กูว่าเรื่องนี้แม่งเดอะเบสเลยนะ เขียนตัดไปมาด้วยการเล่นไทม์สคริปที่ไม่งงเท่าหมอผี(อันนั้นสคริปเหมือนเผาอะ) คือเป็นการทิ้งข่วงให้คนอ่านได้คิดต่อนอดกันเองแล้วเซอร์ไพรส์แทบทุกตอนด้วยความพีคที่เหี้ยขึ้นเรื่อย ๆ ดูอย่างโม่งมํ้นี้ไง ตอนใหม่มาทีตั้งทฤษฎีกันกระจาย พอตอนใหม่มาอีกเฉลยปมทีก็็มีทฤษฎีใหม่ขึ้นอีกคือเล่นกับความไม่รู้ของคนเหมือนทาโกปี้เลย ฉลาดเหี้ย ๆ ในเรื่องคือทาโกปี้ทำความชิบหายเพราะความไม่รู้ นอกเรื่องคือให้คนอ่านเล่นสนุกกับความไม่รู้ด้วยการจงใจปล่อยการทิ้งช่วงไว้ พอเฉลยทีจะได้มีการย้อนไปอ่านเพื่อระลึกว่า เฮ้ย กูรู้แล้วนี่หว่า ผลจากตอนนั้นมันมาเชื่อมกับตอยนี้ยังไง ผลจากตอนนี้มันไปเกี่ยวไรกับตอนนั้น
ที่ดีย์ไปอีกขั้นคือมันสายดาร์กที่น่าจะเก็บแบดเอนให้ครบจนไม่น่าเหลือแฮปปี้เอนให้เล่นหรืออาจเหลือพอเป็นความหวังนิดๆคือฉากเกียวงี้ ปกติแนวนี้มันจะกลายเป็นวอนนาบีดาร์กไปต้้งแต่กลางเรื่องยันจบเพราะปล่อยของหมดแต่ต้นเรื่อง แต่เรื่องนี้คือพีคขึ้นเรื่อยๆปบบไม่ใช่เล่นรถไฟเหาะแล้วลงพรวดเดียว แต่ได้ฟีลแบบค่อยๆไต่เขาไปทีละขั้น เห็นวิวสูงขึ้นเรื่อยๆแล้วบรรยากาศก็เริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ ท้ายที่สุดถ้ามึงไปถึงยอดก็ต้องลุ้นไปอีกว่าจะได้เห็นแต่ทะเลหมอกหรือทะเลดาว