>>598 ก็ไม่เมคเอนี่เซนส์จริงๆอ่ะ จะใช้หมูหมากาไก่ดำเนินเรื่องยังไงไม่สำคัญเท่าพื้นหลังตัวละครสิเว้ย มึงจะเขียนนิยายยังไงถ้าไม่มีพื้นหลังของตัวเอกตั้งแต่แรกวะ ยิ่งเป็นพระเอกมึงต้องยิ่งรู้ดิว่ามึงเขียนเขาว่าอาภัพ ถึงจะอยู่บรรทัดเดียวหรือเล่าผ่านนางเอก มึงก็ต้องรู้หรือคาดไว้แล้วว่าเด็กชีวิตที่อาภัพในสนามรบมันจะโตมาผิวใสผุดผ่อง ไม่มีร่องรอยสู้รบหรือบาดแผลรึไงเล่า มาทรงเสียใจเฉยขอโทษที่เขียนให้ชีวิตอนาถานะฮือๆ มึงจงใจไอ้สัส อย่างกูเขียนพระเอกเคยเป็นทหารรับจ้างก่อนเกษียรมาอยู่กับนางเอก ถึงกูไม่ได้เขียนถึงฉากพระเอกโดนทารุณใดๆ แต่กูรู้อยู่แล้วว่าพระเอกเป็นทหารย่อมมีบาดแผล กูจะไม่รู้ไม่ได้หรอก
>>599 ไอ้พวกนักเขียนทะลุเข้านิยายในมังฮวานี่ชอบมาทรงไม่รู้ตลอด ไม่รู้ว่าพระเอกจะมีแผลเยอะขนาดนี้(ถึงกูจะเป็นคนใส่บทอาภัพเอง อิิอิ) ไม่รู้ว่านางเอกเราจะนิสัยดอกหลบในขนาดนี้(ถึงกูจะสร้างมึงเองก็ตาม อิอิ) ความมาเนียในฐานะพระเจ้าของโลกนิยายหายสิ้น ถ้ากูเป็นนักเขียนทะลุเข้านิยาย แล้วมีสักตัวมาเค้นกูว่าเขียนให้ชีวิตกูอนาถาอัปโชคทำไม?? กูคงบอกแค่ เพราะกูอยากเขียนเฉยๆน่ะ ขอโทษทีนะแต่มันสนุกดี อิอิ