ขอแชร์ความขำในเนื้อเรื่องตัวร้ายฯเล่ม 1 หน่อย ช่วงที่แข่งขันในงานชุมนุมแล้วเกิดปัญหาขึ้น (เป็นช่วงที่มีอยู่ในตัวอย่างแปลดิบจากผู้แปล) คืออ่านซ้ำอีกรอบแล้วเพิ่งฉุกคิดได้ ตอนแรกอ่านไปก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอแล้วก็กุมขมับเลยอะ
.
.
.
.
.
.
.
.
ตรงที่อิแมงมุมหัวคนมันกลิ้งออกมาตอนแรก ทุกคนผวา แล้วก็ทำใจกล้าเข้าไปดูหน้า ว่ารู้จักมั้ย เป็นใครมาจากไหน แล้วสุดท้ายน้องปิงใจกล้าที่สุด เดินไปหาร่างศพของหัวนั้นเพื่อดูชุด ไรงี้
มาอ่านรอบสองเพิ่งฉุกคิดสงสัยว่า ในเมื่อหัวมันเพิ่งหล่นตุบแล้วกลิ้งมา และทุกคนคิดว่าต้องมีศพหัวขาด ทำไมไม่มีใครเอะใจเลยว่าตรงนั้นต้องมีศัตรูซุ่มอยู่ เพราะไม่งั้นอยู่ ๆ ศพจะมาจากไหน หัวจะกลิ้งตกลงมาได้ไง ร่างคนจะมาล้มแถวนั้นได้ไง .... ถ้าตายมานานแล้วหรือศัตรูไปไกลแล้ว ศพก็ควรนอนอยู่เฉย ๆ จนมีคนเดินไปสะดุดปะวะ?
มีหัวกลิ้งออกมานี่ควรจะตกใจว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา หรือไม่ก็ระมัดระวังตัวมากกว่านั้นปะ? เพราะศพเพิ่งตายสด ๆ ตัวการที่ฆ่าก็ต้องอยู่ใกล้ ๆ ควรจะถอยหนีไปจากหัวกันบ้าง นี่กลับมาทำกลัว ๆ กล้า ๆ ชะเง้อดูหน้าศพแล้วพยายามไอเด็นติฟายว่าเป็นใครมาจากสำนักไหน
คิดแล้วน้ำตาไหล..... ลู้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสร็จไปหนึ่งรายเลย ฮือออออออ
แต่แบบมาคิดดูก็มีแต่พวกศิษย์ที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์การต่อสู้จริงกันเท่าไหร่ ยังต้องคอยแอบข้างหลังศิษย์พี่ลั่วอยู่เลย อาจจะยังไหวพริบไม่ไวพอ ไหวตัวไม่ทันรึไง?
.
.
.
.
.
.
.
.
.