อย่าแซะกานYY
>>45 กูว่า >>42 ไม่ได้หมายความว่าพี่เว่ยไม่ได้แบกภาระหรือไม่ได้เจ็บปวดนะ ใจเย็นแล้วลองอ่านอีกทีก่อนนะมึง
อันนี้กูไม่ได้จะแขวะหรืออะไรพี่เว่ยนะ อ่านด้วยน้ำเสียงปกติแบบแลกเปลี่ยนกันเฉยๆ จากอาร์คกูซู กูรู้สึกว่าตลอดมาจนถึงช่วงวัยรุ่นพี่แกไม่ได้awareถึงบทบาทและสิ่งที่แบกอยู่บนบ่าแกอ่ะ ด้วยฐานะศิษย์เอก ตอนอยู่อวิ๋นเมิ่งพี่จะทำอะไรก็ได้ค่อนข้างอิสระ แต่พอออกมาข้างนอกมันเป็นเหมือนตอนอยู่บ้านไม่ได้ มึงเก็ทใช่มะ แต่ท่าทีของพี่เว่ยตอนไปเรียนมันทำให้กูรู้สึกว่าแกไม่ได้แคร์ตรงนี้เท่าที่ควร ไม่ได้สนว่าตัวเองrepresentอะไรอื่นนอกจากความเป็นตัวเอง และการกระทำของแกอาจทำให้เกิดอะไรขึ้นได้บ้าง //และใช่ มันมาจากการเลีย้งดูของลุงเจียงด้วย ตรงนี้แหละที่ต่างกับเฉิงที่โดนฝังหัวมา ทำให้ถึงจะติดสอยห้อยตามไปเที่ยวเล่นด้วยกัน แต่น้องแกจะค่อนข้างระแวงภาพลักษณ์และการกระทำเวลาออกข้างนอกมากกว่า กูว่า42มันหมายถึงแบบนี้
เหมือนพี่เว่ยเพิ่งมารู้สึกตัวเรื่องนี้เอาตอนเวินบุกบ้านแล้วโดนแม่อวี๋ด่านี่แหละ กูไม่ได้จะบอกว่าสิ่งที่แม่พูดมันถูกนะ แค่เหมือนทำให้พี่แกได้หันกลับมามองจริงๆจังๆว่าสถานะบนหัวแกมีอะไรอยู่บ้าง ซึ่งพอถึงจุดนึง ต่อให้รู้ แต่มันไม่ทันแล้วอ่ะ ด้วยนิสัยและความเคยชิน(+จิตใจไม่มั่นคง) จะด้วยความรู้สึกผิดหรือติดค้างด้วยก็แล้วแต่ แกยังพุ่งไปต่อสู้เพื่อสิ่งที่ถูกต้อง ทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกต้อง แต่สถานะของแกมันเปลี่ยนไปแล้ว เว่ยอิงจะปัดมันทิ้งแล้วทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่โดนลงโทษก็จบแบบตอนเด็กๆไม่ได้แล้ว ซึ่งแกก็ต้องเสียอะไรๆไปมากมายเมื่อมาถึงจุดนี้อ่ะYY
แล้วหลายๆอย่างก็โคตรไม่แฟร์เลยด้วย แต่ก็นั่นแหละ คนใหญ่คนโตในโลกนั้นมันเหี้ย