กูว่าพี่เว่ยน่าสงสานนน T^T
สำหรับกูนางดูเป็นคนยิ้มๆ ยิ้มตลอด ทั้งที่ในใจเส้าอ่ะ เหมือนนางพยายามจะเข้มแข็งว่าไม่เป็นไร ไม่มีไร
ตั้งแต่เด็กนางก็กำพร้า หนีหมาอยู่ข้างถนน
มาอยู่บ้านเจียง ก็โดนม๊าตั้งแง่ โดนด่าแรงๆเรื่อย อยู่แบบเจียมๆ แต่ก็ยังคีพคาร์ร่าเริง กูยิ่งสงสาร คนที่เจ็บในใจแต่กดไว้ไม่แสดงออก พยายามใช้ชีวิตให้ดี
พอบ้านเจียงตาย ก็ยอมให้วิชามารที่อาจทำร้ายตัวเองได้ครอบงำ กลับมาล้างแค้นให้ครอบครัว
หลังเรื่องราวมากมาย ใครๆก็รุมเกลียด ทั้งที่ในใจนางไม่เคยคิดร้ายกับใคร มีแต่อยากทำเพื่อคนอื่น แต่สุดท้ายกลับถูกเกลียดชัง นางเลยปล่อยวางยอมให้โลกประนาม ยอมตาย
พอตายแล้วอยู่ดีๆกลับมา นางยังบอกเรียกกลับมาทำไม จุดนี้กูยิ่งเศร้า เหมือนชีวิตแม่งไม่มีใคร ตายซะก็ดีอยู่แล้ว... นี่แค่มุมกูนะว่าเพราะอะไรกูถึงสงสารพี่เว่ย สุดท้ายยังมีพี่วั่งนี่กูดีใจสุดแล้ว