- ตอนนี้เป็น GAD คือต้องอิกนอร์มั้ย อยู่ในสังคมแบบนี้ให้เพิกเฉยได้หรอ
>>462 กูไม่สนับสนุนการโทษเหยื่อ แต่กูสนับสนุนการพิจารณาตัวเอง เพราะเมื่อเราพิจารณาตัวเองเราจะปรับปรุงตัว เวลาเกิดปัญหาอะไรขึ้น ต่อให้ปัจจัยมันมาจากภายนอก กูก็จะพิจารณาตัวเองก่อน แล้วกูก็จะหาวิธีปรับปรุงเปลี่ยนแปลงในส่วนที่ตัวเองทำได้ อุดช่องโหว่ของตัวเอง มันทำให้ชีวิตกูไม่เคยต้องมานั่งบ่นกับปัญหาเดิมๆ ซ้ำซาก ต่อให้บางปัญหามันแก้ที่ตัวกูไม่ได้ 100% แต่กูก็สามารถบรรเทา effect หรือลดความเสี่ยงได้ พิจารณาตัวเองด้วยเหตุผล/ตรรกะ ไม่ใช่ด้วยอารมณ์ดราม่า พิจารณาเพื่อไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ไม่ใช่เบลมตัวเองเพื่อมานั่งจมอยู่กับดราม่าแล้วชีวิตก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนอกจากอีโมไปวันๆ
>>464 หมอเขากําลังจะบอกมึงว่า ด่าไปก็ไม่ได้ช่วยให้สังคมมีการเปลี่ยนแปลงอะไรหรอก ไม่ต่างจากพวกอิกนอรที่ไม่แคร์อะไร ผลลัพธ์มันเหมือนกัน หากไม่ลงมือทําอะไรเป็นชิ้นเป็นอันในการปฏิวัติประเทศ
การที่ด่ามันเพื่ออะไร มันได้อะไร? เพื่อความสบายใจของตัวเอง เพื่อความสะใจของตัวเองหรือเปล่า
ถ้าไม่อยากเป็นอิกนอรแรนซ์ก็ไปเป็นผู้นําการประท้วงบ้างสิ ขึ้นเป็นตัวแทนพูดในสิ่งที่อยากพูดสิ
หรือทําไม่ได้? ไม่กล้าทํา?
สุดท้ายก็เป็นพวกหลอกตัวเองว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่คอนเซรินปัญหา=ช่วยประเทศแล้ว แต่จริงๆไม่ได้ช่วยอะไรเลย
อยากย้ายบ้านว่ะแม่งงง เริ่มรู้สึกว่าบ้านที่ตัวเองเริ่มไม่ใช่บ้านของตัวเองแล้วละ
หมอจิตก็เป็นคนน่ะมึง ถ้ารู้สึกว่าไม่โอลองเปลี่ยนคนดูก็ได้
อย่างบางคนก็เน้นรับฟัง ให้คำแนะนำสั้นๆไม่ชี้นำเน้น empathetic บางคนก็อาจจะยกประเด็นตัวเองมาพูด (sympathetic) หรือบางคนอาจจะชี้นำมากหน่อยก็มี ซึ่งเราเองก็เป็นคนแล้วเขาเองก็เป็นคนเหมือนกัน แต่ล่ะคนก็มีรูปแบบของการรับส่งข้อมูลที่ต่างกัน
อยากมีอารมณ์เปลี่ยนแปลงตัวเองจังเลย งิงิอิอิ
แฟนกูหัวช้ามาก ๆ มากจนหงุดหงิดบางที คือเป็นข้อเสียข้อเดียวเลย อย่างอื่นดีหมด น่ารักเทคแคร์ ซื่อสัตย์ แต่คิดภาพอยู่ด้วยมาหลายปี เป็นคนที่พูดอะไรแล้วเข้าใจยากมาก ประมวลผลช้า ที่ม แต่เรียนเก่งนะ แค่สื่อสารยากอะ บางทีกูก็หงุดหงิด
เช่นคุยกัน กูพูดอะไรซักอย่าง สั่งให้ทำอะไร เขาก็จะ ห้ะ? ไว้ก่อน แล้วกูรำคาญที่ต้องมาพูดซ้ำเหมือนคุยกับเด็กอะ หรือคุยกันกูถามไปสามคำถาม จะตอบมาหนึ่ง กูแบบ งง ทำไมคิดไม่ได้
แล้วคบกัน กูต้องคอยเป็นคนนำในการทำอัะไรเสมอ กูต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจเพราะเขาหัวช้า ใจโลเล แม่งเหนื่อยมาก รักอะรัก แต่เบื่อที่ต้องมาเจองี้ว่ะ กูต้องพยายามข่มอารมณ์ให้ใจเย็นไปจนตายเลยหรอ
ขอยาดนะแต่มึงเคยมีเพื่อนแบบที่อารมณ์ร้ายไหม
คือแบบกูแม่งโคตรอดทนว่ะจริงๆ แม่งแบบเวลามีเหี้ยไรหงุดหงิดเราก็รู้ตัวนะว่าต้องทำไม่ให้มันหงุดหงิด แต่สุดท้ายแม่งก็เหวี่ยงใส่กูอ่ะ เหี้ยไรวะ กูผิดหรอ
แม่งละแบบพอเวลามาบอกอะไรกับเราซักอย่างแล้วถามเราว่าทำไงดี เราก็ต้องทราบปัจจัยหลายๆอย่างเพื่อจะได้เลือกวิธีที่ดีที่สุดใช่ไหม แม่งก็จะแบบ มึงจะอะไรนักหนาวะ เอ้า ถ้าไม่ต้องการก็ไม่ต้องถามกู กูตอบไม่ดีก็หาว่ากูไม่คิด มึงจะเอาอะไรกับกู
คือมันเป็นความรู้สึกที่พูดออกไผไม่ได้เพราะคบกันมาหลายปีแล้วอ่ะแม่ง อยากร้องเลยไอเหี้ย(คำสร้อย)
เครียด อยากกรี๊ด กูจะบอกมันยังไงดีว่ากูไม่อยากทำงานกับมันเพราะมันไม่เคยช่วยงานกลุ่มคนอื่นเลย
วันนี้สอบวันสุดท้ายในชีวิตม.6กู และกูก็ค้นพบว่าแม่รื้อกระเป๋ากูยันวันสุดท้ายจริงๆ รื้อไรนักหนาวะ คิดว่ากูจำไม่ได้เหรอว่าของในกระเป๋ามันเปลี่ยนที่น่ะ
>>476 กูทำงานหาเงิน ออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้าน บ้านนี่กูก็เป็นคนซื้อ (เอาพ่อแม่มาอยู่ด้วย) เรียกง่ายๆ ว่ากูมีสิทธิ์ขาดเต็มที่ในบ้าน พ่อกูยังรื้อห้องกูอยู่เลยมึง 5555555 คงคิดว่ากูจำตำแหน่งวางของไม่ได้เหมือนกัน แต่กูไม่ได้ล็อกห้องและไม่ได้ห้ามเองแหละ ทำเป็นไม่รู้ไป เพราะกูไม่ได้มีปัญหาอะไรไม่ได้มีอะไรปิดบัง กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าผู้ใหญ่หรือคนแก่เค้าคิดยังไง ทำไมชอบรื้อของลูก การที่กูโอเคไม่ได้แปลว่ามึงต้องโอเคด้วย แต่มึงยังเรียน ยังปีกกล้าขาแข็งไม่ได้ ทางออกคือเข้ามหาลัยก็ไปอยู่หอในซะ รีบๆ เรียนจบหาเงิน พอมีเงินชีวิตจะดีเอง ในยุคทุนนิยม ใครมีเงิน คนนั้นเสียงดังที่สุดในบ้านว่ะ เมื่อก่อนพ่อแม่กูเสียงดังสุดในบ้าน ตอนนี้คือกู 555 (แต่มึงจะเกรงใจพ่อแม่หรือไม่อันนี้อยู่ที่ตัวมึงละ กูยังเกรงใจพวกท่านอยู่ ถ้าเรื่องไหนหยวนได้กูหยวน เรื่องไหนหยวนไม่ได้ สิทธิ์ขาดอยู่ที่กู กูก็เสียงแข็งเหมือนกัน)
ไม่อยากเกณฑ์ทหาร ไม่ได้เรียนรด. ไม่แข็งแรงด้วย สมัยนี้ยังยัดเงินกับสัสดีได้อยู่มั้ย
ไปหาหมอ ได้ยามาต้องทาแผลที่หลังเช้าเย็น หมอถาม มีใครทาให้หรือเปล่า ตอบว่ามี จริงๆแล้วไม่มีใครทำให้หรอก แล้วนี่ต้องทำไงวะ
เวลากูเครียดก็จะบ่นระบายให้คนอื่นฟัง ส่วนมากกรรมก็จะตกไปที่แม่กูไม่ก็เมียกู
แม่กับเมียกู ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ฟังที่ดี กูซาบซึ้งใจมาก
แต่บางทีเขาเครียดเรื่องของเขาเอง ไม่พร้อมจะให้กูไปบ่นระบายใส่ มันก็มีบ้าง
เวลาแบบนั้นกูก็เอามาบ่นในโม่ง ไม่สบายใจเท่าบ่นให้คนเป็นๆฟัง แต่ก็พอชดเชยได้บางส่วน
กูก็อยากจะเป็นคนที่รับฟังปัญหาของคนอื่นได้อย่างตั้งใจบ้าง
ถ้าไม่ใช่ตอนกูกำลังเครียด กูว่ากูทำได้แหละ แต่กูเครียดบ่อยไง สัสเอ้ย 555
ที่บ้านชอบโกหกกูจัง ตอนนั้นบอกถ้ากูสอบเข้าได้จะให้ไอแพด ก็ให้นะ แต่หนึ่งเดือนยึดคืน ผ่านมา3ปีกูยังไม่ได้คืนแถมยังยกให้ป้าอีก บอกได้ที่เรียนแล้วจะให้กูคอสก็ปัดมาเรื่อยๆจนกูจะเรียนจบวิกสักหัวยังไม่มี บอกจะปล่อยกูไปยอมผมตอนสอบเสร็จ(ย้อมแค่ปลายผม)ก็อ้างโน่นอ้างนี่ หัวกูยังดำยันทุกวันนี้ แล้วชอบมาพูดว่าให้รางวัลเวลากูทำอะไรสำเร็จตั้งขนาดนี้ทำไมกูไม่พยายาม โถ ที่ผ่านมาเคยให้กูจริงๆสักกี่ครั้งล่ะ
พ่อแม่ชอบเปรียบเทียบกูกับเด็กคนอื่น กูเลยมักเปรียบเทียบพ่อแม่ตัวเองกับพ่อแม่คนอื่นเสมอ
อนุญาต เขียนแบบนี้
สังเกต เขียนแบบนี้
แฟนกูเป็นเหี้ยไรมาตัดสินหนังสือเลี้ยงลูกวะ ไม่เคยอ่านแล้วสาระแนมาตัดสิน กูบอกว่าถ้าจะมีลูกก็ต้องอ่านหนังสือสอนเลี้ยงลูกนะ แล้วมันก็บอกกูว่าลูกมัน มันเลี้ยงเองได้ ทำไมต้องให้ใครมาสอน โถอีง่าว ก็มึงโตมาแบบพ่อแม่เลี้ยงแบบไม่เข้าใจเด็ก เลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ มึงเลยมีปัญหาทางจิตแบบนี้ กูโตมากับแม่ที่อ่านหนังสือเลี้ยงลูก เรียนจิตวิทยาในเด็กมา กูเลยโตมาแบบไม่มีแผลใจอะไรเลย วัยเด็กกูแฮปปี้มากเพราะแม่กูอ่านหนังสือเลี้ยงลูกไงโว้ยยยยยยยยยยยย
ตอนเพิ่งทำงานใหม่ๆได้ 5 เดือน โดนแม่บีบให้กู้บ้านราคา 1.3 ล้าน อ้างว่าได้บ้านถูกและอยู่ติดๆกัน แต่ตอนจะเอาเอกสารเพื่อไปรีไฟซ์แนนซ์หาธนาคารใหม่ (ผ่อนครบ 3 ปีแล้ว ดอกเบี้ยมันขึ้นสูง) ก็มาเจอเอกสารลับที่ตกลงกับเจ้าของบ้านคนเก่าไว้ว่า ราคาบ้านจริงๆแค่ 1 ล้าน แต่จะอิ๊บกับคนประเมินบ้านให้ดันไปเป็น 1.3 ล้าน แล้วส่วนต่าง 3 แสนก็จะโอนมาให้แม่กูทั้งหมด เหมือนโดนหักหลังเลยว่ะ แบบนี้กูฟ้องร้องเอาเงินส่วนต่างมาได้มั้ย เพราะในเอกสารลับ มีแต่ลายเซ็นต์แม่กูกับเจ้าของบ้านคนเก่า ซึ่งกูคนกู้ไม่ได้มีส่วนรับรู้ หรือ ตกลงอะไรด้วยเลย
กูเป็นเด็กติดแม่ พอกูมีแฟนกูก็ติดแฟน
กูชอบอ้อนแม่ ชอบอ้อนแฟน
กูมองว่าความสัมพันธ์แบบนี้ต่างจากเพื่อน ที่กูจะไว้มาดมากกว่า
หลังๆงานกูเหนื่อยงานกูยุ่ง กูก็จะชอบไปบ่นให้เขาฟัง อยากให้เขาปลอบ อยากให้เขาเอาใจกู
ซึ่งบางทีพวกเขาก็ช่วยกูได้มาก ทำใหกูรู้สึกสบายใจ พึงพอใจ
แต่บางทีพวกเขาก็มีเรื่องเหนื่อยเรื่องเครียดของตัวเองอยู่แล้ว ถ้ากูไประบายอารมณ์ให้พวกเขาฟัง มันก็จะรบกวน ทำให้พวกเขาหงุดหงิด กูที่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ก็เครียดเพิ่ม มาระบายในโม่งมันก็พอชดเชยได้บ้าง แต่ยังไงก็ไม่เหมือนกับการที่มีคนจริงๆมารับฟัง
ทำไมอ.ชอบสั่งงานเหมือนคิดว่าวันนึงมี48ชั่วโมงวะ ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่ทุกคน บางวิชาสั่งหลายชิ้นด้วย แถมสั่งแม่งพร้อมกัน ส่งในอาทิตย์เดียวกัน ปั่นกันตาเหลือก ขอบตาคล้ำไปหมดเหนื่อยจนจะเป็นบ้า เหนื่อยจะร้องไห้ อยากตะโกนระบายดังๆ ก็เกรงใจคนในหอ พอไปขอเพิ่มเวลาสักนิด อ.แม่งก็บอกว่าเซคอื่นทำได้ ทำไมเซคคุณทำไม่ได้ โห อห หัวข้อทำงานแม่งก็ไม่เหมือนกันแล้ว คิดว่าพวกกุเป็นผู้วิเศษวิงกาเดียมเลวิโอซ่าโบกนิดสะบัดหน่อย แล้วงานมันจะเสกปิ๊งขึ้นมาหรือไงวะ
ข้อสอบความถนัดแพทย์หัวดอ ไอ้สัส
สู้ๆพวกมึง
กูไม่รู้จะบ่นห้องไหนดี ถ้าผิดห้องกูขอโทษ
เกี่ยวกับคู่ชิฟในกาน์ตูนอ่ะ
มีใครเรืออนาถแบบกูบ้างไหมวะ จะร้องไห้
คือทั้งด้อมชิฟ AB น่ะ แต่กูเสือกชิฟ BA แม่ง เศร้าชิบหาย
จริงๆตอนแรกด้อมกูไม่ดังหรอก มี BA ประปรายกูด็พอใจ
แต่อยู่ๆพอด้อมดังปุ๊บ กระแส AB บูมเฉย
บูมแบบบูมเหี้ยๆ คนชอบเยอะมาก แฟนอารต์ฟอคเยอะมาก เยอะจนกูเศร้ามาก
ออกตัวกูรีบะไม่ไหว เจอแบบนี้โครตจุกอ่ะ
อัตตราส่วนก็ AB : BA 85 : 15
มีใครเรืออนาถแบบกูไหม แล้วพวกมึงทำใจยังไงว่ะ กูแม่ง ทำใจที่เรือ AB ใหญ่มาก ไม่ได้ทุกที T T
>>494 เออ กูสุขภาพจิตดีไง อวยตัวเองแล้วไงต่อ แล้วทำไมคนสุขภาพจิตดีๆแบบกูจะคบคนโง่ไม่ได้ มึงแยกประเด็นก่อนนะว่าเกี่ยวไรกับเรื่องที่กูบ่น กูเชื่อว่าเลี้ยงแบบหาข้อมูลมาจะผลดีกับลูกมากกว่าการเลี้ยงแบบกากๆไม่มีแบบแผนแน่ กูโตมาดีมากจากแม่ที่มีแบบแผนในการเลี้ยงเด็ก ทำไมกูจะไม่อยากให้ลูกโตมาดีๆแบบกู และกูเห็นว่าแฟนกูโตมาเหี้ยมาก พ่อแม่เขาไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีในการเลี้ยงลูกเลย แล้วกูควรจะปล่อยแฟนเลี้ยงลูกแบบสะเปะสะปะโดยที่ไม่รู้จะได้ดีมั้ย อาจจะดีก็ได้ แต่ถ้าใช้วิธีกูก็มีแนวโน้มว่าดีกว่าไง
>>503 แฟนมึงมันไม่เปิดกว้างแหละ แต่ที่มึงควรทำก็ต้องงัดวิธีมาตะล่อมป่ะวะ 555
เพื่อลูกนะเว่ย ไม่งั้นมึงก็เลี้ยงเองหลักๆ (แต่เหนื่อย ถ้าไม่ช่วยกัน)
คือมึงบังคับคนไม่ไฝ่รู้ให้ไฝ่รู้แม่งไม่ได้ง่ายๆ หรอก
ส่วนที่มึงโดน >>488 จิ้มไปว่างั้น คือ ภาษาที่มึงใช้มันดูยกตนข่มท่านอ่ะ แต่กูไม่สอนวิธีใช้ภาษามึงหรอกนะ 555 ไม่ใช่ประเด็น
ที่บ้านกูปล่อยให้กูมีความสุขไม่ได้จริงๆเหรอวะ กูแค่หวีดเมนกูก็หาว่ากูใจแตกแล้ว ไหนจะล้อเมนกูอีก นี่ปิดเทอมนะเว้ย เกรดกูก็ดีมากตลอด จะอะไรนักหนา แถมไม่ใช่ครั้งแรกด้วย จนเวลาติ่งกูไม่กล้าโชว์เมนให้คนที่บ้านดูด้วยซ้ำ แต่กูไม่ได้ติ่งให้คนในบ้านเห็นมานานหลายปีเลยนึกว่าเขาจะดีขึ้นเลยยอมเปิดใจบอกความชอบตัวเองให้ฟัง สรุปหลายปีนี่ไม่ได้ดีขึ้นเลยสินะ แม่ชอบพูดว่าอยากให้กูมองแม่เป็นเพื่อน มีอะไรก็พูดกับแม่ได้ กะอีแค่ความชอบยังล้อยังเหยียดกูขนาดนี้ เพื่อนเหี้ยไรอีกล่ะ
เบื่อ เซ็ง หงุดหงิด
การทำชั่วนั้นเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้นที่พันพัว ความดีทั่วถ้วนร้อยพลอยมลาย
พี่กูกับแฟนพี่กูแม่งน่ารำคาญสัดๆ เมื่อคืนขับรถเหยียบหมา ขาหัก ละมาด่ามันว่าโง่ ตายๆไปซะ มึงเป็นคนจิตใจยังไงวะถึงมาด่าหมาแบบนี้ ละหมาเพิ่งอายุ 3 เดือน เทียบกับคนก็ 10 ขวบเองมั้ง มันจะไปรู้ประสาอะไร? ไม่มีความเห็นใจเลยรึไง หมาตัวเองแท้ๆ เช้ามาแทนที่จะไปหาหมอก็บอกไม่ว่าง พอกูกลับมาแม่งก็ออกไปกันละ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกกูจะได้พาไปหาหมอเอง มันนอนพะงาบๆจะตายห่าอยู่แล้ว ก่อนเลี้ยงพันธุ์นี้ก็เสือกไม่ศึกษามาก่อนว่านิสัยมันดื้อ มันชอบกัด กูก็บอกอยู่ว่าไม่เอาพันธุ์นี้ก็ยังดื้อด้านไปซื้อมาเลี้ยง รู้ตัวอีกทีแม่งก็จ่ายเงินไปละ กูจะท้วงอะไรทัน ซื้อมาก็ไม่ไ้เตรัยมห่าอะไรให้มัน ให้มันนอนพื้นปูนนอกบ้าน ไม่เคยรู้ว่าหมาแดกอะไรได้มั้ย ไม่เคยศึกษา แค่อยากเลี้ยงไปเท่ๆ ไม่เคยพามันออกไปวิ่ง จนมันทำลายข้าวของ ละก็มาตีมัน คนที่ต้องเลี้ยงมันจริงๆก็คือกูเพราะพวกแม่งไปทำงาน ละพอกูผูกพันกับมัน ก็มาพูดว่าดื้อมาก ตายไปซะ ไม่อยากเลี้ยงแล้ว อย่างเงี้ยหรอ??? อยากตบปากแม่งซะที
กูเบื่อมา เตรียมแผนจะไปเที่ยวทะเลแต่ดันเจอโควิดอีก
ทิปล่มแบบ........นั่นแหละ
เป็นสงกรานต์อีกปีที่ไม่สนุก
กูไม่รู้จักใครในสังคมเลยหว่ะ กูไม่มีเพื่อนเลย กู20ต้นๆแล้ว คือจะหาเพื่อนในมหาลัยก็ยากเพราะโควิดเนี่ยแหละ ไม่เจอหน้าใครเลย ชีวิตกูเลยมีแค่คนเดียว ครอบครัวกูก็ไม่สนิทและกูมีชีวิตแบบไร้ตัวตนในครอบครัวอีก
กูก็เคยอยากลองหาเพื่อนออนไลน์ดู แต่ก็รู้สึกโตเกินกว่าจะมาหาเพื่อนใหม่ๆไงไม่รู้ แบบคนอายุกูนี่ก็มีกลุ่มเพื่อนกันลงตัวหมดแล้ว
แล้วเป็นห่วงตอนตัวเองจะทํางานชิบหาย แบบไม่มีคอนเนคชั่นเลย
มีคําแนะนําอะไรมั้ยโม่ง
มึงการที่เราแบบโดนคนที่เราไม่รู้จักเราเกลียดโดยไม่มีเหตุผลนี้กุควรู้สึกยังไงดีกว่ะแบบ ไอ้เฮี้ย รุ้ว่าต้องปล่อยว่างอะแต่กุปล่อยไม่ได้ ทำไมกุต้องดาวกะอีแค่คำพูดของใครไม่รู้ด้วยว่ะ ปกติเพื่อนโม่งแบบปล่อยวางจากเรื่องพวกนี้ยังไงว่ะ ระบายให้ปฟนฟังแฟนก็บอกไม่ต้องใส่ใจงะ คือถ้ากุทำได้ก็ไม่มานั่งรู้สึกแบบนี้อะมึง ฮือออออออ
แม่มาค้นของกู พอกูเผลอขึ้นเสียงห้ามไม่ให้ค้นก็ด่ากูกลับ บอกไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก ใครจะอยากค้นของของมึง คนมีมารยาทเขาไม่ทำหรอก เอ้า ไม่อยากยุ่งละมาค้นทำไมวะ แถมทำลืมว่าหลายปีที่ผ่านมาค้นของกูไปเยอะแค่ไหน คิดว่าที่แอบค้นกระเป๋านี่กูไม่รู้เหรอวะ //คือเพื่อนเขียนจดหมายให้ตอนเรียนจบอะมึง ของแบบนี้ไม่ควรมายุ่งด้วยซ้ำ
โคตรรู้สึกเหี้ยเลยสัส กูก็นั่งของกูอยู่ดีๆ แม่แม่งกูเดินมาทักเฉย คิดว่าปีหน้าจะน้ำหนักเท่าไหร่ ดูอ้วนมากเลยนะ ละก็ขำ โห่ไอ่สัส มึงผอมตายห่าแหละเป็นเหี้ยไรนักหนากับกู กูสูง160หนัก48นี่มันอ้วนมากหรอวะ เอวกูเล็กกว่ามึงอีก ทำมาพูด
ถึงพวก SJW เฟมเกินเบอร์ มึงอ้วกไปเถอะ อ้วกให้ขาดเกลือแร่ตายเลยนะมึง อย่ามาเสือกกับคู่ชิปที่กูติ่งมาตั้งแต่ ม.2 ของกุ อีห่าาา // แค้นนนน 5555
มีใครอยากเลิกคบเพื่อนสนิท เพราะเวลาผ่านมา มึงรู้สึกว่าเขสกับเพื่อนคนนี้ไม่ได้ปะ
แบบ..ไม่ได้ทะเลาะกันด้วยนะ แต่รู้สึกไม่อยากเป็นเพื่อนสนิทกันคนๆนี้แล้วอ่ะ และพอคิดดูดีๆ ที่ผ่านมาก็เหมือนสถานการฯ์บังคับให้มึงเป็นเพื่อนกันอ่ะ พอ keep in touch มาเรื่อยๆ ก็กลายเป็นคบมา 10 กว่าปีละ
>>528 กูมีนะ มีช่วงนึงกูปัญหาก็ไปคุยปรับทุกข์ไปบ่นๆกับเพื่อนแล้วมันเมินไปคุยเรื่องคู่ชิปคู่วายดาราเกาหลีตลอด เข้าใจแหละว่าบางเรื่องมันท้อกสิคไม่อยากฟัง อยากเม้ามอยเรื่องตัวเองมากกว่า แต่พอผ่านช่วงนั้นมาได้แล้วย้อนคิดก็เซ็ง หลังจากนั้นพอคุยกันก็รู้สึกไม่คลิก ฝืนๆ ไม่อยากคุยแล้ว กูเลยเฟดตัวแยกออกมา นานๆตอบไลน์ที ไม่ถึงกับเลิกคบแต่ก็ไม่ได้คุยกันละ
เมื่อก่อนก็คบกันมาดีนะ คุยเล่นกันตามปกติ คุยไลน์ทุกวันสัพเพเหระ แค่พอเราลำบากรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยแคร์ไม่ค่อยรับฟังเราเท่าที่เรารับฟังเขาตอนเขามีปัญหา
คนนี้คบกันมาเกือบสิบปีมั้ง
>>518 เป็นไงบ้างวะ ชีวิตแบบนั้น กูลองมานั่งนึกดีๆแล้วกูว่าที่กูต้องการคืออยู่คนเดียวมากกว่า แต่ที่กังวลเรื่องไม่มีเพื่อนก็เพราะมันดูแปลกแยกจากสังคม(ความเป็นสัญชาตญาณสัตว์สังคม) แต่กูไม่แคร์ละ
กูเลยคิดว่ากูคุยกับใครติดต่อใครในฐานะเพื่อนร่วมงานดีกว่า ส่วนเพื่อนจริงๆไม่ต้องมี
>>529 กูก็ไม่ชอบฟังคนบ่นคนระบาย toxic สัส เวลากูมีปัญหากูก็มาบ่นในมู้นี้เอา มู้เฉพาะสำหรับบ่นอยู่แล้วไม่รบกวนใคร ไม่ทำให้ใครอึดอัดลำบากใจ ใครไม่อยากอ่านก็ข้ามไป ใครอยากอ่านก็มาอ่าน การเอาเรื่องลบๆ ไปพ่นใส่คนอื่นเหมือนบังคับให้เค้าฟัง กูว่ามันก็แย่นะ บางคนถึงขั้นมีมายด์เซ็ตว่าไม่บ่นให้เพื่อนฟัง จะมีเพื่อนไว้ทำไม เอ๊า นั่นเพื่อนหรือกระโถน มีเพื่อนไว้ปลุกพลังบวกให้กันและกันไม่ดีกว่าเหรอวะ จะมีเพื่อนไว้พ่นพลังลบใส่กันให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัดรำคาญทำหอกอะไร ไม่มีใครอยากฟังเรื่องลบๆ หรอก ถ้านานๆ ทียังพอว่าแบบเข้าใจได้ว่าสุดจริง ไม่ไหวแล้วจริง แต่บางคนแม่งมีปํญหาได้ไม่เว้นแต่ละวัน เรื่องกิ๊กก๊อกไร้สาระเก็บมาดราม่าได้หมด อันนี้ก็น่ารำคาญ
แต่ถ้าทีเวลาตัวเองชอบบ่นให้เพื่อนจำใจต้องฟัง แต่ทีเพื่อนบ่นตัวเองไม่อยากฟัง (ในความถี่เท่าๆกัน) อันนี้คือเหี้ยนะ ออกแนวเห็นแก่ตัว
>>528 กูกำลังคิดจะมาบ่นลงมู้นี้พอดีว่าอยากบล็อค/muteเพื่อนสนิทกูที่คบกันมาเกินสิบปี555 แต่ไม่ถึงขั้นอยากเลิกคบหรอก แค่รำคาญช่วงหลังที่มันปสด.กับอะไรหลายอย่างมากไปและทำอะไรๆที่กูเคยเตือนมันแล้วว่าส่งผลเสียกับชีวิตมันนะ แต่มันก็ยังทำแต่เรื่องเดิมๆให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอะ ขี้เกียจจะใส่ใจชีวิตมันแล้ว และเดี๋ยวพอมันเจอดราม่าก็มาร้องไห้กับกูอีก เบื่ยโว้ย
>>528 ของกูคือเคยโทรไปปรึกษาเพื่อนเรื่องย้ายงาน จริงๆคืออยากถามเรื่องของบริษัทมันด้วย เผื่อโอเคจะได้มันช่วย refer เข้าให้
โทรไปคุยแบบขอข้อมูลจริงจัง ไม่ได้ไปในแนวบ่นหรือดราม่าอะไรเลย เจออีกฝ่ายคุยด้วยเหมือนรำคาญ
ขุดเรื่องเก่าที่กูเคยปรีกษาเมื่อนานมาพูดกระแทกใส่กู ทั้งที่เรื่องที่กูพูดไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย
ก่อนหน้านี้ก็มีหลายเรื่องด้วยแหละ อย่างชวนมากินข้าวแล้วเล่นมือถือไม่สนใจกูบ้าง มาสายเป็นชั่วโมงแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เลยรู้สึกว่าอยากทำแบบนี้ก็ช่างแม่งละกัน กูเทแบบไม่เป็นฝ่ายคุยก่อน ไม่ like โพสมันบน SNS แต่ไม่ block/unfriend
ถ้ามันอยากคุยกับกูแล้วทักมาก่อนกูก็จะคุยนะ ซึ่งกูรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ทำหรอก เพราะงั้นก็ไม่ต่างจากตัดขาดกันกลายๆอยู่ดี
ก็เสียดายนะเพื่อนคนนี้รู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาลัย ปี 1 นู่นเลย แต่ถึงยังไงก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเดิมมากหรอก
เพราะยังไงมันก็วัยทำงานแล้ว ได้คุยหรือเจอกันก็นานๆครั้งอยู่แล้ว
แมวจรท้องแก่ที่ชอบแวะเวียนมาบ้านตายว่ะ กูรู้สึกแย่มากเลย ใกล้คลอดแล้ว กูก็ว่าถ้าคลอดเด็กเมื่อไหร่จะรับเลี้ยงพาไปหาหมอจริงจัง เจอแบบนี้แล้วรู้สึกแย่ยามเช้าเลย กูเกลียดหมาจรจัดแถวนี้มาก พวกห่านี่เอามาเลี้ยงไม่ได้แล้วเสือกปล่อยไปทั่วซอย แต่กูก็ผิดเองที่ไม่รับแมวมาเลี้ยงในบ้าน รู้สึกแย่มาก กูไม่คิดว่าเขาจะไปไวขนาดนี้ รู้สึกแย่ถึงขั้นโทษตัวเองว่าเมื่อคืนได้ยินเสียงหมาเห่าก็น่าจะไปดูหน่อย แม่ง
คิดถึงคนๆหนึ่งมากๆ จนเริ่มจะใช้ชีวิตไม่ได้ละ ทุกวินาทีต้องมีแต่มันอยู่ในหัว นอนก็ฝันว่าต้องมีมันเป็นหนึ่งในตลคในฝันแทบทุกคืน นี่นอนก็ไม่ได้ เหี้ยอะไรวะเนี่ย อยากตัดใจแต่ก็ทําไม่ได้ง่ายๆหรอก
เหลืออีกปีสุดท้ายละที่กูจะได้มีโอกาสตามหามัน แล้วหลังจากนี้โอกาสที่จะเจอกัน = 0
ขอแค่ครั้งเดียว อยากเจอหน้าครั้งสุดท้าย กูจะได้ตัดใจได้
กูล่ะเกลียดพวกทำอะไรผิดก็อ้างว่าเป็นซึมเศร้ามาก ในข่าวเห็นเยอะแยะเลย แล้วกูเป็นซึมเศร้าจริงๆจากพันธุกรรมด้วยก็รู้สึกแย่ คนยิ่งไม่เข้าใจอยู่ด้วยว่าการเป็นซึมเศร้ามันเป็นยังไง เจอคนพวกนี้เอาโรคมาอ้างเวลาทำผิดคนอื่นๆเขาก็เข้าใจว่าการที่คนบอกเป็นซึมเศร้าคือข้ออ้าง
กุจะบ้า เกริ่นก่อนเลยว่าแม่กูมีปัญหากับยายตั้งแต่เด็กเพราะยายเหมือนจะเป็นโรคประสาทหน่อยๆ ขี้โมโห มีปัญหาอะไรก็ตีลูกจนแม่กูโตมาเหมือนเป็นเด็กมีปม ทีนี้พอแม่มีกูใช่ปะ ตอนเด็กๆกูก็เด็กเวรอะ พอทะเลาะกับแม่แล้วแม่แบบแพนิคอะไรไม่รู้จนทำทุกอย่างมันแย่ไปหมด ทะเลาะกันทีไรต้องถึงเนื้อถึงตัวทำลายข้าวของตลอด(ซึ่งส่วนใหญ่เขาเป็นคนทำ ไม่ใช่กู) แล้วพอกูโตมาเขาก็ชอบทำตัวเหมือนกลัวกูโมโห เพราะกูโมโหแล้วกูจะอาละวาดไรงี้ กูก็งงดิ แล้วเขาเป็นแบบนี้บ่อยมากแพนิคอะไรไปเองจนกูรำคาญแล้วหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ อันนี้กูก็ผิดด้วยแหละมั้ง แต่กูไม่ชอบเลย กูควรพาแม่ไปหมอมั้ย
อยากออกไปอยู่หอจัง ไม่น่าเลือกม.ใกล้บ้านเลย อยู่บ้านละประสาทกับคนที่บ้านชิบหาย นอนดึกเพราะแชตกับเพื่อนเพลินคืนเดียวด่าเหมือนกูหนีเที่ยวกลางคืน
จะสัมละเหมือนไม่ได้เตรียมตัวพร้อมเท่าไหร่เลย ขอให้ติดด้วยเถอะ กูอยากมีที่เรียนโว้ย
กุเบื่อที่ต้องมาทำหน้าที่ลูกกตัญญูมาก เดือนๆนึงกูลางานโครตบ่อยเพราะต้องพาแม่ไปหาหมอ จนกูเริ่มจะเกรงใจหัวหน้ากูแล้ว มีเดือนนึงกูลาไปสิบกว่าวันเพราะต้องให้ยาแม่วันละสองรอบ จนมาตอยนี้กูลาเฉลี่ยเดือนละครั้งถึงสองครั้งบางทีก็สามเพราะแม่เป็นนู่นเป็นนี่ กุเหนี่อยแล้วก็เบื่อมากด้วย แล้วที่กุต้องลาไปโรงบาลกะแม่เพราะเค้าเดินเองไม่ได้ต้องนั่งรถเข็น คือกุมีพี่น้องนะแต่แต่งงานไปมีครอบครัวตัวเองแล้วก็ย้ายไปอยู่จังหวัดอื่นกันหมดแล้ว เหลือแต่กูที่ต้องมานั่งรับภาระอยู่คนเดียว คือทุกวันนี้กูต้องหาเลี้ยงแม่แล้วก็ต้องลางานมาพาเค้าไปโรงบาลอีก กูก็ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะถึงจะหลุดพ้นจากสภาพนี้ได้สักที
บอกพี่น้องให้ร่วมหารด้วย แม่ตัวเองทั้งนั้น
>>545 ขนาดกูยังพอมีเงินบ้าง กูว่าโจทย์นี้ยังยากเลย
1. พี่น้องพอมีผัวมีเมียมีลูกไปแล้วส่วนมากก็จะอ้างว่าตัวเองมีครอบครัวต้องดูแลไม่มีเงินเหมือนกัน แล้วก็ตีมึนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อยให้พี่น้องคนที่โสด/คนที่อยู่กับพ่อแม่รับกรรมไป เพราะถ้ามันจะช่วยมันคงช่วยไปนานแล้ว ข้อนี้กูจะช่างแม่งคิดไปซะเลยว่าตัวเองเป็นลูกคนเดียว
2. กูไม่รู้มึงจนขนาดไหน จ้างคนดูแลรายวันพอไหวมั้ย ได้ยินมาว่าวันละประมาณ 1500 (เรท กทม นะ ตจว อาจจะถูกกว่านี้) จ้างเฉพาะวันที่จำเป็นพอ
3. เรื่องงาน มึงควรปรึกษาพูดคุยกับหัวหน้าจริงจังไปเลย กูว่ามึงลาเยอะขนาดนั้นไม่เป็นผลดีแน่ ที่ทำงานกูเคยมีคนที่เค้าจำเป็นแบบนี้เหมือนกัน สรุปบริษัทให้เข้าออฟฟิศแค่อาทิตย์ละ 4 วันไปเลย อีกวันนึงให้ WFH ชดเชยเอา (อันนี้ก่อนโควิดนะ ไม่เกี่ยวกับ WFH โควิด) คือต้องบอกว่าที่ทำงานกูดีด้วย บริษัทก็เห็นใจช่วยเหลือพนักงาน เพื่อนพนักงานด้วยกันก็เห็นใจ
ล่าสุดเสี่ยที่เปย์กูเลิกเปย์แบบหายไปเลย(มันก็ดีที่กูจะได้มีแฟนมช้ชีวิต)แต่ต้องแลกมากับการเหนื่อยหาเงินค่าห้อง5000อาหารแมวเดือนละ3000ค่ากินเห้อออสู้ๆตัวเองจะออลี่แฟนก็คนมาซับอย่างน้อยเพราะไม่ดังพยายามทำให้ลูกค้าคุ้มแต่เขาก็ไม่ซับซับแต่คนดังๆล่าสุดกินฆ่าตัวตายก็มีคนช่วยทันล้างท้องผูกคอเชือกขาด🤣นี่ว่าจะไปติดโควิคละไม่รักษามันจะตายมั้ยวะ
สตอล์กอยู่ได้หงุดหงิด
วันหยุดหมดแล้วววว
เพื่อนชอบทำอะไรเลียนแบบกูตลอดเลย เบื่อมาก ทำยังไงไม่ให้เลียนแบบกูซะทีวะ แต่บอกไปก็จะทะเลาะกันอีก เฮอ
พวกมึงรับมือกับมนุษย์ KY ยังไงวะ โดยเฉพาะคนพวกนั้นเป็นเพื่อนของเพื่อนมึงอีกทีนะ บาฃทีกุก็หมดมู้ดจะคุยด้วย ยิ่ง KY+ช่างเกทับนี่คือกุรำคาญมากๆ
เบื่อพวกเอาโรคซึมเศร้ามาเป็นข้ออ้างตอนทำงานว่ะ บอกตรงๆว่าขี้เกียจกูยังไม่หงุดหงิดเท่านี้เลย อิดอกอ้างเก่งชห เวลาทำงานก็ไม่คิดจะช่วยอิดออดป่วยโน่นนี่จะเป็นจะตายให้ได้ มาก็สาย ทำงานไม่เป็น ละไม่ถาม ไม่เหี้ยอะไรทั้งนั้น เกาะเป็นปลิงอย่างเดียว จะด่าแม่งก็ไม่ได้เดี๋ยวหาว่ากูบูลลี่คนป่วยอีก สุดท้ายกูก็ต้องมาทำส่วนของแม่ง ไม่อยากเจอคนแบบนี้เลย ควย
เวลาเพื่อนมาขอความช่วยเหลือ แต่พอเราช่วยเสร็จทักไปหายไม่ตอบนี่มันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ
ว่ากูไม่จริงใจ แต่ใครกันที่โกหกวะ
ในแชทอย่างนึง บอกเพื่อนอย่างนึง ที่โพสให้คนอื่นเห็นก็อีกอย่างนึง ถ้ามึงยังเลือกความจริงให้ตัวเองไม่ได้ กูว่าปัญหานั้นไม่ได้อยู่ที่กูแล้วว่ะ
พวกที่มีอาการก็เป็นแบบนี้แหล่ะ ตอนพูดบอกว่าซื่อสัตย์ พูดจริง แต่เดี๋ยว เลื่อนแชทขึ้นไปเหมือนคนล่ะคนมาตอบ ควยเถอะ ชาตินี้ใครจะจริงใจกับมึงได้ถ้ามึงไม่รู้ว่าอะไรจริงด้วยซ้ำ
เบื่อเพื่อน เวลาคุยกันก็บอกกูแม่งสนิทกับมัน พวกแม่งรักกูนะ ก็มีกันอยู่แค่นี้ บลาๆ
แต่พอมองการกระทำเมื่อไหร่ก็คือเหมือนกูกับแม่งเป็นคนแปลกหน้า ไม่ได้เจอกันก็มีอินเทอร์แอคกับคนในกลุ่มทั้งหมดยกเว้นกู มีแชทกลุ่มแยกที่ไม่มีกู เวลาจะทำอะไรก็ไม่เคยบอกไม่เคยถามกู แม่งขายของเพื่อนทั้งกลุ่มแชร์มันก็ไปไล่ตอบคอมเมนต์คุยเล่นกันหมด แต่พอเป็นกูแชร์ กริบ ไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรกับกูซักอย่าง พอกูไปคุยเรื่องนี้ทีก็มาบอกว่าไม่ตั้งใจจะทำให้รู้สึกแบบนี้ ไม่ได้คิดว่ากูเป็นคนนอก พอพูดไปก็เหมือนจะดี แล้วสุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เบื่อ
วันหยุดหมดเร็วจัง อยากนอนไปอีกนานๆเลย
รู้สึกเหมือนว่าหลงลืมอะไรบางอย่างไปเป็นเวลานานมากๆมาตลอด ตอนนี้พอจำได้แล้วก็ได้แต่รู้สึกแย่ เหมือนได้เข้าใจสักทีว่ากุเหี้ยขนาดไหน สุดท้ายแล้วก็ไม่มีอะไรที่ทำได้เลย จะย้อนกลับไปแก้ก็ไม่ได้ ได้แต่แบกแล้วจำเป็นบทเรียนในอนาคตเท่านั้น กูไม่แน่ใจในอะไรอีกแล้วว่ะ กูแค่หวังว่าจะรับผิดชอบกับสิ่งที่กูทำลงไปได้ก็เท่านั้น
คนเราเกิดมาครั้งนึง มาด้วยตัวคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ตอนไปก็ไปคนเดียวด้วยสินะ
ไม่อยากจะคิดว่าคนที่มึงเคยคิดว่าเป็นเพื่อนมานาน ตอนนี้แม่งจะเป็นคนที่อยากตัดออกจากชีวิตให้ได้มากที่สุด
ไม่ได้มีปัญหาทะเลาะเหี้ยไร แต่นิสัยแต่ละคนแม่งไม่โตซักที มึงคิดสภาพคนอายุ20กว่าแต่สมองมีเท่ากับพวกเด็กเอ๋อในติ๊กตอกที่ขําคลิปปญออ่ะสัส
กูจูนกับแม่งไม่ติดละ แม่งฝันเพ้อๆจะทําธุรกิจบริสัสนู่นนี่ วันๆแม่งทําแต่จัดฉากอัพเดทชีวิตในโซเชี่ยล ไม่ได้อยู่ในโลกความเป็นจริงเลยไอเหี้ย
แม่งไอเหี้ยนี่มาค้างบ้าน3วันนี่ กูเลยเพิ่งรู้สันดาน เป็นNarcissisticอ่ะสัส แล้วกูPtsdหลอนกับแม่งยาวๆเป็นเวลาสามอาทิตย์ละ ถึงกับเก็บไปฝันว่ากูต่อยหน้ามัน คือก็รู้สึกผิดหวังแหละว่าไอเหี้ยมึงแม่งปสดได้ขนาดนี้เลยเรอะ
กูหวังว่าการระบายนี้จะทําให้กูจบๆเรื่องนี้ได้สักที
ขอระบายบ้างนะเพื่อน เราหวังว่าข้อความนี้ที่จะส่งไป จะทำให้เราหายจากอาการทริกเกอร์
ตอนเด็กๆ เราโดนพี่ชายทำร้ายร่างกายบ่อยมากๆ ทั้งต่อย ตี กระทืบ ตอนนั้นเราเป็นเด็กป.4ตัวเล็กๆที่ถูกพี่ชายทำร้ายร่างกายไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ ทุกคนเพิกเฉยกับความรุนแรงที่เกิดขึ้น เราไม่เคยถูกถามเลยสักคำว่าเจ็บมั้ย กลัวมั้ย เราตัวช้ำไปเรียนทุกวัน เราคิดด้วยซ้ำว่าพี่ชายของเพื่อนก็เป็นแบบนี้เหมือนพี่เรา เราคิดมาตลอดว่าถูกทำร้ายร่างกายจากพี่ชายมันเป็นเรื่องปกติที่คนอื่นเขาก็โดนกัน
พอเห็นเพื่อนคนอื่นเขาใช้ชีวิตแบบมีความสุข มีพี่ชายดีๆคอยห่วง คอยดูแล มันก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนคนแปลกประหลาดไม่เหมือนคนอื่นเขา
ทุกวันนี้พี่ชายเราใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ขอเงินพ่อแม่เสพยาไปวันๆ
ส่วนเราต้องจมอยู่กับความกลัว อาการปวดไมเกรน(หมอบอกว่าเสี่ยงจะเป็นเรื้อรัง) ที่เกิดจากเรื่องในอดีตมันทำให้เรากลัวการถูกตะคอก และกลัวผู้ชาย(ที่เสียงดัง)มากๆ เรากลัวว่าจะถูกทำร้ายเหมือนตอนนั้น
ถึงทุกวันนี้จะใช้ชีวิตเป็นปกติได้แล้วก็เถอะ แต่ก็ยังกลัวเวลาถูกผู้ชายดุ หรือทำเสียงดังใส่ทุกที
เหนื่อยกับงานกลุ่มชิบหาย เซคกุแม่งจับกลุ่มกันเป็นเด็กๆเป็นกลุ่มใหญ่ เหลือแต่พวกเศษเดนทำงานแบบต้องสั่ง ทำงานแบบลวกๆให้เสร็จตามมี่บอก เหนื่อยชิบหาย อยากลาออก เทเกรดแม่ง
แฟนติดเล่นโป๊กเกอร์มาก จะทำยังไงดี
เท่าที่ศึกษาเขาบอกไม่ใช่การพนัน แต่ทุกวันนี้ก็เสียทีละ 100-300 มากสุด 600 ทุกวันที่มีเพื่อนเล่นด้วย นานๆทีจะได้กำไร ซึ่งแฟนกูก็ชวนเพื่อนเล่นทุกวัน
แฟนกูบอกว่าควบคุมตัวเองได้ จะเล่นไม่ให้เสียเกินวันละ 300 แต่ 300 นี่มันค่าแรงขั้นต่ำแล้วนะ...
เคยถาม แฟนกูบอกด้วยว่าตอนทำงานจะเล่นทีละเป็นพัน (ตอนนี้ยังเรียนอยู่เลย) กูกลัวมากว่าอนาคตจะเป็นยังไง โดยนิสัยแฟนกูเป็นคนที่ชอบเสี่ยง ชอบพนันเป็นชีวิตจิตใจด้วย อ่านตามเว็บบอร์ดมีแต่คนเสียเป็นแสนๆ ล้านๆ กลัวครอบครัวตัวเองเป็นแบบนั้นว่ะ
ควรคุยกับแฟนว่ายังไงดี หรือเงินเขาไม่ควรไปยุ่ง กูเสียดายเงินอ่ะ TT 300 นี่กูใช้วันนึงยังไม่หมดเลย กูทำงานเก็บเงินงกๆ เห็นแบบนี้แล้วปวดใจ
ดูหนัง คลิปออกท่องเที่ยว อยากออกไปเจอผู้คนใหม่ๆ นอกวงสังคมที่รู้จักเรา แต่นึกขึ้นได้ว่าในความจริง ไม่มีรถ ไม่มีเงิน แถมต้องกักตัวอีก
>>578 คือจริงๆ แฟนกูก็ได้ตังนะ พอดีเรียนเก่งเลยได้ทุนนั่นทุนนี่ เป็นเงินเดือน รวมๆ แล้วก็เดือนละ 2 หมื่นได้มั้ง
ล่าสุดวันนี้ไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเลยไปหาเล่นแบบออนไลน์แล้วว่ะ เสียไปอีกเกือบ 300 สุดจะห้ามจริงๆ เห็นอนาคตชัดเลยว่าห้ามไม่ได้แน่ๆ เวลาปกติคุยกันไปกินข้าวแฟนกูก็พูดถึงโป๊กเกอร์ตลอดเวลา ไม่รู้จะทำยังไงดี
พยายามหาอะไรอื่นๆ ที่ใกล้เคียงกันเช่นการเล่นบิทคอยมาหลอกล่อ แฟนกูก็บอกว่ามันเสี่ยงน้อย ไม่ค่อยสนุก กลัวว่าพูดตรงๆ หรือห้ามแรงๆ มันจะยิ่งเตลิด เพราะแฟนกูเคยเลิกกับแฟนเก่าเพราะแฟนเก่าห้ามเล่นเกม TT
>>581 มีโอกาสไหมที่จะทำให้เขาหยุดเล่นได้บ้าง นี่ล่าสุดเล่นหลายชั่วโมงเลย เล่นจากเสียกลับเป็นเท่าทุนแล้วก็เสียอีก
>>582 เคยพูดเปรยๆ แล้วเขาดูเคืองๆ อ่ะแง แต่เขาก็บอกว่าให้ความสำคัญกับกูมาก่อนนะ ไม่รู้เชื่อได้ไหม
หรือว่าเป็นเพราะกูเป็นคนประหยัดมากๆ เองกูเลยรู้สึกว่าเอาเงินไปผลาญกับอะไรแบบนี้ฟุ่มเฟือยมากเลย u_u เอาตรงๆ ก็เป็นห่วงเรื่องมันจะถลำลึกแหละ ตอนคบกันแรกๆ เขาดูเป็นคนแบบเก็บออม บริหารเงินเป็น มีลงทุนบ้าง แต่ตอนนี้ใช้เงินทิ้งขว้างมาก
>>583 เขาเลิกไม่ได้หรอกมันคือนิสัยไปแล้ว เขาชอบความเสี่ยงเลิกเล่นโป๊กเกอร์ ก็ไปหาพนันอย่างอื่นมาเล่นแทน ถ้ามึงทำใจเลิกไม่ได้ มึงก็ทนอยู่กับเขาไป แต่บ้านมึงมีปัญหาเรื่องการเงินและอาจรวมถึงปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ในอนาคตแน่ๆ ถ้ามีประวัติแฟนเก่าพูดเรื่องเกมแล้วถูกทิ้ง มึงก็มีโอกาสถูกทิ้งเพราะพูดเรื่องโป๊กเกอร์ เขาดูไม่แคร์คนรักเท่าไหร่ ดูแค่กิจกรรมที่เขาสนใจมากกว่า
นี่กูพูดด้วยสายตาคนนอกคนที่รับสารข้างเดียวนะ
ถ้ามึงอยากคบจนถึงขั้นแต่งงานก็ทำไป แต่ถ้าไม่เป็นแบบที่หวัง เกินจุดจะทน ก็หย่าออกมาแค่นั้น ถึงแต่งแล้วก็อย่าพึ่งรีบมีลูกละ ดูสภาพผัวมึงก่อนว่าจะทำชีวิตให้ดีขึ้นได้ไหม เดียวพอจะหย่ามีลูกแล้ววุ่นวายกว่าเดิม
>>583 อันนี้จากมุมมองคนนอก+รับสารจากมึงอย่างเดียวนะ
- แฟนมึงเลิกไม่ได้แน่นอน ดูจากที่มีแพลนไว้ว่าทำงานจะเล่นเป็นพัน ทั้งๆที่ตอนนี้ยังเรียนอยู่ คิดถึงแต่โป๊กเกอร์ตลอดเวลา เล่นแล้วเท่าทุนแต่ก็เล่นต่อจนมันเสีย จากคนมีนิสัยอดออมกลายเป็นใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย อันนี้คือเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ล่ะนะ
- แฟนมึงคำพูดกับการกระทำสวนทางกัน ให้ความสำคัญกับมึงมาก่อน แต่พอมึงห้ามเล่นการพนัน(ซึ่ ง ผิ ด ก ฎ ห ม า ย )กลับเคืองมึงแทน ไม่อยากเล่นบิทคอยน์เพราะเสี่ยงน้อย แต่เลือกที่จะเล่นโปกเกอร์ออนไลน์ ซึ่งเขียนโค้ดโกงได้นะ ให้โอกาศเจ้ามือชนะ51- คนเล่น49 ยังไงก็ขาดทุน แต่แฟนมึงก็ยังเลือกที่จะเล่นโป๊กเกอร์ออนไลน์ เว้นแต่ว่าแฟนมึงจะเป็นคนเรียนเก่งแต่ทักษะการคิดวิเคราะห์ห่วยแตกเลยชั่งน้ำหนักให้ตัวเองไม่ได้ว่าอะไรดีไม่ดี
- พอคำพูดกับการกระทำแฟนมึงสวนทางกัน ทำให้กูสงสัยว่าที่บอกว่าได้ทุนเดือนละ 2หมื่นนี่จริงเหรอ? มึงแน่ใจใช่มั้ยว่าเขาไม่ได้โกหกมึง รวมถึงเรื่องแฟนเก่าด้วย มึงแน่ใจเหรอว่าเลิกกันเพราะห้ามเล่นเกมส์ ไม่ได้ห้ามเล่นพนันเหมือนมึง?
- คนที่ติดพนันเสียเป็นแสนๆล้านๆเขาก็เริ่มจากเล่นน้อยๆก่อนเกือบทั้งหมดนั่นแหละ
-มึงทำให้มันเลิกได้ไหม ได้ แต่ก็มีโอกาสที่มันจะบอกเลิกมึงแล้วเลือกโปกเกอร์แทนเหมือนกัน อารมณ์มึงตอนนี้เหมือนผญ.ที่คบผช.เจ้าชู้แล้วคิดว่าจะทำให้มันหยุดเจ้าชู้ได้อ่ะ คิดว่าทำได้ไหมล่ะ ตัวอย่างมีให้เห็นเยอะแยะ แต่ถ้ามึงชอบความเสี่ยงความท้าทายอยากลองคบต่อเพื่อเปลี่ยนแฟนมึงก็แล้วแต่มึงนะ
>>586 เสริมเรื่องกลโกงพนันออนไลน์ https://www.facebook.com/toffieisitsupport/photos/a.1534306973483962/2352066278374690/
บอกว่าบิทคอยน์เสี่ยงน้อยนี่คือได้เล่นจริงๆป่าววะ กูเขียม
>>585 ไม่ใช่ทั้งเงินทั้งเซ็กส์เลย 555 เอาตรงก็เพราะกูชอบผู้ชายเก่ง ซึ่งหาไม่ค่อยจะได้ (ในสังคมที่กูอยู่ตอนนี้ เพราะมีแฟนกันหมดแล้ว TT) กูไม่ค่อยอยากคบใครทิ้งๆ ขว้างๆ ด้วย...
>>586 ขอบคุณมากจริงๆ นะ รู้สึกได้มุมมองอะไรใหม่ๆ เยอะเลย กูลองเอาลิ้งให้แฟนอ่านแล้ว แฟนกูก็ตอบกลับมาว่า เว็บที่เล่นเป็นเว็บนอกชื่อดัง เงินก็วนกับคนเล่น ไม่ได้เข้าเจ้ามืออ่ะ (แต่ก็ขาดทุนไหม -.- ฮึ่ม)
ส่วนเรื่องทุนนี่แน่ใจว่าจริงเพราะกูได้ทุนคล้ายๆ กันอยู่ เขาได้สองทุนพร้อมกันเลยบวกได้รายเดือนเยอะ
จะรอดูอีกสักพักว่าจะเบื่อเลิกไปเองไหม ล่าสุดก็เล่นทั้งวัน ถ้ายังเป็นแบบนี้คงต้องเปิดใจคุย :(
>>588 พอดีว่าแฟนกูไม่เน้นเหรียญหลักน่ะ ซื้อพวกเหรียญออกใหม่ nft หรือพวกฟาร์มมากกว่า แต่เห็นเคยบ่นๆ ว่าอยากลองแบบ futures อยู่ ;-; (ถ้ากูจำไม่ผิดนะเพราะกูก็ไม่ได้รู้อะไรเยอะ แหะๆ)
กูคบกับแฟนมาสองปี ช่วงแรกๆมีอะไรกันบ่อยพอประมาณ ช่วงหลังๆไม่ค่อยมี แล้วทีนี้กูเป็นประเภทขี้กังวลมากๆ กูกลัวท้องแบบที่สุด บางทีกลัวขึ้นสมองระหว่างมีอะไรกันกูเครียดจนข้างล่างแห้งแต่ก็ไม่พูดอะไร พอสอดใส่ก็โคตรเจ็บ ตอนนั้นทั้งใส่ถุงยางทั้งกินยาคุม แต่กูวิตกกังวล อยากให้เปอร์เซ็นต์ต่ำที่สุด กูเลยไปฝังยาคุม ก็ทำให้มีเซ็กส์ราบรื่นขึ้น แต่ฝังไปปีนึงพบว่าแพ้ยาคุม น้ำหนักขึ้นหนัก กูเลยไปผ่าออก หลังจากนั้นก็มีเซ็กส์น้อยลงมาก
กูเป็นปมที่ทำให้กลัวผู้หญิงท้อง กลัวการท้อง คลิปทำคลอด เย็บคนท้อง ฯลฯ กูกลัวมาก มันจะรู้สึกโหวงๆในท้องน้อยแบบไม่ค่อยดี ไม่มีแรง กูไม่ช่วยตัวเองแบบสอดใส่ด้วยซ้ำเพราะกลัวระบบภายในมากๆ
พอปรับความเข้าใจกับแฟน ว่ากูมีปมเรื่องนี้นะ เขาก็โอเคนะ ไม่ได้ดูอัดอั้นอะไรเลย มีทำกิจกรรมทางเพศบ้างแต่ไม่สอดใส่ พอได้ระบายความใคร่อะไรแบบนี้
จนเมื่อคืน แฟนกูมีอารมณ์มากๆจนจะสอดใส่เดี๋ยวนั้น แบบไม่ใส่ถุง กูตกใจมาก ไล่ให้ไปหยิบถุง พอทำเสร็จกูก็ถามว่าเขาคิดจะทำสดจริงๆหรอ เขาบอกว่าถ้ากูไม่ห้ามคงทำสดเลยเพราะอารมณ์ตอนนั้นมันร้อนมาก ซึ่งกูฟังแล้วรู้สึกแย่ แล้วความเสี่ยงที่จะท้องล่ะ กูกลัวจนจะเป็นบ้ามาตลอด ประเด็นนี้มันเป็นปัญหากับกูมาเสมอ ทำไมถึงไม่คิดถึงเรื่องนี้วะ ถ้ากูไม่ยั้ง ถ้ากูไม่คิดทันในตอนนั้น กูก็จะโดนสดใช่มั้ย แล้วถ้ากูท้องล่ะ แม่งเป็นเรื่องที่กูทั้งกลัวทั้งขยาดมาตลอดที่คบกัน มันเทียบไม่ได้กับแค่อารมณ์เงี่ยนชั่ววูบอะหรอ กูคิดซ้ำไปซ้ำมา นอนร้องไห้ กูกลัวจนจะตายอยู่แล้ว ทำไมไม่คิดถึงใจกูบ้าง
คือแฟนกูเป็นคนน่ารักมาเสมอ ไม่เคยละเลยกูเลย ที่ผ่านมาก็เอาใจใส่เข้าใจกูมาตลอด แต่กูเสียใจเรื่องนี้มาก เพราะอารมณ์ชั่ววูบหรอเขาถึงคิดจะทำแบบนั้น อารมณ์ทางเพศมันรุนแรงขนาดที่ทำให้คนๆนึงขาดสติไปเลยหรอ กูรู้สึกกลัว ทั้งกลัวท้องด้วย กลัวแฟนด้วย เสียความเชื่อใจไปหน่อยเลย กูคงดูเหมือนคนประสาทแดกแน่ๆ แค่คิดก็จะร้องไห้อีกแล้ว
>>591 คุยกันดีๆ ว่าไม่ไหว เสี่ยงไป เข้าใจนะว่าอยากแตกในมากๆ แต่ไม่ไหวจริงๆไม่อยากท้องตอนนี้
ผู้ชายมันมีแรงขับดันในการสืบพันธ์รึถ่ายทอดพันธุกรรมอยุ่แล้ว ถ้าตามสัญชาติญาณ เขาก็คงอยากแตกในลึกๆ เยอะๆ แรงๆ ให้แฟนท้องนั้นแหละ สัญชาติญาณแบบนี้มีกันหมด แต่มันก็ยังดีที่ว่า เขามีกับแฟนเขาคนเดียว
พวกหัวคว
เป็นคนเหงื่อออกเยอะ อึดอัดๆ อากาศร้อน
>>590 เราถูกปลูกฝังว่า ถ้ามีอะไรไม่ป้องกันแล้วจะท้อง ท้องแล้วจะเป็นปัญหาสังคม เป็นปัญหาสังคมแล้วจะเครียด การมีอะไรกันแต่ละครั้ง มันอาจสนุก แต่ก็กลับมาเครียดทุกที กูสดกับแฟนหลายๆครั้ง ใกล้เสร็จแล้วออกมาหลั่งนอก ฟังดูเสี่ยงชิบหายเลยใช่มะ แต่ก็ไม่ท้อง บางทีถึงจะใส่ถุง กูก็ไม่หลั่งใน กลัวผิดพลาด จนสุดท้ายกูคิดว่า ไม่กูก็เขาสักคนคงเป็นหมัน นี่ตั้งแต่โควิด ไม่ได้มีอะไรกันมาเป็นปีละ กูต้องไป ชตอ อยู่ตลอด ขอบใจแต่ละคลิปของเพื่อนโม่ง ที่แทรกๆเข้ามา ตามห้องนู้ห้องนี้
ซื้อของออนไลน์ร้านๆนึง แม่งเหี้ยสัส กูจ่ายค่าemsไปเพื่อให้ได้ของไวๆ รอบส่งคือถัดจากวันที่กูโอน1วัน บอกจะส่งแทรคในไลน์ วันต่อมาแม่งก็ยังไม่มีแทรค กูก็ไม่ได้ตามบางทีมันส่งให้แล้วแต่ลืมให้แทรคกูก็ไม่ได้อะไร วันที่4กูยังไม่ได้ของจ้าอห กูเลยทักไปพูดดีๆว่าเหมือนของเราจะตกหล่นนะ นางขอไปตรวจสอบ24ชม เต็มๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบห่าเหวอะไรมา จนกูต้องทักซ้ำ นางอ่านไปพักใหญ่แล้วถึงจะส่งเลขแทรคมาให้ พอไปเช็คในระบบคือมึงพึ่งส่งเลยย สรุปกูจ่ายems ทำไมวะถ้ากูจะได้เหมือนลทบ.ขนาดนี้ อิห่าแล้วยังไม่ขอโทษด้วย ถ้ากูไม่เตือนคงไม่พูด ไอร้านหัวควย ร้านใหญ่ซะเปล่า สาขามึงที่เซนลาดไปหัดดูซะบ้างหุ่นร้านมึงกูเกือบสะดุดหัวแม่งหลายทีแล้ว
ปล. เช้คแทรกแล้วขึ้นมามีคนรับแล้ว แต่ในชั้นพัสดุของหอไม่มีของกูเลย รอถามป้าแม่บ้านแปป ถ้ามึงเอาเลขห่าเหวอะไรให้กูอีกกูตามหยิกกีแม่ง เกลียดด
>>597 กูเคยเจอ เอาเลขเหี้ยไรไม่รู้อาอัปใน shopee ของไปใต้โน่น เหมือนจะให้ทันวันของ shopee แต่ของจริงๆ ส่งหลังจากนั้นสองสามวัน ตอนนั้น shopee ยังไม่มีระบบเช็คของ ต้องเอาเลขที่ให้มาไปเช็คข้างนอกเอง กุเช็คละงง ของไปไหน ถามไปสองสามวันไม่ตอบอิสัส บอกไมาพกมือถือ อิควัย
>>583 มาแชร์ประสบการณ์ เมื่อก่อนกูก็ติดโป๊กเกอร์นะ แต่เล่นไปเรื่อยๆก็คิดว่าว่าระบบเกมมันต้องทำให้กูเสียอยู่ดี ไม่รอบใดก็รอบหนึ่ง ยิ่งนั่งนานไม่ลุกนี่ โอกาสเสียหมดตัวก็ยิ่งง่าย
พอกูคิดได้ กูเลยเลิก กูเลยไปมองหาอย่างอื่นเล่นแทน จนกูได้รู้จักกับบอร์ดเกมซึ่งตอนนั้นบอร์ดเกมแปลไทยกำลังเริ่มมาพอดี กูเลยลองย้ายไปเล่นบอร์ดเกม ก็แบบเฮ้ย ถ้าเพื่อนโม่งรู้จักเลือก
------
จะมีหลายเกมที่เราต้องเสี่ยงสูงมากไม่แพ้โป๊กเกอร์เลย(และระบบก็สร้างมาให้เราเสียเช่นเดียวกัน ถ้าไม่ระวังตัว)
กูผ่านมือบอร์ดเกมมาหลายเกม กูกล้าบอกตรงนี้ได้เลยว่า บอร์ดเกมเกือบทุกเกม จริงๆแล้วมันก็เอาการละเล่นในคาสิโนมายำๆกัน แล้วใส่ธีมใหม่ให้ดูเข้าถึงได้ง่ายเท่านั้นเอง อาจจะเพิ่มลูกเล่นนู่นนี่นั่น ให้เหมือนผู้เล่นได้ตัดสินใจเองเข้าไปบ้าง แต่สุดท้ายดวงในกลไกเกมจะเป็นตัวพลิกเกมอยู่ดีสาส
(ไม่ใช่ทุกเกมหรอก แต่ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้กัน)
หลังจากกูเสียตังค์กับบอร์ดเกมไปเยอะ กูก็ว่าต้องพอแล้วแหละ บอร์ดเกมๆนึงแพงชิบหาย บทเรียนก็ได้แล้ว มูฟออนดีกว่า
------
และแล้ว หลังจากนั้นกูก็ได้มารู้จักกับแวนการ์ด เพื่อนโม่ง แวนการ์ดนี่แหละคือสิ่งที่กูรู้สึกว่าแทนที่โป๊กเกอร์ได้อย่างแท้จริง เสี่ยงทุกครั้งที่เล่น
ทำให้ตื่นเต้นอยู่ตลอด ตัวเกมมีกลไกให้เปิดดูการ์ด 2 ใบบนสุดของกอง (ความลุ้นเหมือนตอนโป๊กเกอร์เปิดโชว์ใบใหม่กลางสนาม)
กูชอบมาก การ์ดมีการกดสกิลทำนู่นนี่นั่นได้ รูปแบบสกิลมีให้เลือกหลากหลายตามการ์ดที่จัด ทำให้กูแทบจะไม่เบื่อกับเกมนี้เลย
โดยกูแนะนำให้ซื้อการ์ดภาค V เท่านั้น ภาคนี้ดึงความลุ้นจากการเสี่ยงและฝีมือคนเล่นออกมาได้กำลังดี โดยไม่พึ่งสกิลจากตัวการ์ดมากเกินไป
------
ก็นั่นแหละ ประสบการณ์กูจากคนชอบโป๊กเกอร์มาก่อน
อ่อ แต่ข้อเสียคือ ทั้งบอร์ดเกมและแวนการ์ด กูว่ากูเสียตังค์เยอะกว่าตอนเล่นโป๊กเกอร์ซะอีกวะ 555
แต่กูเต็มใจ อย่างน้อยก็ซื้อทีเดียวจบ (ยกเว้นอยากได้บอร์ดเกมใหม่ หรือการ์ดเสริมชุดใหม่)
------
มีสองทางให้ลองดู แต่มึงต้องให้มันดำเนินไปช้าๆตามธรรมชาติ อย่าเร่ง อย่าขืนใจ ไม่งั้นไม่ได้ผล
1. เพื่อนโม่งลองซื้อบอร์ดเกมแล้วไปอ้อนให้แฟนเล่นด้วยกันดู เบื้องต้นกูแนะนำ
- เกมค้นใจ (เกมนี้อาจจะเสี่ยงไม่เยอะ แต่มึงกับแฟนมึงจะได้เชื่อมใจกันเป็นหนึ่งเดียวแน่นอน)
- ไชน่าทาวน์ (มีรุ่นแปลไทยขายแล้ว เกมนี้เสี่ยงเหมือนกัน และมีธนบัตรในเกมให้ถือด้วยถ้าอยากได้ฟีลลิ่งถือเงิน)
- Android:Mainframe(ถ้าอ่านอังกฤษได้เอาอันนี้ ได้ทั้งเสี่ยงและวางแผนล่วงหน้า)
2. แต่ถ้าคิดว่าเก๋าเกมแล้ว จะลองซื้อแวนการ์ดเล่นดูก็ได้(ซื้อ V-TD01และ V-TD02 มึงกับแฟนคนละกล่อง) แต่กูขอบอกไว้ก่อนว่า แวนการ์ดมันเป็นการ์ดเกมที่เลือกคนเล่น ดังนั้นถ้าเล่นแล้วไม่ชอบจริงๆก็ไม่ต้องแปลกใจ(บอร์ดเกมเข้าถึงได้ง่ายกว่า) เกมนี้มองผ่านๆจะดูเหมือนเล่นยาก และคนเล่นใหม่ต้องทำความเข้าใจกลไกของเกมเยอะ แต่ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้เมื่อไหร่ ช่วงแรกแฟนมึงอาจจะหยุดเล่นไม่ได้ เงี่ยนรัวๆ มึงอาจจะต้องเล่นกับแฟนเยอะหน่อยช่วงแรก ติดยิ่งกว่าโป๊กเกอร์อะกูบอกเลย ส่วนกูนั้นเล่นมานานแล้ว ตอนนี้เลยเหลือสัปดาห์ละ 2-3 รอบ แต่สมัยแรกกูก็เงี่ยนรัวๆทุกวันเหมือนกัน
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่า วิธีของกูก็ไม่ได้เพอร์เฟค กูแค่เปลี่ยนจากโป๊กเกอร์ไปติดอย่างอื่น ตังค์ก็ยังต้องเสีย แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่การพนัน
และถ้ามึงหาอะไรซักอย่างเล่นกับแฟนได้ ย่อมดีกว่า ดูแลกันได้ใกล้ชิดกว่า วินวิน
กูรำคาญอีลุงเพื่อนพ่อกูสัส พึ่งกลับมาจากกรุงเทพแทนที่จะกักตัว เสือกมาหาพ่อกูถึงบ้านไม่ใส่หน้ากาก ละเที่ยวไปทั่ว บอกตัวเองไม่ติดแต่ครอบครัวติดโควิดไปละ มาก็มาพ่นน้ำลายโม้ใส่พ่อกูชิบหายวายวอด พ่อกูก็ขี้เกรงใจอะไรกับคนประเภทนี้วะ ครอบครัวกูเลือกอยู่แต่บ้าน เซฟชีวิต แต่มันเที่ยวไปทั่ว แวะบ้านนั้นบ้านนี้ แล้วบอกไม่ติด คือแม่งไปทั่ว ทั้งเชียงใหม่ทั้งกรุงเทพกลับมาไม่เคยกักตัวอะไรทั้งนั้น ลำพังกูอยู่แต่ในบ้านกับครอบครัว กูก็ยังจะแพนิคเลย แต่มันแม่งทำเหมือนกับทุกอย่างปกติ ครอบครัวกูไม่แพนิคเลยมั้ง บ่นเรื่องแม่งทุกวัน ก็ยังจะมาที่บ้านกูทุกวัน
>>602 นี่กู >>600 เองนะ จริงมากเรื่องถ้าไม่ชอบก็เท่านั้น กูเล่นทั้งบอร์ดทั้งแวน และกูก็พอจะได้ยินมาบ้างเรื่องแวนอนาคตไม่รุ่ง แต่ถึงยังงั้นกูก็ยังคงชอบการไดร์ฟเช็ค/ดาเมจเช็คของเกมนี้นะ กูว่าฟีลลิ่งตอนลุ้นมันใกล้เคียงโป๊กเกอร์มากสุดๆละ(ยังหาบอร์ดเกมที่ให้ความรู้สึกใกล้เคียงแบบนี้ไม่ได้ ถ้าหาเจอแนะนำกันได้ครับเพื่อนโม่ง)
———
สงสัยกูจะเป็นคนกลุ่มน้อย กูชอบแวนเพราะไดร์ฟเช็ค/ดาเมจเช็คล้วนๆเลย ไม่ลงแข่ง ไม่เล่นเด็คเมต้า แค่ทำเด็คแบบพื้นๆนั่งเล่นกับที่บ้าน แล้วพอเป็นเด็คพื้นๆเวลาเช็คเจอทริกเกอร์ได้ซักใบนะมึง โคตรฟินน
เมื่อก่อนกูชอบเด็กมาก ตอนที่ได้ดูแลเด็กคือรู้สึกดี แต่รู้สึกว่ายิ่งโตยิ่งเห็นแต่เด็กนิสัยแบบน่าตีหัว คำหยาบแต่เด็กเอย นิสัยแบบรบกวนคนอื่นแล้วไม่ยอมขอโทษเอย ยิ่งแบบโลกเน็ตเข้าถึงง่ายนะ เด็กกวนประสาททำไมยิ่งเยอะวะ กูแบบเฮ้อ กูก็ไม่แก่นะ แต่กูรู้สึกแก่มาก แล้วบางอย่างที่เด็กทำสมัยนี้ที่อ้างๆ ว่าอธิบายคือบางคนโคตรเถียงหัวชนฝา ไร้เหตุผลจนกูแบบ...เหตุผลในโลกนี้แปลว่าอะไรวะ ทำเอาซะกูรู้สึกเป็นหลิ่มเลย
กูเบื่องานกลุ่มเป็นงาน Discussion มีคนนึงแอบพูดลับหลังกับเพื่อนในกลุ่มอีกคนว่าจะพูดไปตามใจตัวเองเลย แล้วจะถามเพื่อนไปไม่ได้ทำตามที่ตกลงว่าจะบอกไว้คร่าวๆ เพื่อนคนฟังก็ถามว่าแล้วเพื่อนคนอื่นล่ะไม่คิดถึงคนอื่นบ้างหรอ สรุปคือมันบอกว่าไม่แคร์อ่ะจะได้คะแนนเท่าไหร่ก็ได้ไปสิ จากนั้นก็โม้เรื่องตัวเองว่าไปแลกเปลี่ยนมา เป็นคนพูดคล่องมากจนอาจารย์บอกให้ช้าๆ หารู้ไม่ว่าคนฟังโคตรรำคาญเลยเลยบอกให้เพื่อนโทรปลอมเป็นแม่มาหา แล้วคนฟังก็เอามาบอกพวกกูซึ่งเป็นคนในกลุ่มเหมือนกันว่ามันจะทำแบบนี้ ทำให้กูไม่อยากทำงานด้วยเลยอ่ะ คือกูพอรู้ว่าคนนี้ไม่ชอบกูเพราะชอบมองเหยียดกูตอนปี 1 เพราะเห็นกูเป็นคนเงียบๆดูไม่สู้คนด้วยมั้ง แต่เขาดูแบบเป็นคนแรงๆอ่ะ กูโกรธมากว่าทำไมมีคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ ไม่อยากทำงานด้วยเลย แล้วคือเขาไม่ได้ฉลาดจริงๆนะ มหาลัยกูคะแนนเรียงตามเซค ถึงจะบอกโม้ไปแบบนั้นแต่เทอมก่อนอยู่เซคเกือบท้ายสุดเลยแล้วกูอยู่เซคแรกๆอ่ะแต่กูก็ไม่โม้แบบเขา คนก็ไม่รู้เท่าไหร่ว่ากูอยู่เซ็คแรกๆ เหมือนเขามีปมอะไรในใจที่เหมือนอยากกดหัวคนอื่นอ่ะ ไม่ค่อยนึกถึงคนอื่นเท่าไหร่ ซึ่งกูคิดว่าเป้าหมายที่จะตั้งใจทำในครั้งนี้เพ่งเล็งมาที่กูว่ะ คือกูด้นสดได้แหละแต่เพื่อนคนอื่นเขาก็จะไม่รู้เรื่องไปด้วย คนเรามันระดับสติปัญญาต่างกันอ่ะจะให้ยึดถือแต่ตัวเองเห็นแก่ตัวไม่ได้มันเป็นงานกลุ่มด้วย ช่วงนี้กูอารมณ์แปรปรวนแม่งคิดมากเรื่องนี้จนร้องไห้อ่ะว่าเขาเกลียดอะไรกูขนาดนั้นเลยหรอทำไมมองเหยียดตลอดเวลา กูไม่เคยทำอะไรไม่ดีให้เลย
ผู้ชายเป็นเห้ไรกันแม่งฉี่เลอะขอบโถทำไมมึงไม่เช็ดให้กุตามเช็ดทุกรอบ เหม็นก็เหม็น ห้องน้ำก็ใช้รวมกันทำไมไม่รักษาความสะอาดกันวะ ตามึงก็ดีกว่าคนอื่นยังเสือกทำเลอะสุด ขี้ติดส้วมมึงก็ไม่ล้างให้หมด มึงรังเกียจของตัวเองละไม่คิดว่าคนอื่นก็รังเกียจของมึงบ้างอ่อวะ ถ้าเลือกได้กุก็ไม่อยู่หรอกบ้านนี้ แม่ง หรือต้องให้กุปาดปจด.เลอะบ้างถึงจะรู้สึก สัส
กูรู้สึกแย่มาก ระบายกับใครไม่ได้เลย กูอ่านหนังสือ ทำข้อสอบมาแต่คะแนนแม่งก็น้อย คือกูทำเต็มที่แล้วแต่มันได้เท่านี้อะ กลุ่มเพื่อนกูมันก็มีที่เรียนกันหมดแล้ว ขนาดไอ้เพื่อนที่วันๆมันเล่นแต่เกมมันก็สอบได้แล้ว กูไม่เข้าใจจริงๆว่ามันทำได้ไง คือแม่งเก่งแต่ไม่ขยัน กูอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง แต่กูเป็นได้แค่ loser
>>611 เห้ยกูเคย ท่องมาแบบมั่นใจร้อย% พอเข้าห้องไปแม่งไม่เข้าใจโจทย์ โจทย์มันพลิกแพลง ตัวกูอ่านมาแต่เนื้อหาท่องจำเลยตอบไม่ได้
ต้องหัดทำข้อสอบเก่าด้วย ลองหามาทำมาอ่านดู เพื่อนเมิงที่เก่งแต่ไม่ขยันมันอาจจะตั้งใจเรียนในคลาสมากๆๆๆหรือไปซุ่มอ่านหนังสือตอนที่เมิงไม่เห็น อย่าคิดไปเองว่ามันเรียนเก่งไม่ต้องอ่านหนังสือ อย่าดูถูกตัวเองว่าอ่านไปก็ไม่เข้าใจ ให้คิดว่าเขาตั้งใจเรียนมากๆเลยเรียนเข้าใจ
ดรอปจะผ่านไหมวะ สาธุ ขอให้เสร๋จในวัน
พี่สะใภ้ตอนสมัยยังไม่คบกับพี่กูก็ดูนิสัยดีเทคแคร์ทำคะแนนเต็มที่ พอเริ่มคบแรกๆก็ยังดี จนล่าสุดใกล้แต่งงานนิสัยจริงเริ่มมาละ นอกจากพี่กูที่เป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องกูอีกคนที่นิสัยสไตล์เดียวกับพี่สะใภ้ นอกนั้นแทบไม่เห็นหัวใครในบ้านกูละ ขนาดนี่ยังไม่แต่งนะ แถมพี่ชายกูเป็นฝ่ายแต่งออกด้วย แม่งเอ๊ย //อย่างน้อยก็ยังดีวะที่เวลาพี่สะใภ้แอบแซะกูแต่พี่ชายยังอยู่ข้างกู
ไม่รู้ผิดมู้มั้ยเเต่ผู้ใหญ่ที่บ้านชอบมาค้นกระเป๋าเราพวกกระเป๋าส่วนตัวอะไรงี้อ่ะค่ะคือควรทำไงกะเค้าดีเคยบอกเเล้วว่าไม่ชอบให้หยุดเเบบดีๆเค้าก็เหมือนจะฟังเเต่ต่อมาก็ค้นอีกเป็นเเบบนี้มาหลายปีเเล้ว
แม่ง อธิบายงานไปเป็นล้านรอบ ก้วนกลับมาถามว่าจะมีเอ้าท์คัมอะไร มึงไม่ได้ต้องการเอ้าท์คัมห่าไรหรอก เพราะมึงไม่เคยมาดูเลย
มึงแค่ต้องการอินคัม อีควาย
ทำไมคนที่แม่งได้มีตำแนห่งใหญ่ๆ แม่งหัวควยงี้หมด กุไม่อยากทำไรเลยเพราะแม่งไม่อยากคุยกะเจ้านายนี่แหละ รำคาญชิบหาย
หวยแดกอีกแล้ว กูมานั่งนับสลากที่ซื้อ ตีไปใบละร้อย สี่พันบาทแน่ะ ภายในครึ่งปี ไม่รวมใต้ดิน ความหวังของกู
กูง่วง ปวดตา
กูก็อยากร้องไห้งอแงกับคนอื่นบ้างเหมือนกันนะ อยากโดนกอดอยากโดนโอ๋ อยากโดนชมว่าพยายามได้ดีแล้วเหมือนกัน
แค่เพราะที่ผ่านมากูเป็นคนนิ่งๆตลอดก็ไม่ได้แปลว่ากูเศร้าไม่เป็นนะ กูก็คน เจ็บเป็น ร้องไห้เป็นเหมือนกัน สนใจกูบ้างสิ สังเกตกูเหมือนที่กูสังเกตคนอื่นๆบ้างไม่ได้เหรอ บางทีกูก็อยากเป็นคนที่มีคนยื่นมือมาหาบ้าง ไม่ใช่กูยื่นหาคนอื่นช่วยคนอื่นตลอด โอ๋กูบ้างสิ
(หลายๆเรื่อง มรสุมรุมเร้าชิบหายแต่กูยังต้องเป็นที่พึ่งให้คนอื่นๆอยู่ อยากงอแงชิบหายแต่ยังทำไม่ได้)
ใครเคยเล่นสลากออมสินบ้างวะ มันดีมั้ยยังไง อยากรู้ สนใจอยากเล่นเพราะความเสี่ยงน้อยกว่าหวยรัฐบาล
>>627 พอกันเลยโม่ง ตูกำลังซึมอยู่เลย แม่ม ชีวิตแม่มเหี้ยจังวะ เพื่อนรอบตัวหาย เพื่อนร่วมงานพรีเซนต์ก็เอาเปรียบ ไม่ทำอะไรเลย ชีวิตอยู่ปี2 จะขึ้น3แล้ว เรียนญี่ปุ่น แต่อยากไปวาดภาพมากกว่า จำใจเพราะฐานะทางบ้านไปต่อศิลป์ไม่คุ้มแน่ เรียนไปเรียนมา ก็ได้แค่แปลงานนิดๆหน่อยๆ ทุกข์ว่ะ ขอบคุณสำหรับที่ระบายนะ แล้วก็ ตูรู้สึกดีขึ้นเพราะ อย่างน้อย พอได้พิมพ์ที่นี่ ก็ไม่ได้รู้ว่าอยู่คนเดียวกับปัยหาแนวๆนี้ ....
>>627 +ด้วยอีกคน กูเป็นเด็กขี้อิจฉาว่ะ ขี้อิจฉามากๆ กูเป็นน้องกูมีพี่ พี่กูได้ทุกอย่างที่กูอยากได้อ่ะ คือกูเป็นเด็กศิลป์ กูชอบศิลปะ กูชอบเรียนภาษามาก กูหัดเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง(เพราะระบบการศึกษาไทยมันเหี้ย)จนสอบโทอิคได้ 700+ กูรู้สึกว่าถ้ากูได้เรียนอินเตอร์กูจะเก่งมากกว่านี้มากๆ แต่มีแค่พี่กูที่ได้เรียนอินเตอร์ตั้งแต่อนุบาลจนมหาลัย ในขณะที่กูเรียนโรงเรียนเอกชนธรรมดา กูเริ่มรู้ตัวเองว่าอยากเรียนแบบเขาบ้างก็ตอนจะขึ้นม.ปลาย (พี่กูอายุมากกว่ากู 3 ปี) แล้วตอนที่กูบอกพ่อแม่กูว่ากูอยากเรียนอินเตอร์แบบพี่บ้าง พ่อแม่กูก็บอกว่าส่งไม่ไหว แต่พี่กูได้เรียนมหาลัยเอกชนอินเตอร์ต่อ กูแม่งโคตรอิจฉา
ตอนนี้กูขึ้นมหาลัยแล้วกูก็เรียนมหาลัยเอกชนทั่วๆไปที่ไม่ได้เป็นท็อปของประเทศเพราะกูค่อนข้างหมดอาลัยตายอยากจนไม่อยากสอบเหี้ยอะไรทั้งนั้นเลยลงตามเพื่อนไปแบบไม่คิด กูมีอาการซึมเศร้ากูพบแพทย์กูกินยา(ที่เป็นซึมเศร้านี่มีปัจจัยอื่นเสริมนะ) และกูก็เริ่มกร้านโลกจนได้บอกพ่อแม่ไปตรงๆว่ากูอิจฉาขนาดไหนที่กูไม่ได้อย่างเขา เขาก็บอกกูว่ามันสายไปแล้ว มันช้าไปแล้ว คิดว่าโรงเรียนที่ส่งกูเข้าไปมันเหมาะกับกูที่สุด ส่วนมหาลัยก็ส่งไม่ไหวจริงๆถ้ากูจะเรียนอินเตอร์อีกคน กูควรจะเข้าใจใช่ปะ กูควรจะโอเค แต่กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน เป็นตัวถ่วงครอบครัวว่ะ หรือเขาไม่ได้วางแผนให้กูเกิดมาตั้งแต่แรกวะกูเลยไม่ได้เรียนแบบเขา แล้วแบบนั้นกูจะมีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องวะในเมื่อกูไม่ควรเกิดมาตั้งแต่แรก แล้วพ่อแม่กูก็ค่อนข้างจะอวยพี่กู แต่พวกเขาก็ดีกับกูมากนะไม่เคยเปรียบเทียบ ไม่เคยต่อว่า เกรดได้เท่าไหร่ก็ไม่เคยบ่น เป็นซึมเศร้าก็พาไปหาหมอ แต่มันกลับทำให้กูรู้สึกว่าเขาคงไม่ได้คาดหวังอะไรในตัวกูตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะกูไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้นอยู่แล้ว
กูขาดยามาได้เกินครึ่งปีมาแล้ว กูคิดว่ากูควรกลับไปหาหมอเพราะตอนนี้กูเรียนได้อย่างยากลำบากมาก ถึงค่าหมอมันจะไม่ถึงพันบาทด้วยซ้ำ แต่กูรู้สึกเสียดายเงินเหลือเกิน ไอ้เหี้ยนี่กูต้องขอเงินพ่อแม่ไปรักษาอาการทางจิตอีกเหรอวะ ทำไมกูมันตัวล้างผลาญเงินครอบครัวแบบนี้ กูแม่งเหี้ยว่ะ
>>629 ขอบคุณมากนะมึง อยากร้องเลย ของมึงก็เหมือนกันนะ ขอให้มีวันที่ดีเหมือนที่มึงเมดมายเดย์กู
>>631 กูรู้สึกโล่งที่มีที่นี่เหมือนกัน บางอย่างกูก็ไม่มีจังหวะได้พูดกับใครเลยต้องมาที่นี่5555 กูเกลียดพวกคนที่ไม่ช่วยงานมาก เอาเปรียบจริงๆ จบงานละมึงก็หนีแม่งไปเลย ส่วนเรื่องเรียน เรียนทางสายศิลป์สายภาษาในประเทศนี้ต้องใจเด็ดมากจริงๆเพราะประเทศนี่ไม่เอื้อกับการทำงานแนวๆนี้เท่าไหร่ อย่างน้อยที่มึงตัดสืนใจมาทางที่ใกล้สิ่งที่มึงอยากทำที่สุดก็เก่งแล้ว เป็นกำลังใจให้นะ
>>632 อย่างแรก กูกอดปลอบก่อนนะ เรื่องที่มึงเจอเป็นเรื่องที่ฝังรากลึก มึงโตมากับสภาพแวดล้อมที่ทำให้อดเปรียบเทียบไม่ได้ ไม่แปลกถ้ามึงจะรู้สึกว่าอิจฉา แต่เท่าที่อ่านก็คือมึงเป็นคนแยกแยะได้ระดับหนึ่ง ซึ่งเก่งมากแล้ว กูว่ามึงก็พยายามจะมีความสุขในสิ่งที่ได้รับแหละ มึงไม่ได้เอาแต่ใจหรือขี้อิจฉาขนาดนั้นหรอก เอาจริงเป็นกู ถ้ามีพี่ที่ได้ทุกอย่างที่เราอยากได้มันก็อดน้อยใจไม่ได้เหมือนกัน
ส่วนเรื่องยารักษา สำหรับกูนะ การที่เราเป็นซึมเศร้าหรือมีสุขภาพจิตที่ไม่ดีมันก็ไม่ได้มาจากตัวเราอย่างเดียว ปัจจัยมันหลายๆอย่าง คนรอบตัว สังคม สภาพแวดล้อม ทุกอย่างไม่ใช่ความผิดมึงซะทีเดียวหรอก ถ้าการได้รักษาได้หาหมอจะช่วยทำให้มึงโอเคขึ้น มึงก็ทำเถอะ กูคิดว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะรอบตัวด้วยส่วนนึง ลองมองในแง่ที่ว่ามันคือการcompensateนะ อาการทางจิตก็ไม่ใช่อะไรที่คนอยากเป็นอยู่แล้ว มันก็เลือกไม่ได้ว่าจะเป็นไม่เป็น มึงเองก็พยายามเต็มที่แล้วแหละ
กุเบื่อ กุไม่อยากให้ยาแมวแล้ว มันขู่จะกัดอะ กุกลัวโดนกัด ใจนึงกุก็อยากให้มันตายซะทีจะได้บอกหมอว่ามันตายแล้ว แต่ใจนึงก็แบบถ้าไม่ตาย หยุดให้ยา ปล่อยมัน ไม่ไปตามนัด หมอก็รู้สิว่ากุไม่ได้เรื่อง มันเปนแมวจรจัด บ้านกุก็ให้ข้าวมัน แต่มีแค่กุที่ลูบๆเล่นๆกับมันนานๆครั้งเวลากุกลับบ้าน ก็ถือว่าเลี้ยงแหละ แต่ก็เลี้ยงแบบไม่มีประสิทธิภาพ เลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ถ้ากุไม่มาก็คงไม่มีคนพามันไปหาหมอทั้งๆที่มันป่วยมาเป็นเดือนแล้ว ทำไมไม่มีใครช่วยมันเลย ทำไมต้องให้กุทำ คนที่บ้านก็บอกมันแก่จะตายแล้วคิดไรมากปล่อยมันไป กุทนไม่ไหวรบเร้าจนเขาต้องพาไป พอกลับมาก็เหลือแค่กุกับมัน แล้วยากเย็นนักไอ้เหี้ย ข้าวก็ไม่กิน ยาก็ไม่กิน กุเคียด มันเคียด ทำเหี้ยไรไม่ได้เลย หรือยังไงวะ หรือจริงๆกุควรปล่อยมันตายตั้งแต่แรก กุหาเรื่องใส่ตัวเอง คนอื่นเขาปล่อยมันสบายใจเฉิบแล้ว เหลือแต่กุที่ดื้อด้านอยู่เนี่ย จะเอายังไงไอ้เหี้ยตัวกุที่แม่งครึ่งๆกลางๆน่ารำคาญสัส กุสงสารมันแต่กุไม่ได้รักมันขนาดนั้น ไม่มีใครรักมันขนาดนั้น ก็แค่สงสาร พอมันเกินกำลังก็อยากยอมแพ้ แต่มันมาป้วนเปี้ยนอยู่ได้ ถ้าจะตายแล้วก็อย่ากลับมาสิวะ อย่ามาให้กุเห็นจะได้มั้ย โอกาสสุดท้ายของมึงแล้วนะไอ้แมวเหี้ย กุจะออกไปปากซอยซื้อขนมแมวเลีย ถ้ามึงยังไม่แดกอีกมึงเจอหมอแน่สาด
ไม่แดกไอ้สัส แต่ป้อนยาได้แล้ว ขอบคุณแรงใจจากทางบ้านฮะ กุรุ้สึกดีขึ้นมาก
>>633 ไม่รู้อ่ะ เรา >>631 นะ ..เรายังไม่เคยสอบผ่านวัดระดับญีปุ่นเลย(สมัคร3ครั้ง ไปสอบ2 ครั้ง ขาด1เพราะ รด.) คงไม่สุดยอดอะไรหรอก แม่ม อยากสอบทีเดียวผ่าน คือ เราไม่ได้มีงบไปสมัคร ไปสอบขนาดนั้นอ่ะ แล้วไปสอบแต่ล่ะที หมดเกือบพัน ค่าไป กทม.เพื่อสอบเนี่ย ตอนนี้หวังเงินจากรัฐรัว ๆ บ้านค้าขาย แต่นั่นแหล่ะ ปัญหาเยอะ แปลงานมังงะ ยอดไลก์แม่มก็น้อยชิบหาย หลัก10เองมั้ง มีเพื่อน เพื่อนก็ไม่ช่วยเลย ทำคนเดียวหมด แม่มจะบ้าตาย เหมือนโดนบังคับให้ไปทำงานพาร์ทไทม์ แต่ถ้าตูทำไปด้วยเรียนไปด้วย ตูจะไม่รอดเพราะ งานที่ทำเกี่ยวกับเรียนเนี่ย เราทำทีก็เกือบทั้งวัน(แม่มโดนโยนงานพรเซนต์ให้ทำคนเดียว) ชีวิตตูทำไมดวงแย่แบบนี้วะ อยากหาเพื่อนดีๆ อยากได้เพื่อนดีๆชิบหาย ตอนนี้เจอแต่พวกติดต่อยาก กับติดหีเนี่ย สังคม มหาลัยวค.แม่มต้องดวงจริงๆมั้ง ถึงจะเจอแล้วได้เป็นเพื่อน เบื่อจริงๆ ชีิวตแบบนี้ อยากไปวาดรูปมากๆ เพราะรู้สึกว่าตนเอง belong กับมันได้มากกว่า ติดที่ว่า เพื่อนไม่มี คอนเนคชั่นไม่มี .....
กูรู้ตัวว่าตัวเองมีปมกับแม่ แต่กูไม่อยากแก้ไขมันแล้ว กูอยากที่จะไม่อยู่กับเขาไปเลย ไม่อยากยุ่งอะไรด้วยแล้วมากกว่า เหนื่อยจากความสัมพันธ์บ้าบอนี้มาก แม่กูเป็นประเภท รักใครละเทหมด จนพ่อทิ้งไป ช่วงนึงเขาเกลียดกู เพราะกูหน้าเหมือนพ่อ เอาจริงๆ พ่อเลี้ยงกูนะ แบบสนิทกับพ่อมากกว่าแม่ แต่กูไม่โอเคกับการที่พ่อนอกใจ เลยไม่ไปอยู่ด้วย อีกอย่างเหตุผลหลายๆอย่างถ้ากูไป กูก็ต้องย้ายม.เลยไม่ไป ตอนนี้คือกูไม่รู้จะทำตัวยังไงกับแม่ เขาไม่เกลียดกูแล้วมั้ง แต่เขาทำตัวเหมือนไม่รู้จักกูแทน แล้วมาเริ่มทำความรู้จักใหม่ แต่ที่กูรับรู้ตั้งแต่เด็กคือแม่รักแค่พ่ออะ เลยไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรด้วยขนาดนั้น ออกแนวไม่เป็นไร ไม่เอาก็ได้ เพราะตอนนั้นกูมีพ่ออยู่ พอโตหน่อยก็เริ่มไม่ได้ยึดติดอะไรกับพ่อแม่แล้ว ตอนนี้เขาทำเหมือนทุกอย่างในชีวิตกูแปลกไปหมด ก่อนหน้าอยู่หอที่ม.ก็โอเค แต่พอต้องกลับมาเพราะโควิดคือ กูไม่โอเคที่เขาแบบมาทำเหมือนพึ่งรู้จักกูอะ แล้วทำเหมือนอยากทำความรู้จัก อยากเข้าหา จนมันอึดอัดอะ กูไม่โอเค ไม่อยากสนิทด้วย คือ กูชอบที่จะอยู่เงียบๆ เล่นเกม ฟังเพลง เขาก็จะมาแบบ ไปนั้นไปนี้ คือ บางคนจะบอกให้กูยอมแม่เขาไปเถอะ กูไม่เคยมองเขาเป็นแม่จริงๆจังๆอะ ถึงจะเลี้ยงมาต่อจากพ่อ แต่ตั้งแต่แรกเขาก็ไม่ได้อะไรกับกูตั้งแต่เด็กแล้ว กูอึดอัดมาก รู้สึกแย่ เขาไม่ได้เรียนรู้ตัวกูด้วยซ้ำ แค่อยากทำอะไรที่ดูเหมือน “แม่-ลูก” พูดไปคนอื่นก็บอก ก็ดีแล้ว เขารักมึงละไง คือใช่อ่อ ใช่เหรอวะ การที่แม่จะรู้สึกผิด แล้วอยากทำอะไรชดเชยโดยที่ไม่ถามกูว่าต้องการมั้ยนี้ มันใช่การไถ่โทษจริงๆเหรอ คือกูไม่อะไรแล้วอะ ไม่ได้ต้องการแม่แล้ว ต้องการแค่เงินเลย ._. เฮ้อ กูเครียด
>>636 นี่ >>633 นะ สำหรับนี่คือแค่ได้เรียนในสายที่ใกล้สิ่งที่ตัวเองชอบก็เก่งแล้ว55555 นี่เป็นคนที่เลือกลงในสายงานที่ตัวเองคุ้นมากกว่าจะเลือกทำในสิ่งที่ตัวเองชอบอะ แต่เรื่องเรียนสายวาดรูปนี่ต้องมีเงินทุนจริงๆแหละ ค่าอุปกรณ์เอยค่าทำงานเอย ดูแล้วน่าจะเยอะ
ส่วนเรื่องงานนี่...อ่านแล้วก็น่าเหนื่อยจริง ทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นกำลังใจให้นะฮือ55555 อิพวกทิ้งงานไม่ยอมทำนี่โคตรน่าหงุดหงิดอะ หมดงานละตัดๆไปแม่ง
แต่เรื่องเว็บเปิดรับงานแปลนี่ ยังไงลองเสิชในพวกเว็บหางานละกดฟิลเตอร์งานแปลมั้ย หรือไม่ถ้าไม่ซีก็เข้ากลุ่มรับแปลงานในเฟสอะไรงี้ นี่เคยเจองานแปลบทความภาษาญี่ปุ่นของบริษัทนึงอยู่ เขาไม่ได้requireว่าต้องได้Nเท่าไหร่ด้วย ยังไงลองๆหาดูนะ สู้ๆ
ช่วงนี้เหมือนว่าเราพยายามเก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้เยอะเกิน เอาจริงอยากบอกกับหลายอย่างว่าไม่โอเค แต่มาคิดอีกทีคือมาบอกไปคือคนอื่นไม่น่าจะโอเคกับความคิดของเราแน่ๆ หรือว่าจริงๆ เราแค่รู้สึกไม่อยากอดทนแล้ววะ แต่ด้วยสภาพชีวิตและสภาพสังคมมันก็ทำให้ต้องทนอยู่ดีแหละ ตอนนี้สิ่งที่กลัวอีกอย่างนึงเลยกลายเป็นว่ากลัวว่าจำเป็นต้องไปใช้ยาต้านซึมเศร้าอีกหรือเปล่าวะ
ก่อนหน้าก็เคยใช้เพราะมันช่วยลดความกดดันตอนสนทนากับคนอื่นเพราะเป็นคนที่พูดเร็วด้วย ก็พยายามพูดให้ช้าลง พยายามเข้าใจคนอื่นมากขึ้น แต่กลายเป็นว่านอกจากยาแล้ว มันกลายเป็นว่าพยายามแคร์คนอื่นจนดูเหมือนเป็นซึมเศร้า ดีที่ช่วงหลังจากนั้นหลายเดือนเหมือนมีอะไรที่พอฮีลขึ้นได้ เลยหยุดยาได้ ออกจากงานเก่าละไปบวชอยู่ครึ่งเดือนจนได้งานใหม่ งานก่อนหน้างานปัจจุบัน
บางทีกูอาจแค่รู้สึกว่างานตอนนี้มันเครียดมากจนรู้สึกอยากหนีไป แต่คือเพิ่งเข้ามาทำงานไม่ถึงปี (เพิ่งผ่านไปครึ่งปี แต่เป็นสัญญาจ้างปีนึง) แถมว่าโควิดด้วย มรสุมชีวิตส่วนตัวบ้าง และเรารู้สึกเกรงใจคนอื่นจนรู้สึกว่าเราควรเก็บไว้คนเดียว จริงๆ ควรระบายออกมาบ้างหรือเปล่าวะ...
อยากย้ายม.วันละสามเวลา ห่าเอ๊ย
กูเคยปรึกษาหลายคนเรื่องกูเป็นคนคบใครเพราะแค่หน้าที่ ไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ กูแสดงออกมาเหมือน 1 กับ 0 คือชอบกับไม่ชอบ เป็นคนตื้นเขินไม่ลึกซึ้งกับความสัมพันธ์ และแม่งย้อนแย้งตรงที่สิ่งนี้ทำให้กูรู้สึกผิดได้
เข้าใจว่าการอยู่ร่วมกันต้องรักษาน้ำใจ แต่พอเถรตรงไม่ได้แล้วกูรู้สึกว่าตัวเองไม่จริงใจ ถ้ากูบอกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ กูก็เลือกที่จะไม่รู้สึก (หมายถึงไม่มี reaction ด้านอารมณ์กับอีกฝ่าย) กลายเป็นว่ามีอะไร กูก็ไม่เคยบอก เพื่อนในสาขาก็ทักว่ากูเป็นคนที่ยิ้มตลอด แต่ยิ้มไม่จริงใจ ตอนโดนอาจารย์แซะ กูก็ตอบแค่ "ค่ะ" แล้วก็ขำนิดหน่อย จนคนรอบข้างอึดอัดเนื่องจากไม่เข้าใจว่ากูกำลังอารมณ์ไหน
มีคนที่ทำงานด้วยกัน เขาบอกกูว่า กูเป็นคนที่ต้องการสร้างระยะห่างเพื่อรักษาอารมณ์ของตัวเอง เลยกลายเป็นว่ากูห่างเหินกับคนอื่นจนไม่อินกับอารมณ์จริงๆของคนรอบข้าง เท่าที่กูตีความได้ กูมีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ แค่ไม่ได้รู้สึกตามคนอื่นขนาดนั้น เช่น เพื่อนกูเศร้ามาก กูเลยแกล้งร้องไห้เพื่อให้รู้ว่ากูรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา เพื่อจะเข้าสังคม *ไม่ทั้งหมดแต่เกือบทั้งหมด
เขาแนะนำวิธีแก้ให้กูด้วย แต่ลองอะไรหลายอย่างแล้วแม่งพัง บวกกับคนรอบข้างกูชอบสั่งให้กูเก็บความรู้สึกจริงๆตัวเองไว้ กูเลยเริ่มแยกตัวออกมาจากสังคมอีกรอบ และก็วนมาเจอปัญหาอีกที ที่บ้านกูก็ดันอยากให้กูรับงานข้าราชการประเภทที่ต้องไปคลุกคลีกับคนอื่น ทรมานจังวะ กูต้องไม่จริงใจไปอีกนานแค่ไหน
ยกตัวอย่างความสัมพันธ์กูกับแฟน
กับแฟนเก่า ตอนมันมีข่าวลือว่านอกใจกู กูไม่ได้ใส่ใจเลยอะ ต่อให้มันเล่นชู้จริง แต่—แล้วไงวะ? กูไม่ได้เยดมัน ไม่ได้จิ๊จ๊ะ ไม่มีทางที่มันจะเอาโรคติดต่อทางเพศมาติดกูได้ ถ้ามันติดเดี๋ยวกูพาไปรักษาเอง ไม่ได้รังเกียจหรือขุ่นเคือง
ตอนมันบอกเลิก กูโคตรโล่ง เพราะกูคบไปแค่เพราะเพื่อนเชียร์เฉยๆ ไม่ได้อยากคบจริงๆ
กูไม่เคยเล่าให้แฟนฟังด้วยว่าจริงๆ แม่โทรมาด่ากูว่าคบกับใครไม่บอกที่บ้าน บอกว่ากูจะไม่ตั้งใจเรียนเพราะมีแฟน กูกำลังจะตัดสายแม่เพื่อโทรไปเลิกกับแฟนแต่แม่กูห้ามก่อน เพื่อนก็เข้ามาห้ามเพราะอยากให้กูรักษาความรู้สึกแฟน
สรุป กูทำไปแค่เพราะคนเชียร์หรือเป็นหน้าที่ เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์แทบทุกรูปแบบที่กูเคยเจอมา ดังนั้นเวลาระเบิดอารมณ์ใส่กัน กูจะต้องเผยความคิดตัวเองที่แม่งไม่ใยดีแต่แรกเลย และเขาจะติดสตั้น แล้วก็บรรยายว่าตัวเขาใส่ใจกูแค่ไหน เป็นแพทเทิร์นจำเจแต่ทำกูรู้สึผิดทุกครั้งที่เจอเลย
มีคนนึงพูดได้ตรงใจกู เขาบอก "กูเข้าใจนะว่ามึงต้องการพื้นที่ส่วนตัว แต่พื้นที่ส่วนตัวมึงตอนนี้น่าจะใหญ่เกือบครึ่งประเทศอะ"
อาจจะจริงก็ได้ กูเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย แต่ช่างมันเถอะ กูอยากบ่นเฉยๆ
เพิ่งโดนออกจากงานประจำ ก็ไม่ได้บอกที่บ้านอีกละ
ครั้งที่แล้ว ออกจากงาน นานกว่าสี่ปี ที่บ้านถึงเพิ่งบอกว่า รู้นานแล้วนะว่าออกจากงาน ทำไมไม่บอกแม่
แล้วแกก็ร้องห่มร้องไห้ ว่ากูโกหกว่ายังทำงานอยู่
พอได้กลับมาทำงานประจำอีกครั้ง ดูแกอารมณ์ดีขึ้น สบายใจ เข้าใจแหละว่าถึงโตมากแค่ไหน เขาก็ยังห่วง
ถึงออก แต่ก็ยังมีงานฟรีแลนซ์รองรับอยู่ ถ้าแกไม่รู้ น่าจะสบายกว่า
ครั้งนี้ก็คงไม่ต้องบอกหรอกเนอะ ไม่รู้ดีกว่า
หน้าตาไม่น่ารัก หุ่นไม่ดี ไม่มีเสน่ห์ ชีวิตลำบากสัดๆ
หุ่นไม่ดีทำไมไม่ออกกำลังกาย กูจะบอกว่าออกยังไงก็ช่วยไม่ได้ คือกูเตี้ยกว่า150อ่ะ
ช่วงนี้เพิ่ลๆรุ่นเดียวกันเรียนจบหมาลัยกันหมดละ มีกูคนเดียวไม่จบแถมลาออกตอนปี 4 ด้วย (ยังไงก็เปอร์อยู่ดี แถมเสี่ยงไทร์ไปอีก)
เหตุผลที่ลาออกก็เพราะคิดว่าที่เรียนๆอยู่มันไม่ใช่ สุดท้ายก็เลยตัดสินใจออกมาเพื่อตามหาความเป็นไปได้ใหม่ๆ
เห็นพวกฉลองจบกันมาซักพัก บางคนที่จบต่างคณะมากูก็รู้สึกเฉยๆ แต่กับไอ้พวกที่นั่งเรียนมาด้วยกัน คุยติดต่อกันบ้างตามประสาคนไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นเท่าไรอย่างกู แม่งให้ความรู้สึกต่างออกไปแบบสิ้นเชิงเลย คือ เหมือนในใจกูก็ยอมรับไม่ได้ที่ไม่สามารถจบจากคณะเชี่ยนี่ได้ เพราะกูแม่งก็ไม่ได้เกลียดมัน แถมเป็นเส้นทางที่กูเลือกด้วยตัวเองตั้งแต่แรกด้วย กูไม่คิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถมากพอที่จะเรียนมันได้ เพราะเกรด A ตัวเจอร์มันก็มีโผล่มาให้เห็น มันก็ควรจะไปต่อได้มากกว่านี้ ถ้ากูพยายามกับมันมากขึ้นกว่านี้
มันมีความคิดโง่ๆอย่างนึงคือ จะกลับเข้าไปเรียนคณะเดิมนี่แหล่ะ แต่เปลียนแปลงสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ไปอยู่ใกล้ๆไอ้พวกที่คบกันมานานมากกว่า 10 ปี ผลลัพท์คงอาจจะเปลี่ยนแปลงไปบ้างล่ะวะ
ไม่ว่ายังไงซะ สุดท้ายตอนนี้ที่กูมองดูพวกเพิ่ลๆที่จบอย่างภาคภูมิใจ กูก็รู้สึกว่ากลายเป็นไอ้ลูซเซอร์โดยสมบูรณ์ละ
แต่สุดท้ายแล้ว คนเรามันก็ใช่ว่าจะทนเป็นไอ้ลูซเซอร์ได้ตลอดไปหรอกนะ มันก็ยังคงต้องดิ้นรนต่อไปนี่แหล่ะ แม้หนทางมันจะส้นตีนขนาดไหนก็ตาม
รำคาญแม่ว่ะ พารานอยด์เรื่องคะแนนจนกูชักรำคาญ
กูปวดท้องมาก แล้วกูก็ขี้ไม่ออก การกินของเผ็ดทำให้กูลำบากชีวิตมาก
เวลาใครมาชวนกูไปกินของเผ็ดกูก็มักจะปฏิเสธเสมอ แล้วจะมีสายตาค่อนแคะว่ากระแดะทำไมกินเผ็ดไม่ได้คนอื่นยังกินได้เลย ไม่เข้าสังคมเลยนะ
อ้าวกูก็บอกว่ากูกินแล้วปวดท้องก็หาว่าคุณหนูอีกกกก
ถ้าเลือกได้กูก็อยากกินเผ็ดได้เหมือนกัน กูไม่อยากมีชีวิตที่ขาดสีสรรสักหน่อย
แต่ประเด็นตอนนี้คือกูแสบท้องแล้วกูขี้ไม่ออก
ช่วงเทอมที่ผ่านมา เราพยายามมากที่จะทำให้คะเเนนดีขึ้น อ่านหนังสือมากขึ้น เปลี่ยนตัวเองในหลายๆอย่าง เราพยายามมากกว่าทุกๆเทอม เราเริ่มเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์สอนมากขึั้น เรามีความรู้สึกว่า เทอมนี้ เราต้องได้คะเเนนดีเเน่นอน พอผลของคะเเนนออกมา กลับได้ไม่ได้ตามที่คาดหวัง ทุกอย่างตอนนี้ดูเหมือนความพยายามทั้งหมดที่ได้ทำลงไป มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ตอนนี้รู้สึกดาวน์มาก พยายามนอนพักเพื่อให้ลืมเรื่องพวกนั้น เเละ ไปต่อ เพราะยังมีงานที่ต้องทำ ตอนนี้มันเคว้งไปหมด ไม่มีเเม้เเต่ความหวัง มานั่งอยู่ในห้องเเละถามตัวเองว่า เรามีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อไปมั้ย อยู่เพื่ออะไร ไม่เคยรู้สึกเเบบนี้มาก่อน ทำอะไรก็เหมือนจะล้มเหลว เเละ ไม่ได้ตามที่หวัง ตอนนี้ไม่รู้จะไปทางไหนดี มืดเเปดด้าน อาจจะดีกว่าที่เราไม่คาดหวังอะไรอีกเเล้ว ไม่อยากไปต่อเเล้ว อยากหยุดความเจ็บปวดที่อยู่ในใจนี่จัง... ใครที่อ่านข้อความนี้ ถึงตรงนี้ ขอบคุณนะ ที่อยู่มาถึงตรงนี้กับเรา สุดท้าย เราคงต้องไปต่อ ถึงเเม้เราจะไม่ไหวจริงๆเเล้วก็ตาม เราเป็นคนที่ถูกหลายๆคนคาดหวังนะ รวมถึงตัวเองด้วย เเต่ตอนนี้ทุกอย่างกับล้มเหลว ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่อ่านมาถึงตรงนี้ ถึงจะไม่รู้จักกัน เเต่ก็ขอบคุณนะ ใครที่กำลังมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ เราเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆนะ หลังจากจบข้อความนี้ เราก็จะไปทำงานต่อเเล้ว ไม่มีทางเหลืออื่น นอกจากไปต่อ เนอะ...^^
>>654 เมื่อโตขึ้นคะแนนอะไรพวกนี้มันจะไม่จำเป็นจริงๆ สิ่งที่ต้องสะสมคือประสบการณ์ชีวิต การหมกหมุ่นเรื่องขอคะแนนเกินไปอาจทำให้กลายเป็นบ้าได้
อุตส่าห์ได้เกิดมาทั้งทีก็ใช้ชีวิตไปเถอะ ชีวิตมีชีวิตเดียวถ้าไม่ใช้ให้คุ้มหรือไร้ความสุขมันก็น่าเสียดาย
ถ้าโควิดหายก็ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้านนะเผื่อจิตใจจะได้ดีขึ้น หางานอดิเรกมาสักอย่างถ้าชอบก็ทุ่มให้มันและในอนาคตอาจเป็นรายได้ให้มีกินมีใช้ก็ได้นะ
ทางเลือกชีวิตมันไม่มีแค่ทางเดียวหรือสองทาง แค่อาจจะไม่ได้เป็นเส้นทางสู่ถนนหลักเท่านั้นเอง
ก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงดีนะ (เพราะยังปวดท้องอยู่) เอาเป็นว่าชีวิตอะไม่ต้องอะไรมากมายนักหรอก คะแนนอะไรนั่นมันก็เป็นแค่ตัวเลขไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต
คนที่กุชอบ หาทางไปเรียน-อยู่ต่างประเทศตลอด กุคงรั้งไม่อยู่ อยากมีโอกาสเป็นแฟนกันสักครั้ง
กุรู้สึกว่าตัวเองเป็นasexualว่ะ คือในวัยกุปกติมันก็ต้องมีโมเม้นเคยชอบใครบ้าง อยากมีแฟนบ้างไรบ้าง แต่กุคือไม่เลย กุไม่เก็ทกับความรู้สึกชอบจนอยากคบกับใคร เรื่องเง่นๆอย่างการมีเซกส์ก็ไท่ได้อยากจะมี เคยโดนบอกว่าโลกส่วนตัวสูง คือก็ใช่ แต่นี่มันไม่รู้สึกว่าอยากจะคบกับใครเลย ไม่ชอบไม่กระตือรือร้นในเรื่องนี้ ตอนแรกกุคิดว่า เออ กุแค่อาจจะไม่เจอคนที่ชอบแต่คือนี่แบบ 5555 ไม่เลยจริงๆ พ่อแม่ก็ถามบ่อยๆว่าจะมีแฟนตอนไหน กุก็ตอบปัดๆไปว่ายังไม่เจอคนที่ใช่(และก็คิดว่าคงไม่เจอมันเลย)
หยุดสั่งสอนซักสองสามวินาทีมึงจะตายไหม โง่ก้โง่สุดเลยนะ แต่ชอบอวดฉลาดจัง งานการก็ไม่ทำ
อายุ 24 ยังหาตัวเองไม่เจอเลยโว้ยยย ทำไงดีวะ กลัวแก่แล้วไม่มีเวลาหาแล้ว
เรียนมา 4 ปี เพื่อที่จะพบว่า ในโลกแห่งความเป็นจริง ถึงจะจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองอะไรยังไง ก็ได้เงินเดือนสตาร์ทเท่ากับเพื่อนที่จบปกติ บริษัทดังก็รับแต่คนมีคอนเนคชั่นก่อน ในขณะที่เพื่อนเกียรตินิยมได้แต่มองหน้ากันปริบๆ เก่งแค่ไหนก็แพ้คอนเนคชั่นคือเรื่องจริง
รู้สึกเสียใจและเสียดาย ถ้าเป็นไปได้อยากจะย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองอยากจะใช้มากกว่านี้ เอาเวลาไปเที่ยวเล่น กินนอน ลอกข้อสอบ ทำงานส่งชุ่ยๆ แบบคนอื่นเขาบ้าง เพราะสุดท้ายทุ่มเททำไปก็ไม่ได้ตัง ได้เกรดดีๆ มาก็ใช่ว่าจะจบมาได้เงินเดือนเยอะกว่าคนอื่น เรื่องโอกาสทุกคนก็ต้องไขว่คว้าเองอยู่ดี ความพยายามเหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นไม่ได้อะไรเลยนอกจากความดีใจชั่วครั้งคราว และเหรียญรางวัลไว้ดูเล่น เฮ้อ
ตอนปิดเทอมม.ปลายเคยทำงานที่ร้านก้วนเตี๋ยว เดือนนึงได้เงินเดือน8000 เปิดร้าน7โมงเช้า ปิดร้านทุ่มนึง ต้องเอาหม้อทั้งหมดไปล้าง เอาขยะไปทิ้ง ปัดกวาดทุกอย่างก่อนปิดประตู กว่าจะเสร็จก็2ทุ่ม ถ้าวันไหนลูกค้าเยอะก็ไม่ได้ล้างจานระหว่างวันก็ต้องไปล้างเอาตอนปิดร้านก็เสร็จ3ทุ่ม ทำงาน12-13ชม. เงินเดือนเฉลี่ยไม่ถึงวันละ300 แต่ทุกอย่างในร้านกูทำหมด ลวกเส้น เสิร์ฟลูกค้าเอง ปัดกวาดเช็ดถู ล้างหม้อล้างจาน ใช้กูเกินคุ้มเลยนะ นึกแล้วโมโห เหยดแหมไอเหี้ยกวง ถ้ามึงจะขี้เหนียวเงินจ้างลูกจ้างขนาดนั้นนะ กูว่าทำไมอยู่ไม่ทนซักคนเปลี่ยนลูกจ้างบ่อยชิบหาย
>>663 มันขึ้นอยู่กับว่าจบสาขาอะไร มหาวิทยาลัยอะไร ถ้าสาขาที่เป็นที่ต้องการ และมีความสามารถจริงๆ (โดยทั่วไปคนจบเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยชื่อดังก็มีความสามารถจริงๆอยู่แล้ว) ก็หางานง่ายนะ บริษัทใหญ่ๆ เรียกเข้าทำงานเป็นว่าเล่น เงินเดือนสตาร์ทก็สูงกว่าคนอื่น บางคนเข้ามาทำ 1-2 ปี แม่งเก่งจริง ได้โปรโมทเข้าฟาสแทรคไปเลยก็มี
>>643 กูอยู่ปี 3 กำลังจะขึ้นปี 4 พ่อออกจากบ้านไปตอนปี 2 ตอนนี้กูต้องมาอยู่บ้านแม่เพราะโควิด แต่ปกติคือแม่ออกค่าเทอมหลังจากพ่อไป สาวนพ่อรับผิดชอบค่าหอค่ากินกู กูเรียนจบแล้วกูก็ไม่ตั้งใจพึ่งทั้งคู่ แต่มาเจอโควิดทำให้ต้องมาอยู่บ้านแม่เพราะพ่อขอด้วย แต่ไปอยู่กับพ่อไม่ได้(คนละจังหวัด)กูไม่รู้มึงคิดยังไง กูเป็นคงลูกที่เหี้ยมากที่ต้องการเงินเขา โอเค กูยอมรับนะ กูขอแค่เรียนจบ กูไม่อยู่แน่ ขอบคุณสำหรับความสงสารชั่วครู่นะ กูมองว่าเขารับผิดชอบที่กูเกิดมาถึงนี้ก็ดีแล้ว แต่กูไม่ได้รับความรู้สึกแม่ลูกตั้งแต่เกิด มึงคาดหวังให้กูรักและต้องการเขาฝ่ายเดียว โดนจิกโดนรังเกียจไปปีนึง จนเขานึกขึ้นได้ว่ากูแค่หน้าเหมือนพ่อมันไม่ใช่ความผิดกูที่พ่อมีคนอื่น แล้วอยากให้กูรักเขาเป็นแม่ที่รักเลยอ่านะ กูทำไม่ได้จริงๆ โทษที ที่ไม่ได้เป็นลูกที่สมบูรณ์แบบ
>>644 ไม่รู้จะบอกยังไงดี แบบ เออ ที่ผ่านมาอะ กูว่าแม่กูไม่ได้มีวุฒิภาวะทางอารมณ์สูงขนาดนั้น อยากรู้ว่าต้องเริ่มยังไง
น้าที่คอยให้เงินช่วยเหลือครอบครัวกู คอยช่วยให้เงินกูเวลากูเรียนเสมอ ๆ เพิ่งเสียเมื่อวาน ใจหายชิบหายเลยว่ะ พ่อกูยิ่งเครียด ๆ ด้วย เจอเรื่องนี้ไปน่าจะช็อคหลุดไปอีก แม่งเอ้ย กูก็ดาวน์ แต่พ่อกูน่าจะหนักกว่า พูดปลอบพ่อกูยังไงดีวะ ไม่อยากให้แกดิ่งลึกไปกว่านี้ ทุกวันนี้คุยด้วยก็แทบจะไม่คุยแล้วอ่ะมึง กูไม่รู้จะพูดยังไงดี
>>666 กูจบแค่มหาลัยรัฐธรรมดา วิศวะคอมอ่ะ ยังคิดอยู่เลยว่าเลือกผิดเพราะคะแนนกูเลือกได้แทบทุกคณะและมหาลัย เลือกที่อื่นลำบากค่าใช้จ่าย แต่จบมาน่าจะสบายกว่านี้
ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่ใช้ชีวิตมหาลัยแบบกินนอนเล่นเที่ยว เปิดใจกับเพื่อน ชีวิตโคตรแฮปปี้เลย แฮปปี้จนน้ำตาจะไหล แต่เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงเดือน...
ถามว่าหางานง่ายไหม ก็พอประมาณ สมัครที่ไหนไปก็ได้เรียกสัมภาษณ์ แต่บริษัทที่อยากทำมากที่สุดดันเรียกสัมภาษณ์ช้ามาก มารู้ทีหลังว่าเขารับคนมีเส้นสายก่อน ติดต่อมาอีกทีคือเซ็นสัญญากับอีกที่ไปแล้ว (แล้วไหนเสียงลือเสียงเล่าอ้างบอกรับแต่เด็กเกียรตินิยม อยากหัวเราะ)
เหมือนใช้ชีวิต 23 ปีไปแบบสูญเปล่าจริงๆ หันมองคนรอบตัวเขามีความสุขกันหมด ตัดภาพมาที่กูเครียดรายวันเรื่องเรียน มาคิดได้อีกทีก็สายไปแล้ว เพราะไม่มีเวลาชีวิตวัยเรียนเหลือให้กูใช้แล้ว ถ้ามีน้องๆ อ่านอยู่ อยากให้บาลานซ์ให้ดีๆ นะ ใช้เวลาที่มีให้ดี ทุกอย่างมันก็คือการลงทุนและบริหารความเสี่ยงอะแหละ เป็นโรคเครียดเรื้อรัง จบมาแทบไม่มีเพื่อน ไม่มีประสบการณ์วัยรุ่นแบบคนอื่น ไม่รู้ว่าคุ้มไหม
>>669 ผมเองล่ะพี่ อีกปีกว่าๆก็จบแล้ว ตอนนี้ปี2 จะขึ้นปี3 เพื่อนก็หาไม่ค่อยได้ แม่มเอ้ย เราคล้ายพี่เรื่องไม่อยากเลือกที่อื่นเพราะลำบากค่าใช้จ่าย ไม่อยากกู้ แต่เราเรียนคณะที่ไม่ชอบเท่าไหร่ด้วย แค่พอทำได้ สรุปคือ ที่พี่จะบอกคือ ไม่ต้องเน้นเรียนมาก หาประสบการณ์ให้มากดีกว่างั้นหรอ
>>663 เหมือนกัน กูทำงานมาหลายปีแล้วอ่ะนะ ของกูอันดับ 1 แต่ไม่เหรียญทอง ตอนเรียนก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก แค่อยากให้เกรดมันดีๆ
สุดท้ายจบมาแล้วก็รู้สึกว่าแม่งเพื่ออะไรวะ อยากย้อนเวลากลับไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนมากกว่า ทุกวันนี้ทำงานแม่งหาเวลาเจอกันยากชิบหาย
>>666 ของกูดันเลือกเข้าบริษัทฝรั่งที่เค้าไม่เพิ่มค่าเกียรตินิยมให้นี่สิ
ซึ่งจริงๆก็ดีแล้วแหละ เพราะกูเองก็ไม่ชอบบริษัทที่เอาของพวกนี้มาตัดสินคนอยู่แล้ว แต่ก็เสียดายอยากได้เงินเพิ่ม 555
หลังจากนั้นทำงานมาซักพักเวลาหางานเค้าก็ไม่ได้ดูเกรดตอนเรียนกันแล้ว เลยรู้สึกว่าได้มาก็ไม่มีค่าอะไร
อยากเรียนวาดรูปว่ะ กูเห็นเพื่อนเรียนคือพัฒนาเร็วมาก กูได้แต่ฝึกเองแต่อยากได้คนไกด์ แบบวาดออกมารู้ว่ามีอนาโตมี่ผืดแต่ไม่รู้จะแก้ยังไง ขอที่บ้านเรียนแต่เขาเอาแต่คิดว่าวาดรูปไม่จำเป็นต้องเรียนก็ได้ คือกูอยากเรียนวาดในคอมไง แต่เขาเอาแต่คิดว่าการเรียนวาดรูปคือวาดแรเงา/ลงสีน้ำ คือมันไม่ใช่เว้ย มันไม่เหมือนกัน
ไอเหี้ยต้น กูอยากจะตะโกนใส่หน้ามึงแบบชัดๆว่ามึงเป็นเหี้ยอะไรนักหนาไอห่าน
อยากตัดมือที่โคตรรุ่มร่ามของมึงแล้วเอาไปยัดตูดมึงให้มิดเลยอ่ะไอเวร
มึง มันไม่อบอุ่นมันคุกคามเว้ยไอเหี้ยต้นไอหัวควย มึงรอกูก่อน
พ่อบ่นเรื่องกูเล่นเกมช่วงปิดเทอมของกูรัวๆเลยว่ะ กูรำคาญชิบหาย เสียงเวลาบ่นชอบทำเสียงต่ำๆ แดกดัน มันทำกูเครียดมากเลย
คือกูชอบแก้ผ้าในห้องกูไง 1 ซึ่งเรื่องแก้ผ้าก็โอเคกูเหี้ยเอง แต่ก็ไม่เข้าใจว่าถ้าเปิดมาไม่เคาะจะหวังอะไรว่ะ ดีนะไม่เปิดมาตอนกุชตอ อีสัส
อุส่าพยายามสอบมหาลัยไกลๆเผื่อได้ไปอยู่หอ ดันซื้อบ้านห้องแถวไกลมหาลัยหลายโลอยู่ แต่ก็ใกล้พอที่จะไม่ต้องให้กูไปอยู่หอ
กลับมาเรื่องเล่นเกม กูผิดอะไรกับการเล่นเกมในเวลาที่กูไม่มีงานทำ หรือเรียนหนังสือ คนอื่นเค้าก็คงมีทำงานออนไลน์อะนะ แต่กูตอนเช้าก็ไปช่วยพ่อเฝ้าร้าน เข้างานแปดโมงเลิกงานห้าโมง คนมาส่งกูก็เซ็น วันนี้มัวเซ็นไม่ได้ไปเช็คของกูก็เหี้ยเอง ไว้ใจเจ้าประจำ ดีที่สุดท้ายของไม่มีปัญหา ละเรื่องการนอนกลางวันอีก คือปัญหาพวกนี้จะไม่เกิดเลยเว้นถ้ามหาลัยเปิดหรือกูไม่อยู่กับเขาอะ เซ็งวะ อยากออกไปอยู่คนเดียว อยู่คอนโดในกทม เสี่ยงโควิดมากมัยถ้าไม่ได้ออกไปไหนเลย สั่งอาหารมากินอย่างเดียว
กูควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีวะ?
คือ...มันจะมีเพลงอยู่เพลงนึงที่กูชอบและฟังค่อนข้างบ่อย (ฟังผ่านยูทูป) เป็นเพลงนึงเพลงที่ฟังแล้วเมโลดี้ที่ทำให่สบายใจและรู้สึกดี
จนวันนี้กูไปรู้ความจริงว่าใน MV (ที่กูไม่ค่อยได้กู) มีภาพ (ของจริง) ที่ค่อนข้างชวนสยอง มันทำให้เวลากูฟังเพลงนี้แล้วความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ฟังแล้วนึกถึงอีฉากสยองที่อยู่ในเอ็มวีนั่น ซึ่งได้ยินว่ามันเป็นข่าวดังของประเทศนั้นด้วย
>>677 กูก็อยู่หอที่ไกลจากบ้านเป็นพันกิโล ขอบอกว่าสุดยอด เรื่องความเป็นสต ก่อนกูมาอยู่หอกูก็คล้ายๆกะมึงนี่แหละ ส่วนเรื่องโควิดถ้าเป็นไปได้อย่าออกไปไหนดีสุด ไม่ก็หลีกเลี่ยงที่คนเยอะๆ ใส่แมสตลอดแล้วก็ล้างมือให้สะอาดก่อนหยิบอะไรเข้าปากหรือจับหน้า ส่วนตัวกูเคยออกไปข้างนอกละปวดตามากไปเผลอจับตาเข้า รอลุ้นอยู่55
>>678 อยากรู้เลยmv อะไร
ลองหาเพลงเพราะๆ ที่มีmv แตกต่างจากอันนั้นดูดีมั้ยนะ
>>681 โทษๆตอบไม่ครบ จัดการความรู้สึก มึงก็ยอมรับว่านี่เป็นเพลงที่มึงชอบ เคยชอบ อาจจะยังชอบอยู่ และมึงก็ค้นพบความจริง ทำให้มึงหลอน มึงอาจจะฟังต่อ ไม่สนไม่ใช่เรื่องของมึง หรือแคร์กับเรื่องนั้นมากจนเลิกฟังก็ได้ แต่มึงไม่ต้องรู้สึกผิดกับความชอบที่ผ่านมาของมึงหรอก
>>683 เนื้อเพลงไม่มีอะไรมากบอกว่าคิดถึงเธอคิดถึงโน่นนี่นั่น เมโลดี้น่ารัก จำง่าย ฉากใน mv คือเปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆเป็นฉากหลัง ตึกบ้าง สวนสาธารณะบ้าง หน้าห้างบ้าง สถานที่ไทเปไรงี้ โดยที่นักร้องจะยืนเล่นฮูกูเลเล่เฉยๆ แต่มีฉากนึงในเสี้ยววินาที (คงบังเอิญแหละ) คนดิ่งลงตึก ฟิ้ววววววว
เอาหนังสือกูไปอ่านยังทำเปียกไปเกือบครึ่งเล่ม อื้อออ ไอเหี้ย แล้วแต่เลยแหละ ให้เหี้ยอะไรไปยืมก็ไม่เคยรักษาของเลยสักอย่าง ทิ้งๆขว้างๆชิบหาย อีเหี้ยยย หนังสือก็ใช่ว่าจะถูกๆอีเหี้ย เหี้ยท้้งหมดแม่ง
>>670 เพิ่งว่างจากโปรเจคเลยเพิ่งได้มาตอบ จริงๆ เน้นเรียนมันก็ดีแหละ เรียนมาพื้นฐานแน่น เจออะไรใหม่ๆ ก็แค่เชื่อมโยงต่อยอดเอา สบายดี แต่จะสื่อว่า อย่าไปตึงจนเกินไป เหมือนหวังน้ำบ่อหน้าว่าจบมาเกรดหรูแล้วจะชีวิตดี แต่บางทีความสุขมันเป็นอะไรที่หาได้ง่ายกว่านั้นมาก รู้สึกได้ไม่คุ้มเสียกับสุขภาพจิตที่เสียไป ชีวิตวัยเรียนมีครั้งเดียวต้องใช้ให้คุ้ม
>>671 ได้งานบ.ต่างชาติเหมือนกันค่ะ ต่อรองเงินเดือนไม่ได้จริงๆ เคยสัมภาษณ์บ.ไทยเขาก็ให้เรทเท่าจบใหม่ปกติ มีบ้างที่สู้เงินเดือนแต่ไม่ได้เยอะ ส่วนที่ดีหน่อยก็ตรงที่มีหลายทีมอยากได้ตัวเลยเลือกได้ว่าอยากจะทำงานอะไร
>>672 กูจบมหาลัยสีเหลืองแดงอ่ะ บ.ดีๆ หาไม่ยากหรอก สายนี้งานค่อนข้างโอเคเลยนะ ไม่กระทบจากโควิดด้วย แต่คิดว่าบ.ระดับดีมากนี่หายากอยู่
โคยยยยยยยเหอะ โตจนทำงานแล้วยังต้องให้กูซื้อข้าวให้กินทุกมื้อ คือมึงทำกับข้าวไม่เป็นอันนี้ก็ไม่ได้ติดอะไรนะ เรียกกูไปทำข้าวให้ตอนเช้าๆ อ่ะโอเครับได้ แต่ใช้ให้กูออกไปซื้อของกินเตรียมไว้ให้ ทั้งๆที่มึงก็กำลังขับรถกลับจากทำงานมาแท้ๆ คือมันก็ขับผ่านอยู่แล้วไง แต่ดันให้กูที่อยู่บ้าน ออกไปซื้อของให้มึงแดกอ่ะนะ โคยยยยยยยย แบบนี้เรียกโตแต่ตัว โตจนหมาเลียดากแล้วยังหาแดกเองไม่เป็น
เครียดว่ะ ตอนนี้กูเช่าหออยู่กับน้อง แต่น้องกูจู่ๆ ก็มาบอกว่าจะออกไปกู้ซื้อบ้านอยู่เองละ ประเด็นคือทุกวันนี้กูช่วยผ่อนบ้านให้พ่อที่ต่างจังหวัดคนเดียว น้องไม่ช่วยไรเลย พ่อมีอะไรก็มาขอจากกูตลอด กูก็อยากมีบ้านมีทรัพย์สินเหมือนกันแหละ แต่ภาระของที่บ้านดันตกที่กูคนเดียว ขยับตัวไม่ได้เลย ละน้องแยกออกไปแบบนี้ค่าใช้จ่ายกูก็เพิ่มขึ้นอีก ไรวะ ชีวิตแม่ง
>>690 กูเข้าใจมึงนะ กูก็เคยโดน คือทั้งที่มันผ่านอยู่แล้วแต่ก็ไม่แวะซื้อเพราะคงขี้เกียจจอดรถ ขี้เกียจลงไปสั่ง ขี้เกียจรอคิวไรงี้ กลับมาเหนื่อยๆอยากเจอข้าวตั้งประเคนไว้ให้อยู่แล้ว ง่อยดีๆนี่เอง
แต่ของกูแย่หน่อย มันให้ตักข้าวมาให้มันด้วย เก็บจานให้มันด้วย มันแค่เดินมากิน อิ่มแล้วก็สะบัดควยไปให้กูเก็บ สมัยนั้นกูไม่มีศักดิ์ศรีเลยว่ะ กูยังเจ็บปวดแล้วเอาแต่คิดเรื่องนั้นซ้ำๆเลยว่ะ กูควรจัดการความรู้สึกนี้ไงดี
เป็นหีไรอ่ะ กูก็ไม่ได้ออกไปไหนป่ะ ยาหมดแล้วเสือกมาด่ากูอีก เลิกประสาทแดกเวลากูก้าวขาจะออกจากบ้านดิ ควาย
ชีวิตพังเพราะเหล้าว่ะ ทำเองด้วย
1.ไปกินเหล้าเมาขี่รถ เบครทรงตัวไม่อยู่รถล้ม ฟันหน้ายุบ ไปรักษา เรียกสภาพฟันกลับมาได้ 95 เปอร์เซ็น ดีที่ไม่เป้นไรมาก และมีแผลเป็นตามร่างกาย
2.ไปกินเหล้าในวงมีคนเป็นโควิด โดนกักตัว 14 วัน โชคดีที่ไม่ติดโควิด แต่กระทบเรื่องงาน คนมองในแง่ลบ ภาพลักษณ์ติดลบ ทุกคนรังเกียจ ไม่มีใครห่วงหรือถามถึงอาการอะไรเลย
จริง ๆ กูทำตัวเองแหละ แค่ไปโทษเหล้า
อยากระบายแค่นี้แหละ
เพื่อนโม่ง กูกำลังจะจบป.ตรีในอีกไม่ถึง 1 วีค แต่ตอนนี้รู้สึกร้อนๆหนาวๆมากเลยเพราะรู้มาว่าเพื่อนร่วมรุ่นครึ่งนึงเรียนต่อโทตปท.กันหมด มันโหวงๆแปลกๆ อารมณ์แบบนี่กูเลือกถูกหรือเปล่าวะคิดดีแล้วใช่ไหมวะ เชี้ยกูทำอะไรลงไป ขนาดหัวหน้าที่ทำงานยังแนะนำให้ต่อโทเลย
ที่เลือกทำงานเพราะร้อนตัง อยากรวยเร็ว ตอนนี้เริ่มเลิ่กลั่กแล้วว่าเอายังไงต่อดี ลองศึกษาคนส่วนใหญ่ก็บอกว่าควรเรียนต่อ มองดูเพื่อนๆที่เรียนต่อก็ไม่ได้เก่งเลิศเลออะไร สับสนว่าสรุปแค่จบโทนอกได้ก็คือเป็นที่ต้องการของตลาดแรงงานเลยใช่ไหม ทำไมมันดูง่ายจัง ขอแค่มีเงินก็ทำได้ (แต่กูไม่มี...)
เออกูมันประสาทแดกแหละ กูไม่ชอบกิน ใช้ ดื่ม อะไรร่วมกับคนอื่นไง ขวดน้ำ แก้วน้ำ กูก็ไม่อยากให้เอาน้ำลายมึงมาโดน จานข้าว ช้อนข้าว กูก็ไม่อยากให้เอาช้อนของมึงมาตักๆข้าวกูไปแดก คือกูก็ถามแล้วนะว่ากินป่าว จะแบ่งให้ มึงก็บอกว่าไม่ๆๆ แต่พอกูกำลังกินอยู่มึงก็เอาช้อนมาตักแบ่งไปเฉยเลย คือกูนอกจากจะประสาทแดกเรื่องน้ำลายปนเปื้อนกันแล้ว กูยังประสาทแดกเรื่องรสอาหารปนกันอีก อย่างกูกินข้าวไก่เทริยากิ ซอสมันหวานๆงี้ แต่มึงเอาช้อนส้มตำปลาร้าที่มีเศษๆมะละกอและน้ำส้มตำ มาจ้วงไก่จ้วงข้าวกูไปแดก เลยกลายเป็นกูได้กินข้าวเทริยากิ ส้มตำปลาร้าเลย แล้วมันคงผิดมากที่กูจะประสาทแดก เทข้าวทิ้งแม่งตรงนั้น แล้วออกมาซื้อกินที่ร้านเนี่ย ไอสัส
>>697 กูก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ที่บ้านก็กดดันจนวินาทีสุดท้ายจริงๆว่าอยากให้ต่อโท (แต่ไม่มีทุนให้นะ หาทุนเอาเอง???) กูกดดันมากทนไม่ไหว แม่พูดกรอกหู สแปมทุนมาให้ในไลน์ทุกวัน ทั้งตอนเซ็นสัญญา ตอนจะเริ่มงานก็ถามรอบที่ห้าล้านว้าไม่ต่อโทหรอ กูก็ใช้เหตุผลที่มึงว่ามาบอกแม่นะ แต่คงไม่มีน้ำหนักพอมั้ง
อีกอย่างกูก็ยังไม่มีแพชชั่นด้วยว่าอยากต่อสายไหนจริงจัง เป็นเป็ดที่ทำได้ทุกอย่าง แต่ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษ เห้อ กดดันจังเลยชีวิตเนี่ย อยากมีความสุขบ้างจัง เอาวะ อย่างน้อยก็ได้ระบาย
ไม่เป็นแฟนแต่ก็จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้นะ..............ไหนวะเหมือนเดิม
เกลียดเพื่อนที่คุยโทรศัพท์ในรถ อิสัส กูไม่อยากฟัง เข้าใจมั้ย ยัดเยียดให้กูฟังจังเลย กูจะฟังเพลงของกู มีมารยาทนิดนึง
กูไม่ชอบที่เห็นคนอื่นมีความสุข กูชอบทำตัวเหมือนตัวเองมีความสุข ทำตัวลงโซเซียลเหมือนชีวิตกูสุขสบายดี แต่จิงๆกูเครียดกับการหาเงินช่วงโควิดมาก คนในบ้านตกงานหมด กูที่เป็นฟรีแลนซ์กูเลยต้องรับภาระเลี้ยงดูคน 4 คน+หมาแมวอีก 14 ตัว เรื่องเงินไม่ได้เป็นปัญหากับกูเท่าไหร่ แต่กูแค่รู้สุกเครียดและน้อยใจว่าทำไมกูต้องเป็นคนหาเงินคนเดียว กูไม่ได้ซื้อของที่กูอยากได้เลยช่วงนี้เพราะต้องเก็บเงินไว้ใช้จ่ายในบ้าน ไอคนในบ้านยืมตังกูไปซื้อความสุขเข้าตัวพร้อมกับผ่อนที่ไม่รู้ว่ากูจะได้เงินคืนครบเมื่อไหร่(ก่อนเกินโควิด) กูเห็นคนอื่นทำตัวไม่ทุกข์ร้อนอะไรทำให้กูนึกอิจฉา เพื่อนในเฟสกูก็พวกแบบมือขอเงินพ่อแม่ใช้+รวยมาแต่เกิด บางคนเลี้ยงลูกเฉยๆ ทำงานการทำงานรึไงวะ ยิ่งมองย้อนไปคนใกล้ตัวก็น้องกูนี่แหละเลี้ยงลูกอย่างมีความสุขโดยที่มึงยังไม่รู้จักคำว่าทำงานด้วยซ้ำ(เรียนไม่จบม.3) ทำให้กูยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ทำไมวะ คนเหี้ยๆแบบนั้นยังสบายกว่ากูอีก กูจะตั้งใจเรียนไปทำม ทำไมไม่มีคนเดือดร้อนเหมือนกูเลย เหนื่อยว่ะ
อิจฉาเพื่อนคนนึงมากๆ เกิดมาโชคดีเหี้ยๆอ่ะ พ่อแม่หน้าตาดี มันเลยสวย พ่อแม่ฉลาด มันเลยฉลาด พ่อแม่ทำงานดีมาก มันก็เลยรวย บ้านอยู่กรุงเทพ หาโอกาสได้ง่ายๆ หา connection ได้เลย ชีวิตแม่งมีความสุข มี prIvilege ทุกเรื่องตั้งแต่เด็ก กูเหนื่อยมาก เกิดมาต้นทุนต่ำ หน้าก็เหี้ย ฐานะก็ไม่ดี มาเกิดบ้านนอกแถวบ้านมีแต่เด็กแว้น ยังดีว่าพอมีสมองอยู่ให้ผลักตัวเองขึ้นมาได้ขนาดนี้ กูรอว่าเมื่อไหร่จะถึงวันของกู ที่ดอกไม้ของกูจะได้ผลิงามสวยงามเหมือนมันซักที ตอนนี้ก็พยายามลดน้ำหนัก ดูแลผิว จัดฟัน เข้าหาเพื่อนดีๆ หาโอกาสอื่นๆให้ตัวเอง แต่บางทีแม่งก็เหนื่อย ทำไมต้องมาพยายามขนาดนี้ กูจะไม่ยอมมีลูก ถ้ายังไม่ได้ไปอนู่ประเทศดีๆ ไม่ได้เป็นเศรษฐี ไม่มีผัวหล่อรวยฉลาด กูสงสารลูกที่ต้องมาอยู่กับการทวงบุญคุณของพ่อแม่่
สงสัยพวกร้านเติมเกมราคาถูกตามเฟสบุ้คนี่เค้าเติมกันยังไง
คิดไม่ออก
เห็นส่ง in-game purchase ไปในแชทเป็นหลักฐานว่าตัดจริง ก็คิดได้ว่าน่าจะไปตัดบัตร gift card ของประเทศที่ค่าเงินต่ำ
อย่างเกมแพ้คนึง ราคา 3000 ถ้าเติมเอง ร้านขาย 2600 งี้ ซึ่งมีการันตีว่าไม่มี refund ซึ่งก็ไม่มี refund จริงๆ เคยซื้อมาหลายเดือนแล้วไม่มีปัญหา
บางคนเห็นจะๆว่าไปซื้อการีน่าเชลล์ใน shoppee ก็คิดได้ว่าคงไปนั่งเก็บฟรีคอยด์มาขาย เอาเป็นส่วนต่าง
หรือจะเป็นการฟอกเงิน ก็มีความเป็นได้มากที่สุด เพราะซื้อบัตรเมืองนอกราคาถูกมาขาย ถ้าตัวแทนเติมเกมไม่ฟอก ก็อาจจะเป็นตัวแทนบัตร gift card(?)
สโตร์คิดได้ก็คงเป็นของ US เพราะแพ้คใหญ่ราคา $100 มีร้านรับมาขาย 2500 ทั้งๆที่เรทค่าเงินไทย-เมกา ประมาณ 30 + ตลอด แล้วอเมริกากับการฟอกเงินก็น่าจะเยอะ เพราะไม่คิดว่าวัยรุ่นแบบนี้จะมีเงินพอที่จะเทรด forex หรือถึงเทรดได้ ก็มีความเป็นไปได้ต่ำที่จะมีเรท 25-26 เพราะค่าเงินเมกาไม่เคยต่ำกว่า 30 หรืออาจจะเทรดช่วง 36 - > 30 ไม่รู้ละ555+
แต่ช่วงนี้เงินบาทแข็ง ก็ 31฿:$1 ยังหาเรทราคาถูกมาได้
แล้วพวกนี้ค่อนข้างเก็บวิธีเป็นความลับ ห่วงมากๆว่าตัวแทนจะรับไปเติมใช้เอง เลยให้เรทที่ขายลูกค้าปกติมาใช้กับตัวแทนด้วย ถามไปตรงๆก็บอกแค่ช่วยหาลูกค้ามาให้ก็พอ แต่ไม่พูดเรื่องส่วนแบ่ง สรุปน่าจะให้ทำฟรี 🤣🤣
เอามาลงมู้นี้เพราะคุยเรื่องเกมกะที่บ้านไม่ได้ เป็น no no word พูดปุ้บกูโดนด่าตลอด ใครมีความเห็นอะไรแลกเปลี่ยนกันได้ คิดว่านี่ก็เป็นช่องทางหาเงินอยู่นะ เอากำไร 50-60 ต่อการซื้อแพ้ค ถ้าขายได้เยอะก็เป็นพันเป็นหมื่นได้เบย
>>706 มาแชร์ปสก. กูกับมึงเหมือนกันเป๊ะ เข้าใจมาก คำพูดมึงคือคำพูดกูเมื่อก่อนเลย 555
พยายามมากก็เหนื่อยมาก ปรึกษาใครก็มีแต่คนบอกว่าอย่าไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเลย กูก็แค่อยากอยู่ตรงค่าเฉลี่ยเหมือนคนอื่นเขา ทำไมไม่มีใครเข้าใจ แง ;-;
แต่พยายามเท่าไรก็ตามไม่ทันสักที ตามทัน 1 ขั้น คนอื่นเขาไปอีก 10 ขั้น จนวันนึงกูเพิ่งมารู้สึกตัวว่าคนรอบตัวกูชอบบอกว่ากูแม่งโคตรสุดยอดที่มาได้ขนาดนี้โดยไม่มีต้นทุนแบบคนอื่น ทำอะไรก็เก่ง
ถึงได้หันกลับมามองตัวเองว่าจริงๆ แล้วเราก็มีดีนะ แค่มันอยู่ในรูปแบบของความสามารถ ตอนนี้กูเลิกโฟกัสว่าคนอื่นจะนำหน้ากูไปมากแค่ไหนละ ชีวิตมีความสุขขึ้นเยอะ เลิกเครียด เพื่อนที่เคยอิจฉาก็คือคอนเนคชั่นดีๆ ในอนาคต ยังมีเป้าหมายอยู่ แต่ไม่กดดันตัวเองจนเว่อแบบเมื่อก่อนแล้ว
ถึงตอนนี้คนอื่นจะชีวิตดีแค่ไหน แต่ถ้าเทียบจากจุดสตาร์ทเราถือว่ามาไกลกว่าเยอะนะ ภูมิใจเถอะ อิอิ
>>708 กูเสือกจนเจอละ แบบที่กูคิดเป๊ะ ตอนที่กูถามตรงๆแม่งบอกไม่ใช่นะคับ แต่กูเจอแล้วจ้า https://www.picz.in.th/image/c2.D2FJfI โห ร้านพวกนี้เค้ากำไรรวยเลยนะ ต้นทุน 2400 ขายได้เงินฟรีๆแพ้คละ 100 ละบอกบัตรแพง กำไรเข้าตัว ตัวเองก็ไปซื้อกิฟการ์ดราคาถูกเหมือนกัน ตอนแรกก็นึกว่ากำไรหลักสิบ เห็นบ่นทั้งวันทั้งคืน สรุปที่บ่นเพราะกำไรหลักร้อยได้วันๆเป็นพันๆมันไม่มีเพราะติดเพอ ถถถถถถ แต่ก็ถามที่กูเห็น พวก dealer นี่ถ้าไม่ใช่คนวงในก็คงฟอกเงินจริงๆนั่นแหละ
>>706 เรื่องพวกนั้นมันทำให้ได้เปรียบในบางเรื่องก็จริง แต่มันไม่ใช่ทุกอย่าง ต่อให้มึงสวยแต่นิสัยเหี่ยก็ไม่มีใครอยากจะคุยกับมึงหรอก มันไม่ใช่แค่รวยสวยแล้วชีวิตจะมีมันไปทุกอย่าง สุดท้ายแล้วคนที่กดตัวเองไว้ที่สุดคือมึงนั่นแหละ สุดท้ายมึงก็เป็นคนพูดออกมาเองว่าอยากได้ผัวรวยหล่อเพราะเป็นสิ่งที่มึงไม่มี
BlaaA
ให้กูร่างงานใหม่ทั้งหมด พอกูส่งไปก็ตีกลับมาให้กูแก้อีก พอส่งไปอีกทีมึงก็แค่เอาไปก้อปวางๆจัดหน้าใหม่ แล้วส่งมาให้กูทำเพิ่มเติมอีกที ถุยยยยเหอะสัส ทำงานแบบนี้หมาก็ทำได้
กุไม่ชอบที่คนที่กุชอบสนิทกับเพื่อนกุถึงแม้ว่าจะไม่ได้สนิทขนาดนั้นเลยวะ ทำไมไม่คุยกับกุบ้าง
โป๊ะแตก หน้าหี แกล้งไม่บอกงานกูแล้วทํากันเองเพื่อที่ตอนส่งกูจะได้ดูเหมือนเป็นคนไม่ได้ช่วยทํางาน ไอห่าพองานไหนกูทําให้ปังๆหล่ะขอบคุณกูจริ๊งงง นี่ทักไปถามว่ามึงไปทําตอนไหนเสือกตอบเรื่องอื่น แม่งโกหกแล้วไปไม่เป็นไอสัส
ขอบคุณมากที่โชว์โง่ งานปีหน้ากูจะได้เดี่ยวได้เต็มที่ ไอเหี้ย
มันภูมิใจ มีความสุข ยังไงวะ การที่ลูกตัวเองเป็นขี้ปากชาวบ้านฟังเนี่ย เออ กูก็รู้ตัวแหละว่าไม่ได้ทำตัวดีอะไรหรอก เรียนก็กลางๆ เข้าได้แค่มหาลัยกลางๆ ช่วงปิดเทอมพยายามหางานพิเศษทำก็ไปไม่รอด กูเลยมานอนว่างๆอยู่บ้านแล้วต้องทนฟังแม่เอากูไปบ่นกับเพื่อนบ้านว่า กูมันไม่เอาไหน โง่ ไม่มีปัญญาหางานทำ โตเป็นควายแล้วยังติดเกมส์ติดการ์ตูน อีข้างบ้านก็เสล่อโผล่หน้ามาถามทุกวันเลยสัส ว่ากูเป็นไง เอาแต่นอนอยู่หรอ แม่กูก็เด้งตอบตามไปดิ เออ กูนอนเป็นควายอยู่ ไม่ได้เรื่อง แล้วไม่ใช่แค่ข้างบ้าน ไปตลาดก็ไปยืนบ่นกูให้แม่ค้าฟัง กูรู้เพราะแม่ค้าก็เล่าให้กูฟังอีกทีว่าแม่มาบ่นทุกเช้าเย็นเลย กูก็ได้แต่ยิ้มแหะๆไป แต่ในใจก็อยากตายๆๆๆแม่งซะตรงนั้นเลย
กูไม่ไหวแล้วไอเหี้ย ทำงานกลุ่มแต่เหมือนทำอยู่คนเดียว ร่างกายพังมาก นอนเช้ามาเป็นอาทิตย์ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว พน.สอบด้วยไอเหี้ยยังไม่ได้อ่านเลยสักตัวอักษร
มันมีอยู่จริงหรอวะไอคนประเภทที่เรียนจบโดยเกาะหีเอา ไม่ทำอะไรเลย คนอื่นกูก็ตามงานเป็นสิบๆ รอบไม่ทำ เอาเวลาว่างไปนั่งเล่นเกม หงุดหงิดชิบหาย แล้วก็ทำงานไปอย่างอลังเสือกบอกไม่ชอบขอแก้ ทำเองเลยดิ๊ นี่ทำให้ฟรีนะไม่ได้จ่ายตัง อิห่า ไม่ไหวแล้ว กูนั่งวาดรูปเป็น 30 ซีน จนมือสั่นใจสั่นไปหมดแล้ว
ไม่ขออะไรมากเลยแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี มันยากตรงไหนวะ ฉันเคารพคุณ คุณเคารพฉัน แค่นั้นเอง ทำไม่ได้ อย่างน้อยก็เคารพตัวเองบ้างเหอะ ไม่ละอายแก่ใจบ้างหรอ แรงงานคุณภาพต่ำจริงๆ
กูขอนะ เวลาทำงานอ่ะ ตอนคนอื่นกำลังสอนงานหรือกำลังถามข้อมูล "อย่าพูดไปหัวเราะไป" มันโคตรดูน่ารำคาญและดูไม่ให้เกียรติคู่สนทนานะ กูเป็นตัวตลกของมึงหรอวะ ลองนึกดิ กู:เมื่อวานมีบริษัทขนส่งเข้ามาไหมครับ , คนตอบ:เมื่อวานหรอ เอ๊ นึกก่อน 555555 เอ่าคุณไม่เห็นหรอ 55555555 ก็ 55555 นั่นไง 555555 เออบริษัทนั้นมั้ง 5555555 อ๋อๆๆ5555555 บริษัทนั้นแหละ 55555 คุณก็รู้จักนี่ 5555555 / กู:เดี๋ยวเอกสารใหม่ ต้องกรอกตรงแบบนี้ๆนะครับ , คนฟัง : อะไรอ่ะ ใหม่อีกแล้ว 5555555 อันเก่าละ 5555555 ทำไมใหม่ 555555 ใหนๆกรอกนี้หรอ 555555 กรอกจริงป่าว 555555 อันเก่าละไปไหน 5555555 กรอกเลยนะ 55555 / กูโคตรอยากทุบแม่งสักที บ้านมึงขายกัญชาหรอวะ
เมื่อก่อนก็ดีใจนะเวลามีคนชมว่าเก่ง ตอนนี้ไม่ดีใจแล้วว่ะ อยากเป็นคนโชคดีมากกว่า นั่งๆนอนๆใช้ชีวิตเล่นๆแต่ก็มีเงินใช้ ไม่ต้องขยันเรียนขยันทำงาน แฮปปี้กว่ากันเยอะ 55555
อยากแดกเหล้าเมื่อไหร่ร้านจะเปิด
ทำฟรีแลนซ์แรกๆผู้ว่าจ้างจ่ายเงินช้ากูก็โอเคนะ เพราะอย่างน้อยก็จ่ายภายใน 1-2 เดือนอันนี้กูรับได้
แต่ตอนนี้แม่งผ่านมาจะ 4 เดือนแม่งยังไม่จ่ายตังกูเลยอีเหี้ยลาก่อนไอ้วงการหัวควย เงินน้อยมึงก็ยังจะเบี้ยวกูได้อีกควย ควย
กูอายุ 27 แต่ประสบการณ์ไม่ต่างจากเด็กจบใหม่เพราะเข้าๆออกๆบอ ไม่เคยทำที่ไหนถึงปี นานสุดก็สิบเดือนเพราะบอเจ๊งก่อน ทำฟรีแลนซ์+ว่างงาน+ได้งาน วนไปแบบนี้ สายงานที่อยู่ก็ไม่ได้ถนัด ใช้คำว่ากระเสือกกระสนเอาตัวรอดไปวันต่อวัน อ่าห์ กูนี่เก่งจังนะที่รอดมาได้ถึงป่านนี้
พวกมึงเคยคบเพื่อนที่หน้าตาดีมากๆแล้วอึดอัดมั้ยวะ คือเพื่อนสนิทกูแม่งเป็นคนสวยที่รู้ว่าตัวเองสวยอ่ะ คือกูเหนื่อยเวลาอยู่กับมันแล้วมีคนเข้ามาจีบมัน หรือเวลาไปเที่ยวกับกลุ่มพวกผู้ชายก้เอ็นดูมันจนกูรู้สึกไม่มีตัวตนว่ะ บางครั้งกูก็รู้สึกว่ามันคบกูให้มันดูสูงขึ้นรึเปล่า
>>733 ตอนม.ต้น กลุ่มกูเป็นเด็กเห่ยๆ หน้าตาก็งั้นๆ แถมยังเรียนไม่ค่อยเก่งอีก พอมีเด็กย้ายเข้ามาหน้าตามันสวยเลยแหละ มันก็ไปอยู่กลุ่มที่เรียนเก่งๆ หน้าตาท็อปๆ พอวันนึงมันเสือกมาอยู่กะกลุ่มพวกกุเฉย มันบอกว่ามันเบื่อกลุ่มนั้น เวลามีคนมาจีบมันพวกเหี้ยนั่นชอบเเซะ กูเลยก้ำกึ่งว่าตกลงมันอยากเด่นคนเดียว หรือเบื่อพวกนั้นจริงๆวะ
เห็นพวกมึงพูดก็รู้สึกสังคมผู้หญิงแม่งยากลำบาก
>>740 กูไม่ได้อิจฉาที่เพื่อนกูสวยนะ กูรักมันมากๆเพราะกูก็สนิทหับมันมานาน แต่อย่างที่กูบอกว่ามันเป็นคนสวยที่รู้ว่าตัวเองสวย คือมันรู้ว่ามันต้องทำตัวยังไงให้คนนักคนชอบ ซึ่งบางครั้งนิสัยตรงนั้นมันทำให้กูอึดอัด กูเคยบอกมันนะว่าเพลาๆหน่อยเรื่องอ่อยคนนู้นคนนี้(พวกเราสนิทกัน กูก็ด่าก็เตือนมัรตรงๆ) เพราะสุดท้ายมันก็ไม่เอา แล้วพอเขามาติดเพื่อนกู คนที่โดนร่างแหก็คือกูอ่ะที่ต้องคอยกันคอยเคลียร์ให้ กูเลยอึดอัด
ลังเลว่าจะลงห้องไหนดีกูว่าห้องนี้แหละเหมาะ เพราะกูอยากบ่นไม่ได้อยากปรึกษา
โอ้ยอีเหี้ยยยยยย กูอยากจะถามมันตรงๆสักทีว่าชอบคนนั้นใช่ไหม เดี๋ยวช่วยชงให้เอาป่าว กูอยากรู้รีแอคชั่นมาก เขาจะตอบว่าไรวะ ก็ชอบแต่ไม่ได้สนใจแล้ว หรือจะบอกว่าคุยๆกันอยู่หลังไมค์ หรือบอกกูว่าไม่ต้องเสือก แต่ใจจริงลึกๆกูอยากได้คำตอบแนวๆว่าไม่ได้ชอบเขาแต่ชอบกู แต่กูรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะมันไม่ได้ชอบกู แต่กูก็ยังหวังอะ แม่ง มันทำกูคลั่งไคล้ฟุ้งซ่านหนักมาก หนักแบบหนักมหาศาล ไม่ชอบเลยว้อย เป็นอะไรไม่รู้วันๆเอาแต่คิดถึงผช. สมองงงงงงงงงงงง หยุดดดดด
ทำไมเขาถึงไม่ตอบวะ ทำไม๊ ทำไมวันนี้ไม่เข้ากลุ่มคอลสาย คิดถึงใจจะขาดอยากคุยด้วยแล้วไม่ได้ยินเสียงมาสองวัน ไม่คิดถึงกูบ้างรึไงวะ เข้ามาด่ากูก็ได้ พูดเหี้ยไรก็ได้ กูอยู่ในภวังค์หลงไหลมึงอยู่ พูดหรือทำเหี้ยไรใจกูมันก็เลิฟๆหมดนั่นแหละ เข้ามาคุยมาเล่นกับกูสักทีสิวะะะะะ
กูอยากเลิกเข้าแอพไปส่องว่าเมื่อไรมันจะออนสักที แต่ทำไม่ได้ เดี๋ยวพอกูบ่นเสร็จกูก็จะไปส่องอีก เมื่อไรกูจะเลิกคลั่งไคล้วะ ฮอร์โมนตัวไหนควบคุมกูอยู่มึงหยุดเลยนะ มึงพอได้แล้ว กูเหมือนซอมบี้โหยผช.มากขึ้นทุกวันเพราะมึงเลย เลิกผลิตต่อมโหยหาเรียกร้องความสนใจใส่กูที กูหงุดหงิดแล้วอีเหี้ย
แต่จะไม่คิดถึงกูหน่อยเหรอ จะร้องไห้แล้วนะ มีแค่กูที่คิดถึงอยู่ฝ่ายเดียวรึไง ทำบ้าอะไรอยู่ เอาแต่เล่นเกมทั้งวันเลยเหรอ ตอนที่เล่นเกมก็เข้ามาคุยด้วยกันก็ได้นี่ ไม่เหงาหรือไง มีสาวอื่นคุยด้วยแล้วหรือไง เบื่อกันแล้วหรือไง หรือมันเป็นเพราะอะไร อยากถาม อยากรู้ แต่คงมึงคงไม่บอกเหมือนเคยอีกนั่นแหละ ไม่บอกเหี้ยไรทั้งนั้นอะ ความลับจะเยอะไปไหนวะ แต่ช่างแม่ง ไม่กล้าถามด้วยเดี๋ยวดูงี่เง่า กูมันเป็นแค่เพื่อนจะอะไรนักหนา มึงช่วยๆมีแฟนสักคนได้ไหมกูจะได้ตัดใจอย่างเป็นทางการสักที แต่กูล้อเล่นนะ อยู่คุยกับกูก่อน อย่าเพิ่งทิ้งกัน เหงาว้อย
พอที กูจะเลิกบ้า กูจะทำใจ กูไปหาเมะดูแล้วจะได้เลิกเพ้อ
ทำไมคนเราต้องเอา Beauty standards มายัดเยียดใส่คนอื่นวะ กูคนนึงที่โดนคนรอบข้างพูดแย่ๆใส่ เช่น อ้วน ดำ ดั้งแหมบ หน้าบาน คือกูผิดหรอที่เกิดมาแบบนี้ ละคนที่เหยียดกูก็ญาติกูเอง คนในครอบครัวกูเอง พอกูบอกว่าก็เอาเงินมาสิจะได้ไปทำสวยก็ไม่ให้ แต่เสือกยัดเยียดพวก Beauty standard ให้กูจังอ่ะ โดนมาตั้งแต่เด็กจนกูกลายเป็นคนขาดความมั่นใจ
ฟังเรื่องของกุบ้างเมื่อก่อนกูฟันเหยินหุบปากไม่ค่อยอยู่ก็โดนล้อเลียน โดนแกล้งทุกวันตอนสมัยเรียนเพราะฟันเหยินเยอะมากแบบปากอูมแค่นั้นเลย แถมเรียกกูว่าอิปลวก ไม่มีใครเรียกกูด้วยขื่อเล่นจริงสักคนเว้ย แกล้งเรียกกุแล้วก็หัวเราะกันเหมือนกุเป็นตัวตลก กุร้องไห้หนีไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำอยากตายทุกวัน แถมเพื่อนก็ไม่มีใครคบกะกุ กุเข้าหาก็บอกรำคาญกู บางทีไปทำเนียนๆเป็นเพื่อนกะกลุ่มแก็งก็เหมือนเป็นอากาศธาตุ ครูให้ทำโครงงานเป็นกลุ่มไม่มีใครสนใจกุ ไม่มีใครเอาเข้ากลุ่มเลยเกือบเรียนไม่จบ ดีที่ครูช่วยให้ทำคนเดียวตอนปิดเทอมที่คนอื่นนอนตีพุงอยู่บ้านไปแล้ว ไม่มีใครปกป้องกุเลยโดนแกล้งทีต้องทำเป็นไม่รุ้สึกอะไร ทั้งที่ในใจทั้งอายทั้งเจ็บปวด แค่เพราะกุฟันเหยิน
การสอนลูกด้วยวิธีดุด่าดูถูกให้ฮึดสู้แม่งใช้ได้กับแค่เด็กบางคน อย่างกูเนี่ยแม่งให้ผลตรงข้ามแม่งทำให้กูหดหู่จนไม่อยากทำสิ่งนั้นต่อ กูรู้ตัวว่ากูฮึดสู้ได้จากคำชมไม่ใช่คำด่า ถ้าเรื่องไหนมีคนชมให้กำลังใจกูกูมีกำลังใจที่จะทำให้ดีขึ้นไปอีก แต่พ่อแม่กูเลี้ยงกูมาตั้งแต่เด็กเสือกไม่สังเกตเลย
กรูจะเป็นแค่ครู คศ1 ตลอดไป เบื่อประเมินบ้าบอ เกลียดการต้องมานั่งเมคเอกสาร เสริร์ฟน้ำ แล้วแหลๆ ให้กรรมการฟัง กรูจะสอนอย่างเดียว
อยากมีความสุข ทำไมการมีความสุขมันยากจัง
ใช้ทั้งความพยายาม ความทุ่มเทมากมาย เหนื่อยสายตัวแทบขาด จนไม่เหลือความเป็นตัวเอง พยายามหาทั้งเงิน ภาพลักษณ์ ทำตามค่านิยมบ้าๆ ของสังคมที่กูไม่อินกับมันด้วยซ้ำ
ทุกคนรอบตัวก็เหนือกว่ากูไปหมด พยายามตามเท่าไรก็ไม่ทัน เกลียดจังเลยไอ้คำว่าต้นทุนชีวิตของคนเราไม่เท่ากันเนี่ย แล้วจะให้กูทำยังไงวะ เลือกเกิดไม่ได้สักหน่อย
แม่งเอ๊ย
กูใช้ชีวิตมา 1/3 ของชีวิตแล้ว เพิ่งจะรู้ตัวว่าไอ้ความสุขที่กูคิดว่ามันเป็นความสุขแล้วมันเป็นเรื่องลวงโลก ทำสำเร็จแล้ว ยังไงต่อ ไม่เห็นมีความสุขแบบที่คิดไว้เลย ทุกคนแม่งรวมหัวกันหลอกกูสินะ
อดทนใช้ชีวิตแบบทุกข์ทรมานมาได้เป็นสิบๆ ปี แม่งไม่มีเหี้ยไรดีขึ้นเลยสักอย่าง เอาให้ชีวิตได้เท่าพวกเกิดมาต้นทุนดียังไม่ได้เลยสักอย่างเดียว ทำไมไม่มีใครบอกกูเลย ว่าความสุขมันก็แค่การได้ทำอะไรที่ชอบ โดดเรียนบ้าง งานก็ส่งแบบเผาๆ ไปบ้างก็ได้ถ้าเหนื่อยจนทนไม่ไหว เรียนก็ไม่จำเป็นต้องหวงกั๊กวิชาขนาดนั้น ชีทเรียนแจกๆไปเหอะ เอาเวลาอ่านหนังสือสอบไปเที่ยวเล่นบ้าง ทำงานก็อย่าทำถวายหัวจนทำลายสุขภาพตัวเอง
ไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จเหี้ยไรนั่นก็ได้ อยากให้ดูประสบความสำเร็จก็ให้ต้นทุนกูบ้างดิ พยายามอยู่คนเดียว ทำทุกอย่างเอง เหนื่อยนะเว้ยสัส กดดันกูจนประสาทจะกินอยู่แล้ว อยากให้เรียนต่อมากใช่มั้ย เอาเงินมาดิ กูทำงานได้เงินเยอะก็ไม่ต้องมาขอ เหนื่อยชิบหาย กูอยากมีความสุขบ้างไอเหี้ย อยากเอาเงินมาปรนเปรอตัวเองบ้าง ใช้จ่ายเพื่อตัวเองบ้าง คิดบ้างมั้ย กูทำทุกอย่างเพื่อเงิน เสือกจะเอาเงินกูไปง่ายๆ แม่งกูได้อะไรบ้างวะ อดทนมาขนาดนี้ กูใช้ชีวิตเหี้ยอะไรของกูเนี่ย แค่อยากมีความสุขยังยากเลย
ทำตามความคาดหวังคนอื่น ตามค่านิยมสังคม สุดท้ายกูแม่งกลวงโบ๋เลยอิเหี้ย ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน ไม่มีความฝัน ความสุขห่าอะไรทั้งนั้น เอาแต่คิดว่าจะประสบความสำเร็จได้ยังไง จะหาแต่เงินๆๆๆๆๆๆ มองแต่เป้าหมายจนลืมวิธีปฏิบัติสิ่งดีๆ กับคนรอบข้างไปหมดแล้ว 55555 กูกลายเป็นมนุษย์เห็นแก่ตัว หน้าเลือดไปซะแล้ว 55555
หมาบ้านถัดๆไปเห่าเสียงดังมาก เว้นช่วง10-20นาทีละเห่ายาวๆต่อเนื่องอย่างน้อย15นาที วนลูปงี้มา2ชม.แล้ว(ไม่รู้นานกว่านั้นมั้ยกุเพิ่งสะดุ้งตื่นมา2ชม.) รำคาญ หมาแม่งเห่าหน้าประตูบ้านมัน เอาไม้ไปตีๆประตูรั้วบ้านนั้นเลยได้มั้ยหรือตีหัวเจ้าของแม่งเลยดี เลี้ยงหมาไว้ทำไมวะแบบนี้มันเห่าก็ปล่อยเห่างี้หรอ
กุรู้สึกว่าพยายามทำอะไรแค่ไหนก็ไม่เคยทำให้แม่กูมีความสุขได้เลยว่ะ กูช่วยงานทุกวันแบบไม่ปริปากบ่นเลยนะ แต่เหมือนว่ากูทำอะไรเขาก็ไม่พอใจอ่ะ เหนื่อยชิบหาย พอกูช่วยเขาทำงานเขาก็บอกว่าเขาก็ต้องมาเก็บกวาดซากงานที่กูเหลือไว้ พอกูไม่ช่วยเขาก็บอกว่าไม่มีใครช่วยเขาซักคน เขาชอบพูดว่าอยากจะตายไปให้พ้นๆบ้างล่ะ บอกว่าชาติหน้าไม่อยากเกิดมาเจอแบบนี้อีก กูร้องไห้ตลอดเลย คือกุแค่อยากให้เขามีความสุขอ่ะ แต่ไม่ว่าจะทำเหี้ยไรกูก็แค่เด็กเหี้ย ลูกเหี้ยๆ กูแดกยามาสามเกือบสี่ปีแล้ว แต่กูก็ยังอยากตายอยู่ เขาทำให้กูตั้งคำถามกับตัวเองทุกวันว่ากูจะเกิดมาทำไมวะ เรื่องง่ายๆขนาดนี้ยังทำไม่ได้ อยากตาย ไอ้เหี้ย
กูรู้สืกว่าตัวเองเป็นโรคประสาทชักอย่าง กูเกลียดเสียงมาก เสียงคุย เสียงดังๆที่ไม่เข้าหู ได้ยินแล้วหงุดหงิดมาก แล้วแม่กูก็ชอบบ่นมาก บ่นตั้งแต่เรื่องเล็กๆยันเรื่องใหญ่ บางวันกูกลับจากโรงเรียนพึ่งเครียดกับผลการสอบ แม่กูก็เริ่มบ่นตั้งแต่มารับที่โรงเรียนจนถึงบ้าน บ่นติดต่อกันไม่เว้นไม่พัก กูทนๆฟังไม่พูดอะไร แตในใจมีความรู้สึกอยากกระโดดออกให้รถชนตายจริงๆ บางวันบ่นแบบไม่อยุด ตั้งแต่เช้าจรดเย็น กูไม่ไหว ขนาดแม่กูหยุดบ่นแล้วเสียงในหัวมันยังก้องอยู่จนเหมือนยังได้ยินเสียงทั้งๆที่แม่หยุดพูดแล้ว กูต้องยืนนิ่งๆจ้องกำแพงจัดเรียงความคิดใหม่เหมือนสมองรวน. หลังๆเริ่มหนักเพราะหูเหมือนได้ยินเสียงแมลงบินตลอดจนเอามือปิดหูไว้ กูต้องฟังเพลงดังๆให้ยินแต่เสียงเพลง
เวลาที่แม่เริ่มบ่นกูเวียนหัวจะอ้วกมาก พอบอกให้หยุดก็โดนด่า อยากหนีไปอยู่ป่าเขาคนเดียวจริงๆ หนีจากแม่
ไอเหี้ย พวกลูกนอกกระจอกๆที่โดนกด่าให้ไปแก้งานอ่ะสัส แล้วแม่งมานินทาบอส
คือมึงเป็นเหี้ยอะไรกันวะ คือมึงดูตัวเองนะสัส ดูตัวเองก่อน งานโครตทุเรศส้นตีน กูมีปืน โลกนี้ไม่มีกฎหมายกูยิงมึงแล้ว แล้วกูก็จะกีดเอาศพมึงเอาไส้ เครื่องในมึงมาถ่ายเอกสารเล่น แล้วส่งเอกสารกลับไปให้ครอบครัวมึงดู ไอเหี้ย แล้วกูต้องมานั่งแก้งานจนป่านนี้เพราะงานมึงแม่งเหี้ย มึงมันโง่ไอสัส ทํางานให้มันดีๆก็ไม่เป็น ควย สวะ โง่ดักดาน หี
กูว่าข้ามคืนแน่สัส รอโลกล่มสลายก่อนกูจะตามไปฆ่าจริงๆเหยดแม่ ไอเหี้ยยยยยย
เห้อ กุแม่งเหมือนต้องการความสงสารจากคนอื่น พอกุเครียดเล่าเพื่อนแล้วเพื่อนบอกไม่เห็นต้องเครียดเลยหยุดประสาทได้แล้ว กูก็สาธยายบ้านพังเงินไม่มียืมคนอื่นงุ้นงี้ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องที่กูควรไปเล่าคนอื่นเลย ก็เพื่อนมันรวย ไม่เครียดอยู่แล้ว อิสัส พอบ่นแล้วก็ตั้งสติไม่ได้ ทั้งที่พูดปัญหาไปมันก็ไม่มีใครมาสงสารหรอก คนก็โฟกัสเรื่องตัวเองกันทั้งนั้น
กูเกลียดเว็บเหี้ยนี่แต่หนุดเล่นไม่ได้ พวกมันมัดกูไว้กับคอม บังคับให้กูอ่านที่พวกมึงระบายกันทั้งวัน ตอนเช้าสิ่งแรกที่กูลืมตาเห็นคือโม่งเล้าเถียงใส่กัน ช่วววยกูด้วย กูอยู่ที่พิกัดัก้้กัหไะ้ไดสพำาก่
>>763 การเล่าเรื่องความยากลำบากให้คนอื่นฟังมันคือการแบ่งปันความทุกข์ใจออกไป มันช่วยให้นายสบายใจขึ้น แต่คนฟังจะลำบากใจมากขึ้น เป็นธรรมดาถ้าคนฟังเขาไม่พร้อมจะฟังเขาก็จะเครียดแล้วหนี แต่กูแนะนำว่าถ้ามึงเครียด การคนระบายให้ฟังเนี่ยแหละ ่ช่วยได้เยอะ แค่มึงก็ต้องเผื่อใจด้วยว่าไม่ใช่ทุกครั้งที่เขาจะพร้อมรับฟัง เป็นบางครั้งบางคราวไป ไม่ก็มีคนรับฟังสำรองไว้เยอะๆ คนนึงไม่พร้อมก็ไปเล่าให้อีกคนฟังแทน เลือกคนดีๆด้วย ต้องเชื่อใจได้ เก็บความลับได้
>>763 กอดๆ นะ เป็นเหมือนกันเลย แต่ของกูคือกับแฟน หนักกว่าคือโดนบอกเลิก โดนด่าสารพัด บอกว่ากูโชคร้ายเองทำไรไม่ได้ให้ดิ้นรนเอาเอง
เศร้าเนอะ คนรวยเขาไม่รู้หรอกว่าโลกของคนจนมันเป็นยังไง คงคิดแต่ว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ หวังเป็นอย่างยิ่งว่า พวกที่ไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา สักวันโดนเองแล้วจะรู้สึก (แต่เป็นไปไม่ได้ 55 คนรวยแล้ว ชีวิตดีแล้ว จะจนได้ไง) :(
คงต้องเลิกดื่มเหล้าแล้วว่ะ ครั้งล่าสุดดื่มเเล้วเมาขับรถไปเปิดโรงแรมนอนพอตื่นมาอีกทียังไม่ทันสร่าง ขับรถจากกรุงเทพลงไปชลบุรี หาซื้อเหล้า-เบียร์ดื่มต่ออีก คืนนั้นก็โทรลางาน แต่ไม่ได้บอกที่บ้านว่าไปใหน ทุกคนวุ่นวายกันหมด กูคงเลิกเท่านี้จริงๆ ไม่อยากทำตัวเองเดือดร้อนอีกแล้ว ไม่อยากให้ทุกคนว้าวุ่นเป็นห่วงกันอีก ที่ดื่มหนักๆเพราะคิดว่าตัวเองเจ๋ง จะทำอะไรกับชีวิตก็ได้ เที่ยวสนุกยับเยินยังไงก็ไม่เสียหาย ต่อไปนี้คงกลับไปใช้ชีวิตธรรมดาๆ ตั้งใจทำงานเก็บตังค์ และดูแลคนที่อยู่ข้างๆให้ดี เหมือนที่เค้าอดทนดูแลกูมาตลอด
>>767 กูรู้แหละว่าการบ่นบ่อยจะทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดี แต่นี่กูก็บ่นไม่บ่อยแล้วนะ ตอนนี้มันเป็นช่วงที่กูกำลังจะจบ ต้องย้ายที่อยู่ใหม่ โควิดระบาด ข้ามจังหวัดยาก จะเริ่มงานแรก เล่มที่ม.ก็ยังไม่เคลียร์ แล้วเมนส์จะมาด้วย เลยเครียดจัดหน่อย คอลกันส่งลิ้งไปให้ดู กูเล่าๆเครียดๆซักพักเพื่อนขำ เลยรู้ว่ามันดูอย่างอื่นอยู่ ไม่ได้สนใจดูสิ่งที่กูส่งไป เลยโมโหนิดหน่อย ตอนนี้เมนมาละ ดีขึ้นละ ขอบคุณนะเพื่อนโม่ง
>>768 กอดนะมึง คิดงั้นเหมือนกัน อยากให้เขาเข้าใจที่เรารู้สึกบ้าง แต่คนมันไม่เหมือนกัน สุดท้ายจะไปหวังความเห็นใจจากคนอื่นก็ไม่ได้อยู่ดี โฟกัสที่ตัวเองดีที่สุด
กูไม่ได้โกหก งี้แหละตัวเองทำไม่ได้ พอคนอื่นทำได้เลยไม่เชื่อไง ก็เห็นว่าดูถูกคนอื่นตลอด
อ่านที่พวกมึงคุยกันแล้วนึกถึงตัวเองเลย คือกูก็อยากได้คนรับฟังนะ แต่พ่อแม่กูนี่เป็นประเภทกูพูดอะไรไปก็โดนด่า
แล้วกูก็มีเพื่อนสนิทไม่กี่คน (ส่วนมากคือเค้าเห็นเค้าเป็นเพื่อนสนิทเป็นอันดับต้นๆสำหรับเรา แต่เราคือแค่เพื่อนคนนึงที่พอจะสนิทด้วยเฉยๆ)
ซึ่งบ่นไปก็มีแต่เรื่องเดิมๆ กูก็เกรงใจ+กลัวเค้ารำคาญด้วย ทุกวันนี้อย่างดีก็ได้แต่บ่นลงโม่งนี่แหละ
กอดๆกูหน่อยได้มั้ย แม่กูรักน้องมากกว่ากูว่ะ บอกตามตรงกูโคตรน้อยใจเลย ถ้าจะรักลูกให้เท่ากันไม่ได้จะมีลูกทำไม2คน
>>773 ขอบใจนะเพื่อนโม่ง เคยเป็นเหมือนกัน เมาแล้วขับไปเฉี่ยวชนขอบทางยกระดับ ยางแตก แต่ก็ยังขับลากไปทั้งๆอย่างนั้น รู้ตัวอีกทีล้อแม็กซ์แตกทำให้ขับไปต่อไม่ได้ ก็เรียกรถมาลากไปส่งหน้าบ้าน เช้าตื่นมาดูอีกทีฝั่งที่เฉี่ยวยับหมดเลย ตอนนั้นก็ซ่อมหมดตังค์ไปหลายบาท แต่เหมือนยังไม่เข็ด ก็ยังดื่มมาเรื่อยๆ แต่คราวนี้กูนึกดูตลอดทางที่ขับมา แม้ไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นแต่มันก็น่ากลัวมากๆเลยว่ะ ทั้งตอนขับอยู่ หรือตอนลงไปหาดื่มต่อ ที่ผ่านมากูคิดว่ากูอยู่ตัวคนเดียว ชีวิตจะเป็นยังไงก็ไม่สนใคร แต่ครั้งนี้กูกลัวจริงๆ กลัวชีวิตปกติๆเรื่อยๆของกูจะหายไป กลัวจะต้องสูญเสียอะไรไปตลอด คิดว่ารีบเลิกนิสัยเมาหนักๆแบบนี้น่าจะดีต่อตัวกูและคนรอบข้าง
>>774 จะโทรไปปรึกษาพวกสายด่วนละ แต่ขอพยายามด้วยตัวเองก่อนเพราะต้องทำงาน กลัวการกินยามันจะมี Side effect ตามมาทีหลัง แต่ก็บอกคนรอบตัวไว้หมดแล้วว่าถ้ากูหลุดไปดื่มหนักๆแบบล่าสุดเมื่อไร ให้แจ้งที่ทำงาน แล้วลากกูไปรักษาด่วนๆเลย
อยากเปลี่ยนศาสนา เบื่อวัดแถวบ้าน ทำกิจกรรมทางศาสนาแล้วชอบใช้เสียงตามสาย ไม่รู้จะแจ้งอะไรใครดี บ้านก็ไม่ได้ใกล้วัด เบอร์วัดก็หาไม่ได้ ทำได้แค่หาที่ระบายความรำคาญในทุกๆวัน
บ้านใครเคยเลี้ยงลูกแมวที่กวนตีนไม่ยอมขี้ลงกระบะทรายเหมือนพี่น้องมันบ้างวะ กุหมดปัญญาแล้ว สอนมันก็ไม่เอา ทำเป็นดิ้นๆเชิ่ดๆไม่ฟังไม่สนใจใส่กุแล้วก็เยี่ยวขี้ข้างกระบะให้กุเก็บทุกเช้า ถ้าขี้มันหอมกุจะไม่บ่นเลยนะ แต่นี่แม่งทั้งเหม็นทั้งเสียสุขภาพจิต กุคิดว่าตอนเล็กๆนี่กุก้อเก็บไหวแหละ แต่ถ้ามันโตขี้ก้อนใหญ่กว่านี้กุจะทำไง ก็เลยเอาไปไว้นอกบ้านเผื่อมันจะขี้ข้างนอก ปรากฏพาเข้าบ้านมาเมื่อกี้จะขี้ลงพื้นในบ้านอีกแล้ว กุเลยอุ้มแล้วยืนบ่นๆ อิเหี้ยขี้ในมือกุเลย ขี้หยดลงพื้นแหมะๆๆอิแมวเหี้ย กุเลยจับโยนไปนอกบ้านอีกรอบ เหนื่อยว่ะ ลูกแมวที่เชื่อฟังกุก็ให้นอนในบ้านอะ ส่วนอินี่ถ้ามันโตแล้วคงไม่หายสันดานขี้ในบ้านให้กุเก็บแน่ๆ หาวิธีทำให้มันเชื่อก็ไม่มี เซ็ง
กูเอาแต่ใจเหรอวะ กูแค่อยากย้ายหอ อยากเช่าห้องที่ถูกและกว้างกว่า มันเป็นปัญหาจะเป็นจะตายหรือยังไง นกก็ทำรังตรงระเบียงกู เอาออกก็แล้ว ให้ช่างมาจัดการให้ก็แล้ว ยังมาทำรังใหม่อีก แมลงสาบก็กรูออกมาจากท่อทุกสัปดาห์ และแม่งมีแม้แต่ตัวที่มุดมาจากนอกประตู เมทก็ไม่มีเวลามาช่วยดูแลห้อง กูทำความสะอาดจนท้อ ห้องก็แคบนิดเดียวยังจะบอกให้กูเอาไมโครเวฟไป จนกูต้องเอาเฟอร์นิเจอร์ไปตั้งข้างนอกอะ แม่งเล็กมาก แล้วบังคับให้กูอยู่กับเมท
กูก็เป็นคน กูไม่ได้เรียนเสร็จแล้วกลับหอมาทำงานกับนอนอย่างเดียวมั้ย บางวันกูก็ต้องทำงานกับเพื่อน แค่ 3 คน กับงานนำเสนอ 3 ชิ้น ก็ไม่มีที่เดินแล้ว แล้้วยิ่งเมทกูกลับห้องมาด้วย ต้องมีคนไปอยู่บนเตียงถึงจะมีคนเดินไปมาได้
ถ้าหอมันดีมากไม่มาอยู่เองวะ จะได้เข้าใจว่าปัญหาเล็กๆน้อยๆที่กูเจอแม่งสั่งสมกันมานานแค่ไหน กูต้องทุบเงินที่กูมีในการแก้ปัญหาพวกนี้แทนที่จะได้เอาไปซื้อของที่อยากได้จริงๆ กูอยากได้ฟิกเกอร์โจโจ้ แต่กูต้องไปซื้อที่กั้นประตู ซิลิโคนกันแมลงมุดท่อ ตาข่ายกันนกกับแมลง กะละมังพับได้ ฯลฯ ที่มาแก้ขัดห้องเล็กๆที่ข้างนอกมีแต่แมลง หมดไปตั้ง600+ไอ้สัส ถ้าคนกลัวที่แคบหรือเกลียดแมลงมาเห็นห้องกูคงน้ำลายฟูมปากอะ
ห้องที่กูไปดูแม่งโคตรกว้าง กฎของหอก็ไม่เยอะ ทำให้กูปรับแต่งห้องได้สะดวก มีตัวเลือกในการจัดการปัญหามากขึ้น ราคาถูกกว่าอีกต่างหาก แม่ง ทำไมกูต้องมาทนอยู่ห้องรูหนูด้วยวะ
กูเบื่ออีสนพ.รักพิมพ์ชิบหายเลยโว้ยยยยย
ของก็ลงมาน้อย คนแย่งกัน จนพ่อค้าแม่ค้าอัพราคา ไม่รีปริ้นแต่ตอแหลว่าจะรีปริ้น
กดสั่งของเว็บเน่าๆของมันก็ยังไม่ส่งของมาอีก
กรรมอะไรของกูว่าที่หนังสทอที่กูตามต้องอยู่กับอีสนพ.ห่านี่ด้วย
พวกมึงกูอยากระบาย กูรอเข้ามหาลัยปีนี้ใช่ป้ะ พวกเพื่อนในคณะแม่งก็มีสร้างกลุ่มไลน์ไว้คุยเล่นแลกไอจงไอจีกัน แล้วกูดันไปเจอเพื่อนคนนึง นางสวยน่ารักจริงนะ แต่กูรำคาญนางชิบหาย ในไอจีแต่ละอย่างก็คุณหนู๊คุณหนู พูดกับเพื่อนคะขาเราเธอ คือมันดูดัดจริตอ่าาา5555 แล้วกูรำคทญมากเวลาพวกผู้ชายรุมสนใจเอ็นดูนาง ปลอมมมม
เงินเดือน20Kสำหรับเด็กจบใหม่สายบริหารมันเยอะมั้ยวะ กูว่ากูได้เท่านี้คือพอใจมากแล้วนะ เกรดกูก็ไม่ได้ดีอะไร หลุดเกียรติสองด้วยซ้ำ ฝึกงานก็ไม่ได้ทำ แล้วได้งานตำแหน่งที่อยากทำก็คือดีมากๆแล้ว กูภูมิใจกับตัวเองมาก แต่ที่บ้านแม่งแซะกูอ้อมๆตลอด เหมือนจะบอกว่ากูเก่งแล้วที่หางานได้ แต่ก็พูดทุกวันแบบ สองหมื่นจะไปพอเร้อ ลูกบ้านนั้นได้สตาร์ทสามหมื่น(ก็เขาทำวิศวะ) คนนู้นได้เป็นแสน(คือกูเพิ่งจบมั้ย) ลูกเพื่อนแม่เป็นบชได้เงินเดือนหกหมื่น(คือเขาเป็นออดิทแล้วก็ทำงานมาแล้ว2ปีไง)
คือกูรู้สึกเหี้ยมากอะ แทนที่กูจะดีใจแต่กลับต้องมาโดนความคิดคนรอบตัวบั่นทอนเหรอวะ ไม่ใช่เรื่องเลยอะ 2หมื่นกับเด็กจบใหม่ยังเยอะไม่พอเหรอ กูแย่เกินไปใช่มั้นวะ แม่ง
อยากโดนโม่งนินทา แต่ไม่ดังพอ :(
กูเบื่อโว้ยยย ส่งกุเรียนมหาลัยก็ไม่ส่ง พูดอยู่ได้ให้กูไปหางานทำ กูไม่อยากทำงานกรรมกรโว้ยยย เบื่อ กูเป็นนีทมา6ปีแล้ว เมื่อเดือนมีนาลองไปทำงานซีเจดู อึดอัดชิบหายทำงานในห้องสี่เหลี่ยม10ชั่วโมง พูดกะใครก็ไม่ได้ นั่งก็ไม่ได้ ยืนแม่ง10ชั่วโมง วันเดียวกูออกเลยกลับมาเป็นนีทอีก พูดแต่เรื่องงานๆๆๆๆหางานทำ ทำไม่ไหวก็ไปหางานอื่น ขายครีม หาของขายออนไลน์ ถ้ามันง่ายนักกุทำไปนานและแม่งเบื่อว่ะ คิดว่ามันง่ายเหรอวะการขายออนไลน์สมัยนี้ ถ้ากุไม่แหกหีโชว์จะมีใครมาซื้อของกุรวยเป็นเทน้ำเทท่า อธิบายไปก็ไม่เคยฟัง ยิ่งสมัยนี้ที่คนตกงานกันฆ่าตัวตายหันทุกวันแบบนี้ กุจะเริ่มยังไงวะกับชีวิตที่หาเงินเองได้ กูขออยู่แบบเป็นนีทต่อไปจนตายห่าดีกว่า ตายแล้วก็ไม่ต้องทำงาน เมื่อไหร่กุจะตายห่าสักที ขี้เกียจทำงานโว้ยยยย
อีสัสสสสสสสส เมื่อไหร่ยิมกูจะเปิดดดดดด ออกกำลังกายที่บ้านมันก็ออกได้ แต่อุปกรณ์มันไม่ครบละมันก็ไม่ค่อยมีแรงจูงใจให้ออกไง กูไม่สามารถยกหนักๆแล้วทำเสียงดังแบบที่กูถนัดได้ เพราะเดี๋ยวแม่ขึ้นมาด่า
เลอะเทอะชิบหาย ผู้หญิงทําตัวน่ารักก็โดนด่าว่ากระแดะ ปลอม ทําตัวร่า นก็โดนด่าว่ากระหรี่ กูว่าใครจะเป็นไงก็ช่างแม่งเห๊อะ พวกเหี้ยนี่ลึกๆแม่งอาจมีปมอิจฉาแล้วหาเรื่องมากดคนอื่นให้ตํ่ากว่ามั้ง เลยจับผิดทุกอย่าง เป็นเหี้ยไรมากวะ อยากใส่เดี่ยวก้านคอใส่พวกแม่งชิบหาย แต่เดี๋ยวโดนเตะออกจากม.ก่อน
3ปีที่แล้วกูเข้ามหาลัยใหม่เจอกับแก๊งค์แบบนี้ แล้วกูกล้าแสดงออก มีอะไรก็พูดถาม แล้วโดดเรียน ก็นินทาว่ากูเยอะ เหลวไหล กูเลยออกจากกลุ่มแม่งเลย คือกูยังไม่ได้ไปทําเหี้ยอะไรใส่มันซักหน่อยกูแอบน้อยใจนะว่าเป็นเพื่อนกันแล้วนี่ยังจะนินทาอีกเหรอ ไม่เอใจทําไมไม่พูดตรงๆวะ ควายปสด สุดท้ายกูได้คะแนนอันดับต้นๆของคณะ ขณะที่มันอยู่ที่โหล่ๆ เพราะตั้งใจเรียนแบบท่องจํา แต่มหาลัยเขาให้มึงคิดวิเคราะห์หาหนังสือมาค้นคว้าเพิ่มไอควาย เรียนแบบตั้งใจเรียนจองมึงนี่สมกับเป็นการศึกษาไทยดี กูจัดการตัวเองได้ห่าน แรดได้ เก่งได้ ไม่ต้องมาstreotypeว่ากูเหลวไหล Leave me alone pls
แล้วคนแบบนี้จะชอบจัดอันดับคน ใครเอ๋อ ใครโง่ นินทาหมด วันๆคุยแต่เรื่องชาวบ้าน สังคมโครตไทยๆนํ้าเน่า
เอาเวลาไปคุยเรื่องอื่นดิว้าาาาา ไปเที่ยวไปไรพักผ่อนบ้างส้าส
อยากมีเงินใช้เยอะๆแต่จบม.6 สกิลไม่มี กุทำไงดีถ้ามีรายจ่ายประมาณ 20K ต่อเดือน กู้ที่ไหนได้บ้างดอกโหดมั้ย
จะไปเซเว่น มีใครเอาอะไรมั้ย
เครียดว่ะ โดนคนที่บ้านบังคับให้กู้ซื้อบ้าน ซึ่งกูไม่ได้อยากได้หรอก แต่โดนคะยั้นคยอเอาจนยอมกู้ให้ แล้วมารู้ทีหลังคือ คนขายบ้านแอบไปตกลงกับคนที่บ้านไว้ว่า จะไปคุยกับคนประเมินราคาบ้าน (คงให้ใต้โต๊ะแหละ) ให้ประเมินสูงกว่าราคาซื้อทั่วไป แล้วเอาส่วนต่างราคาตรงเนี้ย ไปแบ่งกัน โดยที่คนกู้ (คือกู) ไม่รู้เรื่องเชี่ยไรเลย แบบนี้ฟ้องคดีความได้ไหมวะ
กู >>807 เองนะ เฉลยเลยละกัน คือแม่มาบอกให้กูกู้ซื้อบ้านให้หน่อย อ้างว่าบ้านหลังนี้ราคาถูก ผ่อนเดือนละไม่กี่บาทดีกว่าไปเช่าหออยู่ ก็ตามตื๊อๆๆๆ ให้คนขายมาคุยกับกู กูก็ยอมไปกู้ให้ ทีนี้กูต้องเอาเอกสารไปยื่นบริษัทให้หักค่าบ้านผ่านบัญชีเงินเดือน แม่งโป๊ะแตกกูเห็นสัญญาตกลงค่าบ้านกัน สรุปคือ คนขายบ้านได้ไปล้านกว่าจากราคาซื้อบ้านประมาณ 9 แสน , ส่วนแม่กูก็ได้ไปอีก 3แสนกว่าๆ จากส่วนต่างราคาบ้าน โดยทั้งสองเรื่องนี้กูไม่มีส่วนรับรู้ใดๆเลย มีหน้าที่แค่จ่ายเงินผ่อนบ้านทุกเดือนๆๆๆๆๆ โดนแม่แขวะว่าทำงานยังไงไม่มีเงินเก็บ
คิดถึงเสียงนายเป็นบ้าเลย คิดถึงจนอยากกดคอลไปหาเลยด้วยซ้ำแต่ไม่มีเหี้ยไรจะคุยด้วยเลย แม่งงงงงงงงงง
กูกับเพื่อนติดคนละคณะ แถมกูภาคไทยมันภาคอินเตอร์อีก มันเอาแต่ถามกูว่ารายงานตัวยังไง รอบ4ทำอะไร แม่งไม่หาข้อมูลเองเลย กูแบกมันมา3ปี กูพอแล้ว กูช่างหัวมึงแล้ว มึงไม่มีปัญญาหาข้อมูลก็เรื่องของมึงละ ยังไงอนาคตมึงก็ไม่เกี่ยวกับกูแล้ว
กูดูการ์ตูนเรื่องนึงแล้วกูชอบตลค์นึงที่มันออกแนวๆตัวร้าย ตรรกะพัง นิสัยไม่ดีอะไรพวกนี้อะ แล้วแม่งจะชอบมีพวกแบบ เหี้ยขนาดนี้ชอบไปได้ยังไง กูไม่อะไรหรอก แต่ล่าสุดเพื่อนกูเอง มันรู้ว่ากูเมนตัวนี้กูชอบตัวนี้ แล้วแม่งก็พูดอยู่นั่นแหละว่าเมนมึงตายๆไปได้ก็ดีคนเหี้ยแบบนี้ เมื่อไหร่จะตายเงี้ย แล้วคือพูดหลายรอบมากกกก กูก็ไม่รู้จะตอบมันยังไงอะ อึดอัดชิบหาย กูคิดว่ากูไม่มีปัญหากับคำพวกนี้นะ แต่แม่งพูดย้ำบ่อยอะว่าตายๆไปเถอะ ตายไปก็ดีจนกูหน้าชาอะ ย้ำปิดท้ายอีกรอบนะว่าตัวการ์ตูน
เมื่อไหร่รักพิมพ์แม่งจะเจ๊งๆไปซะทีวะ มีอยู่เหมือนไม่มี
หนังสือก็ซื้อยาก ส่งแม่งก็ช้า แอดมินเหมือนไม่สนใจลูกค้าเลยโว้ย ตกลงอีสนพ.นี้มันขายของหรือเล่นขายของกันแน่วะ เบื่อ
เพื่อนกระจายไปคนละม. แต่คนที่เกลียดเสือกม.เดียวกัน คณะอยู่ข้างๆกันด้วย สึส
อยากยกของหนักโว้ยยยยยยยยย เมื่อไหร่ยิมจะเปิดวะ แม่งบางทีเป็นยิมโล่งๆไม่มีแอร์ บริการพ่นยาฆ่าเชื้อเป็นรอบๆ จำกัดจำนวนคนเล่น ยังดูปลอดภัยกว่าห้างเลย แต่ห้างดันเปิด ตอนนี้กูเลยได้แต่เดินๆกินๆอยู่ในห้างจนพุงโย้ละเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟังเพลงกันดีกว่าค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=I64YL2424eU
อาทิตย์หน้ากูต้องพาคนที่บ้านไปผ่าตัดที่รพ พี่สาวกูก็กล้าจะมาถามกูว่ามีแผนยังไงบ้าง ทำตัวเป็นหัวหน้าครอบครัว เหอะ
กูเป็นคนพาไปรพทุกครั้ง ตอนปู่นอนติดเตียงกูเองก็เป็นคนดูแล แม่งมาแค่ดูครั้งเดียวแล้วก็ไม่เคยมาดูอีกเลย ไม่เคยถามไถ่อะไรเลยด้วยซ้ำ
มีหน้ามาถามกูมีแผนยังไง ควย
โดนคนรู้จักเอาเรื่องส่วนตัวไปแฉให้คนอื่นฟังว่ะ กูไม่น่าเคยบอกความลับให้แม่งรู้เลย ตอนนี้จะเรียกเพื่อนก็ขยะแขยงเกินไป เป็นได้แค่อดีตคนรู้จักกันแล้วเหอะ เกลียดคนแบบนี้ว่ะ ไร้มารยาทชิบหาย แล้วมันก็ประจานโดยที่คิดว่าเป็นเรื่องขำๆ ใครฟังก็ขำ มันก็ขำกันทั้งหมด แต่กูไม่โอเคอะ เหี้ยเอ้ยอยากต่อยสักที แต่ถ้ากูต่อยมันไปแล้วโดนแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกายก็ไม่คุ้ม ช่างแม่ง
โดนแฟนนอกใจเพราะไม่ให้มีอะไรด้วย คือผชมึงเป็นอะไรกับเซกส์มากปะ ไม่มีมันจะตายเลยหรอ ก็กูอยากเก็บไว้ค่อยทำตอนแต่งงานแล้วอยากมีลูกจริงๆ แล้วเหตุผลที่กุไม่ให้มีอะไรด้วยมันใช้เป็นข้ออ้างในการนอกใจนอกกายได้หรอวะ อิเหี้ยไปตายเหอะ กูว่าความรักตอนมัธยมแม่งดีสุดละ รักกันแบบไม่หวังเรื่องเซกส์ อยู่ด้วยกันไปวันๆ โดนเพื่อนแซวให้เขินเล่นบ้าง กูอยากกลับไปช่วงเวลานั้นชิบหาย
ตอบไอจีแล้วเหนื่อยสัส นี่กูเป็น introvert หรือกลัวการเข้าสัวคมกันแน่วะ หรือกูแค่แก่?
เบื่อชิบหาย กูเซ็งอาหารไทย
>>828 รักตอนมัธยมไม่หวังเรื่องเซ็กส์ ? กูว่ารักตอนมัธยมเนี่ยแม่งใช้เรื่องเซ็กส์นำมากกว่าตอนโตอีก อันนี้กูหมายถึงผู้ชายนะ ถ้าผู้หญิงอาจจะไม่ใช่ก็ได้
และถ้าผู้ชายนอกใจเพราะแค่มึงไม่ยอมเอากับมันเนี่ย มึงน่าจะดีใจนะ เพราะมึงได้รู้สันดานแท้ๆ ของมันจะได้ตัดคนเหี้ยๆ ทิ้งออกไปจากชีวิตได้อีกคน
กูแพนิคกับเพื่อนคนนึงมาก กลัวเขาโกรธกลัวเขาอะไรไปหมด แบบนี้เรียกท็อกซิกไหม
กูเป็นนีทคนนึง ที่บ้านมีกิจการ เริ่มเป็นนีทตั้งแต่ตอนโควิดมาเพราะไม่ได้ไปเรียน ก็เมื่อก่อนที่บ้านให้เงืนรายเดือน เดือนละหมื่นกว่า ก็ไปช่วยงานนิดๆหน่อยๆ แต่ส่วนใหญ่ก็เล่นเกม ฟังเพลง อ่านการ์ตูนตามฉบับลูกเจ้าของ ค่าเช่าไม่ต้องจ่าย แดกข้าวฟรี เงินหมื่นกว่าเอาเข้ามาให้กูซื้อของตามใจตัวเองล้วนๆ
ตอนนี้พ่อเริ่มไม่พอใจกับความเป็นอยู่ของกู ที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน น้ำหนักขึ้นด้วย ไม่เหมือนลูกสาวชาวบ้านคนอื่น ไม่ยอมทำความสะอาดบ้าน แต่ก็อยู่ของกูได้อะนะ แบบของตัวเองห้องตัวเองกูเก็บได้ หรือบางทีไม่เก็บเตียงแต่ก็นั่นแหละไม่ได้มีปัญหาอะไรกูอยู่ของกูได้ถถถถ แต่กูไม่ล้างส้วม ล้างจาน ถูพื้น กวาดบ้าน ตามที่เค้าต้องการ เค้าว่าการขัดส้วมคือการขัดล้างจิตใจ ซึ่งพอในบ้านกูมีแม่บ้านกูก็ไม่อยากจะทำและกูไม่เคยทำ ละช่วงนี้กูนอนดึกมากเล่นเกมไง เริ่มรู้สึกว่าหนักเมื่อกลางเดือนก่อน เริ่มติดเกมฟามของนานๆไงเล่นเพลินนน หลังจากเมื่อเดือนที่แล้วเค้าไม่พอใจที่กูเล่นเกม ทำตัวชิล ระหว่างเวลางาน ทั้งๆที่เมื่อก่อนกูทำตัวแบบนี้มาตลอด เหมือนพ่อยิ่งแก่ก็หาเรื่องบ่นไปเรื่อย แต่มันก็ไม่ใช่ว่ากูเล่นแต่เกมไม่แคร์โลก เวลาลูกค้าโทรมาถามเส้นทาง เวลาต้องช่วยเขียนเซ็นรับของกูก็ช่วยทำ กูทำงานขี้หมาในออฟฟิสนั่งตากแอร์เย็นๆแหละ เค้าคงไม่ชอบ แต่กูก็ไม่รู้จะให้ทำไง กูขับรถไม่เป็น ให้ไปส่งของคงไม่ได้ ให้แบกของกูก็ไม่อยากจะทำ แต่งานในออฟฟิสช่วยไม่เคยเกี่ยงเลย
เมื่อท้ายเดือนก่อนเค้ามาบ่นกูทุกวันว่ากูนอนดึกเพราะเริ่มติดเกมนี้ เลยหักจากเงินหมื่นรายเดือน เป็นได้วันละ200แทน ทำให้กูมองว่าเงินตอนนี้กูมีพอใช้ ไม่ช่วยงานละกันไม่เอาเงิน 200 ทำไม่คุ้ม จนทำให้ตีสองตีสามไม่ยอมนอน เค้าไม่พอใจที่ลูกเค้านอนตีสามตื่นเที่ยง โดนคนงานนินทา กูก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่ชอบตัวเองแบบนี้แต่มันเหมือนวัยต่อต้านมั้ง แต่กูบอกได้เลยว่ากูติดเกม ตอนจะนอนก็คิดแต่เรื่องเกม ว่าจะเลิกตั้งแต่ตีหนึ่งละแต่ก็แบบในหัวคิดแต่เกม เหมือนสารเสพติด กูสงสัยว่าเป็นเพราะโรคซึมเศร้ารึเปล่า แต่ที่บ้านบอกแค่ว่ากูคิดไม่เป็นเฉยๆ เพราะการที่กูอุดอู้ในบ้านไม่มีสังคมข้างนอก มีแต่สังคมออนไลน์เป็นเพื่อน ทำให้กูติดเกมรึเปล่า แล้วกูก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วย ถ้าโรงเรียนเปิดมันจะดีขึ้นไหม
ตอนนี้เค้าคิดแค่ว่ากูไม่มีจิตสำนึกอย่างเดียว แต่ถ้าเปรียบการเล่นเกมเป็นสารเสพติด คนเสพสารเสพติดเค้าก็ไม่ได้อยากเสพ แต่มันหยุดไม่ได้ กูเครียด และไม่ชอบตัวเองแบบนี้ยิ่งรู้คนงานนินทายิ่งรู้สึกไม่ดี แต่ทำอะไรไม่ได้เลย กูบังคับตัวเองยังไงได้บ้างกูอยากหาหมอหายาแดกแต่เค้าไม่พากูไป พูดแต่คำที่ทำร้ายจิตใจ กับบอกแค่ว่าคิดไม่เป็นอย่างเดียวเลย ลูกบ้านคนอื่นก็กินๆนอนๆเหมือนกูพ่อแม่มันให้ค่าขนมเดือนละสองหมื่น ไม่เห็นจะโดนด่าอะไร แค่เพราะมันไม่ได้เล่นเกมหรอ เบื่อว่ะ เบื่อพ่อแม่แต่เบื่อตัวเองมากกว่า
เพิ่งได้รู้เรื่องบางอย่างของคนที่ชอบแล้วก็รู้สึกว่ากูมันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย รู้สึกแย่ที่ตัวเองเผลอไปทำให้เขารู้สึกไม่ดีว่ะ
เหงา แต่หลายๆเรื่องก็คุยให้ใครฟังไม่ได้
ว่าไว้ใจแฟน จะคุยกับแฟนแต่เขาก็ยุ่ง ไม่อยากไปรบกวนเขาเยอะ
มีแอปหรือวิธีหาคนคุยออนไลน์ เพื่อบ่นระบายอะไรมะ
ขอHow to การอยู่ในมหาลัยคนเดียวหน่อยสิ คือเราว่าเราไม่เคยไปทำอะไรให้ใครไม่ชอบเลยน่ะ แต่กลายเป็นว่าโดนเพื่อนสนิตตัวเองเอาเรื่องครอบครัวเรื่องเป็นเด็กติดเกมไปเที่ยวบอกคนอื่นในสภาพ”ขอคำปรึกษา”จนโดนทั้งคณะเกลียด คือเราทำอะไรผิดอ่ะ
>>845 เป็นที่1ของคณะให้ได้ หรือในคลาส แล้วมึงจะอยู่สบาย
กูเป็นออนโทนเวิร์ดจนโดนกลุ่มเพื่อนเกลียดตอนปี1 เลยแยกออกมาอยู่คนเดียว (กลุ่มเพื่อนนั่นมันหาว่ากูเป็นพวกเหลงไหลด้วย) คือตั้งใจเรียนเพราะกูอยากได้งานดีๆ แต่ผลของการตั้งใจคือมันทําให้เราสนิทกับอาจารย์ เจอเพื่อนใหม่ๆ เจอสังคมที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่า สุดท้ายกูกลายเป็นหนึ่งในคนที่ประสานงานให้กับคณะ จากที่เกือบโดนมองว่าเป็นหมาหัวเน่า กลายเป็นคนเรสเป็ค มึงจะทําตัวเหี้ย เอ๋อ ปญอ อย่างไรก็ได้ทุกคนก็จะมีภาพจําว่ามึงเป็นคนฉลาดคนเก่งอยู่ดี โครตสังคมบูลชิทอ่ะสัส แต่กูก็อยู่คนเดียวนะ คือคุยก็คุยห่างๆไปกินข้างสังสรรตามมารยาท และกูไม่เคยจริงใจกับใครเลย เพราะแม่งเป้นพวกที่ดูแต่ภายนอก มึงไม่ควรdeserveความเชื่อใจจากกู
อยากย้ายสายว่ะ กูเรียนสายวิทย์แล้วอึดอัดมาก จริงๆก็รู้ตัวตั้งนานแล้วว่าอยากเรียนสายศิลป์แต่ก็เลือดสายวิทย์เพราะแม่ แต่พอมาเรียนจริงแม่งไม่โอเคเลยว่ะ กูจะถอนตัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วด้วย อยากระบายเฉยๆ
>>846 เรา845 ขอคาวะกราบท่านเป็นอาจารย์ อ่านแล้วรู้สึกฮึดสู้เลยแต่รู้สึกเหมือนทำยากยังไงไม่รู้ เราก็เป็นคนไม่เก่ง แถมในคณะก็ยังมีคนเก่งแบบ100คะแนนเต็มทุกวิชาอยู่ตลอด ถ้าให้เป็นที่1ของคณะคือเราก็ต้องสู้คนเก่งระดับเทพนี้ให้ได้ รู้สึกท้อแท้แต่ก็อยากลองชนะพวกนั้นเหมือนกัน
>>845 มึงคิดไปเองแหละว่าโดนทั้งคณะเกลียด มันไม่ใช่ทั้งคณะหรอก มันก็จะมีพวกที่ไม่แคร์กระแสสังคมอยู่ พวกนี้มันไม่สนหรอกว่าใครจะเกลียดใคร เพื่อนรุ่นพี่ชื่อเหี้ยอะไร มึงหาพวกนี้ให้เจอแล้วก็เกาะกลุ่มไปก่อนก็ได้ เผื่อต้องมีงานกลุ่มอะไรแบบนี้จัฝะได้มีเพื่อน
จากกูเองที่เป็นคนไม่แคร์เหี้ยอะไรกับคณะ แล้วคนแบบกูมีหลายคนด้วยนะ คือมองว่ามันสังคมระบบอุปถัมภ์ สังคมนินทาเกินอ่ะ บางคนก็เม้ามอยโดยไม่ได้รู้ความจริง ง่ายๆคือเกลียดตามกระแสสังคมเพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นที่ยอมรับมั้ง
โครตสังคมไทยๆ มึงอย่าไปแคร์เล้ย ควรสงสารพวกนั้นมากกว่ามั้งที่ชีวิตต้องมาทําตัวตามกฎปญอ เพราะกลัวสังคมปรานาม กูเหยียดนะกูว่าพวกนี้สติปัญญาตํ่าดเวย มักจะเป็นพวกที่สอบได้กลางๆ-โหล่ๆเพราะทําข้อสอบวิเคราะห์ไม่ได้ lmao
>>845 กูอยู่มหาลัยก็อยู่ตัวคนเดียวตลอดจนจบ บอกตรงๆนะสังคมโฟกัสค่านิยมมหาลัยผิด เหมือนกับว่าเข้าไปหาเพื่อนหาสังคม แต่สุดท้ายแล้วตอนมึงสอบเอาเกรดเพื่อนหรือสังคมเหี้ยไรนั่นช่วยไรมึงไม่ได้เลย ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนว่ะ แล้วพอจบมาหางานเขาก็ดูเกรดเป็นหลักไม่ได้ดูว่ามึงมีเพื่อนกี่คน เว้นแต่เพื่อนมึงเป็นเจ้าของบริษัทที่ไปสมัครโน่น
กูเหมือนถูกจองจำ อยู่สังคมที่เอาความหวังดีไปจำนำ
ตัวกูก็รู้อยู่เรื่องสังคมแต่สมองมันไม่รับไป จำนำ
ข่าวเลวของสังคมกูฟังแต่ก็คงต้องตำ ไม่มีสูงต่ำแต่ทุกอย่างมันต้องเดินด้วยแรงกำลัง
เอาล่ะวันนี้ถึงแม้ร่างกายกูไม่ได้กำยำ แต่บอกเลยเรื่องพวกมึงอ่ะ มีแต่เรื่อง ระ ยำ
>>848 >>845 กูเป็นแบบที่มึงว่ามา กดเต็มกดท็อปเป็นเรื่องปกติ ชอบอยู่คนเดียวด้วย แต่ก็รู้สึกว่าเพื่อนก็ปฏิบัติกับกูปกตินะ (ซึ่งก็ดีกว่ามีแต่พวกเข้าหาเพราะผลประโยชน์แบบที่คนรู้จักกูโดน) คอนเนคชั่นมันดีนะเอาจริง ทำให้เราได้รู้อินไซท์ที่หาไม่ได้ในตำรา แต่ถ้าคอนเนคชั่นกับคนหรือสังคมแย่ๆ ปสดก็ช่างแม่งไปบ้างเถอะะ นอกจากไม่ได้ประโยชน์อะไรยังเสียเวลาอีก จบมาได้งานบริษัทดีๆ ทำนี่สิเดี๋ยวจะได้เจอสังคมที่เป็นสวรรค์ของจริง
กูไม่ชอบเวลาเจอคนที่แบบนิสัยไม่ดีจนเป็นที่นินทาไปทั่วเลย พอกูเห็นคนที่ทุกคนนินทาแล้วหน้าตายังไม่ดีอีก มันทำให้รู้สึกว่าชีวิตนี้คนนี้คงไม่มีอะไรดีแล้วทั้งหน้าตาและนิสัย สัส ทำไมกูแย่แบบนี้นะ ยุคนี้ว่าไปก็เป็นบูลลี่ แต่บางทีมันก็แบบอดไม่ได้ที่จะคิดว่าหน้าตาที่มันสัมพันธ์แย่ๆ แบบนี้มันรู้สึกว่าแม่งแย่จริงๆ และความคิดกูก็แย่ด้วย เฮ้อ
มู้นี้เอาไว้ระบายช่ะม่ะ งั้นกุขอระบายหน่อย
แหมม อีพวกอ้วกเก่ง กุรอพวกมึงอ้วกจน electrolyte imbalance ตายอยู่นะคะ กุจะชิปใครก็เรื่องของกุ ป้าข้างทวิตอย่ามาเสือกทำเป็นคนดีมีศีลธรรมหน่อยเลยค่าาา // จิ้มปุ่มบล็อค
กูระบายด้วยสัส มึงไม่ได้กาก แต่มึงขยันผิดที่วร้อย ความเร็วสำคัญแต่ทิศทางก็สำคัญว่ะ มึงจะรีบวิ่งแต่ไปผิดทางก็ไม่ใช่มั้ย
กูไม่มีเป้าหมายในชีวิตแล้วว่ะ
กูโคตรโง่เลย ไปเล่นหุ้นไม่มีความรู้ เสียไปสี่แสน กูโลภด้วย
ทำให้กูหมดกำลังใจในชีวิต จะให้กูไปหางานอย่างอื่นเหรอวะ กว่ากูจะเก็บเงินมาได้ ต้องมาเก็บใหม่
ในหัวก็มีแต่ ต้องหาทางเอาคืนจากหุ้น กูก็รู้สึกแค้นคนที่มาชวนกูเล่นหุ้น ถ้าไม่มีใครชวนกู กูก็คงไม่เล่น
วันๆกูเล่นทำเพจเฟสบุ๊คไปวันๆ กับ เล่นไอจี แต่ไม่ได้รายได้ไรหรอก
มีคนไลค์ที 5 พัน - 1 หมื่น แต่ไม่ได้เงินเชี่ยไรเลย ก็ไม่รู้ทำไปทำไม เพจเก้าแสนไลค์
กูเคยอยากทำหนัง อยากแสดง เขียนหนังสือ ตอนนี้กูใช้ชีวิตไปวันๆแบบไม่เอาห่าไรแล้ว ดูหนัง นอนแค่นั้น
กูก็ได้แต่คิด หรือ กูควรตั้งใจศึกษาหุ้นแล้วเล่นดีๆ เพราะตอนนี้ก็รู้มากขึ้นแล้ว
กูท้อแท้กู 30 ล่ะ ตอนนี้ชีวิตโง่ขนาดนี้ ฟงแฟน กูก็คงมีไม่ได้ล่ะ อยากมีแฟนด้วย
กูมาทำอะไรโง่ๆให้ตัวเองเสียเงิน ชิบหายงี้อีก เอาไงดีวะเพื่อนโม่ง
ไอ้เหี้ยที่โกงเพื่อนกู เพื่อนกูไม่เอาเรื่อง แต่กูกัดมึงไม่ปล่อยแน่ จุดจบของมึงคือกราบตีนเพื่อนกูเท่านั้น
ชอบคิดว่าคนอื่นพูดไม่คิด แต่มึงอะตัวดี พูดอะไรกับกูไว้บ้าง เคยคิดมั้ย พอกูพูดไปบ้างละก็บอกกูเป็นเด็กเวร พอดีเลือดพ่อมันแรงอ่านะ เหอะ ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตละ ทำงานก็ไม่มี ยังต้องมาเจอคำพูดจากคนในครอบครัวแบบนี้อีก ในจุดนึงติดโควิดแล้วกักตัว ในศูนย์แม่งอาจจะดีกว่าก็ได้ หนีแม่ง ตอนนี้งานหาทำไรไม่ได้เลย เฮ้อ ถ้าตายไปมันจะดีกว่ามั้ยวะ เหนื่อยจนไม่อยากพูดว่าเหนื่อยแล้ว เบื่อด้วย เบื่อการต้องโดนคนที่บ้านแซะ กูอยากหายไปจากตรงนี้ชิบหาย
กูเพ้อเพราะไม่ได้สอบซักที กูสอบตกไปเมื่อต้นปีแล้วมันมูฟออนไม่ได้พอเขาเปิดให้สอบซ่อมดันเปิดให้เฉพาะรุ่นพี่ทั้งๆที่ห่างกับกูแค่ปีเดียวได้สอบซ่อมไปตั้ง2-3ครั้งแถมเอาข้อสอบเก่ามาช่วย แต่รุ่นกูที่ตกเพิ่งได้สอบไปครั้งเดียวดันต้องรอสอบซ่อมอีกทีปีหนัาแหนะ นานขนาดนี้น่าจะออกข้อสอบใหม่หมดทั้งชุด พ่อแม่กูไม่มองว่าผู้ใหญ่ไม่ยุติธรรมกับเด็กรุ่นกูแต่มาสมน้ำหน้ากูเฉย แล้วกูโดนยกเรื่องสอบตกครั้งนี้มาด่าตลอดโดนด่าทุกวันจนอยากสอบให้ผ่านๆเร็วๆแล้ว กูอยากฆ่าตัวตายเป็นระยะๆแต่พยายามให้กำลังใจตัวเองว่าสอบปีหน้าเดี๋ยวก็ผ่านแหละ แต่คือทิ้งเวลาให้กูนานขนาดนี้ไม่ได้ทำให้กูได้อ่านหนังสือเต็มที่เลย อยู่บ้านนานพ่อแม่จะด่ากูเอากลายเป็นว่ากูต้องไปหางานแบบไม่ใช้วุฒิทำอีก
ไอwordหัวควยยยยยย อยู่ๆมันก็พิมพ์อะไรไม่ได้เฉย ทำเหี้ยอะไรไม่ได้ซักอย่างนึงเลย ไอเหี้ย
กูจะส่งงานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มีวิธีรับมือกับคนที่เป็นเบียวซึมเศร้ามั้ยวะ กูประสาทจะแดกเพราะมัน
พอเพื่อนถามว่าทำไมไม่เข้าเรียนมึงก็ออกจากกลุ่มแล้วก็ไปโพสว่าจะฆ่าตัวตาย มึงเป็นไรก่อน
อยู่ม.ต้นบังคับผมสั้น ม.ปลายจำกัดความยาว(ซึ่งแม่งสั้นชิบหาย) มามหาลัยแม่งห้ามย้อมสี สาขาอื่นย้อมได้ แต่สาขากูเสือกห้าม เป็นไรกับหัวกูมากปะ คะแนนกูท็อปตลอด ย้อมแล้วจะโง่ลงเหรอ
จริงๆบ่นในโม่งแม่งก็ช่วยเป็นหลักฐานเหมือนกันนะ พอกูย้อนกลับไปอ่านแล้วกูได้เขียนเรื่องที่พ่อแม่ทำกับกูไว้เมื่อตอนนั้นไว้ ตอนนี้เขามาบอกว่าไม่เคยทำเฉยแต่กูโพสไว้ในโม่งหมดแล้ว
>>871 เพราะแบบนี้ไงกูเลยรู้สึกแย่จนอยากหายไปจากชีวิตเขา ครอบครัวเป็นเหมือนแหล่งยึดเหนี่ยวในชีวิตกูนั่นแหละ กูโดนคนนอกด่ากูไม่เคยรู้สึกแย่ห่อเหี่ยวเท่าโดนพ่อแม่ด่าเลย กูเจอเรื่องไม่ดีกูทำใจได้ตลอดแต่พอมีครอบครัวมาช่วยซ้ำเติมกูเป็นแบบนี้ทุกที กูไม่อยากโดนดุด่าทุกเรื่อง ขนาดเรื่องที่มันเป็นaccidentกูก็โดน กูไม่ชอบการเลี้ยงดูแบบคนจีนแบบนี้อะ กูไม่ชอบโดนแดกดันเปรียบเทียบกับคนที่ทำดีกว่าตลอด แม้แต่เรื่องที่กูทำได้ดีกูทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำชมจากพ่อแม่จริงๆจังๆ อยากมีคนให้กำลังใจกูปลอบใจกูโอ๋กูเวลากูบ้าง เพื่อนชมกูตลอดว่ากูเก่งนะเวลามีงานอะไรกูทำเป็น เพื่อนชอบเอากูเข้ากลุ่มแต่กูกลับไม่เคยรู้สึกว่ากูเก่งพอที่จะทำให้ตัวเองมีค่าขึ้นมาเลย เคยคิดว่าไอ้เรื่องฆ่าตัวตายกูไม่ทำหรอกแต่พอผ่านการล้มมาหลายๆรอบแล้วพบว่าไม่มีใครยืนอยู่ข้างๆกูเลยกูรู้สึกตัวคนเดียว รู้สึกว่าโลกมันยากเกินไปสำหรับกูว่ะ จนตอนนี้กูนั่งเสิชหาวิธีการฆ่าตัวตายสัปดาห์ละ2ครั้งได้
หาเงินยากจังว่ะ จะหลอกเอาเงินคนอื่นยังไงดีให้มันสุจริต ค้าขายทุกวันนี้ขาดทุนเยอะมาก แต่กูไม่อายทำกินหรอกนะ โพสขายไอดีเกมในเฟสก็เจอกดขำแค่เพราะกูไม่ยอมขายราคาถูก มีมาเม้นปั่นราคากวนตีนอีก กูไม่อยากจะขายละตอนนี้ ให้คนอื่นฟรีแม่งเลย
แปะทรูวอทเลทในนี้ได้ ใครกล้าแปะ กูกล้าโดเนท 20 บาท
พูดจริง ทำจริง ไม่โทรล
เห้อ กูแม่งเหนื่อยว่ะ กูขอบ่นเรื่องนี้หน่อยนะ วันก่อนเพื่อนกูทะเลาะกับผัวร้องห่มร้องไห้ และวันนี้ก็ประสาทแดกขึ้นมาจะเลิกกับผัว ร้องไห้ เพ้อนั่นนี่ จริงๆกูไม่สนใจด้วยซ้ำ กูสมน้ำหน้าว่ะ เพราะเวลากูร้องไห้ก็ไม่เคยจะตอบหรือรับสายกู
สงสารผัวมันด้วย มีเมียประสาทแดก อยู่ๆก็อยากเลิก เห็นแก่ตัวดี แต่กูพูดไม่ได้ กูพูดได้แค่ "มึงเห็นแก่ตัวก้อม่เหนเปนไรเรย หาใหม่เถอะผุ้ชายม่รวักดี"
ใกล้จะได้ย้ายไปอยู่หอละ อิเหี้ยยย อิสรภาพพพพ กูจะได้สั่งของสั่งขนมโดนไม่มีคนแซะสักที กูจะแดกข้าวเช้าเป็นขนมปังได้โดยไม่มีคนมานั่งบอกตอนเช้าต้องกินข้าวเท่านั้นแล้ว
โดนตัดพ่อตัดลูก เพราะกูนอนดึก เล่นมือถือ เค้าบอกให้นอนไม่ยอมนอน อส อิหยังวะ
ถ่ายรูปตัวเองไม่สวยเลยว่ะ พอให้เพื่อนถ่ายให้ เพื่อนถ่ายส่งเดช ให้แม่ถ่ายให้ แม่ใส่ฟิลเตอร์เหี้ยไรไม่รู้จนกูหน้าเทา+จัดฉากแย่มาก เวลาต้องแนะนำตัวละใส่รูปคือไม่มีรูปดีๆเลย
>>881 มึงถ่ายสวยใช่ไหม งั้นมึงให้แม่หรือเพื่อนมึงไปนั่งตรงที่มึงจะนั่ง แล้วก็ถ่ายตัวเขาให้เขาดูเอง แล้วก็เอารูปให้เขาดูบอกว่ามึงอยากได้แบบนี้ ฉากหลังมีอะไรบ้าง ถือกล้องสูงต่ำแค่ไหน แล้วมึงค่อยไปนั่งแทนที่เขา ให้เขาถ่ายตามบรีฟ
กูเองก็มีปัญหาถ่ายรูปให้คนอื่นไม่สวย แต่คนที่ไปด้วยเคยใช้วิธีนี้ กูก็ถ่ายออกมาดีบ้างไม่ดีบ้างนะ สู้ๆนะมึง
เบื่อพ่อ โง่แล้วเสือกอวดฉลาดจนเดือดร้อนกูเดือดร้อนคนอื่นไปหมด มีเงินไปแดกเหล้ากับช่างแต่เสือกไม่มีปัญญาคุย ไม่มีปัญญาจ้างให้เขาช่วยงานบางเพิ่มจนต้องมาเดือดร้อนกูกับแม่ แดกข้าวไม่เคยล้าง ผ้าไม่เคยซัก ควยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กูขอระบายนิดนึง คือกูเป็นเพื่อนในเฟสกับครูคนนึงในรร.เก่าที่เป็นเกย์ นางใช้ชื่อจริงนามสกุลจริงในเฟส เช็คอินว่าทำงานรร.ไหน และรับแอดครูคนอื่นบางคนและเพื่อนกูอีกหลายคนเลย ทีนี้เหมือนนางจะเป็นพวกแอคเค่อถ่ายคลิปในทวิต คือจริงๆกูก็ไม่แน่ใจแต่เพื่อนนางมาแซวใต้โพสต์บ่อยมาก แบบคนนี้รึเปล่าที่มีคลิปบลาๆๆ จนกูเชื่อว่าใช่จริง และเฟสนางก็สาธารณะกูรู้สึกว่ามันไม่ค่อยโอเคต่อภาพลักษณ์รร.กู รร.กูโดนคนอื่นด่าบ่อยมากอยู่แล้ว กูไม่อยากให้คนที่มาเจอแบบนี้ยิ่งมองรร.แย่ไปอีก หรือจริงๆกูคิดมากไปเองวะ5555 /กูไม่ได้แอนตี้แอค18+ แต่รู้สึกว่ามันไม่ควรเอาที่ทำงานมาเกี่ยว ถ้าไม่ลงอะไรเกี่ยวกับที่ทำงานกูจะไม่ว่าอะไรเลย
อิควายยยยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อวานประกาศเปิดใช้สวนสาธารณะ เช้าวันนี้กูเตรียมไปวิ่ง ใส่รองเท้าคู่ใหม่ ชุดใหม่ พอไปถึงหน้าสวนเสือกมีใบแปะบอกยังไม่เปิด อิควายยยยยยยยยยยยยยยยย ที่ทำงานกูแม่งก็โคตรสูบพลังชิบเลย หัวหน้ากูก็เข้มจังกับแผนกตัวเอง แต่แผนกอื่นที่ Co งานด้วยกันก็ทำเป็นหลับตานะสัส มาโขกสับแต่ลูกน้องตัวเอง แต่ลูกน้องแผนกอื่นๆที่หัวหน้ามันก็เป็นลูกน้องที่ Co กันอีกที เสือกปล่อยไปเฉยๆแถมเข้าข้างอีกอีควายยยยยยยยยยย แฟนกูก็ยื้อกูจัง กูแสดงออกไปว่าไม่รักแล้ว ก็ทุบตัวเองเรียกร้องความสนใจตลอด และยังจะย้ายมาอยู่บ้านกูอีก โอ้ยยยยยยยยยย เชี่ยไรชีวิตวะเนี่ย
แม่กูขโมยเอาบัตร ปชช.กูไปลงคนละครึ่งโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตและพอกูโวยเขาก็โมโหเหมือนตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล เขาแบบไม่ฟังหีแตดไรเลย และก็มาโกรธกูเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วถูกเด็กต้องผิด ขโมยบัตรกูโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตผิดกฎหมายเลยนะเว้ย
พวกตกงานแล้วพ่อแม่ไม่มีปัญญาส่งเงินให้นี่มึงล้มเลิกความคิดอยากฆ่าตัวตายยังไงวะ หรือฆ่าตัวตายกันไปหมดแล้ว คือไม่มีเงินอยู่ไปก็ลำบาก ตายก็จบ เพราะญาติหัวควยพึ่งพาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว พ่อแม่ก็ทำไรไม่ได้อีกแก่หงำเหงือก หรือกูควรชวนเค้าตายทั้งบ้านไปเลย กูมีน้องด้วยอะแต่น้องกุยังเรียนอยู่เลย
เพื่อนสนิทบอกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แพนิคทุกอย่าง งานกลุ่มกูก็ต้องแบกมันไม่เคยทำงานเลยเอาแต่อ้างทำไม่เป็นไม่รู้ทำไงกูสอนก็แล้ว ทำงานกันอยู่ดีๆบอกแพนิคละออกไปโทรง้อกิ๊ก2ชม. ไม่มาเรียนบอกดิ่งจะฆ่าตัวตาย วันไหนมาสายแม่งก็ร้องบอกเพื่อนในห้องไม่สนใจมันไม่คุยกับมันทั้งที่คนอื่นทำงานอยู่อ่ะ ละนี่กุทะเลาะกับมันอะไรๆหลายๆเรื่องมันก็บอกกุไปบูลลี่มันกุไล่มันไปตาย ปวดหัวอ่ะ
มีใครเป็นเหมือนกันปะ ตอนอยู่คนเดียวก็รส.เบื่อเหนื่อยที่ต้องไปเมคเฟรน ต้องทำตัวเอาอกเอาใจคนอื่น ทำไมกูต้องทำวะ กูจะไม่ทำละกูจะหยิ่ง ไม่พยายามไปคุยกัับคนอื่นละ แต่พอถึงเวลาเข้าสังคมจริงๆก็เฮฮาเมคเฟรนไปทั่ว ทำตัวnice กับทุกคนแบบไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ฝืนนะ ออกจะแฮปปี้ด้วยซ้ำ แต่พออยู่คนเดียวก็กลับไปคิดแบบเดิม วนลูป งงตัวเอง
กูทำ mbti ได้ Extrovert นะ แต่บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองเป็น Introvert มากกว่า
เจอเพื่อนฝึกงานด้วยกันทำไรไม่เป็นซักอย่าง ทำไม่เป็นแล้วยังปากดี แทนที่จะโทษความสามารถตัวเอง แต่มันนั่งด่าคนสั่งงาน ทั้งๆที่คนอื่นที่ฝึกด้วยกันก็ทำได้ ไอ้ช่วยอะช่วยได้อยู่แล้ว แต่มาด่าๆๆๆใส่อารมณ์กะคนอื่นมันทำให้กูไม่อยากช่วยอะไรเลย โคตรเกลียดคนแบบนี้
ทำไมพวกผู้ใหญ่มันใจร้ายแบบนี้วะ เอื้อประโยชน์ให้กลุ่มหนึ่งช่วยทุกอย่างปล่อยผ่านง่ายๆ แต่พอเป็นพวกกูเขาเคร่งมากแบบไม่สนใจเลยว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้พวกกูลำบาก พอโดนร้องว่าไม่ยุติธรรมก็ทำแค่จะพิจารณาอีกทีสุดท้ายผ่านมาเดือนนึงเรื่องเงียบเฉย ผู้ใหญ่พวกนี้ก็น่าจะรู้ตัวแหละว่าไม่ยุติธรรมจริงๆแต่ไม่แคร์
กู้เสพติดเว็บเหี้ยนี่ กูหยุดเล่นไม่ได้ ช่วยด้วย พวกมันจะมาเอาตัวกูแล้ว พวกมึงจำไว้เชื่อสัญชาตญาณตัวเองให้ดี พวกมันรอโอกาสอยู่เสมอ
กูเป็นนศ.มหาลัยที่ดังเรื่องการเมือง อึดอัดชิบหายเวลากลับบ้านหรือไปหาญาติๆ แม่กูพูดประจำว่าเกลียดเด็กม.กู ญาติกูก็ด่าเด็กม.กูต่อหน้ากู บอกว่าเกลียดอย่างนั้นอย่างนี้ คือถ้ามีสมองคิดสักหน่อยก็ควรจะคิดบ้างไหมว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง ทีกูเกลียดนายกเกลียดสถาบันของพวกมึงก็ยังไม่เคยพูดเลย อยู่บ้านแอ๊บเป็นเด็กดีเรียบร้อย ไม่สนใจเรื่องการเมืองตลอด ต้องมาฟังที่บ้านอวยรัฐบาลอวยสถาบัน จะอ้วกอยู่แล้ว แหวะ 🤮🤮🤮
คือกูไม่ได้มีปัญหาเรื่องการคิดต่างเลยนะ ใครอยากอวยอะไรก็อวยไปเหอะ แต่การมาด่าเหมารวมเนี่ย ไม่ชอบ
จริงจังนะกูคิดว่ามีผีในห้องกูว่ะ ปกติตอนกูนอนเสียงพลุ เสียงฟ้าผ่าทำให้กูตื่นไม่ได้เลย ขนาดเสียงนาฬิกาปลุกไอโฟนที่เค้าว่าหลอนหู ต้องตั้งชั้นที่5ถึงจะเอากูตื่น แต่หลายวันมานี้กูตื่นเพราะเสียงถุงพลาสติกเหมือนมีใครมาเหยียบถุงละมันดังแกร้บๆอ่ะ กับเสียงขวดน้ำหล่น ตอนเช้าๆกูนอนฟังทั้งวันว่ามันมีเสียงอะไรแบบนั้นมั้ย คือมันไม่มีเว้ย มาชอบมีเอาตอนตี4 ก็คือกูจะตื่นเลย แล้วก็จะได้ยินเป็นระยะๆ เมื่อคืนกูทนไม่ไหวเลยเปิดไฟดู ไม่เห็นเหี้ยไรเลย
สั่งงานไปแล้วไม่ทำตาม เพราะไม่เชื่อว่าเค้าทำกันแบบที่สั่งจริงๆ เรียกมาดูคำสั่งก็แล้ว เอาแต่เถียงๆๆๆว่าที่ผ่านมาทำอีกแบบ สุดท้ายก็ยอมทำตามที่กูสั่ง แต่สุดท้ายๆๆๆแอบไปทำแบบเดิมแล้วงานมีปัญหา กูโดนด่า ลูกน้องประเภทนี้น่ามอมเหล้าแล้วจับยัดหนักๆทั้งคืน แถมแตกในไปเลย อิอิ
อิจฉาม.ที่กำหนดการรับปริญญาออกแล้วจัง ของม.กูรุ่นพี่ยังไม่ได้รับเลย -.-" เสื้อครุยฝุ่นจับแล้ว
พวกมันมีอยู่จริง พวกมันมีมาก่อนพวกเรา ติดตามมาตลอด พวกมันกำลังจ้องมอง
กูอิจฉาหมีแพนด้า อย่างหมีแพนด้าที่เฉิงตูนี่โครตสบายเลย
ตอนนี้แม่งเริ่มมีพวกThaiboosแล้ว แม่งพูดคําตามซีรี่ย์ ไอสัสโครตน่ารำคาญ araiwa araiwa อยู่ได้ เป็นเหี้ยไรมาก เดี๊ยะกูสอนวัฒนธรรมไทยจากการเตะก้านคอใส่ไอห่าน
แ้ลวทําไมต้องเป็นซีรี่ย์วายที่ดังด้วยวะ แม่ง ไอเหี้ยเพื่อนจีนกูก็มาถามอยู่ได้รู้จักดาราคนนี้ๆมั้ย ไม่รู้แล้วมาถามอีก are you really comes from Thailand? เหี้ยไรไอสัสเจ๊ก ควยเหอะ สื่อหยะฟุคอมเมอดี้โรแมนติกความรัก2มิติที่ขายเด็กเห่อหมอยกูจะดูทําซากหาพระแสงอะไร
ขอบ่นเรื่องร้านซ่อมคอมหน่อย กูเกลียดมากเลยไอ้พวกชอบฟันราคาแพงๆ เกินจริงเนี่ยไอ้เหี้ย แม่งทำกันเป็นกลุ่มจนเป็น norm ไปละ สุดท้ายก็ต้องยอมมัน
เรื่องของเรื่องคือคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊กกูเสีย กูก็ชั่งใจว่าจะซ่อม หรือจะซื้อโน้ตบุ๊กใหม่เลยดี เพราะเครื่องนี้มันก็ 4 ปีกว่าแล้ว แต่สุดท้ายกูก็ตัดสินใจซ่อม เพราะคิดว่าเครื่องมันยังดีอยู่
กูก็ไปเช็คราคาในเน็ต ถ้าซ่อมศูนย์ก็ 3,500 on-site แต่ถ้าซื้อชิ้นส่วนเทียบมาใส่เองก็มีหลายเกรดตั้งแต่ 300-1,000 ด้วยความที่กูรีบ ก็เลยคิดว่าไปหาร้านนอกเอาเลยละกัน ก็กะว่าคงโดนฟันอยู่แล้วสัก +1,000 บาท ถือว่าเป็นค่าแรง
พอไปถึง ไอ้เหี้ย 1,800 แถมเป็นอะไหล่เทียบเกรดกากที่ขายในเน็ต 3-4 ร้อย ละกูก็ใจเร็วตกลงไป ก่อนที่จะมาสำนึกผิดว่าไม่น่ารีบ น่าจะเดินวนๆ ดูหลายๆร้านก่อน
แต่ก็นั่นแหละ พอกูลองไปเลียบๆ เคียงๆ ถามหลายร้าน ราคาแม่งก็พอๆ กัน แถมพอซ่อมเสร็จ ไอ้ไฟใต้คีย์บอร์ดเสือกใช้ไม่ได้อีก อันนี้จริงๆ กูไม่ได้ติดใจอะไรเพราะเดาว่าไอ้อะไหล่เทียบกากๆนี่แม่งคงไม่ได้แถมปลั๊กอินไฟคีย์บอร์ดมาให้อยู่่ละแต่ไอ้ช่างแม่งก็ดูมึนๆ พยายามแก้ไข สุดท้ายก็มาอ้างกับกูว่า สงสัยไฟชุดเดิมมันจะเสียด้วย
เสียควยไร ตอนเอามา test ก่อนซ่อมกับมึงไฟมันยังติดสว่างอยู่เลย
สุดท้ายกูก็เลยบอกให้มันลดราคาให้กูร้อยนึง สรุปเสีย 1,700
พวกมันกำลังจะมา พวกมันอยู่รอบตัว
มึง กูอยากแก้นิสัยอวดเก่งของตัวว่ะ
ตอนที่พูดมันไม่รู้ตัวหรอก แต่พอพูดจบแล้วหรือนึกย้อนมันก็แบบอิเหี้ย นี่กูพูดอะไรลงไป ดูเป็นพวกอวดเก่งไม่น่าคบ รีแอคเพื่อนๆก็ดูเอือมระอาแถมเคยหน้าแตกไปหลายรอบแล้ว
กูอยากแก้นิสัยนี้ กูรู้ตัวมานานแล้วแต่ยังแก้ให้หายขาดไม่ได้เลย
กูคิดว่าที่กูเป็นแบบนี้มันเพราะกูรู้ตัวว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นแต่ไม่อยากยอมรับรึเปล่า เลยพยายามดึงข้อดีที่มีอยู่น้อยนิดมาโอ้อวดให้เกินจริง กูล่ะเกลียดนิสัยแบบนี้ของตัวเองมาก เชื่อว่าคนรอบข้างก็เกลียด แก้ยังไงดีวะ ก่อนที่เพื่อนจะเลิกคบกู
พวกมันรู้ พวกมันรู้
อยากทำตัวจังไรชิบหาย ติดว่าเป็นผญแถมหน้าตาเนิร์ดอีก เยดแม่
ทำไงให้เป็นคนคุยเก่งคุยสนุกเีกูเป็นคนเงียบๆพูดไม่เก่งพลาดโอกาสไปหลายอย่างมาก
>>923 อันนี้วิธีของกู กูมีปัญหาพูดมาก แบบพูดไปเรื่อยอะ มึงลองเอาไปปรับใช้ดู อย่าพูดถ้าไม่มีใครถาม ตอนอยู่ในวงสนทนา มึงไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องที่มีคนตั้งคำถามโยนมากลางวงก็ได้ ถ้ามึงเห็นว่ามีคนในวงรู้คำตอบนั้น ลองปล่อยให้มันตอบแทนมึงบ้าง ฝึกพูดคำว่า เออจริงด้วยว่ะ/กูก็ว่างั้น ไว้บ้างก็ดี จะได้ดูไม่อวดตัวเองเกินไป
ทุกวันนี้พ่อแม่กูก็เอาแต่บ่นว่าแก่ตัวไปกุจะทำยังไง กูยังไม่ได้คิดว่าจะแก่ด้วยซ้ำกูทรมานจนไม่อยากใช้ชีวิตนานๆแล้ว พอกูคิดย้อนไปตั้งแต่เด็กกูรู้สึกว่าชีวิตกูแม่งไม่มีอะไรเลย มันไม่ได้เศร้าหรือโกรธแต่กูรู้สึกว่างเปล่าอะ มันว่างเปล่าไปหมด กูมีปัญหาด้านอารมณ์มาตั้งแต่เด็กแน่นอน ตอนกูไปเมืองนอกหลายครั้งมากที่อยู่ๆกูก็รู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตต่อแล้ว ทั้งๆที่การไปเที่ยวมันควรเป็นช่วงเวลาที่กูได้สนุกแต่กูไม่สนุกแถมรู้สึกโหวงๆกลวงๆมากขึ้นด้วย
มึงคือกูเป็นผู้หญิงแล้วกูเป็นไบ กูคบผู้ชายก็ได้ ผู้หญิงก็ได้ แต่เวลากูคบผู้หญิงกูจะเป็นรุกตลอด กูก็ไม่อะไรจนพอกูคบผู้หญิงไปเรื่อยๆกูกลับไม่ชอบเวลาแฟนทำตัวสาวแตกกับกูอะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแบบอี๊นะแต่มันเป็นแบบเฉยๆไม่ได้รู้สึกว่าเค้าน่ารักเหมือนแรกๆที่คบกัน เค้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยอะมึง มีแค่กูที่เปลี่ยนอะ กูรู้สึกกูเหมือนค่อยๆกลายมาเป็นฝั่งเดียวกับเค้าอะ กูอยากอ้อร้อ กูอยากแรด กูอยากมีแฟนเป็นผู้ชายอะมึง(แต่คิดว่าหลังเลิกคงไม่มีเลยทันที เพราะ เกรงใจเค้าอะ แต่ก็นั่นแหละ) แต่แฟนคนปัจจุบันก็ดีกับกูแบบไม่มีเรื่องที่หยิบมาทะเลาะกันได้เลยอะกูจะทำไงดีวะ
อีพวกเฟมนี่จะประสาทแดกไปถึงไหนวะ กูดูการ์ตูนมีฉากตัวละครหญิงนมใหญ่ๆเด้งๆ ก็มาปิดละบอกไม่โอเค ทำไมต้องเน้นนม ทำไมต้องลดคุณค่าเพศ ทำไม่ให้เกียรติ สัส วันหลังอย่าให้กูเห็นมึงกรี๊ดๆๆดูผู้ชายเกาหลีนะ ทั้งโชว์แพค ทั้งถลกเสื้อโชว์กล้ามอก ไหนจะการ์ตูนวายที่จับผัวมโนของมึงมาแทงตูดกันเอง จะอ้วกว่ะ เหม็นกลิ่นเฟม
รู้สึกเหี้ยจัง เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ ภาระงานที่ได้รับมอบหมายก็ส่งไม่ตรงกำหนด อยากแก้ไขและหวังว่าต่อไปนี้จะไม่เกิดซ้ำอีก
มึงกินยาจิตเวชสามารถตายได้มั้ย
ไอเหี้ยนั่นมึงจะเอาเรื่องนั้นมาพูดขึ้นมาทำไมกลางวงวะ ทำตัวเหมือนผู้รู้ไปหมดที่น่ารำคาญ ไม่มีอะไรจะพูดมึงก็หุบหรรมแล้วนั่งเฉยๆเถอะ
เวลาเข้าเรียนไม่ทันกูก็ทักไปตามคอยดูทุกคนในกลุ่ม แต่พอกูลืมเข้าเรียนบ้างไม่มีซักคนที่มาตามกูเลย รู้แหละว่ากูผิดเองที่ลืม แต่พอเป็นแบบนี้แล้วเสียความรู้สึกชิบ
>>939 มึงน่าจะมาอยู่กับกูอ่าา แบบว่าอยากให้เพื่อนมันเรียนด้วยกันเป็นห่วงเตรียมชีททักไปว่าอาจารย์มาแล้วนะ เตรียมจองที่นั่งให้ตลอด แต่กูอาจจะไปก้าวก่ายพวกมันมากไปมั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองทําตัวน่ารำคาญเลย ;-; ของกูหนักสุดคือวันสอบกูจําผิดแล้วใช่กูลีมไปสอบ อันนี้ความผิดตัวเองแหละ แต่ก็น้อยใจว่าไม่มีเพิ่อนคนไหนไม่เอะใจเลยเหรอว่ากูหายไป อย่างน้อยทักๆมาหน้อยก็ได้ ;;-;; หลังจากนั้นมากูก็โอเคได้ มหาลัยตนเป็นที่เพิ่งของตนใช่มั้ย กูไม่เห็นใจใครอีกเลย
กูอยากตายว่ะ เยดแม่
โคตรเบื่อเลยสัส เกิดมาจนทำให้กูต้องหาเงินตั้งแต่เด็กๆ
เช่นตอนเด็กกูไปเก็บขยะขาย พอโตมาช่วงมอปลายกูค่อนข้างเก่งคอม หาเงินจากการเขียนเว็บ แล้วกูมีปัญหาหน้าตากูมีปัญหาคือ ฟันล่างคร่อมฟันบน แล้วแม่งฟันเกเหี้ยๆ แถมคางยื่น แต่กูหล่อนะ เอาง่ายๆสาวกรี๊ด ถ้าไม่ยิ้มหรือเห็นฟัน (มันทำให้กูดูเป็นคนเงียบๆ สาวเลยชอบ 555) ซึ่งต้องใช้เงินผ่าตัดประมาณ (แสนห้าหมื่นบาท)
ตอนนั้นกูช่วงวัยรุ่นละถ้ากูเลือกผ่าตัดกูคงได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่อยากทำ ตั้งนานแล้ว (อย่างน้อยถ้าหน้าตากูปกติ ก็น่าจะได้ทำอะไรที่อยากทำ)
แต่คือครอบครัวกูแบบโคตรจนอะเยดแม่
เงินส่งเรียนมหาลัยยังไม่มี พวกมึงลองคิดดูนะ เด็กอายุ18
ที่กำลังจะเข้ามหาลัย แต่บ้านจน มีเงินในบัญชี สองแสนกว่าบาท พวกมึงจะตัดสินใจแบบไหน
มึงจะเลือกเรียน หรือ ผ่าตัด แล้วพ่อแม่แบบว่า หาเงินมาใช้ในครอบครัวแต่ละเดือนแม่งแทบจะเดือนชนเดือน ถ้าไม่มีกูหาช่วยคือโคตรลำบากอะ กินแต่มาม่า
ตอนนั้นกูเลือกไม่ต่อมหาลัย จะออกมาหาเงินอีกปี บวกกับกูจะอ่านหนังสือสอบอีกรอบเอาคณะที่มันคุ้มค่าเรียนหน่อย (ปีนั้นกูติด ict มข ค่าเทอมโคตรแพงเลยสัส)
ระหว่างที่กูอ่านหนังสือจะสอบ พ่อแม่กูขอเอาเงินไปลงทุน (คือกูบอกจะเก็บไว้ตั้งตัวแล้วนะ แบบยังจะมาคะยั้นคะยอกูอยู่นั่น บอกว่าจะเอามาคืน จนกูรำคาญเลยให้ไป เอาบัตรเอทีเอ็มกูไปใช้)
แต่ผ่านไปหนึ่งปี เงินเก็บของกูเหลือในบัญชีแค่หมื่นกว่าบาท ตอนนั้นกูสติแตกมาก
สรุปกูไม่ได้เรียน ไม่ได้ผ่าตัด
แบบนี้เรียกพ่อแม่ทำลายชีวิตได้ปะวะ คิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรโคตรเกลียดครอบครัวตัวเองเลยว่ะ โคตรอยากฆ่าตัวตายเลยว่ะ เยดแม่
พวกมึงว่าเหี้ยปะ ชีวิตกู
ขอวิธีตายแล้วเกิดใหม่หน่อยดิ
ไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกให้ดี ยังจะมีลูกหลายคนอีก
ตอนมอสามกูบอกอยากจัดฟัน กว่ากูจะได้ไปคลินิค
กูต้องขอแล้วขออีก แล้วทำหน้าแบบกูเป็นภาระอะ (สุดท้ายไม่ได้จัด หมอบอกต้องผ่าตัด)
คือเหมือนกูไม่ใช่ลูกอะ แบบไม่มีความพยายามแก้ไขเลยว่า กูไม่ปกตินะ เห้ย กูจะเข้ามหาลัยแล้วนะ
ต้องหาเงินอะไรแบบนี้ นี่แม่งใช้ชีวิตไปวันๆ อยู่ไปวันๆ
อยากตายว่ะ เห้อออ
ทุกอย่างกูต้องพยายามเองหมด
กูยังมีสิ่งที่อยากทำในช่วงวัยรุ่น ขอวิธีตายแล้วเกิดใหม่ทีว่ะ
ไงล่ะพวกเฟม ร้องอยากไปดูผีเฉื้อๆๆๆๆๆๆ แล้วมันก็ตัดไปฉากเย้บกัน นั่งดูจนฟินฉ่ำแฉะเต็มร่องเลยสินะ ละทีกูดูการ์ตูนที่วาดตัวละคร ญ หุ่นดีๆทรงโตหน่อย มีฉากวิ่งนมก็ส่ายไปมาๆตามธรรมชาติ เสือกเป็นเดือดร้อน ไมเกรนขึ้น รู้สึกโดนกระทำ เป็นเหยื่อ ร้องโวยวายๆๆ จะอ้วกทั้งวัน ดร่าม่าเข้าเส้นจนพูดเป็นไม่กี่คำ 1.Men are trash 2.โลกแตกเลยได้มั้ย โถอีประจำเดือนมาไม่ตรง พอกูสลับไปเปิดซีรี่วาย ซีรี่เกา ที่มีตัวผู้พลาสติกมาโชว์เนื้อหนังหน่อย พวกมึงก็หลุดโวยวาย สมองเบลอ ไปนั่งน้ำลายหก น้องสาวแฉะ หน้าจอทีวีต่อละ กูขำสัสๆ
รู้สึกเหมือนจะโดนเตะออกกิลเพราะดาวน้อยกับคะแนนความแอคทีฟไม่พอเลยว่ะ ก็เล่นเรื่อยๆนะ คะแนนจำกัด 5000 กูเล่นเกินครึ่งตลอด เกินขั้นต่ำกิลด้วยแต่มีความรู้สึกว่าพอเค้าพูดว่าต้องการคนเล่นแต้มตันทุกวีคเนี่ย รู้สึกเหมือนกำลังจะโดนเขี่ยทิ้งยังไงแปลกๆ กิลนี้มันคงไม่เหมาะกับกูอะเนอะ แต่ก็แบบเฮ้ออยากอยู่ยาวกว่านี้นะเสียดายจัง
อยากแดกพุดดิ้งโว้ย อิเหี้ย พุดดิ้งในไทยแม่งไม่อร่อยเลย พุดดิ้งโง่ๆในร้านสะดวกซื้อที่ญี่ปุ่นแม่งเสือกอร่อยกว่าร้านใหญ่ในไทยอีก ละพุดดิ้งโง่ๆนั้นไม่หาตามห้างที่ขายของญี่ปุ่นก็ไม่มีขาย สึส
กลับบ้านไปซักทีเถอะะะะ โอ๊ยยยย กูรำคาญชิบหาย ง่วงก็ง่วง
หงุดหงิดจนรู้สึกว่าคิ้วแม่งขมวดจนคิ้วเมื่อย
คืนนี้ อยากฝันถึงคุณ กูจะเอาส้นตีนยัดหน้ามึงในฝันนับพันครั้ง จะอัดปากที่น่ารังเกียจวันๆเอาแต่พ่นนิยายหีหมานัานออกมาและสายตาบัดซบที่ชอบมองเหยียดคนอื่นคู่นั้น กูอยากเอาส้นตีนยัดมันทั้งหมด ไอเหี้ย ขอให้ได้ทำกับมึงในฝันก็ยังดี ไอเวรเอ้ย
พ่อแม่ที่พูดจาเหี้ยๆกับลูก กูขอให้ชาติหน้าไม่มีลูก ตกระกำลำบากโดนตบปาก อีห่า มึงเก่งนักเหรอ
WFH หัวดวยกูน้ำหนักเท่าเดิมแต่พุงขึ้น ใส่กางเกงตัวเดิมจากเหลือๆ แน่นเลยอีเหี่้ย
วันนี้แม่งอะไรกันนักหนาโว้ยยยยยยยยยยยยย บัตร ATM อยู่ดีๆก็โดนอายัด เงินเดือนก็โดนหักเงินกู้บ้านทั้งๆที่กูทำเรื่องย้ายธนาคารเสร็จแล้ว โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกมึงอยากได้สงครามกันใช่มั้ย ได้ พรุ่งนี้กูจะใส่เต็มทุกอย่าง ประเคนให้พวกมึงแบบถึงใจเลย ทำเหี้ยไรไม่ดูสภาพเศรฐกิจตอนนี้เลย โว้ยยยยยยยยยยยยย
เจอแต่เรื่องหนักๆจนพิมอะไรไม่ออกแล้ว พิมไปคนก็คงคิดว่าเรื่องแต่ง กลัวตายจังของที่สั่งยังไม่มาส่งเลย ทั้งเครียดทั้งกลัว วัคซีนที่ฉีดไปผ่านมาหลายวันเอฟเฟคหลังฉีดก็ยังไม่หมดกลัวตายเพราะวัคซีนอีก คนที่บ้านทิ้งปัญหาไว้ให้เยอะมากๆมีแต่เรื่องเงินทองกลัวโดนอุ้มฆ่าหรือขู่ฆ่าอีก ตอนนี้เครียดจนใจเต้นเร็วกุก็กลัวจะหัวใจวานเฉียบพลันเหมือนอากงอีก หรือยอมตายให้มันจบๆดีนะ เฮ้อ
วันก่อนกูเถียงเรื่องย้ายประเทศกับที่บ้าน พยายามอธิบายว่าคนเค้าต้องการจะย้ายไปทำงานกัน
เสร็จปรากฏแม่ไปหาบทความหลิ่มมาเถียงกูว่าอยู่เมืองไทยดีกว่า ถึงกับไปถามน้องสาวกูที่เมืองนอกว่าเมืองนอกก้มีปัญหาใช่มะๆ อยู่ไม่สบายหรอก ถ้าเมืองนอกไม่ดีแล้วตอนกูเด็กๆมึงหาเรื่องพากูไปเมืองนอกทำไมเหรอคะอีห่า นิสัยเสียดีแต่ปากเ่กงอยากจะเอาชนะ อีควาย กูจะไม่ดูแลไม่กตัญญูห่าเหงอะไรใดๆอีก ขอให้ไปให้พ้นสายตากูซะไปต้องมาแสร้งทำดีทวงบุญคุณ มึงมันก็แค่บูมเมอร์ที่จวนหมดอายุ ไร้ค่า ไร้ความหมายและไม่มีปัญญาทำห่าอะไร แค่จะซื้อของจากช้อปปี้ลาซาด้ายังทำไม่เป็น อีควัย
ใช่สิ กูมันน่ารำคาญกูมันขยะกูมันวิ่งเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเหนื่อย ตอนนี้กูเหนื่อยละ บาย
กูกลัวออลี่แฟนโดนแบน20+ชิบหายมีคนเอามาส่งในกลุ่มควยรายได้100%คือคลิปกูนะเว้ยควยเอ้ย
มันจะมีวิชาเสรีให้เลือกไปทำไมวะ ถ้าจะออกตารางเรียนหลักให้ภาคกูช้าขนาดนี้ กูอยากเรียนวิชาเสริมอะไรก็ลงไม่ได้เพราะไม่รู้ตารางเรียนหลัก กว่ามันจะมา วิชาที่กูอยากเรียนแม่งเต็มหมดแล้ว เดี๋ยวปีหลังๆก็ต้องยุ่งกับโปรเจคอีก ถ้ามันดูจะไม่อยากให้ปี1แบบพวกกูได้วิชาเสริมที่น่าสนใจขนาดนี้นะ กูแค่อยากลงเซคยิงธนูมันจะอะไรกันนักกันหนาวะ
อยากเจอคนๆหนึ่งมากๆ ขอแค่วันเดียวก็ยังดี กูจะได้ตายตาหลับซักที
คือกูเคยมีเพื่อนในเน็ตหลายคนมากแล้วกูก็ปิดเฟซนั้นไป แล้วสรุปพอกูขึ้นมหาลัยแต่ละคนนั้นกูเจอเพื่อนในเน็ตตัวเป็นๆหมดเลย แบบเจอเดินสวนกัน เจอไปงานกิจกรรมร่วมกัน ไปงานอีเว้นท์เดียวกัน เจอแม้กระทั่งเป็นเพื่อนร่วมคลาสมหาลัย
แต่ไม่มีใครรู้จักกูเลย เพราะเฟซนั้นมันเป็นเฟซบอท กูคุยไปก็ไม่ได้บอกว่ากูคือใคร ก็รู้สึกเหงาๆแหละพอมาคุยมาเจอคนที่เรารู้จักแต่เขากลับไม่รู้จักเรา มันเหมือนกูมาจากอีกมิติเลยหว่ะ
แต่ที่กูรู้สึกโหวงสุดๆก็คือ เพื่อนที่กูคุยถูกคอสุดเข้ามหาลัยเดียวกับกู แต่เป็นคนเดียวที่กูคลาดกับมันตลอด กูไม่เคยเจอมันเลย
ทีนี้มหาลัยกูเปิดอีกทีเทอม2 ก็คือปีหน้าเลย จะเป็นปีสุดท้ายที่กูจะได้มีโอกาสเจอมันแล้วเพราะกูกําลังขึ้นปี4แล้ว
ขอให้เจอเถอะ กูคิดถึงมึง อยากเห็นซักนิดก่อนแยกย้ายไปทำงานไปเรียนต่อ
กูทำงานเละเป็นขี้เลย ร้องไห้ไปก็ไม่มีใครปลอบ โทรหาแม่ก็โดนแม่สอนว่าเรื่องแค่นี้เอง กูอยากหายไปซักพักจัง
พี่จะแต่งงานละ เห้อม กูก็ดีใจที่พี่แฮปปี้ แต่กูไม่ค่อยชอบพี่สะใภ้เลยว่ะ ช่วงจีบกันคือดูแลคนในบ้านกูดีมาก หลังๆลายออก ปากร้ายยิ่งกว่าอะไร พอแต่งเข้ามาจะขนาดไหนนะ
>>963 พี่ๆกูก็เลือกแต่ผู้หญิงแบบนี้เข้าบ้าน ไม่รู้ทำไมชอบผู้หญิงพวกนี้กันวะ วันๆไม่ทำงานเอาแต่เดินห้างไปช้อปปิ้งแดกหรูๆ เกาะพี่กูแดกงานบ้านไม่ทำใช้พี่กูหมด แถมยังขู่แม่กูอีกว่าจะทิ้งพี่กูถ้าขัดใจ พี่กูก็เสือกขาดเมียไม่ได้เคยไปตามเมียถึงบ้านแล้วด่าพ่อด่าแม่ มันจะหลงอะไรนักหนากับผู้หญิงขยะๆแบบนี้วะ
เออนางใส่ร้ายญาติๆบ้านกูด้วย ไปขุดเฟสขุดนั่นขุดนี่แล้วเอามาด่าให้แม่กูฟัง ทำให้แม่กูมองญาติๆไม่ดีทั้งๆที่นางนี่แหละตัวดีทำทุกอย่างที่ใส่ร้ายเขา พี่กูก็หูเบาเป็นพระเอกในละครไทย ใครด่าใครว่าเมียไม่ได้เลยตัดพี่ตัดน้องหมดทะเลาะกับพ่อแม่ก็ทำ เมียทำบ้านแตก
งานกลุ่มมึงไม่ทำ ไม่ตอบแชท ไม่ทำห่าไรเลย อีเหี้ย
ขอให้มึงสอบตกแม่งทุกวิชาไปเลยเหอะ
มีใครเป็นเหมือนกูบ้าง รู้สึกเหงา แต่ไม่อยากมีเพื่อนเลย
กูผิดปกติมั้ย?
วันนี้มีคนสั่งออเดอร์สินค้า
ปกติที่อยู่จะเป็นชื่อตรงกับบัญชีที่โอนมา
หรือไม่ก็ตกลงซื้อขายแล้วพอเราบอกเลขบช จะโอนมาให้เลย
ลูกค้าคนนี้ทักมาจองของเราตั้งแต่เดือนที่แล้ว บอกว่าอยากให้เราเก็บไว้ให้
เราก็เก็บให้เขา จนเดือนนี้
เค้ามาขอเลขบัญชีเรา แล้วหายไปประมาณ1วันครึ่ง ก่อนจะมาพร้อมสลิปการโอน
แล้วชื่อคนโอนเป็นผู้หญิง แต่คนที่คุยเป็นผู้ชาย
ที่อยู่ที่ส่ง ส่งให้เป็นผู้หญิง(คนละคนที่โอนเงินให้)
กูกลัวว่า เค้าจะไปหลอกเงินคนอื่นมา แล้วบอกเลขบัญชีกู
กูจะส่งของให้เขาแหละเพราะกูก็ได้เงินมา ก็ส่งของไปไม่ต้องสงสัยอะไรมากเพราะยังไงกูก็ไม่ผิด
ทีหลังให้เขียนเมโมไว้ดีกว่า รู้สึกไม่สบายใจเลย
พวกที่ชอบเห่าว่าไม่เกลียดคนไม่รักษาสัญญา ทั้งที่มึงก็ไม่รักษาสัญญามึงเป็นควยไรก่อน
รู้สึกเหมือนชีวิตไร้อิสระ อยู่แต่ในกรอบ โดนบังคับตลอดเวลา
ตลอดชีวิตแม่ชอบตีกรอบ บังคับให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ปากก็บอกไม่ได้บังคับ แต่ถ้าเลือกไม่ถูกใจก็ด่าๆๆๆ ต้องเรียนต่อนะ ต้องรับราชการนะๆๆๆๆ
ทำงานช่วงนี้ก็ทำวันละ 12 ชั่วโมงทุกวัน งานที่มหาลัยก็ยังโดนเรียกไปทำอยู่ อยู่บ้านก็พ่อแม่วุ่นวายกับชีวิตตลอดเวลา
ห้ามเที่ยว ห้ามนู่นนี่ จะทำสิ่งที่ชอบก็ห้าม อยากซื้อของก็ห้าม เงินเดือนก็ต้องให้พ่อแม่ กูเหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว
เหมือนต้องใช้ชีวิตเพื่อทำให้คนอื่นพอใจ ทำไมไม่มีใครถามกูเลยว่ากูอยากทำอะไร กูชอบอะไร
กูคิดบ่อยมากว่ากูเกิดมาเป็นแรงงาน เป็นเครื่องผลิตเงิน เป็นหุ่นยนต์ทำหน้าที่ลูก เป็นเด็กดี นักเรียนดีเด่น พนักงานดีเด่น แค่นั้นหรอวะ
กูไม่เคยมีความสุข ไม่เคยใช้ชีวิตออกนอกกรอบแบบชาวบ้านเลย ผ่านช่วงวัยรุ่นมาโดยไม่เคยใช้ชีวิตวัยรุ่นด้วยซ้ำ ควย
กูรำคาญอีเด็กเหี้ยที่บ้านมาก ตอแหลใส่ร้ายคนอื่นสารพัด โรงเรียนไม่ไป ตอแหลยายว่าเรียนออนไลน์ ละยายแม่งก็เชื่อ กูทักไปถามครูที่โรงเรียนมัน ครูก็บอกให้ไปโรงเรียนตามปกติ ล่าสุดมันไปฟ้องพ่อมันว่ากูล็อคประตูห้องมันทั้งๆที่กูไม่ได้ล็อกอะ กูแทบจะไม่ได้อยู่บ้านอะ เข้างาน9โมงเลิกทุ่มนึง มีแต่มันอยู่บ้านแทบจะทุกเวลา กูจะไปล็อกทำเหี้ยไร กูไม่อยากจะยุ่งกับมันด้วยซ้ำ ตอแหลแม่มันว่ากูไม่ทำงานบ้านมีแต่มันทำคนเดียว ทั้งๆที่มันไม่ทำเหี้ยไรเลยนอนเล่นโทรศัพท์คุยกับผัวทั้งวันแก่แดดชิบหาย ความเด็ก11อะอีดอก ลูกพูดอะไรก็เชื่อหมดโง่ทั้งพ่อทั้งแม่มัน ควาย ทำไมไม่มารับมันไปอยู่ด้วยเอามาเป็นภาระกูทำเพื่อออออออ พอกูไปปรึกษากับตากับยาย ว่าพฤติกรรมมันเป็นแบบนี้นะๆ ตากับยายกูแม่งก็ทำเป็นหูทวนลมบอกว่ามันก็เป็นลูกพ่อแม่ทิ้งเหมือนมึงนั่นแหละ มึงก็ดูแลมันหน่อย ดูแลทำเหี้ยไร ดูแลให้มันมาแว้งกัดกูเหรออีสัด กูไม่รู้จะทำยังไงกับอีเด็กเหี้ยเนี่ยแล้วพูดดีๆด้วยก็ไม่ฟัง
ปล.พ่อกับแม่มันแยกทางกัน แม่มันเป็นพี่กูละพี่กูไปทำงานต่างจังหวัดละเอามันมาฝากไว้กับกู
เหี้ยมากตัวกู นั่งบ่นชีวิตในทวิต จะเมนชั่นต่อทวิตตัวเอง ทวิตเสือกเด้งเอาทวิตคนอื่นขึ้นมาพอดี กูก็ไม่ได้มอง จิ้มตอบไป ยังดีฝั่งนั้นไม่ด่ากุกลับ กุก้มเก็บเศษหน้าแทบไม่ทัน
กูเบื่อมาก ทุกคนคิดว่ากูเป็นคนไม่คิดอะไร คิดว่ากูเป็นคนคิดในแง่บวก เลยจะพูดอะไรกับกูก็ได้ จะทำอะไรก็ได้ กูก็เหนื่อยก็เครียดเป็นนะเว้ย
สมัยนี้กูชอบคำว่าคนเราแต่งตัวเพื่อเพิ่มความมั่นใจจังเลยน้า มันฟังดูเปิดกว้าง แต่กูไม่เข้าใจว่าคนเขาตีความกันยังไง ทุกวันนี้ถึงได้เห็นว่าการแต่งตัวโชว์เนื้อหนังมันคือความมั่นใจวะ สำหรับกู สุดท้ายมันก็กลายเป็นแค่กระแสที่คนหันมาแต่งตัวเทรนด์เปิดเนื้อหนังตามยุโรปเดียวกัน ไม่เห็นจะแสดงความเป็นตัวตนไรเลย ก็แค่ทำตามคนอื่น นึกว่าจะมีแบบยูนีคแต่งหลุดๆ เท่ๆ แต่คนทำให้กูรู้สึกว่าคำนี้เป็นคำสวยหรูไปอะ..... เหมือนช่วงเทรนด์แต่งเสื้อยืดละดูสวยติดดินไรงี้ กูอยากมีอายุสัก 50 นั่งบ่นเป็นคนแก่ว่าเด็กสมัยนี้แต่งตัวเปิดเผยเกินไป บลาๆๆๆ
>>981 เกี่ยวไรกับคนอ้วนวะ
>>982 ใจเย็นมึง
แต่ตอนนี้ไปไหนแม่งก็มีแต่คนแต่งตัวเปิดเนื้อหนังหมดละ กูเมาเนื้อคนตอนเห็น ตอนกูได้ยินประโยคนี้ กูหวังไว้สูงมากกกกกกก ว่าคนไทยจะมีปัญญาใส่ชุดที่ตัวเองอยากใส่ซะที แล้วจะหาชุดประหลาด ไม่ก็แตกต่างมาใส่เพื่อเพิ่มความมั่นใจในความชอบตัวเอง บ่นอยู่นั่นแหละว่าไม่มีความมั่นใจ (ไม่รู้อยู่ที่ตัวใคร) แต่เปล่าว่ะ ตามเทรนด์ แค่ยุคนี้เทรนด์โชว์เนื้อกำลังมา เลื่อนเฟสเจอแต่อลลี่แฟนด้วย เนื้อหนังเต็มตากูไปหมด กูต้องค้นหารูปกระดูกกับกล้ามเนื้อแดงดูเลย กูเบื่อมาก บางทีก็อยากพูดแรงๆ ว่าคนไทยมีดีแค่ตามกระแสเก่งเหรอวะ แต่ช่างแม่งเหอะ
กูสมัครบอสัญญจ้าง 5 วัน แต่ให่กูำงาน 7 วันรู้สึกไม่ไหวว่ะ ดูดพลังชีวิตกูเกินไป
นั่งยื่นสมัครงานมาประมาณเดือนนึง มีที่เรียกสัมภาษณ์แค่ที่เดียว ไม่รู้จะได้ไหมด้วย รอติดต่อกลับยาวๆ จบใหม่สายภาษาช่วงนี้แม่งแย่จังวะ มองไม่เห็นอนาคตตัวเองเลย
รู้ว่าทำได้แค่รออย่างใจเย็น เดี๋ยวก็คงได้ แต่ยากว่ะ มันอึดอัดชิบหายที่ทำได้แค่รอ
มองไม่เห็นอนาคตตัวเองเลย เศรษฐกิจแบบนี้จบไปจะมีงานทำเหรอวะ พ่อแม่ก็เริ่มมีอายุ บ้านไม่รวยไม่มีมรดก จบเมื่อไรคงต้องรีบทำงานเป็นเสาหลักบ้านแหงๆ พี่น้องไม่มี ตัวเองมีโรคเรื้อรังถ้าไม่ดีขึ้นอีกสักวันคงต้องผ่าตัดใช้เงินอีก
>>980 มันต้องมองในเรื่องวงการแฟชั่นเลย ว่าทําไมของประเทศไทยเราไม่พัฒนา คนยังติดค่านิยมแต่งตัวให้กลืนกับสังคม สมัยนี้กูไปผับก็เจอแต่ผู้หญิงใส่เสื้อเอวลอยกับกางเกงทรงมัมซัก100คน มันเป็นเรื่องของระบบความคิดด้วย
1คนไทยไม่กล้าที่จะแสดงออกหรือกล้าที่จะทําอะไรแปลกแหวกแนวจากสังคม มันมาจากการศึกษาที่สอนให้คนมันเชื่อง ใสชุดนักเรียนต้องตามกฎระเบียบ ไม่มีการตั้งคำถามว่าทําไม
2คนไทยขาดเรื่องการให้คุณค่าทางด้านศิลปะ คือแต่ละคนแต่งไปงั้นๆอ่พ ไม่ได้คิดไปไกลถึงขั้นเรื่องidentity หรือเรื่องaesthetics
3เศรษฐกิจ เราไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นหรือมีตลาดเสื้อผ้าที่หลากหลายได้ เพราะกําลังซื้อไม่พอ ทั้งที่พวกยุนิโคล H&Mเป็นแบรด์ราคาถูก แต่สำหรับเงินเดือนคนไทยแล้วยังถือว่ามีราคามาก เลยซื้อได้แต่เสื้อผ้าตามตลาดนัดมันก็มีแค่รูปแบบซํ้าๆเพราะเป็นfast fashionsโรงงานผลิตง่าย
>กูว่าจะใส่โชว์เนื้อหนัง โชว์โป๊มากๆฝั่งตะวันตกเขายังรู้สึกว่าดูแปลกเลยนะ แม่งยังด่าเลยว่าเป็นhookerเปล่า คือมึงตะวันตกมันก็ไม่ได้nudeได้freelyขนาดนั้น //กูว่าเมกาแม่งไม่ค่อยนู๊ด แต่ยุโรปอ่ะไม่แน่แบบพวกโป๊ๆตามชายหาดนี่คือยุโรป คือมันก็ต้องพอสมควรว่าสถานที่มึงจะไปควรใส่แค่ไหนได้ ถ้ามึงโป๊สัสๆแล้วไปข้าวสารไรงี้กูว่าก็โอเคเรื่องมึง แต่ให้มาเดินที่สาธารณะมันก็ยังไม่สมควรนะ
>เห็นด้วยว่าโป๊เยอะไม่ใช่ว่ามึงแต่งตัวดี แต่งตัวแฟชั่น มันแล้วแต่คนละเรื่องกันเลย
>>987 -ข้อแรกนี่กูไม่ชอบอย่างแรง เวลาทำอะไรก็ต้องนัดกันก่อนเสมอ กลัวแปลกแยก กลัวสวยกว่าเด่นกว่างี้ ไม่ก็กลัวไม่เหมือนเพื่อน ส่วนตัวกูไม่ได้มองว่าอยู่ที่การศึกษา มันอยู่ที่คนเลย มีความกลัวในตัวเองที่แก้ไม่ตก คนเราแม่งพอมีสังคมก็ไม่อยากจะโดนกีดกัน สัมผัสความสนุกก็กลัวจะเหงาถ้าโดนทิ้ง กูไม่เคยมองว่าการที่ใส่ชุดนักเรียนตามกฏเป็นเรื่องแย่ แต่ทำไมคนถึงไม่รู้จักที่จะเติมอะไรเข้าไปเพิ่มให้มันโดดเด่นขึ้นมา กูทำอย่างนั้นมาตลอด กูใส่เสื้อกันหนาวสวยๆ เสื้อยืดเท่ๆ มัดผมทรงอื่นที่ไม่ใช่ทรงนักเรียน ทวินเทลน่ารักสัสสส เพื่อนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากูมัดผมถูกระเบียบเป็นด้วยจนวันถ่ายรูปบัตรเลย โดนครูด่าเรื่องเล็ก เพราะกูก็แค่ยิ้มแล้วปล่อยผ่าน ครูเขาก็ทำตามหน้าที่ไป ไม่ทำเขาก็โดนด่า โดนด่าแค่สองนาที ความสุขจะอยู่ตลอดไปทั้งวัน แต่อย่างนั้นก็ไม่มีใครตามกูเลยช่วงก่อนที่จะมีกระแส มองว่ากูทำตัวเด่นหาใช่เรื่องด้วย (พวกนี้แม่ง 555) จนมีช่วงนึงที่แบบอยู่ๆ กระแสแต่งตัวไปรเวทไปโรงเรียนมา คนทำมาอยากลองทำ ซึ่งมันไร้สาระมาก ขนาดจะทำยังต้องถามว่าใครจะทำบ้าง อยากทำก็ทำไปสิ สำหรับข้อนี้ กูโทษการศึกษาหนึ่งในสาม ที่เหลืออยู่ที่ตัวเอง คนที่เป็นตัวเองได้ กูเจอแค่ไม่กี่คน
-ข้อ 2 กูไม่ได้ซี แต่ละคนรู้คุณค่าไม่เท่ากัน กูรู้คุณค่าศิลปะ แต่กูไม่รู้คุณค่าของบางอย่าง ก็คล้ายกัน แต่คนไทยหลายคนโนเซ้นส์ในการแต่งตัว ทั้งๆ ที่ทุกวันนี้โซเชียลเปิดกว้าง ง่ายๆ คือไม่ยอมเรียนรู้เข้ามาซะมากกว่า ตาเอาแต่ดู ปากบอกอยากแต่ง แต่ไม่ทำ
-ข้อ 3 ยูนิโคล่กับ H&M สำหรับกูไม่นับว่าหลากหลาย เป็นสไตล์มินิมอลที่ซื้อตามตลาดก็ทำได้ แค่มีการตัดเย็บที่เป็นมาตรฐานกว่า คุณภาพผ้าจากเกรด C,B เป็น A เสื้อผ้าตลาดนัดยังนับว่ามีแฟชั่นกว่าอีก ถ้าเลือกดีมีเซ้นส์ใช่ๆ กำลังซื้อก็ตามที่มี โนแบรนด์เอย มือสองเอย เสื้อมือสองที่นำเข้าเป็นแบรนด์ก็มีให้หาดูเยอะแยะ บางตัวราคาเท่ากับตลาดนัด แถมสวยด้วย แต่อย่างว่ากูขอต่อว่าครั้งที่สาม คนไทยโนเซ้นส์ ไม่ยอมเรียนรู้ เอาแต่บ่นว่าอยากแต่ง แต่ไม่ยอมค้นหาหรือทำ
.......
กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแถวยุโรปแต่งโป๊มากไปก็ไม่ดี เพราะกูเห็นภาพเนินอกคนฝรั่งเป็นปกติเลย เห็นใส่เสื้อเปิดแขนเปิดไหล่บ่อย
อานุ20กว่าๆเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นลูกเมียน้อย แล้วลุงจริงๆแล้วเป็นพ่อมึง เป็นพวกมึงจะรู้สึกยังไงกันบ้างวะสัส
ควยทําแท็งคถูกกฏหมายเถอะ
ทำไมน้องๆกูมันผีเข้าผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนผีเข้าเลยอห กูจะด่าก็ด่าไม่สุด อึดอัด เป็นไรมึงก็พูดมาสิค.. อ่อไม่ได้ฮือ
มีวิธีให้ตื่นทั้งคืนแบบไม่ต้องกินอะไรมั้ยวะ กินแต่น้ำเปล่างี้ คือกูหลับคางานมาสองวันแล้ว กลัวเสร็จไม่ทัน5555
ตกงาน หางานใหม่ยังไม่ได้ ทำไรต่อดีวะ มืดมนจังอนาคตกู
แฟนกูกู้เงินไปให้เพื่อนยืมเป็นแสนเลย กูห้ามไว้แล้วแท้ๆ มันก็เอาแต่พูดว่าเพื่อนคบมาสิบปีไม่ทำร้ายเราหรอก แล้วก็เป็นอย่างที่กูคิด โดนเบี้ยวหนี้ ดีที่กูบังคับให้ทำสัญญาไว้ แต่แม่งแฟนกูเสือกทำสัญญาหาย โอ๊ย ควย เงินเป็นแสนๆ ทำเหมือนเด็กเล่นขายของ ละคอนนี้กูเชียร์ฟ้องศาลมาก ก็เสือกอยากจะคุยจะตกลงกันก่อน ถ้ามันมีจ่ายมันก็จ่ายไปนานละ ไม่หนีหน้ากันแบบนี้หรอก เย้ดแม่
เงินเดือนเดือนแรกอยู่กับกูได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่ให้แม่โดนด่าแน่ ใครเป็นคนสร้างเสริมวัฒนธรรมเงินเดือนเดือนแรกต้องให้พ่อแม่หมดวะ สร้างภาพชิบ
พอแม่กูเห็นคนอื่นลูกให้เงินเดือนเดือนแรกก็อิจฉาอยากได้บ้าง แต่คือแบบบ้านชาวบ้านเขามีตังใช้ไม่หมดกันอยู่แล้วป่ะ เพื่อนกูสมัยเรียนมีเงินกันเป็นแสนเป็นล้าน ส่วนกูเก็บเงินได้เท่าไรพ่อแม่ก็เอาไปหมด หลักพันก็หรูแล้ว พ่อแม่กูเงินเดือนตัวเองก็หมดกับเหล้าบุหรี่ เห้อ
และอย่างที่คาด แม่กูโพสต์เฟซเรียบร้อย ส่งต่อวัฒนธรรมสร้างภาพไปอีกทอด ไนซ์ ส่วนกูก็อดทนกินแกลบต่อไป
>>998 เงินเดือนแรกกูไม่ให้แม่หมดนะ มองตามฟามจริงว่าถ้าให้จะเอาไรแดก ตอนนั้นกูออกมาอยู่เองแล้ว กูใส่ซองให้แม่ เขียนจ่าหน้าสวยๆซึ้งๆ แบบของขวัญจากลูกไรงี้ จริงๆให้ไปสองพัน แล้วแม่กูก็ได้อวดเพื่อนในเฟซสมใจเขา ไม่ต้องรู้ว่าในซองมีเงินเท่าไหร่ ได้สร้างภาพมีลูกกตัญญูอีกด้วย กูนี่ฉลาดจิงๆเพราะหลังจากนั้นมากูไม่เคยให้แม่อีกเลย 5555555
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.