วิธีปากหมาแบบพี่หมิงเนี่ยแหละที่หลายคนเขาต่อต้านไม่ให้เอาไปใช้กันเพราะมันมีแนวโน้มจะได้ผลเสียมากกว่าผลดี เราไม่มีทางรู้ว่าใครมีปม มีอะไรยังไง คล้ายกรณีที่พูดกับผู้ป่วยโรคซึมเศร้าว่าคนอื่นยังลำบากกว่ามึงเยอะ ทำไมแค่นี้มึงทนไม่ได้ ทำไมมึงเป็นคนอย่างนี้ ทำไมมึงไม่คิดถึงคนอื่นที่จะต้องเสียใจเพราะการกระทำของมึง บางคนยกเรื่องตัวเองมาคุยข่มอีกว่าเนี่ยกูลำบากว่ามึงเยอะ แต่กูยังผ่านมาได้เลย เป็นการดึงความสำคัญของเรื่องราวมาที่ตัวเองแทน กลายเป็นความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่มีความสำคัญที่จะใส่ใจ (ไม่ว่าจะตั้งใจพูดให้เป็นอย่างนั้นหรือไม่ก็ตาม) ผู้ป่วยก็จะคิดไปในทางว่าอ้าวนี่มึงไม่ได้คิดถึงความรู้สึกกูเลยจริงๆ นี่หว่า ก็กูได้แค่นี้ นี่มันเรื่องสำคัญของกูนะ เออ กูมันกาก กูมันแย่ ไม่เอาไหน มีแต่ทำคนอื่นเดือดร้อน แล้วก็คิดสั้นกัน ถึงอาเหยาจะไม่ได้เป็นซึมเศร้า แต่ก็มีปมอยู่ลึกๆ มันก็ไปสะกิดต่อมคล้ายๆ กัน