ว่าไปแล้วมีใครชอบเสิ่นชิงชิว (เสินจิ่ว) ออริจินอลแบบกุมั่งไหมวะ ชอบแบบ ชอบอะ ชอบที่มันเห้แบบนั้นอะ
คือกุรู้นะ รู้ว่าการที่มึงเจอเรื่องเหี้ยมาไม่ได้แปลว่ามึงมีสิทธิ์จะไปทำเรื่องเหี้ยๆ นั้นกับคนอื่น โดยเฉพาะเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยแล้ว แต่ถ้าสืบสาวต้นสายปลายเหตุ คนที่สร้างเสินจิ่วให้มาเป็นแบบนี้มันไม่ใช่ตัวเสินจิ่วเองอะ ยิ่งลั่วปิงเหอมาพูดอย่างภูมิใจว่า "ข้ามีมารดาที่ดีที่สุดในโลก" โอโห มันก็ยิ่งจี๊ดเสินจิ่วสิคะ เพราะตัวเองแม้แต่แม่ก็ยังไม่มีด้วยซ้ำ
ถูกปล่อยทิ้ง ถูกขายเป็นทาส จนกระทั่งตอนที่เสินจิ่วคิดกับตัวเองว่าคงเกิดมาเลวโดยสันดาน กุแทบจะกรีดร้องว่า ไม่ช่ายยยยย มึงไม่ได้เลวเราะมึงเกิดมาเลว ไม่มีใครเลวเพราะเกิดมาเลว มันโดนสภาพแวดล้อมบีบตัวตนทั้งนั้นอะ
นี่กุชอบนางขนาดที่ว่าเก็บนิยายทั้งสามเล่มไว้จนถึงตอนนี้เพราะพาร์ทเสินจิ่ว & ชีเกอพาร์ทเดียวเลย ทีเหลือตัดทิ้งยังได้ (แอบรู้สึกผิดกะแม่โม่ ขอโทษค่ะ) เสียดายนางกลับตัวไม่ทัน ทำดีก็ไม่ขึ้น แถมพอคิดว่าจะกันคนสำคัญออกไปจากวิบากรรมที่ตัวก่อก็ดันไม่พ้นอีก
เอาจริงกุนับถือแม่โม่ที่สุดก็ตอนอ่านพาร์ทนั้นจบ เป็นตัวละครที่มีตื้นลึกหนาบางที่กุชอบที่สุดเลย มันเข้าใจจนกลายเป็นรักอะ เง้อ ตลาดวายหมดละ กุก็เพิ่งหาจังหวะมาเม้าท์ แต่ได้เวิ่นบ้างก็ยังดีวะ uu