ขอ ky แป๊บ พอดีเพิ่งย้อนอ่านเล่ม 1 แล้วสงสัย
หน้า 118
.
.
.
.
.
.
.
.
ตรงที่อาจารย์อาหลิ่วออกจากด่านมากู้สถานการณ์ได้พอดี แล้วใช้รังสีกระบี่สู้/สกัดซาหัวหลิงจน "ผ้าโปร่งถูกแทงเป็ฯรูพรุนไปทั้งผืน"
ประโยคถัดไปบรรยายว่า "บรรดาศิษย์ชางฉยงซานที่เข้ามาล้อมก็โดนลูกหลงไปด้วย"
อันนี้คือแบบ เหวอมาก ทำไมหลิ่วชิงเกอทำแบบนี้ได้ลงคอ ไล่จับซาหัวหลิงแล้วโจมตีกราดแบบยอมให้ลูกศิษย์โดนลูกหลงงี้อ๋อ....... แล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอวะ หลังจากนั้นไม่มีพูดถึงอีกเลย ว่าพวกที่โดนลูกหลงนี่เป็นไง เจ็บหนักมั้ย มีใครช่วยพาไปพยาบาลมั้ย คือทุกคนมามุงแต่อาจารย์เสิ่น
มันทำให้สงสัยว่าแม่โม่เมาแล้วเขียนมาแบบไม่ค่อยมีเหตุผล หรือว่าประโยคมันยากมากจนคนแปลเขาสับสนแล้วตีความออกมาไม่ถูก
(คือเรามโนเอาเองว่าสถานการณ์ตอนนั้นน่าจะเป็น ศิษย์ชางฉยงซานเห็นอาจารย์อาหลิ่วบุก เลยฮือกันเข้าไปล้อมมารแล้วรุมกันช่วยโจมตีบ้าง ไรงี้ เพราะหลิ่วชิงเกอเก่ง ตอนนั้นเลือกใช้ท่าโจมตีหมู่แบบหว่านแหแบบนั้น น่าจะเลือกดีแล้ว ไม่น่ายอมให้ศิษย์โดนลูกหลง)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อยากรู้ความคิดเห็นคนอื่น ๆ บ้าง หรือเราคิดมากเกินไป?