>>730 สนุกเหรอมึง เรื่องเป็นไงทิ้งรีวิวไว้หน่อย กูอยากรู้แต่ยังไม่ว่างอ่าน...
พูดถึงหลางหยาป่าง กูชอบฉากนึงในซีรี่ย์มาก แต่พอมาอ่านนิยายรู้สึกมันเล่าข้ามๆซะเยอะ ฉากที่ชอบก็หาย เสียใจจจ เป็นเรื่องเดียวเลยที่กูชอบนิยายน้อยกว่าซีรี่ย์ แต่ดีกว่าตรงหนีหวงบทหายไปเลย 555
กูชอบฉากหลังจากตระกูลเซี่ยล่ม แล้วจิ่งรุ่ยบอกท่านเหมยว่า ข้าไม่โกรธท่าน มิตรภาพข้าเป็นคนสมัครใจมอบให้เอง ท่านตอบแทนด้วยมิตรน้ำใจข้าก็ยินดี ท่านไม่ตอบรับข้าก็ไม่ถือโทษ เพียงแต่... เราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว <<อันเนี้ยยย แม่งฉึกๆๆมาก ช็อตนี้คือแบบบบบ ลูกแม่ เป็นเด็กดีเหลือเกินอ่ะ เขาทำจนบ้านแตกสาแหรกขาดขนาดนี้ยังไม่โกรธ แต่ตอนบอกว่าคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้วนี่กูสะเตือนใจแทน แม่งตอกย้ำว่าเพื่อเป้าหมายบนเส้นทางนี้ท่านเหมยละทิ้งอะไรหลายๆอย่าง ในจำนวนนั้นที่กูเสียดายที่สุดก็คือความรู้สึกของจิ่งรุ่ยนี่แหละ ;___;
ปราชญ์นี่ระหว่างเล่มต้องปรับโหมดนิดนึง ดำเนินเรื่องไปคนละทางเลย ช่วงฮาเวสมูนนี่กูอึ้งๆนะ มองไม่เห็นทางเลยว่าจะไปกู้บัลลังค์ตอนไหน 555 กูชอบปราญช์ตรงที่ชงผลกระทบหลังสงครามเข้มดี แทบวอดวายกันไปข้าง เจ็บจริงตายจริง แทบสิ้นชาติจริง แต่คงเพราะมันเกือบสิ้นชาติกันไปข้าง เรื่องเล่ห์เหลี่ยมในราชสำนักมันเลยไม่ฟูล เออ... พวกหัวอำนาจตายห่ากันไปเกินครึ่ง ก็คงฟูลไม่ได้หรอก 55 สภาพราชสำนึกดูกะรุ่งกะริ่ง
ที่จริงกูชอบนิยายจีนตรงศึกชิงบัลลังค์กับวงการขุนนางและสงครามเนี่ยแหละ เมามันส์มาก