>>577 เดี๋ยวกูคุยเป็นเพื่อนมึง คุยเรื่องอาเฉิงจบแล้ว
อาเหยามั่ง กูเห็นใจเมิ่งเหยา เด็กหนุ่มชาติกำเนิดต่ำ ซึ่งก็ไม่ใช่ความผิดเจ้าตัว แม่ผู้ยึดติดและพ่อเฮงซวย เมิ่งเหยาเป็นคนทะเยอทะยานจิตใจดีและกล้าหาญ มองโลกแง่ดีด้วย จุดสำคัญในชีวิตเริ่มเลยคือแม่ ถ้านางไม่ยึดติดอีก่วงซ่านผลักดันลูกไปทางอื่นรับรองมีชีวิตที่ดีทั้งแม่ลูกแน่ๆ ซึ่งตรงนี้กูไม่เข้าใจทำไมนางโลมถึงตกหลุมคำลวงของผู้ชายได้ ไม่ใช่เจอจนชินรึไง เมิ่ฃเหยาคนกล้าหาญสร้างวีรกรรมดีๆมีพี่น้องแสนดี
จุดเปลี่ยนกูว่าคือการเข้าสกุลจินและให้ความสำคัญกับอีพ่อมากเกินไปนี่แหละ แต่โทษพ่อก็ไม่ได้ทั้งหมดนะ ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือก แต่จินกวงเหยาเลือกที่จะทิ้งเมิ่งเหยาไปและเก็บจินกวงเหยาไว้ เหมือนก้อนหิมะที่กลิ้งลงมา หยุดไม่ได้และใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็หลุดจากการควบคุม จินกวงเหยาเลือกที่จะทำร้ายทุกคนเพื่อรักษาตัวเองไว้ ทั้งลูกเมีย พี่(จื่อเซวียน พี่เนี่ย)น้อง(น้องเนี่ย น้องโม่) ให้เหตุผลกับการกระทำของตัวเอง โลกทำร้ายกู กูเลยต้องทำร้ายทุกคน คนเดียวที่พอดึงสติไว้ได้คือพี่ซีเฉิน แต่ไม่มีใครรู้ได้ถ้าไม่เกิดเหตุที่วัดแล้ววันนึงพี่ค้นพบความลับเข้าพี่จะถูกเก็บรึเปล่า ส่วนตัวกูว่าพี่จะมีชะตาเดียวกับพี่เนี่ยถ้าไปขัดอะไรเข้า
เมิ่งหยาคายไปแล้ว และจินกวงเหยารักได้แค่ตัวเอง