เมื่อกี้มีโม่งพูดถึงตอนเด็กๆ กูเห็นด้วยเลย
ถ้าเป็นกูนะ มีพ่อห่างเหินจนกูเจ็ดแปดขวบอุ้มกูไม่ถึงห้าครั้ง(fact จากในหนังสือ) วันนึงพ่ออุ้มเด็กที่ไหนกลับบ้านไม่รู้ ให้กูเอาหมาไปปล่อยเพราะเด็กคนนั้นอีก แม่ก็ด่ากูทำอะไรก็ไม่ดีพอ เอากูไปเทียบกับเด็กนั่น กูคงนับพี่นับน้องกันไม่ลงอะ แค่ต่างคนต่างอยู่ไม่ชอบไม่เกลียดก็มากสุดสำหรับกูละ ตรงจุดนี้กูยอมใจที่อาเฉิงยอมนับพี่นับน้องกับเว่ยอิงได้