กูเพิ่งเห็นข่าวฮารุมะ มิอุระฆ่าตัวตายแล้วก็เลยเพิ่งได้รู้ว่าจริงๆแล้วเค้าค่อนข้างตัวคนเดียว เห็นว่าเป็นเรื่องปกติของสังคมญี่ปุ่นที่จะไม่ค่อยมีเพื่อนแล้วกูก็รู้สึกเห็นใจว่ะ กูเข้าใจนะ กูมีเพื่อนเยอะแต่ไม่มีใครที่กูเปิดใจเล่าทุกสิ่งให้ฟังได้ทั้งหมดเหมือนกัน เพราะว่าเค้ารู้จักเราบางทีเราเลยแชร์ไม่ได้ หลายคนก็เป็นงั้น
หลายครั้งกูอ่านมู้ในโม่งแล้วก็พบว่า จริงๆแล้วชาวโม่งเองก็มีหลายคนที่ไม่มีเพื่อน ตัวคนเดียว หาเพื่อนไม่ได้ หาแฟนไม่มี หลายคนว้าเหว่ สับสน ไม่มีใครรับฟังก็มาระบายในโม่งแต่ก็ไม่มีใครตอบอยู่ดี มีแต่คนพูด ไม่มีคนตอบรับ รู้สึกว่ามันเหงามากเลยว่ะ มนุษย์เป็นสัตว์สังคมเราจึงต้องการคนข้างๆไว้คอยรับฟังหรือแค่นั่งเล่นด้วยกันก็อาจฮีลลิ่งได้แล้ว กูสังเกตว่าโม่งหลายคนก็มีความคิด ทัศนคติหรือนิสัยคล้ายกันมากอยู่ จริงๆถ้าได้เจอกันก็อาจจะเป็นเพื่อนต่อกันได้ หรืออย่างน้อยก็ช่วยฮีลกันได้บ้าง
จริงๆแล้วกูเป็นคนที่ไม่ได้ชอบคุย หรือเข้าสังคมมาก แต่กูอยากเป็นกำลังให้กับคนที่ไม่มีใครให้คุยด้วยว่ะ กูเลยคิดจะทำกิจกรรมแบบกลุ่มขึ้นมาภายใต้ชื่อ สมาคมบำบัดคนว้าเหว่ เนี่ยแหละ กูวางแผนไว้ว่าถ้ามันเวิร์คเราน่าจะมีการจัดมีดติ้งเดือนละครั้งเพื่อเจอหน้าและทำความรู้จักกันจริงๆโดยการเปลี่ยนสถานที่กันไปตามที่ทุกคนโหวต(จะได้เปลี่ยนบรรยากาศด้วย) ทำกิจกรรมร่วมกันสร้างความสนิทสนม เผื่อบางคนที่เคยบ่นว่าหาเพื่อนหาคนข้างตัวไม่ได้ จะได้มีโอกาสนั้นบ้าง แต่ตอนนี้คิดว่าอยากทดลองคุยเล่นกันในโม่งก่อนดูว่าผลเป็นไง
ถ้ามีใครอยากระบายอะไรจริงๆ(ที่ไม่ใช่มาโทรล) กูจะอยู่ตรงนี้เพื่อคุยกับทุกคนนะ และถ้ามันเติบโตก็คงจะมีหลายคนที่มาทำหน้าที่แบบกู ยังไงก็ขอให้ทุกคนสู้ต่อไป แล้วใช้ชีวิตให้มีความสุขได้ในทุกๆวันนะมึง
ขอบคุณค่ะ