Fanboi Channel

>>276 บางทีกูสร้อยคำท้ายประโยคที่พูดถึงบอมว่าลูกเหมือนกันนะ แล้วกูไม่ติ่งเกาหลีไม่รู้จักว่าใครคือใคร กูแก่แล้วเลยวัยบ้าไอดอลไปเป็นสิบๆปีแล้วก็เป็นป้าบอมได้อ่ะชีวิตจริง
อิซังวูนี่บอกตรงๆกูไม่ได้เชียร์มันเลย มันคือ"ฆาตกรต่อเนื่องโรคจิต" นะเว้ย กูตามอ่านเพราะอยากรู้ว่าอิความสัมพันธ์พังพินาศแบบนี้มันจะเป็นยังไงต่อไป แล้วกูชอบเรื่องแนวจิตวิทยา เรื่องนี้อ่ะถ้าตัดเรื่องวายทิ้งมันก็น้องๆ criminal minds เหมือนกันนะเว้ย การเป็นพระเอกไม่ได้หมายความว่ามึงจะหงายการ์ด "ทุกอย่างจะถูกต้องเพราะกูเป็นพระเอก" แล้วอะไรที่ทำชั่วๆไว้จะยอมรับได้หรอกนะ
ถึงแม้บอมจะจะจิตๆเบี้ยวๆเหมือนกัน แต่(ณ ตอนนี้ถึงตอน 16) บอมมันไม่มีความคิดที่จะฆ่าแกงใคร (ไม่นับที่อิซังวูยัดเยียดให้บอมร่วมฆ่าคนไปด้วย) บอมมันเป็นพวกลูสเซอร์ แค่มันตัดสินใจกล้าแอบเข้าบ้านอิซังวูได้นี่ก็สุดๆแล้ว

>>>/animanga/3303/272

มีใครอ่านjealousyบ้างง ตอนล่าสุดกูไม่อยากให้โรงิตอนวัยลุงคู่กับเด็กหัวพุดดิ้งแล้วว่ะ อากิโทระซังแซ่บมากก

>>277 หวังว่ามึงคงไม่ได้เข้าใจกูผิดว่ากูเชียร์ซังวูนะ เพราะกูหมายถึงพวกเด็กเบียวที่อ่านกัน(หรือกูเข้าใจมึงผิดไปเอง) กูเหมือนมึงที่ตามอ่านเพราะอยากรู้ตอนจบว่าสองคนนี้มันจะเป็นยังไง ในหัวกูนี่คิดว่าแบดเอนด์ไว้ก่อน ไม่ใครคนนึงตายก็ตายคู่ ซึ่งอย่างหลังกูว่ามันเป็นการจบที่ค่อนข้างโอเคสำหรับกู 55555 เรื่องคำเรียกว่าลูก อายุขนาดกูหรือวัยที่มากกว่าตัวละครกูว่าเรียกแล้วมันโอเคนะ กูแค่ว่ามันดูเบียวๆเวลาเด็กในกรุ๊ปในกลุ่มมันเรียกกันน่ะ

กูก็ไม่ค่อยชอบใช้คำว่าลูกนะ ไม่ใช่อะไร เรียกแล้วตัวเองดูแก่ว่ะ 555 เลยเรียกแค่น้องก็พอ

>>277 กูก็สาย criminal minds , hannibal เรื่องหลังนี่ดูเพราะภาพ และบทที่ฟังยาก 5555 กูเห็นด้วยเรื่องนี้มันน้องๆแนวจิตวิทยา คนเขียนไม่ได้เขียนให้ฆาตกรดูดี ซังวูแสดงความหยาบ กักขฬะออกมาเต็มที่สมเป็นไอ้โรคจิต บอมที่รอดมาจนทุกวันนี้ได้เพราะไม่มีcommonsenseเหมือนคยทั่วไป ลองเป็นคนปกติโดยเฉพาะไอ้เด็กๆที่บอกให้บอมยอมน่ะ มึงเอ้ยเจอของจริงร้องไห้ขี้มูกโป่งจะเอาปัญญาไหนไปต่อรองกับซังวู พอเด็กไม่มีวุฒิภาวะมาอ่านเรื่องที่เรทสูงกว่าอายุแม่งแยกไม่ได้ เข้าใจว่าเป็น love conflict ของซังวู (ละครไทยพระเอกจำเลยรักเป็นภาพจำไปอีก) ถ้ามองแบบคนปกติยังไงซังวูก็ไม่ได้รักบอมจริง //ทีมรอความพังพินาศของซังวู

กูอายุน้อยกว่าบอมสองปีเรียกบอมว่าน้องนะ 55แม่งดูโง่ๆซื่อๆใจนึงเอ็นดู แต่อีกใจก็ไอ้โรคจิตสอยกกน.

>>280 กูเข้าใจว่ามึงอ่ะไม่โอเคที่เด็กๆมันเชียร์ซังวูกัน กูแค่จะสื่อว่าไม่ใช่แค่เด็กๆน้องๆที่เรียกบอมว่าลูก กูสร้อยคำถึงบอมว่าลูกเหมือนกัน "บอมอดทนไว้ลูก" แต่ไม่ได้เรียกว่า ลูกบอม ลูกบอม นะ

>>282 กูเห็นด้วยเรื่องอ่านเรื่องที่มันเรทสูงกว่าอายุ เด็กๆอายุแค่นั้นวุฒิภาวะมันยังไม่แม่นพอหรอก ไม่งั้นจะเกิดการจำกัดเรททำไม สมัยกูเรียนหนังสือ คุยแลกเปลี่ยนความคิดเรื่องการเข้าถึงสื่อรุนแรงหรือเรทสูงๆกับเพื่อนๆในห้อง เพื่อนฝรั่งนิยามเด็กอายุยังไม่ถึง 18 ปีไว้ว่า "ช่วงอายุที่พวกแม่งคิดว่าตัวเองอ่ะรู้ทุกเรื่องในโลก เจ๋งที่สุดในโลก และโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และด่าผู้ใหญ่ที่เตือนว่าโง่ ทั้งๆที่ตัวพวกแม่งนั่นแหละเด็กน้อยยังไม่หย่านม" LOL (นี่แปลไทยแบบสุภาพที่สุดแล้วนะ) ขำกันครืนนนนนนน

กูไม่เข้าใจว่าน้องๆใช้อะไรคิดว่าพวกพระเอกแนวๆจำเลยรัก ขาโหดตัวพ่อ นี่น่ากรี๊ด อิซังวูนี่ห่างไกลจากขาโหดแบบพระเอกพวกนั้นมาชนิดมองหาฝั่งไม่เจอเลย กูแอบคิดว่าคนเขียนน่าจะให้จบแบบแบดเอนท์ ดูมีวี่แววว่าอิซังวูน่าจะไม่รอดและกูนี่รอดูความพังพินาศเลย สะใจนะเว้ย คือกูนึกถึงเหยื่อที่ตายๆไปก่อนหน้านี้แล้วมองมันดีไม่ลง

กูยังจำฉากที่บอมดึงเสื้อผ้าออกจากเครื่องซักผ้าแล้วภาพทางจิตในหัวบอมเห็นเป็นซากศพมนุษย์เต็มเลย กูแม่งโคตรชอบฉากนั้น กับฉากกรงขังทางจิตใจ ที่บอมไม่กล้าที่จะข้ามเส้นขั้นห้องครัวกับทางเดินไปประตูหน้าบ้าน กุอยากจะรู้ว่าคนเขียนจะเขียนให้พวกเรารู้มั้ยว่าอิบอมเอาศพไปย่อยส่วนที่ไหนที่ทำให้ไม่มีใครรู้หรือตามจับมันได้

กูคิดว่าคำว่ารักมันใช้กับซังวูและบอมไม่ได้ว่ะในกรณีที่ความสัมพันธ์มันเข้าค่ายความรัก คือแม่งบ้าและเบี้ยวกันทั้งคู่คำว่ารักปกติใช้กับอิสองคนนี้ไม่ได้อ่ะ แต่กูชอบความเป็นดินรุปทรงบิดเบี้ยวๆสองก้อนที่อยู่ข้างกันแล้วมันประหลาดจนดูปกติ เป็นสิ่งมีชีวิตที่บกพร่องทางจิตที่เข้าคู่กันได้ดีชิบหายคนนึงฆาตกรเดี๋ยวสติหลุดเดี๋ยวดีตีสองหน้า อีกคนโรคจิตที่บางทีเหมือนคนปกติแต่อีกทีก็บ้าพอกัน

สำหรับกูตอนจบตายไม่ตายก็แล้วแต่คนเขียน แค่ตอนใหม่มาแต่ละอาทิตย์ก็เซอร์ไพรซ์กูทุกรอบแล้วกูอยากตามดูว่าอิสองคนนี้จะพากันพังพากันดิ่งไปได้มากแต่ไหน

>>283 มึงมาชนหมัดกับกูที เด็กบางคนมันรู้ดีจริงแต่มันขาดวุฒิภาวะอ่ะ พอรับข้อมูลรุนแรงเร็วไปไม่มีการเรียนรู้ตามวัยวุฒิ ทำให้แยกแยะไม่ได้ สุดท้ายบางคนตัวเองอายุยี่สิบต้นๆแล้วก็เหมือนยังไม่โต ลำบากคนอื่นตอนเข้าสังคมมาก อย่างเอาเมนมาฟินว่าเป็นซังวู โอ้ย กูสงสาร มองไม่เห็นความเหี้ยมของไอ้นี่จริงดิ

ช่วงแรกเรื่องมันเน้นจิตวิทยาระหว่างเหยื่อกับฆาตกร กูรออยู่เนี่ยเปิดพี่ตำรวจมาน่าจะใกล้เริ่มเข้าการไล่ล่าสืบสวนแล้ว น้องผู้หญิงอาจเป็นกุญแจสำคัญในส่วนนี้ แต่ดูสังคมตำรวจเกาหลีแม่งพอๆกับไทยเลย จะได้เรื่องไหมวะ5555 นึกภาพตอนซังวูโดนจับ คือฆ่าไปกี่ศพตั้งแต่คดีพ่อแม่นางไม่มีใครจับสังเกต ภาพพจน์ตำรวจโคตรน่าโง่เลย แต่ต้องมีคนพูดเรื่องหน้าตากับความน่าเชื่อถือ กูนึกถึงพวกกระแสฆาตกรหน้าตาดีอ่ะ การเชิดชูหน้าตามันฝังรากลงไปลึกในพันธุกรรมมนุษยชาติจริงๆ(กูด้วย กูก็ชอบคนหล่อ555)

กูชอบการวางช่อง กับสีหน้าบอมนะ หลายครั้งกูอ่านแล้วรู้สึกว่าบอมมีความเป็นคนปกติมากกว่าซังวู อาทิ กูฮาตอนบอมบอกซังวูว่าหล่อมาก แล้วอีนี่แทนที่จะฟังน้องพูดให้จบ เสือกรีบแทรกมาว่ากูหล่อจริงเหรอ บอมแม่งจุดใส่แล้วทำหน้าแบบ อีสัส ให้กูพูดก่อน5555555 ตรงนี้กูคิดไปเองว่าบอม50/50อ่ะ ดูบอมไม่ได้อยากทำขนาดนั้นแต่พูดเพื่อดึงความสนใจ บอมอยู่กับซังวูมาเกือบปีคงรู้วิธีต่อรองแล้ว อีก50กูว่าบอมมันก็ใช่ย่อยอ่ะดูจากขนาดดิลโด้แล้ว

>>284 จริงมึง คนเขียนเพิ่งเคยเขียนเว็บคอมมิคเรื่องยาวครั้งแรก กูชื่นชมนะ ลองนับคัทแต่ละตอนแล้วเขาวาดเยอะกว่าเรื่องอื่น คือไม่ได้เขียนตามโควต้า แต่เขียนตามเนื้อเรื่อง

>>284 >>285 กูเห็นด้วยเลย คนเขียนขยันมาก มาแต่ละทีอารมณ์เปลี่ยนทุกอาทิตย์ และแต่ละตอนยาวมาก เทียบกับการ์ตูนเรื่องอื่น บางตอนที่ลากไม่จบ เก่งมากเลยนับถือ แต่กูว่ายังไงกูยังชอบการวาดฝั่งญี่ปุ่นอยู่ดีนะ ดีเทลเยอะมาก ละเอียด ฝั่งเกาบางเรื่องกูอ่านแล้วรู้สึกคนวาดแม่งขี้เกียจ แต่พวกพล๊อต เนื้อเรื่องฝั่งเกาแม่งเข้มข้น สนุกและน่าสนใจ มีอีกหลายเรื่องที่น่าสนใจที่ยังไม่ได้เอามาแปลอังกฤษ อยู่ฝั่ง lezhin เกาหลี หรือพวกเว็บคอมมิกอื่นๆพวกฟ๊อกซ์หรืออีกเว็บที่กูไม่สามารถปลดล๊อคจำกัดอายุได้ (มันต้องใช้เบอร์เกาหลียืนยันอายุ) กูอาศัยวุ้นแปลภาษากับฝ่าดงสาหร่ายเอาไม่ค่อยรู้เรื่องมากแต่น่าสนใจอยู่ คิดว่าน่าจะมาให้อ่านเร็วๆนี้แหละ

มังงะเรื่องความขี้หึงนี่กูยังไม่ได้อ่านตอนใหม่เลย มัวแต่ทลายกองดองนิยายอยู่ เดี๋ยวจะไปส่องดูคืนนี้ อ.คนนี้แกดูจะชอบเมะที่ดูเหมือนเคะ หรือเคะที่ดูเหมือนเมะเนาะ จากผลงานนี่สลับบทกันเกือบทุกเรื่องเลย เคะราชินี่นี่ก็สองสามเรื่องแล้ว กูชอบนะไม่ใช่ไม่ชอบ 555