Last posted
Total of 1000 posts
กูยังบอกไม่ถูกว่ากูจิ้นวายหรือนอร์มอล แต่กูชอบอุชิโิอะผมยาว ผมดำๆ พลิ้วๆ ตอนสู้นี่สวยชะมัด
กูจิ้นโทระเคะนะ ส่วนอุชิโอะเป็นเมะเด็กS
กูก็อุชิโอะxโทร่าว่ะ คู่นี้ดีงาม แต่โทร่ามายุโกะก็น่ารักมุ้งมิ้งสัส
เมนกูเป็นโทระมายุว่ะ
แต่ซีนในมังกะที่แบบว่า ฉันต้องกินแกก่อน ของโทระนี่แม่งยังไงก็ชวนให้จิ้น
"อะไรกัน วันนี้ก็มาอีกแล้วงั้นเหรอ" เด็กหนุ่มขยับแว่นอย่างรำคาญใจ พลางกวาดสายตาดูข้อความที่ปรากฏอยู่ในเว็บๆหนึ่ง
"มากันอีกแล้วนะ น่าขยะแขยงจริงๆ" เขาพูดพลางทำหน้าสะอิดสะเอียน เด็กหนุ่มเข้าใจดีว่าคนเราทุกคนล้วนแตกต่างและมีรสนิยมหลากหลายแบบ แต่ให้ตายเถอะ รสนิยมแบบที่จับเอาผู้ชายมาจ้ำจี้ใต้ผ้าห่มหรือกลางตรอกเนี่ย เขารับไม่ได้จริงๆ แถมเจ้าของคสามคิดที่ว่านั่นยังเป็นหญิงสาวที่เดินผ่านหน้าผ่านตากันไปทุกวันอีกด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าคนประเภทนี้ก็มีด้วย เด็กหนุ่มค่อนข้างมั่นใจว่าการตักเตือนกลุ่มคนพวกนี้จะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่ดูเหมือนว่าความรังเกียจในตัวเขาจะมีมากไปหน่อย คำพูดที่สื่ออกไปนั้นจึงแรงกว่าที่ตั้งใจเอาไว้เล็กน้อย แรกๆนั้นก็โดนด่าโดนว่าอยู่บ้าง แต่หลังๆเข้า เขาก็เริ่มชินชาต่อปฏิกิริยาเหล่านั้น หากแต่ความสะอิดสะเอียนยังคงอยู่
แขนเสื้อกาวน์ของเด็กหนุ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่อยู่ในห้องแลปที่ติดแอร์แทบจะทั่วห้องเพื่อป้องกันสารเคมีเสื่อมสภาพ เหตุผลเป็นเพราะเขากำลังตั้งหน้าตั้งตาสงบสติอารมณ์มองดูเหล่าคนวิปริตคุยกัน ไม่ใช่เพราะเขาสนใจหรืออะไรหรอกนะ แต่แค่ว่ามันอาจจะทำให้เขาผ่อนคลายประสาทจมูกลงเวลาต้องดมกลิ่นขยะเปียกที่นำมาทดลองได้บ้าง
"ยังไม่หยุดกันอีกรึไง น่ารังเกียจจริงๆ..เอ๊ะ?"
เสียงบ่นพึมพำของเขาสะดุดลงเมื่อพบข้อความล่าสุดที่เพิ่งเด้งขึ้นมาตรงหน้า
'เสปคกูเลย ขอจีบได้มะ'
ริมฝีปากของเขาเบ้ลงไปทางซ้ายราวกับคันธนูหัก ความรู้สึกคลื่นไส้ก่อตัวไล่ตามหลอดลมมาจุกตรงอก ข้อความที่ว่านี้ทำเอาเขาแทบอาเจียน
"กู..ไม่..เอา..มึง..หรอก..!" เขาพูดงึมงำพลางกดแป้นพิมพ์ด้วยแรงประหนึ่งจะทำให้คีย์บอร์ดหัก แต่ข้อความที่ส่งไปนั้น เขาใช้ภาษาที่สุภาพกว่าตอนบ่นไปมาก
'ผมไม่เอาคุณหรอกครับ ขยะเปล่าๆ'
ตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ทำให้เขาพึงพอใจมาก แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ใช่คนที่หาเรื่องอะไรกับใครได้ซักเท่าไหร่ เกราะกำบังที่ชื่อว่าเว็บไซต์ไม่เปิดเผยตัวตนนี้ จึงทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย แต่การปลดปล่อยนี้เองที่ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มกลัวตนเอง มนุษย์เราล้วนแต่มีสัญชาตญาณดิบที่ปิดบังเอาไว้ ถ้าเขาเผยมันออกมาหมดก็คงไม่ต่างอะไรกับคนที่เขานึกรังเกียจ
ผ่านไปหลายนาทีแล้ว แม้ว่าจะไม่คิดตั้งใจจับตาดูมากนัก แต่ดวงตาสีดำสนิทก็มักจะผละออกจากหลอดทดลองตรงหน้าไปมองจอคอมเสมอๆ ไม่มีจ้อความใดตอบกลับมาทั้งนั้น และนั่นทำให้ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจเขา
"..สงบกันได้ก็ดี ไม่สิ พวกขยะพวกนี้ไม่มีทางสงบกันได้แน่ อีกเดี๋ยวก็คง.."
เสียงพึมพำดังสะท้อนในห้องแลปที่มีมนุษย์อยู่เพียงแค่ร่างเดียว ราวกับว่าคำพูดที่ออกจากปากมานั้นตกกระทบเข้ากับขวดโหลสารเคมีที่รายรอบ และกลายเป็นความเงียบที่ก้องอยู่ในรูหูของเขา
".." ปากของเขาอ้าออกเหมือนกับจะพูดอะไรขึ้นมาอีก แต่ก็กลับหุบลงในไม่ช้า
"เฮ้อ! พอดีกว่า คิดเรื่องแบบนี้ไปก็รกสมองเปล่าๆ"
เด็กหนุ่มวางหลอดทดลองในมือลง เขาถอดถุงมือออกแล้วทิ้งลงถังขยะ สภาพของมือที่ไร้ถุงมือนั้นมีสีไม่ต่างกันเท่าไหร่ ความคิดว่าจะทำอะไรต่อดีจึงเป็นการออกไปเดินเล่นให้ได้รับแสงเสียหน่อย เผื่อว่าผิวขาวซีดนั้นจะได้ดูมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง เขาถอดเสื้อกาวน์ออกแล้วแขวนเอาไว้ตรงที่แขวน ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังประตู สิ่งที่เขาไม่อยากคิดถึงคือแสงแดดจ้าที่ส่องมาทันทีจนทำเอาเขาต้องหรี่ตาลง แต่ปรากฏว่าครั้งนี้กลับมีเงาคนยืนบังไว้อยู่
"เอ๊ะ?" ทันทีที่เสียงร้องของเขาดังขึ้น คนตรงประตูหรือผู้ชายที่ไม่คุ้นหน้าตาก็ยิ้มขึ้นมา
"สวัสดี โทรลคุง"
ไม่ทันที่เขาจะตกใจ มือที่ใหญ่กว่าเท่าตัวนั่นก็ยกมาปิดปาก แล้วขยับตัวเข้ามาในห้องแลป เด็กหนุ่มดิ้นไปมา เขาขัดขืนสุดกำลังชนิดคนที่เอาแต่หมกอยู่ในห้องทดลองมาตั้งแต่เล็กจะทำได้ แต่มันไม่เป็นผล
เสียงล็อคกลอนประตูดังขึ้น แล้วมันก็ก้องดังอยู่ในหูเขาซ้ำไปมาราวกับเสียงของปีศาจร้ายซักตัว...
"เป็นยังไงบ้างล่ะ ไม่เลวเลยใช่มั้ย"
ผู้บุกรุกยิ้มเยาะอย่างสนุกสนานเหนือร่างของเด็กหนุ่มที่มีรอยช้ำและคราบของเหลวเขรอะไปทั่วตัว เขาเผยอปากค้าง นิ่งเงียบ ในใจไม่ได้คุกกรุ่นไปด้วยความโกรธแต่กลับมีเพียงความว่างเปล่า
อะไรคือสิ่งที่ทำให้เราเกลียดคนพวกนั้นกัน
คนที่เราจงเกลียดจงชังและเกิดความรู้สึกสะอิดสะเอียนด้วยนั่นเป็นเพราะอะไรกัน
ราวกับว่าภายในใจที่ล่องลอยไปในความว่างนั้นมีเสียงๆหนึ่งตะโกนมา
'ก็เพราะคนพวกนั้นน่ะ เชื่อใจไม่ได้น่ะสิ!!'
เชื่อใจไม่ได้? เชื่อใจไม่ได้ยังไง อะ..
ดูเหมือนว่าเขาจะนึกออกขึ้นมา
ต้นเหตุของความรังเกียจนั้นมาจากการที่เขาหวาดกลัวนั่นเอง
เขากลัว กลัวเพราะความคิดของคนพวกนั้น ทั้งๆที่เบื้องหน้าก็เป็นคนเหมือนกันแท้ๆ แต่ความคิดที่ถูกปิดบังเอาไว้กลับน่ากลัวเหลือเกิน
ทุกๆคนที่มีรสนิยมแบบนี้เขาคิดอย่างนี้กันตลอดเลยเหรอ?
เพราะความระแวงเช่นนั้น เขาจึงไม่กล้าเชื่อใจใครอีก แม้แต่กับคนรอบข้าง
ทว่า สาเหตุจริงๆ ยังมีอีกอย่าง
นั่นคือการที่เขาพบว่าตนเองพึงพอใจกับช่วงเวลาเมื่อครู่นี้มากเพียงใด
เด็กหนุ่มเหลือบมองคนตรงหน้า ที่เพิ่งจะทำกับเขาราวกับหญิงสาวคนหนึ่ง
เขาเอื้อมมืออันสั่นเทาไปยังร่างสูงใหญ่ที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อ
"ขอ.."
เสียงของเขาชะงักลง บางสิ่งกำลังตะโกนร้องเรียกเขาอยู่
อย่านะ!!!
เขาเองก็อยากจะควบคุมตัวเองให้ได้ แต่เสียงหัวใจของเขานั้นเต้นดังเสียยิ่งกว่าเสียงเรียก มันจึงค่อยๆเบาลง เบาลง
จนท้ายสุด
ก็ไม่ได้ยินอีกเลย
"ขอ..อีก.."
คำพูดหลุดออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น อีกฝ่ายเหลือบมามองตนเเวบนึง ในวินาทีก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับไปนั้น รู้สึกราวกับเห็นรอยยิ้มพึงพอใจอยู่บนริมฝีปาก
"ไม่"
คำๆนั้นถูกทิ้งเอาไว้หลังจากที่คนๆนั้นเดินลับออกจากห้องไป
บางอย่างในตัวของเด็กหนุ่มแตกกระจายราวกับแก้วที่ปล่อยหลุดจากมือ
บางสิ่งนั้นคงจะเป็นศักดิ์ศรีของตัวเขาเอง...
//กูทำอะไรลงไป...แม่งมันส์มือมาก ขอโทษนะโทรลคุง เซเมะของโทรลคุง กูขอโทษ55555555555
โม่งฟุแม่งน่ากลัวจริงๆ - โม่งกระทู้อื่นที่เดินผ่านมา
เหยดดดดดดด กูออกจะเมะขี้ตื๊อใสย์ๆเองน้าา >__< แต่โทรลคุงฟิคมึงน่ารักน่ารังแกจัง ขอจีบรัวๆๆๆ
Notice me, troll-kun *3*
กูว่าโทรลคุงคงได้หายไปจากมู้นี้พักนึงแน่เลยว่ะ
และล่าอสูรกายกูเชียร์นอมอลโทร่ามายุ จิ้นอุชิโอะโทร่าไม่ออกว่ะ อีกอย่างกูเอ็นดูโทร่าเหมือนสัตว์เลี้ยงกู เพราะงั้นกูหวง ขอเก็บไว้ดูแลเองดีกว่า
ยินดีด้วย เหตุการณ์นี้ขึ้น Hall of Fanboi ของผมต่อจาก ป๊อกกี้ นิตติ้ง ปลาไหล แล้ว
จากโม่งกระทู้อื่นที่บังเอิญผ่านมา ถ้าเป็นที่พันทิปนี่กูคงลังเลมากว่าจะกดถูกใจ ขำกลิ้ง หรือสยองดี...lol
ทำไมไม่gangbangโทรลคุงวะ เอามารุมจะได้หายปากดีซะที
โทรลคุงตัวร้ายกับนาย833? 55555
โอ๊ะ ผิดๆ ต้อง830ดิ
"เรียกผมว่า 830 ก็แล้วกัน"
อยู่ๆ ชายผู้ที่ลงมือกระทำกับเขาก็เอ่ยขึ้นมาหลังจากเสร็จสิ้นความต้องการ โทรลคุงนอนหายใจหอบถี่ ปรือตามองคนที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต
ใครจะไปคาดคิดว่า
โทรุคุงกับคุณฮาซาโอ
กุรอโดจินแล้ววว
มันต้องโทโร่คุงกับคุณฮาซาโอสิ
แต่กูชอบยาซาโอะมากกว่า ฮาซามันแต๋วไป
แม่เย็ด กูเพิ่งร่างเนมเอง ไวเหี้ย 55555555555
ดีมากพวกมึง กูรักพวกมึงนะ
พวกมึงอย่าลืมโทรลคุงตัวปลอมสิวะ
ไอ้เหี้ย กูขำ 555555555555555555555555555 โครตชอบเลยว่ะ ใครก็ได้วาดโดจินให้อ่านที
เอ้า มือไปโดนปุ่มส่ง โทษๆๆ
ใครจะไปคาดคิดว่าชายผู้อุกอาจคนนี้จะย้อนกลับมาหาอีก แต่เมื่อมีครั้งแรก ย่อมมีครั้งที่สอง สาม สี่ ห้าตามมาเรื่อยๆ
เพียงแค่จ้องมองก็เหมือนต้องมนต์สะกด โทรลคุงไม่อาจขัดขืนต่อแรงราคะและอำนาจที่มีอย่างล้นเหลือในตัวผู้ชายคนนี้ เพียงแค่เอ่ยปาก ร่างกายเขาก็ตอบสนอง ยินยอมให้ให้กระทำหลายสิ่งที่น่าอับอาย แต่กระนั้น ความรู้สึกของเขาก็ยังยินดีปรีดาราวกับว่าในโลก ไม่มีสิ่งใดน่ายินดีไปกว่าการถูกคนคนนี้กอด
ตัวตนของหมอนั่น อบอวลอยู่ในโพรงปาก
เขาสบถสาบาน เขาจะกัดมันให้ขาดคาปากเขาให้ได้ในสักวัน
แม่งงงงงงงง พิมพ์มายาวๆ กดส่งเสือกเนตหลุด หายหมด เอาไปเท่าที่กูจำได้ก็แล้วกัน
เหมือนจะออกกระทู้ไปนิด แต่ไม่เป็นไร ถือว่าเอ็นดูโทรลคุงขาประจำมู้นี้
กู830เองจ้ะ กูเข้าใจนะว่าโทรลคุงโมเอะขนาดนี้แม่งก็เป็นสมบัติสาธารณะของมู้ฟุอยู่แล้ว ต้องแบ่งกันกินแบ่งกันใช้ แต่เข้ามาอ่านมู้อีกที กูตกใจ ไอ้เหี้ย555 ที่พวกมึงตอบๆกันมานี่คืออนุญาตให้กูรุกจีบโทรลคุงแบบจริงจังแล้วใช่ปะ ปะๆๆๆๆ กูจริงจังนะมึงงง
โนทิสสสสสสสสสมีพลีสสสสสโทรลคุง
เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะโทรลคุงกับ830 กูซับน้ำตาแห่งความตื้นตันใจแพพ
เขามักจะผลอยหลับไปทั้งแว่นตา แม้แต่หลังเสร็จกิจ แต่จริงๆผมก็เป็นคนที่ไม่ถอดมันออกเองน่นแหละ เลนส์หนาซะขนาดนั้น ผมไม่อยากให้เขามองผมผ่านสายตาที่ไม่ชัดเจน แต่มันก็น่าแปลกดีเหมือนกัน ตรงที่เขาก็ไม่คิดจะเอาแว่นออก ทั้งๆที่ถ้าเอาออกไปแล้ว ไม่ใช่เพียงแต่ไม่ต้องเห็นหน้าผม เวลาเราทำอะไรๆกันก็จะสะดวกมากขค้นอีกด้วย
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันอันแสนสุขสันต์ของผม ก็แหม ได้เจอหน้ากับคนทร่ตัวเองถูกใจวันเว้นวันนี่นา แถมอีดฝ่ายยังเป็นคนเสนอเองอีกด้วย
ผมยิ้มอยู่เหนือร่างนั้นราวกับคนบ้า มือค่อยๆเอื้อมไปถอดแว่นออก เพื่อให้เขาหลับสบายขึ้น
ตอนนี้ผมกับเขานอนกันอยู่บนเตียง น่าแปลกดีเหมือนกันที่ในห้องทดลองดันมีเตียงอยู่ด้วย แต่เอาเถอะ ผมไม่คิดจะใส่ใจอะไรมากอยู่แล้ว เวลาเราทำกันก็ไม่ใชาจะเบาๆซักเท่าไหร่ มันไม่ใช่แค่เอาตุ๊กตามาชนๆกันนะจะบอกให้ มากกว่าครึ่งของความรู้สึกผม มันเป็นความอยากที่ต้งการให้มีความสุขทั้งสองฝ่าย เพราะงั้น ไม่มีทางที่มันจะไม่ดีแน่ๆ
ราวกับว่าความรู้สึกอุ่นๆบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจผม แต่เมื่อมองไปที่รอยบนสันจมูกที่เกิดจากการกดทับของแว่นมากเกินไป ก็ราวกับในเสี้ยวของความรู้สึกนันกลับกลายเป็นความเย็นชา
คราวหน้าเปลี่ยนไปทำด้านหน้าดีกว่า..
ผมคิดพลางลูบผมโทรลคุงอย่างเบามือ เมื่อเห็นหน้าตาผ่อนคลายนั้น ผมก็เม้มปากแน่น
"..ไม่เป็นไร" ผมเอ่ยเบาๆ แต่สายตาจ้องไปที่เขาอย่างแน่วแน่ "ผมจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเธออีกแล้ว"
ภาพของกลุ่มคนใต้สะพานแวบขึ้นมาในหัวผม สำหรับผมแล้ว ความกลัวของผมคงน้อยกว่าเขาตรงหน้ามาก
ผมกลีวในการกระทำของตนเอง จึงไม่คิดปล่อยให้เขาโดนทำอะไรอีก แต่เขาคนนั้นน่ะสิ ที่หัวใจถูกขูดเป็นรอยแผลเพราะเหตุการณ์นั้น ความทรงจำในช่วงเวลานั้นจึงหลุดลอยหายไป แต่มีความรังเกียจซึ่งยากจะหาต้นเหตุตกค้างอยู่แทน
โทรลคุงขยับตัวไปมาก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น เขาสะดุ้งเล็กน้อยที่พบว่าใบหน้าผมอยู่ชิดแทบจะติดกีบใบหน้าเขา ผมยิ้มให้ เขาทำหน้ายู่ยี่
"อะไร จะทำอีกหรือไง"
ความหวาดระแวงราวกับลูกแมวขนฟูตัวน้อยนี้ทำให้ผมรู้สึกเบิกบานใจขึ้นมาอีกครั้ง
"ไม่หรอกน่า ก็ดูเธอเหนื่อยจะตายไป แถมตรงนี้ก็เป็นรอยอีกแน่ะ ผมไม่ทำอะไรอีกแล้วล่ะ"
ดูเหมือนความเป็นห่วงเป็นใยของผมจะให้ปฏิกิริยาที่เกินคาด แววตาของโทรลคุงดูหม่นหมองไปเล็กน้อย
"ไม่ทำ..แล้วเหรอ.."
คำพูดนั้นเบาเสียยิ่งกว่าเบา แต่ผมก็ได้ยิน จึงพยักหน้า "อื้ม ก็ไม่มีใครชอบเจ็บตัวหรอกเนอะ"
พอเอ่ยไปแบบนั้น โทรลคุงก็ทำหน้าแปลกๆ ก่อนจะหันร่างไปอีกทาง
หวา..เอาล่ะสิ งอนเหรอเนี่ย...
ในตอนที่กำลังฟุ้งซ่านแบบนั้น เสียงแหบพร่าของคนที่หันหลังหนีผมก็พูดขึ้นมาก่อน
"..คราวหน้า..จะใส่คอนแทคเลนส์.."
ผมเป็นเหมือนคนที่กำลังโดนความอึ้งชกเข้าที่หน้า หลังจากหายมึนงงแล้ว ผมก็สังเกตเห็นตรงใบหูของเขา สีแเดงจัดไล่ไปทั่วทั้งหน้าคนที่ลุดขึ้นเดินหายไปห้องน้ำ
แล้วผมก็ยิ้มขึ้นมา
ความดีใจนั้นน๊อคผมจนแทบหมดสติเลยทีเดียว
//กูจะพอแล้วแต่แม่งมือไปเอง ฟฟฟฟฟ กูพอแล้วแหละ ขอบคุณคนที่ชอบฟิคตะกี้นะ 5555 ขออวยพรอวยชัยให้กับ 830 คุง โชคดีเน่ออ
โคตรเหี้ย55555555555 กูนั่งขำน้ำตาไหลแล้ว55555555
ในฐานะโม่งฟุขาจร แวะมาทีไรก็เจอโทรลคุง เดี๋ยวนี้เปลี่ยนการตั้งรับรูปแบบใหม่สินะ ได้ผลกว่าเดิมป่าว หรือโทรลคุงจะเปลี่ยนสายตามกันมา
ที่แน่ๆคือเสื้อกาวน์แม่ง.... เยี่ยมไปเลย เยี่ยมไปเลย
ปล. เห็นโค้ดเนม 830 แล้วนึกถึงแนวไซไฟ เป็นตัวทดลอง ไม่มีใครเขียนนักวิจัยโทรลคุงกับหนุ่มทดลองบ้างเหรอ
กูขรรมจนปากกาในมือสั่นไปหมดแล้ว 555555555555555555
ยาวไป ขออนุญาติไม่อ่านทั้งหมดนะครับ แต่รู้สึกว่าผมจะได้กลายเป็นที่นิยมขึ้นมาแล้วล่ะ
ด้วยความรู้สึกขอบคุณ ผมจึงได้นำบทเพลงสอดแทรกธรรมะมามอบให้กับขยะฟุอันเป็นที่รัก (รวมถึงกระเทยฟุอันควรจับไปเผา)
ผมอยากให้พวกคุณนึกถึงช่วงเวลาในอนาคตยามเมื่อคนที่คุณรักได้จากไป ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ คนรัก(คงไม่มีหรอก เพื่อนยังไม่คบเล้ยย)
คุณจะเสียใจไหมที่ได้นำเวลาอันมีค่าที่ควรจะได้ใช้ไปกับคนเหล่านั้นมาใส่จะกับเรื่องราวสกปรกโสโครกเหล่านี้
เมื่อคุณเข้าใจที่ผมพูดแล้ว มาร้องกันเถอะครับ ร้องเพลงๆนี้ให้คนที่คุณรักฟังบ่อยๆนะครับ ก่อนจะสายจนเกินไป
http://www.dharma-gateway.com/dhamma/dhamma-24.htm
โทรลคุง (หลังเลิกแล็บกรอส)
Don't feed Troll Kung
ปล. สาวฟุที่ชอบโทร่าและมายูโกะ คุณคือผู้มีจิตใจอันงดงาม ผมเชื่ออย่างไม่สงสัยเลย
กลับมาทางสว่างเถอะครับ ตอนนี้คุณเพียงแค่หลงทางเท่านั้น
ใครก็ได้วาดแฟนอาร์ทโทรลล์คุงที กูว่าแม่งชักจะน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
>>887 โทรลคุง จุฟๆ <3 กูยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย กู830น้าา มึงโผล่มาจริงกูตื่นเต้น พิมไปมือสั่นไป ไปต่อไม่ถูกเลยแอร๊ย มึงธรรมะธัมโม กูประทับใจสมเป็นว่าที่เมียกูจริงๆ >///////////< แถมยังทำแลปกรอสด้วย รู้สึกวงโคจรชีวิตพวกเราจะใกล้กันกว่าที่คิดนะ หึหึ
เพลงนี้กูให้มึงนะ https://www.youtube.com/watch?v=nLuakqsq6no จากใจกูเลยหว่ะ
830คุง
Notice me, troll-kun!!
กูลืม ตื่นเต้นจนลืม เอาเมลมาด้วยโทรลคุง คริคริ
เหี้ย กูขำ 55555555555555
เย็ดนอกจอแน่นอน
เสื้อกาวน์+แว่น+ซึน อำนาจการทำลายล้างรุนแรงมากมึง
จะว่าไป ตัวทดลองที่พังหลอดแก้วมาหานักวิจัยที่ศึกษาตัวเองอยู่หลังจากแอบมองมานานนี่ก็น่าสนุกนะ มีใครสนมั้ย 555555
ตอนนั่งอ่านโทรลคุงแล้วกูนึกภาพหนุ่มแว่นกอดอก มองเชิ่ดว่ะ เหี้ย พลังรุนแรงมาก
กูจะรอวันที่ได้เปิดเพลงจูบเย้ยฟุในห้องนี้นะ
กูว่าจริงๆกูเป็นรุ่นพี่ที่เรียนสายเดียวกับโทรลคุงอยู่หลายปี แต่เพื่อหนุ่มแว่นซึนของกู จะตัวทดลองอะไรกูเป็นได้หมดจ้า ^________^
"เล่นลูกไม้ชั้นต่ำแบบนี้เหมาะกับขยะอย่างพวกคุณดีนี่ครับ เคยนึกถึงหัวอกพ่อแม่ก่อนจะใช้เวลาไปกับเรื่องโสโครกแบบนี้หรือเปล่าครับ"
"เคยสิครับโทรลคุง คงเซอร์ไพรส์น่าดูตอนที่พวกเขารู้ว่าได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย อ๊ะ ชอบฟังบทสวดด้วยสินะครับ โทรลคุงต้องเข้ากับแม่ผมได้แน่ๆ"
"ไปเข้าเตาเผาเถอะครับกระเทยฟุ"
http://imgur.com/y24p7w4
โทรลคุงตัวร้ายกับนาย 830 ดีไซน์กูเอง กูอาจจะลืมแว่นหรือไม่ลืมก็ช่างแม่ง
กูไปอ่านหนังสือต่อละ ขอบใจสำหรับพล็อตนะโทรลคุง&830 กูจะไม่ลืมเครดิตเลยว่าพล็อตนี้มีพวกมึงเป็นอินสไปเรชั่น 55555555
เย็ดนอกจอก็อย่าลืมอัดคลิปมาแบ่ง
กูลั่นว่ะ ชอบฟิคที่พวกมึงแต่งน่ารักโฮก ทำกูมองมิมเมจโทรลคุงเป็นเคะซึนหน้าแดง ดอกไม้บานบนหัวได้เลย
นี้โทรลคุงโมเอ๊ะโมเอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ในสายตากู -////////- ออกโดเถอะโม่ง ของโทรลคุงหนุ่มแว่น
เชี่ยยยยย ถึงกับมีภาพประกอบด้วย พวกมึงสร้างตำนานบทใหม่ในแคว้นดอกไม้แล้วฟ่ะะะะ 5555555555555
เข้ามาอีกทีโทรลคุงมีคู่ รูป ฟิค เป็นของตัวเองแล้วรึนี่
ดอกไม้บานในใจกู โอ๊ย ขอบคุณโทรลคุงและ830คุงที่ทำให้กูมีวันนี้
กูเป็นชิปเปอร์ของพวกมึงแบบเป็นทางการ ฮือ
กูไม่คิดว่าโทรลคุงจะมาได้ถึงขนาดนี้....
กูเข้ามาฮาโค้ด 830 เชี่ย5555555
ว่าแต่โทรลคุงไม่มาแขวะ830บ้างเหรอ
บ่นๆแต่ถึงสาวฟุ 830 หงอยแย่ อุอิ
>>896 จัดไป
พอผมลืมตา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในหลอดแก้วใสที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวผมเล็กน้อย หลอดแก้วนี้บรรจุน้ำเสียเต็มเพียบจนสุดความสูงของหลอด มองไปรอบๆ เห็นว่าทั่วทั้งร่างกายมีสายระโยงระยางเชื่อมต่อแทงทะลุเข้าไปข้างในผิวหนัง ผมทำได้แค่ขยับนิ้วไปมาเล็กน้อย รู้สึกว่ามีสารอะไรบางอย่างอยู่ในร่างกายตลอดเวลา คงมาจากสายยางเส้นใดเส้นหนึ่งที่ทำให้ผมเป็นอัมพาตชั่วขณะ
ดูเหมือนว่าการตื่นของผมจะทำให้อะไรบางอย่างในห้องนั้นขยับตัว สายน้ำและฟองอากาศรบกวนการมองเห็นจึงแทบไม่รู้ว่าสิ่งที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้นั้นคืออะไร
"อ้อ ยังไม่ตายสินะแก" ฝ่ามือทาบลงมาบนหลอดแก้วนี้ ผมจึงเห็นใบหน้าของเขาได้ชัด
เขายังดูเด็กอยู่เลย ที่จริงน่าจะอายุน้อยกว่าผมด้วย ใบหน้านั้นเคร่งขรึมจริงจังเสียจนอยากหยอกล้อให้ผ่อนคลายความเครียดลงบ้าง ผมส่งยิ้มให้แต่เขาไม่ยิ้มตอบ มองกลับมาด้วยแววตาเย็นชาหมางเมิน
ให้ตายสิ มารยาทแย่จริงๆเจ้านี่
หลายสัปดาห์ผ่านไป ผมก็ยังโดนแช่อยู่ในหลอดแก้วนี้ คนพวกนี้เรียกผมว่าตัวทดลองหมายเลข 830 ในแต่ละวันจะมีคนเอาสารบางอย่างฉีดใส่สายยางที่เชื่อมต่อตัวผม เจ้าสารพวกนี้ไม่ใช่ของดีแต่อย่างใดทั้งสิ้น มันทำให้ผมเจ็บจนแทบบ้า รู้สึกเหมือนอวัยวะภายในไหม้เกรียม แทบจะสำรอกออกมาเป็นเครื่องในในขณะที่มีเลือดไหลออกจากปากและทวารของร่างกาย คิดอยากตายให้พ้นจากสภาพนี้จะได้จบๆไปเสียที
แต่ผมก็ยังไม่ตาย
คนที่ยื้อชีวิตผมไว้อยู่คือคนที่ผมได้พบในวันแรก ผมไม่รู้ว่านี่เป็นความกรุณาต่อชีวิต หรือเป็นความโหดร้ายกันแน่ แต่เขามักจะทำหน้าเศร้าเสมอเวลาที่มีการทดลองเช่นนี้ ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองก็แล้วกันว่าเขากรุณาผม
วันเวลาผ่านไป สารเคมีพวกนั้นไม่สามารถทำอันตรายกับผมได้อีก จะว่าผมมีภูมิต้านทานพิษก็ได้ ผมมีเรี่ยวแรงมากขึ้นกว่าวันแรกที่อยู่ในหลอดทนลองนี้ สายตาก็แจ่มชัดขึ้น สามารถมองที่ไกลๆกว่าเดิมได้ และผมก็เห็นเขาชัดขึ้นจนภาพนั้นแทบจะติดตรึงฝังลึกลงไปในอก
ผมเห็นเขาเคร่งเครียดขึ้นทุกวัน จดบันทึกนั่นนี่ สั่งงานผู้ร่วมแลปวิจัยให้วุ่นวายไปหมด สายตาเขามองมาที่ผมบ่อยเหลือเกิน เป็นห่วงสุขภาพผมอยู่งั้นหรือ
ผมก็เลยโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่ ถึงผมพูดออกไปแล้วเขาจะไม่ได้ยิน แต่ผมอยากบอกว่าผมสบายดีมากๆ และกำลังแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานผมคงออกไปพูดคุยกับเขาได้ไม่มีปัญหา
ผมรู้ว่าร่างกายต้องการการพักผ่อน ผมจึงนอนหลับเอาแรงไว้ก่อน
ผมตื่นมาอีกหนก็พบว่าเขาไม่อยู่ในห้อง ผมจึงบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ ร่างกายผมฟื้นสภาพได้รวดเร็วมาก อาการเจ็บปวดต่างๆก็หายเป็นปลิดทิ้ง ผมรู้สึกว่าผมพร้อมในการที่จะไปพูดคุยกับเขาแล้ว
พอมีเรี่ยวแรงก็รู้สึกได้ว่า หลอดแก้วพวกนี้ช่างเปราะบางเสียจริง
----------------------------------------------------------
"ตัวทดลอง 830 ไม่สามารถใช้งานได้ จึงควรรีบกำจัดโดยเร็วที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาร้ายแรงตามมา"
นี่คือข้อสรุปในที่ประชุมครั้งล่าสุดถึงสิ่งที่พวกเขานำมาทดลอง พวกเขาฉีดสารพิษต่างๆเท่าที่จะมีบนโลกนี้ทดลองกับร่างกายของมัน ไม่นึกเลยว่ายิ่งผ่านไปมันก็ยิ่งต่อต้าน แม้จะเพิ่มปริมาณสารเคมี แต่ดูเหมือนว่าไม่ทำให้ร่างนั้นสะทกสะท้าน
มันอันตราย มันน่ากลัว เป็นสิ่งที่สมควรจะต้องโดนกำจัด
เขารู้สึกเสียใจยิ่งนักที่เคยขอร้องให้หัวหน้าแลปวิจัยไว้ชีวิตเจ้าสัตว์ประหลาดนี่ มันเป็นสิ่งมีชีวิตหายากและน่าจับมาผ่าร่างกายพิสูจน์ด้วย การทดลองให้สารเคมีจึงทำได้ในระดับเบากว่าการทดลองกับมนุษย์ทั่วไป เขายังไม่ต้องการฆ่ามัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด
เขาปฎิเสธคำชวนของเพื่อนร่วมงานในการไปดื่มหลังเลิกงาน ตรงไปยังห้องแลปวิจัยของตน ถอดแว่นลงกับโต๊ะทำงาน ขยี้ตาด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานในวันนี้ เดินเอื่อยๆไปยังหลอดแก้วตรงมุมห้องเพื่อจะบันทึกสภาพของตัวทดลองเหมือนอย่างเคย
เมื่อเช้าเขาฉีดยานอนหลับให้มัน เพื่อว่าจะมันจะได้ไม่ต้องอาละวาด ทุบหลอดแก้วจนสั่นสะเทือนเหมือนก่อนหน้านี้ นั่นเป็นสัญญาณเตือนแล้วว่าถ้าไม่รีบกำจัดก่อนที่มันจะพังหลอดแก้วออกมา มันจะเป็นภัยต่อชีวิตทุกคนในแลปนี้และโลกนี้
เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนกลาดพื้น ของเหลวที่เป็นสารเคมีในหลอดทดลองเจิ่งนองไปทั่วบริเวณ ภายในหลอดแก้วว่างเปล่า ไม่มีร่างของตัวทดลองที่ยังอยู่เมื่อสี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่เขาจะประชุม
เขาเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก ตัวทดลองหนีออกไปต้องรีบกดสัญญาณเตือนภัยให้ทุกคนอพยพออกจากตึกนี้ให้เร็วที่สุด
ปุ่มแดงๆบนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าห้อง ใกล้ประตูทางออกพอดี พอเขากดเสร็จก็เผ่นได้สะดวก
ยังไม่ทันจะก้าวขาออกวิ่ง บางสิ่งที่เป็นเส้นยาวคล้ายเชือกแต่นุ่มกว่าและเหนียวมาก มันรัดข้อเท้าเขาไว้ พอหันกลับไปก็พบดวงตาหกคู่มองจ้องมาที่เขา
แสงไฟจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดไว้ท่ามกลางความมืดของห้อง แสดงให้เห็นบางสิ่งที่เต็มไปด้วยระยางดูคล้ายปลาหมึกแต่น่าจะมีหนวดไม่ต่ำกว่ายี่สิบเส้น ตัวมันเป็นสีดำ ผิวมันวาวต้องแสงสว่างก็ดูราวกับปกคลุมด้วยเมือกลื่น ดูน่าสะพรึงกลัวและน่าขยะแขยงไม่ชวนเข้าใกล้
มันค่อยๆลากเขาด้วยระยางของมันเข้าไปหาตัวช้าๆ
------------------------------------------------------------------
ในที่สุด ผมรู้ชื่อคุณ
ผมอ่านป้ายชื่อบนอกเสื้อกาวน์ของเขา "โทรลคุง" ผมร้องเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจ แต่ดูเหมือนวันนี้เขาจะไม่ใส่แว่นนะ
ร่างกายเขากำลังหายใจหอบถี่ แก้มแดงๆสองข้างนั่นดูน่ารักเป็นบ้า ผมรู้สึกว่าแบบนี้มันคงเร็วไป เขาอาจจะยังไม่พร้อม แต่ผมรอมานานแล้วที่จะได้บอกรักและสัมผัสร่างกายของเขา
จากละครของประเทศนี้ที่ผมดูในโทรทัศน์ พระเอกปลุกปล้ำจูบนางเอกเดี๋ยวนางเอกก็ใจอ่อนยอมเป็นแฟนเอง ผมว่ามันน่าจะได้ผลสำหรับเรา เพราะเขาก็คงมีใจให้ผมอยู่เหมือนกัน
เอาล่ะ ต้องเริ่มจากจูบก่อน
>>917 ของอ.โคโนฮาระยากอยู่นะ แต่ถ้าเป็นแนวใสๆอาจจะมีลุ้น กูอยากให้สักเจ้าLCซีรี่ย์Cold ของเขามา ได้แต่หวัง
ปล.
。・:*:・゜’|￣￣￣￣￣￣￣|。・:*:・゜’
。・:*:・゜’|830ซังXโทรลคุง.|。・:*:・゜’
。・:*:・゜’|_____________|。・:*:・゜’
。・:*:・゜’。・:*: ||:*:・゜’。・:*:・゜’
。・:*:・゜’ʕ•ᴥ•ʔ ||。・:*:・゜’。・:*:・゜’
。・:*:・゜’/ づ"。・:*:・゜’。・:*:・゜’
。・:*:・゜’v v 。・:*:・゜’ :*:。・:*:・゜’
ขอออกความเห็นนิดนึงนะ กุว่าตามห้องทดลองนี่น่าจะสัญญาณเตือนภัยดังทันทีที่กระจกแตก
เพราะงั้นลองเป็น โทรลคุงเดินเข้ามาในห้องทดลอง>ร่างทดลอง830พังหลอดแก้ว>สัญญาณเตือนภัยดัง>เซคิวริตี้แห่กันเข้ามา>ได้เป็นประจักษ์พยานฉากรักอัศจรรย์สดๆของ830กับโทรลคุง 55555
>>919 เพราะได้โชว์ร่างกายอันเปลือยเปล่าและบทรักอันน่าอับอายต่อหน้าเจ้าหน้าที่หลายสิบคน
โทรลคุงเลยยิ่งเกลียด 830 มากขึ้นไปอีก แต่ร่างกายนั้นกลับสวนทางกับความรู้สึก
เพราะหนวดยาวหลายสิบเส้นที่กำลังไล้ไปตามร่างกายของเขานั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่าทำให้รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
และการที่มีคนหลายสิบมาพบ ยิ่งทำให้ร่างกายของเขาร้อนผ่าวและกระสันมากขึ้นไปอีกเพราะความตื่นเต้น
กูอยากแจมด้วย 55555
ท่ามกลางสติอันเลือนราง เด็กหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อย่างใจเย็น
"สวัสดีจ้ะ" เด็กสาวสวมแว่นท่าทางเรียบร้อยคนหนึ่งยืนค้ำร่างเขา "ไม่นึกว่าจะมาเจอกันในสภาพอย่างนี้นะจ๊ะเนี่ย โทรลคุง?"
...สาวฟุ
ราวกับรับรู้ได้ถึงความคิด สาวน้อยยิ้มรับ ก่อนจะเงยหน้ามองรยางค์เส้นหนึ่งที่ขยับเข้าใกล้ เธอลูบมันอย่างสนิทสนมก่อนจะเอ่ย
"เป็นเด็กดีนะจ๊ะ 830 แต่เธอใจร้อนไปหน่อยนะ ยังไม่ถึงเวลาเลย"
"ห...หมายความ...ว่าไง...!?"
สัมผัสน่าขยะแขยงหยุดลงแล้ว แต่ตัวทดลองยังไม่ปล่อยตัวเขา
"แหม...ดุจัง" เด็กสาวยกมือปิดปากขณะหัวเราะ แต่เนื้อหาที่พูดกลับทำเขานิ่งค้าง "โทรลคุงคิดจริงๆ หรือว่าที่ 830 อาละวาดแบบนี้เพราะเด็กคนนี้ต่อต้านสารพิษอย่างเดียว? หรือที่กระจกหลอดทดลองแตกเพราะเด็กคนนี้แรงมากเกินไป? แหม มันก็มีส่วนนะจ๊ะ" ดวงตาสีดำขลับใต้กรอบแว่นนั้นดำมืด ขณะที่เธอยังยิ้มหวานราวกับจะประกาศว่า...เธอคนนี้อยู่เบื้องหลัง
เด็กสาวเกลี่ยปอยผมชุ่มเหงื่อของโทรลคุงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยิบมือถือออกมา รยางค์สีดำที่พัวพันร่างของเด็กหนุ่มเริ่มขยับอีกครั้ง
"เอ้ายิ้มหน่อยสิ มีคนรอดูคลิปนี้อยู่เยอะเลยนะจ๊ะ อย่าทำให้พวกเธอผิดหวังล่ะ เนอะ 830 โทรลคุง ❤"
แต่งฟิควายครั้งแรกของกูคือบอร์ดโม่งเรอะ -/////- เบลอกูปัยยย
ซาบซึ้งแทนโทรลคุงที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น
ปลบปลื้มจริงๆ
= =เดี๋ยวนี้เกรียนประจำโม่งฟุมีฟิค มีfan art แถมมีเซะเมะเป็นของตัวเองแล้วเหรอว่ะ
วิธีตั้งรับแบบใหม่ของพวกมึงน่ากลัวมาก
กระทู้ใหม่เป็นห้องทดลองดอกไม้บานเหอะมึง555
โม่งสายวาด กูขอร้องช่วยออกโดคู่นี้ที ชีวิตกูไม่ทำไรละ วันๆรีเฟรชมู้เนี้ย เหี้ยมาก (คือชม)
มู้ใหม่น่าตั้งชื่อแบบเฉพาะกิจเป็นเกียรติให้โทรลคุงนะ
Ex.เฉพาะกิจ ห้องทดลองของโทรลคุงกับนาย830และสาวฟุที่เฝ้าดู LV 10.5
เชี่ย โทรลคุงอินสไปร์จนกูทิ้งงานมาแต่งฟิกเลย
ในบอร์ด : 830 x โทรล
ในชีวิตจริง : ยาซาโอะ (พี่ชายใจดีข้างห้องที่โทรลคุงไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวกับ 830) x โทรุ (ชื่อจริงในโลก 3D)
-----
'ขยะฟุทำตัวขยะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะครับ'
นิ้วขาวซีดเพราะไม่ค่อยออกแดดรัวข้อความกวนประสาทลงบนแป้นพิมพ์
ภายในห้องมืดสลัวซึ่งมีเพียงแสงจากจอโน้ตบุ๊ค เด็กหนุ่มแสยะยิ้มแล้วขยับแว่นกรอบหนา สายตาจับจ้องหน้าจอรอข้อความตอบกลับบนบอร์ดโม่ง
นี่ไม่ใช่บอร์ดเดียวที่เขาขยันไปป่วน เขายังมีหลายสิบไอดีเพื่อใช้ล็อกอินในสารพัดบอร์ด
แต่ทุกแห่งเรียกเขาด้วยชื่อเดียวกัน นั่นคือ "โทรล"
ถ้าจะถามว่าเขาทำแบบบนี้แล้วได้อะไร
คำตอบแรกคือ ความสะใจ ยิ่งได้ยั่วยุขัดจังหวะตอนใครหลายคนกำลังคุยกัน มันทำให้เลือดสูบฉีดยิ่งกว่าอะไร
อีกความรู้สึกหนึ่ง เขาก็บรรยายไม่ถูก มันร้อนวาบไปทั้งตัวเมื่อได้เห็นข้อความด่าทอ ยิ่งคำพูดเจ็บแสบเท่าไร กลางลำตัวเขาก็ร้อนผ่าว บางครั้งถึงกับหลุดเสียงหอบแฮ่กอยู่หน้าจอคนเดียว
อย่างน้อยตอนคุณหันมาพิมพ์ข้อความด่า ในหัวคุณก็มีแต่เรื่องของผมใช่ไหม
ด่าผม สนใจแต่ผมคนเดียว... แค่คิดอย่างนั้น หนุ่มโทรลก็สั่นระริกไปถึงปลายนิ้ว
ไหนดูสิว่าโม่งขยะฟุวันนี้จะมีข้อความหฤหรรษ์แบบไหนถึงเขา เร็วสิ พิมพ์มาเร็วเข้า
...
...
ผิดคาด วันนี้ยายขยะฟุเอาแต่หัวเราะแล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
น่าเบื่อชะมัด เขาส่ายศีรษะสลัดผมที่เริ่มยาวปรกหน้า
แต่ที่สลัดไม่หลุดคือความร้อนที่คั่งค้างอยู่ในตัว มันน่าหงุดหงิดจนเขาต้องเลื่อนเมาส์จะเข้าบอร์ดอื่นแทน
ทันใดนั้น ฝั่งขวาของหน้าจอพลันปรากฏข้อความแช็ทจากบุคคลนิรนาม
'ไง โทรลคุง'
มันเป็นระบบสนทนาส่วนตัวของอีกบอร์ดที่เขาสมัครและล็อกอินทิ้งไว้เช่นกัน
บ่อยครั้งที่จะมีข้อความหรือคนแปลกหน้ามาทักหลังเขาเข้าไปป่วนตามกระทู้ต่าง ๆ ซึ่งหนุ่มโทรลมีวิธีจัดการแบบเดียวกันคือเพิกเฉย
'วันนี้สาวฟุเย็นชากับนายจังเลยนะ'
'เหงาแย่เลย โทรลคุง'
ไร้สาระ เขาสบถในใจโดยไม่คิดจะพิมพ์ตอบ แต่ในหัวพลันเกิดข้อสงสัยหนึ่ง
หมอนี่ (หรือยายนี่ ?) รู้ได้ยังไงว่าเขาเพิ่งเข้าบอร์ดโม่ง ไหนว่ามันเป็นบอร์ดนิรนามที่แทร็กร่องรอยไม่ได้
'คุณเป็นใคร ว่างมากเหรอ อยู่ให้รกโลกไปทำไมครับ'
'ฉันเหรอ หึๆ เรียกฉันว่า 830 ก็แล้วกัน'
'น่าสงสารจัง แต่พวกผู้หญิงทำให้นายพอใจไม่ได้หรอก'
คราวนี้โทรลหนุ่มแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายคือ "หมอนี่"
แต่ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย คำตอบของเขาก็ไม่ต่างกันเท่าไร 'เลิกสะเออะเรื่องชาวบ้าน แล้วเชิญกลับเข้าห้องเอโรมังกะของคุณได้แล้วครับ สวัสดี'
ข้อความของฝ่ายตรงข้ามยังเด้งขึ้นมาราวกับไม่ยี่หระ
'เหรอ แต่ฉันมีอะไรสนุกกว่านั้นให้ทำนี่นา'
'ฉันรู้ด้วยว่าตอนนี้นายกำลังร้อนไปทั้งตัว'
'ทรมานใช่ไหม ที่หาทางปลดปล่อยไม่ได้'
'เหงาใช่ไหมที่ไม่มีใครสนใจ'
ใครบอกว่าเขาเหงา ! ไอ้ 830 นี่ไม่รู้อะไรแล้วมาพูด
โทรลหนุ่มหัวเสียเลื่อนเมาส์จะรีบปิดกล่องสนทนา แต่ข้อความใหม่ชิงเด้งขึ้นมา
'แต่ฉันคิดถึงนายอยู่'
มือเกิดชะงักเอาดื้อ ๆ บ้าเอ๊ย ทำไมใจเขาต้องเต้นรัวกับคำพูดแค่นี้ด้วยนะ
ฝ่ายที่อยู่หน้าจออีกฟากยังรุกต่อราวกับอ่านปฏิกิริยาของเขาออก
'ฉันกำลังคิดถึงนายคนเดียว'
'นายคงกำลังค้าง ทำไมไม่ลองเอามือไปสัมผัสตรงนั้นล่ะ'
'เลื่อนมือไป แต่อย่าเพิ่งสัมผัสตรง ๆ นะ ค่อย ๆ ลูบบนกางเกง'
มือซ้ายที่ว่างอยู่เริ่มขยับตามราวต้องมนต์ ทั้งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่มสบาย แต่ไม่รู้ทำไมปลายเท้าเริ่มสั่นเกร็ง
'ใช่ โทรลคุง มันร้อนกว่าเดิมแต่รู้สึกดีขึ้นใช่ไหม นายมันขยะ ที่ร่านเรียกร้องความสนใจก็เพราะชอบแบบนี้'
"อึ๊ก..." ปลายนิ้วเร่งเล้าโลมผ่านเนื้อผ้ายีนส์ แต่กลับไม่ถึงจุดที่ต้องการ
'ลองนึกว่ามันเป็นมือฉัน'
'ใช่ ถ้าเป็นฉันจะเริ่มสอดมือเข้าไปในกางเกง ใช้เล็บจิกตรงนั้นเบา ๆ'
แม้สองตาหม่นมัวเพราะถูกเร้าด้วยแรงใคร่ แต่พอเหลือบเห็นข้อความนั้น มือก็เร่งขยับตาม
"...ไอ้บ้า เอ๊ย..."
หนุ่มโทรลอยากพิมพ์ด่า แต่ตอนนี้กระทั่งมือขวายังต้องละจากเมาส์มายันโต๊ะ ไม่อย่างนั้นคงตัวงอจนลงไปกองกับพื้น
ทว่าสายตากลับไม่ยอมละจากคำสั่งที่เลื่อนปรากฎบนหน้าจอ ในหัวหมุนติ้วเกินกว่าจะคิดถึงเหตุผล ขณะที่มือยังรูดเร้าผ่านจุดอ่อนไหว
"อึ๊...ฮึก...อ๊าาา..."
ไม่นานนัก ในห้องสลัวก็คลุ้งด้วยกลิ่นและกลิ่นคาวเฉพาะตัว หนุ่มโทรลหอบแฮ่กอยู่สองสามครั้ง พอตั้งสติได้ก็รีบคว้าทิชชู่มาเช็ดคราบเหนียวบนมือ แล้วพรมนิ้วที่ยังอุ่นชื้นบนคีย์บอร์ด
'ไอ้โรคจิต คุณมันขยะยิ่งกว่าขยะ'
'อ้าว มือว่างมาพิมพ์ แสดงว่าเสร็จแล้วสิ ไวจังนะ โทรลคุง นกกระจอกยังไม่ทันกินน้ำเลย'
ว่าไงนะ ไอ้โรคจิตกวนประสาทนี่หาว่าเขาเสร็จเร็วเรอะ ! เดี๋ยวพ่อด่าให้
แต่ยังไม่ทันจะทำอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ชิงทิ้งข้อความสุดท้าย
'ไว้จะมาเล่นด้วยใหม่นะ โทรลคุง บัย'
ขอพท.KYบ่นหน่อยนะ คือกูก็สาวฟุแหละ แต่นั่งอ่านอีแท็คเลิกอ่านแจ่มใสในทวิตแล้วขนลุกยังไงชอบกล
พอเห็นพวกที่ประกาศโต้งๆว่าชอบให้ผู้ชายเย็ดกันนี่กูกลัว 55555 แว๊บแรกกูเข้าใจความรู้สึกของโทรลคุงเลย ---> ขยะฟุ
หรือจริงๆกูอาจจะคิดมากไปเอง คือมันดูเงี่ยนอย่างบอกไม่ถูก ถ้าแม่งคิดแบบนี้จริงๆจะเงี่ยนต่างจากแจ่มใสยังไงวะ
แค่มีดุ้น(ที่ไม่ได้ใช้)โผล่มาอีกหนึ่งแท่ง เออ เบลอกูไปล่ะกัน
โอเค กลับเข้าประเด็นมู้(?) เอาคลิป830xโทรลคุงมาแบ่งกูวววววววว
โอ้ย ไปรวมเล่ม กูรออยู่นะ5555555555
ก็พวกฟุวานนาบี เด็กเบียวๆ ว่ะ หวังว่าพอโตมันจะคิดได้
กูสนับสนุนให้ใส่บทรังเเกโทรลคุงเข้าไปเยอะๆ
Mแบบโทรลคุงต้องเหมาะกับแท่งเเก้วStirring Rodในห้องทดลองมากเเน่ๆ
ว่าเเต่โทรลคุงมึงชอบเเบบสั้นหรือเเบบยาวมากกว่ากัน?
http://imgur.com/prltWGz
http://imgur.com/KX0Bh4i
ฟุเห่อหมอยนี่เห็นเป็นปกติ
แต่ในกลุ่มกูมีผู้ชายโชว์อ่านวายด้วย จะเรียกว่าอะไรดีวะ
กูเห็นหมีถือป้าย "830ซังXโทรลคุง" แปะไปทั่วทุกห้องที่โทรลคุงไปป่วนเลยว่ะ นี่โทรลคุงอยากโดนเยสไวๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ หืม? พี่สาวจัดแฟนอาร์ตให้ไหม?
ตอนนี้โทรลคุงอาจจะชุ้กวู่กับตัวเองหลังจากอ่านฟิคของตนกับ830อยู่ก็เป็นได้...นายไม่ต้องทำซึนหรอกนะ เรารู้ คิคิคิ
กูแพร่กระจายเองแหละ ดูสิว่าโทรลคุงจะกล้ากลับมาอีกไหม
กูไปปักแค่แค่ห้อง meta นะ
ที่อื่นไม่รู้ใคร
พวกคุณเนี่ยขยะยังไงก็ขยะแบบนั้นเลยนะครับ
น่าสงสารพ่อแม่พวกคุณจริงๆ
โทรลคุง
Don't feed Troll kung
จริงๆ กูว่าพวกมึงไม่ควรไปป่วนในมู้อื่นนะ ....
กูว่ามึงไม่ควรไปปักป้ายเรี่ยราดนะดูรบกวนชาวบ้าน โคตรสแปมเลย
พวกมึงทำกูติดฟิคโทรลคุง รับผิดชอบกูโดยการมาแต่งต่อเลยนะ ฮือ/โบกแท่งไฟทั้งน้ำตา
กูแปะด้วยแหละ จะไปแคร์อะไรล่ะแบบนี้สนุกดีออกจะได้ไล่โทรลคุงด้วย
หลังจากไปส่องมาทุกบอร์ด กูว่าหมีปักป้ายนี่โฮโมโฟเบีย ไม่ก็โทรลคุงที่เนียนอยากให้ฟุโดนด่าชัวร์ ปักมั่วซั่วแถมชี้เลขมั่วอีก
>>957 +1 แบบนี้ภาพลักษณ์พวกมึงเสียนะไม่ใช่ว่าโทรลมันเสีย ตอนแรกกูเห็นในกระทู้นี้กูก็เออฮาดี พอเห็นในหลายๆ กระทู้กูว่าแม่งดูทุเรศว่ะ ดูระรานชาวบ้านเกินไปปะ คิดถึงผลที่ตามมาก่อนสิวะ นี่ตอนแรกกูคิดว่าไม่ใช่พวกมึงที่ทำด้วยซ้ำ
หรือแม่งจริงๆ คือพวกโทรลแปะแล้วมาแอ๊บเป็นสาวฟุสารภาพตัวในนี้วะ
โม่งที่อยากได้โดนี่คือโดเรทหรือไม่เรทวะ ถ้าเน้นเนื้อเรื่องกูมีสนองแต่ถ้าเปิดมาละเย็ดนี่กูไม่ไหว 555555
พวกคุณเนี่ยน่าสมเพชนะครับ ทำอะไรผมไม่ได้ก็จับไปแต่งฟิค
แล้วยังทำป้ายขยะๆไปแปะกระทู้อื่นให้รำคาญ แถมยังโบ้ยมาให้ผมอีก
พวกคุณมันเกินเยียวยา
โทรลคุง
Don't feed Troll kung
>>963 พวกฟุช่วยพิจารณาตัวเองบ้างเถอะ
ที่ไปวายใส่มู้หนังสือ กุไม่ใช่โทรลยังรำคาญเลย
ในเมื่อมู้นี้มึงบอกมึงคุยจับฉ่ายอยู่แล้ว อย่ากคุยเรื่องหนังสือวายมึงก็คุยที่นี่สิวะ เป็นพื้นที่ของมึงอยู่แล้ว
โทรลมากวนพวกมึง มึงไม่พอใจ แต่พอมึงไปใส่เนื้อหาวายในมู้อื่น มึงคิดว่าคนอื่นต้องยอมรับหรอไงวะ
กุไม่ชอบพวกฟุก็จริง แต่กุไม่เคยมาโทรลใส่พวกมึง แต่หลังๆนี้กุเกลียดพวกมึงชิบหายเลย
มู้หนังสือกุเคยเตือนดีๆ หลายครั้งมาก พวกมึงก็ยังไม่เคยจำ
มึงอย่าไปว่าโทรลเลย พวกมึงก็ทำตัวเรื้อนไม่ต่างจากมัน
ใจเย็นๆนะพวกมึง เราก็รู้กันอยู่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องและไม่ใช่พวกที่ทำอะไรไม่รู้กาละเทศะแบบนั้น เพราะงั้นก็ใจร่มๆกันนะ ปล่อยไป กูว่ามันเป็นเพื่อนโทรลคุงแหละ สงสัยคงอิจฉาเพื่อนตัวเอง อยากมีเซเมะตัวเองมั่ง เลยปักไปทั่วให้ 830 เลิกเห่อโทรลคุงแล้วมาหาตัวเองแทน
//555555555 กูโม่ง 848 เอง มาดมกาวกันเหอะ 55555
เออ ใครก็ได้แต่งฟิคแต่งโดโทรลคุงออกงานเลยเหอะ กูโคตรรรรอยากเสพ นี่ก็ได้แต่ดมๆดอมๆงานตัวเอง ฟฟฟฟ
กูเป็นฟุนะ แต่รอบนี้ไอ้ป้ายหมีนี่เกินไปมากๆ ว่ะ ไอ้ที่เนียนสารภาพเป็นฟุจริงหรือเป็นมือที่สามไม่รู้หรอกนะแต่ดูแล้วฟุดูเน่าให้โดนด่าจริงๆ ว่ะ
ไปดูใน meta ก็มีคนวิ่งไปฟ้องละ
ไอ้ที่ไปวายในมู้อื่นๆ กูว่าก็ช่วยๆ กันใครเจอก็ไปเตือนให้มามู้นี้ดีมั้ย จะได้ไม่โดนด่าบ่อยๆ
>>964 มึงเจอมึงเมินไม่ก็ไล่มันเลยก็ได้นะ กูว่าฟุส่วนใหญ่ที่มีมารยาทมันก็คุยในนี้ เพราะรู้อยู่แล้วว่าทางโน้นไว้คุยนิยายทั่วไป กูว่ามันมีไม่กี่คนหรอก อาจจะเป็นฟุใหม่ที่สิงแต่ห้องซับที่เคยมาตะแง้วๆ บอกให้ย้ายหัวข้อฟุไปอยู่ซับก็ได้ กูเป็นฟุแต่ก็รำคาญฟุไม่รู้กาละเทศะเหมือนกัน
กูเป็นฟุนะ รำคาญฟุในห้องหนังสือเหมือนกัน รำคาญฟุในห้องดาบด้วย กูไม่ได้จิ้นดาบกูก็ต้องมาดูพวกมึงดมกาว เห้อ
คนที่มันรู้ว่าอะไรควรไม่ควรมันก็มี อย่างโม่งแก๊งสตาร์มันจะกรี๊ดลุงนิคเมียกูยังเข้ามาคุยกันในนี้เลย
>>970 แล้วมึงจะด่าเหมารวมว่าฟุในนี้ทุกคนไปป่วนมู้นั้นมันก็ไม่ใช่ป่าววะ เพราะคนอยู่เป็นที่เป็นทางมันก็เยอะ คนที่อยู่มานานสิงมู้ฟุแต่แรกมันรู้อยู่แล้วว่ามีมู้นี้ ส่วนใหญ่หลายคนก็คุยนิยายวายในห้องนี้
งั้นถามแล้วมึงจะให้พวกกูทำไง? ไปลากคอมันกลับมา? ทั้งที่มันเป็นใครก็ไม่รู้? มันก็มีแต่พวกมึงต้องจัดการกับโทรล(ในที่นี้หมายถึงฟุที่ไปคุย)ในห้องพวกมึงเองป่าววะ อันนี้กูถามจริงๆ ไม่ได้กวนตีน
ไม่ได้เข้าโม่งมาทั้งวัน เปิดมาทีกูตกใจ มู้วิ่งเร็วเหี้ย55555
โทรลคุง กูไม่รู้มึงเป็นอะไรกับสาวๆมู้ฟุมากปะนะ มีอดีตฝังใจอะไรรึเปล่า? Internalized homophobia รึเปล่า? ทำไมมึงตั้งแง่จังว่าทำแบบนี้แล้วบาป รกโลก พ่อแม่เสียใจ กูว่ามึงน่ารักดี กูอยากจะช่วยมึงนะ มีอะไรคุยกับกูได้ มึงไม่จำเป็นต้องชอบกูตอนนี้ก็ได้ แต่อยากให้มึงเปิดใจลองให้โอกาสกูจัดการกับปมในใจมึง กูสัญญากูจะพยายามให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้มึงต้องเสียใจ อะนี่เมลกู notice.me.troll.kun@gmail.com เมลมานะมึง กูจะรอ
ส่วนอันนี้จริงจังนะ กูขอบคุณทุกคนมากที่ติดตามและซัพพอร์ตลูกตื๊อกูนะครับ ซึ้งใจจริงๆ แต่มู้อื่นคุยกันไม่เกี่ยวไร ไปสแปมหมีถือป้ายใส่รัวๆ โม่งมู้อื่นก็รำคาญ ฝั่งฟุเองก็จะโดนมองไม่ดี กูว่าจะเล่นอะไรกันก็ให้มันลิมิตอยู่ในมู้นี้ดีกว่ามั้ย ไม่มีใครชอบโดนโทรลหรอกเนอะเนอะเนอะ :)
สำหรับโม่งมู้อื่นที่เดือดร้อน กูขอโทษด้วยจริงๆ ไม่คิดว่ามันจะลามไปทั่วขนาดนี้ มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆเคลียร์กันน้า อยากเพิ่งเกลียดโม่งมู้ฟุเลย
830คุง
Notice me, troll-kun
อย่าลืมเมลมานะโทรลคุง <3
จะหมดมู้ละ สรุปมู้หน้าใช้ชื่อว่าไรดี
ถ้ายังมีคนทำต่อก็แจ้งadminยิงทิ้งสิ
>>980 กูก็ไม่ได้ร้อนตัว เพราะปกติกูไม่อ่านนิยายกูไม่เข้าห้องหนังสืออยู่แล้ว แต่ถ้าฟุที่มึงด่ามันสิงแต่ห้องหนังสือ มึงมาด่ามันในนี้มันจะเห็นมั้ย เอากันตรงๆ จุด หรือถ้ามึงแค่อยากบ่นให้ฟุในนี้ฟัง อันนี้ก็ไม่ว่าอะไร แล้วแต่มึง กูก็แค่บอกเฉยๆ
>>981 ตัวถือป้ายคิดว่าน่าจะเป็นโทรลนะคะ ดูเรียกตีนหาฟุเกินไป แต่ถ้าเป็นฟุไม่รู้จักกาละเทศะก็ขอโทษแทนด้วยค่ะ คือก็ไม่รู้จะห้ามยังไงเหมือนกัน ยังไงช่วยเมินๆ มันไปละกันนะคะ
>>974 ถ้ากูแอดไปถามเรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับคณะหรือวิชาที่เรียนได้ไหมเนี่ย ยอมรับอยากแต่งเรื่องพวกมึงแต่โง่เรื่องนี้เวรี่มัช พอไม่รู้ชัดเจนว่าปกติเด็กแพทย์ทำอะไรยังไงกันบ้างแล้วไม่รู้จะสร้างโมเม้นยังไงดีว่ะ
ที่คิดๆ ไว้นี่โคตรงมโข่งเลย กูพยายามหาประสบการณ์เด็กแพทย์มาอ่านแล้วก็ยังมึนๆ อยู่ดี
เรื่องหมีถือป้ายนี่ถ้าไม่เมินพวกแม่งก็แจ้งแอดมินเถอะ
>>983 มึงย้อนขึ้นไปอ่านก่อนนะพวก ไม่ใช่เตรียมแต่จะแย้งอย่าเดียว
กูเตือนหลายรอบมากแล้วมันไม่สนใจกันเลย แล้วฟุที่คุยในนั้นก็ไม่ใช่น้อยเลย
มึงกล้าบอกได้ไงว่ามันสิงแต่ในห้องหนังสือ เคยเห็นมีฟุด้วยกันไล่มันมามู้นี้ มันยังต้องมาเปิดประเด็นซ้ำเลย
มาด่าในนี้ยังไงมันก็ต้องเห็น เพราะมีคนบางคนเริ่มร้อนตัวแล้วด้วย
สรุปไม่ว่าใครก็ห้ามมาด่าฟุในนี้คือสิ่งที่มึงต้องการงั้นกูก็เข้าใจละ
มึงอย่าลืมคอนเซปท์โม่งสิ โม่งก็คือโม่ง ไม่มีใครเป็นใครเท่านั้น ได้คนที่เถียงอาจจะเป็นโทรลคุงปลอมตัวเป็นฟุ ส่วนคนที่ตั้งกระทู้อาจจะเป็นฟุที่อยากเสี้ยมโทรลคุง การที่มึงตัดสินว่าคนในโม่งเป็นใครต่างก็ไม่มีวันถูกทั้งนั้น
มาแปะ ไกด์ไลน์ให้
Locking and Deletion
เว็บไซต์ Fanboi Channel สนับสนุนเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น โดยเรามีเกณฑ์ในการล็อคกระทู้สำหรับกระทู้ที่เข้าข่ายดังต่อไปนี้
กระทู้ที่ไม่ตรงตามแนวทางปฏิบัติของแต่ละบอร์ด
กระทู้ที่ถูกตั้งมาเพื่อจุดประสงค์ในการป่วน
>>986 มึงนี่ก็อ่านปย.กูไม่จบนะ ก็เข้าใจว่าเดือด
กูบอกตอนไหนว่าห้ามด่าฟุในนี้วะ แต่ปย.แรกมึง เรียกพวกฟุ >>964 กูอ่านยังไงก็เหมารวมเลยต้องออกมาแย้งดิ ถ้ามึงอยากบ่นเฉยๆ ไม่ได้เหมากูก็พิมพ์ไปแล้วนะว่าจะบ่นไรก็ไม่ว่าไร
กูแค่คิดว่าถ้าด่าแล้วมันยังไม่ไป มันก็ไม่ไปหรอก มึงดูโทรลในห้องนี้สิสิงมาตั้งแต่มู้แรกๆ จนมู้10 มันยังอยู่เลย ถ้ามึงเก็บมาคิดมึงก็รำคาญใจเปล่าๆ ถ้าไล่ไม่ไปก็ต้องปล่อยเบลอว่ะ
ถ้ามึงจะคิดว่ากูเป็นฟุในห้องหนังสือออกมาดิ้นร้อนตัวก็แล้วแต่มึงเลยจ้า เพราะกูบอกแล้วว่ากูไม่ได้สิงห้องหนังสือ กูจบละ อยากบ่นไรเชิญ
ไม่รู้นะ กูฟุขาจรนานๆโผล่ที ในความคิดกู
กูเองก็ไม่ค่อยอยากออกตัวนักว่าเป็นฟุก็เพราะคนบางพวก
ที่แม่งทำตัวให้โดนด่ามันเยอะมากๆ แบบที่พวกมึงด่ากันนี่แหละ
กูยังเอียนเลยว่ะ คือแบบกูรู้นะว่าพวกฟุเห่อหมอยห่าเนี่ย
อยากให้โลกรับรู้มากว่ากูชอบผู้ชายได้กันไรงี้
แต่การไปยัดเยียดคนอื่นว่าแม่งดี กับคนอื่นที่ไม่ชอบ
กูไม่เข้าใจจริงๆ ว่าแม่งในหัวมีอะไรกันแน่
ทำให้คนอื่นเหมารวมฟุทุกคนต้องเป็นแบบนี้ เฮ้อ
ปล.บ่นเฉยๆ แต่เรื่องฟุบางคนไปป่วนนี่กูว่าแก้ปัญหาด้วยการด่าไม่ได้หรอก
แม่งพวกนี้ยิ่งด่ายิ่งชอบป่วน เพราะงั้นกูว่าเมินพวกแม่งไปง่ายกว่าว่ะ
>>983 10000000000+ ให้มึง กูไม่เล่นห้องหนังสือนะแต่อ่านประจำ เคยส่อง2-3ครั้งแต่ปกติฟุหญิงที่อ่านนิยายทุกสายกูแนะนำให้มาคุยที่นี้ว่ะ
คือไปคุยที่นั้น มีแต่จะทำคนอื่นรำคาญ เข้าใจฝั่งนูนด้วย อีกอย่างทู้นั้นอ่ะ กูเห็นไล่ฟุ ยันขอให้แยกนิยายจีนออกจากทู้เพราะคนคุยเยอะด้วย จนกูก็งงนะว่าทู้หนังสือต้องแยกหนังสือประเภทด้วย บางเรื่องเช่นกรณีถังชีลอกงานวายมันเป็นประเด็นคุยในทู้นั้น สรุปก็มาคุยที่นี้เหอะกันรำคาญ
กูขอเสนอชื่อแบบ>>931 Ex.เฉพาะกิจ ห้องทดลองของโทรลคุงกับนาย830และสาวฟุที่เฝ้าดู LV 10.5 (คุยสับแหลกหนังสือทั่วอาณาจักร)
กูขอเสนอให้ใช้ชื่อตามลำดับปกติที่คุยกันไว้ในเรปหนึ่งได้ไหม 555 กู minimal ว่ะ แต่แล้วแต่พวกมึงนะ ;w;
แฟนอาร์ทโทรลคุงเร็จแล้วนะ เอาดราฟไปก่อน
ของจริงยังไม่ได้ลงสี
โทรลตั้งทู้ว่ะ วันนี้กูว่าเดือดกว่าทุกวัน คงเดือดกะฟิคแฟนอาร์ตมาก ตั้งอันใหม่กันได้ละนะ
1000
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.